Ang paninidigan ng marxismo sa kababaihan ay nakabatay sa makauring tunggalian sa lipunan. Malinaw ito sa teksto ni Engels na sinulat noong 1887, “The Origin of the Family, Private Property and the State” at sa sinulat ni Bebel noong 1891, “Woman and Socialism”. Ang solusyon ng usapin ng kababaihan ay nasa solusyon paano wakasan ang makauring tunggalian, ibig sabihin paano at sa anong kondisyon mapawi ang mga uri sa lipunan – ang pagtatayo ng komunistang lipunan.

Para sa karagdagang pag-unawa, inanyayahan namin ang mga marxistang mambabasa na basahin ang mga links na ito:

Ang usapin ng kababaihan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo lalong lumala ang pang-aapi sa kababaihan. Subalit dapat bang “lumahok at pamunuan” ng rebolusyonaryong minorya ang naglitawang parang kabute na mga “kilusan para sa pagpapalaya sa kababaihan” na nagsimula noong 1960s?

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, nasa agenda na ng kilusang manggagawa ang pagdurog sa estado at pagtatayo ng diktadura ng proletaryado sa pandaigdigang saklaw. Ito ang tanging programa na akma sa kasalukuyan. At dito dapat nakabatay ang usapin ng kababaihan at hindi sa kanilang “sektoral” at inter-classist na mga kahilingan sa loob ng kapitalistang sistema.

Ang iba’t-ibang organisasyon ng Kaliwa – maoista, stalinista, trotskyista at maging anarkista – ay nag-oorganisa at naglunsad ng mga kampanya para sa “sektoral” o isyung pangkababaihan lamang gaya ng isyu sa aborsyon, prostitusyon, battered women, kasal, at iba pa. Kabilang na dito ang “kilusan ng mga homosexual”. Humihiling sila sa kapitalistang estado na bigyang halaga ang mga problemang ito ng kababaihan at homesexual. Pinagbigyan naman sila ng burgesya. Subalit para sa Kaliwa, ang mga ito ay di-sapat at may “magagawa pa ang estado at sistema pero wala lang political will”.   

Ito ang pangkalahatang linya ng Kaliwa para “mapalahok” ang kababaihan sa rebolusyon. Ang linyang ito ay nakaangkla sa paniniwalang may kapasidad pa ang naaagnas na sistema na magbigay ng makabuluhang mga reporma gaya noong 19 siglo.

Subalit para sa Marxismo, sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, walang maibigay ang sistema liban sa lalupang pagpapalala sa aping kalagayan ng kababaihan dahil kailangan ng naghihingalong sistema na patindihin ang pagsasamantala sa uring manggagawa para patuloy na makahinga.

Ganun pa man, tuwang-tuwang ang burgesya sa mga “kilusan ng pagpapalaya sa kababaihan” dahil ang mga kahilingan nila ay hindi para ibagsak ang kapitalismo kundi para repormahin ito, para pabanguhin sa mata ng malawak na masang proletaryo. Kaya naman, maraming mga debate at diskusyon at maging mga batas hinggil sa aborsyon, prostitusyon, gay marrtiage at iba pa na sinalihan mismo ng mga burges na “maka-kababaihan.”

Sa ganitong punto nanindigan kami na ang mga “kilusang” ito ay naglalayong ipako ang isyu sa pagitan ng kasarian, demokratikong karapatan, burges na pagkapantay-pantay at higit sa lahat, hatiin ang kilusang manggagawa. Para sa amin, ang tanging solusyon sa mga problema ng kababaihan ay ang paglakas ng kilusang manggagawa at komunistang rebolusyon.

Ang tungkulin ng mga rebolusyonaryong minorya ay mamulat at magkaisa ang malawak na masa – lalaki, babae, o homoseksuwal – bilang mga manggagawa, bilang isang uri laban sa kapitalismo. At ang mga isyu na maaring makapag-isa sa kanila ay ang mga isyu bilang inaapi at pinagsamantalahang manggagawa – sahod, trabaho, pension, at iba pa. Mga isyu na direktang umaatake sa burges na estado at kapitalistang mga relasyon. Ang dapat linangin ng mga komunista ay isang malakas na kilusang manggagawa anuman ang kanyang kasarian, kulay, nasyunalidad o relihiyon.

Sa madaling sabi, ang sentralidad ng kilusang manggagawa at hindi ang mga sektoral na kilusan na walang idudulot kundi hati-hatiin lamang ang uri. Wala itong kaibahan sa “kilusan ng mga kontraktwal”, “kilusan ng may-kapansanan”, “kilusan ng immigrants”, at iba pa at kaakibat na mga permanenteng organisasyon na walang ibinunga kundi pagkahati-hati at pagpapahina sa kilusang proletaryo.

Ang unitaryong organisasyon ng mga manggagawa – asembliya at konseho – ay umaangkop sa sentralidad ng pagpapalakas ng independyenteng kilusan ng manggagawa.

Hangga’t hindi naunawaan ang pundamental na pagbabago ng kapitalismo mula 19 siglo – mula pasulong tungo sa dekadenteng kapitalismo — at ang nasa agenda ng kilusang manggagawa – mula pakikibaka para sa reporma tungo sa pag-agaw ng kapangyarihang pampulitika, hindi maunawaan na wala ng silbi ang mga sektoral at parsyal na kahilingan sa loob ng kapitalismo.

Una sa lahat, nagpapasalamat kami kay JK sa kanyang prangka at praternal na komentaryo sa paninindigan ng grupong Internasyonalismo sa Pilipinas. Ang diskusyon at debate ay kailangan para sa teoritikal na klaripikasyon ng lahat ng mga elementong seryoso para mabago ang bulok na kasalukuyang kapitalistang sistema. At ang pinakamahalagang porma ng diskusyon at talakayan ay harapan sa isang praternal na pulong.

Sa aming pagkaunawa tatlong mahalagang magkaugnay na usapin ang pinahayag ni JK sa kanyang komentaryo:

• Ang usapin ng pakikipag-isang prente sa mga organisasyong Sosyal-Demokrata at Stalinista
• Ang parsyal at sektoral na pakikibaka
• Ang pagpasok sa mga unyon

I. Ang pakikipag-isang prente

Ayon kay JK “kahit sila ay may maka-kapitalistang programa at liderato ang mga samahang ito ay nakapaloob pa rin ng kilusang manggagawa na dapat ipagtanggol laban sa atake ng maka-uring kaaway. Ito ay nakasandig sa di-sektaryan at maka-uring pakikibakang tradisyon ng kampanya…” Nakaangkla ang argumento niya na “Ang komunista, bagamat hindi niya sinasang-ayunan ang pampulitikang programa ng iba pang tunguhing nakabase sa manggagawa, pati na rin ang mga nakikibaka para sa karapatan ng mga aping saray, ay may tungkulin na lumahok at sikaping pamunuan ang mga pakikibakang ito… bilang tribuyn / tagapagtanggol ng mga api.”

Ang usapin ng pakikipag-isang prente o prente popular sa panahon ng WW 2 ay unang lumitaw sa panahon ng 1920s ng matalo ang rebolusyong Aleman at na-isolate ang rebolusyong Ruso. Ito ang istorikal na konteksto ng ganitong taktika. Bagama’t maari ding ikonsidera na “pakikipag-isang prente” ang pagsuporta ng mga komunista sa 19 siglo sa burges na rebolusyon at sa liderato ng burgesya, sa esensya hindi ito ang konsiderasyon ni JK dahil para sa kanya “ang mga samahang ito ay nakapaloob pa rin ng kilusang manggagawa”.

Naging gabay ng tunguhin ng pakikipag-isang prente ang pampleto ni Lenin na “Kaliwang-komunismo, sakit ng kamusmusan”.

Subalit kaiba ang praktika ng mga internasyunalistang komunista sa pangunguna nila Lenin, Luxemburg at Trotsky sa panahon ng WW I. Hindi nakipag-alyansa at hindi kinilala ng mga komunista noon ang Sosyal-Demokrasya na kabilang sa kilusang manggagawa ng ang huli ay nagtraydor sa proletaryong internasyunalismo at lumahok sa inter-imperyalistang digmaan. Sa halip, tahasang nilantad nila ang pagtraydor ng Sosyal-Demokrasya. Inilantad nila na ito ay kaaway ng uring manggagawa. Katunayan, hiwalay na naglunsad ng kumperensya ang mga internasyunalista sa Zimmerwald upang manindigan sa internasyunalismo.

Nang napatunayan sa kasaysayan na tama sila Lenin, nanalo ang rebolusyong Oktubre at itinayo ang Comintern, malinaw na sa kongreso ng pagkakatatag (founding congress) nito ay hindi pinapasok ang mga traydor (social-traitors) na SD organisasyon o pinagtanggol ng una ang huli dahil “bahagi ng kilusang manggagawa.”

Subalit mismong ang mga matatag na internasyunalista sa panahon ng WW I tulad nila Lenin at Trotsky ay nagkamali ng ma-isolate ang rebolusyong Ruso. Pinagtanggol nila ang pakipag-alyansa sa Sosyal-Demokrasya at pagpasok sa mga unyon para “mapalapit sa masa” at “mapalawak ang baseng suporta” laban sa pangungubkob ng mga imperyalista. Ang kongkretong karanasan ng kilusang manggagawa sa mahigit 70 taon ang nagpatunay kung tama o mali ba ang pampletong “Kaliwang-komunista, sakit ng kamusmusan”. Ang pampletong ito ni Lenin ang ginawang bibliya ng mga Stalinista-Maoista hanggang ngayon para kilalaning “kaaway” ng uring manggagawa ang mga kaliwang-komunisya partikular ang German-Dutch communist-lefts at ang Italian commnunist-left.

Pinagbayaran ng mahal ang pagkakamaling ito dahil sa pag-akyat ng Stalinismo sa Rusya at sa iba pang mga partido komunista. Ganap ng naging kontra-rebolusyonaryo ang mga partidong ito hanggang sa tuluyan na nilang wasakin ang internasyunal na partido ng uri – ang Comintern. Naghari ang kontra-rebolusyon sa loob ng 50 taon hanggang natapos ito noong huling bahagi ng 1960s ng pumutok ang serye ng independyenteng aksyon ng internasyunal na manggagawa na binuksan ng malawakang welga ng milyun-milyong manggagawa sa France. Dahil sa panawagang depensahan ang Stalinistang USSR sa panahon ng WW 2, tuluyan ng tinalikuran ng Trotskyismo ang kampo ng proletaryong internasyunalismo at niyakap ang prente popular at entreyismo.

Ang mga organisasyong SD, Stalinista-Maoista at Trotskyista  sa loob ng kilusang paggawa ay hindi BAHAGI nito kundi instrumento ng burgesya para pigilan at i-sabotahe ang makauring kamalayan at pagkakaisa ng proletaryado. Ang pagtatanggol sa mga organisasyong nagtraydor sa kilusang paggawa ay pagsuporta sa burgesya. Ito ba ay sektaryan? Palagay namin ay hindi. Ito ay Marxistang tradisyon para makonsolida ang uri sa kanyang sariling landas ng pakikibaka.

Sa Pilipinas, sapat na ang aral na mahalaw natin sa kontra-rebolusyonaryong aktibidad ng mga Maoista sa usapin ng pakikipag-isang prente. Ang mga Maoista ang may pinaka-mayamang karanasan sa united front pero sila ang pinakamasahol na sektaryan na organisasyon.

Kailangang nasa loob at unahan ng kilusang manggagawa ang mga komunista tulad ng pahayag ni JK. Pero para sa amin, esensyal na tungkulin ng huli na ilantad sa malawak na masa ang mga organisasyon na galamay ng burgesya sa loob ng kilusan. At ang epektibong paraan ay ang hindi pagsama at pagsuporta sa mga kontra-rebolusyonaryo at traydor na organisasyon.

Sang-ayon kami kay JK na kailangang bakahin at labanan ang sektaryanismo. At sa aming maiksing karanasan sa Pilipinas at sa mahigit 30 taong pag-iral ng ICC sa internasyunal na saklaw, laging mulat ang mga kaliwang komunista sa pagbaka sa sektaryanismo. At napatunayan namin ito sa aming interbensyon sa kilusang manggagawa sa bawat yugto ng kanilang pakikibaka ayon sa aming kapasidad. Maging noong 1930s-50s kung saan halos ganap na nahiwalay ang mga kaliwang komunista sa kanilang uri, nagsisikap pa rin itong magkaroon ng mga interbensyon sa kanilang pakikibaka ayon sa paninindigan ng Marxismo.

Hindi sektaryanismo ang matatag na pagtindig sa rebolusyonaryong prinsipyo na napatunayan na sa karanasan na tama.

