Oktubre 10, dalawang drayber ng trak mula sa Seine-et-Marne ang umapela sa Facebook para sa Nobyembre 17 ng: "Pambansang barikada laban sa pagtaas ng presyo ng petrolyo". Ang mensahe nila ay mabilis na kumalat sa social media, naka-engganyo ng 20,000 "interesadong" mga tao habang dumarami ang mga inisyatiba at apela. Walang unyon o pampulitikang partido, buong serye ng mga pagkilos, rali at barikada ay ispontanyong naorganisa. Ang resulta: Sa Nobyembre 17, ayon sa gobyerno, 287,710 tao na nakakalat sa mahigit 2,034 lugar, nakaparalisa ng mga crossroads, roundabouts, autoroutes, toll-booths, supermarket car parks... Ang opisyal na bilang na inilabas ng Interior Ministry (kahanga-hangang tumpak!) ay sa pangkalahatan at sadyang pinapaliit. Sa kabilang banda sabi ng "gilets jaunes" doble pa ang bilang. Sa sumunod na mga araw namintina ang ilang barikada, naganap dito at doon, napakilos ang libong mga tao bawat araw. Dosenang Total oil refineries ay naapektohan ng sabay-sabay na pagkilos ng CGT at ng "gilets jaunes". Isang panibagong araw ng pagkilos ang inilunsad sa Nobyembre 24, na tinawag na: "Act II, all of France to Paris". Ang layunin ay barikadahan ang mga prestihiyosong mga lugar sa kabisera: ang Champs-Élysées, ang Place de la Concorde, ang Senado at higit sa lahat, ang Élysée. "Dapat bigyan natin ng mapagpasyang bigwas at tumungo sa Paris sa lahat ng posibleng paraan (car-pooling, train, bus, etc.). Sa Paris dahil dito nakabase ang gobyerno! Lahat tayo maghintay, lorries, buses, taxis, tractors, tourist vehicles, etc. Tayong lahat!", sabi ng truck driver na si Eric Drouet mula sa Melun, ang co-initiator ng kilusan at pantalyang lider ng mobilisasyon. Pero hindi nangyari ang nagkakaisang pagtitipon na ito, dahil maraming "gilets jaunes" ay pinili na magprotesta sa kani-kanilang lokalidad, dahil sa laki ng gastos sa transportasyon. Higit sa lahat ang mobilisasyon ay mas maliit. 8,000 nagprotesta lang sa Paris, 106,301 sa buong Pransya at 1600 na mga lugar. Kahit pinaliit ng gobyerno ang bilang sa realidad ng mobilisasyon, ang tendensya ay malinaw na lumiliit ang bilang. Subalit, marami sa kilusan ang nagpahayag ng tagumpay. Pinaka-importante para sa "gilets jaunes" ay mga larawan na ang Champs-Élysées ay "naokupa ng isang buong araw" na nagpakita ng "lakas ng mamamayan laban sa makapangyarihan"[1]. Pagkatapos, sa gabi, isang apela ang inilunsad via Facebook para sa ikatlong araw ng pagkilos sa Sabado Disyembre 1: "Act III; Macron resign!" at naghapag ng dalawang kahilingan: "Itaas ang kapasidad na makabili at kanselasyon ng buhis sa petrolyo".

Mga mamahayag, pulitiko at lahat ng uri ng mga "sosyolohista" ay nagbanta ng hindi kilalang katangian ng kilusan: ispontanyo, labas sa unyon at pampulitikang balangkas, madaling makibagay, organisado pangunahin sa social networks, relatibong malakihan, sa pangkalahatan disiplinado, sa pangkalahatan ay umiiwas sa paninira at kumprontasyon, etc. Sa TV at mga pahayagan ang kilusan ay kinikilala na isang "sociological UFO".

Galit laban sa mga atake ng pamahalaan

Pinangunahan ng mga drayber ng trak at ayon sa sinulat ng isa sa kanila, Eric Drouet, namobilisa ng kilusan ang "mga trak, bus, taxi, traktor at behikulong pangturista", pero hindi lang sila. Maraming maliit na negosyante na "nahirapan sa buhis" ay lumahok rin. Regular at kontraktwal na mga manggagawa, walang trabaho at retirado, ay nagsuot ng "gilet jaune" at bumuo ng pinakamahalagang pwersa. "Ang 'gilets jaunes', ay mga empleyado, supermarket cashiers, technicians, infant school assistants sa Pransya na nais ipagtanggol ang pamumuhay na gusto nila: mamuhay ng hiwalay, mapayapa, kasama ang mga kapitbahay na katulad nila, na may garden, etc., at ang pagtaas ng buhis sa petrolyo, dahil sa kanilang mga sasakyan, ay naapektohan ang kanilang pribadong buhay", pagsusuri ni Vincent Tiberi. Ayon sa naturang Propesor ng Syensya, ang "gilets jaunes" "ay hindi lang kumakatawan sa mga nasa gilid ng Pransya, ang nakalimutang Pransya. Kumakatawan sila ayon sa sosyolihistang si Olivier Schwartz sa mga maliliit. Nagtrabaho sila, nagbayad ng buhis at sobra ang kita dahil sa subsidyo pero hindi sapat na mamuhay ng masagana"[2].

Sa realidad, ang lawak ng kilusan ay higit sa lahat saksi sa malaking galit na kumakain sa kaloob-looban ng lipunan at laluna sa uring manggagawa na naharap sa panggigipit ng gobyernong Macron. Ayon mismo sa opisyal na pahayag ng Observatoire français des conjonctures economiques, ang taunang kita (ie, kita matapos kaltasan ng buhis at gastusin) ay lumiit ng 440 euros sa pagitan ng 2008 at 2016. Maliit na bahagi lang ito sa mga atake na tinamasa ng uring manggagawa. Dahil sa pangkalahatang pagtaas sa lahat ng uri ng buhis ay nadagdagan ang mga walang trabaho, sistematisasyon ng kontraktwalisasyon, kabilang na sa pampublikong sektor, inplasyon partikular sa esensyal na kalakal, hindi makayang presyo ng pabahay, etc. Tumataas ang kahirapan at dahil dito, ang takot sa hinaharap. Pero higit pa dito, ang nagpaliyab sa matinding galit ayon sa "gilet jaunes" ay "ang pakiramdam na pinabayaan"[3].

Sa pakiramdam na “pinabayaan”, binalewala ng mga gobyerno, ang pag-asa na pakinggan at kilalanin ng “mga nasa itaas” gamit ang terminolohiya na mga "gilets jaunes", ang paliwanag sa piniling pagkilos: magsuot ng hi-viz yellow fluorescent jackets, barikada sa mga kalsada, pagpunta sa Senado o sa Élysée na bintana ng malalaking burgesya, sa pag-okupa sa "pinakamagandang lugar sa mundo".[4]

Ang media at gobyerno ay binigyang diin ang karahasan para malaman na anumang pakikibaka laban sa mataas na gastusin at kahirapan ng mga pinagsamantalahan ay mauuwi lang sa kaguluhan at anarkiya, sa bandalismo at bulag na aksyon ng karahasan. Sa ilalim ng kontrol ng burgesya, ang media, na espesyalista sa paggawa ng halu-halong balita, gusto na isipin natin na ang "gilets jaunes" ay mga "ekstremista" na nais “makipagbakbakan sa pulisya”[5]. Bago ang sinuman, ang pwersa ng panunupil ang agresibo at nanghamon! Sa Nobyembre 24 sa Paris, walang humpay ang mga granadang teargas, ganun din ang pagsugod ng CRS sa grupo ng kalalakihan at kababaihan na mapayapang nagmartsa sa Champs-Élysées. Dagdag pa, mas konti ang nabasag na mga salamin[6], kabaliktaran sa mga kaganapan sa football World Cup sa parehong lugar apat na buwan na ang nakaraan. Kahit pa ilang mapusok na nakamaskarang "gilets jaunes" na gustong makipagbakbakan sa pwersa ng kaayusan ("black-blocs" o ultra-kanang gangster), hindi interesado ang napakalaking mayoriya sa labanan at paninira. Ayaw nilang “manggulo” kundi mga “mamamayan” lang na nais ng respeto at pakinggan. Kaya ang apela para sa "Act III" ay nagpahayag ng "kailangang gawin ito ng matiwasay. Walang labanan at 5 milyong Pranses sa kalsada". At kaya: "Para pangalagaan ang ating susunod na rali, mungkahi namin na magbuo ng "gilets rouges" na responsableng itaboy ang mga manggugulo mula sa ating hanay. Higit sa lahat ayaw natin na magalit ang populasyon sa atin. Pangalagaan natin ang mapagkaibigang imahe".

Kilusang ng halu-halong mga uri (interclassist) ng “mamamayan”

Ang kilusan ng "gilets jaunes" ay, sa kabilang banda, may komonalidad sa selebrasyon ng world championship French football team: presenya ng tricolore kahit saan kasama ang rehiyonal na mga watawat, regular na pagkanta ng pambansang awit, matapang na pagmamalaki sa "la peuple français", na kung magkaisa ay may kapasidad na pakilusin ang nasa kapangyarihan. Ang sanggunian ng maraming namuno ay ang Rebolusyong Pranses ng 1789 o maging ang Paglaban ng 1939-1945[7] .

Ang naglagablab na nasyunalismo, ang sanggunian ng "mamamayan", ang nagsusumamong pakiusap para sa makapangyarihan, ay nagpakita sa tunay na katangian ng kilusan. Ang malaking mayoriya ng "gilet jaunes" ay mga aktibo, retirado o naghihirap na mga manggagawa, pero dito sila ay mga tao ng “sambayanang Pranses" at hindi bilang kasapi ng uring manggagawa. Kumikilos sila sa isang kilusan ng halu-halong mga uri (interclassist) o nahalo sa mga uri at saray ng hindi pinagsamantalahan sa lipunan, mga manggagawa (aktibo, retirado, kontraktwal, walang trabaho) kasama ang peti-burgesya (mga propesyunal, artisano, maliit na negosyante, magsasaka at maliit na may pribadong pag-aari). Isang bahagi ng uring manggagawa ay sumunod sa mga pasimuno ng kilusan (maliit na negosyante, self-employed drivers ng lorries, taxis, ambulances). Sa kabila ng lehitimong galit ng "gilets jaunes", sa hanay ng maraming proletaryado na naghihirap, ang kilusang ito ay hindi kilusan ng uring manggagawa. Ito ay kilusan na inilunsad ng maliit na mga negosyante na galit sa pagtaas ng presyo ng petrolyo. Saksi ang mga salita ng drayber ng trak na pasimuno ng kilusan: "Hihintayin namin bawat isa, lorries, buses, taxis, tourist vehicles, tractors, etc. Bawat isa!" Ibig sabihin "Bawat isa" at lahat ng "mamamayang Pranses" sa likod ng self-employed drivers, taxi drivers, magsasaka, etc. Ang mga manggagawa napalabnaw sa"sambayanan", atomisado at hiwalay sa bawat isa bilang indibidwal na mamamayan, nahalo sa maliit na negosyante at kababaihan (karamihan ay bahagi ng Rassemblement national - ex-FN - ni Marine Le Pen).

Ang bulok na tereyn na kinalagyan ng malaking bilang ng mga proletaryado, kabilang na ang pinaka-mahirap, ay hindi sa uring manggagawa! Sa ganitong “hindi pulitikal” at “anti-unyon" na kilusan, walang panawagan na welga at ekstensyon sa lahat ng sektor! Walang panawagan para sa mga independyenteng pangkalahatang aasembliya sa mga pabrika para sa kolektibong diskusyon at repleksyon sa pagkilos na gagawin at pagkaisahin ang pakikibaka laban sa mga atake ng gobyerno! Itong “pag-alsa ng mamamayan” ay bitag para lunurin ang uring manggagawa sa “mamamayan ng Pransya” kung saan makikita ang paksyon ng burgesya bilang “tagasuporta ng kilusan”. Mula kay Marine Le Pen hanggang kay Olivier Besancenot, kabilang na sila Mélenchon at Laurent Wauqiez, "bawat isa" ay nandoon mula sa dulong-kanan hanggang sa dulong-kaliwa ng kapital, sumusuporta sa kilusan ng halu-halong mga uri, at kanilang makabayang lason.

