Matindi ang pagtaas ng bilang ng mga taong nahawa sa Covid-19 virus nitong mga nakaraang linggo sa maraming bahagi ng mundo, laluna sa Uropa, na minsan pa muling naging isa sa mga epicentre ng pandemya. Ang “posibilidad ng pangalawang bugso” na inihayag ng mga epidemiologist ilang buwan na ang nakaraan ay naging realidad na ngayon at mas malamang na mas lubhang mapaminsala ito kaysa una. Sa maraming mga bansa, ang namatay kada araw ay umabot na sa daan-daan at ang mga intensive care unit na kailangan para gamutin ang seryosong nahawa na mga pasyente ay halos puno na, at ang ilan ay umapaw na tulad sa Italya, sa kabila na nasa panimula pa lang tayo sa panibagong bugso. Naharap sa seryoso at mabilis na paglala ng sitwasyon, mas dumarami ang mga estado na nawalan ng opsyon maliban sa pagpataw ng lokal o pambansang curfew o utos na manatili-sa-bahay para ma-minimisa ang pagkalat ng virus... syempre, labas sa mga oras ng pagtrabaho.

Ang kriminal na pagpapabaya ng burgesya

Nitong mga nakaraang buwan, ang midya sa maraming mga bansa ay nagsasahimpapawid ng kawalan ng simpatiya at maling mga mensahe mula sa mga awtoridad, sa paulit-ulit na mga akusasyon hinggil sa “iresponsable at makasariling kabataan” na nagtitipon sa malaking mga grupo “para mag-organisa ng patagong mga party”, o yaong mga holidaymaker na gustong maging masaya sa natitirang ilang araw ng tag-init sa labas ng bahay, at sa pagtanggal sa kanilang mga mask, nag-iinuman sa mga pavement café (habang ang mga gobyerno sa Mediterranean region ay masidhing hinihikayat ito para “isalba ang turismo mula sa pagbagsak”!). Itong malawakang kampanya na ang layunin ay sisihin ang “iresponsibilidad ng publiko” ay walang ibang pakay kundi pagtakpan ang kapabayaan at kakulangan sa paghahanda na pinakita ng naghaharing uri sa loob ng maraming taon [1] na ginaya nitong nakaraang mga buwan ng ang “unang bugso ay nakitaan ng relatibong paghina”.

Kahit na mulat talaga ang mga gobyerno na walang epektibong gamot, na ang pagbuo ng bakuna ay malayo pa at ang virus ay hindi kinakailangang aalis sa kanyang sarili, walang mga hakbang na ginawa para pigilan ang “ikalawang bugso”. Ang bilang ng mga empleyado sa mga ospital ay hindi dinagdagan mula noong Marso, ni dinagdagan ang bilang ng mga higaan sa intensive care. Nagpatuloy ang mga polisiyang buwagin ang sistema sa health care sa ilang mga bansa. Kaya lahat ng mga gobyerno ay tinutulak na bumalik sa “dating gawi”, ginugunita “ang magandang mga araw”, na isa lang ang iniisip: “Kailangang isalba ang pambansang ekonomiya!”.

Ngayon, sa parehong pag-alala, inatasan ng burgesya sa Uropa ang pinagsamantalahan na muling mag- lockdown, habang kaalinsabay ay hinihimok sila na patuloy na pumunta sa pagawaan, tinakwil ang katotohanan na ang pakikipaghalubilo sa ibang tao ay magbunga ng pagkalat ng virus (laluna sa malaking mga syudad), at may kakulangan sa hakbanging pangsanitasyon para tiyakin ang kaligtasan ng mga tao sa pagawaan at sa mga eskwelahan!

Ang kapabayaan at iresponsibilidad ng naghaharing uri nitong mga nakaraang buwan ay muling pinakita ang kawalan ng kapasidad na kontrolin ang pandemya. Ang resulta, malaking mayoriya ng mga estado sa Uropa ay maliwanag na nawalan ng kontrol sa sitwasyon. Ang malaking kamalasan ay nasa inutusan na pumunta sa pagawaan na nag-aalala at takot sa kontaminasyon, para sa kanilang mga sarili at kanilang mga mahal sa buhay.

Tubo o buhay?

Kabaliktaran sa kung ano ang sinabi, walang duda na ang layunin ng naghaharing uri ay hindi magligtas ng buhay kundi limitahan sa abot ng makakaya ang mapanirang mga epekto ng pandemya sa buhay ng kapitalismo, habang sinisikap na iwasan ang tendensya patungong panlipunang kaguluhan. Sa kadahilanang ito, kailangang tiyakin ang pag-andar ng makinarya ng kapitalismo ano man ang maging kabayaran. Sa partikular, kailangan magkaroon ng tubo ang mga kompanya. Walang paggawa at walang tubo na mangyari kung hindi magtatrabaho ang mga manggagawa sa pagawaan. Ito ang iniiwasan ng burgesya ano man ang kabayaran at kaya ang produksyon, kalakalan, turismo at pampublikong serbisyo ay dapat panatilihin sa maksimum na antas; ang magiging mga epekto sa buhay ng daan libo, o maging milyun-milyon na tao ay minimimal lang ang kahalagahan.

Walang pagpipilian ang naghaharing uri para magarantiya ang kaligtasan ng kanyang sariling sistema ng pagsasamantala. Anuman ang gagawin nito, hindi na nito mapigilan ang paglubog ng kapitalismo sa kanyang hindi magbabagong istorikal na krisis. Samakatuwid, itong hindi maibabalik na pagbulusok ay naglantad sa kung ano talaga ito, ganap na walang pakialam sa halaga ng buhay ng tao at handang gawin ang lahat para panatilihin ang sariling paghari, kabilang na ang pabayaan na mamatay ang libu-libong tao, mula sa mga matanda, na kinilalang “walang silbi” sa mata ng kapital. Ang pandemya ay malupit na liwanag ng kapitalismo para manatili, habang nabubulok sa kaibuturan, at banta sa sangkatauhan.

Tanging makauring pakikibaka ang tatapos sa lahat ng mga pandemya

Kaya walang maasahan ang mga pinagsamantalahan sa mga estado at gobyerno na, anuman ang kanilang pampulitikang kulay, ay kabilang sa naghaharing uri at naglilingkod dito. Walang mapapala ang mga pinagsamantalahan sa pagtanggap na walang pagtutol sa mga “sakripisyo” na pinataw sa kanila para “isalba ang ekonomiya”. Maya-maya lang, maaring malimitahan ng burgesya ang pinsala ng virus sa kalusugan sa pamamagitan ng distribusyon ng epektibong bakuna. Pero ang mga kondisyon ng panlipunang kabulukan na dahilan ng pandemya ay hindi maglaho. Dahil sa pananaw na digmaan na nangyayari sa pagitan ng mga estado, sa mabangis na “paligsahan para sa bakuna”, magdulot ito ng malaking problema sa kanyang distribusyon.

Dahil sa mga kalamidad sa industriya o kapaligiran, mas malaki ang posibilidad na ang sangkatauhan ay haharap sa panibagong mga pandaigdigang pandemya sa hinaharap, maging mas nakamamatay na mga sakit. Sa harap ng ekonomikong kapinsalaan na pinalala ng pandemya, ang pagsabog ng kawalan ng trabaho at pagtaas ng bilis at presyur ng kahirapan na maging bunga nito, walang pagpipilian ang uring manggagawa kundi lumaban para ipagtanggol ang kanilang kabuhayan. Lumalawak na ang galit at nagsisikap ang burgesya na pahinain ito sa maiksi at pansamantalang panahon sa pamamagitan ng pangako sa mga pamilya nila na mangyari ang mga selebrasyon sa kataposan ng taon (sa kabila na kailangang limitahan ang bilang ng pwedeng magtipon). Subalit itong “pansamantalang pagtigil” sa lock-down para mapakalma ang mga confectioner (para sa kapakanan ng sektor sa turismo) ay sa esensya walang magbago.

Maliwanag na ang 2021 ay hindi maging mas mabuti kaysa 2020, mayroon o walang bakuna. Sa ilang mga punto, ang pakikibaka ay muling magpatuloy, matapos mapangibabawan ang pagkabigla sa pandemya. Sa muling pagpapatuloy lang sa landas ng pakikibaka laban sa mga atake ng burgesya, sa kanyang estado at mga kapitalista, pareho sa publiko at pribadong sektor, mapaunlad ng uring manggagawa ang kanyang pagkakaisa at pakikiisa. Tanging sa makauring pakikibaka lang, sa paglagot sa banal na lubid na nagtali sa kanila sa kanilang mga mapagsamantala, ay magkaroon ng kakayahan, sa katalagalan, para buksan ang perspektiba para sa buong sangkatauhan na binantaan na burahin ng sistema ng pagsasamantala na nasa ganap na dekomposisyon. Patuloy na mas lulubha lang ang kapitalistang kaguluhan, na may marami pang kalamidad at bagong mga pandemya. Kaya ang kinabukasan ay nasa kamay ng proletaryado. Tanging ang proletaryado lang ang may kapasidad na ibagsak ang kapitalismo, para iligtas ang planeta at itayo ang bagong lipunan.

Vincent, 11 November 2020

[1]Tingnan ang aming maraming artikulo sa aming website na tumutuligsa sa sistemang pang-ospital sa buong mundo: “Special dossier on Covid-19: The real killer is capitalism!” [1]

Source URL: https://en.internationalism.org/content/16942/second-wave-pandemic-impot... [2]

Ang ulat na ito ay sinulat para sa kamakailan lang na kongreso ng aming seksyon sa Pransya at masusundan ng iba pang mga ulat sa sitwasyon ng mundo.

Patuloy na nanalasa at lumalala ang kalamidad: sa opisyal na datos may 36 milyon nahawa at mahigit isang milyon ang namatay sa buong mundo [1]. Mula sa pagpaliban sa mga kontra-hakbangin sa pagpigil sa pagkalat ng virus, ay pagkatapos pagpataw ng brutal na pagsara sa malawak na sektor ng ekonomiya, ang ibat-ibang paksyon ng burgesya sa mundo sa bandang huli ay sumugal sa pagbangon sa ekonomiya, sa kapinsalaan ng mas maraming biktima, sa pagbukas-muli sa lipunan habang ang pandemya ay pansamantala lang na humina sa ilang mga bansa. Sa papalapit na taglamig, malinaw na ang pagsugal ay hindi nanalo, tanda ng paglala, sa minimum sa medium term, pareho sa ekonomiya at medikal. Ang bigat ng kalamidad ay nahulog sa balikat ng internasyunal na uring manggagawa.

Hanggang ngayon isa sa mga kahirapan ay ang pagkilala sa katotohanan na ang kapitalismo ay pumasok na sa huling yugto ng kanyang istoriko na pagbulusok – ang pagkaagnas ng lipunan – ang kasalukuyang yugto, na depinidong binuksan ng pagbagsak ng Bloke sa Silangan sa 1989, ay sa panlabas lumitaw bilang paglaganap ng mga sintomas na tila walang inter-koneksyon, hindi katulad sa mga nagdaang yugto ng dekadenteng kapitalismo na nakilala at maliwanag na dominado ng mga palatandaan ng pandaigdigang digmaan o proletaryong rebolusyon [2]. Pero ngayon sa 2020, ang pandemya ng Covid, ang pinaka-signipikanteng krisis sa kasaysayan ng mundo mula Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ay naging malinaw na simbolo ng buong yugto ng dekomposisyon sa pamamagitan ng pagkaipon ng mga serye ng salik ng kaguluhan na nagpakita ng pangkalahatang pagkabulok ng kapitalistang sistema. Kabilang dito:

- ang paghaba ng matagalang krisis sa ekonomiya na nagsimula sa 1967[3], at ang kinahinatnan na akumulasyon at intensipikasyon ng mga hakbangin sa paghihigpit, ang nagpabilis sa kakulangan at magulong tugon sa pandemya ng burgesya, na nagbunga para mapilitan ang naghaharing uri na malawakang palalain ang krisis sa ekonomiya sa pamamagitan ng pagtigil sa produksyon sa isang signipikanteng panahon;

- ang pinagmulan ng pandemya ay malinaw na dahil sa pinabilis na pagsira sa kapaligiran likha ng pagpupumilit ng talamak na krisis ng kapitalistang sobrang produksyon;

- ang di-organisadong tunggalian ng mga imperyalistang kapangyarihan, na kapansin-pansin sa dating magkaalyado, ang dahilan ng pandaigdigang kapalpakan ng tugon ng internasyunal na burgesya sa pandemya;

- sa kawalang kakayahan sa pagtugon ng naghaharing uri sa krisis sa kalusugan nabunyag ang lumalaking tendensya ng kawalan ng pampulitikang kontrol ng burgesya at kanyang estado sa lipunan sa loob ng bawat bansa;

- ang pagbaba ng pampulitika at panlipunang kakayanan ng naghaharing uri at kanyang estado ay sinamahan ng kagilas-gilas na ideololohikal na pagkabulok: ang mga lider ng pinakamakapangyarihang mga bansa ay bumuga ng nakakatawang kasinungalingan at walang kwentang pamahiin para bigyang katuwiran ang kanilang kawalan ng kakayanan.

Kaya mas malinaw kaysa nakaraan na pinagsama ng Covid-19 ang epekto ng kabulukan sa lahat ng pangunahing antas ng kapitalistang lipunan – ekonomiya, imperyalista, politikal, ideolohikal at sosyal.

Itinaboy rin ng kasalukuyang sitwasyon ang kahalagahan ng ilang penomena na dapat salungat sa pagsusuri na pumasok na ang kapitalismo sa terminal na yugto ng kaguluhan at pagkasira ng lipunan. Sabi ng mga pumupuna sa amin, ang mga penomenang ito ay diumano nagpapatunay na ang aming analisis ay dapat ‘pagdudahan’ o simpleng hindi pansinin. Sa partikular, sa nakalipas na ilang taon ang nakamamanghang tantos ng paglago ng ekonomiya ng Tsina ay tila, para sa aming mga kritikal na tagapuna, ay pagtanggi na mayroong yugto ng dekomposisyon at maging pagbulusok. Sa totoo lang, ang mga tagamasid na ito ay nabighani sa ‘pabango ng modernidad’ na binuga ng industriyal na paglago ng Tsina. Ngayon, bilang resulta ng pandemya ng Covid, hindi lang tumigil ang ekonomiyang Tsino kundi nabunyag ang pagiging atrasado dahil sa mababang pag-unlad at kabulukan.

Ang perspektiba ng IKT mula 1989 na ang pandaigdigang kapitalismo ay pumasok na sa huling yugto ng panloob na pagkawasak, ay batay sa marxistang paraan ng pagsusuri sa pandaigdigan at pangmatagalang mga tendensya, sa halip na naghahabol sa temporaryong mga kaibahan o kumapit sa lipas na mga pormula, ay kapansin-pansin na nakumpirma.

Ibinunyag ng kasalukuyang kalamidad sa kalusugan, higit sa lahat, ang lumalaking kawalan ng kontrol ng uring kapitalista sa kanyang sistema at lumalaking kawalan ng perspektiba para sa lipunan ng tao sa kabuuan. Ang lumalaking kawalan ng kaalaman sa mga instrumento na pinaunlad ng burgesya para pigilan at ilihis ang mga epekto ng istorikong pagbulusok ng kanyang moda ng produksyon ay mas naging kongkreto.

Higit pa, pinakita ng kasalukuyang kalagayan ang lawak kung saan ang uring kapitalista ay hindi lang nawalan ng kapasidad na pigilan ang lumalaking panlipunang kaguluhan kundi mas pinalala ang mismong kabulukan na dati nababantayan nito.

Pandemya, pagbulusok, pagkaagnas

Para mas ganap na maintindihan bakit ang pandemya ng Covid ay simbolo ng yugto ng pagkaagnas ng kapitalismo dapat makita natin paanong hindi ito nangyari sa nagdaang mga panahon katulad ngayon.

Ang mga pandemya ay nangyari na sa nagdaang mga panlipunang sistema at may mapanira at nagpapabilis na epekto sa pagbulusok ng nagdaang mga makauring lipunan, tulad ng Justinian Plague sa kataposan ng sinaunang lipunang alipin o ang Black Death sa pabagsak na pyudalismo. Pero walang yugto ng pagkaagnas sa dekadenteng pyudal dahil ang bagong moda ng produksyon (kapitalismo) ay nagkahugis na sa loob at kaagapay ang luma. Sa pananalasa ng salot, napapabilis ang maagang pag-unlad ng burgesya.

