“Sa panahon na naharap ang mga manggagawa sa kawalang-trabaho, pagbawas ng sahod at hindi makataong kondisyon sa pagawaan, ang tanong ay paano maisulong ng mga manggagawa ang kanilang pakikibaka. Sa UK, habang nalalapit ang eleksyon, sinabihan tayo ng media na ito ay oportunidad para gamitin natin ang ating demokratikong karapatan. Ngunit, ang demokrasya ay hindi isang abstraktong prinsipyo na nangingibabaw sa lipunan – ito ay integral na bahagi ng kasalukuyang kaayusan. Ang kapitalismo ay isang makauring lipunan at tinatago ng demokratikong sirkus ano ang tunay na katotohanan na nasa likod ng parliyamento at eleksyon. Tulad ng sinulat ni Lenin sa Estado at Rebolusyon: "Para magpasya bawat ilang taon kung kaninong myembro ng naghaharing uri ang susupil at dudurog sa mamamayan sa pamamagitan ng parliyamento – ito ang tunay na esensya ng burges na parliyamentarismo – mga monarkiyang-konstitusyunal, at maging sa pinaka-demokratikong mga republika."

Ang ideya na maaring yakapin ang demokrasya ng mga manggagawa kasama ang mga nagsasamantala sa kanila ay isang panlilinlang na pinagsisikapan ng naghaharing uri.”

- (‘Against the trap of capitalist elections’, https://en.internationalism.org/wr/2010/333/lead [1]) -

Eleksyon at Parliyamentarismo: Para sa Kapitalismo Laban sa Sosyalismo

“Ang parliyamentarismo ay isang porma ng pampulitikang representasyon na pekulyar sa kapitalistang sistema. Ang prinsipyadong kritisismo ng mga rebolusyonaryong marxista sa parliyamentarismo at burges na demokrasya ay sa pangkalahatan tumutungo sa kongklusyon na ang prangkisang binigay sa lahat ng mamamayan ng lahat ng mga panlipunang uri sa pagpili ng mga kinatawan sa estado ay hindi nakapigil sa mga makinarya ng estado na maging komite para ipagtanggol ang interes ng naghaharing kapitalistang uri, at sa estado na organisahin ang sarili bilang istorikal na organo ng pakikibaka ng burgesya laban sa proletaryong rebolusyon.”

– Amadeo Bordiga, ‘Tesis sa Parliyamentarismo’ (1920), https://en.internationalism.org/wr/243_theses.htm [2]

Noong Ikalawang Kongreso ng Komunistang Internasyunal (1920) ay nagkaroon ng mainit na debate hinggil sa partisipasyon o boykot sa burges na eleksyon. Minoriya ang mga komunistang nanindigan sa boykot at mayoriya ang para sa partisipasyon. Malaking bahagi ng huli ay nagtraydor sa proletaryong internasyunalismo at nagiging tuta ng stalinismo at imperyalismong USSR habang ang una ay matatag na lumalaban sa kapitalismo at digmaan noong WW II.

Ang kaliwa ng burgesya – maoista-stalinista, trotskyista, “marxista-leninista” at sosyal-demokrata – ay karay-karay pa rin ngayon ang malaking pagkakamali ng mayoriya ng Internasyunal na siyang isa sa mga dahilan ng pagkabuwag nito. Masahol pa, ginawa pa itong isa sa mga “batayang taktika” ng kaliwa.

Napatunayan na ng kasaysayan ng mga eleksyon na nilahukan ng mga “komunista” at “sosyalista”, sa halos 100 taon na ito ay hindi nakapaglakas sa rebolusyonaryong kilusan kundi kabaliktaran.

Progresibong Kapitalismo: Batayan ng Partisipasyon ng mga Rebolusyonaryo noong 19 Siglo

Ginagawang palusot ng mga traydor sa rebolusyon ang patakaran ng mga marxista noong 19 siglo upang bigyang katuwiran ang kanilang pagkanulo sa proletaryong kawsa. Totoo na sentral na taktika ng mga komunista noong 19 siglo ang pagpasok sa burges na parliyamento. Ang dahilan ay progresibo pa ang kapitalismo at may paksyon pa ng uring burges na rebolusyonaryo. Kaya sentral na patakaran ng Ikalawang Internasyunal noon ang paglahok sa eleksyon at pangangampanya para iboto ang mga komunistang kandidato.

Ang materyal na batayan ay may kapasidad pa ang sistema na magbigay ng mga makabuluhang reporma para sa ikabubuti ng masang anakpawis. Samakatuwid, pakikibaka para sa reporma ang taktika ng kilusang komunista noong 1800s; mga makabuluhang reporma na magagamit sa pagpapalakas ng komunistang kilusan. Hindi na ito ang sitwasyon sa panahon ng imperyalismo: wala ng kapasidad ang sistema na magbigay ng makabuluhang reporma para sa ikabubuti ng naghihirap na masa:

“Ang partisipasyon sa eleksyon at parliyamentaryong aktibidad sa panahon na malayo pa ang posibilidad na maagaw ng proletaryado ang kapangyarihan at wala pa mesa ang usapin ng direktang paghahanda para sa rebolusyon at reyalisasyon ng diktadura ng proletaryado, ay nagbibigay ng maraming posibilidad para sa propaganda, ahitasyon at kritisismo. Sa kabilang banda, sa mga bansa na nagsisimula pa lang ang burgesya na buuin ang bagong mga institusyon, ang pagpasok ng mga komunista sa parliyamento, na kabubuo pa lang, ay may malaking impluwensya sa pagpapaunlad ng mga kondisyon na paborable para sa rebolusyon at tagumpay ng proletaryado.

Sa kasalukuyang istorikal na yugto, na nabuksan pagkatapos ng pandaigdigang digmaan at ang mga epekto nito sa panlipunang organisasyon ng burgesya – ang rebolusyong Ruso bilang unang reyalisasyon ng ideya ng pag-agaw ng kapangyarihan ng uring manggagawa, at ang pormasyon ng bagong Internasyunal na salungat sa mga traydor na sosyal-demokrasya – at sa mga bansa na matagal ng nangibabaw ang demokratikong kaayusan, wala na ang posibilidad na gamitin ang parliyamentarismo para sa rebolusyonaryong adhikain ng komunismo. Ang kalinawan ng propaganda na walang iba kundi paghahanda para sa ultimong pakikibaka para sa diktadurya ng proletaryado ay nangangailangan na ang mga komunista ay magpropaganda ng boykot sa eleksyon sa hanay ng mga manggagawa”[amin ang pagdidiin - Internasyonalismo]. - ‘Tesis sa Parliyamentarismo’

Ang argumentong “magagamit ang eleksyon at parliyamento” ay palusot pa rin ng lahat ng paksyon ng kaliwa ngayon. Hindi nila naunawaan o ayaw nilang unawain na ang konteksto ng boykot o partisipasyon ay nasa istorikal na ebolusyon ng kapitalismo sa pandaigdigang saklaw wala sa pambansang sitwasyon, sa pag-iral ng demokrasya o diktadurya o sa usapin ng kapasidad ng mga komunistang organisasyon na magpapanalo ng kanilang mga kandidato.