Ang isa pang mali na batayan sa “pagtatanggol” sa mga Stalinista-Maoistang organisasyon ay ang paniniwala na may “sosyalismo” sa kanilang programa gaya ng paniniwala ni Trotsky na may sosyalismo sa Stalinismo kaya nanindigan siya na “depormadong estado ng manggagawa” ang USSR na siya namang tangan-tangan ng maraming Trotskyistang mga paksyon sa kasalukuyan kabilang na ang RGK-LFI sa Pilipinas.

II. Ang parsyal at sektoral na pakikibaka

Ayon kay JK: “Hindi mapapalaya ng uring manggagawa ang sarili niya kung hindi niya pamumunuan ang pakikibaka para palayain ang iba pang inaapi ng uring burgesya, halimbawa ang kababaihan, pambansang minorya, mga homosekswal atbp.”

Para sa amin, ang bulok na kapitalistang sistema ang puno’t-dulo ng kahirapan at kaapihang dinanas ng mga di-proletaryong pinagsamantalahang saray sa lipunan. Katunayan,  ang permanenteng krisis mismo ng kapitalismo ang siyang dahilan kung bakit isang proseso lamang ng proletaryanisasyon ang dinaanan ng mga saray na ito ay hindi na sila ganap na napasok sa kapitalistang produksyon o sa mga pabrika, ang pangalawa at pinal na proseso. Halimbawa, ang mga maralitang magsasaka o mababang saray ng peti-burges na dinurog ng kapitalismo ay hindi naging mga manggagawa. Kaya dumarami ngayon ang impormal na sektor o maralitang tagalungsod.

Mapalaya lamang ang mga saray na ito kung lubusan ng madurog ang mga kapitalistang relasyon sa lipunan. Ito ang aming batayan kung paano titingnan ang mga saray na ito. Pangalawa, nanindigan kami na ang paglaya mismo ng uring manggagawa sa kapitalistang pagsasamantala ang pangunahing rekisito para mapalaya ang mga saray na ito mula sa kuko ng kapitalismo. Bakit? Dahil tanging ang uring proletaryo lamang ang may istorikal na misyon at kapasidad na durugin ang kapitalismo sa buong mundo.

Ang pangunahing rekisito ng paglakas ng kilusan ng mga saray na ito ay ang paglakas ng independyenteng kilusang proletaryo at hindi ang kabaliktaran. Mahihimok lamang na sundin ng mga saray na ito ang makauring pamumuo ng manggagawa kung malakas ang independyenteng kilusan ng huli. Sa esensya, ang parsyal at sektoral na pakikibaka gaya ng “kababaihan, pambansang minorya, mga homosekswal atbp” ay mga pakikibaka para sa reporma sa loob ng kapitalistang sistema at hindi para durugin ang huli. Tingnan na lang natin kung ano ang ginagawa ng iba’t-ibang sektoral na organisasyon na pinamunuan ng Kaliwa at makikita natin kung paano nila nais repormahin ang kapitalismo.

Ang isa pang mali sa konseptong ito ay ang linya na magkaroon ng organisadong baseng masa ang isang partido gaya noong 19 siglo kung saan ang katangian ng mga partido ng 2nd International ay mass parties. Kaya naman ang iba’t-ibang Kaliwang grupo ay nagtatayo ng mga sektoral na organisasyon sa ilalim ng kanilang pamumuno. Ang nangyari tuloy, nahati-hati ang uri sa iba’t-ibang organisasyon at maliitang pakikibaka para sa reporma. Kung ganito ang pananaw ni JK, pundamental ang aming pagkakaiba sa paghugot ng aral sa pagtatayo ng partido at ng papel nito sa loob ng kilusang manggagawa bilang taliba sa panahon ng dekadenteng kapitalismo.  

Binalewala ba ng aming paninindigan ang interes ng kababaihan, pambansang minorya at iba pang sektor? Hindi. Ang mga aktibidad namin ay paghikayat sa kababaihang manggagawa na aktibong lumahok sa pakikibaka ng kanilang uri laban sa kapitalismo subalit hindi kami nagdadala ng mga isyung pangkababaihan lamang (inter-classist women’s movement gaya ng ginagawa ng maoistang Gabriela). Hindi rin kami sumusuporta sa pakikibaka para sa sariling pagpapasya ng mga pambansang minorya at ng pambansang burgesya sa panahon ng dekadenteng kapitalismo (pero sa palagay namin ay mas ma-elaborate ang paninindigan namin dito sa usapin ng Bayan o Uri?) Malinaw ang aming paninindigan na hindi kami sumusuporta sa Iraqi Resistance, Hamas, Hizbollah, FARC at mga katulad nila.  

III. Ang pagpasok sa mga unyon

Ayon kay JK: “Tungkulin nating ng mga awtentikong rebolusyonaryong maka-uri ang lumahok sa unyon at dito bakahin ang burges na kamalayang “trade unionism” habang isinusulong sa hanay ng unyon ang buong programang komunista.” Dagdag pa niya: “Ang mga unyon ay tagumpay ng uring manggagawa, at nagsisilbing larangan para sa mga komunista para makabig ang mga rebolusyonaryo ng kinabukasan.”

Totoong ang unyon ay nilikha at organisasyon ng uring manggagawa sa 19 siglo. Sa mga organisasyong ito sinimulang pandayin ng uri ang kanyang pagkakaisa at pakikibaka laban sa pasulong na kapitalismo. Subalit dapat nating tandaan na ang katangian ng unyon kasama na ang mga pangmasang partido ay hindi para sa rebolusyon kundi para makakuha ng makabuluhang reporma mula sa kapitalistang sistema. Ganun pa man, malinaw ito sa mga komunista noon. Kaya mayroon silang minimum at maksimum na programa. Ibig sabihin, isang perspektiba at direksyon ng pakikibaka sa reporma ang paghahanda para sa komunistang rebolusyon. Ang obhetibong kondisyon ng pasulong na kapitalismo ay may kapasidad pa itong makapagbigay ng mga reporma para sa kagalingan ng manggagawa. Pero syempre, hindi nila ito binibigay ng boluntaryo kundi kinuha ng uri sa pamamagitan ng mga militante at malawakang pakikibaka sa internasyunal na saklaw. Sa ganitong istorikal na konteksto titingnan natin ang mga unyon bilang organisasyon ng manggagawa. Hindi maaring paghiwalayin ang katangian at ang tungkulin ng isang organisasyon.

Walang “komunista” o “sosyalistang” unyon kundi mga unyon na nasa pamumuno ng isang Marxistang partido na noon ay may katangiang "pangmasang partido" (mass party) at lumahok sa burges na parlyamentaryong pakikibaka.

Para sa amin, tama lamang na lumahok at pamunuan ang mga unyon sa panahon na ang obhetibong kalagayan ay angkop sa pakikibaka para sa reporma dahil may kapasidad pa ang kapitalismo na ibigay ito. Subalit ang panahong ito ay lumipas na at hindi na babalik pa. Nasa permanenteng krisis na ngayon ang sistema at hindi na makapagbigay ng anumang makabuluhang reporma magmula 1914. Sa termino ni Trotsky, ang kapitalismo ay nasa kanyang “death agony”.

Pangalawa, ang mga unyon magmula 1914 ay ganap ng nasanib sa estado at naging instrumento na nito para hadlangan ang pag-unlad ng makauring kamalayan ng proletaryado para sa komunistang rebolusyon. Ang obhetibong kondisyon na nagtulak sa mga unyon na maging ganito ay ang kanilang natural na katangian mismo na para sa reporma at ang pagpasok ng sistema sa kanyang permanenteng krisis. Para manatili bilang organisasyon, ang mga unyon (Kanan man o Kaliwa) ay nagbibigay ilusyon sa uri na may mahihita pang makabuluhang reporma mula sa kapitalismo. Sa ganitong sitwasyon ay ganap ng naagaw ng burgesya ang mga unyon at naging instrumento nila sa loob ng kilusang paggawa. At mas masahol ang pagsanib ng mga unyon sa mga bansang kapitalismo ng estado ang sistema gaya ng sa Stalinistang USSR, Cuba, China, Vietnam, North Korea. Dahil sa kasinungalingan na ang mga estadong ito ay “estado ng manggagawa”, ganap ng naging tagapagsalita at pulis ng estado ang mga unyon sa pabrika para linlangin at supilin ang paglaban ng mga manggagawa at tanggapin ang anumang pahirap ng “estado ng manggagawa” para sa “sosyalistang inang-bayan”.

Ito ba ay haka-haka lamang ng mga kaliwang komunista? Hindi.

Malinaw ang naging papel ng mga unyon at ng Sosyal-Demokrasya upang kabigin ang milyun-milyong manggagawa na lumahok sa WW I. Malinaw ang papel ng mga Kaliwang unyon (Stalinista at Trostskyista) sa pagkumbinsi sa uri na magpatayan sa pangalawang inter-imperyalistang pandaigdigang digmaan, sa pagpasok sa Prente Populat at anti-pasistang prente. Maliwanag na ang mga unyon ay naging instrumento ng inter-imperyalistang tunggalian ng bloke ng USSR at Amerika sa panahon ng Cold War sa ilalim ng bandilang “pakikibaka para sa pambansang kalayaan at demokrasya”. At kitang-kita ito sa kasaysayan ng unyonismo sa Pilipinas. Maliwanag kung paanong ginamit ng estado ang mga unyon sa diumano “sosyalistang” mga bansa.

Samakatuwid, ang unyon ngayon ay parang isang estado sa usapin ng katangian. Hindi simpleng pasukin at pamunuan kundi kailangang wasakin. Makamit lamang ng uri ang tunay na pagkakaisa kung maintindihan nila at mabaka ang mga mistipikasyong dulot ng unyonismo at parlyamentarismo.

Isolasyonista ba ang paninindigang ito ng kaliwang-komunista? Hindi. Katunayan, ang uri mismo ang nagturo sa kanyang taliba kung anong organisasyon ang kailangan nila sa panahong nasa agenda na ang proletaryong rebolusyon at pag-agaw ng kapangyarihan. Itinuro ito ng manggagawang Ruso noong 1905 at napatunayang tama noong 1917. Ang organisasyon ng pakikibaka ng uri ngayon ay ang mga konseho at asembliya ng manggagawa kung saan ang katangian nito ay ekonomiko-pulitikal. Organisasyon para sa depensa at opensa laban sa kapital. Itinayo ito ng mga nag-alsang manggagawa sa Alemanya noong 1919, sa Hungary noong 1950s, sa Poland noong 1980-81, sa France at Spain noong 2006.    

Ang pagkabig sa mga seryoso at rebolusyonaryong manggagawa na nasa loob ng unyon ay hindi sa pamamagitan ng pagpasok dito kundi sa pagkumbinsi sa kanila mula sa labas ng unyon. Kung wala ba sa loob ng unyon ay hindi na maaring sumama at manguna sa pakikibaka ang mga komunista at militanteng manggagawa? Hindi. Napatunayan ito sa karanasan na pwdeng-pwede at siyang nararapat. Ang mga Bolsheviks noon ay hindi sa mga unyon nangumbinsi kundi sa loob ng mga sobyet o konseho ng manggagawa. Ang mga kaliwang-komunista ay sumama at nagsisikap na makapagpaliwanag sa malawak na masa ng uring nakibaka sa komunistang programa at panawagan sa abot ng kanilang makakaya. Ang pinakahuli ay ang interbensyon ng ICC at iba pang kaliwang komunista sa mga welga ng manggagawa sa France, Britain, Germany at USA sa 2006-2007. Panghuli, ang unyonismo ay hindi ang kilusang manggagawa.

Ano ba ang napatunayan ng unyonismo sa loob ng nagdaang halos 100 taon? Hindi pinalakas ang proletaryong kilusan, bagkus ay hinati-hati at pinahina sa harap ng kanilang mortal na kaaway. Hindi na maibalik pa ang unyonismo sa 19 siglo sa kasalukuyang panahon. Iba na ang porma at laman ng organisasyon at pakikibaka ng uri sa kasalukuyan na itinuro mismo ng mga manggagawa. Pandaigdigang komunistang rebolusyon ang tanging programa ng uri para bigyan ng pinal na bigwas ang naghihingalong naaagnas na sistema ngayon. At ang unitaryong organisasyon ng uri para dito ay ang mga konseho at asembliya sa pandaigdigang saklaw.

Pagsusuma:

Ang Kaliwa at mga unyon, ano man ang hibo nila ay nasa kampo na ng burgesya sa panahon ng dekadenteng kapitalismo at hindi bahagi ng kilusang paggawa. Sila ay nasa Kaliwa ng burgesya, isa sa mga paksyon ng kapital. Para sa amin, kailangang ilantad sa malawak na masa ng uri ang burges na katangian ng mga organisasyong ito na nagbalatkayong “komunista”, “sosyalista” at “maka-manggagawa”. Isang pagtraydor sa uri kung manawagan ang mga komunista sa masang manggagawa na ipagtanggol sila dahil inaatake sila ng kanilang kaaway na paksyon. Ang paghawak sa ganitong maling pananaw ay walang kaibahan sa ginawa ng 2nd International noong WW I at ng mga Stalinista at Trotskyista noong WW 2. Wala itong kaibahan kung depensahan natin ang CPP-NPA, ang Iraqi resistance, ang Hamas at Hizbollah o ang FARC dahil inaatake sila ng imperyalistang Amerika.

