Sa abanteng mga bansa man o sa Ikatlong Daigdig, ang tanging daan pasulong para sa uring manggagawa ngayon ay ilunsad ang isang matatag, independyenteng makauring pakikibaka. Nagkahulugan ito hindi lamang kalayaan mula sa mga pwersa na magtangkang ilihis ang pakikibaka ng uri at itali ito sa isang kapitalistang paksyon - unyon, kaliwang partido, o prente para sa pambansang kalayaan - kundi maigting din na pakikibaka laban sa mga pwersang ito, laban sa lahat ng tipo ng prontismo. Ang mga manggagawa ay kailangang lumaban hindi lang laban sa isang imperyalistang bloke at sa kanyang lokal na ahente, kundi laban sa lahat ng mga imperyalista at lahat ng kanilang lokal na ahente. Ang tanging prente na bukas sa uring manggagawa ngayon ay ang internasyunal na proletaryong prente laban sa kapital.

Sa mga magtangkang takutin ang proletaryado na makipag-alyansa sa ‘mas progresibo' o ‘hindi gaano masama' na burges na paksyon sa pamamagitan ng pagpropaganda na pinakamabangis ang ibang karibal na paksyon, sagutin ito ng mga komunista na katunayan halos hindi maprotektahan ng naturang mga alyansa ang mga manggagawa mula sa madugong karahasan at masaker. Sa halip na ipagtanggol ang mga manggagawa laban sa ‘mas masama', ang naturang mga alyansa ay magsilbi lamang para dis-armahan ang uri, na walang kalaban-laban sa mga atake ng kanyang dating mga ‘alyado' sa panahong ang huli ay magtangkang ‘ibalik ang kaayusan' at itayo ang kanilang sariling rehimen. Ito ang aral sa Tsina sa 1927, at pinagbayaran ng uring manggagawa ng mahal ang hindi pag-unawa sa aral na iyon mula noon. Ang mga manggagawa sa Barcelona sa Mayo 1937 ay pinagbabaril ng Prente Popular, na magliligtas sana sa kanila mula sa ‘mas masamang' pasismo. Ganun din sa 1943, ang mga eruplanong pambomba ng Allied ay nagturo ng mahalagang aral sa mga manggagawang Italyano ng ang kanilang mga welga at pag-alsa laban sa pasistang administrasyon ay hindi na makontrol. Para sa proletaryado walang ‘hindi gaano masama' sa kapitalismo. Hindi maasahan ng uring manggagawa ang kanyang mortal na kaaway, ang burgesya, para sa proteksyon. Kahit sa panahon ng tunay na burges na mga rebolusyon, iginiit ni Marx na panatilihin ng mga manggagawa ang kanilang mga armas at independyenteng mga organo sa pakikibaka sa buong rebolusyon, para ipagtanggol ang mga sarili laban sa hindi maiwasang kontra-atake ng burgesya laban sa banta sa kapitalistang kaayusan (ang aral sa insureksyon sa Paris sa 1848). Sa panahon ng naagnas na kapitalismo, nang ang burgesya sa lahat ng kanyang kulay ay susulong lamang sa pamamagitan ng pag-atake at masaker sa uring manggagawa, ang tanging posibleng depensa ng proletaryado ay ang kanyang independyenteng pagkilos laban sa lahat ng burges na mga paksyon, tungo sa kanilang pagbagsak sa pamamagitan ng armadong mga konseho ng manggagawa.

Sa paglakas ng alon ng makauring pakikibaka sa 1968, pinakita ng mga manggagawa sa Ikatlong Daigdig ang kapasidad para sa independyenteng pakikibaka halos katulad ng kanilang mga kapatid sa mas industriyalisadong mga bansa. Sa Argentina, Venezuela, India, Burma, Thailand, Angola, Tsina, Timog Aprika, Ehipto, Israel, at iba pa, malalaking mga welga at kahit semi-insureksyunal na mga pakikibaka ang nagdala sa mga manggagawa sa direktang komprontasyon sa pulis, mga unyon, mga ‘partido ng manggagawa', at sa mga gobyerno ng ‘pambansang pagpapalaya'. Tulad sa abanteng mga kapital, ang mga manggagawa sa mga bansang ito ay nag-organisa sa sarili sa independyenteng mga pangkalahatang asembliya at wildcat strike committees para direhian ang kanilang pakikibaka. Sa Argentina sa 1969 pinagtanggol ng mga manggagawa ang kanilang mga pook laban sa hukbo sa pamamagitan ng Molotov cocktails at baril, nag-organisa ng mga komite para i-koordina ang kanilang pakikipaglaban, na makikitang direktang pundasyon ng mga konseho ng manggagawa.

