Habang nag-uusap ng kapayapaan ang mga imperyalistang kapangyarihan o kaya nagdeklara ng kapayapaan ang naglalabanang mga armadong grupo ng ibat-ibang paksyon ng naghaharing uri ay hindi nila maitago ang lumalalang kaguluhan sa mundo bunga ng naaagnas na dekadenteng kapitalismo.

Ang pinakahuling pruweba nito ay ang kasalukuyang kaganapan sa bansang Iraq na “pinalaya” ng imperyalistang Amerika at mga kaalyado nito mula sa kuko ng isang diktador (na alyado din nila noon laban sa imperyalistang Iran).

Islamistang ISIS at ang tunggalian ng mga imperyalistang kapangyarihan sa Gitnang Silangan

Ang ISIS (Islamic State in Iraq and the Levant na pwede ring Islamic State in Iraq and Syria or Islamic State in Iraq and al-Sham) ay naglunsad ng opensiba nitong Hunyo kung saan naagaw nila ang ikalawang pinakamalaking syudad ng Iraq – Mosul – at naghahanda na lusubin ang Baghdad.

Ang ISIS ay mayroong 6,000 mandirigma sa Iraq at 5,000 mandirigma sa Syria.

Nabahala ang imperyalistang Amerika sa nangyaring ito.

Ang ISIS ay suportado ng imperyalistang Saudi Arabia at ng rehimeng Assad ng Syria. Ang Saudi Arabia ay mortal na kaaway ng Iran.

Masalimuot ang imperyalistang tunggalian sa Gitnang Silangan kung hindi natin maunawaan paano ginamit ng mga imperyalistang kapangyarihan ang relihiyon at sistema ng tribu (klan) para sa kani-kanilang mga ambisyon. Sa madaling sabi, paano ginamit ang ideolohiyang nasyunalismo o pagmamahal sa lahi at relihiyon para magpatayan ang masang anakpawis sa isat-isa.

Kapalpakan ng imperyalistang Amerika

Palpak ang polisiya ng Amerika sa Gitnang Silangan sa loob ng 20 taon.

Noong 1991, matapos matalo sa digmaang militar ang rehimeng Saddam Hussein ay pinabayaan ng Amerika na manatili sa kapangyarihan si Hussein dahil ayaw ng huli na mahati ang Iraq at makontrol ng ibang imperyalistang kapangyarihan at mga katunggali nitong katabing mga bansa tulad ng Iran.

Pero noong 2003, napilitan na ang Amerika na patalsikin sa Hussein at direktang sakupin ang Iraq. Mula 1991 ay gumastos ang Amerika ng $800 bilyon sa kanyang kampanyang militar at naglaan ng $25 bilyon para palakasin ang armadong hukbong ng Iraq.

Subalit noong 2011 ay “binitawan” ng Amerika ang Iraq para tuluyan ng pamunuan ng kanyang tutang rehimen, ng paksyong Maliki. Maraming dahilan kung bakit “binitawan” ng Amerika ang Iraq: pang-ekonomiyang krisis ng Amerika, malakas na pagtutol ng mamamayang Amerikano, pagkatali nito sa Afghanistan, at ang namumuong agresibong aktitud ng imperyalistang Tsina sa Silangang Asya.

Sa ilalim ng rehimeng Maliki, mas lalupang nag-apoy ang relihiyoso/tribung tunggalian sa loob ng Iraq. Katulad ni Saddam Hussein, ang paksyong Maliki ay nagmula sa relihiyon/tribung Shite. Pinatalsik ng naghaharing paksyon sa adminsitrasyon ang paksyon ng naghaharing na nagmula sa tribu/relihiyong Sunni.

Kaya, itinulak ng rehimeng Maliki ang mamamayang Sunni sa kandungan ng imperyalistang Saudi Arabia, ang pinakamalaking rehimeng Sunni sa Gitnang Silangan. Mas lalong pinalalim ng rehimen ang marahas na antagonismo sa pagitan ng mamamayang Shite at Sunni. Dahil dito, naitulak sa kampo ng ISIS ang mamamayang Sunni ng Iraq.

Mas tumindi ang mga pambobomba at masaker sa Iraq kung saan libu-libo ang namatay mula 2011. Nitong 2014 lang, sa loob ng 5 buwan ay mahigit 5,400 ka tao na ang namatay dahil sa karahasan. At ang pangunahing dahilan ay relihiyosong panunupil.

Resulta: mahigit 500,000 mamamayan ng Mosul ang nagkukumahog sa takot na lumayas sa kanilang syudad. Hindi pa kasama dito ang milyun-milyong mamamayan ng Syria na nais lumayas sa Syria dahil sa digmaan doon.

Ngayon, nasa peligro na mawasak ang Iraq bilang isang bansa na pagpipyestahan ang yaman nito ng 3 mga paksyon ng naghaharing uri na nagdigmaan gamit ang relihiyon at tribu: Islamistang Sunni na ISIS, Shite ng paksyong Maliki at ang Kurdish Peshmergas.

Katunayan, pinagpyestahan na ng Kurdish Peshmergas ang mga teritoryo at armas na inabandona ng hukbong Iraqi dahil sa opensiba ng islamistang ISIS.

At tiyak, ang bawat paksyon ay hahawakan ng mga imperyalistang kapangyarihan na naglalaway sa yaman ng Iraq laluna ang petrolyo nito.

Mas lalakas ang nasyunalismong Kurdish

Dahil sa opensiba ng ISIS, tiyak sasamantalahin ito ng Kurdish para mas igiit nila ang layuning magtayo ng hiwalay na bansa kung saan sasakupin nito ang mga bahagi ng Iraq, Iran, Turkey at Syria; kung saan ay hindi rin papayag ang mga naghaharing uri sa naturang mga bansa.

Mas lalupang dadanak ang dugo sa Syria sa ilalim ng rehimeng Assad

Sa loob ng mahigit 3 taon, 8-10 milyon mamamayan na ang lumayas sa Syria o kaya naghihirap sa mga refugee camps.

Ang oposisyon laban kay Assad ay hati-hati at nagpapatayan sa isat-isa: Free Syrian Army (FSA), Kurds laban sa mga Arabo, ISIS vs Nustra-front (sangay ng Alquida sa Syria). Kaya hindi nila nagawang patalsikin ang paksyong Assad. Maging ang mga imperyalistang kapangyarihan (USA/EU) na sumusuporta sa mga rebelde ay kumbinsido na rin na mas lalupang maging magulo ang Syria kung mula sa “oposisyon” ang hahawak ng kapangyarihan.

Ginawa ring taktika ni Assad na “hindi masyadong banatan” ang ISIS para makapanggulo ito sa tuta ng Amerika na rehimen ng Iraq.

At dahil karibal ng Iran ang ISIS (na tuta ng kanyang mortal na kaaway na Saudi Arabia), sa unang pagkakataon ay nag-alok ng tulong ang bagong gobyerno ng Iran sa rehimeng Shite ng Iraq para labanan ang ISIS.

Ganun pa man, nakipagtulungan din ang Iran sa Rusya at Tsina para suportahan naman ang rehimeng Assad ng Syria laban sa USA.

Hindi malayong mangyari na pakiusapan ng mga imperyalistang kapangyarihan ng Kanluran ang rehimeng Assad na patindihin na nito ang atake laban sa ISIS sa loob ng Syria.

Kalituhan ng naghaharing uri sa Turkey

Nalilito na rin ang Turkey paano niya ipagtanggol ang kanyang imperyalista at pambansang interes sa pinakahuling kaganapan ngayon sa Iraq.

Suportado ng Turkey ang mga islamista sa Syria laban sa rehimeng Assad. Sa matagal na panahon ay labas-pasok ang hukbong ISIS sa mga hangganan ng Turkey-Syria. Pero ngayon, tila mapilitan na itong harapin ang banta ng opensiba ng ISIS sa Iraq. Ibig sabihin nito, ihinto niya ang pagtatangkang patalsikin si Assad, labanan ang ISIS at ang opensiba ng Kurdish peshmergas sa teritoryo nito.

Ang Turkey mismo ay hindi papayag na magtayo ng isang islamistang estado ang ISIS sa Iraq at Syria.

Bentahe para sa imperyalistang Iran?