Sa dekadenteng kapitalismo, ang pinaka-dinamikong sistema ng pagsasamantala sa lakas-paggawa sa kasaysayan, kailangang sakupin ang buong lipunan at pinigilan ang paglitaw ng anumang bagong porma ng produksyon sa loob nito. Kaya, sa kawalan ng daan patungong pandaigdigang digmaan at muling paglitaw ng proletaryong alternatiba, pumasok ang kapitalismo sa yugto ng ‘ultra-dekadente’ ayon sa Tesis ng Dekomposisyon ng IKT [4]. Kaya, ang kasaluyang pandemya ay hindi makapagbagong-buhay sa produktibong pwersa ng sangkatauhan sa loob ng umiiral na lipunan kundi pwersahin tayo na masulyapan ang hindi mapigilang pagbagsak ng lipunan ng tao sa kabuuan hanggat hindi ganap na maibagsak ang pandaigdigang kapitalismo. Ang pagbaling sa sinaunang paraan ng kwarentenas bilang tugon sa Covid, sa panahon na napaunlad ng kapitalismo ang syentipiko, teknolohikal at sosyal na mga paraan para maunawaan, maiwasan at makontrol ang pagkalat ng salot, (pero hindi nagawang gamitin ang mga ito) ay testimonya ng  pagtigil ng lipunan na ‘nabubulok sa kaibuturan’ at lumalaki ang kawalang kakayahan na gamitin ang mga produktibong pwersa na pinapaandar nito.

Ang kasaysayan ng panlipunang epekto ng nakakahawang sakit sa buhay ng kapitalismo ay nagbigay sa atin ng dagdag na kaalaman sa kaibahan sa pagitan ng pagbulusok ng sistema at sa ispisipikong yugto ng dekomposisyon sa loob ng yugto ng pagbulusok na nagsimula sa 1914. Ang pasulong na kapitalismo at maging ang kasaysayan ng halos buong yugto ng pagbulusok ay nagpakita ng umuunlad na kadalubhasaan sa syensya-medikal at pampublikong kalusugan laban sa nakakahawang sakit laluna sa abanteng kapitalistang mga bansa. Ang promososyon ng pampublikong pangangalaga sa kalusugan at sanitasyon, ang tagumpay laban sa smallpox at polio at ang pag-urong ng malaria halimbawa, ay ebidensya ng ganitong pag-unlad. Kalaunan, matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ang hindi nakakahawang mga sakit ang naging dominanteng dahilan ng maagang pagkamatay sa mga sentro ng kapitalismo. Huwag nating isipin na itong kapangyarihan sa pag-unlad ng epidemiology ay nangyari dahil sa pag-angkin ng burgesya sa makataong pag-aalala ng burgesya. Ang pinakamahalagang layunin ay likhain ang istableng kapaligiran para sa intensipikasyon ng pagsasamantala na hinihingi ng permanenteng krisis ng kapitalismo at higit sa lahat para sa paghahanda at ultimong mobilisasyon ng populasyon para sa interes militar ng mga imperyalistang bloke.

Mula 1980s ang positibong tendensya laban sa nakakahawang sakit ay nagsimulang bumaliktad. Bago, o nagbabagong mga pathogen ay nagsimulang lumitaw tulad ng HIV, Zikah, Ebola, Sars, Mers, Nipah, N5N1, lagnat na Dengue, atbp. Ang nadaig na mga sakit ay naging mas lumalaban sa gamot. Ang pagbabagong ito, partikular ang zoonotic viruses, ay may kaugnayan sa paglaki ng mga syudad sa mga atrasadong rehiyon ng kapitalismo – partikular sa mga pook ng mahihirap na 40%  sa paglagong ito – at sa pagkasira ng kagubatan at lumalaking pagbabago ng klima. Habang nagawang unawain at sundan ng epidemiology ang mga virus, bigo ang estado sa implementasyon ng mga kontra-hakbangin laban dito. Ang hindi sapat at magulong tugon ng burgesdya sa Covid-19 ay maliwanag na kumpirmasyon sa lumalaking kapabayaan ng kapitalistang estado  sa muling paglakas ng nakakahawang mga sakit at sa pampublikong kalusugan, at dahil sa pagbalewala sa kahalagahan ng panlipunang proteksyon sa pinaka-batayang antas. Itong lumalaking kawalan ng kakayahan ng burges na estado ay may kaugnayan sa ilang dekadang pagtapyas sa ‘panlipunang sahod’, partikular sa serbisyong pangkalusugan. Subalit ang lumalaking kapabayaan sa pampublikong kalusugan ay ganap lang na maipaliwanag sa balangkas ng yugto ng pagkabulok, na kumikiling sa iresponsable at panandaliang tugon ng malaking bahagi ng naghaharing uri.

Ang mahalaw na kongklusyon sa pagbaliktad ng pagsulong ng pagkontrol ng nakakahawang sakit sa nagdaang ilang dekada ay hindi maiwasan: ito ay ilustrasyon ng transisyon ng dekadenteng kapitalismo tungo sa huling yugto ng dekomposisyon.

Syempre, ang lumalalang permanenteng krisis ng kapitalismo ang ugat ng transisyong ito, isang krisis na komon sa lahat ng mga yugto ng kanyang pagbulusok. Pero ang kanyang pamamahala – o sa halip ang lumalaking maling pamamahala – sa mga epekto ng krisis ang nagbago at susing sangkap sa kasalukuyan at darating na mga kalamidad na katangian ng ispisipikong yugto ng dekomposisyon.

Ang mga paliwanag na bigong isaalang-alang ang pagbabagong ito, katulad ng sa International Communist Tendency halimbawa, ay napako sa bukambibig na ang motibo para sa tubo ang dahilan ng pandemya. Para sa kanila ang ispisipikong mga sirkumstansya, tiyempo at lawak ng kalamidad ay nanatiling isang misteryo.

Ni ang reaksyon ng burgesya sa pandemya ay ipaliwanag na bumalik sa iskema sa yugto ng Cold War, na parang ginawang ‘armas’ ng mga imperyalistang kapangyarihan ang Covid virus para sa imperyalistang militar na layunin at ang malawakang kwarentenas ay mobilisasyon ng populasyon para dito. Nakalimutan ng paliwanag na ito na ang pangunahing mga imperyalistang kapangyarihan ay hindi na organisado sa imperyalistang mga bloke at hindi nila malayang mapakilos ang populasyon para sa mga layunin ng digmaan. Ito ay sentral sa stalemate sa pagitan ng dalawang pangunahing mga uri na siyang ugat ng yugto ng pagkabulok.

Sa pangkalahatan, hindi ang viruses kundi mga bakuna ang may benepisyo sa mga ambisyong militar ng imperyalistang bloke [5]. Natuto ang burgesya sa mga aral ng Spanish flu sa 1918 sa puntong ito. Ang hindi makontrol na hawaan ay isang malaking panganib sa militar tulad ng nangyaring demobilisasyon sa maraming US aircraft carriers at French aircraft carrier dahil sa Covid-19. Kabaliktaran, ang istriktong kontrol sa pathogens ang laging kondisyon ng bawat imperyalistang kapangyarihan sa kanilang kapasidad sa bio-warfare.

Hindi ibig sabihin na hindi ginamit ng mga imperyalistang kapangyarihan ang krisis sa kalusugan para isulong ang kanilang interes laban sa kanilang mga karibal. Pero sa kabuuan pinakita lang ng mga ito ang lumalaking bakyum ng pandaigdigang imperyalistang liderato na iniwan ng Estados Unidos, na walang anumang kapangyarihan, kabilang na ang Tsina, na hahalili sa papel na ito o may kapasidad na likhain ang alternatibang bloke. Kinumpirma ng malaking kapahamakan sa Covid ang kaguluhan sa antas ng imperyalistang tunggalian.

Ang malawakang kwarentenas ng mga imperyalistang estado ngayon ay tiyak na sinamahan ng mas malaking presensya ng militar sa pang-araw-araw na buhay at ang paggamit ng mga estado ng mga mga sermon sa panahon ng digmaan. Subalit ang demobilisasyon ng populasyon sa malawak na konsiderasyon ay dahil sa takot ng estado sa banta ng panlipunang kaguluhan kung ang uring manggagawa, habang tahimik, ay nanatiling hindi pa nagapi.

Ang pundamental na tendensya tungo sa sariling-pagkawasak na komon na katangian sa lahat ng mga yugto ng dekadenteng kapitalismo ay nagbago sa kanyang dominanteng porma sa yugto ng dekomposisyon mula sa pandaigdigang digmaan tungo sa pandaigdigang kaguluhan na dagdag lang sa paglaki ng banta ng kapitalismo sa lipunan at sa sangkatauhan sa kanyang kabuuan.

Ang pandemya at ang estado

Ang namagitan sa kawalan ng kontrol ng burgesya na naging katangian ng pandemya ay ang instrumento ng estado. Ano ang pinakita ng kalamidad hinggil sa kapitalismo ng estado sa panahon ng yugto ng pagkabulok?

Magugunita natin, para maunawaan ang tanong na ito, ang obserbasyon ng pampleto ng IKT Ang Dekadenteng Kapitalismo na sa ‘pagtaob ng super-istruktura’ ang paglaki ng papel ng estado ay katangian ng pagbulusok ng lahat ng mga moda ng produksyon. Ang pag-unlad ng kapitalismo ng estado ay ang sukdulang ekspresyon ng ganitong pangkalahatang istorikal na penomenon.

Tulad ng itinuro ng GCF[6] sa 1952, hindi solusyon ang kapitalismo ng estado sa mga kontradiksyon ng kapitalismo, kahit pa naantala nito ang mga epekto, kundi ekspresyon ng mga ito. Ang kapasidad ng estado na panatilihing nakatayo ang bulok na lipunan, gaano man ito kaagresibo, ay hihina kalaunan at sa huli magiging pabigat na salik sa mismong mga kontradiksyon na nais nitong makontrol. Ang dekomposisyon ng kapitalismo ay isang yugto kung saan ang lumalaking kawalan ng kontrol ng naghaharing uri at ng kanyang estado ang nagiging dominanteng tendensya sa panlipunang ebolusyon, ay malinaw na pinakita ng Covid.

Subalit, maling isipin na ang kawalan ng kontrol ay pantay ang pag-unlad sa lahat ng antas ng mga aksyon ng estado, o ito ay isa lang panandaliang penomenon.

Sa internasyunal na antas

Sa pagbagsak ng bloke sa Silangan at ang resulta ng kawalang kwenta ng bloke sa Kanluran, ang mga istruktura militar tulad ng NATO ay nawalan ng pagkakaisa gaya ng pinakita sa nangyari sa mga digmaan sa Balkan at Gulpo. Ang dislokasyon sa antas militar at estratehiko ay hindi maiwasan na samahan ng kawalan ng kapangyarihan – sa ibat-ibang bilis – sa lahat ng mga ahensyang inter-estado na itinayo sa udyok ng imperyalismong US matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, tulad ng World Health Organisation at UNESCO sa panlipunang antas, ang EU (sa kanyang dating balatkayo), ang World Bank, ang IMF, ang World Trade Organisation sa pang-ekonomiyang antas. Ang mga ahensyang ito ay naka-disenyo para panatilihin ang istabilidad at ang ‘soft power’ ng bloke ng Kanluran sa ilalim ng liderato ng US.

Ang proseso ng pagkabulok at paghina ng mga inter-estadong organisayon ay partikular na tumindi ng mahalal si Trump bilang presidente ng US sa 2016.

Malinaw sa puntong ito ang relatibong pagiging inutil ng WHO sa panahon ng pandemya at may kaugnayan sa pagkanya-kanya ng bawat estado na alam na natin ang nakamamatay na mga resulta. Ang ‘war of the masks’ at ngayon ang darating na ‘war of the vaccines’, ang panukalang pagtiwalag ng US mula sa WHO, ang pagtangka ng Tsina na manipulahin ang institusyong ito para sa kanyang pansariling pakinabang, ay halos hindi na kailangan ang komento.

Ang kainutilan ng mga inter-estadong institusyon at ang bunga ng bawat-isa-para sa-kanyang sarili ng mga magkaribal na estado ay nakatulong para maging pandaigdigang kalamidad ang banta ng virus.

Gayunpaman, sa antas ng pandaigdigang ekonomiya – sa kabila ng pagbilis ng digmaan sa kalakalan at tendensya ng rehiyunalisasyon – nagawa pa rin ng burgesya ang mga koordinadong hakbangin, tulad ng aksyon ng Federal Reserve Bank na panatilihin ang dollar liquidity sa buong mundo sa Marso at sa simula ng pagsara sa ekonomiya. Ang Alemanya, matapos ang inisyal na pag-aatubili, ay nagpasyang subukan at nakipagkoordina sa Pransya  sa isang ekonomikong pagsagip sa European Union sa kabuuan.

Gayunpaman, kung may kapasidad pa ang internasyunal na burgesya na pigilan ang isang ganap na pagkatunaw sa mga mahalagang bahagi ng ekonomiya ng mundo hindi nito nagawang iwasan ang napakalaking pangmatagalang pinsala sa ekonomikong paglago at pandaigdigang kalakalan dahil sa pagsara bunsod ng pagkaantala at magulong tugon sa Covid-19. Kumpara sa tugon ng G7 sa 2008 na pagbagsak sa pinansya, pinakita ng kasalukuyang sitwasyon ang pangmatagalang pagkapagod sa kapasidad ng burgesya sa koordinadong mga aksyon para pabagalin ang ekonomikong krisis.

Syempre, ang tendensya tungong ‘bawat tao para sa sarili’ ay palagiang gawain ng mapagkumpitensyang katangian ng kapitalismo at sa kanyang pagkahati-hati sa mga bansa-estado. Pero ngayon, ang kawalan ng imperyalistang bloke at perspektiba ang nagpasigla sa muling paglakas ng ganitong tendensya sa panahon ng ekonomikong pagkabagabag at pagbulusok. Kung sa nakaraan, napanatili ang ilang internasyunal na kooperasyon, sa Covid-19 nakikita ang lumalaking kawalan nito.

Sa pambansang antas

Sa Tesis ng Dekomposisyon sa punto 10 sinabi namin na ang pagkawala ng perspektiba ng pandaigdigang digmaan ay nagpalala sa tunggalian sa pagitan ng mga paksyon sa loob ng bawat bansa-estado at sa pagitan ng mga bansa mismo. Ang kaguluhan at kawalang kahandaan sa Covid-19 sa internasyunal na antas ay ginaya sa bawat bansa-estado, partikular sa antas ng ehekutibo:

“Isa sa mayor na katangian ng pagkabulok ng kapitalistang lipunan na dapat nating bigyang diin ay ang lumalaking kahirapan na kontrolin ang ebolusyon ng pampulitikang sitwasyon.” pt 9.

Ito ay pangunahing salik sa pagbagsak ng bloke ng Silangan na pinalubha ng abnormal na katangian ng Stalinistang rehimen (isang solong partido-estado na inangkin mismo ang pagiging naghaharing uri). Pero ang mga batayang kadahilanan sa mga bangayan sa ‘komiteng tagapagpaganap’ ng buong burgesya – talamak na krisis sa ekonomiya, kawalan ng estratehikong perspektiba at mga kapalpakan sa patakarang pnalabas, diskontento ng populasyon – ay ngayon tumatama sa mga abanteng kapitalistang bansa, na mas malinaw na nakikita sa kasalukuyang krisis ng mga mayor na bansang populista o impluwensyado ng mga populista ang mga gobyerno, laluna ang pinamunuan nila Donald Trump at Boris Johnson. Ang mga bangayan sa mga mayor na estadong ito ay hindi maiwasang umalingawngaw sa ibang mga estado na sa kasalukuyan, nagpapatupad ng mas rasyunal na patakaran.

Dati ang dalawang bansang ito ay simbolo ng relatibong istabilidad at lakas para sa pandaigdigang kapitalismo; pinakita ng miserableng palabas ng kanilang mga burgesya ngayon na nagiging tanglaw na sila ng irasyunalidad at kaguluhan.

Parehong ang administrasyon ng US at gobyerno ng Britanya, na ginabayan ng makabayang ngasngas, ay kusang pinabayaan at inantala ang kanilang pagtugon sa kalamidad ng Covid at hinimuk pa ang populasyon sa hindi pagrespeto sa peligro; pinahina nila ang payo ng syentipikong awtoridad at ngayon binuksan ang ekonomiya habang nanalasa ang virus. Pareho nilang binasura ang task force ng pandemya sa bisperas ng krisis sa Covid.

Pareho sila, sa magkaibang paraan, lantarang tinampalasan ang establisadong panuntunan ng demokratikong estado at lumikha ng kaguluhan sa hanay ng ibat-ibang departamento ng estado tulad ng pagpapawalang-bisa sa protocol militar sa kanyang pagtugon sa mga protesta ng Black Lives Matter at mapanlinlang na manipulasyon sa hudikatura, o ang kasalukuyang pakikialam ni Johnson burukrasya ng serbisyo-sibil.