Para sa amin, higit sa lahat, matibay na panghawakan ang internasyonalismo at independyenteng kilusang manggagawa sa lahat ng usapin at pagkakataon. Para sa mga seryosong rebolusyonaryo na nangangarap pang maulit ang 19 siglo ngayon, narito ang sabi ni Marx: “The tradition of the dead generations weighs like a nightmare on the minds of the living. And, just when they appear to be engaged in the revolutionary transformation of themselves and their material surroundings, in the crea­tion of something which does not yet exist, precisely in such epochs of revolutionary cri­sis they timidly conjure up the spirits of the past to help them; they borrow their names, slogans and costumes.”(Marx, The Eighteenth Brumaire of Louis Bonaparte, 1852)

Dineklara ng lahat ng manggagawa sa mundo ang Mayo Uno bilang Internasyunal na Araw ng Paggawa. Isa lamang ang ibig sabihin nito: Ang mga manggagawa ay isang internasyunal na uri at pareho ang mga interes at pinaglalaban kahit saang bansa man sila. Iisa lamang ang kaaway ng mga manggagawa sa buong mundo – ang uring kapitalista at ang bulok na sistema nito.

Subalit hindi pagbubunyi ang ginagawa ngayon ng naghihirap na mga manggagawa sa kanilang Internasyunal na Araw kundi mga kilusang protesta. Nagdurusa ang mga manggagawa, sa mga atrasadong bansa man gaya ng Pilipinas o sa mga abanteng bansa gaya ng Amerika sa mataas na presyo ng mga batayang bilihin laluna ng bigas, mababang sahod, di-makataong kalagayan ng trabaho, walang katiyakan ng trabaho, pagkalubog sa utang, kawalan ng permanenteng tirahan at marami pang iba.

Daang libong mga manggagawa ang nagwelga sa France, Germany, Amerika, Britain, Greece, Bangladesh, Egypt, Dubai at iba pang bansa laban sa mga atake ng kapital sa kanilang pamumuhay mula 2003. Malawak na mga welga ang sagot ng mga manggagawa laban sa krisis ng kapitalismo. Sa mga welgang ito temporaryong napahinto ng mga manggagawa ang mga atake ng kapital at nakamit ng masang anakpawis ang ilang mga temporaryong tagumpay.

Ang kalagayan ng manggagawang Pilipino

Magkatulad ang kalagayan at kahirapang naranasan ng manggagawang Pilipino at ng kanilang mga kapatid na manggagawa sa ibang mga bansa. Isang malaking KASINUNGALINGAN ang propaganda ng mga kapitalista at ng gobyerno na magkaiba daw ang kalagayan ng mga manggagawa sa Pilipinas at sa ibang mga bansa laluna sa mga abanteng bansa gaya ng Amerika. Sapat na ang mga karanasan ng ating OFWs at ng mga welga mismo sa naturang mga bansa para makita natin ang katotohanan mula sa kasinungalingan.

Subalit maraming hadlang sa pag-unlad ng pakikibaka ng manggagawang Pilipino na nagbunga ng demoralisasyon at kawalang tiwala sa lakas ng sariling pagkakaisa.

Ano ang mga hadlang sa pag-unlad ng pakikibaka ng manggagawang Pilipino?

Una, pag-asa na mayroong “tagapagligtas” sa kanila mula sa kahirapan at pang-aapi ng kapitalista at ng gobyerno. Ang inaasahan nila ay ang mga unyon, mga abogado, mga relihiyoso, panggitnang uri, mga politiko at mga elektoral na partido. Ang iba ay umaasa sa mga armadong gerilya at mga rebeldeng militar.

Pangalawa, paniniwala na ang pagkatalo at kabiguan ay isang “tagumpay”. Ang mga pangako at panlilinlang ng kapitalista at gobyerno ay iniisip na “tagumpay”. Ang settlement ng DOLE at NLRC ay pinaniwalaang “tagumpay ng pakikibaka”. Ang malaking perang binayad ng management bilang separation pay ay iniisip  na “tagumpay” ng mga kaso sa NLRC at DOLE.

Pangatlo, pag-iisip na walang magandang ibubunga ang paglaban sa kapitalista at gobyerno dahil siguradong talo pa rin. Kaya mabuti pang tiisin ang kahirapan at patayin ang katawan sa trabaho para lalaki ang kita. Pag-iisip na walang magagawa ang pagkakaisa at mabuti pang magkanya-kanya ng paghahanp-buhay. 

Dalawang hakbang tungo sa tagumpay ng pakikibaka

Ang unang hakbang tungo sa tagumpay ng pakikibaka ay hawakan mismo ng mga manggagawa ang pagsusuri sa kanilang kalagayan at ang pagdesisyon kung ano ang dapat gawin at HINDI aasa sa mga “tagapgligtas”. Ang kongkretong ekspresyon nito ay ang mga ASEMBLIYA o malawak na pulong ng mga manggagawa — hindi lang sa loob ng pabrika kundi ng iba’t-ibang pabrika para mag-usap, magdiskusyon at magdebate hanggang makamit ang kolektibong pagkakaisa kung ano ang dapat gawin. Pero magagawa lamang ito kung independyente ang mga ASEMBLIYA mula sa kontrol ng anumang tipo ng unyon o elektoral na partido. Hinati-hati at pinahihina lamang ng mga unyon at elektoral na partido ang ating pagkakaisa.  

Ang mga ASEMBLIYA ng lahat ng manggagawa (dadaluhan ng mga regular, kontraktwal, unyonista at di-unyonista, empleyado ng publiko o pribadong empresa, walang trabaho, at mga indibidwal na totoong tumindig para sa interes ng manggagawa) ang epektibong organisasyon ng pakikibaka laban sa pagsasamantala ng mga kapitalista at ng gobyerno sa kasalukuyang panahon at hindi ang mga unyon at elektoral na partido.

Ang mga ASEMBLIYA ng manggagawa ng iba’t-ibang pabrika ang tunay na ekspresyon ng pagkakaisa. Kung hindi pa kakayanin ang mga asembliya ay maaring magsimula sa mga grupo ng diskusyon at talakayan upang pag-usapan at suriin ang kalagayan at karanasan sa loob ng pagawaan.

Dapat nating muling isabuhay ang kasabihan na napatunayang wasto sa mahigit 200 taon na pakikibaka ng manggagawa sa buong mundo: ANG EMANSIPASYON NG MGA MANGGAGAWA AY NASA PAGKAKAISA MISMO NG MGA MANGGAGAWA.

Ang pangalawang hakbang tungo sa tagumpay ng pakikibaka ay ang pagtanggap sa katotohanan na WALANG maibigay na matagalang kagalingan ang kapitalistang gobyerno at sistema para sa mga manggagawa hawak man ito ng administarsyon o oposisyon, ng Kanan o Kaliwa ng burgesya. Ang tanging maibigay lamang nila ay panlilinlang at mga pangakong hindi matutupad, ibayong pang-aapi, pagdurusa at kahirapan. Nasa permanenteng krisis na ang kapitalismo at para makahinga pa ito, kailangan nitong ilublob tayo sa kahirapan. WALANG MAAASAHAN SA GOBYERNO. Para makaraos sa kahirapan, kailangang magkaisa at lumaban ang mga manggagawa sa buong daigdig.

INTERNASYONALISMO
Mayo 1, 2008

Ilang beses na naming sinagot batay sa marxistang paraan at laman ang mga pang-iinsulto at walang laman na pang-aatake ng mga maoista sa aming blog. Malinaw ito sa mga marxistang mambabasa at maging sa mga nag-aaral ng marxismo.

Sa kabila ng katotohanan na ang maoismo (at Maoism-thirdworldism) ay napatunayan na sa kasaysayan (sa teorya at praktika) na hindi kabilang sa kampo ng marxismo kundi nasa kampo ng Kaliwa ng kapital, marami pa rin sa mga kabataan laluna ang galing sa peti-burges na uri ang naniniwala dito dahil sa kanyang nakabibighaning “nasyunalismo”, “pagmamahal sa bayan” at sa kanyang sagad-saring pagkamuhi sa bansang Estados Unidos.

Sa anong kondisyon lumitaw ang maoismo?

Dahil sa panibagong pandaigdigang krisis na sinagot ng pandaigdigang malawakang kilusang welga ng mga manggagawa sa buong mundo sa sinimulan sa Pransya noong 1968, nagkukumahog ang bawat kapitalistang mga bansa na maghanap ng solusyon sa krisis – patindihin ang mga digmaan sa ngalan ng nasyunalismo at kompetisyon sa mas kumikipot na pandaigdigang pamilihan.

Dahil ang imperyalistang USSR ay kailangang patindihin ang kontrol at pagsasamantala sa kanyang mga tutang rehimen sa Eastern Europe at sa China, pumalag ang China at maging ang Yugoslavia sa ilalim ni Tito. Pero mas determinado ang China sa ilalim ni Mao dahil sa mas matindi ang kahayukan nito na maging imperyalistang bansa din.

Ito ang katangian ngayon ng lahat ng mga bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo magmula 1914: lahat ng mga bansa (maliit o malaki, mahina o malakas, atrsado o abante) ay may tendensya at katangiang imperyalista. Lahat sila ay nagnanais na makontrol o maungusan ang ibang mga bansa para isalba ang kani-kanilang pambansang kapital sa rumaragasang permanenteng krisis ng sistema. Ang imperyalismo ay hindi lamang polisiya ng isa o ilang mga bansa; ito ay polisiya ng lahat ng mga kapitalistang bansa.

At nakahanap nga ang China ng paraan: gawing “unibersal” na teorya ang digmaang bayan kung saan ang linyang militar na ginamit ni Mao sa panahon ng digmaang Tsino-Hapon sa WW 2 ay ginawang “prinsipyo” at “pandaigdigang estratehiya” ng “marxismo-leninismo sa panahon ng imperyalismo”.

Kaya mula sa isang simpleng estratehiyang militar, ang estratehiyang “sakupin ang kalungsuran mula sa kanayunan” ay naging “teorya ng ikatlong daigdig” na pinangunahan ni Lin Biao, ang isa sa mga ultra-kaliwa na disipulo ni Mao. Ang linya ng “teorya ng ikatlong daigdig” ay: durugin ang unang daigdig mula sa ikatlong daigdig. Ibig sabihin, paalon-alon na mag-alsa ang mga “mamamayan ng ikatlong daigdig laban sa imperyalismo” sa pamamagitan ng mga “digmaan ng pambansang pagpapalaya”.

Nasyunalismo ang “shabu” ng mga maoista na binibigay sa uring manggagawa at mahihirap na mamamayan sa ikatlong daigdig. Ganito ka desperado ang mga peti-burges na naiipit sa krisis ng kapitalismo.

Maoism-Thirdwordism: rurok ng desperasyon ng mga maoista

Ng bumagsak ang imperyalistang USSR at pumasok sa yugto ng pagkaagnas ang pandaigdigang dekadenteng kapitalismo, ganap ng bumagsak ang ideolohiyang nasyunalismo at ang akit ng digmaan sa pambansang pagpapalaya.

Ang desperadong mga elementong maoista ay naghahanap na naman ng “bagong” teorya ng maoismo para muling moldehin ang kanilang bangkarotang ideolohiya. At eureka! nakita nga nila: wala ng uring manggagawa sa 1st world maliban sa mga immigrants galing sa 3rd world. Ang mga manggagawa diumano sa malalaking imperyalistang mga bansa ay naging burgesya na at kaaway na ng mga manggagawa sa 3rd world!

Ito ang rurok na naabot ng kahibangan (na pinagmayabang nilang “syensa”) ng mga maoista na kumakapit ngayon sa ideolohiyang Maoism-thirdworldism. Sa totoo lang, di naman sila ang orihinal ng pananaw na ito ng thirdworldism kundi si Professor Marcuse, isang burges na guro noong 1960s na nagsasabing nasanib na ang uring manggagawa sa burgesya kaya ang pag-asa ng rebolusyon ay nasa mga mamamayan na ng 3rd world.  

Ni katiting na hibo, ang maoismo ay hindi nakabatay sa makauring tunggalian at sa marxismo kundi sa burges na nasyunalismo. Ang nasyunalismo ng malalaking imperyalistang mga bansa ay tinumbasan lamang ng nasyunalismo ng malilit na mga bansa.

Paano ba ito isinakongkreto ng mga maoista?