Ang Iran, mortal na kaaway ng imperyalistang Amerika at kinikilalang “alyado” ng Kaliwa sa kanilang “anti-imperyalistang prente” ay nag-alok na ngayon na tulungan nito ang tuta ng Amerika sa Iraq laban sa ISIS. Sa isang banda ay makatulong ito para palakasin ang imperyalistang posisyon nito sa rehiyon. Pero kung makialam ang Iran sa Iraq, kilalanin itong banta ng Saudi Arabia laban sa kanya.

Disbentaha sa Saudi Arabia?

Ang Saudi Arabia ang “financier” ng ISIS. Dehado ito kung magkaroon ng “pagkakaisa” ang Iran at USA laban sa ISIS sa Iraq. Posibleng lalakas ang impluwensya ng Iran sa Iraq. Dagdag pa, umaasa ang Saudi Arabia sa USA. Hindi pa kasama dito ang posibilidad na kakagatin ng ISIS ang kamay na nagpapakain sa kanya katulad ng ginawa ni Saddam Hussein sa USA.

Naglalaway ang ibang imperyalistang kapangyarihan habang mas humihina pa ang imperyalistang Amerika

Nagmamasid at parang mga buwitre na naghihintay lamang ang ibang imperyalistang kapangyarihan tulad ng Rusya, Tsina, Pransya, Britanya at Israel.

Kung manatili sa kapangyarihan ang rehimeng Assad na suportado ng Rusya, mas lalakas ang detrminasyon ng huli pa palakasin ang kanyang panghihimasok sa Ukraine.

Kabaliktaran naman ito sa Amerika. Ang mga kaganapan sa Iraq at Syria ay lalupang nagpapahina sa kanya. At dahil dito, mas lalakas ang “bawat isa para sa kanyang sarili” sa hanay ng mga imperyalistang kapangyarihan.

Ganun pa man, hindi rin papayag ang USA na babagsak ang rehimeng Maliki.

Walang hanggang kaguluhan at digmaan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo

Nagliliyab na Gitnang Silangan at umiinit na antagonismo sa Silangang Asya; ang buong mundo ay sadlak sa mga digmaan na kagagawan ng inter-imperyalistang bangayan at desperasyon para isalba ang bulok na pandaigdigang kaayusan.

Hindi na makontrol at hindi na mahulaan ng mismong mga “eksperto” at tapat na tagapagtanggol ng kapitalismo ano ang hinaharap ng sistema. Sa bawat solusyon na ipapataw ng naghaharing uri ay nagmistulang gasolina ito na mas lalupang nagpapaliyab sa nag-aapoy na mga kontradiksyon ng dekadenteng kapitalismo.

Tunay ngang naaagnas na ang pandaigdigang Sistema kung saan ang tangi at epektong solusyon ay internasyunal na komunistang rebolusyon. Kung hindi, tiyak na mawawasak ang mundo.

Nida, Hunyo 14, 2014 

Muling pinalakas ng media ang kampanya ng paksyong Aquino laban kuno sa katiwalian ng arestuhin at ikulong nito sila senador Bong Revilla at Jinggoy Estrada[1].

Sinabi na namin na walang solusyon ang kapitalismo at estado sa katiwalian.[2] Para sa amin, masimulan lamang ang tunay at epektibong kampanya laban sa katiwalian matapos maibagsak ang naghaharing uri at ang kapitalismo sa pandaigdigang saklaw.

Ang ibat-ibang estado ng Kanan at Kaliwa ng ibat-ibang bansa sa loob ng mahigit 100 taon ay naglunsad ng kampanya laban sa katiwalian sa loob ng mga estado nila para magkaroon ng harmoniya ang kanilang paghari at mapigilan ang tuluyang paglaho ng ilusyon ng masang anakpawis sa bulok na sistema. Pero lahat ng ito ay palpak dahil ang estado at ang dekadenteng kapitalismo mismo ang matabang lupa ng katiwalian sa pamahalaan. Kaya kahit pa parusang kamatayan ang ginawa nila, dumarami pa rin ang mga tiwaling opisyales ng kanilang mga gobyerno. Kaya naman nakipagtulungan na ang lahat ng mga institusyon (Kaliwa, Kanan, Simbahan, media) sa estado para himukin ang masang mahihirap na may pag-asa pang mareporma ang gobyerno at sistema upang ilayo ang masang anakpawis sa landas ng rebolusyonaryong pakikibaka.[3]

Sa esensya, dito naka-konteksto ang kampanya ng paksyong Aquino maliban pa sa pansariling interes ng Partido Liberal para sa eleksyong 2016.

Uring Manggagawa: Tanging uri na seryoso sa abolisyon ng katiwalian sa lipunan[4]

Ang ugat ng katiwalian ay ang krisis sa sobrang produksyon bunga ng pribadong pag-aari ng mga kagamitan ng produksyon, sistema ng tubo, sahurang pang-aalipin, kompetisyon at ang estado na siyang pinaka-makapangyarihang institusyon na nagtatanggol sa kapitalismo. Hanggat naghahari sa lipunan ang mga ito, hindi maglalaho at sa halip ay mas lalala pa ang pagnanakaw ng iilan sa libreng paggawa ng masang manggagawa para magpayaman sa sarili.

At sa lahat ng mga uri na pinagsamantalahan ng kapitalistang kaayusan, tanging ang uring manggagawa lamang ang interesado na wakasan ang mga ugat ng katiwalian sa pamamagitan ng pagtatayo ng isang komunistang lipunan sa buong mundo. Ang uring manggagawa lamang ang komunistang uri na iniluwal mismo ng kapitalismo. Ang istorikal na misyon ng uring ito ay ibagsak ang kapitalismo at itayo ang komunismo.

Ibagsak ang sistema ng kapital: Unang rekisito sa pagsugpo sa katiwalian

Umalingawngaw sa mga lansangan at gerilyang pakikidigma sa kanayunan ang sigaw ng repormismo: mas mahigpit na mga batas laban sa katiwalian, mas mahigpit na kontrol ng estado sa lipunan, malinis na eleksyon, mulat na pagboto, matitinong tao sa gobyerno at iba pang mga katulad. Sa madaling sabi, para sa mga repormista, isang malakas na estado ang solusyon laban sa katiwalian.

Ito ay malaking kasinungalingan sa teorya at praktika. Ang estado at sistema mismo ang pinagmulan ng katiwalian. Kaya naman, palpak ang mga solusyon nila. Katunayan, ang mga solusyon nila ang siya mismong dahilan ng paglala ng korupsyon.

Para sa mga rebolusyonaryong manggagawa, ang unang hakbang laban sa katiwalian ay ibagsak ang kapitalismo at lahat ng mga institusyon na nagtatanggol dito.

Diktadura ng Proletaryado: Instrumento ng manggagawa laban sa katiwalian

Hindi ang estado, anuman ang tawag dito[5] ang instrumento ng proletaryado hindi lang laban sa katiwalian kundi sa pagpanday ng komunistang lipunan kundi ang diktadura ng proletaryado.

Ang diktadura ng proletaryado ay hiwalay at independyente sa transisyunal na estado. Ito ay ang mga konseho at asembliya ng manggagawa na lumitaw sa rebolusyonaryong sitwasyon. Sila ang mga organisasyon ng manggagawa sa pakikibaka para ibagsak ang kapitalismo at itayo ang komunismo.

Kailangang independyente at hiwalay sila sa transisyunal na estado dahil ang papel ng huli ay sa pangkalahatan ay panatilihin ang umiiral na kalagayan (transisyunal na yugto) habang ang una ay isulong ito patungong komunismo. Katunayan, ng pumasok ang komunistang organisasyon sa estado at ginawa itong behikulo para sa komunismo ay kabaliktaran ang nangyari: ang komunistang organisasyon ay nilamon ng estado hanggang sa naging bulok ito at natransporma sa pagiging isang partido ng uring kapitalista.[6]

Sa ilalim ng diktadura ng proletaryado natitiyak na lahat ng mga tiwaling pulitiko sa dating kaayusan ay maparusahan ayon sa bigat ng kanilang mga kasalanan. Tiyak ang garantiya na walang papaboran ang diktadura ng proletaryado dahil unang-una na, hindi nakikipag-alyansa ang mga rebolusyonaryong manggagawa sa lahat ng paksyon ng naghaharing uri, mula man sa Kanan o Kaliwa ng burgesya. At hindi lang ang mga burukrata ng estado ang parurusahan kundi maging ang mga tiwaling burukrata ng mga unyon, media at Simbahan na nagpapayaman mula sa dugo at pawis ng masang manggagawa. Kabaliktaran naman ang ginagawa ng lahat ng paksyon ng Kaliwa.

