Solusyon sa Krisis ng Kapitalismo: Ibagsak Ito

Ang panibagong pampinansyang krisis ng pandaigdigang dekadenteng kapitalismo na nagsimula sa nakaraang taon ay muling sumabog na mas malakas sa nakaraan – noong unang bahagi ng 2008.

Ang pinakahuling pagsabog nito ay nagbabadyang lalupang yayanig at hahatak pababa sa naghihingalo ng pandaigdigang sistema. Kahit ang ilan sa burges na ekonomista ay nagsasabing mas malala pa ito sa Depresyon sa 1929 na nagtulak sa pinakabangis na digmaan sa buong mundo.

Sa krisis pampinansya ay lalupang nahubaran ang katotohanan na nasa yugto na tayo ngayon ng kapitalismo ng estado – ang huling depensa ng bumubulusok-pababa na sistema. Nalalantad na ang ‘neo-liberalismo’ na bukambibig kapwa ng mga pwersang maka at kontra-globalisasyon ay sa realidad ng galaw ng ekonomiya ay isang mistipikasyon.

Ang ‘pagligtas’ o bail-out ng estado sa nabangkarotang malalaking mga bangko at pampinansyang institusyon gaya ng Northern Rock sa Britain, Bear Stearns, AIG, Merrill Lynch, Lehman Brothers, Fannie Mae at Freddie Mac sa USA, sa China, Japan, Germany, France na nagkahalaga ng daan-daang bilyong dolyares mula sa buhis ng mamamayan ay patunay lamang kung walang interbensyon at kontrol ng kapitalistang estado tiyak na babagsak ang ekonomiya ng sistema.

Ang katotohanang ito ay hindi na maitago kahit ng mga burges na komentarista at ekonomista na dati-rati ang bukambibig ay ‘liberalisasyon’ at ‘malayang kalakalan’:

“We’ve come a full circle. We now realize that you need actually good governance and good regulations and not just let the market run the show” (Kishore Mahbubani, dean of the Lee Kuan Yew School of Public Policy in Singapore, quoted by Reuters, PDI, Sept. 19, 2008)

Krisis sa Pinansya: Epekto ng Krisis ng Sistema

Ang krisis sa pinansya (sa partikular, ang ispekulasyon) ay hindi ang puno’t-dulo ng krisis ng sistema kundi ito ay produkto lamang ng huli.

Ang krisis sa pinansya kung saan mga bangko ang unang bumagsak ay nagmula sa hindi na mabayarang utang na pinauutang nito. Kaya ang mitsa ng pinakahuling pampinansyang krisis ay ang housing crisis sa USA at maging sa ibang abanteng kapitalistang bansa gaya ng Great Britain kung saan bilyun-bilyong dolyares ang hindi na mabayaran ng mga mamamayang nangungutang ng pabahay sa mga bangko.

Sa madaling sabi, ang krisis sa pinansya ay nagmula sa pagpapautang at pangungutang.

Magmula noong krisis sa 1960s, sa pangkalahatan ay pinagagalaw na lamang ang ekonomiya ng mundo sa pagpapautang at pangungutang dahil hindi na kaya ng sistema na paunlarin pa ang produktibong pwersa ayon sa kapasidad ng huli. Mismong ang kapitalistang mga relasyon sa produksyon ang humahadlang sa ibayo pang pag-unlad ng huli. ‘Lumalago’ ang pandaigdigang ekonomiya sa nagdaang mga taon dahil sa pagpapautang at pangungutang: 

“The basis for the rates of growth in global GNP in recent years, which have provoked the euphoria of the bourgeoisie and their intellectual lackeys, are not fundamentally new. They are the same as the ones that have made it possible to ensure that the saturation of markets, which was at the root of the open crisis at the end of the 60s, didn’t completely stifle the world economy. They can be summed up as growing debt.” (International Review no. 30, 3rd Quarter 2007)

Ang mekanismo ng pinansya – sistema ng bangko, ispekulasyon at mekanismo ng pagpapautang – ay bahagi na ng pag-unlad (o ebolusyon) ng kapitalismo magmula pa noong 18 siglo. Kailangan ang mga ito para magkamal at isentralisa ang perang kapital para magkaroon ng kinakailangang puhunan para sa industriyal na pagpapalawak na labas na sa saklaw ng sinumang pinakamayamang indibidwal na mga kapitalista. Kaya, may mahalagang papel ang pagpapautang para pabilisin ang paglaki ng produktibong pwersa sa panahon na progresibo pa ang kapitalismo.

