Ang buong mundo ngayon ay niyanig ng mga protesta at pag-alsa ng masa laban sa kahirapan,kawalan ng trabaho, mababang sahod, at iba pang panlipunang problemang dulot ngpandaigdigang krisis ng kapitalismo.

Dito saPilipinas, patuloy ang panlilinlang ng kapitalistang rehimeng Aquino na angproblema ng bansa ay korupsyon at maling pamamahala sa estado. Ayon pa sakasinungalingang ito, kung mga “maka-tao, maka-Diyos at makabayan” lamang angnasa tuktok ng kapangyarihan, uunlad ang bayan at ang kanyang mamamayan”. Samadaling sabi, ang mensahe ng naghaharing uri ay: Hindi problema angkapitalistang sistema. Ang problema ay ang tamang pagpili ng taumbayan panahonng eleksyon sa mga kandidatong iluklok nila sa kapangyarihan upang mamuno sakanila at mamahala sa pambansang kapitalismo.

Sa kabilangbanda, sa likod ng mga radikal na lenggwahe ng iba’t-ibang paksyon ng Kaliwatulad ng “rebolusyon”, “panlipunang pagbabago”, “sosyalismo”, “komunismo”, aysalungat naman ang kanilang programa at praktika: unyonismo, parliyamentarismo,repormismo, nasyunalismo at gerilya-ismo. Lahat ng ito ay umaayon sa makauringinteres ng burgesya at hindi kumukwestyon sa puno’t-dulo ng kahirapan atdelubyong naranasan ng mamamayan: ang sistemang sahuran mismo, ang sistema ng kalakal,tubo at merkado.

Kaya namannagkakaisa ang Kanan at Kaliwa sa panlilinlang sa uring manggagawa at masanganakpawis na sa pamamagitan ng pagpapatupad ng burges-demokratikong sistema aymaabot ng proletaryado ang lipunang walang pagsasamantala at pang-aapi, sakabila ng ilang dekadang karanasan hanggang sa mga nangyayaring pag-aalsa saHilagang Aprika at Gitnang Silangan sa kasalukuyan, na ang diktadura,demokrasya, at maging “sosyalista” at “anti-imperyalistang sistema ngkapitalistang paghahari ay walang kaibahan: gumagamit ng dahas, panunupil atpanlilinlang sa uring manggagawa at maralita para tanggapin ang mga atake ngkapitalistang sistema na nasa pinakamatinding krisis mula noong 1960s.

Angkontra-rebolusyonaryong linya ng Kaliwa na “demokratikong” rebolusyon muna bagoang sosyalistang rebolusyon ang siyang pangunahing dahilan kung bakit tinutulaknito ang lumalabang mamamayan na magsakripisyo at magpakamatay para suportahanang isang paksyon ng naghaharing uri laban sa isang paksyon gaya ng nangyayaringayon sa Libya, o kaya linlangin ang mahihirap na suportahan ang mga“anti-imperyalista” ngunit hayagang mapanupil at mapagsamantalahang rehimengaya ng sa Venezuela, Cuba, Iran, Hilagang Korea at maging sa Libya sa pamumunong diktador na si Gadaffy. Ito ang tinatawag ng Kaliwa na “pakikipag-isangprente laban sa imperyalismo”.

Pinapipiling Kaliwa ang manggagawa at mamamayan sa kapitalismo ng estado laban sapribadong kapitalismo at nililinlang ang masa na ang una ay mas mabuti kaysahuli, at higit sa lahat, ito ay daan patungo sa ganap na pagpawi ng kahirapanat pagsasamantala.

Sa ibaba ayartikulo ng World Revolution (seksyon ng Internasyunal na Komunistang Tunguhinsa Britanya)  na salin mula sa English.Ang artikulong ito, sa kabila na tumatalakay sa sitwasyon sa Britanya ay maymalaking kabuluhan sa pagsusuri sa kalagayan ng Pilipinas. Komon ang problemang mga manggagawa sa buong mundo at komon din ang solusyon sa problemang ito.Komon din ang katangian ng atake, panunupil at panlilinlang ng mga paksyon ngburgesya, ito man ay mula sa Kanan o Kaliwa.

Malinaw dinna inilantad ng artikulo ang pananabotahe ng Kaliwa gamit ang radikal napananalita. Nanawagan ng mga rali, demonstrasyon at protesta pero paisa-isa,hiwa-hiwalay – bawat syudad, probinsya o rehiyon. Sa Pilipinas, kung manawaganman ang Kaliwa ng mga pambansang kilos-protesta ay isang araw lamang bilang “pambansangaraw ng paglaban o protesta” at pagkatapos ay balik na naman sa ‘normal’ napamumuhay ang masa bilang alipin ng kapital. Kung meron mang ‘mas militanteng’pagkilos ang Kaliwa ito ay lubhang nakakapagod na mga ‘lakbayan’ o malalayongmartsa sa loob ng ilang araw sa layunin na makuha ang atensyon ng burges namedia at pang-engganyo sa burges na oposisyon na pondohan ang mga kampanyanila.  Ang ultimong layunin ng mgapagkilos na ito ay para pansinin ng bulok na kongreso o kaya para makipag-usapsa burukratikong mga lider ng Kaliwa at unyon ang kapitalistang estado o kayakongreso para sa isang bonggang negosasyon, ng sa gayon ay sisikat angorganisasyon at unyon na pinamunuan nila bilang “tunay na tagapagtanggol” ngmga pinagsamantalahan at inaapi.

Atpagkatapos pagurin ng Kaliwa ang masa sa hindi epektibong mga porma ng protestaay tutungo na lang sa maliitang ‘quick reaction protests’ kung saan iilan nalamang ang lalahok at ang tanging layunin ay lalabas sila sa dyaryo attelebisyon kinabukasan.

Mataposmatalo ang pakikibaka dahil sa pananabotahe nila ay ang masa pa ang sisihin sahuli: hindi pa mataas ang kamulatan (ibig sabihin, hindi pa lubusang bulag nasusunod sa mga atas ng mga lider na nagpaplano ng patago o kaya sa loob ng mgade-aircon na opisina ng NGOs na kontrolado nila) o kaya hindi pa handa ang masasa militanteng mga paglaban.

Internasyonalismo,3/12/11

-------------------------------------------------------

Habang umuulan ang mga atakelaban sa ating istandanrd ng pamumuhay – ito man ay pagbawas sa mga panlipunangserbisyo gaya ng kalusugan, edukasyon, benepisyo at lokal na serbisyo, sapamamagitan ng tanggalan sa trabaho kapwa sa pampubliko at pribadong sektor, sapamamagitan ng pagtaas ng matrikula o abolisyon ng EMA, o sa pamamagitan ngpagtaas ng presyo ng mga batayang bilihin – ang TUC ay ilang buwan na ngayongnagsasabi na lumahok tayo sa malaking demonstrasyon ngayong Marso 26. Sabi ngmga panginoon ng unyon na kung marami ang lalahok sa demonstrasyon sa araw naiyon, magbibigay ito ng malinaw na mensahe sa gobyernong Lib-Con, na magsimulangmagtalakay sa pagpasok ng Abril sa mas masahol na paghihigpit kaysa atingnaranasan sa kasalukuyan. Maipakita nito na mas dumarami ang mga manggagawa,walang trabaho, estudyante at retirado, sa madaling sabi, mas maraming bahaging uring manggagawa ang tutol sa programang pagbabawas ng gobyerno atnaghahanap ng “alternatibo”.

At walang duda na dumarami angmamamayan na sawa na sa argumento na wala tayong pagpipilian kundi tanggapinang bulag na mga batas ng sistemang nasa matinding krisis. Walang pagpipiliankundi tanggapin ang gamot ng mga politiko na nagsasabi sa atin na ang hinaharapay maging maaliwalas muli. Wala ring duda na dumarami ang mga tao na hindi nakontento na manatili lamang sa bahay at magreklamo, kundi nais ng lumabas salansangan, makisama sa iba na ganon din ang nararamdaman, at buuin ang mgasarili bilang makapangyarihang pwersa para mapansin ng mga nasa kapangyarihan. Angmga demonstrasyon at okupasyon ng mga estudyante sa Britanya sa huling bahaginoong nakaraang taon ay nagbigay lakas sa mga manggagawang gustong lumalaban,ang malalaking pag-aalsa na kumalat sa buong Hilagang Aprika at GitnangSilangan ay isang senyales ng pag-asa.

Pero kung may mensahe sa atin angmga kilusang ito, mga kilusan na tunay talagang epektibo upang aktwal namapwersa ang mga nasa kapangyarihan na umatras at magbigay ng konsesyon, ito ayhindi dapat susunod ang mamamayan sa atas ng mga propesyunal na lider ng‘oposisyon’, gaya nila El Baradei at ng Muslim Brotherhood sa Ehipto o ng TUC atPartido ng Paggawa sa Britanya. Mangyayari lamang ito kung ang mamamayan aymagsimulang kikilos at mag-isip para sa kanilang sarili, sa mas malawak nasaklaw  – gaya ng napakalaking pagkakaisang tao na nagsimulang organisahin ang sarili sa Tahrir Square, gaya nglibu-libong manggagawa sa Ehipto na ispontanyong nagwelga at nakibaka para sakanilang sariling mga kahilingan, gaya ng mga estudyante na nakakita ng bago atmalikhaing paraan para labanan ang panunupil ng polisya, gaya ng mga batangestudyante na sumama sa kilusang estudyante na hindi na hinintay ang walangkataposang botohan sa balota ng unyon …..

Ang TUC at ang Partido ng Paggawa,kasama ang maraming mga grupo ng ‘kaliwa’ bilang ahente nila, ay nandoon paratiyakin na ang protesta at rebelyon ay katanggap-tanggap sa mga nasakapangyarihan. Halos walang sinabi ang TUC sa panahon ng 1997 hanggang 2010 habangang kaniyang mga kaibigan sa Partido ng Paggawa ay naglunsad ng malawakangatake sa istandard ng pamumuhay ng mga manggagawa, mga atake na pinagpatuloy atpinabibilis ng kasalukuyang rehimen. Ito ay dahil ang panlipunangsitwasyon ay iba na – maliit ang peligro noon na lalaban ang mamamayan. Ngayonna lumalaki na ang peligro, ang ‘opisyal’ na oposisyon ay pinalakas angpagsisikap na kontrolin ang kilusang masa at para manatili silang popular. Ginagawaito araw-araw ng mga unyon sa pamamagitan ng pagtali sa mga manggagawa sa legalna balota at pag-iwas sa ‘segundaryong’ aksyon. At ngayon, sa Marso 26, ginawanilang pambansang antas: isang malaking martsa mula A hanggang B, at pagkataposay uuwi na tayo. At sa panahon mismo ng martsa ang TUC ay direktangnakikipag-usap sa Scotland Yard para tiyakin na matupad ang kanilang napagkaisahangplano.

Totoo, ang ilan sa mas radikal naunyon at pampulitikang grupo ay nanawagan ng higit pa sa isang martsa lang: gustonila ang TUC ay mamuno sa isang ‘koordinang welga’, o kaya mawagan ng isang‘pangkalahatang welga’. Pero ang paraang ito ay sumusuporta lamang sa ideya naang pinakamabisang gawin natin ay itulak ang opisyal na oposisyon upangepektibong kikilos para sa atin, sa halip na tayo mismo ang mag-organisa atmagpalawak sa pakikibaka.      

 Kung meron mang tunay na oposisyon sa naghaharinguri at sa kanyang atake sa ating pamumuhay, hindi sapat ang isang malakingdemonstrasyon: dapat bahagi ito ng isang mas malawak na kilusang welga, okupasyon,demonstrasyon at iba pang aksyon, na direktang kontrolado ng mga pangmasangpulong at handang labagin ang mga batas na nais gawing pasibo ang paglaban atmapanghati.

At sa panahon na lalahok tayo samga demonstrasyon, ito man ay lokal na mga rali o malakihang pambansang martsa,gamitin natin ang mga ito para makipag-ugnayan sa iba’t-ibang sentro ngpaglaban, iba’t-ibang sektor ng uring manggagawa. Mag-organisa tayo ng atingsariling mga pulong sa lansangan na sa halip na makinig sa mga sikat natagapagsalita ay malaya tayong magpalitan ng ating sariling karanasan mula saating sariling pakikibaka at maghanda para sa susunod na mga laban sa hinaharap.Lahat ng mga tumindig para sa independyente, mga pakikibaka na inoorganisamismo ng mga manggagawa, ay dapat gamitin ang mga demonstrasyong ito paramagkita-kita at mag-usap-usap paano makaugnay ang mas malawak na bilang ngsariling uri.

At gamitin din natin ang naturangmga okasyon para hamunin hindi lang ang mga walang silbing paraan na inihapagng oposisyon, kundi pati na rin ang maling perspektiba na inilalako nila saatin para sa hinaharap. Ang ‘alternatibo’ ng TUC  na ‘trabaho, kaunlaran, hustisya’, halimbawa, ayganap na mapanlinlang: ang sistemang ito ay nasa wala ng solusyon na krisis athindi makagarantiya ng trabaho sa bawat isa; kahit pa posible na hindihahantong sa malaking utang ng estado, ang kapitalistang kaunlaran ay nakabataylamang sa papalaking pagsasamantala sa mga manggagawa at lalupang pagsira sakalikasan; at ang lipunan na nakabatay sa pagsaamantala ng isang uri sa isa paay walang hustisya. Sa pagsusuma: sa loob ng kapitalismo, walang ‘alternatiba’maliban sa tumitinding paghihigpit at barbarismo. Ang tanging tunay naalternatibo ay labanan ang kapitalistang rehimen para maihanda ang batayan parasa ganap na pagbabago sa lipunan. 

WR 5/3/11

Inspirasyon para sa manggagawa sa buong mundo ang mga kaganapan ngayon sa Uropa partikular sa Espanya. Pinakita ng manggagawang Espanyol ang posibleng daan na tatahakin ng internasyunal na proletaryado para epektibong labanan ang mga atake ng kapital sa ating pamumuhay.

Bagamat minorya pa lamang sa hanay ng manggagawang Espanyol ang humawak sa tamang daan ng pakikibaka, ang minoryang ito ay nasa loob naman ng mga asembliya ng manggagawa at aktibong lumahok sa mga diskusyon at debate.

Ang mga pakikibaka ngayon sa iba't-ibang panig ng mundo laban sa mga atake ng kapital at estado na nasa matinding krisis ay isang silahis na ang uring manggagawa ay may kapasidad na mamulat at mag-organisa sa sarili para sa kanyang makauring interes.

Kabaliktaran naman ang ginagawa ng Kaliwa at mga unyon nila laluna sa Pilipinas kung saan nalubog sa repormismo at pagtatanggol sa pambansang interes ng burgesyang Pilipino sa ngalan ng "anti-imperyalismo". Itinali ng mga Kaliwang organisasyon ang militansya ng proletaryado sa parliyamentarismo at "pakikibaka" para isabatas ng kapitalistang kongreso ang diumano mga maka-manggagawa at maralitang panukala ng diumano "representante" ng taumbayan sa loob ng bulok na kongreso. Hinatak nila ang mga pagkilos ng manggagawa sa bangayan ng mga paksyon ng naghaharing uri, sa pagitan ng paksyong Aquino at paksyong Arroyo sa usapin ng parusahan si Gloria, ng korupsyon ng nagdaang rehimen, ng "pambansang soberanya" sa isyu ng Spratly at iba pang katulad.

Pinakita ng kasalukuyang kilusan sa Espanya na hindi ang parliyamento ang "rebolusyonaryong tribuna" kundi nasa lansangan. Wala sa mga "radikal" na talumpati ng mga "representante" ng masa sa bulwagan ng bulok na kongreso ang tunay na tinig ng masang anakpawis kundi nasa mga asembliya at diskusyon mismo ng masang nakibaka sa lansangan. Ang kapasyahan at direksyon ng pakikibaka ay hindi patagong pinag-uusapan ng iilang kadre at full-timers ng mga Kaliwang organisasyon at mga unyon nila kundi hayagang pinagdedebatehan ng malawak na masang kalahok sa mga asembliya sa gitna ng mga pakikibaka. Iilan lamang ito sa mga matingkad na aral na makukuha ng militanteng manggagawa sa Pilipinas sa kasalukuyang karanasan ng internasyunal na proletaryado para sa darating pang mas malawak at matinding internasyunal na proletaryong pakikibaka. Subalit ang batayang aral na kailangang panghawakan ng masang manggagawa ay ang pakikiisa at koordinasyon ng pakikibaka sa pandaigdigang saklaw. Tanging sa internasyunal na lawak lamang ng laban maigupo natin ang mga kaaway sa uri.   

Nasa ibaba ang salin mula sa English ng pagsuma ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin (IKT) sa mga pinakahuling kaganapan sa Espanya mula 19 Hunyo.

3M, 7/19/11

---------------------------------------

Sa Linggo, 19 ng Hunyo mayroong malakihang mga demonstrasyon sa 60 syudad sa buong Espanya. Ayon sa ilang datos, mayroong 140,000 sa Madrid, 100,000 sa Barcelona, 60,000 sa Valencia, 25,000 sa Seville, 8000 sa Vigo, 20,000 sa Bilbao, 20,000 sa Zaragoza, 10,000 sa Alicante at 15,000 sa Malaga.

Impresibo na ang dami ng bilang, pero mas mahalaga ang konteksto. Sa nagdaang dalawang linggo, ang mga politiko at ang media, sa tulong ng Real Democracia Ya mula sa loob, ay pinipilit ang kilusan na maghain ng ‘mga kongkretong panukala', sa layuning higupin ito sa mga demokratikong reporma, pero noong linggo ng 19 ng Hunyo naglagay ang mga organisador  ng mobilisasyon ng ‘panlipunang laman' at pinakita ng mga demonstrasyon mismo ang ganitong tendensya; sa Bilbao ang pinaka-gamit na islogan ay "hindi nakayanan ng karahasan hanggang sa katapusan ng buwan". Sa Valencia ang pangunahing istrimer ay "Atin ang bukas", habang sa Valladolid ay "Ang kawalan ng trabaho at demolisyon ay karahasan din". Sa Madrid ang mga demonstrasyon ay pinangunahan ng Mga Asembliya ng mga Komunidad at Mamamayan ng Timog - ang lugar na pinaka-konsentrado ang kawalan ng trabaho. Ang istrimer ay "Lahat nagkaisa laban sa krisis at Kapital", at ang mga kahilingan nito ay "WALANG PAGBAWAS SA BILANG NG MANGGAGAWA, PENSYON O PANLIPUNANG SERBISYO; LABANAN ANG KAWALAN NG TRABAHO; PAKIKIBAKA NG MANGGAGAWA; IBABA ANG PRESYO, ITAAS ANG SAHOD; TAASAN NG BUHIS ANG MAYAYAMAN; IPAGTANGGOL ANG SERBISYONG PANGKALUSUGAN, WALANG PRIBATISASYON SA KALUSUGAN, EDUKASYON, BANGKO AT IBA PA SAAN MAN SILA GALING, MABUHAY ANG PAGKAKAISA NG URING MANGGAGAWA".

Ang kolektibo sa Alicante ay ganun din ang manipesto. Sa Valencia ang Autonomous and Anti-capitalist Bloc, binuo ng mga kolektibo na aktibo sa mga asembliya, ay pinagtanggol ang manipesto na nagsasabing "Nais namin ng kasagutan sa kawalan ng trabaho. Ang mga walang trabaho, ang mga temporaryong may trabaho kasama ang nasa impormal na sektor na nagtipon sa mga asembliya ay nagpahayag ng aming kolektibong pagsang-ayon sa sumusunod na mga kahilingan at ng kanilang katuparan. Nais naming bawiin ang Batas sa Reporma sa Paggawa at ang mapang-aping ERE at ang pagbawas sa bayad ng pagtanggal sa trabaho ng 20 araw. Nais naming bawiin ang Batas sa Reporma sa Pensyon dahil sa likod nito ay kahirapan at ayaw naming makaranas ng mas matinding paghihirap at kawalan ng kinabukasan. Nais naming ihinto ang demolisyon. Ang makataong pangangailangan ng bahay ay lampas pa sa bulag na batas ng negosyo at maksimum na tubo. TUTOL kami sa pagbawas sa edukasyon at kalusugan, sa panibagong tanggalan na inihanda ng administrasyong rehiyonal at syudad matapos ang huling halalan".

Ang Martsa sa Madrid ay organisado sa iba't-ibang kolum na binuo ng mamamayan mula sa 7 lungsod o komunidad sa paligid. Mas dumami ang sumama sa martsa habang naglalakad ang mga tao. Ang mga "ahas" na ito ay kabilang sa proletaryong tradisyon sa mga welga sa pagitan ng 1972-76 (kabilang na sa Pransya ng Mayo 68) na nagmula sa mga proletaryong konsentrasyon - gaya ng "tanglaw" na pabrikang Standard sa Madrid. Ang mga demonstrasyon ay humigop ng mas maraming manggagawa, mga kapitbahay, walang trabaho at kabataan habang nag-ipun-ipon sa sentro. Ang tradisyong ito ay lumitaw sa mga pakikibaka sa Vigo sa 2006 at 2009.

Sa Madrid, binasa ang isang manipesto na nanawagan ng "Maghanda ang mga asembliya para sa isang pangkalahatang welga", at sinalubong ng malawakang sigaw na "Mabuhay ang uring manggagawa".

Panahon ng transisyon

Sa artikulong ‘Mula sa Tahrir Square hanggang sa Puerta del Sol', sinabi namin na "bagamat ito mismo ay simbolo, ang kilusang 15M, ang mobilisasyong ito ay hindi lumikha ng kilusan kundi nagbigay lamang ng panimulang balat. Pero sa realidad ang balat na ito ay naglalaman ng utopyang ilusyon sa ideya ng ‘panunumbalik ng demokrasya' sa Estado ng Espanya". Signipikanteng sektor ng kilusan ang nagtangkang humiwalay mula sa balat na ito, at ang mga demonstrasyon sa 19 Hunyo ay patungo sa direksyong ito. Pumasok tayo sa panibagong yugto. Hindi natin alam kailan at paano magkahugis ito sa kongkreto pero ito ay patungo sa pagbuo ng mga asembliya at pakikibaka ayon sa makauring balangkas laban sa paghihigpit; tungo sa pagkakaisa ng mga pinagsamantalahan, babasagin ang lahat ng harang sa pagitan ng mga sektor, pabrika, pinagmulan, panlipunang kalagayan, atbp, isang oryentasyon na ganap na susulong batay sa perspektiba ng internasyunal na pakikibaka laban sa kapitalismo.

Hindi madali ang pagsakongkreto nito. Una, ito ay dahil sa mga ilusyon at kalituhan hinggil sa demokrasya, hinggil sa pagiging mamamayan at ‘reporma', na malakas ang impluwensya sa maraming bahagi ng kilusan; at mas pinalakas pa sa panggigiit ng DRY, mga politiko, at media, na nagsasamantala sa umiiral na pagdududa, ng pagmamadaling makakita ng ‘mabilis at tunay na resulta', sa pagkabahala sa lawak ng mga pangyayari, na para mapanatili ang kilusan ay ikinulong sa mga ideya hinggil sa ‘reporma', ‘pagka-mamamayan', ‘demokrasya'; mga ideya hinggil sa pagkuha ng ‘tiyak na pag-unlad', isang ‘tigil-putukan', sa harap ng mabangis na mga atake laban sa ating lahat.

Pangalawa, ang mobilisasyon ng mga manggagawa sa mga pabrika ay isang kagitingan, sa kabila ng pananakot, sa katotohanan ng kawalan ng kita ay malaking salik na sa maraming pamilya sa pagitan ng katanggap-tanggap na pamumuhay at pagdarahop o sa pagitan ng may makain o wala. Sa ganitong sitwasyon, ang pakikibaka ay hindi bunga ng ‘indibidwal na kapasyahan', gaya ng nais ipanukala ng mga unyon at demokratikong ideolohiya. Magmula ito sa pag-unlad ng kolektibong lakas at kamulatan upang makita ang papel ng unyon na sa kasalukuyan ay tila ‘hindi makita sa pakikibaka' pero aktibo sa mga pabrika sa paghasik ng kanilang sektoral na lason, nagsisikap na itali ang sektor o pabrika sa kulungan, tinututulan ang lahat ng pagtatangka para sa hayagang pakikibaka.

Malamang patungo na tayo sa pagsabog ng mga hayagang pakikibaka, pero masalubong ang maraming balakid. Ang pinakamainam na kontribusyong magawa natin sa prosesong ito ay subukan at halawin ang mga aral sa mga kaganapan mula sa 15 ng Mayo hanggang sa 19 ng Hunyo at tingnan ang perspektiba sa hinaharap.

Ito ang ating kalakasan

Sa nagdaang mga taon paulit-ulit ang katagang: paanong wala pa ring nangyari sa harap ng maraming kaganapan?

Nang pumutok ang krisis sinabi namin na ang unang mga pakikibaka ay "malamang, sa simula, ay maging desperado at relatibong hiwa-hiwalay na mga pakikibaka, sa kabila ng posibilidad na makakuha sila ng tunay na simpatiya mula sa ibang sektor ng uring manggagawa. Dahil dito, sa darating na panahon, sa kabila ng katotohanan na wala tayong nakikitang malawakang pagtutol mula sa uring manggagawa sa mga atake ay hindi dapat isipin na sumuko na ito para ipagtanggol ang kanyang interes. Nasa ikalawang yugto, kung saan hindi na ito masyado bulnerable sa pananakot ng burgesya, na maisip ng mga manggagawa na sa isang nagkakaisa at solidong pakikibaka mapaatras ang mga atake ng naghaharing uri, laluna kung ang huli ay magtangkang ang buong uring manggagawa ang pagbayarin sa napakalaking depisit sa badyet na naiipon ngayon dahil sa mga plano na isalba ang mga bangko at palakasin ang ekonomiya. Dito malamang makita natin ang pag-unlad ng malawakang pakikibaka ng mga manggagawa. Hindi ibig sabihin nito na wala ang mga rebolusyonaryo sa kasalukuyang mga pakikibaka. Bahagi sila sa mga karanasan na madaanan ng proletaryado para isulong ang pakikibaka laban sa kapitalismo" (Resolusyon sa Internasyunal na Sitwasyon, Ika-18 Internasyunal na Kongreso ng IKT).

Itong "ikalawang yugto" ay nagsimula ng sumikad - na may kahirapan - sa serye ng mga kilusan, tulad ng laban sa Reporma sa Pensyon sa Pransya (Oktubre 2010), ng mga kabataan sa Britanya laban sa pagtaas ng matrikula (Nobyembre/Disyembre 2010), ng malalaking kilusan sa Ehipto at Tunisia kung saan maidagdag ang kasalukuyang pakikibaka sa Espanya at Gresya.

Sa loob ng mahigit isang buwan, naipamalas ng mga asembliya at demonstrasyon na maari tayong magkaisa, na hindi ito isang pangarap kundi kabaliktaran, ito ay pagpapalakas, isang malaking kasiyahan. Sa pananaliksik sa internet ay mabasa ang sumusunod na mga makabagbag-damdaming testimonya hinggil sa 19 Hunyo: "Ang paligid ay tila isang pyesta. Nagmartsa kaming lahat, lahat ng klase ng tao: kabataan, retirado, mga pamilya kasama ang mga anak, mga taong walang grupo... at mga nasa komunidad na nagmamasid sa kanilang mga bahay habang pumapalakpak sa amin. Umuwi kami sa aming mga bahay na may malaking ngiti. Hindi lang naramdaman na lumahok ka sa isang mabuting kilusan, kundi isang kaganapan na mabuti ang kinalabasan".

Naharap sa panlipunang lindol marami tayong nabasa na ‘ang mga manggagawa ay hindi kumikilos' at napunta pa ito sa masahol na radikal na ideyang ang ‘sangkatauhan ay masama talaga sa kaibuturan', atbp. Ngayon nasaksihan natin ang pagsibol ng pagdadamayan, pagkakaisa, kolektibong lakas. Hindi ibig sabihin nito na maliitin natin ang seryosong mga balakid mula sa natural na katangian ng kapitalismo - mabangis na kompetisyon, kakulangan ng tiwala ng bawat isa - at ito ay hadlang sa pagkakaisa. Ang pag-unlad ay makamit lamang sa pamamagitan ng masikhay na pagkilos batay sa nagkakaisa at malawakang pakikibaka ng uring manggagawa, ang uri na siyang kolektibo at sahurang tagapaglikha ng yaman ng lipunan; ang uri na mismong may kapasidad na buuin ang pagiging makatao ng tao.

