Ipinagtatanggol ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin ang sumusunod na mga posisyon:
* Simula noong Unang Pandaigdigang Digmaan, ang kapitalismo ay isa nang dekadenteng panlipunang sistema. Dalawang beses nitong tinulak ang sangkatauhan sa barbarong pag-inog ng krisis, pandaigdigang digmaan, rekonstruksyon at panibagong krisis. Noong 1980s, pumasok na ito sa dulong yugto ng kanyang pagbulusok pababa, ang yugto ng pagkaagnas at pagkalanta. Isa lamang ang alternatibang ihinahapag ng ganitong hindi mababagong istorikal na pagbulusok: sosyalismo o barbarismo, pandaigdigang komunistang rebolusyon o pagkasira ng sangkatauhan.
* Ang Komyun ng Paris sa 1871 ay unang pagsubok ng proletaryado na ilunsad ang ganitong rebolusyon, sa panahon na ang mga kondisyon para nito ay hindi pa hinog. Nang ang mga kondisyong ito ay iniluwal na dulot ng pagpasok ng kapitalismo sa dekadenteng yugto, ang rebolusyong Oktubre sa 1917 sa Rusya ay ang unang hakbang tungo sa tunay na pandaigdigang komunistang rebolusyon sa internasyunal na rebolusyonaryong alon na tumapos sa imperyalistang gera at nagpatuloy ng ilang taon pagkatapos niyon. Ang kabiguan ng rebolusyonaryong alon, partikular sa Alemanya sa 1919-23, ay nagkondena sa rebolusyon sa Rusya sa pagkabukod at sa mabilis na paghina. Ang Stalinismo ay hindi produkto ng rebolusyong Ruso, kundi ang kanyang sepulterero.
* Ang estatipikadong mga rehimen na lumitaw sa USSR, silangang Uropa, China, Cuba at iba pa at tinatawag na ‘sosyalista' o ‘komunista' ay mga partikular na brutal na porma ng unibersal na tendensya patungong kapitalismo ng estado, na siya mismong katangian ng panahon ng dekadenteng kapitalismo.
* Simula ng pagpasok sa ika-20 siglo, lahat ng mga digmaan ay imperyalistang digmaan, bahagi ng nakamamatay na tunggalian sa pagitan ng mga estado, malaki man at maliit, para manakop o panatilihin ang posisyon sa internasyunal na arena. Ang mga gerang ito ay walang naibigay sa sangkatauhan kundi kamatayan at kapinsalaan sa lumalaking saklaw. Matugunan lamang ito ng uring manggagawa sa pamamagitan ng kanyang internasyunal na pagkakaisa at sa pakikibaka laban sa lahat ng burgesya sa lahat ng mga bansa.
* Lahat ng mga makabayang ideolohiya - ‘pambansang kalayaan', ‘karapatan ng mga bansa sa sariling pagpapasya' at iba pa - anuman ang kanilang mga dahilan, etniko, istorikal o relihiyoso, ay tunay na lason para sa mga manggagawa. Sa paghikayat sa kanila na kumampi sa isa o kabilang paksyon ng burgesya, hinati nila ang mga manggagawa at aakayin sila sa pagmasaker sa isa't-isa para sa mga interes at digmaan ng mga nagsasamantala sa kanila.
* Sa dekadenteng kapitalismo, ang parlyamento at mga eleksyon ay walang iba kundi isang libangan. Anumang panawagan na lumahok sa parlyamentaryong sirko ay makadagdag lamang sa kasinungalingan na ang mga eleksyon ay tunay na pagpilian ng pinagsamantalahan. Ang ‘Demokrasya', isang partikular na ipokritong porma ng dominasyon ng burgesya, ay walang kaibahan sa pinag-ugatan ng iba pang mga porma ng kapitalistang diktadura, tulad ng Stalinismo at pasismo.
* Lahat ng mga paksyon ng burgesya ay parehong reaksyunaryo. Lahat ng mga tinatawag na mga partido ng ‘manggagawa', ‘Sosyalista' at ‘Komunista' (ngayon mga ‘dating Komunista'), mga organisasyon ng kaliwa (Trotskyista, Maoista at mga dating Maoista, mga opisyal na anarkista) ay bumubuo sa kaliwa ng pampulitikang makinarya ng kapitalismo. Lahat ng mga taktika sa ‘prente popular', ‘anti-pasistang prente' at ‘pakikipag-isang prente', na pinaghalo ang mga interes ng proletaryado yaong sa paksyon ng burgesya, ay nagsisilbi lamang na sakalin at sirain ang pakikibaka ng proletaryado.
* Sa dekadenteng kapitalismo, ang mga unyon kahit saan ay natransporma bilang organo ng kapitalistang kaayusan sa loob ng proletaryado. Ang iba't-ibang klase ng mga unyon, ito man ay pormasyon ng mga pinuno o ng mga ordinaryong mga manggagawa, ay nagsilbi lamang para disiplinahin ang uring manggagawa at sirain ang kanilang mga pakikibaka.
* Para isulong ang kanyang pakikibaka, dapat magkaisa ang mga manggagawa sa pakikibaka, hawakan ang pagpapalawak at organisasyon nito sa pamamagitan ng mga independyenteng pangkalahatang asembliya at mga komitiba ng delegado na pinili at maaring tanggalin anumang oras ng mga asembliya nito.
* Ang terorismo ay hindi paraan ng pakikibaka ng uring manggagawa. Ang ekspresyon ng panlipunang istrata na walang istorikong kinabukasan at ng pakaagnas ng peti-burgesya, na kahit hindi direktang ekspresyon ng permanenteng digmaan sa pagitan ng mga kapitalistang estado, ang terorismo ay palaging nagsisilbing matabang lupa para sa manipulasyon ng burgesya. Ang paniniwala sa sekretong aksyon ng maliit na minorya ay lubusang salungat sa makauring dahas na nagmumula sa mulat at organisadong aksyong masa ng proletaryado.
* Ang uring manggagawa ang natatanging uri na makapaglunsad ng komunistang rebolusyon. Ang kanyang rebolusyonaryong pakikibaka ay hindi mapigilang umakay sa uring manggagawa tungo sa komprontasyon ng kapitalistang estado. Para madurog ang kapitalismo, dapat ibagsak ng uring manggagawa ang lahat na umiiral na estado at itayo ang diktadura ng proletaryado sa pandaigdigang saklaw: ang pandaigdigang kapangyarihan ng mga konseho ng manggagawa, na iniorganisa ang buong proletaryado.
* Ang komunistang transpormasyon ng lipunan sa pamamagitan ng mga konseho ng manggagawa ay hindi nangangahulugan ng ‘self-management' o nasyunalisasyon ng ekonomiya. Ang komunismo ay nangangailangan ng mulat na abolisyon ng uring manggagawa sa mga kapitalistang panlipunang relasyon: sahurang paggawa, produksyon ng kalakal, pambansang hangganan. Nangangahulugan ito ng pagbubuo ng pandaigdigang komunidad kung saan ang lahat ng mga aktibidad ay para sa lubusang satispaksyon ng pangangailangan ng sangkatauhan.
* Ang rebolusyonaryong pulitikal na organisasyon ay taliba ng uring manggagawa at aktibong salik sa pagpapalawak ng makauring kamulatan sa loob ng proletaryado. Ang papel nito ay hindi ‘organisahin ang uring manggagawa' o kaya'y ‘umagaw ng kapangyarihan' sa pangalan nito, kundi aktibong lumahok sa kilusan tungo sa pagkakaisa ng mga pakikibaka, tungo sa isang kondisyon kung saan ang mga manggagawa mismo ang may ultimong kapangyarihan sa pagtatakda sa kanyang sarili at para sa kanyang sarili, at kasabay nito ay maglatag ng rebolusyonaryong pampulitikang mga layunin sa pakikibaka ng proletaryado.
Pulitikal at teoritikal na klaripikasyon sa mga layunin at paraan ng pakikibaka ng proletaryado, sa kanyang istorikong misyon at sa kanyang kagyat na kalagayan.
Mag-organisa ng interbensyon, nagkakaisa at sentralisado sa internasyunal na saklaw, para makaambag sa proseso na tutungo sa rebolusyonaryong aksyon ng proletaryado.
Pag-oorganisa ng mga rebolusyonaryo sa layuning mabuo ang isang tunay na pandaigdigang partido komunista, na susi para maibagsak ng manggagawa ang kapitalismo at maitayo ang komunistang lipunan.
Ang mga posisyon at pagkilos ng mga rebolusyonaryong organisasyon ay produkto ng mga nakaraang karanasan ng uring manggagawa at sa mga aral na nakuha ng kanyang mga pampulitikang organisasyon sa takbo ng kanyang kasaysayan. Kaya ang pinanggalingan ng IKT ay mula sa sunod-sunod na mga kontribusyon ng Liga Komunista nila Marx at Engels (1847-52), ang tatlong Internasyunal (ang Internasyunal na Asosasyon ng Manggagawa, 1864-72, ang Sosyalistang Internasyunal, 1889-1914, ang Komunistang Internasyunal, 1919-28), ang mga kaliwang praksyon na humiwalay mula sa nanghihinang Ikatlong Internasyunal sa mga taon ng 1920-30, sa partikular sa mga Kaliwang Aleman, Dutch at Italyano.
* Sinulat ang manipestong ito sa 1991. Ang prinsipyo ng paglathala nito, at ang kanyang laman, ay dinesisyonan ng ika-9 na Kongreso ng IKT sa Hulyo, 1991. Tingnan sa International Review no. 67.
Patay na ang komunismo! Mga manggagawa, wala nang dahilan pa na sikaping ibagsak ang kapitalismo, tinalo ng sistemang ito ang kanyang mortal na kaaway. Ito ang walang kataposang pabalik-balik na sinasabi ng burgesya, mula ng bumagsak ang bloke sa Silangan. Ngayon na duguan at maruming nagkawatak-watak na ang Stalinismo, ang burgesya ay muling naghain ng pinakamalaking kasinungalingan sa kasaysayan: na ang komunismo ay ang Stalinismo, ang kanyang mortal na kaaway at isa sa pinaka barbarikong porma ng pagsasamantala. Ang naghaharing uri sa bawat bansa ay namumursigeng kumbinsihin ang kanilang pinagsamantalahan na walang kabuluhan ang kanilang pakikibaka na baguhin ang mundo. "Kailangang makontento na tayo sa mga nakuha natin, dahil wala nang iba pa. At kung maibagsak ang kapit6alismo, ang lipunan na papalit dito ay lubhang napakasama pa." Mula 1989, ang nakakahiyang pagbagsak pareho ng Stalinismo, at sa bloke na dominado nito, ay ipinakilala bilang "napakalaking tagumpay para sa Demokrasya at Kapayapaan". Inaasahang magbigay ito ng mapayapa at masaganang "bagong pandaigdigang kaayusan" kung saan sa wakas ang "mga karapatang pantao" ay mabigyang halaga.
Halos hindi pa natapos ang magagaling na pananalita, pinakawalan ng mga sinasabing dakila at "sibilisadong" mga bansa, sa Enero 1990, ang isang nakakatakot na gera sa Gitnang Silangan, na inilibing ang daang libong mga biktima ng napakaraming mga bomba, ginawang malawak na dagat ng mga guho at bangkay ang Iraq, "pinarusahan" ang populasyon na para sana sa mga lider na siyang nagsasamantala at nanunupil sa naturang populasyon.
Ngayon ang naghaharing uri ay sumumpa sa harap ng bibliya na "tapos na ito ngayon". "Kinakailangan ang digmaang ito", sinabihan tayo, "para masiguro na wala nang susunod; para masiguro na respetuhin ang 'Internasyunal na batas' , bubuksan nito ang daan para sa nagkakaisang daigdig, kung saan ang mga alitan ay mapayapang maaayos sa ilalim ng pangangasiwa ng 'internasyunal na komunidad', ng 'United Nations' o mga katulad."
Nanatiling paralisado ang pandaigdigang proletaryado sa harap ng mga ganitong kaguluhan, at sa ganitong malalaking alon ng kabangisan at kasinungalingan. Nagkahulugan ba ito na ang naghaharing uri ay naangkin na ang siguradong tagumpay? Lubusan na ba itong nakaalpas sa mga kontradiksyon na sumisira sa kanyang sistema mula sa simula, at laluna sa huling mga dekada? Naitaboy na ba nito ang multo ng komunistang rebolusyon na gumugulo sa kanya sa loob ng mahigit isang siglo? Ito ang nais ipaniwala sa mga pinagsamantalahan. Pero huwag magpalinlang. Ang "bagong" daigdig na inialok ng naghaharing uri ay mas masahol pa, hindi mas mabuti, kaysa nangyari noon. Ni nagsalita na ang uring manggagawa sa kanyang huling paalam. Kahit na temporaryo itong napatahimik, may lakas pa ito para tapusin ang kapitalismo at ang kabangisan na resulta nito. Higit pa noon, ang paglaban ng manggagawa ang tanging pag-asa ng sangkatauhan para makalaya sa kadena ng kahirapan, digmaan, at lahat ng iba pang kalamidad na nangyayari. Iyan ang kailangang sabihin ng mga rebolusyonaryo sa kanyang uri. Ito ang paksa ng aming manipesto.
Naharap sa nakasusuklam na kampanyang propaganda ng burgesya, ang unang responsibilidad ng mga rebolusyonaryo ay ibalik ang katotohanan, at muling sabihin sa proletaryado ano ang tunay na nangyari noon, at magaganap, na komunistang rebolusyon na sa ksalukuyan ay inaakusahan sa lahat ng kapighatian ng sangkatauhan, kailangang tuligsain nila ang napakaraming kasinungalingan na tinatawag na "komunista" yaong mga Stalinistang rehimen na nagingibabaw sa kalahati ng mundo ng ilang dekada, at ipakita na ang mga rehimeng ito ay hindi, kahit bastardong anak ng proletaryong rebolusyon, kundi ang kanyang tagahukay-ng-libingan.
Sa simula ng ika-20 siglo, sa panahon at pagkatapos ng Unang Digmaan, ang proletaryado ay lumaban ng mala-higanteng pakikibaka na muntik ng dumurog sa kapitalismo. Sa 1917, pinabagsak ng rebolusyon ang burges na kapangyarihan sa Rusya. Sa pagitan ng 1918 at 1923 sa Alemanya, paulit-ulit itong nakibaka sa parehong layunin. Ang rebolusyonaryong alon na ito ay kumalat sa buong mundo, kung saan may umiiral na maunlad na uring manggagawa, mula sa Italya hanggang sa Canada, mula Hungarya hanggang sa China. Ito ang sagot ng pandaigdigang proletaryado sa pagpasok ng kapitalismo sa dekadenteng yugto, at laluna sa unang ekpresyon ng panahong ito: Unang Digmaang Pandaigdig. Wala ng ibang kapansin-pansin na konpirmasyon sa nakita na ng mga rebolusyonaryo simula kalahati ng ika-19 siglo: ipinahayag ng Manipesto ng Komunista sa 1848, sa wakas dumating na ang oras ng paghuhusga ng proletaryado sa kapitalismo, sa sistema ng produksyon na wala ng kapasidad na tiyakin ang kaunlaran ng sangkatauhan.
Subalit pinatunayan ng burgesya na may kapasidad siyang pigilan ang malakas na kilusang manggagawa. Napangibawan ang malaking takot na pinukaw ng kanyang sariling nalalapit na pagbagsak, ang nagharing uri ay gumanti tulad ng isang nasukol na daga, pinadala ang lahat ng kanyang pwersa sa gera at walang pag-alinlangang gumawa ng mga pinakamasahol na krimen.
Parang madyik, hininto ng nagharing uri ang imperyalistang awayan na siyang dahilan ng apat na taong digmaan, para magkakaisang prente na harapin ang rebolusyon. Tinalo nito ang nag-alsang masang manggagawa sa pamamagitan ng katusuhan at panunupil, mga kasinungalingan at masaker. Hinarangan ang rebolusyonaryong Rusya, inihatid ang milyung tao sa gutom, na syempre sinisi niya sa rebolusyon mismo. Sa pamamagitan ng pagbibigay ng napakalaking suporta, kapwa sa tao at armas, sa Puting hukbo ng bumagsak na Tsarismo, nagbunsod ito ng nakakikilabot na digmaang sibil, na nag-iwan ng milyun-milyong patay at nawasak ang ekonomiya. Sa larangang ito ng pagkaguho, nabukod dahil sa pagkatalo ng pandaigdigang rebolusyon at nawasak dahil sa pakikipaglaban at gutom, kahit nagtagumpay ito sa pagtalo sa hukbo ng kontra-rebolusyon, hindi napangalagaan ng manggagawang Ruso ang paghawak sa kapangyarihan na nakuha nito sa Oktubre 1917. Lalupa ang "pagtayo ng sosyalismo". Natalo ang mga manggagawa sa ibang bansa, laluna sa mga malalaking sentro ng industriya sa Kanlurang Uropa at Hilagang Amerika. Kaya natalo din sila sa Rusya.
Sa Rusya, ang pandaigdigang tagumpay ng kontra-rebolusyon ay nagkahugis, hindi sa pagbagsak ng estado na lumitaw pagkapos ng rebolusyon, kundi sa panghihina ng estado. Dahil nanatiling nahawakan ng burgesya ang kapangyarihan sa pandaigdigang antas, ang bansa ay hindi napalaya sa kapitalismo, at dahil dito ang estado ang nagiging bagong porma ng naghaharing uri, at nangasiwa sa pambansang kapital at sa pagsasamantala sa uring manggagawa. Ang Partidong Bolshevik na tumindig bilang taliba sa rebolusyong 1917 ay nanghihina rin, lalupang nasanib sa estado. Sa loob ng Partido, ang pinakamatitinong rebolusyonaryong mandirigma ay patuloy na inalisan ng responsibilidad, tinanggal, tinapon, binilanggo at sa huli ay pinatay ng buong suson ng mga karerista at burukrata, na nakitang si Stalin ang kanilang pinakamagaling na representante, at ang dahilan ng pag-iral ay hindi na ang pagtatanggol sa mga interes ng uring manggagawa, kundi ang kabaliktaran na pagpapatupad ng kasuklam-suklam na diktadura sa uring manggagawa, ng mga kasinungalingan at panunupil, para mapreserba at makonsolida ang bagong porma ng kapitalismo na itinayo sa Rusya.
Ang ibang mga partido "Komunista" sa Internasyunal ay tumungo sa parehong daan. Ang pagkatalo ng pandaigdigang rebolusyon at nagbunga ng pagkawasak ng hanay ng uring manggagawa ay nagpalala sa pag-unlad ng oportunismo sa loob ng mga partidong ito, sa ibang salita, sa patakaran na nagsakripisyo sa mga rebolusyonaryong prinsipyo at istorikong perspektiba sa kilusang manggagawa tungo sa maling akala na panandaliang "mga tagumpay". Ang ebolusyong ito sa loob ng mga partido Komunista ay nagpahintulot sa paglitaw ng mga elementong mas iniisip ang posisyon sa loob ng makinarya ng burges na lipunan, sa Parlyamento o sa lokal na pamahalaan, kaysa pakikipaglaban sa tabi ng uring manggagawa para sa kanyang mga interes. Ang mga partidong ito ay nahawa ng oportunistang sakit at nahulog sa kontrol ng mga burukratikong karerista. Sa ilalim ng panggigipit ng estadong Ruso, na gumamit ng mga kasinungalingan at pananakot para itaguyod ang mga burukratikong ito sa kanilang liderato, ang unang ginawa ng mga partido Komunista ay pinatalsik ang lahat na nanatiling naniniwala sa rebolusyonaryong adhikain at pagkatapos nagtraydor sa proletaryado at tumungo sa kampo ng burgesya. Tulad ng kontrolado ng Stalinistang partidong Bolshevik, naging taliba sila ng kontra-rebolusyon sa kani-kanilang mga bansa. Mas magaling nilang nagampanan ang kanilang pagkukunwari bilang kinatawan ng mga partido ng komunistang rebolusyon, at mga tagapagmana ng Pulang Oktubre. Gaya ng pagsuot ni Stalin sa pinakamagarang damit ng prestihiyo ni Lenin para konsolidahin ang kanyang kapangyarihan sa nanghihinang partidong Bolshevik at pagtanggal sa pinaka-sinsirong mga militante na tapat sa adhikain ng uring manggagawa, ganun din ang mga Stalinistang partido sa pag-agaw sa prestihiyo ng rebolusyong Ruso at sa mga mandirigmang Bolshevik sa harap ng mga mata ng manggagawa sa daigdig, mas nakabubuti sa pagsabotahe sa pakikibaka ng manggagawa.
Ang pagkilala sa Stalinismo na komunismo ay walang duda ang pinakamalaking kasinungalingan sa kasaysayan. Sa realidad, ang Stalinismo ay ang pinakamasamang kaaway ng komunismo, ang kanyang talagang kabaliktaran.
Mula sa simula, ang internasyunalismo, ang pandaigdigang pagkakaisa ng uring manggagawa, ang unang prinsipyo ng komunistang teorya. "Manggagawa sa lahat ng mga bansa, magkaisa!" ang kataga ng Manipesto ng Komunista na sinulat nila Marx at Engels, ang dalawang tagapagtatag ng komunistang teorya. Sinabi din ng Manipesto: "Ang mga manggagawa ay walang bansa." At kung ang internasyunalistang prinsipyo ay napakahalaga sa kilusang manggagawa, hindi ito dahil sa parehong mga utopyan na ideya ng pekeng propeta, kundi dahil ang proletaryong rebolusyon, na tanging tatapos sa kapitalistang pagsasamantala, at sa lahat ng mga porma ng pagsasamantala sa tao sa tao, ay mangyayari lamang sa internasyunal na saklaw.
Si Engels ay mariin ng nagsabi ng ideyang ito sa 1847: "Ang komunistang rebolusyon (...) ay hindi purong pambansang rebolusyon; mangyari ito ng sabay-sabay sa lahat ng sibilisadong mga bansa (...) Magbibigay din ito ng konsiderableng impluwensya sa lahat ng ibang mga bansa, at makabibilis sa direksyon ng kanilang pag-unlad. Isa itong unibersal na rebolusyon; kaya unibersal ang kanyang tereyn" (Engels, Mga Prinsipyo ng Komunismo [2]).
Matigas na ipinagtanggol ng mga Bolsheviks ang parehong prinsipyo sa panahon ng rebolusyon sa Rusya: "Ang rebolusyong Ruso ay isa lamang destakamento ng pandaigdigang sosyalistang hukbo, at ang tagumpay at panalo ng rebolusyon na ipinatupad natin ay nakasalalay sa pagkilos ng hukbong ito. Ito ang katotohanan na huwag nating kalimutan (...) Ang proletaryadong Ruso ay mulat sa kanyang pagkabukod, at malinaw na nakakita na ang rekisito at pundamental na batayan sa kanyang sariling tagumpay ay ang nagkakaisang interbensyon ng mga manggagawa sa buong mundo" (Report Delivered at a Moscow Gubernia Conference of Factory Committees, July 23, 1918 [3]).
Ito ang dahilan kung bakit ang ideya na ibinigay ni Stalin sa 1925, matapos mamatay si Lenin, sa "pagtatayo ng sosyalismo sa isang bansa" ay walang iba kundi ang kahiya-hiyang pagtraydor sa mga pinakabatayang prinsipyo ng kilusang manggagawa. Nang ang mga Bolsheviks, kasama ang lahat ng mga rebolusyonaryo, ay nakipaglaban para sa internasyunalismo, laluna sa panahon ng Unang Digmaang Pandaigdig na tiyak na napahinto, salamat sa pagkilos ng mga manggagawa sa Alemanya at Rusya, si Stalin naman at ang kanyang mga kakutsaba ay ginawa ang mga sarili na tagapagsalita para sa lubusang nakakasuklam na nasyunalismo.
Sa Rusya, ilalim sa pagkukunwaring ipagtanggol ang "sosyalistang amangbayan", ang lumang sobinistang propaganda na nagsilbi sa puting hukbo sa kanilang pakikidigma laban sa proletaryong rebolusyon sa nakaraang ilang taon ay muling binuhay. Sa panahon ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ipinagmalaki ni Stalin ang pagsali ng kanyang bansa sa imperyalistang masaker, at sa 20 milyong Sobyet na namatay para sa "tagumpay ng amangbayan". Sa ibang mga bansa, ang mga Stalinistang partido ay masunuring pinaghalo ang pambansang awit sa Internationale, ang unibersal na awit ng proletaryado, at ang pulang watawat, na sa mahigit isang siglo ay naging bandila ng pakikibaka ng manggagawa, lumitaw katabi ng mga makabayang watawat na binitbit ng kapolisan at mga sundalo habang minasaker nila ang mga manggagawa. At sa sobinistang istirya na mahigpit na kumupkop sa okupadong mga bansa ng Alemanya sa kataposan ng digmaan, ang mga Stalinistang partido umako din ng lugar ng pagmayabang, at pinangunahan ang pagpatay, bilang mga "traydor sa bayan", yaong sumubok ipagtanggol ang mga internasyunalistang prinsipyo.
Nasyunalismo laban sa internasyunalismo: narito ang ebidensya na ang Stalinismo ay walang kinalaman sa komunismo. Pero hindi lang iyan.
Maitayo lamang ang komunismo sa pamamagitan ng diktadura ng proletaryado, sa ibang salita, sa pamamagitan ng makauring kapangyarihan ng mga sahurang manggagawa sa buong lipunan. Ipinatupad ng uring manggagawa ang kapangyarihan sa pamamagitan ng mga konseho ng manggagawa, ibig sabihin sa pamamagitan ng malayang pangmasang pulong ng mga manggagawa na may responsibilidad na hawakan ang lahat ng mga esensyal na desisyon tungkol sa pagpapatakbo sa lipunan, at nagpapatupad ng permanenteng kontrol sa mga binigyan nito ng mga tungkulin ng koordinasyon at sentralisasyon. Ito ang mga prinsipyo ng "kapangyarihang sobyet" ("sobyet" ay Rusyan sa "konseho") na tinayo sa Rusya sa 1917. Ang Stalinismo ay absolutong kabaliktaran ng ganung rehimen. Ang tanging diktadura ilalim sa Stalinismo ay hindi ng proletaryado, kundi sa proletaryado, para sa kapakanan ng maliit na minorya ng mga burukrata, batay sa paninindak, pulis, espiya, concentration camps, at masaker sa kahit sinong manggagawa na sumubok tutulan ito, tulad ng nakita natin sa Hungarya sa 1956, o sa Poland sa l970 at 1981.
Panghuli, ang komunismo ay nagkahulugan ng kataposan ng pagsasamantala ng tao sa tao, ang kataposan ng pagkahati-hati ng lipunan sa may prebilihiyo at pinagsamantalahang mga uri. Ilalim sa Stalinismo, patuloy na pinagsamantalahan ang mga manggagawa. Ang kanilang dugo, pawis at luha ay walang ibang pinagsilbihan kundi ang patuloy na kasayahan ng mga lider ng Partido sa kanilang mga prebilihiyo: ang kanilang maluhong mga pribadong bahay, habang ang mga manggagawa ay nagsiksikan sa sirang mga apartment, ang kanilang mga ispesyal na mga shop ay walang kulang habang pumipila ang mga manggagawa ng ilang oras sa walang laman na mga shop ng estado. Dagdag pa, ang produksyon sa komunistang lipunan ay may oryentasyong para sa satispaksyon ng pangangailangan ng tao: ang dating USSR at mga bansang gaya niyon ay nagbigay ng magandang ehemplo ng "komunismo" sa pamamagitan ng paglalaan sa mas magandang bahagi ng kanilang produksyon, kaysa opisyal na mga kapitalistang bansa, sa pinaka-sopistikado at nakamamatay na mga armas.
Lahat ng mga rehimen na naghari sa ilang dekada sa ngalan ng uring manggagawa, sa komunismo o sosyalismo, ay nagbunyag sa lahat ng esensyal na mga katangian ng kapitalismo. At ito, ang saktong dahilan na sila talaga ay buong-buong kapitalista, kahit na ito ay marupok na porma ng kapitalismo, kahit na ang "pribadong" burgesya na kilala natin sa Kanluran ay pinalitan ng burgesya ng estado, at kahit na ang unibersal na tendensya tungong kapitalismo ng estado na nakaapekto sa lahat ng mga kapitalistang bansa mula ng ang sistema ay pumasok sa kanyang dekadenteng yugto, ay nagkahugis sa ilalim ng mga rehimeng ito sa kanyang pinaka-karikatura at abnormal na mga porma.
Ang rehimen na umagaw ng kapangyarihan sa Rusya matapos matalo ang rebolusyong Oktubre hindi lang ibang anyo ng kapitalismo, kundi tagapanguna ng kontra-rebolusyon, at ito ang dahilan bakit tinanggap na bukas ang kamay ng parehong naghaharing uri na noong mga nakaraang taon lamang ay mabangis na nakipadigma laban sa Sobyet. Sa 1934, tinaggap ang USSR bilang myembro ng "Liga ng mga Bansa" (ang sinundan ng UN), na inilarawan ng mga rebolusyonaryo gaya ni Lenin na "lungga ng mga magnanakaw" nang itatag ito. Ito ang hudyat na si Stalin ay naging "kagalang-galang" sa mga mata ng internasyunal na naghaharing uri na tumuligsa sa mga Bolsheviks sa 1917 bilang pangkat ng mga uhaw sa dugo. Kinilala ng mga imperyalistang tulisan si Stalin na isa sa kanila. Pagkatapos niyon, ang mga rebolusyonaryong tumutol sa pag-abante ng Stalinismo ang nakaranas ng panunupil ng buong internasyunal na burgesya. Si Trotsky[1], ang isa sa mga pangunahing lider sa 1917, ay naging "hindi kanais-nais na dayuhan" sa buong mundo. Matapos pwersahing palayasin sa USSR sa 1929, pinatalsik siya sa isang bansa mula sa isa pa, laging minanmanan pulisya. Ang burgesya sa Kanluran ay napatunayan lang na labis na nagagalak na banggitin muli ang lahat na nakayayamot na paninirang-puri ng mga Stalinista. Nang, sa 1936, sinimulan ni Stalin ang pag-organisa ng "paglilitis sa Mosow", at ang mga kasamahan ni Lenin na lumitaw sa paglilitis, na nasiraan ng loob dahil sa tortyur, ay inakusahan ang mga sarili sa pinaka-karumaldumal na krimen at nagmakaawa pa na ipataw ang "pambabalang parusa", ang burgesya sa buong mundo ay nagpahiwatig na "kung may usok may apoy". Sa kanilang pakipagsabwatan nagawa ni Stalin ang kanyang kasumpa-sumpang mga krimen, at napatay niya sa kanyang mga bilangguan at concentration camps ang ilampung libong mga komunista, at mahigit sa sampung milyon na manggagawa at magsasaka. At ang pinakamasigasig na kasabwat ni Stalin ay ang "mga demokrata", at laluna ang mga sosyal-demokrata: ang parehong mga tao na ngayon ay tumuligsa sa mga krimen ni Stalin sa pinakamarahas na paraan at nilagay ang mga sarili sa unahan bilang mga modelo ng kabanalan.
Ni ang pakigsabwatan ng "mga demokrasya" kay Stalin, na maingat nilang tinatago ngayon, ang tanging krimen nila. Sa realidad, ang demokratikong naghaharing uri ay sa bawat bahagi, kasing bihasa sa kalupitan sa katapat niyang mga Stalinista o pasista
Ang "demokrasya" ay ipokritong maskara ng madugong diktadura ng burgesya.
Laging tinuligsa ng mga rebolusyonaryo ang kasinungalingan ng "demokrasya" sa burges na lipunan. Ang pormang ito ng pamahalaan kung saan ang kapangyarihan ayon sa batas ay nasa "mamamayan", sa realidad ay walang iba kundi instrumento ng kapangyarihan ng burgesya sa pinagsamantalahang mga uri.
Ipinakilala ng burges na demokrasya ang kanyang sarili mula sa simula sa pamamagitan ng kanyang maruming gawain. Ang bantog na demokrasyang Amerikano ni Washington, Jefferson at mga kasamahan na pinakilalang modelo para sundin ng iba, ay nanindigan sa pang-aalipin hanggang 1864. At ng inalis ang pang-aalipin, dahil napatunayan na mas bentaha ang pagsasamantala sa uring manggagawa kaysa pagsasamantala sa mga alipin, ang isa pang huwaran ng demokrasya - ang Britanya na sinusuportahan ang Konpederato ng mga nang-aaliping estado sa Digmaang Sibil. Sa kabilang banda, ang Republikang Pranses - tagapagmana ng rebolusyon sa 1789 at sa "deklarasyon ng mga karapatan ng tao" - ipinakilala ang sarili sa pamamagitan ng pagdurog sa Komyun ng Paris sa 1871: sa isang linggo, mahigit sampung libong mga manggagawa ang pinatay ng republikanong hukbo.
Pero ang mga ito ay laro lamang ng mga bata kaagapay ang mga krimen ng mga "demokratikong" rehimen sa siglo.
Sa kalakhan, ang Unang Digmaang Pandaigdig ay away sa pagitan ng mga ganap na "demokratikong" gobyerno, sa masigasig na suporta ng halos lahat ng mga "sosyalistang" partido: nag-iwan ito ng 20 milyon patay. Ang parehong mga gobyerno, kakutsaba ang mga "sosyalista", o nasa kapangyarihan na, madugong dinurog ang unang rebolusyonaryong alon na nagpahinto sa unang Digmaang Pandaigdig. Sa Berlin sa 1919, sa pagsinungaling na nagtangkang tumakas, ang freikorps sa ilalim ng komand ng "sosyalistang" si Noske ay pinatay ang pangunahing mga lider ng rebolusyon: si Karl Liebknecht, na may tama ng bala sa likod ng kanyang ulo, at si Rosa Luxemburg, binugbog hanggang mamatay gamit ang manggo ng riple. Sa kabilang banda, nag-atas ang sosyal-demokratikong gobyerno na pagpapatayin ang libu-libong manggagawa, sa tulong ng 16,000 machine-guns na madaliang pinabalik sa Alemanya ng nanalong hukbong Pranses sa 1918. Ang parehong mga "demokrasya", sa pangunguna ng Britanya at Amerika, ang nagbigay ng solidong suporta sa Tsaristang hukbo, na nagsisikap ibalik ang pinakaatrasado at mabangis na rehimen, para labanan ang rebolusyonaryong proletaryado sa Rusya.