Totoo, sa panahon ng bawat-tao-para-sa-sarili, hindi maiwasan na ang bawat bansa ay sumunod sa sariling daan. Subalit, ang mga estado na may mas katalinuhan kaysa iba ay nahaharap din sa lumalaking pagkahati-hati at kawalan ng kontrol.

Pinatunayan ng populismo ang ideya ng Tesis ng Dekomposisyon na ang ulyaning kapitalismo ay bumabalik sa kanyang ‘ikalawang pagkabata’. Ang ideolohiya ng populismo ay nagkunwaring ang sistema ay maaring bumalik sa kanyang yugto ng kabataan ng masiglang kapitalismo at mas kaunting burukrasya sa pamamagitan lang ng mga kasabihang demagogiko at mga nakakagambalang inisyatiba. Pero ang katotohanan ay ang dekadenteng kapitalismo sa kanyang nabubulok na yugto ay naaubos na ang lahat ng mga pangpakalma.

Habang ang mga ilusyong xenophobic at peti-burges ng populismo ay umaakit sa hindi nasisiyahang populasyon na temporaryong natataranta dahil sa kawalan ng muling paglakas ng proletaryado, malinaw mula sa kasalukuyang krisis sa kalusugan na ang programa ng populismo - o anti-programa – ay umunlad sa loob ng burgesya at sa estado mismo.

Hindi aksidente na ang US at UK, na mas maunlad na mga bansa, ang may pinakamaraming namatay dahil sa pandemya.

Pero kabaliktaran nito, dapat tandaan na ang mga ekonomikong ahensya ng mga mas maunlad na mga bansa ay nanatiling istable at nakagawa ng mga pang-emerhensyang hakbangin para pigilang bumagsak ang ekonomiya at maantala ang epekto ng malawakang kawalan ng trabaho ng populasyon.

Sa totoo lang, dahil sa mga ginawa ng mga bangko sentral nakikita natin ang malakas na paglaki ng papel ng estado sa ekonomiya. Halimbawa:

“Ang Morgan Stanley [bangko ng pamuhunan] ay nagtala na ang mga bangko sentral ng mga bansa sa G4 - US, Japan, Europe at ang UK – ay kolektibong palawakin ang kanilang mga balanse ng 28% sa gross domestic production sa panhong ito. Ang katumbas na bilang sa panahon ng krisis pinansya sa 2008 7%.” Financial Times 27 June 2020.

Gayunpaman, ang perspektiba ng pag-unlad ng kapitalismo ng estado, sa kaibuturan, ay tanda na ang kapasidad ng estado para kontrolin ang krisis at ang dekomposisyon ay humuhupa.

Ang lumalaking bigat ng interbensyon ng estado sa bawat aspeto ng buhay sa lipunan sa kabuuan ay hindi solusyon sa lumalaking kabulukan ng huli.

Hindi dapat kalimutan na may malakas na pagtutol sa loob ng mga estadong ito mula sa tradisyunal na mga liberal na partido o sa kanilang importanteng mga bahagi sa paninira ng populismo. Sa mga bansang ito, ang sektor na ito sa burges na estado ay maingay na tumutol, partikular sa pamamagitan ng midya, pati na rin ang pangungutya sa populistang kalokohan, ay maaring makatulong para tatagal ang pag-asa na bumalik sa demokratikong kaayusan at rasyunalidad, kahit pa wala ng tunay na kapasidad ngayon na takpan ang populistang kahon ng Pandora.

At nakakatiyak tayo na hindi nakalimutan ng burgesya sa mga bansang ito ang proletaryado, at ipwesto ang kanyang angkop na mga ahensya sa tamang panahon.

Ang naranasang ‘boomerang’ na epekto sa yugto ng dekomposisyon

Ang Ulat sa Dekomposisyon sa 2017 ay nagbigay pansin sa katotohanan na sa mga unang dekada matapos ang paglitaw ng krisis sa ekonomiya sa kataposan ng 60s, itinulak ng pinakamayamang mga bansa ang mga epekto ng krisis sa mga paligid ng sistema, habang sa yugto ng pagkabulok, nabaliktad ang tendensya pabalik sa mga sentro ng kapitalismo – tulad ng paglaganap ng terorismo, maramihang pagdagsa ng mga bakwit at migrante, maramihang nawalan ng trabaho, pagkasira ng kalikasan at ngayon ang nakamamatay na pandemya sa Uropa at Amerika. Kinumpirma ng tendensyang ito sa kasalukuyang sitwasyon na ang pinakamalakas na bansa sa buong mundo pinaka-nagdurusa sa pandemya.

Binanggit din sa Ulat sa malaman na paraan na:

“…kinunsidera namin na [dekomposisyon] ay walang tunay na epekto sa ebolusyon ng krisis ng kapitalismo. Kung ang kasalukuyang paglakas ng populismo ay tutungo sa pag-upo sa kapangyarihan ng tendensyang ito sa ilan sa pangunahing mga bansa sa Uropa, ang naturang epekto ng pagkabulok ay uunlad.”

Isa sa pinaka-signipikanteng mga aspeto ng kasalukuyang kalamidad ay tumalbog ang dekomposisyon papunta sa ekonomiya sa mapanirang paraan. At hindi nabawasan ng karanasang ito ang lasa ng populismo para sa mas lalupang ekonomikong labanan, tulad ng pinakita ng patuloy na ekonomikong digmaan ng US laban sa Tsina, o ng determinasyon ng gobyernong Britanya na ipagpatuloy ang patiwakal at mapanirang landas ng Brexit.

Ang pagkabulok ng super-istruktura ay ‘naghihiganti’ sa mga pundasyong ekonomiko ng kapitalismo na siyang pinagmulan nito.

“Sa pagyanig ng ekonomiya, ang buong super-istruktura na umaasa dito ay pumasok sa krisis at dekomposisyon ….Nagsimula bilang mga epekto ng sistema, sila ay nagiging salik sa mabilis na proseso ng pagbulusok”.
Dekadenteng Kapitalismo, Tsapter 1. 

16.7.20 

[1] Batay sa 9 Oktubre 2020
[2] Itong problema sa pananaw ay nabanggit sa Ulat sa Dekomposisyon mula sa ika-22 Kongreso ng IKT sa 2017, International Review 163
[3] Itong mahabang krisis sa ekonomiya, na tumagal ng mahigit limang dekada, ay lumitaw sa kataposan ng 1960s matapos ang dalawang dekadang post-war na kasaganaan sa abanteng mga bansa. Ang paglala ng krisis ay binigyang-diin ng ispisipikong resesyon at pagbangon na hindi naresolba ang ugat ng krisis.
[4] International Review 107, 1990
[5]  Ang antibiotic na penicillin ay nadiskubre sa 1928. Sa panahon ng ikalawang digmaang pandaigdig ang droga ay maramihang ginawa ng US, at 2.3 milyon doses ang inihanda para sa D-Day landings sa Hunyo 1944.
[6] Gauche Communiste de France – pinagmulan ng IKT

Source URL: https://en.internationalism.org/content/16924/report-covid-19-pandemic-a... [3]

Sa buong mundo ang mga estado at naghaharing burges ay nalantad bilang uri na wala ng maibigay na magandang kinabukasan sa sangkatauhan sa gitna ng pananalasa ng covid-19 pandemic. Ang naghaharing paksyong Duterte sa Pilipinas ang isa sa kongkretong manipestasyon ng pagiging inutil ng gobyerno laban sa pandemic.

Hindi simpleng “natural” na kadahilanan ang pagkalat ng virus sa buong mundo na kumitil na ng mahigit 285,760 buhay at nakahawa ng mahigit 4,137,193 sa loob lang ng mahigit apat na buwan mula ng nalaman ng mundo ang nangyari sa imperyalistang Tsina.1 Sa Pilipinas, mahigit 11,086 na ang nahawa at mahigit 726 na ang namatay.2

Kumalat ang virus pangunahin dahil sa simula ay pilit itong itago ng mga apektadong bansa laluna ng Tsina at ng inamin na, ay minamaliit ng ibang mga bansa. Pagkatapos, ng hindi na talaga kayang itago ang pagkalat ay biglang kambyo ang mga gobyerno: lockdowns at paggamit ng karahasan ng estado.

Ganito ang naging aktitud ng gobyerno ng Pilipinas: minamaliit at pagkatapos ay biglang kambyo sa paggamit ng kontrol, karahasan at pananakot “para sa kabutihan ng mamamayan”.3

Nahubaran ang estado sa kawalan ng kahandaan at pagiging inutil

Sa buong mundo, napakaraming hindi maitagong datos ng katotohanan ng kawalan ng kahandaan ng mga kapitalistang gobyerno dahil sa pandaigdigang pagtapyas sa badyet sa kalusugan.

Sa halip na bigyang prayoridad ang kalusugan o edukasyon, mas binigyan ng mas malaking badyet ang gastos sa pambansang pagtatanggol at militar. Tumaas ng 4% ang pandaigdigang badyet sa militar sa 2019 kumpara sa 2018. Para sa USA at Tsina mahigit 6% ang pagtaas at sa Alemanya ay mahigit 9%. Habang ang badyet para sa CDC (Centre for Disease Control) sa USA ay binawasan mula $10.8 bilyon sa 2010 sa $6.6 bilyon na lang sa 2020, habang ipinasa ang badyet para sa armas na aabot sa $738 bilyon. Ang taunang badyet ng militar ng Tsina ay tinatayang aabot sa $250 bilyon habang aabot lang ang badyet ng WHO sa $5.1 bilyon sa 2016-2017.4 Sa Pilipinas, tinapyasan ng P10 bilyon ang badyet sa kalusugan sa 20205 sa kabila ng pandemic tulad ng measles at polio.

Tulad ng ginawa ng ibang mga kapitalistang gobyerno, hindi prayoridad ng administrasyong Duterte ang kalusugan. Ang prayoridad ng kapitalismo ay magkamal ng tubo mula sa pagsasamantala sa lakas-paggawa ng manggagawa hindi ang kalusugan ng populasyon.

Naagnas na kapitalismo: ang pinagmulan ng pandemic

Bagamat hindi maitatago na pinabilis ng kawalan ng kahandaan, pagiging inutil ng mga gobyerno at talamak na katiwalian ang pagkalat ng virus, ang mga ito ay hindi ang ugat ng pandemic.6 Ang pandemic ay nagmula sa kabulukan na mismo ng sistema ng kapital at hindi simpleng “natural” na kalamidad.7 Siglo 20 ng pumasok ang pandaigdigang kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto at 1980s ng pumasok na ang dekadenteng kapitalismo sa kanyang naagnas na yugto.8

Noong 19 siglo kung saan progresibo at sumusulong pa ang kapitalismo ay sumusulong din ang pananaliksik sa kalusugan at mga sakit kabilang na ang komunikasyon at koordinasyon sa ibat-ibang syentipikong pananaliksik. Kaya naman umunlad ang medisina, kalinisan at bakuna. Dumami rin ang mga ospital. Dahil dito tumaas ang haba ng buhay ng tao – mula sa 30-40 taon sa simula ng 19 siglo sa 50-65 taon sa 1900.

Pero kabaliktaran na ang sitwasyon ng magbago ang sitorikal na yugto mula progresibong kapitalismo tungong eaksyunaryo o dekadenteng kapitalismo pagpasok ng 20 siglo. Kaya hindi aksidente ang paglitaw ng unang pandemic sa yugto ng dekadenteng kapitalismo noong 1918-1919 sa panahon ng katatapos lang na unang pandaigdigang imperyalistang digmaan, ang tinawag na "Spanish flu". Ito ay kumitil ng 50 milyong buhay.

Ang covid-19 pandemic ay mahigpit na nakaugnay sa napakaraming problema sa kalusugan ng sangkatauhan. Mas maging grabe ang sitwasyon kung mananatiling hindi makatao at komersyalisado ang sistema ng kalusugan sa 21 siglo. Ang pinagmulan ng mga sakit ngayon ay hindi pa dahil sa kakulangan ng kaalaman o teknolohiya. Halimbawa: sa loob lang ng dalawang linggo matapos madiskubre ang sakit, ang mga laboratoryo ay matagumpay ng nakita ang virus ng Covid-19. Ang hadlang sa mabilisang pagdiskubre ng epektibong bakuna ay ang moda ng produksyon na ang nakinabang lang ay ang mapagsamantalang maliit na minoriya ng populasyon. Ang nakikita natin ay sa halip na koordinasyon at pagtutulungan ng mga laboratoryo ang nangingibabaw ay marahas na kompetisyon sa pagitan ng mga laboratoryo kung alin ang magkamal ng mas malaking tubo.

Dagdag pa dito ang pagdami ng mga mahihirap bunga ng pagsasamantala, digmaan at pagsira ng kalikasan sa ngalan ng tubo. Milyun-milyon ang nagsisiksikan sa mga pook ng mga dukha9 na wala o malubha ang kakulangan sa sanitasyon at tubig. Milyun-milyon ang naging internal refugees at nagpumilit lumayas sa kani-kanilang magulong mga bansa dahil sa mga digmaan. Isa ito sa mga dahilan sa mabilis na pagkalat ng virus.

Dahil sa kabulukan ng kapitalismo ang namayani ay bawat isa para sa kanyang sarili, bawat bansa para sa kanyang sarili na umabot sa punto na walang hiyang nagnakaw na ang bawat bansa sa isat-isa!10 Hanggat kapitalismo ang naghari sa mundo na nasa kanyang bulok na yugto na, marami pang darating na pandemics na magbigay peligro sa buhay at kabuhayan ng sangkatauhan.

“Solusyon” ng mga gobyerno: Dulot ay ibayong kahirapan at kaguluhan sa lipunan

Ang “solusyon” – lockdowns - ng kapitalismo sa pandmeic na siya mismo ang may gawa ay nagdulot ng ibayong kahirapan sa uring manggagawa at maralita. Sila na ang unang biktima sa virus kasama ang mga manggagawa sa kalusugan, sila pa rin ang ginawang sakripisyo ng kapital sa altar ng tubo. Dagdag pa, kakambal ng “solusyon” ng gobyerno ang karahasan ng estado. Ilang daang mahihirap ang hinuli at ang ilan ay pinatay dahil “lumabag” sa batas ng lockdown samantalang ang mga pulitiko at mataas na opisyal ng gobyerno at militar na lumabag sa kanila mismong batas ay dumaan sa “due process” at kabaitan ng hustisya.11

Ayon mismo sa International Labor Organisation (ILO) posibleng may madagdag na 25 milyon sa 188 milyon na walang trabaho sa 201912 dahil sa pandemic. Sa Pilipinas, tinatayang madodoble ang mga walang trabaho.13

Aasahan natin ang mas matinding mga atake sa kabuhayan ng manggagawa sa susunod na mga buwan at taon.

Dagdag pa, mas tumindi ang imperyalistang tunggalian sa panahon ng pandemic. Sa halip na internasyunal na koordinasyon at pagtutulungan, kompetisyon at “bawat pambansang kapital para sa kanyang sarili” ang umiiral. Sisihan, turuan kung sino ang may sala gayong ang kapitalismo mismo na pinagtatanggol nila ang pangunahing may pananagutan sa pagkalat ng pandemic.

Maghanda sa pakikibaka laban sa mga atake ng kapital

Nais ng mga gobyerno na suportahan ng uring manggagawa ang panawagan nila na “magkaisa para sa bayan” at “magkaisa sa digmaan laban sa covid-19”. Ang panawagan para sa “pambansang pagkakaisa” ay walang ibang kahulugan kundi tanggapin nating mga manggagawa ang mga atake ng kapital sa ating kabuhayan para iligtas ang bulok na kapitalismo. Kailangang magsakripisyo tayong mga manggagawa para sa tubo ng kapitalismo!

Hindi “pambansang pagkakaisa” ang kailangan ng uring manggagawa kundi makauring pagkakaisa ng mga manggagawa sa buong mundo laban sa punot-dulo, sa ugat ng pandemic: ang bulok na sistemang kapitalismo. Ang makauring pagkakaisa ay kailangang magsimula sa mga pakikibaka laban sa mga patakaran ng gobyerno na tayo ang magsakripisyo sa mga kapalpakan at krimen na kagagawan ng sistema. Nakikinita na natin ang ilang mga palatandaan na ayaw ng uring manggagawa na isakpripisyo ang kanilang sarili para iligtas ang kapitalismo sa krisis nito.14 Kabilang sa paghandaan natin ang mas iigting pa na karahasan ng estado laban sa mga protesta at welga gamit ang katuwiran na “social distancing” at “para sa kalusugan”.