Ang tanging kinikilalang alyado ng mga rebolusyonaryong organsisasyon ay ang mga manggagawa sa ibang mga bansa at iba pang pinagsamantalahan at inaaping mga uri sa lipunan.

At dahil independyente at hiwalay ang diktadura ng proletaryado sa transisyunal na estado sa panahon ng transisyunal na yugto mula kapitalismo patungong komunismo, maging ang huli ay hindi magiging ligtas sa parusa na ipapataw ng una sa mga opisyales nito kung magnakaw sila sa lakas paggawa ng uring manggagawa. Walang pag-aalinlangang gagawin ito ng diktadura ng proletaryado dahil ang ultimong layunin nito ay pahinain mismo ang estado hanggang sa ito ay maglaho.[7]

Narito ang mga pundamental na pagkakaiba ng pagsusuri at solusyon ng mga komunistang organisasyon sa pagsusuri at solusyon ng Kanan at Kaliwa ng burgesya sa usapin ng katiwalian at pagnanakaw sa yaman ng lipunan.

M3, Hunyo 23, 2014

Bagamat ang teksto sa ibaba ay direktang patungkol sa kaganapan sa Ukraine, sa imperyalistang tunggalian sa pagitan ng USA/EU at Rusya, ang esensya ng teksto ay aplikable sa mga kaganapan sa ibang panig ng mundo laluna sa silangang Asya kung saan tumitindi ang girian sa pagitan ng imperyalistang Tsina laban sa imperyalistang USA/Japan. Ang naghaharing burgesyang Pilipino at ang gobyerno nito ay nasa panig ng imperyalistang Amerika/Hapon laban sa Tsina kung saan hinahatak nila ang manggagawang Pilipino sa ideolohiya ng nasyunalismo palayo sa makauring paninindigan bilang bahagi ng manggagawa ng mundo.

Sa tulong ng mga paksyon ng Kaliwa laluna ng maoistang kilusan, mas pinalakas ng naghaharing uri sa Pilipinas ang ideolohiyang pagmamahal sa soberaniya ng Pilipinas...soberaniya na hindi nangyari at imposible ng mangyari sa panahon ng imperyalismo, ang huling yugto ng kapitalismo.

Ganun din ang ginagawa ng imperyalistang Tsina sa “kanyang” mga manggagawang Tsino: nilason sila ng nasyunalismong Tsino laban sa imperyalismong USA/Japan.

Habang ang mga makabayang Kaliwa ay nanawagan ng “pambansang pagkakaisa” laban sa panghihimasok ng imperyalistang Tsina o Amerika, salungat naman dito ang panawagan at pakikibaka ng mga rebolusyonaryong manggagawa sa Pilipinas, Tsina, Amerika, Hapon at iba pang bansa: “Manggagawa ng mundo magkaisa, ibagsak ang “sariling” pambansang burgesya at gobyerno para mapigilan at wakasan ang imperyalistang digmaan!”

Ang esensya ng linya at pagsusuri ng Kaliwa ay pasipismo at baluktot na “anti-imperyalismo”: ang pakikialam diumano ng USA sa girian ng imperyalistang Tsina sa mga bansa sa silangang Asya ay nagbuhos ng gasolina sa tunggalian ng mga pambansang kapitalista sa rehiyon. Ang argumento ng Kaliwa ng burgesya ay isang panlilinlang na maaring hindi makialam ang imperyalistang Amerika at kung hindi makialam ang Amerika ay maging “mapayapa” ang tunggalian ng mga pambansang kapitalista sa silangang Asya.

Tahasang kinalimutan ng Kaliwa at sadyang itinago ang kasaysayan ng imperyalistang tunggalian sa Asya mula pa noong WW I at laluna noong WW II. Nais ng Kaliwa na ihiwalay sa pandaigdigang kaganapan ang mga pangyayari sa silangang Asya habang nagdudumilat ang katotohanan na ang dahilan ng imperyalistang girian sa rehiyon ay ang mismong tunggalian ng mga imperyalistang kapangyarihan sa pandaigdigang saklaw.

Dagdag pa, nasa likod din ng “radikal” na makabayang programa ng maoistang CPP-NPA-NDF ay ang pagbibigay katuwiran sa kasinungalingan na inihasik nila sa loob ng halos 50 taon: 1) hindi kapitalista ang moda ng produksyon ng Pilipinas, kaya 2) “tama” lamang na kilalaning isang “progresibong” uri ang pambansang burgesya at “alyado” ng rebolusyon at 3) ang “digmaang bayan” ay isang progresibong digmaan.

Bagamat bangkarota na sa antas ng teorya at praktika ang maoismo, napakalakas pa rin ng impluwensya nito sa hanay ng manggagawa at kabataang Pilipino. Nahatak sila sa pagiging “Pilipino” sa halip na paninindigan ang pagiging manggagawa.

Ang panawagan at paninindigan ng mga rebolusyonaryong manggagawa ay pagpapatuloy ng internasyunalistang paninindigan ng mga rebolusyonaryo noong panahon ng WW I, WW II, Cold War at pagkatapos bumagsak ang bloke ng imperyalistang USSR noong 1989.

Kahit pa na sa kasalukuyang kalagayan ay halos hindi pinakinggan ng mga manggagawa sa Pilipinas ang internasyunalistang panawagan at linya, mananatiling matatag ang aming paninindigan sa internasyonalismo laban sa imperyalismo dahil ito ang bag-as ng rebolusyonaryong marxismo at interes ng internasyunal na proletaryado.

Internasyonalismo

Mayo 1, 2014

--------------------------------------

Laban sa imperyalismo: ang internasyunalismo ng uring manggagawa

Ukraine, Rusya

Matapos sakupin ng mga tropang Ruso ang malalaking gusali ng Crimea, mabigat ang binitawang salita ni John Kerry, ang Kalihim ng Estado ng Amerika para kondenahin ito:

“Hindi ka dapat kumilos sa 21 siglo na katulad ng sa 19 siglo sa pagsakop ng ibang bansa na ganap na nakabatay sa palusot.”

Si Putin, habang nangongopya mula sa salita ni Tony Blair, ay iginiit na ang semi-pananakop sa Ukraine ay isang “makataong pananakop”, at, ang mga pwersa na umukopa sa parliyamento ng Crimea ay mga lokal lamang na mga “yunit-pagtatanggol-sa sarili” na binili lamang ng mga unipormeng Ruso sa isang pamilihan.

Hindi mahirap na makita ang kawalang kabuluhan at ipokrasiya ng mga tagapagsalita ng kapital. Ang pahayag ni Kerry ay sinalubong ng pagtuligsa ng Kaliwa sa online, dahil ang palusot at pananakop ng ibang mga bansa ay gawain na ng Amerika sa nagdaang dalawang dekada at dagdag pa, sa pagsakop nito sa Iraq noong 2003 sa palusot ng paghahanap ng mga sandatang nakakasira ng marami bilang rurok ng aktitud ng Amerika sa “19 siglo”. Hinggil sa pakiusap naman ni Putin na makataong motibo, naging dahilan ito ng halakhak ng buong mundo, laluna sa Grozny na pinulbos noong 90s ng ang pwersang militar ng Rusya ay bangis na sinupil ang Chechnya dahil sa pagtangka nitong humiwalay mula sa Pederasyong Ruso.

Ang aktitud ng 19 siglo ay ang katangian ng imperyalismo. Sa panahong iyon ng kasaysayan ng kapitalismo, ang makapangyarihang mga bansa ay nagtayo ng malalaking imperyo sa pamamagitan ng pagsakop ng malalawak na hindi pa kapitalistang mundo para sa merkado, hilaw na materyales at murang lakas-paggawa. Karamihan sa mga lugar na ito ay naging direktang kolonya ng mga mananakop, at ang desperadong pag-agaw, pagtatanggol o paghati sa mga rehiyong ito ang mayor na salik bakit nangyari ang Unang Digmaang Pandaigdig.

