Ang ating alternatibo: labanan ang kapitalistang rehimen!

Ang buong mundo ngayon ay niyanig ng mga protesta at pag-alsa ng masa laban sa kahirapan,kawalan ng trabaho, mababang sahod, at iba pang panlipunang problemang dulot ngpandaigdigang krisis ng kapitalismo.

Dito saPilipinas, patuloy ang panlilinlang ng kapitalistang rehimeng Aquino na angproblema ng bansa ay korupsyon at maling pamamahala sa estado. Ayon pa sakasinungalingang ito, kung mga “maka-tao, maka-Diyos at makabayan” lamang angnasa tuktok ng kapangyarihan, uunlad ang bayan at ang kanyang mamamayan”. Samadaling sabi, ang mensahe ng naghaharing uri ay: Hindi problema angkapitalistang sistema. Ang problema ay ang tamang pagpili ng taumbayan panahonng eleksyon sa mga kandidatong iluklok nila sa kapangyarihan upang mamuno sakanila at mamahala sa pambansang kapitalismo.

Sa kabilangbanda, sa likod ng mga radikal na lenggwahe ng iba’t-ibang paksyon ng Kaliwatulad ng “rebolusyon”, “panlipunang pagbabago”, “sosyalismo”, “komunismo”, aysalungat naman ang kanilang programa at praktika: unyonismo, parliyamentarismo,repormismo, nasyunalismo at gerilya-ismo. Lahat ng ito ay umaayon sa makauringinteres ng burgesya at hindi kumukwestyon sa puno’t-dulo ng kahirapan atdelubyong naranasan ng mamamayan: ang sistemang sahuran mismo, ang sistema ng kalakal,tubo at merkado.

Kaya namannagkakaisa ang Kanan at Kaliwa sa panlilinlang sa uring manggagawa at masanganakpawis na sa pamamagitan ng pagpapatupad ng burges-demokratikong sistema aymaabot ng proletaryado ang lipunang walang pagsasamantala at pang-aapi, sakabila ng ilang dekadang karanasan hanggang sa mga nangyayaring pag-aalsa saHilagang Aprika at Gitnang Silangan sa kasalukuyan, na ang diktadura,demokrasya, at maging “sosyalista” at “anti-imperyalistang sistema ngkapitalistang paghahari ay walang kaibahan: gumagamit ng dahas, panunupil atpanlilinlang sa uring manggagawa at maralita para tanggapin ang mga atake ngkapitalistang sistema na nasa pinakamatinding krisis mula noong 1960s.

Angkontra-rebolusyonaryong linya ng Kaliwa na “demokratikong” rebolusyon muna bagoang sosyalistang rebolusyon ang siyang pangunahing dahilan kung bakit tinutulaknito ang lumalabang mamamayan na magsakripisyo at magpakamatay para suportahanang isang paksyon ng naghaharing uri laban sa isang paksyon gaya ng nangyayaringayon sa Libya, o kaya linlangin ang mahihirap na suportahan ang mga“anti-imperyalista” ngunit hayagang mapanupil at mapagsamantalahang rehimengaya ng sa Venezuela, Cuba, Iran, Hilagang Korea at maging sa Libya sa pamumunong diktador na si Gadaffy. Ito ang tinatawag ng Kaliwa na “pakikipag-isangprente laban sa imperyalismo”.

Pinapipiling Kaliwa ang manggagawa at mamamayan sa kapitalismo ng estado laban sapribadong kapitalismo at nililinlang ang masa na ang una ay mas mabuti kaysahuli, at higit sa lahat, ito ay daan patungo sa ganap na pagpawi ng kahirapanat pagsasamantala.

Sa ibaba ayartikulo ng World Revolution (seksyon ng Internasyunal na Komunistang Tunguhinsa Britanya)  na salin mula sa English.Ang artikulong ito, sa kabila na tumatalakay sa sitwasyon sa Britanya ay maymalaking kabuluhan sa pagsusuri sa kalagayan ng Pilipinas. Komon ang problemang mga manggagawa sa buong mundo at komon din ang solusyon sa problemang ito.Komon din ang katangian ng atake, panunupil at panlilinlang ng mga paksyon ngburgesya, ito man ay mula sa Kanan o Kaliwa.