Subalit alam ng mga rebolusyonaryong organisasyon na may negatibong epekto sa kamulatan ng mga manggagawa ang pandemic at ang kampanya ng “pambansang pagkakaisa”. Mas mahirapan ang uri na muling diskubrehin ang kanyang makuring identidad, pagkakaisa at pakikibaka dahil sa mas malakas na hatak ng idelohiyang nasyunalismo at mga “pakikibaka” ng halu-halong mga uri (interclassist revolts) kung saan ang mga manggagawa ay kalahok hindi bilang isang uri kundi bilang atomisadong “mamamayan ng bansa”. Ganun pa man, alam din ng mga rebolusyonaryong organisasyon na ang pagtindi ng krisis sa ekonomiya bunga ng dekomposisyon ang magtulak sa mga sahurang-alipin na mag-isip, magdiskusyon at makibaka.

Bilang paghahanda sa mga darating na pakikibaka, kailangan natin ang mga diskusyon para suriin at unawain ang mga kaganapan sa ating paligid at itakwil ang mga kasinungalingan at dis-impormasyon na ginagawa ng gobyerno at burges na midya para ilihis ang ating pakikibaka at hati-hatiin tayong mga manggagawa. Sa pamamagitan ng mga diskusyon ay malinawan tayo sa mga tamang kasagutan sa ating mga katanungan hinggil sa ating sitwasyon bilang mga manggagawa. Kamulatan at organisasyon ang ating makapangyarihang sandata laban sa kapitalismo.

Hindi eleksyon at/o gerilyang pakikidigma o “makataong kapitalismo”, “maka-kalikasan na kapitalismo”, kapitalismo ng estado sa ilalim ng maskarang “sosyalismo” na inilako ng lahat ng paksyon ng kaliwa at unyon bilang solusyon sa pandemic at krisis ng kapitalismo. Lalong hindi solusyon ang burges na programa na binalotan lang ng mga “radikal” o “sosyalistang” retorika15.

Kailangang masusi nating subaybayan ang darating na mga kaganapan at pagbabago ng pandaigdigang sitwasyon. Walang duda na hindi na maaring ibalik ng uring burges ang “dating normal” at papasok na ang mundo sa “bagong normal” sa panahon ng patuloy na kabulukan ng kapitalismo. Hindi na kayang maghari ng uring kapitalista sa dating paraan. Kaya ang uring manggagawa ay kailangang aangkop sa “bagong normal” sa kanyang pakikibaka para ibagsak ang kapitalismo at itayo ang komunistang lipunan sa pandaigdigang saklaw.

Alex, 05-14-2020

 

Inilathala namin ang internasyunal na pahayag ng IKT sa kasalukuyang krisis ng Covid-19 sa porma ng isang “polyetong digital” dahil sa ilalim ng lock-down hindi posible na mamigay ng isang nakaprintang polyeto sa maraming bilang. Nakiusap kami sa lahat ng aming mambabasa na gamitin ang lahat na posible para maipamahagi ang teksto - social media, internet forums, at iba pa - at sumulat sa amin sa anumang reaksyon at diskusyon na nangyari, at syempre sa kanilang sariling pananaw sa artikulo. Mas kailangan para sa mga lumalaban para sa proletaryong rebolusyon na ipakita ang kanilang pakikiisa sa bawat isa at panatilihin ang ugnayan. Habang pisikal na nahiwalay ang ating mga sarili pansamantala, maari pa rin tayong magtipun-tipon sa pulitika!

Libu-libo ang namatay bawat araw, lugmok ang mga ospital, may kagimbal-gimbal na “triage” sa pagitan ng kabataan at matatanda sa hanay ng may sakit, sobrang pagod na ang mga manggagawa sa kalusugan, nahawa, at marami ang nasa bingit ng kamatayan. Kahit saan kulang sa mga kagamitang medikal. Terible ang kompetisyon ng mga gobyerno sa ngalan ng “digmaan laban sa virus” at sa “pambansang ekonomikong interes”. Bagsak ang pamilihang pinansyal, kakaibang pagnanakaw kung saan ninakawan ng bawat estado ang isat-isa sa paghatid ng mga mask. Milyun-milyong manggagawa ang itinapon sa impyerno ng kawalan ng trabaho, isang malakas na agos ng kasinungalingan mula sa estado at ng kanyang midya…ito ang kakila-kilabot na tanawin na makikita sa mundo ngayon. Ang pandemiya na ito ang isa sa pinaka-seryosong pinakamalaking sakuna sa kalusugan mula ng Spanish flu sa 1918-19, sa kabila ng magmula noon ay ekstra-ordinaryong umigpaw paabante ang syensya. Bakit may naturang sakuna? Paano humantong sa ganito?

Sinabihan tayo na kaiba ang virus na ito, na mas nakakahawa ito kaysa iba, na mas matindi at nakakamatay ang epekto nito. Lahat ng ito ay malamang totoo pero hindi ito ang paliwanag sa lawak ng sakuna. Ang responsable sa buong planeta sa kaguluhan, sa daang libong namatay, ay nasa loob mismo ng kapitalismo. Produksyon para sa tubo hindi sa pangangailangan ng tao, ang permanenteng paghahanap ng pagbabawas ng gastusin kapalit ng mabangis na pagsasamantala sa uring manggagawa, ang tumataas na marahas na mga atake sa kabuhayan ng mga pinagsamantalahan, ang baliw na kompetisyon sa pagitan ng mga kompanya at estado – ito ang mga batayang katangian ng kapitalistang sistema na nagpang-abot at humantong sa kasalukuyang malaking sakuna.

Ang kriminal na kapabayaan ng kapitalismo

Ang mga nagpatakbo ng lipunan, ang uring burges kasama ang kanyang mga estado at kanyang midya, ay sinabihan tayo na hindi mahulaan ang pagdating ng epidemiya. Ito ay kasinungalingan katulad sa mga tumanggi sa epekto ng pagbabago ng klima. Matagal ng nagbabala ang mga syentista sa banta ng mga pandemiya tulad ng Covid-19. Pero hindi nakinig ang mga gobyerno sa kanila. Hindi nga nila pinakinggan ang ulat ng CIA sa 2009 (“What will tomorrow’s world be like?”) na naglarawan ng mga katangian na halos katulad sa kasalukuyang pandemiya. Bakit bulag ang mga estado at ang uring burges na pinaglilingkuran nila? Sa simpleng dahilan: ang kapital ay dapat magluwal ng tubo, at sa pinakamadali. Ang pamuhunan sa kinabukasan ng sangkatauhan ay walang tubo, at pinababa lamang nito ang presyo. Pinagtibay rin ng pamumuhunan ang posisyon ng bawat pambansang burgesya laban sa iba sa imperyalistang arena. Kung ang napakalaking pera na ginugol sa pananaliksik militar at gastusin ay inilaan sa kalusugan at kapakanan ng populasyon, ang naturang epidemiya ay hindi lalawak. Subalit sa halip na gumawa ng mga hakbang laban sa mahulaan na sakuna sa kalusugan, hindi huminto ang mga gobyerno sa pag-atake sa sistema ng kalusugan, pareho sa antas ng pananaliksik at teknikal at yaman ng sangkatauhan.

Kung namamatay ang mga tao tulad ng langaw ngayon, sa mismong teritoryo ng pinaka-abanteng mga bansa, ito ay pangunahin dahil kahit saan binawasan ng mga gobyerno ang badyet na nakalaan sa pananaliksik ng bagong mga sakit. Kaya sa Mayo 2018 binuwag ni Donald Trump ang ispesyal na yunit ng National Security Council, na binuo ng mga kilalang eksperto na nilikha para labanan ang mga pandemiya. Pero ang aktitud ni Trump ay karikatura lamang sa ginagawa ng lahat ng mga lider. Kaya, ang syentipikong pananaliksik sa coronavirus ay inabandona 15 taon na ang nakaraan dahil sa hinusgahan na ang lilikhaing bakuna ay “napakamahal”!

Kahalintulad, lubos na kasuklam-suklam na makitang umiiyak ang mga burges na lider at pulitiko, sa kanan at kaliwa, sa pagkatigmak ng mga ospital at sa mapaminsalang kalagayan kung saan napilitang magtrabaho ang mga manggagawa sa kalusugan, habang ang mga burges na estado ay nagpataw ng mga patakaran para sa tubo sa nagdaang mahigit 50 taon, at sa partikular mula sa malaking resesyon sa 2008. Kahit saan nilimitahan nila ang pag-access sa mga serbisyong pangkalusugan, binawasan ang bilang ng mga higaan sa ospital, at pinatindi ang trabaho ng mga manggagawa sa kalusugan. At ano ang masabi natin sa pangkalahatang kakulangan ng mga mask at iba pang gamit para sa proteksyon, disinfectant gel, testing equipment, atbp? Sa nagdaang ilang taon, halos lahat ng mga gobyerno ay tinanggal ang stocks ng mga ito para makatipid sa pera. Sa nagdaang ilang buwan, hindi nila inaasahan ang mabilis na pagkalat ng Covid-19, sa kabila ng simula Nobyembre 2019, ang ilan sa kanila ay nagsabi ng walang kwenta ang mga mask sa mga hindi manggagawa ng kalusugan – para pagtakpan ang kanilang kriminal na pagiging iresponsable.

At paano na ang mga pinakamahirap na rehiyon sa mundo tulad ng kontinente ng Aprika o Latin Amerika? Sa Kinshasa, sa Democratic Republic of Congo, 10 milyong mamamayan ay nagkasya lang sa 50 ventilators! Sa Sentral Aprika, namigay ng polyeto sa populasyon paano maghugas ng kamay samantalang ang mamamayan ay walang tubig na mainom! Kahit saan pareho ang sigaw ng pagkabalisa: “kulang kami sa lahat sa harapan ng pandemiyang ito!”

Ang kapitalismo ay digmaan ng bawat isa laban sa lahat

Ang marahas na kompetisyon sa pagitan ng bawat estado sa pandaigdigang arena ang hadlang sa minimum na kooperasyon para makontrol ang virus. Noong una itong lumabas, nagpasya ang burgesyang Tsino na mas mahalaga na itago lumalalang sitwasyon, para protektahan ang kanyang ekonomiya at reputasyon. Hindi nag-alinlangan ang estado na usigin ang doktor na nagtangkang patunugin ang alarma, at pinabayaan siyang mamatay. Maging ang balatkayong internasyunal na regulasyon na binuo ng burgesya para harapin ang kakulangan ng kagamitan ay gumuho: hindi napatupad ng World Health Organisation ang mga direktiba habang ang European Union ay walang kapasidad para sa sama-samang mga hakbangin. Pinalala ng dibisyong ito ang kaguluhan at kawalan ng kontrol sa ebolusyon ng pandemiya. Ang dinamiko ng “bawat tao para sa kanyang sarili” at ang paglala ng pangkalahatang kompetisyon ay naging dominanteng elemento sa reaksyon ng naghaharing uri.

Ang “digmaan sa mga mask”, na katawagan ng midya, ay isang patunay na halimbawa nito. Bawat estado ay sinunggaban ang maaring makuha na materyal sa pamamagitan ng ispekulasyon, digmaan sa bidding, at maging lantarang pagnanakaw. Kinumpiska ng Amerika ang isang kargo ng eroplano ng mga mask mula Tsina na ipinangako para sa Pransya. Kinumpiska ng Pransya ang kargo ng mga mask papuntang Sweden. Kinuha ng Czech Republic sa kanyang adwana ang mga ventilator at mask para sa Italya. Naglaho sa Alemanya ang mga mask patungong Canada. Ito ang tunay na mukha ng mga “bantog na demokrasya”: pinakamasahol na pagnanakaw at gangsterismo!

Walang katulad na atake sa mga pinagsamantalahan

Para sa burgesya “mas mahalaga ang tubo kaysa ating mga buhay” tulad ng sigaw ng mga nagwelgang manggagawa ng sasakyan sa Italya. Sa lahat ng mga bansa, ipinagpaliban nito sa abot ng makakaya ang hakbangin ng ‘home quarantine’ para proteksyunan ang populasyon upang manatili ang pambansang produksyon anuman ang kapalit. Hindi ang banta ng mabilis na pagdami ng mga namatay ang dahilan ng lock-down. Ang maraming patuloy na imperyalistang masaker sa mahigit isang siglo, sa ngalan ng pambansang interes, ang patunay ng paghamak ng naghaharing uri sa buhay ng mga pinagsamantalahan. Hindi, walang pakialam ang mga naghari sa atin sa ating mga buhay! Laluna kung “nakatulong” ang virus, para sa burgesya, na patayin ang mga may sakit at matatanda, yaong tingin nito “hindi na produktibo”. Pabayaan na kumalat ang virus at gawin ang kanyang “natural” na tungkulin sa ngalan ng “herd immunity” ay ang unang pinili ni Boris Johnson at ibang mga lider. Sa bawat bansa, ang pangunahing dahilan ng lock-down ay ang takot sa dis-organisasyon ng ekonomiya at, sa ilang bansa, ang banta ng panlipunang kaguluhan, ang tumataas na galit bilang tugon sa kapabayaan at pagdami ng mga namatay. Dagdag pa, kahit pa sakop ang kalahati ng sangkatauhan, ang hakbangin ng social isolation ay sa maraming kaso isang ganap na komedya: milyun-milyong tao ang naobligang magsiksikan araw-araw sa mga treyn, tubes at bus, sa mga paktorya at palengke. At naghahanap na agad ng paraan ang burgesya na tapusin ang lock-down sa lalung madaling panahon, sa panahon na pinakamatindi ang pagkalat ng pandemiya, naghahanap ng paraan para mabawasan ang diskontento sa pamamagitan ng pagpabalik sa trabaho sa mga manggagawa ng sektor sa sektor, pabrika sa pabrika.

Pinanatili at nagpaplano ang burgesya ng mga panibagong atake, maging ng mas brutal na kondisyon ng pagsasamantala. Dahil sa pandemiya nawalan ng trabaho ang milyun-milyong manggagawa: 10 milyon sa loob lang ng tatlong linggo sa Amerika. Karamihan sa kanila iregular, kontraktwal o temporaryo ang trabaho, ay walang anumang kita. Ang iba na may maliit na panlipunang benepisyo, ay naharap sa kawalan ng kapasidad na makabayad ng renta at gastusin sa medical care. Ang paninira sa ekonomiya ay pinabilis ang pandaigdigang resesyon na naaninag na: sobrang pagtaas ng presyo ng pagkain, malawakang tanggalan, pagbawas ng sahod, paglaki ng kawalan ng seguridad sa trabaho, atbp. Lahat ng mga estado ay nagpatibay ng mga hakbangin ng “flexibility” sa pamamagitan ng panawagan ng sakripisyo sa ngalan ng “pambansang pagkakaisa laban sa virus”.

Ang pambansang interes na panawagan ng burgesya ngayon ay hindi natin interes. Ito mismong pagtatanggol sa pambansang ekonomiya at ang pangkalahatang kompetisyon, na sa nakaraan, ang dahilan ng pagbawas sa badyet at pag-atake sa kabuhayan ng mga pinagsamantalahan. Bukas, magsilbi ito sa parehong kasinungalingan na dahil sa pandemiya, manawagan ito sa mga pinagsamantalahan na mas pahigpitin ang sintoron, tanggapin ang mas lalupang kahirapan at pagsasamantala. Itong pandemiya ay ekspresyon ng dekadenteng katangian ng kapitalistang produksyon, isa sa maraming ekspresyon ng kabulukan ng kasalukuyang lipunan, kasama ang pagsira sa kapaligiran, polusyon at pagbabago ng klima, sa paglaganap ng mga imperyalistang digmaan at masaker, sa hindi mapigilang pagdami ng mahihirap, sa pagdami ng mga tao na naobligang maging migrante o bakwit, sa paglakas ng populistang ideolohiya at relihiyosong panatisismo, atbp (tingnan ang aming teksto “Theses on the decomposition of capitalism” sa aming internet site: (https://en.internationalism.org/ir/107_decomposition [11]). Ito ay senyales na nasa dead-end na ang kapitalismo, pinakita ang direksyon saan dadalhin ng sistema ang sangkatauhan: patungo sa kaguluhan, kahirapan, barbarismo, pagkasira at kamatayan.

Tanging ang proletaryado lang ang makapagbago sa mundo

Ilang mga gobyerno at midya ang nangatuwiran na hindi na maging tulad ng dati ang mundo pagkatapos nitong pandemiya, na dapat halawin ang mga aral ng sakuna, na sa huli ang mga estado ay tutungo sa mas makatao at mas magaling na porma ng kapitalismo. Narinig natin ang parehong deklarasyon matapos ang 2008 resesyon: ang kamay nasa kanilang puso, ang mga estado at lider ng mundo ay nagpahayag ng “digmaan laban sa tampalasang pinansya”, nangako na ang mga sakripisyong hinihingi para makawala sa krisis ay may gantimpala. Tingnan na lang natin ang tumataas na hindi pagkapantay-pantay sa mundo para malaman na ang mga pangakong ito na “repormahin” ang kapitalismo ay pawang kasinungalingan para lunukin natin ang bagong paglala ng kondisyon ng ating kabuhayan.