Kabaliktaran sa nangibabaw na kawalang pakialam, itong buhay na karanasan ay nagpatibay sa ideya na mayroon tayong lakas para harapin ang kapital at ang estado. "Anga pagguho ng bloke sa Silangan at sa tinaguriang ‘sosyalistang' mga rehimen, sa nakabinging kampanya sa ‘katapusan ng komunismo', at maging sa ‘katapusan ng makauring pakikibaka' ay nagbigay ng matinding bigwas sa kamulatan at militansya ng uring manggagawa. Nakaranas ang proletaryado ng hayag na pag-atras sa dalawang antas na ito, pag-atras na umabot sa mahigit sampung taon...nagawa nito (ang burgesya) na lumikha ng malakas na damdaming kawalang lakas sa loob ng uring manggagawa dahil hindi nito nagawang maglunsad ng malawakang mga pakikibaka" (Resolusyon sa Internasyunal na Sitwasyon, Ika-18 Internasyunal na Kongreso).

Tulad ng sinabi ng isang demonstrador na "Nagbibigay-lakas na makita ang mga tao sa plaza na nagdiskusyon ng politika o nakibaka para sa kanilang karapatan. Hindi ba nagbibigay ito ng pakiramdam na muli nating nakontrol ang lansangan?" Pinakita nitong muling pagbawi sa lansangan ang namumuong kolektibong lakas. Mahaba at mahirap ang daan, pero ang mga batayan para sa pagsabog ng malawakang pakikibaka ng uring manggagawa ay inilalatag na. Makatulong ito sa uring manggagawa na palaguin ang tiwala sa sarili at sa pag-unawa na ito ay isang panlipunang pwersang may kapasidad na labanan ang sistema at itayo ang bagong lipunan.

Ang 15 ng Mayo ay hindi dapat maliitin na pagsabog lamang ng galit. Nagbigay daan ito para maunawaan ang mga dahilan ng pakikibaka at ng paraan para organisahin ang pakikibaka: ang mga araw-araw na asembliya. Isang demonstrador sa 19 Hunyo ang nagsabing "ang pinakamainam ay ang mga asembliya, malaya ang magsalita, nakikinig ang mga tao, mataas ang pag-iisip, libu-libong mga tao na hindi kilala ang isa't-isa ay nagkaroon ng komon na kasunduan. Hindi ba napakaganda?"

Ang uring manggagawa ay hindi isang disiplinadong hukbo na ang mga membro ay sumusunod lamang sa atas ng isang dakilang lider. Ang pananaw na ito sa daigdig ay kailangan ng ilagay sa basurahan ng kasaysayan bilang luma at walang kwentang bagay! Ang uring manggagawa ay isang masa na nag-iisip, nagtatalakay, kumikilos, nag-oorganisa sa kolektibo at praternal na paraan, pinag-isa ang angking galing ng bawat isa sa isang higanteng kombinasyon ng pagkilos. Ang kongkretong paraan ng implementasyon ng ganitong pananaw ay ang mga asembliya. "Lahat ng kapangyarihan sa mga asembliya" - narinig ito sa Madrid at Valencia. "Ang islogang ‘lahat ng kapangyarihan sa mga asembliya' na lumitaw sa loob ng kilusan, bagamat sa hanay pa lang ng minorya, ay tanda ng dating islogan ng rebolusyong Ruso: ‘lahat ng kapangyarihan sa mga sobyet'".

Kahit binhi pa lamang, inihapag ng kilusan ang pangangailangan ng internasyunal na pakikibaka. Sa demosntrasyon sa Valencia may mga sigaw ng "Ang kilusang ito ay walang prontera". May mga ganitong inisyatiba sa ibang lugar, bagamat medyo malamya at lito. Iba't-ibang grupo ay nag-orgnisa ng mga demonstrasyon "para sa isang rebolusyon sa Uropa"; sa 15 ng Hunyo may mga demonstrasyon na sumusuporta sa pakikibaka sa Gresya. Sa 19 ng Hunyo mayroong mga internasyunalistang islogan: isang plakard ang nakasaad ay "Isang masayang nagkakaisang mundo", at sa wikang English "World Revolution" (Pandaigdigang Rebolusyon).

Sa maraming taon, ang tinawag na ‘globalisasyon ng ekonomiya' ay ginamit ng kaliwa ng burgesya para manulsol ng makabayang sentimyento, sa katagang ‘walang estadong pamilihan', ‘pambansang soberanya', ibig sabihin, nanawagan sa mga manggagawa na maging mas makabayan kaysa burgesya mismo! Hindi lang dahil sa paglala ng krisis kundi dahil din sa pag-unlad ng paggamit ng internet, social networks, atbp, kinukwestyon na ito ng mga kabataang manggagawa. Dahil naharap sa globalisasyon ng ekonomiya kailangang sagutin ito ng internasyunal na gobalisasyon ng pakikibaka, naharap sa pandaigdigang kahirapan ang tanging posibleng sagot ay pandaigdigang pakikibaka.

Malawak ang epekto ng kilusan. Ang mga demonstrasyon na umuunlad sa Gresya sa nagdaang dalawang buwan ay sinunod ang katulad na ‘modelo' ng konsentrasyon at pangmasang asembliya sa pangunahing mga plaza, na direkta at mulat na pinalago sa mga kaganapan sa Espanya. Ayon sa Kaosenlared  sa 19 ng Hunyo "libu-lbong tao ang nagrali nitong linggo sa Syntagma Square, sa harap ng parliyamento ng Gresya, sa sunod-sunod na linggo bilang tugon sa tinawag na buong Uropa na kilusan ng mga "diskontento" para tutulan ang mga paghihigpit".

Sa Pransya, Belgium, Mexico, Portugal, mayroong regular na mga asembliya, bagamat mas maliit, na nagpahayag ng pakikiisa sa mga may diskontento at naglunsad ng diskusyon. "Mga 300 tao, karamihan kabataan, nagmartsa noong linggo ng gabi sa sentro ng Lisbon na tinawag ng "Democracia Real Ya", inspirado ng ‘diskontento' sa Espanya. Kalmadong nagmartsa ang mga taga Portugal sa likod ang isang istrimer ma mabasa ang ‘Uropa bumangon ka', ‘Espanya, Gresya, Ireland, Portugal:ang ating pakikibaka ay internasyunal'; sa Pransya "Inaresto ng polisyang Pranses ang mga 100 ‘diskontento' ng tinangka nilang magrali sa harap ng Notre Dame, sa Paris. Sa gabi, mayroong ispontanyong sit down demonstration para iprotesta ang nangyari sa Espanya".

Sa harap ng hindi na makayang sitwasyon maghanda sa panibagong laban!

Lalupang lumalim ang krisis sa utang sa kasalukuyan. Ang sinasabing mga eksperto ay umamin na sa kabila ng sinasabing ‘muling pagbangon' ng pandaigdigang ekonomiya ay malamang ang panibagong pagbagsak na mas malala kaysa Oktubre 2008. Ang Gresya ay walang hanggang balon: ang bawat planong pagsalba ay nauwi sa panibagong mga planong pagsalba at nanatili pa ring nasa bingit ng pagkabangkarota ang estado, isang penomenon na hindi lamang sa Gresya kundi nagbabanta din sa Amerika, ang pangunahing kapangyarihan ng daigdig.

Pinakita ng krisis sa utang ang walang kataposang krisis ng kapitalismo, na nag-obliga sa naghaharing uri na ipataw ang mabangis na mga planong paghihigpit gaya ng kawalang trabaho, pagbawas sa panlipunang gastusin, pagbawas sa sahod, pagpapatindi ng pagsasamantala, pagtaas ng buhis... lahat ng ito ay patungo sa lalupang pagliit ng pamilihan, na ang ibig sabihin ay panibagong mga planong paghihigpit!

Ito ay walang ibig sabihin kundi ang tanging daan ay malawakang pakikibaka. Ang pakikibaka ay posible at dapat isulong paabante sa pamamagitan ng interbensyon ng malawak na minorya sa mga asembliya na may katangiang nagtatanggol ng makauring posisyon, ng pagiging independyente ng mga asembliya at nakibaka laban sa kapitalismo. Nabubuwag ang mga kampo; walang mga sentral na asembliya; mayroong nagsasalungatang mga network ng asembliya sa komunidad. Subalit, hindi maaring pahintulutan ng minorya na mabuwag. Dapat mapanatili nito ang pagkakaisa, koordinado ang sarili sa pambansa at kung posible magkaroon ng internsyunal na kontak. Iba-iba ang porma ng mga kolektibong ito: mga asembliya ng pakikibaka, mga komite sa aksyon, mga grupo ng diskusyon.... Ang mahalaga ay nagbibigay sila ng mga paraan para mapaunlad ang diskusyon at pakikibaka. Kailangang mayroong talakayan sa maraming usapin na lumitaw sa nagdaang ilang buwan: Reporma o rebolusyon? Demokrasya o mga asembliya? Kilusan ng mamamayan o kilusan ng uri? Demokratikong mga kahilingan o mga kahilingan laban sa pagbawas ng panlipunang gastusin? Pasipismo o makauring karahasan? Kawalan ng politika o makauring politika? Ito ay pakikibaka para pasiglahin ang mga asembliya at pag-oorganisa sa sarili. Kailangang patibayin ang lakas at pagkakaisa para tutulan ang brutal na pagbawas na planong ipatupad ng mga rehiyonal na gobyerno sa edukasyon at kalusugan, at iba pang ‘sorpresang' tinatago ng gobyerno.

"Ang sitwasyon ngayon ay iba sa umiral noong makasaysayang pagsulong ng uri sa katapusan ng 60s. Sa panahong yun, ang malawakang katangian ng pakikibaka ng manggagawa, laluna sa malawak na welga ng Mayo 68 sa Pransya at ‘mainit na taglamig' ng 69 sa Italya, ay nagpakita na ang uring manggagawa ay isang mayor na pwersa sa buhay ng lipunan at ang ideya na balang araw ay maibagsak ang kapitalismo ay hindi simpleng panaginip na walang katuparan. Subalit, dahil nagsimula pa lamang ang krisis ng kapitalismo, ang kamulatan na kailangan ng ibagsak ang kapitalismo ay wala pang materyal na batayan para lumaganap sa malawak na manggagawa. Masuma natin ang sitwasyon sa ganito: sa katapusan ng 1960s, ang ideya na posible ang rebolusyon ay relatibong katanggap-tanggap sa malawak na masa, pero ang ideya na kailangan na ito ay hindi madaling maunawaan. Ngayon, sa kabilang banda, ang ideya na kailangan na ang rebolusyon ay may mga tumatanggap na minorya, pero ang ideyang ito ay posible ay hindi pa malawak." (Resolusyon sa Internasyunal na Sitwasyon, Ika-18 Internasyunal na Kongreso ng IKT).

Sa mga asembliya may mga pag-uusap ng rebolusyon, ng pagwasak sa hindi makataong sistema. Ang katagang ‘rebolusyon' ay hindi na nakakatakot. Marahil mahaba ang daan, pero ang kilusan na umunlad mula 15 ng Mayo hanggang 19 ng Hunyo ay nagpamalas na posible ang makibaka, na posible na organisahin natin ang ating mga sarili para makibaka at tanging ito lamang ang paraan para lumakas tayo bilang isang pwersa laban sa kapital at estado, habang nagbibigay sa atin ng kasiyahan, kasiglahan at naging daan upang makawala tayo mula sa kalunos-lunos na pang-araw-araw na buhay sa ilalim ng kapitalismo.

"Kapwa para sa paglawak ng komunistang kamulatan, at para sa tagumpay ng mismong adhikain, ang malawakang pagbabago sa tao ay kailangan, pagbabago na mangyari lamang sa praktikal na kilusan, isang rebolusyon; kailangan ang rebolusyong ito, hindi lamang dahil hindi maibagsak ang naghaharing uri sa ibang paraan, kundi dahil din ang uring may misyon na ibagsak ito ay sa rebolusyon lamang maiwaksi sa sarili ang lahat ng pang-aalipusta sa kasaysayan at maging karapat-dapat sa bagong lipunan."

Sa ganitong punto, ang kilusan na naranasan natin ngayon ay gilingan para mabago ang kaisipan at aktitud. Itong malaking pagbabago, sa lipunan at sa ating mga sarili, ay magaganap lamang sa pandaigdigang saklaw. Sa pamamagitan ng paghahanap ng pagkakaisa sa buong manggagawa sa daigdig, ang proletaryado sa Espanya ay walang duda na mapaunlad ang panibagong mga pakikibaka at maisulong ang perspektibang ito: nasa ating mga kamay ang bukas! 

IKT, 24/6/11

Nasa ibaba ang salin ng artikulo ng World Revolution, seksyon ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin sa Ingglatera hinggil sa ipokrisya at anti-komunistang paninindigan ng Kaliwa sa digmaang sibil sa Libya ngayon.

Ang pananaw ng Kaliwa sa internasyunal na antas ay walang kaibahan sa ‘opisyal’ na pananaw ng Kaliwa sa Pilipinas, mula sa maoistang Partido Komunista ng Pilipinas at ng kanyang mga legal na organisasyon hanggang sa mga “leninista” at trotskyista. Lahat sila ay sabay-sabay na sumisigaw na “itigil ang imperyalistang panghihimasok sa Libya!” pero halos naging pipi ng masakerin ng rehimeng Khadaffy ang libu-libong mamamayang Libyan na nagprotesta sa kanyang mapanupil na diktadura sa loob ng 40 taon.

Kailangang aralin ng mga nagsusuring elemento sa Pilipinas ang serye ng mga oportunista at kontra-rebolusyonaryong pananaw ng mga Kaliwang organisasyon noong WW II, sa digmaang Korea noong 1950s, sa digmaang Byetnam noong 1970s at ng mga kasalukuyang digmaan para sa “pambansang pagpapalaya” na kinilala nilang “progresibo” at “rebolusyonaryo”. Sapat ng patunay ang nangyari sa Tsina ngayon (naging isang ganid at ambisyosong imperyalistang kapangyarihan), sa paghihirap ng mga mamaayan sa Hilagang Korea na halos walang kaibahan sa kahirapang dinaranas ng mga nasa Timog Korea, ng mga welga ng mga manggagawa sa Byetnam at Tsina.

Ang mga ito ay nangyari dahil ang estado ng mga bansang ito ay isang kapitalistang estado at ang naghaharing partido (“komunista” lamang sa pangalan) ay isang burges na partido na walang ibang inaatupag kundi “palaguin” ang pambansang kapitalismo sa pamamagitan ng lubusang pagsasamantala sa “kanilang” mga manggagawa at mamamayan.

At muli, naharap na naman ang mga komunista at rebolusyonaryo sa mundo sa mga panlipunang pag-aalsa sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika hindi lamang tulak ng pang-aapi at pagsasamantala ng kani-kanilang mga gobyerno kundi ng mismong walang katulad na krisis ng pandaigdigang kapitalismo.

Nalantad sa mga pag-aalsa ng masa sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika na walang kaibahan ang mga rehimeng “anti-USA” at maka-USA. Lahat sila ay kaaway ng proletaryado at sambayanan at kailangang ibagsak. Ang mga rehimeng kinilala ng Kaliwa ng “progresibo”, “rebolusyonaryo” o “alyado” ng komunistang kilusan ay nalantad bilang mga diktador, mamamatay-tao katulad ng mga imperyalistang demokrasya sa Kanluran.

Ang mga organisasyon ng Kaliwa ay mga kaliwang kamay lamang ng naghaharing uri upang patuloy na igapos ang masang api sa mga ilusyon ng demokrasya at nasyunalismo. Sila ang mga bombero at polisya ng naghaharing uri sa loob mismo ng rebolusyonaryong kilusang masa.

Internasyonalismo

Abril 12, 2011

---------------------------------------------- 

Ang nangyayari ngayon sa Libya ay mabilis na nagbabago at markado ng maraming kalituhan, pero karamihan sa Kaliwa ay malinaw kung ano ang gusto nila. 

Ayon pa sa pangunahing artikulo ng Guardian (28/2/11) “Paanong ang mga ‘rebolusyonaryong’ lider ng Latin Amerika ay sinusuportahan si Gaddafi?” pinuna ni Mike Gonzalez sila Pangulong Ortega ng Nicaragua at Chavez ng Venezuela, kasama si Fidel Castro, dahil nagpahayag ang mga ito ng simpatiya kay Gaddafi at sa gobyerno ng Libyan. Sabi niya “hindi nila maaring suportahan ang isang mapanupil na rehimen na naharap ngayon sa isang pangmasang demokratikong kilusan mula sa ibaba” na malinaw na ginawa na nga nila.

Ang eksaktong katangian ng kilusan ay bukas pa para sa diskusyon, pero walang pagtatalo na ang kapitalistang estado ng Libya ay mapanupil.

Kabaliktaran sa rehimeng Gaddafi sabi ni Gonzalez na sila Ortega at Chavez ay “naluklok sa kapangyarihan bunga ng pangmasang insureksyon” at ng ibagsak ni Castro si Batista “ito ay napaka-popular”. Paano man sila iniluklok sa kapangyarihan, sila Ortega, Chavez at Castro ay integral na bahagi ng kapitalistang naghaharing uri sa kani-kanilang mga bansa. Sila Ortega at Chavez ay naging presidente sa pamamagitan ng eleksyon, pero, sa pamamagitan man ng balota, o kudetang militar gaya ni Gaddafi, ginagawa nila ang kanilang makakaya para pagsilbihan ang kanilang pambansang kapital.

Ang gusto ni Gonzalez na marinig ay ang mariing pagtuligsa sa panunupil sa Libya at pahayag ng pakikiisa sa mamamayan. Ang kanyang paliwanag kung bakit ganun ang ginawa ng kanyang mga bayani ay “Namuhunan ang Libya sa tatlong mga bansa at itinulak ang sarili bilang isang anti-imperyalistang kapangyarihan.” Ito ay magaspang, sa isang bahagi ay materyalistang paliwanag. Sa katotohanan lahat ng mga lider ng Kaliwa na nagsasabing anti-imperyalista sila, ay kinilala si Gaddafi bilang isa sa kanila, isa sa mga panginoon na ‘radikal’ ang pananalita. Habang ang pinagsamantalahan na uring manggagawa at iba pang inaaping sektor ay iniinda ang kapitalistang realidad na pinamunuan nila.

Mayroong eksepsyon sa padron na ito. Pinuna ni Ahmadinejad, ang pangulo ng Iran ang “masamang pakikitungo ng gobyerno ng Libya sa kanyang mamamayan” at sinabi na ang estado ay dapat makinig sa kagustuhan ng kanyang mamamayan. Ito ang dapat gawin ng mga ‘radikal’ na lider, at, kung sawayin nila ang ibang mga gobyerno ang mensahe nila ay dadalhin din ng kanilang mga tagahanga sa Kaliwa.

Ipokrisya ng Kaliwa sa koneksyon ng WRP sa Libya

Sa mga mata ng Workers Revolutionary Party, na naglilimbag ng Newsline ang kudeta ni Gaddafi sa 1969 ay halos walang kaibahan. Para sa kanila (28/2/11) “ang rebolusyon sa Libya, kung saan nakontrol ng mamamayang Libyan ang kanilang bansa mula sa mga imperyalistang UK at US sa 1969.”

Ang ibang Kaliwa ay kinukutya ang WRP dahil sa mga kasunduan at pahayag na pinirmahan nito kasama ang gobyerno ng Libya, sa kanyang walang pag-aalinlang katapatan sa ‘sosyalistang’ estado ng Libya at sa Iraq ni Saddam Hussein na kapwa nagbigay ng pera sa WRP, sa kanyang pagtatanggol sa pagpatay sa mga Stalinista sa Iraq, at sa buong lantarang aktibidad nito sa pakikiisa sa mga rehimen sa Gitnang Silangan noong huling bahagi ng 1970s at maagang bahagi ng 1980s. Hanggang ngayon, matapos halos matuyo na ang mga kontribusyon mula sa Libya, sila ay “nanawagan sa masang Libyan at kabataan na manindigan katabi ni Colonel Gaddafi para depensahan ang mga tagumpay ng rebolusyong Libyan, at paunlarin ito. Magagawa lamang ito sa pamamagitan ng paggapi sa kasalukuyang rebelyon” (Newsline 23/2/11), at inilimbag ang isa sa pinakamataas na sipi mula sa pahayag ni Gaddafi “sa mamamayan ng Libya ...para magkaisa sila laban sa internal na kontra-rebolusyonaryong pwersa at ng kanilang tagasuportang UK at US” (ibid 24/2/11).

Pero ang mga Kaliwa na tumutuligsa sa WRP dahil sa pagtanggap ng pera mula sa may bahid na dugo na rehimeng Gaddafi ay walang maipagmalaki. Ang binayad sa WRP ay ginawa ng libre ng halos lahat ng grupo ng Kaliwa.

Tingnan ang halimbawa sa digmaang Byetnam. Sa 1960s at 70s ang International Socialists (na naging SWP) ay nagsabing ang Hilagang Byetnam ay isang ‘kapitalistang estado’, habang ang tradisyunal na mga Trotskysta ay tinawag itong ‘depormadong estado ng manggagawa’, at ang mga Stalinista ay tinawag itong ‘sosyalista.’ Maliit lamang ang mga pagkakaibang ito sa pagkakaisa ng Kaliwa sa pamimilit na kailangang ialay ng mga manggagawa at magsasaka sa Byetnam ang kanilang buhay para sa kapitalistang Hilaga laban sa kapitalistang Timog.

Sa walong taong digmaan sa pagitan ng Iran at Iraq sa 1980s, kung saan milyong tao ang namatay, ang Kaliwa ay walang habas na nagpropaganda sa suporta ng US at iba pa sa rehimen ni Saddam Hussein. Maaring mayroong mga reserbasyon sa rehimen sa Iran at sa kanyang ideyolohiya sa relihiyon, pero nagkaisa ang Kaliwa na mas mabuti pang mamatay para sa Iran kaysa Iraq. Syempre, ng inatake ng US at ng kanyang ‘koalisyon’ ang Iraq nakita ng Kaliwa na karapat-dapat na ipagtanggol si Saddam, kahit walang nagbago sa kalagayan ng uring manggagawa.

Sa panahon ng digmaan sa nawawasak na Yugoslavia sa unang bahagi ng 1990s muling pumili ng kampo ang Kaliwa. Ang lohikang ipagtanggol ang Bosnia o Kosovo ay ibig sabihin suportahan ang pambobomba sa Belgrade. Ang suporta sa Serbia o nagkakaisang Yugoslavia ay nagkahulugan ng suporta sa masaker na ginawa kapwa ng ‘opisyal’ at pwersang para-militar.

Ang kabangisan ng WRP ay madaling makita, pero ang ‘kritikal na suporta’ ng ibang mga Kaliwa para sa iba’t-ibang paksyon ng burgesya ay nakakalason din. Habang lumalakas ang sigaw ng interbensyong militar sa Libya interesanteng makita kung sino ang ipagtanggol ng Kaliwa. Pinakita ng nakaraang mga karanasan na ito ay hindi para sa uring manggagawa para ipagtanggol ang kanyang makauring interes.

WorldRevolution

Marso 7, 2011

Source URL: https://en.internationalism.org/wr/342/leftists-gaddafi [1]

Ang pakikibaka laban sa kasalukuyang panlipunang kaayusan ay lumalawak, mula sa malakihang panlipunang pag-aalsa sa Tunisia at Egypt tungo sa kilusan ng ‘indignado’ sa Spain, hanggang sa mga pangkalahatang welga at asembliya sa lansangan ng Greece, sa mga demontrasyon para sa pabahay at kahirapan sa Israel, at sa mga kilusang ‘Occupy’ sa buong USA, ngayon ay umalingawngaw bagamat maliit sa UK. Ang kamulatan na ito ay pandaigdigang kilusan, tumalas at mas malawak.

Sa Britanya, sa 9 Nobyembre, ang mga estudyante ay muling magprotesta laban sa mga polisiya ng gobyerno, at sa 30 Nobyembre aabot sa tatlong milyong manggagawa ng publikong sektor ay magwelga laban sa atake ng kanilang pensyon. Ilang linggo na ngayon, ang mga elektrisyan ay nagsagawa ng maingay na demonstrasyon sa mga edipisyo para ipagtanggol ang kanilang trabaho at kalagayan at buong pwersa ding lalahok sa 9 Nobyembre.

Hindi pa rebolusyon, hindi pa ang 99%

Muli umalingawngawa na naman ang salitang ‘rebolusyon’, at muli na namang kinilala ang ‘kapitalismo’ bilang ugat ng kahirapan, digmaan at pagkasira ng kalikasan.

Maganda ito. Pero gaya ng masaklap na naranasan ng mga pinagsamantalahan at mayoriyang inaapi sa Egypt, ang pagpatalsik sa isang tao o isang gobyerno ay hindi pa rebolusyon. Ang rehimeng militar na pumalit kay Mubarak ay patuloy na binilanggo, tinutortyur at pinatay ang mga naglakas loob na magpahayag ng kanilang diskontento sa kasalukuyang kaayusan.

Kahit ang popular na islogan ng kilusang okupasyon na ‘kami ang 99%’ ay hindi pa realidad. Sa kabila ng malawak na simpatiya ng publiko, ang mga protesta ng okupasyon ay hindi pa nakuha ang aktibong suporta ng signipikanting bilang ng ‘99%’. milyun-milyon ang nabahala sa walang katiyakang kinabukasan sa ilalim ng kapitalismo, pero ito mismong pagkabahala ang lumikha ng pag-aalangang risgong lumahok sa mga welga, okupasyon at demonstrasyon.

Nasisilip pa lang natin ang potensyalidad ng isang tunay na kilusang masa laban sa kapitalismo, at delikadong magkamaling kilalanin ang isang bata na isa ng malaking tao.

Pero ang mga lumahok mismo sa pakikibaka ay maaring mahadlangan ng kanilang sariling mga ilusyon, na tiyak susuportahan ng mga propagandista ng sistema.

Mga ilusyon gaya ng:

‘Lahat ng ito ay kagagawan ng mga bangkero/o neo-liberalismo’.

Ang kapitalismo ay hindi lang mga bangko, o ‘dereguladong’ merkado. Ang kapitalismo ay isang panlipunang relasyon na nakabatay sa sistemang sahuran, sa produksyon ng kalakal para sa tubo, at gumagalaw lamang ito sa pandaigdigang saklaw. Ang pang-ekonomiyang krisis ng kapitalismo ay bunga ng kanyang lumang panlipunang relasyon, hadlang na sa pagsulong ng lipunan sa magandang bukas.

Ang pagkontrol sa mga bangko, pagkakaroon ng ala ‘Robin Hood Tax’ o palawakin ang kontrol ng estado ay sa esensya hindi solusyon para matanggal ang ugat ng kapitalistang relasyon sa pagitan ng nagsasamantala at pinagsamantalahan, at nagbigay sa atin ng maling layunin na ating ipaglalaban. Ang panawagan ng unyon na ‘pag-unlad’ ay ganun din: sa ilalim ng kapitalismo ang ibig sabihin nito ay pag-unlad ng pagsasamantala at pagsira sa kalikasan, anu't anuman, sa kasalukuyan nakabatay ito sa malaking utang, na naging mayor na salik ngayon sa paglala ng pang-ekonomiyang krisis.

‘Ang mga politikong maka-Kanan ang ating pangunahing kaaway’.

Gaya ng ang mga bangkero ay mga ahente lamang ng kapital, ganun din ang mga politiko mula sa Kanan hanggang sa Kaliwa, mga instrumento ng kapitalistang estado, ang papel ay panatilihin ang kapitalistang sistema. Pinagpatuloy ng Tories ni Cameron ang iniwan ng Labour, at si Obama, sa kabila ng ‘pag-asang’ kinakatawan niya, ay pinagpatuloy ang imperyalistang digmaan at atake sa istandard ng pamumuhay ng administrasyong Bush.

‘Kailangan natin mas pagbutihin ang parliyamentaryong demokrasya’.

Kung ang estado ang ating kaaway, ang kahilingang repormahin ito ay paglihis. Sa Spain tinangka ng  ‘Real Democracy Now’ na pakilusin ang tao para sa pagpapaunald ng parliyamentarismo, mas palakasin ang kontrol sa pagpili ng mga mambabatas, atbp. Pero tinutulan ito ng mas radikal na tendensya, kinilala na ang mga pangkalahatang asembliya na lumitaw bilang organisasyon ng mga protesta ay maari ding maging binhi ng pag-oorganisa ng buhay ng lipunan. 

Paano susulong ang pakikibaka? Sa pamamagitan ng pagkilala at pagsapraktika ng ilang mga batayang punto: 

Ang pakikibaka laban sa kapitalismo ay pakikibaka sa pagitan ng mga uri: sa isang banda ay ang burgesya at ang estado nito, na may kontrol ng yaman ng lipunan, sa kabilang banda ay ang uring manggagawa, ang proletaryado – tayong walang ibang maipagbili kundi ang ating lakas-paggawa. 