Dahil ang kapitalistang krisis ay internasyunal, internasyunal na saklaw din ang sagot ng uring manggagawa. Ang paglalim ng krisis ay nagbukas sa posibilidad ng paglaki ng unipikasyon ng mga pakikibaka ng manggagawa sa buong mundo. Sa prosesong ito ng paglalim at papalaking makauring pakikibaka mapaunlad ang kamulatan ng uring manggagawa at ang kapasidad na ilunsad ang rebolusyonaryong opensiba laban sa kapitalistang estado sa lahat ng mga bansa.

Mayroong binigyang katwiran ang pagsuporta sa mga prente para sa pambansang pagpapalaya sa pagsabi na ang anumang ibang polisiya ay kinukondena ang proletaryado sa Ikatlong Daigdig na pasibong maghintay na durugin ng ang proletaryado sa abanteng mga bansa ang imperyalistang kadena sa kanyang sentro. Ang iba, na ayaw madumihan ang kanilang mga kamay sa pagsuporta sa burges na mga paksyon, ay simpleng itinanggi ang rebolusyonaryong potensyal ng uring manggagawa sa hindi maunlad na mga bansa, at magsabing walang magagawa hangga't magkaroon ng rebolusyon sa abanteng mga bansa.

Parehong ang mga pananaw na ito ay pagtraydor sa kawalan ng kapasidad na unawain ang kapital bilang pandaigdigang panlipunang relasyon at ang uring manggagawa bilang isang pandaigdigang uri. Sa kanyang sariling mga pakikibaka pinakita ng proletaryado sa Ikatlong Daigdig na wala itong intensyon na pasibong maghirap hangga't puputok ang rebolusyon sa mayor na imperyalistang sentro. Habang wala tayong intensyon na ‘hulaan' saan puputok ang rebolusyon, walang a priori na dahilan bakit ang rebolusyonaryong bwelo ay hindi magmula sa isang bansa sa Ikatlong Daigdig o kontinente. Syempre, hindi mamintina ang rebolusyon doon ng matagal, pero sa huli, ang sa Amerika ay ganun din sa Venezuela o Byetnam. Nasa pandaigdigang katangian ng krisis ang magbubukas ng posibilidad para sa pandaigdigang paglawak ng rebolusyon, gaya sa 1917 nang ang rebolusyong alon ay nagsimula sa ‘atrsadong' Rusya. (Mahalagang makita na maraming bahagi sa Ikatlong Daigdig - Brazil, Argentina, Venezuela, India, Ehipto, Timog Korea, Taiwan, atbp - na may mahalagang mga industriya at mataas ang konsentrasyon ng proletaryado, gaya ng sa Rusya sa bisperas ng rebolusyong Oktubre. Kahit sa mga bansa na walang signipikanteng mga industriya mayroong malaking proletaryadong agrikultural at manggagawa sa daungan, manggagawa sa transportasyon, manggagawa sa konstruksyon, atbp. Na maging batayan ng rebolusyonaryong pagsulong. Subalit, hindi maipagkaila na ang oportunidad sa rebolusyonaryong bwelo ay napakalayong magmula sa segundaryong kategorya ng mga bansa sa Ikatlong Daigdig.)