Si Rosa Luxemburg, sa lahat ng mga Marxista, sa aming pananaw, ang siyang may pinakamalinaw na pananaw sa pinagmulan at katangian ng imperyalismo, ay naghapag ng napakahalagang punto sa transisyon mula sa “imperyalismo ng 19 siglo” tungo sa imperyalismo ng 20 siglo:

“Sa mataas na pag-unlad ng kapitalistang mga bansa at ng kanilang tumataas na maigting na kompetisyon sa pagsakop ng hindi pa kapitalistang mga lugar, lumaki ang kaguluhan at karahasan ng imperyalismo, kapwa sa agresyon laban sa hindi pa kapitalistang mundo at sa mas lumalalang kompetisyon sa pagitan ng mga kapitalistang bansa. Subalit habang mas marahas, mas mabangis at ganap ang pagdurog ng imperyalismo sa hindi kapitalistang mga sibilisasyon, naging mas mabilis ang pagputol nito ng kapitalistang akumulasyon. Bagamat ang imperyalismo ay ang istorikal na paraan para patagalin ang buhay ng kapitalismo, ito naman ang tiyak na paraan para mapabilis ang kanyang pagbagsak. Hindi ibig sabihin na ang kapitalistang pag-unlad ay sa aktwal magiging ganito kabangis: ang mismong tendensya patungong imperyalismo ay nagkahugis sa mga porma na magdadala sa huling yugto ng kapitalismo sa panahon ng kaguluhan at pagkasira”.

Ang mga salitang ito ay sinulat isang taon o dalawa bago ang Unang Pandaigdigang Digmaan. At hanggang ngayon ay nasa “panahon tayo ng kaguluhan at pagkasira”, na nakitaan ng pandaigdigang krisis sa ekonomiya, dalawang pandaigdigang digmaan, pumapatay na proxy wars (kadalasan sa ngalan ng de-kolonisasyon) sa panahon ng Cold War, ang magulong tunggalian ng mundo matapos bumagsak ang lumang sistema ng bloke.

Sa mga tunggaliang ito, maaring nagbago ng porma ang imperyalismo – direktang kontrol sa mga kolonya, katulad ng ginawa ng Britanya at Pransya halimbawa, na naging tanda ng pagbagsak sa halip ng paglakas, at ang pinaka-makapangyarihang kapitalistang bansa, ang USA, ay pinalitan ang lumang mga imperyo gamit ang kanyang napakalaking pang-ekonomiyang rekurso para igiit ang kanyang dominasyon sa malawak na lugar ng planeta. Pero kahit ang US ay paulit-ulit na naobligang suportahan ang kanyang pang-ekonomiyang impluwensya ng aksyong militar at kasama na ang pagsakop sa ibang mga bansa mula Korea hanggang Grenada at mula Vietnam hanggang Iraq. Hinggil naman sa kanyang panunahing karibal noong Cold War, ang USSR, na mas mahina sa ekonomiya, ang brutal na kontrol militar ang tanging paraan para makontrol ang kanyang bloke, na nakita natin sa pagsakop sa Hungary at Czechoslovakia. At bagamat wala na ang USSR, ang Rusya ni Putin ay nakasandal sa opsyong militar para ipagtanggol ang kanyang pambansang interes.

Sa madaling sabi: ang imperyalismo, sa halip na penomenon lamang para sa 19 siglo, ay nanatiling naghari sa mundo. At tulad ng sinulat ni Luxemburg mula sa bilangguan bilang parusa ng kanyang pagtutol sa digmaan ng 1914,

“Ang imperyalismo ay hindi nilikha ng anumang estado o grupo ng mga estado. Ito ay produkto ng partikular na yugto ng pagkahinog ng pag-unlad ng kapital, isang natural na internasyunal na kondisyon, ng hindi mahati na kabuuan, na makilala lamang sa lahat ng kanyang mga relasyon, at walang bansa na makaiiwas.” (The Junius Pamphlet)

Sa madaling sabi: lahat ng mga bansa ay imperyalista na ngayon, mula sa pinakamalaki hanggang sa pinakamaliit, lahat ay tinutulak ng sitwasyon ng kapitalistang akumulasyon na magpalawak sa kapinsalaan ng kanilang mga karibal, na gamitin ang digmaan, masaker at terorismo para ipagtanggol ang kanilang sariling pang-ekonomiya at diplomatikong mga interes. Hinggil sa patriyorismo at nasyunalismo ito ay walang iba kundi “isang tabing upang ikubli ang imperyalistang layunin, isang panawagan para sa imperyalistang tunggalian, ang huling ideolohikal na paraan para makumbinsi ang masa na maging pambala ng kanyon sa isang imperyalistang digmaan.” (Junius Pamphlet)

Si Luxemburg, katulad nila Lenin, Trotsky, Pannekoek, Rosmer at iba pa ay isang internasyunalista. Hindi niya tinitingnan ang lipunan mula sa punto-de-bista na “aking bansa”, kundi mula sa “aking uri”, ang uring manggagawa, na siyang tanging internasyunal na uri dahil ito ay pinagsamantalahan at inatake ng kapitalismo sa lahat ng mga bansa. Alam niya na ang nasyunalismo ay laging paraan para itago ang pundamental na realidad na ang kapitalistang lipunan ay nahahati sa mga uri – ang isa ay nagmay-ari ng pambansang ekonomiya at may hawak ng gobyerno ng bansa, at ang isa pa ay walang pag-aari maliban sa kapasidad nitong magtrabaho. Sa nakaraan, ng ang kapitalismo ay isang hakbang pasulong mula sa lumang pyudal na lipunan, ang ideyal na pambansang kalayaan ay nagsilbi sa mga pangangailangan ng isang progresibong burges na rebolusyon, pero sa panahon ng pabagsak na kapitalismo, wala ng positibo pa sa nasyunalismo maliban sa paghatak nito sa mga pinagsamantalahan para paglingkuran ang mga mapagsamantala sa isang digmaan.

Kaya ang mga internasyunalista, noong 1914, ay nanindigan sa pagpapatuloy at pagpapalalim ng makauring pakikibaka; para sa pakikipagkaisa sa mga manggagawa ng ibang mga bansa laban sa kanilang naghaharing uri; para sa pagkakaisa ng mga manggagawa ng mundo sa isang rebolusyon laban sa kapitalistang paghari saan mang panig ng mundo. Kaya ganun pa rin ang posisyon nila kaugnay ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, sa mga proxy wars sa pagitan ng USA at USSR, at kaya ganun din ang posisyon namin laban sa lahat ng mga digmaan sa kasalukuyan. Hindi kami kumakampi sa ‘maliit na demonyo’ laban sa ‘numero unong kaaway’, hindi kami sumusuporta sa ‘maliliit na mga bansa’ laban sa mas makapangyarihang mga bansa. Ni hindi kami nangatuwiran na mayroong ‘nasyunalismo ng mga inaapi’ na may moral na superyoridad sa ‘nasyunalismo ng mga nang-aapi’. Lahat ng mga porma ng nasyunalismo sa kasalukuyan ay parehong reaksyunaryo at parehong pumapatay.

Sa kasalukuyang kaguluhan sa Ukraine, hindi namin sinusuportahan ang ‘sobereniya’ ng Ukraine, na kinampihan ng imperyalismong US, ni sinusuporthan namin ang militarismo ng Rusya laban sa impluwensya ng US o Uropa sa timog na bahagi. Hindi kami 'nyutral' o pasipista. Kami ay pumapanig sa makauring pakikibaka ng lahat ng mga bansa, kahit pa, sa sitwasyon ng Ukraine at Rusya ngayon, ang makauring pakikibaka ay nalunod sa digmaan sa pagitan ng mga magkaribal na paksyon ng naghaharing uri.

Laban sa mga barikada ng pambansang bandila na humati sa mga manggagawa ng Ukraine at Rusya, laban sa banta nga ang patriyorikong lason ay hahatak sa kanila tungo sa malagim na pagpapatayan sa isat-isa, walang dahilan na lilihis ang mga internasyunalista mula sa lumang islogan ng kilusang manggagawa: ang uring manggagawa ay walang bansa! Manggagawa ng mundo, magkaisa!

Source URL: https://en.internationalism.org/worldrevolution/201403/9562/against-imperialism-internationalism-working-class [3]

Lahat ng paksyon ng mapagsamantalang uri (administrasyon o oposisyon, Kanan o Kaliwa) ay laging bukambibig ang “kapayapaan” at “para sa kaayusan”. Subalit sa mahigit 100 taon ay nasaksihan ng sangkatauhan ang mga mababangis at mapaminsalang digmaan na kumitil ng milyun-milyong buhay at sumira ng mga ari-arian. Hindi pa kasama dito ang pagkasira ng kalikasan.