Ang pakikibaka ay dapat umabot sa iba pang bahagi ng uring manggagawa kung saan pinakamalakas, kung saan malakihan ang bilang nila: mga pagawaan, ospital, eskwelahan, unibersidad, opisina, pantalan, gusali, konstruksyon, post offices. Nandyan na ang mga halimbawa: ang alon ng mga welga sa Egypt, ng ang ‘Tahrir Square ay pumunta sa mga pagawaan’, at napilitan silang tanggalin si Mubarak. Sa Oakland, California kung saan ang mga ‘Occupiers’ ay nanawagan ng pangkalahatang welga, pumunta sa mga daungan at nakuha ang aktibong suporta ng mga manggagawa doon at truckers. 

Para mapalawak ang pakikibaka, kailangan natin ang bagong mga organisasyon: ang praktika ng pagbuo ng mga asembliya na may halal at may mandato na mga delegado ay muling lumitaw kahit saan dahil ang lumang mga organisasyon ay bangkarota: hindi lang ang parliyamento at lokal na pamahalaan, kundi ang mga unyon din, na nagsisilbi lang para hatiin ang mga manggagawa at tiyakin na hindi lalampas ang makauring pakikibaka sa limitasyong legal. Para mapangibabawan ang panghati ng mga unyon at mapanatili ang kontrol ng manggagawa, kailangan natin ang mga asembliya at halal na mga komite sa mga pagawaan at sa lansangan. 

Para mawasak ang kapitalismo, kailangan natin ng rebolusyon: Nanatili ang kapangyarihan ng naghaharing uri hindi lang sa pagsisinungaling kundi sa panunupil din. Ang makauring pakikibaka ay hindi ‘mapayapa’. Kailangan nating maging handa ngayon para depensahan ang ating sarili mula sa hindi maiwasang karahasan ng pulisya, at sa hinaharap, para ibagsak ang makinarya ng estado sa pamamagitan ng kombinasyon ng sariling organisasyon ng masa at pisikal na pwersa. 

Ang tanging alternatiba sa kapitalismo ay komunismo: Hindi sa pamamagitan ng kontrolado-ng-estado na pagsasamantala tulad ng mga Stalinistang rehimen, hindi sa panunumbalik sa hiwa-hiwalay na mga komyun na nagpapalitan ng produkto, kundi sa isang pandaigdigang asosasyon ng mga lumilikha ng produkto: walang sahod, walang pera, walang hangganan, walang estado! 

IKT 5/11/11

Marami ang hindi na nakaalala sa Komyun sa Paris ng 1871. Sa mga nakaalala naman, marami sa kanila ang mali ang pagkaintindi sa kagitingan ng Komyun. Marami sa mga nagsasabing "komunista" at "sumasaludo" sa Komyun ay binalasubas ng kanilang mga praktika sa kasalukuyan ang mga rebolusyonaryong aral ng Komyun sa nakaraan.

  Pakikipag-isang prente, partisipasyon sa burges na eleksyon, pakikibaka para sa pagmamahal sa inangbayan ang pinaggagawa ngayon ng iba't-ibang paksyon ng Kaliwa sa ngalan ng sosyalismo/komunismo. Kasing karumal-dumal ang mga ito sa madugong masaker ng burgesya sa mahigit 20,000 Komyunista dahil pinagpunit-punit nito ang mga prinsipyo ng Komyun sa Paris na binuhisan ng dugo ng masang manggagawa! 

Kung hindi hinog ang obhetibong sitwasyon noong 1871 para sa komunistang rebolusyon, napakalinaw na hinog na ito ngayon. Mas posible at mas kailangan ngayon ang mga prinsipyong pinaglaban at pinagtanggol ng Komyun sa Paris dahil ang pandaigdigang kapitalismo at lahat ng paksyon ng uring burges ay lubusan ng reaksyunaryo.

Kaya kailangang malaman at maintindihan ng mga mulat na uring manggagawa ang kasaysayan ng unang karanasan ng uri para agawin ang kapangyarihan at buuin ang isang bagong lipunan para sa masang anakpawis.

M3, Agosto 13, 2011

------------------------------------------

140 taon na ang lumipas ng sinupil ng burgesyang Pranses ang kauna-unahang magiting na rebolusyonaryong karanasan ng proletaryado, ng minasaker nito ang 20,000 manggagawa. Ang Komyun sa Paris ang kauna-unahang pagkakataon sa kasaysayan na pinakita ng manggagawa ang matinding lakas. Sa unang pagkakataon, pinakita ng mga manggagawa na may kapasidad itong wasakin ang estado ng burgesya, at tumindig bilang tanging rebolusyonaryong uri sa lipunan. Ngayon, nagsisikap ang naghaharing uri na kumbinsihin ang mga manggagawa na walang kinabukasan ang sangkatauhan sa anumang lipunan maliban sa kapitalismo, at hawaan sila ng kawalan ng lakas sa harap ng karumal-dumal na barbarismo at kahirapan ng modernong mundo. Kaya ngayon, kailangang suriin ng uring manggagawa ang kanyang sariling kasaysayan, para manumbalkik ang kumpyansa sa sarili, sa kanyang sariling lakas, at sa kinabukasan ng kanyang pakikibaka. Saksi ang napakatinding karanasan ng Komyun sa Paris na kahit noon, sa kabila ng kawalan ng materyal na kondisyon para sa komunistang rebolusyon, pinakita ng proletaryado na siya lamang ang pwersang may kapasidad na yanigin ang kapitalistang kaayusan.

Para sa mga henerasyon ng manggagawa, ang Komyun sa Paris ay isang patnubay sa kasaysayan ng kilusang manggagawa. Ang rebolusyong Ruso sa 1905 at laluna ang 1917 ay naglalaman ng kanyang mga halimbawa at aral, hanggang pumalit ang rebolusyong 1917 bilang pangunahing tanglaw ng pakikibaka ng pandaigdigang proletaryado.

Ngayon, ang propaganda ng burgesya ay nagsisikap na lubusan ng ibaon sa limot ang rebolusyonaryong karanasan sa Oktubre, para ilayo ang mga manggagawa sa kanilang sariling pananaw sa kinabukasan sa pamamagitan ng pagpapakilala sa komunismo na Stalinismo. Dahil hindi magamit ang Komyun sa Paris sa ganitong kasinungalingan, laging itinago ng naghaharing uri ang kanyang tunay na kahulugan sa pamamagitan ng pag-angkin na kanila iyon, isang kilusan para sa patriyotismo, o para ipagtanggol ang mga republikanong adhikain.

Pakikibaka laban sa Kapital, hindi isang makabayang pakikibaka

Nangyari ang Komuna sa Paris pitong buwan matapos ang pagkatalo ni Napoleon III sa Sedan, noong digmaang  Franco-Prussian 1870. Sa ika-4 ng Setyembre 1870, nag-aklas ang mga manggagawa sa Paris laban sa kalunos-lunos na kahirapang dulot ng adbenturismong militar ni Bonaparte. Dineklara ang Republika habang ang tropa ni Bismarck ay nagkampo sa mga daan ng Paris. Ang Pambansang Gwardya, na galing sa mababang saray ng panggitnang uri, ang nagtanggol sa kabisera laban sa kaaway'ng Prusyan. Ang mga manggagawa, na nagsimula ng makaranas ng gutom, ay sumali at hindi nagtagal ay naging mayorya sa tropang ito. Tinangka ng naghaharing uri na kulayan ang kaganapang ito ng isang makabayang kulay ng "popular" na paglaban sa mananakop na Prusyano; subalit sa isang iglap, ang pakikibaka para ipagtanggol ang Paris ay nagbukas ng pagsabog ng antagonismo sa pagitan ng dalawang batayang mga uri sa lipunan: ang proletaryado at burgesya. Matapos ang 131 araw na pagkubkob, ang gobyernong Pranses ay sumuko at pumirma ng tigil-putukan sa tropang Prusyan. Alam ni Thiers, ang bagong lider ng gobyernong republikano na dahil patapos na ang digmaan kailangan ng dis-armahan agad ang mga manggagawa sa Paris, dahil banta ito sa naghaharing uri. Sa ika-18 ng Marso 1871, unang ginawa ni Thiers ay panloloko: sa argumentong ang mga armas ay pag-aari ng estado, nagpadala siya ng mga sundalo upang bawiin ang mahigit 200 kanyon ng Pambansang Gwardya, na tinago ng mga manggagawa sa Montmartre at Belleville. Nabigo ito, salamat sa mahigpit na paglaban ng mga manggagawa, at sa kilusan ng pagkakaisa sa pagitan ng mga sundalo at populasyon sa Paris. Ang kabiguan ng pagtatangkang pagdis-arma ang naging mitsa, at dahilan ng digmaang-sibil sa pagitan ng mga manggagawa sa Paris at burges na gobyerno na nagkampo sa Versailles. Sa ika-18 ng Marso, ang komite sentral ng Pambansang Gwardya, na temporaryong may hawak ng kapangyarihan, ay nagdeklara: "Ang mga manggagawa sa kabisera, sa gitna ng pagtraydor ng naghaharing uri, ay naintindihan na ito na ang panahon para isalba ang sitwasyon sa pamamagitan ng paghawak sa kapangyarihang publiko. (...) Naunawaan ng proletaryado na ang pinakamataas niyang tungkulin at absolutong karapatan na hawakan ang kinabukasan sa kanyang sariling mga kamay, at tiyakin ang tagumpay sa pamamagitan ng pag-agaw ng kapangyarihan". Sa naturang araw din, pinahayag agad ng komite ang eleksyon ng mga delegado mula sa iba't-ibang lugar, sa ilalim ng unibersal na pagboto. Idinaos ito sa ika-26 ng Marso; dalawang araw pagkatapos, dineklara ang Komyun. Maraming tendensya ang bumubuo sa loob nito:ang mayoriya, na dominado ng mga Blanquista, at ang minoriya na karamihan sa mga membro ay Proudhonistang sosyalista mula sa Internasyunal na Asosasyon ng mga Manggagawa (ang Unang Internasyunal).

Nagsagawa agad ng kontra-atake ang gobyerno sa Versailles, para muling makuha ang Paris mula sa kamay ng uring manggagawa - mga "marumi at mabaho", ayon kay Thiers. Ang pambobomba sa kabisera, na tinuligsa ng burgesyang Pranses noon laban sa sundalong Prusyan, ay walang patid sa loob ng dalawang buwan ng pag-iral ng Komyun.

Hindi ito pagtatanggol ng inangbayan laban sa dayuhang kaaway kundi pagtatanggol sa sarili laban sa kaaway sa loob, laban sa kanyang "sariling" burgesya na kinakatawan ng gobyernong Versailles, kung saan tumanggi ang proletaryadong Pranses na isuko ang kanyang armas sa mga mapagsamantala at nagtayo ng Komyun.

Laban para wasakin ang burges na estado, hindi para ipagtanggol ang mga kalayaang republikano

Nilinis ng burgesya ang kanyang pinakamasahol na kasinungalingan mula sa panlabas na anyo ng realidad. Lagi nitong pinangangalandakan na ibinatay ng Komyun ang kanyang mga prinsipyo sa 1789, para maliitin ang unang rebolusyonaryong karanasan ng proletaryado sa antas na simpleng pagtatanggol sa mga kalayaang republikano, para sa burges na demokrasya laban sa monarkistang mga sundalo na alyado ng burgesyang Pranses. Pero ang tunay na diwa ng Komyun ay hindi makita sa kasuotan ng batang proletaryado ng 1871. Ang kilusang ito ay laging isang importanteng hakbang ng pandaigdigang proletaryado para sa kanyang kalayaan, dahil sa pangakong hinawakan nito para sa kinabukasan. Ito ang una sa kasaysayan na ang opisyal na kapangyarihan ng burgesya ay naibagsak sa isa sa kanyang mga kabisera. At itong matinding paglaban ay gawa ng proletaryado, hindi ng anumang uri. Oo, ang proletaryadong ito ay hindi pa maunlad, marami pang inpluwensya sa luma nitong kalagayan bilang tagayaring-kamay, at karay-karay ang impluwensya ng peti-burgesya at mga ilusyong mula sa 1789: sa kabila nito, ito ang motibong pwersa sa likod ng Komyun. Gayong hindi pa istorikong posible ang rebolusyon (dahil bata pa ang proletaryado, at dahil hindi pa nalubos ng kapitalismo ang kapasidad nitong paunlarin ang mga produlktibong pwersa), pinakita ng Komyun ang direksyon ng proletaryong paglaban sa hinaharap.

Dagdag pa, habang kinuha nito ang mga prinsipyo ng burges na rebolusyon, iba ang laman nito. Para sa burgesya, ang "kalayaan" ay malayang pamilihan, kalayaan para pagsamantalahan ang sahurang paggawa; "pagkapantay-pantay" ay walang iba kundi pagkapantay-pantay sa pagitan ng burgesya sa kanilang pakikibaka laban sa mga pribilihiyong aristokrata; "pagkakapatiran" ay nagkahulugang mapayapang relasyon sa pagitan ng kapital at paggawa, sa ibang salita ang pagsuko ng mga pinagsamantalahan sa mga mapagsamantala. Para sa mga manggagawa ng Komyun, ang "Kalayaan, Pagkapantay-pantay, Kapatiran" ay abolisyon ng sahurang paggawa, sa pagsasamantala ng tao sa kanyang kapwa, at sa lipunang nahati sa mga uri. Itong bisyon ng ibang mundo na pinakita ng Komyun mismo, ay nakita paano ini-organisa ng uring manggagawa ang buhay sa lipunan sa loob ng dalawang buwan nitong pag-iral. Ang tunay na katangian ng Komyun ay makita sa kanyang mga pang-ekonomiya at pampulitikang hakbangin, hindi sa mga islogang kinopya nito sa nakaraan.

Dalawang araw matapos ang proklamasyon, pinagtibay ng Komyun ang kanyang kapangyarihan sa pamamagitan ng direktang pag-atake sa makinarya ng estado na makita sa serye ng mga pampulitikang hakbangin: abolisyon ng pwersa ng polisya para sa panunupil, sa permanenteng hukbo, at sa konskripsyon (ang tanging kinilalang armadong pwersa ay ang Pambansang Gwardya); ang pagawasak sa lahat ng adminsitrasyong pang-estado, kumpiskasyon ng mga ari-arian ng simbahan, ang paghinto sa parusang pamumugot ng ulo, obligadong libreng edukasyon, atbp, hindi pa kasama ang simbolikong mga hakbangin gaya ng pagwasak sa kolum ng Vendôme, ang simbolo ng sobinismo ng naghaharing uri na ni Napoleon 1st. Sa naturang araw din, kinumpirma ng komyun ang kanyang proletaryong katangian sa pamamagitan ng deklarasyong "ang bandila ng Komyun ay ang Unibersal na Republika". Ang prinsipyong ito ng proletaryong internasyunalismo ay malinaw na pinagtibay sa eleksyon ng mga dayuhan sa Komyun (tulad ng taga Poland na si Dornbrovski, tagapangasiwa sa Depensa, at ang taga Hungary na si Frankel, responsable sa Paggawa).

Isa sa mga partikular na pampulitikang hakbanging pinakita gaano ka mali ang ideya na nag-aklas ang proletaryado sa Paris para ipagtanggol ang demokratikong Republika: ito ay ang maaring permanenteng tanggalin ang mga delegado ng Komyun, na responsable sa anumang organo na naghalal sa kanila. Ito ay bago pa lumitaw sa 1905 rebolusyong Ruso ang mga konseho ng manggagawa - ang "sa wakas nadiskubreng porma ng diktadura ng proletaryado" ayon kay Lenin. Ang prinsipyong maaring tanggalin na pinagtibay ng proletaryado ng maagaw nito ang kapangyarihan ay muling patunay sa proletaryong katangian ng Komyun. Ang diktadura ng burgesya, kung saan ang "demokratikong" estado ang kanyang pinaka-masamang porma, ay konsentrado ang kapangyarihan ng mapagsamantala sa mga kamay ng minorya para supilin at pagsamantalahan ang malaking mayoriya na tagapaglikha ng produkto. Ang prinsipyo ng proletaryong rebolusyon ay walang kapangyarihan ang lilitaw sa ibabaw ng lipunan. Tanging ang uri lamang na naglalayong pawiin ang anumang dominasyon ng minoryang mapanupil ang makagawa nito.

Dahil ang mga pampulitikang hakbangin ng Komyun ay malinaw na manipestasyon ng kanyang proletaryong katangian, ang kanyang mga pang-ekonomiyang hakbangin, gaano man ka limitado, ay nagtatanggol din ng mga interes ng uring manggagawa: pagpawi sa upa, pagpawi sa panggabing trabaho gaya ng panadero, abolisyon ng mga multa ng kapitalista mula sa sahod, ang muling pagbukas at pangangasiwa ng mga manggagawa sa mga nagsarang pagawaan, ang sahod ng mga delegado ng Komyun ay katulad sa sahod ng mga manggagawa, atbp.

Malinaw na ang ganitong pag-organisa sa lipunan ay walang relasyon sa "demokratisasyon" ng burges na estado, at lahat ay para sa pagwasak. At ito nga ang pundamental na aral na iniwan ng Komyun sa buong kilusang paggawa sa hinaharap. Ito ang aral na ginawa ng proletaryado sa Rusya, sa pangunguna ni Lenin at ng mga Bolsheviks, sa Oktubre 1917. Gaya nga ng sabi ni Marx sa Ika-18 Brumaire ni Louis Bonaparte, "Lahat ng mga pampulitikang rebolusyon sa kasalukuyan ay ginawa lamang perpekto ang makinarya ng estado sa halip na wasakin ito". Bagamat hindi pa hinog ang kondisyon para ibagsak ang kapitalismo, ang Komyun ng Paris, ang huling rebolusyon sa 19 siglo, ay hudyat para sa mga rebolusyonaryong kilusan sa 20 siglo: pinakita nito sa praktika na "hindi simpleng hawakan ng uring manggagawa ang nakatayong makinarya ng estado at gamitin ito para sa kanyang sariling layunin. Dahil ang pampulitikang makinarya para mang-alipin ay hindi magamit bilang pampulitikang instrumento para sa kanyang paglaya" (Marx, Ang Digmaang Sibil sa Pransya).

Naharap sa banta ng proletaryado, ang mabangis na panunupil ng burgesya

Hindi matanggap ng naghaharing uri na mangahas ang uring manggagawa na lumaban sa kanyang sistema. Kaya ng muling maagaw nito ang Paris sa pamamagitan ng armas, hindi lang layon ng burgesya na muling itayo ang kanyang kapangyarihan sa kabisera, kundi higit sa lahat ay patawan ng mabangis na parusa ang uring manggagawa para maging aral na hindi nito malimutan. Ang kanyang galit na supilin ang Komyun ay katumbas ng takot nito sa proletaryado na inspirado sa Komyun. Sa simula ng Abril, sila Thiers at Bismarck, kung saan ang mga tropa ay nasa mga kampo ng Hilaga at Silangan ng Paris, ay bumuo ng ‘Banal na Alyansa' para durugin ang Komyun. Noon pa man, pinakita na ng burgesya ang kanyang kapasidad na isantabi ang sariling pambansang antagonismo para harapin ang kanyang makauring kaaway. Ang mahigpit na kolaborasyon sa pagitan ng mga tropang Pranses at Prusyan ang dahilan para ganap na makubkob ang kabisera. Sa ika-17 ng Abril, sinakop ng tropang Versailles ang mga kampo sa Kanlurang Paris. Naharap sa matinding paglaban ng Pambansang Gwardya, kinumbinsi ni Thiers si Bismarck na palayain ang 60,000 tropang Pranses na naging bilanggo sa Sedan, kung saan mula Mayo pataas ay nagbigay sa gobyernong Versailles ng mapagpasyang bentahe sa dami. Sa unang gabi ng Mayo, natalo ang larangan sa timog. Sa ika-21, ang tropang Versailles sa ilalim ni Heneral Gallifet ay pumasok sa Paris mula sa Hilaga at Silangan, salamat sa binuksang daan ng tropang Prusyan. Sa loob ng walong araw, matindi ang labanan sa mga distrito ng uring manggagawa; ang huling mga mandirigma ng Komyun ay parang mga langaw na nahulog mula sa Bellevile at Menilmontant. Pero ang madugong panunupil sa mga Komyunista ay hindi nagtapos doon. Nais namnamin ng naghaharing uri ang kanyang tagumpay sa pamamagitan ng matinding paghiganti sa natalo at walang armas na proletaryado, itong mga "mabaho at marumi" na nangahas labanan ang kanyang makauring dominasyon. Habang inutusan ang mga tropa ni Bismarck na hulihin ang mga nagtatago, ang mga berdugo ni Gallifet ay minasaker ang walang kalaban-laban na lalaki, babae, at mga bata: pinatay sila sa pamamagitan ng firing squad at machine-gun.

Ang "madugong linggo" ay nagtapos sa karumal-dumal na pamamaslang: mahigit 20,000 patay. Sinundan ito ng malawakang pang-aaresto, ng pagpatay sa mga nahuli "para maging halimbawa", pagtapon sa mga kolonya ng pwersahang paggawa. Daan-daang bata ang dinala sa tinawag na mga "bahay ng pagtutuwid".

Ito ang ginawa ng naghaharing uri para muling maagaw ang kapangyarihan. Ito ang ginawa nila kung nasa peligro ang kanilang makauring diktadura. Hindi lang nalunod sa dugo ang Komyun dahil lamang sa pinaka-reaksyonaryong paksyon ng burgesya. Bagamat binigay nila ang maruming paggawa sa tropang Monarkista, ang "demokratikong" republikanong paksyon, sa pamamagitan ng kanyang Pambansang Asembliya at liberal na mga mambabatas, ang may ganap na responsibilidad sa masaker at pananakot. Hindi malimutan ng proletaryado ang kagitingang ito ng burges na demokrasya: hindi!

Dahil sa pagdurog sa Komyun, na siyang dahilan ng paglaho ng Unang Internasyunal, tinalo ng naghaharing uri ang mga manggagawa sa buong mundo. At matindi ang pagkatalong ito para sa uring manggagawa sa Pransya, na nasa unahan ng proletaryong pakikibaka mula 1830. Nakabalik lamang ang proletaryong Pranses sa unahan ng makauring labanan sa Mayo 1968, kung saan ang kanyang malawakang mga welga ang nagbukas ng panibagong perspektiba sa pakikibaka matapos ang 40 taon na kontra-rebolusyon. At hindi ito aksidente: sa muling pagbangon, bagamat pansamantala, bilang tanglaw ng makauring pakikibaka, na inabandona nito noong nakaraang siglo, pinakita ng proletaryong Pranses ang lubusang kasigasigan, lakas, at lalim ng bagong yugto ng makasaysayang pakikibaka ng uring manggagawa para ibagsak ang kapitalismo.

Pero kaiba sa Komyun, ang bagong istrorikong yugto na binuksan sa Mayo 1968 ay nasa panahon na ang proletaryong rebolusyon ay hindi lang posible, kundi absolutong kailangan kung nais ng sangkatauhan na mabuhay pa. Ito ang laging nais itago ng burgesya sa pamamagitan ng kanyang mga kasinungalingan, mga kampanyang propaganda, para baliktarin ang rebolusyonaryong karanasan sa nakaraan: ang lakas at kasigasigasan ng proletaryado, at ano ang nakataya sa kanyang kasalukuyang pakikibaka.

Avril (orihinal na inilathala sa Révolution Internationale blg.202, Hulyo 1991, at sa World Revolution146, Hulyo-Agosto 1991).

Hindi iiral ang kapitalismo kung walang pangungutang. Ito na ang kalakaran ng sistema mula 18 siglo.

Mas lumala ang kalakarang ito ng ganap ng nasaid ang kapitalistang pamilihan ng sobrang produksyon mula huling bahagi ng 1960s. Kaya mula noon ay gumagalaw na lamang ang pandaigdigang ekonomiya mula sa pangungutang, hanggang sa humantong sa tinaguriang "pinansyalisasyon" ng ekonomiya: stock exchange.

Ganun pa man, maraming organisasyon ng Kaliwa gaya ng Freedom from Debt Coalition ang nanindigan na maari at may kapasidad ang sistema na pawiin ang pangungutang. Kaya ang kahilingan nila ay "debt moratorium" hanggang sa "debt abolition". Sa madaling sabi, huwag bayaran ang utang. Ito ang komon na kahilingan ng iba't-ibang paksyon ng Kaliwa sa mga mayayamang bansa: Pawiin ang utang ng mga mahihirap na bansa para uunlad ito. Sa madaling sabi, para maging "makatao" ang kapitalismo.

Ang lohika ng ganitong pananaw: "maraming naghihirap na mga bansa dahil lubog sa utang", "mas yumayaman ang mayayamang mga bansa dahil ito ang nagpapautang kaya napagsamantalahan nila ang mahihirap na mga bansa". Kung ang isang estado ay "matatag na manindigan na hindi bayaran ang utang o kaya saka na lang bayaran kung uunlad na ang ekonomiya nito" tiyak na hindi ito mapagsamantalahan ng mayayamang mga estado.

Dahil sa kahirapan kaya napilitang mangutang ang mahihirap na mga bansa. Kahit sa sitwasyon ng ordinaryong manggagawa ay ito ang realidad: dahil hindi sapat ang sahod ay napilitan itong malubog sa utang. Pero hindi ito ang ugat ng pinagmulan ng pangungutang at kung bakit lubog sa utang ang halos lahat ng mga bansa ngayon: "mayaman" man o mahirap.

Sa 18 siglo hanggang kalagitnaan ng 19 siglo ang pagpapautang/pangungutang ay ekspresyon ng lumalagong ekonomiya ng sistema dahil nasa yugto pa ito ng pagpapalawak. Nangutang ang mga kapitalista sa mga bangko dahil kulang ang kanilang kapital para sa pagpapalawak ng kanilang negosyo. Ang mga negosyo nila ay tiyak ang merkado. Tiyak din na mabayaran nila ang kanilang inutang. Sa ganitong sitwasyon naibabalik ang balanse ng kalakalan ayon sa tunay na galaw ng ekonomiya.

Radikal na nagbago ito ng pumasok ang pandaigdigang kapitalismo sa kanyang imperyalistang yugto. Lalong naging mahirap mabayaran ang utang dahil malaking bahagi ng mga produkto ng kapitalista ang hindi na maibenta sa pamilihan dahil sa sobrang produksyon.

Ang pagpapautang ay bunga ng krisis ng sobrang produksyon na sumabog noong huling bahagi ng 1960s. Said na ang pandaigdigang pamilihan. Nag-umapaw na ito ng mga produktong hindi na kayang bilhin ng populasyon at pambansang ekonomiya dahil sa kahirapan. Kaya nakahanap ng "solusyon" ang internasyunal na burgesya: gumawa ng artipisyal na pamilihan para mabili ang sobrang produkto. At ang artipisyal na pamilihang ito ay malikha lamang sa pamamagitan ng pagpapautang. At ito nga ang nangyari sa loob ng apat na dekada, hanggang sa sumabog ito noong 2007.

Ang "solusyon" noon ay nalantad na isa palang lason ngayon. Ang pagpapautang/pangungutang ay naging bangugot na sa kapitalismo. At imposibleng magising ang sistema sa kanyang bangungot dahil hindi ito isang panaginip kundi isang realidad. Kaya naman ang "solusyon" ng mga estado sa krisis ng 2007 ay dagdag na pagpapautang/pangungutang sa pangunguna mismo ng mga ito para isalba ang mga pribadong kompanya partikular ang mga bangko sa tuluyang pagkalugi. Resulta: ang mga estado na mismo ngayon ang nasa bingit ng pagkabangkarota. Ang tangi at nalalabing tagapagligtas sa naghihingalong sistema ang siya ngayong malapit na ring mamamatay.

Ang nasa ibaba ay salin mula sa English. Ito ay isang pagsusuri ng World Revolution, seksyon ng IKT sa Britanya hinggil sa pangungutang/utang.

Isang ilusyon at tahasang repormismo ang kahilingang "debt moratorium" o "debt abolition". Ang mga ito ay pagsisikap na iligtas ang sistema sa desperadong paraan, isang paraan na imposible dahil hindi iiral ang kapitalismo kung walang pangungutang.

Ang tunay na solusyon sa krisis ng sistema ngayon ay walang iba kundi tuluyan itong ibagsak. Hindi ito babagsak sa pamamagitan ng mga repormista, elektoralista o parliyamentaristang paraan kahit pa sabihin ng Kaliwa na ito ay mga "taktika" lamang para susulong ang rebolusyon. Katunayan, kabaliktaran ang nangyari. Hindi rin babagsak ang naghihingalong sistema sa pamamagitan ng ultra-kaliwang paraan gaya ng gerilya-ismo o "pulang terorismo".