Walang kwestyon na napakaraming problemang haharapin ang diktadura ng proletaryado sa Ikatlong Daigdig. Haharapin ng proletaryado sa naturang mga rehiyon ang pagpakain sa libu-libong mga lumpenproletaryado at walang lupang mga magsasaka; haharapin nito ang magsasakang natali sa ideya ng kanyang sariling pag-aari at sa pamumuhay sa agrikultura; maaring bantaan ito ng kagyat na atake ng isang malaking imperyalista o malamang ng kanilang lokal na kontroladong estado. Malinaw na sa ganung sitwasyon ang tanging paraan ay ang pagsisikap na mapalawak ang rebolusyon sa pinakamadaling panahon sa abanteng kapitalistang mga bansa, kung saan ang materyal na rekurso at konsentrasyon ng proletaryado ay absolutong mahalaga para sa tagumpay ng rebolusyon at pagbuo ng sosyalismo. Kung mamintina lamang ang ganitong palabas na galaw maaring posible sa proletaryado na maipagtanggol ang kanyang kapangyarihan sa dagat ng mga magsasaka at iba pang hindi-proletaryadong istrata. Malamang na ang mga manggagawa ay mapilitang magbigay ng mga konsesyon sa mga magsasaka at mayroong maraming mga peligro sa naturang mga konsesyon. Malaki ang matutunan mula sa negatibong karanasan ng mga Bolshevik sa usaping ito. Kaya ang mga manggagawa ay mangumbinsi ng kolektibisasyon sa halip na hatiin ang lupa, at sa halip na ideklara ang isang ‘gobyerno' ng ‘maggagawa' at ‘magsasaka' pigilan ng mga manggagawa ang magsasaka mula sa pagtatangkang ‘makisosyo sa kapangyarihan' kasama ang proletaryado. (Ang pampulitikang representasyon ng istrata gaya ng magsasaka ay sa pamamagitan ng mga konsehong teritoryal, na kakatawan sa mga magsasaka bilang mga indibidwal, hindi isang buong panlipunang uri na may kanyang kapanyarihang sobyet.) Sa anumang kaso, anumang hakbanging ipatupad ng mga manggagawa para pantimbang sa hindi maiwasang mga konsesyon ay magsisilbi para mapanatili ang balanse ng pwersa pabor sa uring manggagawa kung ang rebolusyon ay patuloy na lumalawak. Walang anumang solusyon sa problema ng ibang panlipunang istrata sa loob ng isang bansa. Ang pandaigdigang proletaryong rebolusyon lamang ang tunay na may kapasidad sa integrasyon ng lahat ng mga uri sa komunistang asosasyon ng sangkatauhan.

Mahalagang maintindihan ang mga haharaping problema ng isang balwarte sa Ikatllong Daigdig at kilalanin ang sentral na papel ng proletaryado sa abanteng mga bansa. Sa hindi maunlad na mga bansa ang proletaryado ay maaring maliit na minorya sa populasyon, pero gaya ng pagkilala ni Lenin sa 1919:

"Ang lakas ng proletaryado sa anumang kapitalistang bansa ay walang hanggang mas malaki kaysa proporsyon ng kanyang populasyon. Ito ay dahil ang proletaryado ang may pang-ekonomiyang komand sa sentro at sentral na operasyon ng sistema ng kapitalistang ekonomiya, at dahil din sa larangang pulitikal at ekonomiya, pinahayag ng proletaryado, sa ilalim ng kapitalistang dominasyon, ang tunay na mga interes ng malaking mayorya ng masang anakpawis." (Lenin, Works, vol.16)

Dagdag pa, sa kahinaan at kawalan ng kakayahan ng burgesya sa maraming atrasadong mga bansa ay maaring mas madali sa uring manggagawa ang pag-agaw ng kapangyarihan kaysa abanteng kapitalistang mga bansa kung saan ang burgesya ay mas may karanasan at mas handa sa pagharap sa kaguluhan. Sa pandaigdigang saklaw, ang interbensyon ng mayor na mga imperyalista laban sa isang rebolusyon sa Ikatlong Daigdig ay maaring maantala o mapigilan sa malalim na krisis at makauring pakikibaka sa abanteng kapitalistang mga bansa. Ang burgesyang Amerikano o Ruso ay hindi mapakilos ang ‘kanilang' mga manggagawa laban sa balwarte ng manggagawa, kahit hindi pa naagaw ng mga manggagawa ang kapangyarihan ng kanilang mga bansa. Sa anumang kaso, ang magkakaugnay na katangian ng pandaigdigang ekonomiya ang dahilan na ang rebolusyon mismo ay nagtutulungan din. Ang mga manggagawa sa abanteng mga bansa ay kailangan ang rebolusyon sa atrasadong mga bansa gaya ng ang huli ay kailangan din na maibagsak ang mayor na mga kapangyarihan. Iisa lamang ang rebolusyon.