Sa kabilang banda, ang pagpapautang ay nagpapabilis din ng krisis sa sobrang produksyon, ng paglikha ng mga produktong lagpas na sa kapasidad ng pamilihan.

Ang ispekulasyon ay hindi dahilan ng krisis kundi bunga lamang nito. Kung ganap mang nangibabaw ang ispekulasyon sa buong ekonomiya ito ay dahil sa nagdaang mahigit 70 taon ng krisis sa sobrang produksyon ang industriya ng paglikha ng produkto ay lumiliit ang tubo. Kaya hindi maiwasang ang perang-kapital ay ilalagak sa ispekulasyon o popular sa bansag na “casino economy”.

Imposible sa kapitalismo na walang krisis sa pinansya dahil ang dahilan nito ay ang natural na katangian ng kapitalismo na lumikha ng produkto na para bang walang limitasyon ang pamilihan;  ang paglikha lagpas sa kapasidad ng pamilihan; ang sobrang produksyon:

“In these crises there breaks out an epidemic that, in all earlier epochs, would have seemed an absurdity - the epidemic of over production. …there is too much civilisation, too much means of subsistence, too much industry, too much commerce.” (Communist Manifesto)

Isang ilusyon ang sinasabi ng mga pwersang anti-globalisasyon na maaring mabuhay ang kapitalismo ngayon na walang ispekulasyon o ‘casino economy’. Hindi nila naunawaan ang galaw ng kapitalistang sistema. Kahit sa panahon ng 19 siglo ay pinakita na ni Marx na ang ispekulasyon ay bunga ng kakulangan ng malalagakan ng kapital para sa produktibong pamumuhunan. Dahil dito, naghahanap ang mga kapitalista ng mabilisang tubo sa isang malaking pasugalan. Sa kasalukuyan, ang mundo ay naging isa ng casino. Ang pagnanais ng kilusang anti-globalisasyon na itakwil ng kapitalismo ang ispekulasyon sa kasalukuyang panahon ay humihiling na maging vegetarian ang mga tigre o kaya ay huminto sa pagbuga ng apoy ang mga dragon.

Sa 19 siglo, sa pangkalahatan ay ‘hinahayaan’ lamang ng estado ang pamilihan ang magdidikta sa negosyo at komersyo dahil sa pangkalahatan ay malawak pa ang sasakuping hindi-pa-kapitalistang bahagi ng mundo. Kaya ang krisis ng sistema noon ay nalulutas sa pagsakop ng bagong pamilihan. Ngunit ganap ng nagbago ang lahat ng ito ng masakop ng kapitalismo ang buong mundo at iginapos sa kapitalistang relasyon ang pandaigdigang ekonomiya. Samakatuwid ay nabuo na ang isang integradong pandaigdigang pamilihan at wala ng bagong pamilihan na masasakop pa.

Ang 20 siglo ay simula ng pagkasaid ng pamilihan at ang pagkakahati ng mundo ng mga kapitalistang kapangyarihan – ang panahon ng imperyalismo:

“For the first time, the world is completely divided up, so that in the future only re-division is possible, ie territories can only pass from one ‘owner’ to another, instead of passing as ownerless territories to an ‘owner’” (Lenin — Imperialism, The Highest Stage of Capitalism)

Ang sinasabi ng Communist Manifesto na “the conditions of bourgeois society are too narrow to comprise the wealth created by them” na nareresolba sa 19 siglo sa pamamagitan ng pagpapalawak pa ng pamilihan ay naging permanente na sa panahon ng imperyalismo kung saan nasakop na ng sistema ng sahurang pang-aalipin ang mundo.