Babagsak lamang ang sistema sa pamamagitan ng rebolusyon ng uring manggagawa na magsimula sa mga malawakang welga hanggang sa pangmasang welga at magtuloy-tuloy hanggang sa armadong pag-aalsa na pamumunuan ng mga konseho at asembliya ng manggagawa. Babagsak lamang ang kapitalismo kung mayroong internasyunal na koordinasyon ang mga manggagawa sa abanteng mga bansa at atrasadong mga bansa sa kanilang pakikibaka laban sa kapital. Ang nakikita nating malawakang pag-aalsa sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika ang magiging hitsura ng panimulang hakbang ng isang rebolusyon. Ang malaking kakulangan ng mga pag-aalsa doon ay hindi ito napamunuan sa pangkalahatan ng uring manggagawa at nakulong ito sa iba't-ibang ilusyon ng demokrasya at nasyunalismo. Kaya ang pangkalahatang resulta ay paksyon pa rin ng burgesya ang nakaupo sa kapangyarihan matapos mapatalsik ang labis na kinamumuhiang mga rehimen.

Kung napakahina ang independyenteng kilusang manggagawa, tiyak na mahahatak ito sa paksyunal na digmaan ng burgesya gaya ng nangyari sa Libya ngayon.

Komunismo o barbarismo. Ito ang hinaharap ng sangkauhan ngayon. Kung hindi babagsak ang kapitalismo sa pamamagitan ng proletaryong rebolusyon, tiyak na hahatakin hindi lang ang sistema kundi ang buong sangkauhan sa isang barbnariko at napakagulong hinaharap.

May liwanag sa dulo ng tunnel para sa rebolusyon ng manggagawa: Patuloy na lumalaban ang uri laban sa mga atake ng kapital. Patuloy na nagmuni-muni ang masang manggagawa sa kanilang aktwal na karanasan sa mga kilusang makabayan at demokratiko, sa mga unyon at sa parliyamento. Puputok ang rebolusyon kung darating ang panahon na makumbinsi ang masang manggagawa na walang saysay ang nasyunalismo, burges na demokrasya, parliyamentarismo, unyonismo at kapitalismo ng estado ("sosyalismo" ng Venezuela, Cuba, North Korea, Tsina, atbp). Sa madaling sabi, sasabog ang rebolusyon kung lubusan ng itakwil ng uring manggagawa ang mga ideolohiya ng Kanan at Kaliwa ng burgesya. Kung mangyari ito, tiyak na magtagumpay na ang ganap na paglaya ng sangkatauahan mula sa pang-aapi at pagsasamantala.

Internasyonalismo

Mayo 24, 2011

 

Krisis ng ekonomiya sa daigdig: Ang kataposan ng pagpapautang

Kung mortal na kasalanan ang pagsinungaling, matagal ng namatay ang naghaharing uri.

Kahit saan ay sinisigaw nito mula sa mga TV, radyo, pahayagan at lathalain: Tingnan ninyo: isang liwanag sa dulo ng tunnel! Ang katibayan: bumaba ang tantos ng mga walang trabaho. Tila nga. Sa US at Pransya, sa nagdaang ilang buwan ang tantos ng mga walang trabaho ay pinakamalaki ang ibinaba mula ng pumutok ang krisis sa 2007. Sa Alemanya, pinakamababa ito mula 1992! At pinaparada ng malalaking internasyunal na mga institusyon ang kanilang optimismo. Ayon sa IMF, sa 2011, aabot sa 4.4% ang pandaigdigang paglago. Tinataya ng Asian Development Bank na ang tantos ng paglago ng Tsina ay 9.6% at 8.2% sa India. Aabot sa 2.5%, 1.6% at 2.8% ang paglago sa Alemanya, Pransya at US sa ganung pagkasunod-sunod. Tinataya mismo ng IMF ang 1.7% na paglago sa Hapon ngayong taon, sa kabila ng lindol at nukleyar na kalamidad!

Ang mapagpasyang argumento ng panunumbalik ng mas mabuting kalagayan: tumaas ang stock exchange...

Kung ganon, ang silahis ba ng liwanag ay hudyat ng napipintong muling pagbangon ng ekonomiya? O ito ay isang pagdidiliryo ng isang naghihingalo?

Kahirapan, kahirapan

Sa US, tila gumaganda ang sitwasyon. Nawala na ang multo ng pagbulusok sa 1929. Imposible ng maranasan ang walang kataposang pila sa labas ng mga opisinang nagbibnigay ng trabaho na bangungot ng 1930s. Ganon lang...sa kataposan ng Marso, i-nanunsyo ng McDonald ang kamangha-manghang rekrutment para sa 50,000 trabaho sa isang araw. Sa 19 Abril, mayroong tatlong milyong taong naghihintay sa harapan ng mga restaurant! At kinuha ng kompanya ang 62,000.

Ang realidad ng kasalukuyang krisis ay nalantad sa natamong pagdurusa ng uring manggagawa. Opisyal ngang bumaba ang kawalan ng trabaho sa Amerika, pero ang istatistika ng estado ay napakalaking pandaraya. Halimbawa, hindi nila isinama ang nasa kategoryang "NLF" (Not in the Labor Force). Ito ay ang mga matatanda na natanggal, matagal ng walang trabaho na huminto na sa paghahanap, mga estudyante at kabataan, mga walang trabaho na nasa mga iskemang naghahanap ng trabaho....sa madaling sabi, sa Enero 2011, 85.2 milyon tao. Inamin mismo ng estado na ang bilang ng mahihirap na tao ay 15% sa populasyon ng Amerika at patuloy na tumataas.

Ang pagsabog ng kahirapan sa kalupaan ng nangungunang kapangyrahihan sa mundo ay ang tunay na kalagayan ng internasyunal na ekonomiya. Sa buong mundo, mas lalong naging hindi makatao ang kalagayan ng pamumuhay. Ayon mismo sa tantya ng World Bank, mga 1.2 bilyon tao ang nasa linya ng kahirapan (1.25 dolyar kada araw). Pero mas kahabag-habag ang hinaharap. Sa papalaking bahagi ng sangkatauhan, ang panunumbalik ng inplasyon ay nagkahulugan ng mas mahirap ang magkaroon ng bahay o makakain. Ang pandaigdigang presyo ng pagkain ay tumaas ng 36% kumpara noong nakaraang taon. Ayon sa huling isyu ng Food Price Watch, na inilathala ng World Bank, sa bawat 10% pagtaas ng pandaigdigang presyo ay mayroong sa minimum dagdag na 10 milyon taong naitulak sa linya ng kahirapan. 44 milyon tao ang opisyal na nahulog sa kahirapan mula noong 2010. Sa kongkreto, ang presyo ng batayang pangangailangan ay naging mas mahirap bilhin: ang mais ay tumaas ng 74%, palay ng 69%, soya ng 36%, asukal ng 21%.

Ang pagbulusok ng sistema: Isang panibagong kabanata ng istorikal na krisis ng kapitalismo ang nabuksan sa ating harapan

Mula sa tag-init ng 2007 at sa pagsabog ng bula ng ‘sub-prime' sa Amerika, hindi napigilan ang bilis ng paglala ng krisis sa daigdig, na walang nakita kahit anino ng solusyon ang burgesya. Mas malala pa, ang mga pagsisikap nito na harapin ang problema ay paghahanda lamang para sa mas matinding mga kombulsyon. Ang kasaysayan ng ekonomiya sa nagdaang ilang taon ay isang mala-impyernong pag-inog, isang ipu-ipo na humahatak pababa. At ito ang dramang namumuo sa nagdaang 40 taon.

Mula sa kataposan ng 1960s hanggang sa tag-init ng 2007, gumagalaw ang ekonomiya ng daigdig sa pamamagitan ng sistematiko at papalaking pagsandal sa pangungutang. Bakit ganito? Kailangan ang maiksing teoretikal na paliwanag.

Gumagawa ang kapitalismo ng mas maraming kalakal kaysa kayang ibenta ng kanyang pamilihan. Ito ay halos paulit-ulit:

Pinagsamantalahan ng kapital ang kanyang manggagawa - sa ibang salita, ang kanilang sahod ay mas mababa kaysa tunay na halagang nilikha nila sa pamamagitan ng kanilang paggawa.

Kaya pwedeng ipagbili ng Kapital ang kanyang kalakal na may tubo. Pero ang tanong: kanino?

Syempre, bumibili ang manggagawa sa mga kalakal na ito...hangga't kaya ng kanilang sahod. Mayroon pa ring malaking bahagi na hindi mabili, batay sa hindi binayaran sa manggagawa ng ginawa nila ito, ang bahagi na may dagdag na halaga, isang labis na halaga, na siya lamang may mahika sa paglikha ng tubo para sa Kapital.

Bumibili din ang mga kapitalista ng kalakal, at sa pangklahatan alam natin na kaya nila ito...Pero hindi nila kayang bilhin ang lahat ng kalakal na may labis na halaga. Sa pangkalahatan walang saysay sa Kapital kung bilhin nila ang kanilang sariling kalakal para magkaroon ng ganansya: katulad ito sa pagkuha ng pera sa kaliwang bulsa para ilagay sa kanang bulsa. Kahit sinong mahirap na tao ay pagsabihan ka na hindi ka yayaman sa ganyang paraan.

Para makaipon, para uunlad, kailangan ng Kapital na makahanap ng mga bibili liban sa mga manggagawa at kapitalista. Sa ibang salita, mahalaga na makahanap siya ng merkado labas sa kanyang sistema, kung hindi mabigatan siya sa mga hindi nabiling kalakal at isang pamilihan na sinasakal. Ito ang bantog na ‘krisis ng sobrang produksyon'.

Itong ‘panloob na kontradiksyon', itong natural na tendensya tungong sobrang produksyon at obligasyon para sa walang hintong paghahanap ng panlabas na pamilihan ay isa rin sa mga ugat ng kamangha-manghang dinamismo ng sistema. Nangalakal ang kapitalismo sa lahat ng larangan ng ekonomiya na walang isinasantabi: ang mga dating naghaharing uri, mga magsasaka at artisano sa buong mundo. Ang kasaysayan ng huling bahagi ng 18 siglo at ang buong 19 siglo ay kasaysayan ng kolonisasyon, ng pagsakop ng kapitalismo sa buong mundo. Hayok ang burgesya para sa bagong mga teritoryo kung saan pinipilit nito, gamit ang iba't-ibang paraan, ang populasyon na bilhin ang kanyang kalakal. Sa paggawa nito, binabago din nito ang lumang mga ekonomiya; unti-unti, sila ay pinapasok nito sa kanyang sistema. Ang mga kolonya ay dahan-dahang naging mga kapitalistang bansa mismo. Hindi lang ang mga ekonomiya nila ay unti-unting nahirapang maging merkado ng mga kalakal mula sa Uropa at Amerika: sila mismo ay gumagawa ng kanilang sobrang produksyon. Para uunlad, muling napilitan ang Kapital na maghanap ng panibagong mga teritoryo.

Walang kataposan ang istoryang ito pero ang ating mundo ay isang bilog lamang: sa kanyang malaking kamalasan, ganap ng nasakop ng Kapital ang mundo sa loob lamang ng 150 taon. Sa pagpasok ng 20 siglo, lahat ng pangunahing mga teritoryo ay nasakop na, ang malalaking kapitalistang mga bansa sa kasaysayan ay pinaghatian na ang mundo. Mula noon hindi na usapin ang paghahanap ng panibago kundi ng pag-agaw ng mga teritoryo ng karibal na mga bansa. Ang Alemanya, ang pinakamahirap sa bilang ng kolonya, ay naging agresibo at pinasabog ang Unang Pandaigdigang Digmaan, tulak ng pangangailangan na hayagang sinabi ni Hitler sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig: "Eksport o Mamatay".

Mula noon, ang kapitalismo, matapos ang 150 taong pagpalawak, ay naging isang bulok na sistema. Ang lagim ng dalawang digmaang pandaigdig at ang Bantog na Depresyon sa 1930s ay dramatiko at hindi mapasubaliang patunay. Subalit, sa kabila nito, sa panahon ng 1950s, sinira nito ang hindi-kapitalistang pamilihan na umiiral pa (tulad ng mga magsasaka sa Pransya), hindi bumagsak ang kapitalismo sa mortal na krisis ng sobrang produksyon. Bakit? Balikan natin ang panimulang ideya na nais naming ipaliwanag: kung ang  "Kapitalismo ay gumagawa ng mga kalakal na hindi kayang mabenta sa pamilihan", nagawa nitong lumikha ng artipisyal na pamilihan: "Mula kataposan ng 1960s hanggang sa tag-init ng 2007, ang ekonomiya ng mundo ay gumagalaw lamang dahil sa sistematiko at papalaking pagsandal sa utang".

Ang nagdaang apatnapung taon ay masuma bilang serye ng mga resesyon at pagbangon na pinopondohan ng pagpapautang. Sa bawat hayagang krisis, ang Kapital ay lalupang sumasandal sa pangungutang. At hindi na ito usapin ng pagsuporta sa ‘pangunsumo ng pamilya' sa pamamagitan ng tulong mula sa estado...hindi, ang mga estado mismo ay nalubog sa utang para panatilihin ang kompitesyon ng kanilang ekonomiya laban sa ibang mga bansa (sa pamamagitan ng direktang pagpondo sa imprastruktura, pag-utang sa mga bangko sa pinakamababang interes para may maipautang sila sa mga pamilya at negosyo...). Sa madaling sabi, ng buksan ang pintuan ng pagpapautang, napuno ang mundo ng pera at ang lahat ng sektor ng ekonomiya ay naging mangungutang: bawat araw bagong utang ang naganap para ibayad sa utang sa nakaraan. At hindi maiwasang napunta ito sa sukdulan.

At binuksan ng tag-init ng 2007 ang panibagong yugto ng kasaysayan ng bumubulusok na kapitalismo. Nasa limitasyon na ang kapasidad ng burgesya na pabagalin ang paglala ng krisis sa pamamagitan ng malakihang pangungutang. Ngayon, sunod-sunod ang walang patid na mabilis mabilis na mga kombulsyon. Halata ang pagiging inutil ng burgesya sa sitwasyong ito. Sa 2007, sa pagsabog ng bula ng sub-prime, at sa 2008 sa pagbagsak ng higanteng bangkong Lehman Brothers, isa lamang ang nagawa ng mga estado sa buong mundo: abonohan ang sektor ng pinansya at hayaang sumabog ang pampublikong utang. At hindi lang ito isahang beses. Mula 2007, ang ekonomiya ng mundo, ang mga bangko at ang stock exchange ay umuusad lamang sa pamamagitan ng permanenteng paglagay ng pera mula sa publiko na galing sa panibagong pangungutang o kaya mula sa pag-imprinta ng pera. Isang halimbawa: ang Amerika. Sa 2008, para iligtas ang sektor ng pinansya mula sa pangkalahatang pagkalugi, inilunsad ng Pederal na bangko ng Amerika ang inisyal na yugto ng pag-imprinta ng pera - QE1, o Quantitative Easing 1 - na nagkahalaga ng mahigit 1400 bilyon dolyar. Dalawang taon pagkatapos nito, sa Enero 2010, inulit ito ng ilunsad ang QE2: 600 bilyon ang dinagdag, salamat sa pag-imprinta ng dagdag na namang dolyar. Pero hindi pa rin ito sapat. Halos 6 na buwan pagkatapos, sa tag-init ng 2010, muling binili ng Fed ang mga utang na umabot na sa huling araw ng pagbayad, sa 35 bilyon kada buwan. Sa kabuuan, mula ng nagsimula ang pinakahuling yugto ng krisis, mahigit 2300 bilyon dolyar ang inilabas ng bangko sentral ng Amerika. Kasing laki ito ng GNP ng bansang Italya o Brazil! Pero syempre hindi huminto ang kwento. Sa tag-init ng 2011, maobligang ilunsad ng Fed ang QE3, tapos ang QE4[1]...

Ang ekonomiya ng mundo ay naging walang hanggang hukay, o mas angkop, isang black hole: papalaking hinihigop nito ang astronomikal na mga kantitad ng pera/utang.

Ang hinaharap? Inplasyon at resesyon!

Isang pagkakamali na sabihing walang epekto ang napakalaking perang inilabas ng mga estado sa mundo ngayon. Tiyak, kung wala ang mga ito, talagang sasabog na ang sistema. Pero mayroong ikalawang resulta: ang walang patumanggang paglaki ng dami ng pera sa pandaigdigang saklaw, partikular ng dolyar, ang tutunaw sa sistema, bilang isang lason. Ang kapitalismo ay naging isang pasyenteng naghihingalo na binubuhay na lang ng droga. Kung wala ito, tiyak patay na siya, pero bawat panibagong turok ay mas lalong lumala ang kanyang kalagayan. Kaya habang ang mga turok mula sa mga taong 1967-2007 ay nagawang buhayin pa ang ekonomiya, ngayon ang kailangang dami ng droga ay nagpapabilis para tuluyang mamatay ang pasyente.

Sa kongkreto, ang pag-imprinta ng pera ng iba't-ibang bangko sentral ay mulat na paggawa, ayon sa tawag ng mga ekonomista, ng ‘nakakatawang pera'. Kung ang dami ng pera ay lalaki ng mas mabilis kaysa kanyang tunay na aktibidad, nawawala ang kanyang halaga. Bilang resulta, tataas ang presyo at magkaroon tayo ng inplasyon.[2]

Syempre, sa larangang ito, ang kampyon ay ang Amerika. Alam nila na ang kanilang pera ang sandalan ng istabilidad ng ekonomiya mula sa kataposang ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig. Hanggang ngayon wala pa ring makakahigit sa dolyar. Ito ang dahilan kung bakit mula 2007 ang Amerika ang may pinakamaraming kantidad ng pera para suportahan ang kanilang ekonomiya. Kung hindi pa naisantabi ang dolyar, ito ay dahil ang Tsina, Hapon, atbp ay naobligang bumili ng dolyar. Pero itong peligrosong balanse ay malapit na ring umabot sa sukdulan. Paliit ng paliit ang mga bumibili ng US Treasury Bonds dahil alam ng lahat na wala naman itong halaga. Mula 2010, ang Fed na mismo ang bumibili ng kanilang sariling T-Bonds para panatilihin ang halaga nito! Higit sa lahat, nagsimula ng mamuo ang inplasyon sa Amerika (sa pagitan ng 2 at 105 depende kung saan mo nakuha ang datos, kung saan naramdaman na ito ng mga manggagawa ng bumili sila ng pagkain). Ang Presidente ng Fed sa Dallas, Richard Fisher, na umupo sa taong ito sa komite ng monetary policy, ay nagpahayag ng risgo ng isang hyperinflation kahalintulad sa nangyari sa Republika ng Weimar sa 1923.

Ito ang pundamental na tendesnya. Lumalaki ang inplasyon sa lahat ng bansa. At lalong nawalan ng tiwala ang mga kapitalista sa lahat ng pera. Ang mga lindol na darating, ang posibleng pagbagsak ng mga bangko at ng buong mga estado, ang malaking katanungan sa buong internasyunal na sistemang pinansyal. Ang bunga nito ay nakikita: ang presyo ng ginto ay sobrang taas. Matapos ang 29% pagtaas sa 2010, mas lalupang tumindi ang paghahanap ng ginto ngayon, sa unang pagkakataon lumundag ito sa 1500 dolyar - limang beses kaysa noong nakaraang sampung taon. Ganon din ang nangyari sa pilak, ngayon ay nasa kanyang pinakamataas na antas sa loob ng 31 taon. Ang Unibersidad ng Texas, na nagsasanay ng mga ekonomista, nitong nakaraan lamang ay pinalitan ng ginto ang kanyang buong bilyong dolyar na treasury. Makita natin dito ang tiwala ng burgesyang Amerikano sa kanyang sariling pera! At hindi lang ito simpleng haka-haka. Ang mga bangko sentral mismo ay bumili ng ginto sa 2010 kaysa kanilang benenta, kauna-unahan mula 1988. Lahat ng ito ay nagkahulugan ng kataposan ng kasunduang Breton Woods (hindi opisyal pero de facto) kung saan matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig ay bumuo ng isang internasyunal na sistema ng pera na nakabatay sa istabilidad ng dolyar.

Alam mismo ng burgesya ang peligro. Walang kapasidad na pigilan ang daloy ng pangungutang, para pigilan ang pag-imprinta ng dagdag na pera, nagsisikap itong limitahan ang delubyo at bawasan ang utang sa pamamagitan ng pagpataw ng marahas na patakarang paghigpit-sinturon unang-una para sa uring manggagawa. Halos lahat ng lugar, pinapako ang sahod o binabawasan sa pribado at pampublikong sektor, tinagpas ang mga benepisyong pangkalusugan at panlipunan. Sa madaling sabi, tumataas ang kahirapan. Sa Amerika, nagpahayag si Obama na bawasan ang utang ng Amerika ng 4000 bilyon dolyar sa loob ng 12 taon. Walang katulad ang sakripisyo na ipapataw sa populasyon. Pero hindi talaga solusyon ang solusyong ito. Sa Greece, Portugal, Ireland, Spain...sunod-sunod ang mga planong paghigpit-sinturon at patuloy ang paglaki ng depisit. Ang tanging epekto ng polisiyang ito ay pagbulusok pa ng ekonomiya tungo sa mas malalim na resesyon. Iisa lamang ang ibubunga nito: matapos ang pagkalugi ng pamilyang Amerikano sa 2007, ng mga bangko sa 2008, ang mga estado na mismo ngayon ang nalulugi. Maaring may ilusyon dito: hindi mapigilan ang hindi na pagbayad ng utang ng mga bansang gaya ng Greece. Kahit ang mga estado sa Amerika tulad ng California ay tinablan at maraming mga tanong kung may halaga pa ba ang pangungutang ng ekonomiya ng Amerika sa kabuuan. Ang mga epekto ng mabilis na pandaigdigang krisis ay walang katulad: pagsabog ng euro, deregulasyon sa mga pera, hyper-inflation....

Hindi posible na magkaroon ng eksaktong prediksyon, para makita kung kailan at saan lilitaw ang susunod na biyak sa pandaigdigang ekonomiya. Ang sigalot ba na tumama sa Hapon (kung saan bumaba ng 15% nitong ang produksyon ng ikatlong ekonomikong kapangyarihan sa mundo) ang mitsa? Ano ang epekto ng de-istabilisasyon sa Gitnang Silangan? Makita ba natin ang pagbagsak ng dolyar o pagkalugi ng Greece o Espanya? Walang makapagsabi. Iisa lamang ang tiyak: makikita natin ang sunod-sunod na mas brutal na mga resesyon. Matapos ang mabagal na paglala ng krisis sa ekonomiya ng mundo sa pagitan ng 1967 at 2007, nasa panibagong yugto na tayo ngayon ng pagbulusok ng kapitalismo, na markado ng walang tigil na mga kombulsyon ng sistema at pagsabog ng kahirapan.  

Pawel 30/4/11

 

 

---

[1] Subalit, tiyak na gawin na itong hindi opisyal sa susunod para maiwasang aminin ang hayagang kabiguan ng kanilang nagdaang mga hakbangin!

[2] Ang nagmamasid na mambabasa ay maaring magsabi: "Pero lumaki ang dami ng pera noong 1990 hanggang 2000 na walang malaking inplasyon". Tama at ang dahilan ay simple: ang pagkasaid ng tunay na merkado ang nagtulak sa kapital na lumayas papunta sa birtuwal na ekonomiya (stock exchange). Sa ibang salita, lumaki ang dami dami ng pera higit sa lahat sa larangan ng pinansya, kaya hindi ang presyo ng kalakal kundi ang sapi ang tumataas. Pero ang ispekulasyong ito, gaano man ka baliw at walang koneksyon sa realidad, ay sa huling pagsusuri nakabatay pa rin sa negosyo na gumagawa ng halaga. Nang nasa peligro ang huli ng malawakang pagkalugi (partikular ang mga bangko na pumopondo sa kanila), itong buong laro ng casino ay nabunyag sa sikat ng araw. Ito ang nangyari sa 2008: ang pagbagsak, at darating pa ang mas malalaking pagbagsak. Ito ang dahilan kung bakit ang mga negosyante ay desperado ngayong naghahanap ng ginto at produktong pagkain para may ‘mapagtagoang' halaga. Babalikan natin ito.

Ang krisis sa utang na nagsimula sa Amerika ay mabilis ng kumalat ngayon sa Uropa, hindi lang sa Espanya, Portugal, Italya, kundi maging sa Pransya at Britanya. Alam ng lahat na kung "may sakit ang Amerika, tiyak lalagnatin ang buong mundo". Paano na kaya kung ang namilipit na sa sakit ay ang "puso" mismo ng pandaigdigang kapitalismo - ang buong abanteng kapitalistang mga bansa sa Amerika at Uropa?

Ang kasalukuyang pandaigdigang krisis na nagsimula noong 2007 ay tinagurian ng marami na "krisis sa utang" o "krisis pinansyal". Subalit ang sinisisi ng mga burges na eksperto at Kaliwa ay ang pagiging ganid ng mga bangko sa tubo, ang paglobo ng ispekulasyon at "kawalan ng pampulitikang kapasyahan ng mga estado sa mga abusadong bangko". Sa mga atrasadong bansa naman, ang sinisisi ng Kaliwa ay ang "pagiging tuta ng mga estado sa dikta ng Kanluran o ng IMF-WB-WTO".

Kaya naman nagkakaisa ang lahat ng paksyon ng Kaliwa sa Pilipinas na isa sa mayor na solusyon para uunlad ang bansa ay debt moratorium o debt cancellation. At kung ang gobyerno ay maging tunay na "makabayan at uunahin nito ang interes ng Pilipinas", tiyak lalago ang ekonomiya ng bansa at ang makikinabang ay ang buong mamamayang Pilipino. Sa madaling sabi, ang kailangan ng bansa ay isang gobyerno na "matatag na sasalungat sa dikta ng Kanluran, ng IMF-WB-WTO".

Kailangang suriin nating mabuti kung ano ang papel ng utang sa kapitalismo at ang ebolusyon nito mula noong panahon nila Marx hanggang ngayon. Ang artikulong ito ay hindi komprehensibong tumatalakay sa usapin ng papel ng utang sa kapitalismo kundi isang balangkas lamang upang mas mapalalim pa ang ating pag-unawa dito at makita kung ano ang hinaharap ng kasalukuyang sistema.

Bago ang lahat, kailangan nating maglatag ng ilang datos hinggil sa ebolusyon ng utang ng Pilipinas:

Ang eksternal/dayuhang utang ng Pilipinas ay tumataas mula US$51.9 bilyon sa 2000 tungo sa US$59.77 bilyon sa 2011. Nitong 2011 ang badyet ng estado para pambayad utang ay Php823,270,000,000. Para sa 2012 pambansang badyet, ang panukalang ilaan para pambayad utang ay Php689,207,000,000.  Kahit bumaba ang nakalaang pera pambayad utang sa 2012, hindi nito maitago ang katotohanang lubog sa utang ang Pilipinas.

Kahit lumang datos na ang nasa ibaba, makikita pa rin natin ang tunguhin ng paglaki ng utang kumpara sa GDP ng bansa:

Noong 2001, ang pampublikong utang ng Pilipinas ay Php4.41 trilyon o 120% ng GDP. Sa 2002, ito ay naging 128% ng GDP, at sa 2003, naging 130% ng GDP na katumbas ng US$105.35 bilyon.

Sabi ng Kaliwa, ang pangunahing dahilan bakit lubog sa utang ang Pilipinas ay dahil sa mga polisiya at batas nito hinggil sa utang, at sa pagiging kurakot ng mga opisyales ng gobyerno.

Ang utang sa sistemang kapitalismo

1. Hindi iiral ang kapitalismo kung walang utang. Subalit iba ang katangian ng utang noong 19 siglo kung saan progresibo at lumalawak pa ang sistema at ng pumasok ito sa kanyang dekadenteng yugto - imperyalismo - noong 20 siglo. Sa 19 siglo, sa pangkalahatan, ang utang ay naging daan upang lalupang uunlad ang sistema at magkamal ng tubo. Sa madaling sabi, ang utang sa panahong ito ay gumawa ng tunay na halaga, ng tunay na produksyon. Kaiba sa 20 siglo kung saan sa pangkalahatan ang utang ay gumawa na lamang ng pekeng (fictitious) halaga at pamilihan.

2. Ng sumambulat ang krisis sa sobrang produksyon noong 1960s, ang solusyon ng internasyunal na burgesya ay utang. Para mabili ang sobrang produkto sa pamilihan, kailangang pautangin nito ang atrasadong mga bansa at pati ang mga manggagawa sa abanteng mga bansa. Ang utang ay naging artificial stimulant para patuloy na gagalaw ang pandaigdigang ekonomiya.

