Magkaroon ng malaking pagtitipon ang mga pangunahing lider ng mga bansang myembro ng Association of South-East Asian Nations (ASEAN) ngayong Disyembre 2006. Nagkandarapa ang gobyerno ng Pilipinas bilang punong-abalang bansa sa paghahanda para sa mga bisita at higit sa lahat laban sa banta ng mga "terorista" - ang mga kaaway ng rehimeng Arroyo.

Tampok na pag-uusapan sa pagtitipong ito ay ang pagbubuo ng isang ASEAN Charter kung saan ang modelo ay ang charter ng European Union (EU). Ginigiit ito ng Malaysia, Indonesia at Thailand, at kung paniwalaan natin ang propaganda ng burgesya, "sa ASEAN charter aasenso ang mamamayang Asyano".

EU Charter : Modelo ng Kapalpakan at hindi Kasaganaan

Lumitaw ang EU mula sa European Economic Community (EEC) noong "Cold War" bilang kaalyado ng USA upang hadlangan ang paglawak ng impluwensiya ng imperyalistang USSR. Pagbagsak ng USSR nawalan na rin ng batayan ang "alyansang" ito at nagkanya-kanyang diskarte na ang mga ito "laban" sa USA.

Ang pangunahing layunin ng EU ay konsolidahin ang rehiyon laban sa tumitinding kompetisyon sa pangdaigdigang pamilihan. Nangingibabaw sa EU ang imperyalistang Germany, subalit ito'y hindi nangangahulugan na nasa ilalim na ng impluwensiya nito ang imperyalistang Great Britain at France. Sapagkat sa loob mismo ng EU ay kaalyado pa rin ng bansang America ang Great Britain habang nanatiling "ka-kompetisyon" nito ang France at Germany. Subalit sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, laluna sa kanyang dekomposisyon na yugto, ay obligadong magkanya-kanya ng depensa ang mga kapitalistang bansa laban sa iba pa kahit ito ay "kaalyado" o kabilang sa isang grupo tulad ng EU. Kahit sa pangdaigdigang pamilihan ay nangingibabaw talaga ang ungusan at unggoyan ng bawat bansa para mananatiling nakatayo ang kani-kanilang pambansang kapitalismo. Mga pangyayaring hindi mapipigilan ng anumang rehiyonal na pagkakaisa tulad ng EU na patuloy pa ring nanaginip ng "pagkakaisa ng buong Europe". Mga pagpapatunay na ang bawat bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ay may imperyalistang katangian. Ang modelo ng ASEAN - EU Charter - ay napatunayang palpak at lalong nagpapahirap sa mga manggagawa sa Europe.

"Let Asians exploit Asians": Ang ASEAN Charter ay ang kadenang gagapos ng mga manggagawa sa mga kapitalistang estado sa ASEAN

Walang ibang patutunguhan ang ibat-ibang "regional economic cooperation" sa bawat sulok ng mundo kundi mas maigting na kompetisyon sa pandaigdigang pamilihihan na sa kahuli-hulihan ay hahantong pa rin sa digmaan dahil ang imperyalismo ay digmaan, ang dekadenteng kapitalismo ay walang kataposang kaguluhan. Ang mahihinang mga bansa ay kakainin ng buhay ng mga malalakas na bansa. At ang bawat bansa ay magtutulakan "kaalyado" ka man o kaaway. Ibig sabihin, "isa laban sa lahat".

Sa rehiyonalismo ay lilitaw ang bagong maghari-hariang mga imperyalistang bansa na siyang kokontrol sa mga bansa sa rehiyon. Sa Asia ay ang China "ka-kompetinsya" ang Japan na kaalyado ng America, sa Latin America ay ang Venezuela at Cuba, sa Middle East naman ay ang Iran kaaway ang Israel na kaalyado naman ng America.

Sa loob ng ASEAN ay nariyan ang girian at agawan ng imperyalistang China, Japan at USA para makontrol nito ang rehiyon at magagamit ang ekonomiya ng una para palakasin ang mga pambansang imperyalistang ekonomiya ng huli. Hindi pa kasama dito ang girian ng mga pambansang kapitalista ng bawat myembrong bansa ng ASEAN. Hindi ito maiiwasan sa sitwasyong wala ng bagong pamilihan habang patuloy ang krisis sa sobrang produksyon. Ito ang mangyayari sa sitwasyong hindi na sapat ang mga pambansang teritoryo para sagipin ang naghihingalong pandaigdigang sistema. Katunayan, ang matinding kompetisyon ay nasa antas na ng pagkuha ng espasyo ng bawat pambansang ekonomiya sa hindi na sapat na pandaigdigang pamilihan.

Narito ang layunin ng mga kapitalista sa ASEAN sa plano nitong pagbubuo ng ASEAN charter at "nagkakaisang" ASEAN - para magkaroon ng leverage sa kompetisyon sa pandaigdigang pamilihan at "masiguro" ang rehiyonal na merkado. Layunin na siguradong hindi makakamit dahil nasa dekadenteng yugto na ang internasyonal na kapitalismo na ang pangunahing katangian ay (1) krisis sa sobrang produksyon at (2) hindi na sapat at sagad na ang pamilihan sa pambansa at internasyonal na antas. Kaya ang dulo ay pag-aagawan, digmaan at kaguluhan. Maaring idagdag na rin na gagawin ng USA, China at Japan ang lahat para lamang makontrol ang ASEAN at ang ekonomiya nito.

Ang lumalaking kahayukan ng imperyalistang China sa tubo at ang napipintong pagsabog ng krisis sa kanyang pambansang ekonomiya ang magtutulak sa kanya na maging mas agresibo sa darating na mga taon upang makipag-kompetinsya sa mga lumang imperyalistang bansa sa pagkontrol sa pamilihan hindi lang sa Asya kundi sa buong mundo.

Sa umiigting na kompetisyon at sa desperadong pagsisikap ng mga kapitalista sa Asean para makamit ang kanilang layunin, aapakan nito ang likod ng mga manggagawa sa ASEAN. Lalong lalala ang cheap labor, kontraktwalisasyon, outsourcing, flexibilization at iba pang mga paraan upang makapiga ng maksimum na tubo. Ang bawat pagpiga ng tubo ay pangungunahan ng mga estadong kapitalista. At sa bawat pag-apak sa masang manggagawa, dala-dala ng bawat kapitalista ang panawagang: "Let us protect Asia" at "Let Asians benefit Asia".

Kahit anumang propaganda at panlilinlang ng uring kapitalista, ng mga estado nito kakutsaba ang mga repormistang "civil society". Ang ASEAN charter ay ang kadenang gagapos sa mga manggagawa sa Asean at piring-sa-mata para mahati-hati ang pandaigdigang pagkakaisa ng manggagawa. Ang ASEAN charter ay rehiyonalismo laban sa internasyonalismo na idadaan ng bawat Asean members sa nasyonalismo.

Ito rin ang ginagawa ng mga kapitalista sa ibang mga rehiyon sa mundo - rehiyonalismo na iniengganyo ng bago at lumang imperyalistang mga bansa.  Ito ay manipestasyon ng walang solusyon sa krisis ng kapitalismo at imperyalistang tensyon.

Internasyonal na Rebolusyon : Ang Tanging Solusyon sa Pandaigdigang Krisis Ngayon

Isang pagkakamali ng mga proletaryong rebolusyonaryo sa Asya kung manawagan ng mga reporma sa mga estadong kapitalista na "depensahan" ang kapakanan ng manggagawa sa gitna ng kaguluhang kagagawan ng dekadenteng sistema. Ito ay imposible dahil wala ng kapasidad ang kapitalismo sa kasalukuyan para ibigay ang mga ito. Kabaliktaran lamang ang gagawin ng mga kapitalistang estado para mananatiling nakatayo sa tumitinding kompetisyon sa ilalim ng naghihingalong sistema - lalo pang pagsamantalahan at alipustain nito ang uring manggagawa, hindi lang sa Asya kundi sa buong mundo. Ito ang katotohanang kailangang ipaliwanag ng diretsahan ng mga militanteng komunista sa masang manggagawa. Ang rehiyonal na pagkakaisa ay isang patibong para mahati-hati pa rin ang mga manggagawa sa mundo. Kailangang iwasan ito at sa halip ang isulong ay ang internasyonal na rebolusyon ng manggagawa.

Isang patibong kung papasok ang uring manggagawa sa panawagang pambansang paghawak sa industriya (nationalization of industrialies) dahil ang ibig sabihin nito ay kapitalismo sa kamay ng estado. Sahurang-alipin pa rin ang mga manggagawa. Ito ang ipinakita ng mga general strikes ng mga state employees sa France, Brirain, USA, at iba pang mga bansa sa Europa at maging sa Pilipinas kung saan libu-libong manggagawa ng estado ang naglunsad ng mga militanteng kilos-protesta at welga. Hindi estadong kapitalismo ang solusyon sa sinasabing "privatization, deregulation at liberalization" kundi durugin ang kapitalismo - estado man o pribado - sa pamamagitan ng proletaryong rebolusyon.

At lalong mali kung makipagkaisa ang masang manggagawa sa pang-uudyok ng mga radikal na partido at grupo, sa isang paksyon ng burgesya o sa isang "broad united front" kasama ang mga maka-kapitalistang pwersa. Makompromiso lamang nito ang makauring interes sa layuning "mapalakas at mapalaki" ang mobilisasyon sa pamamagitan ng multi-class at "popular" na mga kahilingan. Magresulta lamang ito sa pinaghalong "nasyonalismo at sosyalismo" na sa tunay na buhay ay magkatunggali dahil ang una ay interes ng burgesya at ang huli ay interes ng manggagawa.

Kahit obligasyon ng mga komunista na samahan at pangunahan ang laban ng masang manggagawa sa anumang kahilingan nila para sa kanilang kapakanan ay dapat ding walang pagod na ipaliwanag sa kanila na wala ng maasahang reporma sa kapitalismo at ang tanging paraan upang makalaya sa kahirapan ay ilunsad ang sosyalistang rebolusyon at agawin ng manggagawa ang kapangyarihan sa pamamagitan ng mga konseho ng manggagawa. Ang emansipasyon ng manggagawa ay nasa kamay mismo ng uring manggagawa. Lalaya lamang ang ibang pinagsamantalahang uri sa lipunan kung lalaya ang manggagawa sa pagiging sahurang-alipin.

Internasyonalismo hindi rehiyonalismo; pagkakaisa ng manggagawa sa buong mundo at hindi rehiyonal na pagbuklod-buklod; proletaryong rebolusyon para sa sosyalismo at hindi pagdepensa ng pambansa o rehiyonal na ekonomiya. Ito ang dapat nating isulong. Isang direktang panawagan sa pag-agaw ng kapangyarihan sa pamamagitan ng isang rebolusyon, hindi ilusyon para sa mga reporma habang tumitindi ang kompetisyon ng bawat rehiyon at bawat bansa. Ibagsak ang mga naghaharing burgesya sa kani-kanilang mga bansa at itayo ang sosyalismo sa pandaigdigang saklaw. (Tess, 09/22/06)

Umatras diumano si Gloria at ang tuta niya na kongreso sa garapalang con-ass nila. Natakot diumano si GMA-JDV sa pagtutol ng CBCP at El Shaddai. Ayon pa sa propaganda ng mga Kaliwa sa media : ITO AY TAGUMPAY NG KILUSANG MASA.

Suriin natin ng mabuti ang mga pangyayari mula sa teleskopyo ng Marxismo.

Nagkakaisa ang buong uring kapitalista na kailangang isalba ang naghihingalong sistema. At ang tanging paraan na nakikita nila ay pahigpitin ang kontrol ng estado sa buhay panlipunan. Ito ang nagyayari ngayon sa mga bansa sa buong mundo laluna na sa mga malalaking imperyalistang bansa gaya ng USA, France, Britain at gayundin sa China, Vietnam, Venezuela at iba pang bansa sa Latin America kung saan nanalo sa burges na eleksyon ang mga Kaliwang kandidato.

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, ang tanging solusyong nakikita ng uring kapitalista ay ang lubusang sentralisasyon ng lahat ng kapangyarihan sa estado — sa anyo ng pasismo o demokrasya. Isang awtoritaryan na estado. Solusyon na napatunayan ng bangkarota at hindi nakapigil sa tuloy-tuloy na pagbulusok ng kapitalismo. Ang Stalinismo (kapitalismo ng estado na nagbalatkayong "sosyalismo") ang "pinakamagandang modelo" ng sentralisasyon ng estado sa panahon ng dekadenteng yugto ng mapagsamantalang sistema. 

Ganito din ang ginagawa ng burgesya sa Pilipinas. Ang pagbabago sa Konstitusyon ay nagsisilbi sa pagsisikap na isalba sa bulok na sistema. Kaya lang, may iba pang layunin ang paksyong Arroyo : pahigpitin ang hawak ng kanyang paksyon sa kapangyarihan at ilagay sa segundaryo kundiman hindi bibigyan ng posisyon ang mga karibal na paksyon. 

Nagkabuhol-buhol lang ang ganitong layunin dahil hindi nagkaisa ang Kanan at Kaliwa ng burgesya kung paano ito gagawin at kung saang direksyon ito dadalhin. Ang paksyong anti-GMA ay ayaw sumayaw sa chacha ni Gloria dahil siguradong malagay lamang sila sa segundaryong posisyon. Ang Kaliwa naman ay tutol dahil pinuproteksyunan nila ang pambansang kapitalismo na sa tingin nila ay dudurugin diumano ng dayuhang kapitalismo sa chacha ni GMA.

Ang argumento ng Kaliwa na nag-aastang progresibo ay walang kaibahan sa mga argumento ng Kanan. Ang resulta tuloy ay nahatak ang kaliwa sa burges na linya sa usaping chacha : NO CHACHA UNDER GLORIA. Kaya may "malawak" na pagkakaisa ang Kaliwa at Kanan laban sa chacha ni Gloria.

Ang linyang NO CHACHA UNDER GLORIA ay nagpapahiwatig na sang-ayon ang Kaliwa sa chacha kahit pa ang kabilang paksyon ng kapitalistang uri ang hahawak ng kapangyarihan basta huwag lang si GMA.

Kaya naman hindi nakumbinsi ng nagkakaisang Kaliwa at Kanan ang daang libo o milyong manggagawa na matagal ng nasusuklam hindi lang kay Gloria kundi mismong sa kapitalismo na bumuhos sa kalsada. Kahit sabihin pa ng iba na "napapagod" o "nawawalan na ng pag-asa" ang masa sa kakamartsa sa kalsada, ay hindi pa rin maitago ang paglitaw ng makauring tindig ng manggagawa na natutunan nito sa nagdaang dalawang "Edsa People Power Revolution" : isang malaking pagkakamali na sumama sa mga kilos-protesta laban kay Gloria na kasama at pinangungunahan ng isang paksyon ng burgesya. Ang aral na ito ang binabalewala ng Kaliwa sa Pilipinas.

Hindi rin simpleng pagbabago sa Konstitusyon ang nais ng uring manggagawa kundi ang pagbabago sa bulok na sistema mismo na hindi makukuha sa pamamagitan ng con-ass o concon kundi sa pamamagitan ng proletaryong rebolusyon na dudurog sa burges na estado.

Naghahanap ng alternatiba ang manggagawang Pilipino. Alternatiba na hindi nila makikita sa Kanan at Kaliwa ng burgesya.

Sosyalistang Rebolusyon Hindi Pagbabago sa Burges na Konstitusyon

Con-ass o Concon. Sa ilalim ni GMA o sa ibang paksyon ng naghaharing uri. Ang ganitong linya ay nagbibigay lamang ilusyon sa uring manggagawa na may pag-asa pa na magbabago ang buhay nila ilalim sa dekadenteng kapitalismo.

Walang kapasidad ang Kaliwa sa Pilipinas na ituro ang tamang landas sa uri dahil unang-una na, ay hindi naman sila kumikilos sa balangkas ng makauring pakikibaka kundi sa balangkas ng burges na nasyonalismo at demokrasya. Kahit pa nag-aaway ang Kaliwa : Maoismo laban sa "Leninismo" o iba pang "ismo" gaya ng Trotskyismo at Anarkismo, ay pare-pareha lang silang lahat na naniniwala na posible pa ang burges na rebolusyon sa dekadenteng kapitalismo.

Matagal ng pinasinungalingan ng Marxismo at sa karanasan ng internasyonal na pakikibaka ng manggagawa simula 1914 ang do0gmatismo at Stalinismo ng Kaliwa. Isama na natin ang peti-burges na ideolohiya ng mga Anarkista laban sa kapitalismo.

Sosyalistang rebolusyon at pagdurog sa kapitalismo sa pandaigdigang sakjlaw ang tanging solusyon. At ang tanging uri na rebolusyonaryo at progresibo sa panahon ngayon ay ang uring manggagawa lamang. Ang porma ng organisasyon ng manggagawa para durugin ang kapitalismo ay ang mga konseho ng manggagawa at mga asembliya nito. Sa ganitong mga organisasyon lamang maipakita ng uri ang kanyang independyenteng paglaban para sa kanyang sariling interes.

Ang usapin ng Con-ass o Concon ay isang patibong sa uring manggagawa para ilihis sila sa tamang daan tungo sa pagbabago ng sistema. Walang magbabago sa api at pinagsamantalahang kalagayan ng uri sa ilalim ng 1987 Konstitusyon, GMA Konstitusyon o anumang Konstitusyon habang isang burges na kaayusan ang nangingibabaw sa lipunan. Nakikita na ito ng masang manggagawa. Ang kailangan na lang ay sistematiko itong ipaliwanag ng isang proletaryong partido sa harap mismo ng masa. Wala sa alin man sa mga grupo o partido ng Kaliwa sa Pilipinas ang tumindig sa proletaryong linya. (Tess, 12/20/2006)

Simula noong baklasan sa loob ng CPP-NPA sa 1992 ay naging mapanirang propaganda na ng mga Maoista na ang mga bumaklas ay mga "ahente" ng reaksyunaryong estado. Tumimo ang propagandang ito sa kanyang pwersa at baseng masa. At dahil ahente na umano ang mga taong ito, sila ay "kaaway" na ng rebolusyonaryong kilusan na dapat pandirihan at may kaparusahang kamatayan .  

Hindi kami sang-ayon sa pulitika ng mga bumaklas sa CPP-NPA (yaong kinikilala ang mga sarili na "rebolusyonaryo"), ngunit bilang sentrong usapin ng artikulong ito ay ipapakita namin na ang "pinaka-matalik" na kaibigan ng kapitalistang estado ay hindi ang mga bumaklas kundi ang CPP-NPA mismo. 

Militarismo at Digmaan: Paraan ng Kapitalismo sa Kanyang Dekadenteng Yugto 

Sa pagpasok ng internasyonal na kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto noong 1914 (WW I), naging kabahagi na nito ang militarismo at digmaan. Hindi na kasi naging sapat ang "trade war" para sa mga kapitalistang estado (malaki man o maliit) upang mapanatili nila ang kanilang sarili sa poder ng kapangyarihan at maghari sa lipunan. Ginagamit na rin nila bilang pangunahing paraan ng kompetisyon ang digmaan para makaagaw ng merkado, ng mapagkukunan ng hilaw na materyales at makahap ng pinakamurang lakas-paggawa. Ang imperyalismo ay digmaan at ang lahat ng tipo ng digmaan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ay imperyalista ang katangian. 

Nilamon na ng aktwal na pangyayari sa mundo ang sinasabi ng mga radikal na lumalaban sa globalisasyon na may "pagbabago" na sa porma ng kompetisyon - mula sa gera patungong "trade war". Ito daw ang "bagong" mukha ng imperyalismo sa panahon ng globalisasyon. Ngunit sa pagpasok ng kabulukan (decomposition) ng dekadenteng yugto ng kapitalismo ay binigyang "katarungan" ng buong uring burgesya (nasa kapanyarihan o wala) ang militarismo at digmaan sa ngalan sa pakikipaglaban sa terorismo. Kaya naman ang pagpapalakas ng armadong hukbo at armas ay mayor ng konsiderasyon, kundi man pangunahing layunin na ng bawat bansa at nasa unahan ng pambansang badyet ng estado. 

"Digmaan para sa Pambansang Kalayaan": Hindi Interes ng Uring Manggagawa 

Ang mga manggagawa ay walang bansa. Ito ang diwa ng internasyonalismo simula pa noong sinulat ang Communist Manifesto. Ang sosyalismo ay internasyonal o wala ito. 

Hindi gaya noong panahon na nasa progresibong yugto pa ang kapitalismo (ascendant stage), kung saan ang pagtatayo ng mga bansa ay para sa pagpapaunlad at pagpapalawak ng kapitalismo sa buong mundo at ang mga digmaan sa sariling pagpapasya ay nagresulta ng kaunlaran sa bagong tayong bansa, ang pagtatayo ng mga bagong estado sa ngayon ay lalong nagpapabigat sa kapitalismo na nasa mas grabe at matinding krisis sa labis na produksyon at sagad na pamilihan. Ito ay interes ng burgesya at kailan man ay hindi interes ng uring manggagawa. Ang burgesya kasi ay nabubuhay sa pagkanya-kanya ng mga bansa, samantalang ang manggagawa ay makakalaya lamang sa kanilang pagkakaisa sa buong daigdig. 

Ang mga digmaan para sa "pambansang paglaya" laluna pagkatapos ng WW II ay bahagi ng imperyalistang digmaan ng naglalabanang makapangyarihang mga bansa. Hindi lumaya ang mga nasabing bansa kundi napunta lamang sa bunganga ng isa pang imperyalistang halimaw - mula imperyalistang USA patungo sa imperyalistang USSR o vice-versa. At kahit tapos na ang "Cold War" ay hindi pa rin nagbago ang katangian ng mga digmaan. Lalo pa ngang naging mabangis, marahas at nakakasira ang mga ito. At dahil sa tumitinding imperyalistang pangangailangan ng lahat ng bansa sa buong mundo ay lalo pang umiigting ang labanan sa agawan ng pamilihan, hilaw na materyales at murang lakas-paggawa. 

Sa ganitong konteksto dapat ilagay ang "matagalang digmang bayan" ng Maoistang CPP-NPA at mga kahalintulad nito gaya ng paglitaw ng mga teroristang nagdadala sa isyu ng "sariling pagpapasya" na dinadaan sa panatisismo ng relihiyon. Ang mga ito ang hindi maiiwasang resulta sa wala ng katapusan na krisis ng kapitalismo. Mas matinding pagdurusa at pagkasira sa uring manggagawa at mundo ang dulot ng imperyalistang gera. Naglalabanan man ang mga pwersang ito pero iisa lamang ang kanilang adhikain - para sa "inang bayan" o "amang bayan" - na ang ibig sabihin ay para sa pambansang kapitalismo. Ang paglalabanan nila ay nauuwi sa kung sino ang "tunay na makabayan".  

Kaya naman madaling magkaisa ang magkaaway laban sa bagong kaaway. Tingnan na lang natin ang "taktika" ng CPP-NPA sa pakikipag-isang prente mula noong panahon ni Marcos hanggang sa panahon ni Gloria Arroyo. Ang mga pro-Marcos na politiko ay naging kaalyado na nito. Ang mga pro-Erap na buwaya ay naging kaibigan na nila. Si GMA na dating kaalyado ay naging kaaway nila. Ganito din ang taktika ng mga paksyon ng burgesya sa CPP-NPA mula kay Marcos hanggang ngayon. Ikanga, walang permanenteng kaibigan at kaaway sa burges na pulitika. 

Ang lahat na ito ay nagmula sa distorsyon ng Stalinismo sa Marxismo na pinalitan ng "socialism in one country" at "block of four classes" ni Mao. Ang Stalinismo ang nagpasimuno sa pakikipagkaisang prente sa isang paksyon ng burgesya - ang Prente Popular - na popular sa bansag na "united front". Samantalang ang Maoismo naman ay ang anak ng imperyalistang gera at kontra-rebolusyon, at kailan man ay hindi ito napabilang sa kampo ng proletaryado simula ng lumitaw ito sa China noong 1930s.  

Ang "political killings, massacres, salvagings, militarization" at iba pang karahasan ay kagagawan ng dalawang naglalabanang armadong burges na kilusan - ang isa ay nasa kapangyarihan at ang kabila ay nag-aambisyong makaagaw. Tinutulak kapwa ng CPP-NPA at kapitalistang estado ang manggagawa at maralita sa isang digmaan na wala namang mapapala ang huli para sa kanilang tunay na makauring paglaya. Nanawagan ang mga kaalyadong organisasyon ng CPP-NPA na itigil ang politikal na karahasan sa kanilang hanay na kagagawan umano ng estado. Ipokrito ang CPP-NPA dahil ito din ang ginagawa nila bilang "estado sa bundok" sa kanilang itinuturing na mga kaaway - armado man o hindi. 

Sa totoo lang, mas gusto ng CPP-NPA at ng estado ang karahasan dahil ito ang nagbibigay-katwiran sa kani-kanilang "adhikain". Ang nangyayari sa Middle East at Africa ay kahalintulad ng nangyayari sa Pilipinas ngayon - maraming buhis ang nasakripisyo. Sa kasaysayan at karanasan sa buong mundo, ang "digmaan para sa pambansang paglaya" ay altar kung saan inialay ng dalawang paksyon ng burgesya - kaliwa at kanan - ang buhay ng mamamayan laluna ng kabataan sa imperyalistang digmaan sa ngalan ng nasyonalismo, anti-imperyalismo, anti-pasismo at burges na demokrasya. 

Nililinlang lamang ng estado at ng Maoistang partido ang mamamayan sa kanilang panawagan para sa "mapayapang solusyon" sa digmaan. Kailan man ay walang interes ang dalawang halimaw na ito na ihinto ang digmaan hanggat may dahilan pa ang bawat isa sa armadong pakikipaglaban. At hindi sila mauubusan ng dahilan.

Nagkaisa ang Maoistang partido at kapitalistang estado sa pagpapalakas ng militarismo at pagpapatindi ng digmaan. Hindi paglaya ang resulta ng "digmaan sa sariling pagpapasya" kundi mas matinding pagdurusa ng uring manggagawa. Kahit sino ang manalo sa kanila sahurang alipin pa rin ang masang manggagawa. 

Proletaryong Rebolusyon : Solusyon sa Karahasan sa Mundo 

Gayong hindi sinuportahan ng ibang mga "rebolusyonaryong grupo" sa Pilipinas ang "gerilyang pakikidigma" ng CPP-NPA, ay sang-ayon naman sila na dapat suportahan ang "pakikibaka sa pambansang kalayaan at demokrasya". Wala itong ibig sabihin kundi naniniwala ang una na may progresibo at rebolusyonaryong papel pa ang burges na sistema sa mga bansang atrasado gaya ng Pilipinas sa panahon ng dekadenteng yugto basta "nasa pamumuno ng uring manggagawa" na ang kahulugan ay "nasa pamumuno ng Partido ang estado". Para sa mga "rebolusyonaryong grupo" na bumaklas sa CPP-NPA, "daan" patungong sosyalismo ang estadong kapitalismo. Sa esensya, wala itong pagkakaiba sa linya ng Maoistang partido. 

Hindi dapat suportahan ng manggagawa ang karahasan kapwa ng Maoistang partido at kapitalistang estado. Sa halip ay dapat ilunsad ng uri ang kanyang sariling rebolusyon dahil ang rebolusyon lamang ng manggagawa ang daan sa paglaya ng sangkatauhan. Ito lamang ang rebolusyon na tatapos sa lahat ng uri ng pagsasamantala at karahasan sa lipunan. 

Ang rebolusyon ng manggagawa ay rebolusyon para sa pagdurog ng kapitalismo - pribado man o estado - at sa kapitalistang mga relasyon sa lipunan. Ang rebolusyon ng manggagawa ay internasyonal ang saklaw at hindi isang digmaan para ihiwalay ang uring manggagawa sa kanya-kanyang bansa sa ngalan ng nasyonalismo. Ang rebolusyon ng manggagawa ay ang tanging paraan upang mawakasan na ang karahasan ng estado, mula man ito sa Maoismo o sa kanang paksyon ng burgesya. (Tess, 09/18/06)

Ipinagtatanggol ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin ang sumusunod na mga posisyon:

* Simula noong Unang Pandaigdigang Digmaan, ang kapitalismo ay isa nang dekadenteng panlipunang sistema. Dalawang beses nitong tinulak ang sangkatauhan sa barbarong pag-inog ng krisis, pandaigdigang digmaan, rekonstruksyon at panibagong krisis. Noong 1980s, pumasok na ito sa dulong yugto ng kanyang pagbulusok pababa, ang yugto ng pagkaagnas at pagkalanta. Isa lamang ang alternatibang ihinahapag ng ganitong hindi mababagong istorikal na pagbulusok: sosyalismo o barbarismo, pandaigdigang komunistang rebolusyon o pagkasira ng sangkatauhan.

* Ang Komyun ng Paris sa 1871 ay unang pagsubok ng proletaryado na ilunsad ang ganitong rebolusyon, sa panahon na ang mga kondisyon para nito ay hindi pa hinog. Nang ang mga kondisyong ito ay iniluwal na dulot ng pagpasok ng kapitalismo sa dekadenteng yugto, ang rebolusyong Oktubre sa 1917 sa Rusya ay ang unang hakbang tungo sa tunay na pandaigdigang komunistang rebolusyon sa internasyunal na rebolusyonaryong alon na tumapos sa imperyalistang gera at nagpatuloy ng ilang taon pagkatapos niyon. Ang kabiguan ng rebolusyonaryong alon, partikular sa Alemanya sa 1919-23, ay nagkondena sa rebolusyon sa Rusya sa pagkabukod at sa mabilis na paghina. Ang Stalinismo ay hindi produkto ng rebolusyong Ruso, kundi ang kanyang sepulterero.

* Ang estatipikadong mga rehimen na lumitaw sa USSR, silangang Uropa, China, Cuba at iba pa at tinatawag na ‘sosyalista' o ‘komunista' ay mga partikular na brutal na porma ng unibersal na tendensya patungong kapitalismo ng estado, na siya mismong katangian ng panahon ng dekadenteng kapitalismo.

* Simula ng pagpasok sa ika-20 siglo, lahat ng mga digmaan ay imperyalistang digmaan, bahagi ng nakamamatay na tunggalian sa pagitan ng mga estado, malaki man at maliit, para manakop o panatilihin ang posisyon sa internasyunal na arena. Ang mga gerang ito ay walang naibigay sa sangkatauhan kundi kamatayan at kapinsalaan sa lumalaking saklaw. Matugunan lamang ito ng uring manggagawa sa pamamagitan ng kanyang internasyunal na pagkakaisa at sa pakikibaka laban sa lahat ng burgesya sa lahat ng mga bansa.

* Lahat ng mga makabayang ideolohiya - ‘pambansang kalayaan', ‘karapatan ng mga bansa sa sariling pagpapasya' at iba pa - anuman ang kanilang mga dahilan, etniko, istorikal o relihiyoso, ay tunay na lason para sa mga manggagawa. Sa paghikayat sa kanila na kumampi sa isa o kabilang paksyon ng burgesya, hinati nila ang mga manggagawa at aakayin sila sa pagmasaker sa isa't-isa para sa mga interes at digmaan ng mga nagsasamantala sa kanila.

* Sa dekadenteng kapitalismo, ang parlyamento at mga eleksyon ay walang iba kundi isang libangan. Anumang panawagan na lumahok sa parlyamentaryong sirko ay makadagdag lamang sa kasinungalingan na ang mga eleksyon ay tunay na pagpilian ng pinagsamantalahan. Ang ‘Demokrasya', isang partikular na ipokritong porma ng dominasyon ng burgesya, ay walang kaibahan sa pinag-ugatan ng iba pang mga porma ng kapitalistang diktadura, tulad ng Stalinismo at pasismo.

* Lahat ng mga paksyon ng burgesya ay parehong reaksyunaryo. Lahat ng mga tinatawag na mga partido ng ‘manggagawa', ‘Sosyalista' at ‘Komunista' (ngayon mga ‘dating Komunista'), mga organisasyon ng kaliwa (Trotskyista, Maoista at mga dating Maoista, mga opisyal na anarkista) ay bumubuo sa kaliwa ng pampulitikang makinarya ng kapitalismo. Lahat ng mga taktika sa ‘prente popular', ‘anti-pasistang prente' at ‘pakikipag-isang prente', na pinaghalo ang mga interes ng proletaryado yaong sa paksyon ng burgesya, ay nagsisilbi lamang na sakalin at sirain ang pakikibaka ng proletaryado.

* Sa dekadenteng kapitalismo, ang mga unyon kahit saan ay natransporma bilang organo ng kapitalistang kaayusan sa loob ng proletaryado. Ang iba't-ibang klase ng mga unyon, ito man ay pormasyon ng mga pinuno o ng mga ordinaryong mga manggagawa, ay nagsilbi lamang para disiplinahin ang uring manggagawa at sirain ang kanilang mga pakikibaka.

* Para isulong ang kanyang pakikibaka, dapat magkaisa ang mga manggagawa sa pakikibaka, hawakan ang pagpapalawak at organisasyon nito sa pamamagitan ng mga independyenteng pangkalahatang asembliya at mga komitiba ng delegado na pinili at maaring tanggalin anumang oras ng mga asembliya nito.

* Ang terorismo ay hindi paraan ng pakikibaka ng uring manggagawa. Ang ekspresyon ng panlipunang istrata na walang istorikong kinabukasan at ng pakaagnas ng peti-burgesya, na kahit hindi direktang ekspresyon ng permanenteng digmaan sa pagitan ng mga kapitalistang estado, ang terorismo ay palaging nagsisilbing matabang lupa para sa manipulasyon ng burgesya. Ang paniniwala sa sekretong aksyon ng maliit na minorya ay lubusang salungat sa makauring dahas na nagmumula sa mulat at organisadong aksyong masa ng proletaryado.

* Ang uring manggagawa ang natatanging uri na makapaglunsad ng komunistang rebolusyon. Ang kanyang rebolusyonaryong pakikibaka ay hindi mapigilang umakay sa uring manggagawa tungo sa komprontasyon ng kapitalistang estado. Para madurog ang kapitalismo, dapat ibagsak ng uring manggagawa ang lahat na umiiral na estado at itayo ang diktadura ng proletaryado sa pandaigdigang saklaw: ang pandaigdigang kapangyarihan ng mga konseho ng manggagawa, na iniorganisa ang buong proletaryado.

* Ang komunistang transpormasyon ng lipunan sa pamamagitan ng mga konseho ng manggagawa ay hindi nangangahulugan ng ‘self-management' o nasyunalisasyon ng ekonomiya. Ang komunismo ay nangangailangan ng mulat na abolisyon ng uring manggagawa sa mga kapitalistang panlipunang relasyon: sahurang paggawa, produksyon ng kalakal, pambansang hangganan. Nangangahulugan ito ng pagbubuo ng pandaigdigang komunidad kung saan ang lahat ng mga aktibidad ay para sa lubusang satispaksyon ng pangangailangan ng sangkatauhan.

* Ang rebolusyonaryong pulitikal na organisasyon ay taliba ng uring manggagawa at aktibong salik sa pagpapalawak ng makauring kamulatan sa loob ng proletaryado. Ang papel nito ay hindi ‘organisahin ang uring manggagawa' o kaya'y ‘umagaw ng kapangyarihan' sa pangalan nito, kundi aktibong lumahok sa kilusan tungo sa pagkakaisa ng mga pakikibaka, tungo sa isang kondisyon kung saan ang mga manggagawa mismo ang may ultimong kapangyarihan sa pagtatakda sa kanyang sarili at para sa kanyang sarili, at kasabay nito ay maglatag ng rebolusyonaryong pampulitikang mga layunin sa pakikibaka ng proletaryado.

Ang aming mga gawain

Pulitikal at teoritikal na klaripikasyon sa mga layunin at paraan ng pakikibaka ng proletaryado, sa kanyang istorikong misyon at sa kanyang kagyat na kalagayan.

Mag-organisa ng interbensyon, nagkakaisa at sentralisado sa internasyunal na saklaw, para makaambag sa proseso na tutungo sa rebolusyonaryong aksyon ng proletaryado.

Pag-oorganisa ng mga rebolusyonaryo sa layuning mabuo ang isang tunay na pandaigdigang partido komunista, na susi para maibagsak ng manggagawa ang kapitalismo at maitayo ang komunistang lipunan.

Ang aming pinanggalingan

Ang mga posisyon at pagkilos ng mga rebolusyonaryong organisasyon ay produkto ng mga nakaraang karanasan ng uring manggagawa at sa mga aral na nakuha ng kanyang mga pampulitikang organisasyon sa takbo ng kanyang kasaysayan. Kaya ang pinanggalingan ng IKT ay mula sa sunod-sunod na mga kontribusyon ng Liga Komunista nila Marx at Engels (1847-52), ang tatlong Internasyunal (ang Internasyunal na Asosasyon ng Manggagawa, 1864-72, ang Sosyalistang Internasyunal, 1889-1914, ang Komunistang Internasyunal, 1919-28), ang mga kaliwang praksyon na humiwalay mula sa nanghihinang Ikatlong Internasyunal sa mga taon ng 1920-30, sa partikular sa mga Kaliwang Aleman, Dutch at Italyano.

* Sinulat ang manipestong ito sa 1991. Ang prinsipyo ng paglathala nito, at ang kanyang laman, ay dinesisyonan ng ika-9 na Kongreso ng IKT sa Hulyo, 1991. Tingnan sa International Review no. 67.

Komunistang rebolusyon o pagkawasak ng sangkatauhan

Patay na ang komunismo! Mga manggagawa, wala nang dahilan pa na sikaping ibagsak ang kapitalismo, tinalo ng sistemang ito ang kanyang mortal na kaaway. Ito ang walang kataposang pabalik-balik na sinasabi ng burgesya, mula ng bumagsak ang bloke sa Silangan. Ngayon na duguan at maruming nagkawatak-watak na ang Stalinismo, ang burgesya ay muling naghain ng pinakamalaking kasinungalingan sa kasaysayan: na ang komunismo ay ang Stalinismo, ang kanyang mortal na kaaway at isa sa pinaka barbarikong porma ng pagsasamantala. Ang naghaharing uri sa bawat bansa ay namumursigeng kumbinsihin ang kanilang pinagsamantalahan na walang kabuluhan ang kanilang pakikibaka na baguhin ang mundo. "Kailangang makontento na tayo sa mga nakuha natin, dahil wala nang iba pa. At kung maibagsak ang kapit6alismo, ang lipunan na papalit dito ay lubhang napakasama pa." Mula 1989, ang nakakahiyang pagbagsak pareho ng Stalinismo, at sa bloke na dominado nito, ay ipinakilala bilang "napakalaking tagumpay para sa Demokrasya at Kapayapaan". Inaasahang magbigay ito ng mapayapa at masaganang "bagong pandaigdigang kaayusan" kung saan sa wakas ang "mga karapatang pantao" ay mabigyang halaga.

Halos hindi pa natapos ang magagaling na pananalita,  pinakawalan ng mga sinasabing dakila at "sibilisadong" mga bansa, sa Enero 1990, ang isang nakakatakot na gera sa Gitnang Silangan, na inilibing ang daang libong mga biktima ng napakaraming mga bomba, ginawang malawak na dagat ng mga guho at bangkay ang Iraq, "pinarusahan" ang populasyon na para sana sa mga lider na siyang nagsasamantala at nanunupil sa naturang populasyon.

Ngayon ang naghaharing uri ay sumumpa sa harap ng bibliya na "tapos na ito ngayon". "Kinakailangan ang digmaang ito", sinabihan tayo, "para masiguro na wala nang susunod; para masiguro na respetuhin ang 'Internasyunal na batas' , bubuksan nito ang daan para sa nagkakaisang daigdig, kung saan ang mga alitan ay mapayapang maaayos sa ilalim ng pangangasiwa ng 'internasyunal na komunidad', ng 'United Nations' o mga katulad."

Nanatiling paralisado ang pandaigdigang proletaryado sa harap ng mga ganitong kaguluhan, at sa ganitong malalaking alon ng kabangisan at kasinungalingan. Nagkahulugan ba ito na ang naghaharing uri ay naangkin na ang siguradong tagumpay? Lubusan na ba itong nakaalpas sa mga kontradiksyon na sumisira sa kanyang sistema mula sa simula, at laluna sa huling mga dekada? Naitaboy na ba nito ang multo ng komunistang rebolusyon na gumugulo sa kanya sa loob ng mahigit isang siglo? Ito ang nais ipaniwala sa mga pinagsamantalahan. Pero huwag magpalinlang. Ang "bagong" daigdig na inialok ng naghaharing uri ay mas masahol pa, hindi mas mabuti, kaysa nangyari noon. Ni nagsalita na ang uring manggagawa sa kanyang huling paalam. Kahit na temporaryo itong napatahimik, may lakas pa ito para tapusin ang kapitalismo at ang kabangisan na resulta nito. Higit pa noon, ang paglaban ng manggagawa ang tanging pag-asa ng sangkatauhan para makalaya sa kadena ng kahirapan, digmaan, at lahat ng iba pang kalamidad na nangyayari. Iyan ang kailangang sabihin ng mga rebolusyonaryo sa kanyang uri. Ito ang paksa ng aming manipesto.