Ang imperyalismo ay ang dis-integrasyon ng kapitalismo, ang pangangailangang ibagsak ito at palitan ng isang lipunan na walang pagsasamantala sa pamamagitan ng rebolusyon ng manggagawa:

“The contradictions of the capitalist system, which lay concealed within its womb, broke out with colossal force in a gigantic explosion, in the great imperialist world war.

…… A new epoch is born! The epoch of the dissolution of capitalism, of its inner disintegration. The epoch of the communist revolution of the proletariat” (Platform of the Communist International, 1919).

Panghihimasok ng estado: Solusyon ba sa krisis?

Sa pangkalahatan, naniniwala ang Kaliwa ng burgesya sa propaganda ng mga estado na ang globalisasyon ay ‘pag-abandona’ o kaya ‘pagluluwag’ ng estado sa galaw ng ekonomiya at pagsuko nito sa ‘batas ng pamilihan’. Kaya naman mariing tinuligsa ng kilusang anti-globalisasyon ang ‘pribatisasyon, deregulasyon at liberalisasyon’ na ‘patakaran’ ng mga estado. Sa halip, nanawagan ang kilusang ito ng pagkontrol ng estado sa ekonomiya, ng pagtatanggol ng mga pambansang estado sa kani-kanilang pambansang ekonomiya laban sa ‘imperyalismo’. At ang ‘radikal’ na saring ng Kaliwa ay nanawagan ng nasyunalisasyon sa batayang bahagi ng ekonomiya sa ilalim ng ‘estado ng manggagawa’ o ‘estado ng bayan’:

“The basis of anti-globalisation ideology is the denunciation of the ‘neo-liberal’ policies adopted by the major powers since the 1980s, which have allegedly placed the entire world in the hands of the great multinational companies, subordinating all human activities - agriculture, natural resources, education, culture, etc - to the pursuit of profit. This is sometimes described as a process of commodification and standardisation of products - everything is up for sale, in short.

The world is run by the dictatorship of the market. This dictatorship has at the same time stolen political power from democratically controlled states, and thus from the citizens of the world.

Thus the anti-globalisation lobby raises the battle-cry: ‘our world is not for sale’. They demand that the law of the market must not guide political policies. Political decision-making must be restored to the citizens, and democracy must be defended and extended against all financial diktats.” (ICC, ‘Anti-Globalisation: Ideological Posion to the Proletariat’)

Anuman ang lenggwahe ng Kaliwa ang linya nila ay walang kaibahan sa Keynesianismo at Stalinismo.

Sa panahon pa ng Communist Manifesto ay napakalinaw na inilarawan ng mga marxista ang katangian ng kapitalismo at kung bakit kailangan itong ibagsak. Pero ninanais ng kilusang anti-globalisasyon na mag-imbento ng ‘bagong teorya’ laban sa kapitalismo at ‘bagong solusyon’ para sa kapakanan ng sangkatauhan:

“In sum, the anti-globalisers have reinvented the wheel. It’s some revelation that capitalist enterprises only exist to make profit! That, under capitalism, all goods are turned into commodities! That the development of capitalism means the globalisation of exchange!

The workers’ movement did not wait until the 1990s and the new wave of clever academics and radical thinkers who have come up with all this. All these ideas can be found in the Communist Manifesto, first published in 1848:

“The bourgeoisie has resolved personal worth into exchange value, and in place of the numberless indefeasible chartered freedoms, has set up that single unconscionable freedom - Free Trade. The bourgeoisie has stripped of its halo every occupation hitherto honoured and looked up to with reverent awe. It has converted the physician, the lawyer, the priest, the poet, the man of science, into its paid wage-labourers.

The need of a constantly expanding market for its products chases the bourgeoisie over the whole surface of the globe. It must nestle everywhere, settle everywhere, establish connections everywhere. The bourgeoisie has through its exploitation of the world market given a cosmopolitan character to production and consumption in every country. To the great chagrin of reactionaries, it has drawn from under the feet of industry the national ground on which it stood.”

