Bakit napakahirap makibaka, at paano natin mapangibabawan ang mga kahirapang ito?

Sa unang tingin, tila lahat ay paborable sa pagsabog ng galit ng uring manggagawa. Maliwanag na may krisis at walang makaligtas dito. Kakaunti ang naniwala na matatapos ito sa kabila na kabaliktaran ang nakikita araw-araw. Parang ang buong planeta ay nasa sitwasyon ng pagkawasak: mga digmaan, barbarismo, taggutom, epidemya, ang mapanirang manipulasyon sa kalikasan at ating kalusugan sa ngalan ng tubo.

Lahat ng ito ay nasa ating harapan, kaya mahirap isipin na hindi tayo makadama ng galit at pag-alsa. Mahirap isipin na naniwala pa rin ang mga manggagawa na may kinabukasan sa kapitalismo. Ngunit hindi pa rin ganap na nakibaka ang masa. Masabi ba natin na tapos na ang laban, na ang pagsaga ng krisis ay lubhang napakalakas, na hindi na malampasan ang epekto nitong demoralisasyon?

Mga mayor na problema

Hindi maipagkaila na nakaranas ngayon ang uring manggagawa ng mga mayor na suliranin. May apat na dahilan dito.

Ang una, at pinaka-mahalaga, ay hindi mulat ang proletaryado sa kanyang sarili, nawala ang kanyang ‘makauring identidad’. Matapos bumagsak ang Berlin Wall, nakitaan ang 1990s ng malawakang kampanyang propaganda para kumbinsihin tayo na nasaksihan natin ang istorikal na kabiguan ng komunismo. Ang pinaka-agresibo – at pinaka-istupido – na mga komentarista ay nagpahayag ng ‘kataposan ng kasaysayan’, at ang ganap na tagumpay ng kapayapaan at demokrasya. Sa pamamagitan ng pag-iisa sa komunismo at sa nabubulok na bangkay ng Stalinistang kahayupan, inunahan na ng paninira ng naghaharing uri ang anumang perspektiba na naglalayong ibagsak ang kapitalistang sistema. Hindi nakontento sa pagtangkang burahin ang anumang pag-asa para sa rebolusyonaryong pagbabago, inilarawan nito ang anumang pakikibaka ng uring manggagawa na isang ‘memorya ng kultura’, tulad ng mga dinosaur fossil o pinta-sa-yungib ni Lascaux.

Higit sa lahat, paulit-ulit na giniit ng burgesya na ang uring manggagawa sa kanyang klasikal na anyo ay naglaho na sa eksenang panlipunan at pulitikal[1]. Mga sosyolohista, mamahayag, pulitiko at mga pilosopo ng tabloid ay inilako ang ideya na nawala na ang mga panlipunang uri, nawala sa walang anyong magma ng ‘panggitnang pwersa’. Laging nangangarap ang burgesya ng lipunan kung saan ang mga manggagawa ay nakikita ang sarili na mga ‘mamamayan’, nahati sa isang buong serye ng sosyo-propesyunal na mga kategorya – white collar, blue collar, may trabaho, kaswal, walang trabaho, atbp – na nahiwalay sa magkaibang mga interes at indibidwal na magpahayag sa pulitika sa pamamagitan ng pagpila sa mga presinto ng botohan. At totoo na ang ingay ng paglaho ng uring manggagawa, na walang puknat na binomba ng mga libro, pahayagan, TV at internet, ay nagsilbi para pigilan ang maraming manggagawa na makita ang sarili bilang integral na bahagi ng uring manggagawa, laluna bilang independyenteng panlipunang pwersa.  

Pangalawa, sa pagkawala ng makauring identidad lubhang mahirap para sa proletaryado na pagtibayin ang kanyang sariling pakikibaka at sariling istorikal na perspektiba. Sa konteksto na ang burgesya mismo ay walang maibigay na perspektiba maliban sa paghigpit ng sinturon, bawat tao para sa kanyang sarili, sinamantala ng naghaharing uri ang kakulangan ng makauring kamulatan para maglaban-laban ang pinagsamantalahan, hati-hatiin sila at harangan ang anumang nagkakaisang pagtugon, sa pamamagitan sa pagtulak sa kanila sa kawalan ng pag-asa.