…suportado ng lahat ng paksyon ng burgesya

Sa katangian nitong halu-halo ng mga uri ng "gilets jaunes" ang paliwanag bakit saludo si Marine Le Pen dito bilang "lehitimong kilusan" ng "mamamayang Pranses"; bakit suportado ni Nicolas Dupont-Aignan, Presidente ng Debout la France (Manindigan para sa Pransya): "Dapat barikadahan natin ang buong Pransya (...) dapat sabihin ng populasyon sa gobyerno: tama na!"; bakit si Laurent Wanquiez,  Presidente ng Les Republicains kinilala ang "gilets jaunes" bilang "karapat-dapat, detrminadong mamamayan na tamang humiling na pakinggan ang kahirapan ng Pransya"; bakit ang Deputado na si Jean Lassalle, pangulo ng Resistons, ang isa sa mga pantalyang lider ng kilusan at nagsulot ng kanyang yellow hi-viz jacket sa Pambansang Asembliya at sa kalsada. Malinaw na para sa kanan at dulong-kanan ang kilusang "gilets jaunes" ay hindi banta sa kapitalistang sistema. Higit sa lahat nakita nila ito na mapahina ang kanilang mga kalaban sa susunod na eleksyon, i.e., paksyon ni Macron, na ang awtoridad at kapasidad na pangasiwaan ang panlipunang kapayapaan ay malubhang nayupi.

Sa kaliwa at dulong-kaliwa naman, tinuligsa nila ang pagsakay ng kanan at dulong-kanan, tinakwil ang "mga fashos na sumira sa kilusan" habang hayag itong sinusuportahan. Matapos manlamig sa simula, si Jean-Luc Mélenchon, pangulo ng La France insoumise (Rebellious France) ay sumasaludo dito: "Ang rebolusyonaryong kilusan na dilaw", isa "popular" at kilusang “masa”. Kinumpara niya ito sa isang pato sa tubig at siya at ang kanyang rebeldeng Pransya, ang kanyang pula-puti-asul na mga watawat, ang kanyang tricolour scarf na suot bawat okasyon at ang kanyang kapasyahan na "pagkaisahin ang mamamayan laban sa oligarkiya" sa pamamagitan ng eleksyon.

Ang suporta mula sa burges na pampulitikang chessboard[8], at higit sa lahat ng kanan at dulong-kanan, ay nagpakita na ang kilusang "gilets jaunes" ay walang proletaryong katangian at walang kinalaman sa makauring pakikibaka! Kung lahat ng bahagi ng pampulitikang makinarya ng burgesyang Pranses ay ginagamit ang "gilets jaunes", umaasa na mapahina si Macron at may makuhang bentaha mula dito para sa elektoral na tagumpay, alam nila na ang kilusang ito ay hindi makapagpalakas sa pakikibaka ng proletaryado laban sa pagsasamantala at panunupil[9]

Tiyak na ang CGT at iba pang mga unyon ay "gagawin ang kanilang trabaho" na kontrolin ang mga manggagawa para pigilan ang anumang ispontanyong kilusan sa makauring tereyn.

Kailangang ipagtanggol ng proletaryado ang kanyang makauring awtonomiya at aasa lang sa kanyang sarili!

Maraming manggagawa ang napakilos laban sa kahirapan, walang humpay na pang-ekonomiyang atake, kawalan ng trabaho, at kontraktwalisasyon... Pero sa pagsama sa "gilets jaunes" ang mga manggagawang ito ay sa ilang sandali nailigaw at nahatak ng kilusan na tutungo lang sa hindi pagkakasundo.

Dapat ipagtanggol ng uring manggagawa ang kanyang kabuhayan sa sariling arena, bilang isang awtonomus na uri, laban sa pambansang pagkakaisa ng lahat ng mga pwersang "anti-Macron" na minamanipula ang galit ng "gilets jaunes" para ikulong sila sa eleksyon. Hindi nila dapat ipagkatiwala ang kanilang pakikibaka sa reaksyunaryong panlipunang saray man, o sa mga partido na pakitang-tao na sumusuporta, o sa mga unyon na pekeng kaibigan. Ang buong eksena, bawat isa may sariling doktrina, inukopa at kinokontrol ang panlipunang tereyn para pigilan ang mismong awtonumos na pakikibaka ng proletaryado.

Sa panahon na hawakan mismo ng uring manggagawa ang sarili bilang awtonomus na uri sa pamamagitan ng pagpapaunlad ng kanyang malawakang pakikibaka sa sariling arena, mahatak nito ang lumalaking bahagi ng lipunan, sa kanyang sariling paraan ng pakikibaka at sa kanyang nagkakaisang mga islogan, at sa huli sa kanyang sariling rebolusyonaryong proyekto para baguhin ang lipunan. Sa 1980 sa Poland, malawak na kilusang masa ang nagsimula sa naval dockyards sa Gdansk matapos ang pagtaas ng presyo ng mga batayang pangangailangan. Para harapin ang gobyerno at paatrasin ito, nag-organisa sa sarili ang mga manggagawa, bilang isang uri laban sa pulang burgesya at sa kanyang Stalinistang estado[10]. Sumuporta ang malaking bahagi ng populasyon sa malawakang pakikibaka ng mga pinagsamantalahan.

Sa panahon na paunlarin ng proletaryado ang kanyang pakikibaka, ang mga independyente at maramihang bukas na pangkalahatang asembliya ang puso ng kilusan, ang mga lugar na makapagtipon at makapag-organisa ang proletaryado, makapag-isip ng mga mapagkaisahang islogan at kasabihan para sa hinaharap. Walang puwang para sa nasyunalismo, kabaliktaran dahil ang tunguhin ay internasyunal na pagkakaisa sapagkat "Ang mga manggagawa ay walang bansa"[11]. Kailangang tanggihan ng mga manggagawa ang pag-awit ng pambansang awit at pagwagayway ng tricolore, ang bandila ng Versaillais na pumaslang ng 30,000 manggagawa sa panahon ng Komuna sa Paris sa 1871!

Sa kasalukuyan ay nahirapan ang pinagsamantalahang uri na kilalanin ang sarili bilang isang uri at bilang tanging pwersa ng lipunan na may kapasidad na paunlarin ang balanse ng pwersa sa kanyang pabor kaharap ang burgesya. Ang uring manggagawa ang tanging uri na makapagbigay ng kinabukasan sa sangkatauhan, sa pamamagitan ng pagpapaunlad ng kanyang sariling pakikibaka sa kanyang sariling larangan lagpas sa lahat ng pampabrika, sektoral at makabayang pagkahati-hati. Sa kasalukuyan, galit ang mga manggagawa pero hindi nila alam paano makibaka para ipagtanggol ang kanilang pamumuhay sa harap ng lumalakas na atake ng burgesya. Nakalimutan nila ang kanilang sariling mga karanasan sa pakikibaka, ang kanilang kapasidad na magkaisa at organisahin ang sarili na hindi naghihintay ng atas mula sa mga unyon.

Sa kabila ng kahirapan ng proletaryado na muling mahawakan ang makauring identidad, ang hinaharap ay nanatiling para sa makauring pakikibaka. Lahat ng mga mula sa pangangailangan ng proletaryong pakikibaka ay kailangang mag-organisa, magtalakayan, halawin ang mga aral sa pinakahuling mga panlipunang pagkilos, gawing batayan ang kasaysayan ng kilusang manggagawa at hindi malinlang sa radikal na mga sigaw ng “mamamayan”, “popular” at halu-halong mga uri na mobilisasyon ng peti-burgesya!

Ang awtonomiya ng proletaryado sa harap ng ibang mga uri at saray ng lipunan ang unang kondisyon para lumawak ang kanyang pakikibaka tungong rebolusyonaryong direksyon. Lahat ng mga alyansa, partikular sa mga paksyon ng burgesya, ay magbunga lang ng paghina sa harap ng kanyang kaaway patungo sa pag-abando ng tanging larangan kung saan makonsolida nito ang kanyang pwersa: ang kanyang makauring tereyn" (Plataporma ng IKT[12]).

Révolution Internationale, seksyon ng IKT sa Pransya, Nobyembre 25, 2018

[1]  Nasaksihan ng mga militante ng IKT sa Champs-Élysées

[2]  "The gilets jaune, an original movement in French history",  Le Parisien (November 24, 2018).

[3]  Ang ideyang ito ay mababasa at makikita sa lahat ng on social media.

[4]  Ang titulo na binigay sa Champs-Élysées.

[5]  Hindi ito ginawa ng direkta pero “indirekta”: sa BFM-TV, halimbawa, habang ginigiit ng mga mamamahayag at “espesyalista” na kailangang pag-ibahin ang "tunay na gilets jaunes" mula sa mga "nanggugulo", ang binigyang pokus na mga larawan ay ang magulong sitwasyon sa Champs-Élysées.

[6]  Ang pagsabog ng galit ay may kaugnayan sa pagtayo ng mga barikada mula sa street furniture at projectiles na pinutok ng mga pulis.

[7]  Sa Champs-Élysées, narinig ang isang “gilet jaune" na nagsabing "gawin kay Macron ano ang ginawa ng Resistance kay Boches, araw-araw gipitin hanggang mawala siya".

[8]  Kabilang ang maka-kaliwang NPA, (New Anti-capitalist Party) at Lutte Ouvrière

[9]  Ang mga unyon lang ang pumuna sa "gilets jaunes", habang karamihan sa huli ay itinakwil ang kontrol ng unyon

[10]  Tingnan ang artikulo sa International Review no. 27, "Notes on the Mass Strike"

[11]  Isa sa mga pangunahing islogan ng Indignados sa 2011, ay "Mula sa Tahrir Square hanggang sa Puerta del sol", na nagpakita sa pananaw ng mga demonstrador sa Espanya na gusto nilang makipag-ugnayan sa mga nagprotesta sa mga bansang Arabo na naunang nagprotesta sa kanila ng ilang linggo.

[12]  https://en.internationalism.org/platform [1]

Sa unang bahagi ng serye1 nakita natin na ang programa ng mga partido ng kaliwa at dulong-kaliwa para sa transpormasyon ng kapitalismo tungo sa isang "bagong lipunan" ay walang iba kundi isang ideyalisadong reproduksyon ng kapitalismo mismo.2 Pinakamasama pa, ang pananaw sa uring manggagawa na pinakilala nila ay ganap na pagtanggi sa rebolusyonaryong katangian nito.

Sa pangalawang artikulong ito, ipakita namin ang pag-iisip ng mga partidong ito at kanilang paraan sa pagsusuri, laluna yaong kinikilala ang sarili na “pinaka-radikal”.

Ang pagkakaisa sa pagitan ng programa, teorya, pagkilos at moralidad.

Sa unang artikulo, tinuligsa namin ang programa ng mga manlilinlang na nagtatanggol sa kapital; ngayon ay ang ibang bagay naman ang talakayin namin: ang paraan ng kanilang pag-iisip, ang relasyon sa pagitan ng mga kasapi, kanilang organisasyunal na pagkilos, kanilang bisyon ng moralidad, kanilang konsepto ng debate, kanilang bisyon ng militansya at panghuli, ang buong karanasan sa pagkilos sa loob ng mga partidong ito. Ang lumaya mula sa ganitong pananaw ay mas mahirap kaysa paglantad sa inilako nilang pampulitikang panlilinlang, dahil kontrolado ng mga organisasyong ito ang pag-iisip at nilason ang aktitud, at may impluwensya ito sa organisasyunal na pagkilos.

Ang mga rebolusyonaryong organisasyon ng kaliwang komunista, na marupok, maliit ang bilang ng mga militante, ay dapat harapin ang krusyal na usaping ito. Nagawang itakwil ng mga organisasyon ang programa ng kaliwa at dulong-kaliwa na mga kapitalistang organisasyon, pero ang kanilang nakatagong mukha, ang kanilang pag-iisip, kanilang pagkilos at gawi, kanilang pananaw sa moralidad, atbp., lahat ng ito ay kasing reaksyunaryo ng kanilang programa, na minamaliit at hindi dumaan sa walang puknat at radikal na kritisismo.

Kaya hindi sapat ang pagtuligsa sa programa ng kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital; kailangan din tuligsain at labanan ang nakatagong organisasyunal at moral na mukha na kinopya nila sa kanan at dulong-kanan.