Malinaw dinna inilantad ng artikulo ang pananabotahe ng Kaliwa gamit ang radikal napananalita. Nanawagan ng mga rali, demonstrasyon at protesta pero paisa-isa,hiwa-hiwalay – bawat syudad, probinsya o rehiyon. Sa Pilipinas, kung manawaganman ang Kaliwa ng mga pambansang kilos-protesta ay isang araw lamang bilang “pambansangaraw ng paglaban o protesta” at pagkatapos ay balik na naman sa ‘normal’ napamumuhay ang masa bilang alipin ng kapital. Kung meron mang ‘mas militanteng’pagkilos ang Kaliwa ito ay lubhang nakakapagod na mga ‘lakbayan’ o malalayongmartsa sa loob ng ilang araw sa layunin na makuha ang atensyon ng burges namedia at pang-engganyo sa burges na oposisyon na pondohan ang mga kampanyanila.  Ang ultimong layunin ng mgapagkilos na ito ay para pansinin ng bulok na kongreso o kaya para makipag-usapsa burukratikong mga lider ng Kaliwa at unyon ang kapitalistang estado o kayakongreso para sa isang bonggang negosasyon, ng sa gayon ay sisikat angorganisasyon at unyon na pinamunuan nila bilang “tunay na tagapagtanggol” ngmga pinagsamantalahan at inaapi.

Atpagkatapos pagurin ng Kaliwa ang masa sa hindi epektibong mga porma ng protestaay tutungo na lang sa maliitang ‘quick reaction protests’ kung saan iilan nalamang ang lalahok at ang tanging layunin ay lalabas sila sa dyaryo attelebisyon kinabukasan.

Mataposmatalo ang pakikibaka dahil sa pananabotahe nila ay ang masa pa ang sisihin sahuli: hindi pa mataas ang kamulatan (ibig sabihin, hindi pa lubusang bulag nasusunod sa mga atas ng mga lider na nagpaplano ng patago o kaya sa loob ng mgade-aircon na opisina ng NGOs na kontrolado nila) o kaya hindi pa handa ang masasa militanteng mga paglaban.

Internasyonalismo,3/12/11

-------------------------------------------------------

Habang umuulan ang mga atakelaban sa ating istandanrd ng pamumuhay – ito man ay pagbawas sa mga panlipunangserbisyo gaya ng kalusugan, edukasyon, benepisyo at lokal na serbisyo, sapamamagitan ng tanggalan sa trabaho kapwa sa pampubliko at pribadong sektor, sapamamagitan ng pagtaas ng matrikula o abolisyon ng EMA, o sa pamamagitan ngpagtaas ng presyo ng mga batayang bilihin – ang TUC ay ilang buwan na ngayongnagsasabi na lumahok tayo sa malaking demonstrasyon ngayong Marso 26. Sabi ngmga panginoon ng unyon na kung marami ang lalahok sa demonstrasyon sa araw naiyon, magbibigay ito ng malinaw na mensahe sa gobyernong Lib-Con, na magsimulangmagtalakay sa pagpasok ng Abril sa mas masahol na paghihigpit kaysa atingnaranasan sa kasalukuyan. Maipakita nito na mas dumarami ang mga manggagawa,walang trabaho, estudyante at retirado, sa madaling sabi, mas maraming bahaging uring manggagawa ang tutol sa programang pagbabawas ng gobyerno atnaghahanap ng “alternatibo”.

At walang duda na dumarami angmamamayan na sawa na sa argumento na wala tayong pagpipilian kundi tanggapinang bulag na mga batas ng sistemang nasa matinding krisis. Walang pagpipiliankundi tanggapin ang gamot ng mga politiko na nagsasabi sa atin na ang hinaharapay maging maaliwalas muli. Wala ring duda na dumarami ang mga tao na hindi nakontento na manatili lamang sa bahay at magreklamo, kundi nais ng lumabas salansangan, makisama sa iba na ganon din ang nararamdaman, at buuin ang mgasarili bilang makapangyarihang pwersa para mapansin ng mga nasa kapangyarihan. Angmga demonstrasyon at okupasyon ng mga estudyante sa Britanya sa huling bahaginoong nakaraang taon ay nagbigay lakas sa mga manggagawang gustong lumalaban,ang malalaking pag-aalsa na kumalat sa buong Hilagang Aprika at GitnangSilangan ay isang senyales ng pag-asa.

Pero kung may mensahe sa atin angmga kilusang ito, mga kilusan na tunay talagang epektibo upang aktwal namapwersa ang mga nasa kapangyarihan na umatras at magbigay ng konsesyon, ito ayhindi dapat susunod ang mamamayan sa atas ng mga propesyunal na lider ng‘oposisyon’, gaya nila El Baradei at ng Muslim Brotherhood sa Ehipto o ng TUC atPartido ng Paggawa sa Britanya. Mangyayari lamang ito kung ang mamamayan aymagsimulang kikilos at mag-isip para sa kanilang sarili, sa mas malawak nasaklaw  – gaya ng napakalaking pagkakaisang tao na nagsimulang organisahin ang sarili sa Tahrir Square, gaya nglibu-libong manggagawa sa Ehipto na ispontanyong nagwelga at nakibaka para sakanilang sariling mga kahilingan, gaya ng mga estudyante na nakakita ng bago atmalikhaing paraan para labanan ang panunupil ng polisya, gaya ng mga batangestudyante na sumama sa kilusang estudyante na hindi na hinintay ang walangkataposang botohan sa balota ng unyon …..