Thus, the anti-globalisers claim to be offering a new analysis and a new alternative while at the same time suppressing all reference to two centuries of struggles and of theoretical endeavours by the working class, aimed precisely at understanding the bases for a truly human future. And little wonder: the better world proposed by the anti-globalisers does not look forward, as the workers’ movement has always done, but backwards, to a mythical rural past of happy little enterprises and local exchanges - or, more prosaically, to the period between the 1930s and the 1970s, which for them represents a lesser evil compared to the liberalisation which got underway in the ‘80s. After all, that was the period of ‘Keynesianism’ in which the state was a more obvious actor on the economic stage.” (Ibid)

Isa pang mistipikasyon na sinisigaw ng Kaliwa laluna ng mga stalinista, maoista at troyskyista ay ang modelo ng ‘sosyalistang estado’ o ‘estado ng manggagawa’ o ‘estado ng bayan’ na siyang kokontrol sa ekonomiya sa ngalan ng ‘uring manggagawa’ at ‘sosyalistang konstruksyon’. Ayon sa kanila, ito ang ‘epektibong paraan’ para ‘hindi maapektohan’ ng krisis ng pandaigdigang kapitalismo – ang ‘sosyalistang planadong ekonomiya’. Subalit, mabilis na naglaho ang bisa ng mistipikasyong ito ng bumagsak ang imperyalistang USSR at ang Eastern Bloc. Ganun pa man, hindi pa rin sumuko ang mga trotskyista (kabilang din ang mga maoista) sa ganitong modelo dahil para sa kanila: “ang krisis ng mundo ngayon ay krisis ng rebolusyonaryong liderato” o sa bulgar na pagkasabi, ang Trotskyistang (o maoista) partido lamang ang makapagligtas sa sangkatauhan.  

Sa mahigit 70 taon, ang iba’t-ibang paraan ng burgesya para resolbahin ang krisis ng sistemang pinagtatanggol nito – Keynesianismo, ‘planadong ekonomiya’ o ‘neo-liberalismo’ – ay napatunayan na nagpalala lamang sa krisis ng sistema dahil ang ugat mismo ng krisis ay ang mismong mga kapitalistang relasyon, ang sistemang sahuran mismo.

Ganito ang pangunahing linya ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa noong 1980s kung bakit ‘tinalikuran’ nito ang Keynesianismo at pinalitan ng ‘neo-liberalismo’: ang panghihimasok ng estado sa ekonomiya ay nagdulot ng krisis sa 60s, 70s at 80s.

Ang katotohanan ay hindi bumitiw ang estado sa pagkontrol sa ekonomiya magmula ng pumasok ang kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto ng pumutok ang unang imperyalistang digmaang pandaigdig noong 1914. Bakit?

“In all periods of decadence, confronted with the exacerbation of the system’s contradictions, the state has to take responsibility for the cohesion of the social organism, for the preservation of the dominant relations of production. It thus tends to strengthen itself to the point of incorporating within its own structures the whole of social life. The bloated growth of the imperial administration and the absolute monarchy were the manifestations of this phenomenon in the decadence of Roman slave society and of feudalism respectively.

In the decadence of capitalism the general tendency towards state capitalism is one of the dominant characteristics of social life. In this period, each national capital, because it cannot expand in an unfettered way and is confronted with acute imperialist rivalries, is forced to organise itself as effectively as possible, so that externally it can compete economically and militarily with its rivals, and internally deal with the increasing aggravation of social contradictions. The only power in society which is capable of fulfilling these tasks is the state.” (ICC Platform on State Capitalism)

Sa pagpasok ng kapitalismo sa kanyang permanenteng krisis, wala ng masasandalan ang burgesya kundi ang estado para sikaping bigyang ‘lunas’ ang krisis nito. Ang tendensya ng kapitalismo ng estado ay nakikita noon sa New Deal ni Roosevelt, ng Nazismo sa Germany at Pasismo sa Italy. Nakikita ito sa ‘planadong ekonomiya’ ng mga Stalinistang estado sa Rusya, Eastern bloc, China, Vietnam, Cuba, North Korea. At maging sa nasyunalisasyon ng diktadurang Marcos sa 1970s.

At sa panahon ng ‘neo-liberalismo’, nakikita ito sa bail-out ng estado sa naluluging malalaking kompanya at patuloy na panghihimasok nito, sa iba’t-ibang mekanismo (institusyon) sa buhay ekonomiya ng lipunan – IMF-WB, APEC, NAFTA, etc.