Ang rebolusyonaryong organisasyon ay higit pa sa programa; ito ay unitaryong sintesis ng programa, teorya at moda ng pag-iisip, moralidad at organisasyunal na pagkilos. May pagkakaisa sa pagitan ng mga elementong ito. "Ang aktibidad ng rebolusyonaryong organisasyon ay maintindihan lamang bilang isang tanging kabuuan, na ang mga sangkap ay hindi hiwa-hiwalay kundi nagtutulungan: 1) ang kanyang teoretikal na gawain, ang elaborasyon nito na kailangan ang palagiang pagpupunyagi at hindi permanente o kompleto na. Ito ay kailangan at hindi mapalitan; 2) interbensyon sa ekonomiya at pampulitikang pakikibaka ng uri. Mas mahusay na praktika ng organisasyon kung ang teorya ay natransporma sa pagiging armas para sa pakikibaka sa pamamagitan ng propaganda at ahitasyon; 3) organisasyunal na aktibidad para paunlarin at palakasin ang kanyang mga organo at sa preserbasyon sa kanyang mga natamong organisasyunal, kung wala ito ang kantitatibong pag-unlad (kasapian) ay hindi matransporma sa kalitatibong pag-unlad”3

Malinaw na hindi natin makamit ang komunismo sa pamamagitan ng kasinungalingan, paninirang-puri at maniobra. May pagkakaugnay-ugnay sa pagitan ng mga aspeto na nasambit sa itaas. Larawan sila ng kabuuang buhay at panlipunang organisasyon ng komunismo at hindi maaring kasalungat nito.

tulad ng sinabi namin sa tekstong "Ang organisasyunal na pagkilos ng IKT":

"Ang usapin ng organisasyon ay nakapokus sa buong serye ng mga esensyal na aspeto na pundamental sa rebolusyonaryong perspektiba ng proletaryado: 1) ang pundamental na mga katangian ng komunistang lipunan at relasyon sa pagitan ng mga myembro ng huli; 2) ang pagiging proletaryado bilang isang uri na nagdadala ng komunismo; 3) ang katangian ng makauring kamulatan, ang mga katangian ng kanyang pag-unlad, pagpapalalim at paglawak sa loob ng uri; 4) ang papel ng komunistang organisasyon para mamulat ang proletaryado."4

Ang kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital, tagapagmana ng palsipikasyon sa marxismo ng Stalinismo

Masasabi na ang mga grupo ng kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital ay mga pampulitikang salamangkero. Nagsilbi sila sa mga pampulitikang posisyon ng kapital na may lenggwaheng “proletaryado” at “marxista”. Pinagsalita nila sila Marx, Engels, Lenin at iba pang proletaryong militante na salungat sa gusto nilang sabihin. Tinabingi, ginulo at minanipula nila ang ang mga posisyon na pinagtatanggol nila sa isipisipikong yugto ng kilusang manggagawa, para maging absolutong salungat sa kanila. Kumuha sila ng mga sipi mula kina Marx, Engels o Lenin at pinagsalita sila na ang kapitalistang pagsasamantala ay mabuti, na pinaka-mahalaga ang bansa, na dapat maging tagasuporta tayo ng imperyalistang digmaan at tanggapin na ang estado ay ating tagapagtangkilk at tagapagtanggol, atbp.

Sila Marx, Engels at Lenin, na nakibaka para wasakin ang estado, parang mahika, para sa mga grupong ito, ay naging pinaka-masigasig na tagapagtanggol. Sila Marx, Engels, Lenin, na lubos na mandirigma ng internasyunalismo, ay naging mga kampyon ng "pambansang kalayaan" at tagapagtanggol ng bansa. Sila Marx, Engels, Lenin, na nag-udyok sa depensibang pakikibaka ng proletaryado, ay naging mga kampyon ng produktibismo at pabor na isakripisyo ng mga manggagawa ang sarili para sa kapital.

Namuno sa pagpalaganap ng palsipikasyon ay ang Stalinismo5. Sistematikong pinamunuan ni Stalin ang kasuklam-suklam na transpormasyong ito. Maari nating sanggunian ang libro ni Ante Ciliga, The Russian Enigma para ilarawan ito6. Ditalyadong inilarawan ang prosesong ito na nagsimula sa kalahating bahagi ng 1920s:

"Ang natatanging panlipunang rehimen na umunlad sa Rusyang Sobyet ay nagawang ikintal ang kanyang sariling ideolohiya sa lahat ng sangay ng syensya. Sa madaling salita, pinagsama niya ang sariling pandaigdigang pananaw sa estabilisadong syensa, kabilang na ang tradisyunal na ideolohiya ng marxismo at mga bagong syentipikong diskubre" (pahina 103 PDF edisyon sa Espanyol).

Para ipaliwanag ito, gununita niya na "Pinakita ni Hegel (..) na maaring manatili ang porma ng isang penomenon habang ganap na nagbago ang kanyang nilalaman; (...) hindi ba madalas sinabi ni Lenin na ang kapalaran ng bantog na mga tao ay magsilbi bilang rebulto matapos silang mamatay, habang ang kanilang mapagpalayang mga ideya ay pinapalsipika para bigyang katuwiran ang bagong panunupil at pang-aalipin?" (pahina 109).

Sa panahon na siya ay nasa "Komunistang Akademiya" sa Moscow, nabanggit niya na "bawat taon nagbago ang kurikulum, ang istorikal na mga datos at kanilang kahalagahan ay walang pasubaling pinalsipika. Ginawa ito hindi lang sa kamakailan na kasaysayan ng rebolusyonaryong kilusan sa Rusya, kundi pati na rin ang mga kaganapan ng Komuna sa Paris, ang rebolusyon ng 1848 at ang unang Rebolusyong Pranses. (...) At ang kasaysayan ng Comintern? Bawat bagong publikasyon ay may bagong interpretasyon, na karamihan ay naiiba mula sa mga nauna" (p. 100), "Dahil ang mga palsipikasyong ito ay ipinakilala sa lahat ng mga sangay ng edukasyon, may palagay ako na hindi sila mga aksidente, kundi isang sistematikong transpormasyon ng kasaysayan, pampuitikang ekonomiya at iba pang mga syensya ayon sa interes at pandaigdigang pananaw ng burukrasya (...) Katunayan, isang bagong paaralan, ang burukratikong paaralan ng Marxismo, ay itinatayo sa Rusya." (p. 101)

Alinsunod, ang kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital ay gumagamit ng tatlong paraan:

- sinamantala ang mga pagkakamali ng mga rebolusyonaryo;

- pinagtatanggol ang mga posisyon na tama sa nakaraan, pero hindi na balido ngayon at naging kontra-rebolusyonaryo na;

- pinapurol ang rebolusyonaryong katangian ng mga posisyong ito sa pamamagitan ng paggawa sa kanila na hindi mapaminsalang abstraksyon.

Ang mga pagkakamali ng mga rebolusyonaryo

Sila Marx, Engels, Lenin, Rosa Luxemburg, ay hindi perpekto. Nagkamali sila.

Salungat sa mekanistikong pananaw ng burges na kaisipan, kadalasan hindi maiwasan ang mga pagkakamali at kinakailangang hakbang tungo sa katotohanan na hindi absoluto mismo, kundi may istorikal na katangian. Para kay Hegel, ang mga pagkakamali ay kailangan at sumusulong na yugto ng katotohanan.

Mas malinaw ito kung kinukonsidera natin na ang proletaryado ay parehong pinagsamantalahan at rebolusyonaryong uri at, bilang isang pinagsamantalahang uri, ay nakaranas ng buong bigat ng dominanteng ideolohiya. Kaya, ng ang proletaryado - o ang bahagi nito - ay mangahas mag-isip, magbalangkas ng teorya at magharap ng mga kahilingan at maglatag ng sariling mga layunin, ito ay lumalaban sa pagsawalang-kibo at pagkatuliro na ipinataw ng kapitalistang sintido komon; pero kasabay nito ay makagawa rin ng seryosong maling desisyon at umatras sa pagtanggap sa mga ideya na ang panlipunang ebolusyon miso o ang mismong dinamika ng makauring pakikibaka ay napangibabawan na o naisantabi.

Sila Marx at Engels ay naniwala sa 1848 na hinog na ang kapitalismo para palitan ng komunismo at nagtaguyod ng “intermediyang” kapitalistang programa na magsilbing plataporma para sa sosyalismo (ang teorya ng "permanenteng rebolusyon").

Subalit, dahil sa kanilang kritikal na pag-iisip ay humantong sila sa pagtakwil sa ganitong ispekulasyon, na inabandona nila sa 1852. Kahalintulad, naniwala sila na ang kapitalistang estado ay dapat agawin at gamitin para sa rebolusyon, pero ang buhay na karanasan ng Komuna sa Paris ang nakatulong para makumbinsi sila na ito ay isang pagkakamali at sa kapasyahan na kailangang wasakin ang kapitalistang estado.

Marami pang pwede naming gawing halimbawa, pero ang gusto naming ipakita ay paano ginamit ng mga grupo ng kaliwa ang mga kamaliang ito para bigyang katuwiran ang kanilang kontra-rebolusyonaryong programa. Si Lenin ay isang komitidong internasyunalista, subalit hindi sapat ang kanyang kalinawan sa usapin ng pambansang kalayaan at nakagawa ng seryosong pagkakamali. Ang mga kamaliang ito, kinuha na hiwalay sa kanilang istorikal na konteksto, na hiwalay sa internasyunalistang pakikibaka niya, at ginawang mga “batas” na balido sa lahat ng panahon7. Ang mga pagkakamaling ito ay binago, ipokrikong ginamit sa pagtatanggol sa kapital.

Bakit naging posible ang ganitong palsipikasyon? Isa sa mga pinaka-importanteng paraan ay ang pagsira sa kritikal na pag-iisip ng mga militante. Ang may kalinawan na mga marxista ay sumasang-ayon sa pinakamagaling na ginagawa ng syensya: kritikal na pag-iisip, ibig sabihin, ang kapasidad na kwestyunin ang mga posisyon, na sa ibat-ibang kadahilanan, ay sumasalungat na sa realidad at pangangailangan ng proletaryong pakikibaka. Ang Marxismo ay hindi hanay ng mga dogma mula sa utak ng mga henyo na hindi maaring baguhin; ito ay mapanlaban, buhay, nagsusuri at sa paraang palaging umuunlad, at sa dahilang ito, pundamental sa kanya ang kritikal na pag-iisip. Pangunahing tungkulin ng mga grupo ng kaliwa ang pagsupil sa kritikal na pag-iisip, tulad ng kanilang mga Stalinistang amo na, tulad ng sinabi ni Ciliga sa kanyang panahon sa "Komunistang Unibersidad" sa Leningrad, hinggil sa mga mag-aaral at lider ng partido sa hinaharap, "kung hindi nakasulat sa manwal, para sa kanila hindi ito umiiral. Hindi kinukwestyon ang programa ng Partido. Kontrolado ang buhay ispirituwal. Nang sinubukan kong itulak sila palabas sa makipot na kagiliran ng programa, para pukawin ang kanilang mapang-usisa at kritikal na pag-iisip, nanatili silang bingi. Tila naging mapurol ang kanilang panlipunang kahusayan." (p. 98).

Kaya, sa harap ng bulag na pagsunod na tinataguyod ng mga grupo ng kaliwa (mula sa mga Stalinista hanggang sa mga Trotskyista at maraming anarkista), kailangang makibaka ang mga proletaryong militante at rebolusyonaryong grupo na manatiling buhay ang kanilang kritikal na pag-iisip, ang kanilang kapasidad na maging kritikal-sa-sarili; dapat lagi nilang usisain ang mga datos at, batay sa istorikal na pagsusuri, alamin paano muling tasahin ang mga posisyon na hindi na balido.

Ang mga posisyon na dati tama ay pwedeng magiging walang kabuluhang kasinungalingan

Isa pang katangian ng paraan ng kaliwa ay ang pagtatanggol sa dati mga tamang rebolusyonaryong posisyon na pinawalang-bisa na o hindi na produktibo batay sa mga istorikal na kaganapan. Halimbawa, ang pagsuporta nila Marx at Engels sa mga unyon sa pagawaan. Pinagtibay ng kaliwa na, kung ang mga unyon ay organo ng proletaryado sa panahon nila Marx at Engels, ganun din sa lahat ng panahon. Gumagamit sila ng abstrakto at walang hanggan na paraan. Tinago nila ang katotohanan na sa dekadenteng kapitalismo, ang mga unyon sa pagawaan ay nagiging organo na ng burges na estado laban sa proletaryado.8

May mga rebolusyonaryong militante na kumawala sa mga posisyon ng kaliwa, pero bigong kumawala sa kanilang iskolastikong paraan. Kaya, halimbawa, binaliktad lang nila ang posisyon ng kaliwa hinggil sa unyonismo: kung ang posisyon ng kaliwa na ang unyonismo ay palagiang nagsisilbi sa uring manggagawa, pinagtibay ng mga rebolusyonaryong militanteng ito na ang unyonismo ay palagiang laban sa uri. Para sa kanila ang posisyon sa unyonismo ay hindi nagbabago, walang kataposan, kaya, kahit tila kumawala sila sa kaliwa, nanatili silang bilanggo dito.