Hindi mababago ng mapagsamantalang uri ang mundo at ilagay sa unahan ang buhay at pangangailangan ng tao ibabaw sa malupit na mga batas ng kanyang ekonomiya: ang kapitalismo ay sistema ng pagsasamantala, kung saan ang nagharing minoriya ay kumuha ng kanyang tubo at pribilihiyo mula sa paggawa ng mayoriya. Ang susi sa kinabukasan, ang pangako para sa ibang mundo, isang tunay na makataong mundo na walang mga bansa o pagsasamantala, ay tanging nakasalalay sa internasyunal na pagkakaisa at pagtutulungan ng mga nakibakang manggagawa!

Ang alon ng ispontayong pagtutulungan sa loob ng ating uri bilang tugon sa hindi matiis na sitwasyon na naranasan ng mga manggagawa sa kalusugan ay nilihis ng mga gobyerno at pulitiko sa buong mundo tungo sa kampanya ng palakpakan sa mga pintuan at balkonahe. Syempre ang mga palakpakang ito ay nakakataba ng puso ng mga manggagawa na, sa lakas ng loob at dedikasyon, sa ilalim ng matinding kondisyon, inalagaan ang may sakit at nagliligtas ng buhay. Pero ang pakikiisa ng ating uri, ng pinagsamantalahan, ay hindi limang minuto na palakpakan lang. Nagkahulugan ito, unang-unang na, pagtuligsa sa mga gobyerno ng lahat ng bansa, anuman ang kanilang pampulitikang kulay. Nagkahulugan ito ng kahilingan para sa mga mask at lahat ng kailangang kagamitan para sa proteksyon. Nagkahulugan ito, kung posible, ang magwelga at manindigan na hanggat ang mga manggagawa sa kalusugan ay walang materyal na kailangan nila, hanggat inihagis sila sa kanilang kamatayan na walang takip ang mukha, ang mga pinagsamantalahan na wala sa mga ospital ay hindi magtrabaho.

Ngayon, habang nariyan pa ang lock-down, hindi tayo makapaglunsad ng malawakang pakikibaka laban sa mamatay-tao na sistema. Hindi tayo makapagtipon para ipahayag ang ating galit at ating pagkakaisa sa pamamagitan ng malawakang pakikibaka, sa mga welga at demonstrasyon. Dahil sa lock-down, pero hindi lang ‘yan. Dahil rin sa muli pang diskubrehin ng ating uri ang tunay na pinagmulan ng kanyang lakas, na ilang beses na nitong pinakita sa kasaysayan pero nakalimutan na: ang potensyal para sa pagkakaisa sa pakikibaka, para sa pagpapaunlad ng malawakang kilusan laban sa naghaharing uri at sa kanyang halimaw na sistema.

Ang mga welga na nangyari sa sektor ng industriyang automobile sa Italya o sa mga supermarket sa Pransya, sa harap ng mga ospital sa New York o sa Hilagang Pransya, ang malaking galit ng mga manggagawa na tumangging maging “pambala ng virus”, na tinipon na walang mga mask, glove o sabon, para lang sa kapakanan ng mga nagsasamantala sa kanila, ay sa ngayon mga kalat-kalat na reaksyon at hindi nakaugnay sa lakas ng buong nagkakaisang uri. Gayunpaman, pinakita nila na hindi handa ang mga manggagawa, na parang hindi maiwasan, na tanggapin ang kriminal na pagiging iresponsable ng mga nagsasamantala sa atin.

Ang ganitong perspektiba ng pakikibaka ang dapat nating paghandaan. Dahil matapos ang Covid-19 ay magkaroon ng pandaigdigang ekonomikong krisis, malawakang kawalan ng trabaho, bagong mga “reporma” na walang iba kundi dagdag sakripisyo. Kaya ngayon pa lang, kailangang paghandaan ang ating mga darating na pakikibaka. Paano? Sa pamamagitan ng diskusyon, palitan ng karanasan at ideya, sa ibat-ibang daluyan sa internet, sa mga porum, sa telepono, hanggat posible. Naunawaan natin na ang pinakamalaking salot ay hindi ang Covid-19 kundi ang kapitalismo, na ang solusyon ay hindi pakikiisa sa mamatay-tao na estado kundi ang tumindig laban dito; na ang pag-asa ay hindi sa mga pangako ng kung sinu-sinong pulitiko kundi sa pagpapaunlad ng pagkakaisa ng manggagawa sa pakikibaka; na ang tanging alternatiba sa barbarismo ng kapitalismo ay pandaigdigang rebolusyon!

ANG KINABUKASAN AY PARA SA MAKAURING PAKIKIBAKA!

Internasyunal na Komunistang Tunguhin, 10.4.20

 

Source URL: https://en.internationalism.org/content/16830/generalised-capitalist-bar... [17]

Mapalaya lang ng proletaryado ang sangkatauhan mula sa nakakasakal na kadena ng pandaigdigang kapitalismo kung ang kanyang pakikibaka ay pinasigla at pinataba ng kritikal na istorikal na pagpapatuloy ng kanyang mga komunistang organisasyon, ang sinulid na umuugnay mula sa Liga Komunista ng 1848 hanggang sa kasalukuyang mga organisasyon na kabilang sa tradisyon ng kaliwang komunista. Ang kawalan ng ganitong kumpas, ang reaksyon ng mga manggagawa laban sa kalupitan at kahirapan na ipinataw ng kapitalismo ay mauuwi sa bulag, desperadong mga pagkilos, na tutungo sa tiyak na kadena ng mga kabiguan.

Ang blog ng Nuevo Curso ay nais ipakilala ang sulatin ni Munis bilang bahagi ng "Kaliwang Komunista", pero hindi talaga kumawala si Munis sa maling daan at oryentasyon ng Kaliwang Oposisyon na nabulok tungong Trotskyismo, isang tendensya na mula 1940s ay malinaw na pumusisyon sa likod ng pagtatanggol sa kapitalismo, kasama ang kanyang mga nakakatandang kapatid, ang Stalinismo at sosyal demokrasya.

Sinagot namin ang pag-angkin na ito sa artikulong “Nuevo Curso and the ’Spanish Communist Left’: what are the origins of the Communist Left?”1

“Kaya ang pandaigdigang partido sa hinaharap, kung gagawa ito ng tunay na kontribusyon sa komunistang rebolusyon, ay hindi maaring kumuha mula sa pamana ng Kaliwang Oposisyon. Dapat nakabatay ang kanyang programa at pamamaraan ng pagkilos sa karanasan ng kaliwang komunista. May mga hindi pagkakasundo sa hanay ng mga grupo na nagmula sa tradisyong ito, at responsibilidad nila na ipagpatuloy ang debate sa mga pampulitikang hindi pagkakasundo para mas maunawaan ng bagong henerasyon ang kanilang pinagmulan at kahalagahan…may umiiral na komon na pamana ng kaliwang komunista na nakilala ang kaibahan mula sa ibang kaliwang tendensya na nagmula sa Komunistang Internasyunal. Dahil dito, sinuman na umaangkin na kabilang sa kaliwang komunista ay may responsibilidad na malaman ang kasaysayan ng sangkap na ito ng kilusang manggagawa, ang kanyang pinagmulan laban sa pagkabulok ng mga partido ng Komunistang Internasyunal, at ang ibat-ibang mga sanga nito (ang Italian left, ang German-Dutch left, atbp). Importante higit sa lahat na tamang maunawaan ang istorikal na tabas ng kaliwang komunista at ang mga kaibahan na naghiwalay dito mula sa ibang mga kaliwang tendensya sa nakaraan, laluna ang Trotskyistang tendensya”.

Ang artikulong ito, sinulat sa Agosto 2019, ay ganap na binabalewala ng Nuevo Curso. Ang ingay ng katahimkan ay malakas na umalingawngaw sa ating mga tanga na nagtatanggol sa pamana at kritikal na pagpapatuloy ng kaliwang komunista. Mas nakakagulat pa dahil bawat araw ay naglathala ng bagong artikulo ang Nuevo Curso sa ibat-ibang paksa mula sa Netflix, at ang pinagmulan ng Pasko. Subalit, para sa kanya hindi kailangan na maglaan ng argumento sa napakahalagang paksa para bigyang katuwiran ang pag-angkin na bahagi ng kaliwang komunista ang kaugnayan sa pagitan ni Munis at ng Kaliwang Oposisyon na naging Trotskyismo.

Nagtapos ang aming artikulo sa pagsabing: “Malamang naghahanap tayo ng isang sentimental na kulto sa isang dating proletaryong mandirigma. Kung ito ang kaso, kailangang sabihin natin na ito ay isang proyekto na tutungo sa paglikha ng maraming kalituhan dahil ang kanyang tesis, na ginawang dogma, ay dalisayin lamang ang kanyang pinakamalalang mga pagkakamali… Isa pang posibleng paliwanag ay ang tunay na Komunistang Kaliwa ay inaatake ng isang mapanirang ‘doktrina’ na biglang binuo gamit ang mga materyales ng bantog na rebolusyonaryo. Kung yan ang kaso, obligasyon ng mga rebolusyonaryo na labanan ang naturang pagpapanggap sa pinakamalakas na enerhiya”.

Ang pinakamasamang bagay sa pagkatalo ng pandaigdigang rebolusyonaryong alon ng 1917-23 ay ang napakalaking distorsyon na ginawa ng Stalinismo bilang "komunismo", "Marxismo" at "mga proletaryong prinsipyo". Ang mga rebolusyonaryong organisasyon ngayon ay hindi papayagan na ang lahat ng pamana ng kaliwang komunista na masakit na pinaunlad sa mahigit isang siglo ay papalitan ng isang mapanligaw na doktrina batay sa nakakalito at oportunistang kanggrena na Kaliwang Oposisyon. Ito ay isang brutal na dagok sa perspektiba ng proletaryong rebolusyon.

Ang pinagmulan ng Nuevo Curso

Sa Setyembre 2017 nadiskubre namin ang blog na tinawag na Nuevo Curso2, na sa simula ay pinakilala ang sarili bilang interesado sa mga posisyon ng kaliwang komunista at bukas sa debate. ‘Yan kahit papano ang sinabi ng NC sa kanyang tugon sa unang sulat ng IKT na pinadala sa kanila. Ito ang kanilang sagot

“Hindi namin tinitingnan ang aming sarili bilang isang pampulitikang grupo, isang proto-partido o kahalintulad…Kabaliktaran, tinitingnan namin ang aming gawain bilang ‘mapaghugis’, para matulungan angdiskusyon sa mga pagawaan, sa hanay ng kabataan, atbp, at kung malinaw na namin ang ilang mga batayang elemento, na magsilbing tulay sa pagitan ng bagong mga tao na nadiskubre ang marxismo at ang mga internasyunalistang organisasyon (sa esensya ang ICT at kayo, ang ICC) na, sa nakikita namin, ay natural na mga pwersang magtatatag ng partido sa hinaharap sa kabila na napakahina pa nila sa ngayon (at syempre, sa buong uring manggagawa)”3

Ang pamamaraang ito ay naglaho ilang buwan pagkatapos, na walang ditalyado at kapani-paniwalang paliwanag, ng nagdeklara ang NC na pagpapatuloy ng sinasabing Kaliwang Komunista sa Espanya, ang pinagmulan nito ay si Munis at ang kanyang grupo, ang FOR4. Nagpahayag na kami na ang pag-angking ito ng ninuno ay walang iba kundi kalituhan sa pagitan ng kaliwang komunista at Trotskyismo, at mula sa paninindigan ng pagpapatuloy ng mga pampulitikang prinsipyo, ang mga posisyon ng NC ay hindi pagpapatuloy sa kaliwang komunista, kundi sa Trotskyismo o, sa pinakamabisa, pagtatangkang humiwalay sa Trotskyismo5. Walang programatikong pagpapatuloy sa pagitan ng NC at ng kaliwang komunista.

Pero paano ang organikong pagpapatuloy? Ito ang unang sinabi nila hinggil sa kanilang sarili

Sa ilalim ng blog at ‘Paaralan ng Marxismo’, kami ay maliit ng grupo ng lima ka tao na kumikilos at namuhay ng sama-sama sa loob ng 15 taon sa isang gawaing kooperatiba na umaandar bilang komunidad ng pag-aari. Ito ang aming paraan para labanan ang kawalan ng permanenteng hanapbuhay at para kumita. At para panatilihin ang paraan ng pamumuhay kung saan maari kaming magdiskusyon, matuto at kapaki-pakinabang sa aming mga pamilya at kaibigan sa napakahirap na panahon” (ibid)

At sa pag-amin nila, ang kanilang pangunahing pagkilos ay napakalayo sa pagiging marxistang kritisismo; sa pangkalahatan, sa kawalan ng kongkretisasyon, ito ay paglaan ng kanilang pagsisikap “para organisahin ang gawain sa posibleng produktibong paraan (isang bagong kooperatiba o komunal na kilusan na bigyang diin ang teknolohikal na posibilidad sa isang walang kalakal na lipunan, i.e. komunistang lipunan6 (ibid).

Sa kabilang banda, dagdag sa kanyang sentral na nukleyus, at tila mula sa ibat-ibang resulta ng repleksyon at diskusyon, ibat-ibang grupo ng kabataan ang naipon tungo sa grupong ito sa maraming syudad.“

Ang nakakagulat ay paanong ang naturang mga elemento, pinakilala mismo ang website ng NC mula sa simula na ito ay kabilang sa kaliwang komunista. Ang papel ng isa sa mga elemento na nag-ambag dito ay pinaliwanag sa sulat

isa sa amin (ie kooperatisbistang nukleyus, editor’s note), si Gaizka7, na isa sa inyong mga kontak sa 1990s, at, tulad ng sinabi niya mismo, ay natuto ng marxismo mula sa inyo. Ang katunayan na pinahalagahan namin siya at ang library na dinala niya ay importanteng bahagi ng aming proseso” (ibid).

Katunayan, itong “kooperatibistang myembro” ay lumitaw sa aming pampublikong pulong sa Disyembre 2017 sa sentenaryo ng rebolusyong Ruso at nakilala na namin, sa binanggit sa itaas na si Gaizka, na sa 90s ay sumali sa isang programatikong diskusyon sa IKT. Pagkatapos ng pulong sinabi niya sa amin na may ugnay siya sa grupo ng kabataan, na binigyan niya ng “marxistang pagtuturo”, upang hikayatin kami na makipag-ugnayan.

Ang sagot namin sa kanyang panukala na makipag-ugnayan ay dapat linawin muna niya ang ilang pampulitikang pinagdaanan na hindi niya napaliwanag sa 90s, at may kareristang aktitud at malapit at matagal na ugnayan sa Spanish Socialist Workers’ Party (PSOE)8 at kasabay nito ay umaangkin sa mga posisyon ng kaliwang komunista.

Hindi siya sumagot dito sa Disyembre 2017, ni pagkatapos, sa apat na sulat na pinadala namin sa kanya sa parehong laman; kaya, ayon sa proletaryong tradisyon na linawin ang mga “malabong” yugto sa pampulitikang buhay, nanatili kaming humihingi ng paliwanag. Sa kawalan ng paliwanag, sa pagmamasid sa kanyang pampulitikang pagkilos9 mula ng magkita kami ay nagpakita na ang kanyang ugnayan sa PSOE ay nanatili.

Ang lubak-lubak na daan ni Gaizka

1992-94: kontak sa IKT, at biglang pagkawala

Sa 1992, nakipag-ugnayan si Gaizka sa IKT, na pinakilala ang sarili na myembro ng grupong “The Spartacist Union”, na umaangkin na nagtatanggol sa mga posisyon ng kaliwang komunistang Aleman (mga posisyon na hindi na niya nagustuhan). Sa realidad, ito ay sa esensya siya at ang kanyang partner10; at sa puntong ito ang kanilang pagkakilala sa mga programatikong posisyon at tradisyon ng kaliwang komunista ay mas pa sa paghahangad kaysa sa realidad.

Mula sa simula, interesado siya na sumapi sa aming organisasyon sa napakabilis na paraan at nakaramdam ng pagkabagot ng tumagal ang mga diskusyon para sa kinakailangang mga klaripikasyon, o kung ilan sa kanyang mga aktitud ay tinatanong – sa partikular kaugnay ng isa pang elemento na sumama sa isang sirkulo ng diskusyon sa Madrid, kung saan may mga panahon na lumalahok din ang Battaglia Comunista.