Ang Stalinismo ay hindi anak ng rebolusyon kundi personipikasyon ng kontra-rebolusyon

Naharap sa nakasusuklam na kampanyang propaganda ng burgesya, ang unang responsibilidad ng mga rebolusyonaryo ay ibalik ang katotohanan, at muling sabihin sa proletaryado ano ang tunay na nangyari noon, at magaganap, na komunistang rebolusyon na sa ksalukuyan ay inaakusahan sa lahat ng kapighatian ng sangkatauhan, kailangang tuligsain nila ang napakaraming kasinungalingan na tinatawag na "komunista" yaong mga Stalinistang rehimen na nagingibabaw sa kalahati ng mundo ng ilang dekada, at ipakita na ang mga rehimeng ito ay hindi, kahit bastardong anak ng proletaryong rebolusyon, kundi ang kanyang tagahukay-ng-libingan.

Sa simula ng ika-20 siglo, sa panahon at pagkatapos ng Unang Digmaan, ang proletaryado ay lumaban ng mala-higanteng pakikibaka na muntik ng dumurog sa kapitalismo. Sa 1917, pinabagsak ng rebolusyon ang burges na kapangyarihan sa Rusya. Sa pagitan ng 1918 at 1923 sa Alemanya, paulit-ulit itong nakibaka sa parehong layunin. Ang rebolusyonaryong alon na ito ay kumalat sa buong mundo, kung saan may umiiral na maunlad na uring manggagawa, mula sa Italya hanggang sa Canada, mula Hungarya hanggang sa China. Ito ang sagot ng pandaigdigang proletaryado sa pagpasok ng kapitalismo sa dekadenteng yugto, at laluna sa unang ekpresyon ng panahong ito: Unang Digmaang Pandaigdig. Wala ng ibang kapansin-pansin na konpirmasyon sa nakita na ng mga rebolusyonaryo simula kalahati ng ika-19 siglo: ipinahayag ng Manipesto ng Komunista sa 1848, sa wakas dumating na ang oras ng paghuhusga ng proletaryado sa kapitalismo, sa sistema ng produksyon na wala ng kapasidad na tiyakin ang kaunlaran ng sangkatauhan.

Ang pagkatalo ng uring manggagawa at ang kapitalistang kontra-rebolusyon

Subalit pinatunayan ng burgesya na may kapasidad siyang pigilan ang malakas na kilusang manggagawa. Napangibawan ang malaking takot na pinukaw ng kanyang sariling nalalapit na pagbagsak, ang nagharing uri ay gumanti tulad ng isang nasukol na daga, pinadala ang lahat ng kanyang pwersa sa gera at walang pag-alinlangang gumawa ng mga pinakamasahol na krimen.

Parang madyik, hininto ng nagharing uri ang imperyalistang awayan na siyang dahilan ng apat na taong digmaan, para magkakaisang prente na harapin ang rebolusyon. Tinalo nito ang nag-alsang masang manggagawa sa pamamagitan ng katusuhan at panunupil, mga kasinungalingan at masaker. Hinarangan ang rebolusyonaryong Rusya, inihatid ang milyung tao sa gutom, na syempre sinisi niya sa rebolusyon mismo. Sa pamamagitan ng pagbibigay ng napakalaking suporta, kapwa sa tao at armas, sa Puting hukbo ng bumagsak na Tsarismo, nagbunsod ito ng nakakikilabot na digmaang sibil, na nag-iwan ng milyun-milyong patay at nawasak ang ekonomiya. Sa larangang ito ng pagkaguho, nabukod dahil sa pagkatalo ng pandaigdigang rebolusyon at nawasak dahil sa pakikipaglaban at gutom, kahit nagtagumpay ito sa pagtalo sa hukbo ng kontra-rebolusyon, hindi napangalagaan ng manggagawang Ruso ang paghawak sa kapangyarihan na nakuha nito sa Oktubre 1917. Lalupa ang "pagtayo ng sosyalismo". Natalo ang mga manggagawa sa ibang bansa, laluna sa mga malalaking sentro ng industriya sa Kanlurang Uropa at Hilagang Amerika. Kaya natalo din sila sa Rusya.

Sa Rusya, ang pandaigdigang tagumpay ng kontra-rebolusyon ay nagkahugis, hindi sa pagbagsak ng estado na lumitaw pagkapos ng rebolusyon, kundi sa panghihina ng estado. Dahil nanatiling nahawakan ng burgesya ang kapangyarihan sa pandaigdigang antas, ang bansa ay hindi napalaya sa kapitalismo, at dahil dito ang estado ang nagiging bagong porma ng naghaharing uri, at nangasiwa sa pambansang kapital at sa pagsasamantala sa uring manggagawa. Ang Partidong Bolshevik na tumindig bilang taliba sa rebolusyong 1917 ay nanghihina rin, lalupang nasanib sa estado. Sa loob ng Partido, ang pinakamatitinong rebolusyonaryong mandirigma ay patuloy na inalisan ng responsibilidad, tinanggal, tinapon, binilanggo at sa huli ay pinatay ng buong suson ng mga karerista at burukrata, na nakitang si Stalin ang kanilang pinakamagaling na representante, at ang dahilan ng pag-iral ay hindi na ang pagtatanggol sa mga interes ng uring manggagawa, kundi ang kabaliktaran na pagpapatupad ng kasuklam-suklam na diktadura sa uring manggagawa, ng mga kasinungalingan at panunupil, para mapreserba at makonsolida ang bagong porma ng kapitalismo na itinayo sa Rusya.

Ang ibang mga partido "Komunista" sa Internasyunal ay tumungo sa parehong daan. Ang pagkatalo ng pandaigdigang rebolusyon at nagbunga ng pagkawasak ng hanay ng uring manggagawa ay nagpalala sa pag-unlad ng oportunismo sa loob ng mga partidong ito, sa ibang salita, sa patakaran na nagsakripisyo sa mga rebolusyonaryong prinsipyo at istorikong perspektiba sa kilusang manggagawa tungo sa maling akala na panandaliang "mga tagumpay". Ang ebolusyong ito sa loob ng mga partido Komunista ay nagpahintulot sa paglitaw ng mga elementong mas iniisip ang posisyon sa loob ng makinarya ng burges na lipunan, sa Parlyamento o sa lokal na pamahalaan, kaysa pakikipaglaban sa tabi ng uring manggagawa para sa kanyang mga interes. Ang mga partidong ito ay nahawa ng oportunistang sakit at nahulog sa kontrol ng mga burukratikong karerista. Sa ilalim ng panggigipit ng estadong Ruso, na gumamit ng mga kasinungalingan at pananakot para itaguyod ang mga burukratikong ito sa kanilang liderato, ang unang ginawa ng mga partido Komunista ay pinatalsik ang lahat na nanatiling naniniwala sa rebolusyonaryong adhikain at pagkatapos nagtraydor sa proletaryado at tumungo sa kampo ng burgesya. Tulad ng kontrolado ng Stalinistang partidong Bolshevik, naging taliba sila ng kontra-rebolusyon sa kani-kanilang mga bansa. Mas magaling nilang nagampanan ang kanilang pagkukunwari bilang kinatawan ng mga partido ng komunistang rebolusyon, at mga tagapagmana ng Pulang Oktubre. Gaya ng pagsuot ni Stalin sa pinakamagarang damit ng prestihiyo ni Lenin para konsolidahin ang kanyang kapangyarihan sa nanghihinang partidong Bolshevik at pagtanggal sa pinaka-sinsirong mga militante na tapat sa adhikain ng uring manggagawa, ganun din ang mga Stalinistang partido sa pag-agaw sa prestihiyo ng rebolusyong Ruso at sa mga mandirigmang Bolshevik sa harap ng mga mata ng manggagawa sa daigdig, mas nakabubuti sa pagsabotahe sa pakikibaka ng manggagawa.

Ang pagkilala sa Stalinismo na komunismo ay walang duda ang pinakamalaking kasinungalingan sa kasaysayan. Sa realidad, ang Stalinismo ay ang pinakamasamang kaaway ng komunismo, ang kanyang talagang kabaliktaran.

Ang komunismo ay tanging internasyunalista lamang. Ang stalinismo ay tagumpay ng sobinismo

Mula sa simula, ang internasyunalismo, ang pandaigdigang pagkakaisa ng uring manggagawa, ang unang prinsipyo ng komunistang teorya. "Manggagawa sa lahat ng mga bansa, magkaisa!" ang kataga ng Manipesto ng Komunista na sinulat nila Marx at Engels, ang dalawang tagapagtatag ng komunistang teorya. Sinabi din ng Manipesto: "Ang mga manggagawa ay walang bansa." At kung ang internasyunalistang prinsipyo ay napakahalaga sa kilusang manggagawa, hindi ito dahil sa parehong mga utopyan na ideya ng pekeng propeta, kundi dahil ang proletaryong rebolusyon, na tanging tatapos sa kapitalistang pagsasamantala, at sa lahat ng mga porma ng pagsasamantala sa tao sa tao, ay mangyayari lamang sa internasyunal na saklaw.

Si Engels ay mariin ng nagsabi ng ideyang ito sa 1847: "Ang komunistang rebolusyon (...) ay hindi purong pambansang rebolusyon; mangyari ito ng sabay-sabay sa lahat ng sibilisadong mga bansa (...) Magbibigay din ito ng konsiderableng impluwensya sa lahat ng ibang mga bansa, at makabibilis sa direksyon ng kanilang pag-unlad. Isa itong unibersal na rebolusyon; kaya unibersal ang kanyang tereyn" (Engels, Mga Prinsipyo ng Komunismo [2]).

Matigas na ipinagtanggol ng mga Bolsheviks ang parehong prinsipyo sa panahon ng rebolusyon sa Rusya: "Ang rebolusyong Ruso ay isa lamang destakamento ng pandaigdigang sosyalistang hukbo, at ang tagumpay at panalo ng rebolusyon na ipinatupad natin ay nakasalalay sa pagkilos ng hukbong ito. Ito ang katotohanan na huwag nating kalimutan (...) Ang proletaryadong Ruso ay mulat sa kanyang pagkabukod, at malinaw na nakakita na ang rekisito at pundamental na batayan sa kanyang sariling tagumpay ay ang nagkakaisang interbensyon ng mga manggagawa sa buong mundo" (Report Delivered at a Moscow Gubernia Conference of Factory Committees, July 23, 1918 [3]).

Ito ang dahilan kung bakit ang ideya na ibinigay ni Stalin sa 1925, matapos mamatay si Lenin, sa "pagtatayo ng sosyalismo sa isang bansa" ay walang iba kundi ang kahiya-hiyang pagtraydor sa mga pinakabatayang prinsipyo ng kilusang manggagawa. Nang ang mga Bolsheviks, kasama ang lahat ng mga rebolusyonaryo, ay nakipaglaban para sa internasyunalismo, laluna sa panahon ng Unang Digmaang Pandaigdig na tiyak na napahinto, salamat sa pagkilos ng mga manggagawa sa Alemanya at Rusya, si Stalin naman at ang kanyang mga kakutsaba ay ginawa ang mga sarili na tagapagsalita para sa lubusang nakakasuklam na nasyunalismo.

Sa Rusya, ilalim sa pagkukunwaring ipagtanggol ang "sosyalistang amangbayan", ang lumang sobinistang propaganda na nagsilbi sa puting hukbo sa kanilang pakikidigma laban sa proletaryong rebolusyon sa nakaraang ilang taon ay muling binuhay. Sa panahon ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ipinagmalaki ni Stalin ang pagsali ng kanyang bansa sa imperyalistang masaker, at sa 20 milyong Sobyet na namatay para sa "tagumpay ng amangbayan". Sa ibang mga bansa, ang mga Stalinistang partido ay masunuring pinaghalo ang pambansang awit sa Internationale, ang unibersal na awit ng proletaryado, at ang pulang watawat, na sa mahigit isang siglo ay naging bandila ng pakikibaka ng manggagawa, lumitaw katabi ng mga makabayang watawat na binitbit ng kapolisan at mga sundalo habang minasaker nila ang mga manggagawa. At sa sobinistang istirya na mahigpit na kumupkop sa okupadong mga bansa ng Alemanya sa kataposan ng digmaan, ang mga Stalinistang partido umako din ng lugar ng pagmayabang, at pinangunahan ang pagpatay, bilang mga "traydor sa bayan", yaong sumubok ipagtanggol ang mga internasyunalistang prinsipyo.

Nasyunalismo laban sa internasyunalismo: narito ang ebidensya na ang Stalinismo ay walang kinalaman sa komunismo. Pero hindi lang iyan.

Ang komunismo ay abolisyon ng pagsasamantala sa pamamagitan ng diktadura ng proletaryado. Ang stalinismo ay diktadura sa proletaryado para manatili ang kanyang pagsasamantala

Maitayo lamang ang komunismo sa pamamagitan ng diktadura ng proletaryado, sa ibang salita, sa pamamagitan ng makauring kapangyarihan ng mga sahurang manggagawa sa buong lipunan. Ipinatupad ng uring manggagawa ang kapangyarihan sa pamamagitan ng mga konseho ng manggagawa, ibig sabihin sa pamamagitan ng malayang pangmasang pulong ng mga manggagawa na may responsibilidad na hawakan ang lahat ng mga esensyal na desisyon tungkol sa pagpapatakbo sa lipunan, at nagpapatupad ng permanenteng kontrol sa mga binigyan nito ng mga tungkulin ng koordinasyon at sentralisasyon. Ito ang mga prinsipyo ng "kapangyarihang sobyet" ("sobyet" ay Rusyan sa "konseho") na tinayo sa Rusya sa 1917. Ang Stalinismo ay absolutong kabaliktaran ng ganung rehimen. Ang tanging diktadura ilalim sa Stalinismo ay hindi ng proletaryado, kundi sa proletaryado, para sa kapakanan ng maliit na minorya ng mga burukrata, batay sa paninindak, pulis, espiya, concentration camps, at masaker sa kahit sinong manggagawa na sumubok tutulan ito, tulad ng nakita natin sa Hungarya sa 1956, o sa Poland sa l970 at  1981.

Panghuli, ang komunismo ay nagkahulugan ng kataposan ng pagsasamantala ng tao sa tao, ang kataposan ng pagkahati-hati ng lipunan sa may prebilihiyo at pinagsamantalahang mga uri. Ilalim sa Stalinismo, patuloy na pinagsamantalahan ang mga manggagawa. Ang kanilang dugo, pawis at luha ay walang ibang pinagsilbihan kundi ang patuloy na kasayahan ng mga lider ng Partido sa kanilang mga prebilihiyo: ang kanilang maluhong mga pribadong bahay, habang ang mga manggagawa ay nagsiksikan sa sirang mga apartment, ang kanilang mga ispesyal na mga shop ay walang kulang habang pumipila ang mga manggagawa ng ilang oras sa walang laman na mga shop ng estado. Dagdag pa, ang produksyon sa komunistang lipunan ay may oryentasyong para sa satispaksyon ng pangangailangan ng tao: ang dating USSR at mga bansang gaya niyon ay nagbigay ng magandang ehemplo ng "komunismo" sa pamamagitan ng paglalaan sa mas magandang bahagi ng kanilang produksyon, kaysa opisyal na mga kapitalistang bansa, sa pinaka-sopistikado at nakamamatay na mga armas.

Lahat ng mga rehimen na naghari sa ilang dekada sa ngalan ng uring manggagawa, sa komunismo o sosyalismo, ay nagbunyag sa lahat ng esensyal na mga katangian ng kapitalismo. At ito, ang saktong dahilan na sila talaga ay buong-buong kapitalista, kahit na ito ay marupok na porma ng kapitalismo, kahit na ang "pribadong" burgesya na kilala natin sa Kanluran ay pinalitan ng burgesya ng estado, at kahit na ang unibersal na tendensya tungong kapitalismo ng estado na nakaapekto sa lahat ng mga kapitalistang bansa mula ng ang sistema ay pumasok sa kanyang dekadenteng yugto, ay nagkahugis sa ilalim ng mga rehimeng ito sa kanyang pinaka-karikatura at abnormal na mga porma.

"Demokrasya": kakutsaba ni Stalin

Ang rehimen na umagaw ng kapangyarihan sa Rusya matapos matalo ang rebolusyong Oktubre hindi lang ibang anyo ng kapitalismo, kundi tagapanguna ng kontra-rebolusyon, at ito ang dahilan bakit tinanggap na bukas ang kamay ng parehong naghaharing uri na noong mga nakaraang taon lamang ay mabangis na nakipadigma laban sa Sobyet. Sa 1934, tinaggap ang USSR bilang myembro ng "Liga ng mga Bansa" (ang sinundan ng UN), na inilarawan ng mga rebolusyonaryo gaya ni Lenin na "lungga ng mga magnanakaw" nang itatag ito. Ito ang hudyat na si Stalin ay naging "kagalang-galang" sa mga mata ng internasyunal na naghaharing uri na tumuligsa sa mga Bolsheviks sa 1917 bilang pangkat ng mga uhaw sa dugo. Kinilala ng mga imperyalistang tulisan si Stalin na isa sa kanila. Pagkatapos niyon, ang mga rebolusyonaryong tumutol sa pag-abante ng Stalinismo ang nakaranas ng panunupil ng buong internasyunal na burgesya. Si Trotsky[1], ang isa sa mga pangunahing lider sa 1917, ay naging "hindi kanais-nais na dayuhan" sa buong mundo. Matapos pwersahing palayasin sa USSR sa 1929, pinatalsik siya sa isang bansa mula sa isa pa, laging minanmanan pulisya. Ang burgesya sa Kanluran ay napatunayan lang na labis na nagagalak na banggitin muli ang lahat na nakayayamot na paninirang-puri ng mga Stalinista. Nang, sa 1936, sinimulan ni Stalin ang pag-organisa ng "paglilitis sa Mosow", at ang mga kasamahan ni Lenin na lumitaw sa paglilitis, na nasiraan ng loob dahil sa tortyur, ay inakusahan ang mga sarili sa pinaka-karumaldumal na krimen at nagmakaawa pa na ipataw ang "pambabalang parusa", ang burgesya sa buong mundo ay nagpahiwatig na "kung may usok may apoy". Sa kanilang pakipagsabwatan nagawa ni Stalin ang kanyang kasumpa-sumpang mga krimen, at napatay niya sa kanyang mga bilangguan at concentration camps ang ilampung libong mga komunista, at mahigit sa sampung milyon na manggagawa at magsasaka. At ang pinakamasigasig na kasabwat ni Stalin ay ang "mga demokrata", at laluna ang mga sosyal-demokrata: ang parehong mga tao na ngayon ay tumuligsa sa mga krimen ni Stalin sa pinakamarahas na paraan at nilagay ang mga sarili sa unahan bilang mga modelo ng kabanalan.

Ni ang pakigsabwatan ng "mga demokrasya" kay Stalin, na maingat nilang tinatago ngayon, ang tanging krimen nila. Sa realidad, ang demokratikong naghaharing uri ay sa bawat bahagi, kasing bihasa sa kalupitan sa katapat niyang mga Stalinista o pasista

Ang "demokrasya" ay ipokritong maskara ng madugong diktadura ng burgesya.

Laging tinuligsa ng mga rebolusyonaryo ang kasinungalingan ng "demokrasya" sa burges na lipunan. Ang pormang ito ng pamahalaan kung saan ang kapangyarihan ayon sa batas ay nasa "mamamayan", sa realidad ay walang iba kundi instrumento ng kapangyarihan ng burgesya sa pinagsamantalahang mga uri.

Ipinakilala ng burges na demokrasya ang kanyang sarili mula sa simula sa pamamagitan ng kanyang maruming gawain. Ang bantog na demokrasyang Amerikano ni Washington, Jefferson at mga kasamahan na pinakilalang modelo para sundin ng iba, ay nanindigan sa pang-aalipin hanggang 1864. At ng inalis ang pang-aalipin, dahil napatunayan na mas bentaha ang pagsasamantala sa uring manggagawa kaysa pagsasamantala sa mga alipin, ang isa pang huwaran ng demokrasya - ang Britanya na sinusuportahan ang Konpederato ng mga nang-aaliping estado sa Digmaang Sibil. Sa kabilang banda, ang Republikang Pranses - tagapagmana ng rebolusyon sa 1789 at sa "deklarasyon ng mga karapatan ng tao" - ipinakilala ang sarili sa pamamagitan ng pagdurog sa Komyun ng Paris sa 1871: sa isang linggo, mahigit sampung libong mga manggagawa ang pinatay ng republikanong hukbo.

Pero ang mga ito ay laro lamang ng mga bata kaagapay ang mga krimen ng mga "demokratikong" rehimen sa siglo.

Ang mga krimen ng burges na demokrasya sa ika-20 siglo

Sa kalakhan, ang Unang Digmaang Pandaigdig ay away sa pagitan ng mga ganap na "demokratikong" gobyerno, sa masigasig na suporta ng halos lahat ng mga "sosyalistang" partido: nag-iwan ito ng 20 milyon patay. Ang parehong mga gobyerno, kakutsaba ang mga "sosyalista", o nasa kapangyarihan na, madugong dinurog ang unang rebolusyonaryong alon na nagpahinto sa unang Digmaang Pandaigdig. Sa Berlin sa 1919, sa pagsinungaling na nagtangkang tumakas, ang freikorps sa ilalim ng komand ng "sosyalistang" si Noske ay pinatay ang pangunahing mga lider ng rebolusyon: si Karl Liebknecht, na may tama ng bala sa likod ng kanyang ulo, at si Rosa Luxemburg, binugbog hanggang mamatay gamit ang manggo ng riple. Sa kabilang banda, nag-atas ang sosyal-demokratikong gobyerno na pagpapatayin ang libu-libong manggagawa, sa tulong ng 16,000 machine-guns na madaliang pinabalik sa Alemanya ng nanalong hukbong Pranses sa 1918. Ang parehong mga "demokrasya", sa pangunguna ng Britanya at Amerika, ang nagbigay ng solidong suporta sa Tsaristang hukbo, na nagsisikap ibalik ang pinakaatrasado at mabangis na rehimen, para labanan ang rebolusyonaryong proletaryado sa Rusya.

Ni ang panahon ng digmaan ay nagpatawad sa mga krimen ng banal na "demokrasya". Yumabong ang mga masaker sa mga kolonya, at ang demokratikong Britanya ang nagpasinaya sa 1925, isang uri ng kabangisan na nagkondena kay Saddam Hussein: ang paggamit ng lasong gas laban sa mga Kurds. Subalit pinakita ng mga demokrata ang tunay nilang kakayahan sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nagbalatkayong krusada laban sa diktadura at sa paninindak ng Nazismo.

Nang matapos ang gera, lumaganap ang propaganda ng Alyado sa mga "digmaang krimen" ng Alemanya. Napakahirap nito: ang diktadura ng Nazi polis at mga kampo ng panlilipol ay kasinghalaga kay Stalin. Parehong sinubukan ang lalim ng kabangisan sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo. Ang rehimeng Nazi ay "demokratikong" nailagay sa kapangyarihan, sa pamamagitan ng parlyamento, ng Alemang burgesya na siyang naglagay sa mga sosyal-demokrata sa kapangyarihan noong una para durugin ang rebolusyon ng manggagawa. Ang totoong anak ng kontra-rebolusyon ay pinakawalan sa proletaryado sampung taon bago naging simbolo ang Nazismo, laluna sa masaker ng anim na milyong Hudyo, gaya ng kayang gawin ng naghaharing uri kung naramdaman nitong may banta sa kanyang sarili. Ang mga responsable sa mga krimen ng Nazi ay nilitis sa Nuremburg: ang iilan ay pinatay. Pero walang paglilitis kina Churchill, Roosevelt at Truman, o kahit sino sa militar ng Alyado, na siyang responsable sa sistematikong pambobomba sa mga lungsod ng Alemanya, at laluna sa mga distrito ng uring manggagawa, na may ilampung libong sibilyan na napatay. Walang paglilitis dahil nanalo sila - para ibigay ang kautusang bombahin ang Dresden sa ika-13 at ika-14 ng Pebrero 1945, ginawang napakalaking impyerno ang lungsod na sa loob ng ilang oras ay pumatay ng 200,000 tao, ay kahit sa katotohanan na naipanalo na ang gera, at alam nila na ang lungsod ay walang instalasyong militar at naging sentro ng tagoan ng mga takas at sugatan sa digmaan. Walang paglilitis sa mga "demokratang" Amerikano na sa Agosto 1945, na una at tanging panahon sa kasaysayan, gumamit ng bomba atomika laban sa mga lungsod ng Hiroshima at Nagasaki, na unang pumatay ng 75,000 at saka 40,000 sa loob lamang ng ilang segundo, at pagkatapos ay dagdag pa na libu-libong nagdurusa sa panahon at pagkatapos niyon. Ang parehong mga "demokrata", Churchill, Roosevelt at mga kasamahan, na lubusang nakaalam sa nangyayari sa mga kampo ng kamatayan ng Nazi, ay walang ginawa para tulungan ang mga Hudyo, nang diretsahan pang tumanggi sa lahat ng mga suhestyon ng gobyernong Aleman na palayain ang daan-daang libo sa kanila. Sa  pagungutyang pagpaliwanag ng mga "makataong" ito na ang pagkuha at pagkanlong ng lahat ng mga Hudyong ito ay hadlang sa pakikidigma.

Ang mga krimen ng "demokrasya" matapos ang ikalawang digmaang pandaigdig

Ang mga nanalo sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig ay hindi nag-atubili kahit isang sandali na gamitin ang parehong pamamaraan ng mga Nazi na tinuligsa nito, sa ilalim ng bandila ng moralidad, kalayaan, at karapatan ng sariling pagpapasya ng bayan. Ang malakihang panunupil laban sa sibilyang populasyon ay hindi monopolyo ng mga akusado sa Nuremburg: ginawa din ito sa mga gerang kolonyal at neo-kolonyal ng mga "sinilangan ng demokratikong" kapangyarihan tulad ng USA, ang tanglaw ng "malayang daigdig", o Pransya, ang "sinilangan ng mga karapatan ng tao". Sa ika-8 ng Mayo 1945, ang araw mismo na sumurender ang gobyernong Aleman, ang koalisyong Pranses ng mga demokratang kristyano, "sosyalista", at "komunista" ay pinatay ang 20,000 tao sa pambobomba sa Algeryan na mga lungsod ng Constantine at Sétif, kung saan isang bahagi ng populasyon ay halos hindi naniwala sa mabuting salita ng gobyerno hinggil sa "pambansang paglaya". Dalawang taon pagkatapos, ang parehong gobyerno ginawa ulit ito sa Madagascar, nag-iwan ng 80,000 patay. Hinggil sa tortyur na ginamit ng Gestapo, at ang mga "pagkawala" na ngayon ay pinatupad ng mga "goons" sa Argentina at Chile, ang pamahalaang Pranses ay gumamit din sa parehong pamamaraan ng ilang taon sa Algeria at Indochina, hanggang sa punto na maraming sundalo at pulis ang nagbitiw dahil sa pagkamuhi. Sa panahon ng 1950s, ang Britanya na "ina ng mga parlyamento" naglunsad ng digmaan laban sa pag-alsa ng magsasakang Mau-Mau sa Kenya gamit ang lahat ng mga sopistikadong armas ng modernong estado, nag-iwan ng 30,000 patay. Ang alaala ng nakasusuklam na pagpatay ng hukbong Amerikano sa Byetnam ay sariwa pa: ang mga baryo ay sinunog ng napalm, pinagbabaril ang mga magsasaka mula sa mga helicopters, ang paglipol ng buong populasyon ng My Lai: iyan ang mga bantog na gawain ng mga tsampyon "demokrasya".

Sa huling pagsusuri, walang pundamental na kaibahan sa pagitan ng demokrasya at iba pang porma ng burges na gobyerno. Natutunan na nito lahat kung ang pag-uusapan ay ang panunupil sa pinagsamantalahan, masaker sa buong populasyon, tortyur sa kanyang mga kaaway, at pagsinungaling sa kanilang pinagharian. At narito ang kanyang talagang superyoridad sa hayag na diktadura. Ang Stalinismo at pasismo ay sistematikong nagsinungaling, pero pinaunlad pa ito ng demokrasya: gumawa ito ng parehong mga krimen, napakalawak ang nagsinungaling nito, subalit lahat ay sa ngalan ng Kabutihan, Batas, at mga Karapatan ng Tao, nag-organisa ng "pagpuna" sa sariling mga aksyon sa pamamagitan ng "responsableng" mga tao, sa ibang salita sa kanilang sariling pinakamagaling na tagapagtanggol. Ang demokrasya ay walang iba kundi maliit na dahon na ikinubli sa pinagsamantalahan ang duguan at walang awang diktadura ng burgesya.

Ito ang dahilan bakit napakadelikado ang demokrasya para sa uring manggagawa. Ito ang dahilan bakit ang mga manggagawa ay hindi magpadala sa diumano "tagumpay ng demokrasya sa komunismo", o sa inihayag na inakalang "bagong pandaigdigang kaayusan".

Higit kailanman, barbarismong militar ang tanging  "perspektiba" na maibigay ng kapitalismo

Muling pinakita ng Digmaan sa Gulpo sa pagitan ng Iraq at ng "koalisyon" na pinamunuan ng Amerika, kung ano ang halaga ng kapuri-puring "demokratikong" pananalita. Muli nating nakita ang ginawa ng kahanga-hangang "sibilisadong" mga bansa: ilang daang libong patay sa Iraq; ang paggamit ng lubhang nakamamatay at mabangis na mga armas, tulad ng 7-toneladang mga bomba, o fuel-air combustion bombs na umiinis sa kanilang mga biktima na mas "mahusay" kaysa gas na ginamit ni Saddam Hussein. Nakita natin gaano ka kahanga-hanga ang "abante", "demokratikong" mga bansa sa pagdala ng gutom at epidemya sa mga nakaligtas sa pamamagitan ng sistematikong pagsira sa lahat ng klaseng sibilyan na mga target: mga bodega ng butil, paktorya ng pagkain, sewage treatment plants at patubig, at ospital. Nakita natin - pagkatapos ng lahat - ang walang kataposang propaganda sa "dalisay na gera", na tuloy-tuloy na ibinalita ng masunuring media, sa realidad ay nagsilbi lamang para itago ang digmaan na sa bawat kaliit-liitang bahagi ay "marumi" tulad ng iba: ilampung libong sundalo ay nalibing ng buhay sa kanilang mga trintsera, "carpet bombing" na hindi natamaan ang target tatlong beses sa apat, pero gumawa ng kakila-kilabot na pangangatay sa populasyon sa paligid, ang pagpatay ng 800 tao sa civilian air-raid shelter sa Baghdad, ang maramihang masaker sa tumatakas na mga sundalo, o kahit mga sibilyan, tulad ng sa daan ng Kuwait-Basra sa huling mga araw ng digmaan. Nakita natin ang hindi kapani-paniwalang pangungutya ng "demokratikong" burgesya, na hinayaang katayin ni Saddam Hussein ang parehong populasyong Kurdish na inanyayahan nilang mag-alsa sa ilalim ng liderato ng "sarili" nilang makabayang pangkat; nakita natin ang naghaharing uri na palawitin ang lalim ng pagkukunwari matapos ang masaker, nang mag-organisa sila ng "makataong pagtulong".

Ang mga kasinungalingan ng naghaharing uri

Pinakita din sa Digmaan sa Gulpo na ang mga magaling na pananalita ng mga demokratikong pamahalaan hinggil sa "kalayaan sa pamamahayag" at ang "karapatan na makaalam" ay kasinungalingan. Sa buong digmaan, iisa lamang ang katotohanan: ang katotohanan ng estado. Ang tanging mga larawan ay yaong binigay ng himpilang militar. Ang sinasabing "kalayaan sa pamamahayag" ay nakita sa kanyang tunay na kulay: isang ipokritong pagkukunwari. Sa sandaling bumagsak ang unang bomba, nagbukas ito, sa lahat ng media at sa anumang rehimeng totalitaryan, sa maingat at mala-aliping pagsunod sa mga utos ng gobyerno. Muli;, pinakita ng demokrasya ang kanyang tunay na mukha: instrumento ng hindi nahahating diktadura ng naghaharing uri sa pinagsamantalahan. At sa lahat ng maruming kasinungalingan kung saan tayo ay nilubog, ang gantimpala ay napunta sa nagpalabas ng patayang ito bilang "digmaan para sa kapayapaan", nakalaan sa pagbuo, ng nawawala, na isang "payapa at masaganang bagong pandaigdigang kaayusan".

Bihirang ang naghaharing uri ay hayagang magpakita ng kasinungalingan. Sa bawat paglunsad ng dekadenteng kapitalismo ng imperyalistang masaker, inaawitan nila tayo ng parehong awit. Ang Unang Digmaang Pandaigdig, sa kanyang 20 milyon na patay, ang inakalang "digmaan para tapusin ang digmaan". Ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig dumating pagkatapos ng dalawampung taon, at mas nakapopoot: 50 milyon ang patay. Sa panahong ito, pinalabas ng mga nanalo na ito ay "siguradong tagumpay ng sibilisasyon": mula noon, isang walang kataposang pisi ng mga digmaan na pumatay ng pinakamarami, huwag ng banggitin ang lahat ng mga namatay bilang direktang resulta ng gera, kagutuman at epidemya.

Kailangang hindi mahulog sa bitag na ito ang uring manggagawa: walang kataposan ang digmaan sa ilalim ng kapitalismo. Hindi ito usapin ng "mabuti" o "masamang" mga patakaran ng gobyerno, ni sa "kaalaman" o "kabaliwan" ng mga lider ng estado. Ang buong kapitalistang sistema ay nakabatay sa kompetisyon ng iba't-ibang sangay ng kapital, at ang digmaan ay hindi mahiwalay na bahagi nito. Ang siguradong pagbagsak ng bangkarotang ekonomiya ng sistema ay tutungo lang sa lumalaking alitan sa pagitan ng kanyang iba't-ibang mga sektor, kung saan ang digmaan sa kalakal ng mga bansa ay hindi mapigilang mapupunta sa tunay na digmaan. Hindi dapat magkamali: ang pang-ekonomiyang mga dahilan na nasa likod ng dalawang pandaigdigang digmaan ay hindi nawawala. Kabaliktaran, higit sa nakaraan ang kapitalistang ekonomiya ay nasa nakakahilakbot na kagipitan. Natapos na ang panahon ng sistemang ito; kailangan na itong ibagsak, tulad ng mga lipunang sinundan nito: pyudalismo, at sistemang alipin. Ang kaligtasan ng sistemang ito ay lubusan ng kahangalan para sa lipunan ng sangkatauhan, isang kahangalan tulad ng imperyalistang gera mismo, na ginamit ang lahat ng yaman ng syensya at paggawa ng tao, hindi para sa kapakanan ng sangkatauhan, kundi ang kabaliktaran na sirain ang kayamanan, magtambak ng mga guho at mga bangkay. At huwag nilang sabihin sa atin na ang pagbagsak ng imperyong Ruso at ang paglaho ng pagkahati ng mundo sa pagitan ng dalawang magkaaway na bloke ay nagkahulugan ng kataposan na ng digmaan. Totoo, walang duda na walang bagong pandaigdigang digmaan sa dalawang malalaking kapangyarihan at ng kanilang mga alyado. Pero ang kataposan ng mga bloke ay hindi tumapos sa mga kontradiksyon ng kapitalismo. Nananatili ang krisis. Ang nawala ay ang disiplina ng mga malalaking makapangyarihan na pinataw nila sa kanilang mga nasasakupan. At dahil ang alitan ng mga bansa ay lalo lamang titindi dahil sa hindi mapigilang paglala ng krisis, ang tanging perspektiba sa ating harapan ay siguradong hindi ang "bagong pandaigdigang kaayusan" kundi mas nakasisirang "pandaigdigang kaguluhan".

Ang kinabukasan ng kapitalismo: higit pang mabangis na digmaan

Ang katapusan ng dalawang bloke ay nagkahulugan din ng katapusan sa kahit anumang pagpigil ng bawat bansa sa kanilang pansariling imperyalistang mga interes. Ang batas ay "maging numero uno, at ang pinakamasama ay nasa kahuli-hulihant", dahil ang bawat pambansang burgesya ay gagamitin ang lahat ng posibleng paraan - at paraang militar sa partikular - para proteksyunan ang pansariling interes sa kapinsalaan ng kanyang mga karibal, at ipaglaban kahit hindi napakahalagang merkado, ang maliit na kapiraso ng impluwensya at kapangyarihan. Sa realidad, ang maibigay na kinabukasan ng kapitalismo sa sangkatauhan ay ang pinakamalaking kaguluhan na hindi pa nakikita sa kasaysayan. At nang ang pinakamakapangyarihan sa mundo ay nagbalak na kunin ang papel na "pulis ng mundo" para sa "preserbasyon ng kaayusan", ang lahat na magagawa nito ay pakawalan ang higit pang kaguluhan at pagdanak ng dugo, tulad ng nakita natin sa Gitnang Silangan sa simula ng 1991. Ang krusada ng US laban sa Iraq ay ginawa sa ngalan ng "Internasyunal na Batas" at "Kaayusan ng Mundo". Ito ay naging pampahirap na espedisyon, kung saan ang pinaka-makapangyarihang mambubutang - ang Estados Unidos - ay pinakitang papatay ito para sundin ang batas, ang batas ng Mafia, laban sa maliit na mga mambubutang tulad ni Saddam Hussein. Ang tanging kaibahan ay ang Mafiosi ay nagpapatayan sa isa't-isa, at sa maliit na bilang, habang ang mga estadista ay pinapatay una sa lahat ang populasyon na pinagharian ng kanyang mga kaaway, at malawakan. Hinggil sa "bagong kaayusan ng mundo", nakita natin paano ito "inalagaan" simula ng Gera sa Gulpo. Sa Gitnang Silangan, ang gera ay nagdulot ng bagong kaguluhan, tulad ng mga pag-alsa ng Shi'ite at Kurdish na nagbanta sa istabilidad ng buong rehiyon, sa Turkey, Iran, Syria at timog USSR, banta na maiwasan lamang sa pamamagitan ng maramihang masaker ng mga populasyong ito. Sa ibang bahagi ng mundo, hindi huminto sa paglaki ang kaguluhan, gaya sa kontinente ng Aprika, na nalulunod tungo sa etnikong mga labanan at masaker, huwag ng banggitin ang kagutuman at epidemya na hindi maiwasang resulta ng mga ito. Hindi pinatawad ng kaguluhan ang Uropa mismo. Ang Yugoslavia ay duguang nagkawatak-watak na bumabagsak. Ang alaala ng Sobyet ay nasa kanyang naghihirap na paghihingalo, kalakip ang isang kudeta na kasinghalaga ng banana republic, ang sesesyon ng halos lahat ng mga myembrong estado nito, ang pagsabog ng nasyunalismo na nagbantang maulit ang sitwasyon sa Yugoslav sa kontinental na lawak, higit sa lahat, ilampung libong nuclear warheads na nanganganib mahulog sa mga kamay ng pinaka-iresponsableng representante ng burgesya, kundi man sa lokal na mafia.

Panghuli, ang iba't-ibang kapangyarihan sa dating bloke ng Kanluran ay nagsimulang paghiwa-hiwalayin ang mga sarili. Kaya nakikita natin ang burgesyang Aleman, kasama ang kanyang kakutsabang Austriyan, pinaypayan ang apoy sa Yugoslavia sa pamamagitan ng pagtulong sa mga separatistang Slovene at Croat, habang ang ibang mga burgesya sa Kanluran ay nagsisikap pigilan ang pagkadurog ng bansa. Sa pagbagsak ng USSR at sa kanyang kapangyarihang militar, ang mga alyado noon ay hindi na kailangang magtulong-tulong. Ang kanilang imperyalistang tunggalian, ang kanilang kasabikang makahanap ng pinakamaliit na pang-ekonomiya, pampulitika at pang-militar na masasakop, ay hahantong lamang sa papalaking labu-labong labanan ng lahat. At ito ang dahilan kung bakit ang Amerika ay hinampas ng pagkawasak ang Iraq. Ang huli ay hindi lang ang target. Ang pagpakita ng napakalaking kapangyarihang militar ng Amerika, ang nakapandiring paggamit ng napakasopistikado at pumapatay na mga armas, ay hindi lang nakaukol sa Iraq, o para sa iba pang mahihinang mga bansa na maaring maengganyong sumunod sa kanya. Ang "mensahe" ng Amerika ay saligang para sa kanyang sariling mga "alyado", ma para man sa mga nahatak niya sa digmaan (tulad ng Pransya, Italya, o Espanya halimbawa), o para sa pinilit niyang balikatin ang gastusin (Alemanya, Hapon): babala, sa lahat na nag-iisip na tutulan ang "bagong kaayusan ng mundo" at tutulan ang kasalukuyang balanse ng pwersa, sa ibang salita tutulan ang pangingibabaw ng nangungunang kapangyarihan sa mundo.