Ganun din sa sosyal-demokrasya. Mahirap isipin na ang mga ‘sosyalistang partido’ na umiiral ngayon ay mga partido ng uring manggagawa sa panahon mula 1870 hanggang 1914, na nakaambag sila sa pagkakaisa, kamulatan at pakikibaka nito. Sa harap nito, ang kaliwa, laluna ang Trotskyismo, ay nagpasya: ang mga sosyal-demokratikong partido ay nanatili at hindi tumigil sa pagiging mga partido ng manggagawa, sa kabila ng kanilang mga kontra-rebolusyonaryong aksyon.

Subalit, may mga rebolusyonaryo na kahalintulad ang sinabi, pero sa salungat: kung sabi ng mga Trotskyista na ang sosyal-demokrasya ay partido at mananatiling partido ng manggagawa, naghinuha naman sila na ang sosyal-demokrasya ay isang kapitalista at mananatiling ganito. Pinagwalang-bahala nila na ang oportunismo ay isang sakit na nakaapekto sa kilusang manggagawa at maaring magtulak sa mga partido nito na magtraydor at pumasok sa kapitalistang estado.

Bilanggo sa kanilang pamana mula sa kaliwa, pinalitan nila ang istorikal at diyalektikal na paraan ng iskolastikang paraan, na hindi naintindihan na isa sa mga prinsipyo ng diyalektika ay ang transpormasyon ng magkasalungat: ang isang bagay na umiiral ay pwedeng matransporma na kikilos ng salungat sa kung ano siya. Ang mga proletaryong partido, dahil sa pagkabulok bunsod ng impluwensya ng burges na ideolohiya at ng peti-burges, ay mabago sila tungo sa kanilang kabaliktaran: magiging tapat na tagasilbi sa kapitalismo9.

Ito ay isa sa resulta ng paraan ng kaliwa: itinakwil nila ang istorikal na elemento ng makauring posisyon at ang proseso na binalangkas sila. Inalis nito ang isa pang esensyal na sangkap sa proletaryong pamamaraan. Bawat henerasyon ng manggagawa ay nakinabang sa nagdaang henerasyon: ang mga aral na nahalaw mula sa makauring pakikibaka at teoretikal na pagsisikap ay nagbigay ng mga kongklusyon na nagsilbi bilang panimulang punto pero hindi huling punto. Ang ebolusyon ng kapitalismo at ang mismong karanasan ng makauring pakikibaka ang nagtulak sa pangangailangan ng panibagong pagpapaunlad o kritikal na koreksyon sa dating mga posisyon. Itinanggi ng kaliwa ang istorikal na pagpapatuloy sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng isang dogmatiko at hindi istorikal na bisyon.

Mula 17 hanggang 19 siglo, ang mga palaisip na nagpahayag ng burges na rebolusyon ay nagpaliwanag ng materyalismo na rebolusyonaryo sa panahong yaon dahil walang puknat na sinaway nito ang pyudal na ideyalismo. Subalit, ng nakontrol na ang kapangyarihan sa pangunahing mga bansa, ang kaisipang burges ay naging konserbatibo na, dogmatiko at hindi istorikal. Ang proletaryado, sa kabilang banda, sa kanyang naturalesa na kritikal at istorikal na pag-iisip, isang abilidad na hindi manatiling nakakulong sa mga kaganapan sa isang ispisipikong yugto, gaano man sila kahalaga, at ginagabayan hindi sa nakaraan o kasalukuyan kundi ng perspektiba ng rebolusyonaryong hinaharap kung saan ito ang nagdadala. "Ang kasaysayan ng pilosopiya at kasaysayan ng panlipunang syensya ay malinaw na pinakita na ang marxismo ay salungat sa ‘sektaryanismo’ sa punto ng doktrina na makasarili at naninigas, lumitaw sa mahabang pag-unlad ng sibilisasyon ng tao. Kabaliktaran, si Marx, ang tao, ay malikhain sa pagsagot niya sa mga tanong na iminumungkahi na ng abanteng sangkatauhan."10

Ang patibong ng abstraksyon

Tulad ng burges na kaisipan, ang ideolohiya ng kaliwa ay dogmatiko at ideyalista sa isang banda, at relabistiko at pragmatiko sa kabilang banda. Itinaas ng kaliwa ang kanyang kaliwang kamay at nagpahayag ng ilang mga “prinsipyo” na itinaas sa hanay ng mga unibersal na dogma, balido sa lahat ng mga mundo at sa lahat ng panahon. Subalit, sa kanyang kanang kamay, ay nanawagan ng mga “taktikal na konsiderasyon”, inilagay lang niya ang mga sagradong prinsipyo sa kanyang bulsa dahil "hindi pa tama ang kondisyon”, "hindi maintindihan ng mga manggagawa", "hindi pa napapanahon”, atbp.

Ang dogmatismo at taktika-ismo ay hindi magkatunggali kundi nagtutulungan. Ang dogma na nanghihimok sa mga tao na lumahok sa eleksyon ay tinutulungan ng mga “taktika” na “gamitin ang mga ito” para “makilala tayo” o “hadlangan ang kanan”, atbp. Kaya ang dogmatismo ay tila teoretikal, pero sa realidad ito ay isang abstraktong pananaw, na inilagay sa labas ng istorikal na ebolusyon. Ang mga “taktika”, gayunman, ay parang "praktikal" at “kongkreto” pero sa totoo lang ay isang krudo at istupidong bisyon, tipikal sa burges na pag-iisip, na hindi nagmula sa malinaw na mga posisyon kundi mula sa purong pangongopya at oportunismo sa araw-araw na gawain.

Humantong ito na maunawaan natin ang pangatlong katangian ng paraan ng pag-iisip ng kaliwa: kailangang gawing abstrakto ang mga tamang posisyon ng mga rebolusyonaryo, unawain na wala sa konteksto, para papurulin ang kanilang rebolusyonaryong talas; tulad ng sinabi ni Lenin, gawin silang hindi banta sa kapital sa pamamagitan ng pagiging abstrakto at walang saysay ang mga “prinsipyo”. Kaya ang komunismo, diktadura ng proletaryado, konseho ng manggagawa, internasyunalismo…. ay naging malabong retorika at mapang-uyam na salita kung saan mismong ang mga lider ay hindi naniwala, pero walanghiyang ginagamit para manipulahin ang kanilang tapat na mga tagasunod. Si Ciliga, sa nabanggit na libro, binigyang-diin "ang kapasidad ng komunistang burukrasya na gawin ang kabaliktaran sa kung ano ang sinasabi nito, para itago ang pinakamasamang mga krimen sa ilalim ng maskara ng pinaka-progresibong mga islogan at pinaka-magaling na mga pangungusap" (pahina 52).

Sa mga organisasyon ng kaliwa, walang mga prinsipyo. Ang kanilang bisyon ay purong pragmatiko at nagbabago ayon sa mga sirkumstansya, ibig sabihin, ayon sa pulitikal, ekonomiko at ideolohikal na pangangailangan ng pinagsilbihan nilang pambansang kapital. Ang mga prinsipyo ay umaangkop sa mga sirkumstansya at ispisipikong mga yugto, tulad ng panahon ng mga kumperensya ng partido at mayor na mga anibersaryo; at ginamit bilang rason para akusahan ang mga militante na “lumabag sa mga prinsipyo”; ginamit rin sila bilang sandata sa bangayan sa pagitan ng mga paksyon.

Itong bisyon ng mga “prinsipyo” ay radikal na salungat yaong sa rebolusyonaryong organisasyon, na nakabatay sa "pag-iral ng programa na balido sa buong organisasyon. Itong programa, na sintises ng karanasan ng proletaryado kung saan bahagi ang organisasyon at dahil nagmula ito sa isang uri na hindi lang may kagyat na pag-iral kundi may istorikal din na hinaharap, na nagpahayag sa hinaharap na ito sa pamamagitan ng pagbalangkas ng mga layunin ng uri at ang paraan para makamit ang mga ito; na pinagsama ang mga esensyal na posisyon na kailangang ipagtanggol ng organisasyon sa uri; na magsilbing batayan sa pagsapi sa organisasyon".11

Ang rebolusyonaryong programa ang pinagmulan ng aktibidad ng organisasyon, ang kanyang teoretikal na gawain ang pinagmulan ng inspirasyon at pampasigla ng pagkilos. Kaya kailangan seryoso itong panghawakan. Ang militante na nagmula sa kaliwa at hindi na nakawala mula dito, kadalasan hindi mulat na naniwala, na ang programa ay isang palabas lang, isang koleksyon ng mga simpleng kataga na tinatawag sa taimtim na mga okasyon, kaya gusto niya na tanggalin ang retorika dito. Sa ibang pagkakataon, kung galit siya sa isang kasama o iniisip niya na inihiwalay siya ng sentral na organo, “sinisi sila” nito sa pamamagitan ng paggamit ng programa para igiit ang kanyang punto.

Laban sa dalawang maling pananaw na ito, inamin namin na ang esensyal na papel ng programa sa proletaryong organisasyon ay ito ay sandata ng pagsusuri na sinag-ayonan ng lahat ng mga militante at kung saan lahat ay komitido para paunlarin ito; ito ay paraan ng interbensyon sa proletaryong pakikibaka, isang oryentasyon at aktibong kontribusyon sa kanyang rebolusyonaryong hinaharap.

Ang pragmatiko at “malikhaing” palusot ng kaliwa ay mas nakasira dahil ginawa nilang mahirap ang pandaigdigang pamana para kumilos mula sa pangkalahatan patungo sa kongkreto, mula sa abstrakto tungo sa kagyat, mula sa teoretikal tungo sa praktikal. Sinira ng paraan ng kaliwa ang pagkakaisa ng dalawang mukha ng proletaryong pag-iisip, sa pamamagitan ng pagpigil sa aktwal na realisasyon ng pagkakaisa sa pagitan ng kongkreto at pangkalahatan, ng kagyat at istorikal, ng lokal at pandaigdigan. Ang tunguhin at presyur ay tungong unilateral na kaisipan. Ang kaliwa ay lokalista bawat araw, pero nagpakita ng pagiging “internasyunalista” sa mga pampublikong bakasyon. Ang nakikita lang ng kaliwa ay ang kagyat at pragmatiko, pero nilagyan niya ito ng palamuti ng ilang “istorikal” na reperensya at sumasaludo sa “mga prinsipyo”. Naging kahabag-habag na “kongkreto” ang kaliwa sa panahon ng pagsagawa ng abstraktong pagsusuri at naging abstrakto kung kinakailangan na ang kongkretong pagsusuri.

Ang mapanirang epekto ng teoretikal na paraan ng kaliwa

Nakita natin, sa napaka-sintetikong paraan, ang ilan sa mga katangian ng kaisipan ng kaliwa at ang mga epekto nito sa posisyon ng mga militanteng komunista.

Nakita natin ang ilan sa mga ito. Ginamit ng Ikatlong Internasyunal ang isang pormula na may katuturan lang sa ilalim ng tiyak na istorikal na mga kondisyon: "sa likod ng bawat welga ay ang haydra ng rebolusyon".

Ang pormulang ito ay hindi balido kung ang balanse ng pwersa sa pagitan ng mga uri ay paborable sa burgesya. Kaya, halimbawa, iskematikong ginamit ito ni Trotsky, sa pagkonsidera sa 1936 na mga welga sa Pransya at ang matapang na tugon ng proletaryado sa Barcelona sa Hulyo 1936 laban sa pasistang kudeta na "nagbukas ng pintuan ng rebolusyon". Hindi nito sinaalang-alang ang hindi mapigilan na tunguhin ng imperyalistang digmaan, ang pagdurog sa proletaryong Aleman at Ruso, ang pagpasok ng mga manggagawa sa bandera ng anti-pasismo. Hindi niya pinansin itong istorikal at pandaligdigang analisis at inilapat lang ang walang laman na resipe ng "sa likod ng bawat welga ay ang haydra ng rebolusyon".12

Isa pang epekto ay ang bulgar na materyalismo na tumagos sa bag-as ng ekonomismo. Lahat ay pinagpasyahan ng ekonomiya, na sumasalamin sa napakakitid na pananaw. Ang penomena tulad ng digmaan ay inihiwalay mula sa imperyalista, sa mga ugat na estratehiko at militar, sa pagtatangkang hanapin ang pinaka-pantastikong pang-ekonomiyang paliwanag. Kaya, ang Islamic state, na isang mafia gang, barbariko na produkto ng imperyalismo, ay maaring katumbas ng kompanya ng langis.