May problema rin sa diskusyon sa kanyang pampulitikang kasaysayan. Bagamat sinabi niya sa amin na may kontak siya sa Socialist Youth (ng PSOE), nagpakita siya ng pagkamangha sa karanasan ng kibbutz11, at may mga komento na tila nag-ugnay kay kay Borrell12 at sa maka-Israel na Socialist lobbyp. Dagdag pa, hindi nilinaw ni Gaizka ang kanyang organisasyunal na relasyon sa PSOE o kanyang agkalas.w

Sa 1994, may debate sa IKT, mga debate hinggil sa problema ng diwa ng sirkulo sa kilusang manggagawa mula 1968 at personal na relasyon na nakatago sa proyektong “komunal” na pamumuhay. Sa panahon ng mga diskusyon sa aming mga prinsipyo ng organisasyon, inihapag namin kay Gaizka ang lahat ng aming mga posisyon hinggil dito. At ito marahil ang dahilan ng direkta siyang tanungin na ipaliwanag ang ang mga aspeto ng kanyang tunguhin na hindi malinaw13, una sa lahat tila hindi siya nagulat, sa kabila na pinakilala namin na ang pulong ay isang komprontasyon na naka-rekord (bago nito hindi namin ni-rekord ang pakikipag-usap sa kanya). At pangalawa, hindi siya nagbigay ng anumang paliwanag at naglaho mula sa kampo ng kaliwang komunista. Hanggang ngayon!

Patuloy ang ugnayan sa PSOE…

Ang tanong talaga sa pampulitikang landas ni Gaizka ay hindi ang katotohanan na sa ilang pagkakataon ay naging simpatisador o militante siya ng Socialist Youth at hindi niya ito sinabi ng malinaw; ang dapat ipaliwanag ay ang katotohan na sa kabila ng kanyang pag-angkin na kumbinsido siya sa mga posisyon ng kaliwang komunista, ang kasaysayan ng kanyang buhay ay nag-iwan ng maraming bakas na nagpakita ng pampulitikang relasyon sa mga tao na naging matataas na lider ng PSOE.

Sa 1998-9, naging “tagapayo” siya, na walang malinaw na paliwanag kung ano ang ibig sabihin, sa kampanya ni in Borrell sa eleksyon sa PSOE, na makikita sa ilan sa kanyang mga salaysay sa internet. Isa sa aming mga militante ay nakita siya sa telbisyon sa opisina ng kandidato14. Nais maliitin ni Gaizka ang tanong sa pagsabing nandoon lang siya bilang “office boy” ng kampanya, na hindi napansin ni Borrell. Pero ang totoo may mga lider ng PSOE, tulad ni Miquel Iceta.15 haimbawa, ay nagsabi sa publiko na nakasama nila si Gaizka sa panahon ng kampanya. At tila hindi lohikal na ang matataas na opisyales ng PSOE ay lapitan si Borrell para pakiusapan na ipakilala sila sa kanyang office boy

Dagdag pa, sa parehong mga taon, lumahok din si Gaizka sa isang “humanitarian mission” ng European Council of Humanitarian Action and Cooperation sa Kosovo16 kasama si David Balsa, ngayon ay presidente ng Euro-Central American Conference, at dating presidente ng European Council of Humanitarian Action and Cooperation. Siya ay dating lider ng Sosyalistang Kabataan at dating myembro ng Komiteng Tagapagpaganap ng Sosyalistang Partido ng Galicia. Sa isang sulat para sa Italian Radical Party, sinabi ni Gaizka na siya “ang batang lalaki na pumunta sa Albania kapalit ko”.

Maliban sa ito ay pahiwatig sa pagdududa ng mas malapit na relasyon sa pagitan ni Gaizka at PSOE kaysa kanyang inamin, ito ay pahiwatig ng aktibong partisipasyon sa isang imperyalistang digmaan sa ilalim ng maskarang “humanitarian action” at ang “mga karapatan ng tao17.

Sa 2003, isa rin siyang tagapayo sa kampanya ni Belloch ng PSOE18 pagka mayor ng Zaragoza, At inamin niya dito: “Aktibo talaga ako sa kampanya ng mayor, si Juan Alberto Belloch, para baguhin ang syudad bilang malawak na syudad, ekonomikong modelo, kung saan magkroon ng pag-unlad sa mga tipo ng negosyo na nakaugnay sa tunay na mga komunidad, napaka-transnational at hyper-connected”.

Sa 2004, pagkatapos ng teroristang atake sa 11 Marso at pambansang panalo ng PSOE sa eleksyon, sumulat ng prologue si Rafael Estrella para sa libro ni Gaizka, na puno ng papuri sa kanyang mga katangian. Ang taong ito ay myembro ng PSOE, isang tagapagsalita ng Commission for Foreign Affairs in the Congress of Deputies, at presidente ng parliyamentaryong asembliya ng NATO19. Binigyang-diin ng libro ang kawalang kapasidad ng maka-kanang Popular Party na unawain ang mga atake sa Atocha, pero walang isang salita ng kritisismo sa PSOE. Sa ilang okasyon ay sinipi si Felipe Gonzalez sa librong ito.

Ang deputado ring ito ng PSOE ay kalaunan naging ambasador ng Espanya sa Argentina sa 2007 (hanggang 2012) at inanyayahan si Gaizka na ipakilala ang kanyang libro sa embahada, na nagbigay sa kanya ng pagkakataon na makaugnayan ang mga grupong pulitikal at ekonomiko sa bansang ito.

Isa pang “padrino” na may mahalagang papel sa pakikipagsapalaran ni Gaizka sa Timog Amerika ay si Quico Maňero, kung saan sinabi niya sa isang dedikasyon sa isa pa niyang libro: “Kay Federico Maňero, kaibigan, tagapaugnay ng mundo at sa maraming pagkakataon isang maestro, na sa ilang taon ay nagtulak sa atin na ‘mamuhay sa sayaw’ ng mga kontinente at mga pagpapanayam, na tinanggap kami at inalagaan kahit saan kami magpunta. Kung wala siya, hindi kami mabuhay bilang mga neo-Venetian”.

Ito ang sinabi ng Izquierda Socialista (isang maka-kaliwang tunguhin sa PSOE) hinggil sa taong ito:

“ang sangay ng REPSOL20 (o pag-aari ng) sa Argentina ay negosyo ni Señor Quico Maňero, ang dating asawa ni Elena Valenciano21, isang istorikal na lider ng PSOE (pangkalahatang kalihim ng Sosyalistang Kabataan), malapit na tagapayo ni Felipe Gonzalez, pinangalanan sa 2005 bilang myembro ng Argentine Administrative Council of REPSOL-YPF. Kasalukuyang siya ang target ng imbestigasyon sa iskandalong Invercaria at sa Andalusian funds of the ‘reptiles’ (isang iskandalo sa pinansya) kung saan tumanggap siya ng 1.1 million euros.22

Sa parehong panahon, sa 2005, nagtrabaho si Gaizka sa Jaime Vera Foundation ng PSOE, na isang tradisyunal na insttusyon para sanayin ang mga pampulitikang kadre ng partido, at tila sa 2005, ang institusyong ito ay nag-umpisa ng isang internasyunal na programa para sa pagbuo ng mga kadre na ang layunin ay palawakin ang impluwensya labas sa hangganan ng Espanya. Sa kontekstong ito, lumahok si Gaizka sa pagbuo ng “K-Cyberactivists” sa Argentina, na tumulong sa kampanya ni Cristina Kirchner sa 2007, kung saan siya ay naging presidente.

“Lumitaw ang ideya dalawang taon na ang nakaraan sa pampulitikang kasunduan ng gobyerno. Sa 2005, mga dalawampu ka tao na pinili ng Casa Rosada (ang sentro ng presidente ng Argentin) na bubuuin ng Jaime Vera Foundation, ang paaralan ng gobyerno ng mga lider ng PSOE, ang Partido Sosyalista ng Espanya. Binuo sila ng mga nagtayo ng K-Cyberactivists: ang militanteng si Sebastian Lorenzo (www.sebalorenzo.co.ar [18]) at Javier Noguera (nogueradeucuman.blogspot.com), ang kalihim ng gobyerno na si José Alperovich, ang gobernador ng TucumánNatuliro kami ng sinabi niya sa amin ang hinggil sa mga blog at social networks, pahayag ni Noguera sa La Nación. Ito malamang: ang ‘propesor’ na Espanyol ay ang pandaigdigang sanggunian ng cyberactivism…ang parehong tao, isang buwan ang nakaraan, na sinamahan ni Rafael Estrella, na ipinakilala ang kanyang bagong libro sa Buenos Aires23.

Sa mga taon matapos ang 2010, at laluna matapos matalo sa eleksyon ang PSOE, wala na gaanong partisipasyon ang partidong ito

…At minsan sa maka-kanang liberalismo

Katunayan, bago ang panalo ng PSOE sa 2004, sinubukan ni Gaizka na gamiting maskara ang PP, at nakipagtulungan sa PP Youth, sa pagtayo ng Los Liberales.org, na ayon sa organisasyong ito na magsilbi “para buuin ang koleksyon ng liberalismong Espanyol sa online para sa kaayusan. Nitong Sabado at Linggo ay nagtrabaho kam at, matapos ang maraming oras sa harap ng kompyuter, nakita namin ano ang nasa internet, ang ibat-ibang pamilya ng liberal at libertarian(hindi mga anarkista) na minsan ay may bangayan sa isat-isa. Ito ang dahilan ng pagkabuo ng Los Liberales.org, isang hindi-partisan na proyekto para sa mga liberal at sa mga interesado sa ganitong klaseng kaisipan”24.

Kabilang sa sambahayang ito ay mga tao tulad ni Jiménez Losantos25 at kanyang pahayagan na Libertad digital, kung saan maraming artikulo na sinulat si Gaizka, o ang mga konserbatibong Kristyanong liberal, na hindi tiyak kung sila ba ay mga liberal o bahagi ng dulong kanan.

Ang mamahayag na si Ignacio Esolar26 ay sumulat sa librong la Blogoesfera hispana, hindi nagtagal ang grupong ito. Ideolohikal na hindi pagkakasundo ng mga nagtatag ang tumapos sa proyekto

Ano ang ginagawa ng isang Gaizka sa kaliwang komunista27

Sa pagsusuri sa pampulitikang Curriculum Vitae ni Gaizka malinaw ang kanyang malapit na relasyon sa PSOE. Mula ng iniwan nito ang proletaryong kampo sa kanyang ekstra-ordinaryong kongreso sa Abril 192128, ang PSOE ay may mahabang kasaysayan ng pagsisilbi sa kapitalistang estado: sa ilalim ng diktadurya ni Primo de Rivera (1923-30) ang kanyang unyon na UGT ay naging tagapagpabatid ng pulisya, nagtuturo ng maraming militante ng CNT; at si argo Caballero, na naging tagapamagitan sa pagitan ng PSOE at UGT, ay isang tagapayo ng diktador. Sa 1930, biglang nagbago ng tono ang PSOE at inilagay ang sarili sa unahan ng mga pwersa na, sa 1931, nagtatag ng Ikalawang Republika, kung saan namuno ito sa gobyerno katulong ang mga Republican mula 1931 hanggang 1933. Dapat tandaan na sa loob ng dalawang taon, 1500 manggagawa ang pinatay sa panunupil sa mga welga at pag-alsa. Kalaunan, nasa bag-as ang PSOE sa gobyernong Popular na namuno sa paghahanda sa digmaan at sa proseso ng militarisasyon, na nagbigay ng kalayaan sa mga Stalinistang gangster na supilin ang pag-alsa ng mga manggagawa sa Barcelona sa Mayo 1937. Sa muling pagtatag ng demokrasya sa 1975, gulugod ang PSOE sa estado, na naging partido na pinakamatagal na namuno sa gobyerno (1982-1996, 2004-2011, at mula 2018). Ang pinaka-brutal na patakaran laban sa kalagayan ng manggagawa ay ginagawa ng mga gobyerno ng PSOE, laluna ang pagpatupad ng planong pagtanggal sa milyung manggagawa sa 80s, o ang programa ng pagtipyas sa panlipunang benepisyo na ginawa ng gobyernong Zapatero na pinagpatuloy ng gobyerno ni Rajoy ng PP.

Sa balwarteng ito ng burges na estado nakipagtulungan si Gaizka; hindi ito mga elemento ng rank and file”, na naloko, kundi ng mga lider ng partido, tulad ni Borrell na responsable sa patakarang panlabas ng European Commission, at kay Belloch ng ministro ng interior, kay Estrella na pangulo ng parliamentary assembly ng NATO.

Sa CV ni Gaizka, walang anumang bakas ng matatag na konbiksyon sa mga posisyon ng kaliwang komunista; para malinaw, wala siyang anumang pampulitikang konbiksyon, dahil hindi siya nag-atubiling umalembong sa kampo ng kanan. Ang “marxismo” ni Gaizka ay isang porma ng “Groucho-marxismo”: tandaan ang sikat na komedyanteng si Groucho Marx ng nagpatutsada siya: “narito ang aking mga prinsipyo. Kung hindi mo ito gusto mayroon pa ako sa aking bulsa”.

Kaya ang tanong: bakit binuo ni Gaizka ang Nuevo Curso bilang “istorikal” na kawing sa tinawag na “Kaliwang Komunistang Espanyol”? Ano ang kinalaman ng taong ito sa mga posisyon at istorikal na pakikibaka ng uring manggagawa?

At sa pagpapatuloy nito, ano ang kinalaman ng parasitikong grupo na “International Group of the Communist Left” sa lahat ng ito? May mga myembro ang IGCL na myembro ng sentral na organo ng IKT sa 1992-94 at alam ang aktitud ni Gaizka sa panahong iyon, hanggang ngayon dahil siya ang pangunahing animator ng Nuevo Curso. Pero nagbulag-bulagan sila dito, tahimik at tinatago ang kanyang linya at nagdeklara na ang grupong ito ay ang kinabukasan ng kaliwang komunista at mga katulad nito.

“Ang Nuevo Curso ay isang blog ng mga kasama na regular na naglathala sa sitwasyon at mas malawak na mga usapin, kabilang na ang teoretikal na mga isyu. Sa kasamaang-palad ang kanilang blog ay sa Espanyol lamang. Ang listahan ng kanilang mga posisyon ay makauring posisyon na bahagi ng programatikong balangkas ng kaliwang komunista…Bilib na bilib kami hindi lang sa apirmasyon ng kanilang makauring mga posisyon na walang konsesyon, kundi kabilang na rin ang ‘marxistang kalidad’ ng mga teksto ng mga kasama….”29

Kaya ang pagtatag ng Emancipacion bilang ganap na pampulitikang grupo ay ekspresyon ng katotohanan na ang internasyunal na proletaryado, bagamat sinusupil at napakalayo pa na itulak ang ibat-ibang mga atake ng kapital, ay lumalaban at kumakawala sa ideolohikal na kontrol ng kapital, at nanatiling posible ang kanyang rebolusyonaryong hinaharap. Ito ay ekspresyon ng (relatibong) kasiglahan’ ng proletaryado.30

Sa tradisyon ng kilusang manggagawa, na ang istorikal na pagpapatuloy ay kinakatawan ngayon ng kaliwang komunista, ang mga prinsipyo ng organisasyon, ng pagkilos, ng gawi at katapatan ay kasing halaga ng mga programatikong prinsipyo. Ilan sa mga pinaka-importanteng kongreso sa kasaysayan ng kilusang manggagawa, tulad ng Kongreso sa Hague sa 1872, ay inilaan sa pakikibaka para ipagtanggol ang proletaryong aktitud (at ito ay sa kabila na nangyari ang kongreso isang taon matapos ang Komuna sa Paris at naharap sa pangangailangan na lagumin ang mga aral nito)31. Naglaan mismo si Marx ng buong libro, na natapos niya ng mahigit isang taon, na nakagambala sa kanyang pagsulat ng Kapital, para depensahan ang proletaryong asal laban sa mga intriga ni Herr Vogt, isang Bonapartistang ahente na nag-organisa ng kampanya ng paninira laban kay Marx at sa kanyang mga kasama. Kamakailan ay naglathala kami ng artikulo ng pagkondena ni Bebel at Liebknecht sa hindi tapat na gawi nila Lassalle at Schweitzer32. At sa 20 siglo, naglaan si Lenin ng libro – One Step Forward Two Steps Back – para lagumin ang mga aral ng Ikalawang Kongreso ng Russian Social Democratic Labour Party hinggil sa bigat ng kaugalian na banyaga sa proletaryado. Maari din naming banggitin si Trotsky na nanawagan ng isang jury of honour para ipagtanggol ang kanyang integridad laban sa mga paninira ni Stalin.

Ang katotohanan na mayroong may malapit na kaugnayan sa matataas na lider ng PSOE na biglang dumating sa kampo ng kaliwang komunista ay dapat maging hudyat sa lahat ng mga grupo at militante na nakibaka sa istorikal na interes ng ating uri, kabilang na ang nasa blog ng Nuevo Curso na tapat sa ginagawa, na naniwala na sila ay lumalaban para sa mga prinsipyo ng kaliwang komunista.