At makikita ang mundo bilang isang napakalaking labu-labong labanan ng lahat, kung saan sa likod ng mga magagaling na pananalita hinggil sa "pandaigdigang kaayusan", internasyunal na "kapayapaan" at "kooperasyon", "pagkakaisa" at "hustisya" para sa pinakamahihirap, ang bawat bansa sa totoo lang ay para sa kanyang sarili; kung saan ang tumitinding imperyalistang tunggalian ay makikita hindi lang sa pang-ekonomiyang kompetisyon, kundi sa digmaan. Sa harap ng ganitong madugong kaguluhan, na lalo pang lalala, ang pagsuporta sa "bagong pandaigdigang kaayusan" ay walang ibang kahulugan kundi ang lumalaking paggamit ng mabangis na kapangyarihang militar, mas maraming masakaer na kagagawan ng mga malalaking imperyalistang kapangyarihan, sa pangunguna ng USA, ang tanglaw ng "demokrasya", at pulis ng daigdig.

Lahat ng kaguluhang ito na nakikita natin sa ating paligid, mga digmaan, mga bansang nalublob sa madugong internal na labanan, mga walang katapusang masaker na mabangis at kahangalan, ay nagpapaliwanag na ang mundo ay pumasok sa isang bagong istorikal na yugto na dominado ng walang katulad na mga kombulsyon. Nais tayong papaniwalain ng "demokratikong" burgesya na ang biglang pagbagsak ng mga Stalinistang rehimen ay tanging kagagawan lamang ng katiyakan ng pagiging bangkarota ng kanilang sistema, ng kanilang ekonomiya. Muli silang nagsinungaling. Totoo na ang Stalinistang tipo ng kapitalismo ng estado ay partikular na alangan, marupok, at may kakulangan sa pagharap sa pandaigdigang pang-ekonomiyang krisis. Pero itong napakalaking makasaysayang pangyayari, ang pagsabog ng buong imperyalistang bloke sa loob ng ilang linggo sa panahon ng taglagas sa 1989, at ngayon ang kaparehong biglang dislokasyon sa dating lider ng bloke, ang USSR, na sa nakaraang dalawang taon ay siyang pangalawang imperyalistang kapangyarihan, naglalantad sa lawak ng kabulukan, hindi lang sa mga Stalinistang rehimen, kundi pati na rin at higit sa lahat sa buong kapitalistang sistema.

Pagkabulok: ang huling yugto ng dekadenteng kapitalismo

Ang pagbulusok pababa ng kapitalismo, simula ng pagpasok ng ika-20 siglo, ang pinaka-lunus-lunos na yugto ng kasaysayan ng sangkatauhan. Hindi pa nakakita ang lipunan ng sangkatauhan ng masaker na kasinglawak kaysa nagdaang dalawang Pandaigdigang Digmaan. Walang kasinglawak na ginamit ang syentipikong pag-unlad para sa paninira, kamatayan, at paghihirap ng sangkatauhan. Wala pang katulad na ang naipon na kayamanan ay magkaagapay, sa katunayan ay gumawa, ng kagutuman at pagdurusa gaya ng sa mga bansa sa Ikatlong Daigdig sa nagdaang ilang dekada. Subalit parang hindi pa nasukat ng sangkatauhan ang kalaliman. Ang pagbulusok pababa ng kapitalismo ay nagkahulugang ang sistema ay nasa kanyang paghihingalo, pero ang paghihingalong ito ay may kasaysayan: ngayon, naaabot na natin ang kanyang huling yugto, ang yugto ng pangkalahatang pagkabulok. Naaagnas ang lipunan ng tao sa kanyang kinatatayuan.

Mula ng matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nagawa ng kapitalismo na itulak ang napakabangis at napakasakim na mga ekspresyon ng kanyang pagbulusok-pababa sa mga di-maunlad na mga bansa. Ngayon, ang parehong mga ekspresyon ay umuusbong mismo sa pusod ng mga abanteng bansa. Ang walang-katotohanang mga alitang inter-etniko, kung saan buong populasyon ay nagpapatayan dahil sa kaibahan ng relihiyon, lenggwahe o kahit sa alamat ay sa loob ng ilang taon ay parang nasa Ikatlong Daigdig lang: sa India, Aprika, o sa Gitnang Silangan. Ngayon ay nagwala na ito sa Yugoslavia, ilang daang kilometro lamang ang layo mula sa industriyalisadong pusod ng Austriya at Hilagang Italya. At walang sinumang sabihan tayo na ang mga makabayang kilusan sa Yugoslavia, o sa dating imperyo ng Rusya, ay kumakatawan sa "huling kahilingan para sa kalayaan", o para sa pagtatayo ng isang "progresibong" pambansang estado, na malaya mula sa kadena na humahadlang sa kanyang pag-unlad. Totoo na sa panahon ng nakaraang siglo, ang ilang mga pambansang pakikibaka ay may progresibong katangian para buksan ang daan tungo sa posibleng pormasyon ng mga teritoryal na entidad, na mapangibabawan ang partikular na mga harang na iniwan ng pyudal na rehimen. Ito ang nangyari, sa partikular, sa mga kilusan na nagbuo sa mga pambansang estado ng Italya at Alemanya. Pero simula ng pagpasok ng siglo nang ang kapitalismo ay nasa kanyang dekadenteng yugto na, ang mga pakikibaka para sa "pambansang kalayaan" ay nawalan na ng progresibong katangian, at simpleng naging mga kolateral sa away ng mga malalaking kapangyarihan at imperyalistang bloke. Ngayon, kahit katulad ng mga pambansang kilusan sa mga Balkan o Sentral na Uropa na palihim na pinapaypayan ng iba't-ibang kapangyarihan, sa batayang mga ito ay kagunggungan: ngayong naabot ng ekonomiya ang walang katulad na antas ng internasyunalisasyon, at ang burgesya sa abanteng mga bansa ay nagsisikap kahit hindi nagtagumpay na buuin ang mas malawak na balangkas sa pangangasiwa ng ekonomiya kaysa sa antas nasyon (halimbawa ang EEC), ang dislokasyon ng mga estado na lumitaw matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig tungo sa isang kawan ng mga maliliit na estado ay lubusang paglihis, kahit sa pananaw ng kapitalistang mga interes. Tungkol naman sa mga populasyon ng mga rehiyong ito, ang kanilang kinabukasan ay hindi maging mas mabuti kaysa noon, kundi masahol pa: lumalaking pang-ekonomiyang kaguluhan, pagkasakop sa panatiko at rasista na mga diktador, awayan at organisadong pagpangpatay sa pagitan ng mga komunidad na sama-samang nanirahan ng ilang henerasyon, at higit sa lahat ang kalunus-lunos na pagkahati sa iba't-ibang paksyon ng uring manggagawa. Higit pang kahirapan, panunupil, paninindak, at ang pagkadurog ng makauring pagkakaisa ng proletaryado laban sa mga mapagsamantala: ito ang kahulugan ng nasyunalismo ngayon. At ang pagsabog ng nasyunalismo ngayon ay talagang patunay na ang dekadenteng kapitalismo ay humakbang tungo sa pagkaagnas.

Pero ang makabayang kahibangan na nagwala sa maraming bahagi ng Uropa ay hindi lang hudyat na ang abanteng mga bansa ay nahulog sa magkatulad na kabangisan na itinulak ng kapitalismo sa kanyang paligid.

Umabot ang barbarismo sa pusod ng kapital

Para maniwala ang mga manggagawa sa mas maunlad na mga bansa na walang dahilan para sila mag-alsa, pumunta ang media sa mga iskwater sa Bogotá o sa mga kalye ng Maynila para mag-ulat ng prostitusyon ng kabataan at kriminalidad. Ngayon, dose-anyos na kabataan sa pinakamayamang bansa sa mundo, sa New York, Los Angeles o Washington, ay nagbebenta ng laman, o papatay para sa ilang gramo ng droga. Ang mga walang matirhan sa Amerika ay umabot sa ilang daang libo: maabot lang ng pagbato mula sa Wall Street, ang mataas na templo ng pandaigdigang pinansya, ang masa ng tao na natutulog sa karton sa kalye, tulad ng nangyari sa Calcutta. Ang korupsyon at pabrikasyon na nakalagay sa batas na dati-rati ay mga lider lang sa "Ikatlong Daigdig" ang bihasa. Ngayon, bihira nang matapos ang isang buwan na walang bagong iskandalong nagbunyag sa pangulimbat at pandaraya ng buong pampulitikang makinarya sa "abanteng" mga bansa: paulit-ulit na pagbitiw ng mga ministro sa gobyerno ng Hapon, kung saan ang paghahanap ng isang "presentableng" politiko ay naging totoong "Mission Impossible"; ang malawakang partisipasyon ng CIA sa kalakal ng droga; ang pagpasok ng Mafia sa pinakamataas na antas sa estado ng Italya; ang mga deputado ng parlyamentong Pranses binoto ang mga sarili para hindi mabilanggo sa pamamagitan ng isang pangkalahatang amnestiya. Kahit sa Switzerland, isang bansa na maalamat ang kanyang integridad, isang hukom at ministro ng pulis ay napatunayang maysala sa paggamit ng pera-mula-sa-droga. Ang korupsyon ay laging bahagi na ng lipunang burges, subalit ngayon umabot na ito sa pinakalubhang pagkabulok at pagbulusok-pababa.

Katunayan, lahat ng buhay panlipunan ay parang lubusan ng nagkawatak-watak, nalublob sa kahibangan, karumihan, at kawalang pag-asa. Ang buong lipunan ng sangkatauhan, sa bawat kontinente, ay lalupang tumagas ang barbarismo sa bawat butas.

Tumitindi ang kagutuman sa Ikatlong Daigdig, at di magtatagal ay makaabot na sa dating tinawag na "sosyalistang" mga bansa, habang sa Kanlurang Uropa at Hilagang Amerika sinisira ang mga naipong pagkain, at ang mga magsasaka ay binayaran para magsaka ng maliit na lupa o pinagmulta kung aani ng higit pa sa kotang binigay sa kanila. Sa Latin Amerika, ang nakamamatay na sakit tulad ng kolera, na dati ay napawi na, ay bumalik at umabot sa antas ng epidemya. Sa buong daigdig, mga baha at lindol ay pumatay ng ilampung libo, kahit pa umiiral ang mga paraan para maitayo ang mga dike at bahay na makapigil sa naturang kalamidad. Ganun pa man, hindi maaring akusahan ang "kapalaran" o "kalikasan" na nagtulak sa naturang mga insidente tulad ng sa Chernobyl kung saan sa 1986 sumabog ang isang nuclear power station na pumatay ng daan-daan (kundiman libu-libo) ka tao at nahawa ang buong rehiyon, o sa mas maunlad na mga bansa, na siyang dahilan ng malaking mortal na kalamidad sa malalaking syudad: 60 patay sa istasyon ng tren sa Paris, higit sa 31 ang patay sa sunog sa Kings Cross Underground sa London. Napatunayan din ng sistema na wala itong kapasidad para pigilan ang pagkasira ng kapaligiran, acid rain, nuclear at ibang polusyon, ang greenhouse effect, o ang paglawak ng disyerto, lahat ng ito ay banta sa kaligtasan ng sangkatauhan mismo.

Sa kabilang banda, pinailalim tayo sa permanenteng hamak na kalagayan ng buhay panlipunan: ang krimen at karahasan ay lumalaki kahit saan, habang ang adiksyon sa droga ay lalong lumala laluna sa henerasyon ng kabataan, mga senyales ng pagkawatak-watak, pagkabukod, at kawalan ng pag-asa na sumakop sa buong lipunan.

Tunguhin ng kapitalismo na sirain ang sangkatauhan

Kung naabot na ng lipunan ang antas ng pagkawatak-watak, kung ang kawalan ng pag-asa ang dominanteng damdamin sa loob nito, ito ay dahil ang kapitalismo higit kailanman ay absolutong wala ng kapasidad na mag-alok sa sangkatauhan ng kahit anumang kinabukasan. Sa mahigit 20 taon, ang sistema ay nagdurusa ng napakalala at hindi na masolusyonan na krisis sa kanyang ekonomiya. Sa panahon ng 1930s, ang krisis ay tumungo sa pandaigdigang digmaan. Hindi ito ang "solusyon" sa krisis, pero dahil ang uring manggagawa ay nagdusa pa sa teribleng pagkatalo sa kanyang kasaysayan, hindi nito napigilan ang burgesya mula sa pag-organisa sa lahat ng pang-ekonomiya at pampulitikang lakas ng lipunan para sa imperyalistang masaker. Ngayon, ang posibilidad na ito ay hindi na bukas sa kapitalismo. Ang unang mga senyales sa krisis, sa kataposan ng 1960s, ay kagyat na nagtulak ng kontra-atake mula sa internasyunal na uring manggagawa: ang welga ng 9 milyong mga manggagawa sa panahon ng Mayo 1968 sa Pransya, ang "mainit na Mayo" sa 1969 sa Italya, ang pag-alsa ng mga manggagawa sa Argentina sa Cordoba sa panahon ng parehong taon, ang malakihang welga sa Poland sa rehiyong Baltic sa parehong panahon, ang welga ng mga minero sa Britanya sa panahon ng 1972 at 1974, at marami pang mahalagang mga pakikibaka sa ibang mga bansa. Ito ang patunay na nakaalpas na ang uring manggagawa sa kontra-rebolusyon, na ito ay may kapasidad, sa pamamagitan ng kanyang pagtangging tanggapin ang kahirapang hiningi ng burgesya, na hadlangan ang panibagong Pandaigdigang Digmaan: mga manggagawa na tumangging isakripisyo ang kanilang kabuhayan sa pambansang ekonomiya ay hindi rin handa na isakripisyon ang kanilang buhay sa pambansang estado. Pero kahit napigilan ng proletaryado ang pagputok ng panibagong imperyalistang patayan, hindi rin nito naisulong ang kanyang sariling perspektiba: ibagsak ang kapitalismo, at itayo ang lipunang komunista. Bilang resulta, hindi nito mapigilang maramdaman ang lumalaking epekto ng dekadenteng kapitalismo. Pero hindi tumigil ang kasaysayan sa panahon ng temporaryong harang ng pandaigdigang sitwasyon. Sa loob ng 20 taon, ang lipunan ay patuloy na nagdusa sa akumulasyon ng lahat ng katangian ng pagbulusok-pababa, na pinalala pa ng lumalalim na krisis na napatunayang lubusan ng hindi mahanapan ng solusyon ng naghaharing uri. Ang makayanan lamang ng huli ay ang pang-araw-araw na paglaban, na walang maasahang tagumpay, tungo sa hindi mapigilang pagbagsak ng kapitalistang moda ng produksyon. Walang kakayahang magbigay ng kahit napakaliit na paraan (kahit ang paraan ng pagpapatiwakal, tulad ng Pandaigdigang Digmaan), ang kapitalismo ay nahulog sa mas lalong malalim na sitwasyon ng abanteng panlipunang pagkaagnas at pangkalahatang kawalan ng pag-asa.

At itong kawalan ng pag-asa ay lalaki pa habang pinakita ng mundo na wala ng paraan para makaligtas ang sangkatauahan. Wala ng mga ilusyon pa! kung hindi natin maibagsak ang kapitalismo, ang kapitalismo, kahit walang bagong pandaigdigang digmaan, ang sisira sa sangkatauhan, sa pamamagitan ng maiipong mga lokalisadong digmaan, epidemya, pagkasira ng kapaligiran, kagutuman, at iba pang "natural" na kalamidad.

Komunistang rebolusyon ang tanging pag-asa ng sangkatauhan

Mga manggagawa! Ang prediksyon ng mga rebolusyonaryo sa nakaraang siglo ay nakikita na ngayon. "Sosyalismo o Barbarismo" ang kanilang sinabi. Sa kawalan ng pandaigdigang rebolusyon ng proletaryado, naging pangkalahatan na ang barbarismo ngayon at banta sa kaligtasan ng sangkatauhan mismo. Higit kailanman, ang tanging pag-asa para sa kinabukasan ay ang pagbagsak ng kapitalistang sistema, at ang pagbuo ng bagong panlipunang mga relasyon na malaya mula sa mga kontradiksyon na sumasakal sa lipunan.

Kung ang kapitalismo ay nalublob sa walang solusyon na pang-ekonomiyang krisis na naging batayan ng kanyang mga kombulsyon ngayon, kung hinatulan nito ang masang sangkatauhan sa kahirapan at kagutuman habang hindi naman ito makahanap ng merkado para sa kanyang produksyon at nagsasara ng mga paktorya, iniwanan ang mga lupang hindi nabubungkal, at nagtanggal ng mga manggagawa, dahil ang kapitalismo ay gumagawa, hindi para ibigay ang pangangailangan, kundi magbenta para sa tubo. Sagad na ang merkado ngayon, hindi dahil sagad na ang pangangailangan ng lipunan kundi dahil wala itong kapasidad na bilhin ang mga produktong nagawa, at ang kapasidad na ito ay hindi maibigay ng kapitalismo kung hindi ito maglaho: ang isang kapitalismo na magbigay sa mga komsumante ng pera para bilhin ang ginawa nito, sa ibang salita ibigay ang kanyang produkto, ay hindi na kapitalismo. At ang utang na sobrang inabuso ng ilang taon ay hindi makapagbago ng anupaman: sa pamamagitan ng pagpalawak ng utang, ginawa lamang nitong mas mabuway. Ang ideolohikal na kampanya ng burgesya ngayon ay umaawit ng mga papuri sa merkado, na inakalang lumutas sa lahat ng mga problema ng pandaigdigang ekonomiya. Ang samang pandaraya! Dahil ang kapitalismo ay nakabatay sa produksyon ng kalakal, sa halaga para sa palitan at hindi sa gamit, na ang kanyang ekonomiya ay nalublob sa walang kataposang malalim na bangin. Ang kabiguan ng Stalinistang ekonomiya hindi sa pagpawi niya sa kapitalismo at merkado, kundi ang subukang malawakang dayain ang mga batas nito, na hindi ito winawakasan. Ang tanging paraan na madaig ang krisis ng kapitalismo ay hindi ang "pagparami ng kapitalismo" o "bawasan ang kapitalismo", ni repormahin ang sistema. Dapat itakwil ang mga batas na namahala nito, at ibagsak mismo ang kapitalismo.

Tanging ang proletaryado ang may kapasidad na tapusin ang kapitalismo

Ang proletaryado lamang ang may kapasidad sa pagpabagsak. Ito lang ang uri sa lipunan na may totoong interes na atakehin ang mga ugat ng kapitalismo, na atakehin ang produksyon ng kalakal na siyang pusod ng krisis ng sistema. Dahil tiyak na nasa merkado, ang dominasyon ng kalakal sa kapitalistang produksyon, na siyang pusod ng sariling pagsasamantala ng proletaryado. Ang kaibahan ng uring manggagawa sa ibang mga kategorya ng mga prodyuser gaya ng magsasaka at artisano, ay inagawan ito ng mga kagamitan sa produksyon. Para mabuhay, napilitan itong ibenta ang lakas-paggawa sa mga may-ari ng mga kagamitan sa produksyon: mga kapitalista, pribado o estado. Pinagsamantalahan ang mga manggagawa sa ilalim ng kapitalismo dahil ang lakas-paggawa ay naging kalakal mismo, ang pinaka-mahalaga sa lahat ng kalakal. Kaya sa pakikibaka ng proletaryado laban sa kapitalistang pagsasamantala, dala nito ang pagpawi sa sahurang paggawa at sa pagpawi sa lahat ng porma ng kalakal. Dagdag pa, ang uring ito ang gumawa sa napakalaking mayorya ng panlipunang yaman. Ginawa ito sa kolektibong paraan, sa balangkas ng organisadong paggawa na pinaunlad mismo ng kapitalismo. Pero hindi pinaunlad ng kapitalismo ang sosyalisadong produksyon, na pinaunlad niya sa kapinsalaan ng maliitang-indibidwal na produksyon, tungo sa kanyang lohikal na kongklusyon. Ito ang isa sa mga esensyal na mga kontradiksyon ng kapitalismo: sa ilalim ng kanyang paghari, naging pandaigdigan ang produksyon, pero ang mga kagamitan sa produksyon ay nanatiling nakakalat sa mga kamay ng maraming may-ari, ma pribado man o estado, na siyang nagbebenta at bumibili sa mga kalakal na nagawa. Ang abolisyon ng merkado ay nagkahulugan sa abolisyon ng lahat ng mga kapitalista, ang lipunan na ang kolektibong hahawak sa lahat ng kagamitan ng produksyon. At ang tungkuling ito ay magagawa lamang ng uri na kolektibong nagpaanadar sa mga kagamitan sa produksyon, pero inagawan ng kahit anong pagmay-ari sa kanila.

Ang ideyang ito ay hindi bago: sa mahigit 150 taon, ito ang bandila ng pakikibaka ng manggagawa laban sa pagsasamantala "Ang kalayaan ng uring manggagawa ay tungkulin mismo ng mga manggagawa": ito ang sentral na islogan sa programa ng Internasyunal na Asosasyon ng Manggagawa, ng Unang Internasyunal, itinatag sa 1864. Mula noon, inulit ito ng iba pang mga Internasyunal: ang Sosyalistang Internasyunal na itinatag sa 1889, at sa Komunistang Internasyunal na itinayo sa 1919 sa gitna ng rebolusyonaryong alon, at pinatay ng Stalinismo sa 1924. Ngayon, ang mga kampanya ng burgesya ay nagsisikap na papaniwalain tayo na ito ay Utopya lamang, at mapanganib dahil ito diumano ang responsable sa mga kilabot ng Stalinismo. Pero wala tayong maasahan sa burgesya at sa kanyang alipining media kundi mga kasinungalingan. Sa realidad, ang ipinahayag ng kilusang manggagawa  mula ng siya'y isinilang ay nanatiling balido ngayon. Habang binago nito ang kanyang sarili, hindi nadurog ng kapitalismo ang uring manggagawa, gaya ng sinasabi ng mga bayarang sosyolohista. Ang sistemang ito ay patuloy na nabubuhay sa pagsasamantala ng sahurang-paggawa - ito ang kanyang kaluluwa mismo. At ang uri ng sahurang-manggagawa, nagtrabaho man sila sa mga paktorya o sa mga opisina, sa mga eskwelahan o ospital, patuloy na nag-iisang tagadala ng kinabukasan ng sangkatauhan.

Ang paging kagyat ng komunistang rebolusyon ng proletaryado ay makita sa lawak ng kampanya ng burgesya hinggil sa "katapusan ng komunismo" o "kamatayan ng marxismo", sa ibang salita ang rebolusyonaryong teorya ng proletaryado. Kung totoong wala ng takot ang burgesya sa pinagsamantalahan, kung talagang naniwala ito na ang uring manggagawa ay wala ng puwang sa istorikal na entablado, dapat hindi na ito nag-aksaya ng malaking enerhiya para kumbinsihin ang mga manggagawa na wala silang maasahan sa rebolusyon, o hawaan ng damdamin ng kainutilan.

Ang mga kahirapan ngayon ay hindi nakatalo sa proletaryado: ang mga manggagawa ay may lakas pa para ibagsak ang kapitalismo

Totoo na napahina ang uring manggagawa sa napakalaking kampanya na nakabatay sa mga pangyayari sa nagdaang dalawang taon: ang pagsabog ng "sosyalistang" bloke, ang pagbagsak ng Stalinistang rehimen sa USSR, ang pagkawasak ng bansa na saksi sa proletaryong rebolusyon 75 taon na ang nakaraan. Ang Stalinismo ang tagapanguna ng kontra-rebolusyon ng burgesya; ang kanyang kamatayan ay nagbigay ng huling paglilingkod sa nagharing uri sa pamamagitan ng pagbalot sa uring manggagawa ng mabahong amoy ng kanyang bangkay, sa panahon na nakaharap na nito ang lahat na iba pang kahirapan sa naaagnas na kapitalismo. Ngayon, maraming manggagawa naging biktima ng mga kampanya ng burgesya, at iniwan ang anumang pag-asa na balang araw mabago ang mundo at maglaho ang kapitalistang pagsasamantala. Sa mga bansa ng dating bloke sa Silangan, kung saan ang mga manggagawa ay nagdusa ng lubos sa pinaka-masamang porma ng kontra-rebolusyon, wala silang lakas na tutulan kahit ang pinaka-antigong mga ilusyon ng burgesya: laban sa "proletaryong internasyunalismo" ng Stalismo, na ginamit bilang takip sa kanyang sariling imperyalismo, nalunod sila sa makabayang isterya; bilang reaksyon sa ateismong pinangaral ng Stalinista tumalon sila sa kandungan ng simbahan. Pero hindi ito ang mapagpasyang sektor ng proletryado sa daigdig. Nasa abanteng mga bansa sa Kanluran na ang pinaka-abanteng mga batalyon ng pandaigdigang manggagawa nanirahan, nagtrabaho, at nakibaka. At ang praksyong ito ng proletaryado ay hindi natalo. Kahit nakranas ito ng disoryentasyon sa ksalukuyang kampanya ng propaganda, hindi ito nagpailalim sa bandila ng burgesya, makabayan man o demokratiko. Sa panahon sa Digmaan sa Gulpo, gumamit lamang ang burgesya ng mga propesyunal na sundalo: ito ang patunay ang pamimilit magsundalo (kung umiiral pa ito), o sa ibang salita mga manggagawang naka-uniporme, ay hindi handa na ibigay ang kanilang mga buhay para depensahan ang "internasyunal na batas" o "demokrasya". At para sa uring manggagawa, ang digmaang ito ay malinaw na nagpakita ano ang kahulugan ng demokrasya at ang kanyang mga kasinungalingan hinggil sa "bagong kaayusan sa daigdig". Palaki ng palaki, iniiwanan na ng mga manggagawa ang dakilang demokratikong elektoral na mga seremonyas. Ganun din sa mga unyon, ang instrumento ng estado ng burgesya para kontrolin ang pinagsamantalahan at pagsabotahe sa kanilang pakikibaka. Ang patuloy na paglala sa pang-ekonomiyang krisis ang pagwawalis sa mga ilusyon ng "superyoridad" ng kapitalistang ekonomiya, at kasabay nito ay mag-obliga sa proletaryado na tahakin ang daan sa lalupang mga nagkakaisang pakikibaka. Ito ang daan na tinahak ng uri mula sa katapusan ng 6Os, at laluna sa panahon ng kalagitnaan ng 80s, kahit na ang mga pangyayari sa nakaraang dalawang taon ay pansamantalang nalihis ito. Ang naghaharing uri, na may pagluwag sa dibdib, ay nagmamadaling nagsabi na patay na ang marxistang teorya. Pero hindi pa patay ang marxismo: kabaliktaran. Ang kasalukuyang paglala ng krisis, na siya lang ang makakinita at makapagpaliwanag, nagpamalas na ito ay buhay at kumikilos. Ang kanyang kalakasan ay lalaki sa pagbangon ng kilusang manggagawa.

Sa pagsisikap ng uring manggagawa na mapaunlad ang kanyang pakikibaka at kamulatan, ang pinakaabanteng mga elemento ng uri, ang totoong mga komunista, ay may napakahalagang bahagi. Sa kasalukuyan, gaya ng sa nakaraan, "sa iba't-ibang yugto ng pakikibaka sa pagitan ng proletaryado at burgesya" ang tungkulin ng mga komunista ay "ilagay sa unahan at ipagtanggol ang komon na mga interes ng buong proletaryado, na walang anumang konsiderasyon sa nasyunalidad", at laging katawanin "ang mga interes ng kilusan sa pangkabuuan" (Manipesto ng Komunista).

Kaya, kahit malaking risgo at bigat ng kasalukuyang sitwasyon, sa harap ng unos ng mga kasinungalingan ng burgesya, at para epektibong makaambag sa pagpapataas ng proletaryong kamulatan at pagpapaunlad ng kanyang pakikibaka, nasa kasalukuyang mahinang rebolusyonaryong pwersa na alpasan ang kanilang lumang pagkahati-hati at lahat ng sektaryanismo, at buksan sa kanilang mga sarili ang pangkapatid na debate na magbigay-daan sa klaripikasyon ng kanilang pagsusuri, at magkaroon ng malaking papel, at mas solidong kanlungan sa pagtatanggol ng mga komunistang posisyon sa loob ng proletaryado.

Kung ang proletaryado ay nangangailangan ng pagkakasia para sa kanyang pakikibaka, ang parehong diwa, na makuha lamang sa kaliwanagan, ay kailangang mangibabaw sa lahat ng kanyang mga pwersa na nasa unahan: ang mga komunista.

Mga manggagawa!

Wala pa sa kasaysayan ang ganitong risgo. Ngayon lang nahaharap ang isang panlipunang uri gaya ng proletaryado sa ganito kalaking responsibilidad. Kung hindi makayanan ng uri ang ganitong reponsibilidad, ito na ang katapusan ng sibilisasyon, at maging ng sangkatauhan mismo. Milyong taon ng kaunlaran, paggawa, at kaisipan, ay lubusan ng maglaho. Dalawang daang taon ng proletaryong pakikibaka, milyn-milyong manggagawang bayani, lahat ay masasayang. Para pigilan ang kriminal na maniobra ng burgesya, para mahubaran ang maskara ng kasinungalingan, at para mapaunlad ang inyong mga pakikibaka tungo sa daan ng pandaigdigang komunistang rebolusyon, para mawala ang paghari ng pangangailangan, at makamit, sa wakas, ang panahon ng kalayaan,

Mga manggagawa sa lahat ng bansa, magkaisa!

[1] Mahalagang hindi malito kay Trotsky sa iba't-ibang klase ng pampulitikang organisasyon na ngayon ay nagsasabing "Trotskyista'. Si Trotsky ay isang dakilang rebolusyonaryo, kahit na ang kanyang pagtutol sa Stalinismo ay namantsahan ng kanyang mga pampulitikang kamalian, at mga konsesyon sa Stalinismo gaya ng ideya na may mga "tagumpay" pa sa USSR na dapat "ipagtanggol" ng mga manggagawa, ang mga tunguhing nagpatuloy, mula ng pinatay si Trotsky' ng isang Stalinistang ahente sa 1941, at Ikalawang Digmaang Pandaigdig, na tawagin ang kanilang mga sarili na mga "Trotskyista" ay tiyak ng iniwan ang uring manggagawa: sa pamamagitang ng pangungumbinsi sa mga manggagawa na patayin ang isa't-isa sa panahon ng imperyalistang digmaan, tinulungan nila si Stalin at ang buong burgesya sa kampo ng kaaway. Tingan ang artikulong '1940: Trotsky, assassinated as a symbol of the working class [4]' sa International Review 103, 4th Quarter 2000.

Nobyembre 29 naganap ang pinakahuling pagtatangka ng isang paksyon ng nagharing uri na patalsikin sa Malakanyang ang paksyon ni Gloria Arroyo. Sa loob lamang ng ilang oras ay sumuko ang kakarampot na mga rebeldeng sundalo at ilampung civilian-supporters na kinabibilangan ng mga pulitiko, relihiyoso at mga personaheng alyado ng Kaliwa. Bigo na naman ang huling adbenturismo-militar ng grupong Magdalo sa pamumuno nila senador Antonio Trillanes IV at Gen. Danilo Lim. Bigo hindi lamang sa kawalan ng suporta mula sa malawak na masa kundi higit sa lahat sa kawalan mismo ng hayagang simpatiya mula sa malawak na sundalo at pulis.

Sa esensya, masusukat ang rebolusyonismo ng isang kilusan sa layunin at pamamaraan batay sa kasalukuyang istorikal na ebolusyon ng pandaigdigang kapitalismo at sa mga aral na nahalaw mula sa mahigit 200 taong makauring pakikibaka ng internasyunal na proletaryado.

Ang layunin at pamamaraan ng grupong Magdalo ay isang radikal na peti-burges. Ang kudeta o pag-aalsang militar ay paraan ng isang paksyon ng burgesya para patalsikin sa pwesto ang karibal nito lagyan man ito ng palamuti ng "pangmasang suporta". Katunayan, hindi kailangan ng kudeta ang suporta o partisipasyon ng malawak na masa para magtagumpay. Ang kailangan lamang nito ay ang hayag suporta o nyutralidad ng mayorya ng kasapian ng sandatahang lakas.

Ang Kaliwa lamang ang nagpupumilit na lagyan ng "rebolusyonismo" ang kudeta sa pamamagitan ng pagkakaroon ng alyansa at koordinasyon sa plano sa pagitan ng una at sa mga rebeldeng sundalo. Ito ang nangyari noong 2005 subalit napigilan ng paksyong Arroyo. At ito din ngayon ang kritisismo ng Kaliwa sa ginawang adbenturismo ng grupong Magdalo sa Makati — kawalan ng koordinasyon sa plano. Ibig sabihin, para sa Kaliwa tama ang kudeta basta may alyansa at koordinasyon sa kanila. Kung wala, ito ay mali.

Pero hindi lamang kontra-rebolusyonaryo ang paraang kudeta dahil hindi ito isang tunay na kilusan ng uring manggagawa at maralita, at lalunang hindi isang independyenteng kilusan ng uri. Kontra-rebolusyonaryo din ang layunin nito gaya ng layunin at programa ng matagalang digmaang bayan ng mga maoista. Ang layunin ng mga rebeldeng militar ay isalba ang nabubulok na kapitalistang sistema sa pamamagitan ng pagpapatalsik sa nagharing paksyon kung saan ang kabulukan nito sa pamamahala ay posibleng maging mitsa para mag-alsa ang uring manggagawa at maralita para tuluyang ibagsak ang burges na estado at ang kapitalistang sistema. Ang nais ng grupong Magdalo ay palitan ang paksyong Arroyo ng isang paksyon ng nagharing uri na "popular" sa masa at syempre, kasama (o mapagpasya sa kapangyarihan) ang "radikal" na mga lider ng rebeldeng militar. Tulad ng Kaliwa, nais ng grupong Magdalo na ipagtanggol ang pambansang kapitalismo sa ilalim ng mistipikasyon ng demokrasya at nasyunalismo.

Tulak man ng desperasyon sa bahagi ng mga lider ng Magdalo ang adbenturismo at kabiguan sa Makati noong Nobyembre 29. hindi pa tapos ang armadong alitan at maniobrahan ng mga paksyon ng nagharing uri. Hindi imposibleng hindi makabangon muli ang mga rebeldeng militar. Nariyan din ang iba pang mga armadong paksyon ng Kaliwa ng burgesya tulad ng CPP/NPA, RPA/ABB, MLPP/RHB, MILF, MNLF. Ang mga armadong labanan ay lalupang iigting sa darating na panahon habang patuloy na lumalalim ang pagbulusok-pababa ng pandaigdigang kapitalismo.

Ang pagtindi ng paksyunal na hidwaan ang magtutulak sa estado bilang tagapagtanggol ng sistema na mas palakasin ang sarili para kontrolin ang nagliliyab na paksyunal na alitan at sikaping hindi sasambulat tungo sa ganap na pagkawasak ng kasalukuyang panlipunang kaaysuan. Maaring ang pagpapalakas ng burges na estado ay magkaanyo sa isang tipong militaristang pamahalaan o sa isang maka-Kaliwang gobyerno tulad ng ginawa ng burgesya sa Venezuela, Bolivia, Brazil at Nicaragua. O kaya ay kumbinasyon ng dalawang anyo.

Subalit, Kanan o Kaliwa man ng burgesya ang nasa kapitalistang estado hindi nito mapigilan ang patuloy na pagbulusok-pababa ng kapitalistang sistema.

Ang tanging solusyon sa kasalukuyang krisis ng kapitalismo ay wasakin mismo ito. Rebolusyon ng mga manggagawa lamang ang tanging solusyon sa lumalalang krisis ng panlipunang sistema. Ang rebolusyong ito ay proletaryo kapwa ang layunin at pamamaraan na nakabatay sa mulat na pagkilos ng masang manggagawa bilang isang internasyunal na uri.

Bagama’t malinaw na hindi nakuha ng Kaliwa at grupong Magdalo ang partisipasyon ng malawak na masa ng manggagawa at maralita (maliban sa ilang daang maralita na binabayaran nila sa anyo ng pamasahe at snacks) para lumahok sa adbenturismo sa Makati tulad noong 2005-2006, ito ay ekspresyon hindi pa ng pagtaas ng makauring kamulatan kundi ng pasibidad at kawalan ng tiwala sa sarili. Ang pasibidad at kawalan ng tiwala sa sarili ng masang api ay kagagawan ng oportunismo ng Kaliwa mula pa noong 1986 Edsa "Revolution".

Nasa minoryang mga komunista sa Pilipinas ang mabigat na tungkulin na ipaunawa sa masang manggagawang Pilipino kung ano ang tunay na mga aral na dapat halawin sa kanilang karanasan mula noong 1972 sa panahon ng pasistang diktadura hanggang ngayon at ganun din, sa karanasan ng kanilang mga kapatid sa uri sa internasyunal na saklaw sa loob ng mahigit 200 taon para maintindihan nila ng lubusan na ang Kanan at Kaliwa ng burgesyang Pilipino ay walang pinag-iba; na ang pasismo, militarismo at demokrasya ay walang kaibahan dahil ang mga ito ay sandata ng uring mapagsamantala para supilin ang uring pinagsamantalahan.

Hindi ito madaling gawin dahil napakalakas pa ng mistipikasyon ng demokrasya, nasyunalismo at unyonismo at ng mga organisasyon at partido ng Kaliwa sa Pilipinas. Subalit dapat nating panghawakan ang matibay na paninindigan ng Italian Communist Left sa 1930s kung saan halos nag-iisa ito sa pagtatanggol sa istorikal na interes ng uri at sa internasyunalismo; kung saan ang buong hanay ng Kaliwa — stalinista, trotskyista at anarkista — ay pumasok sa prente popular ng burgesya (united front) at itulak sa nagliliyab na apoy ang milyun-milyong manggagawa sa walang katulad na barbarikong masaker ng inter-imperyalistang digmaan sa kasaysayan; kung saan nag-iisa lamang sa pagtindig ang mga kaliwang komunista sa pagwagayway ng bandilang NO BETRAYAL!

1. Hinggil sa pagsusuri sa moda ng produksyon sa pangkalahatan, sa Pilipinas sa partikular:

Nagbigay ng malaking pagsisikap si Lagman para pasinungalingan ang walang kwentang teorya ng pasimuno ng Partido Komunista ng Pilipinas na si Sison, ang huli ay nagpahayag na ang partikular na sosyo-ekonomikong sistema ng Pilipinas ay ‘semi-pyudal' at ‘semi-kolonyal'. Nais ni Lagman na ma-establisa na sa esensya ang moda ng produksyon sa Pilipinas ay kapitalista bagama't may mga labi pa ng pyudalismo. Tinakwil niya ang teorya na ang Pilipinas ay dominado pa rin ng pyudalismo.

Inulit si Lenin, giniit niya na mayroong transisyunal na yugto ang bawat lipunan, dahil walang sistema ng produksyon na pinalitan agad ng bago. Kaya sa ganitong punto lamang, diin niya na ang Pilipinas ay semi-pyudalismo dahil sa kanyang pyudal na mga bakas: "ang kasalukuyang lipunan ng Pilipinas na sa esensya ay burges at kapitalista ang katangian, at sa konteksto ng kasalukuyang pandaigdigang kapitalistang sistema na dominado ng imperyalismo, ang dapat tamang tawagin na "semi-pyudalismo" .

Sa kabilang banda, mas mahalaga, binigyan niya ng importansya hindi ang ‘transisyon' kundi sa usapin ng transpormasyon ng moda ng produksyon tungo sa bago: "Mas ispisipiko, ang mas importante ay ang pagkilala alin sa dalawang sistema ang pumapawi sa isa sa ilalim ng impluwensya ng buong proseso ng ekonomikong ebolusyon. Ang tungkulin ay hindi lamang ideklara ito na isang transisyunal na yugto dahil ito ay klaro at maliwanag, na hindi kumikilos at walang kahulugan, kundi unawain ang kanyang mga batas ng pag-unlad at ang kanyang hindi maiwasang ebolusyon. Nasaksihan nila Marx, Engels at Lenin ang mga transisyong ito sa kasaysayan. Pero walang pandarayang pagmayabang na simpleng sinabi nila na ang mundo ay nasa transisyon. Hayagan nilang dineklara paano ito natransporma." Kaya para sa atin may pananaw si Lagman na ang lipunang Pilipino ay dumadaan sa proseso ng transpormasyon mula pyudalismo hanggang kapitalismo kung saan ang dominanteng aspeto ay absolutong kapitalista ang katangian. Pero para sa kanya sa Pilipinas, ang kapitalismo ay hindi dekadente. 

Katunayan, ang ‘semi-pyudalismo' ni Sison, ayon kay Lagman, ay batay sa konsiderasyon na ang Pilipinas ay sa batayan pyudal na may kapitalismo sa mga sentrong industriyal na kalungsuran habang ang ‘semi-pyudalismo' ni Lagman ay nakabatay sa konsepto na kapitalismo ang dominanteng moda ng produksyon sa Pilipinas na may ilang mga labi ng pyudalismo. Kaya para kay Lagman ang pokus ng makauring pakikibaka ay ang proletaryado sa kalungsuran at kanayunan habang para kay Sison ay ang ‘masang magsasaka'.

Tinutulan niya si Sison dahil ang huli ay nais magsalita na ang semi-pyudalismo mismo ay isang moda ng produksyon na walang iba kundi kahangalan at kahibangan.

Kadalasan ginagamit ni Sison ang ‘imperyalismong' USA para ma-establisa ang semi-kolonyal at semi-pyudal na katangian ng Pilipinas, na sinalungat ni Lagman ng maraming argumento; giniit niya na "Ang anti-imperyalismo ni Sison ay sa batayan burges-demokratiko, patriyotismo at nasyunalismo, tulak ng sariling-pagpapasya at ang pagnanais para sa pampulitikang demokrasya."