Panghuli, isa pang resulta ng manipulasyon ng kaliwa sa marxistang teorya na ito ay nilikha ng mga espesyalista, eksperto, magaling na lider. Lahat ng sinabi ng mga marunong na lider na ito ay dapat sundin ng mga “ordinaryong kasapi at aktibista” na walang papel sa teoretikal na pagpapaunlad dahil ang kanilang misyon ay mamahagi ng mga polyeto, magbenta ng pahayagan, pamamahala sa mga pulong, mandikit ng paskil... i.e. magsilbing lakas-paggawa o pambala ng kanyon ng mga “minamahal na pinuno”.

Ang ganitong konsepto ay mahalaga para sa kaliwa dahil ang kanilang tungkulin ay guluhin ang kaisipan nila Marx, Engels, Lenin, atbp. at para dito kailangan nila ang mga militante na bulag na maniwala sa kanilang mga istorya. Subalit, mapaminsala at mapanira kung ang naturang pananaw ay makapasok sa mga rebolusyonaryong organisasyon. Ang kasalukuyang rebolusyonaryong organisasyon "ay mas impersonal kaysa 19 siglo, at hindi na organisasyon ng mga lider na gumagabay sa masa ng mga militante. Tapos na ang yugto ng mga tanyag at bantog na mga teoretisyan. Naging tunay na kolektibong tungkulin ang teoretikal na pagpapaunlad. Tulad ng milyun-milyong ‘hindi kilala’ na proletaryong mandirigma, ang kamulatan ng organisasyon ay lalago sa pamamagitan ng integrasyon at mahigitan ang indibidwal na kamulatan tungo sa komon at kolektibong kamulatan”.13

C Mir, 27.12.17

1  https://en.internationalism.org/content/16603/hidden-legacy-left-capital-part-one-false-vision-working-class [2]

2  Ang kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital ay umaayon sa sipi ng Manipesto ng Komunista para sa burges na sosyalismo: "Hangad nila ang umiiral na kaayusan ng lipunan pero wala ang mga elementong rebolusyonaryo at mapaminsala. Nais nila ang burgesya na wala ang proletaryado. Natural na iniisip ng burgesya ang ang isang mundo na sila ang nangingibabaw at pinakamagaling; at ganap na pinaunlad ng burges na sosyalismo ang kaisipang ito bilang isang sistema. Inutusan nito ang proletaryado na sundin ang naturang sistema at tuloy-tuloy na lumakad papunta sa lipunan ng Bagong Jerusalem, sa realidad inatasan nito ang proletaryado na manatili sa umiiral na sistema at itakwil lahat ng mga galit na ideya laban sa burgesya. (...) Masusuma ito sa kasabihang: ang burges ay burges - para sa kabutihan ng uring manggagawa."

3  “Report on the function of the revolutionary organisation”, (International Review 29), https://en.internationalism.org/specialtexts/IR029_function.htm [3]

4  “The question of organisational functioning in the ICC”(International Review 107) https://en.internationalism.org/ir/109_functioning [4]

5  Inspirasyon ng Stalinismo ang maruming gawain ng sosyal-demokrasya, na nagtraydor sa proletaryado sa 1914. Si Rosa Luxemburg, sa 'Our Program and the political situation; Address to the Founding Congress of the German Communist Party (Spartacus League)', 31 December 1918, 1 January 1919, ay kinondena ito: "Makita ninyo sa kanilang mga kinatawan saan ang paninindigan ng Marxismo ngayon: ito ay inalipin at inalagaan ng mga Ebert, David at iba pa. Dito nakita natin ang mga opisyal na kinatawan ng doktrinang ito na sa ilang dekada, ay ipinasa na puro, tunay na marxismo. Hindi. Hindi ito tunay na marxismo na namuno sa atin, kundi patungo sa kampo ng mga Scheidemanns at kampo ng kontra-rebolusyonaryong pulitika. Ang tunay na Marxismo ay lumalaban sa mga gustong pumalsipika nito.”

6  Si Ante (or Anton) Ciliga (1898-1992) at taga Croatia. Sumapi siya sa Partido Komunista ng Yugoslavia at nanirahan sa Rusya mula 1925, kung saan naging mulat siya sa kontra-rebolusyonaryong pagkabulok ng USSR. Sumama siya sa kaliwa ng Trotskyistang Oposisyon. Una siyang inaresto sa 1930 at pinadala sa Siberia at pinalaya sa 1935. Pagkatapos nito nanirahan siya sa Pransya kung saan napakalinaw niyang sinulat ang lahat na nangyari sa USSR, sa Ikatlong Internasyunal at sa CPSU, sa librong binanggit sa itaas. Ang PDF bersyon sa Espanyol kung saan isinalin ang mga sipi ay makita sa: marxismo.school/files/2017/09/Ciliga.pdf. Sa dakong huli si Ciliga ay mas lalupang lumalayo sa proletaryong posisyon, tungo sa pagtatanggol sa demokrasya,laluna pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig.

7  Sa paksang ito tingnan ang: "Communists and the national question (1900-1920) Part 1" (International Review 37, 1983) https://en.internationalism.org/ir/037_natqn_02.html [5]

8  Tingnan ang aming pampleto, Unions against the Working Class https://en.internationalism.org/pamphlets/unions.htm [6]

9  Tingan https://en.internationalism.org/internationalreview/201502/12081/1914-how-2nd-international-failed [7]

10  Lenin, The Three Sources and the Three Component Parts of Marxism (1913)

11  "Report on the structure and functioning of revolutionary organisations", International Review No. 33 (1983), point 1

12  Ang kamaliang ito ni Trotsky ay ginamit ng Trotskyismo para ilarawan ang anumang sitwasyon ng pag-alsa at maging ang nakabase-sa-gerilya na kudeta tulad ng sa Cuba sa 1959 na isang "rebolusyon".

13  “Report on the function of the revolutionary organisation”

Isa sa mga salot na nakakaapekto sa mga rebolusyonaryong organisasyon ng Kaliwang Komunista ay ang katotohanan na marami sa kanyang mga militante ay impluwensyado ng mga partido o grupo ng kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital (mga partido Sosyalista at Komunista, Trotskyismo, Maoismo, opisyal na anarkismo, ang tinawag na “Bagong Kaliwa" ng Syriza o Podemos). Hindi yan maiwasan dahil sa simpleng dahilan na walang militanteng isinilang na may ganap at kagyat na kalinawan. Subalit ang yugtong ito ay nag-iwan ng sagabal na mahirap mapangingibawan: posibleng kumawala sa mga pampulitikang posisyon ng mga organisasyong ito (unyonismo sa pagawaan, pambansang pagtatanggol at nasyunalismo, partisipasyon sa eleksyon, atbp.) pero mas mahirap tanggalin sa sarili ang mga aktitud, paraan ng pag-iisip, paraan ng pakikipag debate, pag-uugali, pananaw na pilit na ipinakilala ng mga organisasyong ito at bumuo sa kanilang uri ng pamumuhay.

Ang pamanang ito, na tinatawag namin na ang nakatagong pamana ng kaliwa ng kapital, ay nakatulong para manulsol ng tensyon sa mga rebolusyonaryong organisasyon sa pagitan ng mga kasama, nagbunsod ng kawalang tiwala, labanan, mapanirang pag-uugali, hadlang sa debate, magkaibang teoretikal na posisyon, atbp., na, sa kombinasyon ng presyur ng burges at peti-burges na ideolohiya, ay seryosong ikapahamak ng mga organisasyong ito. Ang layunin ng serye na sinimulan namin dito ay kilalanin at labanan itong mapang-aping pasanin.

Ang kaliwa ng kapital: kapitalistang pulitika sa ngalan ng "sosyalismo"

Mula sa kanyang unang kongreso (1975), hinarap ng IKT ang problema ng mga organisasyon na maling inangkin ang "sosyalismo" habang gumagawa ng kapitalistang pulitika. Sa Plataporma ng IKT, na pinagtibay ng kongresong ito, iginiit sa punto 13: "Lahat ng mga partido o organisasyon na ngayon ay nagtatanggol, kahit pa ‘kondisyonal’ o ‘kritikal’, sa ilang mga estado o paksyon ng burgesya sa ngalan man ng ‘sosyalismo’, ‘demokrasya’, ‘anti-pasismo’, ‘pambansang kalayaan’, ‘pakikipag-isang prente’ o ang ‘hindi masyadong masama’, na nakabatay ang kanilang pulitika sa burges na eleksyon, sa loob ng kontra-manggagawang aktibidad ng unyonismo sa pagawaan o sa mistipikasyon ng pamamahala-sa-sarili, ay mga ahente ng kapital. Sa partikular, ang mga partido Sosyalista at Komunista."

Tinutukan din ng aming Plataporma ang problema ng mga grupo na inilagay ang mga sarili sa "kaliwa" ng mga mas malaking grupong ito, kadalasan gumagawa ng mga "maalab na kritisismo" sa kanila at nagpatibay ng mas "radikal" na pustura: "Lahat ng mga diumano tendensyang ‘rebolusyonaryo’ – tulad ng Maoismo na simpleng isa lang sa mga partido na ganap ng naging burges, o Trotskyismo na matapos maging proletaryong reaksyon laban sa pag-traydor ng mga Partido Komunista ay nahulog sa parehong proseso ng pagkabulok, o ang tradisyunal na anarkismo, na ngayon parehong nagtatanggol sa maraming posisyon ng mga PK at PS tulad ng ‘anti-pasistang alyansa’ – ay parehong nasa isang kampo: ang kampo ng kapital. Ang kanilang mas kaunting impluwensya o mas radikal na lenggwahe ay walang saysay dahil sa burges na batayan ng kanilang programa, pero nagagamit sila bilang agresibo at pandagdag ng mga partidong ito."

Para maintindihan ang papel ng kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital, mahalagang tandaan na sa pagbulusok-pababa ng kapitalismo, pinakita ng estado na "ang tendensya ng kapitalismo ng estado ay lalong malakas, makapangyarihan, at sistematikong pagkontrol ng makinarya ng estado sa buong buhay panlipunan, at sa partikular ang ehekutibo. Sa mas malawak kaysa dekadenteng Roma o pyudalismo, ang estado sa dekadenteng kapitalismo ay naging halimaw, malamig, impersonal na makinarya na nilamon ang pinaka-mahalagang sangkap ng lipunang sibil"1. Ito ang katangian ng mga hayag na mga rehimeng nasa ilalim ng diktadura ng isang partido (Stalinismo, Nazismo, diktadurang militar) at ng mga demokratikong rehimen.

Sa ganitong balangkas, ang mga pampulitikang partido ay hindi mga kinatawan ng ibat-ibang uri o saray ng lipunan kundi mga totalitaryan na instrumento ng estado na ang tungkulin ay sumunod ang buong populasyon (pangunahin ang uring manggagawa) sa mga utos ng pambansang kapital. Naging ulo sila ng mga network ng kroni-ismo, mga grupo ng pamimilit at impluwensya na may kombinasyon ng mga aksyong pulitikal at ekonomiko at pinagmulan ng hindi maiwasang katiwalian.Sa demokratikong sistema, ang pampulitikang makinarya ng kapitalistang estado ay nahati sa dalawang kampo: ang kanang kampo na nakaugnay sa klasikong paksyon ng burgesya at responsable sa pagkontrol sa atrasadong saray ng populasyon2, at ang kaliwang kampo (ang kaliwa at kanilang mga unyon at ang mga organisasyon ng dulong-kaliwa). Ang tungkulin nila ay kontrolin at hati-hatiin ang uring manggagawa at sirain ang kanilang kamulatan.

Bakit ang mga lumang partido ng manggagawa ay naging mga partido ng kaliwa ng kapital?

Ang mga organisasyon ng proletaryado ay hindi ligtas sa pagkabulok. Ang presyur ng burges na ideolohiya ay naninira mula sa loob at posibleng hahantong sa oportunismo, na, kung hindi agad malabanan, ay tutungo sa pagtaydor at integrasyon sa kapitalistang estado3. Mapagpasya ang oportunismo sa panahon ng napakahalagang istorikal na mga kaganapan sa buhay ng kapitalistang lipunan: hanggang ngayon ang dalawang susing kaganapan ay ang pandaigdigang digmaan at proletaryong rebolusyon. Sa Plataporma, pinaliwanag namin ang proseso na tumungo sa huling yugto: "Ito ang nangyari sa mga partido Sosyalista sa panahon na nasakop sila sa kanggrena ng oportunismo at repormismo, karamihan sa mga pangunahing partido sa pagputok ng Unang Pandaigdigang Digmaan (na tanda ng kamatayan ng Ikalawang Internasyunal) ay pinagtibay, sa ilalim ng liderato ng sosyal-sobinistang kanan na mula noon ay nasa kampo na ng burgesya, ang patakarang ‘pambansang pagtatanggol, at pagkatapos ay hayagang tinutulan ang rebolusyonaryong alon pagkatapos ng digmaan, hanggang sa punto na naging berdugo na laban sa proletaryado, tulad ng nangyari sa Alemanya sa 1919. Ang ganap na integrasyon ng bawat partido sa kani-kanilang burges na estado ay nangyari sa ibat-ibang panahon matapos ang Unang Pandaigdigang Digmaan. Pero ang prosesong ito ay ganap ng natapos sa simula ng 1920s, ng ang pinakahuling proletaryong tendensya ay inalis o umalis sa kanilang hanay at sumapi sa Komunistang Internasyunal.