Una, kinilala nilang alyado o kaibigan ang lahat ng mga bansa at grupo na lumalaban sa USA. Hindi nakabatay sa makauring paninindigan, alyado at kaibigan ng mga maoista ang mga pambansang burgesya at “maliliit” na imperyalista na anti-US. Kaya nga dapat hamunin ang mga maoista sa Pilipinas kung ano ang paninindigan nila sa imperyalistang Iran at Jordan, sa mga tuta nitong Iraqi resistance, Hizbollah at Hamas; ano ang paninindigan ng maoismo sa anti-US na si Saddam Hussien (na binitay na ng US); ano ang paninindigan nila sa grupong Al-Qaeda ni Osama Bin Laden at maging sa ginagawa ngayon ng North Korea. 

Hindi usapin ng uri at makauring paninindigan, kahit sino at kahit anong grupo basta laban sa Amerika, para sa maoismo sila ay alyado at kaibigan ng “rebolusyon”.

Pangalawa, kaaway ng mga maoista ang mga manggagawa sa 1st world dahil hindi nila ito kinikilala na kabilang sa uri. Kaya hinihikayat nila ang mga manggagawa sa 3rd world kabilang na ang immigrant workers na hindi kilalaning kapatid sa uri ang mga manggagawa sa 1st world kundi kaaway! Ang marxistang paninindigan na “Manggagawa sa buong mundo, Magkaisa!” ay pinalitan nila ng isang kontra-rebolusyonaryo at mapanghating panawagan: manggagawa sa ikatlong daigdig, labanan ang mga manggagawa sa unang daigdig!

Ito ang malinaw na halimbawa kung paanong ang maoismo ay anti-marxismo at kontra-rebolusyonaryo. Itutulak lamang ng maoismo sa pagkatalo ang komunistang rebolusyon ng mga manggagawa sa buong daigdig!

Ang maoismo at ang Ultra-kanan na mga peti-burges sa Kanluran at Gitnang Silangan

Dahil hindi nakabatay sa marxismo at makauring tunggalian, walang kaibahan ang maoismo sa mga ultra-kanan na organisasyon sa Kanluran at Gitnang Silangan.

May pagkakaiba ba ito sa praktika ng mga maoista? WALA. Habang nanggalaiti sila sa galit sa mga manggagawa sa Kanluran, abalang-abala naman sila sa pakikipag-alyado sa burges na oposisyon sa 3rd world. Habang kaaway ang turing nila sa mga kapatid na manggagawa sa 1st world kaibigan naman nila ang isang paksyon ng burgesya na malinaw na nagsasamantala sa mga manggagawa sa kani-kanilang mga bansa! Ito ang mukha ng maoismo!

Ano ba ang kaibahan ng pananaw ng mga maoista sa ultra-kanan sa Kanluran. WALA at magkatulad pa nga ang layunin – hatiin at pag-awayin ang mga manggagawa sa 3rd at 1st worlds — subalit nasa magkabilang dulo lamang. Habang ang mga maoista ay nagtatanim ng galit sa mga manggagawa sa 3rd world laban sa kanilang mga kapatid sa 1st world, ang mga ultra-kanan naman sa Kanluran ay nagtatanim ng galit sa mga manggagawa sa 1st world laban sa mga kapatid nito sa 3rd world.

Kung ang linya ng mga maoista ay kakutsaba ang mga manggagawa sa 1st world sa kani-kanilang mga imperyalistang bansa sa pagsasamantala sa 3rd world, ang linya naman ng ultra-kanan sa Kanluran ay ang mga immigrant workers mula sa 3rd world ang dahilan kung bakit walang trabaho at naghihirap ang mga manggagawa sa 1st world. 

Ang hindi alam ng mga peti-burges na ito ay ang uring manggagawa sa buong mundo ay mga immigrants. Ang uring manggagawa ayon sa kanilang kasaysayan ay galing sa uring magsasaka na pinahirapan ng pyudalismo at pumunta sa kalungsuran upang alipinin ng mga kapitalista. Malaking mayorya ng mga manggagawa sa 1st world kung baybayin ang kanilang kasaysayan mula 1600s ay galing sa iba’t-ibang mga bansa na kontrolado ng bumabagsak na pyudal na sistema. Ang mga ninuno ng mga manggagawa ngayon sa 1st world ay mga immigrants!

Subalit bulag na ang mga maoista sa pag-aaral ng kasaysayan at pagkawing nito sa kasalukuyan. Ganun din ang ultra-kanan sa Kanluran. Ayaw man direktang tanggapin ng mga maoist-thirdworldist, katulad sila ng ultra-kanan: naghahasik ng racism at panghahati sa uring manggagawa.

Dahil sa baluktot at kontra-rebolusyonaryong katangian ng maoismo, standing ovation ang palakpak nito sa bawat Amerikanong namamatay sa suicide bombings ng mga panatikong islamista habang hindi man lang natin nababasa sa kanilang mga pahayag ang pagpuri sa mga welga ng mga manggagawa sa Kanluran para ipagtanggol ang kanilang kabuhayan.

Ang nangyaring sunod-sunod na atake ng pwersang MILF sa ilang kabayanan sa Mindanao dahil sa naunsyaming pirmahan sa pagitang ng GRP at MILF sa MOA-AD ang patotoo na walang pundamental na pagkakaiba ang interes ng Kaliwa, burges na oposisyon at estado:

“The MILF and Bangsamoro are left no choice but to advance their revolutionary armed struggle to realize their right to national self-determination and the return of their homeland……The Communist Party of the Philippinescalls on the revolutionary forces under its leadership to give full support to the struggle of the Bangsamoro for national self-determination and the return of their ancestral lands.” (CPP, ‘CPP Calls for Support to the Bangsamoro Revolutionary Struggle’, August 16, 2008).

Samaktuwid, ang nais ng CPP ay ilunsad na ng burges na liderato ng MILF ang opensibang militar laban sa burges na estado ng Pilipinas.

Ang deklarasyon naman ni Sen. Chiz Escudero, Mar Roxas, Aquilino Pimentel at dating Presidente Joseph Estrada ay ihinto ang pakipag-usap sa MILF na walang ibig sabihin kundi total war laban dito.

Ganito din ang esensya ng press statement ni Presidente Gloria Arroyo ilang oras matapos salakayin ng MILF ang ilang bayan sa Lanao del Norte at Sarangani: inatasan niya ang AFP-PNP na ipagtanggol ang teritoryo ng Pilipinas laban sa MILF.

Sa madaling sabi, DIGMAAN ang panawagan ng Kaliwa, burges na oposisyon at estado!

DIGMAAN din ang panawagan ng MILF pero mas nakikita ito sa kanilang mga ground commanders dahil hindi pa opisyal na nanawagan ang liderato nito. 

‘Negosasyon sa Kapayapaan’: Isang Taktika ng Naglalabanang Paksyon ng Burgesya

Lahat ng paksyon ng burgesya – MILF/MNLF, Kaliwa, burges na oposisyon at naghaharing paksyon – ay nanawagan ng ‘kapayapaan’ sa Mindanao. Pero ang kapayapaang ito ay nakabatay sa armadong lakas. Kung sino ang mas malakas sa larangang militar ang siyang masusunod sa usapin ng mga kondisyon para sa kapayapaan. Ibig sabihin, ang pinaka-malakas na paksyon ng naghaharing uri ang may kontrol sa ‘usaping pangkapayapaan’.

Sa likod ng mga sigaw para sa ‘kapayapaan’ ay ang paghahanda para sa digmaan. Ito ang katangian ng dekadenteng kapitalismo!

Walang sinsiro sa mga paksyong naglalaban sa usapin ng kapayapaan. Para sa kanila, ito ay isang taktika lamang upang makabig sa kanilang panig ang malawak na mayorya para sa digmaan. Ang ‘usaping pangkapayapaan’ ng MILF/MNLF at CPP-NPA sa estado ng Pilipinas ay ginagamit lamang ng dalawang paksyon upang makapaghanda para sa digmaan.

Kaya ipokrito at nagsisinungaling ang CPP-NPA at iba pang Kaliwang organisasyon kung ang inakusahan lamang nito na may nakatagong agenda sa usaping pangkapayapaan ay ang paksyong Arroyo. Ang CPP-NPA, RPA-ABB, MILF/MNLF ay may kanya-kanyang nakatagong agenda sa pakikipag-usap sa kanilang karibal na paksyon. 

Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo kung saan ang bawat paksyon ay desperadong makontrol ang kapangyarihan at nagpaligsahan para magkamal ng tubo at yaman mula sa pagsasamantala sa masang manggagawa at anakpawis, digmaan ang kanilang pangunahing paraan. 

At sa digmaan nila, ginamit nilang pambala ng kanyon ang mga manggagawa at mamamayan sa ngalan ng nasyunalismo at pagtatanggol sa teritoryo ng kanilang bansa. Para sa burgesyang Pilipino, pagtatanggol sa teritoryo ng Pilipinas na nais agawin ng burgesyang Moro. Para naman sa burgesyang Moro, pagkuha ng kanilang teritoryo na inagaw sa kanila ng burgesyang Pilipino at dayuhan ilang siglo na ang nakaraan.

Ang Kaliwa naman na nag-aastang rebolusyonaryo ay “nakahandang ibigay sa burgesyang Moro ang kanilang teritoryo” na walang ibig sabihin kundi: ibigay sa burgesyang Moro ang pagsasamantala at pang-aapi sa manggagawang Moro!
Ito ang ‘kapayapaan’ ng mga paksyon ng burgesya sa Pilipinas at Mindanao.

Panghihimasok ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa

Nanggagalaiti ang CPP-NPA sa pagkondena sa imperyalistang Amerika sa panghimasok nito kakutsaba ang paksyong Arroyo sa ‘usaping pangkapayapaan’ sa Mindanao para proteksyunan ng Amerika ang kanyang interes.

Subalit dahil sa baluktot na pagkaunawa ng CPP-NPA sa imperyalismo, hindi niya nakita ang panghihimasok din ng ibang imperyalistang bansa gaya ng Indonesia, Malaysia, Libya at Saudi Arabia sa ‘usaping pangkapayapaan’ dahil may interes din ang mga ito sa Mindanao.

Pero dahil sa obsesyon na ang USA ay ‘imperialist number one’ hindi na tuloy nakita ng CPP-NPA (o kung nakita man ay nais din itong itago) na ang imperyalismo ay pangkalahatang polisiya na ng bawat bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo.

Lahat ng ‘matagumpay’ na usaping pangkapayapaan sa mundo ay mayroong panghihimasok ng malalakas na imperyalistang bansa kung saan sa bandang huli ay nauuwi din sa digmaan o kaya sa panunupil sa manggagawa at mamamayan.
Ilang halimbawa lang:

‘Nagtagumpay’ ang ‘usaping pangkapayapaan’ sa East Timor dahil sa panghihimasok ng imperyalistang Australia. Ang resulta, ang ‘malayang East Timor’ ay kontrolado na ngayon nito mula sa dating pananakop ng imperyalistang Indonesia.

‘Nagtagumpay’ ang ‘usaping pangkapayapaan’ sa Nepal at nanalo sa eleksyon ang CPN (Maoist) dahil sa panghihimasok ng imperyalistang China na siyang may kontrol ngayon sa Nepal na dati ay kontrolado ng India. Ang ‘kalayaan’ ng Nepal mula sa imperyalismong USA at India ay tagumpay naman ng imperyalistang China.

Nagkaroon ng ‘temporaryong kapayapaan’ sa South Ossetia at pansamantalang umatras ang imperyalistang Russia (na tutol sa ekspansyon ng USA) sa mga teritoryo ng imperyalistang Georgia (na alyado ng USA) dahil sa panghihimasok ng imperyalistang France at Germany. Subalit tiyak na puputok na naman ang digmaan dito dahil ayaw ng Russia na kubkubin siya ng USA.  

Ganito din ang ginagawa ng MILF/MNLF: may padrino silang mas malakas na imperyalistang bansa kaysa Pilipinas sa ‘usaping pangkapayaan’. 
Samakatuwid, ang bawat mahihinang imperyalistang bansa ay nangangailangan ng masasandalang mas malalakas na imperyalistang bansa kahit sino pa man ito.

Digmaan Nila, Hindi Natin Digmaan

Maliban sa maraming nasisirang kagamitan at kabuhayan, libu-libong buhay na nasawi at libu-libong pamilya ang nawalan ng matitirhan at kabuhayan sa digmaan ng naglalabang paksyon ng naghaharing uri, ang digmaan nila ay hindi natin digmaan. Ang digmaan nila ay hindi digmaan para sa makauring paglaya mula sa kapitalismo. Ang digmaan nila ay digmaan kung sino sa kanila ang magsasamantala at mang-aapi sa ating mga manggagawa at maralita!

Sa digmaan ng naglalabang mga paksyon ng naghaharing uri nais lamang tayong hati-hatiin at tayo ang magpatayan!

Kaya hindi natin dapat suportahan ang digmaang ito. Wala tayong dapat suportahan sa pagitan ng nasyunalismong Bangsamoro at Pilipino. Ang pagkampi alin man sa kanila ay mitsa lamang sa pagliyab ng isang digmaan na hindi para sa ating kalayaan.