Ni ang panahon ng digmaan ay nagpatawad sa mga krimen ng banal na "demokrasya". Yumabong ang mga masaker sa mga kolonya, at ang demokratikong Britanya ang nagpasinaya sa 1925, isang uri ng kabangisan na nagkondena kay Saddam Hussein: ang paggamit ng lasong gas laban sa mga Kurds. Subalit pinakita ng mga demokrata ang tunay nilang kakayahan sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nagbalatkayong krusada laban sa diktadura at sa paninindak ng Nazismo.
Nang matapos ang gera, lumaganap ang propaganda ng Alyado sa mga "digmaang krimen" ng Alemanya. Napakahirap nito: ang diktadura ng Nazi polis at mga kampo ng panlilipol ay kasinghalaga kay Stalin. Parehong sinubukan ang lalim ng kabangisan sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo. Ang rehimeng Nazi ay "demokratikong" nailagay sa kapangyarihan, sa pamamagitan ng parlyamento, ng Alemang burgesya na siyang naglagay sa mga sosyal-demokrata sa kapangyarihan noong una para durugin ang rebolusyon ng manggagawa. Ang totoong anak ng kontra-rebolusyon ay pinakawalan sa proletaryado sampung taon bago naging simbolo ang Nazismo, laluna sa masaker ng anim na milyong Hudyo, gaya ng kayang gawin ng naghaharing uri kung naramdaman nitong may banta sa kanyang sarili. Ang mga responsable sa mga krimen ng Nazi ay nilitis sa Nuremburg: ang iilan ay pinatay. Pero walang paglilitis kina Churchill, Roosevelt at Truman, o kahit sino sa militar ng Alyado, na siyang responsable sa sistematikong pambobomba sa mga lungsod ng Alemanya, at laluna sa mga distrito ng uring manggagawa, na may ilampung libong sibilyan na napatay. Walang paglilitis dahil nanalo sila - para ibigay ang kautusang bombahin ang Dresden sa ika-13 at ika-14 ng Pebrero 1945, ginawang napakalaking impyerno ang lungsod na sa loob ng ilang oras ay pumatay ng 200,000 tao, ay kahit sa katotohanan na naipanalo na ang gera, at alam nila na ang lungsod ay walang instalasyong militar at naging sentro ng tagoan ng mga takas at sugatan sa digmaan. Walang paglilitis sa mga "demokratang" Amerikano na sa Agosto 1945, na una at tanging panahon sa kasaysayan, gumamit ng bomba atomika laban sa mga lungsod ng Hiroshima at Nagasaki, na unang pumatay ng 75,000 at saka 40,000 sa loob lamang ng ilang segundo, at pagkatapos ay dagdag pa na libu-libong nagdurusa sa panahon at pagkatapos niyon. Ang parehong mga "demokrata", Churchill, Roosevelt at mga kasamahan, na lubusang nakaalam sa nangyayari sa mga kampo ng kamatayan ng Nazi, ay walang ginawa para tulungan ang mga Hudyo, nang diretsahan pang tumanggi sa lahat ng mga suhestyon ng gobyernong Aleman na palayain ang daan-daang libo sa kanila. Sa pagungutyang pagpaliwanag ng mga "makataong" ito na ang pagkuha at pagkanlong ng lahat ng mga Hudyong ito ay hadlang sa pakikidigma.
Ang mga nanalo sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig ay hindi nag-atubili kahit isang sandali na gamitin ang parehong pamamaraan ng mga Nazi na tinuligsa nito, sa ilalim ng bandila ng moralidad, kalayaan, at karapatan ng sariling pagpapasya ng bayan. Ang malakihang panunupil laban sa sibilyang populasyon ay hindi monopolyo ng mga akusado sa Nuremburg: ginawa din ito sa mga gerang kolonyal at neo-kolonyal ng mga "sinilangan ng demokratikong" kapangyarihan tulad ng USA, ang tanglaw ng "malayang daigdig", o Pransya, ang "sinilangan ng mga karapatan ng tao". Sa ika-8 ng Mayo 1945, ang araw mismo na sumurender ang gobyernong Aleman, ang koalisyong Pranses ng mga demokratang kristyano, "sosyalista", at "komunista" ay pinatay ang 20,000 tao sa pambobomba sa Algeryan na mga lungsod ng Constantine at Sétif, kung saan isang bahagi ng populasyon ay halos hindi naniwala sa mabuting salita ng gobyerno hinggil sa "pambansang paglaya". Dalawang taon pagkatapos, ang parehong gobyerno ginawa ulit ito sa Madagascar, nag-iwan ng 80,000 patay. Hinggil sa tortyur na ginamit ng Gestapo, at ang mga "pagkawala" na ngayon ay pinatupad ng mga "goons" sa Argentina at Chile, ang pamahalaang Pranses ay gumamit din sa parehong pamamaraan ng ilang taon sa Algeria at Indochina, hanggang sa punto na maraming sundalo at pulis ang nagbitiw dahil sa pagkamuhi. Sa panahon ng 1950s, ang Britanya na "ina ng mga parlyamento" naglunsad ng digmaan laban sa pag-alsa ng magsasakang Mau-Mau sa Kenya gamit ang lahat ng mga sopistikadong armas ng modernong estado, nag-iwan ng 30,000 patay. Ang alaala ng nakasusuklam na pagpatay ng hukbong Amerikano sa Byetnam ay sariwa pa: ang mga baryo ay sinunog ng napalm, pinagbabaril ang mga magsasaka mula sa mga helicopters, ang paglipol ng buong populasyon ng My Lai: iyan ang mga bantog na gawain ng mga tsampyon "demokrasya".
Sa huling pagsusuri, walang pundamental na kaibahan sa pagitan ng demokrasya at iba pang porma ng burges na gobyerno. Natutunan na nito lahat kung ang pag-uusapan ay ang panunupil sa pinagsamantalahan, masaker sa buong populasyon, tortyur sa kanyang mga kaaway, at pagsinungaling sa kanilang pinagharian. At narito ang kanyang talagang superyoridad sa hayag na diktadura. Ang Stalinismo at pasismo ay sistematikong nagsinungaling, pero pinaunlad pa ito ng demokrasya: gumawa ito ng parehong mga krimen, napakalawak ang nagsinungaling nito, subalit lahat ay sa ngalan ng Kabutihan, Batas, at mga Karapatan ng Tao, nag-organisa ng "pagpuna" sa sariling mga aksyon sa pamamagitan ng "responsableng" mga tao, sa ibang salita sa kanilang sariling pinakamagaling na tagapagtanggol. Ang demokrasya ay walang iba kundi maliit na dahon na ikinubli sa pinagsamantalahan ang duguan at walang awang diktadura ng burgesya.
Ito ang dahilan bakit napakadelikado ang demokrasya para sa uring manggagawa. Ito ang dahilan bakit ang mga manggagawa ay hindi magpadala sa diumano "tagumpay ng demokrasya sa komunismo", o sa inihayag na inakalang "bagong pandaigdigang kaayusan".
Muling pinakita ng Digmaan sa Gulpo sa pagitan ng Iraq at ng "koalisyon" na pinamunuan ng Amerika, kung ano ang halaga ng kapuri-puring "demokratikong" pananalita. Muli nating nakita ang ginawa ng kahanga-hangang "sibilisadong" mga bansa: ilang daang libong patay sa Iraq; ang paggamit ng lubhang nakamamatay at mabangis na mga armas, tulad ng 7-toneladang mga bomba, o fuel-air combustion bombs na umiinis sa kanilang mga biktima na mas "mahusay" kaysa gas na ginamit ni Saddam Hussein. Nakita natin gaano ka kahanga-hanga ang "abante", "demokratikong" mga bansa sa pagdala ng gutom at epidemya sa mga nakaligtas sa pamamagitan ng sistematikong pagsira sa lahat ng klaseng sibilyan na mga target: mga bodega ng butil, paktorya ng pagkain, sewage treatment plants at patubig, at ospital. Nakita natin - pagkatapos ng lahat - ang walang kataposang propaganda sa "dalisay na gera", na tuloy-tuloy na ibinalita ng masunuring media, sa realidad ay nagsilbi lamang para itago ang digmaan na sa bawat kaliit-liitang bahagi ay "marumi" tulad ng iba: ilampung libong sundalo ay nalibing ng buhay sa kanilang mga trintsera, "carpet bombing" na hindi natamaan ang target tatlong beses sa apat, pero gumawa ng kakila-kilabot na pangangatay sa populasyon sa paligid, ang pagpatay ng 800 tao sa civilian air-raid shelter sa Baghdad, ang maramihang masaker sa tumatakas na mga sundalo, o kahit mga sibilyan, tulad ng sa daan ng Kuwait-Basra sa huling mga araw ng digmaan. Nakita natin ang hindi kapani-paniwalang pangungutya ng "demokratikong" burgesya, na hinayaang katayin ni Saddam Hussein ang parehong populasyong Kurdish na inanyayahan nilang mag-alsa sa ilalim ng liderato ng "sarili" nilang makabayang pangkat; nakita natin ang naghaharing uri na palawitin ang lalim ng pagkukunwari matapos ang masaker, nang mag-organisa sila ng "makataong pagtulong".
Pinakita din sa Digmaan sa Gulpo na ang mga magaling na pananalita ng mga demokratikong pamahalaan hinggil sa "kalayaan sa pamamahayag" at ang "karapatan na makaalam" ay kasinungalingan. Sa buong digmaan, iisa lamang ang katotohanan: ang katotohanan ng estado. Ang tanging mga larawan ay yaong binigay ng himpilang militar. Ang sinasabing "kalayaan sa pamamahayag" ay nakita sa kanyang tunay na kulay: isang ipokritong pagkukunwari. Sa sandaling bumagsak ang unang bomba, nagbukas ito, sa lahat ng media at sa anumang rehimeng totalitaryan, sa maingat at mala-aliping pagsunod sa mga utos ng gobyerno. Muli;, pinakita ng demokrasya ang kanyang tunay na mukha: instrumento ng hindi nahahating diktadura ng naghaharing uri sa pinagsamantalahan. At sa lahat ng maruming kasinungalingan kung saan tayo ay nilubog, ang gantimpala ay napunta sa nagpalabas ng patayang ito bilang "digmaan para sa kapayapaan", nakalaan sa pagbuo, ng nawawala, na isang "payapa at masaganang bagong pandaigdigang kaayusan".
Bihirang ang naghaharing uri ay hayagang magpakita ng kasinungalingan. Sa bawat paglunsad ng dekadenteng kapitalismo ng imperyalistang masaker, inaawitan nila tayo ng parehong awit. Ang Unang Digmaang Pandaigdig, sa kanyang 20 milyon na patay, ang inakalang "digmaan para tapusin ang digmaan". Ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig dumating pagkatapos ng dalawampung taon, at mas nakapopoot: 50 milyon ang patay. Sa panahong ito, pinalabas ng mga nanalo na ito ay "siguradong tagumpay ng sibilisasyon": mula noon, isang walang kataposang pisi ng mga digmaan na pumatay ng pinakamarami, huwag ng banggitin ang lahat ng mga namatay bilang direktang resulta ng gera, kagutuman at epidemya.
Kailangang hindi mahulog sa bitag na ito ang uring manggagawa: walang kataposan ang digmaan sa ilalim ng kapitalismo. Hindi ito usapin ng "mabuti" o "masamang" mga patakaran ng gobyerno, ni sa "kaalaman" o "kabaliwan" ng mga lider ng estado. Ang buong kapitalistang sistema ay nakabatay sa kompetisyon ng iba't-ibang sangay ng kapital, at ang digmaan ay hindi mahiwalay na bahagi nito. Ang siguradong pagbagsak ng bangkarotang ekonomiya ng sistema ay tutungo lang sa lumalaking alitan sa pagitan ng kanyang iba't-ibang mga sektor, kung saan ang digmaan sa kalakal ng mga bansa ay hindi mapigilang mapupunta sa tunay na digmaan. Hindi dapat magkamali: ang pang-ekonomiyang mga dahilan na nasa likod ng dalawang pandaigdigang digmaan ay hindi nawawala. Kabaliktaran, higit sa nakaraan ang kapitalistang ekonomiya ay nasa nakakahilakbot na kagipitan. Natapos na ang panahon ng sistemang ito; kailangan na itong ibagsak, tulad ng mga lipunang sinundan nito: pyudalismo, at sistemang alipin. Ang kaligtasan ng sistemang ito ay lubusan ng kahangalan para sa lipunan ng sangkatauhan, isang kahangalan tulad ng imperyalistang gera mismo, na ginamit ang lahat ng yaman ng syensya at paggawa ng tao, hindi para sa kapakanan ng sangkatauhan, kundi ang kabaliktaran na sirain ang kayamanan, magtambak ng mga guho at mga bangkay. At huwag nilang sabihin sa atin na ang pagbagsak ng imperyong Ruso at ang paglaho ng pagkahati ng mundo sa pagitan ng dalawang magkaaway na bloke ay nagkahulugan ng kataposan na ng digmaan. Totoo, walang duda na walang bagong pandaigdigang digmaan sa dalawang malalaking kapangyarihan at ng kanilang mga alyado. Pero ang kataposan ng mga bloke ay hindi tumapos sa mga kontradiksyon ng kapitalismo. Nananatili ang krisis. Ang nawala ay ang disiplina ng mga malalaking makapangyarihan na pinataw nila sa kanilang mga nasasakupan. At dahil ang alitan ng mga bansa ay lalo lamang titindi dahil sa hindi mapigilang paglala ng krisis, ang tanging perspektiba sa ating harapan ay siguradong hindi ang "bagong pandaigdigang kaayusan" kundi mas nakasisirang "pandaigdigang kaguluhan".
Ang katapusan ng dalawang bloke ay nagkahulugan din ng katapusan sa kahit anumang pagpigil ng bawat bansa sa kanilang pansariling imperyalistang mga interes. Ang batas ay "maging numero uno, at ang pinakamasama ay nasa kahuli-hulihant", dahil ang bawat pambansang burgesya ay gagamitin ang lahat ng posibleng paraan - at paraang militar sa partikular - para proteksyunan ang pansariling interes sa kapinsalaan ng kanyang mga karibal, at ipaglaban kahit hindi napakahalagang merkado, ang maliit na kapiraso ng impluwensya at kapangyarihan. Sa realidad, ang maibigay na kinabukasan ng kapitalismo sa sangkatauhan ay ang pinakamalaking kaguluhan na hindi pa nakikita sa kasaysayan. At nang ang pinakamakapangyarihan sa mundo ay nagbalak na kunin ang papel na "pulis ng mundo" para sa "preserbasyon ng kaayusan", ang lahat na magagawa nito ay pakawalan ang higit pang kaguluhan at pagdanak ng dugo, tulad ng nakita natin sa Gitnang Silangan sa simula ng 1991. Ang krusada ng US laban sa Iraq ay ginawa sa ngalan ng "Internasyunal na Batas" at "Kaayusan ng Mundo". Ito ay naging pampahirap na espedisyon, kung saan ang pinaka-makapangyarihang mambubutang - ang Estados Unidos - ay pinakitang papatay ito para sundin ang batas, ang batas ng Mafia, laban sa maliit na mga mambubutang tulad ni Saddam Hussein. Ang tanging kaibahan ay ang Mafiosi ay nagpapatayan sa isa't-isa, at sa maliit na bilang, habang ang mga estadista ay pinapatay una sa lahat ang populasyon na pinagharian ng kanyang mga kaaway, at malawakan. Hinggil sa "bagong kaayusan ng mundo", nakita natin paano ito "inalagaan" simula ng Gera sa Gulpo. Sa Gitnang Silangan, ang gera ay nagdulot ng bagong kaguluhan, tulad ng mga pag-alsa ng Shi'ite at Kurdish na nagbanta sa istabilidad ng buong rehiyon, sa Turkey, Iran, Syria at timog USSR, banta na maiwasan lamang sa pamamagitan ng maramihang masaker ng mga populasyong ito. Sa ibang bahagi ng mundo, hindi huminto sa paglaki ang kaguluhan, gaya sa kontinente ng Aprika, na nalulunod tungo sa etnikong mga labanan at masaker, huwag ng banggitin ang kagutuman at epidemya na hindi maiwasang resulta ng mga ito. Hindi pinatawad ng kaguluhan ang Uropa mismo. Ang Yugoslavia ay duguang nagkawatak-watak na bumabagsak. Ang alaala ng Sobyet ay nasa kanyang naghihirap na paghihingalo, kalakip ang isang kudeta na kasinghalaga ng banana republic, ang sesesyon ng halos lahat ng mga myembrong estado nito, ang pagsabog ng nasyunalismo na nagbantang maulit ang sitwasyon sa Yugoslav sa kontinental na lawak, higit sa lahat, ilampung libong nuclear warheads na nanganganib mahulog sa mga kamay ng pinaka-iresponsableng representante ng burgesya, kundi man sa lokal na mafia.
Panghuli, ang iba't-ibang kapangyarihan sa dating bloke ng Kanluran ay nagsimulang paghiwa-hiwalayin ang mga sarili. Kaya nakikita natin ang burgesyang Aleman, kasama ang kanyang kakutsabang Austriyan, pinaypayan ang apoy sa Yugoslavia sa pamamagitan ng pagtulong sa mga separatistang Slovene at Croat, habang ang ibang mga burgesya sa Kanluran ay nagsisikap pigilan ang pagkadurog ng bansa. Sa pagbagsak ng USSR at sa kanyang kapangyarihang militar, ang mga alyado noon ay hindi na kailangang magtulong-tulong. Ang kanilang imperyalistang tunggalian, ang kanilang kasabikang makahanap ng pinakamaliit na pang-ekonomiya, pampulitika at pang-militar na masasakop, ay hahantong lamang sa papalaking labu-labong labanan ng lahat. At ito ang dahilan kung bakit ang Amerika ay hinampas ng pagkawasak ang Iraq. Ang huli ay hindi lang ang target. Ang pagpakita ng napakalaking kapangyarihang militar ng Amerika, ang nakapandiring paggamit ng napakasopistikado at pumapatay na mga armas, ay hindi lang nakaukol sa Iraq, o para sa iba pang mahihinang mga bansa na maaring maengganyong sumunod sa kanya. Ang "mensahe" ng Amerika ay saligang para sa kanyang sariling mga "alyado", ma para man sa mga nahatak niya sa digmaan (tulad ng Pransya, Italya, o Espanya halimbawa), o para sa pinilit niyang balikatin ang gastusin (Alemanya, Hapon): babala, sa lahat na nag-iisip na tutulan ang "bagong kaayusan ng mundo" at tutulan ang kasalukuyang balanse ng pwersa, sa ibang salita tutulan ang pangingibabaw ng nangungunang kapangyarihan sa mundo.
At makikita ang mundo bilang isang napakalaking labu-labong labanan ng lahat, kung saan sa likod ng mga magagaling na pananalita hinggil sa "pandaigdigang kaayusan", internasyunal na "kapayapaan" at "kooperasyon", "pagkakaisa" at "hustisya" para sa pinakamahihirap, ang bawat bansa sa totoo lang ay para sa kanyang sarili; kung saan ang tumitinding imperyalistang tunggalian ay makikita hindi lang sa pang-ekonomiyang kompetisyon, kundi sa digmaan. Sa harap ng ganitong madugong kaguluhan, na lalo pang lalala, ang pagsuporta sa "bagong pandaigdigang kaayusan" ay walang ibang kahulugan kundi ang lumalaking paggamit ng mabangis na kapangyarihang militar, mas maraming masakaer na kagagawan ng mga malalaking imperyalistang kapangyarihan, sa pangunguna ng USA, ang tanglaw ng "demokrasya", at pulis ng daigdig.
Lahat ng kaguluhang ito na nakikita natin sa ating paligid, mga digmaan, mga bansang nalublob sa madugong internal na labanan, mga walang katapusang masaker na mabangis at kahangalan, ay nagpapaliwanag na ang mundo ay pumasok sa isang bagong istorikal na yugto na dominado ng walang katulad na mga kombulsyon. Nais tayong papaniwalain ng "demokratikong" burgesya na ang biglang pagbagsak ng mga Stalinistang rehimen ay tanging kagagawan lamang ng katiyakan ng pagiging bangkarota ng kanilang sistema, ng kanilang ekonomiya. Muli silang nagsinungaling. Totoo na ang Stalinistang tipo ng kapitalismo ng estado ay partikular na alangan, marupok, at may kakulangan sa pagharap sa pandaigdigang pang-ekonomiyang krisis. Pero itong napakalaking makasaysayang pangyayari, ang pagsabog ng buong imperyalistang bloke sa loob ng ilang linggo sa panahon ng taglagas sa 1989, at ngayon ang kaparehong biglang dislokasyon sa dating lider ng bloke, ang USSR, na sa nakaraang dalawang taon ay siyang pangalawang imperyalistang kapangyarihan, naglalantad sa lawak ng kabulukan, hindi lang sa mga Stalinistang rehimen, kundi pati na rin at higit sa lahat sa buong kapitalistang sistema.
Ang pagbulusok pababa ng kapitalismo, simula ng pagpasok ng ika-20 siglo, ang pinaka-lunus-lunos na yugto ng kasaysayan ng sangkatauhan. Hindi pa nakakita ang lipunan ng sangkatauhan ng masaker na kasinglawak kaysa nagdaang dalawang Pandaigdigang Digmaan. Walang kasinglawak na ginamit ang syentipikong pag-unlad para sa paninira, kamatayan, at paghihirap ng sangkatauhan. Wala pang katulad na ang naipon na kayamanan ay magkaagapay, sa katunayan ay gumawa, ng kagutuman at pagdurusa gaya ng sa mga bansa sa Ikatlong Daigdig sa nagdaang ilang dekada. Subalit parang hindi pa nasukat ng sangkatauhan ang kalaliman. Ang pagbulusok pababa ng kapitalismo ay nagkahulugang ang sistema ay nasa kanyang paghihingalo, pero ang paghihingalong ito ay may kasaysayan: ngayon, naaabot na natin ang kanyang huling yugto, ang yugto ng pangkalahatang pagkabulok. Naaagnas ang lipunan ng tao sa kanyang kinatatayuan.
Mula ng matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nagawa ng kapitalismo na itulak ang napakabangis at napakasakim na mga ekspresyon ng kanyang pagbulusok-pababa sa mga di-maunlad na mga bansa. Ngayon, ang parehong mga ekspresyon ay umuusbong mismo sa pusod ng mga abanteng bansa. Ang walang-katotohanang mga alitang inter-etniko, kung saan buong populasyon ay nagpapatayan dahil sa kaibahan ng relihiyon, lenggwahe o kahit sa alamat ay sa loob ng ilang taon ay parang nasa Ikatlong Daigdig lang: sa India, Aprika, o sa Gitnang Silangan. Ngayon ay nagwala na ito sa Yugoslavia, ilang daang kilometro lamang ang layo mula sa industriyalisadong pusod ng Austriya at Hilagang Italya. At walang sinumang sabihan tayo na ang mga makabayang kilusan sa Yugoslavia, o sa dating imperyo ng Rusya, ay kumakatawan sa "huling kahilingan para sa kalayaan", o para sa pagtatayo ng isang "progresibong" pambansang estado, na malaya mula sa kadena na humahadlang sa kanyang pag-unlad. Totoo na sa panahon ng nakaraang siglo, ang ilang mga pambansang pakikibaka ay may progresibong katangian para buksan ang daan tungo sa posibleng pormasyon ng mga teritoryal na entidad, na mapangibabawan ang partikular na mga harang na iniwan ng pyudal na rehimen. Ito ang nangyari, sa partikular, sa mga kilusan na nagbuo sa mga pambansang estado ng Italya at Alemanya. Pero simula ng pagpasok ng siglo nang ang kapitalismo ay nasa kanyang dekadenteng yugto na, ang mga pakikibaka para sa "pambansang kalayaan" ay nawalan na ng progresibong katangian, at simpleng naging mga kolateral sa away ng mga malalaking kapangyarihan at imperyalistang bloke. Ngayon, kahit katulad ng mga pambansang kilusan sa mga Balkan o Sentral na Uropa na palihim na pinapaypayan ng iba't-ibang kapangyarihan, sa batayang mga ito ay kagunggungan: ngayong naabot ng ekonomiya ang walang katulad na antas ng internasyunalisasyon, at ang burgesya sa abanteng mga bansa ay nagsisikap kahit hindi nagtagumpay na buuin ang mas malawak na balangkas sa pangangasiwa ng ekonomiya kaysa sa antas nasyon (halimbawa ang EEC), ang dislokasyon ng mga estado na lumitaw matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig tungo sa isang kawan ng mga maliliit na estado ay lubusang paglihis, kahit sa pananaw ng kapitalistang mga interes. Tungkol naman sa mga populasyon ng mga rehiyong ito, ang kanilang kinabukasan ay hindi maging mas mabuti kaysa noon, kundi masahol pa: lumalaking pang-ekonomiyang kaguluhan, pagkasakop sa panatiko at rasista na mga diktador, awayan at organisadong pagpangpatay sa pagitan ng mga komunidad na sama-samang nanirahan ng ilang henerasyon, at higit sa lahat ang kalunus-lunos na pagkahati sa iba't-ibang paksyon ng uring manggagawa. Higit pang kahirapan, panunupil, paninindak, at ang pagkadurog ng makauring pagkakaisa ng proletaryado laban sa mga mapagsamantala: ito ang kahulugan ng nasyunalismo ngayon. At ang pagsabog ng nasyunalismo ngayon ay talagang patunay na ang dekadenteng kapitalismo ay humakbang tungo sa pagkaagnas.
Pero ang makabayang kahibangan na nagwala sa maraming bahagi ng Uropa ay hindi lang hudyat na ang abanteng mga bansa ay nahulog sa magkatulad na kabangisan na itinulak ng kapitalismo sa kanyang paligid.
Para maniwala ang mga manggagawa sa mas maunlad na mga bansa na walang dahilan para sila mag-alsa, pumunta ang media sa mga iskwater sa Bogotá o sa mga kalye ng Maynila para mag-ulat ng prostitusyon ng kabataan at kriminalidad. Ngayon, dose-anyos na kabataan sa pinakamayamang bansa sa mundo, sa New York, Los Angeles o Washington, ay nagbebenta ng laman, o papatay para sa ilang gramo ng droga. Ang mga walang matirhan sa Amerika ay umabot sa ilang daang libo: maabot lang ng pagbato mula sa Wall Street, ang mataas na templo ng pandaigdigang pinansya, ang masa ng tao na natutulog sa karton sa kalye, tulad ng nangyari sa Calcutta. Ang korupsyon at pabrikasyon na nakalagay sa batas na dati-rati ay mga lider lang sa "Ikatlong Daigdig" ang bihasa. Ngayon, bihira nang matapos ang isang buwan na walang bagong iskandalong nagbunyag sa pangulimbat at pandaraya ng buong pampulitikang makinarya sa "abanteng" mga bansa: paulit-ulit na pagbitiw ng mga ministro sa gobyerno ng Hapon, kung saan ang paghahanap ng isang "presentableng" politiko ay naging totoong "Mission Impossible"; ang malawakang partisipasyon ng CIA sa kalakal ng droga; ang pagpasok ng Mafia sa pinakamataas na antas sa estado ng Italya; ang mga deputado ng parlyamentong Pranses binoto ang mga sarili para hindi mabilanggo sa pamamagitan ng isang pangkalahatang amnestiya. Kahit sa Switzerland, isang bansa na maalamat ang kanyang integridad, isang hukom at ministro ng pulis ay napatunayang maysala sa paggamit ng pera-mula-sa-droga. Ang korupsyon ay laging bahagi na ng lipunang burges, subalit ngayon umabot na ito sa pinakalubhang pagkabulok at pagbulusok-pababa.
Katunayan, lahat ng buhay panlipunan ay parang lubusan ng nagkawatak-watak, nalublob sa kahibangan, karumihan, at kawalang pag-asa. Ang buong lipunan ng sangkatauhan, sa bawat kontinente, ay lalupang tumagas ang barbarismo sa bawat butas.
Tumitindi ang kagutuman sa Ikatlong Daigdig, at di magtatagal ay makaabot na sa dating tinawag na "sosyalistang" mga bansa, habang sa Kanlurang Uropa at Hilagang Amerika sinisira ang mga naipong pagkain, at ang mga magsasaka ay binayaran para magsaka ng maliit na lupa o pinagmulta kung aani ng higit pa sa kotang binigay sa kanila. Sa Latin Amerika, ang nakamamatay na sakit tulad ng kolera, na dati ay napawi na, ay bumalik at umabot sa antas ng epidemya. Sa buong daigdig, mga baha at lindol ay pumatay ng ilampung libo, kahit pa umiiral ang mga paraan para maitayo ang mga dike at bahay na makapigil sa naturang kalamidad. Ganun pa man, hindi maaring akusahan ang "kapalaran" o "kalikasan" na nagtulak sa naturang mga insidente tulad ng sa Chernobyl kung saan sa 1986 sumabog ang isang nuclear power station na pumatay ng daan-daan (kundiman libu-libo) ka tao at nahawa ang buong rehiyon, o sa mas maunlad na mga bansa, na siyang dahilan ng malaking mortal na kalamidad sa malalaking syudad: 60 patay sa istasyon ng tren sa Paris, higit sa 31 ang patay sa sunog sa Kings Cross Underground sa London. Napatunayan din ng sistema na wala itong kapasidad para pigilan ang pagkasira ng kapaligiran, acid rain, nuclear at ibang polusyon, ang greenhouse effect, o ang paglawak ng disyerto, lahat ng ito ay banta sa kaligtasan ng sangkatauhan mismo.
Sa kabilang banda, pinailalim tayo sa permanenteng hamak na kalagayan ng buhay panlipunan: ang krimen at karahasan ay lumalaki kahit saan, habang ang adiksyon sa droga ay lalong lumala laluna sa henerasyon ng kabataan, mga senyales ng pagkawatak-watak, pagkabukod, at kawalan ng pag-asa na sumakop sa buong lipunan.
Kung naabot na ng lipunan ang antas ng pagkawatak-watak, kung ang kawalan ng pag-asa ang dominanteng damdamin sa loob nito, ito ay dahil ang kapitalismo higit kailanman ay absolutong wala ng kapasidad na mag-alok sa sangkatauhan ng kahit anumang kinabukasan. Sa mahigit 20 taon, ang sistema ay nagdurusa ng napakalala at hindi na masolusyonan na krisis sa kanyang ekonomiya. Sa panahon ng 1930s, ang krisis ay tumungo sa pandaigdigang digmaan. Hindi ito ang "solusyon" sa krisis, pero dahil ang uring manggagawa ay nagdusa pa sa teribleng pagkatalo sa kanyang kasaysayan, hindi nito napigilan ang burgesya mula sa pag-organisa sa lahat ng pang-ekonomiya at pampulitikang lakas ng lipunan para sa imperyalistang masaker. Ngayon, ang posibilidad na ito ay hindi na bukas sa kapitalismo. Ang unang mga senyales sa krisis, sa kataposan ng 1960s, ay kagyat na nagtulak ng kontra-atake mula sa internasyunal na uring manggagawa: ang welga ng 9 milyong mga manggagawa sa panahon ng Mayo 1968 sa Pransya, ang "mainit na Mayo" sa 1969 sa Italya, ang pag-alsa ng mga manggagawa sa Argentina sa Cordoba sa panahon ng parehong taon, ang malakihang welga sa Poland sa rehiyong Baltic sa parehong panahon, ang welga ng mga minero sa Britanya sa panahon ng 1972 at 1974, at marami pang mahalagang mga pakikibaka sa ibang mga bansa. Ito ang patunay na nakaalpas na ang uring manggagawa sa kontra-rebolusyon, na ito ay may kapasidad, sa pamamagitan ng kanyang pagtangging tanggapin ang kahirapang hiningi ng burgesya, na hadlangan ang panibagong Pandaigdigang Digmaan: mga manggagawa na tumangging isakripisyo ang kanilang kabuhayan sa pambansang ekonomiya ay hindi rin handa na isakripisyon ang kanilang buhay sa pambansang estado. Pero kahit napigilan ng proletaryado ang pagputok ng panibagong imperyalistang patayan, hindi rin nito naisulong ang kanyang sariling perspektiba: ibagsak ang kapitalismo, at itayo ang lipunang komunista. Bilang resulta, hindi nito mapigilang maramdaman ang lumalaking epekto ng dekadenteng kapitalismo. Pero hindi tumigil ang kasaysayan sa panahon ng temporaryong harang ng pandaigdigang sitwasyon. Sa loob ng 20 taon, ang lipunan ay patuloy na nagdusa sa akumulasyon ng lahat ng katangian ng pagbulusok-pababa, na pinalala pa ng lumalalim na krisis na napatunayang lubusan ng hindi mahanapan ng solusyon ng naghaharing uri. Ang makayanan lamang ng huli ay ang pang-araw-araw na paglaban, na walang maasahang tagumpay, tungo sa hindi mapigilang pagbagsak ng kapitalistang moda ng produksyon. Walang kakayahang magbigay ng kahit napakaliit na paraan (kahit ang paraan ng pagpapatiwakal, tulad ng Pandaigdigang Digmaan), ang kapitalismo ay nahulog sa mas lalong malalim na sitwasyon ng abanteng panlipunang pagkaagnas at pangkalahatang kawalan ng pag-asa.