Sa parehong proseso, ang mga Partido Komunista ay lumipat sa kapitalistang kampo matapos ang proseso ng oportunistang pagkabulok. Ang prosesong ito na nagsimula pa sa maagang bahagi ng 1920s, ay nagpatuloy matapos mawasak ang Komunistang Internasyunal (ng pagtibayin sa 1928 ang teorya na ‘Sosyalismo sa isang bansa’), para lubusin, sa kabila ng maigting na pakikibaka ng kaliwang praksyon at matapos itiwalag ang huli, ang integrasyon ng mga partidong ito sa kapitalistang estado sa simula ng 1930s sa kanilang partisipasyon sa kani-kanilang burgesya sa pagparami ng armas at pagpasok sa mga ‘prente popular’. Ang kanilang aktibong partisipasyon sa ‘Resistance’ sa Pangalawang Digmaang Pandaigdig, at sa sumunod na ‘pambansang rekonstruksyon’, ay patunay na sila ay tapat na ahente ng pambansang kapital at dalisay na kongkretisasyon ng kontra-rebolusyon".4 Sa loob ng 25 taon (sa pagitan ng 1914 at 1939) unang nawala sa uring manggagawa ang mga Sosyalistang partido, pagkatapos, sa 1920's, ang mga partido Komunista at sa huli, mula 1939, ang mga grupo ng Kaliwang Oposisyon sa palibot ni Trotsky na sinuportahan ang mas barbarikong Ikalawang Digmaang Pandaigdig: "Sa 1938, ang Kaliwang Oposisyon ay naging Ikaapat na Internasyunal. Ito ay isang oportunistang pakikipagsapalaran dahil imposibleng itayo ang isang pandaigdigang partido sa sitwasyon na patungo sa imperyalistang digmaan at malalim na pagkatalo ng proletaryado. Ang resulta ay nakakapinsala: sa 1939-40, ang mga grupo ng diumano Ikaapat na Internasyunal ay pumusisyon pabor sa digmaan sa pinaka-magkaibang mga dahilan: ang mayoriya ay suportado ang ‘sosyalistang amangbayan’ ng Rusya, pero may minoriya na suportado ang Pransya ng Petain (tagasunod mismo ng mga Nazis).

Laban sa pagkabulok ng mga Trotskyistang organisasyon, nag-react ang huling nanatiling internasyunalistang nuclei: partikular ang asawa ni Trotsky at isang rebolusyonaryo mula sa Espanya, si Munis. Magmula noon ang mga Troskyistang organisasyon ay naging ‘radikal’ na ahente ng kapital upang pukawin ang proletaryado sa lahat ng klase ng mga ‘rebolusyonaryong adhikain’ na sa pangkalahtan ay umaayon sa ‘anti-imperyalistang’ paksyon ng burgesya (tulad ng sikat na ahente na si Chavez ngayon). Kahalintulad, hinatak nila ang mga manggagawa na may diskontento sa elektoral sirkus na “kritikal” na bomoto sa mga ‘Sosyalista’ para ’pigilan ang kanan’. Panghuli palagi silang may mataas na pag-asa na maagaw ang mga unyon sa pamamagitang ng mga ‘palaban na kandidato’".5

May kapasidad ang uring manggagawa na lumikha ng kaliwang praksyon sa loob ng mga partido na nagsimulang maapektohan ng sakit ng oportunismo. Kaya sa loob ng mga partido ng Ikalawang Internasyunal, ang papel na ito ay ginampanan ng mga Bolshevik, ng tendensya ni Rosa Luxemburg, Dutch Tribunism, ng mga militante ng Italian abstentionist fraction, atbp. Tanyag ang kasaysayan ng pakikipaglaban ng mga praksyong ito dahil ang kanilang mga teksto at kontribusyon ay naisangkongkreto sa pagkabuo ng Ikatlong Internasyunal.

At mula 1919, ang proletaryong reaksyon, sa harap ng mga kahirapan, pagkakamali at ang kasunod na pagkabulok ng Ikatlong Internasyunal, ay ipinahayag ng komunistang kaliwa (Italian, Dutch, German, Russian, atbp.) na nagbunga (na may matinding kahirapan at sa kasamaang-palad kalat-kalat) ng isang magiting at determinadong pakikibaka. Lumitaw sa huli ang Kaliwang Oposisyon ni Trotsky at mas nalilitong paraan. Sa 1930's, ang agwat sa pagitan ng kaliwang komunista (pangunahin ang kanyang pinaka-malinaw na grupong Bilan, na kumakatawan sa Kaliwang Komunista sa Italya) at ang Oposisyon ni Trotsky ay mas malinaw. Habang nakita ng Bilan na ang mga lokalisadong imperyalistang digmaan ay ekspresyon ng tunguhin ng pandaigdigang imperyalistang digmaan, ang Oposisyon ay nasangkot sa masalitang pambansang kalayaan at progresibong katangian ng antipasismo. Habang nakita ng Bilan ang ideolohikal na pagpapalista para sa imperyalistang digmaan at sa interes ng kapital ang nasa likod ng mobilisasyon ng manggagawang Espanyol para sa digmaan sa pagitan ni Franco at ng Republika, ang nakita ni Trotsky sa 1936 na mga welga sa Pransya at sa anti-pasistang labanan sa Espanya ay ang simula ng rebolusyon... Subalit, ang mas malala kahit hindi pa malinaw sa Bilan ang eksaktong katangian ng USSR, malinaw sa kanya na hindi ito dapat suportahan dahil higit sa lahat ang USSR ay aktibong ahente sa paghahanda ng digmaan. Si Trotsky sa kabilang banda, sa kanyang mga ispekulasyon hinggil sa USSR bilang isang "nabubulok na estado ng manggagawa", ay binuksan ang pintuan para suportahan ang USSR, na nagkahulugan na suportahan ang pangalawang pandaigdigang patayan sa 1939-1945.

Ang papel ng dulong-kaliwa ng kapital laban sa muling pagbangon ng pakikibaka ng manggagawa sa 1968

Magmula 1968, muling sumulong ang proletaryong pakikibaka sa buong mundo. Mayo 68 sa Pransya, ang "Hot Autumn" sa Italya, ang “cordobazo" sa Argentina, ang Polish October, atbp., ay iilan sa kanyang pinaka-signipikanteng ekspresyon. Ang pakikibakang ito ay nagluwal ng isang bagong henerasyon ng mga rebolusyonaryo. Maraming minoriya ng uring manggagawa ang lumitaw kahit saan at lahat ng ito ay bumuo ng isang pundamental na lakas para sa proletaryado.

Subalit, importanteng tandaan ang papel ng mga grupo ng dulong-kaliwa sa pagpapahina at pagsira sa mga minoriya: ang mga Trotskyista na binanggit na namin, opisyal na anarkismo6, at Maoismo. Hinggil sa huli, importanteng idiin na hindi ito naging proletaryong tunguhin. Ang mga Maoistang grupo ay isinilang mula sa imperyalistang tunggalian at mga digmaan para sa impluwensya katulad ng sa pagitan ng Peking at Moscow na tumungo sa alitan ng dalawang estado at sa pagkampi ng Peking sa imperyalismong Amerikano sa 1972.

Tinatayang sa pagpasok ng 1970 ay may daang libong militante sa buong mundo na, bagamat marami ang kalituhan, ay nagpahayag na sila ay pabor sa rebolusyon, laban sa tradisyunal na mga partido ng kaliwa (mga partido Sosyalista at Komunista), laban sa imperyalistang digmaan, at nakatanaw sa pagsulong ng lumalakas na proletaryong pakikibaka. Mahalagang bahagi nito ay pinalakas ng mga grupo ng dulong-kaliwa. Ang kasalukuyang serye ng mga artikulo ay magpakita ng ilang ditalye sa lahat ng mekanismo na ginawa nila sa pagpapalakas. Ipaliwanag namin hindi lang ang kapitalistang programa na nakasulat sa kanilang radikal at “uring manggagawa” na mga istandard kundi pati na rin ang kanilang mga paraan sa organisasyon at debate, kanilang moda ng pagkilos at kanilang pananaw sa moralidad.

Ang tiyak ay ang kanilang mga ginagawa ay napakahalaga para sirain ang potensyal ng uring manggagawa na itayo ang malawak na taliba para sa kanyang pakikibaka. Ang potensyal na mga militante ay hinila patungong aktibismo at pagmamadali, inilipat sa mga baog na pakikibaka sa loob ng mga unyon, munisipyo, kampanyang elektoral, atbp.

Malinaw ang resulta:

- Ang mayoriya ay umalis sa pakikibaka, labis ang demoralisasyon at madaling kapitan ng pag-aalinlangan sa pakikibaka ng uring manggagawa at sa posibilidad ng komunismo; signipikanteng bahagi ng sektor na ito ay nagumon sa droga, alkohol at pinaka-matinding kawalan ng pag-asa;

- Ang minoriya ay nanatiling bag-as na tropa ng mga unyon at partido ng kaliwa, nagpalaganap ng may alinlangan at nakakademoralisang pananaw sa uring manggagawa;

- Isa pa, mas nag-aalinlangang minoriya, ay ginagawang hanapbuhay ang mga unyon at partido ng kaliwa at ang iilan sa mga “nagtagumpay” ay nagiging kasapi ng mga partido ng kanan7.

Ang mga militanteng komunista ay mahalagang pwersa at sentral na tungkulin ng mga grupo ng kaliwang komunista, na tagapagmana ng Bilan, Internationalisme, atbp., na halawin ang mga aral mula sa malaking pagkawala ng mga militanteng pwersa na naranasan ng proletaryado magmula sa kanyang istorikal na pagkamulat sa 1968.

Maling pananaw sa uring manggagawa

Para maisakatuparan ang kanilang maruming gawain ng pagbilanggo, paghati-hati at panlilito, ang mga unyon, mga partido ng kaliwa at dulong-kaliwa ay nagpalaganap ng maling bisyon sa uring manggagawa. Bininhian nila ang mga militanteng komunista at sinira ang kanilang kaisipan, aktitud at pakikitungo. Kaya mahalaga na kilalanin at labanan ito.

1. Kabuuan ng mga indibidwal na mamamayan

Para sa kaliwa at dulong-kaliwa, hindi antagonistikong panlipunang uri ang mga manggagawa sa loob ng kapitalismo kundi kabuuan ng mga indibidwal. Sila ang “mas mababang” bahagi ng “mamamayan”. Kaya, ang tanging maaasahan lamang ng mga indibidwal na manggagawa ay isang “istableng kalagayan”, isang "patas na pabuya” sa kanilang paggawa, “respeto sa kanilang mga karapatan", atbp.

Naitago ng kaliwa ang pinaka-mahalaga: ang uring manggagawa ay isang uri na kailangang-kailangan sa kapitalistang lipunan dahil kung wala ang kanilang kolektibong paggawa hindi aandar ang kapitalismo. Pero, kasabay nito, ito ay isang uri na hindi kabilang sa lipunan, banyaga sa lahat ng kanyang mga batas at mahalagang kaugalian; kaya ito ay isang uri na ma-realisa lamang ang sarili kung mabuwag nito ang kapitalistang lipunan mula ulo hanggang paa. Sa kabila ng realidad na ito, tinutulak ng kaliwa ang ideya ng isang "integradong uri" na, sa pamamagitan ng mga reporma at partisipasyon sa mga kapitalistang organisasyon ay makamit ang kanyang mga interes.

Sa ganitong pangkalahatang pananaw ang uring manggagawa ay nabuwag sa pagiging walang anyo at masa ng halu-halong uri ng “mamamayan” aka "ang bayan".Sa naturang kaguluhan, ang manggagawa ay naging bahagi ng peti-burges na tutol sa kanya, sa pulis na sumusupil sa kanya, sa hukom na isinusumpa siya, sa mga pulitiko na nagsinungaling sa kanya at maging sa "progresibong burgesya". Ang ideya sa panlipunang mga uri at makauring antagonismo ay naglaho, na nagbigay-daan sa paniniwala hinggil sa mamamayan ng bansa, sa maling "pambansang komunidad".