Sa takbo ng kanyang pagsusuri sa ‘umiiral na moda ng produksyon' sa Pilipinas, gumamit siya ng maraming datos mula sa panahon ni Marx at sa huli inilatag ang posisyon ni Lenin sa sumusunod: "Ang punto ay, ayon kay Lenin: "Bakit husgahan ang ‘misyon ng kapitalismo' sa bilang ng mga manggagawa sa pabrika, habang ang ‘misyon' ay natapos sa pag-unlad ng kapitalismo at sosyalisasyon ng paggawa sa pangkalahatan, sa pag-unlad ng proletaryado sa pangkalahatan, kaugnay nito ang papel ng mga manggagawa sa pabrika ay nasa unahan, ang taliba. Syempre, walang duda na ang rebolusyonaryong kilusan ng proletaryado ay umaasa sa bilang ng mga manggagawang ito, sa kanilang konsentrasyon, sa antas ng kanilang pag-unlad, atbp; pero lahat ng ito ay hindi nagbigay sa atin ng katiting na karapatan na ipantay ang ‘mapagsanib na kahalagahan' ng kapitalismo sa bilang ng mga manggagawa sa pabrika. Ang gawin ito ay pagpakitid sa ideya ni Marx sa imposibilidad.""

Kaya nagpokus si Lagman sa proletaryado bilang mapagpasyang pwersa sa rebolusyonaryong mga pakikibaka sa Pilipinas sa kabila ng kanilang relatibong kantitatibong posisyon sa lipunan.

Binigyan din niya ng atensyon ang paggiit ni Lenin na, "Ang sosyalisasyon ng paggawa ng kapitalistang produksyon ay hindi lang mga tao na nagtrabaho sa isang bubong (iyan ay maliit na bahagi lamang sa proseso), kundi sa konsentrasyon ng kapital kasabay ng ispesyalisasyon ng panlipunang paggawa, sa pagbaba sa bilang ng mga kapitalista sa bawat sangay ng industriya at sa paglaki ng bilang ng hiwa-hiwalay na mga sangay ng industriya - sa maraming hiwa-hiwalay na mga proseso ng produksyon na pinagsanib sa isang panlipunang proseso ng produksyon." (Ito ay galing sa 1894 teksto: What the "Friends of the People" Are and How They Fight the Social-Democrats).

Sa pagkonsidera sa katangian ng sektor ng agrikultura, sabi niya na "Nagtrabaho ang magsasaka hindi para sa kanya kundi para sa pamilihan at naging ganap na umaasa sa pamilihan. Ang mga sentrong industriyal ang nagbibigay ng mga kagamitan ng produksyon at konsumsyon sa sektor ng agrikultura habang ang huli ay nagbibigay ng hilaw na materyales na kailangan sa industriya at makonsumong mga produktong agrikultural na kailangan sa mga lungsod at syudad.

"Ang pag-unlad ng panlipunang dibisyon ng paggawa at ang pangingibabaw ng ekonomiya ng kalakal sa buong lipunan ay hindi maiwasang tutungo sa ating pangalawang bahagi - ang paglaki ng populasyon sa kalungsuran at populasyong industriyal sa kapinsalaan ng populasyon sa kanayunan, agrikultural."

2. Hinggil sa katangian ng rebolusyon sa Pilipinas

Kaya sa huli, umabot si Lagman sa kongklusyon na ang Pilipinas ay isang semi-pyudal at semi-kolonyal na estado na kapitalista ang moda ng produksyon kapwa sa mga sektor ng agrikultura at industriya, kapwa sa kalungsuran at kanayunan na bahagi ng estado; subalit dahil sa mga labi ng pyudalismo, papawiin pa nito ang mga labing pyudal sa rebolusyonaryong paraan para sa kapitalistang pag-unlad para sa komunistang rebolusyon. Walang kalitatibong kaibahan sa teorya ng tagapasimuno ng PKP na si Sison; sa halip pinalakas ni Lagman ang katulad na paniniwala sa ‘Demokratikong Rebolusyon' bilang hakbang pasulong sa ultimong sosyalistang rebolusyon. Sabi ni Lagman: "Sumama tayo at nagsikap na may namumunong papel sa burges-demokratikong rebolusyon dahil kailangan ng proletaryado ang pampulitikang demokrasya, dahil kailangan ng proletaryado ang panlipunang progreso, kahit pa burges na kaunlaran, para uunlad ito bilang uri at mabuo ang mga kondisyon para sa sosyalistang pakikibaka".

Para kay Lagman, hindi tulad ni Sison na nagkonsentra sa masang magsasaka sa kanayunan bilang rebolusyonaryong pwersa, absolutong kailangang kilalanin ang tunay na rebolusyonaryong pwersa sa kasalukuyan, ang proletaryado bilang tanging pwersa na sa ilalim ng kanyang liderato dapat ipatupad ang burges-demokratikong rebolusyon. Seryosong nagsisikap si Lagman na ang Maoistang tipo na makauring pagsusuri sa Pilipinas ay lipas na at kailangang maunawaan ng mga rebolusyonaryo na sa sektor ng agrikultura sa kanayunan ang relasyon ng produksyon ay sa esensya burges kahit hindi ito angkop sa klasikal ng mga katangian ng kapitalismo. Una sa lahat pinakita ni Lagman na "Sa makauring pagsusuri ni Sison, pinag-iba-iba niya ang magsasaka sa mayaman, gitna at maralita, at isinama pa sa batayang mga kategorya ng burgesya sa kanayunan, peti-burgesya sa kanayunan at semi-proletaryado, na pagkasunod-sunod. Pero hindi niya pinaliwanag ang sosyo-ekonomikong penomenon sa pag-iba-iba sa magsasaka, ang kanyang likas na koneksyon sa sosyo-ekonomikong ebolusyon sa lipunan, at ang kanyang kabuluhan at direksyon ng pag-unlad sa transisyon at transpormasyon ng moda ng produksyon."

Para kay Lagman, kinopya lamang ni Sison si Mao sa makauring pagsusuri dahil: "hindi niya tiningnan ang usaping ito bilang historikal na dis-integrasyon ng magsasaka kundi bilang "simpleng pag-iba-iba lang", hindi sa kanyang pagkabiyak at pagkawasak bilang uri na kapwa batayan at resulta ng isang umuunlad na bagong moda ng produksyon kundi simpleng paglitaw ng ‘hindi patas na pag-aari' pero nasa ilalim pa rin ng lumang moda ng pyudal na produksyon".

Nagpatuloy si Lagman na ang burgesya sa kanayunan mistulang hindi makausad sa simpleng reproduksyon ng kapital "dahil hindi lang sa mga labi ng pyudalismo sa kanayunan kundi dahil din sa monopolyo kapitalismo na bumansot sa pag-unlad ng pambansang kapitalismo sa Pilipinas. Pero ang kabiguan ng burgesya sa kanayunan na makalikom ng kapital sa patuloy na paraan ay hindi nagkahulugan na nasa loob sila ng balangkas ng pyudal na moda o hindi-pa-kapitalista na yugto sa pag-unlad gaya ng nakakatawa na sabihing ang Pilipinas ay hindi-pa-kapitalista o hindi kapitalista, sa batayan pyudal ang sistema, dahil hindi nito maabot ang mas abanteng yugto ng kapitalismo -- ang kanyang pambansang industriyalisasyon."

Sabi ni Lagman "Mula sa punto-de-bista sa batayang mga ideya ng Marxismo, isa lamang ang mas mataas pa kaysa interes ng proletaryado -- at ito ay walang iba kundi ang interes ng panlipunang pag-unlad, ang interes ng panlipunang progreso. Ang syentipikong sosyalismo ay kumakatawan hindi lang sa interes ng uring manggagawa, kundi sa lahat ng panlipunang progreso.

"Ang uring manggagawa ay kailangang aktibong sumali at magsikap na magampanan ang namunong papel sa demokratikong rebolusyon sa interes ng sosyalistang pakikibaka at sa interes ng panlipunang progreso sa pangkalahatan. At hindi pangunahin dahil ang proletaryado ay tumindig para sa interes ng magsasaka bilang uri o tumindig sa interes ng bayan kahit ano pa ang makauring komposisyon nito.

"Tumindig ang proletaryado sa pakikibaka ng magsasaka at sa pakikibaka ng buong bayan hangga't ito ay umaayon sa kanyang sosyalistang makauring pakikibaka at sa panlipunang progreso sa kabuuan. Ang suportahan ang demokratikong mga kahilingan ng magsasaka na magsilbi sa panlipunang pag-unlad at sa makauring pakikibaka ay tiyak na hindi nagkahulugan ng pagsuporta sa peti-burgesya gaya ng pagsuporta sa liberal na mga kahilingan ay hindi nagkahulugan ng pagsuporta sa pambansang burgesya.

"Ito ang batayan, isang napaka-pundamental na usapin para sa isang Marxista-Leninista na alam ang kanyang teorya sa makauring pakikibaka. Ngayon, paano tamang maintindihan ng uring manggagawang Pilipino ang "demokratikong rebolusyon ng bayan" kung, sa halip na ipaliwanag ito mula sa istriktong makauring pananaw ng proletaryado, mula sa kanyang sosyalistang perspektiba, ito ay ekslusibong pinaliwanag mula sa pambansa-demokratikong interes ng bayan? Sasama at gagampan ba ng proletaryado ang namunong papel sa ganung rebolusyon, at isantabi ang kanyang sariling makauring pakikibaka, dahil naintindihan nito ang demokratiko at pambansang interes ng mamamayan?

(...) Ang mulat sa uri na proletaryadong Pilipino ay maging talibang mandirigma para sa kalayaan at demokrasya, hindi pangunahin dahil sa isang malalim na patriyotismo at demokratismo (kung saan marami sila) kundi pangunahin dahil tanging sa pampulitikang kalayaan lamang na ang kanyang uri at ang kanyang pakikibaka ay uunlad ng ganap at higit pang susulong ng malaya tungong sosyalismo."

Sa pagsusuma, salungat sa dalawang yugtong teorya, ang konsepto ni Lagman ng proletaryong rebolusyon ay ‘tuloy-tuloy' na rebolusyon, magsimula sa demokratikong rebolusyon at walang tigil na magtuloy-tuloy hanggang makompleto ang sosyalistang rebolusyon. Para sa kanya ito ay laban sa ‘kaisipan' ni Mao at ganap na nasa linya ng ‘Marxismo-Leninismo'.

3. Hinggil sa mga Taktika ng rebolusyon:

Ang pangatlong punto sa kanyang atensyon ay atakehin ang mga taktika ng demokratikong rebolusyon na iniisip ng pasimuno ng PKP. Dito sa pagsusuma, naniwala si Lagman na:

a) Ang teorya ng ‘matagalang digmaan' ni Mao na angkop lamang sa isang depinidong pag-unlad ng makauring pakikibaka sa Tsina, ay hindi angkop sa Pilipinas;

b) Ayon kay Lenin "ang pagpili ng paraan ay nakasandal sa hinaharap na hindi natin tiyak na ma-determina", habang kay Sison, "iisa lamang ang daan, at ito ay ang daan ng armadong pakikibaka". Kaya sabi ni Lagman na ang rebolusyonaryong sitwasyon lamang ang makapagsabi sa mga paraan ng pakikibaka at paano ito ilunsad. Tinapos niya "Sa madaling sabi, ito ay dinamiko, mapanlikhang proseso na matamang sinubaybayan ang patuloy na hanayan at antagonismo ng makauring mga pwersa sa lipunan, ang kanyang kongkreto at saktong mga porma at paraan ng pakikibaka ay hinubog at "ginawa" ng masa mismo sa proseso ng kanilang rebolusyonaryong pagkamulat, at hindi lamang sa pamamagitan ng kanilang mulat, talibang mga elemento sa kanilang mga plenaryong pulong."

Ayon kay Lagman "Para kay Sison, ang armadong pakikibaka ang gumagawa ng rebolusyon, ito ang rebolusyon. Pero para kay Lenin, ang rebolusyon ang hahantong sa armadong pakikibaka, ang pag-unlad ng makauring pakikibaka sa kanyang pinakamatalas na porma."

c) Sa pagbaling ng atensyon mula sa uring manggagawa tungo sa masang magsasaka, iniwan ng Partido ang daan ng makauring pakikibaka at ang usapin ng liderato ng proletaryado at PKP. Para kay Lagman, ang pang-araw-araw na pakikibaka ng inaaping masa para sa kanilang mga kahilingan ay sa bandang huli dudulo sa rebolusyonaryong pag-igpaw; unang sa lahat dapat nating organisahin ang pang-araw-araw na mga pakikibaka na may pampulitikang layunin na paunlarin sila tungo sa ‘tuloy-tuloy' na rebolusyon sa pamumuno ng tanging rebolusyonaryong pwersa, ang proletaryado bilang sentral na bahagi. 

d) Hindi maaring palitan ng Partido ang buong uring manggagawa at magsasaka, kahit pa kailangang ito ay maging taliba sa burges-demokratikong rebolusyon dahil ang rebolusyong ito ay sa esensya pinamunuan sa layuning makamit ang pampulitika at pang-ekonomiyang mga kondisyon para sa sosyalistang rebolusyon. 

e) Dapat buuin ng uring manggagawa ang kanyang ‘independyenteng' makauring organo para lumaban para sa kanyang istorikal na misyon, sa Pilipinas, misyon na pangunahin ay ang burges-demokratikong rebolusyon. Nais ni Lagman na iugnay ang pang-araw-araw na pakikibaka ng uring manggagawa sa misyon ng demokratikong rebolusyon. Sabi ni Lagman:

"Ano dapat ang esensya ng programa ng isang proletaryong partido?

Wala iyong ibang esensya kundi organisahin ang makauring pakikibaka ng proletaryado at pamunuan ang pakikibakang ito, ang ultimong layunin nito ay agawin ng proletaryado ang pampulitikang kapangyarihan at ang pagtayo ng sosyalistang lipunan. Ang pakikibakang ito ng proletaryado, ang emansipasyong ito ng mga manggagawa ay kailangang gagawin mismo ng uring manggagawa."

Sa usapin ng programa ng Partido, naniniwala din siya sa minimum at maksimum na programa. Pero hindi tulad ng PKP na, ayon kay Lagman, pinababa ang usapin ng pagpabagsak sa kapitalismo sa usapin ng kapangyarihan ng bayan sa pamamagitan ng demokratikong rebolusyon at kaya naging simpleng bukambibig lamang ang maksimum na programa, ang pangunahing pokus ay dapat ang kabaliktaran: ang maksimum na programa ang motor na pwersa ng minimum na programa.

Ang aming pagtasa sa mga paninindigan ni Lagman

Maraming mga argumento at pagsusuri sa mga posisyon ng PKP na ginawa si Lagman para igiit ang kanyang sariling posisyon. Hindi natin sinuri ang lahat ng ditalye dahil isa itong pagsusuma at wala ng iba pa; sa kabilang banda, sinubukan lamang nating kunin ang pinaka-esensyal na mga elemento na makatulong sa atin para magkaroon ng malinaw na ideya sa mga posisyon ni Lagman.

Nasa harap natin ang isang tao na mistulang nabuhay sa ika-19 siglo bilang rebolusyonaryo. Matapos mabasa ang kanyang mga sinulat, naramdaman natin na:

1. Parang matindi ang determinasyon ni Lagman na maunawaan ang problema ng Pilipinas mula sa isang marxistang balangkas; katunayan, para sa kanya, ang unang pagtutol kay Sison, ang pasimuno ng PKP, ay ang kakulangan ng pagkakaugnay at katumpakan sa teoretikal na posisyon ni Sison. Sinikap ni Lagman na hanapin ang isang magkakaugnay na balangkas para magawang maunawaan ng uring manggagawa sa Pilipinas ang kanilang tungkulin sa kasalukuyan sa batayan ng partikular na sosyo-ekonomiko at pampulitikang sitwasyon sa Pilipinas at sa pangkalahatang imperyalistang kondisyon sa mundo. Bagama't pinakita niya ang intelektwal na kapasidad sa pagsisikap na makilala ang aktwal na moda ng produksyon sa Pilipinas na ayon sa kanya ay kapitalista ang katangian pero nabigo siya na iugnay ito sa partikular na yugto ng pag-unlad ng kapitalismo sa Pilipinas bilang integral na bahagi ng pandaigdigang historikal na kondisyon ng kapitalismo; at tila laging sumasagi sa isip ni Lagman ang imperyalismong US at walang pakialam sa imperyalismo sa pangkalahatan. 

2. Para kay Lagman, ang batayang balangkas ay ganap na lokalisado sa loob ng arkipelago, na patagong sumusuporta sa kontra-rebolusyonaryong ideolohiya ng ‘Sosyalismo sa isang bansa', at pinaka-mahalaga ang kanyang balangkas ay walang anumang kaugnayan sa tunay na ebolusyon ng galaw ng pandaigdigang kapitalismo sa isang banda at sa kabilang banda sa tunay na porma, laman at mga paraan ng makauring pakikibaka ng uring manggagawa sa kasalukuyan. Parang hindi niya masyadong pinansin ang napakapundamental na usapin sa ebolusyon ng kapitalismo bilang pandaigdigang penomenon at paano din nito kinukontrol ang ebolusyon ng kapitalismo sa Pilipinas. Sa halip masusundan sa kanyang paggigiit na sa panahon ng imperyalismo (na inilarawan natin na panahon ng pagbulusok-pababa ng pandaigdigang kapitalismo, dahil mahalaga na pag-ibahin ang panahon sa huling bahagi ng ika-19 siglo na kakitaan ng labis na pagmamadali ng imperyalistang mga kapangyarihan na sakupin ang hindi pa nasakop na mga teritoryo, at sa panahon na binuksan ng Unang Digmaang Pandaigdig kung saan ang imperyalistang mga kapangyarihan ay makapagpalawak lamang sa kapinsalaan ng kanilang mga katunggali - na palatandaan ng pagpasok ng kapitalismo sa kanyang pagbulusok-pababa) ay posible pa rin sa kapitalismo na maging progresibo sa isang bahagi gaya ng Pilipinas bagamat nadiskubrehan din niya ang dahilan ng kahirapan ng kapitalistang pag-unlad sa Pilipinas na ipinataw ng imperyalismong US at ng mga labi ng pyudalismo. Para sa kanya ang walang sagabal na kapitalistang pag-unlad ay nakasandal sa pampulitikang pagkilos ng demokratikong rebolusyon na pamunuan ng proletaryado anuman ang materyal na kondisyon ng pandaigdigang kapitalismo. 

3. Nabigo si Lagman na hawakan ang magkakaugnay na Marxistang balangkas para maintindihan ang pandaigdigang istorikal na kondisyon ng kapitalismo at makauring pakikibaka, ang katangian at paraan ng pakikibaka, ang papel ng komunistang organisasyon at iba pa at kaya hindi niya nailugar ang kanyang sarili sa napakahalagang internasyunal na balangkas. Ang proletaryong rebolusyon ay isang internasyunal na penomenon at dapat unawain sa batayan ng iisa, magkakaugnay na pandaigdigang balangkas na sa pamamagitan nito makuha natin ang kailangang mga paliwanag, estratehiya at mga taktika para matagumpay na mailunsad ang rebolusyon at ang pampulitikang mga posisyon na depensahan sa isang partikular na istorikal na yugto at mga kondisyon sa alinmang bahagi ng mundo ngayon. Kung hindi, hindi mapagsilbihan ang proletaryong adhikain kundi kabaliktaran, makasira ito kahit pa kinikilala natin na sinikap ni Lagman sa abot ng kanyang makakaya na may proletaryong diwa at sinsiridad na resolbahin ang mga problema ng proletaryong rebolusyon sa batayan ng kanyang pagsubok na unawain ang Marxistang balangkas. Tila milya-milya ang kanya layo mula sa internasyunalistang posisyon na siyang pinaka-importanteng pundasyon ng proletaryong pampulitikang organisasyon ngayon tulad ng tumpak na binigyang diin ni Lenin sa kanyang bantog na April Theses.

4. Lagi siyang humalaw mula kina Marx, Engels at Lenin pero hindi masyado pinansin ang totoong konteksto ng naturang mga asersyon, hinugot sila na mga walang kondisyon na katotohanan na independyente sa istorikal na yugto ng kapitalismo at makauring pakikibaka bagama't giniit niya na walang kilalanin na Bibliya. Hindi rin niya masyado pinansin ang proseso ng ibayo pang pagpalalim mismo ng talibang mga rebolusyonaryo.

5. Ang Partido Komunista ng Pilipinas ay binuo sa 1930 at mula ng isilang ay nasa balangkas na ito ng Stalinista at Maoistang kontra-rebolusyonaryong tunguhin na sumakop sa masa ng uring manggagawa sa buong mundo bilang resulta ng istorikong pagkatalo ng internasyunal na alon ng proletaryong rebolusyonaryong pakikibaka. Kahit pa sa matinding rebolusyonaryong determinasyon, diwa at komitment sa sosyalismo biktima din si Lagman nito. Para din sa kanya, may umiiral na entidad tulad ng Leninismo na sa pagkaalam natin, isang termino na ginawa ni Stalin at epektibong ginamit bilang makapangyarihang pampulitikang ideolohikal na armas ng kontra-rebolusyon. Ang posisyon ng demokratikong rebolusyon sa ilalim ng liderato ng proletaryado, ang usapin ng pambansang kalayaan at sariling pagpapasya ng mga bansa ay nagmula sa ganitong pampulitikang ideolohikal na batayan. Mula kay Stalin at Mao namana niya ang teorya sa pakikipag-isang prente at ‘digmaang bayan'. 

6. Kung ang usapin ng makauring pakikibaka ang pag-uusapan, ang teorya ni Lagman ang may mas mapaminsalang epekto sa proseso ng pagkamulat dahil nanawagan siya sa uring manggagawa na makibaka para sa pampulitikang demokrasya sa yugto ng dekadenteng kapitalismo. May mali siyang pagtaya na ang pagkabuo ng isang bagong demokratikong kaayusan (gaya sa bagong demokrasya ni Mao sa Tsina ang esensya) ay makatulong para sa proletaryado para sa pag-organisa at paghahanda sa sarili para sa proletaryong rebolusyon. Kaya maliit lamang ang pundamental na kaibahan sa teoretikal na posisyon ni Sison at ng kay Lagman bagama't direktang pinuntirya ng palaso ng kanyang pampulitikang kritik laban kay Sison. Kaya ang buong kritik at debate ay tila nasa parehong kontra-rebolusyonaryong tereyn gaya ng sinasabing malaking debate sa pagitan ng linyang Ruso at linyang Tsino sa mga Partido Komunista sa iba't-ibang bahagi ng mundo kung saan lahat sila ay matagal ng napunta sa kampo ng kontra-rebolusyon, sa dekada 50 at 60.

7. Bagama't pinagtanggol ni Lagman ang posisyon na ang partido ay hindi hahalili sa buong uri, pero naniwala siya na ang papel ng partido ay organisahin ang uring manggagawa at iba pang pinagsamantalahang istrata para sa makauring pakikibaka kahit na sa kasalukuyang istorikal na yugto ng kapitalismo at makauring pakikibaka. Ayon sa kanaya dapat mayroon pa ring kontrolado na permanenteng pangmasang organisasyon ang partido komunista. Wala siyang alam sa materyal na kondisyon ng makauring pakikibaka kung saan lumitaw ang Partido Komunista at ang materyal na kondisyon kung saan hindi ito iiral bilang partido. Para sa kanya, dapat gamitin ng partido komunista ang parlyamentaryong makinarya, unyon at sa lahat ng ito ang uring manggagawa ay manatili sa ‘independyenteng' makauring katangian. Pero ang kongkretong pampulitikang teoretikal na mga aspeto na mahalaga para kilalanin ang independyenteng makauring katangian sa istorikal na yugto ngayon, ay hindi pinaksa ni Lagman at kaya ang paggiiit ng independensya ay nanatiling napakalabo. 

8. Ang pag-unawa ni Lagman sa imperyalismo ay nagdala sa kanya sa posisyon na ang ilang maunlad na mga bansa ay imperyalista at ang ibang atrasadong mga bansa gaya ng Pilipinas ay sinakop at pinagsamantalahan ng una sa iba't-ibang paraan. Ang marxistang pag-unawa na ang imperyalismo bilang pinakataas na yugto ng pandaigdigang kapitalismo na nagkahulugan din ng simula ng yugto ng pagbulusok-pababa ay hindi malinaw sa kanya. Hindi malinaw sa kanya na ang bawat pambansang praksyon ng kapital sa napaka-integradong pandaigdigang sistema ay hindi maaring hiwalay na bahagi sa buong dekadenteng sistema at kaya imperyalista. Kaya ang kanyang hindi istorikal at mali na pag-unawa ay malamang magdala sa kanaya sa napakadelikadong mga posisyon na itulak ang uring manggagawa sa kontra-rebolusyonaryong tereyn sa ayaw niya at sa gusto. Ang kanyang posisyon ay hindi pundamental na iba sa lahat ng tipo ng Kaliwa.

9. Sinabi ni Lagman na sa Marxismo "isa lamang ang mas mataas pa kaysa interes ng proletaryado: ang interes para sa panlipunang pag-unlad sa kabuuan", at dala ang lohikang ito nais niya na ang proletaryado ay lumaban para sa ‘demokratikong rebolusyon'. Ang problema ay, sa kabilang banda, na sa panahong ito "ang interes ng proletaryado" ay hindi na hiwalay mula sa "interes ng panlipunang pag-unlad sa kabuuan": kabaliktaran, ang panlipunang pag-unlad ngayon ay nakasandal sa tagumpay ng internasyunal na proletaryong rebolusyon.

Sa kabuuan ang pananaw na hindi nagbabago ang Marxismo ay mahigpit na kumapit sa kanya at nanatili siyang bilanggo sa Stalinista, Maoista na kontra-rebolusyonaryong balangkas sa kabila ng kanyang layuning itakwil ito at pupunta sa proletaryo rebolusyonaryong tereyn. Tila ibayo pa niyang pinalakas ang ganap na Kaliwa at kontra-rebolusyonaryong mga posisyon ni Sison na may mas magaling na pampulitikang teoretikal na argumento at katwiran sa kabila ng kanyang matinding determinasyon na magkaroon ng aktibong papel sa proseso ng pagpahina ng kapit ng kontra-rebolusyonaryong ideolohiya ni Sison sa uring manggagawa sa Pilipinas. Kaya sa kabuuan laban sa kanyang pampulitikang kagustuhan, komitment at layunin, sa realidad at esensya ay naging mas magaling siya na Sison, isang mas magaling na sosyal-demokrata at bilang resulat (hindi natin mapigilang igiit na sa kabila ng ating respeto sa kanyang intelektwal na kapasidad, rebolusyonaryong determinasyon at masigasig na pagsisikap para mahawakan ang Marxistang balangkas) ang kanyang mga pagkilos ay nakapagpalakas lamang sa mga pwersa ng kontra-rebolusyon kahit pa buong puso niya itong kinasusuklaman at seryosong kumikilos para sa tagumpay ng rebolusyon. 

IKT, 20/07/2006

Gaya ng parating binigyang-diin ni Marx, hindi pinalampas ng peligrong ito ang uring manggagawa sa kanyang panahon, sa ika-19 siglo. Sa isang lipunang nasa mabilis na ebolusyon, ang proletaryado sa matagal na panahon ay nabigatan sa mga lumang tradisyon ng kanyang pinagmulan: ang mga labi ng lipunang artisano, sa panahon ni Babeuf, sa kanyang pakikibaka laban sa pyudalismo kasama ang burgesya. Sa gayon ang mga tradisyong sektaryan, konspiratoryal o republikano sa panahong wala-pa ang 1848 ay patuloy na gumugulo sa Unang Internasyunal, na itinatag sa 1864. Sa kabilang banda, sa kabila ng nangyayaring mabilis na pagbabago, ang panahong ito ay nakalagay sa isang yugto ng buhay ng lipunan: ang pasulong na yugto ng kapitalistang moda ng produksyon. Ang buong yugtong ito ay nagpataw ng ispisipikong kondisyon sa pakikibaka ng uring manggagawa: ang posibilidad sa tagumpay ng tunay at matagalang kagalingan ng kondisyon ng pamumuhay mula sa masaganang kapitalismo, pero sa kabilang banda sa imposibilidad na durugin ang sistema dahil ito ay masagana.

Ang kaisahan ng ganitong balangkas ay nagbigay ng tuloy-tuloy na katangian sa iba't-ibang yugto ng kilusang manggagawa sa ika-19 siglo. Ang mga paraan at kagamitan sa makauring pakikibaka ay pinainam at nilubos sa progresibong paraan, sa partikular ang mga unyon bilang porma ng organisasyon. Sa bawat isa ng mga yugtong ito, ang mga pagkakatulad sa nagdaang yugto ay mas importante kaysa mga pagkakaiba. Sa ganitong mga kondisyon, ang kadenang-bola ng tradisyon ay hindi gaanong mabigat para sa mga manggagawa: sa pangkalahatan, ang nakaraan ay nagtuturo sa daraanan.

Subalit ang sitwasyong ito ay radikal na nagbago sa bukang-liwayway ng ika-20 siglo. Karamihan sa mga instrumentong nilikha ng uring manggagawa sa nagdaang mga dekada ay hindi na magagamit: lumalala pa, sila ay naging anti-manggagawa at naging mga sandata ng kapital. Totoo ito sa mga unyon, pangmasang mga partido, partisipasyon sa eleksyon at parlyamento. Ito ay dahil ang kapitalismo ay pumasok na sa ganap na kaibang yugto sa kanyang ebolusyon: ang kanyang dekadenteng yugto. Ngayon ang konteksto ng proletaryong pakikibaka ay lubusang natransporma: mula ngayon, wala ng kahulugan pa ang pakikibaka para sa progresibo at matagalang kagalingan sa loob ng lipunang ito. Hindi lang ang hirap na hirap na kapitalismo ay hindi na makapagbigay, kundi ang kanyang mga kombulsyon ay nagsimulang wasakin ang mga ganansyang nakuha ng proletaryado sa nakaraan. Kaharap ang naghihingalong sistema, ang tanging tunay na pakinabang ng proletaryado ay wasakin ang sistema.

Ang unang pandaigdigang digmaan ay hudyat ng paghiwalay ng dalawang yugto sa buhay ng kapitalismo. Ang mga rebolusyonaryo - at ito ang dahilan bakit sila mga rebolusyonaryo - ay nakaunawa na pumasok na ang sistema sa panahon ng kanyang pagbulusok-pababa. Inihayag ng Komunistang Internasyunal, sa kanyang plataporma sa 1919 na: "Isang bagong panahon ang isinilang. Ang panahon ng pagkaagnas ng kapitalismo, sa kanyang internal na pagkawasak. Ang panahon ng komunistang rebolusyon ng proletaryado."

Sa kabilang banda, mayorya sa mga rebolusyonaryo ay may grabeng marka pa sa mga tradisyon ng nakaraan. Sa kabila ng kanyang napakalaking kontribusyon, hindi nagawang dalhin ng Ikatlong Internasyunal ang mga implikasyon sa kanyang lohikal na kongklusyon. Sa harap ng pagkanulo ng mga unyon, hindi nanawagan ang Komunistang Internasyunal sa kanilang pagkawasak kundi sa kanilang rekonstruksyon. Bagama't iginiit nito na ang "parlyamentaryong mga reporma ay nawalan na ng praktikal na kabuluhan sa masang manggagawa" at ang "sentro-de-grabidad ng pampulitikang buhay ay lubusan at pundamental ng nasa labas ng parlyamento" (Mga tesis sa Ikalawang Kongreso), nanawagan pa rin ang KI sa partisipasyon sa institusyong ito. Sa gayon, may kadalubhasaan pero nakapanlulumong nakumpirma ang mga salita ni Marx sa 1852. Matapos magkagulo ang proletaryado nang pumutok ang imperyalistang digmaan, ang bigat ng nakaraan ay sa malaking bahagi responsable din sa kabiguan ng rebolusyonaryong alon na nagsimula sa 1917, at sa sumunod na kakila-kilabot na kontra-rebolusyon sa loob ng kalahating siglo.

Sagabal na sa nagdaang mga pakikibaka, "ang tradisyon ng patay na mga henerasyon" ay isa ng kaaway ng mga pakikibaka na mahirap talunin sa ating panahon. Para magtagumpay, nasa proletaryado ang pagpapasya na itapon ang walang silbing damit sa nakaraan at isuot ang damit na angkop sa mga pangangailangan sa kanyang pakikibaka sa "bagong panahon" ng kapitalismo. Dapat malinaw niyang maunawaan ang mga kaibahan na naghiwalay sa pasulong na yugto ng kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto, sa usapin kapwa sa buhay ng kapital at sa mga layunin at paraan ng kanyang sariling pakikibaka.

Ang sumunod na teksto ay isang kontribusyon sa ganitong kaalaman. Bagama't inihayag ito sa hindi karaniwang paraan, tingin namin kailangang ipakita ang mga katangian ng dalawang yugto na magkatabi, para bigyang-diin kapwa ang umiiral na pagkakaisa sa loob ng dalawang yugto, at madalas signipikanteng mga kaibahan ng bawat isa ng dalawang yugto. (Ang mga katangian ng pasulong na yugto ay nasa kaliwang kolum ng bawat pahina, ang mga katangian ng pagbulusok-pababa ay nasa kanan).

Ang pinakamalalim na kontra-rebolusyon sa kasaysayan ng kilusang manggagawa ay isang teribleng pagsubok para sa organisasyon ng mga rebolusyonaryo mismo. Ang nakaligtas lamang na mga tunguhin ay yaong, sa harap ng bagyo at tentasyon, nakaalam paano i-preserba ang pundamental na mga prinsipyo ng komunistang programa. Sa kabilang banda ang aktitud na ganito, na napakahalaga, ang ganitong kawalang tiwala sa lahat ng mga ‘bagong pananaw' sa pangkalahatan, ay naging behikulo para iwanan ang makauring tereyn sa ilalim ng matagaumpay na burges na ideolohiya - ang naturang mga aktitud ay nakaapekto para mapigilan ang mga rebolusyonaryo na maintindihan ang lahat ng mga implikasyon sa mga pagbabagong naganap sa buhay ng kapital at sa pakikibaka ng uring manggaga. Ang pinakamalaking misrepresentasyon ng ganitong penomenon ay ang pananaw na ang makauring mga posisyon ay ‘hindi nagbabago', na ang komunistang programa, na diumano lumitaw ng ‘buong-buo' sa 1848, ay ‘hindi kailangang baguhin ang tuldok o kuwit'.

Habang kailangang palaging magbantay laban sa mga modernistang pananaw na kadalasan ay walang ginawa kundi ipalaganap ang lumang kagamitan sa panibagong pakete, ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo ay kailangan, kung nais nitong magampanan ang mga tungkuling iniatang sa kanya ng uri, ay ipakita ang sarili na may kapasidad na maunawaan ang mga pagbabago sa buhay ng lipunan at ang mga implikasyon nito sa pagkilos ng uri at sa kanyang komunistang taliba.

Ngayon na ang lahat ng mga bansa ay nagpapakita na reaksyonaryo, ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo ay kailangang labanan ang anumang ideya na suportahan ang tinatawag na mga kilusan para sa ‘pambansang kalayaan'. Ngayon na ang lahat ng mga digmaan ay may imperyalistang katangian, kailangang kondenahin nito ang anumang ideya sa partisipasyon sa mga digmaan ngayon, sa anumang kadahilanan. Ngayon na ang lipunang sibil ay nasanib na sa estado, ngayon na ang kapitalismo ay hindi na makabigay ng anumang tunay na mga reporma, kailangang labanan nito ang anumang partisipasyon sa parlyamento at moro-morong eleksyon.

Sa lahat ng panibagong pang-ekonomiya, panlipunan, at pampulitikang mga kondisyon na kinaharap ng makauring pakikibaka ngayon, kailangang labanan ng organisasyon ng mga rebolusyonaryo ang anumang ilusyon sa uri hinggil sa muling pagbubuhay sa organisasyon na hadlang na sa pakikibaka - ang mga unyon. Kailangang igiit nito ang mga paraan ng pakikibaka at porma ng organisasyon na lumitaw sa karanasan ng uri sa panahon ng unang rebolusyonaryong alon sa siglong ito: ang pangmasang welga, ang mga pangkalahatang asembliya, ang pagkakaisa ng pulitikal at ekonomiko, ang mga konseho ng manggagawa.

Panghuli, kung tunay siyang gagampan ng kanyang papel sa pagpasigla ng pakikibaka, sa pagbibigay oryentasyon nito tungo sa kanyang rebolusyonaryong kongklusyon, kailangang bitawan ng komunistang organisasyon ang mga tungkuling hindi na para sa kanya - ang mga tungkuling ‘organisahin' o ‘katawanin' ang uri.

Ang mga rebolusyonaryong nagkukunwari na ‘walang nagbago magmula sa nakaraang siglo'tila nais ang proletaryado ay maging tulad ni Babine, isang tauhan sa kwento ni Tolstoy. Bawat bagong makasalubong ni Babine, uulitin niya sa kanila ang kanyang sinabi sa huling taong nakasalubong niya. Kaya binubugbog siya sa maraming pagkakataon. Sa mananampalataya sa simbahan, ginamit niya ang mga salita para sa Dimonyo; nagsasalita siya sa uso na parang nakipag-usap siya sa isang ermitanyo. At ang walang swerteng si Babine ay binayaran ang kanyang kagaguhan ng kanyang buhay.

Ang kahulugan ng mga posisyon at papel ng mga rebolusyonaryo na sinasabi natin dito ay hindi ‘pag-iwan' o ‘rebisyon' sa marxismo. Kabaliktaran, nakabatay ito sa tunay na pagiging tapat sa esensya ng marxismo. Ang kapasidad na ito sa pag-unawa - laban sa mga ideya ng mga Menshevik - sa bagong mga kondisyon sa pakikibaka at ng kanilang implikasyon sa programa ang dahilan na aktibo at mapagpasyang nakaambag si Lenin at ang mga Bolsheviks sa rebolusyong Oktubre sa 1917.

Ganun din ang rebolusyonaryong paninindigan ni Rosa Luxemburg ng sumulat siya sa 1906 laban sa ‘tradisyunal'  na mga elemento sa kanyang partido:

"Kung, bilang resulta, kailangang pundemental na rebisahin ng rebolusyong Ruso ang lumang paninindigan ng marxismo sa usapin ng pangmasang welga, ang marxismo pa rin batay sa kanyang pangkalahatang metodolohiya at punto-de-bista dahil doon, sa panibagong porma, ang nagtamasa sa tagumpay." (The Mass Strike)

Artikulong inilathala sa Proletarian Tribune (Rusya)

1. Mula nang matalo ang dakilang internasyonal na rebolusyonaryong kilusan ng internasyonal na rebolusyonaryong daluyong sa kalagitnaan ng 1920s, walang ni-isang termino na mas binaliktad o inabuso kaysa yaong sa sosyalismo, komunismo at marxismo. Ang ideya na ang mga Stalinistang rehimen ng dating Eastern Bloc, o mga bansang tulad ng China, Cuba at North Korea ngayon, ay mga ekspresyon ng komunismo o marxismo ay tunay na malaking kasinungalingan sa ika-20 siglo, na sinadyang pinanatili ng lahat ng mga paksyon ng naghaharing uri mula sa dulong kanan hanggang sa dulong kaliwa. Sa panahon ng imperyalistang pandaigdigang gera sa 1939-45, ang katha-kathang "depensahan ang sosyalistang amang bayan" ay ginamit, kasama ang "anti-pasismo" at ang "depensahan ang demokrasya", para mobilisahin ang manggagawa kapwa sa loob at labas ng Rusya para sa pinakamalaking patayan sa kasaysayan ng sangkatauhan.

Sa panahon mula 1945-89, kung saan nangibabaw ang tunggalian sa pagitan ng dalawang imperyalistang bloke sa ilalim ng dalawang magkatunggaling kampo na pinamunuan ng Amerika at Rusya, ang kasinungalingan ay mas malawak na ginamit: sa silangan, para bigyang katwiran ang mga ambisyon ng Rusong kapital; sa kanluran, kapwa bilang ideolohikal na takip para sa imperyalistang tunggalian ("depensahan ang demokrasya laban sa totalitaryanismong sobyet") at bilang instrumento upang lasunin ang kamulatan ng uring manggagawa: itinuturo ang mga labor camps sa Rusya upang igiit sa sariling bayan ang mensahe-- kung 'yan ay sosyalismo, hindi ba dapat kapitalismo ang piliin mo, kahit pa man sa mga pagkakamali at  mga pagkukulang nito? At ang paksang ito ay lalo pang kumalat at pinatingkad nang gumuho ang Bloke sa Silangan na di-umano ay nagkahulugan ng "kamatayan ng komunismo", "pagkabangkaruta ng marxismo", at maging katapusan na mismo ng uring manggagawa. Ang karagdagang laman sa gilingan ng burgesya ay mula sa "dulong" kaliwa ng kapitalismo, mga Trotskyista sa partikular--kahit pa man sa kanilang kritikal na pagtingin sa mga "burukratikong depormasyon" nito, na patuloy na kumikilala sa makauring pundasyon ng Stalinistang edipisyo.