Sa abanteng mga bansa man o sa Ikatlong Daigdig puputok ang proletaryong rebolusyon, isa ang tiyak; ang pagtayo ng diktadura ng proletaryado saan mang dako ay magbukas sa yugto ng pandaigdigang digmaang sibil sa pagitan ng proletaryado at burgesya.

Ang pandaigdigang digmaang sibil ay hindi nagkahulugan na ang nag-iisang proletaryong balwarte ay may ‘tagapagligtas' na tungkulin sa pagpapalawak ng rebolusyon na siya lang, sa pagsagupa sa buong pandaigdigang burgesya sa isang direktang komprontasyong militar. Liban sa katotohanan na ito ay isang estratehikong utopya, ang kawalan ng posibilidad na  ‘mag-eksport ng rebolusyon' sa pamamagitan ng simpleng pagsakop sa karatig na kapitalistang mga bansa ay pinakita sa 1920, nang sinakop ng Pula Hukbo ang Warsaw nagtagumpay lamang ito sa pagtulak sa mga manggagawang Polish sa kandungan ng kanilang sariling burgesya. Ang isang proletaryong balwarte ay walang duda na magsagawa ng depensang militar; ipagtanggol ang teritoryong kakayanin habang magsikap na palawakin ang rebolusyon sa ibang paraan.

Ang salitang ‘digmaang sibil' ay nagkahulugan na sa panahong ang usapin ng pag-agaw ng kapangyarihan ay kongkretong nasa agenda na, magsimula ng lumaban ang proletaryado hanggang kamatayan sa kapital. At totoo ito hindi lang sa seksyon ng proletaryado na umagaw ng kapangyarihan, kundi sa buong pandaigdigang uri. Para sa proletaryado sa balwarte ng mga manggagawa nagkahulugan ito na temporaryo ang pagmintina ng kanilang balwarte sa loob ng pandaigdigang kapitalistang sistema. Maaring magpatuloy ito bilang ekspresyon ng patuloy na rebolusyonaryong pakikibaka ng uring manggagawa, o sumuko ito sa kamay ng kontra-rebolusyon, mula sa loob o sa labas.

Sa dahilang ito, lahat ng pagsisikap ng mga manggagawa sa kanilang balwarte ay kailangang nakadireksyon sa ekstensyon ng rebolusyon sa pandaigdigang pag-agaw ng kapangyarihan ng uring manggagawa. Ang kinakailangang mga hakbangin ng sosyalisasyon na isagawa ng proletaryado na nasa kapangyarihan sa isang lugar ay, sa yugtong ito, ay pundamental na para sa layuning ito.

Ang pangunahing behikulo para sa ekstensyon ng rebolusyon, ang pangunahing sandata ng proletaryado sa digmaang sibil, ay ang makauring kamulatan ng pandaigdigang proletaryado. Ibig sabihin ang pangunahing estratehiya ng proletaryado na nasa kapangyarihan sa isang rehiyon ay palawakin ang pampulitikang kondisyon para sa rebolusyon. Kailangang umapela ito sa mga manggagawa sa buong daigdig na tulungan ito sa pamamagitan ng paglunsad ng rebolusyon sa kani-kanilang mga bansa. Kailangang aktibo nitong tulungan at armasan ang rebolusyonaryong manggagawa saan mang dako. Kailangang maglunsad ito ng isang matinding kampanya ng ahitasyon at propaganda sa loob ng pandaigdigang uri, at tumulong para mabigyan ng organisasyonal na mga paraan ang komunistang interbensyon sa lahat ng bansa. (Ang pinakamalaking kontribusyon ng mga Bolshevik sa ekstensyon ng rebolusyon ay ang pagtatag ng Ikatlong Internasyunal.)