Ang pangatlong salik, bunga ng unang dalawa, ay dahil sa brutalidad ng krisis, pinaparalisa ang maraming manggagawa, na takot mahulog sa absolutong kahirapan, takot na hindi mapakain ang kanilang mga pamilya at mawalan ng matirhan, hiwalay at lantad sa panunupil. Bagamat ilan sa kanila, na nakasandal na sa pader, ay natulak na ipahayag ang kanilang galit, tulad ng mga ‘Indignado’ sa Espanya, hindi pa rin nila nakikita ang mga sarili bilang isang uri sa pakikibaka. Sa kabila ng relatibong malawak na katangian ng kilusang ito, nilimitahan nito ang kanilang kapasidad na labanan ang mga mistipikasyon at patibong na nilikha ng naghaharing uri, para bawiin ang mga karanasan ng kasaysayan, para umatras at halawin ang mga aral na kailangan sa pagpapalalim.

Mayroon ikaapat na mahalagang dahilan sa kasalukuyang kahirapan ng uring manggagawa na paunlarin ang kanyang pakikibaka laban sa sistema: ang buong arsenal ng pagkontrol ng burgesya, ito man ay ang hayag na mga mapanupil na bahagi, tulad ng pulisya, o ang mas lihim na mapanira at mas epektibo tulad ng mga unyon. Partikular sa huling punto, hindi pa rin napangibabawan ng uring manggagawa ang takot na makibaka labas sa dominasyon ng mga unyon, sa kabila na lumiliit ang mga manggagawa na may malalim na ilusyon sa kapasidad ng mga unyon na ipagtanggol ang kanilang interes. At itong pisikal na kontrol ay pinalakas ng ideolohikal na kontrol kung saan bihasa ang mga unyon, midya, intelektwal, kaliwang mga partido, atbp.

Ang susi sa ‘pagkontrol ng kaisipan’ ay walang duda ang ideolohiya ng demokrasya. Bawat signipikanteng mga kaganapan ay sinamantala para ipagyabang ang kanyang mga benepisyo. Pinakilala ang demokrasya bilang balangkas para mamukadkad ang kalayaan, lahat ng opinyon ay maipahayag, at ang kapangyarihan ay ginawang ligal ng mamamayan; kung saan ang bawat isa ay may inisyatiba, magkaroon ng kaalaman at kultura. Sa realidad, ang tanging inialok ng demokrasya ay pambansang balangkas para linangin ang kapangyarihan ng elitista, ang kapangyarihan ng burgesya. Lahat ng natira ay ilusyon, ang ilusyon na sa pamamagitan ng ang pagboto ay pagpapatupad ng kapangyarihan, ang ang boses ng populasyon ay maipahayag sa pagboto ng kanilang mga ‘kinatawan’ sa parliyamento. Huwag nating maliitin ang bigat ng ideolohiyang ito, tulad ng matinding dagok ng pagbagsak ng mga Stalinistang rehimen sa kataposan ng 80s, na labis na nagpalakas sa demokrasya.

Idagdag namin ang impluwensya ng relihiyon sa ideolohiyang arsenal na ito. Hindi ito bago, magmula ng kasama ito ng sangkatauhan mula sa kanyang unang mga pagtatangka na unawain ang mundo na nakapaligid sa kanya, at ginamit ito para bigyang ligalidad ang lahat ng klase ng hirarkikal na kapangyarihan. Subalit ang kaibahan ngayon ay ang kanyang papel para ilihis ang kaisipan ng isang bahagi ng uring manggagawa na naharap sa pangangailangan na unawain ang kapitalistang sistema na nasa sitwasyon ng pagiging bangkarota, partikular sa pamamagitan ng paliwanag sa ‘dekadenteng’ kalagayan ng kasalukuyang kaayusan na nagpakita gaano na kalayo sa mga prinsipyong pinaliwanag ng relihiyon libong taon na ang lumipas, laluna ang relihiyong naniwala sa isang diyos. Ang kalakasan ng ideolohiya ng relihiyon ay ginawa niyang simple ang napaka-komplikadong sitwasyon. Nag-aalok ito ng mga simpleng kasagutan, madaling sundin na mga solusyon. Sa kanyang mga pundamentalistang porma, nakumbinsi lang nito ang minoriya ng proletaryado, subalit sa pangkalahatan ay kinakain nito tulad ng isang parasitiko ang repleksyon na nangyayari sa uri.         