2. Itong gabundok na tambak ng ideolohikal na pambabaluktot ay nagsilbi din para ikubli ang tunay na karugtong at tuloy-tuloy na pag-unlad ng marxismo sa ika-20 siglo. Ang mga pekeng tagapagtanggol ng marxismo -- mga Stalinista, Trotskyista, lahat ng klase ng "marxolohista", makabago at pilosopo -- ang nangingibabaw sa mata ng publiko, habang ang totoong mga tagapagtanggol ay naglaho sa mga sulok, tinaboy bilang walang kabuluhan na mga sekta at higit pa, bilang mga tira mula sa naglahong daigdig, na lalo pang sinusupil at pinatatahimik. Para muling buuin ang tunay na karugtong ng marxismo sa siglong ito, samakatwid, kailangang simulan sa kahulugan kung ano ang marxismo. Mula sa unang mga deklarasyon sa Manipesto ng Komunista sa 1848, ipinapaliwanag ng marxismo ang kanyang sarili hindi bilang produkto ng nabubukod na mga "palaisip" na henyo, kundi bilang teoritikal na ekspresyon ng totoo at buhay na kilusan ng proletaryado. 

Kaya, ito ay walang iba kundi teorya ng pakikibaka at paglaban--isang teoryang patutunayan ang kanyang pagtindig sa adhikain ng pinagsamantalahang uri sa pamamagitan ng matatag na pagtatanggol sa kagyat at makasaysayang mga interes ng manggagawa. Sa pagtatanggol nito, habang nakabatay sa kapasidad na manatiling tapat sa pundamental at hindi mababagong mga prinsipyo tulad ng proletaryong internasyonalismo, ay kinakailangan din ang patuloy na pagpapayaman sa marxistang teorya sa tuwiran at buhay na ugnayan sa karanasan ng uring manggagawa. Dagdag pa, bilang produkto ng uri na naglalarawan sa kolektibong pagkilos at pakikibaka, ang marxismo mismo ay mapaunlad lamang sa pamamagitan ng organisadong kolektibidad -- sa pamamagitan ng mga rebolusyonaryong praksyon at partido. Kaya ang Manipesto ng Komunista ay lumitaw bilang programa ng unang marxistang organisasyon sa kasaysayan -- ang Liga Komunista.

3. Sa ika-19 siglo, nang ang kapitalismo ay lumalawak pa, isang sistema na nasa kanyang pasulong na yugto, hindi masyadong kinakailangan ng burgesya na itago ang mapagsamantalang kalikasan ng kanyang paghari sa pamamagitan ng pagkukunwari na ang itim ay puti at ang kapitalismo ay tunay na sosyalismo. Ang ideolohikal na pambabaluktot sa ganitong tipo ay higit sa lahat tipikal na makikita sa makasaysayang pagbulusok pababa ng kapitalismo, at pinakamalinaw na pinakita sa mga pagsisikap ng burgesya na gamitin mismo ang "marxismo" bilang instrumento ng mistipikasyon. Subalit kahit sa pasulong na yugto ng kapitalismo, ang walang awang panggigipit ng dominanteng ideolohiya ay kadalasan nagkahugis sa maling mga bersyon ng sosyalismo na ipinuslit sa loob ng kilusang manggagawa. Dahil dito, naobliga ang Manipesto ng Komunista na pag-ibahin ang sarili mula sa "pyudal", "burges" at "peti-burges" na sosyalismo, at ang marxistang praksyon sa loob ng Unang Internasyonal ay nakibaka sa dalawahang pakikidigma laban sa Bakuninismo sa isang banda, at Lassallean na "estadong sosyalismo" sa kabilang banda. 

4. Ang mga partido ng Ikalawang Internasyonal ay itinatag sa batayan ng marxismo, at sa ganitong punto ay nagrepresenta ng isang mahalagang hakbang pasulong mula sa Unang Internasyonal, na isang koalisyon ng iba't-ibang tendensya sa loob ng kilusang paggawa. Pero dahil kumikilos sila sa panahon ng pambihirang kapitalistang pag-unlad, sa panahon na ang pakikibaka para sa mga reporma ang susing konsentrasyon ng enerhiya ng uring proletaryo, ang mga sosyal-demokratikong partido ay partikular na bulnerable sa presyur na mahigop sa loob ng kapitalistang sistema. Ang mga presyur  ay makikita mismo sa loob ng mga partidong ito sa pamamagitan ng pag-unlad ng mga tunguhing repormista na nagsimulang mangatwiran na ang prediksyon ng marxismo hinggil sa hindi maiwasang pagbagsak ng kapitalismo ay dapat "baguhin" at isinulong ang pananaw hinggil sa posibilidad ng mapayapang ebolusyon patungong sosyalismo kahit walang anumang rebolusyonaryong pakikibaka.

Sa panahong iyon -- partikular sa huling bahagi ng 1890s at maagang bahagi ng 1900s -- ang pagpapatuloy ng marxismo ay dinadala ng "kaliwang" tendensya na kapwa siyang pinakamatatag na tagapagtanggol ng mga batayang marxistang prinsipyo, at ang unang nakakita sa bagong kalagayan para sa proletaryong pakikibaka na sumusulong habang ang kapitalismo ay umabot na sa hangganan ng kanyang paakyat na yugto. Ang mga pangalan na bumubuo ng kaliwang bahagi ng sosyal-demokrasya ay kilalang-kilala -- Lenin sa Rusya, Rosa Luxemburg sa Alemanya, Pannekoek sa Holland, Bordiga sa Italya -- pero mahalaga din na matandaan na ang mga militanteng ito ay hindi kumikilos ng hiwalay. Habang lalong lumawak ang  pagdaloy ng oportunismo sa loob ng Internasyonal, naobliga silang kumilos bilang organisadong mga praksyon -- ang Bolshevik sa Rusya, grupong Tribune sa Holland, at iba pa, sa loob ng kani-kanilang mga partido at sa internasyonal.

5. Ang imperyalistang gera sa 1914 at ang rebolusyong Ruso sa 1917 ay parehong kumpirmasyon sa marxistang pananaw na ang kapitalismo ay hindi maiiwasang papasok sa "yugto ng panlipunang rebolusyon", at nagpasiklab ng pundamental na pagkahati sa kilusang paggawa. Sa unang pagkakataon, ang mga organisasyon na parehong tumutukoy kay Marx at Engels ay nakikita ang kanilang mga sarili na nasa magkabilang bahagi ng barikada: ang opisyal na mga sosyal-demokratikong partido, kung saan  mayorya nito ay nahulog sa mga kamay ng mga naunang "repormista", sumuporta sa imperyalistang gera batay sa pagsangguni nito sa mga sinaunang mga sulatin ni Marx, at tinuligsa ang rebolusyong Oktubre sa pamamagitan ng pangangatwiran na ang Rusya ay dapat dumaan sa burges na yugto ng pag-unlad. Pero sa kanilang ginawa, tuluyan na silang tumungo sa kampo ng burgesya, naging mga sarhentong taga-rekrut para sa gera sa 1914 at sa bloodhounds sa kontra-rebolusyon sa 1918.

Malinaw na pinakita nito na ang pagsunod sa marxismo ay mapapatunayan hindi sa mga banal na deklarasyon o tatak ng partido kundi sa buhay na praktika. Ang kaliwang tendensya ang nag-iisang nagwagayway ng bandila ng proletaryong internasyonalismo sa panahon ng imperyalistang holocaust, na siyang nagsama-sama para ipagtanggol ang proletaryong rebolusyon sa Rusya, at siyang namuno sa mga welga at pag-alsa na pumutok sa maraming mga bansa pagkatapos ng gera. At ang tunguhin ding ito ang siyang naging batayang grupo nang itinatag ang Komunistang Internasyonal noong 1919.

6. Ang 1919 ang rurok ng rebolusyonaryong alon pagkatapos ng gera at ang mga posisyon ng Komunistang Internasyonal sa kanyang kongreso ng pagtatatag ay nagpahayag ng pinaka-abanteng mga posisyon sa proletaryong kilusan: para sa lubusang pagkalas sa mga sosyal-patriyotikong traydor, para sa mga paraan ng aksyong masa na hinihingi ng bagong yugto ng dekadenteng kapitalismo, para sa pagdurog sa kapitalistang estado, at para sa internasyunal na diktadura ng sobyet ng manggagawa. Ang programatikong kaliwanagan na ito ay nasalamin at ibinunga ng napakalaking lakas ng rebolusyonaryong agos, subalit inihanda din ito ng mga naunang kontribusyong pulitikal at teoritikal sa mga kaliwang praksyon sa loob ng mga lumang partido : kung kaya't, laban sa legalista at gradwalistang pananaw tungo sa kapangyarihan na siyang posisyon ni Kautsky, pinaliwanag at pinaunlad nila Luxemburg at Pannekoek ang pananaw sa pangmasang welga bilang batayang larangan ng rebolusyon; laban sa parlyamentaryong cretinism ni Kautsky, binangon nila Pannekoek, Bukharin at Lenin at dinalisay ang paggiit ni Marx sa pangangailangang durugin ang burges na estado at itayo ang "estado ng komyun". Ang mga teoritikal na pagpapaunlad na ito ay mahahalagang mga usapin sa praktikal na pulitika sa yugto kung saan nagbubukang-liwayway na ang rebolusyon.

7. Ang pag-atras ng rebolusyonaryong agos at ang pagkabukod ng rebolusyong Ruso ay nagbigay-daan sa proseso ng paghina kapwa sa loob ng Komunistang Internasyonal at kapangyarihang sobyet sa Rusya. Ang partidong Bolshevik ay lalong nasanib sa burukratikong makinarya ng estado na lumalaki sa baliktad na proporsyon sa sariling mga organo ng kapangyarihan at partisipasyon -- mga sobyet, komite sa pabrika at mga pulang kawal. Sa loob ng Internasyonal, ang mga pagsisikap na makakuha ng suportang masa ay nagbunga ng mga oportunistang "solusyon" -- lumalaking pagbibigay-diin sa pagkilos sa loob ng parlyamento at mga unyon, ang panawagan sa "mga mamamayan ng silangan" na mag-alsa laban sa imperyalismo, at higit sa lahat, ang patakaran ng pakikipag-isang prente na nagtapon sa lahat ng tagumpay sa kalinawan hinggil sa kapitalistang kalikasan ng mga sosyal-patriyotiko. 

Pero gaya ng ang paglaki ng oportunismo sa Ikalawang Internasyonal ay nagbunsod ng proletaryong pagtugon sa porma ng kaliwang tendensya, ang paglaki ng oportunismo sa Ikatlong Internasyonal ay sinalubong din ng pagtutol ng mga tendensya ng kaliwang komunista -- marami sa kanilang tagapagsalita, gaya nila Pannekoek at Bordiga, ay pinatunayan ang mga sarili bilang pinakamagaling na tagapagtanggol ng marxismo sa lumang Internasyonal. Ang kaliwang komunista ay talagang isang internasyonal na tendensya at makikita sa maraming mga bansa, mula sa Bulgaria hanggang sa Britanya at mula sa Amerika hanggang sa Timog Aprika. Subalit ang kanyang pinaka-importanteng mga representante ay makikita sa mga bansa kung saan pinakamalakas ang marxistang tradisyon : Alemanya, Italya at Rusya.

8. Sa Alemanya, ang lalim ng marxistang tradisyon na sinabayan ng napakalaking pwersa mula sa aktwal na kilusan ng masang proletaryo, sa kasukdulan na ng rebolusyonaryong alon, ay nagbunga na ng ilang pinakaabanteng pampulitikang mga posisyon, partikular sa mga usaping parlyamentaryo at unyon. Pero ang kaliwang komunismo doon ay lumitaw bilang tugon sa unang mga palatandaan ng oportunismo sa Partido Komunistang Aleman at sa Internasyonal, at pinangunahan ng KAPD, binuo sa 1920 nang ang kaliwang oposisyon sa loob ng KPD ay pinatalsik sa hindi prinsipyadong maniobra. Kahit pinuna ng liderato ng KI na "kamusmusan" at "anarko-sindikalista", ang pagtakwil ng KAPD sa lumang parlyamentaryo at pang-unyong mga taktika ay nakabatay sa malalim na marxistang pagsusuri sa dekadenteng kapitalismo, kung saan naging lipas na ang mga taktikang ito at humihingi na ng mga bagong porma ng makauring organisasyon -- mga komite sa pabrika, at konseho ng manggagawa; ganun din ang masasabi sa pagtakwil nito sa lumang konsepto ng "pangmasang partido" ng sosyal-demokrasya pabor sa pananaw sa partido bilang nukleyus na may malinaw na programa -- pananaw na tuwirang namana mula sa Bolshevismo. Dahil sa  mahigpit na pagtatanggol ng KAPD sa mga natamo nito laban sa pagbabalik ng mga lumang sosyal-demokratikong taktika, naging batayang elemento ito sa isang internasyunal na tunguhin na makikita sa maraming mga bansa, partikular sa Holland, na ang kanyang rebolusyonaryong kilusan ay mahigpit na nakaugnay sa Alemanya sa pamamagitan ng mga sulatin nina Pannekoek at Gorter.

Hindi ibig sabihin na ang kaliwang komunismo sa Alemanya sa maagang bahagi ng 20s ay hindi nagdurusa mula sa  mga mahahalagang kahinaan. Ang tendensya nito na tingnan ang dekadenteng kapitalismo sa porma ng pangwakas na "krisis ng kamatayan" sa halip na isang mataas na proseso ay siyang naging dahilan kung bakit nakita ang pag-atras ng rebolusyonaryong alon at nadarang ito sa peligro ng boluntarismo; kaugnay nito ay ang kahinaan sa usapin ng organisasyon na tumungo sa wala sa panahon na pagkalas sa Komunistang Internasyonal at ang walang inabot na pagsisikap na magtayo ng bagong Internasyonal sa 1922. Ang mga bitak sa kanyang baluti ang naging balakid para malabanan ang alon ng kontra-rebolusyon na pumasok mula sa 1920s at nagresulta sa nakakapinsalang proseso ng pagkawatak-watak, nagbuo ng teorya sa pamamagitan ng ideolohiya ng "konseholismo" na tumanggi sa pangangailangan ng isang naiibang pampulitikang organisasyon.

9. Sa Italya, sa kabilang banda, ang kaliwang komunista -- na sa simula ay kontrolado ang mayoryang posisyon sa loob ng Partido Komunista ng Italya -- partikular na malinaw ang usapin sa organisasyon at hindi lang nakapaglunsad ng magiting na pakikibaka laban sa oportunismo sa lobb ng humihinang Internasyonal, kundi nagbunga din ng isang komunistang praksyon na nakaligtas sa pagkawasak ng rebolusyonaryong kilusan at napaunlad ang marxistang teorya sa panahon ng kadiliman ng kontra-rebolusyon. Pero sa panahon ng maagang bahagi ng 1920s, ang kanyang mga argumento pabor sa hindi paglahok sa burges na parlyamento, laban sa pagsanib ng komunistang taliba sa mga sentristang partido para mabigyang ilusyon ng "pangmasang impluwensya", laban sa islogan ng Pakikipag-isang Prente at sa "gobyerno ng manggagawa" ay nakabatay sa malinaw na pag-intindi sa marxistang pamamaraan.

10. Ang pagkabukod ng rebolusyon sa Rusya ay tumungo sa lumalaking paghihiwalay sa pagitan ng uring manggagawa at sa lalong naging burukratiko na makinarya ng estado -- ang pinakamasamang ekspresyon ng hiwalayang ito ay ang pagsupil sa mga rebolusyonaryong manggagawa at marino sa Kronstadt ng mismong Bolshevik na partido ng manggagawa, na lalo pang nasalubid sa estado.

Pero dahil sa ito ay isang tunay na proletaryong partido, ang Bolshevismo ay nagdulot din ng maraming internal na reaksyon laban sa sariling panghihina. Si Lenin mismo -- sa 1917 ang pinakamahusay na tagapagsalita ng kaliwang bahagi ng partido -- nagsagawa ng malubhang pagpuna na may kaugnayan sa pagdausdos ng partido tungo sa burukratismo, partikular sa panahon na malapit na siyang mamatay, at sa parehong panahon, si Trotsky ang naging pangunahing representante ng kaliwang oposisyon na naghahangad maibalik muli ang klase ng proletaryong demokrasya sa loob ng partido, at nakipaglaban sa pinakamasahol na ekspresyon ng Stalinistang kontra-rebolusyon, partikular ang teorya ng "sosyalismo sa isang bansa". Pero dahil sa kalakhan ay pinarupok ng Bolshebismo ang kanyang sariling papel bilang proletaryong taliba sa pamamagitan ng pagsanib sa estado, ang pinakamahalagang tendensya ng kaliwa sa loob ng partido ay napunta sa hindi masyadong kilala na mga personahe na siyang naging mas malapit sa uri kaysa estado.

Noong 1919, ang Grupo ng Demokratikong Sentralismo, na pinamunuan nila Ossinki, Smirnov at Sapranov ay nagsimulang nagbabala laban sa "unti-unting paglaho" ng mga sobyet at ang lumalaking pagtalikod sa mga prinsipyo ng Komyun ng Paris. Magkatulad na kritisismo ang nangyari sa 1921 ng Grupo ng Oposisyong Manggagawa na pinamunuan nila Kollantai at Shliapnikov, kahit na ang huli ay napatunayang hindi masyadong matatag at nagtagal kaysa grupong "Decist", na patuloy na gumagampan ng mahalagang papel sa buong 20s, at nagpaunlad ng mga katulad na pamamaraan sa kaliwang Italyano. Sa 1923, ang Grupo ng Manggagawa sa pamumuno ni Miasnikov ay nagpalabas ng Manipesto at nagsagawa ng mahalagang interbensyon sa mga welga ng manggagawa ng taong iyon. Ang kanyang mga posisyon at pagsusuri ay katulad ng sa KAPD.

Lahat ng mga grupong ito ay hindi lang lumitaw mula sa partidong Bolshevik; patuloy silang nakipaglaban sa loob ng partido para makabalik sa orihinal na mga prinsipyo ng rebolusyon. Subalit habang ang mga pwersa ng kontra-rebolusyon ay umaakyat na sa hirarkeya sa loob ng partido; ang susing isyu ay ang kapasidad ng iba't-ibang grupong oposisyon na makita ang totoong kalikasan ng kontra-rebolusyon at basagin ang anumang sentimental na katapatan sa kanyang organisadong ekspresyon. Ito ang nagpatunay sa pundamental na kaibahan ni Trotsky at sa kaliwang komunistang Ruso: habang ang una ay nanatili sa buong buhay niya na natali sa paniniwala sa pagtatanggol sa Unyong Sobyet at kahit sa proletaryong kalikasan ng mga Stalinistang partido, ang mga kaliwang komunista ay nakikita na ang tagumpay ng Stalinismo -- kasama ang "kaliwang" pihit nito, na nakakalito sa maraming tagasunod ni Trotsky -- ay nagkahulugan sa tagumpay ng kaaway sa uri at nagpahiwatig ng pangangailangan ng bagong rebolusyon.

Subalit, marami sa mga magagaling na elemento ng Trotskyistang oposisyon -- ang tinatawag na "ayaw sumunod" -- mismo ay tumungo sa posisyon ng kaliwang komunista sa huling bahagi ng 30s. Pero ang Stalinistang terror ay dumurog sa halos lahat ng mga grupong ito sa katapusan ng dekada.

11. Ang 1930s, sa mga salita ni Victor Serge, ay tinaguriang "hatinggabi ng siglo". Ang huling mga alipato ng apoy ng rebolusyonaryong agos -- ang pangkalahatang welga sa Britanya sa 1926, ang pag-alsa sa Shanghai sa 1927, ay napatay na. Ang mga partido komunista ay naging partido ng pambansang pagtatanggol; ang pasista at Stalinistang terror ay pinakamabangis doon mismo sa mga bansang pinakamalakas ang rebolusyonaryong kilusan; at ang buong kapitalistang mundo ay naghahanda para sa panibagong imperyalistang holocaust. Sa ganitong kondisyon, ang nakaligtas na rebolusyonaryong minorya ay nahaharap sa pagtapon, panunupil, at lalong pagkabukod. Habang ang uri sa pangkalahatan ay sumuko sa demoralisasyon at sa ideolohiya ng gera ng burgesya, hindi maaasahan ng mga rebolusyonaryo na magkaroon sila ng malawakang impluwensya sa kagyat na mga pakikibaka ng uri.

Ang pagkabigo ni Trotsky na maintindihan ito ay lalong umakay sa kanyang kaliwang oposisyon tungo sa oportunistang direksyon -- ang "French turn" tungo sa mga sosyal-demokratikong partido, kapitulasyon sa anti-pasismo, at iba pa -- sa bigong pag-asa na "makuha ang masa". Ang ultimong resulta ng tunguhing ito, para sa Trotskyismo sa halip na kay Trotsky mismo, ay ang integrasyon nito sa makinaryang pandigma ng burgesya sa panahon ng 1940s. Mula noon ang Trotskyismo, tulad ng sosyal-demokrasya at Stalinismo, ay naging bahagi na ng pampulitikang makinarya ng kapital, na kahit pa man sa lahat ng pagkukunwari nito, ay wala ng anupamang kinalaman sa pagpapatuloy ng marxismo.

12. Kabaliktaran sa ganitong linya, ang kaliwang praksyong Italyano sa pamamagitan ng rebyung Bilan ay angkop na ipinaliwanag ang tungkulin ng panahon: una, huwag magtraydor sa batayang mga prinsipyo ng internasyonalismo sa harap ng martsa papuntang gera; ikalawa, gumawa ng "pagtatasa" sa kabiguan ng rebolusyonaryong alon at sa rebolusyong Ruso sa partikular, at ipaliwanag ng mabuti ang mga wastong aral para magsilbing teoritikal na pundasyon sa mga bagong partido na lilitaw sa darating na muling pagbangon ng makauring tunggalian.

Ang digmaan sa Espanya ay isang partikular na mabagsik na pagsubok para sa mga rebolusyonaryo ng panahong iyon, karamihan sa kanila ay sumuko sa sirena ng anti-pasismo at bigong makita na ang digmaan ay imperyalista sa parehong magkabilang panig, isang pangkalahatang pagsasanay para sa darating na pandaigdigang digmaan. Pero matatag na nanindigan ang Bilan, nanawagan ng makauring pakikibaka laban sa parehong mga paksyong pasista at republikano ng burgesya, tulad ng pagkondena ni Lenin sa parehong panig sa Unang Imperyalistang Digmaan.

At kasabay nito, ang teoritikal na kontribusyon na ginawa ng tendensyang ito -- na sa kalaunan umabot sa mga praksyon ng Belgium, Pransya at Mexico -- ay napakalaki at hindi mapapalitan. Sa kanyang pagsusuri sa paghina ng rebolusyong Ruso -- na hindi tumungo sa pag-aalinlangan sa proletaryong katangian ng 1917; sa kanyang imbestigasyon sa mga problema sa darating na yugto ng transisyon; sa kanyang mga sulatin hinggil sa pang-ekonomiyang krisis at sa mga pundasyon ng dekadenteng kapitalismo; sa kanyang malinaw na pagpapaliwanag sa teorya ng partido at sa praksyon; sa kanyang walang humpay na pakikipagtunggali at palitan sa ibang proletaryong pampulitikang tunguhin; dito at sa iba pang mga larangan, ang kaliwang praksyong Italyano ay walang duda na nagpatupad sa tungkulin na ilatag ang programatikong batayan para sa proletaryong organisasyon sa hinaharap.

13. Ang pagkabiyak-biyak ng mga grupo ng kaliwang komunista sa Alemanya ay tinapos ng Nazismo, kahit may ilang tagong rebolusyonaryong pagkilos na patuloy na ginagawa ilalim sa rehimen ni Hitler. Sa panahon noong 1930s, ang pagtatanggol sa rebolusyonaryong posisyon ng kaliwang Aleman ay sa kalakhan ay ginagawa sa Holland, partikular sa mga sulatin ng Grupo ng mga Internasyonalistang Komunista, at sa Amerika din sa grupong pinamumunuan ni Paul Mattick. Tulad ng Bilan, ang kaliwang Dutch ay nanatiling tapat sa internasyonalismo sa harap ng lahat ng lokal na imperyalistang digmaan, na nagbukas tungo sa pandaigdigang patayan, itinakwil ang tukso sa "pagtatanggol sa demokrasya".

Patuloy itong nagpapalalim sa kanyang pag-aaral sa usapin hinggil sa unyonismo, sa bagong mga porma sa organisasyon ng manggagawa sa panahon ng naaagnas na kapitalismo, sa materyal na batayan ng kapitalistang krisis, at ang tendensya tungong kapitalismo ng estado. Patuloy itong gumagawa ng mahalagang interbensyon sa makauring pakikibaka laluna sa mga walang trabaho. Pero ang kaliwang Aleman, na nadala sa pagkatalo ng rebolusyong Ruso, ay lalong dumausdos tungo sa konseholista na pagtakwil sa pampulitikang organisasyon -- at kung gayon, walang malinaw na papel para sa sarili. Kakambal nito ay ang buong pagtakwil sa Bolshevismo at sa rebolusyong Ruso, na kinikilalang burges mula sa simula. Ang mga teorisasyon na ito ay binhi ng kanyang pagbagsak sa hinaharap. Kahit na nagpatuloy ang kaliwang komunismo sa Holland sa ilalim ng okupasyon ng Nazi at nakapagbuo ng mahalagang organisasyon pagkatapos ng gera -- ang Spartacusbund; na sa una ay bumalik tungo sa maka-partido na posisyon ng KAPD -- ang konsesyon ng kaliwang Dutch sa anarkismo sa usaping organisasyonal ay naging pahirap sa kanya sa pagpapanatili ng anumang organisadong pagpapatuloy sa huling mga taon. Ngayon ay malapit ng maglaho ang tendensyang ito.

14. Ang kaliwang Italyano, sa kabilang banda, ay nakapagpanatili ng organisasyunal na pagpapatuloy, pero hindi pumayag ang kontra-rebolusyon na walang makukuhang kabayaran. Bago pa ang digmaan, ang praksyong Italyano ay nagkawatak-watak dahil sa "teorya ng pang-ekonomiyang gera" na tumangging nalalapit na ang pandaigdigang digmaan pero nagpatuloy ang kanyang pagkilos partikular sa paglitaw ng praksyong Pranses sa kalagitnaan ng imperyalistang kaguluhan. Sa pagtatapos ng digmaan, ang pagputok ng mayor na pakikibaka ng proletaryado sa Italya ay lumikha ng lalong kalituhan sa hanay ng praksyon, nang ang mayorya ay bumalik sa Italya para buuin, kasama si Bordiga na naging di-aktibo sa pulitika mula sa huling dekada ng 20s, ang Internasyunalistang Partido Komunista ng Italya, na kahit tutol sa imperyalistang digmaan ay itinayo sa hindi malinaw na programatikong batayan at sa maling pagsusuri sa panahong yaon na ipinalagay na isang sumusulong na rebolusyonaryong pakikidigma.

Ang pampulitikang oryentasyon na ito ay tinutulan ng mayorya ng praksyong Pranses na mas madaling nakakita na ang yugto ay nanatiling pagtatagumpay ng kontra-rebolusyon, at samakatwid ang mga tungkulin ng praksyon ay hindi pa nakompleto.

Kaya ang Gauche Communiste de France ay nagpatuloy sa pagkilos sa diwa ng Bilan, at habang hindi pinabayaan ang responsibilidad sa interbensyon sa kagyat na pakikibaka ng uri, nagkonsentra sa kanyang pagsisikap sa gawaing pampulitika at teoretikal na klaripikasyon, at nakagawa ng maraming importanteng pagsulong, partikular sa usapin ng kapitalismo ng estado, ang yugto ng transisyon, ang unyon at ang partido. Habang mahigpit na pinanindigan ang marxistang pamamaraan na katulad ng kaliwang komunistang Italyano, nagawa din nitong isanib ang iilan sa pinakamahusay na kontribusyon ng kaliwang Aleman-Dutch sa kanyang pangkabuuang programatikong sangkap/armori. 

15. Subalit sa 1952, dahil sa pagkamamali nito hinggil sa paniniwala sa nalalapit na ikatlong digmaang pandaigdig, nabuwag ang GCF. Sa parehong taon, ang IPK sa Italya ay nagambala sa pagkabiyak sa pagitan ng "Bordigistang" tendensya at ang tendensyang pinamunuan ni Onorato Damen, isang militante na nanatiling aktibo sa pulitika sa Italya sa buong pasistang panahon. Ang "Bordigistang" tendensya ay mas malinaw sa kanyang pag-intindi sa reaksyunaryong katangian ng yugto, pero sa kanyang pagsisikap na matatag na manindigan sa marxismo ay nauwi pabalik sa dogmatismo. Ang kanyang (bago!) teorya ng "di-nagbabagong maxismo" ang nagtulak sa kanya sa lalong pagbalewala sa mga pagpapaunlad na ginawa ng Praksyon sa dekada treynta at umatras pabalik sa "kinaugalian" ng Komunistang Internasyonal sa maraming isyu. Ang klase-klaseng mga Bordigistang grupo ngayon (tatlo sa kanila ay tinatawag ang mga sarili na "Internasyunal na Partido Komunista) ay direktang inanak ng tendensyang ito.

Ang tendensyang Damen ay mas malinaw sa batayang pampulitikang usapin tulad ng papel ng partido, usaping unyon, pambansang pagpapalaya at kapitalismo ng estado, pero hindi dumako sa mga ugat ng kamaliang nagawa sa orihinal na pagbuo ng IPK. Sa panahon ng 1950s at 1960s, ang mga grupong ito ay tumigil sa pampulitikang pagkilos, sa partikular ang Bordigistang tendensya para "protektahan" ang sarili sa likod ng pader ng sektaryanismo. Halos natapos ng burgesya ang pagpawi sa lahat ng organisadong ekspresyon ng marxismo, sa pagputol sa mahalagang lubid na dugtong sa mga rebolusyonaryong organisasyon sa kasalukuyan sa dakilang tradisyon ng kilusang manggagawa. 

16. Sa katapusan ng 1960s, muling lumitaw sa entablado ng kasaysayan ang manggagawa sa pangkalahatang welga sa Pransya sa 1968, at ang sumunod na pagsabog ng mga pakikibaka ng manggagawa sa buong daigdig. Ang panunumbalik nito ay nagsilang ng mga bagong pulitikalisadong mga elemento na naghahanap ng kalinawan para sa komunistang posisyon, nagbigay ng bagong buhay sa umiiral na mga rebolusyonaryong grupo at pagkatapos ay nagpalitaw ng mga bagong organisasyon na naghahangad ibalik ang minanang tradisyon at akumulasyon ng mga posisyon ng kaliwang komunista. Sa una, itong bagong pampulitikang mga grupo, bilang reaksyon sa "awtoritaryan" na imahe ng Bolshevismo, ay malalim na nahulma sa konseholistang ideolohiya, pero habang ito ay umaabot na sa kawastohan ng pag-iisip, lalong nagawa nitong ilagay sa likod nito ang anti-organisasyonal na bias at nakita ang pagpapatuloy nito sa buong marxistang tradisyon.

Hindi aksidental na sa kasalukuyan, halos lahat na umiiral na rebolusyonaryong grupo ay inanak mula sa kaliwang Italyano na tendensya, na naglagay ng mariing diin sa usaping organisasyunal at sa pangangailangang i-preserba ng buo ang rebolusyonaryong tradisyon. Magkatulad ang mga grupong Bordigista at ang International Bureau for the Revolutionary Party na mga tagapagmana ng Internasyunalistang Partido Komunista ng Italya, habang ang Internasyunal na Komunistang Tunguhin sa malaking bahagi ay inanak ng Gauche Communiste de France.

17. Ang muling pagbangon ng proletaryado sa katapusan ng 60s ay tumahak ng pasikut-sikot na daan, tumahak sa mga pagkilos na pagsulong at pag-atras, sumalubong ng maraming harang sa daan, kung saan wala ng mas hihigit pa kaysa kampanya ng burgesya hinggil sa kamatayan ng komunismo, bahagi nito ang direktang pag-atake sa kaliwang komunista mismo, maling pinaratangan at nilait na siyang pinanggalingan ng "negationistang" tunguhin na tumanggi sa pag-iral ng Nazi gas chambers.

Ang kahirapan sa buong prosesong ito ay nagdulot ng maraming paghihirap sa daraanan ng rebolusyonaryong pagkilos at layunin, sumasagka sa kanyang paglaki at pagsulong, at sagabal sa kanyang pagkakaisa. Pero kahit sa ganitong mga kahinaan, ang "kaliwang komunistang" kilusan ngayon ang natitirang tanging buhay na karugtong sa tunay na marxismo, ang tanging posibleng "tulay" sa pagbuo ng pandaigdigang partido komunista sa hinaharap. Kaya lubhang napaka-importante na ang bagong mga militanteng elemento na patuloy na lumilitaw sa buong mundo sa panahon ngayon, anuman ang mangyari, na makipag-ugnayan sa mga grupo ng kaliwang komunista, makipag-debate sa kanila, at sa huli ay makipag-isang pwersa sa kanila; at sa pamamagitan nito ay magagawa nila ang kanilang sariling kontribusyon sa pagbuo ng rebolusyonaryong partido, at kung wala ito ay walang  magtatagumpay na rebolusyon. 

Internasyunal na Komunistang Tunguhin, Septyembre 1998

Tuloy-tuloy ang paglala ng krisis pampulitika sa bansa dahil sa lalupang paglala ng pandaigdigang krisis ng kapitalismo.

Ang tumitinding bangayan sa loob ng nagharing uri – kampong maka-GMA at kampong anti-GMA – ay ginagatungan ng mga alitan sa loob ng kampong maka-Gloria at ganun din, sa loob ng kampong anti-GMA. Ang mga alitang ito sa loob ng magkabilang kampo ng nagharing uri ay pinaliliyab ng pang-ekonomiyang krisis na kongkretong makikita sa pagtaas ng presyo ng langis sa pandaigdigang pamilihan na nabunga ng pagtaas ng presyo ng mga pangunahing bilihin. Ito ang hindi maiwasang mangyari sa nagharing uri sa panahon ng permanenteng krisis ng sistema – “isa laban sa lahat”.

Ang mga isyu ng korupsyon, panunuhol, katiwalian, paglabag sa karapatang-pantao at iba pa ay PAREHONG ginagawa at patuloy na gagawin ng administrasyon at oposisyon. Walang pagkakaiba ang Lakas-CMD at Kampi sa PMP ni Erap, sa United Opposition ni Binay at maging sa nabubuong United Forces. Ito ang naranasan ng masang maralita sa nagdaang tatlong “Edsa Revolution” — ang dating oposisyon ay nalagay sa administrasyon at ang dating administrasyon ay naging oposisyon – subalit walang kaginhawaang naranasan ang mga manggagawa at maralita.

Hindi malulutas ng administrasyon at oposisyon ang mga mabibigat na problemang pinapasan ng mga manggagawa at maralita – patuloy na pagtaas ng presyo, mababang sweldo, kontraktwalisasyon, kawalang trabaho, pabahay, panlipunang serbisyo at iba pa. Kapwa ang administarsyon at oposisyon ay may parehong layunin – ipagtanggol ang mapagsamantala at nabubulok na kapitalistang sistema.

Isang bitag ang “fighting one enemy at a time” o “choosing the lesser evil”. Isang ilusyon ang paniniwala na ang pakipag-alyansa sa isang paksyon ng burgesya ay makapagpahina sa buong nagharing uri. Ang tunay na makapagpahina sa nagharing uri hanggang sa tuluyan itong maibagsak ay ang paglakas ng independyenteng kilusan ng manggagawa at maralita.

Ang panawagan ng iba’t-ibang grupo ng burges na oposisyon at Kaliwa ng “pagkakaisa” ng lahat ng grupo laban sa paksyong GMA ay walang ibig sabihin kundi ang ilagay sa Malakanyang bilang kapalit ng paksyong GMA ay isa na namang paksyon ng mapagsamantalang uri na “suportado” ng malawak na masa. Hindi na dapat pumasok ang masa sa ganitong patibong ng burgesya dahil tiyak na mauuwi na naman ito sa kapahamakan ng mga mahihirap at muling makapagpalakas sa ilusyon at demoralisasyon sa kanilang hanay.

Nararapat lamang na muling babangon ang militansya at diwang palaban ng uring manggagawa at maralita para sa tunay na pagbabago sa kanilang aping kalagayan. Nararapat lamang na muling magtiwala ang malawak na masang api sa kanilang sariling pagkakaisa at lakas sa pakikibaka. Subalit ang enerhiya ng militansya ay kailangang nakatuon sa pagpapalakas sa SARILING kilusan ng uring manggagawa at maralita na HIWALAY sa alinmang paksyon ng nagharing uri – administrasyon man o oposisyon.

Nasa paglakas ng INDEPENDYENTENG KILUSAN ng masang api ang pwersa para mahatak ang panggitnang uri sa tamang daan para sa pagbabago ng lipunan. Ang kongkretisasyon ng independyenteng kilusang ito ay makikita sa sumusunod:

Ang sentral na mga islogan ng kilusang ito ay:

ISULONG ANG KILUSANG MASA LABAN SA ADMINISTRASYON AT OPOSISYON!

GAWING PAMPULITIKANG PAKIKIBAKA ANG MGA PANG-EKONOMIYANG PAKIKIBAKA!

ITAYO ANG MGA KONSEHO NG MANGGAGAWA BILANG MGA ORGANO NG KAPANGYARIHAN MATAPOS MAIBAGSAK ANG PAKSYONG ARROYO!

Sa ganitong mga islogan lamang hindi na mauulit ang masaklap na karanasan ng nagdaang tatlong “Edsa Revolution” kung saan pinaaasa ang mga mahihirap na ang kanilang kaligtasan ay nasa mga popular na burges na lider ng oposisyon at rebeldeng militar.

INTERNASYONALISMO

Ang nangyari sa Cosmos Bottling ay matagal ng naranasan ng mga manggagawa sa maraming pabrika hindi lang sa Cebu, hindi lang sa Pilipinas kundi sa ibang mga bansa din gaya ng Amerika, France, Britanya at Germany. Milyun-milyong manggagawa sa buong mundo ang nawalan ng trabaho at daang milyon ang nagtatrabaho bilang mga kontraktwal/kaswal, mababa ang sweldo at walang katiyakan sa trabaho. WALANG HINTO ANG MGA ATAKE NG MGA KAPITALISTA SA BUONG MUNDO SA PAMUMUHAY NG MGA MANGGAGAWA!

Bakit uso ngayon ang tanggalan ng mga manggagawa?

Kahit saang kompanya sa lahat ng panig ng mundo uso na ang mga kontraktwal at paliit ng paliit ang mga regular na manggagawa. Pilipinas, China, Vietnam, USA, Britain, France, Germany at iba pang bansa.

Kabaliktaran sa paniniwala ng marami, HINDI ito union busting. May unyon man o wala ang kompanya, kontraktwalisasyon na ngayon ang patakaran ng lahat ng mga pabrika. Katunayan, INUTIL ang mga unyon (Kanan man o Kaliwa) sa pagpigil sa kontraktwalisasyon.

Ang KATOTOHANAN sa likod ng kontraktwalsiasyon ay WALA NG KAPASIDAD ang mga kapitalista sa buong mundo na bigyan ng trabaho ang paparaming mga tao at panatilihin sa loob ng mga pabrika ang kasalukuyang dami ng mga manggagawa. Wala ng kapasidad dahil nasa permanente na ang krisis ng kapitalismo ngayon. Kaya para manatili ang mga kapitalista sa kompetisyon sa loob ng lalupang kumikitid na world market, nagpaligsahan ang mga kapitalista sa pagbabawas ng production costs. At dahil hindi nila maaring bawasan ang ibang bahagi ng production costs – raw materials, tax, electricity, machines, transportation, etc – ang labor cost ang kanilang sinasakripisyo. Mas maliit ang sahod at benepisyo ng kanyang mga manggagawa kaysa kanyang mga karibal, mas makabubuti para sa kapitalista. Dahil paliitan ng labor cost, paliitan din ng bilang ng mga manggagawa pero paramihan ng magagawang produkto. Ibig sabihin, ang may trabaho (mababa ang sweldo at benepisyo), ay pipigain ng kapitalista para mas marami ang produktong magagawa nila. Kaya, hindi lang ang mga regular na manggagawa ang biktima ng tanggalan kundi pati rin ang mga kapatid nilang kontraktwal na mga manggagawa.

WALA NG KINABUKASAN ANG MGA MANGGAGAWA SA ILALIM NG SISTEMANG KAPITALISMO! NASA AGENDA NA NGAYON ANG PAGWASAK SA KAPITALISMO AT PAGTATAYO NG ISANG PANLIPUNANG SISTEMA NA WALA NG PAGSASAMANTALA AT PANG-AAPI – ANG KOMUNISMO.

Paano labanan ang tanggalan at kontraktwalisasyon?

Ang kapangyarihan ng mga magmanggagawa ay nasa kanilang PAGKAKAISA at MILITANTENG PAKIKIBAKA.