Ang mga paksyon naman ng Kaliwa na nahumaling sa digmaan ay binigyang katuwiran pa ito sa argumentong “para magkaroon ng kapayapaan ay kailangang mayroong digmaan”. Saksi tayo sa mahigit 50 taon na armadong pakikibaka ng mga ibat-ibang gerilyang pwersa ng Kaliwa.

Sa panig ng mga komunista at internasyunalistang organisasyon tulad ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin (IKT/ICC), malinaw na ang mga digmaang nangyari mula noong WW I at ang mga pambansa at rehiyonal na digmaan ay hindi nagdulot ng kapayapaan kundi mas lumalalang kaguluhan at pagdurusa ng sangkatauhan. Sa ngalan ng “anti-imperyalismo”, “pambansang kalayaan” at “demokrasya” milyun-milyong mamamayan ang naghirap at nagdurusa.

Sa kabilang banda, kailangan din ilantad ang linyang “anti-digmaan” o “anti-armadong pakikibaka” ng mga repormista at “nagmamahal sa kapayapaan”. Ginawa nilang alibi ang “pagtutol” sa digmaan para tutulan mismo ang rebolusyonaryo at marahas na pagbagsak ng uring manggagawa sa estado at kapitalismo.

Habang ang mga ekstremistang paksyon ng Kaliwa ay naghasik ng militarista at banggardistang linya ng digmaan, ang mga repormista naman ay nagsaboy ng ilusyon sa mapayapang solusyon sa kahirapan at pagdurusa ng sangkatauhan sa pamamagitan ng mga reporma (parliyamentarismo at eleksyon) at ilusyon na posible pang maging makatao ang kapitalismo.

Kaya naman ang mga repormista (kabilang na ang mga ekstremista) ay nahumaling sa mga sektoral, isyu por isyu at hiwa-hiwalay na solusyon dahil sa mekanikal at hindi diyalektikal na pananaw na “ang maraming kantitad kung maipon ay magkaroon ng pangkalidad na pagbabago”. Binastardo nila ang materyalismong istoriko kung saan malinaw na nanindigan sa rebolusyonaryong karahasan para ibagsak ang luma at lipas na umiiral na panlipunang kaayusan.

Sa ilalim ng pandaigdigang dekadenteng kapitalismo, ang tanging pagpipilian ng sangkatauhan ay komunistang rebolusyon o pagkawasak ng mundo. Wala ng iba pa.

Ang isinalin namin na artikulo sa ibaba ay hindi lang naglalarawan sa karumal-dumal na mga epekto ng digmaan kundi nagpapaliwanag sa istorikal na prosesong dinaanan ng digmaan sa panahon ng kapitalismo at ang kaibahan ng mga digmaan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo laluna sa yugto ng dekomposisyon.

Internasyonalismo
Nobyembre 7, 2014

-----------------------------------------------------------------------------

Isang daang taon ang nakaraan, sa Agosto 1914, pumutok ang Unang Digmaang Pandaigdig. Ang opisyal na namatay sa digmaang ito ay 10 milyon at 8 milyon ang sugatan. Matapos pirmahan ang ‘kapayapaan’, sumumpa ang burgesya na nasa puso ang kamay na ito na ang ‘huli sa lahat ng mga digmaan’. Malinaw na isang kasinungalingan. Katunayan iyon ay ang unang madugong kaguluhan sa pagbukas ng dekadenteng kapitalismo. Ang kasaysayan ng 20 siglo at ang batang 21 siglo ay puno ng walang humpay na mga imperyalistang kumprontasyon. Ang Unang Pandaigdigang Digmaan ay nasundan ng Pangalawa, at nasundan ng Cold War, at ang Cold War ay nasundan ng marami at walang katapusang bangayan sa buong mundo mula 1990s. Ang kasalukuyan, hindi man kasing ispektakular sa kumprontasyon ng dalawang bloke, ng dalawang super-powers, ay naglalaman ng kasing bigat na banta sa sangkatauhan dahil ang dinamismo ay mas magulo, patungo hindi sa panibagong pandaigdigang digmaan kundi sa pagiging pangkalahatan ng mga digmaan at barbarismo. Ang digmaan sa Ukraine, tanda ng pagbabalik ng digmaan sa Uropa, ang istorikal na puso ng kapitalismo, ay isang kalitatibong hakbang tungo sa ganitong direksyon.

Bumalik ang digmaan sa Uropa

Matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig na mayroong 50 milyon patay, nahati agad ang Uropa sa brutal na tunggalian sa pagitan ng mga blokeng militar ng silangan at kanluran. Sa panahon ng mahabang yugto ng kaguluhan ng Cold War, ang pamamaslang ay nangyari sa mga gilid ng kapitalismo sa pamamagitan ng mga proxy wars sa pagitan ng USA at Russia. Ang madugong digmaan sa Vietnam ay malinaw na ilustrasyon nito. Subalit pagkatapos bumagsak ng Berlin Wall, agad nagsimula na naman ang isang bagong yugto ng kaguluhan.

Sa 1991, ang USA, na nasa unahan ng makapangyarihan pero pilit na koalisyon, ay ginamit ang alibi ng pagsakop ng Iraq sa Kuwait para ilunsad ang isang digmaan. Ang pangunahing layunin ay pigilan ang pagkawasak ng kanyang bloke sa pamamagitan ng pagpapakita ng pwersang militar na magpatibay ng kanyang pandaigdigang liderato. Ang ideya ay tiyakin ang pagsilang ng isang ‘bagong pandaigdigang kaayusan’. Sa kabila ng pagdurusa ng sangkatauhan at pagkasira ng maraming ari-arian (mahigit 500,000 ang patay), higit sa lahat sa malawakang pambobomba at pagsabog na nakasira ng baga, itong tinatawag na ‘surgical war’ ay magdadala daw ng bagong yugto ng kapayapaan at kasaganaan. Pero mabilis na nalantad ang kasinungalingang ito. Halos kasabay, isang bagong digmaan ang pumutok sa pintuan mismo ng Uropa, sa ex-Yugoslavia. Isang mabagsik na bangayan ilang oras mula sa Paris, akumulasyon ng mga masaker, tulad ng sa Srebrenica, na kagagawan ng French Blue Helmets, kung saan 6000-8000 Bosnians ang pinatay.

At ngayon, muli, ang gangrena ng militarismo ay umabot na sa mga pintuan ng Uropa. Sa Ukraine dinudurog ang burgesya. Armadong mga milisya, na kontrolado ng mga gobyerno ng Rusya at Ukraine, ay nagpapatayan kung saan ginawang hostage ang populasyon. Ang digmaang ito, batay sa nasyunalismo na inalagaan ng ilang dekada, ng isa sa mga buwitre: ang pangunahing mga bida, tulad ng dati, ang malalaking kapangyarihan, ng USA, Russia, France at iba pang mga bansa sa kanlurang Uropa.

Ang dramatikong sitwasyon sa Ukraine ay malinaw na tanda ng kalitatibong hakbang ng pagdurusa ng sistema. Ang katotohanan na ang digmaang ito ay tinutulak ng magkakaibang interes at napakalapit sa Uropa, na siyang naging pokus ng mga pandaigdigang digmaan sa nagdaang siglo, ay nagpakita na naabot na ng distema ang isang antas ng pagkawasak.

Ang pag-unlad ng bawat isa para sa kanyang sarili

Ang pagbagsak ng Berlin Wall at pagkawaak ng USSR ay bumasag sa disiplina ng dating bloke at nagbukas ng isang tunay na Pandora’s Box. Sa kabila ng maiksing ilusyon matapos ang unang Gulf war, napilitan ang USA na ipagpatuloy ang panghihimasok, ng mas madalas at sa mas maraming lugar, at kadalasan ay nagsasarili: Somalia, Bosnia, Kosovo, Afghanistan at Iraq. Itong imperyalistang polisiya ay ekspresyon ng istorikal na pagkainutil at malinaw na nabigo. Sa bawat panibagong pagpapakita ng pwersa ng isang humihinang super-power ay nagbunga ng paglaki ng kawalan ng kontrol sa mga larangan ng digmaan na kanyang pinaghihimasukan. Sa paghina ng panginoon, pumasok na tayo sa sitwasyon ng kaguluhan, ng paglaki ng imperyalistang pagkaganid, paglakas ng nasyunalismo, paglawak ng mga kaguluhang relihiyoso at etniko.