At itong kawalan ng pag-asa ay lalaki pa habang pinakita ng mundo na wala ng paraan para makaligtas ang sangkatauahan. Wala ng mga ilusyon pa! kung hindi natin maibagsak ang kapitalismo, ang kapitalismo, kahit walang bagong pandaigdigang digmaan, ang sisira sa sangkatauhan, sa pamamagitan ng maiipong mga lokalisadong digmaan, epidemya, pagkasira ng kapaligiran, kagutuman, at iba pang "natural" na kalamidad.
Mga manggagawa! Ang prediksyon ng mga rebolusyonaryo sa nakaraang siglo ay nakikita na ngayon. "Sosyalismo o Barbarismo" ang kanilang sinabi. Sa kawalan ng pandaigdigang rebolusyon ng proletaryado, naging pangkalahatan na ang barbarismo ngayon at banta sa kaligtasan ng sangkatauhan mismo. Higit kailanman, ang tanging pag-asa para sa kinabukasan ay ang pagbagsak ng kapitalistang sistema, at ang pagbuo ng bagong panlipunang mga relasyon na malaya mula sa mga kontradiksyon na sumasakal sa lipunan.
Kung ang kapitalismo ay nalublob sa walang solusyon na pang-ekonomiyang krisis na naging batayan ng kanyang mga kombulsyon ngayon, kung hinatulan nito ang masang sangkatauhan sa kahirapan at kagutuman habang hindi naman ito makahanap ng merkado para sa kanyang produksyon at nagsasara ng mga paktorya, iniwanan ang mga lupang hindi nabubungkal, at nagtanggal ng mga manggagawa, dahil ang kapitalismo ay gumagawa, hindi para ibigay ang pangangailangan, kundi magbenta para sa tubo. Sagad na ang merkado ngayon, hindi dahil sagad na ang pangangailangan ng lipunan kundi dahil wala itong kapasidad na bilhin ang mga produktong nagawa, at ang kapasidad na ito ay hindi maibigay ng kapitalismo kung hindi ito maglaho: ang isang kapitalismo na magbigay sa mga komsumante ng pera para bilhin ang ginawa nito, sa ibang salita ibigay ang kanyang produkto, ay hindi na kapitalismo. At ang utang na sobrang inabuso ng ilang taon ay hindi makapagbago ng anupaman: sa pamamagitan ng pagpalawak ng utang, ginawa lamang nitong mas mabuway. Ang ideolohikal na kampanya ng burgesya ngayon ay umaawit ng mga papuri sa merkado, na inakalang lumutas sa lahat ng mga problema ng pandaigdigang ekonomiya. Ang samang pandaraya! Dahil ang kapitalismo ay nakabatay sa produksyon ng kalakal, sa halaga para sa palitan at hindi sa gamit, na ang kanyang ekonomiya ay nalublob sa walang kataposang malalim na bangin. Ang kabiguan ng Stalinistang ekonomiya hindi sa pagpawi niya sa kapitalismo at merkado, kundi ang subukang malawakang dayain ang mga batas nito, na hindi ito winawakasan. Ang tanging paraan na madaig ang krisis ng kapitalismo ay hindi ang "pagparami ng kapitalismo" o "bawasan ang kapitalismo", ni repormahin ang sistema. Dapat itakwil ang mga batas na namahala nito, at ibagsak mismo ang kapitalismo.
Ang proletaryado lamang ang may kapasidad sa pagpabagsak. Ito lang ang uri sa lipunan na may totoong interes na atakehin ang mga ugat ng kapitalismo, na atakehin ang produksyon ng kalakal na siyang pusod ng krisis ng sistema. Dahil tiyak na nasa merkado, ang dominasyon ng kalakal sa kapitalistang produksyon, na siyang pusod ng sariling pagsasamantala ng proletaryado. Ang kaibahan ng uring manggagawa sa ibang mga kategorya ng mga prodyuser gaya ng magsasaka at artisano, ay inagawan ito ng mga kagamitan sa produksyon. Para mabuhay, napilitan itong ibenta ang lakas-paggawa sa mga may-ari ng mga kagamitan sa produksyon: mga kapitalista, pribado o estado. Pinagsamantalahan ang mga manggagawa sa ilalim ng kapitalismo dahil ang lakas-paggawa ay naging kalakal mismo, ang pinaka-mahalaga sa lahat ng kalakal. Kaya sa pakikibaka ng proletaryado laban sa kapitalistang pagsasamantala, dala nito ang pagpawi sa sahurang paggawa at sa pagpawi sa lahat ng porma ng kalakal. Dagdag pa, ang uring ito ang gumawa sa napakalaking mayorya ng panlipunang yaman. Ginawa ito sa kolektibong paraan, sa balangkas ng organisadong paggawa na pinaunlad mismo ng kapitalismo. Pero hindi pinaunlad ng kapitalismo ang sosyalisadong produksyon, na pinaunlad niya sa kapinsalaan ng maliitang-indibidwal na produksyon, tungo sa kanyang lohikal na kongklusyon. Ito ang isa sa mga esensyal na mga kontradiksyon ng kapitalismo: sa ilalim ng kanyang paghari, naging pandaigdigan ang produksyon, pero ang mga kagamitan sa produksyon ay nanatiling nakakalat sa mga kamay ng maraming may-ari, ma pribado man o estado, na siyang nagbebenta at bumibili sa mga kalakal na nagawa. Ang abolisyon ng merkado ay nagkahulugan sa abolisyon ng lahat ng mga kapitalista, ang lipunan na ang kolektibong hahawak sa lahat ng kagamitan ng produksyon. At ang tungkuling ito ay magagawa lamang ng uri na kolektibong nagpaanadar sa mga kagamitan sa produksyon, pero inagawan ng kahit anong pagmay-ari sa kanila.
Ang ideyang ito ay hindi bago: sa mahigit 150 taon, ito ang bandila ng pakikibaka ng manggagawa laban sa pagsasamantala "Ang kalayaan ng uring manggagawa ay tungkulin mismo ng mga manggagawa": ito ang sentral na islogan sa programa ng Internasyunal na Asosasyon ng Manggagawa, ng Unang Internasyunal, itinatag sa 1864. Mula noon, inulit ito ng iba pang mga Internasyunal: ang Sosyalistang Internasyunal na itinatag sa 1889, at sa Komunistang Internasyunal na itinayo sa 1919 sa gitna ng rebolusyonaryong alon, at pinatay ng Stalinismo sa 1924. Ngayon, ang mga kampanya ng burgesya ay nagsisikap na papaniwalain tayo na ito ay Utopya lamang, at mapanganib dahil ito diumano ang responsable sa mga kilabot ng Stalinismo. Pero wala tayong maasahan sa burgesya at sa kanyang alipining media kundi mga kasinungalingan. Sa realidad, ang ipinahayag ng kilusang manggagawa mula ng siya'y isinilang ay nanatiling balido ngayon. Habang binago nito ang kanyang sarili, hindi nadurog ng kapitalismo ang uring manggagawa, gaya ng sinasabi ng mga bayarang sosyolohista. Ang sistemang ito ay patuloy na nabubuhay sa pagsasamantala ng sahurang-paggawa - ito ang kanyang kaluluwa mismo. At ang uri ng sahurang-manggagawa, nagtrabaho man sila sa mga paktorya o sa mga opisina, sa mga eskwelahan o ospital, patuloy na nag-iisang tagadala ng kinabukasan ng sangkatauhan.
Ang paging kagyat ng komunistang rebolusyon ng proletaryado ay makita sa lawak ng kampanya ng burgesya hinggil sa "katapusan ng komunismo" o "kamatayan ng marxismo", sa ibang salita ang rebolusyonaryong teorya ng proletaryado. Kung totoong wala ng takot ang burgesya sa pinagsamantalahan, kung talagang naniwala ito na ang uring manggagawa ay wala ng puwang sa istorikal na entablado, dapat hindi na ito nag-aksaya ng malaking enerhiya para kumbinsihin ang mga manggagawa na wala silang maasahan sa rebolusyon, o hawaan ng damdamin ng kainutilan.
Totoo na napahina ang uring manggagawa sa napakalaking kampanya na nakabatay sa mga pangyayari sa nagdaang dalawang taon: ang pagsabog ng "sosyalistang" bloke, ang pagbagsak ng Stalinistang rehimen sa USSR, ang pagkawasak ng bansa na saksi sa proletaryong rebolusyon 75 taon na ang nakaraan. Ang Stalinismo ang tagapanguna ng kontra-rebolusyon ng burgesya; ang kanyang kamatayan ay nagbigay ng huling paglilingkod sa nagharing uri sa pamamagitan ng pagbalot sa uring manggagawa ng mabahong amoy ng kanyang bangkay, sa panahon na nakaharap na nito ang lahat na iba pang kahirapan sa naaagnas na kapitalismo. Ngayon, maraming manggagawa naging biktima ng mga kampanya ng burgesya, at iniwan ang anumang pag-asa na balang araw mabago ang mundo at maglaho ang kapitalistang pagsasamantala. Sa mga bansa ng dating bloke sa Silangan, kung saan ang mga manggagawa ay nagdusa ng lubos sa pinaka-masamang porma ng kontra-rebolusyon, wala silang lakas na tutulan kahit ang pinaka-antigong mga ilusyon ng burgesya: laban sa "proletaryong internasyunalismo" ng Stalismo, na ginamit bilang takip sa kanyang sariling imperyalismo, nalunod sila sa makabayang isterya; bilang reaksyon sa ateismong pinangaral ng Stalinista tumalon sila sa kandungan ng simbahan. Pero hindi ito ang mapagpasyang sektor ng proletryado sa daigdig. Nasa abanteng mga bansa sa Kanluran na ang pinaka-abanteng mga batalyon ng pandaigdigang manggagawa nanirahan, nagtrabaho, at nakibaka. At ang praksyong ito ng proletaryado ay hindi natalo. Kahit nakranas ito ng disoryentasyon sa ksalukuyang kampanya ng propaganda, hindi ito nagpailalim sa bandila ng burgesya, makabayan man o demokratiko. Sa panahon sa Digmaan sa Gulpo, gumamit lamang ang burgesya ng mga propesyunal na sundalo: ito ang patunay ang pamimilit magsundalo (kung umiiral pa ito), o sa ibang salita mga manggagawang naka-uniporme, ay hindi handa na ibigay ang kanilang mga buhay para depensahan ang "internasyunal na batas" o "demokrasya". At para sa uring manggagawa, ang digmaang ito ay malinaw na nagpakita ano ang kahulugan ng demokrasya at ang kanyang mga kasinungalingan hinggil sa "bagong kaayusan sa daigdig". Palaki ng palaki, iniiwanan na ng mga manggagawa ang dakilang demokratikong elektoral na mga seremonyas. Ganun din sa mga unyon, ang instrumento ng estado ng burgesya para kontrolin ang pinagsamantalahan at pagsabotahe sa kanilang pakikibaka. Ang patuloy na paglala sa pang-ekonomiyang krisis ang pagwawalis sa mga ilusyon ng "superyoridad" ng kapitalistang ekonomiya, at kasabay nito ay mag-obliga sa proletaryado na tahakin ang daan sa lalupang mga nagkakaisang pakikibaka. Ito ang daan na tinahak ng uri mula sa katapusan ng 6Os, at laluna sa panahon ng kalagitnaan ng 80s, kahit na ang mga pangyayari sa nakaraang dalawang taon ay pansamantalang nalihis ito. Ang naghaharing uri, na may pagluwag sa dibdib, ay nagmamadaling nagsabi na patay na ang marxistang teorya. Pero hindi pa patay ang marxismo: kabaliktaran. Ang kasalukuyang paglala ng krisis, na siya lang ang makakinita at makapagpaliwanag, nagpamalas na ito ay buhay at kumikilos. Ang kanyang kalakasan ay lalaki sa pagbangon ng kilusang manggagawa.
Sa pagsisikap ng uring manggagawa na mapaunlad ang kanyang pakikibaka at kamulatan, ang pinakaabanteng mga elemento ng uri, ang totoong mga komunista, ay may napakahalagang bahagi. Sa kasalukuyan, gaya ng sa nakaraan, "sa iba't-ibang yugto ng pakikibaka sa pagitan ng proletaryado at burgesya" ang tungkulin ng mga komunista ay "ilagay sa unahan at ipagtanggol ang komon na mga interes ng buong proletaryado, na walang anumang konsiderasyon sa nasyunalidad", at laging katawanin "ang mga interes ng kilusan sa pangkabuuan" (Manipesto ng Komunista).
Kaya, kahit malaking risgo at bigat ng kasalukuyang sitwasyon, sa harap ng unos ng mga kasinungalingan ng burgesya, at para epektibong makaambag sa pagpapataas ng proletaryong kamulatan at pagpapaunlad ng kanyang pakikibaka, nasa kasalukuyang mahinang rebolusyonaryong pwersa na alpasan ang kanilang lumang pagkahati-hati at lahat ng sektaryanismo, at buksan sa kanilang mga sarili ang pangkapatid na debate na magbigay-daan sa klaripikasyon ng kanilang pagsusuri, at magkaroon ng malaking papel, at mas solidong kanlungan sa pagtatanggol ng mga komunistang posisyon sa loob ng proletaryado.
Kung ang proletaryado ay nangangailangan ng pagkakasia para sa kanyang pakikibaka, ang parehong diwa, na makuha lamang sa kaliwanagan, ay kailangang mangibabaw sa lahat ng kanyang mga pwersa na nasa unahan: ang mga komunista.
Wala pa sa kasaysayan ang ganitong risgo. Ngayon lang nahaharap ang isang panlipunang uri gaya ng proletaryado sa ganito kalaking responsibilidad. Kung hindi makayanan ng uri ang ganitong reponsibilidad, ito na ang katapusan ng sibilisasyon, at maging ng sangkatauhan mismo. Milyong taon ng kaunlaran, paggawa, at kaisipan, ay lubusan ng maglaho. Dalawang daang taon ng proletaryong pakikibaka, milyn-milyong manggagawang bayani, lahat ay masasayang. Para pigilan ang kriminal na maniobra ng burgesya, para mahubaran ang maskara ng kasinungalingan, at para mapaunlad ang inyong mga pakikibaka tungo sa daan ng pandaigdigang komunistang rebolusyon, para mawala ang paghari ng pangangailangan, at makamit, sa wakas, ang panahon ng kalayaan,
Mga manggagawa sa lahat ng bansa, magkaisa!
[1] Mahalagang hindi malito kay Trotsky sa iba't-ibang klase ng pampulitikang organisasyon na ngayon ay nagsasabing "Trotskyista'. Si Trotsky ay isang dakilang rebolusyonaryo, kahit na ang kanyang pagtutol sa Stalinismo ay namantsahan ng kanyang mga pampulitikang kamalian, at mga konsesyon sa Stalinismo gaya ng ideya na may mga "tagumpay" pa sa USSR na dapat "ipagtanggol" ng mga manggagawa, ang mga tunguhing nagpatuloy, mula ng pinatay si Trotsky' ng isang Stalinistang ahente sa 1941, at Ikalawang Digmaang Pandaigdig, na tawagin ang kanilang mga sarili na mga "Trotskyista" ay tiyak ng iniwan ang uring manggagawa: sa pamamagitang ng pangungumbinsi sa mga manggagawa na patayin ang isa't-isa sa panahon ng imperyalistang digmaan, tinulungan nila si Stalin at ang buong burgesya sa kampo ng kaaway. Tingan ang artikulong '1940: Trotsky, assassinated as a symbol of the working class [4]' sa International Review 103, 4th Quarter 2000.
Nobyembre 29 naganap ang pinakahuling pagtatangka ng isang paksyon ng nagharing uri na patalsikin sa Malakanyang ang paksyon ni Gloria Arroyo. Sa loob lamang ng ilang oras ay sumuko ang kakarampot na mga rebeldeng sundalo at ilampung civilian-supporters na kinabibilangan ng mga pulitiko, relihiyoso at mga personaheng alyado ng Kaliwa. Bigo na naman ang huling adbenturismo-militar ng grupong Magdalo sa pamumuno nila senador Antonio Trillanes IV at Gen. Danilo Lim. Bigo hindi lamang sa kawalan ng suporta mula sa malawak na masa kundi higit sa lahat sa kawalan mismo ng hayagang simpatiya mula sa malawak na sundalo at pulis.
Magdalo : Kontra-rebolusyonaryo kapwa sa layunin at pamamaraan
Sa esensya, masusukat ang rebolusyonismo ng isang kilusan sa layunin at pamamaraan batay sa kasalukuyang istorikal na ebolusyon ng pandaigdigang kapitalismo at sa mga aral na nahalaw mula sa mahigit 200 taong makauring pakikibaka ng internasyunal na proletaryado.
Ang layunin at pamamaraan ng grupong Magdalo ay isang radikal na peti-burges. Ang kudeta o pag-aalsang militar ay paraan ng isang paksyon ng burgesya para patalsikin sa pwesto ang karibal nito lagyan man ito ng palamuti ng "pangmasang suporta". Katunayan, hindi kailangan ng kudeta ang suporta o partisipasyon ng malawak na masa para magtagumpay. Ang kailangan lamang nito ay ang hayag suporta o nyutralidad ng mayorya ng kasapian ng sandatahang lakas.
Ang Kaliwa lamang ang nagpupumilit na lagyan ng "rebolusyonismo" ang kudeta sa pamamagitan ng pagkakaroon ng alyansa at koordinasyon sa plano sa pagitan ng una at sa mga rebeldeng sundalo. Ito ang nangyari noong 2005 subalit napigilan ng paksyong Arroyo. At ito din ngayon ang kritisismo ng Kaliwa sa ginawang adbenturismo ng grupong Magdalo sa Makati — kawalan ng koordinasyon sa plano. Ibig sabihin, para sa Kaliwa tama ang kudeta basta may alyansa at koordinasyon sa kanila. Kung wala, ito ay mali.
Pero hindi lamang kontra-rebolusyonaryo ang paraang kudeta dahil hindi ito isang tunay na kilusan ng uring manggagawa at maralita, at lalunang hindi isang independyenteng kilusan ng uri. Kontra-rebolusyonaryo din ang layunin nito gaya ng layunin at programa ng matagalang digmaang bayan ng mga maoista. Ang layunin ng mga rebeldeng militar ay isalba ang nabubulok na kapitalistang sistema sa pamamagitan ng pagpapatalsik sa nagharing paksyon kung saan ang kabulukan nito sa pamamahala ay posibleng maging mitsa para mag-alsa ang uring manggagawa at maralita para tuluyang ibagsak ang burges na estado at ang kapitalistang sistema. Ang nais ng grupong Magdalo ay palitan ang paksyong Arroyo ng isang paksyon ng nagharing uri na "popular" sa masa at syempre, kasama (o mapagpasya sa kapangyarihan) ang "radikal" na mga lider ng rebeldeng militar. Tulad ng Kaliwa, nais ng grupong Magdalo na ipagtanggol ang pambansang kapitalismo sa ilalim ng mistipikasyon ng demokrasya at nasyunalismo.
Lumalim na antagonismo ng mga paksyon sa loob ng nagahring uri
Tulak man ng desperasyon sa bahagi ng mga lider ng Magdalo ang adbenturismo at kabiguan sa Makati noong Nobyembre 29. hindi pa tapos ang armadong alitan at maniobrahan ng mga paksyon ng nagharing uri. Hindi imposibleng hindi makabangon muli ang mga rebeldeng militar. Nariyan din ang iba pang mga armadong paksyon ng Kaliwa ng burgesya tulad ng CPP/NPA, RPA/ABB, MLPP/RHB, MILF, MNLF. Ang mga armadong labanan ay lalupang iigting sa darating na panahon habang patuloy na lumalalim ang pagbulusok-pababa ng pandaigdigang kapitalismo.
Ang pagtindi ng paksyunal na hidwaan ang magtutulak sa estado bilang tagapagtanggol ng sistema na mas palakasin ang sarili para kontrolin ang nagliliyab na paksyunal na alitan at sikaping hindi sasambulat tungo sa ganap na pagkawasak ng kasalukuyang panlipunang kaaysuan. Maaring ang pagpapalakas ng burges na estado ay magkaanyo sa isang tipong militaristang pamahalaan o sa isang maka-Kaliwang gobyerno tulad ng ginawa ng burgesya sa Venezuela, Bolivia, Brazil at Nicaragua. O kaya ay kumbinasyon ng dalawang anyo.
Subalit, Kanan o Kaliwa man ng burgesya ang nasa kapitalistang estado hindi nito mapigilan ang patuloy na pagbulusok-pababa ng kapitalistang sistema.
Proletaryong layunin at pamamaraan
Ang tanging solusyon sa kasalukuyang krisis ng kapitalismo ay wasakin mismo ito. Rebolusyon ng mga manggagawa lamang ang tanging solusyon sa lumalalang krisis ng panlipunang sistema. Ang rebolusyong ito ay proletaryo kapwa ang layunin at pamamaraan na nakabatay sa mulat na pagkilos ng masang manggagawa bilang isang internasyunal na uri.
Proletaryong layunin: Pagdurog sa kapitalismo at sa burges na estado. Mga pang-ekonomiyang pakikibaka na direktang nakaugnay at nagsisilbi sa pag-agaw sa pampulitikang kapangyarihan.
Proletaryong pamamaraan: Independyente at malawak na kilusang manggagawa na organisado sa mga asembliya at konseho HINDI sa mga unyon.
NO BETRAYAL!
Bagama’t malinaw na hindi nakuha ng Kaliwa at grupong Magdalo ang partisipasyon ng malawak na masa ng manggagawa at maralita (maliban sa ilang daang maralita na binabayaran nila sa anyo ng pamasahe at snacks) para lumahok sa adbenturismo sa Makati tulad noong 2005-2006, ito ay ekspresyon hindi pa ng pagtaas ng makauring kamulatan kundi ng pasibidad at kawalan ng tiwala sa sarili. Ang pasibidad at kawalan ng tiwala sa sarili ng masang api ay kagagawan ng oportunismo ng Kaliwa mula pa noong 1986 Edsa "Revolution".
Nasa minoryang mga komunista sa Pilipinas ang mabigat na tungkulin na ipaunawa sa masang manggagawang Pilipino kung ano ang tunay na mga aral na dapat halawin sa kanilang karanasan mula noong 1972 sa panahon ng pasistang diktadura hanggang ngayon at ganun din, sa karanasan ng kanilang mga kapatid sa uri sa internasyunal na saklaw sa loob ng mahigit 200 taon para maintindihan nila ng lubusan na ang Kanan at Kaliwa ng burgesyang Pilipino ay walang pinag-iba; na ang pasismo, militarismo at demokrasya ay walang kaibahan dahil ang mga ito ay sandata ng uring mapagsamantala para supilin ang uring pinagsamantalahan.
Hindi ito madaling gawin dahil napakalakas pa ng mistipikasyon ng demokrasya, nasyunalismo at unyonismo at ng mga organisasyon at partido ng Kaliwa sa Pilipinas. Subalit dapat nating panghawakan ang matibay na paninindigan ng Italian Communist Left sa 1930s kung saan halos nag-iisa ito sa pagtatanggol sa istorikal na interes ng uri at sa internasyunalismo; kung saan ang buong hanay ng Kaliwa — stalinista, trotskyista at anarkista — ay pumasok sa prente popular ng burgesya (united front) at itulak sa nagliliyab na apoy ang milyun-milyong manggagawa sa walang katulad na barbarikong masaker ng inter-imperyalistang digmaan sa kasaysayan; kung saan nag-iisa lamang sa pagtindig ang mga kaliwang komunista sa pagwagayway ng bandilang NO BETRAYAL!
Nagbigay ng malaking pagsisikap si Lagman para pasinungalingan ang walang kwentang teorya ng pasimuno ng Partido Komunista ng Pilipinas na si Sison, ang huli ay nagpahayag na ang partikular na sosyo-ekonomikong sistema ng Pilipinas ay ‘semi-pyudal' at ‘semi-kolonyal'. Nais ni Lagman na ma-establisa na sa esensya ang moda ng produksyon sa Pilipinas ay kapitalista bagama't may mga labi pa ng pyudalismo. Tinakwil niya ang teorya na ang Pilipinas ay dominado pa rin ng pyudalismo.
Inulit si Lenin, giniit niya na mayroong transisyunal na yugto ang bawat lipunan, dahil walang sistema ng produksyon na pinalitan agad ng bago. Kaya sa ganitong punto lamang, diin niya na ang Pilipinas ay semi-pyudalismo dahil sa kanyang pyudal na mga bakas: "ang kasalukuyang lipunan ng Pilipinas na sa esensya ay burges at kapitalista ang katangian, at sa konteksto ng kasalukuyang pandaigdigang kapitalistang sistema na dominado ng imperyalismo, ang dapat tamang tawagin na "semi-pyudalismo" .
Sa kabilang banda, mas mahalaga, binigyan niya ng importansya hindi ang ‘transisyon' kundi sa usapin ng transpormasyon ng moda ng produksyon tungo sa bago: "Mas ispisipiko, ang mas importante ay ang pagkilala alin sa dalawang sistema ang pumapawi sa isa sa ilalim ng impluwensya ng buong proseso ng ekonomikong ebolusyon. Ang tungkulin ay hindi lamang ideklara ito na isang transisyunal na yugto dahil ito ay klaro at maliwanag, na hindi kumikilos at walang kahulugan, kundi unawain ang kanyang mga batas ng pag-unlad at ang kanyang hindi maiwasang ebolusyon. Nasaksihan nila Marx, Engels at Lenin ang mga transisyong ito sa kasaysayan. Pero walang pandarayang pagmayabang na simpleng sinabi nila na ang mundo ay nasa transisyon. Hayagan nilang dineklara paano ito natransporma." Kaya para sa atin may pananaw si Lagman na ang lipunang Pilipino ay dumadaan sa proseso ng transpormasyon mula pyudalismo hanggang kapitalismo kung saan ang dominanteng aspeto ay absolutong kapitalista ang katangian. Pero para sa kanya sa Pilipinas, ang kapitalismo ay hindi dekadente.
Katunayan, ang ‘semi-pyudalismo' ni Sison, ayon kay Lagman, ay batay sa konsiderasyon na ang Pilipinas ay sa batayan pyudal na may kapitalismo sa mga sentrong industriyal na kalungsuran habang ang ‘semi-pyudalismo' ni Lagman ay nakabatay sa konsepto na kapitalismo ang dominanteng moda ng produksyon sa Pilipinas na may ilang mga labi ng pyudalismo. Kaya para kay Lagman ang pokus ng makauring pakikibaka ay ang proletaryado sa kalungsuran at kanayunan habang para kay Sison ay ang ‘masang magsasaka'.
Tinutulan niya si Sison dahil ang huli ay nais magsalita na ang semi-pyudalismo mismo ay isang moda ng produksyon na walang iba kundi kahangalan at kahibangan.
Kadalasan ginagamit ni Sison ang ‘imperyalismong' USA para ma-establisa ang semi-kolonyal at semi-pyudal na katangian ng Pilipinas, na sinalungat ni Lagman ng maraming argumento; giniit niya na "Ang anti-imperyalismo ni Sison ay sa batayan burges-demokratiko, patriyotismo at nasyunalismo, tulak ng sariling-pagpapasya at ang pagnanais para sa pampulitikang demokrasya."
Sa takbo ng kanyang pagsusuri sa ‘umiiral na moda ng produksyon' sa Pilipinas, gumamit siya ng maraming datos mula sa panahon ni Marx at sa huli inilatag ang posisyon ni Lenin sa sumusunod: "Ang punto ay, ayon kay Lenin: "Bakit husgahan ang ‘misyon ng kapitalismo' sa bilang ng mga manggagawa sa pabrika, habang ang ‘misyon' ay natapos sa pag-unlad ng kapitalismo at sosyalisasyon ng paggawa sa pangkalahatan, sa pag-unlad ng proletaryado sa pangkalahatan, kaugnay nito ang papel ng mga manggagawa sa pabrika ay nasa unahan, ang taliba. Syempre, walang duda na ang rebolusyonaryong kilusan ng proletaryado ay umaasa sa bilang ng mga manggagawang ito, sa kanilang konsentrasyon, sa antas ng kanilang pag-unlad, atbp; pero lahat ng ito ay hindi nagbigay sa atin ng katiting na karapatan na ipantay ang ‘mapagsanib na kahalagahan' ng kapitalismo sa bilang ng mga manggagawa sa pabrika. Ang gawin ito ay pagpakitid sa ideya ni Marx sa imposibilidad.""
Kaya nagpokus si Lagman sa proletaryado bilang mapagpasyang pwersa sa rebolusyonaryong mga pakikibaka sa Pilipinas sa kabila ng kanilang relatibong kantitatibong posisyon sa lipunan.
Binigyan din niya ng atensyon ang paggiit ni Lenin na, "Ang sosyalisasyon ng paggawa ng kapitalistang produksyon ay hindi lang mga tao na nagtrabaho sa isang bubong (iyan ay maliit na bahagi lamang sa proseso), kundi sa konsentrasyon ng kapital kasabay ng ispesyalisasyon ng panlipunang paggawa, sa pagbaba sa bilang ng mga kapitalista sa bawat sangay ng industriya at sa paglaki ng bilang ng hiwa-hiwalay na mga sangay ng industriya - sa maraming hiwa-hiwalay na mga proseso ng produksyon na pinagsanib sa isang panlipunang proseso ng produksyon." (Ito ay galing sa 1894 teksto: What the "Friends of the People" Are and How They Fight the Social-Democrats).
Sa pagkonsidera sa katangian ng sektor ng agrikultura, sabi niya na "Nagtrabaho ang magsasaka hindi para sa kanya kundi para sa pamilihan at naging ganap na umaasa sa pamilihan. Ang mga sentrong industriyal ang nagbibigay ng mga kagamitan ng produksyon at konsumsyon sa sektor ng agrikultura habang ang huli ay nagbibigay ng hilaw na materyales na kailangan sa industriya at makonsumong mga produktong agrikultural na kailangan sa mga lungsod at syudad.
"Ang pag-unlad ng panlipunang dibisyon ng paggawa at ang pangingibabaw ng ekonomiya ng kalakal sa buong lipunan ay hindi maiwasang tutungo sa ating pangalawang bahagi - ang paglaki ng populasyon sa kalungsuran at populasyong industriyal sa kapinsalaan ng populasyon sa kanayunan, agrikultural."
Kaya sa huli, umabot si Lagman sa kongklusyon na ang Pilipinas ay isang semi-pyudal at semi-kolonyal na estado na kapitalista ang moda ng produksyon kapwa sa mga sektor ng agrikultura at industriya, kapwa sa kalungsuran at kanayunan na bahagi ng estado; subalit dahil sa mga labi ng pyudalismo, papawiin pa nito ang mga labing pyudal sa rebolusyonaryong paraan para sa kapitalistang pag-unlad para sa komunistang rebolusyon. Walang kalitatibong kaibahan sa teorya ng tagapasimuno ng PKP na si Sison; sa halip pinalakas ni Lagman ang katulad na paniniwala sa ‘Demokratikong Rebolusyon' bilang hakbang pasulong sa ultimong sosyalistang rebolusyon. Sabi ni Lagman: "Sumama tayo at nagsikap na may namumunong papel sa burges-demokratikong rebolusyon dahil kailangan ng proletaryado ang pampulitikang demokrasya, dahil kailangan ng proletaryado ang panlipunang progreso, kahit pa burges na kaunlaran, para uunlad ito bilang uri at mabuo ang mga kondisyon para sa sosyalistang pakikibaka".
Para kay Lagman, hindi tulad ni Sison na nagkonsentra sa masang magsasaka sa kanayunan bilang rebolusyonaryong pwersa, absolutong kailangang kilalanin ang tunay na rebolusyonaryong pwersa sa kasalukuyan, ang proletaryado bilang tanging pwersa na sa ilalim ng kanyang liderato dapat ipatupad ang burges-demokratikong rebolusyon. Seryosong nagsisikap si Lagman na ang Maoistang tipo na makauring pagsusuri sa Pilipinas ay lipas na at kailangang maunawaan ng mga rebolusyonaryo na sa sektor ng agrikultura sa kanayunan ang relasyon ng produksyon ay sa esensya burges kahit hindi ito angkop sa klasikal ng mga katangian ng kapitalismo. Una sa lahat pinakita ni Lagman na "Sa makauring pagsusuri ni Sison, pinag-iba-iba niya ang magsasaka sa mayaman, gitna at maralita, at isinama pa sa batayang mga kategorya ng burgesya sa kanayunan, peti-burgesya sa kanayunan at semi-proletaryado, na pagkasunod-sunod. Pero hindi niya pinaliwanag ang sosyo-ekonomikong penomenon sa pag-iba-iba sa magsasaka, ang kanyang likas na koneksyon sa sosyo-ekonomikong ebolusyon sa lipunan, at ang kanyang kabuluhan at direksyon ng pag-unlad sa transisyon at transpormasyon ng moda ng produksyon."
Para kay Lagman, kinopya lamang ni Sison si Mao sa makauring pagsusuri dahil: "hindi niya tiningnan ang usaping ito bilang historikal na dis-integrasyon ng magsasaka kundi bilang "simpleng pag-iba-iba lang", hindi sa kanyang pagkabiyak at pagkawasak bilang uri na kapwa batayan at resulta ng isang umuunlad na bagong moda ng produksyon kundi simpleng paglitaw ng ‘hindi patas na pag-aari' pero nasa ilalim pa rin ng lumang moda ng pyudal na produksyon".
Nagpatuloy si Lagman na ang burgesya sa kanayunan mistulang hindi makausad sa simpleng reproduksyon ng kapital "dahil hindi lang sa mga labi ng pyudalismo sa kanayunan kundi dahil din sa monopolyo kapitalismo na bumansot sa pag-unlad ng pambansang kapitalismo sa Pilipinas. Pero ang kabiguan ng burgesya sa kanayunan na makalikom ng kapital sa patuloy na paraan ay hindi nagkahulugan na nasa loob sila ng balangkas ng pyudal na moda o hindi-pa-kapitalista na yugto sa pag-unlad gaya ng nakakatawa na sabihing ang Pilipinas ay hindi-pa-kapitalista o hindi kapitalista, sa batayan pyudal ang sistema, dahil hindi nito maabot ang mas abanteng yugto ng kapitalismo -- ang kanyang pambansang industriyalisasyon."