Ang TUC at ang Partido ng Paggawa,kasama ang maraming mga grupo ng ‘kaliwa’ bilang ahente nila, ay nandoon paratiyakin na ang protesta at rebelyon ay katanggap-tanggap sa mga nasakapangyarihan. Halos walang sinabi ang TUC sa panahon ng 1997 hanggang 2010 habangang kaniyang mga kaibigan sa Partido ng Paggawa ay naglunsad ng malawakangatake sa istandard ng pamumuhay ng mga manggagawa, mga atake na pinagpatuloy atpinabibilis ng kasalukuyang rehimen. Ito ay dahil ang panlipunangsitwasyon ay iba na – maliit ang peligro noon na lalaban ang mamamayan. Ngayonna lumalaki na ang peligro, ang ‘opisyal’ na oposisyon ay pinalakas angpagsisikap na kontrolin ang kilusang masa at para manatili silang popular. Ginagawaito araw-araw ng mga unyon sa pamamagitan ng pagtali sa mga manggagawa sa legalna balota at pag-iwas sa ‘segundaryong’ aksyon. At ngayon, sa Marso 26, ginawanilang pambansang antas: isang malaking martsa mula A hanggang B, at pagkataposay uuwi na tayo. At sa panahon mismo ng martsa ang TUC ay direktangnakikipag-usap sa Scotland Yard para tiyakin na matupad ang kanilang napagkaisahangplano.

Totoo, ang ilan sa mas radikal naunyon at pampulitikang grupo ay nanawagan ng higit pa sa isang martsa lang: gustonila ang TUC ay mamuno sa isang ‘koordinang welga’, o kaya mawagan ng isang‘pangkalahatang welga’. Pero ang paraang ito ay sumusuporta lamang sa ideya naang pinakamabisang gawin natin ay itulak ang opisyal na oposisyon upangepektibong kikilos para sa atin, sa halip na tayo mismo ang mag-organisa atmagpalawak sa pakikibaka.      

 Kung meron mang tunay na oposisyon sa naghaharinguri at sa kanyang atake sa ating pamumuhay, hindi sapat ang isang malakingdemonstrasyon: dapat bahagi ito ng isang mas malawak na kilusang welga, okupasyon,demonstrasyon at iba pang aksyon, na direktang kontrolado ng mga pangmasangpulong at handang labagin ang mga batas na nais gawing pasibo ang paglaban atmapanghati.

At sa panahon na lalahok tayo samga demonstrasyon, ito man ay lokal na mga rali o malakihang pambansang martsa,gamitin natin ang mga ito para makipag-ugnayan sa iba’t-ibang sentro ngpaglaban, iba’t-ibang sektor ng uring manggagawa. Mag-organisa tayo ng atingsariling mga pulong sa lansangan na sa halip na makinig sa mga sikat natagapagsalita ay malaya tayong magpalitan ng ating sariling karanasan mula saating sariling pakikibaka at maghanda para sa susunod na mga laban sa hinaharap.Lahat ng mga tumindig para sa independyente, mga pakikibaka na inoorganisamismo ng mga manggagawa, ay dapat gamitin ang mga demonstrasyong ito paramagkita-kita at mag-usap-usap paano makaugnay ang mas malawak na bilang ngsariling uri.

At gamitin din natin ang naturangmga okasyon para hamunin hindi lang ang mga walang silbing paraan na inihapagng oposisyon, kundi pati na rin ang maling perspektiba na inilalako nila saatin para sa hinaharap. Ang ‘alternatibo’ ng TUC  na ‘trabaho, kaunlaran, hustisya’, halimbawa, ayganap na mapanlinlang: ang sistemang ito ay nasa wala ng solusyon na krisis athindi makagarantiya ng trabaho sa bawat isa; kahit pa posible na hindihahantong sa malaking utang ng estado, ang kapitalistang kaunlaran ay nakabataylamang sa papalaking pagsasamantala sa mga manggagawa at lalupang pagsira sakalikasan; at ang lipunan na nakabatay sa pagsaamantala ng isang uri sa isa paay walang hustisya. Sa pagsusuma: sa loob ng kapitalismo, walang ‘alternatiba’maliban sa tumitinding paghihigpit at barbarismo. Ang tanging tunay naalternatibo ay labanan ang kapitalistang rehimen para maihanda ang batayan parasa ganap na pagbabago sa lipunan. 

WR 5/3/11