Mali rin ang panawagan ng Simbahan, mga pasipista at ‘human rights’ organizations sa dalawang naglalabanang paksyon na gawing ‘makatao’ ang digmaan dahil hindi talaga makatao ang imperyalistang digmaan!

Dapat magkaisa tayong mga manggagawang Pilipino at Moro upang ilunsad ang ating sariling digmaan – ang digmaan laban sa uring kapitalista (Moro at Pilipino) at estado. Isang digmaan na lalahukan ng milyun-milyong manggagawang Moro at Pilipino para ipagtanggol ang kabuhayan at trabaho hanggang maiangat ito sa pag-agaw ng pampulitikang kapangyarihan. Ang makauring digmaan ay walang iba kundi sosyalistang rebolusyon. Isang rebolusyon na dudurog sa sistemang kapitalismo at sa burges na estado. Ito ang digmaang ating lalahukan at kailangang ipagtagumpay!

INTERNASYONALISMO
Agosto 20, 2008

Punong-puno ng pambobola at kasinungalingan ang SONA ni Gloria noong Hulyo 28. Ang malawak na manggagawa at maralita na lubhang nakaranas ng kahirapan ay hindi na naniniwala sa mga ‘achievements’ ng rehimeng Arroyo.

Hindi na natin pagdebatehan ang mga datos na sinasabi ni Arroyo dahil alam naman ng lahat na malaking bahagi nito ay kasinungalingan at para lamang bigyang katuwiran ang kanyang panunungkulan bilang chief executive officer ng pambansang kapitalismo.

Ang pagtuunan natin ng pansin dito ay ang sumusunod na argumento ng naghaharing paksyon sa likod ng kanyang SONA:

1. “Hindi kasalanan ni Gloria ang krisis ngayon kundi ng pandaigdigang krisis ng sistema”.

2. “E-VAT epektibong solusyon para maibsan kahit papano ang epekto ng krisis ng pandaigdigang kapitalismo sa bansa”

Kaakibat nito, suriin din natin ang inihaing solusyon ng Kaliwa at ilang personaldiad ng burges na oposisyon na para makaraos sa krisis ang bansa kailangang tanggalin ang E-VAT at muling kontrolin ng estado ang batayang mga industriya gaya ng langis at kuryente.

Sa panahon ng imperyalismo at dekadenteng kapitalismo lahat ng mga pambansang kapital sa mundo ay nakagapos sa pandaigdigang kapital. Kasinungalingan ang sinasabing maaring maging malaya ang isang bansa sa kadena ng pandaigdigang kapitalismo.  

Ang ganitong katotohanan ba ay nagtatanggol sa argumento ng nagharing paksyong Arroyo na “hindi dapat sisihin ang gobyerno ng Pilipinas dahil pandaigdigan ang krisis”?  HINDI.

Tama din ba ang Kaliwa na may magagawa ang estado na ipagtanggol ang pambansang kapitalismo sa kabila ng pandaigdigang krisis? HINDI.

Dahil nakagapos ang lahat ng pambansang kapitalismo sa pandaigdigang kapitalismo, ang mga polisiya  ng mga estado ay nagsisilbi sa mga pangangailangan ng huli. Sa panahon ng pandaigdigang krisis, MALAKI ang kasalanan ng mga estadong ito. Pero ang mga kasalanan nila ay hindi simpleng bunga ng ‘kagustuhan’ o ‘di-kagustuhan’ ng partikular na mga estado kundi ito ay tulak ng obhetibong pangangailangan ng pandaigdigang sistema. Ang paglikha ng labis-labis na produkto, pagpapaigting ng kompetisyon at pagpiga sa paggawa ng mga manggagawa ang mga obhetibong salik na nagtulak sa lahat ng mga estado.

MALI din kung ang ‘sisihin’ lamang ay ang nagharing paksyon na siyang may hawak ng estado. Ang tama at kailangang sisihin ay ang estado mismo na nagtatanggol sa bulok na sistema at hindi lang ang isang partikular na paksyon ng burgesya. Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo lahat ng mga paksyon ng naghaharing uri ay reaksyonaryo, kontra-rebolusyonaryo at anti-manggagawa.

Ang pagsisi sa isang paksyon lamang sa krisis ay pagtatago sa tunay na dahilan ng krisis at pagligaw sa direksyon ng pakikibaka ng manggagawa para makalaya sa kahirapan – ang durugin ang kapitalistang estado mismo kahit anong paksyon pa ng burgesya ang hahawak nito. Pangalawa, pagpapalakas ito sa mistipikasyon na maari pang isalba ang pambansang kapitalismo sa gitna ng krisis ng pandaigdigang sistema. At ang pinakamasahol na kasinungalingan ay: ang pagsalba sa pambansang kapitalismo ay daan para lalaya ang malawak na masang anakpawis mula sa kahirapan.

Sa panahon ng permanenteng krisis ng sistema (kahit pa sa nakaraang mga makauring lipunan bago pa ang kapitalismo) patakaran ng estado na pangunahing nagtatanggol sa bulok na sistema na pigain ang mamamayan para buhayin ang mga parasitikong institusyon sa naaagnas na lipunan. At isa sa batayang pinagkukunan ng estado ng pondo ay ang buhis na kinikikil mula sa naghihirap na masang anakpawis.

Sa ganitong konteksto natin ilagay kung bakit may E-VAT at kung bakit ang paksyong Arroyo ay mahigpit ang paninindigan na hindi ito dapat tanggalin o bawasan. Alam ng naghaharing paksyon na sa panahon na mabawasan ang kakailanganing pondo para buhayin ang mga parasitikong institusyon – hukbong sandatahan, polis, mga burukrata, at iba pa – mas mapabilis ang pagguho ng estado na siyang tanging nagtatanggol sa naghihingalong sistema.

Ang sinasabi ng Kaliwa na progressive taxation na “maka-mahihirap” na solusyon sa usapin ng pagbubuhis ay nakaangkla pa rin sa pagtatanggol ng pambansang ekonomiya. Ang ganitong iskema sa nakaraan (sa karanasan ng mga maka-Kaliwang rehimen sa ibang mga bansa) ay napatunayan palpak dahil oobligahin talaga ang estado ng pandaigdigang sistemang kapitalismo na pigain ang lakas-paggawa ng masang anakpawis para magkamal ng kapital ang bawat pambansang ekonomiya laban sa kanyang mga karibal.

Hangga’t patuloy na naghahari at nananalasa ang kapitalismo sa pandaigdigang saklaw, itutulak nito ang lahat ng mga bansa upang lalupang pagsamantalahan ang mga manggagawa at maralita o kaya, palalakasin ng bawat bansa ang ekonomiya-para-sa-digmaan (war economy) para magakaroon ng artipisyal at temporaryo na paglakas sa produktibidad ng lipunan gaya ng nangyari mula noong WW I.

Sa ngayon, dalawang malalakas na super-bagyo ang bumabayo sa mundo: lumalalang krisis pinansyal at walang hinto na paglobo ng mga presyo ng batayang mga bilihin. Ang unang epekto nito ay ang mabilis na pagbaba ng purchasing power ng uring manggagawa na nagbunga ng mas malalang kahirapan.

Lahat ng tipo ng oposisyon (Kanan o Kaliwa) sa Pilipinas ay humihiling sa paksyong Arroyo na magkaroon ng ‘political will’ upang magkaroon ng ‘makabuluhang’ mga reporma sa bulok na sistema. Ang tawag dito ay repormismo kahit pa gamitan ng anu-anong radikal na mga lenggwahe.

Nagtutulungan ang administrasyon at oposisyon na itago ang katotohanan na ang TANGING solusyon ay ibagsak ang estado at ang sistema dahil ang KATOTOHANAN ay wala na itong kapasidad (kahit gugustuhin pa nito) na magbigay ng anumang makabuluhang reporma para sa kapakanan ng masang anakpawis.

Ang mistipikasyon ng Kaliwa na ang problema ay ang ‘kawalan o kakulangan ng demokrasya’ at ‘kawalan ng determinasyon na ipagtanggol ang pambansang ekonomiya’ laban sa pananakop ng dayuhang ekonomiya ay walang ibang ibig sabihin kundi sa Pilipinas may ‘pag-asa pang uunlad ang pambansang kapitalismo’ basta ang nasa kapangyarihan ay ‘tunay’ na demokratiko at makabayan.

Kaya naman ang linya ng Kaliwa ay: patalsikin si Gloria at itayo ang TRG (Transitional Revolutionary Government) o DCG (Democratic Coalition Government) na ang ibig sabihin ay koalisyon ng iba’t-ibang uri/sektor na kaaway ng paksyong Arroyo para muling ibangon ang dignidad ng bansa sa ilalim ng permanenteng krisis ng pandaigdigang sistema!

Nais itago ng Kaliwa na ang TANGING uri na may kapasidad na baguhin ang bulok na sistema ay ang uring manggagawa; ang layunin ng pakikibaka ng uri ay ibagsak ang kapitalistang estado at itayo ang DIKTADURA ng PROLETARYADO sa pamamagitan ng mga asembliya at konseho ng manggagawa at HINDI ng isang gobyerno na koalisyon ng iba’t-ibang uri kasama ang pambansang burgesya.

Ang bukambibig ng Kaliwa na “para sa sosyalismo” at “para sa sosyalistang rebolusyon” ay mga panlilinlang lamang dahil hindi daan tungong sosyalismo ang pagtatanggol sa pambansang ekonomiya kundi ito ay daan tungong kapitalismo ng estado na siyang tunguhin ngayon ng lahat ng mga bansang nakagapos sa permanenteng krisis ng pandaigdigang kapitalismo.

Ang panibagong pampinansyang krisis ng pandaigdigang dekadenteng kapitalismo na nagsimula sa nakaraang taon ay muling sumabog na mas malakas sa nakaraan – noong unang bahagi ng 2008.

Ang pinakahuling pagsabog nito ay nagbabadyang lalupang yayanig at hahatak pababa sa naghihingalo ng pandaigdigang sistema. Kahit ang ilan sa burges na ekonomista ay nagsasabing mas malala pa ito sa Depresyon sa 1929 na nagtulak sa pinakabangis na digmaan sa buong mundo.

Sa krisis pampinansya ay lalupang nahubaran ang katotohanan na nasa yugto na tayo ngayon ng kapitalismo ng estado – ang huling depensa ng bumubulusok-pababa na sistema. Nalalantad na ang ‘neo-liberalismo’ na bukambibig kapwa ng mga pwersang maka at kontra-globalisasyon ay sa realidad ng galaw ng ekonomiya ay isang mistipikasyon.

Ang ‘pagligtas’ o bail-out ng estado sa nabangkarotang malalaking mga bangko at pampinansyang institusyon gaya ng Northern Rock sa Britain, Bear Stearns, AIG, Merrill Lynch, Lehman Brothers, Fannie Mae at Freddie Mac sa USA, sa China, Japan, Germany, France na nagkahalaga ng daan-daang bilyong dolyares mula sa buhis ng mamamayan ay patunay lamang kung walang interbensyon at kontrol ng kapitalistang estado tiyak na babagsak ang ekonomiya ng sistema.

Ang katotohanang ito ay hindi na maitago kahit ng mga burges na komentarista at ekonomista na dati-rati ang bukambibig ay ‘liberalisasyon’ at ‘malayang kalakalan’:

“We’ve come a full circle. We now realize that you need actually good governance and good regulations and not just let the market run the show” (Kishore Mahbubani, dean of the Lee Kuan Yew School of Public Policy in Singapore, quoted by Reuters, PDI, Sept. 19, 2008)

Krisis sa Pinansya: Epekto ng Krisis ng Sistema

Ang krisis sa pinansya (sa partikular, ang ispekulasyon) ay hindi ang puno’t-dulo ng krisis ng sistema kundi ito ay produkto lamang ng huli.

Ang krisis sa pinansya kung saan mga bangko ang unang bumagsak ay nagmula sa hindi na mabayarang utang na pinauutang nito. Kaya ang mitsa ng pinakahuling pampinansyang krisis ay ang housing crisis sa USA at maging sa ibang abanteng kapitalistang bansa gaya ng Great Britain kung saan bilyun-bilyong dolyares ang hindi na mabayaran ng mga mamamayang nangungutang ng pabahay sa mga bangko.

Sa madaling sabi, ang krisis sa pinansya ay nagmula sa pagpapautang at pangungutang.

