Ang kilusang "Yellow Vest": kailangang tumugon ang proletaryado sa mga atake ng kapital sa kanyang sariling makauring arena!

 

Oktubre 10, dalawang drayber ng trak mula sa Seine-et-Marne ang umapela sa Facebook para sa Nobyembre 17 ng: "Pambansang barikada laban sa pagtaas ng presyo ng petrolyo". Ang mensahe nila ay mabilis na kumalat sa social media, naka-engganyo ng 20,000 "interesadong" mga tao habang dumarami ang mga inisyatiba at apela. Walang unyon o pampulitikang partido, buong serye ng mga pagkilos, rali at barikada ay ispontanyong naorganisa. Ang resulta: Sa Nobyembre 17, ayon sa gobyerno, 287,710 tao na nakakalat sa mahigit 2,034 lugar, nakaparalisa ng mga crossroads, roundabouts, autoroutes, toll-booths, supermarket car parks... Ang opisyal na bilang na inilabas ng Interior Ministry (kahanga-hangang tumpak!) ay sa pangkalahatan at sadyang pinapaliit. Sa kabilang banda sabi ng "gilets jaunes" doble pa ang bilang. Sa sumunod na mga araw namintina ang ilang barikada, naganap dito at doon, napakilos ang libong mga tao bawat araw. Dosenang Total oil refineries ay naapektohan ng sabay-sabay na pagkilos ng CGT at ng "gilets jaunes". Isang panibagong araw ng pagkilos ang inilunsad sa Nobyembre 24, na tinawag na: "Act II, all of France to Paris". Ang layunin ay barikadahan ang mga prestihiyosong mga lugar sa kabisera: ang Champs-Élysées, ang Place de la Concorde, ang Senado at higit sa lahat, ang Élysée. "Dapat bigyan natin ng mapagpasyang bigwas at tumungo sa Paris sa lahat ng posibleng paraan (car-pooling, train, bus, etc.). Sa Paris dahil dito nakabase ang gobyerno! Lahat tayo maghintay, lorries, buses, taxis, tractors, tourist vehicles, etc. Tayong lahat!", sabi ng truck driver na si Eric Drouet mula sa Melun, ang co-initiator ng kilusan at pantalyang lider ng mobilisasyon. Pero hindi nangyari ang nagkakaisang pagtitipon na ito, dahil maraming "gilets jaunes" ay pinili na magprotesta sa kani-kanilang lokalidad, dahil sa laki ng gastos sa transportasyon. Higit sa lahat ang mobilisasyon ay mas maliit. 8,000 nagprotesta lang sa Paris, 106,301 sa buong Pransya at 1600 na mga lugar. Kahit pinaliit ng gobyerno ang bilang sa realidad ng mobilisasyon, ang tendensya ay malinaw na lumiliit ang bilang. Subalit, marami sa kilusan ang nagpahayag ng tagumpay. Pinaka-importante para sa "gilets jaunes" ay mga larawan na ang Champs-Élysées ay "naokupa ng isang buong araw" na nagpakita ng "lakas ng mamamayan laban sa makapangyarihan"[1]. Pagkatapos, sa gabi, isang apela ang inilunsad via Facebook para sa ikatlong araw ng pagkilos sa Sabado Disyembre 1: "Act III; Macron resign!" at naghapag ng dalawang kahilingan: "Itaas ang kapasidad na makabili at kanselasyon ng buhis sa petrolyo".

Mga mamahayag, pulitiko at lahat ng uri ng mga "sosyolohista" ay nagbanta ng hindi kilalang katangian ng kilusan: ispontanyo, labas sa unyon at pampulitikang balangkas, madaling makibagay, organisado pangunahin sa social networks, relatibong malakihan, sa pangkalahatan disiplinado, sa pangkalahatan ay umiiwas sa paninira at kumprontasyon, etc. Sa TV at mga pahayagan ang kilusan ay kinikilala na isang "sociological UFO".