Sabi ni Lagman "Mula sa punto-de-bista sa batayang mga ideya ng Marxismo, isa lamang ang mas mataas pa kaysa interes ng proletaryado -- at ito ay walang iba kundi ang interes ng panlipunang pag-unlad, ang interes ng panlipunang progreso. Ang syentipikong sosyalismo ay kumakatawan hindi lang sa interes ng uring manggagawa, kundi sa lahat ng panlipunang progreso.
"Ang uring manggagawa ay kailangang aktibong sumali at magsikap na magampanan ang namunong papel sa demokratikong rebolusyon sa interes ng sosyalistang pakikibaka at sa interes ng panlipunang progreso sa pangkalahatan. At hindi pangunahin dahil ang proletaryado ay tumindig para sa interes ng magsasaka bilang uri o tumindig sa interes ng bayan kahit ano pa ang makauring komposisyon nito.
"Tumindig ang proletaryado sa pakikibaka ng magsasaka at sa pakikibaka ng buong bayan hangga't ito ay umaayon sa kanyang sosyalistang makauring pakikibaka at sa panlipunang progreso sa kabuuan. Ang suportahan ang demokratikong mga kahilingan ng magsasaka na magsilbi sa panlipunang pag-unlad at sa makauring pakikibaka ay tiyak na hindi nagkahulugan ng pagsuporta sa peti-burgesya gaya ng pagsuporta sa liberal na mga kahilingan ay hindi nagkahulugan ng pagsuporta sa pambansang burgesya.
"Ito ang batayan, isang napaka-pundamental na usapin para sa isang Marxista-Leninista na alam ang kanyang teorya sa makauring pakikibaka. Ngayon, paano tamang maintindihan ng uring manggagawang Pilipino ang "demokratikong rebolusyon ng bayan" kung, sa halip na ipaliwanag ito mula sa istriktong makauring pananaw ng proletaryado, mula sa kanyang sosyalistang perspektiba, ito ay ekslusibong pinaliwanag mula sa pambansa-demokratikong interes ng bayan? Sasama at gagampan ba ng proletaryado ang namunong papel sa ganung rebolusyon, at isantabi ang kanyang sariling makauring pakikibaka, dahil naintindihan nito ang demokratiko at pambansang interes ng mamamayan?
(...) Ang mulat sa uri na proletaryadong Pilipino ay maging talibang mandirigma para sa kalayaan at demokrasya, hindi pangunahin dahil sa isang malalim na patriyotismo at demokratismo (kung saan marami sila) kundi pangunahin dahil tanging sa pampulitikang kalayaan lamang na ang kanyang uri at ang kanyang pakikibaka ay uunlad ng ganap at higit pang susulong ng malaya tungong sosyalismo."
Sa pagsusuma, salungat sa dalawang yugtong teorya, ang konsepto ni Lagman ng proletaryong rebolusyon ay ‘tuloy-tuloy' na rebolusyon, magsimula sa demokratikong rebolusyon at walang tigil na magtuloy-tuloy hanggang makompleto ang sosyalistang rebolusyon. Para sa kanya ito ay laban sa ‘kaisipan' ni Mao at ganap na nasa linya ng ‘Marxismo-Leninismo'.
Ang pangatlong punto sa kanyang atensyon ay atakehin ang mga taktika ng demokratikong rebolusyon na iniisip ng pasimuno ng PKP. Dito sa pagsusuma, naniwala si Lagman na:
a) Ang teorya ng ‘matagalang digmaan' ni Mao na angkop lamang sa isang depinidong pag-unlad ng makauring pakikibaka sa Tsina, ay hindi angkop sa Pilipinas;
b) Ayon kay Lenin "ang pagpili ng paraan ay nakasandal sa hinaharap na hindi natin tiyak na ma-determina", habang kay Sison, "iisa lamang ang daan, at ito ay ang daan ng armadong pakikibaka". Kaya sabi ni Lagman na ang rebolusyonaryong sitwasyon lamang ang makapagsabi sa mga paraan ng pakikibaka at paano ito ilunsad. Tinapos niya "Sa madaling sabi, ito ay dinamiko, mapanlikhang proseso na matamang sinubaybayan ang patuloy na hanayan at antagonismo ng makauring mga pwersa sa lipunan, ang kanyang kongkreto at saktong mga porma at paraan ng pakikibaka ay hinubog at "ginawa" ng masa mismo sa proseso ng kanilang rebolusyonaryong pagkamulat, at hindi lamang sa pamamagitan ng kanilang mulat, talibang mga elemento sa kanilang mga plenaryong pulong."
Ayon kay Lagman "Para kay Sison, ang armadong pakikibaka ang gumagawa ng rebolusyon, ito ang rebolusyon. Pero para kay Lenin, ang rebolusyon ang hahantong sa armadong pakikibaka, ang pag-unlad ng makauring pakikibaka sa kanyang pinakamatalas na porma."
c) Sa pagbaling ng atensyon mula sa uring manggagawa tungo sa masang magsasaka, iniwan ng Partido ang daan ng makauring pakikibaka at ang usapin ng liderato ng proletaryado at PKP. Para kay Lagman, ang pang-araw-araw na pakikibaka ng inaaping masa para sa kanilang mga kahilingan ay sa bandang huli dudulo sa rebolusyonaryong pag-igpaw; unang sa lahat dapat nating organisahin ang pang-araw-araw na mga pakikibaka na may pampulitikang layunin na paunlarin sila tungo sa ‘tuloy-tuloy' na rebolusyon sa pamumuno ng tanging rebolusyonaryong pwersa, ang proletaryado bilang sentral na bahagi.
d) Hindi maaring palitan ng Partido ang buong uring manggagawa at magsasaka, kahit pa kailangang ito ay maging taliba sa burges-demokratikong rebolusyon dahil ang rebolusyong ito ay sa esensya pinamunuan sa layuning makamit ang pampulitika at pang-ekonomiyang mga kondisyon para sa sosyalistang rebolusyon.
e) Dapat buuin ng uring manggagawa ang kanyang ‘independyenteng' makauring organo para lumaban para sa kanyang istorikal na misyon, sa Pilipinas, misyon na pangunahin ay ang burges-demokratikong rebolusyon. Nais ni Lagman na iugnay ang pang-araw-araw na pakikibaka ng uring manggagawa sa misyon ng demokratikong rebolusyon. Sabi ni Lagman:
"Ano dapat ang esensya ng programa ng isang proletaryong partido?
Wala iyong ibang esensya kundi organisahin ang makauring pakikibaka ng proletaryado at pamunuan ang pakikibakang ito, ang ultimong layunin nito ay agawin ng proletaryado ang pampulitikang kapangyarihan at ang pagtayo ng sosyalistang lipunan. Ang pakikibakang ito ng proletaryado, ang emansipasyong ito ng mga manggagawa ay kailangang gagawin mismo ng uring manggagawa."
Sa usapin ng programa ng Partido, naniniwala din siya sa minimum at maksimum na programa. Pero hindi tulad ng PKP na, ayon kay Lagman, pinababa ang usapin ng pagpabagsak sa kapitalismo sa usapin ng kapangyarihan ng bayan sa pamamagitan ng demokratikong rebolusyon at kaya naging simpleng bukambibig lamang ang maksimum na programa, ang pangunahing pokus ay dapat ang kabaliktaran: ang maksimum na programa ang motor na pwersa ng minimum na programa.
Maraming mga argumento at pagsusuri sa mga posisyon ng PKP na ginawa si Lagman para igiit ang kanyang sariling posisyon. Hindi natin sinuri ang lahat ng ditalye dahil isa itong pagsusuma at wala ng iba pa; sa kabilang banda, sinubukan lamang nating kunin ang pinaka-esensyal na mga elemento na makatulong sa atin para magkaroon ng malinaw na ideya sa mga posisyon ni Lagman.
Nasa harap natin ang isang tao na mistulang nabuhay sa ika-19 siglo bilang rebolusyonaryo. Matapos mabasa ang kanyang mga sinulat, naramdaman natin na:
1. Parang matindi ang determinasyon ni Lagman na maunawaan ang problema ng Pilipinas mula sa isang marxistang balangkas; katunayan, para sa kanya, ang unang pagtutol kay Sison, ang pasimuno ng PKP, ay ang kakulangan ng pagkakaugnay at katumpakan sa teoretikal na posisyon ni Sison. Sinikap ni Lagman na hanapin ang isang magkakaugnay na balangkas para magawang maunawaan ng uring manggagawa sa Pilipinas ang kanilang tungkulin sa kasalukuyan sa batayan ng partikular na sosyo-ekonomiko at pampulitikang sitwasyon sa Pilipinas at sa pangkalahatang imperyalistang kondisyon sa mundo. Bagama't pinakita niya ang intelektwal na kapasidad sa pagsisikap na makilala ang aktwal na moda ng produksyon sa Pilipinas na ayon sa kanya ay kapitalista ang katangian pero nabigo siya na iugnay ito sa partikular na yugto ng pag-unlad ng kapitalismo sa Pilipinas bilang integral na bahagi ng pandaigdigang historikal na kondisyon ng kapitalismo; at tila laging sumasagi sa isip ni Lagman ang imperyalismong US at walang pakialam sa imperyalismo sa pangkalahatan.
2. Para kay Lagman, ang batayang balangkas ay ganap na lokalisado sa loob ng arkipelago, na patagong sumusuporta sa kontra-rebolusyonaryong ideolohiya ng ‘Sosyalismo sa isang bansa', at pinaka-mahalaga ang kanyang balangkas ay walang anumang kaugnayan sa tunay na ebolusyon ng galaw ng pandaigdigang kapitalismo sa isang banda at sa kabilang banda sa tunay na porma, laman at mga paraan ng makauring pakikibaka ng uring manggagawa sa kasalukuyan. Parang hindi niya masyadong pinansin ang napakapundamental na usapin sa ebolusyon ng kapitalismo bilang pandaigdigang penomenon at paano din nito kinukontrol ang ebolusyon ng kapitalismo sa Pilipinas. Sa halip masusundan sa kanyang paggigiit na sa panahon ng imperyalismo (na inilarawan natin na panahon ng pagbulusok-pababa ng pandaigdigang kapitalismo, dahil mahalaga na pag-ibahin ang panahon sa huling bahagi ng ika-19 siglo na kakitaan ng labis na pagmamadali ng imperyalistang mga kapangyarihan na sakupin ang hindi pa nasakop na mga teritoryo, at sa panahon na binuksan ng Unang Digmaang Pandaigdig kung saan ang imperyalistang mga kapangyarihan ay makapagpalawak lamang sa kapinsalaan ng kanilang mga katunggali - na palatandaan ng pagpasok ng kapitalismo sa kanyang pagbulusok-pababa) ay posible pa rin sa kapitalismo na maging progresibo sa isang bahagi gaya ng Pilipinas bagamat nadiskubrehan din niya ang dahilan ng kahirapan ng kapitalistang pag-unlad sa Pilipinas na ipinataw ng imperyalismong US at ng mga labi ng pyudalismo. Para sa kanya ang walang sagabal na kapitalistang pag-unlad ay nakasandal sa pampulitikang pagkilos ng demokratikong rebolusyon na pamunuan ng proletaryado anuman ang materyal na kondisyon ng pandaigdigang kapitalismo.
3. Nabigo si Lagman na hawakan ang magkakaugnay na Marxistang balangkas para maintindihan ang pandaigdigang istorikal na kondisyon ng kapitalismo at makauring pakikibaka, ang katangian at paraan ng pakikibaka, ang papel ng komunistang organisasyon at iba pa at kaya hindi niya nailugar ang kanyang sarili sa napakahalagang internasyunal na balangkas. Ang proletaryong rebolusyon ay isang internasyunal na penomenon at dapat unawain sa batayan ng iisa, magkakaugnay na pandaigdigang balangkas na sa pamamagitan nito makuha natin ang kailangang mga paliwanag, estratehiya at mga taktika para matagumpay na mailunsad ang rebolusyon at ang pampulitikang mga posisyon na depensahan sa isang partikular na istorikal na yugto at mga kondisyon sa alinmang bahagi ng mundo ngayon. Kung hindi, hindi mapagsilbihan ang proletaryong adhikain kundi kabaliktaran, makasira ito kahit pa kinikilala natin na sinikap ni Lagman sa abot ng kanyang makakaya na may proletaryong diwa at sinsiridad na resolbahin ang mga problema ng proletaryong rebolusyon sa batayan ng kanyang pagsubok na unawain ang Marxistang balangkas. Tila milya-milya ang kanya layo mula sa internasyunalistang posisyon na siyang pinaka-importanteng pundasyon ng proletaryong pampulitikang organisasyon ngayon tulad ng tumpak na binigyang diin ni Lenin sa kanyang bantog na April Theses.
4. Lagi siyang humalaw mula kina Marx, Engels at Lenin pero hindi masyado pinansin ang totoong konteksto ng naturang mga asersyon, hinugot sila na mga walang kondisyon na katotohanan na independyente sa istorikal na yugto ng kapitalismo at makauring pakikibaka bagama't giniit niya na walang kilalanin na Bibliya. Hindi rin niya masyado pinansin ang proseso ng ibayo pang pagpalalim mismo ng talibang mga rebolusyonaryo.
5. Ang Partido Komunista ng Pilipinas ay binuo sa 1930 at mula ng isilang ay nasa balangkas na ito ng Stalinista at Maoistang kontra-rebolusyonaryong tunguhin na sumakop sa masa ng uring manggagawa sa buong mundo bilang resulta ng istorikong pagkatalo ng internasyunal na alon ng proletaryong rebolusyonaryong pakikibaka. Kahit pa sa matinding rebolusyonaryong determinasyon, diwa at komitment sa sosyalismo biktima din si Lagman nito. Para din sa kanya, may umiiral na entidad tulad ng Leninismo na sa pagkaalam natin, isang termino na ginawa ni Stalin at epektibong ginamit bilang makapangyarihang pampulitikang ideolohikal na armas ng kontra-rebolusyon. Ang posisyon ng demokratikong rebolusyon sa ilalim ng liderato ng proletaryado, ang usapin ng pambansang kalayaan at sariling pagpapasya ng mga bansa ay nagmula sa ganitong pampulitikang ideolohikal na batayan. Mula kay Stalin at Mao namana niya ang teorya sa pakikipag-isang prente at ‘digmaang bayan'.
6. Kung ang usapin ng makauring pakikibaka ang pag-uusapan, ang teorya ni Lagman ang may mas mapaminsalang epekto sa proseso ng pagkamulat dahil nanawagan siya sa uring manggagawa na makibaka para sa pampulitikang demokrasya sa yugto ng dekadenteng kapitalismo. May mali siyang pagtaya na ang pagkabuo ng isang bagong demokratikong kaayusan (gaya sa bagong demokrasya ni Mao sa Tsina ang esensya) ay makatulong para sa proletaryado para sa pag-organisa at paghahanda sa sarili para sa proletaryong rebolusyon. Kaya maliit lamang ang pundamental na kaibahan sa teoretikal na posisyon ni Sison at ng kay Lagman bagama't direktang pinuntirya ng palaso ng kanyang pampulitikang kritik laban kay Sison. Kaya ang buong kritik at debate ay tila nasa parehong kontra-rebolusyonaryong tereyn gaya ng sinasabing malaking debate sa pagitan ng linyang Ruso at linyang Tsino sa mga Partido Komunista sa iba't-ibang bahagi ng mundo kung saan lahat sila ay matagal ng napunta sa kampo ng kontra-rebolusyon, sa dekada 50 at 60.
7. Bagama't pinagtanggol ni Lagman ang posisyon na ang partido ay hindi hahalili sa buong uri, pero naniwala siya na ang papel ng partido ay organisahin ang uring manggagawa at iba pang pinagsamantalahang istrata para sa makauring pakikibaka kahit na sa kasalukuyang istorikal na yugto ng kapitalismo at makauring pakikibaka. Ayon sa kanaya dapat mayroon pa ring kontrolado na permanenteng pangmasang organisasyon ang partido komunista. Wala siyang alam sa materyal na kondisyon ng makauring pakikibaka kung saan lumitaw ang Partido Komunista at ang materyal na kondisyon kung saan hindi ito iiral bilang partido. Para sa kanya, dapat gamitin ng partido komunista ang parlyamentaryong makinarya, unyon at sa lahat ng ito ang uring manggagawa ay manatili sa ‘independyenteng' makauring katangian. Pero ang kongkretong pampulitikang teoretikal na mga aspeto na mahalaga para kilalanin ang independyenteng makauring katangian sa istorikal na yugto ngayon, ay hindi pinaksa ni Lagman at kaya ang paggiiit ng independensya ay nanatiling napakalabo.
8. Ang pag-unawa ni Lagman sa imperyalismo ay nagdala sa kanya sa posisyon na ang ilang maunlad na mga bansa ay imperyalista at ang ibang atrasadong mga bansa gaya ng Pilipinas ay sinakop at pinagsamantalahan ng una sa iba't-ibang paraan. Ang marxistang pag-unawa na ang imperyalismo bilang pinakataas na yugto ng pandaigdigang kapitalismo na nagkahulugan din ng simula ng yugto ng pagbulusok-pababa ay hindi malinaw sa kanya. Hindi malinaw sa kanya na ang bawat pambansang praksyon ng kapital sa napaka-integradong pandaigdigang sistema ay hindi maaring hiwalay na bahagi sa buong dekadenteng sistema at kaya imperyalista. Kaya ang kanyang hindi istorikal at mali na pag-unawa ay malamang magdala sa kanaya sa napakadelikadong mga posisyon na itulak ang uring manggagawa sa kontra-rebolusyonaryong tereyn sa ayaw niya at sa gusto. Ang kanyang posisyon ay hindi pundamental na iba sa lahat ng tipo ng Kaliwa.
9. Sinabi ni Lagman na sa Marxismo "isa lamang ang mas mataas pa kaysa interes ng proletaryado: ang interes para sa panlipunang pag-unlad sa kabuuan", at dala ang lohikang ito nais niya na ang proletaryado ay lumaban para sa ‘demokratikong rebolusyon'. Ang problema ay, sa kabilang banda, na sa panahong ito "ang interes ng proletaryado" ay hindi na hiwalay mula sa "interes ng panlipunang pag-unlad sa kabuuan": kabaliktaran, ang panlipunang pag-unlad ngayon ay nakasandal sa tagumpay ng internasyunal na proletaryong rebolusyon.
Sa kabuuan ang pananaw na hindi nagbabago ang Marxismo ay mahigpit na kumapit sa kanya at nanatili siyang bilanggo sa Stalinista, Maoista na kontra-rebolusyonaryong balangkas sa kabila ng kanyang layuning itakwil ito at pupunta sa proletaryo rebolusyonaryong tereyn. Tila ibayo pa niyang pinalakas ang ganap na Kaliwa at kontra-rebolusyonaryong mga posisyon ni Sison na may mas magaling na pampulitikang teoretikal na argumento at katwiran sa kabila ng kanyang matinding determinasyon na magkaroon ng aktibong papel sa proseso ng pagpahina ng kapit ng kontra-rebolusyonaryong ideolohiya ni Sison sa uring manggagawa sa Pilipinas. Kaya sa kabuuan laban sa kanyang pampulitikang kagustuhan, komitment at layunin, sa realidad at esensya ay naging mas magaling siya na Sison, isang mas magaling na sosyal-demokrata at bilang resulat (hindi natin mapigilang igiit na sa kabila ng ating respeto sa kanyang intelektwal na kapasidad, rebolusyonaryong determinasyon at masigasig na pagsisikap para mahawakan ang Marxistang balangkas) ang kanyang mga pagkilos ay nakapagpalakas lamang sa mga pwersa ng kontra-rebolusyon kahit pa buong puso niya itong kinasusuklaman at seryosong kumikilos para sa tagumpay ng rebolusyon.
IKT, 20/07/2006
Gaya ng parating binigyang-diin ni Marx, hindi pinalampas ng peligrong ito ang uring manggagawa sa kanyang panahon, sa ika-19 siglo. Sa isang lipunang nasa mabilis na ebolusyon, ang proletaryado sa matagal na panahon ay nabigatan sa mga lumang tradisyon ng kanyang pinagmulan: ang mga labi ng lipunang artisano, sa panahon ni Babeuf, sa kanyang pakikibaka laban sa pyudalismo kasama ang burgesya. Sa gayon ang mga tradisyong sektaryan, konspiratoryal o republikano sa panahong wala-pa ang 1848 ay patuloy na gumugulo sa Unang Internasyunal, na itinatag sa 1864. Sa kabilang banda, sa kabila ng nangyayaring mabilis na pagbabago, ang panahong ito ay nakalagay sa isang yugto ng buhay ng lipunan: ang pasulong na yugto ng kapitalistang moda ng produksyon. Ang buong yugtong ito ay nagpataw ng ispisipikong kondisyon sa pakikibaka ng uring manggagawa: ang posibilidad sa tagumpay ng tunay at matagalang kagalingan ng kondisyon ng pamumuhay mula sa masaganang kapitalismo, pero sa kabilang banda sa imposibilidad na durugin ang sistema dahil ito ay masagana.
Ang kaisahan ng ganitong balangkas ay nagbigay ng tuloy-tuloy na katangian sa iba't-ibang yugto ng kilusang manggagawa sa ika-19 siglo. Ang mga paraan at kagamitan sa makauring pakikibaka ay pinainam at nilubos sa progresibong paraan, sa partikular ang mga unyon bilang porma ng organisasyon. Sa bawat isa ng mga yugtong ito, ang mga pagkakatulad sa nagdaang yugto ay mas importante kaysa mga pagkakaiba. Sa ganitong mga kondisyon, ang kadenang-bola ng tradisyon ay hindi gaanong mabigat para sa mga manggagawa: sa pangkalahatan, ang nakaraan ay nagtuturo sa daraanan.
Subalit ang sitwasyong ito ay radikal na nagbago sa bukang-liwayway ng ika-20 siglo. Karamihan sa mga instrumentong nilikha ng uring manggagawa sa nagdaang mga dekada ay hindi na magagamit: lumalala pa, sila ay naging anti-manggagawa at naging mga sandata ng kapital. Totoo ito sa mga unyon, pangmasang mga partido, partisipasyon sa eleksyon at parlyamento. Ito ay dahil ang kapitalismo ay pumasok na sa ganap na kaibang yugto sa kanyang ebolusyon: ang kanyang dekadenteng yugto. Ngayon ang konteksto ng proletaryong pakikibaka ay lubusang natransporma: mula ngayon, wala ng kahulugan pa ang pakikibaka para sa progresibo at matagalang kagalingan sa loob ng lipunang ito. Hindi lang ang hirap na hirap na kapitalismo ay hindi na makapagbigay, kundi ang kanyang mga kombulsyon ay nagsimulang wasakin ang mga ganansyang nakuha ng proletaryado sa nakaraan. Kaharap ang naghihingalong sistema, ang tanging tunay na pakinabang ng proletaryado ay wasakin ang sistema.
Ang unang pandaigdigang digmaan ay hudyat ng paghiwalay ng dalawang yugto sa buhay ng kapitalismo. Ang mga rebolusyonaryo - at ito ang dahilan bakit sila mga rebolusyonaryo - ay nakaunawa na pumasok na ang sistema sa panahon ng kanyang pagbulusok-pababa. Inihayag ng Komunistang Internasyunal, sa kanyang plataporma sa 1919 na: "Isang bagong panahon ang isinilang. Ang panahon ng pagkaagnas ng kapitalismo, sa kanyang internal na pagkawasak. Ang panahon ng komunistang rebolusyon ng proletaryado."
Sa kabilang banda, mayorya sa mga rebolusyonaryo ay may grabeng marka pa sa mga tradisyon ng nakaraan. Sa kabila ng kanyang napakalaking kontribusyon, hindi nagawang dalhin ng Ikatlong Internasyunal ang mga implikasyon sa kanyang lohikal na kongklusyon. Sa harap ng pagkanulo ng mga unyon, hindi nanawagan ang Komunistang Internasyunal sa kanilang pagkawasak kundi sa kanilang rekonstruksyon. Bagama't iginiit nito na ang "parlyamentaryong mga reporma ay nawalan na ng praktikal na kabuluhan sa masang manggagawa" at ang "sentro-de-grabidad ng pampulitikang buhay ay lubusan at pundamental ng nasa labas ng parlyamento" (Mga tesis sa Ikalawang Kongreso), nanawagan pa rin ang KI sa partisipasyon sa institusyong ito. Sa gayon, may kadalubhasaan pero nakapanlulumong nakumpirma ang mga salita ni Marx sa 1852. Matapos magkagulo ang proletaryado nang pumutok ang imperyalistang digmaan, ang bigat ng nakaraan ay sa malaking bahagi responsable din sa kabiguan ng rebolusyonaryong alon na nagsimula sa 1917, at sa sumunod na kakila-kilabot na kontra-rebolusyon sa loob ng kalahating siglo.
Sagabal na sa nagdaang mga pakikibaka, "ang tradisyon ng patay na mga henerasyon" ay isa ng kaaway ng mga pakikibaka na mahirap talunin sa ating panahon. Para magtagumpay, nasa proletaryado ang pagpapasya na itapon ang walang silbing damit sa nakaraan at isuot ang damit na angkop sa mga pangangailangan sa kanyang pakikibaka sa "bagong panahon" ng kapitalismo. Dapat malinaw niyang maunawaan ang mga kaibahan na naghiwalay sa pasulong na yugto ng kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto, sa usapin kapwa sa buhay ng kapital at sa mga layunin at paraan ng kanyang sariling pakikibaka.
Ang sumunod na teksto ay isang kontribusyon sa ganitong kaalaman. Bagama't inihayag ito sa hindi karaniwang paraan, tingin namin kailangang ipakita ang mga katangian ng dalawang yugto na magkatabi, para bigyang-diin kapwa ang umiiral na pagkakaisa sa loob ng dalawang yugto, at madalas signipikanteng mga kaibahan ng bawat isa ng dalawang yugto. (Ang mga katangian ng pasulong na yugto ay nasa kaliwang kolum ng bawat pahina, ang mga katangian ng pagbulusok-pababa ay nasa kanan).