Oportunismo at Katrayduran ng Kaliwa sa Pilipinas: Nakakasuka!

Tulad ng nabanggit namin sa itaas, ang patakarang boykot ng mga marxista ay nakabatay sa istorikal na sitwasyon ng kapitalismo at hindi sa pambansang sitwasyon o partikularisasyon ng mga bansa tulad ng laging naririnig natin mula sa mga tagapagtanggol ng partisipasyon sa eleksyon. Ang iba naman sa kanila na nagyayabang ng kanilang “leninismo” ay dogmatikong ginagamit ang mga argumento ni Lenin sa panahon noong debate sa loob ng Komunistang Internasyunal. Mga argumento na napatunayan na ng kasaysayan na mali.

Subalit kung buhay pa si Lenin ngayon ay hindi lang niya ikakahiya kundi mariing tuligsain pa ang mga ginagawa ng kaliwa gamit ang kanyang pangalan sa paglahok sa eleksyon dahil kahit noong panahon ng una ay kasuklam-suklam na ang praktika ng huli ngayon.

Ang mismong mga “tapat” na “leninista” sa Pilipinas ang siya mismong nagbigay kahihiyan sa internasyunalista at komunistang si Lenin dahil sa paglahok nila sa eleksyon ay ginagawa nila pati ang kasuklam-suklam na gawain ng mga tradisyunal na trapo: pakikipag-alyansa sa mga malalaking kapitalistang pulitiko at partido at kadalasan ay pagpapailalim sa mga ito, pamimili ng boto, manipulasyon sa bilangan sa pamamagitan ng panunuhol sa COMELEC at pananakot gamit ang armas para lamang manalo!

Ang maoistang PKP naman sa pamamagitan ng kanyang mga legal na organisasyon ay lantaran pa ang katrayduran para lang manalo sa eleksyon ang kaniyang mga kandidato. Nakikipag-alyansa ito kay Manny Villar at sa kanyang Nacionalista Party noong 2010 at sinusuportahan nito ang kandidatura ng una bilang pangulo ng bansa! Noong 2013 ay nakipag-alyansa naman ito kay Senador Ramon Revilla Jr ng Lakas-NUCD ni Gloria Arroyo. Mas malala ito sa lokal na antas.

Ang sosyal-demokrata naman sa pangunguna ng Akbayan ay nakikipagpaligsahan sa maoistang kilusan sa kawalanghiyaan. Lantaran itong nakipag-alyansa sa paksyong Aquino at pumasok sa kanyang “inner circle”. Si Ronald Llamas ng BISIG (Bukluran sa Ikauunlad ng Sosyalistang Isip at Gawa)[2] ay siya mismong political adviser ng CEO ng kapitalistang gobyerno na si Benigno Aquino III!

Ang ibang paksyon naman katulad ng mga “leninista” (lagmanista) at trotskyista ay pinili na patago at halos sa lokal na antas o sa partylist lamang kumikilos dahil hindi nila kayang banggain ang malalaking paksyon ng kaliwa katulad ng mga maoista at sosyal-demokrata sa pambansang antas.

Ni katiting ay wala ng proletaryong moralidad ang mga paksyon ng kaliwa sa Pilipinas. Lantaran at sagad-saring na ang kanilang burges na moralidad: anumang paraan ay pwedeng gawin para makamit ang layunin.[3]

Imposible ng repormahin ang mga organisasyon ng kaliwa dahil ang kalikasan nila mismo ay nasa kampo na ng burgesya laban sa uring manggagawa. Ang kanilang mga “ninuno” ay ang mismong mga partido na nagtraydor sa proletaryong rebolusyon noong WW I at WW II. Ilusyon at demoralisasyon lamang ang maranasan ng ibang nagsusuring elemento sa Pilipinas na naniniwala pa na mareporma ang mga organisasyong ito sa pamamagitan ng pagkilos sa loob bilang “radikal na oposisyon”. At malaki pa ang peligro na lalamunin ang mga elementong ito sa kabulukan ng mga organisasyong sinasawsawan nila.

Lalupang Umiigting ang Bangayan ng mga Paksyon ng Naghaharing Uri

Noong 2010 ay relatibong nagtagumpay ang naghaharing uri na maghasik ng populismo sa mamamayan. Gamit ang pagkamatay ni dating pangulong Corazon Aquino at ang pagpaslang kay Ninoy Aquino ay naluklok sa Malakanyang ang kanyang anak na si Noynoy Aquino at ang Liberal Party.

Subalit, kung gaano kabilis ang pagiging popluar ni Aquino ay ganun din ka bilis ang pag-alingasaw ng baho hindi lang ng kanyang rehimen kundi ng buong naghaharing sistema. Kabi-kabilang mga iskandalo at katiwalian ang lumukob sa kanyang gobyerno na hindi kayang itago ng mga “anti-katiwalian” na kampanya nito sa pinalitang rehimen na paksyong Arroyo, sa pagpapatalsik kay Corona at pagbilanggo sa tatlong senador – Estrada, Enrile at Revilla. Ang pinakasikat na iskandalo ng katiwalin ng rehimeng Aquino ay ang DAP/PDAP.

Ang kapalpakan ng rehimeng Aquino ay hindi lang simple dahil kay PNoy at sa Liberal Party. Matagal ng palpak at bulok ang kapitalistang sistema sa Pilipinas bago pa man naupo ang kasalukuyang paksyon.

Kasabay ng kabulukan ng kasalukuyang administrasyon ay umalingasaw din sa baho ng korupsyon at pagpapayaman sa sariling pamilya ang oposisyon partikular sa pinakamalakas na manok nito ngayong 2016, si VP Jojimar Binay. Patunay lamang na administrasyon at oposisyon man ay bulok at tiwali.