Galit laban sa mga atake ng pamahalaan

Pinangunahan ng mga drayber ng trak at ayon sa sinulat ng isa sa kanila, Eric Drouet, namobilisa ng kilusan ang "mga trak, bus, taxi, traktor at behikulong pangturista", pero hindi lang sila. Maraming maliit na negosyante na "nahirapan sa buhis" ay lumahok rin. Regular at kontraktwal na mga manggagawa, walang trabaho at retirado, ay nagsuot ng "gilet jaune" at bumuo ng pinakamahalagang pwersa. "Ang 'gilets jaunes', ay mga empleyado, supermarket cashiers, technicians, infant school assistants sa Pransya na nais ipagtanggol ang pamumuhay na gusto nila: mamuhay ng hiwalay, mapayapa, kasama ang mga kapitbahay na katulad nila, na may garden, etc., at ang pagtaas ng buhis sa petrolyo, dahil sa kanilang mga sasakyan, ay naapektohan ang kanilang pribadong buhay", pagsusuri ni Vincent Tiberi. Ayon sa naturang Propesor ng Syensya, ang "gilets jaunes" "ay hindi lang kumakatawan sa mga nasa gilid ng Pransya, ang nakalimutang Pransya. Kumakatawan sila ayon sa sosyolihistang si Olivier Schwartz sa mga maliliit. Nagtrabaho sila, nagbayad ng buhis at sobra ang kita dahil sa subsidyo pero hindi sapat na mamuhay ng masagana"[2].

Sa realidad, ang lawak ng kilusan ay higit sa lahat saksi sa malaking galit na kumakain sa kaloob-looban ng lipunan at laluna sa uring manggagawa na naharap sa panggigipit ng gobyernong Macron. Ayon mismo sa opisyal na pahayag ng Observatoire français des conjonctures economiques, ang taunang kita (ie, kita matapos kaltasan ng buhis at gastusin) ay lumiit ng 440 euros sa pagitan ng 2008 at 2016. Maliit na bahagi lang ito sa mga atake na tinamasa ng uring manggagawa. Dahil sa pangkalahatang pagtaas sa lahat ng uri ng buhis ay nadagdagan ang mga walang trabaho, sistematisasyon ng kontraktwalisasyon, kabilang na sa pampublikong sektor, inplasyon partikular sa esensyal na kalakal, hindi makayang presyo ng pabahay, etc. Tumataas ang kahirapan at dahil dito, ang takot sa hinaharap. Pero higit pa dito, ang nagpaliyab sa matinding galit ayon sa "gilet jaunes" ay "ang pakiramdam na pinabayaan"[3].

Sa pakiramdam na “pinabayaan”, binalewala ng mga gobyerno, ang pag-asa na pakinggan at kilalanin ng “mga nasa itaas” gamit ang terminolohiya na mga "gilets jaunes", ang paliwanag sa piniling pagkilos: magsuot ng hi-viz yellow fluorescent jackets, barikada sa mga kalsada, pagpunta sa Senado o sa Élysée na bintana ng malalaking burgesya, sa pag-okupa sa "pinakamagandang lugar sa mundo".[4]

Ang media at gobyerno ay binigyang diin ang karahasan para malaman na anumang pakikibaka laban sa mataas na gastusin at kahirapan ng mga pinagsamantalahan ay mauuwi lang sa kaguluhan at anarkiya, sa bandalismo at bulag na aksyon ng karahasan. Sa ilalim ng kontrol ng burgesya, ang media, na espesyalista sa paggawa ng halu-halong balita, gusto na isipin natin na ang "gilets jaunes" ay mga "ekstremista" na nais “makipagbakbakan sa pulisya”[5]. Bago ang sinuman, ang pwersa ng panunupil ang agresibo at nanghamon! Sa Nobyembre 24 sa Paris, walang humpay ang mga granadang teargas, ganun din ang pagsugod ng CRS sa grupo ng kalalakihan at kababaihan na mapayapang nagmartsa sa Champs-Élysées. Dagdag pa, mas konti ang nabasag na mga salamin[6], kabaliktaran sa mga kaganapan sa football World Cup sa parehong lugar apat na buwan na ang nakaraan. Kahit pa ilang mapusok na nakamaskarang "gilets jaunes" na gustong makipagbakbakan sa pwersa ng kaayusan ("black-blocs" o ultra-kanang gangster), hindi interesado ang napakalaking mayoriya sa labanan at paninira. Ayaw nilang “manggulo” kundi mga “mamamayan” lang na nais ng respeto at pakinggan. Kaya ang apela para sa "Act III" ay nagpahayag ng "kailangang gawin ito ng matiwasay. Walang labanan at 5 milyong Pranses sa kalsada". At kaya: "Para pangalagaan ang ating susunod na rali, mungkahi namin na magbuo ng "gilets rouges" na responsableng itaboy ang mga manggugulo mula sa ating hanay. Higit sa lahat ayaw natin na magalit ang populasyon sa atin. Pangalagaan natin ang mapagkaibigang imahe".