Sa 1994, tinanong namin si Gaizka na linawin ang kanyang tunguhin at ang kanyang kahina-hinalang mga asosasyon ng panahong iyon.. Nawala siya sa eksena. Sa 2018, matapos siyang bumalik dala ang buong listahan ng mga kontak sa mataas na posisyon ng PSOE, muli namin siyang tinanong at nanatili siyang tahimik. Para sa pagtatanggol ng kaliwang komunista, sa kanyang integridad at kontribusyon sa hinaharap, kailangang magpaliwanag siya sa lahat ng ito.

KT  20.1.20

Kinondena ng serye na ito ang hindi masyadong nakikitang bahagi (nakatagong mukha) ng mga organisasyon ng kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital (Sosyalista, Stalinista, Trotskyista, Maoista, opisyal na anarkismo, ang 'bagong' kaliwa ng Syriza, France Insoumise, at Podemos). Sa unang artikulo ng serye ay nakita natin paanong tinanggihan ng mga organisasyong ito ang uring manggagawa na diumano pinagtatanggol nila, Sa ikalawa ay tinastas namin ang kanilang paraan at pag-iisip. Sa ikatlong artikulong ito ay nais naming suriin ang kanilang pagkilos, ang internal na dinamiko ng mga partidong ito at paanong ang kanilang pagkilos ay mismong pagwalang-bisa sa lahat ng mga komunistang prinsipyo at bumuo ng lahat ng hadlang sa anumang pagkilos para sa mga prinsipyong ito.

Ang mga pwersa ng Stalinismo, Trotskyismo, atbp., ay nagsagawa ng ganap na palsipikasyon sa proletaryong posisyon sa usapin ng kanilang organsiasyon at aktitud. Para sa kanila, ang sentralisasyon ay pagsunod sa makapangyarihang burukrasya, at ang disiplina ay bulag na pagsunod sa komisyon ng kontrol. Ang posisyon ng mayoriya ay resulta ng tunggalian sa kapangyarihan. At ang debate, sa diwa ng manipulasyon, ay sandata para talunin ang posisyon ng karibal na mga paksyon. At maari tayong magpatuloy ad nauseam.

Posible na ang isang proletaryong militante sa loob ng isang tunay na komunistang organisasyon ay magkaroon ng tendensya na tingnan ang kanyang mga organisasyunal na posisyon at aktitud mula sa lente noong mga panahon na nasa kaliwang organisasyon pa siya.

Ang disiplinang kwartel ng mga organisasyon ng kaliwa

Sa pinag-uusapan nating hipotetikal na militante sa pangangailangan ng disiplina, naalala nila ang bangungot na pinagdaanan nila ng sila ay nasa organisasyon pa ng kaliwa ng burgesya.

Sa mga organisasyong yaon, ang ‘disiplina’ ay nagkahulugan ng pagtatanggol sa mga walang katotohanang bagay dahil ‘hinihingi ito ng partido’. Isang araw sinabi nila na ang isang karibal ay ‘burges’ at sa susunod na linggo, ayon sa pagbabago sa pampulitikang alyansa ng liderato, ang bahaging ito ay ngayon naging pinaka-proletaryado na sa buong mundo.

Kung mali ang patakaran ng komite sentral ito ay tanging kasalanan ng mga militante na ‘nagkamali’ at ‘hindi tamang isinapraktika ang desisyon ng komite sentral'. Tulad ng sabi ni Trotsky: "Bawat resolusyon ng Komiteng Tagapagpaganap ng Komunistang Internasyunal na nagtala ng panibagong mga kabiguan ay sa isang banda ay nagdeklara na lahat ay nasa plano at, sa kabilang banda, kasalanan ng mga nagbigay-kahulugan dito dahil hindi nila naintindihan ang binigay na linya sa kanila mula sa itaas"[1].

Matapos ng mga nakakasuklam na karanasang ito, ang militante na nakaranas sa mga partidong ito ay tuluyan ng itinakwil ang disiplina, na hindi naintindihan na ang proletaryong disiplina ay radikal na kaiba at salungat sa disiplina ng burgesya.

Sa proletaryong organisasyon, ang 'disiplina' ay nagkahulugan ng respeto sa lahat ng mga desisyon at ang bawat isa ay kabilang sa diskusyon para magawa ang mga ito. Sa isang banda ito ay pagiging responsable at, sa kabilang banda, ito ay praktikal na ekspresyon ng pangingibabaw ng kolektibo sa indibidwal - na sa kabilang banda ay hindi nagkahulugan ng bangayan ng indibidwal at kolektibo kundi ekspresyon ng magkaibang mga aspeto ng parehong pagkakaisa. Dahil dito, ang disiplina sa rebolusyonaryong organisasyon ay boluntaryo at mulat. Ang disiplinang ito ay hindi bulag kundi nakabase sa konbiksyon at isang perspektiba.

Sa burges na organisasyon, ay kabaliktaran. Ang disiplina ay nagkahulugan ng pagsuko sa makapangyarihan sa lahat na liderato at pagtakwil sa lahat ng responsibilidad sa pamamagitan ng pagbigay dito sa kung ano ang ginagawa at sinasabi ng liderato. Sa burges na organisasyon ang disiplina ay nakabatay sa oposisyon sa pagitan ng ‘kolektibo’ at indibidwal. Ang ‘kolektibo’ dito ay ang interes ng pambansang kapital at ng kanyang estado na pinagtatanggol ng mga organisasyong ito sa kanilang partikular na larangan, interes na hindi umaayon sa interes ng kanyang mga myembro. Kaya ang kanyang disiplina ay ipinataw kundiman ng pananakot ay pampublikong sumpa na maaaring hahantong sa pagtiwalag; o, kung boluntaryo itong niyakap, ito ay bunga ng pagkaramdam ng pagkakasala o kategorikal na pamimilit na mag-udyok ng pana-panahong tunggalian sa tunay na interes ng bawat indibidwal.

Ang kawalang unawa sa radikal na kaibahan sa pagitan ng disiplina ng proletaryado at burgesya ay kadalasan ang ilang mga militante na nagmula sa kaliwa at pumaloob sa proletaryong organisasyon, ay nahulog sa mapanirang pag-ikot-ikot. Dati sinusunod nila ang mga utos ng kanilang amo bilang tupa; ngayon, sa proletaryong organisasyon, itinakwil nila lahat ng disiplina at sinusunod lang ang isang utos: na dinidiktahan ng kanilang sariling indibidwalidad. Mula sa disiplina ng isang kwartel sinalungat nila ang disiplina kung saan maaring gawin ng bawat isa ang anumang gusto nilang gawin, ibig sabihin isang anarkistang disiplina ng indibidwalismo. Ito ay paikot-ikot, bilanggo sa pagitan ng mabangis at marahas na disiplina ng mga partido ng burgesya at indibidwalistang disiplina (ang disiplina ng "gagawin ko ang gusto kong gawin") na katangian ng peti-burgesya at anarkismo.

Ang burukratikong sentralisasyon ng lahat ng mga burges na organisasyon

Ang sentralisasyon ay isa pang konsepto na nagdulot ng reaksyon sa hanay ng mga militante na apektado ng lason ng impluwensya ng kaliwa.

Para sa kanila ang sentralisasyon ay:

- makapangyarihang liderato kung saan kailangang sumunod na walang reklamo;

- isang mapandurog na piramide ng burukrasya at pagsunod sa liderato;

- ganap na pagtakwil sa lahat ng personal na insiyatiba at pag-iisip, na pinalitan ng bulag na pagsunod at pagbuntot sa liderato;

- ang mga desisyon ay hindi sa pamamagitan ng diskusyon na may partisipasyon ng lahat, kundi sa pamamagitan ng mga utos at maniobra ng liderato.

Katunayan, ang burges na sentralisasyon ay nakabatay sa mga konseptong ito. Ito ay dahil sa katotohanan na sa loob ng burgesya, umiiral lang ang pagkakaisa kung naharap sa imperyalistang digmaan o sa proletaryado; maliban dito ay ang walang tigil na tunggalian sa pagitan ng ibat-ibang paksyon.

Para magkaroon ng kaayusan sa naturang kaguluhan, kailangang pwersahang ipataw ang awtoridad ng isang 'sentral na organo'. Kinakailangan na ang burges na sentralisasyon ay burukratiko at mula sa taas pababa.

Itong pangkalahatang burukratisasyon ng lahat ng mga burges na partido at kanilang institusyon ay kailangang-kailangan ng mga partido ng ‘manggagawa’ o ng kaliwa na itinanghal ang mga sarili na tagapagtanggol ng mga manggagawa.

Walang problema sa burgesya ang disiplinang bakal sa kanyang pampulitikang makinarya dahil nilalasap nito ang lubusang diktaduryang kapangyarihan sa kanyang sariling mga pabrika. Subalit, sa organisasyon ng kaliwa o dulong-kaliwa, mayroong iniingatang nakatagong antagonismo sa pagitan ng ano ang opisyal na sinasabi at ano ang tunay na nangyayari. Para maresolba ang kontradiksyong ito, kailangan nito ng burukrasya at bertikal na sentralisasyon.

Para maintindihan ang mga mekanismo ng burges na sentralisasyon na ginagawa ng kaliwa ng kapital, tingnan natin ang Stalinismo na siyang tunay na tagapanguna. Sa kanyang libro, The Third International after Lenin, sinuri ni Trotsky ang paraan ng burges na sentralisasyon na isinapraktika ng mga Komunistang partido.

Ginunita niya, para ipataw ang mga burges na polisiya, “pinagtibay” ng Stalinismo "ang isang sekretong organisasyon ng kanyang iligal na Komite Sentral (the septemvirat) sa kanyang mga sirkular, sekretong ahente at koda, atbp. Lumikha ang makinarya ng partido sa loob nito ng isang sarado at hindi makontrol na kaayusan na mayroong napakalaking mapagkukunan hindi lang para sa ganitong makinarya kundi ng estado na binago ang partido ng masa tungo sa pagiging instrumento ng pagbabalatkayo sa lahat ng mga maniobra at intriga." (idem).

Para lipulin ang rebolusyonaryong pagtatangka ng proletaryado sa Tsina at magsilbi sa interes ng estado ng imperyalistang Rusya sa mga taon ng 1924 - 28, inayos ang Partido Komunista ng Tsina mula sa itaas pababa na inilarawan ng saksi sa lokal na komite ng: "(Ang Komite Sentral) ay naglunsad ng mga akusasyon at sinabi na hindi mabuti ang Komite ng Probinsya; at bilang ganti, inakusahan ang mga organisasyon ng base at sinabi na masama ang Komite ng Rehiyon. Ang huli ay nagsimulang mang-akusa at sinabi na ang mga kasama sa batayang antas ang mali. At pinagtanggol ng mga kasama ang sarili at sinabi na hindi sapat ang pagiging rebolusyonaryo ng masa" (idem).

Nagpataw ng kareristang mentalidad ang burukratikong sentralisasyon sa mga myembro ng partido, kung saan sumunod sila sa kanilang nakatataas at walang tiwala at nagmamanipula sa ‘nasa ibaba sa kanila. Ito ay malinaw na katangian ng lahat ng mga partido ng kapitalismo, ng kaliwa at kanan, na sinusunod ang modelo na nakita ni Trotsky sa mga Stalinistang Partido Komunista at tinuligsa sa 1920's: "ito ay binuo ng buong pangkat ng mga akademikong kabataan sa pamamagitan ng maniobra, at sa pamamagitan ng Bolshevik na kakayahang bumaluktot, ay naintindihan ang pagiging lastiko ng kanilang sariling gulugod" (idem).

Ang resulta ng mga paraang ito ay "ang mataas na saray ay pinagbinhian ng burges na diwa, makitid na egotismo at makitid ang isip na mga kalkulasyon. Makikita na may matibay silang determinasyon na magkaroon ng puwang para sa kanilang mga sarili na walang pakialam sa iba, isang bulag at ispontanyong karerismo. Para maintindihan, dapat patunayan nila na may kapasidad sila sa walang prinsipyo na pakikibagay, isang walang kahihiyan na aktitud at sipsip sa mga nasa kapangyarihan. Ito ang nakikita natin sa bawat pagkilos, bawat mukha. Nakikita ito sa lahat ng mga pagkilos at talumpati, na sa pangkalahatan ay puno ng magaspang na rebolusyonaryong parirala" [2].

Bawiin ang tunay na kahulugan ng proletaryong konsepto ng organisayon

Kailangang bawiin - sa pamamagitan ng pagsusuri sa kanila sa kritikal na paraan - lahat ng mga konsepto ng organisasyon ng kilusang manggagawa bago ang napakalaking delubyo ng sa simula ay ang pagpasok ng mga Sosyalistang partido sa kapitalistang estado at sa huli ng transpormasyon ng mga partido Komunista sa pagiging Stalinistang pwersa ng kapital.

Ang proletaryong posisyon sa usapin ng organisasyon, bagamat pareho ang kanilang pangalan ay walang kinalaman sa kanilang palsipikadong bersyon. Hindi kailangan ng kilusang proletaryo na mag-imbento ng bagong mga konsepto dahil ang mga konseptong ito ay pag-aari nito. Katunayan, ang nagbago ng kanilang terminolohiya ay ang kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital, sila ang mga ‘tagatuklas’ na hiniram ang moral at organisasyunal na posisyon ng burgesya. Muli nating balikan ang ilan sa mga proletaryong konsepto at paano na ganap silang salungat sa Stalinismo, kaliwa at, sa pangkalahatan, sa anumang burges na organisasyon.

Proletaryong sentralisasyon

Ang sentralisasyon ay ekspresyon ng natural na pagkakaisa na umiiral sa loob ng proletaryado at, dahil dito, sa hanay ng mga rebolusyonaryo. Kaya, sa proletaryong organisasyon, ang sentralisasyon ang pinaka-lohikal na organisasyunal na pagpapaandar at resulta ng boluntaryo at mulat na aksyon. Samantalang ang sentralisasyon ng kaliwang organisasyon ay iniutos ng burukrasya at maniobra, sa proletaryong pulitikal na organisasyon, kung saan hindi umiiral ang magkaibang mga interes, ang pagkakaisa ay pinakita ng sentralisasyon; kaya ito ay mulat at lohikal.

Sa isang banda, sa kaliwang organisasyon, katulad sa anumang burges na organisasyon, umiiral ang ibat-ibang interes na nakaugnay sa mga indibidwal at paksyon na para pagkasunduin ang ibat-ibang interes, at nangangailangan ito ng burukratikong imposasyon ng isang paksyon o isang lider, o isang tipo ng 'demokratikong taga-koordina' sa pagitan ng ibat-ibang mga lider o paksyon. Sa lahat ng mga kaso ay kailangan ang agawan sa kapangyarihan, maniobra, pagtraydor, manipulasyon, at pagsunod para 'grasahan' ang pag-andar ng organisasyon dahil kung hindi mawasak ito at magkagulo. Sa kabilang banda sa proletaryong organisasyon "Ang sentralismo ay hindi isang opsyon o abstraktong prinsipyo para sa istruktura ng organisasyon. Ito ay kongkretisasyon sa kanyang nagkakaisang katangian. Ito ay ekspresyon na isa at parehong organisasyon ang pumuposisyon at kumikilos sa loob ng uri. Sa ibat-ibang mga relasyon sa pagitan ng mga bahagi ng organisasyon at kabuuan, parating ang kabuuan ang nangingibabaw"[3].

Sa loob ng kaliwa, itong "isa at parehong organisasyon na tumindig at pumusisyon sa loob ng uri" ay kung hindi man isang komedya ay isang monolitiko at burukratikong imposasyon ng isang ‘komite sentral’. Sa proletaryong organisasyon ito mismo ang kondisyon ng kanyang pag-iral. Ito ay usapin na ilatag sa harap ng proletaryado, matapos ang kolektibong diskusyon at ayon sa kanyang istorikal na karanasan, lahat ng nagsusulong sa kanyang pakikibaka at hindi lokohin na lumaban para sa interes na hindi kanya. Sa kadahilanang ito, kailangan ang pagpupunyagi ng buong organisasyon para ipaliwanag ang kanyang mga posisyon.