Ascendancy of capitalism | Decadence of capitalism |
Ang bansa | |
Isa sa mga katangian ng ika-19 siglo ay ang pagbubuo ng mga bagong bansa (Alemanya, Italya...), o ang nangangalit na pakikibaka para mabuo sila (Poland, Hungarya...). Hindi ito aksidental kundi pagtugon sa tulak ng dinamikong kapitalistang ekonomiya na nakitang ang bansa ang pinaka-angkop na balangkas para sa kanyang pag-unlad. Sa panahong ito, ang pambansang kalayaan ay may tunay na kahulugan: direkta itong bahagi ng pag-unlad ng produktibong mga pwersa at sa pagdurog sa mga imperyong pyudal (Rusya, Austria) na mga balwarte ng reaksyon. | Sa ika-20 siglo, ang bansa bilang balangkas ay masyado ng makipot para kontrolin ang produktibong mga pwersa. Tulad ng kapitalistang mga relasyon ng produksyon, naging aktwal ito na bilangguan sa produktibong mga pwersa. Dagdag pa, ang pambansang kalayaan ay naging ilusyon sa sandaling naobliga ang bawat pambansang kapital dahil sa kanilang mga interes na isanib ang mga sarili sa iba't-ibang malalaking imperyalistang bloke, at sa gayon itinakwil ang kalayaang ito. Ang mga halimbawa ng tinatawag na ‘pambansang kalayaan' ng siglong ito ay ang isang bansa mula sa isang dominadong teritoryo papunta sa iba. |
Pag-unlad ng bagong kapitalistang mga bahagi | |
Isa sa tipikal na penomena sa pasulong na yugto ng kapitalismo ay ang hindi patas na pag-unlad ng bawat bansa at ang partikular na istorikong mga kondisyon na sinagupa nila. Pinakita ng pinaka-maunlad na mga bansa ang daan pasulong sa ibang mga bansa , kung saan ang pagiging huli ay hindi malaking balakid. Kabaliktaran, ang huli ay may posibilidad na makahabol o malagpasan pa ang una. Ito ay sa katunayan, halos isang pangkalahatang patakaran: "Sa pangkalahatang konteksto ng ganitong kamangha-manghang pagsulong, ang paglago ng produksyong industriyal ng kinaukulang mga bansa ay nangyari sa sakdalang hindi patas na proporsyon. Nakita natin ang pinakamabagal na tantos ng pag-unlad sa industriyalisadong mga bansa sa Uropa na dati pinakaabante bago ang 1860. Naging triple ‘lang' ang produksyon sa Britanya, apat na beses ang produksyong Pranses, pero ang produksyon sa Alemanya ay tumaas ng pitong beses at ang produksyon sa Amerika sa 1913 ay labindalawang beses sa kanilang antas sa 1860. Lubusang binaliktad ng ganitong iba't-ibang tantos ng pag-unlad ang herarkiya ng kapangyarihang industriyal sa pagitan ng 1860 at 1913. Sa 1880, natalo ng USA ang Britanya bilang nangunguna sa pandaigdigang produksyon. Kasabay nito, nalagpasan ng Alemanya ang Pransya. Sa 1890 ang Britanya, nalagpasan ng Alemanya, ay nahulog sa ikatlong pwesto." (Fritz Sternberg, The Conflict of the Century). Kasabay nito, isa pang bansa ang umakyat sa antas ng modernong industriyal na kapangyarihan: ang Hapon at Rusya ay dumaan sa proseso ng napakabilis na industriyalisasyon, pero ito ay sinakal ng kapitalismong pumasok na sa kanyang dekadenteng yugto. Ang kapasidad ng mas atrasadong mga bansa na makahabol sa ganitong paraan ay resulta ng sumusunod na mga salik: 1) Ang kanilang internal na merkado ay maraming mga posibilidad bilang labasan para umunlad ang industriyal na kapital. Ang pag-iral ng malawak at relatibong maunlad na di-pa-kapitalistang mga sektor (mga artisano, at higit sa lahat, ang agraryong sektor) ang bumubuo ng matabang lupa na mahalaga para sa paglago ng kapitalismo. 2) Ang paggamit nila ng proteksyunismo laban sa mas murang kalakal ng pinakamaunlad na mga bansa ay nagpahintulot sa kanila na pansamantalang mapreserba ang pamilihan para sa kanilang sariling pambansang produksyon sa loob ng kanilang prontera. 3) Sa pandaigdigang saklaw, umiiral pa ang malawak na ekstra-kapitalistang pamilihan, sa partikular sa kolonyal na mga bansa na nasa prosesong masakop. Tatanggapin ng mga ito ang ‘labis' na kalakal na ginawa sa industriyalisadong mga bansa. 4) Ang batas ng suplay at pangangailangan ay gumagalaw pabor sa tunay na pag-unlad ng di-masyado maunlad na mga bansa. Sa antas na, sa panahong ito, sa pandaigdigang antas, malaki ang pangangailangan kaysa suplay, ang presyo ng kalakal ay nakabatay sa mas mataas na gastusin sa produksyon, i.e. sa di-masyado maunlad na mga bansa. Nagawa ng kapital ng mga bansang ito na makakuha ng sapat na tubo para sa tunay na akumulasyon (habang ang pinakamaunlad na mga bansa ay kumuha ng super-tubo). 5) Sa pasulong na yugto, relatibong limitado ang gastusing militar at madaling mabayaran ng, at napagtubuan pa, ng maunlad na industriyalisadong mga bansa, sa partikular sa porma ng kolonyal na pananakop. 6) Sa ika-19 siglo, ang antas ng teknolohiya, bagama't kumakatawan ito ng konsiderableng pag-unlad kumpara sa nagdaang yugto, ay di nangangailangan ng napakalaking puhunan ng kapital. | Ang panahon ng dekadenteng kapitalismo ay kinatangian ng imposibilidad na lilitaw ang bagong industriyalisadong mga bansa. Ang mga bansa na hindi nakahabol dahil sa kawalan ng panahon bago ang Unang Digmaang Pandaigdig ay sa dakong huli huminto sa ganap na di-pag-unlad, o nanatiling permanenteng atrasado kumpara sa mga bansang nasa itaas ng kastilyong buhangin. Ito ang nangyari sa malalaking bansa tulad ng India o China, kung saan ang 'pambansang kalayaan' o kahit ang kanilang tinatawag na 'rebolusyon' (pagtatayo ng marahas na porma ng kapitalismo ng estado) ay hindi sila pinahintulutang kumalas sa kawalang kaunlaran o kahirapan. Kahit ang USSR ay hindi nakaligtas sa patakarang ito. Ang kahindik-hindik na mga sakripisyong pinataw sa mga magsasaka at higit sa lahat sa uring manggagawa sa Rusya; ang malakihang paggamit sa halos libreng lakas-paggawa sa mga bilangguan; pagpaplano ng estado at monopolyo sa kalakalang panlabas - ang huli ay pinakita ng mga Trotskysita bilang ‘dakilang tagumpay ng uring manggagawa' at palatandaan ng 'abolisyon ng kapitalismo'; ang sistematikong pang-ekonomiyang pandarambong sa pananggalang na mga bansa ng silangang Uropa - lahat ng mga hakbanging ito ay hindi sapat para makahabol ang USSR sa ganap na industriyalisadong mga bansa at palayain ang sarili sa mga pilat ng kawalang kaunlaran at pagkaatrasado (cf. ang artikulo sa krisis ng USSR sa isyung ito). Ang imposibilidad na lilitaw ang bagong malaking kapitalistang mga bahagi sa panahong ito ay makita din sa katotohanan na ang anim na pinakamalaking industriyal na kapangyarihan ngayon (USA, Hapon, Rusya, Alemanya, Pransya, Britanya) ay nasa tuktok na ng punog-kahoy (bagama't sa magkaibang pagkahanay) sa bisperas ng unang digmaang pandaigdig. Ang kawalang kapasidad ng di-maunlad na mga bansa na itaas ang sarili sa antas ng pinaka-maunlad na mga bansa ay maipaliwanag sa sumusunod na katotohanan: 1) Ang pamilihang kumakatawan sa ekstra-kapitalistang mga sektor sa industriyalisadong mga bansa ay lubusan ng nasaid dahil sa kapitalisasyon ng agrikultura at sa halos lubos na pagkawasak ng mga artisano. 2) Sa ika-20 siglo ang proteksyunistang mga patakaran ay isang lubos na kabiguan. Sa halip na magbigay-ginhawa sa di-masyadong maunlad na mga ekonomiya, sinasakal nila ang pambansang ekonomiya. 3) Said na ang ekstra-kapitalistang pamilihan sa pandaigdigang saklaw. Sa kabila ng napakalaking pangangailangan ng ikatlong daigdig, sa kabila ng kanyang lubusang kahirapan, ang mga ekonomiya na hindi nagawang maging industriyalisado ay hindi bumubuo ng isang pamilihan dahil ganap na itong nawasak. 4) Ang batas ng suplay at pangangailangan ay gumagalaw laban sa anumang pag-unlad ng bagong mga bansa. Sa mundo kung saan said na ang pamilihan, mas marami ang suplay kaysa pangangailangan at ang presyo ay nakabatay sa pinakamababang gastusin sa produksyon. Dahil dito, ang mga bansa na may pinakamataas na gastusin sa produksyon ay napilitang ibenta ang kanilang kalakal sa mababang tubo o kahit malugi. Tiniyak nito na napakababa ang kanilang tantos ng akumulasyon at, kahit pa sa napakamurang lakas-paggawa, hindi nila makuha ang puhunang kailangan para makabili ng modernong teknolohiya. Ang resulta nito ay ang look na naghiwalay sa kanila mula sa malaking industriyalisadong mga kapangyarihan ay lalo lamang lumalawak. 5) Sa mundo na naging permanente na ang digmaan, ang gastusing militar ay naging napakabigat na pasanin, kahit pa sa pinakamaunlad na mga bansa. Dinala nito ang mga di-maunlad na bansa sa ganap na pagkabangkarota. 6) Ngayon, ang modernong industriyal na produksyon ay nangangailangan ng walang katulad na mas sopistikadong teknolohiya kasya nagdaang siglo; nagkahulugan ito ng konsiderableng antas ng puhunan at tanging ang maunlad na mga bansa lamang ang may kakayahan nito. Kaya ang teknikal na mga salik ay istriktong nagpapalubha sa pang-ekonomiyang mga salik. |
Mga relasyon sa pagitan ng estado at sibil na lipunan | |
Sa pasulong na yugto ng kapitalismo, may malinaw na paghihiwalay sa pagitan ng pulitika - larangan na nakareserba para sa mga ispesyalista na politiko - at ekonomiya, na nanatiling nasa kontrol ng kapital at pribadong mga kapitalista. Sa panahong ito, ang estado, bagama't nasa itaas na ng lipunan, ay sa kalakhan dominado pa rin ng iba't-ibang grupo at paksyon ng kapital na pangunahing nagpahayag sa kanilang mga sarili sa lehislatibong bahagi ng estado. Malinaw na dominado pa rin ng lehislatura ang ehekutibo: ang parlyamentaryong sistema, representatibong demokrasya, ay mayroon pang realidad, at isang arena kung saan maaring magtagisan ang iba't-ibang grupo. Dahil ang tungkulin ng estado ay panatilihin ang panlipunang kaayusan para sa interes ng kapitalistang sistema sa kabuuan at sa pangmatagalan, maaring ito ang panggalingan ng ilang mga reporma para sa manggagawa at laban sa marahas na pagmamalabis ng pagsasamantala na kailangan ng di-maampat na gana ng pribadong mga kapitalista (cf. ang '10-Hours Bill' sa Britanya, mga batas na naglimite sa paggawa ng kabataan, atbp). | Ang panahon ng dekadenteng kapitalismo ay kinatangian ng pagkontrol ng estado sa lipunan. Dahil dito, ang lehislatura, na ang inisyal na tungkulin ay katawanin ang lipunan, ay nawalan ng anumang kabuluhan sa harap ng ehekutibo, na nasa tuktok ng piramide ng estado. Sa panahong ito, nagkaisa ang pulitika at ekonomiya: ang estado ang naging pangunahing pwersa sa pambansang ekonomiya, ang kanyang tunay na tagapangasiwa. Kung gradwal man na integrasyon (ang haluang ekonomiya) o sa pamamagitan ng biglaang kontrol (ang ganap na estadipikadong ekonomiya), ang estado ay hindi na delegasyon ng mga kapitalista at iba't-ibang mga grupo: ito ay naging kolektibong kapitalista, pinapailalim ang lahat ng partikular na mga grupo sa kanyang patakarang bakal. Ang estado, bilang na-realisang pagkakaisa ng pambansang kapital, ay pinagtanggol ang pambansang interes kapwa sa loob ng isang partikular na imperyalistang bloke at laban sa karibal na bloke. Dagdag pa, direkta itong nangasiwa para tiyakin ang pagsasamantala at supilin ang uring manggagawa. |
Digmaan | |
Sa ika-19 siglo, ang digmaan ay may tungkulin na tiyaking ang bawat kapitalistang bansa ay may kaisahan at teritoryal na ekstensyong kailangan para sa kanyang pag-unlad. Sa ganitong punto, sa kabila ng dala nitong mga kalamidad, ito ang panahon ng progresibong katangian ng kapital. Samakatwid, ang mga digmaan ay limitado sa dalawa o tatlong bansa at may sumusunod na katangian:
Totoo ito, halimbawa sa mga digmaang Franco-German, Austro-Italian, Austro-Prussian, at Crimean. Ang digmaang Franco-German ay tipikal ng ganitong klaseng digmaan:
Hinggil sa mga digmaang kolonyal, ang kanilang layunin ay manakop ng bagong pamilihan at mga reserbang hilaw na materyales. Sila ay resulta ng paligsahan ng kapitalistang mga bansa na tinulak ng kanilang pangangailangang magpalawak, para hatiin ang bagong mga rehiyon sa mundo. Sa gayon, bahagi sila ng pagpalawak ng buong kapitalismo, ng pandaigdigang produktibong mga pwersa. | Sa panahon na hindi na usapin ang pagtatayo ng bago, mabubuhay na mga bansa, nang ang pormal na kalayaan ng bagong mga bansa ay sa esensya resulta ng mga relasyon sa pagitan ng malalaking imperyalistang mga kapangyarihan, ang mga digmaan ay hindi na mula sa pang-ekonomiyang nesisidad sa pagpapaunlad ng produktibong mga pwersa, kundi sa esensya pulitikal ang dahilan: ang balanse ng pwersa sa pagitan ng mga bloke. Wala ng 'pambansang' mga digmaan gaya ng sa ika-19 siglo: sila ay mga imperyalistang digmaan. Hindi na sila para sa pagpapalawak ng kapitalistang moda ng produksyon, kundi ekspresyon ng imposibilidad ng kanyang ekspansyon. Hindi na sila naglalayong hatiin ang mundo, kundi muling hatiin ang daigdig sa sitwasyon na ang bloke ng mga bansa ay hindi na uunlad, kundi mapanatili lamang ang kanyang kapital sa direktang kapinsalaan ng karibal na bloke: ang ultimong resulta ay ang pagkawasak ng pandaigdigang kapital sa kabuuan. Naging pangkalahatan na ang mga digmaan ngayon sa buong daigdig at nagbunga ng napakaraming antas ng destruksyon para sa buong pandaigdigang ekonomiya, papunta sa pangkalahatang barbarismo. Gaya sa 1870, ang mga digmaan sa 1914 at 1939 sabong ng Pransya laban sa Alemanya, pero sapol agad ang mga pagkakaiba, at sa mga pagkakaibang ito makita ang pagbabago sa katangian ng mga digmaan mula sa ika-19 siglo hanggang sa ika-20 siglo:
|
Mga krisis | |
Sa mundo ng di-patas na pag-unlad, sa di-patas na internal na pamilihan, ang mga krisis ay tanda ng di-patas na pag-unlad ng produktibong mga pwersa sa iba't-ibang bansa at iba't-ibang sangay ng produksyon. Sila ay mga ekspresyon ng katotohanan na ang dating pamilihan ay nasaid at kailangan ang panibagong ekspansyon. Sa gayon, sila ay pasumpong-sumpong (kada 7-10 taon - ang panahon ng amortisasyon ng permanenteng kapital) at naresolba sa pagbubukas ng panibagong pamilihan. Kaya mayroon silang sumusunod na katangian: 1) Biglaan silang puputok, sa pangkalahatan matapos bumagsak ang stock-market; 2) Panandalian lang sila (1-3 taon para sa pinakamalaki); 3) Hindi sila kumalat sa lahat ng mga bansa. Sa gayon,
Pagkatapos nito, ang halinhinang industriyal ay kumalat sa lahat ng maunlad na mga bansa pero ganun pa man, nakaligtas ang Amerika sa resesyon sa 1900-1903 at Pransya sa resesyon sa 1907. Sa kabilang banda, ang krisis sa 1913, na nauwi sa unang pandaigdigang digmaan, ay tumama sa bawat bansa. 4) Hindi sila kumalat sa lahat ng sangay ng industriya. Kaya,
5) Nauwi sila sa panibagong yugto ng industriyal na pag-unlad (ang datos-ng-pag-unlad mula sa Sternberg sa itaas ay mahalaga sa puntong ito). 6) Hindi sila nagtulak ng kondisyon para sa isang pampulitikang krisis ng sistema, laluna para sa pagputok ng isang proletaryong rebolusyon. Sa huling puntong ito, bigyang diin natin ang pagkakamali ni Marx ng sinulat niya, matapos ang karanasan sa 1847-48, "Posible lamang ang panibagong rebolusyon matapos ang panibagong krisis. Pero pareho sila na hindi mapigilan" (Neue Rheinische Zeitung, 1850). Ang kanyang pagkakamali ay hindi ang pagkilala sa nesisidad ng isang krisis para maging posible ang rebolusyon, ni ang pahayag na may kasunod na panibagong krisis (ang krisis sa 1857 ay mas marahas pa kaysa 1847), kundi ang ideya na ang mga krisis sa panahong ito ay isa ng mortal na mga krisis ng sistema. Kalaunan, malinaw na itinuwid ang kamaliang ito ni Marx, at dahil alam niya na ang obhetibong kondisyon para sa rebolusyon ay hindi pa hinog tinuligsa niya ang mga anarkista sa loob ng International Workingmen's Association, dahil nais ng huli na lagpasan ang kailangang mga yugto. Sa magkatulad na dahilan, sa 9 Septyembre 1870, binalaan niya ang mga manggagawa sa Paris laban sa "anumang pagtatangka na ibagsak ang bagong gobyerno... na isang desperadong kahibangan" (Second Address of the General Council of the IWA on the Franco-German War). Ngayon, dapat kang maging anarkista o Bordigista para isipin na 'ang rebolusyon ay posible anumang oras' o ang materyal na kondisyon para sa rebolusyon ay umiral na sa 1848 o 1871. | Magmula sa pagpasok sa ika-20 siglo, ang pamilihan ay napag-isa at internasyunal na. Nawalan na ng kabuluhan ang internal na pamilihan (pangunahin dahil sa pagkawasak ng di-pa-kapitalistang mga sektor). Sa ganitong kondisyon, ang mga krisis ay manipestasyon, hindi sa pamilihan na temporaryong napakakipot, kundi ang kawalan ng posibilidad sa pandaigdigang ekspansyon ng pamilihan. Kaya pangkalahatan at permanente ang katangian ng mga krisis ngayon. Ang partikular na mga relasyon ng ekonomiya ay hindi na nakabatay sa relasyon sa pagitan ng produktibong kapasidad at hugis ng pamilihan sa takdang panahon, kundi sa esensya sa pampulitikang mga dahilan: ang halinhinan ng digmaan-destruksyon-rekonstruksyon-krisis. Sa ganitong konteksto, hindi na sa problema ng amortisasyon ng kapital nakabatay ang tagal ng mga yugto ng ekonomikong pag-unlad, kundi, sa mataas na antas, sa antas ng pagkasira ng nagdaang digmaan. Sa gayon maunawaan natin na ang tagal ng ekspansyon batay sa rekonstruksyon ay dalawang beses ang tagal (17 taon) matapos ang ikalawang digmaang pandaigdig kaysa una (7 taon). Kaiba sa ika-16 siglo, na kinatangian ng 'laisser-faire', ang lawak ng resesyon sa ika-20 siglo ay nilimitahan sa pamamagitan ng artipisyal na mga hakbangin na pinatupad ng estado at ng kanyang mga institusyon sa pananaliksik, mga hakbanging naglalayong maantala ang pangkalahatang krisis. Ito ay aplikable sa lokalisadong mga digmaan, ang pag-unlad ng produksyon ng armas at ng ekonomiya ng digmaan, ang sistematikong pag-imprinta ng pera at pagbenta ng mga kredito, pangkalahatang pagkalubog sa utang - ang kabuuang lawak ng pampulitikang mga hakbangin na nagsisikap kumalas sa istriktong ekonomikong galaw ng kapitalismo. Sa ganitong konteksto, ang mga krisis ng ika-20 siglo ay may sumusunod na katangian: 1) Hindi sila biglaang pumutok kundi umunlad sa progresibong paraan. Sa ganitong punto, sa simula ang krisis sa 1929 ay nagpakita ng ilang katangian sa mga krisis ng nagdaang siglo (biglaang pagbagsak matapos ang pagbagsak ng stock- market). Ito ay resulta hindi masyado sa ekonomikong kondisyon katulad sa nakaraan, kundi sa pagiging atrasado ng pampulitikang mga institusyon ng kapital, ang kanilang kawalan ng kapasidad na makahabol sa bagong ekonomikong kalagayan. Subalit kalaunan, ang malakihang interbensyon ng estado (ang New Deal sa USA, produksyon ng digmaan sa Alemanya, atbp...) ay nagpalawak sa mga epekto ng krisis ng isang dekada. 2) Nang magsimula na sila, magtagal sila sa mataas na panahon. Kaya, habang ang relasyon ng resesyon at prosperidad ay 1:4 sa ika-19 siglo (2 taon na krisis sa halinhinan na 10 taon), ang relasyon ng taas ng depresyon at taas ng pagbangon ay 2:1 sa ika-20 siglo. Sa pagitan ng 1914 at 1980, mayroong 10 taong pangkalahatang digmaan (hindi kasama ang permaneneteng lokalisadong mga digmaan), 32 taong depresyon (1918-22, 1929-39, 1945-50, 1967-80): kabuuang 42 taon na digmaan at krisis, laban sa 24 taon lang na rekonstruksyon (1922-29 at 1950-67). At ang halinhinan ng krisis ay hindi pa tapos... Datapwa't sa ika-19 siglo ang ekonomikong makinarya ay muling pinaandar ng kanyang sariling pwersa pagkatapos ng krisis, ang mga krisis sa ika-20 siglo ay, mula sa punto-de-bista ng kapitalista, ay walang ibang solusyon kundi pangkalahatang digmaan. Ang mga krisis na ito ay ang nalalapit na kamatayan ng sistema. Tumindig sila, para sa proletaryado, sa pangangailangan at posibilidad ng komunistang rebolusyon. Ang ika-20 siglo ay "panahon ng mga digmaan at rebolusyon" tulad ng sinabi ng Komunistang Internasyunal sa kanyang kongreso ng pagtatatag. |
Makauring pakikibaka | |
Ang mga porma ng makauring pakikibaka sa ika-19 siglo ay binatay kapwa sa mga katangian ng kapital sa panahong ito at sa katangian mismo ng uring manggagawa. 1) Ang kapital sa ika-19 siglo ay kalat-kalat pa sa napakaraming mga kapital: halos di umiral ang mga paktorya na may mahigit 100 manggagawa, mas komon ang mga empresang semi-artisano. Sa ikalawang hati lamang sa ika-19 siglo na nakita natin, sa paglitaw ng perokaril, ang malakihang introduksyon ng makinarya, ang pagdami ng mga minahan, ang pag-unlad ng malakihang industriyang alam natin ngayon. 2) Sa ganitong kondisyon, nangyari ang kompetisyon sa pagitan ng malaking bilang ng mga kapitalista. 3) Dagdag pa, hindi pa maunlad ang teknolohiya. Isang di-sanay na pwersang paggawa, pangunahin galing sa kanayunan, ang bumubuo sa unang mga henerasyon ng manggagawa. Ang pinaka-kwalipikadong mga manggagawa ay ang mga artisano. 4) Ang pagsasamantala ay nakabatay sa absolutong labis na halaga: mataas na araw-paggawa, napakababang sahod. 5) Bawat kapitalista, bawat paktorya, ay direkta at hiwalay na hinarap ang pinagsamantalahang mga manggagawa. Walang organisadong pagkakaisa ng mga kapitalista: sa ikatlong kwarto lamang ng siglo lumitaw ang unyon ng mga kapitalista. Sa hiwa-hiwalay na bangayang ito, bihirang hindi mag-isip ang mga kapitalista sa kahirapan ng karibal na paktoryang natamaan ng industriyal na kaguluhan - samantalahin ang sitwasyon para maagaw ang mga kliyente ng karibal. 6) Ang estado, sa pangkalahatan, nanatiling nasa labas ng mga kaguluhang ito. Papasok lamang ito kung ang kaguluhan ay naging ‘banta sa pampublikong kaayusan'. Sa uring manggagawa naman, maobserbahan natin ang sumusunod na katangian: 1) Tulad ng kapital, ito ay kalat-kalat. Ito ay uri na binubuo pa lang. Ang kanyang pinaka-militanteng sektor ay masyadong natali sa gawaing artisano at kaya malakas ang impluwensya ng korporatismo. 2) Sa pamilihang paggawa, ang batas ng suplay at pangangailangan ay direkta at lubusang gumagalaw. Sa panahon lamang ng mga yugto ng mabilisang ekspansyon ng produksyon, na nagbunga ng kakulangan ng mga manggagawa, ay epektibong malabanan ng mga manggagawa ang panghimasok ng kapital at makakuha ng substansyal na kagalingan sa sahod at kalagayan sa paggawa. Sa mga panahon ng pagsadsad, nawalan ng lakas ang mga manggagawa, nademoralisa at pinalampas ang ilan sa mga pakinabang na kanilang napanalunan. Ang ekspresyon ng ganitong penomenon ay ang katotohanan na ang pundasyon ng Una at Ikalawang mga Internasyunal - na nakitaan ng mataas na militansya ng uri - ay nangyari sa mga panahon ng ekonomikong kasaganaan (1864 sa IWA, 3 taon bago ang krisis sa 1867, 1889 sa Sosyalistang Internasyunal, sa bisperas ng krisis sa 1890-93). 3) Sa ika-19 siglo, ang emigrasyon ay isang solusyon sa kawalan ng trabaho at teribleng kahirapan na tumama sa proletaryado sa panahon ng halinhinang krisis. Ang posibilidad para sa importanteng mga sektor ng uri na pumunta sa bagong mundo kung ang kalagayan ng pamumuhay ay hindi na talaga kaya sa mga sentro ng kapital sa Uropa ang salik na pumigil sa halinhinang mga krisis na hahantong sa eksplosibong sitwasyon tulad ng Hunyo 1848. 4) Ang ganitong partikular na kondisyon ang nagtulak sa mga manggagawa na lumikha ng mga organisasyon para sa pang-ekonomiyang paglaban: ang mga unyon, na nagkahugis lamang sa lokal, propesyunal, ay limitado sa minorya ng mga manggagawa. Ang pangunahing porma ng pakikibaka - ang welga - ay partikularisado at pinaghandaan ng matagal, sa pangkalahatan ay naghihintay ng panahon ng kasaganaan bago harapin ang ganito o ganung sangay ng kapital, o kahit ang isang paktorya. Sa kabila ng mga ganitong limitasyon, ang mga unyon ay tunay pa rin na mga organo ng uring manggagawa, mahalaga hindi lang sa pang-ekonomiyang pakikibaka laban sa kapital, kundi bilang sentro ng buhay ng uri, paaralan ng pagkakaisa kung saan maunawaan ng mga manggagawa na bahagi sila sa komon na adhikain, bilang mga 'paaralan ng komunismo', kung gamitin ang salita ni Marx, na bukas sa rebolusyonaryong propaganda. 5) Sa ika-19 siglo, sa pangkalahatan ang mga welga ay matagal matapos; isa ito sa mga kondisyon ng kanilang epektibidad. Pinilit nila ang mga manggagawa n sumugal sa gutom; kaya kailangan na ihanda ang suportang pondo, ang 'caisses de resistance', at ang apela sa pinansyal na suporta mula sa ibang mga manggagawa. Ang katotohanan na ang ibang mga manggagawa ay nagtrabaho ay maaring positibong salik para sa mga manggagawa na nagwelga (sa pamamagitan ng pagbanta sa pamilihan ng kapitalistang sangkot sa kaguluhan, halimbawa). 6) Sa mga kondisyong ito, ang usaping pinansyal, materyal, pagtatayo ng organisasyon ay napakahalaga para maging epektibo ang pakikibaka ng mga manggagawa. Kadalasan prayoridad ang usaping ito kaysa tunay na pakinabang na posibleng maipanalo, at naging layunin na mismo (tulad ng pagbigay diin ni Marx, bilang sagot sa burgesya na hindi naintindihan bakit ang mga manggagawa ay maglaan ng mas malaking pera sa kanilang organisasyon kaysa maipanalo ng organisasyon sa kapital). | Ang makauring pakikibaka sa dekadenteng kapitalismo, sa punto-de-bista ng kapital, ay batay sa sumusunod na mga katangian: 1) Inabot ng kapital ang mataas na antas ng konsentrasyon at sentralisasyon. 2) Kumpara sa ika-19 siglo mahina ang kompetisyon sa punto-de-bista ng dami, pero mas matindi. 3) Mas maunlad ang teknolohiya. Mas kwalipikado ang pwersang paggawa: ang pinakasimpleng mga tungkulin ay ginagawa ng mga makina. May tuloy-tuloy na henerasyon ng uring manggagawa: maliit na bahagi lamang ng uri ang nagmula sa kanayunan, ang mayorya ay mga anak ng manggagawa. 4) Ang pangunahing batayan ng pagsasamantala ay pagkuha ng relatibong labis na halaga (pagpapabilis at pagpalaki ng produktibidad). 5) Laban sa uring manggagawa, mas mataas ang antas ng pagkakaisa at pagbubuklod ng mga kapitalista kaysa noon. Lumikha ang mga kapitalista ng ispisipikong mga organisasyon para hindi nila harapin ang uring manggagawa ng paisa-isa. 6) Direktang nanghimasok ang estado sa panlipunang labanan bilang kapitalista mismo o bilang ‘tagapamagitan', i.e. isang elemento ng kontrol kapwa sa antas ng pang-ekonomiya at pampulitikang labanan, para makontrol ang mga labanan sa loob ng ‘katanggap-tanggap' na mga hangganan, o para supilin sila. Mula sa punto-de-bista ng manggagawa, makilala natin ang sumusunod na katangian: 1) Ang uring manggagawa ay nagkakaisa at kwalipikado sa intelektwal na antas. Malayo na ang kaugnayan nito sa gawaing artisano. Ang mga sentro ng militansya ay makita sa malalaking modernong mga paktorya at ang pangkalahatang tendensya na lalagpas ang pakikibaka sa korporatismo. 2) Kaiba sa nagdaang panahon, ang malalaking mapagpasyang pakikibaka ay pumutok at umunlad nang ang lipunan ay nasa krisis (ang mga rebolusyon sa 1905 at 1917 sa Rusya ay lumitaw sa panahon ng matinding krisis bilang digmaan; ang dakilang internasyunal na alon sa pagitan ng 1917 at 1923 ay nangyari sa panahon ng mga kombulsyon - unang digmaan, pagkatapos ng pang-ekonomiyang krisis - naglaho lamang sa pang-ekonomiyang pagbangon ng rekonstruksyon). Kaya, kaiba sa dalawang nagdaang Internasyunal, ang Komunistang Internasyunal ay itinatag, sa 1919, sa panahon na napakatindi ang krisis, na nagbunga ng makapangyarihang pagsulong ng makauring militansya. 3) Ang penomena ng ekonomikong emigrasyon sa ika-20 siglo, laluna matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ay hindi, sa kanilang pinagmulan man o sa kanilang implikasyon, makumpara sa malalaking alon ng emigrasyon sa nagdaang siglo. Pinakita nila hindi ang istorikong ekspansyon ng kapital papunta sa bagong mga teritoryo, kundi ang imposibilidad ng pang-ekonomiyang pag-unlad sa dating mga kolonya; ang mga manggagawa at magsasaka sa mga dating kolonya ay napilitang umalis mula sa kanilang kahirapan papunta sa mga sentrong kapitalistang bansa kung saan iniwanan ng mga manggagawa sa nakaraan. Hindi sila nagbibigay ginhawa kung ang sistema ay pumasok na sa malalang krisis. Nang matapos ang rekonstruksyon, hindi na sagot ang emigrasyon sa problema ng kawalan ng trabaho, na tumama sa maunlad na mga bansa gaya ng nangyari sa di-maunlad na mga bansa sa nakaraan. Pinilit ng krisis ang uring manggagawa na sumandal sa pader at wala ng daan para makatakas. 4) Ang imposibilidad ng matagalang kagalingan na napanalunan ng uring manggagawa ay katumbas ng imposibilidad na panatilihin ang ispisipiko, permanenteng mga organisasyon batay sa pagtatanggol sa kanyang pang-ekonomiyang interes. Nawala na sa mga unyon ang tungkulin kung saan sila nilikha. Hindi na sila mga organo ng uri, at lalunang hindi na mga 'paaralan ng Komunismo', muli silang pinalakas ng kapital at isinanib sa estado, isang penomenong pinadali ng pangkalahatang tendensya ng estado na kontrolin ang buong lipunan. 5) Ang proletaryong pakikibaka ay nilagpasan ang istriktong ekonomikong kategorya at naging isang panlipunang pakikibaka, direktang kinumpronta ang etsado, naging pulitikal mismo at nangangailangan ng partisipasyon ng buong uri. Ito ang binigyang diin ni Rosa Luxemburg matapos ang unang rebolusyon sa Rusya, sa kanyang pampletong Mass Strike. Ganun din ang ideya na nasa pormula ni Lenin: "Sa likod ng bawat welga nakatago ang hydra ng rebolusyon". 6) Ang tipo ng pakikibaka na nangyari sa panahon ng pagbulusok-pababa ay hindi maaring paghandaan sa organisasyunal na antas. Ang mga pakikibaka ay ispontanyong puputok at kakalat. Mas nangyayari sila sa lokal, teritoryal na antas kaysa antas propesyunal; ang kanilang ebolusyon ay pahalang sa halip na patindig. Ito ang mga katangian na mangyayari sa rebolusyonaryong komprontasyon, kung saan hindi lang propesyunal na kategorya o mga manggagawa sa ganito o ganung mga manggagawa ang kumikilos kundi ang uring manggagawa sa kabuuan sa lawak ng isang geo-pulitikal na bahagi (ang probinsya, ang bansa). Magkahalintulad, hindi na maaring maunang paghandaan ng uring manggagawa ang materyal na mga pangangailangan ng pakikibaka. Sa pagkakaorganisa ng kapitalismo ngayon, ang tagal ng welga ay sa pangkalahatan hindi na epektibong sandata (ang buong mga kapitalista ay maaring tulungan ang apektado). Sa ganitong punto, ang tagumpay ng isang welga ay hindi na nakaasa sa pinansyal na pondong nakolekta mula sa mga manggagawa, kundi ang mahalaga ay ang kanilang kakayahang palawakin ang pakikibaka: ang paglawak lamang nito ang magbibigay banta sa buong pambansang kapital. Sa kasalukuyang yugto, ang pagkakaisa ng mga manggagawa sa pakikibaka ay hindi na usapin ng pinansyal na suporta mula sa ibang mga sektor ng mga manggagawa (ito ay artipisyal na pagkakaisa na madaling dadalhin ng mga unyon para ilihis ang mga manggagawa mula sa kanilang tunay na paraan ng pakikibaka). Ang mahalaga ay ang ibang mga sektor ay sasama sa pakikibaka. 7) Gaya ng ang organisasyon ng pakikibaka ay hindi mauuna sa pakikibaka kundi lilitaw mula dito, ganun din ang pagtatanggol-sa-sarili ng mga manggagawa, ang pag-armas sa proletaryado ay hindi maaring maunang paghandaan sa pamamagitan ng pagtago ng ilang armas sa mga kisame, tulad gaya ng iniisip ng mga grupong tulad ng Groupe Communiste International. Ito ay mga yugto ng proseso na hindi maabot kung hindi matapos ang nauunang mga yugto. |
Papel ng rebolusyonaryong organisasyon | |
Ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo na nilikha ng uri at ng kanyang mga pakikibaka, ay isang minoryang organisasyon na binuo batay sa isang programa. Ang kanyang mga tungkulin ay:
Kaugnay sa panghuling punto, sa ika-19 siglo ang rebolusyonaryong organisasyon ay may tungkuling simulan at organisahin ang nagkakaisang pang-ekonomiyang mga organo ng uri, sa batayan ng isang depinidong umuusbong na antas ng organisasyon na nilikha sa nagdaang mga pakikibaka. Dahil sa tungkuling ito, at sa konteksto ng yugto - ang posibilidad ng mga reporma at ang tendensya ng paglaganap ng repormistang mga ilusyon sa loob ng uri - ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo (ang mga partido ng Ikalawang Internasyunal) ay nahawa mismo sa repormismo, kung saan ipinagpalit ang ultimong rebolusyonaryong layunin sa kagyat na mga reporma. Nauwi ito sa pangangasiwa at pagpapaunlad sa pang-ekonomiyang mga organisasyon (mga unyon) bilang halos nag-iisang tungkulin (nakilala ito bilang ekonomismo). Minorya lamang sa loob ng organisasyon ng mga rebolusyonaryo ang tumutol sa ganitong ebolusyon at pinagtanggol ang integridad ng istorikong programa ng sosyalistang rebolusyon. Subalit, kasabay nito, isang bahagi ng minoryang ito, bilang reaksyon sa pag-unlad ng repormismo, ay nagpaunlad ng pananaw na salungat sa proletaryado. Ayon sa ganitong pananaw, ang partido lamang ang pinagmulan ng kamulatan, ang may-ari ng yari na na programa; sinunod ang iskema ng burgesya at ng kanyang mga partido, pinaniwalaan na ang tungkulin ng partido ay ‘representante' ng uri na may karapatan na magdesisyon para sa uri, laluna ang pag-agaw ng kapangyarihan. Ang ganitong pananaw, na tinatawag natin na halili-ismo, bagama't nahawa ang mayorya ng rebolusyonaryong kaliwa sa loob ng Ikalawang Internasyunal, ay may pangunahing teoretisyan na si Lenin (What is To Be Done? at One Step Forward, Two Steps Back). | Sa panahon ng pagbulusok-pababa, inalagaan ng organisasyon ng mga rebolusyonaryo ang pangkalahatang katangian sa nagdaang yugto, na may dagdag na salik na ang pagtatanggol ng proletaryado sa kanyang kagyat na interes ay hindi na hiwalay sa ultimong layunin na ngayon ay nakalagay na sa istorikal agenda. Sa kabilang banda, dahil sa huling punto, hindi na papel nito na organisahin ang uri: ito ay gawain mismo ng uri sa pakikibaka, patungo sa panibagong tipo ng organisasyon na kapwa ekonomiko - isang organisasyon sa kagyat na paglaban at pagtatanggol - at pulitikal, binibihasa ang sarili tungo sa pag-agaw ng kapangyarihan. Ang ganitong tipo ng organisasyon ay ang mga konseho ng manggagawa. Tanging sa paghawak sa lumang islogan ng kilusang manggagawa: "ang kalayaan ng mga manggagawa ay tungkulin ng mga manggagawa mismo", malabanan ng rebolusyonaryong organisasyon ang lahat ng halili-istang pananaw bilang batayan ng burges na pananaw sa rebolusyon. Bilang organisasyon, hindi tungkulin ng rebolusyonaryong minorya na gumawa ng isang plataporma ng kagyat na mga kahilingan para maunang pakilusin ang uri. Sa kabilang banda kailangang ipakita nito na siya ang pinaka-determinadong kalahok sa pakikibaka, ipaliwanag ang pangkalahatang oryentasyon ng pakikibaka at kondenahin ang mga ahente at ideolohiya ng burgesya sa loob ng uri. Sa panahon ng pakikibaka diinan nito ang pagpalawak, ang tanging daan tungo sa hindi maiwasang pagrurok ng kilusan: ang rebolusyon. Hindi ito tagamasid o tagadala ng tubig. Ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo ay naglalayong pasiglahin ang paglitaw ng mga sirkulo o grupo ng manggagawa at lumahok sa loob nito. Para magawa ito, kailangang kilalanin na sila ay temporaryo, di-pa hinog na mga porma, kung saan, sa kawalan ng anumang posibilidad na likhain ang mga unyon, ay tugon sa tunay na pangangailangan ng uri para sa muling pag-organisa at diskusyon habang hindi pa handa ang proletaryado na likhain ang kanyang ganap-na-porma na nagkakaisang organo, ang mga konseho. Batay sa katangian ng mga sirkulong ito, kailangang labanan ng organisasyon ng mga rebolusyonaryo ang anumang pagtatangkang itayo sa artipisyal na paraan, laban sa anumang ideya na gawin silang tulay-ng-transmisyon ng mga partido, laban sa anumang pananaw na sila ay binhi ng mga konseho o iba pang politiko-ekonomikong mga organo. Ang lahat ng ganitong pananaw ay makaparalisa lamang sa pag-unlad ng proseso sa pagkahinog ng makauring kamulatan at sa nagkakaisang sariling organisasyon. May kabuluhan lang ang mga sirkulong ito, magampanan lamang ang kanilang importanteng transisyunal na tungkulin, kung iwasan nilang gumawa ng di-luto na mga plataporma, kung manatili silang isang pulungan na bukas sa lahat ng manggagawa na interesado sa mga problemang kinaharap ng kanilang uri. Panghuli, sa napakabihirang sitwasyon kung saan ay nagkawatak-watak ang mga rebolusyonaryo, kasunod ng yugto ng kontra-rebolusyon na nagpabigat sa proletaryado sa loob ng kalahating siglo, ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo ay may tungkuling aktibong kumilos sa pagpapaunlad ng isang pampulitikang kapaligiran sa internasyunal na antas, sa pagpapasigla ng mga debate at diskusyon na bubukas sa proseso tungo sa pagtatayo ng internasyunal na partido ng uri. |
Ang pinakamalalim na kontra-rebolusyon sa kasaysayan ng kilusang manggagawa ay isang teribleng pagsubok para sa organisasyon ng mga rebolusyonaryo mismo. Ang nakaligtas lamang na mga tunguhin ay yaong, sa harap ng bagyo at tentasyon, nakaalam paano i-preserba ang pundamental na mga prinsipyo ng komunistang programa. Sa kabilang banda ang aktitud na ganito, na napakahalaga, ang ganitong kawalang tiwala sa lahat ng mga ‘bagong pananaw' sa pangkalahatan, ay naging behikulo para iwanan ang makauring tereyn sa ilalim ng matagaumpay na burges na ideolohiya - ang naturang mga aktitud ay nakaapekto para mapigilan ang mga rebolusyonaryo na maintindihan ang lahat ng mga implikasyon sa mga pagbabagong naganap sa buhay ng kapital at sa pakikibaka ng uring manggaga. Ang pinakamalaking misrepresentasyon ng ganitong penomenon ay ang pananaw na ang makauring mga posisyon ay ‘hindi nagbabago', na ang komunistang programa, na diumano lumitaw ng ‘buong-buo' sa 1848, ay ‘hindi kailangang baguhin ang tuldok o kuwit'.