Kilusang ng halu-halong mga uri (interclassist) ng “mamamayan”

Ang kilusan ng "gilets jaunes" ay, sa kabilang banda, may komonalidad sa selebrasyon ng world championship French football team: presenya ng tricolore kahit saan kasama ang rehiyonal na mga watawat, regular na pagkanta ng pambansang awit, matapang na pagmamalaki sa "la peuple français", na kung magkaisa ay may kapasidad na pakilusin ang nasa kapangyarihan. Ang sanggunian ng maraming namuno ay ang Rebolusyong Pranses ng 1789 o maging ang Paglaban ng 1939-1945[7] .

Ang naglagablab na nasyunalismo, ang sanggunian ng "mamamayan", ang nagsusumamong pakiusap para sa makapangyarihan, ay nagpakita sa tunay na katangian ng kilusan. Ang malaking mayoriya ng "gilet jaunes" ay mga aktibo, retirado o naghihirap na mga manggagawa, pero dito sila ay mga tao ng “sambayanang Pranses" at hindi bilang kasapi ng uring manggagawa. Kumikilos sila sa isang kilusan ng halu-halong mga uri (interclassist) o nahalo sa mga uri at saray ng hindi pinagsamantalahan sa lipunan, mga manggagawa (aktibo, retirado, kontraktwal, walang trabaho) kasama ang peti-burgesya (mga propesyunal, artisano, maliit na negosyante, magsasaka at maliit na may pribadong pag-aari). Isang bahagi ng uring manggagawa ay sumunod sa mga pasimuno ng kilusan (maliit na negosyante, self-employed drivers ng lorries, taxis, ambulances). Sa kabila ng lehitimong galit ng "gilets jaunes", sa hanay ng maraming proletaryado na naghihirap, ang kilusang ito ay hindi kilusan ng uring manggagawa. Ito ay kilusan na inilunsad ng maliit na mga negosyante na galit sa pagtaas ng presyo ng petrolyo. Saksi ang mga salita ng drayber ng trak na pasimuno ng kilusan: "Hihintayin namin bawat isa, lorries, buses, taxis, tourist vehicles, tractors, etc. Bawat isa!" Ibig sabihin "Bawat isa" at lahat ng "mamamayang Pranses" sa likod ng self-employed drivers, taxi drivers, magsasaka, etc. Ang mga manggagawa napalabnaw sa"sambayanan", atomisado at hiwalay sa bawat isa bilang indibidwal na mamamayan, nahalo sa maliit na negosyante at kababaihan (karamihan ay bahagi ng Rassemblement national - ex-FN - ni Marine Le Pen).

Ang bulok na tereyn na kinalagyan ng malaking bilang ng mga proletaryado, kabilang na ang pinaka-mahirap, ay hindi sa uring manggagawa! Sa ganitong “hindi pulitikal” at “anti-unyon" na kilusan, walang panawagan na welga at ekstensyon sa lahat ng sektor! Walang panawagan para sa mga independyenteng pangkalahatang aasembliya sa mga pabrika para sa kolektibong diskusyon at repleksyon sa pagkilos na gagawin at pagkaisahin ang pakikibaka laban sa mga atake ng gobyerno! Itong “pag-alsa ng mamamayan” ay bitag para lunurin ang uring manggagawa sa “mamamayan ng Pransya” kung saan makikita ang paksyon ng burgesya bilang “tagasuporta ng kilusan”. Mula kay Marine Le Pen hanggang kay Olivier Besancenot, kabilang na sila Mélenchon at Laurent Wauqiez, "bawat isa" ay nandoon mula sa dulong-kanan hanggang sa dulong-kaliwa ng kapital, sumusuporta sa kilusan ng halu-halong mga uri, at kanilang makabayang lason.

…suportado ng lahat ng paksyon ng burgesya

Sa katangian nitong halu-halo ng mga uri ng "gilets jaunes" ang paliwanag bakit saludo si Marine Le Pen dito bilang "lehitimong kilusan" ng "mamamayang Pranses"; bakit suportado ni Nicolas Dupont-Aignan, Presidente ng Debout la France (Manindigan para sa Pransya): "Dapat barikadahan natin ang buong Pransya (...) dapat sabihin ng populasyon sa gobyerno: tama na!"; bakit si Laurent Wanquiez,  Presidente ng Les Republicains kinilala ang "gilets jaunes" bilang "karapat-dapat, detrminadong mamamayan na tamang humiling na pakinggan ang kahirapan ng Pransya"; bakit ang Deputado na si Jean Lassalle, pangulo ng Resistons, ang isa sa mga pantalyang lider ng kilusan at nagsulot ng kanyang yellow hi-viz jacket sa Pambansang Asembliya at sa kalsada. Malinaw na para sa kanan at dulong-kanan ang kilusang "gilets jaunes" ay hindi banta sa kapitalistang sistema. Higit sa lahat nakita nila ito na mapahina ang kanilang mga kalaban sa susunod na eleksyon, i.e., paksyon ni Macron, na ang awtoridad at kapasidad na pangasiwaan ang panlipunang kapayapaan ay malubhang nayupi.