Ang pinakahuling stock market ‘crash’ sa buwan ng Setyembre ng taong ito at ang bail-out ng gobyerno ng USA sa mga nabangkarotang bangko at pampinansyang institusyon gaya ng Lehman Brothers at marami pang iba ay naging mitsa upang yugyugin ng mga pwersang anti-globalisasyon ang kanilang sarili sa ideolohiyang dala-dala nila. “Nagsasabi kaya ng totoo ang mga kapitalistang estado sa polisiya nilang globalisasyon?”, “Totoo kayang pinatutupad ng mga estado ang neo-liberalismo?”

Ang panghihimasok ng estado sa ekonomiya at kapitalismo ng estado ay manipestasyon na nasa permanenteng krisis na ang panlipunang sistema. Ganito ang nagdaang mga makauring lipunan, ganito din ang kasalukuyang mapagsamantalang sistema. Sa panahon ng permanenteng krisis, lalupang pinalalakas ng burgesya ang kontrol ng estado sa buong buhay panlipunan.

Narito ang kahungkagan at kontra-rebolusyonaryong katangian ng kilusang anti-globalisasyon kung saan nanindigan ito na ang kontrol at panghihimasok ng estado sa ekonomiya ang tanging solusyon sa krisis ng kapitalismo. Ngunit, para panatilihin ang kanilang ‘radikal’ na postura at panatilihin ang kanilang mistipikasyon sa hanay ng manggagawa at maralita, igigiit nito na magagawa lamang ito ng isang estado na ‘maka-manggagawa’ at ‘maka-bayan’:

“One of the clearest examples of this false alternative is the argument that the state has withdrawn from the economy, leaving a free hand to the giant companies which are undermining democracy and the general interest. This is a total fraud. The state has never been more present in the economy than it is today. It’s the state which regulates world trade and fixes the interest rates, customs tariffs, etc. The state is still the leading economic actor, with a public expenditure which makes up an increasing portion of GNP and of the ever-swelling budget deficit. This is the so-called ‘powerless’, ‘absent’ state in the model country of liberalism, the USA. It is virtually impossible to mention any economic, political or social sector in which the state doesn’t have an important, if not preponderant role.

And the state is not the guarantor of a better world, where riches are more equally distributed: it’s the state which ruins this world, through war, through attacks on workers’ wages, pensions and social benefits. It’s the state which bleeds the working class dry to stand up to the crisis of the system.

What the anti-globalisers are saying to all those who ask questions about the state of the world is this: the choice is between liberalism and state capitalism, when the real choice is between socialism or barbarism.” (Ibid)

Sa ilalim ng kapitalistang sistema, may estado bang maka-manggagawa? Sa ilalim ng ‘sosyalismo ng isang bansa’ ang estado ba nito ay estado ng manggagawa? Ang makauring interes ba ng proletaryado ay interes din ng bansa o pambansang interes? Sinagot na ito ng kasaysayan at karanasan ng HINDI.   

Solusyon sa Krisis: Ibagsak ang Kapitalismo

May dalawang natatanging solusyon sa krisis ng kapitalismo:

1. Pandaigdigan o pangkalahatang digmaan para muling hatiin ang mundo ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa.

2. Wakasan ang sistemang sahuran, sistema ng kalakal at sistema ng pamilihan. Wakasan ang pagsasamantala.

Ang una ay pansamantala lamang (dahil lalakas ang ekonomiya para sa digmaan) at magdudulot lamang ng ibayong kahirapan at pagkasira ng sangkatauhan. Sapat na ang karanasan ng sangkatauhan sa dalawang imperyalistang pandaigdigang digmaan at sa malaganap ngayon na mga lokalisadong digmaan sa ngalan ng ‘digmaan para sa pambansang kalayaan’ para maunawaan ang kahihinatnan ng solusyon ng burgesya sa krisis. Ang pangalawa ay permanente at magdulot ng ibayong pag-unlad ng produktong mga pwersa.