3. Dahil nasa permanenteng krisis na ang sobrang produksyon sa panahon ng imperyalismo, sumabog ang pandaigdigang resesyon noong 1973-75. Mula noon, "sumuko" na ang abanteng mga bansa sa pag-asang ang atrasadong mga bansa gaya ng Pilipinas ang lalamon sa sobrang produksyon sa pandaigdigang pamilihan. Sa halip na makatulong, naging malaking problema na ang utang para sa burgesya. Pero walang magawa ang sistema kundi patuloy na gamitin ito dahil hindi na gagalaw ang ekonomiya ng mundo kung walang utang pambili ng mga produkto. Dahil dito, mula kalagitnaan ng 1970s, ang mga abanteng bansa na, partikular ang Amerika, ang bumibili sa malaking bahagi ng produksyon ng mundo[1]. Ang resulta: patuloy na lomobo ang utang ng mga bansang ito. Katunayan, ang Amerika ang numero unong may pinakamalaking utang sa buong mundo[2]. Ang utang ng Amerika hanggang 2010 ay umabot na sa US$13 trilyon. Ang kasalukuyang kabuuang utang ng pinakamakapangyarihang kapitalistang bansa sa mundo ay katumbas ng 360% ng kanyang GDP!  

Solusyon sa utang: Utang pa rin

Mula ng sumambulat ang krisis noong 1960s lubog na sa utang ang buong mundo. Sa bawat pagsabog ng krisis - 1970s, 1980s, 1990s, 2007 - ang solusyon ng burgesya ay ibayong pangungutang.

Lahat ng mga kapitalistang rehimen sa Pilipinas, mula kay Marcos hanggang kay Noynoy Aquino, ay nangakong paliitin o kaya palayain ang Pilipinas sa utang. Pero kabaliktaran ang nangyari: lalong lumaki ang utang ng bansa![3] Hindi polisiya ng estado ang problema kundi ang estado mismo at ang sistema.

Hindi ba pwedeng simpleng ideklara lang ng naghaharing uri na "kanselado na ang lahat ng utang" para mawala na ang krisis sa utang? At pagkatapos ay magsimula ang kapitalistang mundo ng pakikipagkalakalan ng "pantay" na ang lahat sa mundo ng pamilihan? Ito ay imposibleng mangyari.

Unang-una, ang ugat ng krisis sa panahon ng imperyalismo ay krisis ng sobrang produksyon at pagkipot ng pandaigdigang pamilihan. Ang ultimong dahilan nito ay ganap ng nasakop ng kapitalismo ang buong mundo. Halos lahat kundiman lahat ng lugar sa daigdig ay ganap ng integrado sa pandaigdigang kalakalan at pamilihan. Wala ng solusyon sa krisis ng sobrang produksyon sa panahon na lubos ng nasakop ng kapital ang daigdig, kaiba sa 19 siglo na maraming lugar pa ang hindi-kapitalista ang sistema. Mula 1960s nangibabaw na ang artipisyal na pamilihan (nakabatay sa utang) at artipisyal na pera (perang wala ng katumbas na halaga sa tunay na ekonomiya) na inilaan sa mga ispekulasyon. Ang mga ito ang nagpapagalaw sa ekonomiya ng mundo. Subalit ito ay may hangganan, hangganan na naabot na noong 2007.

Pangalawa, ang simpleng deklarasyong "wala ng utang" ay hindi lunas sa krisis ng sobrang produksyon. Kailangang maibenta ang mga ito para hindi babagsak ng tuluyan ang sistema. Higit sa lahat, ang kapitalismo ay isang sistemang nabubuhay sa labis na halaga. Kaya natural lamang na hindi kayang bilhin ng uring manggagawa at buong populasyon ang labis na produktong nagawa nila.

Pangatlo, ipagpalagay natin na "wala ng utang" sa kasalukuyan, wala na bang utang sa hinaharap? Tingnan natin:

Gaya ng nakasaad sa itaas, naturalesa ng kapital na hindi kayang bilhin ng uring manggagawa at populasyon ng kapitalistang mundo ang labis na halagang ginawa nito. Ibig sabihin, ang krisis ng sobrang produksyon ay naturalesa ng kapitalismo. Paano mabili ang mga produktong ito? Unang-una, kailangan ng kapital na magpalawak, abutin ang mga lugar na hindi pa niya napasok at doon ibenta ang kanyang labis na produkto. Sa madaling sabi, kailangan ng kapitalismo ng bagong merkado. Subalit ganap ng napasok ng kapital ang mundo noong unang bahagi ng 20 siglo. Katunayan, sa ganito ding panahon sinakop ng imperyalistang Amerika ang Pilipinas. At kung nasakop na ng kapitalismo ang isang bansa o lugar, sa ayaw o sa gusto ng mananakop, obligadong hawaan niya ng kanyang abanteng sistema ang sinakop na bansa. Ito ang nangyari sa Pilipinas: naging isang kapitalistang bansa na.

Halos 70 taon mula ng sinakop ng Amerika ang Pilipinas, hindi na kaya ng huli na bilhin pa ang sobrang produktong galing sa una at sa ibang abanteng mga bansa. Sumabog ang krisis at nagkaroon ng pandaigdigang resesyon noong 1970s. Ano ang solusyon ng kapitalismo sa krisis noong 1970s, sa kawalang kapasidad ng mga bansa sa ikatlong daigdig na bilhin ang mga produktong galing sa unang daigdig? Ito ay sa pamamagitan ng pagpapautang. Ngayon, paano magpautang ang mga bangko kung wala na silang pondo dahil dineklara na ngang hindi na bayaran ang mga utang sa nakaraan at magsimula sa "panibagong yugto" ang mundo sa ilalim ng kapital! Higit sa lahat, paano aandar ang mga pabrika ng kapitalista kung hindi sila mangungutang? Saan sila kukuha ng pera para pambili ng hilaw na materyales, makinarya at iba pa?.... Hindi na makaligtas ang kapitalismo sa kanyang krisis sa utang! At lalunang imposibleng kanselahin niya ang trilyong dolyares na utang ng kapitalistang mundo dahil nagkahulugan ito ng kagyat na kamatayan ng sistema. At huwag tayong aasa na kusang papatayin ng burgesya ang kanyang sistema.

Nasa hindi na maiwasang tuloy-tuloy na pagbulusok ang kapitalismo. Tiyak na kung saan ito patungo: sa kanyang pagbagsak. Kung kailan, hindi natin alam. Ang tiyak, nasa proseso na ng pagbagsak ang sistema sa kasalukuyan.

Mga tanong: Kung tiyak na babagsak ang bulok na sistema, ibig sabihin tiyak na rin ang paglitaw ng komunistang lipunan at ang gawin na lang ng masang anakpawis ay magtiis at hintayin ang pagdating ng komunismo? Kung ang krisis sa utang ay nagsimula pa noong 1970s bakit hindi pa bumagsak ang kapitalismo hanggang ngayon?

Ang sagot sa mga tanong na ito ay masisilip natin mismo sa mga "prediksyon" ng mga unang marxista mula pa noong 19 siglo. Ganun pa man, hindi ibig sabihin na hindi na natin araling mabuti ang kasalukuyang ebolusyon ng krisis ng kapital para masilip natin kung ano ang hinaharap. Ang sigurado, imposible ng mareporma ang kapitalismo at gawin itong makatao.

Awtomatik bang papalit ang komunismo kung babagsak ang kapitalismo dahil sa kanyang internal na mga kontradiksyon?     

Matindi ang debate dito noong huling bahagi ng 19 siglo at maagang bahagi ng 20 siglo sa loob ng marxistang kilusan, partikular sa sinulat ni Rosa Luxemburg na "Akumulasyon ng Kapital" kung saan ditalyado niyang hinimay ang ebolusyon ng kapitalismo mula 19 siglo at 20 siglo hanggang umabot ito sa kanyang imperyalistang yugto[4]. Sinabi ni Luxemburg na babagsak ang kapitalismo kung aabot na ito sa yugto na hindi na siya makapagpalawak pa ng bagong lugar na hindi-pa-kapitalista ang sistema. Tinuligsa ito ng ibang mga marxista dahil tanging ang uring proletaryado lamang ang dudurog sa kapital. Ganun din naman ang tindig ni Luxemburg: kailangang ibagsak ng uring proletaryado ang kapitalismo para maitayo ang komunismo. At ‘yan din ang tindig ng mga marxista hanggang ngayon.

Subalit ang pagsusuring babagsak ang sistema dahil sa kanyang panloob na mga kontradiksyon ay nanatiling may kabuluhan. Ibig sabihin, may posibilidad na babagsak ang sistema sa kabila ng kawalan ng kapasidad ng proletaryado na ibagsak ito. Ano ang mangyari sa ganitong sitwasyon?

Sinabi ng Manipesto ng Komunista na posibleng parehong madurog ang naglalabanang mga uri. Si Engels ay minsan nagsabi din na "sosyalismo o barbarismo". Maaring kapwa madurog ang burgesya at proletaryado; ang papalit ay hindi komunismo kundi walang hanggang kaguluhan at barbarismo, kung saan kapwa ang uring kapitalista at uring manggagawa ay hindi na makontrol ang sitwasyon ayon sa kanilang makauring layunin. Ito ang isa sa posibleng mangyari kung hindi mawasak ng mulat at organisadong proletaryado ang ang pandaigdigang kapitalismo.

Bakit hindi pa bumagsak ang sistema ngayon?

Ang pagbagsak ng sistema ay hindi rin nangangahulugang biglang hihinto ang buhay politika at ekonomiya ng lipunan. Walang ganyang pangyayari sa kasaysayan ng lipunan. At ganun din sa kapitalismo. Ang maranasan ng sangkatauhan ay walang hanggang mas malalang mga kaguluhan, gutom, kahirapan, mabilis na pagkasira ng kalikasan at matinding kalamidad, at digmaan, pagkabulok ng kultura at moralidad ng buong lipunan[5].

Sa kasalukuyan, ang nasaksihan natin ay ang mga kongkretong manipestasyon na nasa yugto ang sistema na babagsak ito. Pero hindi rin dapat maliitin ang nalalabi pang mga maniobra ng burgesya upang panatilihing buhay ang naghihingalong pasyente. Ang tiyak, mamamatay din ang pasyente.

Ang bawat maniobra ng burgesya ay temporaryo lamang sublit patindi ng patindi ang epekto sa uring manggagawa at populasyon. Ang mga epektong ito ay dalawa ang ibubunga: Una, mamulat sa sarili ang uri, organisahin nila ang kanilang sarili at ibagsak ang sistema. Ikalawa, mawalan ng tiwala sa sarili ang uri, makaramdam ng matinding demoralisasyon at kawalan ng kapangyarihan, at mangingibabaw ang "bawat isa para sa kanyang sarili" at "bawat isa laban sa isa't-isa".

Sa kasaysayan ng makauring pakikibaka, may mga panahon na nakaramdam ng kawalan ng tiwala sa sarili ang uri: Noong namayagpag ang Stalinismo sa loob ng 50 taon. Muli lamang bumangon ang proletaryado noong huling bahagi ng 1960s na sinindihan ng manggagawang Pranses - 1968 ng Mayo. Muli na namang nademoralisa ang uri ng bumagsak ang imperyalistang USSR at bloke nito sa Silanagan noong 1990s dahil na rin sa propaganda ng Kanan at Kaliwa na "sosyalistang kampo ang bloke ng USSR". Muling bumangon ang militansya ng internasyunal na proletaryado noong 2003 hanggang ngayon.

Subalit nanatili ang "alas" ng burgesya sa loob ng kilusang paggawa - unyonismo, parliyamentarismo, gerilya-ismo, nasyunalismo at demokrasya - na ang tanging layunin ay hindi durugin ang kapital kundi repormahin lamang. Ang alas na ito ang palaging nagbibigay ng demoralisasyon sa uri dahil matapos ang mga "tagumpay" nila sa pamamagitan ng "alas" ng burgesya, ay nanatili pa rin silang pinagsamantalahan at pinahirapan ng kapital[6].

Sa pangkalahatan, nanatiling lumalaban ang uring manggagawa sa mga atake ng kapital. Makikita natin ito sa iba't-ibang malawakang pagkilos ng uri sa iba't-ibang bahagi ng mundo laluna mula noong 2003. Pero maliit na minorya pa lamang, bagamat dumarami na, ang naniwalang kailangan at posible ng ibagsak ang sistema at itayo ang komunistang lipunan. Nanatiling dominante pa rin ang burges na ideolohiya sa loob ng militanteng hanay ng manggagawa laluna ang kaisipang "kailangan muna dumaan sa burges-demokratikong yugto" ang atrasadong kapitalistang mga bansa bago ang sosyalismo; "kailangang gamitin ang lahat ng porma ng pakikibaka, kabilang na ang mga burges na porma" para mamulat ang uri.

Kaya kailangang muling ipaalala sa malawak na masa ang karanasan at mga aral mula sa kanilang kasaysayan sa panahon ng imperyalismo kung ano ang nangyari sa mga pakikibakang dumaan sa "burges-demokratikong yugto" at sa "paggamit sa mga burges na porma ng pakikibaka": unyonismo, parliyamentarismo, terorismo at gerilya-ismo.

Kongklusyon

Ang krisis sa kasalukuyan ay hindi simpleng krisis sa utang o krisis pinansyal. Ito ay manipestasyon lamang at kongkretisasyon ng kawalang solusyon sa krisis sa sobrang produksyon ng kapital. Hindi na kayang bilhin ng sistema ang kanyang labis-labis na produkto at wala na itong makitang mga lugar na hindi pa integrado sa pandaigdigang kapitalistang pamilihan. Hindi na kayang bayaran ng mundo ng kapital ang utang nito at hindi na ito makaiwas sa ibayong pangungutang. Isang ilusyon ang pag-iisip na maaring iiral ang kapitalismo na walang utang. At habang mayroong krisis sa sobrang produksyon, hindi maglaho ang krisis sa utang sa panahon ng imperyalismo.

Hindi na pagreporma sa sistema ang daan para wasakin ito, gaya ng obhetibong realidad noong 19 siglo. Ang tanging daan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ay wasakin ito sa pamamagitan ng sosyalistang rebolusyon at diktadura n proletaryado. Ang pagpipilian ng uring manggagawa at masang anakpawis ay dalawa na lamang: Sosyalismo o Tuluyang Pagkawasak ng Mundo.

Ang kabuluhan ng mga kagyat, depensiba at pang-ekonomiyang pakikibaka ng uring manggagawa ay maging daan ito para makita nila na wala ng maaasahan sa sistema at sa mga pampulitikang institusyon nito. Para mapaatras kahit temporaryo lamang ang mga atake ng estado at kaaway sa uri, ang tanging paraan sa kasalukuyan ay ang malawakang pagkakaisa ng buong masang anakpawis sa mga pakikibaka sa lansangan at pangmasang welga hindi sa mga taktikang unyonismo, parliyamentarismo at gerilya-ismo.

At ang binhi para dito ay ang mga asembliya na itatayo mismo ng masang anakpawis; mga asembliya[7] na pinakita sa kasalukuyan ng masang anakpawis sa Espanya laban sa panghihigpit ng kanilang "sosyalistang" gobyerno; mga asembliya kung saan malayang nagdiskusyon at debate ang libu-libo o daang libong masa na lumahok sa pakikibaka para suriin ang sitwasyon at ilatag ang mga hakbangin laban sa mga atake ng kapitalismong malapit ng mamamatay. Ang mga binhing ito ay kailangang payabungin ng minoryang[8] lumitaw at umunlad sa pakikibaka mismo.

M3, Agosto 30, 2011

---

[1] Sa 2010 ang Pilipinas ang ika-36 pinakamalaking eksporter papuntang Amerika. Noong 2010 bumili ang Amerika ng mga produktong galing ng Pilipinas na nagkahalaga ng US$8.0 bilyon (17.5% na pagtaas) sa 2009, at tumaas ng 40% mula 1994.

[2] Sumambulat nga ang krisis sa utang sa mga abanteng bansa laluna sa Amerika.

General Government Debt as a Percentage of GDP - Source: Bank of International Settlements

	2007	2010	2011 (est)
Germany	65%	82%	85%
Portugal	71%	91%	97%
Ireland	28%	81%	93%
Italy	112%	127%	130%
Greece	104%	123%	130%
Spain	42%	68%	74%
Japan	167%	197%	204%
United Kingdom	47%	83%	94%
United States	62%	92%	100%

 

[3] Noong 1983 ang dayuhang utang ng Pilipinas ay US$24.4 bilyon. Sa loob ng halos 30 taon ay halos tumaas ito ng mahigit 100%!

[4] Mas ditalyado at komprehensibo ang "Akumulasyon ng Kapital" sa pag-aaral sa imperyalismo kaysa kay Lenin, sa kanyang "Imperyalismo: Huling Yugto ng Kapitalismo".

[5] Mas makikita ang kabulukan ng sistemang nasa yugto na ng kanyang pagbagsak sa kabulukan ng nagingibabaw na kultura at moralidad ng lipunan. At ang mga manipestasyon nito ay makikita natin sa hanay ng kabataan - droga, gangs, riots at mga katulad. Sa madaling sabi, ang lumpenisasyon ng lipunan na mabilis na umiimpluwnesya kahit sa hanay ng masang manggagawa laluna sa kabataang manggagawa.

[6] Sa ngalan ng "sosyalismo na may pambansang katangian" ay labis na pinagsamantalahan ng mga kapitalismo ng estado sa China, Vietnam, North Korea, ng dating bloke ng USSR, at iba pang "sosyalistang" bansa ang uring manggagawa para makamit ang "pambansang industriyalisasyon".  Sa ngalan ng pambansang kaunlaran ay ginawang alipin ang proletaryado ng mga partidong siyang magdadala sa kanila sa "paraiso ng sosyalismo".

[7] Noong 1980-81, tatlumpung(30) taon na ang nakaraan, nagtayo din ng mga asembliya ang mga manggagawang Polish upang labanan ang mga atake ng stalinistang partido at mga unyon nito sa kanilang pamumuhay.

[8] Ang ibig sabihin ng minorya ay ang seksyon ng uring manggagawa na namulat dahil sa kanilang karanasan mismo sa pakikibaka na ang unyonismo, parliyamentarismo, gerilya-ismo, terorismo, nasyunalismo, demokrasya at iba pang burges na ideolohiya ay ganap ng balakid sa pag-unlad at sa aktwal ay naging katulong ng burgesya upang ilihis at pahinain ang proletaryong pakikibaka.

Pahayag ng Internasyonalismo sa Internasyunal na Araw ng Manggagawa 2011

Manggagawa sa mundo magkaisa!

Nagulantang ang mga naghaharing uri sa mundo sa sunod-sunod na mga pag-alsa ng mga manggagawa at mamamayan sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika. Matapos ang pag-alsa sa Tunisia, parang apoy na lumawak ito mula Ehipto hanggang Libya. Niyanig din ng mga malawakang protesta ang Gaza, Jordan, Iraq, Iran, Yemen, Bahrain, Syria, at Saudi Arabia. Habang sinusulat ang artikulong ito ay hindi pa humupa ang lagablab ng apoy ng mga pag-aaklas.

Pero hindi lang sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika naramdaman ang malakas na lindol ng mga pag-aalsa. Maraming welga ng manggagawa ang pumutok sa Tsina. Sa Uropa nitong mga huling buwan ng 2010 ay nagkaroon ng malawakang protesta ang mga kabataang estudyante sa Britanya at Italya at maging sa Pilipinas din at Puerto Rico laban sa pagbawas ng estado sa badyet para sa edukasyon at mga benepisyo. Ganito rin ang nangyari sa Pransya laban sa pagbawas sa pensyon ng manggagawa. Kahalintulad din ang mga kaganapan sa Portugal, Espanya at Greece. Hindi rin nagpahuli ang mga manggagawang Amerikano laluna sa Wisconsin.

Sa madaling sabi, kapwa niyanig ng napakalakas na lindol ng pag-aklas ang atrasado at abanteng mga bansa, ang imperyalista at "semi-kolonyang" mga nasyon tulak ng matinding kahirapan, kawalan ng trabaho at pagbawi ng mga gobyerno sa mga napanalunan ng mga manggagawa sa kanilang pakikibaka sa nakaraan.  

Ang mga kaganapan sa taong 2010-2011 ay walang katulad sa lawak at dami ng mga lumahok na manggagawa at mamamayan. Magkatulad ito o lampas pa nga sa lawak na naabot noong unang rebolusyonaryong alon ng 1917-23 kung dami ng mga bansa ang pag-uusapan.

Ang mga problemang pinasan ng mga manggagawa sa mga bansang ito ay magkatulad sa pangkalahatan: kahirapan, kawalan ng trabaho, hindi sapat na sahod, mapanupil na mga rehimen, atbp.

Hindi lang mga mahirap na bansa gaya ng Pilipinas ang dumaranas ng matinding kahirapan at panunupil. Ganito din ang naranasan at pinapasan ng mga manggagawa at mamamayan sa Gitnang Silangan na pinupuntahan ng maraming manggagawang Pilipino[1] at sa mga mayayamang bansa gaya ng Britanya, Pransya, Italya at Amerika.

Muling napatunayan ang katumpakan ng sinabi ng Manipesto ng Komunista na "manggagawa sa mundo, magkaisa!" hindi lamang dahil ang uring manggagawa ay ang tanging rebolusyonaryong uri sa lipunang kapitalista kundi dahil komon ang mga problemang dinaranas ng proletaryado sa buong mundo at iisa lamang ang dahilan ng kanilang kahirapan: sistemang kapitalismo. Mas lalong lumitaw at luminaw na walang kaibahan ang kalagayan ng mga manggagawa saan mang bansa sila nakatira at anong kategorya ng kapitalista at estado ang nang-aapi at nagsasamantala sa kanila: ito man ay diktador, demokratiko, "anti-imperyalista", "sosyalista" o "komunista"[2].

Laban natin, tayo ang magpasya!

Salungat sa kadalasang narinig at nabasa natin sa burges na media at sa propaganda ng Kaliwa, sa pangkalahatan ang mga pag-alsang naganap ay nagsimula bilang ispontanyong kilusan pero nakitaan ng mga binhi ng pag-oorganisa sa sarili ng manggagawa at mamamayan sa batayang antas[3]. Patunay lamang ito na may kapasidad ang masang api na organisahin ang sarili at magpasya sa kanyang sariling laban na independyente sa kontrol ng anumang organisasyon ng burgesya at unyon. Sa kalagitnaan at huling bahagi na nagawang kontrolin ng isang paksyon ng burgesya ang mga kilusang ito[4]. Salamat sa indirektang tulong ng Kaliwa at unyon doon[5], nagtagumpay ang isang paksyon ng naghaharing uri na gamitin ang galit ng masa para sa kanilang pansariling interes.

Mas litaw ito sa digmaang sibil na pumutok ngayon sa Libya. Ang isang kilusan na sa simula ay tunay na kilusang masa laban sa rehiment Khadaffy ay nakontrol na ngayon ng magkabilang paksyon ng naghaharing uri. Kapwa ang "oposisyon"[6] (mga "balimbing" na mga berdugo ng rehimeng Khadaffy ay biglang naging mga "lider" ng "demokratikong" pag-alsa) at ang diktadurang Khadaffy ay sinasakripisyo ang buhay ng daang libong mamamayan para sa kanilang ganid na interes sa kapangyaihan. Salamat sa "makataong" digmaan ng mga imperyalistang kapangyarihan sa Kanluran[7] sa Libya, mas lalupang naghirap ang mamamayang Libyan at ang mga manggagawa na galing sa ibang bansa (kasama na ang OFWs) sa digmaang wala silang kinalaman.

Demokrasya at nasyunalismo kontra proletaryado!

Mas malakas ang ilusyon ng demokrasya sa mga bansang pinaghaharian ng diktadura o ng mga lider at pamilya nila na ilang dekadang nakaupo sa kapangyarihan. Ito ang nangyari sa Pilipinas, Libya at Tunisia[8]. Walang duda na ang kahirapan at pang-aapi na ilang dekada na nilang tinitiis ang dahilan kung bakit nag-aklas ang mamamayan sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika. At mas lalo itong pinalala ng bangis na pang-aapi at pagsupil ng mga awtoritaryan at totalitaryan na mga rehimen gaya ng sa Libya.

Salamat sa propaganda ng imperyalistang kapangyarihan at Kaliwa sa demokrasya mayoriya ng masa ang naniniwalang gaganda ang kanilang kalagayan kung maalis na sa kapangyarihan ang mga Ben Ali, Mubarak at Khadaffy. Ganito din ang paniwala ng malawak na masa sa Pilipinas noong 1986 "People Power" o ang tinagurian ng burgesyang Pilipino na "yellow revolution".

Gaya ng nangyari sa Pilipinas matapos bumagsak si Marcos noong 1986, mabilis na nalantad sa mata ng masa sa Tunisia at Ehipto na ang mga rehimeng pumalit matapos ang "demokratikong rebolusyon" ay walang kaibahan sa pinalitan: mapang-api at mapanupil[9].

Malinaw din na ang pag-alsa sa Tunisia ang naging mitsa ng mga pag-aklas na ito sa maraming bansa. Pero dapat suriin ito sa balangkas ng internasyunal na serye ng mga pakikibakang masa na nagsimula pa noong 2006-2007 sa Greece, ng malawakang welga sa Pransya at pag-alsa ng mga estudyante sa Britanya noong 2010. Sa madaling sabi, ang mga kaganapan ngayon sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika ay bahagi ng internasyunal na pagsulong ng pakikibaka laban sa kapitalismo mula ng pumutok ang pinakamalalang krisis ng sistema noong 2007.

Malaking bahagi ng kabuuang OFWs ay nasa Gitnang Silangan bilang mga manggagawa sa pabrika, planta, opisina at domestic helpers. Madaling mabuo ang diwa ng pakikiisa ng OFWs sa nakibakang masa doon dahil ang mga ipinaglalaban nila ay siya ring dahilan kung bakit nangibang bayan at iniwan ng mga OFWs ang mga pamilya nila dito sa Pilipinas: kahirapan, mababang sweldo, mapanupil at kurakot ang gobyerno.

Bagamat una sa karanasan ang manggagawang Pilipino laban sa diktadura at "demokratikong rebolusyon", mas mayaman sa aral ang Gitnang Silangan at Hilagang Aprika.

Sa Tunisia at Ehipto patuloy na nakibaka ang masang manggagawa laban sa pumalit na rehimen. Bagamat malakas pa rin ang impluwensya ng burges na demokrasya sa naturang mga rehiyon, patuloy na sinusulong ng kilusang manggagawa doon ang mga makauring kahilingan sa lansangan. Salungat sa Pilipinas kung saan nanawagan ang maoistang Partido Komunista at oposisyon ng suporta sa pumalit na rehimeng Aquino sa 1986. Magkaiba man ang dahilan ng maoistang partido at oposisyon[10] sa pagsuporta sa rehimeng Corazon Aquino, magkatulad pa rin ang kanilang balangkas: isang popular na lider na iniluklok sa pamamagitan ng "demokratikong" pag-alsa ang pumalit sa diktadurang Marcos.  

Anti-imperyalismo: anti-kapitalismo, anti-pambansang burgesya!

Hinubaran mismo ng mga pag-alsa ngayon sa Gitnang Silangan ang bangkarotang "anti-imperyalistang" linya ng Kaliwa, kasama na ang iba't-ibang paksyon ng Kaliwa sa Pilipinas. Kapwa target ng kilusang protesta ang mga rehimen na anti-US at maka-US. Ang "anti-imperyalistang" gobyerno ng Iran ay naharap sa kilusang protesta at welga mula ng manalo sa eleksyon si Ahmadinejad. Pinaghuhuli at minasaker din ng rehimeng Ahmadinejad ang mga Iranian na nais magtipon upang suportahan ang pangmasang pag-aklas sa karatig na mga bansa. Brutal na minasaker ng "sosyalista" at "anti-impeyalistang" rehimeng Khadaffy ang kanyang sariling mamamayan. Ganito din ang naganap sa Gaza at West Bank na kontrolado ng "anti-imperyalistang" Hamas at PLO. Kaya naman tahimik ang Kaliwa sa mga krimen ng kanilang mga alyadong rehimen ng inakusahan nito ang mga nag-aklas na "ahente ng imperyalismo"[11] habang nagsusumigaw ng "demokratikong rebolusyon" sa mga kilusan para ibagsak ang mga rehimen sa Tunisia, Ehipto, Yemen, Saudi Arabia at Bahrain na alyado ng Amerika.

Ni katiting ng marxistang pag-unawa sa imperyalismo bilang sistema ng pandaigdigang kapitalismo na nasa kanyang dekadenteng yugto mula pa noong 1914 ay walang alam ang Kaliwa maliban sa kanilang obsesyon at pagkamuhi sa imperyalistang Amerika.