Sa sandaling nabura sa kaisipan ng uring manggagawa ang ideya ng uri, ang pundamental na paniniwala sa isang istorikal na uri ay naglaho rin. Ang proletaryado ay isang istorikal na uri na, sa kabila ng sitwasyon ng ibat-ibang henerasyon o hiyograpikal na lugar, ay may rebolusyonaryong kinabukasan sa kanyang mga kamay, sa pagtayo ng isang bagong lipunan at lutasin ang mga kontradiksyon ng kapitalismo na tutungo sa pagwasak ng sangkatauhan.

Sa pagwalis sa mahalaga at mga syentipikong ideya ng panlipunang mga uri, makauring antagonismo at istorikong uri, pinababa ng kaliwa at dulong-kaliwa ang rebolusyon sa pagiging banal na kahilingan na nasa kamay ng mga pampulitikang “eksperto” at partido. Nagharap sila ng ideya ng delegasyon ng kapangyarihan, isang konsepto na perpektong balido para sa burgesya pero mapanira para sa proletaryado. Katunayan ang burgesya, isang mapagsamantalang uri na may pang-ekonomiyang kapangyarihan, ay maaring ipagkatiwala ang pamamahala sa kanyang negosyo sa espesyalisadong pampulitikang tauhan na bumubuo ng burukratikong saray na may sariling interes sa loob ng komplikadong pangangailangan ng pambansang kapital.

Pero hindi ito maaari sa proletaryado na parehong pinagsamantalahan at rebolusyonaryong uri na walang pang-ekonomiyang kapangyarihan kundi ang tanging lakas ay ang kamulatan, pagkakaisa at pagtutulungan at tiwala sa sarili. Lahat ng mga salik na ito ay mabilis na masisira kung aasa sa espesyalisadong saray ng mga intelektwal at pulitiko.

Tangan ang ideya ng delegasyon, pinagtatanggol ng mga partido ng kaliwa at dulong-kaliwa ang partisipasyon sa eleksyon bilang paraan para “hadlangan ang kanan", ibig sabihin minaliit nila ang independyenteng pagkilos ng masang manggagawa at ginawa silang mga botanteng mamamayan: isang indibidwalistang masa, bawat isa bilanggo sa kanyang “sariling interes". Sa ganitong pananaw, hindi na umiiral ang pagkakaisa at pag-oorganisa sa sarili ng proletaryado.

Panghuli, ang mga partido ng kaliwa at dulong-kaliwa ay nanawagan rin sa proletaryado na umasa sa estado para “maabot ang isa pang lipunan". Kaya gumawa sila ng panloloko na ang berdugong kapitalistang estado ay "kaibigan ng mga manggagawa" o "alyado nito".

2. Bulgar na materyalismo na ang nakikita lang ay ang masa ng mga talunan

Nagpalaganap ang kaliwa at mga unyon ng isang bulgar na konsepto sa uring manggagawa. Ayon sa kanila, ang mga manggagawa ay mga indibidwal na ang tanging iniisip ay ang kanilang mga pamilya, kanilang kaginhawaan, mas magarang sasakyan o bahay. Nalunod sa konsumerismo, wala silang “ideyal" na pakikibaka, gugustuhin pang manatili sa bahay manood ng football o sa bar kasama ang kanilang mga barkada. Para makompleto ang silo, pinagtibay nila na dahil ang mga manggagawa ay lubog sa utang sa kanilang konsumerismo, hindi nila kayang makibaka8.

Sa mga aral ng moral na ipokrasiya binago nila ang pakikibaka ng manggagawa, na isang materyal na pangangailangan, sa pagiging ideyal na kagustuhan, samantalang ang komunismo - ang ultimong layunin ng uring manggagawa - ay isang materyal na pangangailangan bilang tugon sa walang solusyon na mga kontradiksyon ng kapitalismo9. Pinaghiwalay at pinagbangga nila ang kagyat na pakikibaka mula sa rebolusyonaryong pakikibaka samantalang sa realidad ay may pagkakaisa sa pagitan ng dalawa dahil ang pakikibaka ng uring manggagawa ay, tulad ng sabi ni Engels, ay ekonomiko, pulitikal at tunggalian ng mga ideya.

Ang alisan ang ating uri ng pagkakaisang ito ay tutungo sa idealistang bisyon ng “taong makasarili” at "materyalista" na pakikibaka para sa pang-ekonomiyang pangangailangan at “dakila” at "moral" na pakikibaka para sa "rebolusyon". Ang ganyang mga ideya ay malalim na nakademoralisa sa mga manggagawa na nakaramdam ng pagkahiya at makasalanan dahil nag-aalala sa kanilang sariling pangangailangan at sa kanilang mga mahal sa buhay, at parang mga busabos na indibidwal na ang iniisip lang ay ang kanilang mga sarili. Sa ganitong mga maling paraan, na sumusunod sa mapang-uyam at mapagkunwaring linya ng Simbahang Katoliko, sinira ng kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital ang kumpyansa ng mga manggagawa sa kanilang mga sarili bilang uri at pinakilala sila bilang “pinaka-mababang” bahagi ng lipunan.

Sinalubong ng ganitong aktitud ang dominanteng ideolohiya na pinakilala ang uring manggagawa na mga talunan. Sinabi ng sikat na "common sense" na ang mga manggagawa ay mga indibidwal na nanatiling manggagawa dahil hindi sapat ang kanilang galing o hindi sapat ang kanilang pagsisikap para umasenso. Tamad ang mga manggagawa, walang ambisyon at ayaw magtagumpay...

Talagang binaliktad ang mundo! Ang panlipunang uri sa pamamagitan ng kanyang kolektibong paggawa ay lumikha ng mayoriya ng yaman ng lipunan ay diumano binuo ng pinaka-talunang mga elemento. Dahil ang proletaryado ang bumuo sa mayoriya ng lipunan, tila ito ay pundamental na binuo ng mga duwag, talunan, hindi sibilisadong indibidwal na walang anumang motibasyon. Hindi lang pinagsamantalahan ang proletaryado, kinukutya pa ito. Ang minoriya na nabubuhay mula sa pagsisikap ng milyun-milyong tao ay may kabastusan na kilalanin ang mga manggagawa na tamad, walang kwenta, talunan at walang pag-asa.

Radikal na iba ang panlipunang realidad: sa pandaigdigang kolektibong paggawa ng proletaryado, pinaunlad nito ang kultura, syensya at, ang malalim na pag-uugnayan ng sangkatauhan: pakikiisa, tiwala at kritikal na diwa. Sila ang pwersa na tahimik na sinusulong ang lipunan, ang pinagmulan ng pag-unlad ng mga produktibong pwersa.

Ang anyo ng uring manggagawa ay walang kwenta, pasibo at hindi kilalang masa. Ang anyong ito ay resulta ng kontradiksyon na naranasan ng uring manggagawa bilang pinagsamantalahan at rebolusyonaryong uri. Sa isang banda ito ay uri ng pandaigdigang kolektibong paggawa at dahil dito, ito ang nagpapagulong sa kapitalistang produksyon at nasa kanyang mga kamay ang pwersa at kapasidad na radikal na baguhin ang lipunan. Subalit sa kabilang banda, ang kompetisyon, ang pamilihan, ang normal na buhay sa lipunan kung saan nangibabaw ang pagkahati-hati at isa laban sa lahat, ay dinurog ito sa pagiging kabuuan ng mga indibidwal, bawat isa ay binaog ng kabiguan at konsensya, hiwalay mula sa iba, atomisado at napilitang makibaka na nag-iisa at para sa sarili.

Ang kaliwa at dulong-kaliwa, katulad ng burgesya, nais na ang makita lang natin ay ang walang anyo na atomisadong masa ng mga indibidwal. Kaya nagsilbi sila sa kapital at estado sa kanilang tungkulin na demoralisahin at ibukod ang uri mula sa anumang panlipunang perspektiba.

Binalikan namin dito ang sinabi namin sa simula: ang pananaw na ang uring manggagawa bilang kabuuan ng mga indibidwal. Pero, isang uri ang proletaryado at kumikilos bilang uri sa panahon na nagtagumpay ito na makalaya sa pamamagitan ng matatag at independyenteng pakikibaka mula sa kadena na umaapi at naghati-hati sa kanila. Kaya hindi lang natin nakita ang uri na nakibaka kundi nakita rin natin na ang bawat isa sa kanyang mga sangkap ay binago ang sarili sa pagiging aktibo, lumalaban, gumagawa ng inisyatiba at pinauunlad ang pagiging malikhain. Nakita natin ito sa mahalagang mga yugto ng makauring pakikibaka, tulad ng rebolusyon sa Rusya sa 1905 at 1917. Tulad ng maayos na pagbigay-diin ni Rosa Luxemburg sa The Mass Strike, the Political Party and the Trade Unions: “Pero sa unos ng rebolusyonaryong panahon kahit ang proletaryado ay nagbago mula sa humihingi lang ng suporta, tungo sa pagiging ‘rebolusyonaryong romantisista’, kung saan kahit ang pinakamataas na kagandahan ng buhay, ay walang saysay kumpara sa mga ideyal ng pakikibaka."10

Bilang uri, ang indibidwal na lakas ng bawat manggagawa ay napalaya, kumalas sa kanyang kadena at pinauunlad ang potensyal ng tao. Bilang kabuuan ng mga indibidwal, nawala ang kapasidad ng bawat isa, pinalabnaw, sinayang para sa sangkatauhan. Ang tungkulin ng kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital ay manatiling nakagapos ang mga manggagawa sa kanilang kadena, ibig sabihin, simpleng kabuuan ng mga indibidwal.

Uri na tinigil ang orasan sa mga taktika ng ika-19 na siglo

Sa pangkalahatan sa panahon ng progresibong kapitalismo at mas partikular sa kanyang rurok (1870-1914), maaring makibaka ang uring manggagawa para sa pagpapabuti at mga reporma sa loob ng balangkas ng kapitalismo na walang kagyat na perspektiba para sa kanyang rebolusyonaryong pagwasak. Sa isang banda ito ay nagpahiwatig ng pagtayo ng malakihang pangmasang mga organisasyon (sosyalista at partido ng manggagawa, unyon sa pagawaan, kooperatiba, unibersidad ng manggagawa, asosasyon ng kababaihan at kabataan, atbp.) at sa kabilang banda ng mga taktika kabilang ang partisipasyon sa eleksyon, petisyon, planadong welga ng mga unyon, atbp.

Ang mga paraang ito ay mas naging hindi na sapat sa simula ng 20 siglo. Sa hanay ng mga rebolusyonaryo may malawakang debate na tumututol kay Kautsky, ang isa pabor sa mga paraang ito at ang kabila, si Rosa Luxemburg11 na humalaw ng mga aral sa rebolusyong 1905, ay malinaw na pinakita na ang uring manggagawa ay dapat humawak ng bagong mga paraan ng pakikibaka na umaayon sa pagbukas ng bagong sitwasyon ng pangkalahatang digmaan at pang-ekonomiyang krisis – ibig sabihin, sa pagpasok ng kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto. Ang bagong mga porma ng pakikibaka ay nakabatay sa direktang aksyon ng masa, sa pag-oorganisa sa sarili sa mga asembliya at konseho ng mga manggagawa, sa abolisyon ng lumang dibisyon ng Minimum at Maksimum na programa. Ang mga paraang ito ay bumabangga sa unyonismo sa pagawaan, reporma, partisipasyon sa eleksyon, at sa landas ng parliyamentarismo.

Ang kaliwa at dulong-kaliwa ng kapital ay nakatuon ang kanilang mga patakaran sa pagtali sa uring manggagawa sa lumang mga paraan na sa kasalukuyan ay radikal na sumasalungat sa pagtatanggol sa kagyat at istorikal na mga interes ng huli. Tinigil nila ang orasan sa panahon ng mga “gintong taon” ng kapitalismo sa 1890 hanggang 1910 para dis-armahan at buwagin ang uring manggagawa sa pagboto sa eleksyon, aksyon ng mga unyon, mga demonstrasyon na maagang nakaplano, atbp., mga mekanismo na ibinaba ang mga manggagawa sa pagiging "mabuti, mamamayan na manggagawa", pasibo at atomisado, sumunod na may disiplina sa lahat ng pangangailangan ng kapital: matiyagang nagtatrabaho, bomoboto tuwing apat na taon, magmartsa sa likod ng mga unyon, hindi tutulan ang mga nagpahayag-sa-sarili na pinuno.