Habang kailangang palaging magbantay laban sa mga modernistang pananaw na kadalasan ay walang ginawa kundi ipalaganap ang lumang kagamitan sa panibagong pakete, ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo ay kailangan, kung nais nitong magampanan ang mga tungkuling iniatang sa kanya ng uri, ay ipakita ang sarili na may kapasidad na maunawaan ang mga pagbabago sa buhay ng lipunan at ang mga implikasyon nito sa pagkilos ng uri at sa kanyang komunistang taliba.
Ngayon na ang lahat ng mga bansa ay nagpapakita na reaksyonaryo, ang organisasyon ng mga rebolusyonaryo ay kailangang labanan ang anumang ideya na suportahan ang tinatawag na mga kilusan para sa ‘pambansang kalayaan'. Ngayon na ang lahat ng mga digmaan ay may imperyalistang katangian, kailangang kondenahin nito ang anumang ideya sa partisipasyon sa mga digmaan ngayon, sa anumang kadahilanan. Ngayon na ang lipunang sibil ay nasanib na sa estado, ngayon na ang kapitalismo ay hindi na makabigay ng anumang tunay na mga reporma, kailangang labanan nito ang anumang partisipasyon sa parlyamento at moro-morong eleksyon.
Sa lahat ng panibagong pang-ekonomiya, panlipunan, at pampulitikang mga kondisyon na kinaharap ng makauring pakikibaka ngayon, kailangang labanan ng organisasyon ng mga rebolusyonaryo ang anumang ilusyon sa uri hinggil sa muling pagbubuhay sa organisasyon na hadlang na sa pakikibaka - ang mga unyon. Kailangang igiit nito ang mga paraan ng pakikibaka at porma ng organisasyon na lumitaw sa karanasan ng uri sa panahon ng unang rebolusyonaryong alon sa siglong ito: ang pangmasang welga, ang mga pangkalahatang asembliya, ang pagkakaisa ng pulitikal at ekonomiko, ang mga konseho ng manggagawa.
Panghuli, kung tunay siyang gagampan ng kanyang papel sa pagpasigla ng pakikibaka, sa pagbibigay oryentasyon nito tungo sa kanyang rebolusyonaryong kongklusyon, kailangang bitawan ng komunistang organisasyon ang mga tungkuling hindi na para sa kanya - ang mga tungkuling ‘organisahin' o ‘katawanin' ang uri.
Ang mga rebolusyonaryong nagkukunwari na ‘walang nagbago magmula sa nakaraang siglo'tila nais ang proletaryado ay maging tulad ni Babine, isang tauhan sa kwento ni Tolstoy. Bawat bagong makasalubong ni Babine, uulitin niya sa kanila ang kanyang sinabi sa huling taong nakasalubong niya. Kaya binubugbog siya sa maraming pagkakataon. Sa mananampalataya sa simbahan, ginamit niya ang mga salita para sa Dimonyo; nagsasalita siya sa uso na parang nakipag-usap siya sa isang ermitanyo. At ang walang swerteng si Babine ay binayaran ang kanyang kagaguhan ng kanyang buhay.
Ang kahulugan ng mga posisyon at papel ng mga rebolusyonaryo na sinasabi natin dito ay hindi ‘pag-iwan' o ‘rebisyon' sa marxismo. Kabaliktaran, nakabatay ito sa tunay na pagiging tapat sa esensya ng marxismo. Ang kapasidad na ito sa pag-unawa - laban sa mga ideya ng mga Menshevik - sa bagong mga kondisyon sa pakikibaka at ng kanilang implikasyon sa programa ang dahilan na aktibo at mapagpasyang nakaambag si Lenin at ang mga Bolsheviks sa rebolusyong Oktubre sa 1917.
Ganun din ang rebolusyonaryong paninindigan ni Rosa Luxemburg ng sumulat siya sa 1906 laban sa ‘tradisyunal' na mga elemento sa kanyang partido:
"Kung, bilang resulta, kailangang pundemental na rebisahin ng rebolusyong Ruso ang lumang paninindigan ng marxismo sa usapin ng pangmasang welga, ang marxismo pa rin batay sa kanyang pangkalahatang metodolohiya at punto-de-bista dahil doon, sa panibagong porma, ang nagtamasa sa tagumpay." (The Mass Strike)
1. Mula nang matalo ang dakilang internasyonal na rebolusyonaryong kilusan ng internasyonal na rebolusyonaryong daluyong sa kalagitnaan ng 1920s, walang ni-isang termino na mas binaliktad o inabuso kaysa yaong sa sosyalismo, komunismo at marxismo. Ang ideya na ang mga Stalinistang rehimen ng dating Eastern Bloc, o mga bansang tulad ng China, Cuba at North Korea ngayon, ay mga ekspresyon ng komunismo o marxismo ay tunay na malaking kasinungalingan sa ika-20 siglo, na sinadyang pinanatili ng lahat ng mga paksyon ng naghaharing uri mula sa dulong kanan hanggang sa dulong kaliwa. Sa panahon ng imperyalistang pandaigdigang gera sa 1939-45, ang katha-kathang "depensahan ang sosyalistang amang bayan" ay ginamit, kasama ang "anti-pasismo" at ang "depensahan ang demokrasya", para mobilisahin ang manggagawa kapwa sa loob at labas ng Rusya para sa pinakamalaking patayan sa kasaysayan ng sangkatauhan.
Sa panahon mula 1945-89, kung saan nangibabaw ang tunggalian sa pagitan ng dalawang imperyalistang bloke sa ilalim ng dalawang magkatunggaling kampo na pinamunuan ng Amerika at Rusya, ang kasinungalingan ay mas malawak na ginamit: sa silangan, para bigyang katwiran ang mga ambisyon ng Rusong kapital; sa kanluran, kapwa bilang ideolohikal na takip para sa imperyalistang tunggalian ("depensahan ang demokrasya laban sa totalitaryanismong sobyet") at bilang instrumento upang lasunin ang kamulatan ng uring manggagawa: itinuturo ang mga labor camps sa Rusya upang igiit sa sariling bayan ang mensahe-- kung 'yan ay sosyalismo, hindi ba dapat kapitalismo ang piliin mo, kahit pa man sa mga pagkakamali at mga pagkukulang nito? At ang paksang ito ay lalo pang kumalat at pinatingkad nang gumuho ang Bloke sa Silangan na di-umano ay nagkahulugan ng "kamatayan ng komunismo", "pagkabangkaruta ng marxismo", at maging katapusan na mismo ng uring manggagawa. Ang karagdagang laman sa gilingan ng burgesya ay mula sa "dulong" kaliwa ng kapitalismo, mga Trotskyista sa partikular--kahit pa man sa kanilang kritikal na pagtingin sa mga "burukratikong depormasyon" nito, na patuloy na kumikilala sa makauring pundasyon ng Stalinistang edipisyo.
2. Itong gabundok na tambak ng ideolohikal na pambabaluktot ay nagsilbi din para ikubli ang tunay na karugtong at tuloy-tuloy na pag-unlad ng marxismo sa ika-20 siglo. Ang mga pekeng tagapagtanggol ng marxismo -- mga Stalinista, Trotskyista, lahat ng klase ng "marxolohista", makabago at pilosopo -- ang nangingibabaw sa mata ng publiko, habang ang totoong mga tagapagtanggol ay naglaho sa mga sulok, tinaboy bilang walang kabuluhan na mga sekta at higit pa, bilang mga tira mula sa naglahong daigdig, na lalo pang sinusupil at pinatatahimik. Para muling buuin ang tunay na karugtong ng marxismo sa siglong ito, samakatwid, kailangang simulan sa kahulugan kung ano ang marxismo. Mula sa unang mga deklarasyon sa Manipesto ng Komunista sa 1848, ipinapaliwanag ng marxismo ang kanyang sarili hindi bilang produkto ng nabubukod na mga "palaisip" na henyo, kundi bilang teoritikal na ekspresyon ng totoo at buhay na kilusan ng proletaryado.
Kaya, ito ay walang iba kundi teorya ng pakikibaka at paglaban--isang teoryang patutunayan ang kanyang pagtindig sa adhikain ng pinagsamantalahang uri sa pamamagitan ng matatag na pagtatanggol sa kagyat at makasaysayang mga interes ng manggagawa. Sa pagtatanggol nito, habang nakabatay sa kapasidad na manatiling tapat sa pundamental at hindi mababagong mga prinsipyo tulad ng proletaryong internasyonalismo, ay kinakailangan din ang patuloy na pagpapayaman sa marxistang teorya sa tuwiran at buhay na ugnayan sa karanasan ng uring manggagawa. Dagdag pa, bilang produkto ng uri na naglalarawan sa kolektibong pagkilos at pakikibaka, ang marxismo mismo ay mapaunlad lamang sa pamamagitan ng organisadong kolektibidad -- sa pamamagitan ng mga rebolusyonaryong praksyon at partido. Kaya ang Manipesto ng Komunista ay lumitaw bilang programa ng unang marxistang organisasyon sa kasaysayan -- ang Liga Komunista.
3. Sa ika-19 siglo, nang ang kapitalismo ay lumalawak pa, isang sistema na nasa kanyang pasulong na yugto, hindi masyadong kinakailangan ng burgesya na itago ang mapagsamantalang kalikasan ng kanyang paghari sa pamamagitan ng pagkukunwari na ang itim ay puti at ang kapitalismo ay tunay na sosyalismo. Ang ideolohikal na pambabaluktot sa ganitong tipo ay higit sa lahat tipikal na makikita sa makasaysayang pagbulusok pababa ng kapitalismo, at pinakamalinaw na pinakita sa mga pagsisikap ng burgesya na gamitin mismo ang "marxismo" bilang instrumento ng mistipikasyon. Subalit kahit sa pasulong na yugto ng kapitalismo, ang walang awang panggigipit ng dominanteng ideolohiya ay kadalasan nagkahugis sa maling mga bersyon ng sosyalismo na ipinuslit sa loob ng kilusang manggagawa. Dahil dito, naobliga ang Manipesto ng Komunista na pag-ibahin ang sarili mula sa "pyudal", "burges" at "peti-burges" na sosyalismo, at ang marxistang praksyon sa loob ng Unang Internasyonal ay nakibaka sa dalawahang pakikidigma laban sa Bakuninismo sa isang banda, at Lassallean na "estadong sosyalismo" sa kabilang banda.
4. Ang mga partido ng Ikalawang Internasyonal ay itinatag sa batayan ng marxismo, at sa ganitong punto ay nagrepresenta ng isang mahalagang hakbang pasulong mula sa Unang Internasyonal, na isang koalisyon ng iba't-ibang tendensya sa loob ng kilusang paggawa. Pero dahil kumikilos sila sa panahon ng pambihirang kapitalistang pag-unlad, sa panahon na ang pakikibaka para sa mga reporma ang susing konsentrasyon ng enerhiya ng uring proletaryo, ang mga sosyal-demokratikong partido ay partikular na bulnerable sa presyur na mahigop sa loob ng kapitalistang sistema. Ang mga presyur ay makikita mismo sa loob ng mga partidong ito sa pamamagitan ng pag-unlad ng mga tunguhing repormista na nagsimulang mangatwiran na ang prediksyon ng marxismo hinggil sa hindi maiwasang pagbagsak ng kapitalismo ay dapat "baguhin" at isinulong ang pananaw hinggil sa posibilidad ng mapayapang ebolusyon patungong sosyalismo kahit walang anumang rebolusyonaryong pakikibaka.
Sa panahong iyon -- partikular sa huling bahagi ng 1890s at maagang bahagi ng 1900s -- ang pagpapatuloy ng marxismo ay dinadala ng "kaliwang" tendensya na kapwa siyang pinakamatatag na tagapagtanggol ng mga batayang marxistang prinsipyo, at ang unang nakakita sa bagong kalagayan para sa proletaryong pakikibaka na sumusulong habang ang kapitalismo ay umabot na sa hangganan ng kanyang paakyat na yugto. Ang mga pangalan na bumubuo ng kaliwang bahagi ng sosyal-demokrasya ay kilalang-kilala -- Lenin sa Rusya, Rosa Luxemburg sa Alemanya, Pannekoek sa Holland, Bordiga sa Italya -- pero mahalaga din na matandaan na ang mga militanteng ito ay hindi kumikilos ng hiwalay. Habang lalong lumawak ang pagdaloy ng oportunismo sa loob ng Internasyonal, naobliga silang kumilos bilang organisadong mga praksyon -- ang Bolshevik sa Rusya, grupong Tribune sa Holland, at iba pa, sa loob ng kani-kanilang mga partido at sa internasyonal.
5. Ang imperyalistang gera sa 1914 at ang rebolusyong Ruso sa 1917 ay parehong kumpirmasyon sa marxistang pananaw na ang kapitalismo ay hindi maiiwasang papasok sa "yugto ng panlipunang rebolusyon", at nagpasiklab ng pundamental na pagkahati sa kilusang paggawa. Sa unang pagkakataon, ang mga organisasyon na parehong tumutukoy kay Marx at Engels ay nakikita ang kanilang mga sarili na nasa magkabilang bahagi ng barikada: ang opisyal na mga sosyal-demokratikong partido, kung saan mayorya nito ay nahulog sa mga kamay ng mga naunang "repormista", sumuporta sa imperyalistang gera batay sa pagsangguni nito sa mga sinaunang mga sulatin ni Marx, at tinuligsa ang rebolusyong Oktubre sa pamamagitan ng pangangatwiran na ang Rusya ay dapat dumaan sa burges na yugto ng pag-unlad. Pero sa kanilang ginawa, tuluyan na silang tumungo sa kampo ng burgesya, naging mga sarhentong taga-rekrut para sa gera sa 1914 at sa bloodhounds sa kontra-rebolusyon sa 1918.
Malinaw na pinakita nito na ang pagsunod sa marxismo ay mapapatunayan hindi sa mga banal na deklarasyon o tatak ng partido kundi sa buhay na praktika. Ang kaliwang tendensya ang nag-iisang nagwagayway ng bandila ng proletaryong internasyonalismo sa panahon ng imperyalistang holocaust, na siyang nagsama-sama para ipagtanggol ang proletaryong rebolusyon sa Rusya, at siyang namuno sa mga welga at pag-alsa na pumutok sa maraming mga bansa pagkatapos ng gera. At ang tunguhin ding ito ang siyang naging batayang grupo nang itinatag ang Komunistang Internasyonal noong 1919.
6. Ang 1919 ang rurok ng rebolusyonaryong alon pagkatapos ng gera at ang mga posisyon ng Komunistang Internasyonal sa kanyang kongreso ng pagtatatag ay nagpahayag ng pinaka-abanteng mga posisyon sa proletaryong kilusan: para sa lubusang pagkalas sa mga sosyal-patriyotikong traydor, para sa mga paraan ng aksyong masa na hinihingi ng bagong yugto ng dekadenteng kapitalismo, para sa pagdurog sa kapitalistang estado, at para sa internasyunal na diktadura ng sobyet ng manggagawa. Ang programatikong kaliwanagan na ito ay nasalamin at ibinunga ng napakalaking lakas ng rebolusyonaryong agos, subalit inihanda din ito ng mga naunang kontribusyong pulitikal at teoritikal sa mga kaliwang praksyon sa loob ng mga lumang partido : kung kaya't, laban sa legalista at gradwalistang pananaw tungo sa kapangyarihan na siyang posisyon ni Kautsky, pinaliwanag at pinaunlad nila Luxemburg at Pannekoek ang pananaw sa pangmasang welga bilang batayang larangan ng rebolusyon; laban sa parlyamentaryong cretinism ni Kautsky, binangon nila Pannekoek, Bukharin at Lenin at dinalisay ang paggiit ni Marx sa pangangailangang durugin ang burges na estado at itayo ang "estado ng komyun". Ang mga teoritikal na pagpapaunlad na ito ay mahahalagang mga usapin sa praktikal na pulitika sa yugto kung saan nagbubukang-liwayway na ang rebolusyon.
7. Ang pag-atras ng rebolusyonaryong agos at ang pagkabukod ng rebolusyong Ruso ay nagbigay-daan sa proseso ng paghina kapwa sa loob ng Komunistang Internasyonal at kapangyarihang sobyet sa Rusya. Ang partidong Bolshevik ay lalong nasanib sa burukratikong makinarya ng estado na lumalaki sa baliktad na proporsyon sa sariling mga organo ng kapangyarihan at partisipasyon -- mga sobyet, komite sa pabrika at mga pulang kawal. Sa loob ng Internasyonal, ang mga pagsisikap na makakuha ng suportang masa ay nagbunga ng mga oportunistang "solusyon" -- lumalaking pagbibigay-diin sa pagkilos sa loob ng parlyamento at mga unyon, ang panawagan sa "mga mamamayan ng silangan" na mag-alsa laban sa imperyalismo, at higit sa lahat, ang patakaran ng pakikipag-isang prente na nagtapon sa lahat ng tagumpay sa kalinawan hinggil sa kapitalistang kalikasan ng mga sosyal-patriyotiko.
Pero gaya ng ang paglaki ng oportunismo sa Ikalawang Internasyonal ay nagbunsod ng proletaryong pagtugon sa porma ng kaliwang tendensya, ang paglaki ng oportunismo sa Ikatlong Internasyonal ay sinalubong din ng pagtutol ng mga tendensya ng kaliwang komunista -- marami sa kanilang tagapagsalita, gaya nila Pannekoek at Bordiga, ay pinatunayan ang mga sarili bilang pinakamagaling na tagapagtanggol ng marxismo sa lumang Internasyonal. Ang kaliwang komunista ay talagang isang internasyonal na tendensya at makikita sa maraming mga bansa, mula sa Bulgaria hanggang sa Britanya at mula sa Amerika hanggang sa Timog Aprika. Subalit ang kanyang pinaka-importanteng mga representante ay makikita sa mga bansa kung saan pinakamalakas ang marxistang tradisyon : Alemanya, Italya at Rusya.
8. Sa Alemanya, ang lalim ng marxistang tradisyon na sinabayan ng napakalaking pwersa mula sa aktwal na kilusan ng masang proletaryo, sa kasukdulan na ng rebolusyonaryong alon, ay nagbunga na ng ilang pinakaabanteng pampulitikang mga posisyon, partikular sa mga usaping parlyamentaryo at unyon. Pero ang kaliwang komunismo doon ay lumitaw bilang tugon sa unang mga palatandaan ng oportunismo sa Partido Komunistang Aleman at sa Internasyonal, at pinangunahan ng KAPD, binuo sa 1920 nang ang kaliwang oposisyon sa loob ng KPD ay pinatalsik sa hindi prinsipyadong maniobra. Kahit pinuna ng liderato ng KI na "kamusmusan" at "anarko-sindikalista", ang pagtakwil ng KAPD sa lumang parlyamentaryo at pang-unyong mga taktika ay nakabatay sa malalim na marxistang pagsusuri sa dekadenteng kapitalismo, kung saan naging lipas na ang mga taktikang ito at humihingi na ng mga bagong porma ng makauring organisasyon -- mga komite sa pabrika, at konseho ng manggagawa; ganun din ang masasabi sa pagtakwil nito sa lumang konsepto ng "pangmasang partido" ng sosyal-demokrasya pabor sa pananaw sa partido bilang nukleyus na may malinaw na programa -- pananaw na tuwirang namana mula sa Bolshevismo. Dahil sa mahigpit na pagtatanggol ng KAPD sa mga natamo nito laban sa pagbabalik ng mga lumang sosyal-demokratikong taktika, naging batayang elemento ito sa isang internasyunal na tunguhin na makikita sa maraming mga bansa, partikular sa Holland, na ang kanyang rebolusyonaryong kilusan ay mahigpit na nakaugnay sa Alemanya sa pamamagitan ng mga sulatin nina Pannekoek at Gorter.
Hindi ibig sabihin na ang kaliwang komunismo sa Alemanya sa maagang bahagi ng 20s ay hindi nagdurusa mula sa mga mahahalagang kahinaan. Ang tendensya nito na tingnan ang dekadenteng kapitalismo sa porma ng pangwakas na "krisis ng kamatayan" sa halip na isang mataas na proseso ay siyang naging dahilan kung bakit nakita ang pag-atras ng rebolusyonaryong alon at nadarang ito sa peligro ng boluntarismo; kaugnay nito ay ang kahinaan sa usapin ng organisasyon na tumungo sa wala sa panahon na pagkalas sa Komunistang Internasyonal at ang walang inabot na pagsisikap na magtayo ng bagong Internasyonal sa 1922. Ang mga bitak sa kanyang baluti ang naging balakid para malabanan ang alon ng kontra-rebolusyon na pumasok mula sa 1920s at nagresulta sa nakakapinsalang proseso ng pagkawatak-watak, nagbuo ng teorya sa pamamagitan ng ideolohiya ng "konseholismo" na tumanggi sa pangangailangan ng isang naiibang pampulitikang organisasyon.
9. Sa Italya, sa kabilang banda, ang kaliwang komunista -- na sa simula ay kontrolado ang mayoryang posisyon sa loob ng Partido Komunista ng Italya -- partikular na malinaw ang usapin sa organisasyon at hindi lang nakapaglunsad ng magiting na pakikibaka laban sa oportunismo sa lobb ng humihinang Internasyonal, kundi nagbunga din ng isang komunistang praksyon na nakaligtas sa pagkawasak ng rebolusyonaryong kilusan at napaunlad ang marxistang teorya sa panahon ng kadiliman ng kontra-rebolusyon. Pero sa panahon ng maagang bahagi ng 1920s, ang kanyang mga argumento pabor sa hindi paglahok sa burges na parlyamento, laban sa pagsanib ng komunistang taliba sa mga sentristang partido para mabigyang ilusyon ng "pangmasang impluwensya", laban sa islogan ng Pakikipag-isang Prente at sa "gobyerno ng manggagawa" ay nakabatay sa malinaw na pag-intindi sa marxistang pamamaraan.
10. Ang pagkabukod ng rebolusyon sa Rusya ay tumungo sa lumalaking paghihiwalay sa pagitan ng uring manggagawa at sa lalong naging burukratiko na makinarya ng estado -- ang pinakamasamang ekspresyon ng hiwalayang ito ay ang pagsupil sa mga rebolusyonaryong manggagawa at marino sa Kronstadt ng mismong Bolshevik na partido ng manggagawa, na lalo pang nasalubid sa estado.
Pero dahil sa ito ay isang tunay na proletaryong partido, ang Bolshevismo ay nagdulot din ng maraming internal na reaksyon laban sa sariling panghihina. Si Lenin mismo -- sa 1917 ang pinakamahusay na tagapagsalita ng kaliwang bahagi ng partido -- nagsagawa ng malubhang pagpuna na may kaugnayan sa pagdausdos ng partido tungo sa burukratismo, partikular sa panahon na malapit na siyang mamatay, at sa parehong panahon, si Trotsky ang naging pangunahing representante ng kaliwang oposisyon na naghahangad maibalik muli ang klase ng proletaryong demokrasya sa loob ng partido, at nakipaglaban sa pinakamasahol na ekspresyon ng Stalinistang kontra-rebolusyon, partikular ang teorya ng "sosyalismo sa isang bansa". Pero dahil sa kalakhan ay pinarupok ng Bolshebismo ang kanyang sariling papel bilang proletaryong taliba sa pamamagitan ng pagsanib sa estado, ang pinakamahalagang tendensya ng kaliwa sa loob ng partido ay napunta sa hindi masyadong kilala na mga personahe na siyang naging mas malapit sa uri kaysa estado.
Noong 1919, ang Grupo ng Demokratikong Sentralismo, na pinamunuan nila Ossinki, Smirnov at Sapranov ay nagsimulang nagbabala laban sa "unti-unting paglaho" ng mga sobyet at ang lumalaking pagtalikod sa mga prinsipyo ng Komyun ng Paris. Magkatulad na kritisismo ang nangyari sa 1921 ng Grupo ng Oposisyong Manggagawa na pinamunuan nila Kollantai at Shliapnikov, kahit na ang huli ay napatunayang hindi masyadong matatag at nagtagal kaysa grupong "Decist", na patuloy na gumagampan ng mahalagang papel sa buong 20s, at nagpaunlad ng mga katulad na pamamaraan sa kaliwang Italyano. Sa 1923, ang Grupo ng Manggagawa sa pamumuno ni Miasnikov ay nagpalabas ng Manipesto at nagsagawa ng mahalagang interbensyon sa mga welga ng manggagawa ng taong iyon. Ang kanyang mga posisyon at pagsusuri ay katulad ng sa KAPD.
Lahat ng mga grupong ito ay hindi lang lumitaw mula sa partidong Bolshevik; patuloy silang nakipaglaban sa loob ng partido para makabalik sa orihinal na mga prinsipyo ng rebolusyon. Subalit habang ang mga pwersa ng kontra-rebolusyon ay umaakyat na sa hirarkeya sa loob ng partido; ang susing isyu ay ang kapasidad ng iba't-ibang grupong oposisyon na makita ang totoong kalikasan ng kontra-rebolusyon at basagin ang anumang sentimental na katapatan sa kanyang organisadong ekspresyon. Ito ang nagpatunay sa pundamental na kaibahan ni Trotsky at sa kaliwang komunistang Ruso: habang ang una ay nanatili sa buong buhay niya na natali sa paniniwala sa pagtatanggol sa Unyong Sobyet at kahit sa proletaryong kalikasan ng mga Stalinistang partido, ang mga kaliwang komunista ay nakikita na ang tagumpay ng Stalinismo -- kasama ang "kaliwang" pihit nito, na nakakalito sa maraming tagasunod ni Trotsky -- ay nagkahulugan sa tagumpay ng kaaway sa uri at nagpahiwatig ng pangangailangan ng bagong rebolusyon.
Subalit, marami sa mga magagaling na elemento ng Trotskyistang oposisyon -- ang tinatawag na "ayaw sumunod" -- mismo ay tumungo sa posisyon ng kaliwang komunista sa huling bahagi ng 30s. Pero ang Stalinistang terror ay dumurog sa halos lahat ng mga grupong ito sa katapusan ng dekada.
11. Ang 1930s, sa mga salita ni Victor Serge, ay tinaguriang "hatinggabi ng siglo". Ang huling mga alipato ng apoy ng rebolusyonaryong agos -- ang pangkalahatang welga sa Britanya sa 1926, ang pag-alsa sa Shanghai sa 1927, ay napatay na. Ang mga partido komunista ay naging partido ng pambansang pagtatanggol; ang pasista at Stalinistang terror ay pinakamabangis doon mismo sa mga bansang pinakamalakas ang rebolusyonaryong kilusan; at ang buong kapitalistang mundo ay naghahanda para sa panibagong imperyalistang holocaust. Sa ganitong kondisyon, ang nakaligtas na rebolusyonaryong minorya ay nahaharap sa pagtapon, panunupil, at lalong pagkabukod. Habang ang uri sa pangkalahatan ay sumuko sa demoralisasyon at sa ideolohiya ng gera ng burgesya, hindi maaasahan ng mga rebolusyonaryo na magkaroon sila ng malawakang impluwensya sa kagyat na mga pakikibaka ng uri.
Ang pagkabigo ni Trotsky na maintindihan ito ay lalong umakay sa kanyang kaliwang oposisyon tungo sa oportunistang direksyon -- ang "French turn" tungo sa mga sosyal-demokratikong partido, kapitulasyon sa anti-pasismo, at iba pa -- sa bigong pag-asa na "makuha ang masa". Ang ultimong resulta ng tunguhing ito, para sa Trotskyismo sa halip na kay Trotsky mismo, ay ang integrasyon nito sa makinaryang pandigma ng burgesya sa panahon ng 1940s. Mula noon ang Trotskyismo, tulad ng sosyal-demokrasya at Stalinismo, ay naging bahagi na ng pampulitikang makinarya ng kapital, na kahit pa man sa lahat ng pagkukunwari nito, ay wala ng anupamang kinalaman sa pagpapatuloy ng marxismo.
12. Kabaliktaran sa ganitong linya, ang kaliwang praksyong Italyano sa pamamagitan ng rebyung Bilan ay angkop na ipinaliwanag ang tungkulin ng panahon: una, huwag magtraydor sa batayang mga prinsipyo ng internasyonalismo sa harap ng martsa papuntang gera; ikalawa, gumawa ng "pagtatasa" sa kabiguan ng rebolusyonaryong alon at sa rebolusyong Ruso sa partikular, at ipaliwanag ng mabuti ang mga wastong aral para magsilbing teoritikal na pundasyon sa mga bagong partido na lilitaw sa darating na muling pagbangon ng makauring tunggalian.
Ang digmaan sa Espanya ay isang partikular na mabagsik na pagsubok para sa mga rebolusyonaryo ng panahong iyon, karamihan sa kanila ay sumuko sa sirena ng anti-pasismo at bigong makita na ang digmaan ay imperyalista sa parehong magkabilang panig, isang pangkalahatang pagsasanay para sa darating na pandaigdigang digmaan. Pero matatag na nanindigan ang Bilan, nanawagan ng makauring pakikibaka laban sa parehong mga paksyong pasista at republikano ng burgesya, tulad ng pagkondena ni Lenin sa parehong panig sa Unang Imperyalistang Digmaan.
At kasabay nito, ang teoritikal na kontribusyon na ginawa ng tendensyang ito -- na sa kalaunan umabot sa mga praksyon ng Belgium, Pransya at Mexico -- ay napakalaki at hindi mapapalitan. Sa kanyang pagsusuri sa paghina ng rebolusyong Ruso -- na hindi tumungo sa pag-aalinlangan sa proletaryong katangian ng 1917; sa kanyang imbestigasyon sa mga problema sa darating na yugto ng transisyon; sa kanyang mga sulatin hinggil sa pang-ekonomiyang krisis at sa mga pundasyon ng dekadenteng kapitalismo; sa kanyang malinaw na pagpapaliwanag sa teorya ng partido at sa praksyon; sa kanyang walang humpay na pakikipagtunggali at palitan sa ibang proletaryong pampulitikang tunguhin; dito at sa iba pang mga larangan, ang kaliwang praksyong Italyano ay walang duda na nagpatupad sa tungkulin na ilatag ang programatikong batayan para sa proletaryong organisasyon sa hinaharap.
13. Ang pagkabiyak-biyak ng mga grupo ng kaliwang komunista sa Alemanya ay tinapos ng Nazismo, kahit may ilang tagong rebolusyonaryong pagkilos na patuloy na ginagawa ilalim sa rehimen ni Hitler. Sa panahon noong 1930s, ang pagtatanggol sa rebolusyonaryong posisyon ng kaliwang Aleman ay sa kalakhan ay ginagawa sa Holland, partikular sa mga sulatin ng Grupo ng mga Internasyonalistang Komunista, at sa Amerika din sa grupong pinamumunuan ni Paul Mattick. Tulad ng Bilan, ang kaliwang Dutch ay nanatiling tapat sa internasyonalismo sa harap ng lahat ng lokal na imperyalistang digmaan, na nagbukas tungo sa pandaigdigang patayan, itinakwil ang tukso sa "pagtatanggol sa demokrasya".