Subalit nahahadlangan ang pagkakaisa dahil sa pagkahat-hati ng mga unyon at sa pagkahati-hati sa pagitan ng regular at kontraktwal na manggagawa. Ang makapangyarihang pagkakaisa ay ang PAGKAKAISA ng lahat ng mga manggagawa – regular, kontraktwal, may unyon at walang unyon; ang PAGKAKAISA ng mga manggagawa hindi lang sa antas pabrika kundi sa maraming mga pabrika – pribado at publiko.

Ang organisasyon ng tunay na pagkakaisa ay hindi ang mga unyon kundi ang ASEMBLIYA ng mga manggagawa. Isang asembliya na kontrolado at pinatatakbo ng nakibakang mga manggagawa mismo. At ang kanilang mga lider na pipiliin ng asembliya ay kahit anong oras ay maaring tanggalin sa posisyon kung hindi na nila pinagtanggol ang mga manggagawa at nabili na sila ng management.

Hindi magtatagumpay ang pakikibaka ng mga manggagawa sa Cosmos kung nag-iisa lamang sila sa pakikibaka. Kailangang lalahok sa pakikibaka ang ibang mga pabrika laban sa tanggalan; kailangang makibaka kapwa ang mga regular at kontraktwal na mga manggagawa laban sa kontraktwalisasyon. Pero hindi makumbinsing lalahok ang mga manggagawa sa ibang pabrika kung ang dadalhin ay ang isyu lang ng mga manggagawa sa Cosmos. Kailangang dalhin ang KOMON na mga isyu ng lahat ng mga manggagawa sa iba’t-ibang pabrika.

Ang epektibong organisasyon ng pakikibaka ay ang ASEMBLIYA NG MGA MANGGAGAWA sa iba’t-ibang mga pabrika.

HINDI epektibo ang panawagang boykot sa mga produkto ng Coca-Cola at nakahiwalay na piket ng mga manggagawa sa Cosmos na itinutulak ng Associated Labor Union (ALU). Pagkapagod, demoralisasyon at sa huli pagkatalo lamang ang patutungohan nito. Ang mga unyon at unyonismo (hawak man ng Kanan o Kaliwa) ay inutil at hindi na nagtanggol sa makauring interes ng mga manggagawa sa kasalukuyang krisis ng pandaigdigang kapitalismo.

Mga welga at malalaking demontrasyon ng mga manggagawa sa iba’t-ibang pabrika sa ilalim ng kontrol ng mga asembliya ng manggagawa ang EPEKTIBONG porma ng pakikibaka. Ito ang ginagawa ngayon ng mga manggagawa sa iba’t-ibang panig ng mundo tulad sa Bangladesh, Egypt, France, Germany, USA at Britain: NAKIBAKA ANG MGA MANGGAGAWA LABAS SA KONTROL AT KAHIT WALANG MGA UNYON. Pansamantala lamang na aatras o hihinto sa pag-atake ang kapital kung malagay sa panganib ang paghawak nila sa kapangyarihan sa pamamagitan ng malawakan at radikal na pakikibaka ng mga manggagawa sa maraming mga pabrika; kung aabot sa antas na tutungo sa pagbagsak ng kapitalistang estado ang pakikibaka ng uri para sa pagtatanggol ng kanyang kabuhayan.

Ang pundamental na rekisito para mangyari ito ay mamulat ang mga manggagawa na ang kinabukasan ng kanilang pakikibaka ay nasa kanilang mga kamay mismo at wala sa mga unyon at sa mga batas ng kapitalistang estado.

Tinanggal ng PLDT management ang 575 empleyado nito. Ang dahilan: redundancy. Ikalawang batch na ito ng maramihang tanggalan magmula 2002 kung saan mahigit 500 manggagawa ang tinanggal sa taong iyon.

Hindi ito simpleng union busting dahil ang tanggalan ay hindi lang nangyayari sa mga kompanyang may unyon kundi kahit sa mga walang unyon. Ang tanggalan at kontraktwalisasyon ay manipestasyon lamang ng kawalang kapasidad ng kapitalismo na ipasok sa bilangguan ng sahurang pang-aalipin ang paparaming tao. Ang kontraktwalisasyon ay isang maniobra ng mga kapitalista sa buong mundo (sa atrasadong mga bansa man gaya ng Pilipinas o sa abanteng mga bansa tulad ng Estados Unidos) para itago ang katotohanan na nasa permanenteng krisis na ang kapitalismo at wala ng kinabukasan ang uring manggagawa sa ganitong sistema.

Kahit saang bahagi ng mundi laluna sa abanteng mga bansa, nakibaka ang mga manggagawa laban sa mga atake ng uring kapitalista sa kanilang kabuhayan. At isa sa mga ito ay ang tanggalan ng manggagawa.

Ang makapangyarihang pwersa ay nasa pagkakaisa ng mas marami at mas malawak na manggagawa

Hindi napigilan ng unyon sa PLDT ang tanggalan magmula 2002. Ang negosasyon sa pagitan ng unyon sa PLDT at managemnet ay napatunayang hindi na epektibo at itinali lamang nito ang mga manggagawa sa ilusyon ng negosasyon sa management. Ang kilusang protesta ng mga manggagawa sa PLDT na nag-iisa lang ay hindi na rin epektibo at nagbunga lamang og pagkatalo.

Sa nagkakaisang mga atake ng buong uring kapitalista kailangang ang pagkakaisang ng mga manggagawa sa iba’t-ibang pabrika. At dapat makongkreto ito sa nagkakasiang pakikibaka ng iba’t-ibang mga pabrika dala ang komon na mga isyu at kahilingan. Ang suporta ay hindi na sa usaping pinansyal, materyal at moral kundi sa paglunsad din ng mga welga o demonstrasyon ng ibang mga manggagawa sa kani-kanilang mga pabrika.

Sa halip na unahin ang pagpunta sa “impluwensyadong” mga personalidad tulad ng Obispo, pulitiko o media, ang dapat sentrohan ng pagkilos ay ang pagpadala ng mga manggagawa ng PLDT ng mga delegasyon sa ibang mga pabrika at direktang magpaliwanag at mangumbinsi sa mga manggagawa doon (hindi sa mga lider ng kanilang mga unyon na walang iniisip kundi ang preserbasyon ng unyon sa pamamagitan ng pag-iwas sa “illegal” actions bilang suporta sa mga manggagawa sa PLDT). Ang tagumpay ng pakikibaka ng mga manggagawa sa PLDT ay nasa aktibong suporta mismo ng ibang mga manggagawa sa ibang mga pabrika at wala sa “impluwensyadong” indibidwal at personalidad.

Asembliya ng mga manggagawa: Tanging epektibong organisasyon ng pakikibaka

Sa panahon ng nagkakaisang atake ng mga kapitalista, mauuwi sa pagkatalo ang nag-iisang pakikibaka gaano man katapang o kadeterminado ang mga manggagawa sa isang pabrika. Marami ng mga halimbawa nito.

Ang angkop na organisasyon sa kasalukuyang katangian ng pakikibaka ay hindi na ang mga unyon, na labis-labis ng nahati at mayor na dahilan pa ng pagkakahati ng mga manggagawa sa Pilipinas. Ang tanging epektibong organo ng pakikibaka ay ang mga asembliya ng manggagawa kung saan membro ang lahat ng manggagawa — regular, kontraktwal, unyonista o hindi — sa isang pabrika o inter-pabrika para sa komon na pakikibaka. Sa mga asembliya pag-usapan, debatehan at desisyonan ang mga hakbang na gagawin sa pakikibaka. Ang piniling mga lider ng asembliya ay maaring tanggalin anumang oras ng asembliyang naghalal sa kanila. Sa pamamagitan ng mga asembliya mahawakan ng mga manggagawa sa kanilang sariling mga kamay ang direksyon ng kanilang pakikibaka.

Mapigilan lamang natin ang mga atake ng uring kapitalista kung magawa nating maging realidad ang multong kinatatakutan nito: MALAWAKANG PAGKAKAISA AT PAKIKIBAKA NG MANGGAGAWA. At ang unang hakbang para dito ay ang mga asembliya ng manggagawa bilang organo ng pakikibaka na hindi kontrolado ng mga unyon.

Ang mundo ngayon ay nababalot ng kaguluhan, digmaan, kahirapan, gutom, epidemya at patuloy na pagkasira ng kalikasan. Idagdag pa natin ang lumalalang kabulukan ng lahat ng mga gobyerno, Kaliwa man o Kanan ang nasa pamunuan; ang drug addiction at gangsterimso laluna sa inyong hanay, at ang halos walang katapusang kriminalidad, at iba pa.

Ang iba’t-ibang gobyerno, mula sa pinakaabante hanggang sa pinakaatrasadong mga bansa kasama ang iba’t-ibang malalaking multilateral na mga institusyon gaya ng United Nations at iba’t-ibang Non-Government Organizations (NGOs) habang nangangakong hanapan ng solusyon ang mga mabibigat na problemang pinapasan ng sangkatauhan ay nagtuturuan kung sino ang may kasalanan sa delubyong nangyayari ngayon.

Ang mga Kaliwa naman, mga umaangking sila ay ‘komunista’ — Maoista, Stalinista, Trotskyista at ‘Leninista’ — at mga anarkista ay sinisisi ang Globalisasyon (Liberalisasyon, Pribatisasyon at Deregulasyon); sinisisi ang estado dahil pinabayaan diumano na pagsamantalahan ang mga mamamayan ng mga korporasyong multinasyunal at transnasyunal. Para sa Kaliwa, ang solusyon ay ang pagtatayo ng ‘estado ng manggagawa’ o ‘demokratikong gobyernong koalisyon’ na kokontrol sa buhay panlipunan, na ang tunay na kahulugan ay KAPITALISMO NG ESTADO.

Subalit marami pa rin ang nagtatanong at nababahala: May magandang kinabukasan pa ba ang mundo sa ilalim ng kasalukuyang panlipunang sistema o hindi na mapigilang mawasak ito?

Kung mayroon mang pinaka-interesado na sagutin ang tanong na ito ay dapat kayong mga kabataan-estudyante dahil nasa inyong mga balikat ang kinabukasan ng mundo. Sa ilalim ng sistemang kapitalismo, kayo ang susunod na henerasyon ng mga sahurang alipin ng kapital. Kayo ang magkakaroon ng panibagong mga pamilya at siguradung kayo mismo ang bubuhay at magpalaki sa inyong mga anak.

Kayo ay nag-aaral at nagsisikap makapagtapos ng pag-aaral dahil sa layuning magkaroon kayo ng magandang kinabukasan hindi lamang para sa inyong mga sarili kundi higit sa lahat para sa inyong mga pamilya sa hinaharap. Kaya napakahalaga ang tanong sa itaas na masagot ninyo bilang mga manggagawa sa hinaharap (kahit marami na sa inyo ngayon ang naging manggagawa para matustusan ang pag-aaral). Subalit hindi ninyo masagot ang tanong kung patuloy kayong matali sa mga usapin sa loob lamang ng eskwelahan gaya ng pagtaas ng matrikula. Ang matrikula ay mahigpit na nakaugnay sa pagiging ganid ng mga kapitalista sa tubo partikular sa larangan ng edukasyon. Hangga’t kapitalismo ang maghari — pribado man o estado ang magkontrol — ang sistema ng edukasyon ay laging magsisilbi sa batas ng pamilihan at sa pagsasamantala sa lakas-paggawa.

Sa Ilalim ng Dekadenteng Kapitalismo Barbarismo ang Kinabukasan ng Sangkatauhan

Ang ugat sa mga problemang dinaranas ng sangkatauhan ngayon ay ang sistema ng sahurang pang-aalipin, ang sistema ng tubo at kalakal sa pamilihan, ang sistema ng kompetisyon. Ang tawag dito ay KAPITALISMO.

Sa kasalukuyang panahon, ang pandaigdigang kapitalismo ay nasa kanyang permanenteng pagbulusok-pababa na, nasa kanyang permanenteng krisis, nasa kanyang dekadenteng yugto. Dahil pandaigdigan ang sistemang ito, walang bansa ngayon ang hindi nakaranas ng permanenteng krisis. Kahit pa ilang datos ng ‘pag-unlad’ ng ekonomiya ang ilathala ng mga gobyerno sa buong mundo, ang katotohanan ay patuloy na lumalala ang kahirapan sa daigdig. Ang walang hintong mga digmaan ngayon sa iba’t-ibang dako ng mundo ang isa sa pinakamatingkad na patunay na lumalala ang kapitalistang krisis.

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo imposibleng ‘uunlad’ pa ang isang bansa na hindi nito pagsamantalahan ang ibang mga bansa. Ang ‘pag-unlad’ ng isang bansa ay bunga ng matinding pagsasamantala sa kanyang mga manggagawa at/o sa mga manggagawa sa ibang mga bansa. Ang ‘pagdami’ ng may trabaho sa isang bansa ay may katumbas ng pagdami ng mga walang trabaho sa ibang mga bansa.

Maling-mali ang mga Kaliwa sa kanilang paniniwala na kung maputol ang kontrol ng imperyalismong Amerikano sa Pilipinas ay uunlad na ang ekonomiya ng bansa. Ang katotohanan, sa panahon ng imperyalismo ang bawat bansa ay may imperyalistang katangian dahil ‘uunlad’ lamang ito kung pagsamantalahan nito ang ibang mga bansa sa ilalim ng islogang ‘pagkapantay-pantay’ at ‘malayang kompetisyon.’ Pangalawa, kung maputol man ang kontrol ng Amerika sa bansa, hindi malayong papasok ang iba pang ganid at makapangyarihang imperyalista kakutsaba ang mga paksyon ng burgesyang Pilipino o maging ang ilang maka-Kaliwang grupo upang kontrolin ang Pilipinas gaya ng Tsina o Japan sa ngalan ng pagpapalaya sa bansa mula sa kuko ng imperyalistang Amerikano.

Ang tunay na kaaway ng mga manggagawa kabilang na kayong mga kabataan-estudyante ay hindi lang isa o dalawang imperyalistang kapangyarihan kundi ang buong imperyalistang sistema. Ang kalaban ng mga manggagawang Pilipino ay hindi lang ang mga dayuhang kapitalista kundi mismong mga Pilipinong kapitalista na halos magkatulad lamang ang pagkaganid sa tubo at pagsasamantala sa mga manggagawa.

Ang ‘paglaya’ ng Pilipinas mula sa isang imperyalistang kapangyarihan ay pagpapatuloy pa rin ng kapitalistang pagsasamantala sa manggagawang Pilipino. Ang pagtatayo ng isang ‘sosyalistang gobyerno’ sa bansa ay pagpapatuloy pa rin ng sahurang pang-aalipin. Ang ‘kalayaan’ ng Pilipinas mula sa isang imperyalistang kapangyarihan ay pagkaalipin naman nito sa iba pang kapangyarihan.

Kung hindi madurog ang dekadenteng kapitalistang sistema, asahan ninyo na ang inyong mga pamilya sa hinaharap ay mas mahirap pa ang maranasan kaysa ngayon.

Subalit hindi madudurog ang kapitalismo at hindi maibagsak ang paghari ng mga kapitalista kung patuloy tayong matali sa balangkas ng bansa, sa balangkas ng nasyunalismo at pagmamahal sa bayan (ang mga ito ay matamis na salita lamang na ang ibig sabihin ay ipagtanggol ang pambansang kapitalismo). Isang pandaigdigang sistema ang ating kalaban kaya kailangang pandaigdigan din ang pagkakaisa. Kailangang magkaisa ang mga manggagawa sa buong mundo laban sa kapitalistang panlipunang mga relasyon.

Dagdag pa, kailangang ganap na itakwil ang mga mistipikasyon at bitag na inihain ng burgesya para ilihis ang pagkakaisa ng buong uring manggagawa — unyonismo, parlyamento at nasyunalismo. Ang mga ito ay mga instrumento na ngayon ng kapital para gawing pambala ng kanyon ang uring manggagawsa at kabataan sa nagtunggaliang mga paksyon ng burgesya sa bawat bansa.

Dalawa lamang ang sandata ng internasyunal na uring manggagawa para magapi ang kapitalismo : PAGKAKAISA at KAMULATAN sa pandaigdigang saklaw. Pagkakaisa laban sa lahat ng paksyon ng burgesya (administrasyon man o oposisyon). Pagkakaisa para palawakin ang mga pakikibaka at hindi ikulong sa iilang pabrika o ilang linya ng industriya lamang. Kamulatan na walang maasahan sa burges na estado, parlyamento at mga unyon; kamulatan na imposible na ang pakikibaka sa mga reporma dahil wala ng kapasidad ang sistema na ibigay ang mga ito. Pagkakaisa at kamulatan para ibagsak ang kapitalistang estado at lahat ng mga institusyon nito.

Walang saysay ang mga pagkilos ng ilampung katao o mga protestang tipong riot para lamang sa media projection. Ang kailangang mabuo ay ang malawakang pagkakasia ng uri at pakikibaka laban sa estadong kapitalista at hindi para sa mga reporma.

Mga susunod na henerasyon ng manggagawa, pag-isipan ninyong mabuti ang kinabukasan ninyo at ng mundo. Dalawa lamang ang pagpipilian ninyo: SOSYALISMO o BARBARISMO; INTERNASYUNALISMO o NASYUNALISMO; BAYAN o URI.

May pag-asa pa ang kinabukasan ninyo; may pag-asa pa ang mundo. Ang pag-asa at kinabukasan ninyo ay nasa mga kamay ng inyong uri — ang uring manggagawa. “Ang emansipasyon ng uring manggagawa ay nasa kamay ng mga manggagawa mismo.”

Ngunit ang pag-asa ay hindi kusang darating. Kailangan itong ipaglaban. Kailangan ninyo, kasama ang inyong uri ng isang rebolusyonaryong teorya na pinanday ng istorikal na karanasan ng inyong uri; istorikal na karanasan na binastardo at punong-puno na ng mga distorsyong kagagawan ng mga ideolohiya ng Kaliwa ng burgesya — Maoismo, Stalinismo, Trotskyismo, ‘Leninismo’ at Anarkismo. Ang teoryang ito ay walang iba kundi ang rebolusyonaryong Marxismo.

Tama si Lenin sa pagsasabing, “Kung walang rebolusyonaryong teorya ay walang rebolusyonaryong kilusan.” Ibig sabihin, ang anumang kilusan gaano man ito kalakas at kalawak, mananalo o matalo man ito, kung hindi rebolusyonaryo ang teoryang gumagabay dito ay tiyak na hindi pagpawi sa pagsasamantala at pang-aapi ang kalalabasan nito.

Mga kabataan-estudyante, ang mga organisasyon o kilusan na sinasamahan ninyo ay para ba talaga sa tunay na panlipunang pagbabago o para ipagtanggol ang kapitalismo sa porma ng kapitalismo ng estado sa likod ng programang ‘estado ng manggagawa’ o ‘demokratikong gobyernong koalisyon’? Pag-isipan ninyong mabuti, magtalakayan at mag-aral kayo sa buhay na karanasan ng pakikibaka ng internasyunal na uring manggagawa sa loob ng mahigit 200 taon.

Ang ZTE scandal ay nakitaan ng mga maniobra ng imperyalistang Tsina sa kanyang pagtatangkang makakuha ng mas malaking merkado sa Pilipinas kaysa dati nitong nakuha na at sa patagong maniobra naman ng imperyalistang Amerika para pigilan ang anumang plano ng karibal nitong imperyalista. Sa ganitong balangkas din ang maniobra ng imperyalistang Hapon sa JPEPA. Sa kabila na isang ‘alyado’ ng imperyalistang Amerika ang bansang Hapon dito sa Asya, dahil sa matinding krisis na naranasan nito sa kasalukuyan ay mangingibabaw pa rin ang ‘one against all’ na kalakaran ng lahat ng mga bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo. Sa madaling sabi, kanya-kanyang diskarte para maisahan at maungusan ang lahat ng mga karibal.

Sa panahon ng pagkaagnas ng dekadenteng kapitalismo na nagsimula sa pagbagsak sa pinakamasahol at pinakamarahas na porma ng estado kapitalismo sa mundo – ang Stalinismo – sa Rusya at Hilagang Yuropa, naglaho na ang anumang ‘internasyunal na alyansa’ at lubusan ng nangingibabaw ang ‘isa laban sa lahat’.

Ganun pa man, malinaw din na may komon na pagkakaisa sa ngayon ang bansang Hapon at Amerika: labanan ang agresibong panghihimasok ng Tsina sa Asya hindi para palakasin ang ‘alyansa’ ng Hapon at Amerika sa Asya kundi para sa kani-kanilang pansariling imperyalistang interes.

Sa panahon ng imperyalismo at dekadenteng kapitalismo, walang pantay na ugnayang panlabas at kalakalan. Bawat pambansang burgesya sa bawat bansa (kasama na ang Pilipinas) ay walang ibang layunin sa kanyang pakikipag-ugnayan sa ibang mga bansa kundi makakuha ng mas paborableng konsesyon para sa kanyang sariling pambansang kapitalistang interes sa ilalim ng karatulang nasyunalismo, patriyotismo o ‘sosyalismo’. Dahil lahat ng mga bansa ay ganito ang katangian, tiyak ang makakuha ng mas paborableng konsesyon ay ang mas makapangyarihang imperyalistang gangster.

Ang imperyalistang tunggalian na nakikita natin sa mga nangyaring maniobrahan sa ZTE at JPEPA ang nais itago sa moro-moro at pa-pogi na senate investigation sa burges na estado ng Pilipinas na pinakikintab ng mga aksyong masa ng iba’t-ibang Kaliwang grupo sa ilalim ng isyu ng korupsyon. Tandaan natin na hinahatak ng senado ang publiko sa simpleng mga isyu ng corruption at ‘pagyurak’ sa soberanya ng bansa. Higit sa lahat, nais lamang isisi ang mga pangyayari sa isang paksyon ng burgesya – sa paksyong Arroyo. Nakakatawa dahil alam naman nating lahat na kung ang anti-Arroyong paksyon ang nasa Malakanyang ngayon tiyak ganun din ang gagawin nila.

Pero hindi lang ang imperyalistang tunggalian ang nakikita natin sa mga iskandalong ZTE at JPEPA. Nakikita din natin kung ano na ang kasalukuyang katangian ng lahat ng estado sa buong mundo sa panahon ng dekadenteng kapitalismo: TOTALITARYANISMO.

Para tangkaing isalba ang hindi na mapigilang pagbulusok-pababa ng kapitalismo at ng paglala ng tunggalian ng mga panlipunang pwersa, naobliga ang burgesya na ibigay sa estado ang absolutong kapangyarihan dahil ito na lamang ang huling maaasahan para subukang iligtas ang naghihingalong sistema. Kaya magmula 1914 nakikita na ang paglitaw ng isang totalitaryan na estado sa makapangyarihang mga bansa at kalaunan lumaganap sa lahat ng mga bansa (atrasado man ito o abante). Ibig sabihin, ang aboslutong pagkontrol ng estado sa buhay panlipunan ay hindi simpleng suhetibong kagustuhan ng isang lider o isang paksyon kundi ito ang obhetibong bunga ng isang sistema na nasa permanenteng krisis na.

Sa kongkreto, makikita ito sa absolutong kapangyarihan ng executive branch ng estado – ito man ay sa anyo ng ‘demokrasya’ o diktadura. Hindi lang ito makikita sa Nazi Alemanya, Pasistang Italya, Imperyalistang Hapon, Stalinistang Rusya, Maoistang Tsina at mga katulad nila kundi maging sa demokratikong Amerika, Britanya at Pransya at mga katulad nila. Sa Pilipinas naman, hindi lang ito nakikita sa panahon ng pasistang diktadurang Marcos kundi maging sa liberal-demokratikong rehimeng Aquino.

Ngayon, sa ilalim ng rehimeng Arroyo makikita ang totalitaryanismo ng estado sa EO 464 at sa ‘executive previlige’ na iginigiit ng executive branch sa legislative branch. Ang parlyamento ay isa na lang rubber stamp ng ehekutibo subalit laging may palamuting oposisyon para may demokrasya. Isang kongkretong halimbawa sa Pilipinas ay kung paano bumalimbing ang mayorya ng mga mambabatas sa pampulitikang partido ng kasalukuyang president na nakaupo sa Malakanyang. Sa panahon ni Marcos ay KBL, kay Erap ay PMP at kay GMA ay Lakas-Kampi. Ang executive branch din ang may kapangyarihan ng panunuhol sa mga mambabatas: EPIRA at ngayon naman laban sa impeachment kung saan napabalitang namigay ang Malakanyang ng P200,000 hanggang P500,000 sa 190 mambabatas na alyado nito.

Sa ilalim ng totalitaryan na estado, ang mga polisiya at patakaran, maging ang mga batas ay kadalasan ginagawa muna sa likod ng publiko. Kaya naman bahagi ng parlyamentarismo ang lobbying at pakipag-usap ng iba’t-ibang grupo kabilang na ang Kaliwa sa mga politiko. Aling paksyon man ng burgesya ang nasa Malakanyang tiyak hindi nito maiwasan ang totalitaryanismo ng estado at ng ehekutibo sa partikular dahil sa isang panlipunang sistema na nasa permanenteng krisis ito na lamang ang huli at tanging nalalabing paraan para di-tuluyang mawasak.

Maging ang Beneswela sa ilalim ni Hugo Chavez na ginawang ‘modelo’ at ‘inspirasyon’ ng iba’t-ibang Kaliwang grupo ay hindi nakaiwas sa katangian ng estado sa panahon ng dekadenteng kapitalismo. At sa bawat radikal na pananalita ni Chavez para sa ‘sosyalismo’ at laban sa ‘imperyalismo’ lalong nalalantad sa mata ng manggagawang Venezuelan at buong mundo ang matatalim na pangil ng kapitalismo ng estado.

Sa madaling sabi, lahat ng mga estado ngayon ay totalitaryan ang katangian kahit sino o ano pang grupo o partido ang nakaupo. Ito ang isa sa katangian ng dekadenteng kapitalismo. At isang panlilinlang sa masa kung sabihin natin sa kanila na ‘hakbang pasulong’ sa pagpapahina ng estado ang pagpatalsik kay GMA at papalitan lamang ng isang paksyon ng burgesya o ng oposisyon habang nanatiling intact ang nangangamoy na kapitalistang sistema sa anyo man ito ng ‘transitional government’ o ‘coalition government’ kasama ang burges na oposisyon.

Diktadura man ng isang paksyon ng burgesya o demokratikong porma ng gobyerno sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ay pareho lamang ang talas at haba ng mga pangil laban sa masang anakpawis. Kapwa sila ay diktadura ng mapagsamantalang uri sa lipunan. Para mapalaya ang uring manggagawa at masang mahihirap kailangang madurog ang burges na estado, Kanan o Kaliwa man ang nasa kapangyarihan.

Sa punto-de-bista ng uring manggagawa, ang kapangyarihan pampulitika ay wala sa estado kundi nasa sariling pagkakaisa at lakas nito – sa KONSEHO NG MGA MANGGAGAWA.

Ang paninidigan ng marxismo sa kababaihan ay nakabatay sa makauring tunggalian sa lipunan. Malinaw ito sa teksto ni Engels na sinulat noong 1887, “The Origin of the Family, Private Property and the State” at sa sinulat ni Bebel noong 1891, “Woman and Socialism”. Ang solusyon ng usapin ng kababaihan ay nasa solusyon paano wakasan ang makauring tunggalian, ibig sabihin paano at sa anong kondisyon mapawi ang mga uri sa lipunan – ang pagtatayo ng komunistang lipunan.

Para sa karagdagang pag-unawa, inanyayahan namin ang mga marxistang mambabasa na basahin ang mga links na ito:

Ang usapin ng kababaihan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo lalong lumala ang pang-aapi sa kababaihan. Subalit dapat bang “lumahok at pamunuan” ng rebolusyonaryong minorya ang naglitawang parang kabute na mga “kilusan para sa pagpapalaya sa kababaihan” na nagsimula noong 1960s?

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, nasa agenda na ng kilusang manggagawa ang pagdurog sa estado at pagtatayo ng diktadura ng proletaryado sa pandaigdigang saklaw. Ito ang tanging programa na akma sa kasalukuyan. At dito dapat nakabatay ang usapin ng kababaihan at hindi sa kanilang “sektoral” at inter-classist na mga kahilingan sa loob ng kapitalistang sistema.

Ang iba’t-ibang organisasyon ng Kaliwa – maoista, stalinista, trotskyista at maging anarkista – ay nag-oorganisa at naglunsad ng mga kampanya para sa “sektoral” o isyung pangkababaihan lamang gaya ng isyu sa aborsyon, prostitusyon, battered women, kasal, at iba pa. Kabilang na dito ang “kilusan ng mga homosexual”. Humihiling sila sa kapitalistang estado na bigyang halaga ang mga problemang ito ng kababaihan at homesexual. Pinagbigyan naman sila ng burgesya. Subalit para sa Kaliwa, ang mga ito ay di-sapat at may “magagawa pa ang estado at sistema pero wala lang political will”.   

Ito ang pangkalahatang linya ng Kaliwa para “mapalahok” ang kababaihan sa rebolusyon. Ang linyang ito ay nakaangkla sa paniniwalang may kapasidad pa ang naaagnas na sistema na magbigay ng makabuluhang mga reporma gaya noong 19 siglo.

Subalit para sa Marxismo, sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, walang maibigay ang sistema liban sa lalupang pagpapalala sa aping kalagayan ng kababaihan dahil kailangan ng naghihingalong sistema na patindihin ang pagsasamantala sa uring manggagawa para patuloy na makahinga.

Ganun pa man, tuwang-tuwang ang burgesya sa mga “kilusan ng pagpapalaya sa kababaihan” dahil ang mga kahilingan nila ay hindi para ibagsak ang kapitalismo kundi para repormahin ito, para pabanguhin sa mata ng malawak na masang proletaryo. Kaya naman, maraming mga debate at diskusyon at maging mga batas hinggil sa aborsyon, prostitusyon, gay marrtiage at iba pa na sinalihan mismo ng mga burges na “maka-kababaihan.”

Sa ganitong punto nanindigan kami na ang mga “kilusang” ito ay naglalayong ipako ang isyu sa pagitan ng kasarian, demokratikong karapatan, burges na pagkapantay-pantay at higit sa lahat, hatiin ang kilusang manggagawa. Para sa amin, ang tanging solusyon sa mga problema ng kababaihan ay ang paglakas ng kilusang manggagawa at komunistang rebolusyon.

Ang tungkulin ng mga rebolusyonaryong minorya ay mamulat at magkaisa ang malawak na masa – lalaki, babae, o homoseksuwal – bilang mga manggagawa, bilang isang uri laban sa kapitalismo. At ang mga isyu na maaring makapag-isa sa kanila ay ang mga isyu bilang inaapi at pinagsamantalahang manggagawa – sahod, trabaho, pension, at iba pa. Mga isyu na direktang umaatake sa burges na estado at kapitalistang mga relasyon. Ang dapat linangin ng mga komunista ay isang malakas na kilusang manggagawa anuman ang kanyang kasarian, kulay, nasyunalidad o relihiyon.

Sa madaling sabi, ang sentralidad ng kilusang manggagawa at hindi ang mga sektoral na kilusan na walang idudulot kundi hati-hatiin lamang ang uri. Wala itong kaibahan sa “kilusan ng mga kontraktwal”, “kilusan ng may-kapansanan”, “kilusan ng immigrants”, at iba pa at kaakibat na mga permanenteng organisasyon na walang ibinunga kundi pagkahati-hati at pagpapahina sa kilusang proletaryo.

Ang unitaryong organisasyon ng mga manggagawa – asembliya at konseho – ay umaangkop sa sentralidad ng pagpapalakas ng independyenteng kilusan ng manggagawa.

Hangga’t hindi naunawaan ang pundamental na pagbabago ng kapitalismo mula 19 siglo – mula pasulong tungo sa dekadenteng kapitalismo — at ang nasa agenda ng kilusang manggagawa – mula pakikibaka para sa reporma tungo sa pag-agaw ng kapangyarihang pampulitika, hindi maunawaan na wala ng silbi ang mga sektoral at parsyal na kahilingan sa loob ng kapitalismo.

Una sa lahat, nagpapasalamat kami kay JK sa kanyang prangka at praternal na komentaryo sa paninindigan ng grupong Internasyonalismo sa Pilipinas. Ang diskusyon at debate ay kailangan para sa teoritikal na klaripikasyon ng lahat ng mga elementong seryoso para mabago ang bulok na kasalukuyang kapitalistang sistema. At ang pinakamahalagang porma ng diskusyon at talakayan ay harapan sa isang praternal na pulong.

Sa aming pagkaunawa tatlong mahalagang magkaugnay na usapin ang pinahayag ni JK sa kanyang komentaryo:

• Ang usapin ng pakikipag-isang prente sa mga organisasyong Sosyal-Demokrata at Stalinista
• Ang parsyal at sektoral na pakikibaka
• Ang pagpasok sa mga unyon

I. Ang pakikipag-isang prente

Ayon kay JK “kahit sila ay may maka-kapitalistang programa at liderato ang mga samahang ito ay nakapaloob pa rin ng kilusang manggagawa na dapat ipagtanggol laban sa atake ng maka-uring kaaway. Ito ay nakasandig sa di-sektaryan at maka-uring pakikibakang tradisyon ng kampanya…” Nakaangkla ang argumento niya na “Ang komunista, bagamat hindi niya sinasang-ayunan ang pampulitikang programa ng iba pang tunguhing nakabase sa manggagawa, pati na rin ang mga nakikibaka para sa karapatan ng mga aping saray, ay may tungkulin na lumahok at sikaping pamunuan ang mga pakikibakang ito… bilang tribuyn / tagapagtanggol ng mga api.”

Ang usapin ng pakikipag-isang prente o prente popular sa panahon ng WW 2 ay unang lumitaw sa panahon ng 1920s ng matalo ang rebolusyong Aleman at na-isolate ang rebolusyong Ruso. Ito ang istorikal na konteksto ng ganitong taktika. Bagama’t maari ding ikonsidera na “pakikipag-isang prente” ang pagsuporta ng mga komunista sa 19 siglo sa burges na rebolusyon at sa liderato ng burgesya, sa esensya hindi ito ang konsiderasyon ni JK dahil para sa kanya “ang mga samahang ito ay nakapaloob pa rin ng kilusang manggagawa”.

Naging gabay ng tunguhin ng pakikipag-isang prente ang pampleto ni Lenin na “Kaliwang-komunismo, sakit ng kamusmusan”.

Subalit kaiba ang praktika ng mga internasyunalistang komunista sa pangunguna nila Lenin, Luxemburg at Trotsky sa panahon ng WW I. Hindi nakipag-alyansa at hindi kinilala ng mga komunista noon ang Sosyal-Demokrasya na kabilang sa kilusang manggagawa ng ang huli ay nagtraydor sa proletaryong internasyunalismo at lumahok sa inter-imperyalistang digmaan. Sa halip, tahasang nilantad nila ang pagtraydor ng Sosyal-Demokrasya. Inilantad nila na ito ay kaaway ng uring manggagawa. Katunayan, hiwalay na naglunsad ng kumperensya ang mga internasyunalista sa Zimmerwald upang manindigan sa internasyunalismo.

Nang napatunayan sa kasaysayan na tama sila Lenin, nanalo ang rebolusyong Oktubre at itinayo ang Comintern, malinaw na sa kongreso ng pagkakatatag (founding congress) nito ay hindi pinapasok ang mga traydor (social-traitors) na SD organisasyon o pinagtanggol ng una ang huli dahil “bahagi ng kilusang manggagawa.”

Subalit mismong ang mga matatag na internasyunalista sa panahon ng WW I tulad nila Lenin at Trotsky ay nagkamali ng ma-isolate ang rebolusyong Ruso. Pinagtanggol nila ang pakipag-alyansa sa Sosyal-Demokrasya at pagpasok sa mga unyon para “mapalapit sa masa” at “mapalawak ang baseng suporta” laban sa pangungubkob ng mga imperyalista. Ang kongkretong karanasan ng kilusang manggagawa sa mahigit 70 taon ang nagpatunay kung tama o mali ba ang pampletong “Kaliwang-komunista, sakit ng kamusmusan”. Ang pampletong ito ni Lenin ang ginawang bibliya ng mga Stalinista-Maoista hanggang ngayon para kilalaning “kaaway” ng uring manggagawa ang mga kaliwang-komunisya partikular ang German-Dutch communist-lefts at ang Italian commnunist-left.

Pinagbayaran ng mahal ang pagkakamaling ito dahil sa pag-akyat ng Stalinismo sa Rusya at sa iba pang mga partido komunista. Ganap ng naging kontra-rebolusyonaryo ang mga partidong ito hanggang sa tuluyan na nilang wasakin ang internasyunal na partido ng uri – ang Comintern. Naghari ang kontra-rebolusyon sa loob ng 50 taon hanggang natapos ito noong huling bahagi ng 1960s ng pumutok ang serye ng independyenteng aksyon ng internasyunal na manggagawa na binuksan ng malawakang welga ng milyun-milyong manggagawa sa France. Dahil sa panawagang depensahan ang Stalinistang USSR sa panahon ng WW 2, tuluyan ng tinalikuran ng Trotskyismo ang kampo ng proletaryong internasyunalismo at niyakap ang prente popular at entreyismo.

Ang mga organisasyong SD, Stalinista-Maoista at Trotskyista  sa loob ng kilusang paggawa ay hindi BAHAGI nito kundi instrumento ng burgesya para pigilan at i-sabotahe ang makauring kamalayan at pagkakaisa ng proletaryado. Ang pagtatanggol sa mga organisasyong nagtraydor sa kilusang paggawa ay pagsuporta sa burgesya. Ito ba ay sektaryan? Palagay namin ay hindi. Ito ay Marxistang tradisyon para makonsolida ang uri sa kanyang sariling landas ng pakikibaka.

Sa Pilipinas, sapat na ang aral na mahalaw natin sa kontra-rebolusyonaryong aktibidad ng mga Maoista sa usapin ng pakikipag-isang prente. Ang mga Maoista ang may pinaka-mayamang karanasan sa united front pero sila ang pinakamasahol na sektaryan na organisasyon.

Kailangang nasa loob at unahan ng kilusang manggagawa ang mga komunista tulad ng pahayag ni JK. Pero para sa amin, esensyal na tungkulin ng huli na ilantad sa malawak na masa ang mga organisasyon na galamay ng burgesya sa loob ng kilusan. At ang epektibong paraan ay ang hindi pagsama at pagsuporta sa mga kontra-rebolusyonaryo at traydor na organisasyon.

Sang-ayon kami kay JK na kailangang bakahin at labanan ang sektaryanismo. At sa aming maiksing karanasan sa Pilipinas at sa mahigit 30 taong pag-iral ng ICC sa internasyunal na saklaw, laging mulat ang mga kaliwang komunista sa pagbaka sa sektaryanismo. At napatunayan namin ito sa aming interbensyon sa kilusang manggagawa sa bawat yugto ng kanilang pakikibaka ayon sa aming kapasidad. Maging noong 1930s-50s kung saan halos ganap na nahiwalay ang mga kaliwang komunista sa kanilang uri, nagsisikap pa rin itong magkaroon ng mga interbensyon sa kanilang pakikibaka ayon sa paninindigan ng Marxismo.

Hindi sektaryanismo ang matatag na pagtindig sa rebolusyonaryong prinsipyo na napatunayan na sa karanasan na tama.

Ang isa pang mali na batayan sa “pagtatanggol” sa mga Stalinista-Maoistang organisasyon ay ang paniniwala na may “sosyalismo” sa kanilang programa gaya ng paniniwala ni Trotsky na may sosyalismo sa Stalinismo kaya nanindigan siya na “depormadong estado ng manggagawa” ang USSR na siya namang tangan-tangan ng maraming Trotskyistang mga paksyon sa kasalukuyan kabilang na ang RGK-LFI sa Pilipinas.

II. Ang parsyal at sektoral na pakikibaka

Ayon kay JK: “Hindi mapapalaya ng uring manggagawa ang sarili niya kung hindi niya pamumunuan ang pakikibaka para palayain ang iba pang inaapi ng uring burgesya, halimbawa ang kababaihan, pambansang minorya, mga homosekswal atbp.”

Para sa amin, ang bulok na kapitalistang sistema ang puno’t-dulo ng kahirapan at kaapihang dinanas ng mga di-proletaryong pinagsamantalahang saray sa lipunan. Katunayan,  ang permanenteng krisis mismo ng kapitalismo ang siyang dahilan kung bakit isang proseso lamang ng proletaryanisasyon ang dinaanan ng mga saray na ito ay hindi na sila ganap na napasok sa kapitalistang produksyon o sa mga pabrika, ang pangalawa at pinal na proseso. Halimbawa, ang mga maralitang magsasaka o mababang saray ng peti-burges na dinurog ng kapitalismo ay hindi naging mga manggagawa. Kaya dumarami ngayon ang impormal na sektor o maralitang tagalungsod.

Mapalaya lamang ang mga saray na ito kung lubusan ng madurog ang mga kapitalistang relasyon sa lipunan. Ito ang aming batayan kung paano titingnan ang mga saray na ito. Pangalawa, nanindigan kami na ang paglaya mismo ng uring manggagawa sa kapitalistang pagsasamantala ang pangunahing rekisito para mapalaya ang mga saray na ito mula sa kuko ng kapitalismo. Bakit? Dahil tanging ang uring proletaryo lamang ang may istorikal na misyon at kapasidad na durugin ang kapitalismo sa buong mundo.