Sila-sila na mismo ang naglantad sa baho ng kanilang mga karibal sa pulitika. Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo hindi na kailangan ang mga radikal at progresibo sa loob ng parliyamento upang ilantad ang kabulukan ng sistema.

Kasabay ng pag-igting ng batuhan ng putik at tunggalian ng administrasyon at oposisyon ay sinisikap pa rin ng ilang seksyon ng naghaharing uri na iwasiwas muli ang populismo para malinlang ang tao. Kaya naman ilang mayayamang negosyante ang nag-udyok kay senadora Grace Poe at Davao City mayor Rody Duterte na tumakbong presidente sa 2016. Dahil hindi na mapigilan ang batuhan ng putik at nalalantad na ang pangunahing manok ng oposisyon na si Binay ay tiwali din pala, naghahanap ngayon ng “bago” at “malinis” na mukha ang ilang seksyon ng mapagsamantalang uri upang malinlang ang masa na sa 2016 ay may pag-asa pa.

Hindi na bago ang taktikang ito ng burgesya ng paglalako ng isang popular na tao para iboto. Ginawa nila ito sa Latin at Central Amerika kung saan mula pa sa kaliwa ng burgesya ang naghaharing paksyon sa estado. Nitong huli ay sa Gresya. Pero dahil kapitalismo pa rin ang pinagtatanggol, mabilis pa sa alas kwatro ang paglaho ng populismo.

Sa abanteng kapitalistang mga bansa sa Uropa ay ilang dekada ng bukas para sa kaliwa na mamuno sa estado ang naghaharing uri. Nauna pa sila sa Latin at Central Amerika.

Ang partikularidad lang sa atrasadong mga bansa tulad ng Pilipinas kung saan mahina ang burgesya kumpara sa Uropa ay mas malala at lantaran dito ang marahas na tunggalian ng mga paksyon ng mapagsamanlang uri. Kadalasan ay umabot sa armadong labanan at digmaan. Literal na ginagamit ng naghaharing uri sa mga atrasadong bansa ang sinabi ni Mao na “ang kapangyarihan ay nagmula sa baril”.

Kawalan ng Perspektiba: Sinasamantala Para Palakasin Ang Populismo ng Diktadurya ng Isang Tao

Isa sa negatibong epekto ng dekadenteng kapitalismo na nasa kanyang naaagnas (dekomposisyon) na yugto ay ang paglakas ng desperasyon at kawalang pag-asa sa hanay ng mahihirap na masa. Isa sa mga indikasyon nito ay ang lumpenisasyon ng isang seksyon ng masang anakpawis, pagdami ng nagpapatiwakal (suicides), kabulukan ng kultura ng kabataan at gangsterismo. Lahat ng ito ay manipestasyon ng lumalakas na diskontento ng masa sa sakalukuyang sistema pero hindi nila alam ano ang gagawin at ano ang ipapalit. Sa madaling salita, paglakas ng diskontento pero kawalan ng perspektiba sa hinaharap kaya lumalakas sa hanay ng ilang seksyon ng uring manggagawa ang “bawat isa para sa kanyang sarili” at “isa laban sa lahat” na mga ideolohiya ng nabubulok na uring burges.

Pero may mas masahol pang epekto ang kawalan ng perspektiba bunga ng demoralisasyon: pag-asa sa isang tao na siyang magliligtas sa karamihan mula sa kahirapan; pag-asa sa isang malakas at “mabuting” diktador. Wala itong kaibahan sa pag-asa sa isang “makapangyarihang diyos” na bababa sa lupa upang iligtas ang sangkatauhan na sumampalataya sa kanya at parurusahan ang hindi. Ang uring may dala ng ganitong kaisipan ay ang uring peti-burges.

Kung maalala natin, dahil sa pagtraydor ng stalinismo at Ikatlong Internasyunal noong 1920s at kombinasyon ng matinding krisis ng dekadenteng kapitalismo ay lumakas ang kaisipan ng isang malakas na diktador na magliligtas sa inangbayan. Ito ang dahilan ng paglakas ng diktador na si Hitler sa Alemanya at Mussolini sa Italya na itinutulak pareho ng peti-burgesya at malalaking burgesya. Ganito rin ang nangyari noong krisis ng 1960s-70s: paglitaw ng mga diktador laluna sa atrasadong mga bansa tulad ng Pilipinas.

Muli na naman itong pinalakas ng uring burges sa Pilipinas na suportado ng isang seksyon ng malalaking kapitalista gamit ang populismo. Kaya hindi nakapagtataka ang paglakas ng opinyong publiko laluna sa panggitnang pwersa na suportado ng kaliwa at kanan sa kandidatura nila Davao City mayor Rody Duterte[4] at senador Ferdinand Marcos Jr. Kung gawing batayan ang una, mapapansin natin ang pagkakaisa ng ilang seksyon ng mga maoista at anti-komunistang mga pulitiko sa Mindanao sa kandidatura ni Duterte. Wala pa mang opisyal na pampublikong pahayag ang mga legal na organisasyon ng maoistang kilusan pero naglabas na ng ilang pahayag ang “guru” ng maoismo sa Pilipinas na si Jose Ma. Sison pabor sa kandidatura ni Duterte.

Kung tatakbo si Duterte bilang pangulo sa 2016 at magpasya ang naghaharing uri sa Pilipinas na kailangan ng bansa ang isang diktador tulad noong panahon ni Marcos upang tangkaing isalba ang naghihingalong kapitalismo sa Pilipinas at lunurin sa takot at pagsuko ang masang mahihirap sa gobyerno, tiyak na mananalo siya. Sa huli, walang pakialam ang uring kapitalista lokal man o dayuhan kung anong klaseng pamamahala meron ang Pilipinas. Ang importante sa kanila ay magkamal ng tubo.

Kung ang demokratismo ay martilyo, maso naman ang diktadurya ng isang tao para durugin ang rebolusyonaryong kilusang paggawa sa Pilipinas na matagal ng sinasabotahe at pinahihina ng repormismo at oportunismo ng kaliwa at mga unyon.

Maliit na Komunistang Minoriya sa Pilipinas: Walang Ilusyon Habang Sinasalungat ang Malakas na Agos

Di hamak na napakaliit na minoriya pa lamang ang mga komunista at internasyunalista sa Pilipinas. Napakalimitado pa ng kanilang kakayahan sa paglunsad ng propaganda at komprehensibong paliwanag sa hanay ng masang manggagawa bakit kailangang boykot ang paninindigan at gawin.