Mangagawang Pilipino, mahigpit na panghawakan ang internasyunalismo!

Bagamat mahirap hulaan ang kahihinatnan ng mga kasalukuyang pakikibaka sa Gitnang Silangan at Hilagang Aprika dahil mabilis na nagbago-bago ang balanse ng pwersa habang umiigting ang pakikibaka, inspirasyon para sa manggagawang Pilipino ang mga pag-aklas ngayon doon[12]. Napakahalagang aral din ang makukuha nila sa mga pakikibaka doon. At isa na dito ang walang alyansa o anumang suporta sa alinmang paksyon ng naghaharing uri ito man ay administrasyon o oposisyon. Isa pang aral ay ang kapasidad ng uring pinagsamantalahan na organisahin ang sarili at magpasya sa direksyon ng laban na hindi sumasandal sa mga unyon o alinmang organisasyon ng Kanan at Kaliwa. Subalit ang pinakamahalagang aral sa lahat ay ang pagtakwil ng mga ideolohiyang burges na demokrasya at nasyunalismo dahil hinahatak lang nito ang pakikibaka tungo sa pagkatalo at panunumbalik ng sistemang siyang dahilan ng kahirapan at kaguluhan sa mundo: kapitalismo.

Wala sa pagsandal sa burges na oposisyon, sa burges na parliyamento, sa demokrasyang burges, sa pakikidigmang gerilya at estadong kapitalista ang kinabukasan ng uring proletaryado kundi nasa kanilang mga kamay mismo, nasa mga asembliya ng manggagawa at armadong pag-aalsa para ibagsak ang estado.

Kailangan ang pakikiisa ng manggagawang Pilipino sa pakikibaka ng mga kapatid na manggagawa sa Gitnang Silangan, Hilagang Aprika, Amerika at Uropa. Ito ang diwa ng internasyunalismo, ang tunay na diwa ng Mayo Uno, ang internasyunal na araw ng manggagawa sa buong mundo.

Ang ibig sabihin ng pakikiisa ay pagtakwil sa alinmang paksyon ng naghaharing uri na naglalabanan doon laluna sa Libya kung saan nagaganap ang digmaang sibil. Ang pakikiisa ay ang pagsama ng ating mga kapatid na OFWs sa pakikibaka ng mga manggagawa doon para sa trabaho, sahod at benepisyo na binabawi ngayon ng uring kapitalista. Dapat lumahok ang mga OFWs doon sa mga asembliya ng manggagawa (kung meron man) para pag-usapan ang direksyon ng laban at ang perspektiba ng pakikibaka.

Sa loob ng Pilipinas, ang ekspresyon ng pakikiisa ay isulong ang makauring pakikibaka laban sa mga atake ng pambansang kapital. Hindi ito makamit sa pamamagitan ng pakikipag-usap sa mga buwayang kongresista para isabatas ang P125 dagdag-sahod o tanggalin ang polisyang kontraktwalisasyon. Lalunang hindi ito maipanalo sa pagpunta sa kabundukan para sa gerilyang pakikidigma. Makukuha ito sa lansangan, sa mga malawakang demonstrasyon at welga ng maraming pabrika, sa mga asembliya ng manggagawa, hanggang sa armadong rebolusyon ng uri para ibagsak ang gobyerno.

Ang panawagan ng Kaliwa na tulungan ng gobyerno ng Pilipinas na pauwiin ang mga OFWs doon at bigyan ng sapat na trabaho dito ay walang batayan sa realidad. Matagal ng walang kapasidad ang estado ng Pilipinas na bigyan ng sapat na trabaho at sahod ang manggagawang Pilipino. Wala ng kapasidad ang pambansang kapitalismo para bigyan ng magandang kinabukasan ang masang proletaryado. Kaya nga naging patakaran na ng mga gobyerno sa Pilipinas mula pa sa nakaraan hanggang sa kasalukuyan na itaboy ang mga mahihirap na manggagawa sa ibang bansa dahil isa ito sa mahalagang pinagkukunan ng pera ng parasitikong estado. Samakatuwid ang mga gobyerno sa atrasado at mahirap na mga bansa gaya ng Pilipinas ay siyang naging tagarekrut mismo ng manggagawa para magtrabaho sa ibang bansa. Kahit Kaliwa pa ang nasa tuktok ng kapitalistang estado sa Pilipinas, wala pa rin itong kapasidad na bigyan ng sapat na trabaho at sahod ang manggagawang Pilipino sa loob ng bansa dahil ang nasa matinding krisis ay ang pandaigdigang kapitalismo mismo kung saan lubusan ng integrado ang lahat ng mga pambansang ekonomiya sa mundo.

Sa loob man ng bansa o labas nagtatrabaho, parehas lamang ang kalagayan ng mga manggagawa sa buong mundo dahil ang pandaigdigang sistema mismo ay bangkarota na. Ang solusyon sa problema ng mga manggagawa ay hindi "pambansang rebolusyon" kundi pandaigdigang rebolusyon para ibagsak ang kapitalismo.

Nais lamang hatakin ng Kanan at Kaliwa ang uring manggagawa sa ideolohiyang nasyunalismo para tiisin ang hirap at pagsasamantala ng kani-kanilang pambansang burgesya sa ngalan ng "pagmamahal sa inang bayan". Ito ang nangyari sa Hilagang Korea, Byetnam, Venezuela at Cuba.

Ngayong Mayo Uno, kailangang magdiskusyon at magmuni-muni ang lahat ng militanteng manggagawa at nagsusuring elemento sa Pilipinas: May ibang pagpipilian pa ba sa kasalukuyan maliban sa komunistang rebolusyon o pagkawasak ng mundo? Daan pa ba patungong sosyalismo ang demokrasya at nasyunalismo sa mga atrasadong bansa gaya ng Pilipinas? Paano ibagsak ang kapitalismo at itayo ang komunismo sa kasalukuyang krisis ng dekadenteng kapitalismo? Ito ang mga tanong na kailanagang sagutin hindi ng mga "teoretisyan" ng "kilusan" kundi ng masang manggagawa at maralita mismo.

Mayo 1, 2011

---

[1] Sa 2009 may naitalang kabuuang 669,042 land-based OFWs ang nasa Gitnang Silangan kung saan 10,383 dito ang nasa Libya (POEA, 2009 Overseas Employment Statistics)

[2] Sa Gitnang Silangan kapwa ang "anti-imperyalistang" Iran at Libya at maka-imperyalistang Ehipto ay niyanig ng mga malawakang protesta ng manggagawa at mamamayan dahil sa pang-aapi at panunupil. Ang "komunistang" Tsina at "sosyalistang" rehimen ng Espanya at Greece ay naharap sa mga welga ng manggagawa. Ang diktador na si Ben-Ali sa Tunisia at ang demokratikong Britanya at Amerika ay kapwa walang pagkakaiba sa pagsasamantala sa kanilang mga manggagawa at mamamayan.

[3] Sa Tunisia at Ehipto mas klaro ang pangunguna ng masang manggagawa sa mga kilusang protesta at welga sa pagpatalsik sa gobyerno ni Ben Ali at Mubarak. Sa simula hindi ito kontrolado ng unyon o ng anumang pampulitikang organisasyon ng burgesya, nasa Kanan man o Kaliwa. Sa Ehipto naman ay umusbong ang mga binhi ng pag-oorganisa sa sarili ng mamamayan sa ilang mga komunidad para ipagtanggol ito laban sa mga magnanakaw na suportado ng pulisya ni Mubarak. Noong huling bahagi ng pag-alsa sa Ehipto, sa Tahrir (? sakto ba ang spelling?), kung saan daang libong manggagawa at mamamayan ang nagdemonstrasyon ng ilang araw, litaw doon ang independyenteng mga diskusyon, debate at koordinasyon ng masa. May ganitong tipo din ng asembliya ng manggagawa ang nabuo sa pakikibaka ng manggagawang Pranses sa 2010 laban sa pagbawas ng pension at katunayan ay nagpatuloy pa ang mga asembliyang ito ngayon para halawin ang aral sa pakikibaka laban sa atake ng gobyerno. Minorya man ang bilang ng mga lumahok sa mga asembliya, ito ay binhi na para payabungin pa sa susunod na mga laban ng uring manggagawa. 

[4] Nangyari ito dahil sa pangkalahatan ay malakas pa ang impluwensya ng burges na ideolohiyang demokrasya at nasyunalismo sa hanay ng masa na ilang dekadang sinasalaksak sa kanilang kaisipan ng naghaharing uri.

[5] Sa kabila ng radikal na lenggwahe ng "rebolusyon" at "sosyalismo", palagiang taktika ng Kaliwa ang pakikipag-alyansa sab urges na oposisyon upang ibagsak ang naghaharing paksyon. Ayon sa kanila, ang taktikang ito ay "mas lalakas" daw ang kilusang masa. Salungat naman ito sa naging resulta na pinakita ng kasaysayan: laging ang masa ang nagamit ng naghaharing uri at sa huli, paksyon pa rin ng mga mapagsamantala at mapang-api ang naluklok sa kapangyarihan. Kahit saang bahagi ng mundo laluna sa abanteng mga bansa ang papel ng unyon at Kaliwa ay para kontrolin ang kilusang masa at ibaling ang galit nito sa repormismo at parliyamentarismo.

[6] Ang "oposisyon" na nakabase sa Al-Baida ay pinamunuan ng dating Ministro sa Hustisya ni Khadaffy na si Mustafa Mohamed Abud Ajleil habang ang isa pang paksyon ng "oposisyon" na nakabase sa Benghazi ay pinamunuan ni Ghoga, isang sikat na abogado para sa karapatang pantao. Magkaribal man ang mga ito komon naman ang kanilang programa: ipagpatuloy ang kapitalismo sa Libya at ang mga lider ay mga dating berdugo ng rehimen sa loob ng 40 na taon. Ang NATO ay pumusta sa "oposisyon" na nakabase sa Benghazi. Kinilala na ito ng Pransya bilang "bagong gobyerno" sa Libya.

[7] Ang "makataong" digmaan ay tabing lamang sa tunay na digmaang nangyari ngayon sa Libya: imperyalistang digmaan. Sa pangunguna ng imperyalistang Britanya at Pransya, at sa segundaryong papel ng imperyalistang Amerika, sinusulsulan nila ang "oposisyon" para ibagsak ang rehimen ni Khadaffy. Habang ang imperyalistang Tsina at Rusya naman, kasama ang Kaliwa (kasali na dito ang maoistang Partido Komunista ng Pilipinas (PKP) at ang "leninistang" Partido ng Manggagawang Pilipino (PMP) ay kritikal ang suporta sa gobyernong Khadaffy.

[8] Sa Tunisia ang diktador na si Ben Ali ay naghari ng 30 taon. Sa Pilipinas ang diktador na si Marcos ay naghari ng 16 taon. Sa Libya ang diktador na si Khadaffy ay naghari ng 40 taon. Ito rin ang nangyayari sa mga kapitalistang bansa na malakas pa ang labi ng pyudal na pampulitikang kaayusan gaya ng Saudi Arabia. Pero halata agad ang ipokrasya ng Kaliwa laluna ang mga maoista: nagsisigaw ng nepotismo sa mga lider na maka-USA pero bulag at pipi naman sa mga bansang "sosyalista" o "anti-imperyalista" gaya ng Hilagang Korea, Cuba at Libya.

[9] Sa Ehipto na pinasikat ng Kaliwa na "tagumpay ng demokratikong rebolusyon" ay nagdeklara ang rehimeng militar ng kriminalisasyon sa mga protesta at welga.

[10] Para sa maoistang partido sa Pilipinas isang mayor na pagkakamali ang polisyang boykot sa eleksyon. Ibig sabihin dapat partisipasyon ang patakaran nito sa snap eleksyon noong 1986 kaya ang pagtuwid nila sa kanilang "pagkakamali" ay kritikal na suporta sa pumalit na rehimen. Ang burges na oposisyon naman ni Marcos ay buo ang suporta sa paksyong Aquino.

[11] Hindi maipagkaila na mayroong mga lider ng oposisyon o ang buong oposisyon mismo ay may direktang kaugnayan sa mga imperyalista sa Kanluran sa digmaang sibil sa Libya. Pero hindi ang kabuuang mga manggagawa at mamamayan na nag-alsa laban sa pang-aapi at panunupil. Dagdag pa, alin ba sa mga mahihinang bansa sa mundo ang hindi nakasandal sa mga imperyalistang kapangyarihan? Lahat sila nakasandal ito man ay ang imperyalistang Amerika o karibal nito na imperyalistang kapangyarihan gaya ng Tsina, Iran o Venezuela sa kasalukuyan o sa dating imperyalistang USSR sa nakaraan.

[12] Maaring ang kahihinatnan ng mga pakikibaka ay ibayong susulong ito patungo sa tuluyang pagbagsak ng mga kapitalistang estado at pag-agaw ng uring mangagawa sa kapangyarihang pampulitika o kaya lubusang manaig ang isang paksyon ng naghaharing uri - oposisyon - at tuluyang malunod sa ilusyon ng demokrasya, eleksyon at parliyametarismo ang masa o kaya manaig ang mga rehimeng nais ibagsak ng taumbayan matapos dadanak ang maraming dugo sa isang imperyalistang digmaan. Napakahalaga ang maging papel ng kilusang manggagawa sa Uropa upang magtuloy-tuloy ang pakikibaka sa pagbagsak ng lahat ng paksyon ng naghaharing uri.

Nasa ibaba ang salin sa tagalog ng pahayag ng seksyon ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin sa Britanya hinggil sa kasalukuyang dumadaluyong na mga pag-aalsang masa sa Hilagang Aprika at Gitnang Silangan.

Ang burges na media at ang iba't-ibang paksyon ng Kaliwa ay nagtatambol na ito ay isang 'rebolusyon', na ito ay mga kilusan para sa demokrasya. Ang naghaharing uri sa Pilipinas sa pangunguna ng rehimen ni Benigno "Noynoy" Aquino ay ipagmayabang na naman ang "People Power Revolution" noong 1986 kung saan naluklok ang kanyang ina na si Corazon Aquino at ihalintulad ang nangyayari ngayon sa Ehipto sa 'Edsa 1986 Revolution'.

Tunay ngang malakas ang impluwensya ng demokratikong mistipikasyon sa mga pangyayari ngayon sa Tunisia at Ehipto laluna't ang mga rehimen doon ay diktadura at kurakot gaya ng naranasan ng mga Pilipinong manggagawa noong panahon ng diktadurang Marcos. At narito ang peligro na mauwi sa pagkatalo ang mga kilusan doon ngayon.

Subalit sa likod ng ingay ng burges na demokrasya ay nakikita naman sa ibaba, bagamat mahina pa, ang isang proletaryong kilusan para sa isang tunay na pagbabago sa bulok na lipunan. Isang kilusan na pinangunahan ng mga militanteng manggagawa sa mga bansang ito.

Sa panig ng Pilipinas, matagal ng nalasap ng masang Pilipino ang bangis ng mga demokratikong rehimen na pumalit sa diktadurang Marcos, bagay na hindi malimutan ng mga nagsuusring elemento at grupo sa Pilipinas. Ang diktadura at demokratikong porma ng paghari ng uring burges ay walang kaibahan sa esensya.

Hindi pa naglaho sa alaala ng mga nagsusuring pwersa sa Pilipinas ang bangis ng estado mula sa panahon ni Corazon Aquino hanggang sa panahon ni Gloria Arroyo, at maging sa kasalukuyang paghahari ng paksyong Aquino na tinaguriang isang 'popular' na pangulo. Ang mga ito ay lumitaw matapos ang isang 'rebolusyon para sa demokrasya' noong 1986.

Ngayong buwan ng Pebrero ay lalakas na naman ang mistipikasyon ng "People Power" sa 1986 lalupa't ang anak ni Corazon Aquino ang nasa Malakanyang. At tiyak tutulong ang rehimeng Aquino sa pangkalahatang kampanya ngayon ng internasyunal na burgesya sa pangunaguna ng imperyalistang Amerika sa panawagang "ibalik ang demokrasya" sa Hilagang Aprika at Gitnang Silangan.

Kaalinsabay nito ay dadagdag sa ingay ng naghaharing uri ang lahat ng paksyon ng Kaliwa sa Pilipinas para palakasin pa ang mistipikasyon sa burges na demokrasya sa pamamagitan ng kanilang bangkarotang linya na 'dalawang-yugtong rebolusyon', gerilya-ismo, parliyamentarismo at repormismo.

Kaya nararapat lamang na lalupang magsuri ang mga rebolusyonaryong elemento sa Pilipinas sa mga pangyayari ngayon sa mundo, sa mga naglalagablab na mga pakikibaka ng mamamayan laban sa bulok na kaayusan. At mula sa pagsusuring ito ay pag-isipan ng malalim ang mistipikasyon ng demokrasya, ang bangkarotang linya na "dadaan muna sa demokratikong rebolusyon" ang pakikibaka ng mga atrasadong bansa gaya ng sa Pilipinas, Hilagang Aprika at Gitnang Silangan bago pa ang sosyalista-proletaryong rebolusyon.

Ang pakikiisa ng manggagawang Pilipino sa pakikibaka sa Ehipto ay hindi makikita sa pagsuporta sa mistipikasyon ng demokrasya na siyang ninanais ng naghaharing uri sa Ehipto at ng mga imperyalistang kapangyarihan sa pangunguna ng imperyalistang Amerika kundi sa makauring pakikibaka laban sa kapitalistang gobyerno ni Noynoy Aquino at sa lahat ng paksyon ng burgesya sa Pilipinas.

INTERNASYONALISMO

Pebrero 11, 2011

---------------------------------------------------

Ang kulog sa Tunisia at Ehipto ay umalingaw-ngaw sa Algeria, Libya, Morocco, Gaza, Jordan, Syria, Iraq, Bahrain at Yemen. Anumang bandila ang dinadala ng mga demonstrador, ang ugat ng lahat ng mga protestang ito ay ang pandaigdigang krisis ng kapitalismo at ang direktang epekto nito: kawalan ng trabaho, pagtaas ng presyo ng bilihin, panggigipit, at ang panunupil at korupsyon ng mga gobyernong namahala sa brutal na mga atake sa istandard ng pamumuhay. Sa madaling sabi, ang mga ito ay katulad ang pinagmulan sa pag-alsa ng mga kabataang Griyego laban sa panunupil ng polisya sa 2008, sa pakikibaka laban sa 'reporma' sa pensyon sa Pransya, sa rebelyon ng mga estudyante sa Italya at Britanya, at sa mga welga ng manggagawa mula sa Bangladesh at Tsina at mula sa Espanya hanggang sa USA.

Ang determinasyon, katapangan, at pakikiisang pinakita sa mga lansangan sa Tunis, Cairo, Alexandria at marami pang syudad ay tunay na inspirasyon. Ang mga masang nagbarikada sa Tahrir Square sa Cairo o kahalintulad na pampublikong mga lugar ay nagtulong-tulong para may makain sila, nilabanan ang mga atake ng mga goons ng maka-rehimen at polisya, nanawagan sa mga sundalo na makiisa sa kanila, inalagaan ang mga sugatan, hayagang itinakwil ang sektaryang dibisyon sa pagitan ng Muslim at Kristyano, sa pagitan ng mga relihiyoso at sekular. Sa mga komunidad bumuo sila ng mga komite para ipagtanggol ang kanilang ari-arian mula sa mga magnanakaw na minamanipula ng polisya. Libu-libo ang nagwelga ng ilang araw at maging linggo na nagparami pa sa bilang ng mga demonstrador.

Naharap sa multo ng malawakang pag-alsa, sa bangungot ng posibilidad na paglawak sa buong 'mundo ng Arabo' at maging lagpas pa, ang naghaharing uri sa buong mundo ay tumutugon gamit ang kanyang pinakamaasahang dalawang sandata: panunupil at mistipikasyon. Sa Tunisia, marami ang binaril sa lansangan, pero ngayon dineklara ng naghaharing uri ang simula ng transisyon tungong demokrasya; sa Ehipto, pinagsasalitan ng rehimeng Mubarak ang pamamalo, pamamaril, pag-tear gas at paghahabol sa mga nagprotesta at pahayag ng malabong mga pangako. Sa Gaza, inaresto ng Hamas ang mga demonstrador na nagpakita ng pakikiisa sa mga pag-aalsa sa Tunisia at Ehipto; sa West Bank pinagbawal ng PLO ang "walang pahintulot na pagtitipon" na nanawagan ng suporta sa mga pag-aalsa; at sa Iraq pinaputukan ng rehimen na binuo ng 'mapagpalayang' US at Britanyaang mga protesta laban sa kawalan ng trabaho at kakulangan ng pagkain. Sa Algeria, matapos mapigilan ang inisyal na pag-aalsa, gumawa ng mga konsesyon na nag-legalisa sa malalamyang porma ng protesta; sa Jordan binuwag ng Hari ang kanyang gobyerno.

Sa internasyunal na antas, pinagsasalitan din ng naghaharing uri ang kanyang lenggwahe: ang iilan - laluna ng kanan, at syempre ang mga naghahari sa Israel - hayagang sumuporta sa rehimeng Mubarak bilang tanging balwarte laban sa pag-agaw ng mga Islamista. Pero ang susing mensahe ay binigay ni Obama: matapos ang inisyal na pag-aalinlangan, ang mensahe ay kailangang bumaba si Mubarak at bumaba agad. Ang 'transisyon tungong demokrasya' ay isinusulong bilang tanging daan para sa mga naghihirap na masa sa Hilagang Aprika at Gitnang Silangan.

Ang mga peligrong kinakaharap ng kilusan

Naharap sa dalawang peligro ang kilusang masa na nakasentro sa Ehipto. Ang una ay ang diwa ng pag-aalsa ay malunod sa dugo. Tila ang inisyal na pagtatangka ng rehimeng Mubarak na iligtas ang sarili sa pamamagitan ng paggamit ng kamay na bakal ay napahina: una, umatras ang polisya sa lansangan sa harap ng malawakang mga demonstrasyon, at ang pagpakawala ng mga goons na maka-Mubarak sa nagdaang linggo ay nabigo na pahinain ang determinasyon ng mga demonstrador na magpatuloy. Sa naturang mga komprontasyon pinakita ng hukbo ang kanyang sarili bilang 'nyutral', minsan ay parang kampi sa mga anti-Mubarak na pagtitipon at pinagtanggol sila mula sa mga atake ng mga maka-rehimen. Walang duda na marami sa mga sundalo ay sumisimpatiya sa mga protesta at hindi handa na barilin ang mga masa na nasa lansangan; ang ilan sa kanila ay lumayas na sa hukbo. Sa mga opisyal ng hukbo, tiyak may mga paksyon na nais ng bumaba si Mubarak ngayon. Pero ang hukbo ng kapitalistang estado ay hindi nyutral. Ang kanyang 'proteksyon' sa Tahrir Square ay isa ring porma ng pagkontrol, isang malawak na kulungan; at kung mapilitan, tiyak gagamitin ang hukbo laban sa pinagsamantalahang populasyon, liban lang kung magtagumpay ang masa na makuha ang suporta ng ordinaryong sundalo at epektibong mabuwag ang hukbo bilang organisadong bahagi ng kapangyarihan ng estado.

Pero narito ang pangalawang malaking peligro na kinakaharap ng kilusan: ang peligro ng malawak na ilusyon sa demokrasya. Ang paniniwala na ang estado, matapos ang ilang reporma, ay magawang magsilbi sa sambayanan; ang paniniwala na ‘lahat ng mga taga Ehipto', liban sa iilang kurakot na indibidwal, ay magkatulad ang batayang interes. Ang paniniwala na nyutral ang hukbo. Ang paniniwala na ang malubhang kahirapang dinaranas ng mayorya ng populasyon ay mapangingibawan kung merong buhay na parliyamento at mawala na ang arbitraryong paghari ni Ben Ali o Mubarak.

Ang mga ilusyong ito, na araw-araw sinasabi ng mga demonstrador sa kanilang sariling pananalita at mga istrimer, ay nagpapahina sa tunay na kilusan para sa kalayaan, na susulong lamang bilang kilusan ng uring manggagawa na lumalaban para sa kanyang sariling interes, na iba mula sa ibang panlipunang istrata, at higit sa lahat salungat sa interes ng burgesya at ng kanyang mga partido at paksyon. Ang hindi mabilang na mga ekspresyon ng pakikiisa at pag-oorganisa sa sarili na nakita natin sa ngayon ay repleksyon ng tunay na proletaryong elemento sa kasalukuyang panlipunang mga pag-aalsa; at, tulad ng sinabi ng maraming nagprotesta, umaasa sila ng bago at mas makataong lipunan. Pero itong bago at mas magandang lipunan ay hindi mabuo sa pamamagitan ng parliyamentaryong eleksyon, sa pagluklok kay el Baradei o ng Muslim Brotherhood o ng kahit anong paksyon ng burgesya bilang ulo ng estado. Ang mga paksyong ito na malamang malagay sa kapangyarihan dahil sa lakas ng ilusyon ng masa, ay hindi mag-alinlangang gagamit ng panunupil laban sa masa kalaunan.

Maraming nagsasabi ng ‘rebolusyon' sa Tunisia at Ehipto, kapwa mula sa pangunahing media at dulong-kaliwa. Pero ang tanging rebolusyon na may katuturan ngayon ay ang proletaryong rebolusyon, dahil nasa yugto na tayo kung saan ang kapitalismo, demokratiko o diktadura, ay walang maibigay sa sangkatauhan. Ang rebolusyong ito ay magtagumpay lamang sa internasyunal na antas, lagpasan ang lahat ng pambansang hangganan at ibagsak ang lahat ng estado ng mga bansa. Ang mga makauring pakikibaka at pangmasang pag-aalsa ngayon ay unang hakbang tungo sa rebolusyong ito, pero naharap sila sa lahat ng tipo ng balakid; at para maabot ang layunin ng rebolusyon, malalimang pagbabago sa pampulitikang organisasyon at kamulatan ng milyun-milyong tao ang dapat maganap.

Ang sitwasyon sa Ehipto ay sumada ng istorikong sitwasyon na kinaharap ng sangkauhan sa pangkalahatan. Nasa terminal na pagbulusok ang kapitalismo. Walang anumang maibigay ang naghaharing uri na perspektiba para sa kinabukasan ng mundo; pero hindi pa mulat ang pinagsamantalahang uri sa kanyang sariling kapangyarihan, sa kanyang sariling programa para sa pagbabago sa lipunan. Ang ultimong peligro ay kung ang temporaryong pagkapatas ay mauwi sa "mutwal na pagkawasak ng naglalabanang mga uri", na sinabi ng Manipesto ng Komunista - patungo sa kaguluhan at pagkawasak. Pero makita lamang ng uring manggagawa, ng proletaryado, ang kanyang tunay na kapangyarihan sa pamamagitan ng tunay na mga pakikibaka, at ito ang dahilan kung bakit ang nangyayari ngayon sa Hilagang Aprika at Gitnang Silangan, sa kabila ng kanyang mga kahinaan at ilusyon na humaharang nito, ay tunay na tanglaw sa mga manggagawa sa buong mundo.

At higit sa lahat ito ay panawagan sa mga proletaryado sa abanteng mga bansa, na nagsimula ng bumalik sa daan ng paglaban, na gawin ang susunod na hakbang, ipakita ang kanilang praktikal na pakikiisa sa mga masa ng ‘ikatlong daigdig' sa pamamagitan ng pagpalawak sa kanilang sariling paglaban sa panggigipit at kahirapan, at sa paggawa nito ay malantad ang lahat ng kasinungalingan ng kapitalistang kalayaan at demokrasya, na matagal na nilang masaklap na naranasan.

WR, 5/2/11

Walang duda na sinusundan ng mga mambabasa ang mga kaganapan sa kilusang OCCUPY WALL STREET (OWS). Mula kalagitnaan ng Setyembre, inokupahan ng libu-libong nagprotesta ang Zuccotti Park sa sentro ng Manhattan, ilang kalye mula sa Wall Street. Ang mga protesta ay kumalat ngayon sa daan-daang syudad ng Hilagang Amerika. Libu-libo ang lumahok sa mga okupasyon, demonstrasyon at pangkalahatang asembliya kung saan pinakita ang antas ng pag-organisa sa sarili at direktang partisipasyon sa pampulitikang aktibidad na hindi nakita sa US sa loob ng ilang dekada. Ang pinagsamantalahan at galit na populasyon ay nagsalita na, pinakita ang galit sa kasamaan ng kapitalismo. Ang internasyunal na epekto ng OWS sa buong mundo ay hindi dapat maliitin: naganap ang mga protesta sa halos lahat ng mga sentro ng pandaigdigang kapitalismo, binandila ang mga islogan at pagkadismaya na umalingawngaw sa buong Uropa at Hilagang Aprika.