Sa pangkalahatang balangkas ng pampulitikang konsiderasyon kailangang ibatay ng proletaryado ang usapin ng ekstensyong militar ng rebolusyon. Tiyak na mayroong mga opensibang militar ang diktadura ng proletaryado, pero ang mga opensibang ito ay napailalim sa pampulitikang kriterya at pangmilitar din: ang antas ng rebolusyonaryong matyuridad ng proletaryado sa ibang mga bansa, ang lakas ng burgesya o makabayang ideolohiya, atbp. Hindi na kailangang sabihin na ang naturang mga opensiba ay walang anumang bahid ng marahas na pamamaraan ng imperyalistang digmaan. Sa lahat ng pagkakataon ang armadong proletaryado ay magsisikap na makumbinsi ang mga manggagawa sa ibang mga bansa para sa rebolusyonaryong laban; hindi nito sila tatakutin para sumama sa rebolusyon at lubusang itakwil ang lahat ng paraan na naglalayong kontrolin ang sibilyan na populasyon sa pamamagitan ng marahas na pwersa - pambobomba at panganganyon sa mga distritong residensyal, pangmasang panggaganti, atbp. Walang anumang sirkumstansya na gagamit ito ng sandatang nukleyar o bacteriological warfare o anumang nakakasindak na teknika ng pangmasang masaker na inimbento ng dekadenteng kapitalismo.

Subalit habang hindi maaring magtangka ang proletaryado na nasa kapangyarihan na isanib ang mga bansa sa kanyang hurisdiksyon sa pamamagitan ng pwersa ng baril, hindi maaring sa ganung dahilan magpigil ito sa pagpadala ng kanyang armadong hukbo sa ganito o ganung rehiyon dahil sa pagrespeto sa anumang ‘pambansang karapatan', kung hinihingi ng sitwasyon. Sa panahon ng digmaang sibil, sa ekstensyon ng rebolusyon, walang konsesyon sa nasyunalismo o anumang karapatan diumano sa pambansang sariling pagpapasya. Sa halip na ipatupad ang nakakapinsalang patakaran ng mga Bolshevik sa atomisasyon ng proletaryado sa mga teritoryo na kontrolado ng tinatawag na ‘inaaping' burgesya, gagawin ng proletaryong kapangyarihan ang lahat ng makakaya para bigkisin ang uri sa pamamagitan ng panawagan sa bawat praksyon ng pandaigdigang proletaryado na mag-alsa laban sa kanyang sariling burgesya at sumama sa pagtatayo ng internasyunal na kapangyarihan ng mga konseho ng manggagawa. Kung ang ganito o ganung praksyon ng proletaryado ay mayroon pang makabayang mga ilusyon, hindi ito palalakasin sa pamamagitan ng mga pangako ng pambansang kalayaan kundi labanan ito ng todo-todo. Ang proletaryong balwarte ay magbigay ng maksimum na tulong at himukin ang mga manggagawa na kumalas mula sa nasyunalismo, at sa pangkalahatan ay manawagan sa makauring interes ng lahat ng manggagawa. Bayan o uri? Kapitalistang pagkaalipin o komunistang rebolusyon? Ito ang tanging mga alternatiba na maaring ibigay ng pinakadeterminadong mga praksyon ng uring manggagawa sa kanilang mga kapatid sa uri.

Hindi usapin sa kilusang manggagawa ang anumang karapatan para sa pambansang sariling pagpapasya sa wala pa, sa panahon ng, o pagkatapos ng tagumpay ng proletaryong rebolusyon. Ang ekstensyon ng rebolusyon ay nagkahulugan ng pinakamabilis na pagwasak ng lahat ng pambansang prontera, ng pagtatayo ng mga konseho ng manggagawa sa papalawak na lugar sa mundo. Ang tunay na pagbuo ng komunistang panlipunang mga relasyon ay mangyayari lamang sa pandaigdigang saklaw.

Naging posible sa lumang kilusang manggagawa ang nakakalitong ideya na ang sosyalismo ay maaring maitayo sa likod ng pambansang mga prontera, na ang pandaigdigang komunidad ay mabubuo sa proseso ng gradwal na unipikasyon ng mga ‘sosyalistang ekonomiya'. Pero pinakita ng karanasan sa Rusya na hindi lang mahirap ang pagtayo ng sosyalismo sa isang bansa, kundi ito ay imposible sa aktwal. Hangga't umiiral pa ang pandaigdigang kapital, patuloy itong maghari sa lahat ng galaw ng produksyon at konsumsyon sa lahat ng dako. Gaano man kalayo ang naabot ng mga manggagawa sa isang bansa sa pagpawi sa mga porma ng kapitalistang pagsasamantala sa isang lugar, patuloy silang pagsamantalahan ng pandaigdigang kapital. Bago siguradong maitayo ang komunismo, kailangang siguradong durog na ang kapitalismo saan mang dako. Hindi maitayo ang komunismo ‘sa loob' ng kapitalismo.