Ang mga pwersa sa sentro na ginatungan ng pagkaganid ay nagpalakas sa mga digmaan na nagpakita ng panlipunang kabulukan, na nagbunga ng pagkawasak ng mga gobyerno, paglitaw ng mga pinaka-mabagsik na mga warlords, ng mga adbenturistang tipong mafia na gumagawa ng lahat ng klase ng kasamaan. Ang prosesong ito ay lumimlim ng maraming dekada. Sa ikalawang hati ng 1980s, sunud-sunod na mga teroristang atake ang nangyari sa mga syudad ng Uropa tulad ng Paris, London at Madrid. Ang mga ito ay hindi kagagawan ng maliit na mga grupo kundi ng mga malalakas na estado. Ito ay mga aksyon ng digmaan na naglalarawan sa mga atake sa New York noong Setyembre 2001. Ang pinakamadilim na ekspresyon ng kabangisan, na dati nasa mga gilid lamang ng sistema, ay nagsimula ng bumalik sa mga sentro, sa mga lugar kung saan ang presensya at potensyal ng proletaryado ang tanging hadlang sa tunay na pagbulusok tungo sa isang bangungot.

Lumalaking barbarismo

Bawat araw, ang mga bakwit mula sa magulong mga bansa ay namamatay sa pagtatangkang makaabot sa Mediterranean. Nagtitipon sa mga bangka na malaki ang potensyal na malunod, sila ay nasa pinaka-desperadong byahe. Ayon sa UN Refugee Agency, ang bilang ng mga bakwit at naghahanap ng asylum, sa mga taong bakwit sa loob mismo ng kanilang mga bansa, ay lagpas na 50 milyon mula Ikalawang Pandaigdigang Digmaan. Sa katapusang bahagi noong nagdaang taon sa digmaan sa Syria lang ay mayroong 2.5 milyon bakwit at 6.5 milyon internal bakwit. At lahat ng mga kontinente ay apektado.

Sa halip na humina ang pangkalahatang tendensya ng dekadenteng kapitalismo, pinalakas ng dekomposisyon at  pinalala ang lumalaking irasyunal na mga aspeto. Ang pintuan ay nabuksan para sa baliw na paksyon ng burgesya, na pinataba ng nabubulok na lipunan at ng nihilismo. Ang paglitaw ng mga Islamistang grupo tulad ng Al Qaida, Islamic State at Boko Haram ay bunga ng proseso ng intelektwal at moral na pag-atras, ng walang humpay na pagkasira ng kultura. Noong 29 Hunyo, inihayag ng IS ang muling pagtatag ng isang ‘Caliphate’ sa mga rehiyon na kontrolado nito at inihayag ang kapalit ni Mohammed. Tulad ng kapareha nito na Boko Haram sa Nigeria, nakilala ito sa pagpaslang ng kanilang mga bilanggo at pagdukot at pag-alipin sa mga batang babae.

Itong mga oskurantistang organisasyon ay walang sinusunod at ginagabayan ng kombinasyon ng mistikal na kabaliwan at These obscurantist organisations at nakapandidiring interes ng mafia. Sa Syria at Iraq, sa mga sona na kontrolado ng Islamic State, walang bagong estado na mabubuhay. Kabaliktaran, ang pangunahing tendensya ay tungo sa pagkawasak ng mga estadong Syrian, Lebanese at Iraqi.

Itong nakakatakot na barbarismo, na  partikular na ginagawa ng mga jihadists, ay nagsisilbi ngayon na alibi para sa panibagong krusadang militar at kampanyang pambobomba ng kanluran. Para sa malalaking imperyalistang kapangyarihan, posible ito para takutin ang populasyon at ang uring manggagawa na hindi malaki ang gastos para sa kanila habang nagkukunwaring sibilisadong tagapamayapa. Pero ang Islamic State ay sa isang bahagi inaarmasan ng US at mga paksyon ng burgesya ng Saudi Arabia, hindi pa kasama ang pakikipagsabwatan ng Turkey at Syria. Kumawala na sa kontrol ng kanyang mga amo ang islamistang organisasyon na ito. Sa kasalukuyan ay kinubkub nito ang lungsod ng Kobane sa Syria, ilang kilometro mula sa hangganan ng Turkey, sa rehiyong Kurdish. Hindi katulad ng unang Gulf war, ang mga malalaking kapangyarihan, US ang nasa unahan, ay naghahabol sa mga kaganapan na walang anumang pampulitikang perspektiba, simpleng tumutugon lamang sa kagyat na sitwasyong militar. Isang halu-halong koalisyon ng 22 gobyerno, na may magkakaibang interes sa isat-isa, ay nagpasyang bombahin ang ilang bahagi ng lungsod na nakontrol ng IS. Ang US, ang namuno sa pekeng koalisyon ay walang kapasidad na magpadala ng tropa sa ibaba at pilitin ang Turkey, na matindi ang takot sa pwersang Kurdish na kontrolado ng PKK at PYD, na manghimasok sa larangang militar.

Lahat ng mga magulong lugar sa planeta ay nagliliyab. Kahit saan ang mga makapangyarihang bansa ay natutulak sa apoy. Ang hukbong Pransya ay natali sa Mali. Walang inabot ang negosasyon para sa ‘kapayapaan’ sa pagitan ng gobyernong Mali at mga armadong grupo. Mayroong permanenteng digmaan sa rehiyong sub-Saharan. Sa hilaga ng Cameroon at Nigeria, kung saan lugar ng pangangaso ng Boko Haram, mas dumami ang mga armadong labanan at teroristang mga aksyon. Kung ikonsidera natin ang lumalaking kapangyarihan ng Tsina sa Asya, makikita natin na parehong tensyon, parehong mala-mafiang paraan ay kumakalat sa buong mundo.

Naging mas irasyunal ang mga imperyalistang digmaan

Sa 19 siglo, kung saan umuunlad pa ang kapitalismo, ang mga digmaan para magtayo ng mga bansa-estado, mga kolonyalista o imperyalistang digmaan ay mayroong pang-ekonomiya at pampulitikang rasyunalidad. Ang digmaan ay mahalagang paraan para sa pag-unlad ng kapitalismo. Kailangan nitong sakupin ang mundo; nakamit ito sa pamamagitan ng kanyang pang-ekonomiya at pampulitikang kapangyarihan, tulad ng sabi ni Marx, “dugo at putik”.

Sa Unang Pandaigdigang Digmaan, radikal na nagbago ang lahat. Sa pangkalahatan ang pangunahing makapangyarihan ay humina dahil sa ilang taong digmaan. Sa kasalukuyan, sa yugto ng dekomposisyon ng sistema, isang totoong sayaw ng kamatayan, kabaliwan, ang humihila sa mundo at sangkatauhan tungo sa ganap na pagkawasak. Pagwasak-sa-sarili ang dominanteng katangian sa mga sona ng digmaan.

Walang kagyat na solusyon sa mala-impyernong sitwasyon, pero may isang rebolusyonaryong solusyon para sa hinaharap. At ito ang pasensyoso nating gagawin. Lipas na ang kapitalistang lipunan; hindi lang ito hadlang sa pag-unlad ng sibilisasyon kundi banta sa kanyang buhay. Noong nagdaang siglo ang komunistang rebolusyon sa Rusya at kanyang alingayngay sa Germany, Austria, Hungary at sa ibang lugar para mapahinto ang Unang Pandaigdigang Digmaan. Sa kasalukuyang istorikal na yugto, tanging ang pakikibaka lamang ng proletaryado magwakas ang bulok na pandaigdigang sistema.

Antonin 5.11.14

Bilang ekspresyon ng mahigpit na pagkondena ng Internasyonalismo (seksyon ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin sa Pilipinas) sa pinakahuling pang-aatake ng mga ahensya ng burges na estado sa aming organisasyon na may layuning maghasik ng panghihinala at kawalang tiwala sa loob ng aming organisasyon, ay isinalin namin sa Filipino ang “Communique to our readers: The ICC under attack from a new agency of the bourgeois state” na nasa link na ito: https://en.internationalism.org/icconline/201405/9742/communique-our-rea... [4]

Sa harap ng mga atake ng mga kaaway sa uri mula sa labas at loob, mas lumalaki ang pangangailangan ng pagkakaisa ng mga komunistang elemento at organisasyon laban sa mga atakeng ito.