Patuloy itong nagpapalalim sa kanyang pag-aaral sa usapin hinggil sa unyonismo, sa bagong mga porma sa organisasyon ng manggagawa sa panahon ng naaagnas na kapitalismo, sa materyal na batayan ng kapitalistang krisis, at ang tendensya tungong kapitalismo ng estado. Patuloy itong gumagawa ng mahalagang interbensyon sa makauring pakikibaka laluna sa mga walang trabaho. Pero ang kaliwang Aleman, na nadala sa pagkatalo ng rebolusyong Ruso, ay lalong dumausdos tungo sa konseholista na pagtakwil sa pampulitikang organisasyon -- at kung gayon, walang malinaw na papel para sa sarili. Kakambal nito ay ang buong pagtakwil sa Bolshevismo at sa rebolusyong Ruso, na kinikilalang burges mula sa simula. Ang mga teorisasyon na ito ay binhi ng kanyang pagbagsak sa hinaharap. Kahit na nagpatuloy ang kaliwang komunismo sa Holland sa ilalim ng okupasyon ng Nazi at nakapagbuo ng mahalagang organisasyon pagkatapos ng gera -- ang Spartacusbund; na sa una ay bumalik tungo sa maka-partido na posisyon ng KAPD -- ang konsesyon ng kaliwang Dutch sa anarkismo sa usaping organisasyonal ay naging pahirap sa kanya sa pagpapanatili ng anumang organisadong pagpapatuloy sa huling mga taon. Ngayon ay malapit ng maglaho ang tendensyang ito.
14. Ang kaliwang Italyano, sa kabilang banda, ay nakapagpanatili ng organisasyunal na pagpapatuloy, pero hindi pumayag ang kontra-rebolusyon na walang makukuhang kabayaran. Bago pa ang digmaan, ang praksyong Italyano ay nagkawatak-watak dahil sa "teorya ng pang-ekonomiyang gera" na tumangging nalalapit na ang pandaigdigang digmaan pero nagpatuloy ang kanyang pagkilos partikular sa paglitaw ng praksyong Pranses sa kalagitnaan ng imperyalistang kaguluhan. Sa pagtatapos ng digmaan, ang pagputok ng mayor na pakikibaka ng proletaryado sa Italya ay lumikha ng lalong kalituhan sa hanay ng praksyon, nang ang mayorya ay bumalik sa Italya para buuin, kasama si Bordiga na naging di-aktibo sa pulitika mula sa huling dekada ng 20s, ang Internasyunalistang Partido Komunista ng Italya, na kahit tutol sa imperyalistang digmaan ay itinayo sa hindi malinaw na programatikong batayan at sa maling pagsusuri sa panahong yaon na ipinalagay na isang sumusulong na rebolusyonaryong pakikidigma.
Ang pampulitikang oryentasyon na ito ay tinutulan ng mayorya ng praksyong Pranses na mas madaling nakakita na ang yugto ay nanatiling pagtatagumpay ng kontra-rebolusyon, at samakatwid ang mga tungkulin ng praksyon ay hindi pa nakompleto.
Kaya ang Gauche Communiste de France ay nagpatuloy sa pagkilos sa diwa ng Bilan, at habang hindi pinabayaan ang responsibilidad sa interbensyon sa kagyat na pakikibaka ng uri, nagkonsentra sa kanyang pagsisikap sa gawaing pampulitika at teoretikal na klaripikasyon, at nakagawa ng maraming importanteng pagsulong, partikular sa usapin ng kapitalismo ng estado, ang yugto ng transisyon, ang unyon at ang partido. Habang mahigpit na pinanindigan ang marxistang pamamaraan na katulad ng kaliwang komunistang Italyano, nagawa din nitong isanib ang iilan sa pinakamahusay na kontribusyon ng kaliwang Aleman-Dutch sa kanyang pangkabuuang programatikong sangkap/armori.
15. Subalit sa 1952, dahil sa pagkamamali nito hinggil sa paniniwala sa nalalapit na ikatlong digmaang pandaigdig, nabuwag ang GCF. Sa parehong taon, ang IPK sa Italya ay nagambala sa pagkabiyak sa pagitan ng "Bordigistang" tendensya at ang tendensyang pinamunuan ni Onorato Damen, isang militante na nanatiling aktibo sa pulitika sa Italya sa buong pasistang panahon. Ang "Bordigistang" tendensya ay mas malinaw sa kanyang pag-intindi sa reaksyunaryong katangian ng yugto, pero sa kanyang pagsisikap na matatag na manindigan sa marxismo ay nauwi pabalik sa dogmatismo. Ang kanyang (bago!) teorya ng "di-nagbabagong maxismo" ang nagtulak sa kanya sa lalong pagbalewala sa mga pagpapaunlad na ginawa ng Praksyon sa dekada treynta at umatras pabalik sa "kinaugalian" ng Komunistang Internasyonal sa maraming isyu. Ang klase-klaseng mga Bordigistang grupo ngayon (tatlo sa kanila ay tinatawag ang mga sarili na "Internasyunal na Partido Komunista) ay direktang inanak ng tendensyang ito.
Ang tendensyang Damen ay mas malinaw sa batayang pampulitikang usapin tulad ng papel ng partido, usaping unyon, pambansang pagpapalaya at kapitalismo ng estado, pero hindi dumako sa mga ugat ng kamaliang nagawa sa orihinal na pagbuo ng IPK. Sa panahon ng 1950s at 1960s, ang mga grupong ito ay tumigil sa pampulitikang pagkilos, sa partikular ang Bordigistang tendensya para "protektahan" ang sarili sa likod ng pader ng sektaryanismo. Halos natapos ng burgesya ang pagpawi sa lahat ng organisadong ekspresyon ng marxismo, sa pagputol sa mahalagang lubid na dugtong sa mga rebolusyonaryong organisasyon sa kasalukuyan sa dakilang tradisyon ng kilusang manggagawa.
16. Sa katapusan ng 1960s, muling lumitaw sa entablado ng kasaysayan ang manggagawa sa pangkalahatang welga sa Pransya sa 1968, at ang sumunod na pagsabog ng mga pakikibaka ng manggagawa sa buong daigdig. Ang panunumbalik nito ay nagsilang ng mga bagong pulitikalisadong mga elemento na naghahanap ng kalinawan para sa komunistang posisyon, nagbigay ng bagong buhay sa umiiral na mga rebolusyonaryong grupo at pagkatapos ay nagpalitaw ng mga bagong organisasyon na naghahangad ibalik ang minanang tradisyon at akumulasyon ng mga posisyon ng kaliwang komunista. Sa una, itong bagong pampulitikang mga grupo, bilang reaksyon sa "awtoritaryan" na imahe ng Bolshevismo, ay malalim na nahulma sa konseholistang ideolohiya, pero habang ito ay umaabot na sa kawastohan ng pag-iisip, lalong nagawa nitong ilagay sa likod nito ang anti-organisasyonal na bias at nakita ang pagpapatuloy nito sa buong marxistang tradisyon.
Hindi aksidental na sa kasalukuyan, halos lahat na umiiral na rebolusyonaryong grupo ay inanak mula sa kaliwang Italyano na tendensya, na naglagay ng mariing diin sa usaping organisasyunal at sa pangangailangang i-preserba ng buo ang rebolusyonaryong tradisyon. Magkatulad ang mga grupong Bordigista at ang International Bureau for the Revolutionary Party na mga tagapagmana ng Internasyunalistang Partido Komunista ng Italya, habang ang Internasyunal na Komunistang Tunguhin sa malaking bahagi ay inanak ng Gauche Communiste de France.
17. Ang muling pagbangon ng proletaryado sa katapusan ng 60s ay tumahak ng pasikut-sikot na daan, tumahak sa mga pagkilos na pagsulong at pag-atras, sumalubong ng maraming harang sa daan, kung saan wala ng mas hihigit pa kaysa kampanya ng burgesya hinggil sa kamatayan ng komunismo, bahagi nito ang direktang pag-atake sa kaliwang komunista mismo, maling pinaratangan at nilait na siyang pinanggalingan ng "negationistang" tunguhin na tumanggi sa pag-iral ng Nazi gas chambers.
Ang kahirapan sa buong prosesong ito ay nagdulot ng maraming paghihirap sa daraanan ng rebolusyonaryong pagkilos at layunin, sumasagka sa kanyang paglaki at pagsulong, at sagabal sa kanyang pagkakaisa. Pero kahit sa ganitong mga kahinaan, ang "kaliwang komunistang" kilusan ngayon ang natitirang tanging buhay na karugtong sa tunay na marxismo, ang tanging posibleng "tulay" sa pagbuo ng pandaigdigang partido komunista sa hinaharap. Kaya lubhang napaka-importante na ang bagong mga militanteng elemento na patuloy na lumilitaw sa buong mundo sa panahon ngayon, anuman ang mangyari, na makipag-ugnayan sa mga grupo ng kaliwang komunista, makipag-debate sa kanila, at sa huli ay makipag-isang pwersa sa kanila; at sa pamamagitan nito ay magagawa nila ang kanilang sariling kontribusyon sa pagbuo ng rebolusyonaryong partido, at kung wala ito ay walang magtatagumpay na rebolusyon.
Internasyunal na Komunistang Tunguhin, Septyembre 1998
Tuloy-tuloy ang paglala ng krisis pampulitika sa bansa dahil sa lalupang paglala ng pandaigdigang krisis ng kapitalismo.
Ang tumitinding bangayan sa loob ng nagharing uri – kampong maka-GMA at kampong anti-GMA – ay ginagatungan ng mga alitan sa loob ng kampong maka-Gloria at ganun din, sa loob ng kampong anti-GMA. Ang mga alitang ito sa loob ng magkabilang kampo ng nagharing uri ay pinaliliyab ng pang-ekonomiyang krisis na kongkretong makikita sa pagtaas ng presyo ng langis sa pandaigdigang pamilihan na nabunga ng pagtaas ng presyo ng mga pangunahing bilihin. Ito ang hindi maiwasang mangyari sa nagharing uri sa panahon ng permanenteng krisis ng sistema – “isa laban sa lahat”.
Ang mga isyu ng korupsyon, panunuhol, katiwalian, paglabag sa karapatang-pantao at iba pa ay PAREHONG ginagawa at patuloy na gagawin ng administrasyon at oposisyon. Walang pagkakaiba ang Lakas-CMD at Kampi sa PMP ni Erap, sa United Opposition ni Binay at maging sa nabubuong United Forces. Ito ang naranasan ng masang maralita sa nagdaang tatlong “Edsa Revolution” — ang dating oposisyon ay nalagay sa administrasyon at ang dating administrasyon ay naging oposisyon – subalit walang kaginhawaang naranasan ang mga manggagawa at maralita.
Hindi malulutas ng administrasyon at oposisyon ang mga mabibigat na problemang pinapasan ng mga manggagawa at maralita – patuloy na pagtaas ng presyo, mababang sweldo, kontraktwalisasyon, kawalang trabaho, pabahay, panlipunang serbisyo at iba pa. Kapwa ang administarsyon at oposisyon ay may parehong layunin – ipagtanggol ang mapagsamantala at nabubulok na kapitalistang sistema.
Isang bitag ang “fighting one enemy at a time” o “choosing the lesser evil”. Isang ilusyon ang paniniwala na ang pakipag-alyansa sa isang paksyon ng burgesya ay makapagpahina sa buong nagharing uri. Ang tunay na makapagpahina sa nagharing uri hanggang sa tuluyan itong maibagsak ay ang paglakas ng independyenteng kilusan ng manggagawa at maralita.
Ang panawagan ng iba’t-ibang grupo ng burges na oposisyon at Kaliwa ng “pagkakaisa” ng lahat ng grupo laban sa paksyong GMA ay walang ibig sabihin kundi ang ilagay sa Malakanyang bilang kapalit ng paksyong GMA ay isa na namang paksyon ng mapagsamantalang uri na “suportado” ng malawak na masa. Hindi na dapat pumasok ang masa sa ganitong patibong ng burgesya dahil tiyak na mauuwi na naman ito sa kapahamakan ng mga mahihirap at muling makapagpalakas sa ilusyon at demoralisasyon sa kanilang hanay.
Nararapat lamang na muling babangon ang militansya at diwang palaban ng uring manggagawa at maralita para sa tunay na pagbabago sa kanilang aping kalagayan. Nararapat lamang na muling magtiwala ang malawak na masang api sa kanilang sariling pagkakaisa at lakas sa pakikibaka. Subalit ang enerhiya ng militansya ay kailangang nakatuon sa pagpapalakas sa SARILING kilusan ng uring manggagawa at maralita na HIWALAY sa alinmang paksyon ng nagharing uri – administrasyon man o oposisyon.
Nasa paglakas ng INDEPENDYENTENG KILUSAN ng masang api ang pwersa para mahatak ang panggitnang uri sa tamang daan para sa pagbabago ng lipunan. Ang kongkretisasyon ng independyenteng kilusang ito ay makikita sa sumusunod:
Ang sentral na mga islogan ng kilusang ito ay:
ISULONG ANG KILUSANG MASA LABAN SA ADMINISTRASYON AT OPOSISYON!
GAWING PAMPULITIKANG PAKIKIBAKA ANG MGA PANG-EKONOMIYANG PAKIKIBAKA!
ITAYO ANG MGA KONSEHO NG MANGGAGAWA BILANG MGA ORGANO NG KAPANGYARIHAN MATAPOS MAIBAGSAK ANG PAKSYONG ARROYO!
Sa ganitong mga islogan lamang hindi na mauulit ang masaklap na karanasan ng nagdaang tatlong “Edsa Revolution” kung saan pinaaasa ang mga mahihirap na ang kanilang kaligtasan ay nasa mga popular na burges na lider ng oposisyon at rebeldeng militar.
INTERNASYONALISMO
Takot ang kapitalistang Pilipino na magtagumpay ang manggagawa sa P125 dagdag sahod. Takot sila dahil ganid sila sa tubo, tulad ng mga kapitalista sa buong mundo. Takot sila dahil matatalo sila sa tumitinding internasyonal na kompetisyon sa pamurahan ng sahod at maksimisasyon ng libreng paggawa. Kaya solidong nagkakaisa ang mapagsamantalang uri at estado sa pananakot sa proletaryado hinggil sa P125.
Sa dekadenteng yugto ng kapitalismo, kung saan sagad na ang pamilihan; kung saan tumitindi ang gera at pagkasira ng mundo para makahanap ng superpisyal na “bagong” merkado sa pamamagitan ng pag-agaw nang teritoryo ng ibang kapitalista; tanging ang maksimisasyon na lamang sa pagsasamantala sa manggagawa ang nalalabing paraan para makahinga pa ang naghihingalong sistema.
Gamit ang nakakalasong nasyonalismo, tinatakot ng kapitalistang Pilipino ang proletaryado na makakasira sa pambansang ekonomiya ang P125 dagdag sahod. At dahil makakasira sa pambansang kapitalismo, makakasira din daw ito sa interes ng manggagawa.
Internasyonal ang interes ng proletaryado. Walang pambansang hangganan ang layunin nito. Kahit ang laban sa sahod ay isang internasyonal na pakikibaka. Lahat ng manggagawa sa mundo ay nakibaka para sa pagtaas ng sahod. Higit kailanman ay hindi magkakatugma ang interes ng manggagawa at kapitalista. Ang interes ng una ay wakasan ang pagsasamantala. Ang interes ng huli ay mas patindihin pa ito.
Kagyat na kailangang itaas ang sahod ng manggagawang Pilipino para mabuhay sa kapitalistang pang-aalipin. Katunayan, kulang na kulang pa nga ang P125 sa halos P800 na cost of living sa kasalukuyan. Subalit ang laban sa P125 ay ginawang instrumento ng mga kapitalistang pulitiko at maniobrahan ng nag-aaway na mga pulitiko sa bansa - maka-Gloria at kontra; kongreso at senado. Higit sa lahat, gustong ibalik ng mga pulitiko ang mabilis na naglalahong ilusyon ng manggagawa sa burges na parlamento at demokrasya at ilihis ang uri sa rebolusyonaryong solusyon sa pagbagsak ng kapitalistang estado at sistema para ganap na lumaya sa sahurang pang-aalipin.
Ang mga Kaliwang organisasyon sa Pilipinas ay nalulunod na sa repormismo at ilusyon. Sa pag-aakala na isang mabisang taktika, nakikipaglaro ng apoy ang mga ito sa burges na pulitiko. Sa ilusyon na may kapasidad pa ang dekadenteng kapitalismo na magbigay ng reporma, pinaasa ng Kaliwa ang masa na kayang magbigay ng parlamento. Kaya naman ang kanilang mga pahayag ay “apelasyon” sa kongreso at senado na gawing batas ang P125 at pakiusap sa kapitalista na bawasan ang tubo nila para sa manggagawa. Nanawagan sa manggagawa na lumabas sa kalsada upang “pilitin” ang mga senador na ipasa ang P125 bilang batas. “Nagbabanta” na hindi iboboto ang mga pulitiko na tutol sa dagdag sahod at nagsasabing ikakampanya na manalo sa halalan sa 2007 ang mga kapitalistang kandidato na “pabor” sa P125. Ikakampanya ng Kaliwa ang mga kapitalistang pulitiko na “maka-manggagawa”. Kailan pa nagbago ang mabangis na lobo sa pagiging maamong tupa?!
Kahibangang maniwala ang isang komunista na seryoso ang isang paksyon ng burgesya na isabatas ang P125 sa kasalukuyang yugto ng kapitalismo. At panloloko sa manggagawa kung sabihin sa kanila ang pahayag na ito. Kung sakaling maging batas man ang P125 na walang malakas na independyenteng kilusang proletaryo, marami itong butas na pabor sa kapitalista. O kaya, babawiin agad sa ibang paraan ang dagdag sahod.
Ang dagdag sahod ay hindi makukuha sa apelasyon at pakiusap sa mga walang pusong kapitalistang uri kundi sa pamamagitan lamang ng pagkakaisa ng malawak na manggagawa bilang isang uri sa pakikibaka para sa P125. Magkaisa lamang sila bilang uri kung iwaksi nito ang mga ilusyon ng pag-asa sa unyon at burges na parlamento at kapitalistang pulitiko.
Ang tunay na laban sa sahod ay pagpapaliwanag at paghahanda sa masang manggagawa na kung hindi ibibigay ng kapitalista ang dagdag sahod at sa halip ay magsasara at magtatanggal ng mga manggagawa, ang pakikibaka sa sahod ay kagyat na itransporma sa pagbagsak sa kapitalistang estado at itayo ang lipunan ng manggagawa. Ito ang tamang linya sa usapin ng sahod. Ito ang ekspresyon na sa kasalukuyan ay hindi na pwedeng paghiwalayin ang pang-ekonomiya at pampulitikang pakikibaka ng manggagawa.
Ang tanggalan ng manggagawa at sarahan ng mga pabrika ay nag-ugat mismo sa kawalan ng kapasidad ng dekadenteng kapitalismo na mabigyan ng trabaho ang mga sahurang-alipin nito at wala ng kalalagyan ang paparaming kapitalista sa arena ng kompetisyon ng sistema. Ang pakikibaka sa sahod ay hindi na pakikibaka para sa reporma kundi mitsa para ibagsak ang kapitalistang sistema.
Ito ang tama at rebolusyonaryong kahulugan sa pakikibaka sa sahod sa panahon ng naaagnas na kapitalismo. Tamang linya na tinalikuran ng Kaliwa sa Pilipinas na yumakap na sa oportunismo at repormismo. (Lloyd, 01/10/07)
Maraming isyung kinaharap ang paksyong Arroyo sa kasalukuyan. Ang pinakamatingkad dito ay ang isyung katiwalaian at panunhol ng imperyalistang Tsina sa pamahalaan para makuha ng kompanyang Tsino ( ZTE) ang National Broad Band contract at ang panunuhol ng pangkating Arroyo sa mga mambabatas at gobernador sa loob mismo ng Malakanyang. Nadagdagan pa ito ng binigyan ng executive clemency o absolute pardon ni Gloria ang konbiktadong dating pangulo ng Republika ng Pilipinas na si Joseph Estrada.
Hindi lang ngayon pinag-usapan ang pagpapatalsik kay Gloria Arroyo sa Malakanyang. Sa kasagsagan ng ‘hello garci’ scandal noong nakaraang taon ay umalingawngaw din ang panawagang patalsikin at pababain si Arroyo sa pwesto. Kaso lang, hindi nakumbinsi ng burges na oposisyon at Kaliwa ang malawak na manggagawa at maralita na lumahok sa intra-paksyunal na labanan ng nagharing uri.
Maraming alternatiba ang burges na oposisyon at Kaliwa sa Pilipinas sa post-GMA. Nariyan ang kanyang Bise-Presidente na si Noli de Castro ang papalit matapos magbitiw si Gloria sa pwesto. Nariyan ang magbitiw sila lahat at papalit ang Chief Justice ng Korte Suprema na manawagan agad ng snap election . O kaya ay itayo ang isang Transitional Government na pamumunuan ng isang “popular” na lider na mag-aayos para sa isang “tunay na malinis at patas” na halalan para maitayo ang isang “maka-masang” regular na gobyerno.
Sa ganitong konteksto maaring mahati sa dalawa ang alternatiba na itinutulak ng burges na oposisyon at ng Kaliwa: Noli for President o Transitional Government. Ang kanilang komonalidad ay itayo ang isang “maka-masang” gobyerno sa ilalim man ni Noli o sa TG.
Gamit ang radikal na lenggwahe, dala-dala ng Kaliwa ang “Transitional Revolutionary Government” o “Coalition Government” kaysa simpleng Transitional Government.
Sa esensya, ang burges na oposisyon at Kaliwa ay naghahanap ng common unity sa lahat ng mga uri (kabilang na ang naghari at mapagsamantalang uri) laban sa paksyong Arroyo. Anuman ang “rebolusyonaryong” layunin ng Kaliwa hindi maipagkaila na tipong “block of four or five classes” (manggagawa, magsasaka, peti-burgesya, pambansang burgesya plus isang paksyon ng nagharing uri na anti-Gloria) ang kanilang taktika sa kasalukuyang pampulitikang krisis ng paksyong Arroyo.
Ang ugat ng pampulitikang krisis ng paksyong Arroyo
Saan ba nagmula ang pampulitikang krisis ng paksyong Arroyo? Sa kanya bang pangungurakot at panunuhol? Sa kanya bang pandaraya at pamimili ng boto noong 2004 presidential election? Sa kanya bang “pagtraydor sa diwa ng Edsa Dos”?
Kung mayroong krisis sa pulitika ibig sabihin mayroong krisis sa ekonomiya. Ang pulitika ay repleksyon o salamin lamang sa kalagayan ng ekonomiya. Ito ang istorikal-materyalistang pagtingin sa relasyon ng pulitika at ekonomiya. Ang diyalektikal na relasyon naman nila ay ang krisis sa pulitika ay lalong magpapalala sa krisis sa ekonomiya.
Ang ugat na ito ang nais itago ng buong nagharing uri. Habang dinudoktor ng administrasyon ang ekonomikong mga datos kasabay ng magastos na propaganda na “umuunlad” ang ekonomiya at “dama ko ang pag-asenso”, tinatali naman ng oposisyon ang isyu sa “good governance”, korupsyon at pandaraya. Kapwa nais ng administarsyon at oposisyon na baliktarin ang relasyon ng pulitika at ekonomiya: “May krisis sa ekonomiya dahil may krisis sa pulitika.
Anumang pag-aayos sa super-istruktura (kasama na dito ang pulitika) habang nanatiling bulok ang pundasyon nito – ang pang-ekonomiyang sistema – ay hindi na epektibo at wala ng saysay. Kaya ang usapin ng demokrasya, “malinis” na pamahalaan, patas na halalan at “maka-masang” representasyon sa estado ay mga mistipikasyon at ilusyon na lamang sa ilalim ng isang sistemang naghihingalo na.
Ang TRG ba ay hakbang pasulong tungo sa pagbagsak ng bulok na sistema o tungo sa sosyalistang rebolusyon?
Lubusan ang paniniwala ng Kaliwa na ang TRG ang siyang daan para sa tunay na pagbabago ng lipunan batay sa “balanse ng pwersa” sa tunggalian ng uri sa Pilipinas.
Ano ba ang TRG?
Ito ay isang transisyunal na gobyerno para maitayo ang isang makabayan (anti-imperyalista o anti-globalisasyon) na pamahalaan. Isang gobyerno na bubuo sa mga kondisyon para sa isang “demokratikong” lipunan. At mula dito ay “mabubuo ang lakas ng uri at ng masa” para sa sosyalistang rebolusyon sa hinaharap.
Hindi dudurugin ng TRG ang kapitalismo kundi pauunlarin ito sa Pilipinas para sa sosyalistang rebolusyon. Ito ang esensya ng linyang TRG.
May ilang mga “pragmatista” pa nga sa hanay ng Kaliwa na nagsasabing kung hindi kakayanin ang TRG kasama ang burges na oposisyon pero nasa “pamumuno” ng mga Kaliwa ay TG muna sa ilalim ng pamumuno ng burges na oposisyon. Ibig sabihin, TG taposTRG, hanggang sa sosyalistang rebolusyon. Ang mahalaga daw ay naoorganisa at nasasanay ang uri at ang masa sa pakikibaka kasama ang isang paksyon ng burgesya.
Ang ugat ng ganitong pananaw ay nagmula sa pagtingin na nahahati ang mundo sa dalawang kampo: Una, kampo ng nabubulok na kapitalismo at kailangan na agad ang sosyalistang rebolusyon. Ito ay ang abanteng kapitalistang mga bansa. Ang ikalawa ay ang kampo ng binansot o pinipigalang kapitalismo o “mala-pyudal, mala-kolonyal” dahil sa imperyalismo. Obhetibong uunlad pa daw ang kapitalismo kung maputol ang kontrol ng imperyalismo. Ito ay ang mga bansang atrasado sa third world countries gaya ng Pilipinas.
Bagamat kinikilala ng Kaliwa na burges ang TRG kabilang na ang demokrasya at anupamang pulitikal na institusyon nito, para sa kanila ito ay kailangan para sa pagbabago ng lipunang Pilipino dahil isang atrasadong bansa ang Pilipinas. Nilagyan lang nila ng “rebolusyonistang” lenggwahe ang kanilang burges na linya: “nasa pamumuno” ng uring manggagawa na para sa kanila ang ibig sabihin ay nasa pamumuno ng “partido komunista” o ng Kaliwa. Ibig sabihin, isang burges na pakikibaka na inako ng uring nais ibagsak ang burges na sistema at kaayusan! Ito ang rurok ng kahibangan ng Kaliwa sa Pilipinas: ang uri na may istorikal na misyon na ibagsak ang burges na sistema, ang uri na mortal na kaaway ang burgesya ang aako ngayon sa burges na pakikibaka at itayo ang isang tunay na burges na kaayusan sa bansa dahil sa katwirang may mga labi pa ng pyudalismo ang Pilipinas at hindi pa lubusang umunlad ang burgesy na demokrasya sa bansa.
Ang linya ng proletaryado sa 19 siglo, sa panahon ng pasulong na kapitalismo kung saan ay supporting actor lamang ang uring manggagawa sa burges na rebolusyon noon laban sa pyudalismo at sa mga labi nito ay kinaladkad ng Kaliwa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo na nagsimula sa pagpasok sa 20 siglo, partikular sa pagputok ng unang imperyalistang pandaigdigang digmaan sa 1914 subalit sa panawagang matamis pakinggan pero walang katotohanan: “burges na rebolusyon o pakikibaka sa ilalim ng pamumuno ng uring manggagawa.”
Ang resulta: SUBSTITUTIONISM ng mga partido ng Kaliwa sa independyenteng kilusang manggagawa. Ang mga partido ng Kaliwa ang umaako na mismo sa “kilusang manggagawa”.
Ang TRG ay hindi hakbang pasulong kundi isang kadena na itatali ng Kaliwa sa leeg ng uring manggagawa para sa uring mapagsamantala.
Saan nagkamali ang Kaliwa sa ganitong pananaw?
Una, wala sa kasaysayan ng pakikibaka ng uring manggagawa sa buong mundo na pinamunuan nila ang hindi kanilang pakikibaka o rebolusyon. Sa antas man ng teorya at praktika ay imposibleng pamunuan ng isang uri ang pakikibaka o rebolusyon na hindi naman kanya. Ito ay tahasang panlilinlang sa uring manggagawa dahil ang katotohanan ay hindi kanya ang burges na rebolusyon “luma” o “bagong tipo” man ito. Sa kabila ng mga deklarasyong sa “ilalim ng pamumuno ng uring manggagawa” ang tunay na namuno nito ay ang burgesya at ginamit lamang ang uring manggagawa at maralita kasama na ang “talibang’ mga partido ng Kaliwa bilang pambala ng kanyon!
Pangalawa, walang katotohanan na progresibo pa ang kapitalismo sa atrasadong mga bansa at pinipigilan lamang ito ng imperyalismo o sa mas eksakto ng abanteng mga bansa. Walang katotohanan na ang nabubulok na kapitalismo ay nasa mga abanteng mga bansa lamang.
Ang kapitalismo ay isang pandaigdigang sistema. Kung ito ay nasa yugto ng pasulong at progresibo o nasa yugto ng nabubulok at permanenteng pagbulusok-pababa, ito ay pandaigdigan ang saklaw at walang anumang bansa ang nakaligtas sa ganitong obhetibong kalagayan. Ang WW I ay simula ng pandaigdigang pagbulusok-pababa ng kapitalismo at walang bansa na hindi nito kinaladkad pababa.
Kung hindi man umunlad ang mga bansa sa 3rd world countries kabilang na ang Pilipinas, ito ay dahil wala ng kapasidad pa ang pandaigdigang kapitalismo na paunlarin ang anumang bahagi nito sa panahon ng huling yugto nito. Anumang “kaunlaran” na mangyayari sa bawat bansa sa panahon ng imperyalismo, ito man ay isang “independyente” o “sosyalistang” bansa ay sa kapinsalaan ng uring manggagawa sa naturang bansa at buong mundo. Ang “kaunlaran” ng isang bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ay ibayong pagsasamantala at paghihirap ng internasyunal na uring proletaryo.
Kaugnay nito, walang katotohanan ang “malayang bansa” sa panahon ng imperyalistang kapitalismo. Lahat ng mga bansa ay may katangiang imperyalista. “Uunlad” lamang siya kung pagsasamantalahan niya ang ibang mga bansa o kung papasok siya sa orbit ng isang makapangyarihang bansa. Ito ang nangyari sa “malayang” Tsina, Byetnam, Cuba at North Korea. Ito ang nangyari sa “maunlad” na dating USSR. Ito ang resulta sa Stalinistang linya na “socialism in one country” na aminin man o hindi ng lahat ng paksyon ng Kaliwa sa Pilipinas ay ganito ang esensya ng kanilang mga programa.
At ito ang nasa likod ng linyang Resign All, TRG at iba pang katulad na panawagan.
Tiyak ang bunga nito ay ibayong pagsasamantala sa uring manggagawa sa ilalim ng linyang “pambansang kaunlaran” at “pambansang pagtatanggol laban sa globalisasyon o imperyalismo” na walang ibig sabihin kundi kailangang makahabol ang Pilipinas sa matinding kompetisyon para makakuha ng mas malaking puwang sa lalupang kumikitid na world market sa panahon ng wala ng solusyon na pandaigdigang krisis.
Ano ang alternatiba ng uring manggagawa sa paksyong Arroyo?
Unang-una na, hindi lamang ang paksyong Arroyo ang kailangang ibagsak ng uring manggagawa at maralita kundi ang BUONG nagharing uri. Isang mistipikasyon ang linyang “one enemy at a time” dahil nauuwi lamang ito sa pagpalit ng isang paksyon ng nagharing uri at nagbibigay ilusyon sa masang api na “uunlad” na ang kanilang buhay dahil napatalsik na si ganito sa Malakanyang. Kasabay nito ay kailangang ibagsak ng uring manggagawa ang burges na estado at ang lahat ng mga institusyon nito. Sapat na ang masaklap na karanasan sa Edsa 1 at 2 para sana maunawaan ng Kaliwa ang mapait na aral hinggil sa “pakikipag-isang prente”. Subalit sa halip na matuto, lalupang humigpit ang hawak nito sa patalim ng burges na taktika.
Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, nasa agenda na ang pag-agaw mismo ng uring manggagawa sa kapangyarihan. Nasa agenda na ang proletaryong rebolusyon, ang sosyalistang rebolusyon. Ito ang tanging layunin ng makauring pakikibaka ng proletaryado sa kasalukuyang panahon.
Kung nais pukawin ng mga rebolusyonaryo at ng talibang organisasyon nito ang militansya at pagkakaisa ng uring manggagawa ito ay walang ibang layunin kundi ilunsad nito ang mga pakikibaka para sa pag-agaw ng pampulitikang kapangyarihan, para itayo ang diktadura ng proletaryado at hindi ang “block of four classes or five classes”. Kung pupukawin ang militansya para magpailalim sa isang burges na paksyon o para sa isang burges na kaayusan, siguradong mauuwi lamang ito sa demoralisasyon at ibayong pag-atras ng makauring pakikibaka. Higit sa lahat, ito ay pagtraydor sa proletaryong rebolusyon.
Hindi katwiran na “hindi pa handa ang proletaryado na agawin ang kapangyarihan”, “napakahina pa ng kilusang manggagawa” o “hindi pa handa ang hukbong bayan sa kanayunan para agawin ang kalungsuran “ kaya “kailangan munang makipag-alyansa sa isang paksyon ng burgesya”. Ang huli ay hindi lang anti-proletaryo kundi kontra-rebolusyonaryo. Ang katwirang ito ay hindi nakabatay sa istorikal na misyon at karanasan ng uri. Ito ay hindi pagkilala na ang uring proletaryado ang tanging rebolusyonaryong uri sa lipunan at ang papel ng talibang partido ay pabilisin na tataas ang kamulatan at pagkakaisa ng uri. Mas titingkad ang pangangailangang hindi makipag-alyansa ang proletaryado sa burgesya kung hindi pa ito handa na agawin ang kapangyarihan o mahina pa ang kilusang manggagawa dahil tiyak na magpailalim ito sa huli bilang atomisadong mga indibidwal at makagawa ng maraming mistipikasyon at ilusyon na may pag-asa pa sa ilalim ng kapitalistang kaayusan.