Magmula noong krisis sa 1960s, sa pangkalahatan ay pinagagalaw na lamang ang ekonomiya ng mundo sa pagpapautang at pangungutang dahil hindi na kaya ng sistema na paunlarin pa ang produktibong pwersa ayon sa kapasidad ng huli. Mismong ang kapitalistang mga relasyon sa produksyon ang humahadlang sa ibayo pang pag-unlad ng huli. ‘Lumalago’ ang pandaigdigang ekonomiya sa nagdaang mga taon dahil sa pagpapautang at pangungutang: 

“The basis for the rates of growth in global GNP in recent years, which have provoked the euphoria of the bourgeoisie and their intellectual lackeys, are not fundamentally new. They are the same as the ones that have made it possible to ensure that the saturation of markets, which was at the root of the open crisis at the end of the 60s, didn’t completely stifle the world economy. They can be summed up as growing debt.” (International Review no. 30, 3rd Quarter 2007)

Ang mekanismo ng pinansya – sistema ng bangko, ispekulasyon at mekanismo ng pagpapautang – ay bahagi na ng pag-unlad (o ebolusyon) ng kapitalismo magmula pa noong 18 siglo. Kailangan ang mga ito para magkamal at isentralisa ang perang kapital para magkaroon ng kinakailangang puhunan para sa industriyal na pagpapalawak na labas na sa saklaw ng sinumang pinakamayamang indibidwal na mga kapitalista. Kaya, may mahalagang papel ang pagpapautang para pabilisin ang paglaki ng produktibong pwersa sa panahon na progresibo pa ang kapitalismo.

Sa kabilang banda, ang pagpapautang ay nagpapabilis din ng krisis sa sobrang produksyon, ng paglikha ng mga produktong lagpas na sa kapasidad ng pamilihan.

Ang ispekulasyon ay hindi dahilan ng krisis kundi bunga lamang nito. Kung ganap mang nangibabaw ang ispekulasyon sa buong ekonomiya ito ay dahil sa nagdaang mahigit 70 taon ng krisis sa sobrang produksyon ang industriya ng paglikha ng produkto ay lumiliit ang tubo. Kaya hindi maiwasang ang perang-kapital ay ilalagak sa ispekulasyon o popular sa bansag na “casino economy”.

Imposible sa kapitalismo na walang krisis sa pinansya dahil ang dahilan nito ay ang natural na katangian ng kapitalismo na lumikha ng produkto na para bang walang limitasyon ang pamilihan;  ang paglikha lagpas sa kapasidad ng pamilihan; ang sobrang produksyon:

“In these crises there breaks out an epidemic that, in all earlier epochs, would have seemed an absurdity - the epidemic of over production. …there is too much civilisation, too much means of subsistence, too much industry, too much commerce.” (Communist Manifesto)

Isang ilusyon ang sinasabi ng mga pwersang anti-globalisasyon na maaring mabuhay ang kapitalismo ngayon na walang ispekulasyon o ‘casino economy’. Hindi nila naunawaan ang galaw ng kapitalistang sistema. Kahit sa panahon ng 19 siglo ay pinakita na ni Marx na ang ispekulasyon ay bunga ng kakulangan ng malalagakan ng kapital para sa produktibong pamumuhunan. Dahil dito, naghahanap ang mga kapitalista ng mabilisang tubo sa isang malaking pasugalan. Sa kasalukuyan, ang mundo ay naging isa ng casino. Ang pagnanais ng kilusang anti-globalisasyon na itakwil ng kapitalismo ang ispekulasyon sa kasalukuyang panahon ay humihiling na maging vegetarian ang mga tigre o kaya ay huminto sa pagbuga ng apoy ang mga dragon.

Sa 19 siglo, sa pangkalahatan ay ‘hinahayaan’ lamang ng estado ang pamilihan ang magdidikta sa negosyo at komersyo dahil sa pangkalahatan ay malawak pa ang sasakuping hindi-pa-kapitalistang bahagi ng mundo. Kaya ang krisis ng sistema noon ay nalulutas sa pagsakop ng bagong pamilihan. Ngunit ganap ng nagbago ang lahat ng ito ng masakop ng kapitalismo ang buong mundo at iginapos sa kapitalistang relasyon ang pandaigdigang ekonomiya. Samakatuwid ay nabuo na ang isang integradong pandaigdigang pamilihan at wala ng bagong pamilihan na masasakop pa.

Ang 20 siglo ay simula ng pagkasaid ng pamilihan at ang pagkakahati ng mundo ng mga kapitalistang kapangyarihan – ang panahon ng imperyalismo:

“For the first time, the world is completely divided up, so that in the future only re-division is possible, ie territories can only pass from one ‘owner’ to another, instead of passing as ownerless territories to an ‘owner’” (Lenin — Imperialism, The Highest Stage of Capitalism)

Ang sinasabi ng Communist Manifesto na “the conditions of bourgeois society are too narrow to comprise the wealth created by them” na nareresolba sa 19 siglo sa pamamagitan ng pagpapalawak pa ng pamilihan ay naging permanente na sa panahon ng imperyalismo kung saan nasakop na ng sistema ng sahurang pang-aalipin ang mundo.

Ang imperyalismo ay ang dis-integrasyon ng kapitalismo, ang pangangailangang ibagsak ito at palitan ng isang lipunan na walang pagsasamantala sa pamamagitan ng rebolusyon ng manggagawa:

“The contradictions of the capitalist system, which lay concealed within its womb, broke out with colossal force in a gigantic explosion, in the great imperialist world war.

…… A new epoch is born! The epoch of the dissolution of capitalism, of its inner disintegration. The epoch of the communist revolution of the proletariat” (Platform of the Communist International, 1919).

Panghihimasok ng estado: Solusyon ba sa krisis?

Sa pangkalahatan, naniniwala ang Kaliwa ng burgesya sa propaganda ng mga estado na ang globalisasyon ay ‘pag-abandona’ o kaya ‘pagluluwag’ ng estado sa galaw ng ekonomiya at pagsuko nito sa ‘batas ng pamilihan’. Kaya naman mariing tinuligsa ng kilusang anti-globalisasyon ang ‘pribatisasyon, deregulasyon at liberalisasyon’ na ‘patakaran’ ng mga estado. Sa halip, nanawagan ang kilusang ito ng pagkontrol ng estado sa ekonomiya, ng pagtatanggol ng mga pambansang estado sa kani-kanilang pambansang ekonomiya laban sa ‘imperyalismo’. At ang ‘radikal’ na saring ng Kaliwa ay nanawagan ng nasyunalisasyon sa batayang bahagi ng ekonomiya sa ilalim ng ‘estado ng manggagawa’ o ‘estado ng bayan’:

“The basis of anti-globalisation ideology is the denunciation of the ‘neo-liberal’ policies adopted by the major powers since the 1980s, which have allegedly placed the entire world in the hands of the great multinational companies, subordinating all human activities - agriculture, natural resources, education, culture, etc - to the pursuit of profit. This is sometimes described as a process of commodification and standardisation of products - everything is up for sale, in short.

The world is run by the dictatorship of the market. This dictatorship has at the same time stolen political power from democratically controlled states, and thus from the citizens of the world.

Thus the anti-globalisation lobby raises the battle-cry: ‘our world is not for sale’. They demand that the law of the market must not guide political policies. Political decision-making must be restored to the citizens, and democracy must be defended and extended against all financial diktats.” (ICC, ‘Anti-Globalisation: Ideological Posion to the Proletariat’)

Anuman ang lenggwahe ng Kaliwa ang linya nila ay walang kaibahan sa Keynesianismo at Stalinismo.

Sa panahon pa ng Communist Manifesto ay napakalinaw na inilarawan ng mga marxista ang katangian ng kapitalismo at kung bakit kailangan itong ibagsak. Pero ninanais ng kilusang anti-globalisasyon na mag-imbento ng ‘bagong teorya’ laban sa kapitalismo at ‘bagong solusyon’ para sa kapakanan ng sangkatauhan:

“In sum, the anti-globalisers have reinvented the wheel. It’s some revelation that capitalist enterprises only exist to make profit! That, under capitalism, all goods are turned into commodities! That the development of capitalism means the globalisation of exchange!

The workers’ movement did not wait until the 1990s and the new wave of clever academics and radical thinkers who have come up with all this. All these ideas can be found in the Communist Manifesto, first published in 1848:

“The bourgeoisie has resolved personal worth into exchange value, and in place of the numberless indefeasible chartered freedoms, has set up that single unconscionable freedom - Free Trade. The bourgeoisie has stripped of its halo every occupation hitherto honoured and looked up to with reverent awe. It has converted the physician, the lawyer, the priest, the poet, the man of science, into its paid wage-labourers.

The need of a constantly expanding market for its products chases the bourgeoisie over the whole surface of the globe. It must nestle everywhere, settle everywhere, establish connections everywhere. The bourgeoisie has through its exploitation of the world market given a cosmopolitan character to production and consumption in every country. To the great chagrin of reactionaries, it has drawn from under the feet of industry the national ground on which it stood.”

Thus, the anti-globalisers claim to be offering a new analysis and a new alternative while at the same time suppressing all reference to two centuries of struggles and of theoretical endeavours by the working class, aimed precisely at understanding the bases for a truly human future. And little wonder: the better world proposed by the anti-globalisers does not look forward, as the workers’ movement has always done, but backwards, to a mythical rural past of happy little enterprises and local exchanges - or, more prosaically, to the period between the 1930s and the 1970s, which for them represents a lesser evil compared to the liberalisation which got underway in the ‘80s. After all, that was the period of ‘Keynesianism’ in which the state was a more obvious actor on the economic stage.” (Ibid)

Isa pang mistipikasyon na sinisigaw ng Kaliwa laluna ng mga stalinista, maoista at troyskyista ay ang modelo ng ‘sosyalistang estado’ o ‘estado ng manggagawa’ o ‘estado ng bayan’ na siyang kokontrol sa ekonomiya sa ngalan ng ‘uring manggagawa’ at ‘sosyalistang konstruksyon’. Ayon sa kanila, ito ang ‘epektibong paraan’ para ‘hindi maapektohan’ ng krisis ng pandaigdigang kapitalismo – ang ‘sosyalistang planadong ekonomiya’. Subalit, mabilis na naglaho ang bisa ng mistipikasyong ito ng bumagsak ang imperyalistang USSR at ang Eastern Bloc. Ganun pa man, hindi pa rin sumuko ang mga trotskyista (kabilang din ang mga maoista) sa ganitong modelo dahil para sa kanila: “ang krisis ng mundo ngayon ay krisis ng rebolusyonaryong liderato” o sa bulgar na pagkasabi, ang Trotskyistang (o maoista) partido lamang ang makapagligtas sa sangkatauhan.  

Sa mahigit 70 taon, ang iba’t-ibang paraan ng burgesya para resolbahin ang krisis ng sistemang pinagtatanggol nito – Keynesianismo, ‘planadong ekonomiya’ o ‘neo-liberalismo’ – ay napatunayan na nagpalala lamang sa krisis ng sistema dahil ang ugat mismo ng krisis ay ang mismong mga kapitalistang relasyon, ang sistemang sahuran mismo.

Ganito ang pangunahing linya ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa noong 1980s kung bakit ‘tinalikuran’ nito ang Keynesianismo at pinalitan ng ‘neo-liberalismo’: ang panghihimasok ng estado sa ekonomiya ay nagdulot ng krisis sa 60s, 70s at 80s.

Ang katotohanan ay hindi bumitiw ang estado sa pagkontrol sa ekonomiya magmula ng pumasok ang kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto ng pumutok ang unang imperyalistang digmaang pandaigdig noong 1914. Bakit?

“In all periods of decadence, confronted with the exacerbation of the system’s contradictions, the state has to take responsibility for the cohesion of the social organism, for the preservation of the dominant relations of production. It thus tends to strengthen itself to the point of incorporating within its own structures the whole of social life. The bloated growth of the imperial administration and the absolute monarchy were the manifestations of this phenomenon in the decadence of Roman slave society and of feudalism respectively.

In the decadence of capitalism the general tendency towards state capitalism is one of the dominant characteristics of social life. In this period, each national capital, because it cannot expand in an unfettered way and is confronted with acute imperialist rivalries, is forced to organise itself as effectively as possible, so that externally it can compete economically and militarily with its rivals, and internally deal with the increasing aggravation of social contradictions. The only power in society which is capable of fulfilling these tasks is the state.” (ICC Platform on State Capitalism)

Sa pagpasok ng kapitalismo sa kanyang permanenteng krisis, wala ng masasandalan ang burgesya kundi ang estado para sikaping bigyang ‘lunas’ ang krisis nito. Ang tendensya ng kapitalismo ng estado ay nakikita noon sa New Deal ni Roosevelt, ng Nazismo sa Germany at Pasismo sa Italy. Nakikita ito sa ‘planadong ekonomiya’ ng mga Stalinistang estado sa Rusya, Eastern bloc, China, Vietnam, Cuba, North Korea. At maging sa nasyunalisasyon ng diktadurang Marcos sa 1970s.

At sa panahon ng ‘neo-liberalismo’, nakikita ito sa bail-out ng estado sa naluluging malalaking kompanya at patuloy na panghihimasok nito, sa iba’t-ibang mekanismo (institusyon) sa buhay ekonomiya ng lipunan – IMF-WB, APEC, NAFTA, etc.