Internasyonalismo

Mayo 17, 2014

----------------------------------------------

Sulat para sa aming mga mambabasa: Inatake ang IKT ng isang bagong ahensya ng burges na estado

Noong Oktubre 2013, iniluwal ang isang bagong ‘pampulitikang grupo’ at bininyagan ang sarili ng isang mapagkunwaring pangalan na ‘International Group of the Communist Left’ (IGCL). Wala masyadong sinabi ang grupong ito sa kanyang sarili: ang totoo ito ay pinagsanib ng dalawang elemento ng grupong Klasbatalo ng Montreal at mga elemento ng tinawag na ‘Internal na Praksyon’ ng IKT (IFICC), na pinatalsik ng IKT noong 2003 dahil sa aktitud na salungat sa pagiging isang komunistang militante: kabilang na ang pagnanakaw, paninirang-puri, at pambabraso. Ang mga elementong ito ay sadyang may aktitud ng isang espiya, sa partikular ang paglathala, sa internet, sa petsa ng kumperensya ng aming seksyon sa Mexico bago pa ang naturang petsa at paglathala sa tunay na inisyal ng pangalan ng isa sa aming mga kasama, na sinasabi nilang ‘lider ng IKT’. Sa mga mambabasa na hindi alam ito, pakibasa ang mga artikulo na inilathala sa aming pahayagan noong panahong iyon1.

Sa isa sa mga artikulong ito, ‘Ang ala-pulisya na pamamaraan ng IFICC’, malinaw na inilantad namin na ang mga elementong ito ay libreng nagbigay ng kanilang serbisyo at katapatan sa burges na estado. Malaking bahagi ng kanilang panahon ay inilaan nila para manmanan ang website ng IKT, nagtangkang makakuha ng impormasyon sa lahat ng kaganapan sa loob ng aming organisasyon, nagpakawala ng nakakasukang tsismis (laluna tungkol sa mag-asawang Louise at Peter, dalawang militante ng IKT, na lubha nilang pinag-iinitan at malugod nilang minanmanan sa loob ng mahigit 10 taon!). Matapos lumabas ang artikulong ito ay agad nilang inilabas ang 114 pahinang dokumento mula sa mga pulong ng aming internasyunal na sentral na organo para diumano patunayan na totoo ang kanilang mga akusasyon laban sa IKT. Ang tunay na pinakita ng dokumentong ito ay may sakit sa utak ang mga taong ito, lubusan na silang nabulagan ng kanilang galit sa aming organisasyon, at mulat silang nagbibigay ng impormasyon sa pulisya na nakakatulong ng malaki sa gawain ng huli.

Matapos isinilang ang maling pangalan na ‘Internasyunalistang Grupo ng Kaliwang Komunista’, ang kanyang unang pag-iyak ay isang isterikal na propaganda laban sa IKT, na makita natin sa pamagat ng pahina ng kanilang website: ‘Bagong (pinal?) internal na krisis ng IKT!’, na sinamahan ng ‘Panawagan sa proletaryong kampo at sa mga militante ng IKT’.

Sa loob ng ilang araw, itong ‘internasyunal na grupo’ na binuo ng apat na indibidwal ay nagkukumahog sa pagpapadala ng mga sulat sa buong ‘proletaryong kampo’, kabilang na ang aming mga kasama at ilan sa aming mga simpatisador (na may hawak silang mga address) para iligtas sila mula sa mga kuko ng diumano 'likidasyunistang paksyon’ (isang klan nila Louise, Peter at Baruch).

Ang mga pundador ng bagong grupong ito, ang dalawang impormante ng dating IFICC, ay nagsagawa ng kahiya-hiyang hakbang katulad ng pamamaraan ng pulisya na naglalayong wasakin ang IKT. Nagpatonog ng batingaw ang tinatawag na IGCL at malakas na sumisigaw na hawak nila ang mga internal na buletin ng IKT. Sa pagpapakita ng kanilang tropeyo sa digmaan at panraraket, malinaw ang mensahe ng mga impormanteng ito: may ‘espiya’ sa loob ng IKT na nakipagkutsabahan sa dating IFICC! Malinaw na gawain ito ng pulisya na walang ibang layunin kundi maghasik ng pangkalahatang panghihinala, panggugulo at paninira sa aming organisasyon. Kahalintulad ito sa ginawa ng GPU, ang pampulitikang pulisya ni Stalin, para wasakin ang Trotskyistang kilusan mula sa loob noong 1930s. Ganito rin ang ginawa ng mga membro ng dating IFICC (partikular ang dalawa sa kanila, Juan at Jonas, pundador ng IGCL) ng nagsagawa sila ng espesyal na byahe sa maraming mga seksyon ng IKT para mag-organisa ng sekretong mga pulong at magkalat ng tsismis na isa sa aming mga kasama (ang “asawa ng pangulo ng IKT”, sabi nila) ay isang “pulis”. Sa kasalukuyan, ganito pa rin ang paraan sa pagtatangkang maghasik ng kaguluhan at durugin ang IKT mula sa loob, pero mas kalunus-lunos: sa ilalim ng ipokritong palusot na “tulungan” ang mga militante ng IKT at iligtas sila mula sa “demoralisasyon”, itong mga propesyunal na manggagantso ay talagang sinabi sa lahat ng mga militante ng IKT: “mayroong isang (o marami) traydor sa inyong hanay na nagbigay sa amin ng inyong internal na mga buletin, pero hindi namin ibigay sa inyo ang kanilang mga pangalan, kayo na ang maghanap sino sila!”. Ito ang teribleng layunin ng lahat ng mga ahitasyon ng bagong ‘internasyunal na grupo’: muling maglako ng lason ng paghihinala at kawalang tiwala sa loob ng IKT para mapahina ito mula sa loob. Ito ang tunay na paninira na kasing imoral katulad ng paraan ng pampulitikang pulisya ni Stalin o ng Stasi.

Maraming beses naming sinulat sa aming pahayagan ang sinabi ni Victor Serge, sa kanyang bantog na libro na ginawang sanggunian ng kilusang manggagawa, Ano ang dapat malaman ng bawat rebolusyonaryo hinggil sa panunupil, malinaw na ang paghasik ng panghihinala at paninirang-puri ay paboritong sandata ng burges na estado para sirain ang mga rebolusyonaryong organisasyon:

“ang tiwala sa partido ang matibay na pundasyon ng lahat ng rebolusyonaryong pwersa....ang mga kaaway ng aksyon, mga duwag, mga nagtatago, mga oportunista, ay masayang iniipon ang kanilang armas – sa mga kanal! Panghihinala at paninirang-puri ang kanilang mga armas para siraan ang mga rebolusyonaryo...Itong dimonyo ng panghihinala at kawalang tiwala sa ating hanay ay mabawasan at mapigilan lamang sa pamamagitan ng malakas na determinasyon. Kailangan, bilang kondisyon ng anumang tunay na pakikibaka laban sa probokasyon – at akusasyon ng paninirang-puri sa kasapian – na anumang akusasyon laban sa sinumang rebolusyonaryo ay imposibleng tanggapin kung walang imbestigasyon. Kung may paghinala, kailangang itayo ang isang komite ng mga kasama at ang alituntunin ng akusasyon o ng paninirang-puri. Simpleng mga alituntunin ang susundin habang istrikto sa paninindigan kung nais na ipagtanggol ang moral na kalusugan ng mga rebolusyonaryong organisasyon”

Tanging ang IKT bilang rebolusyonaryong organisasyon ang nanatiling tapat sa tradisyon na ito ng kilusang manggagawa sa pamamagitan ng pagtatanggol sa mga prinsipyo ng mga Lupon para sa Karangalan (Juries of Honour) sa harap ng paninirang-puri: tanging mga adbenturista, kahina-hinalang mga elemento at mga duwag ang tutol na linawin ang mga bagay sa harap ng Lupon para sa Karangalan2.