Pero hindi ito balakid para sa mga komunista sa Pilipinas. Katulad ng mga “ninuno” nila na maliit na minoriya sa loob ng nabubulok na Ikalawa at Ikatlong Internasyunal, matatag na naninindigan sila sa kung ano ang tama at  rebolusyonaryong tindig sa kabila ng napakalakas na agos ng repormismo at katrayduran na bumabayo kahit sa loob ng kilusang paggawa.

Tiyak na sa darating na 2016 ay bubuhos sa mga presinto ang malaking bilang ng masang anakpawis sa ibat-ibang kadahilanan. Bubuhos sila dahil sa pagtutulungan ng kanan at kaliwa ng burgesya, ng estado, simbahan at media na dapat silang bomoto para ipakita na buhay ang burges na demokrasya sa Pilipinas.

Malakas pa man ang hatak ng repormismo at elektoralismo sa hanay ng masang api, hindi ibig sabihin na hindi dumarami sa kanilang hanay ang kritikal na nag-iisip at nagsusuri bakit sa ilang dekada nilang pagboto at pag-asa sa mga pangako ng lahat ng mga kandidato at pulitiko ay walang pagbabago sa kanilang hirap na kalagayan. At kasabay ng paglakas ng kanilang mga pakikibaka ay mas lalupa nilang makita ang kainutilan hindi lang ng eleksyon kundi ng mismong gobyerno at sistemang kapitalismo.

Ang makauring pakikibaka sa pandaigdigang saklaw ang ilaw na gagabay ng uring manggagawa sa Pilipinas upang muli nilang makita at maalala na ang mga manggagawa ay walang bansa at hindi nila alyado kundi mortal na kaaway ang lahat ng paksyon ng naghaharing uri kabilang na ang mga organisasyon na nagkukunwaring progresibo at rebolusyonaryo.

Sa kasalukuyan ay may lumitaw na na mga elemento mula sa kabataang manggagawa at estudyante sa Pilipinas na kritikal na nag-aaral at inuunawa ang kasaysayan ng internasyunal na kilusang komunista. Sila ang henerasyon na hindi kabilang sa anumang organisasyon ng kanan at kaliwa pero naghahanap ng mga kasagutan sa kanilang maraming tanong dahil nais nila ng tunay na panlipunang pagbabago.

Lubhang napakaliit man ang bilang nila kumpara sa mga aktibista ng mga paksyon ng kaliwa, mas mataas ang kalidad nila sa pag-aaral at pagsusuri sa reyalidad at tunggalian ng uri dahil marxismo ang kanilang gabay.

Mahina pa man ang panawagang BOYKOT sa eleksyon, ito naman ang tama at marxistang tindig para muling lalakas ang proletaryong rebolusyon.[5]

Internasyonalismo
Agosto 2015
 

Noong Enero 25, 2015 sa Mamasapano, Maguindanao ay nagkaroon ng sagupaan sa pagitan ng Special Action Forces (SAF) ng gobyerno at mga gerilyang grupo ng MILF at BIFF. Apatnapu’t apat (44) ang napatay sa pwersa ng SAF na labis na ikinagalit ng mayoriya ng mamamayan na hindi Moro.

Ano ang dahilan ng ispontanyong galit ng maraming mamamayan? Walang kagyat na tulong mula sa iba pang armadong pwersa ng gobyerno na malapit sa Mamasapano, partikular ang Armed Forces of the Philippines (AFP). Galit din ang karamihan dahil sa karumal-dumal na pagpatay sa 44 na SAF.

Sino ang sinisisi? Ang presidente mismo ng Pilipinas na si BS Aquino, ang MILF at ang Bangsamoro Basic Law.

Naging maingay sa social media: patalsikin si BS Aquino bilang presidente at gantihan ang MILF sa pamamagitan ng digmaan. Ito ang “hustisya” para sa kanila.

Ang “mayoriya” na sinasabi namin ay halu-halo: mula sa Kanan, Kaliwa, mga pulitiko, simbahang Katoliko, mga petiburges laluna ang kabataan. At ang dahilan ay ang bugso ng galit dahil sa barbarikong pagpaslang sa kapullisan at kapabayaan ng paksyong Aquino sa kanya mismong armadong pwersa.

Imperyalistang digmaan: Hindi makatao at walang ilusyon na ito ay maging makatao!

Ang karumal-dumal na pagpatay sa 44 SAF ay higit sa lahat bunga ng isang digmaan sa pagitan ng mga paksyon ng naghaharing uri. Ang mga digmaan na nangyayari sa buong mundo ngayon ay sa pangkalahatan isang inter-imperyalistang digmaan. Ang mga ito ay hindi digmaan sa pagitan ng pinagsamantalahan at nagsasamantalang mga uri.[1]

Ang sinasabing “kapayapaan” o “negosasyon para sa kapayapaan” ay sa esensya bahagi ng paghahanda para sa digmaan. Hindi lang sa Pilipinas nangyari ang ilang beses ng mga “usapang pangkapayapaan”. Sa halos lahat ng mga bansang may digmaan ay may “usapang pangkapayapaan” na laging nauuwi sa panibagong digmaan. Hindi na bago sa atin ang ilang dekadang “usapang pangkapayapaan” sa pagitan ng Israel at Palestino, at iba pang bahagi ng Gitnang Silangan at maging sa Aprika.

Ganito ang nangyayari sa pagitan ng kapitalistang gobyerno ng Pilipinas at MILF, MNLF at ng maoistang CPP-NPA.

Tumpak ang suri ng mga komunista noong WW I na ang imperyalismo o dekadenteng kapitalismo ay yugto ng mga digmaan, kaguluhan at rebolusyon dahil dumating na sa yugto na ang mga panloob na mga kontradiksyon ng kapitalismo ay naging permanente na at wala ng solusyon maliban sa ibagsak ang umiiral na bulok na kaayusan.

Ang mga armadong pwersa ng gobyerno at mga gerilyang grupo ay mga instrumento para manatili ang bulok na kaayusan sa lipunan o kaya para maipatupad ang ibang bersyon ng kapitalistang pagsasamantala matapos maagaw ng isang paksyon ang kapangyarihan. Ito ang huwag nating makalimutan kung naintindihan natin ang marxistang pagsusuri sa estado at rebolusyon.

Kaya naman ang tindig ng mga rebolusyonaryong manggagawa mula pa noong pagpasok ng 20 siglo ay tutulan ang mga digmaan, isulong ang pandaigdigang rebolusyon ng manggagawa para ibagsak ang kapitalismo!