At napakalaking potensyal

Ang aming isinalarawan ay tila nagpakita ng desperasyon: naharap sa burgesya na magaling paano gamitin ang kanyang ideolohikal na sandata, sa sistema na binabantaan ang pinaka-marami sa populasyon ng kahirapan, kung saan hindi pa ito malalim na nakalikha ng matinding galit sa loob nito, may puwang pa ba para mag-isip ng positibo, may pag-asa pa ba? Mayroon ba talagang panlipunang pwersa na makagawa ng radikal na transpormasyon sa lipunan? Ang sagot namin sa tanong na ito na walang pag-aalinlangan: OO! Daang beses na OO!

Hindi ito usapin ng bulag na tiwala sa uring manggagawa, isang semi-relihiyosong pananampalataya sa mga sulatin ni Karl Marx, o desperadong pagsugal sa isang rebolusyon. Ito ay usapin ng pagtingin sa malayo, kalmadong sinusuri ang sitwasyon at lagpasan ang pagmamadali, sikaping unawain ang tunay na kahulugan ng kasalukuyang pakikibaka ng uri at aralin ng malalim ang istorikal na papel ng proletaryado.

Sa aming mga pahayagan ay pinaliwanag na namin na magmula 2003 ay nasa positibong pagkilos ang uring manggagawa kumpara sa kanyang pag-atras matapos bumagsak ang bloke sa Silangan. Ang analisis na ito ay hinalaw mula sa ilang mga signipikanteng pakikibaka, pero lahat sila ay nagpakita ng katangian na ang uring manggagawa ay nasa proseso ng pagdiskubre ng kanyang istorikong reaksyon, tulad ng pakikiisa, kolektibong diskusyon, o mas simple, masiglang tugon sa kahirapan.

Nakita namin ang mga elementong ito sa mga pakikibaka tulad ng laban sa ‘reporma’ sa pensyon sa Pransya sa 2003 at 2010, sa pakikibaka laban sa CPE, muli, sa Pransya, sa 2006, subalit sa Britanya (ang mga welgang wildcat sa Heathrow, sa Lindsey refineries) rin pero hindi masyadong malawak, sa USA (New York subway), Spain (steelworkers of Vigo), sa Egypt, Dubai, China, atbp. Ang Indignados at Occupy movements sa partikular ay sumalamin sa mas pangkalahatan at ambisyoso kaysa mga pakikibaka sa pabrika. Ano ang nakikita natin sa kilusang Indignados? Mga manggagawa mula sa lahat ng sektor, walang trabaho, part-time, full-time, ay nagsama-sama para lumahok sa isang kolektibong karanasan at para mas maunawaan ano ang nakataya sa panahong ito. Nakita namin ang mga tao na muling sumigla dahil malaya silang nakipagtalakayan sa iba. Nakita namin ang mga tao na nag-uusap hinggil sa alternatibang karanasan at kinikilala ang kanilang mga natamo at limitasyon. Nakita namin ang mga tao na tumangging maging biktima lang ng krisis na hindi sila ang dahilan at ayaw nilang sila ang magbayad. Nakita namin ang mga tao na nagtipun-tipon sa ispontanyong mga asembliya, nagpatibay ng mga porma na nagpahayag para sa repleksyon at komprontasyon ng mga ideya, at nilimitahan ang mga taong nais guluhin at isabotahe ang debate. Panghuli at higit sa lahat, pinakita ng kilusang Indignados ang internasyunalistang sentimyento, isang kaalaman na kahit saan sa mundo lahat tayo ay nagdurusa sa parehong krisis at ang ating pakikibaka ay walang pambansang hangganan.

