Sundalo Para sa Panlipunang Pagbabago, Hindi Para sa Isang Paksyon ng Naghaharing Uri

Isa sa manipestasyon na tuloy-tuloy ang paglalim ng krisis ng isang bulok na panlipunang sistema ay ang pagiging marahas ng bangayan ng mga paksyon sa loob ng naghaharing uri. Marahas na bangayan na umabot sa loob mismo ng pangunahing instrumento ng estado – ang armadong pwersa.

Ang burges na eleksyon na siyang arena ng labanan ng naghaharing uri kung anong paksyon ang hahawak sa estado poder ay hindi na uubra na natatanging rule of the game sa pagkontrol sa estado poder. Sa panahon ng nangangamoy na kabulukan ng sistema at lumiliit ang pinaghatiang kulimbat na yaman mula sa masang anakpawis, hindi maiiwasang ang kasalukuyang paksyong may hawak ng kapangyarihan ay gamitin ang lahat ng rekurso ng estado upang hindi mapalitan ng paksyong wala sa kapangyarihan panahon ng eleksyon.

Hindi bago ang dayaan sa halalan ng mga paksyon ng naghaharing uri na naglalabanan. Mula pa noong 1946 ay ganito na ang kalakaran. Tumindi ito noong 1972 ng binago ni Marcos ang patakaran ng laro at sinolo ng kanyang paksyon ang kapangyarihan sa pamamagitan ng pasistang diktadura. Kaya ang isyu ng lehitimasya ay mahigit 50 taon ng kalakaran ng naghaharing uri sa Pilipinas.

Nagawa ni Marcos na ipataw ang batas militar dahil unang-una solido niyang nakonsolida ang AFP. Katunayan, ito ang naging instrumento niya sa pagpapatupad ng pasismo sa bansa. Subali’t sa paglakas ng kilusang masa sa kalsada laluna simula noong 1983 matapos patayin ng paksyon ni Marcos si Ninoy Aquino, ang kanyang numero unong kaaway at tanyag na burges na politiko, lalong tumindi ang bangayan sa loob ng naghaharing uri at kahit sa loob mismo ng paksyong Marcos. Ang bangayang ito ay umabot na sa loob ng AFP.

Nahati ang paksyong Marcos. Ganundin din ang AFP. Ang dating mga pasistang berdugo ng diktadurang Marcos ay biglang naging “maka-demokratiko” – Gen. Ramos at DND Sec Enrile. Isang paksyon ng AFP – RAM — ay “kumampi” sa masang nakibaka sa kalsada at nangyari ang Edsa Revolution sa 1986.

Mula noon nadagdagan na ang rule of the game ng naghaharing uri. Hindi na lang burges na eleksyon kundi kasama na ang rebelyong militar at kudeta. At sa bawat pag-aalsa at kontra-pag-aalsa dala-dala ng bawat paksyon ang katagang “pagmamahal sa bayan” at “demokrasya”.

Sa bawat “laro” ng naghaharing uri taga-masid lamang ang mahihirap na manggagawa, tagapalakpak sa kung sino ang mananalo na siyang pinakamalakas ang sigaw ng “pagmamahal sa bayan” at “demokrasya”. Ang bawat martsa sa kalsada ng libu-libong masa at welga ng manggagawa ay nauuwi sa pag-upo ng isa na namang galing sa uring mapagsamantala. Ito ang masaklap na karanasan ng manggagawang Pilipino sa dalawang “Edsa People Power Revolution”.

Maging sa kasaysayan ng ibang bansa hindi na rin bago ang mga rebelyong militar at pag-aalsa. At tulad sa Pilipinas hindi nagbago ang sistemang panlipunan, sa halip ay lalo pa itong naging bulok at mapagsamantala. Mula Central America, Africa at Asia ito ang nangyayari dahil bulok at nangangamoy na ang pandaigdigang sistemang kapitalista.

Ang uring manggagawa bilang uri ay tumataas ang kamulatan mula sa kanyang karanasan sa pakikibaka. Bilang uri, ito ay nag-iisip.

Wala pang nakikita ang uring manggagawa na grupo ng mga rebeldeng sundalo na ang layunin ay ibagsak ang bulok na kapitalistang sistema, na siyang puno’t dulo ng paghihirap ng malawak na masang anakpawis.

Sa halip, unti-unting lumilinaw sa uri na gagamitin lamang sila, gamitin lamang ang kanilang militanteng pagkilos sa kalsada para may popular na bihis ang papalit na isang paksyon ng kapitalista-haciendero sa kasalukuyang kinamumuhiang paksyon na  nasa poder. Lahat ng paksyon ng burgesya ay magkatulad ang layunin – isalba ang naghihingalong bulok na sistema. Kaya ang uring manggagawa ay walang kinakampihan sa naglalabanang paksyon – pro-Gloria at anti-Gloria. Hindi na lumalabas sa kalsada ang daan libong manggagawa.

Alam na ng manggagawa na panloloko lamang ng mga paksyon ng burgesya ang paggamit sa katagang “pagmamahal sa bayan” at “demokrasya” para manatili ang kanilang makauring diktadura.

Ang unang-unang gawin ng mga rebeldeng sundalo na sinsero sa panlipunang pagbabago ay palitan ang “Sundalong Tapat sa Pilipino” tungo sa “Sundalong Tapat sa Uring Manggagawa Laban sa Kapitalistang Sistema”. Sa ganitong paraan lamang magkaisa ang manggagawang nakibaka laban sa kapitalismo at ang mga sundalong nakibaka para sa panlipunang pagbabago.