Bakbakan sa Mamasapano

Ang naging mitsa ng bakbakan sa Mamasapano ay ang sekretong operasyon ng SAF para hulihin ang 2 internasyunal na terorista na sila Zulkifli Abdhir (aka Marwan) at Basit Usman. Sa punto-de-bista militar[2], nangyari ang gyera dahil sa pumalpak na sekretong operasyon. Walang kaalam-alam ang AFP at MILF sa plano ng SAF.

Pero may mas malalim pang dahilan. Sa panahon ng naaagnas na dekadenteng kapitalismo matapos mabuwag ang 2 imperyalistang bloke ng USSR at USA, ang nangingibabaw sa lipunang kapitalista ay “bawat isa para sa kanyang sarili” at “isa laban sa lahat”.

Maliban na may mga panahon na kailangan ang sekretong operasyon sa usaping militar, ang pangunahing dahilan ng walang koordinasyon ng SAF sa AFP at MILF ay kawalan ng tiwala at ang pagnanais na masolo ang milyones na gantimpala[3].

Ang pagkanya-kanya ng mga makapangyarihang imperyalista sa pandaigdigang antas ay mas lalupang nakikita sa batayang antas.[4]

Ang maraming patay sa panig ng SAF (44) at MILF (18) hindi pa kasama ang mga sugatan sa kabila na may “tigil-putukan” ay sa huling pagsusuri dahil sa “bawat isa para sa kanyang sarili” at “isa laban sa lahat”.

Kampanya “laban” sa terorismo

Kampanya daw laban sa terorismo ang operasyon ng SAF. Alam ito ng Malakanyang at mas dumarami ang datos na may direktang pakikialam sa operasyon ang imperyalistang Amerika.[5]

Kailangang ilantad sino/ano ang dahilan ng paglitaw at paglawak ng mga teroristang organisasyon para hindi tayo malinlang sa mga “kampanya laban sa terorismo” ng malalaking imperyalsitang kapangyarihan at gobyerno.

Una sa lahat, ang terorismo ay nagmula mismo sa mga kapitalistang gobyerno. Sila ang lumikha ng ibat-ibang teroristang organisasyon para labanan ang kanilang mga karibal.[6] Kung hinabol man ng imperyalistang Amerika ang mga teroristang organisasyon tulad ng Jemaah Islamiyah ay dahil hindi na nila makontrol mismo ang mga halimaw na sila ang may likha.

Ikalawa, hindi rin lingid sa karamihan pero minamaliit ng Kaliwa na may kaugnayan ang MILF, MNLF at BIFF sa mga teroristang organisasyon at maraming mga MILF/BIFF local commanders ang alam at pinabayaan lamang ang mga lider ng mga teroristang grupo na malayang makakilos sa kanilang teritoryo.

Ang “kampanya laban sa terorismo” ay inutil at hindi solusyon dahil mismong ang mga pasimuno sa kampanya ang dahilan ng paglitaw at pagdami ng mga terorista.

Noong 2007 naglabas kami ng pahayag matapos paslangin ang 14 na sundalong marines ng tangkain nitong iligtas si Fr. Bossi mula sa nagkakaisang pwersa ng Abu Sayyaf at MILF[7]:

“Ang tamang panawagan ay: Kailangang ibagsak ng manggagawang Moro ang mga kapitalistang Moro (pro-Gloria,[6] [3] anti-Gloria, Abu Sayyaf, MNLF,[7] [4] o MILF[8] [5]). Kailangang talunin ng manggagawang Pilipino ang mga kapitalistang Pilipino (pro-GMA[9] [6] o anti-GMA). Ang mga manggagawa ng mundo ay kailangang ibagsak ang internasyunal na burgesya (Kaliwa man o Kanan). 

Sa kasalukuyang permanenteng krisis ng kapitalismo, sa intensipikasyon ng mga digmaan at terorismo sa ibat-ibang bahagi ng mundo kung saan hindi lang ang sangkatauhan ang isinasakripisyo ang buhay at aria-arian kundi ang planeta mismo ay nasa peligrong mawasak, walang ibang solusyon kundi ibagsak ang kapitalismo at itayo ang sosyalismo sa pandaigdigang saklaw; hindi pakikibaka sa reporma kundi rebolusyonaryong pakikibaka. At ang tanging uri na may kapasidad na gawin ito ay ang nagkakaisa at mulat na uring manggagawa, hindi anumang porma ng alyansa sa pagitan ng proletaryado at paksyon ng burgesya. Ang tanging alyansa na kailangang pasukin ng manggagawang Moro at Pilipino ay ang alyansa ng mga manggagawa sa lahat ng mga bansa.”

BS Aquino Resign: Recycled na Panawagan ng mga Repormista at Burges na Oposisyon

Ang oportunistang taktika ng Kaliwa ay pakikipag-isang prente sa isang paksyon ng naghaharing uri. Ito ang tinatawag na “piliin ang hindi masyadong dimonyo” (“choose the lesser evil”). Ito ay nagmula pa noong huling bahagi ng 1920s sa nabubulok na 3rd International hanggang naging bahagi na ng batayang prinsipyo ng “marxismo-leninismo” (stalinismo) at maoismo.

Ang panawagang “Resign!” ay sumikat noong Edsa 2 sa pagpapatalsik kay Erap Estrada. Inulit na naman ito noong panahon ng rehimeng Arroyo at binuhay na naman ngayong panahon ng paksyong BS Aquino.

Ang panawagang “Resign!” ay hindi proletaryong panawagan kundi panawagan ng ibat-ibang paksyon ng naghaharing uri laban sa dominanteng paksyon. At dahil ang Kaliwa ay isa sa mga kamay ng naghaharing uri, tapat nila na sinusunod at pinatutupad ito. Kaya naman hindi dapat ipagtaka kung bakit maraming mga pagkilos na nagkakaisa ang Kanan at Kaliwa ng burgesya sa kabila ng kanilang mga propaganda na “mortal na magkaaway” sila.

Sa kabilang banda, dahil sa paksyunal na tunggalian at kapalpakan sa Mamasapano, muling ginawang alibi ng magkabilang panig ang isyu ng “kapayapaan laban sa digmaan.”

Si BS Aquino ay “para sa kapayapaan” at Bangsamoro Basic Law (BBL)[8] habang ang mga anti-Aquino ay “para sa digmaan” sa Mindanao at ayaw sa BBL. Ang Kanan ay maingay na nagtatambol sa digmaan habang ang Kaliwa naman ay parang bibingka: nanawagan ng pagpapatalsik kay PNoy (kaya nakipagkaisa sa Kanan) pero nais naman na ipagpatuloy ang BBL (o kaya mas radikal na bersyon ng BBL) na wala na si PNoy.