Subalit, ang kinabukasan ng kilusan ay parang walang katiyakan. Habang marami sa mga nagprotesta ang nangakong ipagpatuloy ang okupasyon, mas lumilinaw na ang inisyal na ispontanyong enerhiya ng kilusan ay bumaba, habang ang kanyang pundasyon na mga pangkalahatang asembliya (GAs) ay lalupang natransporma tungo sa pasibong tagasunod sa mga “working-groups” at mga “komite,” karamihan sa mga ito ay dominado ng mga propesyunal na aktibista, kaliwa, atbp. Nagbago-bago pa ang sitwasyon, pero tingin namin ay umabot na ito sa antas na pwede ng makakuha ng panimulang pagtatasa sa kanyang kahulugan at tukuyin ang kanyang mga kalakasan at kahinaan.

Lumahok ang IKT sa mga pagkilos sa New York, kung saan maraming militante at simpatisador ang ilang beses na pumunta sa Zuccotti Park para makipag-usap sa mga nag-okupa at lumahok sa GAs. Nagpadala din ng ulat sa amin ang ibang mga simpatisador ng IKT sa kanilang karanasan sa mga kilusang ito sa kani-kanilang mga syudad. Isang masiglang talakayan din ang naganap sa aming website’s discussion forum.[1] Ang artikulong ito ay kontribusyon sa debate, at hinikayat namin ang mga mambabasa na lumahok sa diskusyon.

Paano labanan ang mga atake ng kapitalismo? Ang pakikibaka para makita ang makauring landas

Unang-una kailangang kilalanin natin na ang pinagmulan ng kasalukuyang kilusang okupasyon ay katulad sa lahat na mga malawakang panlipunang pag-alsa na nasaksihan natin sa buong 2011. Mula sa mga kilusan sa Tunisia at Egypt hanggang sa paglitaw ng mga indignados sa Spain, sa mga okupasyon sa Israel at sa mga mobilisasyon laban sa paghihigpit at pagbuwag sa mga unyon sa Wisconsin at ibang mga syudad, sa pagkadismaya at desperasyon ng uring manggagawa—partikular ang henerasyon ng kabataan na matinding tinamaan ng kawalang trabaho.[2]

Kaya nakita natin ang kaugnayan sa pagitan ng OWS at sa lumalakas na pagtutol ng uring manggagawa laban sa mga atake ng kapitalismo sa internasyunal na saklaw. Malinaw na ang OWS ay hindi isang kampanya ng burgesya para ilihis o kupuin ang makauring pakikibaka. Kabaliktaran, ito ang pinakahuli sa mga serye ng pagkilos, kalakhan ay ini-organisa sa pamamagitan ng internet at social media—labas sa mga unyon at opisyal na mga pampulitikang partido – sa pamamagitan nito ay naghahanap ang uring manggagawa ng paraan para malabanan ang malawakang mga atake ng kapital sa yugto ng kanyang makasaysayang krisis. Kilalanin natin ang kilusan bilang tanda na ang proletaryado sa Hilagang Amerika ay hindi ganap na natalo at tutol sa walang hanggang pagdurusa sa mga atake ng kapitalismo. Ganun pa man, kailangang kilalanin din natin na iba’t-ibang mga tendensya ang kumikilos sa loob ng kilusan, na iba’t-ibang tendensya ang paglaban. Ang dominanteng tendensya ay malakas ang repormistang pananaw, ang proletaryong tendensya ay masyadong nahirapan para ilugar ang makauring direksyon sa pakikibaka.

Ipagtanggol ang independyenteng mga pangkalahatang asembliya

Malamang ang pinaka-posistibong aspeto ng mga protestang OWS ay ang paglitaw ng mga Pangkalahatang Asembliya (GA) bilang independyenteng mga organo ng kilusan na mas abante kaysa mga mobilisasyon sa Wisconsin, sa kabila ng kanyang ispontanyidad ay madaling nakontrol ng mga unyon at kaliwa ng Democratic Party.[3] Ang paglitaw ng mga GAs sa OWS ay kumakatawan ng pagpapatuloy sa mga kilusan ng Spain, France at iba pang lugar, at malinaw na palatandaan at pruweba sa kapasidad ng uring manggagawa na kontrolin ang kanyang pakikibaka at matuto sa mga pangyayari sa ibang bahagi ng mundo. Katunayan, ang internasyunalisasyon ng GAs bilang porma ng pakikibaka ang isa sa pinakamatingkad na katangian ng kasalukuyang yugto ng makauring pakikibaka. Ang GAs, higit sa lahat, ay pagtatangka ng uring manggagawa na depensahan ang kanyang awtonomiya sa pamamagitan ng pagpalahok sa buong kilusan sa pagpapasya at pagtiyak ng pinakamalawak at pinakamalalim na posibleng talakayan sa loob ng uri.

Pero sa kabila ng kanilang kahalagahan sa kilusan, malinaw na ang mga GAs ng OWS ay hindi gumagana na walang konsiderableng distorsyon at manipulasyon mula sa mga propesyunal na aktibista at kaliwa na siyang may kontrol sa kalakhan ng mga iba’t-ibang working-groups at komite na dapat responsable sa mga GAs. Ang bigat nito ay nakatulong para mas lalupang mahirapang panatilihin ang bukas na diskusyon at naging hadlang para sa bukas na diskusyon na palawakin ang kilusan lagpas sa okupasyon para abutin ang buong uring manggagawa. Ang kilusang 15M sa Spain ay naharap din sa katulad na mga problema.[4]

Sa unang bahagi ng okupasyon, bilang tugon sa pangungulit ng media na dapat may layunin at kahilingan ang kilusan, isang komite ng prensa ang binuo para sa publikasyon ng dyurnal na OCCUPY WALL STREET. Isa sa aming mga kasama ay nakalahok sa GA ng tinalakay ang unang isyu ng dyurnal—na nauna ng pinamigay sa media ng komite ng presnsa. Galit ang dominanteng sentimyento ng GA dahil inilathala at pinamigay ang dyurnal sa media kung saan ang laman ay hindi umaayon sa pangkalahatang konsesus ng kilusan, pero tila sumasalamin sa isang partikular na pampulitikang pananaw. Napagpasyahan na tanggalin ang taong responsable sa produksyon at pamahagi ng dyurnal sa komite ng prensa. Ito ay nagpakita ng kapangyarihan ng GA na igiit ang kanyang awtoridad sa mga komite at working groups. Ang binhi ng “karaparatan ng kagyat na pagtanggal”. Ang nagkasalang membro ng komite ng prensa ay tinatanggal dahil sa pagmamalabis ng kanyang tungkulin.

Subalit, sa GA pagkatapos ng ilang linggo—sa bisperas ng banta ni Mayor Bloomberg na paalisin ang mga nag-okupa mula sa Zuccotti Park—nakita ng aming kasama ang kaibang sitwasyon. Habang papalapit ang ebiksyon, wala ng makabuluhang diskusyon sa GA. Mayoriya ng GA ay natali sa mga ulat mula sa mga working-groups at komite na walang diskusyon. Ang tanging diskusyon na pinayagan ng mga tagapangasiwa ng GA ay ang panukala ni Manhattan borough President na limitahan ang pagtambol ng mga drummers ng dalawang oras. Sa GA na ito hindi tinalakay ang isyu ng hinaharap ng kilusan. Hindi nito kinukonsidera ang usapin kung paano paunlarin ang estratehiya at taktika para mapalawak ang kilusan lagpas sa kanyang kasalukuyang limitasyon at halos katiyakan ng paglaho nito sa Zuccotti Park.

Sa GA na ito, isa sa aming mga kasama ay nagtangkang magpanukala sa mga nag-okupa na tingnan ang kinabukasan sa pamamagitan ng pag-abot lagpas sa hangganan ng parke tungo sa uring manggagawa sa syudad, kung saan makatanggap sila ng mainit na pagsalubong. Sinabihan ang aming kasama na ang interbensyon ay wala sa paksang limitahan ang pagtambol at ang paglimite sa oras ng interbensyon (na agarang pinagpasyahan ng mga tagapangasiwa ng isang minuto). Isa pang panukala ang inihapag ng isang partisipante na bumuo ng isang delegasyon para magsalita sa mga estudyante sa maraming kolehiyo at unibersidad. Tinanggihan din ang kanyang panukala, dahil marami sa mga nagprotesta ay walang interes na palawakin ang kilusan at kung ang mga estudyante ay nais suportahan ang kilusan dapat pumunta sila sa Zuccotti Park.

Paano natin ipaliwanag ang tendensya na dahan-dahang nakontrol ng mga working groups, komite at tagapangasiwa ang kilusan sa pagdaan ng panahon?

Ang peligro ng anti-politika

Ang kilusang OWS sa simula pa lang ay may katangian ng ‘anti-politikal’ na siyang dahilan ng kawalan ng diskusyon, hadlang sa polarisasyon ng magkasalungat na mga ideya at pag-unlad ng makauring kahilingan. Ito ang naging dahilan para makapagsalita sa loob ng kilusan ang mga kaliwa, pampulitikang personahe at politika na iba’t-iba ang kulay, at ilarawan ng media ang kilusang OWS bilang nasa unang yugto ng “Left-Wing Tea Party.”[5]

Ang mariing pagtutol ng OWS na pag-usapan ang mag layunin at kahilingan, na sa aming tingin nagpakita ng pangkalahatang pagtutol sa usapin ng kapangyarihan, ay problema para sa mga rebolusyonaryo. Paano natin unawain ang penomenon na ito, na makita din sa ibang mga kilusan? Tingin namin ito ang mga salik sa OWS:

Ang patuloy na bigat ng ideolohikal na kampanya ng burgesya na patay na ang komunismo

Habang totoo na karamihan sa panlipunang pwersang nasa likod ng mga kilusang ito ay henerasyon ng kabataan, karamihan sa kanila ay pinanganak matapos bumagsak ang Stalinismo sa 1989, nanatili ang totoong takot ng uring manggagawa na pag-usapan ang komunismo. Habang nasa proseso ang rehabilitasyon ni Marx sa kanyang kritik sa kapitalismo, nandun pa rin ang takot na maiugnay sa sistema na marami ang patuloy na naniwalang “naisapraktika na at nabigo” at salungat sa layuning kamtin ang layunin ng pandaigdigang “tunay na demokrasya.” Habang maraming nakikitang mga palatandaan at islogan sa mga okupasyon na sinipi mula kay Marx na hindi na epektibo ang kapitalismo, nanatili ang kabuuang kalituhan kung ano ang ipapalit dito. Sa kabilang banda, ang matagalang perspektiba ay ang bigat ng ‘bangungot sa nakaraan’ na nagpahina at humadlang sa mga naghahanap ng tunay na laman ng komunismo, para sa panibagong nuling pagsuri sa kinabukasan ng lipunan.

Pangingibabaw ng henerasyon ng kabataan

Sa panglalahatan ang mga kilusang ito ay binubuo ng henerasyon ng kabataang manggagawa. Bagamat ang nakakatandang mga manggagawa na apektado ng malawakang pagkawala ng trabaho na nangyari sa U.S. mula 2008 ay kalahok din sa mga kilusang ito, ang pwersang nagpapagalaw sa mga protesta ay mga manggagawa edad 20s at 30s, karamihan ay edukado, pero karamihan ay walang permanente, tiyak na trabaho sa kanilang buhay. Sila ang pinaka-apektado ng malawakan at matagalang kawalan ng trabaho ngayon sa ekonomiya ng US. Konti lang ang may karanasan sa pabrika maliban sa mababaw na paraan. Ang kanilang katangian ay hindi nakabatay sa pagawaan o ng kategoriya ng kanilang trabaho. Habang ang ganitong sosyolohikal na katangian ang dahilan na mas bukas sila sa abstraktong malawak na pakikiisa, nagkahulugan din ito ng kakulangan ng karanasan sa pakikibaka sa pagtatagol ng kanilang kabuhayan at kalagayan ng trabaho sa pamamagitan ng pagbuo ng ispisipikong mga kahilingan at layunin. Dahil sa kalakhan hiwalay sa proseso ng produksyon, walang natirang kongkretong dapat ipagtanggol maliban sa kanilang dignidad bilang tao! Kaya hindi masyadong lutang ang pangangailangan ng ispisipikong mga kahilingan at layunin. Sa mundo na walang tunay na kinabukasan, hindi nakapagtataka na ang henerasyon ng kabataan ay may kahirapan sa kongkretong pag-iisip kung paano paunlarin ang pakikibaka para sa kinabukasan. Kaya nakulong ang kilusan sa proseso ng selebrasyon, sa mga okupasyon mismo, naging isang komunidad ang mga lugar ng okupasyon, at sa ilang kaso ay naging tirahan na.[6] Isa pang aspeto na hindi pwedeng balewalain ay ang bigat ng post-modernist political discourse, partikular sa mga nakadaan sa sistema ng unibersidad ng US, na nagtutuo ng kawalang tiwala at pagtakwil sa ‘tradisyunal’ na makauring politika.

Batay dito, hindi tayo ‘aasa na ang bata ay maging matanda’. Ang pag-iral ng mga pangkalahatang asembliya ay tagumpay na mismo, at ang mga ito ay naging paaralan ng kabataan para paunlarin ang kanilang karanasan at matuto paano labanan ang mga pwersa ng kaliwa ng burgesya. Lahat ng ito ay mahalaga para sa darating na mga pakikibaka.

Ang partikularidad sa konteksto ng Amerika

Mahigpit pa rin ang pagkakulong ng OWS sa konteksto ng kasaysayan at politika ng U.S. at halos walang deklarasyon sa internasyunal na ugat ng krisis at panlipunang kilusan sa ibang bansa. Patuloy na nangibabaw ang paniwala ng kilusan na ang mga malaking problemang kiharap ng mundo ay dahil sa hindi makataong katangian ng mga bangkero sa Wall Street, na tinulungan at pinalakas ng mga pampulitikang partido ng U.S. Ang pagtanggal sa mga regulasyon hinggil sa inter-aksyon ng komersyal at pamuhunan ng mga bangko, ang madayang pagpapatakbo ng bulang real estate, ang lumalaking impluwensya ng pera ng mga korporasyon sa kampanyang politikal ng U.S., ang malaking agwat sa pagitan ng pinakamayamang isang porsyento ng populasyon at sa malaking mayoriya, ang katotohanan na ang bilyun-bilyong dolyar na sobrang pera ng Wall Street ay ayaw nitong muling ipuhunan sa ekonomiya ng Amerika, ang pangunahing mga hinaing ng kilusan. Dagdag pa, ang pagkilala na ang pangunahing problema ay “hindi kontrolado na kapital ng pinansya” ay nagsilbi para manatili ang ilusyon na hindi makasarili ang burges na estado ng U.S.

Malinaw, ang anti-politikal na aktitud ng kilusang OWS ay nagsilbi para maging harang ito na lumampas sa proseso mismo at sa huli ay nagsilbi lamang para lilitaw ang pampulitikang dominasyon na kinatatakutan nito. Dapat magsilbi itong makapangyarihang aral sa mga kilusan sa hinaharap. Habang tama na ang kilusan ay magduda sa mga nais magsalita para sa kanya, ang uring manggagawa ay hindi umiiwas sa bukas na diskusyon at komprontasyon ng mga ideya. Ang proseso ng plorisasyon, ng pagbuo ng kongkretong mga layunin at kahilingan—gaano man kahirap—ay hindi maiwasan, kung nais ng kilusan na sumulong. Sa huli, ang kilusan na dominado ng maraming halu-halong mga ideya (“lahat ng mga kahilingan ay parehong makatarungan”) ay nagtitiyak lamang na ang mananaig ay ang mga kahilingang katanggap-tanggap sa burgesya. Ang mga layuninng muling kontrolin ang kapitalismo, na buhisan ang mayayaman at buwagin ang pagkatali ng pera ng korporasyon sa elektoral na proseso ay mga kahalintulad din na mga layunin ng maraming paksyon ng burgesyang Amerikano! Hindi ba parang nagkataon na gusto ni Obama na ang magbayad sa kanyang planong pagbibigay ng trabaho ay ang buhis ng mga milyonaryo? Malaking risgo na ang pangunahing mga paksyon ng burgesya ay madala ang kilusan sa direksyon na nagsisilbi sa kanilang pansariling interes sa kanyang paksyunal na pakikitunggali sa pagbangon ng Kanan. Subalit, sa huling pagususri, ang ganap na kawalang kapasidad ng burgesya na solusyonan ang kanyang mortal na krisis ang dudurog sa ilusyon ng ‘American Dream’, at mapalitan ng pag-iral ng bangungot sa ilalim ng kapitalismo.  

Tanging ang uring manggagawa lamang ang makapagbigay ng magandang bukas sa sangkatauhan

Sa lahat ng kanyang mga kahinaan, kailangang kilalanin natin na ang mahalagang mga aral ng mga protestang OWS ay lalupang pag-unlad ng makauring pakikibaka. Ang paglitaw ng mga GAs—malamang sa unang pagkakataon sa nagdaang mga dekada sa Hilagang Amerika—ay kumakatawan ng malaking hakbang pasulong para sa uring manggagawa habang naghahanap paano paunlarin ang pakikibaka lagpas sa kontrol ng unyon at kaliwa ng burgesya. Subalit, iginiit naming na ang kilusan na natali lang sa kanyang sarili sa halip na maghahanap ng paraan para palawakin ang pakikibaka sa buong uri ay tiyak ang pagkatalo, ang kabiguan man ay dahil sa panunupil, demoralisasyon o sa kalaunan ay makontrol ng kaliwa ng burgesya. Sa kasalukuyang sitwasyon ng makauring pakikibaka, naharap tayo sa isang kalagayan na ang sektor ng uring manggagawa na wala masyadong karanasan sa kolektibong paggawa ang siyang pinaka-militante. Sa kabilang banda, ang mga pinaka may karanasan sa kongkretong pakikibaka sa pagtatanggol ng kanilang kabuhayan at kalagayan sa trabaho ay nanatiling dis-oryentado ng mga atake ng kapitalismo at hindi sigurado kung paano lalaban. Marami ang natutuwa dahil may trabaho pa at nanahimik dahil sa bigat ng opensiba ng kapitalismo sa kanilang kabuhayan at kalagayan sa trabaho.

Dagag pa, sa U.S., ang malakas na kampanya ng Kanan upang durugin ang mga unyon ay mayroong epekto sa muling pagbangon ng unyon bilang tagapagtanggol sa mata ng mga manggagawa sa isang antas, at lalupang nagbigay dis-oryentasyon sa isang sektor ng uring manggagawa.[7] Katunayan, ang sektor na ito ng uring manggagawa na lumahok sa kilusang OWS, ay sa kalakhan nasa ilalim ng bandila ng unyon, pero sistimatikong gumagalaw ang unyon para ihiwalay ang kanilang mga membro sa mga nag-okupa, hindi para sumama sa kanila! Nasa pakikibaka ng uring manggagawa para ipagtanggol ang kanilang kabuhayan at kondisyon sa trabaho, sa lugar kung saan gumagawa mismo ang lipunan ng produkto para sa sarili, lilitaw ang mga organo na tunay na magpatupad ng transisyon tungo sa lipunan ng nagkakaisang gumagawa ng produkto —ang konseho ng manggagawa. Dito makita ang katotohanan na ang kapitalismo ay hindi na makapagbigay ng matagalang mga reporma, dahil ang pakikibaka ng uring manggagawa para ipagtanggol ang kabuhayan at kalagayan sa trabaho ay laging dinidiskaril ng patuloy na pang-ekonomiyang krisis. Nasa produksyon makita ng uring manggagawa ang katotohanan na ang lipunan ng tao ngayon ay uunlad lang sa pandaigdigang saklaw.

Hindi namin minamaliit na naharap sa napakahirap na sitwasyon ang lahat ng sektor ng uring manggagawa sa paghahanap ng makauring landas at pagpapaunlad ng sa kapasyahang labanan ang mga atake ng kapitalismo. Sa unang punto, tingin namin nanatiling nakulong ang kilusang OWS sa burges na daan; subalit, sa huling punto napakahalaga na makita kung paano makontrol ng uring manggagawa ang kanyang sariling pakikibaka.

Internationalism, 10/19/2011.

 

Mga kasama at malugod naming mambabasa, narito na ang pahayagang
Internasyonalismo para sa taong 2011, ang pahayagan ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin sa Pilipinas.

Naka-attached bilang PDF format ang pahayagan. Maari ninyo itong
i-imprinta at ipamahagi sa inyong mga kaibigan na interesadong maunawan ang komunistang pakikibaka ng uring manggagawa.

Maraming salamat sa inyong patuloy na suporta sa internasyunal at internasyunalistang rebolusyonaryong kilusan ng manggagawa.

Nakatanggap kami ng balita mula sa Korea na walong militante ng "Liga ng Sosyalistang mga Manggagawa sa Korea" (Sanoryun) ang dinakip at kinasuhan sa ilalim ng kinamuhiang "Batas ng Pambansang Seguridad" ng Timog Korea[1] . Ngayong Enero 27 ay ibaba ang hukom sa kanila.

Walang duda na ito ay isang pampulitikang kaso, at isang masaklap na komedya sa tinatawag ng naghaharing uri na "hustisya". Tatlong katotohanan ang saksi dito:

• Una, ang katotohanan na dalawang beses binasura ng sariling korte ng Timog Korea ang akusasyon ng kapulisan laban sa mga arestado.[2]
• Ikalawa, ang katotohanan na ang mga militante ay inakusahang "nagtayo ng grupo para sa kaaway" (ie Hilagang Korea), sa kabila ng katotohanan na sila Oh Se-Cheol at Nam Goong Won, ay isa sa mga pumirna noong Oktubre 2006 sa "Internasyunalistang Deklarasyon mula sa Korea laban sa banta ng digmaan" kung saan kinondena ang pagsubok nuleyar ng Hilagang Korea at partikular na nagdeklara na: "ang kapitalistang estado ng Hilagang Korea (...) ay absolutong walang kinalaman sa uring manggagawa o sa komunismo, at ito ay walang iba kundi pinakamalala at brutal na bersyon ng pangakalahatng tendensya tungo sa militaristang barbarismo ng bumubulusok na kapitalismo"[3].
• Pangatlo, ang pahayag ni Oh Se-Cheol ay walang duda na tutol siya sa lahat ng porma ng kapitalismo, kabilang na ang kapitalismo ng estado sa Hilagang Korea.

Ang mga militanteng ito ay akusado ng krimen sa kaisipan sa pagiging sosyalista. Ibig sabihin, inakusahan sila ng panghihikayat sa mga manggagawa na ipagtanggol ang mga sarili, ng kanilang mga pamilya, ng kanilang kalagayan sa pamumuhay, at sa hayagang paglantad sa tunay na katangian ng kapitalismo. Ang mga parusang kinakailangan ng prosekyusyon ay isa lamang sa mga halimbawa ng panunupil na ipinapataw ng naghaharing uri sa Timog Korea laban sa mga humarang sa kanyang daan. Ang brutal na panunupil na ito ay ginawa na sa mga kabataang ina ng "baby strollers' brigade" na nagdala ng kanilang mga anak noong mga demonstrasyon ng pagsindi ng kandila sa 2008 at kalaunan ay naharap sa panunupil na legal at ng kapulisan[4]; pinuntirya din ang mga manggagawa sa Ssangyong na binugbog ng kapulisang pumasok sa paktorya.[5]

Naharap sa posibilidad ng mabigat na parusa, ang dinakip na mga militante ay nagpakita ng matatag na dignidad sa korte, at ginamit na oportunidad para ilantad ng malinaw ang pampulitikang katangian ng kaso. Inilimbag namin sa ibaba ang salin ng huling pahayag ni Oh Se-Cheol sa korte.

Tumataas ang tensyong militar sa rehiyon, matapos ang mapang-udyok na pambobomba sa isla ng  Yeonpyeong sa Nobyembre noong nakaraang taon at ng pagkamatay ng mga sibilyan dahil sa panganganyon ng rehimen ng Hilagang Korea, bilang tugon sa pagpunta ng barkong pandigma ng Amerika na may dalang nukleyar sa rehiyon para sa isang pinagsanib na aktibidad militar kasama ang armadong pwersa ng Timog Korea. Sa sitwasyong ito, mas totoo kaysa nakaraan ang pahayag na ang pagpipilian ng sangkatauhan ngayon ay sa pagitan ng sosyalismo at barbarismo.

Sa propaganda ng US at kanyang mga alyado ang Hilagang Korea ay isang "estado ng gangster", kung saan marangya ang pamumuhay ng naghaharing paksyon salamat sa mabangis na panunupil sa kanyang nagugutom na populasyon. Ito ay totoo. Pero ang panunupil ng gobyerno ng Timog Korea sa mga ina, anak, nakibakang manggagawa, at ngayon ang mga sosyalistang militante ay malinaw na nagpakita na sa huling pagsusuri, bawat pambansang burgesya ay naghari sa pamamagitan ng takot at brutal na pwersa.

Sa harap ng ganitong sitwasyon dineklara namin ang aming ganap na pakikiisa sa mga inarestong militante, sa kabila ng hindi namin pagsang-ayon sa kanila sa usaping pampulitika. Ang kanilang pakikibaka ay ating pakikibaka. Pinaabot namin ang taus-pusong simpatiya at pakikiisa sa kanilang mga pamilya at kasamahan. Ikagagalak naming iparating sa mga kasamahan ang anumang mensahe ng suporta at pakikiisa na matanggap namin sa [email protected] [8].[6]

Ang huling pahayag ni Oh Se-Cheol sa korte, Disyembre 2010

(ang sumusunod ay ang teksto ng pahayag ni Oh Se-Cheol, isinalin namin mula sa Korean)

Maraming teorya ang nagsisikap ipaliwanag ang krisis na nangyayari sa buong kasaysayan ng kapitalismo. Isa sa mga ito ay ang teorya ng pagkawasak, na nagsasabing kusang mawasak ang kapitalismo sa kanyang sarili sa panahon na maabot ng mga kapitalistang kontradiksyon ang kanilang rurok, para hawanin ang daan ng panibagong paraiso ng milinyum. Ang ganitong paniniyak o ultra-anarkistang posisyon ay lumikha ng pagkalito at ilusyon sa pag-unawa sa paghihikahos ng proletaryado mula sa kapitalistang pang-aapi at pagsasamantala. Maraming tao ang nahawa sa ganitong hindi syentipikong pananaw.

Ang isa pang teorya ay optimistiko na  laging sinasaboy ng burgesya. Ayon sa teoryang ito, ang kapitalismo mismo ay may mga paraan para mapangibabawan ang kanyang sariling mga kontradiksyon at tatakbo ng matiwasay ang tunay na ekonomiya kung mapawi ang ispekulasyon.

Ang mas pino na posisyon kaysa dalawang nauna sa itaas, at nangibabaw kaysa dalawa pa, ay ang pagkonsidera na ang kapitalistang krisis ay pana-panahon, at kailangan lamang natin na hintayin hanggang matapos ang unos para muling makaabante.

Ang naturang posisyon ay angkop sa panahon ng kapitalismo sa 19 siglo: hindi na ito balido sa kapitalistang krisis ng 20 at 21 siglo. Ang kapitalistang krisis sa 19 siglo ay krisis ng kapitalismo sa yugto ng walang limitasyong ekspansyon, na tinawag ni Marx sa Manipesto ng Komunista na epidemya ng sobrang produksyon. Pero ang tendensya ng sobrang produksyon na siyang dahilan ng gutom, kahirapan at kawalang trabaho ay hindi dahil sa kakulangan ng kalakal kundi dahil sa sobrang dami ng kalakal, sobrang dami ng industriya at sobrang dami ng rekurso. Isa pang dahilan ng kapitalistang krisis ay ang anarkiya ng kapitalistang sistema ng kompetisyon. Sa 19 siglo, ang kapitalistang mga relasyon ng produksyon ay maaring mapalawak at mapalalim sa pamamagitan ng pagsakop ng bagong lugar para makakuha ng bagong sahurang paggawa at bagong merkado para sa mga kalakal at kaya ang krisis sa yugtong ito ay pulso ng isang malusog na puso.

Sa 20 siglo ang naturang pagsulong ng kapitalismo ay natapos noong Unang Digmaang Pandaigdig. Mula sa yugtong ito, ang kapitalistang mga relasyon ng produksyon at sahurang paggawa ay pinalawak sa buong mundo. Sa 1919 tinawag ng Komunistang Internasyunal ang kapitalismo sa yugtong yaon na yugto ng "digmaan o rebolusyon". Sa kabilang banda, ang kapitalistang tendensya ng sobrang produksyon ang nagtulak ng imperyalistang digmaan sa layuning manakop at kontrolin ang pandaigdigang pamilihan. Sa kabilang banda, hindi tulad sa 19 siglo, ginawa nitong umasa ang pandaigdigang ekonomiya sa semi-permanenteng krisis ng instabilidad at pagkasira.