Sa loob ng kaliwa, naharap sa mga desisyon ng 'liderato' na minsan ay balintuna, ang mga militante sa batayang antas ay tumitingin at kumikilos ayon sa lokal na istruktura o mga grupo ng sirkulo sa mga posisyon na sa tingin nila tama. Sa ilang kaso ito ay malusog na proletaryong reaksyon sa harap ng opisyal na patakaran. Subalit, itong lokalistang hakbangin ng bawat isa para sa kanyang sarili ay hindi produktibo at negatibo sa loob ng proletaryong organisasyon at sa loob ng naturang organisasyon"ang pananaw na ang ganito o ganyang bahagi ng organisasyon ay magpatibay, sa harap ng organisasyon o sa uring manggagawa, ng mga posisyon o aktitud na iniisip nito na tama sa halip na yaong sa organisasyon na sa tingin nito mali. Ito ay dahil:

• kung ang organisasyon ay patungo sa maling direksyon, ang responsibilidad ng mga myembro na sa tingin nila nagtatanggol sila ng tamang posisyon ay hindi para iligtas ang sarili sa kanilang maliit na sulok, kundi maglunsad ng pakikibaka sa loob ng organisasyon para tulungan ito na tumahak sa tamang direksyon;
• ang naturang kaisipan ay hahantong na ang bahagi ng organisasyon ay arbitraryong ipataw ang kariling posisyon sa buong organisasyon hinggil sa ganito o ganyang aspeto ng kanyang gawain (lokal o ispisipiko)." (idem, Punto 3).

Ang paraan ng kontribusyon mula sa anumang bahagi ng organisasyon (ma lokal na seksyon man o internasyunal na komisyon) para magkaroon ng tamang posisyon, sa pagsisikap ng lahat, ay umaayon sa pagkakaisa ng interes na umiiral sa isang rebolusyonaryong organisasyon sa pagitan ng lahat na kanyang mga myembro. Sa kabilang banda, sa organisasyon ng kaliwa, walang pagkakaisa sa pagitan ng ‘base’ at ‘liderato’. Ang layunin ng huli ay ipagtanggol ang pangkalahatang interes ng organisasyon, ang pambansang kapital, samantalanag ang 'base' ay napunit-punit sa pagitan ng tatlong pwersa, lahat sila ay iba-iba ang direksyon: ang interes ng proletaryado, ang responsibilidad ng organisasyon para sa kapitalistang interes o, mas nakakabagot, ay ginawang karera sa ibat-ibang burukratikong antas ng partido. Ito ay resulta ng oposisyon at paghiwalay sa pagitan ng mga militante at sentral na organo.

Ang mga myembro ng rebolusyonaryong organisasyon ngayon ay dapat maraming matutunan sa lahat ng ito. Nagdusa sila sa pagdududa na ang mga sentral na organo ay sa huli ‘magtraydor’, kadalasan ay kumikiling sila sa posisyon na lilipulin ng mga sentral na organo ang lahat ng pagtutol sa pamamagitan ng burukratikong paraan. Laganap naman ang mekanikal na kaisipan na 'maaring magkamali ang mga sentral na organo'. Yan ay ganap na totoo. Anumang sentral na organo ng isang proletaryong organisasyon ay maaring magkamali. Ngunit hindi dapat magkaroon ng patalismo sa mga magkakamali at kung may mga pagkakamali, may mga paraan ang organisasyon para ituwid ito.

Ipaliwanag namin ito sa isang istorikal na halimbawa: sa Mayo 1917, ang Komite Sentral ng Partidong Bolshevik ay nagkamali sa kanyang patakaran na kritikal na suporta sa Probisyunal na Gobyerno na lumitaw matapos ang rebolusyon ng Pebrero. Si Lenin na nakabalik sa Rusya sa Abril, naghapag ng bantog na April Theses para simulan ang isang debate na nilahukan ng buong organisasyon para ituwid ang pagkakamali at magkaroon ng re-oryentasyon ang partido[4].

Pinakita ng yugtong ito ang agwat sa umiiral sa pagitan ng haka-hakang ideya na ‘maaring magkamali ang sentral na organo’ at ang proletaryong bisyon na labanan ang anumang paglitaw ng oportunismo (sa hanay ng mga militante o sa loob ng sentral na organo). Lahat ng proletaryong organisasyon ay maaring maging biktima sa panggigipit ng burges na ideolohiya at ito ay makaapekto sa bawat militante at maging sa sentral na organo. Na ang pakikibaka laban sa panggiigipit ay tungkulin ng buong organisasyon.

Ang mga proletaryong organisasyon ay may paraan ng debate para ituwid ang kanyang mga pagkakamali. Makita natin ito sa ibang artikulo ng serye sa papel ng mga tendensya at praksyon. Ang nais naming idiin dito ay kung ang mayoriya ng organisasyon, laluna ang kanyang mga sentral na organo, ay nagkamali, ang mga kasama sa minoriya ay may mga paraan para labanan ang ganitong pagkaanod, tulad ng ginawa ni Lenin sa 1917, na nagtulak sa kanya na humingi ng ekstra-ordinaryong kumperensya ng partido. Sa partikular, "ang minoriya ng organisasyon ay maaring tumawag ng isang ekstra-ordinaryong Kongreso kung ito ay naging signipikanteng minoriya na (halimbawa 2/5). Bilang pangkalahatang polisiya, nasa Kongreso na ang pag-ayos sa esensyal na mga usapin, at ang pag-iral ng isang malakas na minoriya na humihingi na idaos ang Kongreso ay isang indikasyon na mayroong mahalagang mga problema ang organisasyon"[5].

Ang papel ng Kongreso

May mga nakakasukang palabas ang mga kongreso ng mga organisasyon ng burgesya. Ito ay isang palabas na may mga hostess at bukas na bar. Ang liderato ay nagpakita at nagsasalita na pinapalakpakan ng organisadong mga tao o nagpakita sa TV. Ang mga talumpati ay pinaka-walang kwenta, ang tanging layunin ng kongreso ay sabihin kung sinu-sino ang hahawak sa mga susing posisyon ng organisasyon at sinu-sino ang tatanggalin. Ang malaking mayoriya ng mga ganitong pulong ay hindi para sa diskusyon, klaripikasyon at pagtatanggol sa mga posisyon, kundi sa kota ng kapangyarihan ng ibat-ibang mga ‘pamilya’ ng partido.

Ang proletaryong organisasyon ay kailangang aandar ng absolutong salungat dito. Ang batayan ng sentralisasyon ng isang proletaryong organisasyon ay ang kanyang internasyunal na kongreso. Ang kongreso ay kaisahan at ekspresyon ng organisasyon sa kabuuan, na, sa independyenteng paraan ay magpasya sa oryentasyon at pagsusuri na maging gabay nito. Ang mga resolusyon na pinagtibay ng kongreso ang magbigay ng mandato sa mga gawain ng mga sentral na organo. Hindi ito pwedeng kumilos ng walang katuwiran ayon sa kagustuhan o kapritso ng mga myembro, kundi kailangang ang batayan ng kanilang aktibidad ay ang mga resolusyon ng kongreso.

Ang ikalawang Kongreso ng Russian Social-Democratic Labour Party sa 1903 ay nagbunga ng bantog na hiwalayan sa pagitan ng mga Bolsheviks at Mensheviks. Isa sa mga dahilan ng hiwalayan at ng malakas na kontrobersya sa pagitan ng dalawang partido ng organisasyon ay hindi nirespeto ng huli ang mga desisyon ng kongreso. Si Lenin, sa kanyang librong One step forward, two steps back ay nilabanan ang ganitong hindi tapat na aktitud na isa mismong burges na aktitud. Kung hindi sang-ayon sa mga desisyon ng kongreso, ang tamang aktitud ay malinaw na ihapag ang mga pagkakaiba at itulak ang isang pasensyosong debate para maabot ang klaripikasyon.

"Ang pinakamataas na yugto ng pagkakaisa ng organisasyon ay ang kanyang Internasyunal na Kongreso. Sa Internasyunal na Kongreso itinakda ang programa ng IKT, na pinaunlad o itinuwid; binuo ang mga paraan ng pag-oorganisa at pag-andar, mas pinatama o mino-modipika; na pinagtibay ang kanyang pangkalahatang oryentasyon at pagsusuri; na ginawa ang pagtatasa sa kanyang nagdaang mga aktibidad at ginawa ang perspektiba para sa mga gawain sa hinaharap. Kaya dapat paghandaan ng mabuti at masigasig ng buong organisasyon ang Kongreso. Kaya dapat ang mga oryentasyon at desisyon ng Kongreso ay kailangang maging permanenteng sanggunian ng buong buhay ng organisasyon bilang reeprensya sa susunod na panahon." Sa proletaryong kongreso walang mga sirkulo kung saan ginagawa ang mga sabwatan laban sa mga karibal, kundi diskusyon para maintindihan at makagawa ng posisyon sa pinaka-mulat na posibleng paraan.

Sa burges na organisasyon ang mga pasilyo ang puso ng kongreso ng tsismis, sabwatan laban sa mga karibal, panunulsol ng mga maniobrahan at intriga. Ang mga pasilyo ang lugar kung saan pinagpasyahan ang kongreso. Tulad ng sabi ni Ciliga: "Nakakapagod ang mga sesyon, ang mga pampublikong pulong ay purong panligoy. Lahat ay pinagpasyahan sa mga pasilyo".

Sa proletaryong organisasyon pinagbawal ang mga ‘pasilyo’ bilang mga sentro ng pagpapasya at ginawang panahon ng pahingahan kung saan may praternal na ugnayan sa pagitan ng mga militante. Ang puso ng kongreso ay kailangang tangi at ekslusibo sa kanyang opisyal na mga sesyon. Doon ang mga delegado ay seryosong tinatasa ang mga dokumentong sinumite sa kongreso sa pamamagitan ng paghingi ng klaripikasyon at pag-amyenda, pagpuna at proposisyon. Nakataya ang kinabukasan ng organisasyon dahil ang mga resolusyon ng kongreso ay hindi patay na letra o retorika lang, kundi mulat na pagkakaisa na kailangang magsilbing giya at oryentasyon sa mga pundamental na aktibidad ng organisasyon.

Ang mga oryentasyon at desisyon ng kongreso ay dapat ipatupad ng buong organisasyon. Hindi ibig sabihin na ang lahat ay walang pagkakamali. Ang regular na internasyunal na mga diskusyon ay maaring makita ang mga pagkakamali at ituwid o ebolusyon ng internasyunal na sitwasyon ay nagbago na kailangang kilalanin na maaring tumungo sa paglunsad ng ekstra-ordinaryong kongreso. Sa kasalukuyan, dapat ilunsad ang mahigpit at seryosong debate sa pinakamalawak at pinakamalalim na internasyunal na batayan. Wala itong kinalaman sa mga kaliwang organisasyon kung saan ang mga natalo sa kongreso ay maghiganti sa pamamagitan ng paghapag ng mga bagong posisyon na ginagamit laban sa mga nanalo.

Ang mga sentral na organo

Sa proletaryong organisasyon ang kongreso ang nagbigay ng mga oryentasyon na siyang nagbigay ng mandato sa sentral na organo na kumakatawan sa pagkakaisa at pagpapatuloy ng organisasyon sa pagitan ng mga kongreso at sa sumunod nito. Sa burges na partido, ang sentral na organo ay armas ng kapangyarihan dahil isinuko nito ang organisasyon sa mga pangangailangan ng estado at pambansang kapital. Ang sentral na organo ay isang elitista na nakahiwalay sa organisasyon at may kontrol dito, namamahala dito at nagpataw ng kanyang mga desisyon. Sa proletaryong organisasyon, ang sentral na organo ay hindi hiwalay mula sa organisasyon sa kabuuan kundi ito ang kanyang aktibo at nagkakaisang ekspresyon. Ang sentral na organo ay hindi napakamakapangyarihan na pribilihiyadong rurok ng organisasyon kundi isang paraan para makapagpahayag at mapaunlad ang kabuuan.

"Salungat isa ilang pananaw, laluna ng diumano mga ‘Leninista’, ang sentral na organo ay instrumento ng organisasyon, hindi ang kabaliktaran. Hindi ito ang rurok ng piramide tulad ng hirarkikal at militaristang pananaw ng rebolusyonaryong organisasyon. Ang organisasyon ay hindi binuo ng isang sentral na orgando at pandagdag ang mga militante, kundi isang mahigpit, nagkakaisang network kung saan ang lahat ng mga bahagi ay nagsasanib at nagtutulungan. Dapat tingnan ang sentral na organo bilang nukleyus ng selula na nagkokoordina sa metabolismo ng isang organikong entidad" (“Report on the structure and functioning of the revolutionary organisation”, Point 5).

Ang papel ng mga seksyon

Ang istruktura ng organisasyon ng kaliwa ay hirarkikal. Mula sa pambansang liderato tungo sa mga rehiyunal na organisasyon, sila ay hinati sa mga ‘prente’ (manggagawa, propesyunal, intelektwal, atbp), at sa ilalim nila, ang mga selula. Itong porma ng organisasyon ay minana mula sa Stalinismo kung saan sa 1924 ay nagpataw ng bantog na "Bolshebisasyon" sa ilalim ng palusot na “tumungo sa uring manggagawa".

Itong demagohiya ay maskara para tanggalin ang mga istruktura ng mga organisasyon ng manggagawa na nakabatay sa mga lokal na seksyon kung saan lahat ng mga militante sa lungsod ay magpupulong para bigyan ang sarili ng pandaigdigang mga tungkulin at pandaigdigang pananaw. Salungat dito, sa istrukturang "Bolshebisasyon" hinati-hati ang mga militante sa bawat pabrika o empresa, ayon sa trabaho o panlipunang sektor... Ang mga tungkulin nila ay purong kagyat, korporatista at nakulong sa butas kung saan tanging kagyat, partikular at lokal na mga problema ang inaatupag. Sinarado ang maabot-tanaw ng mga militante at sa halip, ang istoriko, internasyunal at teoretikal na bisyon ay tinagpas sa pagiging kagyat, korporatista, lokalista at purong pragmatiko. Ito ay mayor na pagpapahirap at na-manipula ng liderato ang mga bagay para sa kanyang kaginhawaan at, kaya pumailalim sa interes ng pambansang kapital habang minaskarahan ito ng isang popular at maka-manggagawang demagohiya.

Ang resulta ng bantog na "Bolshebisasyon", ay sa realidad atomisasyon ng mga militante sa loob ng mga maralitang pagawaan, na napakahusay na isinalarawan ni Ciliga: "Ang mga tao na nakasalamuha ko doon - mga permanenteng kasabwat ng Comintern - parang anyo ng kakitiran ng institusyon mismo at pagiging abo ng gusali na nagpatuloy sa kanila. Wala silang lawak ni lalim ng pananaw at walang independyenteng pag-iisip. Naghintay ako ng mga higante at ang nakasalubong ko ay mga dwende. Umaasa ako na matuto mula sa mga tunay na maestro at ang nakita ko ay mga utusan. Sapat na ang dumalo sa iilang pulong ng partido para makita na ang diskusyon ng mga ideya ay ganap na segundaryo ang papel sa pakikibaka. Ang may pangunahing papel ay mga banta, intimidasyon at teror".

Para mas palakasin pa ang pagkabukod at pagkabaog sa teorya ng mga militante, nagtalaga ang ‘komite sentral’ ng buong network ng mga ‘pampulitikang opisyal’ na istriktong sinusunod ang kanyang disiplina at responsable para maging daluyan ng utos mula sa liderato.

Ang istruktura ng isang rebolusyonaryonaryong organisasyon ay kailangang radikal na iba dito. Ang pangunahing tungkulin ng mga seksyon ay pag-aralan at pumusisyon sa mga usapin ng organisasyon sa kabuuan, kabilang na ang pagsusuri sa istorikal na sitwasyon at pag-aaral sa pangkalahatang teoretikal na mga tema na kailangan. Syempre, hindi nito isinisantabi, kundi nagbigay kongkretisasyon sa mga lokal na aktibidad at interbensyon, sa pahayagan at diskusyon sa mga kasama o interesadong mga grupo. Subalit, ang mga seksyon ay kailangang “regular na maglunsad ng pulong at ilagay sa agenda ang pangunahing mga usapin na pinagdebatihan ng buong organisasyon: hindi ito dapat sugpuin sa anumang paraan" (idem). At kasabay nito, ang "pinakamalawak na posibleng sirkulasyon ng ibat-ibang kontribusyon sa loob ng organisasyon ayon sa tamang proseso". Ang internal na pahayagan ang paraan para daluyan ng debate at diskusyon sa lahat ng mga seksyon.

C. Mir, 16 January, 2018

 

1.  The Third International After Lenin [36]

2.  Ante Ciliga, The Russian Enigma

3.  "Report on the Structure and Functioning of Revolutionary Organisations" (January 82) point 3. https://en.internationalism.org/specialtexts/IR033_functioning.htm [37]

4.  Para sa analisis paanong nahulog sa bitag ang Partidong Bolshevik sa ganitong oportunistang kamalian at paano, sa pamamagitan ng debate ay nagtagumpay ito na ituwid ang pagkakamali, tingnan "The April Theses of 1917: signpost to the proletarian revolution", 1997, https://en.internationalism.org/international-review/199704/2088/april-t... [38] [3]. At basahin rin ang mga tsapter na tumatalakay sa panahong ito sa sinulat ni Trotsky  na History of the Russian Revolution.

5. "Report on the Structure and Functioning of Revolutionary Organisations", Point 6.