Ang polisiyang ito ay walang-hiyang pinagtatanggol ng mga partido Sosyalista at Komunista habang ang kanilang mga karugtong na “dulong kaliwa” ay kinopya ito na may “kritikal” at “radikal” na kalabisan habang nagtatanggol sa pananaw na ang uring manggagawa ay isang uri para sa kapital; isang uri na susunod sa lahat ng kagustuhan nito habang naghihintay ng mumo na nahulog mula sa ginintuang mesa sa kanyang bangkete.

C. Mir. 18.12.17
 

1 Punto 4 sa Plataporma ng IKT.

Source URL: https://en.internationalism.org/content/16704/resolution-international-s... [10]

Isa sa mas popular na mga bandera ng mga protesta sa pagbabago ng klima ay: “Baguhin ang Sistema, Hindi Baguhin ang Klima”.

Walang duda na hinihila ng kasalukuyang sistema ang sangkatauhan tungo sa malaking kapahamakan ng kapaligiran. Araw-araw dumarami ang mga ebidensya: delikadong pagtaas ng sobrang init, walang katulad na sunog sa Amazon, pagkatunaw ng malalaking yelo, baha, paglaho ng buong species – kabilang na ang paglaho ng sangkatauhan sa huli. At kahit pa hindi nangyayari ang pag-init ng mundo, ang lupa, hangin, mga sapa at dagat ay patuloy na nalalason at naubos ang buhay.

Hindi nakapagtataka na maraming tao, at higit sa lahat mga kabataan na naharap sa mapanganib na hinaharap, ay masyadong nabahala sa sitwasyon at nais gumawa ng solusyon para dito.

Ipinakilala bilang solusyon ang alon ng mga protesta na organisado ng Youth for Climate, Extinction Rebellion, mga partido ng Green at kaliwa. Pero yaong sumusunod sa kanilang pamumuno ay dapat tanungin ang sarili: bakit ang mga protestang ito ay malawak na suportado ng mga taong namahala at nagtatanggol sa kasalukuyang sistema? Bakit si Greta ay imbitado na magsalita sa mga parliyamento, gobyerno, sa United Nations?

Syempre ang mga tulad ni Trump, Bolsonaro o Farage ay laging sinisiraan si Greta at iba pang “eco-warriors”. Sabi nila isang kasinungalingan ang pagbabago ng klima at ang mga hakbangin para bawasan ang polusyon ay banta sa paglago ng ekonomiya, higit sa lahat sa mga sektor tulad ng mga automobile at fossil fuel. Sila ang makakapal ang mukhang nagtatanggol sa kapitalistang tubo. Pero ano sila Merkel, Macron, Corbyn, Alexandria Ocasio-Cortez at iba pa na pumupuri sa mga protesta ng klima: hindi ba sila kabilang sa kasalukuyang sistema?

Marami sa mga lumahok sa kasalukuyang mga protesta ay sang-ayon na ang ugat ng pagkasira ng ekolohiya ay ang sistema, ang kapitalistang sistema. Pero ang mga organisasyon na nasa likod ng mga protesta, ang mga pulitiko na binabalita ang kanilang ipokritong suporta sa kanila, ay nagtatanggol sa mga polisiya na tinatago ang tunay na katangian ng kapitalismo.

Tingnan ang mga pangunahing programa na sinusulong ng mas radikal sa hanay ng mga pulitikong ito: ang tinawag na “New Green Deal”. Ito ay nag-alok sa atin ng isang pakete ng mga hakbangin na gagawin ng mga umiiral na estado, humihingi ng malakihang kapitalistang pamumuhunan para paunlarin ang mga “walang polusyon” na industriya na magkamal pa rin ng malaking tubo. Sa madaling salita: ito ay ganap na nasa balangkas ng kapitalistang sistema. Tulad ng New Deal sa 1930s, ang layunin nito ay iligtas ang kapitalismo sa panahon ng kanyang pangangailangan, hindi para palitan ito.

Ano ang kapitalistang sistema?

Hindi mawawala ang kapitalismo kung pamamahalaan ito ng mga burukrata ng estado sa halip ng mga pribadong kapitalista, o kung pintahan nito ang sarili ng berde.

Ang kapital ay pandaigdigang relasyon sa pagitan ng mga uri, batay sa pagsasamantala sa sahurang-paggawa at pagbebenta ng produkto para magkaroon ng tubo. Ang palagiang paghahanap ng merkado para sa kanyang mga kalakal ay nanawagan ng mabangis na kompetisyon sa pagitan ng mga bansa-estado para sa dominasyon ng pandaigdigang pamilihan. At ang kompetisyong ito ay nangangailangan na ang bawat pambansang kapital ay kailangang magpalawak o mamatay. Walang kapitalismo na hindi mananakop sa kahuli-hulihang lugar sa mundo at ang kanyang paglawak ay may hangganan. Dagdag pa, lubos na walang kapasidad ang kapitalismo na magkaisa sa pandaigdigang saklaw para tugunan ang krisis sa ekolohiya, tulad ng pinatunayan ng maraming kabiguan sa nakaraang ibat-ibang summit para sa klima at mga protocol.

Ang paghahanap ng tubo, na walang kaugnayan sa pangangailangan ng tao, ang ugat ng pagkasira ng kalikasan at ito ay totoo mula ng lumitaw ang kapitalismo. Subalit may kasaysayan ang kapitalismo, at sa nagdaang isang daang taon ay hindi na ito salik para sa progreso at nahulog na sa malalim na istorikong krisis. Ito ay naaagnas na sibilisasyon, dahil ang kanyang ekonomiyang base, na napilitang lumago na walang limitasyon, ay nagluwal ng krisis sa sobrang produksyon na nagiging permanente na. At sa pinakita ng mga pandaigdigang digmaan at “Cold War” sa 20 siglo, ang proseso ng pagbulusok-pababa ay nagpapabilis lang sa tunguhin ng kapital ng pagkawasak. Kahit hindi pa naging malinaw ang pandaigdigang masaker sa kalikasan, nagbabanta na ang kapitalismo na wasakin ang sangkatauhan sa kanyang walang humpay na imperyalistang komprontasyon at mga digmaan, na nagpapatuloy ngayon sa buong mundo mula sa Hilagang Aprika at Gitnang Silangan hanggang sa Pakistan at India. Sa mga tunggalian ito napatalas ang krisis sa ekolohiya dahil ang mga bansa-estado ay nagpaligsahan sa lumiliit na mapagkukunang yaman, habang ang paligsahan na lumikha ng mas maraming nakakatakot na mga armas – at higit sa lahat, para gamitin sila - ay lalupang nagparumi sa planeta. Itong napakasamang kombinasyon ng kapitalistang paninira ang dahilan bakit hindi na matirhan ang ilang bahagi ng planeta at napilitang lumikas ang milyun-milyong tao.

Ang pangangailangan at posibilidad ng komunismo

Hindi mapangibabawan ng sistema ang krisis sa ekonomiya, krisis sa ekolohiya, o ang digmaan.

Kaya isang panlilinlang kung hilingin sa mga gobyerno ng mundo na “kumilos sila” at gumawa para iligtas ang planeta - kahilingan na isinusulong ng lahat ng mga grupo na nag-oorganisa sa kasalukuyang mga martsa at protesta. Ang tanging pag-asa ng sangkatauhan ay nakasalalay sa pagwasak sa kasalukuyang sistema at paglikha ng bagong porma ng lipunan. Tinawag namin itong komunismo - isang buong-daigdig na komunidad ng tao na walang mga bansa-estado, walang pagsasamantala sa paggawa, walang merkado at pera, kung saan lahat ng produksyon ay planado sa pandaigdigang saklaw at ang tanging motibo ay maibigay ang pangangailangan ng tao. Hindi na dapat sabihin na ang lipunang ito ay walang komonalidad sa kontrolado ng estado na porma ng kapitalismo na nakikita natin sa mga bansang tulad ng Tsina, Hilagang Korea o Cuba, o sa dating Unyong Sobyet.

Ang tunay na komunismo ang tanging batayan para itayo ang bagong relasyon sa pagitan ng sangkatauhan at sa buong kalikasan. At hindi ito utopya. Posible ito dahil inilatag ng kapitalismo ang kanyang mga materyal na pundasyon: ang pag-unlad ng syensya at teknolohiya, na maaring mapalaya mula sa kanilang mga distorsyon sa ilalim ng umiiral na sistema, at ang pandaigdigang pagkakaugnay-ugnay ng lahat ng produksyon, na maaring mapalaya mula sa kapitalistang kompetisyon at mga pambansang antagonismo.

Pero higit sa lahat ito ay posible dahil ang kapitalismo ay nakabatay sa paglitaw ng isang uri na walang mawawala maliban sa kanyang mga kadena, isang uri na parehong interesado na labanan ang pagsasamantala at ibagsak ito: ang internasyunal na uring manggagawa, ang proletaryado ng lahat ng mga bansa. Kabilang sa uring ito hindi lang ang mga pinagsamantalahan sa pagawaan kundi kabilang din ang mga nag-aaral para maghanap ng kanilang puwang sa merkado ng paggawa at ang mga itinaboy ng kapital labas sa paggawa at ang mga sinasabing basura ng lipunan.

Protesta ng mamamayan o pakikibaka ng mga manggagawa?

At nandito sa partikular, ang ideolohiya sa likod ng mga martsa sa pagbabago ng klima ay nagsilbi para pigilan tayo na maintindihan ang mga paraan sa paglaban sa sistema. Sinabi sa atin, halimba, na nagkagulo ang mundo dahil ang “naunang henerasyon” ay labis ang pagbili ng mga produktong pangkonsumo. Pero ang pag-uusapan ang mga henerasyon sa “pangkalahatan” ay itinago ang katotohanan na kahapon at ngayon, ang problema ay dahil sa pagkahati ng lipunan sa dalawang pangunahing mga uri, ang isa, ay ang uring kapitalista o burgesya, na nasa kanya ang lahat ng kapangyarihan, at ang isa pa na mas malaking uri na pinagsamantalahan at inalisan ng lahat ng kapangyarihan na magdesisyon, kahit sa pinaka “demokratikong” mga bansa. Ang impersonal na mga mekanismo ng kapital ang dahilan ng kasalukuyang kaguluhan, hindi ang personal na ugali ng mga indibidwal o pagkaganid ng nagdaang henerasyon.

Ganun din sa sinasabing “taong-bayan” o ang “mamamayan” bilang pwersa na magliligtas sa mundo. Ito ay walang kwenta na mga kategoriya para pagtakpan ang antagonistikong interes ng mga uri. Ang paraan para makalabas sa sistema na hindi iiral kung walang pagsasamantala ng isang uri sa isa pa ay mangyari lamang sa pamamagitan ng muling pagbangon ng makauring pakikibaka, na magsimula sa mga manggagawa na nagtatanggol sa kanilang mga batayang interes laban sa mga atake sa pamumuhay at kalagayan sa trabaho na ipinataw ng lahat ng mga gobyerno at kapitalista bilang tugon sa krisis sa ekonomiya – mga atake na ginawa ring katuwiran sa ngalan ng proteksyon sa kapaligiran. Ito lang ang tanging batayan ng uring manggagawa para paunlarin ang kanyang sariling pag-iral laban sa lahat ng mga kasinungalingan na nagsasabi sa atin na ito ay naglaho ng species.  At ito lang ang batayan ng makauring pakikibaka sa pinagsamang ekonomiko at pulitikal na mga salik - binigyang hugis ang ugnayan sa pagitan ng pang-ekonomiyang krisis, digmaan, at kalamidad sa ekolohiya, at pagkilala na tanging ang pandaigdigang rebolusyon ang solusyon.

Sa papalapit na Unang Digmaang Pandaigdig, daang libo ang nagmartsa sa pasipistang mga demonstrasyon. Hinikayat sila ng mga “demokratikong” naghaharing uri dahil nagpakalat sila ng ilusyon na maaring magkaroon ng isang mapayapang kapitalismo. Ngayon mas pinalawak pa ang ilusyon na maaring magkaroon ng isang berdeng kapitalismo. At muli: ang pasipismo, sa kanyang pagsusumamo sa mga mabuting tao at tunay, ay tinatago ang katotohanan na tanging makauring pakikibaka lamang ang makakapigil sa digmaan – tulad ng pinatunayan sa 1917-18, ng dahil sa mga rebolusyon sa Rusya at Alemanya ay napilitan ang mga naghahari sa mundo na agad-agad na itigil ang digmaan. Hindi napigilan ng pasipismo ang mga digmaan, at ang kasalukuyang mga ekolohikal na kampanya, dahil sa paglalako ng mga maling solusyon sa kalamidad ng klima, ay kailangangy maunawaan na hadlang sa kanyang tunay na solusyon.

Source URL: https://en.internationalism.org/content/16724/only-international-class-s... [12]