Anu’t anuman, magpatuloy man si PNoy o mapalitan ng ibang trapo, ito man ay TRC/TRG/DCG o eleksyon sa 2016, mananatiling ang naghaharing mapagsamantalang uri ang may kontrol sa ekonomiya at pulitika ng bansa.

Reaksyunaryong armadong pwersa: Mapagpasyang pwersa sa kampanyang BS Aquino Resign!

Hindi ang rebolusyonaryong kilusang manggagawa ang mapagpasyang pwersa sa kampanyang Resign! ng Kanan at Kaliwa ng burgesya kundi ang reaksyunaryong armadong pwersa.

Una sa lahat, ang kasalukuyang balanse ng pwersa ay malinaw na napakahina pa ng independyenteng kilusang manggagawa upang makapag-impluwensya sa pampulitikang direksyon ng inter-paksyunal na tunggalian ng naghaharing uri. At kailanman ay hindi makapagpalakas sa kilusang proletaryo ang pakikipag-alyansa sa isang paksyon ng mga trapo at maging sa paksyon ng reaksyunaryong hukbo (AFP man o NPA o anumang armadong hukbo).

Ikalawa, dahil sa sitwasyon na nakasaad sa una, ang Edsa 1 at Edsa 2 ay nangyari dahil sa sentral na papel ng reaksyunaryong armadong hukbo ng estado. At tiyak, ito pa rin ang mapagpasya sa “tagumpay” ng BS Aquino Resign!

Ang mabuway at napakahinang kilusang manggagawa na impluwensyado ng Kanan at Kaliwa at ng kanilang mga unyon ay tiyak gagamitin lamang ng uring kapitalista at mga burukratang lider-unyonista para maging populista ang anumang pagpapalit ng paksyon sa Malakanyang. At kung magkaroon ng polarisasyon sa pagitan ng pro-BS Aquino at anti-BS Aquino, ay tiyak na magkakasakitan o kaya magkamatayan lamang ang mga manggagawa at maralita sa isang tunggalian na hindi sila ang makinabanang alinman sa mga paksyon ang mananaig.

Huwag magtraydor sa proletaryong prinsipyo ng internasyunalismo at independyenteng kilusang manggagawa!

Una sa lahat kinikilala ng mga rebolusyonaryo sa Pilipinas na napakahina pa nito at napakaliit pa lamang na seksyon ng manggagawa ang seryosong nakikinig sa kanila. Kaya isang ilusyon na mangarap na makapag-impluwensya ito sa kagyat na pampulitikang usapin.

Subalit hindi ibig sabihin na titigil o manahimik na lamang ang minoriyang rebolusyonaryo dahil “walang nakikinig”.

Ito ang sinabi namin noong panahon ng adbenturismong militar ng Magdalo noong 2007[9]:

“Proletaryong layunin at pamamaraan

Ang tanging solusyon sa kasalukuyang krisis ng kapitalismo ay wasakin mismo ito. Rebolusyon ng mga manggagawa lamang ang tanging solusyon sa lumalalang krisis ng panlipunang sistema. Ang rebolusyong ito ay proletaryo kapwa ang layunin at pamamaraan na nakabatay sa mulat na pagkilos ng masang manggagawa bilang isang internasyunal na uri.

Proletaryong layunin: Pagdurog sa kapitalismo at sa burges na estado. Mga pang-ekonomiyang pakikibaka na direktang nakaugnay at nagsisilbi sa pag-agaw sa pampulitikang kapangyarihan.

Proletaryong pamamaraan:  Independyente at malawak na kilusang manggagawa na organisado sa mga asembliya at konseho HINDI sa mga unyon.”

Ang tungkulin ng mga komunista sa panahon na mahina o hupa ang kilusang paggawa ay:

“Nasa minoryang mga komunista sa Pilipinas ang mabigat na tungkulin na ipaunawa sa masang manggagawang Pilipino kung ano ang tunay na mga aral na dapat halawin sa kanilang karanasan mula noong 1972 sa panahon ng pasistang diktadura hanggang ngayon at ganun din, sa karanasan ng kanilang mga kapatid sa uri sa internasyunal na saklaw sa loob ng mahigit 200 taon para maintindihan nila ng lubusan na ang Kanan at Kaliwa ng burgesyang Pilipino ay walang pinag-iba; na ang pasismo, militarismo at demokrasya ay walang kaibahan dahil ang mga ito ay sandata ng uring mapagsamantala para supilin ang uring pinagsamantalahan.

Hindi ito madaling gawin dahil napakalakas pa ng mistipikasyon ng demokrasya, nasyunalismo at unyonismo at ng mga organisasyon at partido ng Kaliwa sa Pilipinas. Subalit dapat nating panghawakan ang matibay na paninindigan ng Italian Communist Left sa 1930s kung saan halos nag-iisa ito sa pagtatanggol sa istorikal na interes ng uri at sa internasyunalismo; kung saan ang buong hanay ng Kaliwa — stalinista, trotskyista at anarkista — ay pumasok sa prente popular ng burgesya (united front) at itulak sa nagliliyab na apoy ang milyun-milyong manggagawa sa walang katulad na barbarikong masaker ng inter-imperyalistang digmaan sa kasaysayan; kung saan nag-iisa lamang sa pagtindig ang mga kaliwang komunista sa pagwagayway ng bandilang NO BETRAYAL!”

Proletaryong pagpapasya hindi “karapatan-ng-sariling pagpapasya” ng burgesyang Moro!
Rebolusyon ng manggagawa hindi kudeta gamit ang “kilusang masa”!
Diktadura ng proletaryado hindi koalisyon ng Kaliwa, Kanan, mga trapo, militar at mga Obispo ng simbahang Katoliko!

Alex, 2/15/2015

Purong produkto ng naaagnas na kapitalismo

Hindi bago ang terorismo[3]. Ang bago ay ang porma nito mula kalagitnaan ng 80s na naging pandaigidigang penomenon na walang katulad sa nakaraan. Ang mga serye ng walang pinipiling mga atake sa Paris noong 1985-86, na malinaw na hindi kagagawan ng maliit at independyenteng mga grupo kundi may marka na kagagawan ng isang gobyerno, ay nagbukas ng panibagong yugto sa paggamit ng terorismo na umabot na sa hindi mawaring antas at kumitil ng dumaraming mga biktima.