Sa kaliwa at dulong-kaliwa naman, tinuligsa nila ang pagsakay ng kanan at dulong-kanan, tinakwil ang "mga fashos na sumira sa kilusan" habang hayag itong sinusuportahan. Matapos manlamig sa simula, si Jean-Luc Mélenchon, pangulo ng La France insoumise (Rebellious France) ay sumasaludo dito: "Ang rebolusyonaryong kilusan na dilaw", isa "popular" at kilusang “masa”. Kinumpara niya ito sa isang pato sa tubig at siya at ang kanyang rebeldeng Pransya, ang kanyang pula-puti-asul na mga watawat, ang kanyang tricolour scarf na suot bawat okasyon at ang kanyang kapasyahan na "pagkaisahin ang mamamayan laban sa oligarkiya" sa pamamagitan ng eleksyon.

Ang suporta mula sa burges na pampulitikang chessboard[8], at higit sa lahat ng kanan at dulong-kanan, ay nagpakita na ang kilusang "gilets jaunes" ay walang proletaryong katangian at walang kinalaman sa makauring pakikibaka! Kung lahat ng bahagi ng pampulitikang makinarya ng burgesyang Pranses ay ginagamit ang "gilets jaunes", umaasa na mapahina si Macron at may makuhang bentaha mula dito para sa elektoral na tagumpay, alam nila na ang kilusang ito ay hindi makapagpalakas sa pakikibaka ng proletaryado laban sa pagsasamantala at panunupil[9]

Tiyak na ang CGT at iba pang mga unyon ay "gagawin ang kanilang trabaho" na kontrolin ang mga manggagawa para pigilan ang anumang ispontanyong kilusan sa makauring tereyn.

Kailangang ipagtanggol ng proletaryado ang kanyang makauring awtonomiya at aasa lang sa kanyang sarili!

Maraming manggagawa ang napakilos laban sa kahirapan, walang humpay na pang-ekonomiyang atake, kawalan ng trabaho, at kontraktwalisasyon... Pero sa pagsama sa "gilets jaunes" ang mga manggagawang ito ay sa ilang sandali nailigaw at nahatak ng kilusan na tutungo lang sa hindi pagkakasundo.

Dapat ipagtanggol ng uring manggagawa ang kanyang kabuhayan sa sariling arena, bilang isang awtonomus na uri, laban sa pambansang pagkakaisa ng lahat ng mga pwersang "anti-Macron" na minamanipula ang galit ng "gilets jaunes" para ikulong sila sa eleksyon. Hindi nila dapat ipagkatiwala ang kanilang pakikibaka sa reaksyunaryong panlipunang saray man, o sa mga partido na pakitang-tao na sumusuporta, o sa mga unyon na pekeng kaibigan. Ang buong eksena, bawat isa may sariling doktrina, inukopa at kinokontrol ang panlipunang tereyn para pigilan ang mismong awtonumos na pakikibaka ng proletaryado.

Sa panahon na hawakan mismo ng uring manggagawa ang sarili bilang awtonomus na uri sa pamamagitan ng pagpapaunlad ng kanyang malawakang pakikibaka sa sariling arena, mahatak nito ang lumalaking bahagi ng lipunan, sa kanyang sariling paraan ng pakikibaka at sa kanyang nagkakaisang mga islogan, at sa huli sa kanyang sariling rebolusyonaryong proyekto para baguhin ang lipunan. Sa 1980 sa Poland, malawak na kilusang masa ang nagsimula sa naval dockyards sa Gdansk matapos ang pagtaas ng presyo ng mga batayang pangangailangan. Para harapin ang gobyerno at paatrasin ito, nag-organisa sa sarili ang mga manggagawa, bilang isang uri laban sa pulang burgesya at sa kanyang Stalinistang estado[10]. Sumuporta ang malaking bahagi ng populasyon sa malawakang pakikibaka ng mga pinagsamantalahan.