Ang pangunahing rekisito ng paglakas ng kilusan ng mga saray na ito ay ang paglakas ng independyenteng kilusang proletaryo at hindi ang kabaliktaran. Mahihimok lamang na sundin ng mga saray na ito ang makauring pamumuo ng manggagawa kung malakas ang independyenteng kilusan ng huli. Sa esensya, ang parsyal at sektoral na pakikibaka gaya ng “kababaihan, pambansang minorya, mga homosekswal atbp” ay mga pakikibaka para sa reporma sa loob ng kapitalistang sistema at hindi para durugin ang huli. Tingnan na lang natin kung ano ang ginagawa ng iba’t-ibang sektoral na organisasyon na pinamunuan ng Kaliwa at makikita natin kung paano nila nais repormahin ang kapitalismo.

Ang isa pang mali sa konseptong ito ay ang linya na magkaroon ng organisadong baseng masa ang isang partido gaya noong 19 siglo kung saan ang katangian ng mga partido ng 2nd International ay mass parties. Kaya naman ang iba’t-ibang Kaliwang grupo ay nagtatayo ng mga sektoral na organisasyon sa ilalim ng kanilang pamumuno. Ang nangyari tuloy, nahati-hati ang uri sa iba’t-ibang organisasyon at maliitang pakikibaka para sa reporma. Kung ganito ang pananaw ni JK, pundamental ang aming pagkakaiba sa paghugot ng aral sa pagtatayo ng partido at ng papel nito sa loob ng kilusang manggagawa bilang taliba sa panahon ng dekadenteng kapitalismo.  

Binalewala ba ng aming paninindigan ang interes ng kababaihan, pambansang minorya at iba pang sektor? Hindi. Ang mga aktibidad namin ay paghikayat sa kababaihang manggagawa na aktibong lumahok sa pakikibaka ng kanilang uri laban sa kapitalismo subalit hindi kami nagdadala ng mga isyung pangkababaihan lamang (inter-classist women’s movement gaya ng ginagawa ng maoistang Gabriela). Hindi rin kami sumusuporta sa pakikibaka para sa sariling pagpapasya ng mga pambansang minorya at ng pambansang burgesya sa panahon ng dekadenteng kapitalismo (pero sa palagay namin ay mas ma-elaborate ang paninindigan namin dito sa usapin ng Bayan o Uri?) Malinaw ang aming paninindigan na hindi kami sumusuporta sa Iraqi Resistance, Hamas, Hizbollah, FARC at mga katulad nila.  

III. Ang pagpasok sa mga unyon

Ayon kay JK: “Tungkulin nating ng mga awtentikong rebolusyonaryong maka-uri ang lumahok sa unyon at dito bakahin ang burges na kamalayang “trade unionism” habang isinusulong sa hanay ng unyon ang buong programang komunista.” Dagdag pa niya: “Ang mga unyon ay tagumpay ng uring manggagawa, at nagsisilbing larangan para sa mga komunista para makabig ang mga rebolusyonaryo ng kinabukasan.”

Totoong ang unyon ay nilikha at organisasyon ng uring manggagawa sa 19 siglo. Sa mga organisasyong ito sinimulang pandayin ng uri ang kanyang pagkakaisa at pakikibaka laban sa pasulong na kapitalismo. Subalit dapat nating tandaan na ang katangian ng unyon kasama na ang mga pangmasang partido ay hindi para sa rebolusyon kundi para makakuha ng makabuluhang reporma mula sa kapitalistang sistema. Ganun pa man, malinaw ito sa mga komunista noon. Kaya mayroon silang minimum at maksimum na programa. Ibig sabihin, isang perspektiba at direksyon ng pakikibaka sa reporma ang paghahanda para sa komunistang rebolusyon. Ang obhetibong kondisyon ng pasulong na kapitalismo ay may kapasidad pa itong makapagbigay ng mga reporma para sa kagalingan ng manggagawa. Pero syempre, hindi nila ito binibigay ng boluntaryo kundi kinuha ng uri sa pamamagitan ng mga militante at malawakang pakikibaka sa internasyunal na saklaw. Sa ganitong istorikal na konteksto titingnan natin ang mga unyon bilang organisasyon ng manggagawa. Hindi maaring paghiwalayin ang katangian at ang tungkulin ng isang organisasyon.

Walang “komunista” o “sosyalistang” unyon kundi mga unyon na nasa pamumuno ng isang Marxistang partido na noon ay may katangiang "pangmasang partido" (mass party) at lumahok sa burges na parlyamentaryong pakikibaka.

Para sa amin, tama lamang na lumahok at pamunuan ang mga unyon sa panahon na ang obhetibong kalagayan ay angkop sa pakikibaka para sa reporma dahil may kapasidad pa ang kapitalismo na ibigay ito. Subalit ang panahong ito ay lumipas na at hindi na babalik pa. Nasa permanenteng krisis na ngayon ang sistema at hindi na makapagbigay ng anumang makabuluhang reporma magmula 1914. Sa termino ni Trotsky, ang kapitalismo ay nasa kanyang “death agony”.

Pangalawa, ang mga unyon magmula 1914 ay ganap ng nasanib sa estado at naging instrumento na nito para hadlangan ang pag-unlad ng makauring kamalayan ng proletaryado para sa komunistang rebolusyon. Ang obhetibong kondisyon na nagtulak sa mga unyon na maging ganito ay ang kanilang natural na katangian mismo na para sa reporma at ang pagpasok ng sistema sa kanyang permanenteng krisis. Para manatili bilang organisasyon, ang mga unyon (Kanan man o Kaliwa) ay nagbibigay ilusyon sa uri na may mahihita pang makabuluhang reporma mula sa kapitalismo. Sa ganitong sitwasyon ay ganap ng naagaw ng burgesya ang mga unyon at naging instrumento nila sa loob ng kilusang paggawa. At mas masahol ang pagsanib ng mga unyon sa mga bansang kapitalismo ng estado ang sistema gaya ng sa Stalinistang USSR, Cuba, China, Vietnam, North Korea. Dahil sa kasinungalingan na ang mga estadong ito ay “estado ng manggagawa”, ganap ng naging tagapagsalita at pulis ng estado ang mga unyon sa pabrika para linlangin at supilin ang paglaban ng mga manggagawa at tanggapin ang anumang pahirap ng “estado ng manggagawa” para sa “sosyalistang inang-bayan”.

Ito ba ay haka-haka lamang ng mga kaliwang komunista? Hindi.

Malinaw ang naging papel ng mga unyon at ng Sosyal-Demokrasya upang kabigin ang milyun-milyong manggagawa na lumahok sa WW I. Malinaw ang papel ng mga Kaliwang unyon (Stalinista at Trostskyista) sa pagkumbinsi sa uri na magpatayan sa pangalawang inter-imperyalistang pandaigdigang digmaan, sa pagpasok sa Prente Populat at anti-pasistang prente. Maliwanag na ang mga unyon ay naging instrumento ng inter-imperyalistang tunggalian ng bloke ng USSR at Amerika sa panahon ng Cold War sa ilalim ng bandilang “pakikibaka para sa pambansang kalayaan at demokrasya”. At kitang-kita ito sa kasaysayan ng unyonismo sa Pilipinas. Maliwanag kung paanong ginamit ng estado ang mga unyon sa diumano “sosyalistang” mga bansa.

Samakatuwid, ang unyon ngayon ay parang isang estado sa usapin ng katangian. Hindi simpleng pasukin at pamunuan kundi kailangang wasakin. Makamit lamang ng uri ang tunay na pagkakaisa kung maintindihan nila at mabaka ang mga mistipikasyong dulot ng unyonismo at parlyamentarismo.

Isolasyonista ba ang paninindigang ito ng kaliwang-komunista? Hindi. Katunayan, ang uri mismo ang nagturo sa kanyang taliba kung anong organisasyon ang kailangan nila sa panahong nasa agenda na ang proletaryong rebolusyon at pag-agaw ng kapangyarihan. Itinuro ito ng manggagawang Ruso noong 1905 at napatunayang tama noong 1917. Ang organisasyon ng pakikibaka ng uri ngayon ay ang mga konseho at asembliya ng manggagawa kung saan ang katangian nito ay ekonomiko-pulitikal. Organisasyon para sa depensa at opensa laban sa kapital. Itinayo ito ng mga nag-alsang manggagawa sa Alemanya noong 1919, sa Hungary noong 1950s, sa Poland noong 1980-81, sa France at Spain noong 2006.    

Ang pagkabig sa mga seryoso at rebolusyonaryong manggagawa na nasa loob ng unyon ay hindi sa pamamagitan ng pagpasok dito kundi sa pagkumbinsi sa kanila mula sa labas ng unyon. Kung wala ba sa loob ng unyon ay hindi na maaring sumama at manguna sa pakikibaka ang mga komunista at militanteng manggagawa? Hindi. Napatunayan ito sa karanasan na pwdeng-pwede at siyang nararapat. Ang mga Bolsheviks noon ay hindi sa mga unyon nangumbinsi kundi sa loob ng mga sobyet o konseho ng manggagawa. Ang mga kaliwang-komunista ay sumama at nagsisikap na makapagpaliwanag sa malawak na masa ng uring nakibaka sa komunistang programa at panawagan sa abot ng kanilang makakaya. Ang pinakahuli ay ang interbensyon ng ICC at iba pang kaliwang komunista sa mga welga ng manggagawa sa France, Britain, Germany at USA sa 2006-2007. Panghuli, ang unyonismo ay hindi ang kilusang manggagawa.

Ano ba ang napatunayan ng unyonismo sa loob ng nagdaang halos 100 taon? Hindi pinalakas ang proletaryong kilusan, bagkus ay hinati-hati at pinahina sa harap ng kanilang mortal na kaaway. Hindi na maibalik pa ang unyonismo sa 19 siglo sa kasalukuyang panahon. Iba na ang porma at laman ng organisasyon at pakikibaka ng uri sa kasalukuyan na itinuro mismo ng mga manggagawa. Pandaigdigang komunistang rebolusyon ang tanging programa ng uri para bigyan ng pinal na bigwas ang naghihingalong naaagnas na sistema ngayon. At ang unitaryong organisasyon ng uri para dito ay ang mga konseho at asembliya sa pandaigdigang saklaw.

Pagsusuma:

Ang Kaliwa at mga unyon, ano man ang hibo nila ay nasa kampo na ng burgesya sa panahon ng dekadenteng kapitalismo at hindi bahagi ng kilusang paggawa. Sila ay nasa Kaliwa ng burgesya, isa sa mga paksyon ng kapital. Para sa amin, kailangang ilantad sa malawak na masa ng uri ang burges na katangian ng mga organisasyong ito na nagbalatkayong “komunista”, “sosyalista” at “maka-manggagawa”. Isang pagtraydor sa uri kung manawagan ang mga komunista sa masang manggagawa na ipagtanggol sila dahil inaatake sila ng kanilang kaaway na paksyon. Ang paghawak sa ganitong maling pananaw ay walang kaibahan sa ginawa ng 2nd International noong WW I at ng mga Stalinista at Trotskyista noong WW 2. Wala itong kaibahan kung depensahan natin ang CPP-NPA, ang Iraqi resistance, ang Hamas at Hizbollah o ang FARC dahil inaatake sila ng imperyalistang Amerika.

Para sa amin, higit sa lahat, matibay na panghawakan ang internasyonalismo at independyenteng kilusang manggagawa sa lahat ng usapin at pagkakataon. Para sa mga seryosong rebolusyonaryo na nangangarap pang maulit ang 19 siglo ngayon, narito ang sabi ni Marx: “The tradition of the dead generations weighs like a nightmare on the minds of the living. And, just when they appear to be engaged in the revolutionary transformation of themselves and their material surroundings, in the crea­tion of something which does not yet exist, precisely in such epochs of revolutionary cri­sis they timidly conjure up the spirits of the past to help them; they borrow their names, slogans and costumes.”(Marx, The Eighteenth Brumaire of Louis Bonaparte, 1852)

Dineklara ng lahat ng manggagawa sa mundo ang Mayo Uno bilang Internasyunal na Araw ng Paggawa. Isa lamang ang ibig sabihin nito: Ang mga manggagawa ay isang internasyunal na uri at pareho ang mga interes at pinaglalaban kahit saang bansa man sila. Iisa lamang ang kaaway ng mga manggagawa sa buong mundo – ang uring kapitalista at ang bulok na sistema nito.

Subalit hindi pagbubunyi ang ginagawa ngayon ng naghihirap na mga manggagawa sa kanilang Internasyunal na Araw kundi mga kilusang protesta. Nagdurusa ang mga manggagawa, sa mga atrasadong bansa man gaya ng Pilipinas o sa mga abanteng bansa gaya ng Amerika sa mataas na presyo ng mga batayang bilihin laluna ng bigas, mababang sahod, di-makataong kalagayan ng trabaho, walang katiyakan ng trabaho, pagkalubog sa utang, kawalan ng permanenteng tirahan at marami pang iba.

Daang libong mga manggagawa ang nagwelga sa France, Germany, Amerika, Britain, Greece, Bangladesh, Egypt, Dubai at iba pang bansa laban sa mga atake ng kapital sa kanilang pamumuhay mula 2003. Malawak na mga welga ang sagot ng mga manggagawa laban sa krisis ng kapitalismo. Sa mga welgang ito temporaryong napahinto ng mga manggagawa ang mga atake ng kapital at nakamit ng masang anakpawis ang ilang mga temporaryong tagumpay.

Ang kalagayan ng manggagawang Pilipino

Magkatulad ang kalagayan at kahirapang naranasan ng manggagawang Pilipino at ng kanilang mga kapatid na manggagawa sa ibang mga bansa. Isang malaking KASINUNGALINGAN ang propaganda ng mga kapitalista at ng gobyerno na magkaiba daw ang kalagayan ng mga manggagawa sa Pilipinas at sa ibang mga bansa laluna sa mga abanteng bansa gaya ng Amerika. Sapat na ang mga karanasan ng ating OFWs at ng mga welga mismo sa naturang mga bansa para makita natin ang katotohanan mula sa kasinungalingan.

Subalit maraming hadlang sa pag-unlad ng pakikibaka ng manggagawang Pilipino na nagbunga ng demoralisasyon at kawalang tiwala sa lakas ng sariling pagkakaisa.

Ano ang mga hadlang sa pag-unlad ng pakikibaka ng manggagawang Pilipino?

Una, pag-asa na mayroong “tagapagligtas” sa kanila mula sa kahirapan at pang-aapi ng kapitalista at ng gobyerno. Ang inaasahan nila ay ang mga unyon, mga abogado, mga relihiyoso, panggitnang uri, mga politiko at mga elektoral na partido. Ang iba ay umaasa sa mga armadong gerilya at mga rebeldeng militar.

Pangalawa, paniniwala na ang pagkatalo at kabiguan ay isang “tagumpay”. Ang mga pangako at panlilinlang ng kapitalista at gobyerno ay iniisip na “tagumpay”. Ang settlement ng DOLE at NLRC ay pinaniwalaang “tagumpay ng pakikibaka”. Ang malaking perang binayad ng management bilang separation pay ay iniisip  na “tagumpay” ng mga kaso sa NLRC at DOLE.

Pangatlo, pag-iisip na walang magandang ibubunga ang paglaban sa kapitalista at gobyerno dahil siguradong talo pa rin. Kaya mabuti pang tiisin ang kahirapan at patayin ang katawan sa trabaho para lalaki ang kita. Pag-iisip na walang magagawa ang pagkakaisa at mabuti pang magkanya-kanya ng paghahanp-buhay. 

Dalawang hakbang tungo sa tagumpay ng pakikibaka

Ang unang hakbang tungo sa tagumpay ng pakikibaka ay hawakan mismo ng mga manggagawa ang pagsusuri sa kanilang kalagayan at ang pagdesisyon kung ano ang dapat gawin at HINDI aasa sa mga “tagapgligtas”. Ang kongkretong ekspresyon nito ay ang mga ASEMBLIYA o malawak na pulong ng mga manggagawa — hindi lang sa loob ng pabrika kundi ng iba’t-ibang pabrika para mag-usap, magdiskusyon at magdebate hanggang makamit ang kolektibong pagkakaisa kung ano ang dapat gawin. Pero magagawa lamang ito kung independyente ang mga ASEMBLIYA mula sa kontrol ng anumang tipo ng unyon o elektoral na partido. Hinati-hati at pinahihina lamang ng mga unyon at elektoral na partido ang ating pagkakaisa.  

Ang mga ASEMBLIYA ng lahat ng manggagawa (dadaluhan ng mga regular, kontraktwal, unyonista at di-unyonista, empleyado ng publiko o pribadong empresa, walang trabaho, at mga indibidwal na totoong tumindig para sa interes ng manggagawa) ang epektibong organisasyon ng pakikibaka laban sa pagsasamantala ng mga kapitalista at ng gobyerno sa kasalukuyang panahon at hindi ang mga unyon at elektoral na partido.

Ang mga ASEMBLIYA ng manggagawa ng iba’t-ibang pabrika ang tunay na ekspresyon ng pagkakaisa. Kung hindi pa kakayanin ang mga asembliya ay maaring magsimula sa mga grupo ng diskusyon at talakayan upang pag-usapan at suriin ang kalagayan at karanasan sa loob ng pagawaan.

Dapat nating muling isabuhay ang kasabihan na napatunayang wasto sa mahigit 200 taon na pakikibaka ng manggagawa sa buong mundo: ANG EMANSIPASYON NG MGA MANGGAGAWA AY NASA PAGKAKAISA MISMO NG MGA MANGGAGAWA.

Ang pangalawang hakbang tungo sa tagumpay ng pakikibaka ay ang pagtanggap sa katotohanan na WALANG maibigay na matagalang kagalingan ang kapitalistang gobyerno at sistema para sa mga manggagawa hawak man ito ng administarsyon o oposisyon, ng Kanan o Kaliwa ng burgesya. Ang tanging maibigay lamang nila ay panlilinlang at mga pangakong hindi matutupad, ibayong pang-aapi, pagdurusa at kahirapan. Nasa permanenteng krisis na ang kapitalismo at para makahinga pa ito, kailangan nitong ilublob tayo sa kahirapan. WALANG MAAASAHAN SA GOBYERNO. Para makaraos sa kahirapan, kailangang magkaisa at lumaban ang mga manggagawa sa buong daigdig.

INTERNASYONALISMO
Mayo 1, 2008

Ilang beses na naming sinagot batay sa marxistang paraan at laman ang mga pang-iinsulto at walang laman na pang-aatake ng mga maoista sa aming blog. Malinaw ito sa mga marxistang mambabasa at maging sa mga nag-aaral ng marxismo.

Sa kabila ng katotohanan na ang maoismo (at Maoism-thirdworldism) ay napatunayan na sa kasaysayan (sa teorya at praktika) na hindi kabilang sa kampo ng marxismo kundi nasa kampo ng Kaliwa ng kapital, marami pa rin sa mga kabataan laluna ang galing sa peti-burges na uri ang naniniwala dito dahil sa kanyang nakabibighaning “nasyunalismo”, “pagmamahal sa bayan” at sa kanyang sagad-saring pagkamuhi sa bansang Estados Unidos.

Sa anong kondisyon lumitaw ang maoismo?

Dahil sa panibagong pandaigdigang krisis na sinagot ng pandaigdigang malawakang kilusang welga ng mga manggagawa sa buong mundo sa sinimulan sa Pransya noong 1968, nagkukumahog ang bawat kapitalistang mga bansa na maghanap ng solusyon sa krisis – patindihin ang mga digmaan sa ngalan ng nasyunalismo at kompetisyon sa mas kumikipot na pandaigdigang pamilihan.

Dahil ang imperyalistang USSR ay kailangang patindihin ang kontrol at pagsasamantala sa kanyang mga tutang rehimen sa Eastern Europe at sa China, pumalag ang China at maging ang Yugoslavia sa ilalim ni Tito. Pero mas determinado ang China sa ilalim ni Mao dahil sa mas matindi ang kahayukan nito na maging imperyalistang bansa din.

Ito ang katangian ngayon ng lahat ng mga bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo magmula 1914: lahat ng mga bansa (maliit o malaki, mahina o malakas, atrsado o abante) ay may tendensya at katangiang imperyalista. Lahat sila ay nagnanais na makontrol o maungusan ang ibang mga bansa para isalba ang kani-kanilang pambansang kapital sa rumaragasang permanenteng krisis ng sistema. Ang imperyalismo ay hindi lamang polisiya ng isa o ilang mga bansa; ito ay polisiya ng lahat ng mga kapitalistang bansa.

At nakahanap nga ang China ng paraan: gawing “unibersal” na teorya ang digmaang bayan kung saan ang linyang militar na ginamit ni Mao sa panahon ng digmaang Tsino-Hapon sa WW 2 ay ginawang “prinsipyo” at “pandaigdigang estratehiya” ng “marxismo-leninismo sa panahon ng imperyalismo”.

Kaya mula sa isang simpleng estratehiyang militar, ang estratehiyang “sakupin ang kalungsuran mula sa kanayunan” ay naging “teorya ng ikatlong daigdig” na pinangunahan ni Lin Biao, ang isa sa mga ultra-kaliwa na disipulo ni Mao. Ang linya ng “teorya ng ikatlong daigdig” ay: durugin ang unang daigdig mula sa ikatlong daigdig. Ibig sabihin, paalon-alon na mag-alsa ang mga “mamamayan ng ikatlong daigdig laban sa imperyalismo” sa pamamagitan ng mga “digmaan ng pambansang pagpapalaya”.

Nasyunalismo ang “shabu” ng mga maoista na binibigay sa uring manggagawa at mahihirap na mamamayan sa ikatlong daigdig. Ganito ka desperado ang mga peti-burges na naiipit sa krisis ng kapitalismo.

Maoism-Thirdwordism: rurok ng desperasyon ng mga maoista

Ng bumagsak ang imperyalistang USSR at pumasok sa yugto ng pagkaagnas ang pandaigdigang dekadenteng kapitalismo, ganap ng bumagsak ang ideolohiyang nasyunalismo at ang akit ng digmaan sa pambansang pagpapalaya.

Ang desperadong mga elementong maoista ay naghahanap na naman ng “bagong” teorya ng maoismo para muling moldehin ang kanilang bangkarotang ideolohiya. At eureka! nakita nga nila: wala ng uring manggagawa sa 1st world maliban sa mga immigrants galing sa 3rd world. Ang mga manggagawa diumano sa malalaking imperyalistang mga bansa ay naging burgesya na at kaaway na ng mga manggagawa sa 3rd world!

Ito ang rurok na naabot ng kahibangan (na pinagmayabang nilang “syensa”) ng mga maoista na kumakapit ngayon sa ideolohiyang Maoism-thirdworldism. Sa totoo lang, di naman sila ang orihinal ng pananaw na ito ng thirdworldism kundi si Professor Marcuse, isang burges na guro noong 1960s na nagsasabing nasanib na ang uring manggagawa sa burgesya kaya ang pag-asa ng rebolusyon ay nasa mga mamamayan na ng 3rd world.  

Ni katiting na hibo, ang maoismo ay hindi nakabatay sa makauring tunggalian at sa marxismo kundi sa burges na nasyunalismo. Ang nasyunalismo ng malalaking imperyalistang mga bansa ay tinumbasan lamang ng nasyunalismo ng malilit na mga bansa.

Paano ba ito isinakongkreto ng mga maoista?

Una, kinilala nilang alyado o kaibigan ang lahat ng mga bansa at grupo na lumalaban sa USA. Hindi nakabatay sa makauring paninindigan, alyado at kaibigan ng mga maoista ang mga pambansang burgesya at “maliliit” na imperyalista na anti-US. Kaya nga dapat hamunin ang mga maoista sa Pilipinas kung ano ang paninindigan nila sa imperyalistang Iran at Jordan, sa mga tuta nitong Iraqi resistance, Hizbollah at Hamas; ano ang paninindigan ng maoismo sa anti-US na si Saddam Hussien (na binitay na ng US); ano ang paninindigan nila sa grupong Al-Qaeda ni Osama Bin Laden at maging sa ginagawa ngayon ng North Korea. 

Hindi usapin ng uri at makauring paninindigan, kahit sino at kahit anong grupo basta laban sa Amerika, para sa maoismo sila ay alyado at kaibigan ng “rebolusyon”.

Pangalawa, kaaway ng mga maoista ang mga manggagawa sa 1st world dahil hindi nila ito kinikilala na kabilang sa uri. Kaya hinihikayat nila ang mga manggagawa sa 3rd world kabilang na ang immigrant workers na hindi kilalaning kapatid sa uri ang mga manggagawa sa 1st world kundi kaaway! Ang marxistang paninindigan na “Manggagawa sa buong mundo, Magkaisa!” ay pinalitan nila ng isang kontra-rebolusyonaryo at mapanghating panawagan: manggagawa sa ikatlong daigdig, labanan ang mga manggagawa sa unang daigdig!

Ito ang malinaw na halimbawa kung paanong ang maoismo ay anti-marxismo at kontra-rebolusyonaryo. Itutulak lamang ng maoismo sa pagkatalo ang komunistang rebolusyon ng mga manggagawa sa buong daigdig!

Ang maoismo at ang Ultra-kanan na mga peti-burges sa Kanluran at Gitnang Silangan

Dahil hindi nakabatay sa marxismo at makauring tunggalian, walang kaibahan ang maoismo sa mga ultra-kanan na organisasyon sa Kanluran at Gitnang Silangan.

May pagkakaiba ba ito sa praktika ng mga maoista? WALA. Habang nanggalaiti sila sa galit sa mga manggagawa sa Kanluran, abalang-abala naman sila sa pakikipag-alyado sa burges na oposisyon sa 3rd world. Habang kaaway ang turing nila sa mga kapatid na manggagawa sa 1st world kaibigan naman nila ang isang paksyon ng burgesya na malinaw na nagsasamantala sa mga manggagawa sa kani-kanilang mga bansa! Ito ang mukha ng maoismo!

Ano ba ang kaibahan ng pananaw ng mga maoista sa ultra-kanan sa Kanluran. WALA at magkatulad pa nga ang layunin – hatiin at pag-awayin ang mga manggagawa sa 3rd at 1st worlds — subalit nasa magkabilang dulo lamang. Habang ang mga maoista ay nagtatanim ng galit sa mga manggagawa sa 3rd world laban sa kanilang mga kapatid sa 1st world, ang mga ultra-kanan naman sa Kanluran ay nagtatanim ng galit sa mga manggagawa sa 1st world laban sa mga kapatid nito sa 3rd world.

Kung ang linya ng mga maoista ay kakutsaba ang mga manggagawa sa 1st world sa kani-kanilang mga imperyalistang bansa sa pagsasamantala sa 3rd world, ang linya naman ng ultra-kanan sa Kanluran ay ang mga immigrant workers mula sa 3rd world ang dahilan kung bakit walang trabaho at naghihirap ang mga manggagawa sa 1st world. 

Ang hindi alam ng mga peti-burges na ito ay ang uring manggagawa sa buong mundo ay mga immigrants. Ang uring manggagawa ayon sa kanilang kasaysayan ay galing sa uring magsasaka na pinahirapan ng pyudalismo at pumunta sa kalungsuran upang alipinin ng mga kapitalista. Malaking mayorya ng mga manggagawa sa 1st world kung baybayin ang kanilang kasaysayan mula 1600s ay galing sa iba’t-ibang mga bansa na kontrolado ng bumabagsak na pyudal na sistema. Ang mga ninuno ng mga manggagawa ngayon sa 1st world ay mga immigrants!

Subalit bulag na ang mga maoista sa pag-aaral ng kasaysayan at pagkawing nito sa kasalukuyan. Ganun din ang ultra-kanan sa Kanluran. Ayaw man direktang tanggapin ng mga maoist-thirdworldist, katulad sila ng ultra-kanan: naghahasik ng racism at panghahati sa uring manggagawa.

Dahil sa baluktot at kontra-rebolusyonaryong katangian ng maoismo, standing ovation ang palakpak nito sa bawat Amerikanong namamatay sa suicide bombings ng mga panatikong islamista habang hindi man lang natin nababasa sa kanilang mga pahayag ang pagpuri sa mga welga ng mga manggagawa sa Kanluran para ipagtanggol ang kanilang kabuhayan.

Ang nangyaring sunod-sunod na atake ng pwersang MILF sa ilang kabayanan sa Mindanao dahil sa naunsyaming pirmahan sa pagitang ng GRP at MILF sa MOA-AD ang patotoo na walang pundamental na pagkakaiba ang interes ng Kaliwa, burges na oposisyon at estado:

“The MILF and Bangsamoro are left no choice but to advance their revolutionary armed struggle to realize their right to national self-determination and the return of their homeland……The Communist Party of the Philippinescalls on the revolutionary forces under its leadership to give full support to the struggle of the Bangsamoro for national self-determination and the return of their ancestral lands.” (CPP, ‘CPP Calls for Support to the Bangsamoro Revolutionary Struggle’, August 16, 2008).

Samaktuwid, ang nais ng CPP ay ilunsad na ng burges na liderato ng MILF ang opensibang militar laban sa burges na estado ng Pilipinas.

Ang deklarasyon naman ni Sen. Chiz Escudero, Mar Roxas, Aquilino Pimentel at dating Presidente Joseph Estrada ay ihinto ang pakipag-usap sa MILF na walang ibig sabihin kundi total war laban dito.

Ganito din ang esensya ng press statement ni Presidente Gloria Arroyo ilang oras matapos salakayin ng MILF ang ilang bayan sa Lanao del Norte at Sarangani: inatasan niya ang AFP-PNP na ipagtanggol ang teritoryo ng Pilipinas laban sa MILF.

Sa madaling sabi, DIGMAAN ang panawagan ng Kaliwa, burges na oposisyon at estado!

DIGMAAN din ang panawagan ng MILF pero mas nakikita ito sa kanilang mga ground commanders dahil hindi pa opisyal na nanawagan ang liderato nito. 

‘Negosasyon sa Kapayapaan’: Isang Taktika ng Naglalabanang Paksyon ng Burgesya

Lahat ng paksyon ng burgesya – MILF/MNLF, Kaliwa, burges na oposisyon at naghaharing paksyon – ay nanawagan ng ‘kapayapaan’ sa Mindanao. Pero ang kapayapaang ito ay nakabatay sa armadong lakas. Kung sino ang mas malakas sa larangang militar ang siyang masusunod sa usapin ng mga kondisyon para sa kapayapaan. Ibig sabihin, ang pinaka-malakas na paksyon ng naghaharing uri ang may kontrol sa ‘usaping pangkapayapaan’.

Sa likod ng mga sigaw para sa ‘kapayapaan’ ay ang paghahanda para sa digmaan. Ito ang katangian ng dekadenteng kapitalismo!

Walang sinsiro sa mga paksyong naglalaban sa usapin ng kapayapaan. Para sa kanila, ito ay isang taktika lamang upang makabig sa kanilang panig ang malawak na mayorya para sa digmaan. Ang ‘usaping pangkapayapaan’ ng MILF/MNLF at CPP-NPA sa estado ng Pilipinas ay ginagamit lamang ng dalawang paksyon upang makapaghanda para sa digmaan.

Kaya ipokrito at nagsisinungaling ang CPP-NPA at iba pang Kaliwang organisasyon kung ang inakusahan lamang nito na may nakatagong agenda sa usaping pangkapayapaan ay ang paksyong Arroyo. Ang CPP-NPA, RPA-ABB, MILF/MNLF ay may kanya-kanyang nakatagong agenda sa pakikipag-usap sa kanilang karibal na paksyon. 

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo kung saan ang bawat paksyon ay desperadong makontrol ang kapangyarihan at nagpaligsahan para magkamal ng tubo at yaman mula sa pagsasamantala sa masang manggagawa at anakpawis, digmaan ang kanilang pangunahing paraan. 

At sa digmaan nila, ginamit nilang pambala ng kanyon ang mga manggagawa at mamamayan sa ngalan ng nasyunalismo at pagtatanggol sa teritoryo ng kanilang bansa. Para sa burgesyang Pilipino, pagtatanggol sa teritoryo ng Pilipinas na nais agawin ng burgesyang Moro. Para naman sa burgesyang Moro, pagkuha ng kanilang teritoryo na inagaw sa kanila ng burgesyang Pilipino at dayuhan ilang siglo na ang nakaraan.

Ang Kaliwa naman na nag-aastang rebolusyonaryo ay “nakahandang ibigay sa burgesyang Moro ang kanilang teritoryo” na walang ibig sabihin kundi: ibigay sa burgesyang Moro ang pagsasamantala at pang-aapi sa manggagawang Moro!
Ito ang ‘kapayapaan’ ng mga paksyon ng burgesya sa Pilipinas at Mindanao.

Panghihimasok ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa

Nanggagalaiti ang CPP-NPA sa pagkondena sa imperyalistang Amerika sa panghimasok nito kakutsaba ang paksyong Arroyo sa ‘usaping pangkapayapaan’ sa Mindanao para proteksyunan ng Amerika ang kanyang interes.

Subalit dahil sa baluktot na pagkaunawa ng CPP-NPA sa imperyalismo, hindi niya nakita ang panghihimasok din ng ibang imperyalistang bansa gaya ng Indonesia, Malaysia, Libya at Saudi Arabia sa ‘usaping pangkapayapaan’ dahil may interes din ang mga ito sa Mindanao.

Pero dahil sa obsesyon na ang USA ay ‘imperialist number one’ hindi na tuloy nakita ng CPP-NPA (o kung nakita man ay nais din itong itago) na ang imperyalismo ay pangkalahatang polisiya na ng bawat bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo.

Lahat ng ‘matagumpay’ na usaping pangkapayapaan sa mundo ay mayroong panghihimasok ng malalakas na imperyalistang bansa kung saan sa bandang huli ay nauuwi din sa digmaan o kaya sa panunupil sa manggagawa at mamamayan.
Ilang halimbawa lang:

‘Nagtagumpay’ ang ‘usaping pangkapayapaan’ sa East Timor dahil sa panghihimasok ng imperyalistang Australia. Ang resulta, ang ‘malayang East Timor’ ay kontrolado na ngayon nito mula sa dating pananakop ng imperyalistang Indonesia.

‘Nagtagumpay’ ang ‘usaping pangkapayapaan’ sa Nepal at nanalo sa eleksyon ang CPN (Maoist) dahil sa panghihimasok ng imperyalistang China na siyang may kontrol ngayon sa Nepal na dati ay kontrolado ng India. Ang ‘kalayaan’ ng Nepal mula sa imperyalismong USA at India ay tagumpay naman ng imperyalistang China.

Nagkaroon ng ‘temporaryong kapayapaan’ sa South Ossetia at pansamantalang umatras ang imperyalistang Russia (na tutol sa ekspansyon ng USA) sa mga teritoryo ng imperyalistang Georgia (na alyado ng USA) dahil sa panghihimasok ng imperyalistang France at Germany. Subalit tiyak na puputok na naman ang digmaan dito dahil ayaw ng Russia na kubkubin siya ng USA.  

Ganito din ang ginagawa ng MILF/MNLF: may padrino silang mas malakas na imperyalistang bansa kaysa Pilipinas sa ‘usaping pangkapayaan’. 
Samakatuwid, ang bawat mahihinang imperyalistang bansa ay nangangailangan ng masasandalang mas malalakas na imperyalistang bansa kahit sino pa man ito.

Digmaan Nila, Hindi Natin Digmaan

Maliban sa maraming nasisirang kagamitan at kabuhayan, libu-libong buhay na nasawi at libu-libong pamilya ang nawalan ng matitirhan at kabuhayan sa digmaan ng naglalabang paksyon ng naghaharing uri, ang digmaan nila ay hindi natin digmaan. Ang digmaan nila ay hindi digmaan para sa makauring paglaya mula sa kapitalismo. Ang digmaan nila ay digmaan kung sino sa kanila ang magsasamantala at mang-aapi sa ating mga manggagawa at maralita!

Sa digmaan ng naglalabang mga paksyon ng naghaharing uri nais lamang tayong hati-hatiin at tayo ang magpatayan!

Kaya hindi natin dapat suportahan ang digmaang ito. Wala tayong dapat suportahan sa pagitan ng nasyunalismong Bangsamoro at Pilipino. Ang pagkampi alin man sa kanila ay mitsa lamang sa pagliyab ng isang digmaan na hindi para sa ating kalayaan.

Mali rin ang panawagan ng Simbahan, mga pasipista at ‘human rights’ organizations sa dalawang naglalabanang paksyon na gawing ‘makatao’ ang digmaan dahil hindi talaga makatao ang imperyalistang digmaan!

Dapat magkaisa tayong mga manggagawang Pilipino at Moro upang ilunsad ang ating sariling digmaan – ang digmaan laban sa uring kapitalista (Moro at Pilipino) at estado. Isang digmaan na lalahukan ng milyun-milyong manggagawang Moro at Pilipino para ipagtanggol ang kabuhayan at trabaho hanggang maiangat ito sa pag-agaw ng pampulitikang kapangyarihan. Ang makauring digmaan ay walang iba kundi sosyalistang rebolusyon. Isang rebolusyon na dudurog sa sistemang kapitalismo at sa burges na estado. Ito ang digmaang ating lalahukan at kailangang ipagtagumpay!

INTERNASYONALISMO
Agosto 20, 2008

Punong-puno ng pambobola at kasinungalingan ang SONA ni Gloria noong Hulyo 28. Ang malawak na manggagawa at maralita na lubhang nakaranas ng kahirapan ay hindi na naniniwala sa mga ‘achievements’ ng rehimeng Arroyo.

Hindi na natin pagdebatehan ang mga datos na sinasabi ni Arroyo dahil alam naman ng lahat na malaking bahagi nito ay kasinungalingan at para lamang bigyang katuwiran ang kanyang panunungkulan bilang chief executive officer ng pambansang kapitalismo.

Ang pagtuunan natin ng pansin dito ay ang sumusunod na argumento ng naghaharing paksyon sa likod ng kanyang SONA:

1. “Hindi kasalanan ni Gloria ang krisis ngayon kundi ng pandaigdigang krisis ng sistema”.

2. “E-VAT epektibong solusyon para maibsan kahit papano ang epekto ng krisis ng pandaigdigang kapitalismo sa bansa”

Kaakibat nito, suriin din natin ang inihaing solusyon ng Kaliwa at ilang personaldiad ng burges na oposisyon na para makaraos sa krisis ang bansa kailangang tanggalin ang E-VAT at muling kontrolin ng estado ang batayang mga industriya gaya ng langis at kuryente.

Sa panahon ng imperyalismo at dekadenteng kapitalismo lahat ng mga pambansang kapital sa mundo ay nakagapos sa pandaigdigang kapital. Kasinungalingan ang sinasabing maaring maging malaya ang isang bansa sa kadena ng pandaigdigang kapitalismo.  

Ang ganitong katotohanan ba ay nagtatanggol sa argumento ng nagharing paksyong Arroyo na “hindi dapat sisihin ang gobyerno ng Pilipinas dahil pandaigdigan ang krisis”?  HINDI.

Tama din ba ang Kaliwa na may magagawa ang estado na ipagtanggol ang pambansang kapitalismo sa kabila ng pandaigdigang krisis? HINDI.

Dahil nakagapos ang lahat ng pambansang kapitalismo sa pandaigdigang kapitalismo, ang mga polisiya  ng mga estado ay nagsisilbi sa mga pangangailangan ng huli. Sa panahon ng pandaigdigang krisis, MALAKI ang kasalanan ng mga estadong ito. Pero ang mga kasalanan nila ay hindi simpleng bunga ng ‘kagustuhan’ o ‘di-kagustuhan’ ng partikular na mga estado kundi ito ay tulak ng obhetibong pangangailangan ng pandaigdigang sistema. Ang paglikha ng labis-labis na produkto, pagpapaigting ng kompetisyon at pagpiga sa paggawa ng mga manggagawa ang mga obhetibong salik na nagtulak sa lahat ng mga estado.

MALI din kung ang ‘sisihin’ lamang ay ang nagharing paksyon na siyang may hawak ng estado. Ang tama at kailangang sisihin ay ang estado mismo na nagtatanggol sa bulok na sistema at hindi lang ang isang partikular na paksyon ng burgesya. Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo lahat ng mga paksyon ng naghaharing uri ay reaksyonaryo, kontra-rebolusyonaryo at anti-manggagawa.

Ang pagsisi sa isang paksyon lamang sa krisis ay pagtatago sa tunay na dahilan ng krisis at pagligaw sa direksyon ng pakikibaka ng manggagawa para makalaya sa kahirapan – ang durugin ang kapitalistang estado mismo kahit anong paksyon pa ng burgesya ang hahawak nito. Pangalawa, pagpapalakas ito sa mistipikasyon na maari pang isalba ang pambansang kapitalismo sa gitna ng krisis ng pandaigdigang sistema. At ang pinakamasahol na kasinungalingan ay: ang pagsalba sa pambansang kapitalismo ay daan para lalaya ang malawak na masang anakpawis mula sa kahirapan.