Ang pinakahuling stock market ‘crash’ sa buwan ng Setyembre ng taong ito at ang bail-out ng gobyerno ng USA sa mga nabangkarotang bangko at pampinansyang institusyon gaya ng Lehman Brothers at marami pang iba ay naging mitsa upang yugyugin ng mga pwersang anti-globalisasyon ang kanilang sarili sa ideolohiyang dala-dala nila. “Nagsasabi kaya ng totoo ang mga kapitalistang estado sa polisiya nilang globalisasyon?”, “Totoo kayang pinatutupad ng mga estado ang neo-liberalismo?”

Ang panghihimasok ng estado sa ekonomiya at kapitalismo ng estado ay manipestasyon na nasa permanenteng krisis na ang panlipunang sistema. Ganito ang nagdaang mga makauring lipunan, ganito din ang kasalukuyang mapagsamantalang sistema. Sa panahon ng permanenteng krisis, lalupang pinalalakas ng burgesya ang kontrol ng estado sa buong buhay panlipunan.

Narito ang kahungkagan at kontra-rebolusyonaryong katangian ng kilusang anti-globalisasyon kung saan nanindigan ito na ang kontrol at panghihimasok ng estado sa ekonomiya ang tanging solusyon sa krisis ng kapitalismo. Ngunit, para panatilihin ang kanilang ‘radikal’ na postura at panatilihin ang kanilang mistipikasyon sa hanay ng manggagawa at maralita, igigiit nito na magagawa lamang ito ng isang estado na ‘maka-manggagawa’ at ‘maka-bayan’:

“One of the clearest examples of this false alternative is the argument that the state has withdrawn from the economy, leaving a free hand to the giant companies which are undermining democracy and the general interest. This is a total fraud. The state has never been more present in the economy than it is today. It’s the state which regulates world trade and fixes the interest rates, customs tariffs, etc. The state is still the leading economic actor, with a public expenditure which makes up an increasing portion of GNP and of the ever-swelling budget deficit. This is the so-called ‘powerless’, ‘absent’ state in the model country of liberalism, the USA. It is virtually impossible to mention any economic, political or social sector in which the state doesn’t have an important, if not preponderant role.

And the state is not the guarantor of a better world, where riches are more equally distributed: it’s the state which ruins this world, through war, through attacks on workers’ wages, pensions and social benefits. It’s the state which bleeds the working class dry to stand up to the crisis of the system.

What the anti-globalisers are saying to all those who ask questions about the state of the world is this: the choice is between liberalism and state capitalism, when the real choice is between socialism or barbarism.” (Ibid)

Sa ilalim ng kapitalistang sistema, may estado bang maka-manggagawa? Sa ilalim ng ‘sosyalismo ng isang bansa’ ang estado ba nito ay estado ng manggagawa? Ang makauring interes ba ng proletaryado ay interes din ng bansa o pambansang interes? Sinagot na ito ng kasaysayan at karanasan ng HINDI.   

Solusyon sa Krisis: Ibagsak ang Kapitalismo

May dalawang natatanging solusyon sa krisis ng kapitalismo:

1. Pandaigdigan o pangkalahatang digmaan para muling hatiin ang mundo ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa.

2. Wakasan ang sistemang sahuran, sistema ng kalakal at sistema ng pamilihan. Wakasan ang pagsasamantala.

Ang una ay pansamantala lamang (dahil lalakas ang ekonomiya para sa digmaan) at magdudulot lamang ng ibayong kahirapan at pagkasira ng sangkatauhan. Sapat na ang karanasan ng sangkatauhan sa dalawang imperyalistang pandaigdigang digmaan at sa malaganap ngayon na mga lokalisadong digmaan sa ngalan ng ‘digmaan para sa pambansang kalayaan’ para maunawaan ang kahihinatnan ng solusyon ng burgesya sa krisis. Ang pangalawa ay permanente at magdulot ng ibayong pag-unlad ng produktong mga pwersa.

Ang una ay ang solusyon ng uring kapitalista. Ang ikalawa ay solusyon ng uring manggagawa. Ang una ay hahantong sa barbarismo. Ang ikalawa ay hahantong sa komunismo.

Ang una, para mangyari ay kailangang makumbinsi ang masang anakpawis sa pagtatanggol sa pambansang interes at mahahatak sa pambansang pagkakaisa. Kailangang makumbinsi ng burgesya ang mga manggagawa na magsakripisyo para sa ‘pambansang interes’. Ang pangalawa, para maganap, ay kailangang magkaisa ang mga manggagawa sa buong mundo kung saan itakwil nila ang pambansang interes ng kani-kanilang burgesya at yakapin ang makauring pagkakaisa. Ibig sabihin, kailangang agawin ng uring manggagawa ang kapangyarihan at ibagsak ang burges na estado at lahat ng mga institusyon nito.

Ang una ay isang malupit na digmaan sa ngalan ng nasyunalismo at pagtatanggol sa ‘inang-bayan’ habang ang ikalawa ay isang mapagpalayang rebolusyon, isang komunistang rebolusyon.

Sa madaling sabi, ang TANGING solusyon ay ang pagkakaisa ng buong uring manggagawa at ekstensyon ng pakikibaka laban sa lahat ng anyo ng kapitalismo – pribadong kapitalismo at kapitalismo ng estado; laban sa lahat ng mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan.

Ang pagkakaisang ito ay hindi sa pamamagitan ng pakipag-alyansa sa isang paksyon ng burgesya, hindi pagkakaisa para sa pambansang interes, hindi pagkakaisa sa ilalim ng mga unyon na matagal ng nasa kampo ng kontra-rebolusyon, at higit sa lahat hindi pagkakaisa sa ilalim ng bandila ng anumang mga partido ng Kaliwa – stalinista, maoista, trotskyista , anarkista at repormista.

Ang pagkakaisang ito ay isang makauring pagkakaisa na makikita sa asembliya ng mga manggagawa kung saan sila mismo ang may kontrol. Ang pagkakaisang ito ay sa ilalim ng gabay ng isang internasyunal na rebolusyonaryong partido ng manggagawa sa batayan ng internasyunalismo. Isang internasyunal na partido na mabubuo lamang sa panahon na sumusulong na ang rebolusyonaryong kilusang manggagawa sa buong mundo.

Hindi na maiwasan at mapigilan ng naghaharing uri ang paglawak ng krisis sa pinansya tungo sa iba pang bahagi ng lipunan – industriya, manupaktura, serbisyo, presyo ng bilihin, sahod at iba pa – kung saan ang unang-unang biktima at magdusa ay ang uring manggagawa at ang mga pamilya nito.

Dahil sa pandaigdigang krisis sa pinansya ay nagbabadyang mawalan ng trabaho ang milyun-milyong manggagawa:

1. Sa Amerika, 2.6 milyon manggagawa ang natanggal sa trabaho sa sektor sa manupaktura sa nagdaang dalawang taon.

2. Sa Britanya, nagbabantang mawalan ng trabaho ang 11,000 manggagawa sa sektor sa pinansya lamang dahil sa pumutok na krisis ng taong ito.

3. Sa pagkabangkarota ng Bear Stearns, AIG, Merrill Lynch, Lehman Brothers, Fannie Mae at Freddie Mac sa USA tiyak na daan-daang libo na naman ang mawalan ng hanapbuhay.

4. Gayong optimismo pa rin ang linya ng propaganda ng estado ng Pilipinas (“may kapasidad ang bansa na salagin ang epekto ng pandaigdigang krisis”), ito ay isang ilusyon lamang. Habang totoong ‘salvador del mundo’ ang naghihirap na mga kapatid nating OFWs sa ibayong dagat para ‘pasiglahin’ ang pambansang ekonomiya, nagbabanta naman na mawalan ng trabaho ang karamihan sa kanila na nasa Europe at Amerika sa panahong raragasa na ang bagyo ng krisis pinansyal sa ibang bahagi ng ekonomiya. Kaya naman, pinalalakas na ngayon ng bawat estado ang kampanya para sa patriyotismo para sa paghahanda sa mas matinding dagok ng krisis.

5. Nagbabanta ding maapektohan ang export-oriented industries dito sa Pilipinas sa lalupang pagbulusok-pababa ng bulok na sistema.

Sa madaling sabi, pipigain ang lakas-paggawa ng manggagawang Pilipino at pababain ang sahod nito para makasinghap man lang ng konting hangin ang naghihingalong sistema. Ngunit hindi lang ito sa Pilipinas  nangyayari at mangyayari kundi sa halos lahat ng mga bansa.

Ito na lamang ang magagawa ng kapitalismo para patuloy siyang mabubuhay.

Ang nalalabing paraan na lamang ng manggagawa ay labanan ang mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan. At ang paglaban na ito ay magtatagumpay lamang kung magkaroon ng malawak na pagkakaisa ang manggagawa at kung sila mismo ang hahawak at magdedesisyon sa kanilang pakikibaka. Magiging epektibo lamang ang malawak na paglaban kung hindi na aasa ang manggagawa sa kongreso, senado, ehekutibo kundi sa lakas ng kanilang pakikibaka sa lansangan. Lalakas lamang ang makauring pagkakaisa kung hindi papayag ang mga manggagawa na hati-hatiin sila ng iba’t-ibang mga unyon na walang ibang interes kundi palakasin lamang ang kani-kanilang mga unyon at ang mga paksyon ng burgesya na sinusuportahan nito. Ganito na ang ginagawa ng mga manggagawa sa Bangladesh, Egypt, Vietnam, France, Britain, Germany, USA.

Wala ng epektibong solusyon sa loob ng sistema. Katunayan, lahat na ng solusyon ay nagawa na nito maliban sa panibagong pandaigdigang digmaan. Ang katotohanang ito ang nasa likod mismo ng pahayag ng first deputy managing director ng IMF sa kabila ng kanyang ‘optimismo’:

“Nearing the end of the year’s third quarter, most advanced economies are either virtually stagnant or on the verge of recession, while underlying inflation risks are becoming increasingly well-contained” (Speech to the Center for Strategic and International Studies, Sept 18, 2008).

Katunayan, ang solusyon ng kapitalismo sa kanyang krisis ay ganun pa rin, mula noon hanggang ngayon – pagpapautang at pangungutang:

“The American bourgeoisie likes to present itself as the ideological champion of free market capitalism. This is nothing but ideological posturing. An economy left to function according to the laws of the market has no place in today’s capitalism, dominated by omnipresent state intervention. This is the sense of the “debate” within the bourgeoisie on how to manage the present economic mess. In essence there is nothing new being put forward. The same old monetary and fiscal policies are applied in hope to stimulate the economy.

For the moment what is being done to alleviate the current crisis is more of the same— the application of the same old policies of easy money and cheap credit to prop up the economy. The American bourgeoisie’s response to the credit crunch is yet more credit! The Federal Reserve has cut its interest rate benchmark 5 times since September and seems posed to do so once more at its next scheduled meeting in March. In a clear recognition that this medicine is not working the Fed has steadily increased its intervention in the financial markets offering cheap money – $200 billion in March, on top of another multibillion package offered last December— to the financial institutions that are short on cash.” (IR 133, 2nd Quarter 2008)

Ang krisis ng kapitalismo ngayon ay hindi na tulad noong 19 siglo na cycle lamang ng boom and bust ngunit sa pangkalahatan ay nasa ilalim ng pagsulong ng pandaigdigang sistema. Ang ‘recovery’ ng krisis ng sistema ngayon ay nagiging mas panandalian habang ang kanyang krisis ay tumatagal ng tumatagal at palalim ng palalim.

Kailangan ng ibagsak ang burges na estado at ang mga burges na partido para makalaya ang uring manggagawa sa kahirapang dulot ng internal na krisis ng pandaigdigang kapitalistang sistema. Hinog na ang obhetibong kondisyon ngayon para sa komunistang rebolusyon.  

ANG MGA MANGGAGAWA AY WALANG BANSA, MANGGAGAWA SA BUONG MUNDO, MAGKAISA!      

Sa paggunita sa ika-21 taong anibersaryo ng Mendiola masaker libu-libong magsasaka mula sa iba’t-ibang probinsya ng Luzon ang nagmartsa (Lakbayan) patungong Maynila para iggiit una sa lahat ang pagpapatupad ng “tunay na repormang agraryo”. Nauna na dito noong huling bahagi ng nakaraang taon ay nagmartsa ang mga magsasaka sa Sumilao, Bukidnon mula sa kanilang pinanggalingan patungong Maynila din. Magkaibang pampulitikang grupo at oryentasyon man ang kumokontrol sa mga magsasaka, iisa lamang ang kanilang isinisigaw: REPORMANG AGRARYO.

Walang duda na pinagsamantalahan ang masang magsasaka mula pa noong kolonyalismong Espanyol hanggang ngayon. Higit limang siglo na ang pagdurusa ng mga ito sa bulok na sistema ng lipunan.

Subalit MALI kung iisipin na walang nagbago sa bulok na sistema sa loob ng mahigit 500 taon at batay dito wala ding nagbago sa laman ng pakikibaka ng masang magsasaka para sila ay lumaya mula sa pagsasamantala at pang-aapi.

