Lahat kabilang na ang Kanan at Kaliwa ng burgesya ay nanawagan ng “pagkakaisa”. Pero ang pagkakaisa na nais nila ay kapitulasyon at pagpapailalim ng uring manggagawa sa interes ng naghaharing uri. Makikita ito sa pagbubunying isang “panimulang tagumpay” ang pagkakaisa ng mga lider-unyonista ng Kanan at Kaliwa para daw sa mga kahilingan ng masang proletaryado.
Habang lumalakas ang nakakalasong ideolohiyang nasyunalismo sa Tsina at Pilipinas, tumitindi naman ang propaganda ng internasyunal na burgesya na hindi ang kapitalismo ang nasa krisis kundi mga ispisipikong mga bansa lamang dahil sa maling pamamalakad ng ekonomiya at pulitika ng naturang mga bansa o kaya dahil sa korupsyon ng mga nasa kapangyarihan.
Sabi ng internasyunal na burgesya, kabilang ang Tsina sa mga bansang patunay na “may liwanag pa sa dulo ng krisis” dahil “umuunlad” ang kanilang ekonomiya.
Posible at kailangan ng ibagsak ang kapitalismo ngayon. Posible at kailangan ng itayo ang lipunang walang pagsasamantala at pang-aapi. Para ito ay maging realidad, kailangan nating lumaban. Lubhang napakahirap ang daan tungong sosyalismo. Pero ito lamang ang tanging daan para lumaya mula sa kahirapan.
Ang “pambansang soberanya” at “pambansang pagkakaisa” ay mga kadena na gumagapos sa atin para huwag lumaya sa bilangguan ng kapitalismo. Ang mga ito ay mapanghati sa atin bilang isang internasyunal na uri. Ang mga pagkilos sa linyang makabayan ay mga pagkilos upang pahinain ang ating makauring kilusan.
Manggagawang Tsino at manggagawang Pilipino, hindi natin interes at wala tayong pakinabang sinuman ang magmay-ari ng Spratly Islands. Ang interes natin ay lumaya mula sa kahirapan dulot ng pagiging sahurang alipin. Ang interes natin ay maglaho sa mundo ang kapitalismo at maitayo ang isang lipunan na walang pang-aapi at pagsasamantala. Kaaway natin pareho ang gobyernong Tsino at gobyernong Pilipino at lahat ng mga imperyalistang bansa.
Mula ng pumutok ang WW I ay pumasok na ang mundo ng kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto. Yugto kung saan lubusan ng reaksyunaryo at kontra-rebolusyonaryo na ang pandaigdigang sistema. Sa yugtong ito ang panawagan ng komunistang kilusan ay “Proletaryong rebolusyon o digmaan”. Mula 1980s ang dekadenteng kapitalismo ay pumasok na sa kanyang naaagnas na yugto – dekomposisyon – kung saan ang panawagan ng mga komunistang organisasyon ay “Komunistang rebolusyon o pagkawasak ng mundo”.
Ito ay isang internasyunal na pahayag na naglalayong gumawa ng isang pansamantalang sumada sa mga kilusang panlipunan ng 2011 upang makapag-ambag sa isang malawak na debate hinggil sa kahalagahan ng mga ito.
Ilang beses na bang tumaas ang presyo ng langis mula noong
1973? Hindi lang nakakapagod na bilangin kung ilan na kundi nakakainis at manggagalaiti
tayo sa galit.
Ano ba ang epekto ng pagtaas ng presyo ng langis? Kahit
batang nasa elementarya ay alam na kung tataas ang presyo ng langis ay mag-taasan
din ang mga presyo ng iba’t-ibang mga bilihin dahil ayon sa mga negosyante,
“direkta at indirekta ay ginagamitan ito ng langis”.
Nasa pampitong araw na ang
paglilitis kay Chief Justice Renato Corona sa senado para mapatalsik ito sa
pwesto. Sa halip na maaliw ay pagkaasar at pagkabagot ang naramdaman ng
mamamayan habang nanonood sa telenovelang ito.
Sino ba naman ang hindi
maasar at mabagot sa bangayan at palusutan ng prosekusyon at depensa? Sino ba
naman ang hindi makahalata sa papogi at pasikat na ginagawa ng mga
senador-huwes at mabisto na ang mga ito ay may kinikilangan?
Nitong Disyembre 18, 2011 muling kumitil ng
mahigit 2,000 buhay at sumira ng daang milyong pisong ari-arian ang isang
bagyo, ang bagyong Sendong. Matinding tinamaan ang mga syudad ng Cagayan de Oro
at Iligan sa isla ng Mindanao. Hindi masukat ang paghihinagpis ng mga namatayan
at nawalan ng bahay at ari-arian lalupa’t malapit na ang Pasko at Bagong Taon.
Para sa mga biktima at kaanak ng trahedya, napakalungkot ang Pasko at Bagong
Taon nila.
Nakikita at naramdaman din ang pagdalamhati
at suporta ng mga mamamayan na hindi direktang naapektuhan ng bagyo sa sinapit
ng mga biktima. Bumuhos ang mga materyal, pinansyal at moral na suporta mula
mismo sa mga kapwa manggagawa at mahihirap.
Ang pakikibaka
laban sa kasalukuyang
panlipunang kaayusan ay
lumalawak, mula sa
malakihang panlipunang
pag-aalsa sa Tunisia
at Egypt tungo sa
kilusan ng ‘indignado’
sa Spain, hanggang sa
mga pangkalahatang welga
at asembliya sa lansangan
ng Greece, sa mga
demontrasyon para sa
pabahay at kahirapan
sa Israel, at sa
mga kilusang ‘Occupy’ sa
buong USA, ngayon ay
umalingawngaw bagamat maliit
sa UK. Ang kamulatan
na ito ay pandaigdigang
kilusan, tumalas at
mas malawak.
Lahat kabilang na ang Kanan at Kaliwa ng burgesya ay nanawagan ng “pagkakaisa”. Pero ang pagkakaisa na nais nila ay kapitulasyon at pagpapailalim ng uring manggagawa sa interes ng naghaharing uri. Makikita ito sa pagbubunying isang “panimulang tagumpay” ang pagkakaisa ng mga lider-unyonista ng Kanan at Kaliwa para daw sa mga kahilingan ng masang proletaryado.
Habang lumalakas ang nakakalasong ideolohiyang nasyunalismo sa Tsina at Pilipinas, tumitindi naman ang propaganda ng internasyunal na burgesya na hindi ang kapitalismo ang nasa krisis kundi mga ispisipikong mga bansa lamang dahil sa maling pamamalakad ng ekonomiya at pulitika ng naturang mga bansa o kaya dahil sa korupsyon ng mga nasa kapangyarihan.
Posible at kailangan ng ibagsak ang kapitalismo ngayon. Posible at kailangan ng itayo ang lipunang walang pagsasamantala at pang-aapi. Para ito ay maging realidad, kailangan nating lumaban. Lubhang napakahirap ang daan tungong sosyalismo. Pero ito lamang ang tanging daan para lumaya mula sa kahirapan.
Ang “pambansang soberanya” at “pambansang pagkakaisa” ay mga kadena na gumagapos sa atin para huwag lumaya sa bilangguan ng kapitalismo. Ang mga ito ay mapanghati sa atin bilang isang internasyunal na uri. Ang mga pagkilos sa linyang makabayan ay mga pagkilos upang pahinain ang ating makauring kilusan.