Iginiit din ni Victor Serge na ang mga motibo bakit ilan sa mga rebolusyonaryo ay nagbibigay ng kanilang serbisyo sa mapanupil na mga pwersa ng burges na estado ay hindi laging mula sa materyal na kahirapan o karuwagan:

“mas delikado, ang mga walang budhi at adbenturista, na walang anumang pinaniniwalaan, walang pakialam sa ideyal na kanilang pinaglilingkuran, nahumaling sa ideya ng risgo, intriga, sekretong plano, komplikadong laro kung saan maari nilang malinlang ang sinuman. May talento sila, halos hindi mo mapansin ang kanilang papel”

At bilang bahagi ng pagkatao ng mga impormante o ahente probokador, makikita, ayon kay Serge, ang mga dating militante na “nasugatan ng partido”. Simpleng nasaktan ang damdamin, personal na sama ng loob (paninibugho, pagkabigo, pagkadismaya...) ay magtulak sa mga militante dahil sa hindi makontrol na galit sa partido (o laban sa ilang militante na tingin nila karibal) at kaya nag-alok ng kanilang serbisyo sa burges na estado.

Ang mga alarma ng ‘Panawagan’ ng ahensya ng burges na estado, ang IGCL, ay walang iba kundi panawagan ng pogrom laban sa ilan sa aming mga kasama (at tinuligsa na namin sa aming pahayagan ang mga banta na ginawa ng isang membro ng dating IFICC na nagsabi sa isa sa aming mga militante, “Ikaw, gigilitan kita ng leeg!”). Hindi aksidente na itong panibagong ‘Panawagan’ ng mga manggagantso ng IFICC ay agad na inilathala ng isa sa kanilang mga kaibigan o kakutsaba, isang Pierre Hempel, sa kanyang blog, ‘Le Proletariat Universel [5]’, kung saan mabasa ang salitang tulad ng “Peter at ang kanyang puta”. Ang sinasabing “puta” ay walang iba kundi ang aming kasama na ginugulo ng mahigit sampung taon ng mga manggagantso at potensyal na mamamatay-tao ng dating IFICC at kanilang mga kakutsaba. Ito mismo ang ‘proletaryong’ literatura na pinaiikot ng ‘Panawagan’ ng ‘IGCL’ para pukawin ang sama ng loob at pamboboso ng tinatawag na ‘proletaryong’ kampo. Nakuha ninyo ang mga kaibigan na nararapat sa inyo.

Pero hindi lang yan. Kung I-klik ninyo ang nota sa ibaba3, ang aming mga mambabasa na tunay na nasa kampo ng kaliwang komunista ay makakuha ng mas tamang ideya kung ano ang pinagmulan ng bagong ‘Internasyunal na Grupo ng Kaliwang Komunista’: sa loob ng maraming taon ito ay sinusuportahan ng isang tendensya sa loob ng burges na estado, ang NPA (ang ‘New Anticapitalist Party’ ni Olivier Besancenot na lumalahok sa eleksyon at regular na iniimbitahn sa TV). Ang tendensya ng NPA ay kadalasan maingay ang publisidad sa IGCL, na inilagay sa unang pahina ng kanilang internet site! Kung ang grupo ng ultra kaliwa ng kapital ay nagsagawa ng malaking publisidad para sa IFICC at sa kanyang bagong balatkayo, ang IGCL, ito ay patunay na kinilala ng burgesya ang isa sa kanyang tapat na lingkod: alam nito na maaasahan sila sa tangkang pagwasak sa IKT. Kaya ang mga manggagansto ng IGCL ay may karapatan na angkinin ang gantimpala mula sa estado (halata na mula sa Interior Minister), dahil nagbigay sila ng malaking serbisyo para dito kaysa iba na nakakuha ng mga medalya mula sa estado.

Iimbistigahan ng IKT ang nasa likod ng pangyayaring ito at ipaalam sa aming mga mambabasa. Posible na napasok kami ng isang (o marami) kanina-hinalang elemento. Hindi ito ang una at mataas ang aming karanasan sa ganitong problema mula pa noong nangyari kay Chenier. Si Chenier ay isang elemento na pinatalsik ng IKT noong 1981 at matapos ang ilang buwan ay opisyal ng naglingkod sa partido Sosyalista na nasa gobyerno noong panahonh iyon. Kung ito ang nangyari, malinaw na ipatupad namin ang aming konstitusyon katulad ng ginagawa namin sa nakaraan.

Pero hindi rin namin isinantabi ang isa pang hipotesis: na isa sa aming mga kompyuter ay na hacked ng pulisya (na nagmanman sa aming pagkilos sa loob ng mahigit 40 taon). At hindi ito imposible na ang pulisya mismo (sa pamamagitan ng pakukunwari na isang ‘espiya’, isang nagtatagong militante ng IKT) ang nagbigay sa IFICC ng aming mga internal na buletin dahil alam nila na itong mga manggagantso (at laluna ang dalawang pundador ng IGCL) ay agad na gamitin ito. Hindi ito nakapagtataka dahil ang mga kowboy ng IFICC (na mas mabilis pang bumaril kaysa kanilang sariling anino) ay ginawa na ito noon, sa 2004, ng umaalembong sila sa ‘nagtatagong’ elemento mula sa isang Stalinistang ahensya ng Argentina, ang ‘Citizen B’ na nagtago sa tinatawag na ‘Circulo de Comunistas Internacionalistas’. Itong hindi umiiral na ‘Circulo’ ay malaki ang naiambag sa paghasik ng nakakasukang kasinungalingan laban sa aming organisasyon, mga kasinungalingan kung saan tapat na tagahatid ang IFICC. Matapos malantad ang mga kasinungalingang ito, naglaho na si ‘Citizen B’, iniwan ang nanghihilakbot na IFICC at nagkagulo.

Sinabi ng IFICC/IGCL na “ang proletaryado ay mas lalupang nangangailangan ng kanyang pampulitikang mga organisasyon para mabigyan ng oryentasyon tungo sa proletaryong rebolusyon. Ang paghina ng IKT ay nagkahulugan ng paghina ng buong proletaryong kampo. At ang paghina ng proletaryong kampo ay nagkahulugan ng paghina ng makauring pakikibaka ng proletatyado”. Ito ang pinaka-kasumpa-sumpang ipokrisiya. Ang mga Stalinistang partido ay nagdeklara sa kanilang sarili na tagapagtanggol ng komunistang rebolusyon pero ang totoo sila ang pinaka-mabagsik na kaaway nito. Walang palalagpasin: anuman ang totoong dahilan – may 'impiltrador' ng IFICC o manipulasyon ng opisyal na mga pwersa ng estado – itong pinakahuling 'kudeta' ng IFICC/IGCL ay malinaw na nagpakita na ang kanyang bokasyon ay hindi pagtatanggol ng mga posisyon ng kaliwang komunista at pagkilos para sa proletaryong rebolusyon kundi para wasakin ang pangunahing organisasyon ng kaliwang komunista sa kasalukuyan. Ito ay ahensya ng pulisya ng kapitalistang estado, ito man ay binayaran o hindi.

Laging pinagtanggol ng IKT ang kanyang sarili laban sa mga atake ng kanyang mga kaaway, laluna sa mga nagnanais wasakin ito sa pamamagitan ng mga kampanya ng kasinungalingan at paninirang-puri. Ito rin ang gagawin namin sa kasalukuyan. Hindi kami magkagulo o matakot sa mga atake ng kaaway sa uri. Lahat ng mga proletaryong organisasyon sa nakaraan ay hinarap ang mga atake ng burges na estado na naglalayong wasakin sila. Matapang na pinagtanggol nila ang kanilang mga sarili at ang mga atakeng ito, sa halip na manghina sila, ay kabaliktaran ang nangyari: tumibay ang kanilang pagkakaisa at pagkakabit-bisig sa pagitan ng mga militante. Ito ang laging nangyayari sa IKT at sa kanyang mga militante sa mga atake at pangingispiya ng IFICC. Kaya, ng malaman ang kasuklam-suklam na panawagan ng IGCL, lahat ng mga seksyon at militante ng IKT ay agad kumilos para ipagtanggol, na may pinakamataas na determinasyon, ang aming organisasyon at ang mga kasama na target ng atake ng nasabing 'Panawagan'.

Internasyunal na Komunistang Tunguhin. 4.5.14

Source URL: https://en.internationalism.org/content/9742/communique-our-readers-icc-under-attack-new-agency-bourgeois-state [6]