 “Lupa sa nagbubungkal”. Ito ang sentro ng kahilingan ng mga magsasaka sa kasalukuyan. Ito ang sentrong kahilingan ng mga gerilya sa kabundukan. Ito din ang kahilingan ng mga repormista sa kalungsuran.

Sa panahon ng pyudalismo (kung saan ang naghaharing uri ay ang mga panginoong maylupa at kasama na dito ang Simbahan), itinali ang mga magsasaka sa lupa. May mga batas ang pyudal na estado na nagpaparusa sa mga magsasakang aalis sa lupa na walang pahintulot ng kanilang mga panginoon. Sa pangkalahatan, ito ang kalakaran ng mga kolonyalistang Kastila at ng Simbahan sa bansa sa loob ng 300 taon. Pinipilit ang mga aliping magsasaka na magbungkal para sa pangangailangan ng pyudal na kaayusan.

Simula ika-16 siglo nasa yugto na ng pabulusok-pababa ang pandaigdigang pyudal na sistema habang naging mas agresibo ang lumalakas na progresibo at rebolusyonaryong uri (na nagdadala ng bago at mas maunlad na moda ng produksyon) laban sa pyudal na kaayusan. Ang uring ito ay ang uring kapitalista (hindi ang uring magsasaka) na noon ay hindi pa naghaharing uri kundi ginigipit na uri ng naghaharing pyudal na mga panginoong maylupa.

Nang sakupin ng Espanya ang Pilipinas sa kalagitnaan ng 1500s, humihinang pyudal na kapangyarihan na ito sa pandaigdigang saklaw. Katunayan, binabayo na ng mga pakikibaka ng Kastilang burgesya ang pyudal na monarkiya sa loob mismo ng Espanya. Sa 1880s bago pa man naitayo ang Katipunan ni Andres Bonifacio sa 1896 ay naagaw na ng Kastilang burges ang kapangyarihan sa Espanya.

Gayong makauring interes ng magsasaka na makalaya sa pang-aalipin ng lupa, mas interesado ang burgesya dito dahil sa pamamagitan lamang ng paglaya ng mga magsasaka sa lupa ay matransporma sila bilang mga sahurang-alipin ng kapital, ang bago at mas maunlad na sistema ng produksyon. Samakatuwid, ang kahilingang anti-pyudal ng mga magsasaka ay isang burges na kahilingan.

Ang kahilingang “lupa sa nagbubungkal” ay kahilingan ng mga peti-burges na magsasaka na nagmamay-ari ng maliliit na parsela ng lupa. Ang uring ito ay ginigipit kapwa ng pyudal na panginoong maylupa para sa kanilang luho at ng burgesya para lubusan silang maalis sa lupa at maging mga sahurang-alipin ng kapital. Ang peti-burgesya sa kanayunan ay isang desperadong uri na walang kinabukasan: Sa ilalim ng pyudal na kaayusan ay nanganganib sila na maging ‘kasama’ (tenant) ng panginoong maylupa. Sa ilalim ng kapitalistang kaayusan ay nasa bingit sila na maging manggagawa. Kinasusuklaman ng uring ito ang pagiging maralitang magsasaka at ang pagiging manggagawa.

Ang mga walang lupa ay matagal ng naging manggagawa. Katunayan, ang mga maralitang magsasaka sa kanayunan ang mga ninuno ng mga manggagawa sa kalungsuran. Kahit sa kasalukuyan, parami ng parami ang mga maralitang magsasaka na naging sahurang manggagawa sa nayon man o sa lungsod.

Subalit mahigit 100 taon ng pormal na nadurog ang pyudal na kaayusan sa bansa. Mahigit 100 taon ng naghari ang uring kapitalista sa bansa. Mahigit 100 taon ng kapitalismo ang sistema ng Pilipinas. Kung ikumpara sa antas ng pandaigdigang kapitalismo ay isang atrasadong kapitalistang bansa ang Pilipinas, hindi pa rin nito maaring itago ang realidad na ito ay isang kapitalistang bansa. Ang pagiging atrasado ng Pilipinas ay hindi pa dahil pyudal pa rin hanggang ngayon ang kanayunan kundi dahil wala ng kapasidad ang pandaigdigang kapitalismo na nasa yugto na rin ng kanyang pagbulusok-pababa mula ng pumutok ang unang imperyalistang digmaang pandaigdig noong 1914 na paunlarin pa ang kapitalismo ng bansa.

Ang kaaway ng mga manggagawang bukid at peti-burges sa kanayunan sa kasalukuyan ay hindi na ang mga tradisyunal na panginoong maylupa tulad noong unang panahon kundi mga kapitalistang panginoong maylupa na. Ang relasyon ng produksyon na nagsasamantala sa malawak na masa sa kanayunan ay hindi pyudal kundi kapitalista na. Ang estadong nagtatanggol sa mga modernong panginoong maylupa ay hindi pyudal na estado kundi ng mga kapitalista na.

Subalit pundamental na magkaiba ang interes ng mga manggagawang bukid at peti-burges sa kanayunan kung bakit nila nilalabanan ang mga kapitalistang panginoong maylupa. Ang una ay bilang manggagawa habang ang huli ay dahil ayaw nilang maging manggagawa. Ang una ay nais lumaya sa kapitalistang pagsasamantala habang ang huli ay nag-iilusyon pa rin na maging isang indepenyenteng kapitalistang magsasaka.

Malaki na ang pinag-iba ngayon kaysa noon. Maging ang mga tradisyunal na panginoong maylupa ay dumaan sa proseso ng “transpormasyon”. Karamihan sa kanila ay naging mga kapitalista gamit ang mga produkto sa lupa. Isang halimbawa dito ay ang pamilyang Cojuangco. Ang Hacienda Luisita ay isang kapitalistang sakahan. Kinamkam ng korporasyong San Miguel ang kalupaan sa Sumilao para sa tubo. Pinasok ng korporasyong Ayala ang mga sakahan sa Davao para sa negosyo ng saging. Sa madaling sabi, ang usapin ng monopolyo sa lupa sa kasalukuyan ay usapin ng monopolyo ng mga kapitalista (indibidwal o korporasyon) sa lupa.

Sa ilalim ng kapitalistang kaayusan, hindi imposible na pangunahan ng naghaharing uri ang kampanyang “lupa sa nagbubungkal”. Katunayan, pinangunahan ni Cory Aquino (mula sa pamilya ng malalaking kapitalistang panginoong maylupa) noong huling bahagi ng 1980s ang kampanyang “comprehensive agrarian reform program”. Pero mas interesado ang burgesya na patindihin ang pagsasamantala sa magsasaka para sa tubo.

Ang interes ng mga peti-burges na magsasaka ay maging “independent producers”. Kaya ba itong ibigay ng kapitalismo? May kapasidad ba ang kapital na muling buhayin ang tipong artisano na pagbubungkal ng lupa gaya noong nasa kasagsagan pa ang pag-unlad ng pyudalismo bago ang 1500s?

Gustuhin man ito ng naghaharing uri ay hindi na maaring ibigay ng isang sistemang naghihingalo na sa permanenteng krisis. Ang kapalpakan ng CARP ay patunay nito.

Ang kapalpakan ng CARP ay wala sa kanyang pagiging inutil sa “pagbibigay” ng lupa dahil sa kawalan ng pondo (ang katotohanan ay binabayaran ito ng magsasaka ng hulugan sa gobyerno) kundi dahil napilitan na ibenta ng magsasaka ang kanyang naangking lupa dahil sa pagkalugi. Kundi man binebenta ng magsasaka ay naobliga itong magbubungkal ng kanyang lupa para sa malalaking korporasyon – growers – na laganap sa Mindanao. Libu-libong growers ang kontrolado ng mga korporasyong Dole Philippines, Del Monte Philippines at Ayala. Maging ang mga kooperatibang pansakahan ay naging growers na din. Dagdag pa, pinapaboran ng kapitalistang estado ang land conversion na siyang interes ng malalaking kapitalista para sa tubo dahil ang estado mismo ay walang pera at lubog pa sa utang.

Hindi rin maglalaho ang pagsasamantala sa mga magbubukid sa kung sakaling ipamigay ng estado ng libre ang lupa sa mga magsasaka. Ito ang laman ng programang “rebolusyonaryong agraryo” ng CPP-NPA. Sa kalagayang maka-hayop ang kompetisyon ng bawat kapitalista at bawat bansa para sa makipot na pamilihan, hindi lang simpleng pag-aari ng lupa ang problema ng mga magsasaka. Higit pa dito ay ang problema ng kapital para sa kanyang parsela ng lupa. Ang indibidwal na pagbubungkal ng lupa sa ilalim ng kapitalismo ay mahuhulog lamang sa pagkabangkarota kung kapos sa kapital. Kaya nawawalan din ng saysay ang interes ng peti-burgesya na “independent producers” dahil sa malao’t madali ay kukunin ito ng “estado ng bayan” sa ilalim ng kampanyang nasyunalisasyon sa lupa para diumano sa kolektibisasyon at modernisasyon. Sa huli, nagiging mga manggagawa ang mga magsasaka sa dati sarili nitong lupa na pag-aari na ng estado o kooperatiba o kaya ay lumayas sa kanayunan para maging manggagawa sa malalaking industriya sa kalungsuran na pag-aari pa rin ng gobyerno. Ang modelo ng “rebolusyong agraryo” sa China, Vietnam, North Korea ang halimbawa kung paanong nagpalit anyo lamang ang mga kapitalistang nagmamay-ari ng lupa. Mula sa indibidwal na mga kapitalista, ang lupa ay napunta sa estadong kapitalista. AT NARITO ANG PINAKAMALAKING KASINUNGALINGAN NG MGA BANSANG ITO: NILILINLANG NILA ANG MGA MANGGAGAWA AT MAGSASAKA SA PAGSASABING ANG GINAGAWA NILA AY SOSYALISMO.

Ang dulo ng kahilingang “lupa sa nagbubungkal” sa ilalim ng kasalukuyang kaayusan ay maging sahurang alipin ang mga peti-burges na magsasaka o kaya ay mapilitang ganap na pumailalim sa pagsasamantala ng mga malalaking korporasyong kapitalista (lokal man o dayuhan). Ito ang tanging landas na tatahakin ng mga magsasaka sa ilalim ng kapitalistang sistema.

Pangkat man ni Gloria Arroyo, ng oposisyon, ng mga repormistang nasa loob ng mga non-government organizations at burges na kongreso, o maging ng mga armadong gerilya o rebeldeng militar ang nasa kapangyarihan HINDI nila masolusyonan ang pakikibaka ng mga magsasaka para lumaya sa kahirapan. Ang lahat ng mga grupong ito ay kumikilos sa ilalim ng balangkas ng mapagsamantalang mga relasyon sa produksyon na nasa permanenteng krisis na ngayon.

Kaya isang ganap na ilusyon ang hihilingin sa estado ang tunay na repormang agraryo dahil ang sistemang pinagtatanggol nito ay wala ng kapasidad para ibigay ang naturang kahilingan.Panlilinlang din ang pangako ng mga kaliwang grupo ng burgesya na kaya nilang ibigay ang kahilingang ito kung sila na ang nasa Malakanyang.

Ang tunay na solusyon sa usaping agraryo: Ibagsak ang Kapitalismo 

Ang tunay na solusyon para sa panlipunang hustisya at paglaya ng mga magsasaka mula sa kahirapan ay wala sa loob ng balangkas ng kapitalistang sistema anuman ang anyo nito – indibidwal o pag-aari ng estado – at anuman ang porma ng paghari nito – demokratiko o diktadura ng burgesya. Kailangan munang wasakin ang kapitalistang mga relasyon sa produksyon bago lilitaw ang mga kondisyon para sa kalayaan sa kahirapan.

Ang uring magsasaka ay isang uri sa nakaraan. Hindi na maaring maibalik pa ang nakaraan kung saan may dignidad ang artisanong sakahan. Dinurog na ito ng kapitalismo sa Pilipinas 100 taon na ang nakaraan. Ang dapat harapin ng mga magsasaka ngayon ay ang interes ng kanilang uri sa hinaharap sa ilalim ng bulok na kaayusan. Ang pagiging sahurang alipin ang kinabukasan ng mga magsasaka sa ilalim ng nabubulok na sistema ng bansa at ng buong daigdig.

Ang pagkamit ng panlipunang hustisya ay wala sa kamay ng uring magsasaka kundi nasa kamay ng uring papasukan nila – nasa uring manggagawa. Ang sahurang manggagawa sa kanayunan at kalungsuran ang TANGING REBOLUSYONARYONG URI sa kasalukuyan. Ang uring ito ang may istorikal na misyon para ibagsak ang kapitalismo dahil hindi ito lalaya kung hindi nito mapalaya ang buong lipunan mula sa sistema ng pagsasamantala at pang-aapi.