Hindi rin bago ang mga teroristang atake ng mga panatikong islamista. Regular na saksi ang bagong siglo nito, at mas malawak pa kaysa mga atake sa Paris nitong Enero 2015.

Ang kamikaze na mga eroplano na bumangga sa Twin Towers sa New York noong Setyembre 11, 2001, ay nagbukas ng bagong yugto. Para sa amin pinayagan ng US Secret Service na mangyari yun at maaaring tumulong pa sa mga atakeng yun, para bigyang katuwiran ang digmaan ng imperyalistang Amerika sa Afghanistan at Iraq, katulad ng ginawang pag-atake ng Hapon sa baseng nabal sa Pearl Harbor noong Disyembre 1941, na nakita at nais mangyari ni Roosevelt, na nagsilbing alibi para pumasok ang US sa World War II[4].  Subalit klaro din na ang mga may kontrol ng eroplano ay ganap na mga panatikong baliw na naniwala na makarating sila sa langit sa pamamagitan ng pagpatay ng mas marami at pagsakripisyo ng kanilang buhay.

Wala pang tatlong taon matapos ang New York, Marso 11, 2004, naging eksena ang Madrid ng malagim na masaker: "Islamistang" mga bomba dahilan ng 200 patay at mahigit 1,500 sugatan sa istasyon ng Atocha; halos magkaluray-luray ang mga katawan na makilala lamang sila gamit ang DNA. Sa sumunod na taon, sa 7 Hulyo 2005, ang London naman ang ginulantang ng apat na pagsabog, at sa pampublikong transportasyon, na kumitil ng 56 tao at 700 sugatan. Nakaranas din ang Rusya ng maraming islamistang atake sa 2000s, kabilang na ang 29 Marso 2010 na pumatay ng 39 at sumugat ng 102. At syempre, hindi rin nakaligtas ang mga bansa sa gilid, laluna ang Iraq magmula ng pananakop ng Amerika noong 2003 at nakikita din natin kamakailan sa Pakistan, sa Peshawar, kung saan noong nakaraang Disyembre ay 141 ka tao kabilang na ang 132 mga bata ang pinatay sa kanilang paaralan[5].

Ang atakeng ito, kung saan ang mga bata ang sadyang target, ay makikita natin ang mas mas tumitindi pang barbarismo ng mga tagasunod ng "Jihad". Ngunit ang atake sa Paris nitong 7 Enero, hindi man kasing grabe at lagim kaysa Pakistan, ay nagpakita ng panibagong dimensyon ng pagdausdos patungong barbarismo.

Sa nagdaang mga kaso, gaano man kasuklam-suklam ang masaker ng mga sibilyan, kabilang na ang mga bata, mayroon pa ring konting “rasyunalidad”: ito ay para gumanti o pagtatangkang i-presyur ang estado at kanyang armadong pwersa. Ang masaker sa Madrid sa 2004 ay para “parusahan” ang Espanya sa kanyang panghimasok sa Iraq kasama ang Amerika. Ganun din ang pambobomba sa London sa 2005. Ang atake sa Peshawar ay naglalayong i-presyur ang militar ng Pakistan sa pamamagitan ng pagpatay sa kanilang mga anak. Pero sa kaso ng atake sa Paris nitong Enero 7, walang anumang “layuning militar”, kahit ito pa ay peke. Ang mga kartonista ng Charlie Hebdo at kanilang mga kasama ay pinatay para "ipaghiganti ang Propeta" dahil ang pahayagan ay naglabas ng mga karikatura ni Mohammed. At nangyari ito hindi sa isang bansa na winasak ng digmaan o pinamunuan ng relihiyosong panatisismo, kundi sa Pransya, "demokratiko, sekular at republikano".

Galit at nihilismo ang laging motor sa pagkilos ng mga terorista, laluna ang mga sadyang isinasakpripisyo ang kanilang buhay para makapatay ng mas marami. Pero ang galit na ito ay ginawang makina na mamamatay-tao ang mga tao, na walang pakialam sa mga inosente na kanilang napatay, ay mayroong pangunahing target na ibang “makina na mamamatay-tao” – ang estado. Wala ito sa 7 Enero sa Paris: ang oskurantistang galit at panatikong pagkauhaw ng paghihiganti ay makikita sa kanyang pinaka-purong porma. Ang kanyang target ay yung isa pa, ang hindi nag-iisip tulad ko, at laluna ang nag-iisip dahil nagpasya akong hindi mag-isip, ibig sabihin, ang gamitin ang mga bagay para sa tao.

Ito ang dahilan bakit napakalakas ng epekto ng pamamaslang sa 7 Enero. Naharap tayo sa hindi natin lubos maisip: paanong ang pag-iisip ng isang tao, edukado sa “sibilisadong” bansa, ay nahatak sa nakapakabarbariko at balintunang gawain katulad ng sa pinaka-panatikong Nazis sa kanilang pagsunog ng mga aklat at pinatay ang mga Hudyo?

At hindi pa yan ang pinaka-masama. Ang pinakamalupit na bahagi ay ang ginawa ng magkapatid na Kouachi, ni Amedy Coulibaly at kanilang kakutsaba, ay dulo lamang ng iceberg ng buong kilusan na yumabong sa mga mahihirap na komunidad na pinakita ng mga kabataan sa ideya na "dapat lang yan sa Charlie Hebdo dahil sa pang-iinsulto nito sa propeta ", at ang pagpatay sa mga kartonista ay “normal” lang.

Manipestasyon din ito sa pag-unlad ng barbarismo, ang pagkawasak ng “sibilisadong” mga lipunan. Itong pagbulusok ng isang bahagi ng kabataan, hindi lang yung nasa proseso ng imigrasyon, tungo sa galit at relihiyosong oskurantismo – ito ay isa sa mga sintomas sa pagkabulok ng lipunang kapitalista, pero signipikanteng punto sa bigat ng kasalukuyang krisis.