Sila Rosa Luxemburg at Lenin ay makapagsalita ng pambansang sariling pagpapasya sa ilalim ng sosyalismo at manatiling mga rebolusyonaryo. Ngayon ang mga gumagamit ng katulad na mga termino ay tagapagtaguyod ng kapitalistang kontra-rebolusyon. Aplikable ito sa mga Stalinista ng kanilang sosyalismo sa isang bansa; sa mga Trotskyista ng kanilang pantasya sa ‘estado ng manggagawa' na masayang umiiral kasama ang halos walang hanggang pandaigdigang pamilihan. Aplikable din ito sa mga libertarian at mga anarkista na pabor sa ‘nagsasariling-pangasiwa sa isang bansa'. Ang pananatili ng bansa-estado ay nagkahulugan ng pambansang mga prontera, internasyunal na palitan, internasyunal na kompetisyon - sa madaling sabi, kapitalismo. Ang konstruksyon ng sosyalismo/komunismo ay walang iba kundi konstruksyon ng pandaigdigang komunidad ng tao. Ito ay kalayaan ng produktibong mga pwersa mula sa harang na pinataw ng pambansang pagkahati-hati at palitan ng kalakal. Ito ay pandaigdigang sosyalisasyon ng produksyon at konsumsyon. Ito ay abolisyon ng proletaryado sa kanyang sarili bilang pinagsamantalahang uri at integrasyon ng lahat ng uri sa tunay na panlipunang sangkatauhan na lilitaw sa unang pagkakataon.

Sa yugto ng transisyon sa pagitan ng kapitalismo at lipunang walang uri, ang napakalaking dislokasyon at paghihirap na pinalasap ng kapitalismo sa uring manggagawa ay magsimula lamang na mapawi sa pamamagitan ng pandaigdigang paglawak ng komunistang mga relasyon sa produksyon. Sa batayang ito lamang ang mga problema na naminsala sa Ikatlong Daigdig ay maresolba sa kabuuan. Kawalan ng trabaho, kagutuman, pagkasira at pandarambong sa kalikasan, hindi pagkapareho sa internasyunal na inprastrukturang industriyal - ang mga pundamental na problemang ito ay intergral sa kapitalistang moda ng produksyon at mapapawi lamang sa pamamagitan ng mulat na pagplano sa pandaigdigang produktibong aktibidad ng mga prodyuser mismo.

Sa rekonstruksyon at transpormasyon sa mundong pininsala ng ilang dekada ng kapitalistang pagkaaganas, hindi maiwasang maharap ang proletaryado sa mga problemang pambansa, lahi, at dibisyong kultural sa loob ng kanyang hanay at sa loob ng sangkatauhan sa kabuuan. Dapat harapin ang mga pagkahati-hating ito, at malaya at bukas na pag-usapan sa loob ng mga konseho ng manggagawa at mga konsehong teritoryal kung saan sa pamamagitan ng mga ito pinangasiwaan ng proletaryong kapangyarihan ang buong populasyon. Pero ang ultimong pagwasak ng mga pagkahati-hating ito ay sa pamamagitan ng tuloy-tuloy na pagrebolusyunisa sa panlipunang pundasyon, na magpahina sa materyal na batayan sa naturang mga pagkahati-hati at maging laos na. Habang patungo ito sa komunidad ng sangkatauhan, pangunahan ng proletaryado ang pagsasanib sa lahat ng umiiral na kultura tungo sa isang tunay na unibersal na kultura, isang mas mataas na sentises sa bawat dating naabot na kultura ng tao tungo sa bagong kultura ng komunismo. Sa paglitaw ng bagong kulturang ito, matatapos ang ‘etnikong' yugto sa wala pa ang kasaysayan ng sangkatauhan, at magsisimula ang tunay na kasaysayan ng sangkatauhan.

C.D. Ward