Ang naturang kontradiksyon ay bunga ng dalawang istorikal na mga pangyayari, ang Unang Pandaigdigang Digmaan at pandaigdigang depresyon ng 1929 na kumalas ng 20 milyon buhay at tantos ng kawalan ng trabaho na 20% - 30%, na nagbunga ng tinatawag na "sosyalistang nma bansa" ng kapitalismo ng estado sa pamamagitan ng nasyunalisasyon ng ekonomiya sa isang banda at liberal na mga bansa na kombinasyon ng pribadong burgesya at burukrasya ng estado sa kabilang banda.

Matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdi, kabilang ang tinaguriang "sosyalistang mga bansa", ay nakaranas ng ekstra-ordinaryong kasaganaan bunga ng 25 taong rekosntruksyon at paglaki ng utang. Ito ang nagtulak sa burukrasya ng gobyerno, mga lider ng unyon, ekonomista, at mga "Marxista" kuno na malakas na magdeklarang napangibabawan na ng kapitalismo ang kanyang krisis. Pero patuloy na lumala ang krisis na pinakita ng sumusunod na halimbawa: ang debalwasyon ng Pound Sterling sa 1967, ng krisis sa Dolyar sa 1971, ng krisis sa langis sa 1973, ang pang-ekonomiyang resesyon sa 1974-75, krisis sa inplasyon sa 1979, krisis sa utang sa 1982, krisis sa Wall Street sa 1987, ekonomiyang resesyon sa 1989, de-istabilisasyon sa pera ng Uropa sa 1992-93, krisis sa mga "tigre" at "dragon" sa Asya sa 1997, ang krisis sa "bagong ekonomiya" ng Amerika sa 2001, ang krisis sa sub-prime sa 2007, ang krisis pinansyal ng Lehman Brothers, atbp at ang krisis pinansyal ng of 2009-2010.

Ang krisis ba ay 'paikot-ikot', 'pana-panahon' na krisis? Hindi! Ito ay bunga ng walang lunas na sakit ng kapitalismo, ang kakulangan ng merkado na may kapasidad magbayad, pagbaba ng tantos ng tubo. Sa panahon ng malaking depresyon sa daigdig sa 1929 ang pinakamalalang sitwasyon ay hindi nangyari dahil sa panghihimasok ng mga estado. Pero pinakita ng huling kaso ng krisis pinansyal, ang pang-ekonomiyang krisis ng kapitalistang sistema ay hindi na maaring mabuhay sa tulong ng perang pangsagip mula sa mga estado o utang ng estado. Naharap ngayon ang kapitalismo ng istagnasyon dahil imposible ng lumawak pa ang produktibong pwersa. Subalit nakibaka ang kapitalismo hanggang kamatayan laban sa istagnasyon. Kaya depende ito sa walang kataposang pangungutang ng estado at paghahanap ng pamilihan para sa sobrang produksyon sa pamamagitan ng paglikha ng gawa-gawang merkado.

Sa loob ng 40 na taon ang kapitalismo ay tumatakas sa pagkawasak sa pamamagitan ng utang. Ang utang sa kapitalismo ay katulad ng droga para sa mga adik. Sa huli ang mga utang ay naging pabigat na humihingi ng dugo at pawis ng mga manggagawa sa mundo. Magbunga din ito ng kahirapan sa mga manggagawa sa buong mundo, sa imperyalistang mga digmaan, at pagkasira ng kalikasan.

Pabulusok na ba ang kapitalismo? Oo. Papunta ito hindi sa kagyat na pagkawasak kundi sa panibagong yugto ng pagbagsak ng sistema, ang huling yugto sa kasaysayan ng kapitalismo na nalalapit na sa kanyang wakas. Kailangan nating taimtim na alalahanin ang 100 taong islogan na "digmaan o rebolusyon?" at muling maghanda sa pag-unawa sa alternatibong "barbarismo o sosyalismo" at ang praktika ng syentipikong sosyalismo. Ibig sabihin nito na ang mga sosyalista ay kailangang magtulungan at magkaisa, kailangang matatag sila na manindigan sa batayan ng rebolusyonaryong Marxismo. Ang ating layunin ay pangibabawan ang kapitalismong nakabatay sa kwarta, merkado ng kalakal, sahurang paggawa at halaga sa palitan, at itayo ang lipunan ng malayang paggawa sa komunidad ng malayang mga indibidwal.

Kinumpirma ng Marxistang pagsusuri na ang pangkalahatang krisis ng kapitalistang moda ng produksyon ay umabot na sa kanyang kritikal na yugto dahil sa pagbaba ng tantos ng tubo at pagkipot ng pamilihan sa proseso ng produksyon at realisasyon ng labis na halaga. Naharap tayo sa alternatibo sa pagitan ng kapitalismo, ibig sabihin barbarismo, at sosyalismo, komunismo ibig sabihin sibilisasyon.

Una, ang kapitalismo ay naging sistema na kahit ang pagpapakain sa sahurang alipin ay hindi na kaya. Bawat araw sa buong munod ay isang daang libo ang nagugutom at bawat 5 segundo ay isang bata na mababa sa 5 taon ang namatay sa gutom. 842 milyong tao ang permanenteng nagdusa sa malnutrisyon at isang katlo sa 6 billyong populasyon ng mundo ay nakibaka para mabuhay sa tumataas na presyo ng pagkain.

Ikalawa, ang kasalukuyang kapitalistang sistema ay hindi na kayang panatilihin ang ilusyon ng pang-ekonomiyang kasaganaan.

Ang pang-ekonomiyang milagro sa India at Tsina ay napatunayang mga ilusyon. Sa  loob ng kalahating taon ng 2008 sa Tsina 20 milyong manggagawa ang nawalan ng trabao at 67,000 kompanya ang nabangkarota.

Pangatlo, inaasahan ang pagkasira ng ekolohiya. Sa punto ng pag-init ng mundo, tumataas ng 0.6% ang average na temperatura ng daigdig mula 1896. Sa 20 siglo ang hilagang bahagi ay nakaranas ng pinakamatinding init sa loob ng nagdaang 1000 taon. Ang mga lugar na nabalutan ng yelo ay bumaba ng 10% mula sa katapusan ng 1960s at ang yelo sa Hilagang Bahagi ay lumiit ng  40%. Ang average na antas ng dagat ay tumataas ng 10-20% sa panahon ng 20 siglo. Ang naturang pagtaas ay nagkahulugan ng 10 beses mas mataas sa nagdaang 3000 taon. Ang pagsasamantala sa mundo sa loob ng nagdaang 90 taon ay sa porma ng walang patumanggang pagkalbo sa kagubatan, pagdausdos ng lupa, polusyon (hangin, tubig), paggamit ng mga materyal na kemikal at radioactive, pagsira sa mga hayop at tanim, eksplosibong paglitaw ng epidemya. Makita ang pagkasira ng ekolohiya bilang integrado at pandaigdigan. Kaya imposibleng mahulaan kung gaano talaga  kalala ang problemang ito sa hinaharap.

Paano naman umuunlad ang kasaysayan ng makauring pakikibaka laban sa panunupil at pagsasamantala?

Patuloy ang pag-iral ng makauring pakikibaka pero hindi naging matagumpay. Nabigo ang Unang Internasyunal dahil sa kapangyarihan ng kapitalismo na nasa kanyang pasulong na yugto. Nabigo ang Ikalawang Internasyunal dahil sa nasyunalismo at sa kanyang pag-abandona sa kanyang rebolusyonaryong katangian. At nabigo ang Ikatlong Internasyunal dahil sa Stalinistang kontra-rebolusyon. Laluna ang panlilihis ng kontra-rebolusyonaryong tendensya mula 1930 sa mga manggagawa sa katangian ng kapitalismo ng estado na tinatawag nilang ‘sosyalismo'. Sa huli, naging tagasuporta sila sa pandaigdigang kapitalistang sistema, sinupil at pinagsamantalahan ang pandaigdigang proletaryado gamit ang kumprontasyon sa pagitan ng dalawang bloke.

Dagdag pa, ayon sa kampanya ng burgesya, ang pagbagsak ng Bloke sa Silangan at ng Stalinistang sistema  ay "patunay ng tagumpay ng liberalistang kapitalismo", "ang katapusan ng makauring pakikibaka" at maging ang katapusan ng uring manggagawa mismo. Ang naturang kampanya ang nagtulak sa uring manggagawa tungo sa matinding pag-atras sa antas ng kanyang kamulatan at militansya.

Sa panahon ng 1990s hindi ganap na sumuko ang uring manggagawa pero wala itong bigat at kapasidad na tapatan ang mga unyon bilang organisasyon ng pakikibaka sa nagdaang yugto. Pero ang mga pakikibaka sa Pransya at Austria laban sa mga atake sa pensyon ang nagbigay-tulak sa uring manggagawa mula 1989 para simulan muli ang paglaban. Dumami ang mga pakikibaka ng manggagawa sa halos lahat ng mga abanteng bansa: ang pakikibaka sa Boeing at ang welga sa transportasyon sa New York sa USA sa 2005; ang mga pakikibaka sa Daimler at Opel sa 2004, ang pakikibaka ng mga doktor sa tagsibol sa 2006, ang pakikibaka sa Telekom sa 2007 sa Alemanya; ang pakikibaka sa paliparan sa London sa Agosto 2005 sa Britanya at ang Kontra-CPE na pakikibaka sa Pransya sa 2006. Sa hindi abanteng mga bansa, may pakikibaka sa mga manggagawa sa konstruksyon sa panahon ng tagsibol sa Dubai, ng mga manggagawa sa tela sa tagsibol sa 2006 sa Bangladesh, ng mga manggagawa sa tela sa Ehipto sa tagsibol sa 2007.

Sa pagitan ng 2006 at 2008 ang pakikibaka ng pandaigdigang uring manggagawa ay lumalawak sa buong mundo, sa Ehipto, Dubai, Algeria, Venezuela, Peru, Turkey, Greece, Finland, Bulgaria, Hungary, Rusya, Italya, Britanya, Alemanya, Pransya, sa USA, at Tsina. Gaya ng nakita sa huling pakikibaka sa Pransya laban sa reporma sa pensyon, inaasahan na lalupang maging malawak ang opensiba ng uring manggagawa.

Tulad ng pinakita sa itaas, ang pinal na tendensya ng pagbulusok ng pandaigdigang kapitalismo at ang krisis na nagpabigat sa uring manggagawa ay hindi mapigilang mag-udyok ng pakikibaka sa mga manggagawa sa buong mundo, hindi tulad ng ating naranasan sa nakaraan.

Tumatayo tayo ngayon sa alternatiba, mabuhay sa barbarismo hindi bilang tao kundi tulad ng mga hayop o mabuhay na masaya sa kalayaan, pagkapantay-pantay at may dignidad bilang tao.

Ang lalim at lawak ng mga kontradiksyon ng kapitalismo sa Korea ay mas malala kaysa mga tinatawag na abanteng mga bansa. Ang pagdurusa ng mga manggagawang Koreano ay mas mabigat kaysa mga manggagawa sa mga bansa sa Uropa kabilang na ang mga nakamit nilang tagumpay sa nagdaang mga pakikibaka ng uring manggagawa. Ito ay kwestyon ng makataong buhay ng uri, na hindi masukat sa walang lamang pretensyon ng gobyerno ng Korea bilang host ng pulong ng G20, o ng pagpapakita ng kantitatibong datos sa ekonomiya.

Sa kanyang kalikasan ang Kapital ay internasyunal. Ang magkakaibang pambansang kapital ay laging may kompetisyon at nagbangayan pero nagtulungan sila para panatilihin ang kapitalistang sistema, itago ang krisis at atakehin ang mga manggagawa bilang tao. Nakibaka ang mga manggagawa hindi laban sa mga kapitalista kundi laban sa kapitalistang sistema na gumagalaw lamang sa pamamagitan ng pagpalaki ng tubo at walang hanggang kompetisyon.

Sa kasaysayan ang mga Marxista at uring manggagawa, ang panginoon ng kasaysayan, ay laging nagkaisa sa pakikibaka sa pamamagitan ng pagpakita sa kalikasan ng istorikal na mga batas ng lipunan ng tao at ng mga batas ng panlipunang mga sistema, pinakita ang oryentasyon tungo sa mundo ng tunay na buhay ng tao, at pagpuna sa mga hadlang ng hindi makataong mga sistema at batas.

Sa naturang rason bumuo sila ng mga organisasyon tulad ng mga partido at lumahok sa praktikal ng mga pakikibaka. Kahit paano mula Ikalawang Digmaang Pandaigdig ang naturang praktikal na aktibidad ng mga Marxista ay hindi nakaranas ng restriksyon ng batas. Sa halip ang kanilang kaisipan at praktika ay mataas na pinahalagahan bilang kontribusyon sa pag-unlad ng lipunan ng tao. Ang mga bantog na sulatin ni Marx gaya ng Kapital at Manipesto ng Komunista ay malawak na binabasa gaya ng Bibliya.

Ang kaso ng LSMK ay isang makasaysayang kaso dahil pinakita sa buong mundo gaano kabangis ang lipunan ng Korea sa pamamagitan ng kanyang pagsupil sa kaisipan, at maging mantsa sa kasaysayan ng paghusga sa mga sosyalista sa mundo. Sa hinaharap magkaroon ng mas hayag at pangmasang sosyalistang mga kilusan, lalawak at maging makapangyarihan na uunlad ang mga Marxistang kilusan sa mundo at sa Korea. Maaring makontrol ng hudisyal na makinarya ang organisadong karahasan pero hindi nito maaring supilin ang mga sosyalistang kilusan, ang Marxistang mga kilusan. Dahil habambuhay silang magpatuloy hangga't umiiral ang sangkatauhan at mga manggagawa.

Hindi maaring parusahan ng hudikatura ang mga sosyalistang kilusan at ang kanilang praktika. Sa halip kailangan silang respetuhin at bigyang tiwala. Narito ang aking panghuling mga salita:

• Alisin ang batas ng pambansang seguridad na sumusupil sa kalayaan ng pag-iisip, sa syensya at pagpapahayag!
• Itigil ang panunupil at kapangyarihan ng kapital laban sa nakibakang mga manggagawa na siyang pinagmulan ng kasayayan, ng produksyon at ng kapangyarihan!
• Manggagawa sa buong mundo, magkaisa para wasakin ang kapitalismo at itayo ang komunidad ng mga malayang indibidwal!

 

Links:
[1] https://english.hani.co.kr/arti/english_edition/e_national/324965.html [9]
[2] https://en.internationalism.org/icconline/2006-north-korea-nuclear-bomb [10]
[3] https://english.hani.co.kr/arti/english_edition/english_editorials/31872... [11]
[4] https://www.youtube.com/watch?v=F025_4hRLlU [12]
[5] https://libcom.org/forums/organise/korean-militants-facing-prison-08012011 [13]

 

 

 

---

 

[1] Sila Oh Se-Cheol, Yang Hyo-sik, Yang Jun-seok, at Choi Young-ik ay naharap sa pitong taong pagkabilanggo, habang sila Nam Goong Won, Park Jun-Seon, Jeong Won-Hyung, at Oh Min-Gyu ay naharap sa limang taon. Nakasaad sa Batas ng Pambansang Seguridad ang parusang kamatayan bilang pinakamasahol na parusa laban sa mga akusado.

[2] Tingnan ang artikulo sa Hankyoreh edisyong English [1]

[3] Tingnan sa teksto ng deklarasyon [2].

[4] Tingnan sa Hankyoreh [11] [3].

[5] Bidyu ng pag-atake ng kapulisan sa Youtube [4].

[6] Nais din naming pansinin ng aming mambabasa ang inisyatibang protesta na inilunsad ni Loren Goldner [5]. Habang sang-ayon kami sa pagkabahala ni Loren sa epektibidad ng kampanyang "magsulat ng mail", sang-ayon kami sa kanya na ang "ang pagiging internasyunal ng kasong ito ay maaring magkaroon ng epekto sa pinal na pagbaba ng desisyon sa mga matatag na militante". Ang mga sulat ng protesta ay ipadala kay Huwes Hyung Doo Kim sa address na ito: [email protected] [14] (ang mga mensahe ay kailangang matanggap sa Enero 17 para maipadala nila kay Huwes Kim).

Welga: Epektibong sandata ng uring manggagawa

Ang welga ay epektibong sandata ng proletaryado laban sa pang-aapi at pagsasamantala ng kapitalismo. Hindi ito ‘huling sandata' matapos magamit ang iba pang ‘legal' na porma ng pagkilos.

Mula pa noong 19 siglo hanggang ngayon ang sandatang ito ay nanatiling epektibo para mapaatras ang atake ng kapital sa kabuhayan ng manggagawa. Mula noon hanggang ngayon ang epektibong welga ay yaong hindi sumusunod sa anti-welgang batas ng gobyerno. Ang kaibahan lang ng welga ngayon ay kailangan na itong malawakan at hindi paisa-isa. Ang paisa-isang welga ay angkop lamang sa panahon na sumusulong pa ang sistema pero hindi na sa panahon na nasa permanenteng krisis na ito. Tayo ngayon ay nasa panahon na nasa permanenteng krisis na ang kapitalismo.

Pero ayon sa PALEA ang welga ay ‘last recourse' ng manggagawa. Hindi lang ang unyon ng PALEA ang may ganitong pananaw kundi halos lahat ng mga unyon kabilang na ang KMU. Bahagi ng pananaw na ‘last recourse' ay ang pagsunod sa proseso ng batas nge stado para makapagwelga.

Kaya naman ang epektibong welga noong Setyembre 27 ay masasabing huli na kaysa ‘premature'.

Ang legalismo at repormismo ng KMU[1] at PALEA[2] sa pakikibaka laban sa kontraktwalisasyon

Sinabayan ng KMU ang laban ng manggagawa ng PAL ng intra-unyong kompetisyon. Pagkatapos pumutok ang welga ng manggagawa ng PAL noong Setyembre 27 ay sunod-sunod agad ang pampublikong pahayag ng KMU laban sa liderato ng PALEA na kontrolado ng kanyang katunggaling Partido ng Manggagawa (PM).

Malinaw na ang nasa likod ng kritisismo ng KMU, bagamat ilan dito ay balido, ay nakabatay sa sektaryanismo at pansariling interes na maagaw ang liderato ng PALEA. Ang layunin ng KMU ay patalsikin ng mga unyonista ang kanilang kasalukuyang liderato at palitan ng mga lider na membro ng KMU o kaya alyado nila.

Ang mayor na pagkakamali ng PALEA ay ang pangunahing pag-asa nito sa estado at legal na pakikibaka. Ang pahayag ng liderato ng PALEA noong Oktubre 2 ay nanindigan pa rin ito sa legalismo at repormismo:

PAL workers willing to return to ease disruptions

By Nancy C. Carvajal [17], Philip C. Tubeza [18]
Philippine Daily Inquirer [19]

3:21 am | Sunday, October 2nd, 2011

"We will go back to work while waiting for the Supreme Court to rule that outsourcing is illegal," Bong Palad, Palea secretary general, told the Philippine Daily Inquirer. "If the court declares otherwise, then we will abide by the law and comply with the third employee agreement." (amin ang pagdidiin).

...."PAL does not have to choose between saving the jobs of 2,600 Palea members and the remaining 5,000 employees since it is not in danger of bankruptcy," Rivera said.(amin ang pagdidiin).

Walang pag-alinlangang susundin ng PALEA ang desisyon ng Korte Suprema, ang isa sa pinakamatibay na haligi ng estadong kapitalismo sa bansa. Sa ikalawang sipi naman, malinaw na tatangapin pala ng unyon ang outsourcing kung nasa peligro ng pagkalugi ang PAL. Ang mga pahayag na ito ay taliwas sa rebolusyonaryong linya ng uring manggagawa sa buong mundo ngayon hinggil sa krisis ng kapitalismo: HINDI KAMI MAGSAKRIPISYO PARA ISALBA ANG KAPITALISMO MULA SA KANYANG KRISIS!

Ipokrito ang kritisismo ng KMU dahil legalista din ang linya nito.Binanatan nito ang Setyembre 27 welga ng PALEA dahil bulnerable na matanggal sa trabaho ang mga lumahok. Ang ibig sabihin dahil "iligal" ang welga. Giniit ng KMU na dapat sa Oktubre 1 ang welga. Kahit anong araw ilunsad ang epektibong welga tiyak ideklarang iligal ito ng gobyerno. Masahol pa, nais ng KMU na ipaalam muna sa "publiko" (management ng PAL at gobyerno) kung kailan iputok ang welga. Nalantad dito ang pananabotaheng taktika ng KMU sa usaping welga at ang legalista nitong pamamaraan: BAGO MAGWELGA ANG MANGGAGAWA TIYAKIN MUNA NITO NA NAKAHANDA ANG URING KAPITALISTA AT ESTADO!

Tuloy-tuloy at palawakin ang welga laban sa kontraktwalisasyon![3]

Parehong ayaw banggitin at nais itago ng KMU at PALEA na ang epektibong solusyon para malabanan ang kontraktwalisasyon ay suwayin ang anti-welgang mga batas ng estado sa pamamagitan ng panawagan at paghahanda para sa isang malawakang welga na lalahukan hindi lang ng mga manggagawa ng PAL. Ang KMU ay walang interes na maglunsad ng simpatiyang welga bilang suporta sa manggagawa ng PAL, ganun din ang Partido ng Manggagawa at iba pang mga sentrong unyon at pederasyon na nagpahayag ng "suporta" sa laban.

Bakit? Dahil kapwa takot ang KMU at PALEA na labagin ang anti-manggagawang batas ng estado.

Sa pamumuno ng PALEA, isang araw lang nangyari ang welga kung saan epektibong naparalisa nito ang operasyon ng kapitalista. Ang sumunod na mga pagkilos ay simpleng protesta na lang at wala ng epekto sa operasyon ng PAL, maliban sa puntong nasa adjustment stage ang PAL management sa pagpapakilos ng kanyang pumalit na contractual workers na wala pang kasanayan at kaalaman sa operasyon. Pero hindi rin ito magtatagal at maka-adjust din ang kapitalista laluna kung hindi totohanin ng PALEA na magwelga ulit. At pinakamasaklpa pa ay todo tanggi ang PALEA na ang inilunsad nila noong Setyembre 27 ay isang welga dahil takot ito sa kasong iligalidad ng welga.

Ang puna ng KMU sa PALEA ay pangunahing nakabatay na "makasuhan at matanggal ang mga manggagawa at may bagyo."

Kailan ba hindi risgo na makasuhan, mabilanggo, mawalan ng trabaho o mapatay ang mga manggagawang lumalaban sa pagsasamantala at pang-aapi ng uring kapitalista at gobyerno? Kailan ba ang welga hindi "nakakadisturbo" sa isang bahagi ng populasyon? Anong araw ba na hindi ideklara ng gobyerno na iligal ang isang epektibong welga? Ano naman ang kaugnayan ng bagyo sa welga? Dahil ba nakansela ang maraming flights sa panahon ng bagyo? Kahit walang welga kung may malakas na bagyo tiyak kanselado ang mga flights![4]

Ang tunggalian ng uri ay laging risgo para sa uring manggagawa, sa kanyang kabuhayan at buhay mismo dahil ang kalaban nito ay naghaharing uri at gobyerno. Ang epektibong welga ay laging "iligal" at "kriminal" para sa kapitalistang estado.

Dahil sa sektaryanismo at matinding adhikaing maagaw ang liderato ng PALEA ay hindi napansin ng KMU ang nagkabuhol-buhol niyang argumento at nalantad lamang ang kanyang repormismo at legalismo katulad ng kanyang katunggaling Partido ng Mangggwa.

May pag-asa bang manalo ang pakikibaka ng mga manggagawa ng PAL laban sa tanggalan at kontraktwalisasyon?

Sa kasalukuyang krisis ng pandaigdigang kapitalismo ang tanging epektibong paraan ng paglaban sa mga atake ng kapital ay malawakang welga na lalahukan ng mas maraming manggagawa sa iba't-ibang pabrika hindi lang sa pambansang saklaw kundi laluna sa pandaigdigang saklaw.

Kung makumbinsi ng mga manggagawa ng PAL ang ibang mga mangggagawa sa ibang mga pabrika na maglunsad ng mga simpatiyang welga laban sa kontraktwalisasyon malaki ang posibilidad na mapaatras nito ang plano ng uring kapitalista at estado. Kung maging isang tunay na pambansang kilusang manggagawa ang pakikibaka laban sa kontraktwalisasyon na yayanig sa pang-ekonomiya at pampulitikang pundasyon ng sistema malaki ang tsansang mag-alinlangan ang gobyerno at PAL management na tanggalin ang 2,600 regular na manggagawa at magkaroon ng postibong epekto sa pakikibaka laban sa polisiyang kontraktwalisasyon.

Sa kasalukuyan ay walang pinakitang interes ang liderato ng mga unyon na nagpahayag ng "suporta" sa laban ng mga manggagawa ng PAL, ito man ay hawak ng TUCP, KMU, PM, BMP o APL na maglunsad ng malawakang welga at suwayin ang anti-manggagawang batas ng gobyerno[5]. Kailangang hawakan mismo ng mga manggagawa ng PAL ang pagpapasya para maabot at makumbinsi ang ibang mga manggagawa at hindi aasa sa atas mula sa kanilang mga legalista at repormistang lider ng unyon.[6]

Kung walang mga simpatiyang welga, mangibabaw ang materyal na mga kondisyon ng repormismo at legalismo, na posibleng hahantong sa demoralisasyon at kabiguan.

Ang usapin ng "iligalidad" ng welga ay epektibong mahadlangan ng malawakang welga. May karanasan ang manggagawang Pilipino sa mga "iligal" pero malawakang welga noong panahon ng batas militar ng diktadurang Marcos. Mula din 2006 ay laganap ang mga "iligal" at malawakang welga sa iba't-ibang panig ng mundo laluna sa Spain, Greece, UK, France, at Middle East partikular sa Egypt.

Kailangan lamang muling balikan ng manggagawang Pilipino ang magiting na kasaysayan ng pakikibaka ng internasyunal na uring manggagawa  para manumbalik ang tiwala at kumpyansa nito sa sariling pagkakaisa at lakas. Sa pagbabalik-aral sa karanasan ng uri mahalagang porma ng organisasyon ang mga asembliya at demokratikong talakayan na lalahukan ng mas maraming manggagawa kung saan sila mismo ang magpapatakbo.

Manggagawa ng  buong mundo, magkaisa!

M3, Oktubre 4, 2011

---

[1] Kilusang Mayo Uno

[2] Philippine Airlines Employess Association

[3] Maari din ang kombinasyon ng mga pormang okupasyon na laganap ngayon sa buong mundo. Doon mismo sa mga piketline idaos ang mga okupasyon na lalahukan ng iba't-ibang naghihirap na sektor ng lipunan, at higit sa lahat gawin ang okupasyon bilang arena ng mga diskusyon at talakayan. Sa ganitong paraan inisyal na malagyan ng proletaryong tatak ang okupasyon at hindi maging simpleng multi-sektoral na repormistang pagtitipon.

[4]" KMU said PAL workers are in a better position to hold a strike today than they were last September 27, when they launched protest actions that paralyzed the flag carrier's operations."

...""The result: workers were denied a better position for holding a strike against the massive layoff and PAL's contractualization via outsourcing scheme. Workers who joined the protests were made vulnerable to retrenchment, non-payment of retirement benefits, and criminal charges - thereby spreading fear among other workers," he added."

...""To make matters worse, the Palea leadership decided to hold the protest without prior notice to the public and amidst a raging typhoon, thereby alienating the public whose support is crucial to the fight's success," Ustarez said."

(https://kilusangmayouno.org/news/2011/10/no-strike-amidst-illegal-lockou... [20])

[5] Kung sakaling mangyari ang simpatiyang welga sa pamumuno ng mga unyon mas malamang sa antas pamrpopaganda lamang ito - isang araw lang - gaya ng nakasanayan na na taktika ng kaliwa na "national day of protest". Sa pamumuno ng unyon titiyakin nito na hindi masyadong mayanig ang ekonomiya ng kapitalismo dahil dito rin nakasasalay ang buhay ng unyonismo.

[6] Sa karanasan ng mga kapatid na manggagawa sa Poland 1980-81 at Miners' strike sa Britanya noong kalagitnaan ng 1980s, nagkaroon ng mga delegasyon at flying pickets ang mga welgista upang puntahan at hikayatin ang ang ibang mga manggagawa sa ibang mga pabrika. Maaring magbuo din ng teams ang mga manggagawa ng PAL at sila mismo ang direktang mangumbinsi sa ibang mga manggagawa na dumaranas ng hirap ng kontraktwalisasyon.