Ang una ay ang solusyon ng uring kapitalista. Ang ikalawa ay solusyon ng uring manggagawa. Ang una ay hahantong sa barbarismo. Ang ikalawa ay hahantong sa komunismo.

Ang una, para mangyari ay kailangang makumbinsi ang masang anakpawis sa pagtatanggol sa pambansang interes at mahahatak sa pambansang pagkakaisa. Kailangang makumbinsi ng burgesya ang mga manggagawa na magsakripisyo para sa ‘pambansang interes’. Ang pangalawa, para maganap, ay kailangang magkaisa ang mga manggagawa sa buong mundo kung saan itakwil nila ang pambansang interes ng kani-kanilang burgesya at yakapin ang makauring pagkakaisa. Ibig sabihin, kailangang agawin ng uring manggagawa ang kapangyarihan at ibagsak ang burges na estado at lahat ng mga institusyon nito.

Ang una ay isang malupit na digmaan sa ngalan ng nasyunalismo at pagtatanggol sa ‘inang-bayan’ habang ang ikalawa ay isang mapagpalayang rebolusyon, isang komunistang rebolusyon.

Sa madaling sabi, ang TANGING solusyon ay ang pagkakaisa ng buong uring manggagawa at ekstensyon ng pakikibaka laban sa lahat ng anyo ng kapitalismo – pribadong kapitalismo at kapitalismo ng estado; laban sa lahat ng mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan.

Ang pagkakaisang ito ay hindi sa pamamagitan ng pakipag-alyansa sa isang paksyon ng burgesya, hindi pagkakaisa para sa pambansang interes, hindi pagkakaisa sa ilalim ng mga unyon na matagal ng nasa kampo ng kontra-rebolusyon, at higit sa lahat hindi pagkakaisa sa ilalim ng bandila ng anumang mga partido ng Kaliwa – stalinista, maoista, trotskyista , anarkista at repormista.

Ang pagkakaisang ito ay isang makauring pagkakaisa na makikita sa asembliya ng mga manggagawa kung saan sila mismo ang may kontrol. Ang pagkakaisang ito ay sa ilalim ng gabay ng isang internasyunal na rebolusyonaryong partido ng manggagawa sa batayan ng internasyunalismo. Isang internasyunal na partido na mabubuo lamang sa panahon na sumusulong na ang rebolusyonaryong kilusang manggagawa sa buong mundo.

Hindi na maiwasan at mapigilan ng naghaharing uri ang paglawak ng krisis sa pinansya tungo sa iba pang bahagi ng lipunan – industriya, manupaktura, serbisyo, presyo ng bilihin, sahod at iba pa – kung saan ang unang-unang biktima at magdusa ay ang uring manggagawa at ang mga pamilya nito.

Dahil sa pandaigdigang krisis sa pinansya ay nagbabadyang mawalan ng trabaho ang milyun-milyong manggagawa:

1. Sa Amerika, 2.6 milyon manggagawa ang natanggal sa trabaho sa sektor sa manupaktura sa nagdaang dalawang taon.

2. Sa Britanya, nagbabantang mawalan ng trabaho ang 11,000 manggagawa sa sektor sa pinansya lamang dahil sa pumutok na krisis ng taong ito.

3. Sa pagkabangkarota ng Bear Stearns, AIG, Merrill Lynch, Lehman Brothers, Fannie Mae at Freddie Mac sa USA tiyak na daan-daang libo na naman ang mawalan ng hanapbuhay.

4. Gayong optimismo pa rin ang linya ng propaganda ng estado ng Pilipinas (“may kapasidad ang bansa na salagin ang epekto ng pandaigdigang krisis”), ito ay isang ilusyon lamang. Habang totoong ‘salvador del mundo’ ang naghihirap na mga kapatid nating OFWs sa ibayong dagat para ‘pasiglahin’ ang pambansang ekonomiya, nagbabanta naman na mawalan ng trabaho ang karamihan sa kanila na nasa Europe at Amerika sa panahong raragasa na ang bagyo ng krisis pinansyal sa ibang bahagi ng ekonomiya. Kaya naman, pinalalakas na ngayon ng bawat estado ang kampanya para sa patriyotismo para sa paghahanda sa mas matinding dagok ng krisis.