Syempre hindi namin narinig ang karamihan na hayagang nag-uusap hinggil sa komunismo, proletaryong rebolusyon, uring manggagawa at burgesya, digmaang-sibil, atbp. Subalit ang pinakita ng kilusang ito ay ang pambihirang pagkamalikhain ng uring manggagawa, ang kanyang kapasidad na organisahin ang sarili, na nagmula sa kanyang hindi maipagkakait na katangian bilang independyenteng pwersa ng lipunan. Ang mulat na muling pagbawi sa mga katangiang ito ay malayo pa at mahirap ang daan, pero hindi maipagkaila na ito ay kumikilos na. Hindi maiwasan na ito ay dadaan sa proseso ng pag-atras, paghina, parsyal na  panghihina ng loob. Pero makapagliliyab ito sa kaisipan ng mga minoriya na nasa unahan ng pakikibaka sa uring manggagawa sa pandaigdigang saklaw, at ang pag-unlad ay nakikita at nabibilang sa nagdaang ilang taon.       

Panghuli, kahit pa napakalaki ang kahirapan ng uring manggagawa, hindi pa nakikita sa sitwasyon na tapos na ang labanan, na wala ng lakas ang uring manggagawa na maglunsad ng malawakan at rebolusyonaryong mga pakikibaka. Kabaliktaran, ang buhay na mga ekspresyon ay dumarami, at sa pag-aaral kung ano talaga sila, hindi sa panlabas kung saan ang kanilang pagiging mabuway lang ang halata, kundi sa kailaliman, saka ang potensyal, ang laman nilang pag-asa sa hinaharap ang dapat magagap. Sa kabila ng kanilang iregular, buhaghag, minoriya na katangian, hindi natin dapat kalimutan na ang pangunahing kalidad ng isang rebolusyonaryo ay pasensya at tiwala sa uring manggagawa [2]. Itong pasensya at tiwala ay batay sa pagkaunawa ano ang uring manggagawa, sa istorikal na pananalita: ang unang uri na parehong pinagsamantalahan at rebolusyonaryo, at may istorikal na misyon na palayain ang sangkatauhan mula sa pagsasamantala. Ito ay materyalista, istorikal, pangmatagalang pananaw. Ang bisyong ito ang dahilan na nagawa naming sumulat, sa 2003 ng hinalaw namin ang pagsusuma ng aming ika-15 internasyunal na kongreso:

“Tulad ng sinabi nila Marx at Engels, ‘ito ay hindi usapin ng pagkonsidera kung ano ang kalagayan ng isang manggagawa, o maging ng buong uring manggagawa sa pangkalahatan, na nangyayari ngayon, kundi ang pagkilala ano ang proletaryado at ano ang istorikal na gagawin nito, batay kung ano siya’. Pinakita ng naturang paraan sa atin na, naharap sa mga hambalos ng krisis sa ekonomiya, na magluluwal ng mas mabangis na mga atake sa uring manggagawa, ang huli ay mapilitang tumugon at paunlarin ang kanyang pakikibaka”. https://en.internationalism.org/wr/264_15cong.htm

GD, 25.10.12  

 

---

1. Hindi ibig sabihin na walang importanteng materyal na pagbabago sa hugis ng uring manggagawa sa nagdaang ilang dekada, laluna sa de-industriyalisasyon at relokasyon ng tradisyunal na mga industriya patungo sa mga ‘gilid’ ng sistema, o na ang mga pagbabagong ito ay hindi nakadagdag sa kahirapan ng uring manggagawa para panatilihin ang kanyang makauring identidad. Balikan namin ito sa ibang artikulo.
2. Dapat nagdagdag si Lenin ng pagpapatawa! 

 

Source URL: https://en.internationalism.org/worldrevolution/201211/5284/why-it-so-di...