Sa panahon ng permanenteng krisis ng sistema (kahit pa sa nakaraang mga makauring lipunan bago pa ang kapitalismo) patakaran ng estado na pangunahing nagtatanggol sa bulok na sistema na pigain ang mamamayan para buhayin ang mga parasitikong institusyon sa naaagnas na lipunan. At isa sa batayang pinagkukunan ng estado ng pondo ay ang buhis na kinikikil mula sa naghihirap na masang anakpawis.

Sa ganitong konteksto natin ilagay kung bakit may E-VAT at kung bakit ang paksyong Arroyo ay mahigpit ang paninindigan na hindi ito dapat tanggalin o bawasan. Alam ng naghaharing paksyon na sa panahon na mabawasan ang kakailanganing pondo para buhayin ang mga parasitikong institusyon – hukbong sandatahan, polis, mga burukrata, at iba pa – mas mapabilis ang pagguho ng estado na siyang tanging nagtatanggol sa naghihingalong sistema.

Ang sinasabi ng Kaliwa na progressive taxation na “maka-mahihirap” na solusyon sa usapin ng pagbubuhis ay nakaangkla pa rin sa pagtatanggol ng pambansang ekonomiya. Ang ganitong iskema sa nakaraan (sa karanasan ng mga maka-Kaliwang rehimen sa ibang mga bansa) ay napatunayan palpak dahil oobligahin talaga ang estado ng pandaigdigang sistemang kapitalismo na pigain ang lakas-paggawa ng masang anakpawis para magkamal ng kapital ang bawat pambansang ekonomiya laban sa kanyang mga karibal.

Hangga’t patuloy na naghahari at nananalasa ang kapitalismo sa pandaigdigang saklaw, itutulak nito ang lahat ng mga bansa upang lalupang pagsamantalahan ang mga manggagawa at maralita o kaya, palalakasin ng bawat bansa ang ekonomiya-para-sa-digmaan (war economy) para magakaroon ng artipisyal at temporaryo na paglakas sa produktibidad ng lipunan gaya ng nangyari mula noong WW I.

Sa ngayon, dalawang malalakas na super-bagyo ang bumabayo sa mundo: lumalalang krisis pinansyal at walang hinto na paglobo ng mga presyo ng batayang mga bilihin. Ang unang epekto nito ay ang mabilis na pagbaba ng purchasing power ng uring manggagawa na nagbunga ng mas malalang kahirapan.

Lahat ng tipo ng oposisyon (Kanan o Kaliwa) sa Pilipinas ay humihiling sa paksyong Arroyo na magkaroon ng ‘political will’ upang magkaroon ng ‘makabuluhang’ mga reporma sa bulok na sistema. Ang tawag dito ay repormismo kahit pa gamitan ng anu-anong radikal na mga lenggwahe.

Nagtutulungan ang administrasyon at oposisyon na itago ang katotohanan na ang TANGING solusyon ay ibagsak ang estado at ang sistema dahil ang KATOTOHANAN ay wala na itong kapasidad (kahit gugustuhin pa nito) na magbigay ng anumang makabuluhang reporma para sa kapakanan ng masang anakpawis.

Ang mistipikasyon ng Kaliwa na ang problema ay ang ‘kawalan o kakulangan ng demokrasya’ at ‘kawalan ng determinasyon na ipagtanggol ang pambansang ekonomiya’ laban sa pananakop ng dayuhang ekonomiya ay walang ibang ibig sabihin kundi sa Pilipinas may ‘pag-asa pang uunlad ang pambansang kapitalismo’ basta ang nasa kapangyarihan ay ‘tunay’ na demokratiko at makabayan.

Kaya naman ang linya ng Kaliwa ay: patalsikin si Gloria at itayo ang TRG (Transitional Revolutionary Government) o DCG (Democratic Coalition Government) na ang ibig sabihin ay koalisyon ng iba’t-ibang uri/sektor na kaaway ng paksyong Arroyo para muling ibangon ang dignidad ng bansa sa ilalim ng permanenteng krisis ng pandaigdigang sistema!

Nais itago ng Kaliwa na ang TANGING uri na may kapasidad na baguhin ang bulok na sistema ay ang uring manggagawa; ang layunin ng pakikibaka ng uri ay ibagsak ang kapitalistang estado at itayo ang DIKTADURA ng PROLETARYADO sa pamamagitan ng mga asembliya at konseho ng manggagawa at HINDI ng isang gobyerno na koalisyon ng iba’t-ibang uri kasama ang pambansang burgesya.

Ang bukambibig ng Kaliwa na “para sa sosyalismo” at “para sa sosyalistang rebolusyon” ay mga panlilinlang lamang dahil hindi daan tungong sosyalismo ang pagtatanggol sa pambansang ekonomiya kundi ito ay daan tungong kapitalismo ng estado na siyang tunguhin ngayon ng lahat ng mga bansang nakagapos sa permanenteng krisis ng pandaigdigang kapitalismo.

Ang panibagong pampinansyang krisis ng pandaigdigang dekadenteng kapitalismo na nagsimula sa nakaraang taon ay muling sumabog na mas malakas sa nakaraan – noong unang bahagi ng 2008.

Ang pinakahuling pagsabog nito ay nagbabadyang lalupang yayanig at hahatak pababa sa naghihingalo ng pandaigdigang sistema. Kahit ang ilan sa burges na ekonomista ay nagsasabing mas malala pa ito sa Depresyon sa 1929 na nagtulak sa pinakabangis na digmaan sa buong mundo.

Sa krisis pampinansya ay lalupang nahubaran ang katotohanan na nasa yugto na tayo ngayon ng kapitalismo ng estado – ang huling depensa ng bumubulusok-pababa na sistema. Nalalantad na ang ‘neo-liberalismo’ na bukambibig kapwa ng mga pwersang maka at kontra-globalisasyon ay sa realidad ng galaw ng ekonomiya ay isang mistipikasyon.

Ang ‘pagligtas’ o bail-out ng estado sa nabangkarotang malalaking mga bangko at pampinansyang institusyon gaya ng Northern Rock sa Britain, Bear Stearns, AIG, Merrill Lynch, Lehman Brothers, Fannie Mae at Freddie Mac sa USA, sa China, Japan, Germany, France na nagkahalaga ng daan-daang bilyong dolyares mula sa buhis ng mamamayan ay patunay lamang kung walang interbensyon at kontrol ng kapitalistang estado tiyak na babagsak ang ekonomiya ng sistema.

Ang katotohanang ito ay hindi na maitago kahit ng mga burges na komentarista at ekonomista na dati-rati ang bukambibig ay ‘liberalisasyon’ at ‘malayang kalakalan’:

“We’ve come a full circle. We now realize that you need actually good governance and good regulations and not just let the market run the show” (Kishore Mahbubani, dean of the Lee Kuan Yew School of Public Policy in Singapore, quoted by Reuters, PDI, Sept. 19, 2008)

Krisis sa Pinansya: Epekto ng Krisis ng Sistema

Ang krisis sa pinansya (sa partikular, ang ispekulasyon) ay hindi ang puno’t-dulo ng krisis ng sistema kundi ito ay produkto lamang ng huli.

Ang krisis sa pinansya kung saan mga bangko ang unang bumagsak ay nagmula sa hindi na mabayarang utang na pinauutang nito. Kaya ang mitsa ng pinakahuling pampinansyang krisis ay ang housing crisis sa USA at maging sa ibang abanteng kapitalistang bansa gaya ng Great Britain kung saan bilyun-bilyong dolyares ang hindi na mabayaran ng mga mamamayang nangungutang ng pabahay sa mga bangko.

Sa madaling sabi, ang krisis sa pinansya ay nagmula sa pagpapautang at pangungutang.

Magmula noong krisis sa 1960s, sa pangkalahatan ay pinagagalaw na lamang ang ekonomiya ng mundo sa pagpapautang at pangungutang dahil hindi na kaya ng sistema na paunlarin pa ang produktibong pwersa ayon sa kapasidad ng huli. Mismong ang kapitalistang mga relasyon sa produksyon ang humahadlang sa ibayo pang pag-unlad ng huli. ‘Lumalago’ ang pandaigdigang ekonomiya sa nagdaang mga taon dahil sa pagpapautang at pangungutang: 

“The basis for the rates of growth in global GNP in recent years, which have provoked the euphoria of the bourgeoisie and their intellectual lackeys, are not fundamentally new. They are the same as the ones that have made it possible to ensure that the saturation of markets, which was at the root of the open crisis at the end of the 60s, didn’t completely stifle the world economy. They can be summed up as growing debt.” (International Review no. 30, 3rd Quarter 2007)

Ang mekanismo ng pinansya – sistema ng bangko, ispekulasyon at mekanismo ng pagpapautang – ay bahagi na ng pag-unlad (o ebolusyon) ng kapitalismo magmula pa noong 18 siglo. Kailangan ang mga ito para magkamal at isentralisa ang perang kapital para magkaroon ng kinakailangang puhunan para sa industriyal na pagpapalawak na labas na sa saklaw ng sinumang pinakamayamang indibidwal na mga kapitalista. Kaya, may mahalagang papel ang pagpapautang para pabilisin ang paglaki ng produktibong pwersa sa panahon na progresibo pa ang kapitalismo.

Sa kabilang banda, ang pagpapautang ay nagpapabilis din ng krisis sa sobrang produksyon, ng paglikha ng mga produktong lagpas na sa kapasidad ng pamilihan.

Ang ispekulasyon ay hindi dahilan ng krisis kundi bunga lamang nito. Kung ganap mang nangibabaw ang ispekulasyon sa buong ekonomiya ito ay dahil sa nagdaang mahigit 70 taon ng krisis sa sobrang produksyon ang industriya ng paglikha ng produkto ay lumiliit ang tubo. Kaya hindi maiwasang ang perang-kapital ay ilalagak sa ispekulasyon o popular sa bansag na “casino economy”.

Imposible sa kapitalismo na walang krisis sa pinansya dahil ang dahilan nito ay ang natural na katangian ng kapitalismo na lumikha ng produkto na para bang walang limitasyon ang pamilihan;  ang paglikha lagpas sa kapasidad ng pamilihan; ang sobrang produksyon:

“In these crises there breaks out an epidemic that, in all earlier epochs, would have seemed an absurdity - the epidemic of over production. …there is too much civilisation, too much means of subsistence, too much industry, too much commerce.” (Communist Manifesto)

Isang ilusyon ang sinasabi ng mga pwersang anti-globalisasyon na maaring mabuhay ang kapitalismo ngayon na walang ispekulasyon o ‘casino economy’. Hindi nila naunawaan ang galaw ng kapitalistang sistema. Kahit sa panahon ng 19 siglo ay pinakita na ni Marx na ang ispekulasyon ay bunga ng kakulangan ng malalagakan ng kapital para sa produktibong pamumuhunan. Dahil dito, naghahanap ang mga kapitalista ng mabilisang tubo sa isang malaking pasugalan. Sa kasalukuyan, ang mundo ay naging isa ng casino. Ang pagnanais ng kilusang anti-globalisasyon na itakwil ng kapitalismo ang ispekulasyon sa kasalukuyang panahon ay humihiling na maging vegetarian ang mga tigre o kaya ay huminto sa pagbuga ng apoy ang mga dragon.

Sa 19 siglo, sa pangkalahatan ay ‘hinahayaan’ lamang ng estado ang pamilihan ang magdidikta sa negosyo at komersyo dahil sa pangkalahatan ay malawak pa ang sasakuping hindi-pa-kapitalistang bahagi ng mundo. Kaya ang krisis ng sistema noon ay nalulutas sa pagsakop ng bagong pamilihan. Ngunit ganap ng nagbago ang lahat ng ito ng masakop ng kapitalismo ang buong mundo at iginapos sa kapitalistang relasyon ang pandaigdigang ekonomiya. Samakatuwid ay nabuo na ang isang integradong pandaigdigang pamilihan at wala ng bagong pamilihan na masasakop pa.

Ang 20 siglo ay simula ng pagkasaid ng pamilihan at ang pagkakahati ng mundo ng mga kapitalistang kapangyarihan – ang panahon ng imperyalismo:

“For the first time, the world is completely divided up, so that in the future only re-division is possible, ie territories can only pass from one ‘owner’ to another, instead of passing as ownerless territories to an ‘owner’” (Lenin — Imperialism, The Highest Stage of Capitalism)

Ang sinasabi ng Communist Manifesto na “the conditions of bourgeois society are too narrow to comprise the wealth created by them” na nareresolba sa 19 siglo sa pamamagitan ng pagpapalawak pa ng pamilihan ay naging permanente na sa panahon ng imperyalismo kung saan nasakop na ng sistema ng sahurang pang-aalipin ang mundo.

Ang imperyalismo ay ang dis-integrasyon ng kapitalismo, ang pangangailangang ibagsak ito at palitan ng isang lipunan na walang pagsasamantala sa pamamagitan ng rebolusyon ng manggagawa:

“The contradictions of the capitalist system, which lay concealed within its womb, broke out with colossal force in a gigantic explosion, in the great imperialist world war.

…… A new epoch is born! The epoch of the dissolution of capitalism, of its inner disintegration. The epoch of the communist revolution of the proletariat” (Platform of the Communist International, 1919).

Panghihimasok ng estado: Solusyon ba sa krisis?

Sa pangkalahatan, naniniwala ang Kaliwa ng burgesya sa propaganda ng mga estado na ang globalisasyon ay ‘pag-abandona’ o kaya ‘pagluluwag’ ng estado sa galaw ng ekonomiya at pagsuko nito sa ‘batas ng pamilihan’. Kaya naman mariing tinuligsa ng kilusang anti-globalisasyon ang ‘pribatisasyon, deregulasyon at liberalisasyon’ na ‘patakaran’ ng mga estado. Sa halip, nanawagan ang kilusang ito ng pagkontrol ng estado sa ekonomiya, ng pagtatanggol ng mga pambansang estado sa kani-kanilang pambansang ekonomiya laban sa ‘imperyalismo’. At ang ‘radikal’ na saring ng Kaliwa ay nanawagan ng nasyunalisasyon sa batayang bahagi ng ekonomiya sa ilalim ng ‘estado ng manggagawa’ o ‘estado ng bayan’:

“The basis of anti-globalisation ideology is the denunciation of the ‘neo-liberal’ policies adopted by the major powers since the 1980s, which have allegedly placed the entire world in the hands of the great multinational companies, subordinating all human activities - agriculture, natural resources, education, culture, etc - to the pursuit of profit. This is sometimes described as a process of commodification and standardisation of products - everything is up for sale, in short.

The world is run by the dictatorship of the market. This dictatorship has at the same time stolen political power from democratically controlled states, and thus from the citizens of the world.

Thus the anti-globalisation lobby raises the battle-cry: ‘our world is not for sale’. They demand that the law of the market must not guide political policies. Political decision-making must be restored to the citizens, and democracy must be defended and extended against all financial diktats.” (ICC, ‘Anti-Globalisation: Ideological Posion to the Proletariat’)

Anuman ang lenggwahe ng Kaliwa ang linya nila ay walang kaibahan sa Keynesianismo at Stalinismo.

Sa panahon pa ng Communist Manifesto ay napakalinaw na inilarawan ng mga marxista ang katangian ng kapitalismo at kung bakit kailangan itong ibagsak. Pero ninanais ng kilusang anti-globalisasyon na mag-imbento ng ‘bagong teorya’ laban sa kapitalismo at ‘bagong solusyon’ para sa kapakanan ng sangkatauhan:

“In sum, the anti-globalisers have reinvented the wheel. It’s some revelation that capitalist enterprises only exist to make profit! That, under capitalism, all goods are turned into commodities! That the development of capitalism means the globalisation of exchange!

The workers’ movement did not wait until the 1990s and the new wave of clever academics and radical thinkers who have come up with all this. All these ideas can be found in the Communist Manifesto, first published in 1848:

“The bourgeoisie has resolved personal worth into exchange value, and in place of the numberless indefeasible chartered freedoms, has set up that single unconscionable freedom - Free Trade. The bourgeoisie has stripped of its halo every occupation hitherto honoured and looked up to with reverent awe. It has converted the physician, the lawyer, the priest, the poet, the man of science, into its paid wage-labourers.

The need of a constantly expanding market for its products chases the bourgeoisie over the whole surface of the globe. It must nestle everywhere, settle everywhere, establish connections everywhere. The bourgeoisie has through its exploitation of the world market given a cosmopolitan character to production and consumption in every country. To the great chagrin of reactionaries, it has drawn from under the feet of industry the national ground on which it stood.”

Thus, the anti-globalisers claim to be offering a new analysis and a new alternative while at the same time suppressing all reference to two centuries of struggles and of theoretical endeavours by the working class, aimed precisely at understanding the bases for a truly human future. And little wonder: the better world proposed by the anti-globalisers does not look forward, as the workers’ movement has always done, but backwards, to a mythical rural past of happy little enterprises and local exchanges - or, more prosaically, to the period between the 1930s and the 1970s, which for them represents a lesser evil compared to the liberalisation which got underway in the ‘80s. After all, that was the period of ‘Keynesianism’ in which the state was a more obvious actor on the economic stage.” (Ibid)

Isa pang mistipikasyon na sinisigaw ng Kaliwa laluna ng mga stalinista, maoista at troyskyista ay ang modelo ng ‘sosyalistang estado’ o ‘estado ng manggagawa’ o ‘estado ng bayan’ na siyang kokontrol sa ekonomiya sa ngalan ng ‘uring manggagawa’ at ‘sosyalistang konstruksyon’. Ayon sa kanila, ito ang ‘epektibong paraan’ para ‘hindi maapektohan’ ng krisis ng pandaigdigang kapitalismo – ang ‘sosyalistang planadong ekonomiya’. Subalit, mabilis na naglaho ang bisa ng mistipikasyong ito ng bumagsak ang imperyalistang USSR at ang Eastern Bloc. Ganun pa man, hindi pa rin sumuko ang mga trotskyista (kabilang din ang mga maoista) sa ganitong modelo dahil para sa kanila: “ang krisis ng mundo ngayon ay krisis ng rebolusyonaryong liderato” o sa bulgar na pagkasabi, ang Trotskyistang (o maoista) partido lamang ang makapagligtas sa sangkatauhan.  

Sa mahigit 70 taon, ang iba’t-ibang paraan ng burgesya para resolbahin ang krisis ng sistemang pinagtatanggol nito – Keynesianismo, ‘planadong ekonomiya’ o ‘neo-liberalismo’ – ay napatunayan na nagpalala lamang sa krisis ng sistema dahil ang ugat mismo ng krisis ay ang mismong mga kapitalistang relasyon, ang sistemang sahuran mismo.

Ganito ang pangunahing linya ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa noong 1980s kung bakit ‘tinalikuran’ nito ang Keynesianismo at pinalitan ng ‘neo-liberalismo’: ang panghihimasok ng estado sa ekonomiya ay nagdulot ng krisis sa 60s, 70s at 80s.

Ang katotohanan ay hindi bumitiw ang estado sa pagkontrol sa ekonomiya magmula ng pumasok ang kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto ng pumutok ang unang imperyalistang digmaang pandaigdig noong 1914. Bakit?

“In all periods of decadence, confronted with the exacerbation of the system’s contradictions, the state has to take responsibility for the cohesion of the social organism, for the preservation of the dominant relations of production. It thus tends to strengthen itself to the point of incorporating within its own structures the whole of social life. The bloated growth of the imperial administration and the absolute monarchy were the manifestations of this phenomenon in the decadence of Roman slave society and of feudalism respectively.

In the decadence of capitalism the general tendency towards state capitalism is one of the dominant characteristics of social life. In this period, each national capital, because it cannot expand in an unfettered way and is confronted with acute imperialist rivalries, is forced to organise itself as effectively as possible, so that externally it can compete economically and militarily with its rivals, and internally deal with the increasing aggravation of social contradictions. The only power in society which is capable of fulfilling these tasks is the state.” (ICC Platform on State Capitalism)

Sa pagpasok ng kapitalismo sa kanyang permanenteng krisis, wala ng masasandalan ang burgesya kundi ang estado para sikaping bigyang ‘lunas’ ang krisis nito. Ang tendensya ng kapitalismo ng estado ay nakikita noon sa New Deal ni Roosevelt, ng Nazismo sa Germany at Pasismo sa Italy. Nakikita ito sa ‘planadong ekonomiya’ ng mga Stalinistang estado sa Rusya, Eastern bloc, China, Vietnam, Cuba, North Korea. At maging sa nasyunalisasyon ng diktadurang Marcos sa 1970s.

At sa panahon ng ‘neo-liberalismo’, nakikita ito sa bail-out ng estado sa naluluging malalaking kompanya at patuloy na panghihimasok nito, sa iba’t-ibang mekanismo (institusyon) sa buhay ekonomiya ng lipunan – IMF-WB, APEC, NAFTA, etc.

Ang pinakahuling stock market ‘crash’ sa buwan ng Setyembre ng taong ito at ang bail-out ng gobyerno ng USA sa mga nabangkarotang bangko at pampinansyang institusyon gaya ng Lehman Brothers at marami pang iba ay naging mitsa upang yugyugin ng mga pwersang anti-globalisasyon ang kanilang sarili sa ideolohiyang dala-dala nila. “Nagsasabi kaya ng totoo ang mga kapitalistang estado sa polisiya nilang globalisasyon?”, “Totoo kayang pinatutupad ng mga estado ang neo-liberalismo?”

Ang panghihimasok ng estado sa ekonomiya at kapitalismo ng estado ay manipestasyon na nasa permanenteng krisis na ang panlipunang sistema. Ganito ang nagdaang mga makauring lipunan, ganito din ang kasalukuyang mapagsamantalang sistema. Sa panahon ng permanenteng krisis, lalupang pinalalakas ng burgesya ang kontrol ng estado sa buong buhay panlipunan.

Narito ang kahungkagan at kontra-rebolusyonaryong katangian ng kilusang anti-globalisasyon kung saan nanindigan ito na ang kontrol at panghihimasok ng estado sa ekonomiya ang tanging solusyon sa krisis ng kapitalismo. Ngunit, para panatilihin ang kanilang ‘radikal’ na postura at panatilihin ang kanilang mistipikasyon sa hanay ng manggagawa at maralita, igigiit nito na magagawa lamang ito ng isang estado na ‘maka-manggagawa’ at ‘maka-bayan’:

“One of the clearest examples of this false alternative is the argument that the state has withdrawn from the economy, leaving a free hand to the giant companies which are undermining democracy and the general interest. This is a total fraud. The state has never been more present in the economy than it is today. It’s the state which regulates world trade and fixes the interest rates, customs tariffs, etc. The state is still the leading economic actor, with a public expenditure which makes up an increasing portion of GNP and of the ever-swelling budget deficit. This is the so-called ‘powerless’, ‘absent’ state in the model country of liberalism, the USA. It is virtually impossible to mention any economic, political or social sector in which the state doesn’t have an important, if not preponderant role.

And the state is not the guarantor of a better world, where riches are more equally distributed: it’s the state which ruins this world, through war, through attacks on workers’ wages, pensions and social benefits. It’s the state which bleeds the working class dry to stand up to the crisis of the system.

What the anti-globalisers are saying to all those who ask questions about the state of the world is this: the choice is between liberalism and state capitalism, when the real choice is between socialism or barbarism.” (Ibid)

Sa ilalim ng kapitalistang sistema, may estado bang maka-manggagawa? Sa ilalim ng ‘sosyalismo ng isang bansa’ ang estado ba nito ay estado ng manggagawa? Ang makauring interes ba ng proletaryado ay interes din ng bansa o pambansang interes? Sinagot na ito ng kasaysayan at karanasan ng HINDI.   

Solusyon sa Krisis: Ibagsak ang Kapitalismo

May dalawang natatanging solusyon sa krisis ng kapitalismo:

1. Pandaigdigan o pangkalahatang digmaan para muling hatiin ang mundo ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa.

2. Wakasan ang sistemang sahuran, sistema ng kalakal at sistema ng pamilihan. Wakasan ang pagsasamantala.

Ang una ay pansamantala lamang (dahil lalakas ang ekonomiya para sa digmaan) at magdudulot lamang ng ibayong kahirapan at pagkasira ng sangkatauhan. Sapat na ang karanasan ng sangkatauhan sa dalawang imperyalistang pandaigdigang digmaan at sa malaganap ngayon na mga lokalisadong digmaan sa ngalan ng ‘digmaan para sa pambansang kalayaan’ para maunawaan ang kahihinatnan ng solusyon ng burgesya sa krisis. Ang pangalawa ay permanente at magdulot ng ibayong pag-unlad ng produktong mga pwersa.

Ang una ay ang solusyon ng uring kapitalista. Ang ikalawa ay solusyon ng uring manggagawa. Ang una ay hahantong sa barbarismo. Ang ikalawa ay hahantong sa komunismo.

Ang una, para mangyari ay kailangang makumbinsi ang masang anakpawis sa pagtatanggol sa pambansang interes at mahahatak sa pambansang pagkakaisa. Kailangang makumbinsi ng burgesya ang mga manggagawa na magsakripisyo para sa ‘pambansang interes’. Ang pangalawa, para maganap, ay kailangang magkaisa ang mga manggagawa sa buong mundo kung saan itakwil nila ang pambansang interes ng kani-kanilang burgesya at yakapin ang makauring pagkakaisa. Ibig sabihin, kailangang agawin ng uring manggagawa ang kapangyarihan at ibagsak ang burges na estado at lahat ng mga institusyon nito.

Ang una ay isang malupit na digmaan sa ngalan ng nasyunalismo at pagtatanggol sa ‘inang-bayan’ habang ang ikalawa ay isang mapagpalayang rebolusyon, isang komunistang rebolusyon.

Sa madaling sabi, ang TANGING solusyon ay ang pagkakaisa ng buong uring manggagawa at ekstensyon ng pakikibaka laban sa lahat ng anyo ng kapitalismo – pribadong kapitalismo at kapitalismo ng estado; laban sa lahat ng mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan.

Ang pagkakaisang ito ay hindi sa pamamagitan ng pakipag-alyansa sa isang paksyon ng burgesya, hindi pagkakaisa para sa pambansang interes, hindi pagkakaisa sa ilalim ng mga unyon na matagal ng nasa kampo ng kontra-rebolusyon, at higit sa lahat hindi pagkakaisa sa ilalim ng bandila ng anumang mga partido ng Kaliwa – stalinista, maoista, trotskyista , anarkista at repormista.

Ang pagkakaisang ito ay isang makauring pagkakaisa na makikita sa asembliya ng mga manggagawa kung saan sila mismo ang may kontrol. Ang pagkakaisang ito ay sa ilalim ng gabay ng isang internasyunal na rebolusyonaryong partido ng manggagawa sa batayan ng internasyunalismo. Isang internasyunal na partido na mabubuo lamang sa panahon na sumusulong na ang rebolusyonaryong kilusang manggagawa sa buong mundo.

Hindi na maiwasan at mapigilan ng naghaharing uri ang paglawak ng krisis sa pinansya tungo sa iba pang bahagi ng lipunan – industriya, manupaktura, serbisyo, presyo ng bilihin, sahod at iba pa – kung saan ang unang-unang biktima at magdusa ay ang uring manggagawa at ang mga pamilya nito.

Dahil sa pandaigdigang krisis sa pinansya ay nagbabadyang mawalan ng trabaho ang milyun-milyong manggagawa:

1. Sa Amerika, 2.6 milyon manggagawa ang natanggal sa trabaho sa sektor sa manupaktura sa nagdaang dalawang taon.

2. Sa Britanya, nagbabantang mawalan ng trabaho ang 11,000 manggagawa sa sektor sa pinansya lamang dahil sa pumutok na krisis ng taong ito.

3. Sa pagkabangkarota ng Bear Stearns, AIG, Merrill Lynch, Lehman Brothers, Fannie Mae at Freddie Mac sa USA tiyak na daan-daang libo na naman ang mawalan ng hanapbuhay.

4. Gayong optimismo pa rin ang linya ng propaganda ng estado ng Pilipinas (“may kapasidad ang bansa na salagin ang epekto ng pandaigdigang krisis”), ito ay isang ilusyon lamang. Habang totoong ‘salvador del mundo’ ang naghihirap na mga kapatid nating OFWs sa ibayong dagat para ‘pasiglahin’ ang pambansang ekonomiya, nagbabanta naman na mawalan ng trabaho ang karamihan sa kanila na nasa Europe at Amerika sa panahong raragasa na ang bagyo ng krisis pinansyal sa ibang bahagi ng ekonomiya. Kaya naman, pinalalakas na ngayon ng bawat estado ang kampanya para sa patriyotismo para sa paghahanda sa mas matinding dagok ng krisis.

5. Nagbabanta ding maapektohan ang export-oriented industries dito sa Pilipinas sa lalupang pagbulusok-pababa ng bulok na sistema.

Sa madaling sabi, pipigain ang lakas-paggawa ng manggagawang Pilipino at pababain ang sahod nito para makasinghap man lang ng konting hangin ang naghihingalong sistema. Ngunit hindi lang ito sa Pilipinas  nangyayari at mangyayari kundi sa halos lahat ng mga bansa.

Ito na lamang ang magagawa ng kapitalismo para patuloy siyang mabubuhay.

Ang nalalabing paraan na lamang ng manggagawa ay labanan ang mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan. At ang paglaban na ito ay magtatagumpay lamang kung magkaroon ng malawak na pagkakaisa ang manggagawa at kung sila mismo ang hahawak at magdedesisyon sa kanilang pakikibaka. Magiging epektibo lamang ang malawak na paglaban kung hindi na aasa ang manggagawa sa kongreso, senado, ehekutibo kundi sa lakas ng kanilang pakikibaka sa lansangan. Lalakas lamang ang makauring pagkakaisa kung hindi papayag ang mga manggagawa na hati-hatiin sila ng iba’t-ibang mga unyon na walang ibang interes kundi palakasin lamang ang kani-kanilang mga unyon at ang mga paksyon ng burgesya na sinusuportahan nito. Ganito na ang ginagawa ng mga manggagawa sa Bangladesh, Egypt, Vietnam, France, Britain, Germany, USA.

Wala ng epektibong solusyon sa loob ng sistema. Katunayan, lahat na ng solusyon ay nagawa na nito maliban sa panibagong pandaigdigang digmaan. Ang katotohanang ito ang nasa likod mismo ng pahayag ng first deputy managing director ng IMF sa kabila ng kanyang ‘optimismo’:

“Nearing the end of the year’s third quarter, most advanced economies are either virtually stagnant or on the verge of recession, while underlying inflation risks are becoming increasingly well-contained” (Speech to the Center for Strategic and International Studies, Sept 18, 2008).

Katunayan, ang solusyon ng kapitalismo sa kanyang krisis ay ganun pa rin, mula noon hanggang ngayon – pagpapautang at pangungutang:

“The American bourgeoisie likes to present itself as the ideological champion of free market capitalism. This is nothing but ideological posturing. An economy left to function according to the laws of the market has no place in today’s capitalism, dominated by omnipresent state intervention. This is the sense of the “debate” within the bourgeoisie on how to manage the present economic mess. In essence there is nothing new being put forward. The same old monetary and fiscal policies are applied in hope to stimulate the economy.

For the moment what is being done to alleviate the current crisis is more of the same— the application of the same old policies of easy money and cheap credit to prop up the economy. The American bourgeoisie’s response to the credit crunch is yet more credit! The Federal Reserve has cut its interest rate benchmark 5 times since September and seems posed to do so once more at its next scheduled meeting in March. In a clear recognition that this medicine is not working the Fed has steadily increased its intervention in the financial markets offering cheap money – $200 billion in March, on top of another multibillion package offered last December— to the financial institutions that are short on cash.” (IR 133, 2nd Quarter 2008)

Ang krisis ng kapitalismo ngayon ay hindi na tulad noong 19 siglo na cycle lamang ng boom and bust ngunit sa pangkalahatan ay nasa ilalim ng pagsulong ng pandaigdigang sistema. Ang ‘recovery’ ng krisis ng sistema ngayon ay nagiging mas panandalian habang ang kanyang krisis ay tumatagal ng tumatagal at palalim ng palalim.

Kailangan ng ibagsak ang burges na estado at ang mga burges na partido para makalaya ang uring manggagawa sa kahirapang dulot ng internal na krisis ng pandaigdigang kapitalistang sistema. Hinog na ang obhetibong kondisyon ngayon para sa komunistang rebolusyon.  

ANG MGA MANGGAGAWA AY WALANG BANSA, MANGGAGAWA SA BUONG MUNDO, MAGKAISA!      

Sa paggunita sa ika-21 taong anibersaryo ng Mendiola masaker libu-libong magsasaka mula sa iba’t-ibang probinsya ng Luzon ang nagmartsa (Lakbayan) patungong Maynila para iggiit una sa lahat ang pagpapatupad ng “tunay na repormang agraryo”. Nauna na dito noong huling bahagi ng nakaraang taon ay nagmartsa ang mga magsasaka sa Sumilao, Bukidnon mula sa kanilang pinanggalingan patungong Maynila din. Magkaibang pampulitikang grupo at oryentasyon man ang kumokontrol sa mga magsasaka, iisa lamang ang kanilang isinisigaw: REPORMANG AGRARYO.

Walang duda na pinagsamantalahan ang masang magsasaka mula pa noong kolonyalismong Espanyol hanggang ngayon. Higit limang siglo na ang pagdurusa ng mga ito sa bulok na sistema ng lipunan.

Subalit MALI kung iisipin na walang nagbago sa bulok na sistema sa loob ng mahigit 500 taon at batay dito wala ding nagbago sa laman ng pakikibaka ng masang magsasaka para sila ay lumaya mula sa pagsasamantala at pang-aapi.

 “Lupa sa nagbubungkal”. Ito ang sentro ng kahilingan ng mga magsasaka sa kasalukuyan. Ito ang sentrong kahilingan ng mga gerilya sa kabundukan. Ito din ang kahilingan ng mga repormista sa kalungsuran.

Sa panahon ng pyudalismo (kung saan ang naghaharing uri ay ang mga panginoong maylupa at kasama na dito ang Simbahan), itinali ang mga magsasaka sa lupa. May mga batas ang pyudal na estado na nagpaparusa sa mga magsasakang aalis sa lupa na walang pahintulot ng kanilang mga panginoon. Sa pangkalahatan, ito ang kalakaran ng mga kolonyalistang Kastila at ng Simbahan sa bansa sa loob ng 300 taon. Pinipilit ang mga aliping magsasaka na magbungkal para sa pangangailangan ng pyudal na kaayusan.

Simula ika-16 siglo nasa yugto na ng pabulusok-pababa ang pandaigdigang pyudal na sistema habang naging mas agresibo ang lumalakas na progresibo at rebolusyonaryong uri (na nagdadala ng bago at mas maunlad na moda ng produksyon) laban sa pyudal na kaayusan. Ang uring ito ay ang uring kapitalista (hindi ang uring magsasaka) na noon ay hindi pa naghaharing uri kundi ginigipit na uri ng naghaharing pyudal na mga panginoong maylupa.

Nang sakupin ng Espanya ang Pilipinas sa kalagitnaan ng 1500s, humihinang pyudal na kapangyarihan na ito sa pandaigdigang saklaw. Katunayan, binabayo na ng mga pakikibaka ng Kastilang burgesya ang pyudal na monarkiya sa loob mismo ng Espanya. Sa 1880s bago pa man naitayo ang Katipunan ni Andres Bonifacio sa 1896 ay naagaw na ng Kastilang burges ang kapangyarihan sa Espanya.

Gayong makauring interes ng magsasaka na makalaya sa pang-aalipin ng lupa, mas interesado ang burgesya dito dahil sa pamamagitan lamang ng paglaya ng mga magsasaka sa lupa ay matransporma sila bilang mga sahurang-alipin ng kapital, ang bago at mas maunlad na sistema ng produksyon. Samakatuwid, ang kahilingang anti-pyudal ng mga magsasaka ay isang burges na kahilingan.

Ang kahilingang “lupa sa nagbubungkal” ay kahilingan ng mga peti-burges na magsasaka na nagmamay-ari ng maliliit na parsela ng lupa. Ang uring ito ay ginigipit kapwa ng pyudal na panginoong maylupa para sa kanilang luho at ng burgesya para lubusan silang maalis sa lupa at maging mga sahurang-alipin ng kapital. Ang peti-burgesya sa kanayunan ay isang desperadong uri na walang kinabukasan: Sa ilalim ng pyudal na kaayusan ay nanganganib sila na maging ‘kasama’ (tenant) ng panginoong maylupa. Sa ilalim ng kapitalistang kaayusan ay nasa bingit sila na maging manggagawa. Kinasusuklaman ng uring ito ang pagiging maralitang magsasaka at ang pagiging manggagawa.

Ang mga walang lupa ay matagal ng naging manggagawa. Katunayan, ang mga maralitang magsasaka sa kanayunan ang mga ninuno ng mga manggagawa sa kalungsuran. Kahit sa kasalukuyan, parami ng parami ang mga maralitang magsasaka na naging sahurang manggagawa sa nayon man o sa lungsod.

Subalit mahigit 100 taon ng pormal na nadurog ang pyudal na kaayusan sa bansa. Mahigit 100 taon ng naghari ang uring kapitalista sa bansa. Mahigit 100 taon ng kapitalismo ang sistema ng Pilipinas. Kung ikumpara sa antas ng pandaigdigang kapitalismo ay isang atrasadong kapitalistang bansa ang Pilipinas, hindi pa rin nito maaring itago ang realidad na ito ay isang kapitalistang bansa. Ang pagiging atrasado ng Pilipinas ay hindi pa dahil pyudal pa rin hanggang ngayon ang kanayunan kundi dahil wala ng kapasidad ang pandaigdigang kapitalismo na nasa yugto na rin ng kanyang pagbulusok-pababa mula ng pumutok ang unang imperyalistang digmaang pandaigdig noong 1914 na paunlarin pa ang kapitalismo ng bansa.

Ang kaaway ng mga manggagawang bukid at peti-burges sa kanayunan sa kasalukuyan ay hindi na ang mga tradisyunal na panginoong maylupa tulad noong unang panahon kundi mga kapitalistang panginoong maylupa na. Ang relasyon ng produksyon na nagsasamantala sa malawak na masa sa kanayunan ay hindi pyudal kundi kapitalista na. Ang estadong nagtatanggol sa mga modernong panginoong maylupa ay hindi pyudal na estado kundi ng mga kapitalista na.

Subalit pundamental na magkaiba ang interes ng mga manggagawang bukid at peti-burges sa kanayunan kung bakit nila nilalabanan ang mga kapitalistang panginoong maylupa. Ang una ay bilang manggagawa habang ang huli ay dahil ayaw nilang maging manggagawa. Ang una ay nais lumaya sa kapitalistang pagsasamantala habang ang huli ay nag-iilusyon pa rin na maging isang indepenyenteng kapitalistang magsasaka.

Malaki na ang pinag-iba ngayon kaysa noon. Maging ang mga tradisyunal na panginoong maylupa ay dumaan sa proseso ng “transpormasyon”. Karamihan sa kanila ay naging mga kapitalista gamit ang mga produkto sa lupa. Isang halimbawa dito ay ang pamilyang Cojuangco. Ang Hacienda Luisita ay isang kapitalistang sakahan. Kinamkam ng korporasyong San Miguel ang kalupaan sa Sumilao para sa tubo. Pinasok ng korporasyong Ayala ang mga sakahan sa Davao para sa negosyo ng saging. Sa madaling sabi, ang usapin ng monopolyo sa lupa sa kasalukuyan ay usapin ng monopolyo ng mga kapitalista (indibidwal o korporasyon) sa lupa.

Sa ilalim ng kapitalistang kaayusan, hindi imposible na pangunahan ng naghaharing uri ang kampanyang “lupa sa nagbubungkal”. Katunayan, pinangunahan ni Cory Aquino (mula sa pamilya ng malalaking kapitalistang panginoong maylupa) noong huling bahagi ng 1980s ang kampanyang “comprehensive agrarian reform program”. Pero mas interesado ang burgesya na patindihin ang pagsasamantala sa magsasaka para sa tubo.

Ang interes ng mga peti-burges na magsasaka ay maging “independent producers”. Kaya ba itong ibigay ng kapitalismo? May kapasidad ba ang kapital na muling buhayin ang tipong artisano na pagbubungkal ng lupa gaya noong nasa kasagsagan pa ang pag-unlad ng pyudalismo bago ang 1500s?

Gustuhin man ito ng naghaharing uri ay hindi na maaring ibigay ng isang sistemang naghihingalo na sa permanenteng krisis. Ang kapalpakan ng CARP ay patunay nito.

Ang kapalpakan ng CARP ay wala sa kanyang pagiging inutil sa “pagbibigay” ng lupa dahil sa kawalan ng pondo (ang katotohanan ay binabayaran ito ng magsasaka ng hulugan sa gobyerno) kundi dahil napilitan na ibenta ng magsasaka ang kanyang naangking lupa dahil sa pagkalugi. Kundi man binebenta ng magsasaka ay naobliga itong magbubungkal ng kanyang lupa para sa malalaking korporasyon – growers – na laganap sa Mindanao. Libu-libong growers ang kontrolado ng mga korporasyong Dole Philippines, Del Monte Philippines at Ayala. Maging ang mga kooperatibang pansakahan ay naging growers na din. Dagdag pa, pinapaboran ng kapitalistang estado ang land conversion na siyang interes ng malalaking kapitalista para sa tubo dahil ang estado mismo ay walang pera at lubog pa sa utang.