5. Nagbabanta ding maapektohan ang export-oriented industries dito sa Pilipinas sa lalupang pagbulusok-pababa ng bulok na sistema.

Sa madaling sabi, pipigain ang lakas-paggawa ng manggagawang Pilipino at pababain ang sahod nito para makasinghap man lang ng konting hangin ang naghihingalong sistema. Ngunit hindi lang ito sa Pilipinas  nangyayari at mangyayari kundi sa halos lahat ng mga bansa.

Ito na lamang ang magagawa ng kapitalismo para patuloy siyang mabubuhay.

Ang nalalabing paraan na lamang ng manggagawa ay labanan ang mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan. At ang paglaban na ito ay magtatagumpay lamang kung magkaroon ng malawak na pagkakaisa ang manggagawa at kung sila mismo ang hahawak at magdedesisyon sa kanilang pakikibaka. Magiging epektibo lamang ang malawak na paglaban kung hindi na aasa ang manggagawa sa kongreso, senado, ehekutibo kundi sa lakas ng kanilang pakikibaka sa lansangan. Lalakas lamang ang makauring pagkakaisa kung hindi papayag ang mga manggagawa na hati-hatiin sila ng iba’t-ibang mga unyon na walang ibang interes kundi palakasin lamang ang kani-kanilang mga unyon at ang mga paksyon ng burgesya na sinusuportahan nito. Ganito na ang ginagawa ng mga manggagawa sa Bangladesh, Egypt, Vietnam, France, Britain, Germany, USA.

Wala ng epektibong solusyon sa loob ng sistema. Katunayan, lahat na ng solusyon ay nagawa na nito maliban sa panibagong pandaigdigang digmaan. Ang katotohanang ito ang nasa likod mismo ng pahayag ng first deputy managing director ng IMF sa kabila ng kanyang ‘optimismo’:

“Nearing the end of the year’s third quarter, most advanced economies are either virtually stagnant or on the verge of recession, while underlying inflation risks are becoming increasingly well-contained” (Speech to the Center for Strategic and International Studies, Sept 18, 2008).

Katunayan, ang solusyon ng kapitalismo sa kanyang krisis ay ganun pa rin, mula noon hanggang ngayon – pagpapautang at pangungutang:

“The American bourgeoisie likes to present itself as the ideological champion of free market capitalism. This is nothing but ideological posturing. An economy left to function according to the laws of the market has no place in today’s capitalism, dominated by omnipresent state intervention. This is the sense of the “debate” within the bourgeoisie on how to manage the present economic mess. In essence there is nothing new being put forward. The same old monetary and fiscal policies are applied in hope to stimulate the economy.

For the moment what is being done to alleviate the current crisis is more of the same— the application of the same old policies of easy money and cheap credit to prop up the economy. The American bourgeoisie’s response to the credit crunch is yet more credit! The Federal Reserve has cut its interest rate benchmark 5 times since September and seems posed to do so once more at its next scheduled meeting in March. In a clear recognition that this medicine is not working the Fed has steadily increased its intervention in the financial markets offering cheap money – $200 billion in March, on top of another multibillion package offered last December— to the financial institutions that are short on cash.” (IR 133, 2nd Quarter 2008)

Ang krisis ng kapitalismo ngayon ay hindi na tulad noong 19 siglo na cycle lamang ng boom and bust ngunit sa pangkalahatan ay nasa ilalim ng pagsulong ng pandaigdigang sistema. Ang ‘recovery’ ng krisis ng sistema ngayon ay nagiging mas panandalian habang ang kanyang krisis ay tumatagal ng tumatagal at palalim ng palalim.

Kailangan ng ibagsak ang burges na estado at ang mga burges na partido para makalaya ang uring manggagawa sa kahirapang dulot ng internal na krisis ng pandaigdigang kapitalistang sistema. Hinog na ang obhetibong kondisyon ngayon para sa komunistang rebolusyon.  

ANG MGA MANGGAGAWA AY WALANG BANSA, MANGGAGAWA SA BUONG MUNDO, MAGKAISA!