Sa panahon na paunlarin ng proletaryado ang kanyang pakikibaka, ang mga independyente at maramihang bukas na pangkalahatang asembliya ang puso ng kilusan, ang mga lugar na makapagtipon at makapag-organisa ang proletaryado, makapag-isip ng mga mapagkaisahang islogan at kasabihan para sa hinaharap. Walang puwang para sa nasyunalismo, kabaliktaran dahil ang tunguhin ay internasyunal na pagkakaisa sapagkat "Ang mga manggagawa ay walang bansa"[11]. Kailangang tanggihan ng mga manggagawa ang pag-awit ng pambansang awit at pagwagayway ng tricolore, ang bandila ng Versaillais na pumaslang ng 30,000 manggagawa sa panahon ng Komuna sa Paris sa 1871!

Sa kasalukuyan ay nahirapan ang pinagsamantalahang uri na kilalanin ang sarili bilang isang uri at bilang tanging pwersa ng lipunan na may kapasidad na paunlarin ang balanse ng pwersa sa kanyang pabor kaharap ang burgesya. Ang uring manggagawa ang tanging uri na makapagbigay ng kinabukasan sa sangkatauhan, sa pamamagitan ng pagpapaunlad ng kanyang sariling pakikibaka sa kanyang sariling larangan lagpas sa lahat ng pampabrika, sektoral at makabayang pagkahati-hati. Sa kasalukuyan, galit ang mga manggagawa pero hindi nila alam paano makibaka para ipagtanggol ang kanilang pamumuhay sa harap ng lumalakas na atake ng burgesya. Nakalimutan nila ang kanilang sariling mga karanasan sa pakikibaka, ang kanilang kapasidad na magkaisa at organisahin ang sarili na hindi naghihintay ng atas mula sa mga unyon.

Sa kabila ng kahirapan ng proletaryado na muling mahawakan ang makauring identidad, ang hinaharap ay nanatiling para sa makauring pakikibaka. Lahat ng mga mula sa pangangailangan ng proletaryong pakikibaka ay kailangang mag-organisa, magtalakayan, halawin ang mga aral sa pinakahuling mga panlipunang pagkilos, gawing batayan ang kasaysayan ng kilusang manggagawa at hindi malinlang sa radikal na mga sigaw ng “mamamayan”, “popular” at halu-halong mga uri na mobilisasyon ng peti-burgesya!

Ang awtonomiya ng proletaryado sa harap ng ibang mga uri at saray ng lipunan ang unang kondisyon para lumawak ang kanyang pakikibaka tungong rebolusyonaryong direksyon. Lahat ng mga alyansa, partikular sa mga paksyon ng burgesya, ay magbunga lang ng paghina sa harap ng kanyang kaaway patungo sa pag-abando ng tanging larangan kung saan makonsolida nito ang kanyang pwersa: ang kanyang makauring tereyn" (Plataporma ng IKT[12]).

Révolution Internationale, seksyon ng IKT sa Pransya, Nobyembre 25, 2018

[1]  Nasaksihan ng mga militante ng IKT sa Champs-Élysées

[2]  "The gilets jaune, an original movement in French history",  Le Parisien (November 24, 2018).

[3]  Ang ideyang ito ay mababasa at makikita sa lahat ng on social media.

[4]  Ang titulo na binigay sa Champs-Élysées.

[5]  Hindi ito ginawa ng direkta pero “indirekta”: sa BFM-TV, halimbawa, habang ginigiit ng mga mamamahayag at “espesyalista” na kailangang pag-ibahin ang "tunay na gilets jaunes" mula sa mga "nanggugulo", ang binigyang pokus na mga larawan ay ang magulong sitwasyon sa Champs-Élysées.

[6]  Ang pagsabog ng galit ay may kaugnayan sa pagtayo ng mga barikada mula sa street furniture at projectiles na pinutok ng mga pulis.

[7]  Sa Champs-Élysées, narinig ang isang “gilet jaune" na nagsabing "gawin kay Macron ano ang ginawa ng Resistance kay Boches, araw-araw gipitin hanggang mawala siya".

[8]  Kabilang ang maka-kaliwang NPA, (New Anti-capitalist Party) at Lutte Ouvrière

[9]  Ang mga unyon lang ang pumuna sa "gilets jaunes", habang karamihan sa huli ay itinakwil ang kontrol ng unyon

[10]  Tingnan ang artikulo sa International Review no. 27, "Notes on the Mass Strike"

[11]  Isa sa mga pangunahing islogan ng Indignados sa 2011, ay "Mula sa Tahrir Square hanggang sa Puerta del sol", na nagpakita sa pananaw ng mga demonstrador sa Espanya na gusto nilang makipag-ugnayan sa mga nagprotesta sa mga bansang Arabo na naunang nagprotesta sa kanila ng ilang linggo.

[12]  https://en.internationalism.org/platform