Ngayon, sa buong mundo (sa Uropa laluna sa Pransya), maraming kabataan na walang kinabukasan, nakatira sa magulong pamumuhay araw-araw, kinawawa sa sunud-sunod na kabiguan, sa kultural at panlipunang kahirapan, ay napakadaling silain ng mga masasamang rekruter (kadalasan may kaugnayan sa mga gobyerno o pampulitikang organisasyon tulad ng ISIS) para ipasok sa kanilang network sa pamamagitan ng mabilisan at hindi inaasahan kombersyon, para gawin silang mamamatay-tao o pambala ng kanyon para sa "jihad". Kulang ng kanilang sariling perspektiba sa kasalukuyang krisis ng kapitalismo, na hindi lang pang-ekonomiyang krisis kundi panlipunan, moral at kultural; naharap sa isang nabubulok na lipunan at napuno ng pagkasira, para sa karamihan ng ganitong kabataan ang buhay ay walang saysay at halaga. Ang kanilang desperasyon ay maaring maging may relihiyosong kulay ng bulag at panatikong pagsunod, nagbigay inspirasyon sa lahat ng klaseng irasyunal at masidhing aktitud, na ginatungan ng panlipunang nihilismo. Ang sindak ng kapitalistang lipunan na nabubulok, na sa ibang mga lugar lumikha ng malaking bilang ng mga sundalong bata (halimbawa sa Uganda, Congo at Chad, laluna simula maagang bahagi ng 1990s) ay nagluwal na ngayon, sa puso ng Uropa, ng mga kabataang baliw, propesyunal na mamamatay-tao, ganap na walang pakiramdam at may kakayahan na gawin ang pinaka-masama na hindi naghihintay ng gantimpala. Sa madaling sabi, itong bulok na kapitalistang sistema, kung pababayaan sa kanyang sariling pinakamasama at barbarikong dinamismo, ay dadalhin lamang ang sangkatauhan sa madugong kaguluhan, tungo sa nakakamatay na kabaliwan at kamatayan. Sa nakikita natin na paglaki ng terorismo, nagluwal ito ng dumaraming ganap na desperadong mga indibidwal, na pwedeng gumawa ng pinakamasamang gawain. Sa madaling sabi, minolde ang mga terorista sa kanyang sariling imahe. Kung umiral man ang naturang mga “halimaw” ito ay dahil ang kapitalistang lipunan ay naging “halimaw” na. At kung hindi man apektado ang lahat ng kabataan nitong oskurantista at nihilistikong tunguhin ng "jihad", ang katotohanan na marami sa kanila na kinilala ang mga gumagawa ng ganito na “bayani” o ahente ng “hustisya” ay patunay sa lumalaking bigat ng desperasyon at barbarismo na lumukob sa lipunan.

Kasuklam-suklam na “demokratikong” pagpapagaling

Subalit ang barbarismo ng kapitalistang mundo ay hindi lang nakikita sa mga teroristang aksyon at sa simpatiya na nakuha nito mula sa isang bahagi ng kabataan. Pinakita din nito sa tagong paraan na ang burgesya ay nagpapagaling gamit ang ganitong mga drama.

Sa panahon na sinulat ang artikulong ito, ang kapitalistang mundo, sa pamumuno ng pangunahing “demokratikong” mga lider, ay magsagawa ng kanilang nakapandidiring operasyon. Sa Paris, sa Linggo, Enero 11, isang malaking demonstrasyon ang pinaplano, sa ilalim ni Presidente Holland at lahat ng mga pampulitikang lider sa bansa, kasama ang mga lider ng mundo tulad nila Angela Merkel, David Cameron, mga pangulo ng gobyerno ng Espanya, Italya at marami pang ibang bansa sa Uropa, kundi kasama din ang Hari ng Jordan, Mahmoud Abbas, Presidente ng Palestinian Authority, at Benjamin Netanyahu, Primero Ministro ng Israel[6]. 

Habang daang libong tao ang ispontanyong lumabas sa lansangan sa gabi ng Enero 7, ang mga pulitiko, mula kay François Hollande, at media ng Pransya ay sinimulan ang kanilang kampanya: "Kalayaan sa pamamahayag at demokrasya ang nasa peligro ", "Kailangang kumilos at magkaisa tayo para ipagtanggol ang mga halaga ng ating republika." Dumarami, sa mga pagtitipon pagkatapos ng 7 Enero, narinig natin ang pambansang awit ng Pransya, ang "Marseillaise," na sinabi sa korus na "diligin ang ating lupa ng dugo ng mga makasalanan!" …"Pambansang Pagkakaisa", "pagtatanggol sa demokrasya ", ito ang mga mensahe na nais ng naghaharing uri na isalaksak sa ating mga ulo, ibig sabihin ang mga islogan na nagbigay katuwiran para hilahin at masakerin ang milyun-milyong manggagawa sa dalawang pandaigdigang digmaan. Sinabi din ni Hollande sa kanyang unang talumpati: sa pamamagitan ng pagpapadala ng hukbo sa Aprika, laluna sa Mali, sinimulan na ng Pransya ang pakikipaglaban sa terorismo (katulad ng paliwanag ni Bush sa interbensyong militar ng US sa Iraq noong 2003). Ang imperyalistang interes ng burgesyang Pranses ay malinaw na walang kaugnayan sa mga interbensyong ito!

Kawawang Cabu, Charb, Tignous, Wolinski! Una silang pinatay ng mga panatikong islamista. Pinatay na naman sila sa ikalawang pagkakataon ng mga representante at “tagahanga” ng burgis na "demokrasya", lahat ng mga pangulo ng mga estado at gobyerno ng naaagnas na pandaigdigang sistema ay responsable sa barbarismo na lumukob sa lipunan ng tao: kapitalismo. At ang mga pampulitikang lider na ito ay walang alinlangang gumamit ng teror, asasinasyon, at paghihiganti laban sa mga sibilyan kung ang pag-uusapan ay pagtatanggol sa interes ng sistema at naghaharing uri, ang burgesya.

Para wakasan ang barbarismo na pinakita ng pamamaslang sa Paris Enero 2015, tiyak na hindi ito magmula sa mga aksyon ng mga pangunahing tagasuporta at tagagarantiya ng ekonomikong sistema na siyang dahilan ng barbarismo. Magawa lamang ito sa pamamagitan ng pagwasak ng pandaigdigang proletaryado sa sistema, ibig sabihin, ng isang uri na ang kooperasyon ang lumikha ng halos lahat ng yaman ng lipunan, at papalitan ng isang tunay na unibersal na komunidad ng tao na hindi nakabase sa tubo, kompetisyon at pagsasamantala ng tao sa tao kundi sa abolisyon ng mga labing ito sa kasaysayan ng tao. Isang lipunan na "ang asosasyon kung saan ang malayang pag-unlad ng isa ay kondisyon para sa malayang pag-unlad ng lahat "[7], ang komunistang lipunan.

Révolution Internationale (11/01/2014)