Oportunista din ang katwiran na hindi pa hinog ang obhetibong kondisyon para sa sosyalistang rebolusyon. Hinog na hinog na ang obhetibong kondisyon dahil ang pandaigdigang kapitalismo ay nasa permanenteng krisis na. Subalit relatibong nahuhuli ang makauring kamulatan ng manggagawa.
Ang tamang panawagan sa uring manggagawa at maralita sa kasalukuyang pampulitikang krisis ng estado ay:
WALANG KAMPIHAN SA BURGESYA, ADMINISTRASYON MAN O OPOSISYON! SILANG LAHAT AY MAPAGSAMANTALA AT MAPANG-API!
ISULONG ANG SARILING PAKIKIBAKA NG MASANG ANAKPAWIS LABAN SA LAHAT NG MGA PAKSYON NG URING MAPAGSAMANTALA!
ITAYO ANG INDEPENDYENTENG MGA ORGANO NG PAKIKIBAKA NG MANGGAGAWA AT MARALITA! ILUNSAD ANG MGA ASEMBLIYA NG MANGGAGAWA! ITAYO ANG MGA KONSEHO NG MANGGAGAWA!
Sa ganitong laman ng pakikibaka, ang porma ng organisasyon nito sa pakikibaka ay hindi ang multi-sektoral na alyansa o ang mga unyon kundi ang independyenteng mga asembliya at konseho ng manggagawa na magdadala kapwa sa pang-ekonomiya at pampulitikang mga kahilingan ng uri.
Ilunsad sa mga pagawaan at komunidad ang mga mass meetings o asembliya ng mga manggagawa. Ang mga mass meetings na ito ay dadaluhan at pangasiwaan ng mga manggagawa mismo anuman ang kanilang pampulitikang ideya at paninindigan. Sa mga pulong na ito ay lubusang bigyang laya ang mga diskusyon, debate at talakayan sa kasalukuyang sitwasyon at ang mga kahilingan ng uri. Dito isagawa ng mga rebolusyonaryo ang pampulitikang pamumuno sa uri at ang pangunguna sa paglalantad sa mga di-proletaryong kaisipan at panawagan sa harap mismo ng masang manggagawa.
Ang mga asembliyang ito ang magdesisyon ng mga pagkilos at kahilingan. Ihalal nila ang kanilang mga lider na anumang oras ay maari nilang tanggalin sa posisyon kung pagpapasyahan ng asembliya. Ang mga asembliya at konseho ng manggagawa ang mangunguna sa pagbagsak sa burges na estado hindi lang sa paksyong Arroyo. Ang mga ito din ang magiging organo ng pampulitikang kapangyarihan matapos mawasak ang estado at lahat ng mga institusyon nito.
Ibig sabihin, hindi bunga ang mga asembliya sa mga manipulasyon ng mga partido at unyon kundi sa kamulatan at pagkakaisa mismo ng uring pinagsamantalahan. Ang tanging papel ng mga komunista ay linangin na uunlad ang makauring kamulatan at pagkakaisa sa hanay ng mga manggagawa. Ito ang kongkretisasyon sa “ang emansipasyon ng uring manggagawa ay nasa kamay mismo ng mga manggagawa”.
Kung sakaling hindi pa kakayanin ng uri na agawin ang kapangyarihan at mapalitan lamang ang paksyong Arroyo ng isa na namang burges na paksyon, dapat ituloy-tuloy ang pakikibaka laban sa uupo na bagong paksyon at hindi papasok sa gobyernong itatayo nito anuman ang “rebolusyonaryong” lenggwahe na gagamitin nito. Ang mahalaga sa lahat ay malinang ang malawak na makauring pagkakaisa sa hanay ng mga manggagawa. Pabilisin na hayagang lilitaw ang kanyang pagiging rebolusyonaryong uri at maihanda ang buong uri para sa susunod na mga rebolusyonaryong pakikibaka. Ito ang mga pangunahing layunin sa pakikibaka sa kasalukuyang pampulitikang krisis ng sistema.
Hindi maaring pilitin ng mga rebolusyonaryo ang uri kung ayaw pa nilang makibaka sa rebolusyonaryong paraan hanggang aabot sa punto na ang taliba na lang mismo ang makibaka para sa uri. Pero maling-mali din kung magpadala na lang sa agos ng repormismo ang taliba na laganap sa hanay ng mga manggagawa para lamang mapakilos sila at para magkaroon lamang ng “baseng masa”. Ang tamang gawin ng taliba ay ihanda ang uri para sa darating na pagputok ng rebolusyonaryong pakikibaka sa pamamagitan ng walang tigil, tuloy-tuloy na paghikayat sa mga manggagawa sa mga grupo ng diskusyon at sirkulo ng pag-aaral na ang tanging layunin ay maunawaan ng uri ang kanilang tunay na kalagayan sa ilalim ng naaagnas na panlipunang kaayusan at sa pangangailangan ng pagbagsak sa naturang sistema.
Bagamat nasa unahan lagi ang mga rebolusyonaryo sa pang-araw-araw at pang-ekonomiyang pakikibaka ng uri, dapat malinaw na ang tanging layunin ng una ay para ipakita sa huli ang kawalang pag-asa sa mga reporma sa loob ng kapitalismo at ang lubusang pangangailangan at posibilidad na ibagsak ito, hindi ang pagbibigay sa kanila ng ilusyon ng mga “taktikal na tagumpay” sa mga pakikibaka para sa reporma. Higit sa lahat, sa mga pakikibakang ito kailangang mabuo ang kanilang makauring pagkakaisa na walang ibig sabihin kundi ang mga asembliya at konseho ng manggagawa sa teritoryal na antas.
Sa madaling sabi, ang tanging bubuuin at lilinangin sa kasalukuyan ay isang rebolusyonaryong kilusan ng uring manggagawa at hindi repormista na bukambibig ang “rebolusyunistang” pananalita. At lalong hindi ang gerilyang kilusan sa kabundukan na walang anumang hibo ng proletaryong rebolusyunismo.
Kung ang kritisismo ng Kaliwa sa linyang ito ay “mahiwalay ang mangagawa” sa buong bayan (na ang ibig sabihin ay mahiwalay sa burgesya), mas mabuti pang malinaw na mahiwalay ang manggagawa at maralita sa isang paksyon ng nagharing uri kaysa patuloy na magpailalim sa huli. Dagdag pa, kailangan naman talagang paghiwalayin ang burges na linya sa proletaryong linya at dapat malinaw ito na maunawaan ng malawak na manggagawa at maralita.
Makabig lamang ng uring manggagawa ang ibang pinagsamantalahang mga uri (laluna ang magsasaka) sa kanyang panig kung matatag na titindig ang proletaryado bilang independyenteng uri sa alinmang paksyon ng burgesya. At ang ibig sabihin nito sa kongkreto ay ilantad sa harap ng malawak na masa ang pagiging reaksyonaryo ng lahat ng paksyon ng nagharing uri at paghikayat sa kanila na huwag sumama sa anumang pagkilos ng kahit anong paksyon ng burgesya.
Pangalawa, dapat maunawaan ng manggagawang Pilipino na ang kanilang pakikibaka ay hindi hiwalay kundi nagsisilbi para mapalawak ang makauring pakikibaka sa buong mundo dahil ang emansipasyon ng uring manggagawa ay mangyayari lamang kung madurog ang burges na paghari sa internasyunal na saklaw at mawasak ang lahat ng mga pambansang hangganan. Ang sosyalismo ay internasyunal at hindi pambansa. Kailangang maunawaan ng malawak na manggagawang Pilipino na hindi nila interes ang anumang pambansang interes dahil ito ay interes lamang ng uring mapagsamantala at mapang-api. Lalong hindi sa pamamagitan ng pambansang interes malilinang ang makauring interes. Higit sa lahat, nakasalalay ang paglakas ng proletaryong kilusan sa Pilipinas sa paglakas ng militanteng kilusan ng uring manggagawa sa buong mundo at hindi sa paglakas ng malawak na inter-classist na kilusan sa bansa.
MANGGAGAWA SA BUONG DAIGDIG, MAGKAISA!
Iba’t-ibang gimik ang ginagawa ng uring kapitalista para muling suyuin ang masa na lumahok sa eleksyon ngayong Mayo. Sa mga gimik na ito, ginagamit nila ang TV, radyo at pahayagan. Gumastos ng milyun-milyong piso para sa propaganda.
Gusto ng naghaharing uri na ipakita sa malawak na masa na kailangang "magkaisa ang mga Pilipino" para umunlad ang bayan. Kaya naman, ang dominanteng paksyon ng mga kapitalista — ang rehimeng Arroyo — ay tinawag ang slate na "Team Unity". Sa Team Unity ay naghalu-halo ang mula sa administrasyon at oposisyon (maka-Erap) gaya ni Tessie Oreta at Tito Sotto.
Hindi rin nagpahuli ang kapitalistang oposisyon. Tinawag din nila ang kanilang slate na "Genuine Opposition" o GO. At sinunod din nito ang panawagan ng uring kapitalista – "pagkakaisa". Sa slate nila naroon din ang mga maka-Gloria — sila Kiko Pangilinan at Manny Villar.
Ang tanging layunin ng buong uring burgesya sa darating na halalan ay lokohin na naman ang manggagawa na kailangang ilagay sa unahan ang interes ng bayan kaysa interes ng uri. Wala itong ibig sabihin kundi magpailalim ang masang manggagawa sa interes ng pambansang kapitalismo, sa interes ng mga kapitalista — para sa bayan.
Administrasyon man o oposisyon, ito ang layunin nila — patuloy na ikadena ang masang manggagawa sa pambansang interes at sa demokratikong proseso ng kapitalismo.
Gayung nag-aastang progresibo at rebolusyonaryo, ang iba’t-ibang organisasyon at partido ng Kaliwa sa Pilipinas ay pumasok sa burges na eleksyon. Naniniwala ang mga ito na "hindi dapat ibigay sa burgesya ang arena ng parlamentaryong larangan". Kailangan diumano na labanan ang uring kapitalista kahit sa tereyn nito para "lubusang mahubaran ang kabulukan ng sistema at mailayo sa repormismo ang uring proletaryo". Kaygandang layunin. Layunin na sa loob ng mahigit 70 taong pakikibaka ng uring manggagawa sa buong mundo ay napatunayang hindi nakamit dahil HINDI NA LARANGAN NG PAKIKIBAKA NG MANGGAGAWA ANG BURGES NA PARLAMENTO.
Subalit dahil sa ginawang dogma ang mga sinasabi ni Lenin at iniangat sa "Leninismo", hindi na tuloy nakita ng mga sinsirong militante sa Kaliwa na ang paglahok ng mga rebolusyonaryo sa burges na parlamento ay angkop lamang sa pasulong na yugto ng kapitalismo at MALI na sa yugto ng dekadenteng kapitalismo.
Sa halip na malantad at "maliwanagan" ang malawak na masa ng manggagawa sa pangangailangang ibagsak ang kapitalismo at ang burges na estado, ang paglahok ng Kaliwa dito ay lalong nakapagbigay ng ilusyon sa masang manggagawa sa burges na demokrasya at parmalamento. Kabaliktaran ang nangyari : ANG KALIWA ANG NAHATAK SA REPORMISMO. Naging kakutsaba ang mga ito ng uring kapitalista sa panloloko sa uring proletaryo sa Pilipinas.
Wala sa burges na parliyamento ang daan para makuha ng masang manggagawa ang kanilang kahilingan. Makukuha nila ito sa mga konseho ng manggagawa at sa asembliya ng manggagawa. Makakamit nila ang kanilang mga demanda hindi sa bulwagan ng koral ng baboy at putahan — sa kongreso, kundi sa mass strike na pamumunuan ng mga konseho ng manggagawa hindi ng mga unyon.
Lahat ng matinong tao hindi lang sa bansa kundi sa buong mundo ay kinundena ang anumang uri ng terorismo hindi lang dahil pumapatay ito ng mga tao kundi higit sa lahat mga inosenteng sibilyan ang biktima nito.
Katunayan, ang Glorietta bombing ay hindi lang ang una at huling
teroristang aksyon na mangyayari sa Pilipinas sa panahon ng dekadenteng
kapitalismo.
Maliban sa kaaway ng proletaryado ang lahat ng klase ng terorista at uri ng terorismo, hindi rin ito kabilang sa kanyang mga sandata laban sa kapital. Walang puwang ang teroristang paraan sa pakikibaka laban sa kapitalismo. Ang tanging sandata ng manggagawa laban sa kapital ay makauring kamulatan at pagkakaisa sa balangkas ng kolektibo, sentralisado at malawakang pakikibaka sa internasyunal na saklaw.
Ang terorismo ay sandata ng burgesya. Ginagamit ito ng iba’t-ibang paksyon ng uring mapagsamantala hindi lamang laban sa isa’t-isa at kundi higit sa lahat laban sa uring pinagsamantalahan. Lumitaw at lumaganap ang terorismo sa panahon ng permanenteng krisis ng pandaigdigang kapitalismo na bunga ng lumalalang tunggalian sa hanay ng mga paksyon ng nagharing uri. At ang pinakamarahas na anyo ng terorismo ay ang terorismo ng estado.
Paglaganap ng takot sa lipunan : Buong uring burgesya ang makinabang
Dahil sa tumitinding tunggalian ng mga paksyon ng nagharing uri hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong mundo, umabot na ito sa armadong labanan at isa sa mga porma nito ay ang terorismo. Ito ay makikita natin hindi lamang sa panahon ng rehimeng Arroyo kundi maging sa nagdaang mga rehimen. Isang halimbawa ang April 6 Liberation Movement sa panahon ng diktadurang Marcos kung saan nagsagawa ito ng pambobomba. Sa pandaigdigang saklaw, mga halimbawa din ang Red Army at Red Brigade sa Western Europe noong dekada 70.
Syempre, walang ibang makinabang nito kundi ang burges na estado mismo sa kabila ng katotohanan na makakasira ito sa isang paksyon ng burgesya at makapagpalakas sa kabilang paksyon. Komon ang interes ng lahat ng mga paksyon ng nagharing uri – palakasin ang estado. At isa sa kondisyon para mapalakas ang estado ay ang paglaganap ng terorismo. Nangyayari ito sa kalagayan na mahina ang independyenteng kilusan ng proletaryado at laganap ang kaisipang "tanging ang estado lamang ang makapagligtas sa mamamayan" (hawak man ito ng Kanan o Kaliwa).
Partikular sa pambobomba sa Glorieta, lumaganap ngayon ang pagtingin na ito ay kagagawan ng rehimeng Arroyo para ilihis ang opinyong publiko sa pampulitikang krisis na kinaharap ng nagharing paksyon – katiwalian, panunuhol, political killings at iba pa. Ito ang pinakamalapit sa katotohanan. Ang nagharing paksyon ng burgesya na lubusang nahiwalay sa mamamayan ay desperadong gagawin ang lahat para lamang manatili sa kapangyarihan. At isa sa desperadong hakbang nito ay ang paggamit ng terorismo para mapalakas ang estadong kontrolado niya at mabigyang katwiran ang panunupil nito hindi lamang laban sa kanyang mga karibal na paksyon sa loob ng nagharing uri kundi higit sa lahat laban sa nakibakang mamamayan. Dagdag pa, ang C-4 na sangkap sa paggawa ng bomba ay galing sa sandatahang lakas ng estado.
Subalit, dahil ang terorismo ay hindi sandata ng uring manggagawa kundi sandata ng burgesya, hindi rin maaring sabihin na walang kinalaman ang burges na oposisyon (direkta man o inderikta) sa usapin ng pagsagawa ng teroristang aktibidad para lamang sagarin ang pagkahiwalay ng rehimeng Arroyo at makuha ang simpatiya ng publiko kabilang na ang uring manggagawa sa anumang plano nito na agawin ang Malakanyang.
Administrasyon, oposisyon o teroristang grupo man ang may kagagawan sa pambobomba sa Glorieta, ang tiyak ay gagamitin ito ng rehimeng Arroyo at ng oposisyon upang tangkaing mapalakas muli ang kani-kanilang mga paksyon sa pamamagitan ng pagkuha sa opinyong publiko kabilang na ang uring manggagawa at maralita. Ang ultimong bunga nito ay palakasin ang estado bilang tagapagtanggol ng bulok na sistema.
Ang terorismo ay hindi simpleng kagustuhan ng isang tao, isang
grupo o isang paksyon ng burgesya. Ito ay hindi maiwasang paraan ng
alinmang paksyon ng nagharing uri para sa kanilang makauring interes na
walang iba kundi isalba ang dekadenteng kapitalismo mula sa tuluyang
pagbagsak at ikulong ang masang nakibaka sa burges na linyang
"pakikibaka para sa demokrasya", "laban sa katiwalian ng isang paksyon"
at iba pang isyu na lumalayo sa tunay na solusyon ng kahirapan at
kaguluhan – ang ibagsak ang burges na estado at kapitalismo.
Ang ugat ng terorismo ay ang dekadenteng kapitalismo na nagsimula sa Unang Imperyalistang Digmaang Pandaigdig noong 1914. Lumalala ang terorismo ng pumasok ang dekadenteng sistema sa yugto ng kanyang pagkaagnas noong 1980s. At pagkatapos ng pambobomba sa World Trade Center sa New York City noong Septyembre 11, 2001 naging pandaigdigang linya na ito ng pinakamakapangyarih ang imperyalistang bansa sa mundo – ang "digmaan laban sa terorismo".
Kaya hindi dapat ipagtaka kung ang buong estado kasama na ang "oposisyon" na nasa loob nito ay magkaisa upang lalupang palakasin ang estado. Hindi dapat magtaka kung magsagawa ito ng malawakang propaganda kakutsaba ang mass media na kailangang tanggapin ng publiko ang militarisasyon hindi lang sa kanayunan kundi maging sa kalungsuran sa ngalan ng "labanan ang terorismo" (isang panibagong anyo ng imperyalistang digmaan).
Hindi solusyon na kumampi ang uring manggagawa at maralita sa alinmang paksyon ng nagharing uri anuman ang kanilang "maka-mamamayan" na mga lenggwaheng gagamitin. Lahat ng paksyon ng uring mapagsamantala ay kaaway ng uring manggagawa at maralita.
Ang tamang solusyon laban sa terorismo ay ibagsak ang burges na estado at agawin ng uring manggagawa ang kapangyarihan. Sa ganitong linya, ang dapat gawin ng proletaryado ay ilunsad ang mga malawakang pakikibaka laban sa mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan – sahod, trabaho, kahirapan at digmaan – na ang tanging direksyon ay palakasin ang pampulitikang pakikibaka para ibagsak ang estado. Ang pakikibaka ng proletaryado ay kailangang nagkakaisa, sentralisado at malawakan. At ito ay hindi sa paraan ng mga unyon o kaya ay lobbying o presyur tactics sa burges na parlyamento kundi sa independyente at mga militanteng porma ng pagkilos sa lansangan na lalahukan ng malawak na manggagawa – regular, kontraktwal, unyonista, di-unyonista, publiko at pribado. Ang tanging organo ng pakikibaka para dito ay ang mga asembliya at konseho ng manggagawa sa antas lungsod/syudad pataas.
Hindi dapat pumasok sa patibong ng buong uring burgesya na ilihis ang pakikibaka at dalhin lamang sa lantay na linyang "GMA resign" o "Oust Gloria". Ang linyang "GMA resign" o "Oust Gloria" ay walang ibang ibig sabihin kundi palitan lamang ang paksyong Arroyo ng ibang paksyon ng nagharing uri. Nais ng buong nagharing uri na ipako lamang ang pakikibaka laban sa isang paksyon ng burgesya at itago ang katotohanan na ang tunay na kaaway ng pinagsamantalahang mga uri ay ang kasalukuyang bulok na kapitalistang sistema.
Ang linyang "Transitional Government" o "Coalition Government" ay mas radikal lamang sa lenggwahe kaysa "Resign" at "Oust" subalit pareho lamang ang laman – kasama ang isang paksyon ng nagharing uri, ang "makabayan" at "maka-mahirap" na burgesya sa gobyernong ipapalit sa rehimeng Arroyo.
Ang tanging organo ng proletaryado para sa pag-agaw ng kapangyarihan ay ang independyenteng mga asembliya at konseho ng manggagawa. Ito ang tunay na ekspresyon ng pampulitikang kapangyarihan ng proletaryado. Ito ang tunay na magbibigay wakas sa anumang tipo ng terorismo. Ito ang tanging landas tungo sa PANDAIGDIGANG KOMUNISTANG REBOLUSYON.
Hangga’t hindi mulat na magkaisa at makibaka ang uring manggagawa para sa kanyang makauring interes sa pamamagitan ng mga asembliya at konseho ng manggagawa, hangga’t hindi maagaw ng proletaryado ang kapangyarihan, mananatili ang terorismo sa lipunan alinmang paksyon ng burgesya ang nasa kapangyarihan.
Ang pinakamahalaga at pinakamabigat na tungkulin ng mga komunista sa kasalukuyang pampulitikang krisis sa bansa ay PABILISIN na mailatag ang mga kondisyon para sa sariling pagkamulat, pagkakaisa at pakikibaka ng uring manggagawa at ILANTAD sa harapan ng malawak na masa ang anumang patibong para hadlangan ito. Maaring simulan ito sa mga study circles at group discussions sa mga paaralan, komunidad at pagawaan.
"Ang emansipasyon ng uring manggagawa ay nasa mga kamay mismo ng mga manggagawa."
Kahit anong paksyon ng burgesya "Kaliwa man o Kanan, nasa kapangyarihan man o wala" sa panahon ng permanenteng krisis ng pandaigdigang kapitalismo ay mandarambong at magnanakaw sa yaman ng lipunan na likha ng masang anakpawis.
Implikasyon ng hatol kay Erap
Ang hatol na reclusion perpetua ay isang propaganda ng buong uring burgesya na sa ilalim ng estadong kapitalista nangibabaw ang "rule of law", na "walang sinasantong" indibidwal o paksyon maging sa loob ng nagharing uri. Sa totoo lang, hindi naman ito bago. Noong Edsa I, sinamsam ng rehimeng Aquino ang nakaw na yaman ng pamilyang Marcos na hindi naman napunta sa taongbayan kundi sa estado lang na "kumakatawan" sa interes ng buong bayan.
Ang ginawa ng burgesya kay Marcos at kay Erap ay iisa lamang ang layunin: palakasin ang estado para lubusang makontrol nito ang buhay panlipunan sa ilalim ng patakarang "rule of law". Ang "rule of law" ay ang huling depensa ng isang naghihingalong sistema kahit saang dako ng mundo ngayon.
Narito ang katotohanan sa likod ng estado (anuman ang tipo nito) sa panahon ng dekadenteng kapitalismo: ipagtanggol ang kasalukuyang kaaysuan sa pamamagitan ng mga batas bilang latigo sa uring nais ng rebolusyonaryong pagbabago sa lipunan.
Hindi na epektibo sa hanay ng ordinaryong manggagawa at mamamayan ang propaganda ng estado na "walang sinasanto ang batas". Ganun pa man, ito talaga ang direksyon ng lahat ng mga estado sa buong mundo (Kanan man o Kaliwa): palalakasin ang sarili. Alam na ng masang anakpawis na kahit anong paksyon ng nagharing uri ang papalit sa pwesto ay patuloy ang pandarambong at pagnanakaw ng mga ito.
Pero may humahadlang sa uring manggagawa at maralita na lubusang maunawaan nito ang tunay na katangian ng estado at ang buong uring mapagsamantala at hawanin mismo ng masa ang landas ng rebolusyonaryong pakikiba: ang mistipiskasyon kakutsaba ang Kaliwa, ang mistipikasyon ng pakikipag-isang prente sa isang paksyon ng burgesya para daw maisulong ang tunay na panlipunang pagbabago sa hinaharap.
Pakikipag-alyansa sa burgesya: Isang kontra-rebolusyonaryong taktika
Nakaupo si Gloria sa pwesto matapos mapatalsik si Erap noon dahil nakikipagsabwatan ang Kaliwa sa isang paksyon ng burgesya laban kay Erap. Sa lantay na linyang anti-Erap, tinali ng Kaliwa ang kamay ng masa at manggagawa sa pagpasok ni Gloria sa eksena bilang bida. Ang taktikang pakikipag-isang prente ay napatunayang hadlang sa pagtaas ng kamulatan ng masang nakibaka para sa rebolusyonaryong pagbabago.
Sa totoo lang, matagal ng napatunayan ang kontra-rebolusyonaryong katangian ng "united front". Sa 1930s sa Spain, ang militansya ng uring manggagawa ay ikinulong sa taktikang "Popular Front". Ang resulta: libu-libong buhay ng manggagawang Espanyol ang sinakripisyo sa altar ng "anti-pasistang prente". Ang WW II ang pinakamarahas at pinakamaraming patay dahil sa pagsuporta ng mga partido komunista sa pangunguna ng imperyalistang Unyon Sobyet sa isang paksyon ng imperyalistang bloke laban sa isa pa sa linyang "anti-fascist popular front". Sa Pilipinas, maamong tupa na sinunod ng PKP ang "popular front" na panawagan ng imperyalistang Rusya, ang resulta: minasaker ng hukbong Amerikano (na kaalyado nito laban sa Hapon) ang libu-libong mandirigma at masa ng Hukbalahap.
Pero lubusan ng naging kontra-rebolusyonaryo ang Kaliwa sa Pilipinas dahil itinakwil nila ang mga aral sa kasaysayan sa usapin ng "united front". Katunayan, sa halip na halawin ang mga aral sa kasaysayan hinggil sa taktikang ito ayon sa marxistang balangkas, patuloy pa rin itong ginagamit laban kay GMA ngayon. Kaya, ang dating kaaway na paksyong Estrada ay naging taktikal na alyado naman nila ngayon. At ang dati taktikal na alyado na paksyong Arroyo ay naging mortal na nila na kaaway ngayon. Ito ang resulta ng oportunistang taktika na "the enemy of my enemy is my friend".
Ang taktikang "united front" ay isang burges na taktika hindi proletaryado. Ang taktikang ito ay matagal ng ginagamit ng burgesya sa Kaliwa sa Pilipinas: ang paksyong Aquino noon ay kinikilalang taktikal na alyado ang Kaliwa laban kay Marcos; ginamit ng paksyong Arroyo ang Kaliwa para mapatalsik si Erap; ang paksyong Estrada naman ngayon ay naging "kaibigan" ang Kaliwa laban sa rehimeng Arroyo.
Ang resulta ng taktikang "united front" ay halinhinan lamang ng mga paksyon ng nagharing uri sa kapangyarihan at patuloy na pagpapalakas ng estadong kapitalista sa gitna ng permanenteng krisis ng sistema. Ang isyu ng korupsyon, panunupil at pagsasamantala na sinisigaw ng Kaliwa noon laban kay Erap ay siya ring sinisgigaw nila ngayon laban kay GMA.
Hindi talaga natuto ang Kaliwa na sa panahon ng imperyalismo at dekadenteng kapitalismo, ang lahat ng paksyon ng nagharing uri ay ganap ng reaksyonaryo at mortal na kaaway ng mga pinagsamantalahan at inaapi. Ang tanging tunay na united front sa kasalukuyan ay ang pagkakaisa ng mga manggagawa sa daigdig laban sa buong uring kapitalista sa loob at labas ng mga bansa nila.
"Ang emansipasyon ng mga manggagawa ay nasa kamay mismo ng uring manggagawa." Ito ang marxistang prinsipyo na kailangang laging ipagtanggol ng lahat ng mga rebolusyonaryo sa mundo, na siya mismong tinalikuran ng Kaliwa sa ngalan ng "taktika".
Ang yugto ng transisyon ay hindi isang moda ng produksyon sa pagitan ng kapitalismo at komunismo. Ito ay temporaryo at matindi ang labanan sa pagitan ng mga nalalabing kapitalistang relasyong panlipunan na pinapawi at sa komunistang relasyong panlipunan na pinauunlad. Ang yugto ng transisyon ay matagal at dadaan sa pasikut-sikot na mga proseso dahil ilang libong taon na naghari ang makauring sistema sa sangkatauhan at hindi madaling lubusang wasakin ang lahat ng mga labi at impluwensya ng makauring lipunan kahit pa hawak na ng uri ang kapangyarihan.. Kung luluwag ang internasyunal na diktadura ng proletaryado, hindi imposible na babalik ang kapitalismo.
Bakit imposible mangyari ang transisyonal na yugto sa isang bansa o grupo ng mga bansa?
Magsimula tayo sa pag-unawa na ang kapitalismo ay isang pandaigdigang sistema laluna sa yugto ng imperyalismo at pagbulusok-pababa nito (decadence). Pandaigdigan ang saklaw ng kapitalistang relasyong panlipunan. Mula dito, madali nating maunawaan na ang komunismo ay pandaigdigan din dahil pandaigdigan ang pagwasak sa kapitalismo. Ibig sabihin, kasama sa wawasakin sa yugto ng transisyon ay ang mga pambansang hangganan at ang katangian mismo ng bansa.
Ang paniniwala ng Kaliwa na ang sosyalismo (period of transition) ay posible sa isang bansa ay napatunayan sa karanasan na MALI at sa esensya ay pagtatanggol sa kapitalistang sistema. Bakit?
Sa konseptong “socialism in one country” ang naturang “sosyalistang bansa” ay mapilitang magpapatupad ng mga kapitalistang relasyon para manatili siya bilang bahagi ng kapitalistang mundo. Imposible na hihiwalay siya na mag-isa. Ito ay utopyanismo.
Ang mga produktong ginagawa niya ay nakabatay sa halaga ng palitan at para sa pamilihan laluna sa pandaigdigang pamilihan. Kailangan niyang makalikum ng kapital, na walang ibig sabihin kundi patuloy niyang pagsamantalahan ang kanyang mga manggagawa at maging ang mga manggagawa sa ibang mga bansa.
Isang kahibangan na ang “sosyalistang” estado ang mangunguna para maabot ang komunismo, isang lipunan na walang estado. Kabaliktaran ang nangyari, sa halip na unti-unting maglalaho ang “sosyalistang” estado ng isang bansa ay lalupa itong lumakas at absolutong kinontrol ang lahat ng buhay sa lipunan. At ito ang pinaniwalaan ng Kaliwa na “sosyalismo”.
Ang pambansang pagmamay-ari (state ownership) ay nanatiling nakabatay sa halaga ng palitan at batas ng halaga, para sa pamilihan. Ibig sabihin, para sa kapitalistang mga relasyon. Ang indibidwal o pribadong kapitalismo ay natransporma lamang tungo sa estado/kolektibang kapitalismo na nagbalatkayong “sosyalismo”.
Ganito talaga ang mangyari kung ang hawakan ay ang MALING konsepto na matatalo ang imperyalismo o ang pandaigdigang kapitalismo sa pamamagitan ng “pagkokonsolida sa sosyalistang bansa”. Ang mangyari kasi nito ay dapat diumano dadami ang sosyalistang mga bansa hanggang “lahat” ng mga bansa ay maging sosyalista na. Pag nangyari na ito, makakamit na daw ang komunismo. Ang balangkas ay nasa bansa, kung saan sa istorikal na pananaw ang bansa ay interes ng burgesya at hindi ng proletaryado.
Lahat ng mga grupo ng Kaliwa, mula sa mga maoista hanggang sa mga leninista at trotskyista ay hanggang ngayon MALI pa rin ang pinaniwalaang "tamang" linya.
Ano naman ito sa karanasan?
Ang “socialism in one country” ay nagmula sa kontra-rebolusyonaryong pananaw sa pakikibaka para sa “pambansang kalayaan” at sa paghahati sa mundo sa dalawa — bulok na kapitalismo sa 1st world na mga bansa at progresibong kapitalismo sa 3rd world. Kaya, sa maling pananaw na ito, pambansang pagpapalaya ang linya sa 3rd world habang sosyalistang rebolusyon naman sa 1st world. Kapwa ang direksyon ng 1st world at 3rd world ay itayo ang “sosyalismo” sa kani-kanilang mga bansa sa pamamagitan ng estado. Hindi ito marxismo kundi kontra-rebolusyonaryong stalinismo.
Ang mga bansa sa 3rd world na nakamit ang “pambansang kalayaan” sa pamumuno ng mga “partido komunista” ay hindi naging mga sosyalistang bansa kundi naging mga kapitalista (na nanatiling atrasado o nahirapang umunlad dahil wala na talagang uunlad pa na mga bagong bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo). Naging bahagi sila sa pandaigdigang kapitalistang kompetisyon at kontrolado ng malalaking kapitalistang mga bansa o kaya nagnanais maging imperyalista na hinahamon ang kapangyarihan ng mga karibal. Tingnan na lang natin ang nangyari sa Tsina at Byetnam, dati mga “haligi” ng anti-imperyalismo at “digmaan para sa pambansang pagpapalaya” sa ilalim ng isang “partido komunista” pero ngayon ay kasing ganid na sa tubo tulad ng mga dating kalaban nito.
Ang “socialism in the 21st century” ni Hugo Chavez sa Beneswela ay isa na namang mistipikasyon ng burgesya para ilihis ang proletaryado sa tamang linya na pandaigdigang rebolusyon. Ang Chavismo sa Beneswela ay walang kaibahan sa maoismo sa Tsina at Stalinismo sa Rusya.
Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo imposible na ang pag-unlad ng isang di-industriyalisadong bansa tungo sa pagiging industriyalisado. Sa halip, tiyak na ang uunlad ay ang military-industrial complex para sa paghahanda ng bawat bansa sa mga imperyalistang digmaan. At ito ay hindi tunay na industriyalisasyon kundi paglaki ng hindi produktibong gastos.
Nangyari ito dahil itinakwil ng Kaliwa na ang transisyonal na yugto ay pandaigdigan at imposible sa bawat bansa.
Ano pala ang gawin sa isang bansa na unang mananalo ang kanyang proletaryong rebolusyon sa gitna ng dagat ng pandaigdigang kapitalismo?
MALI at utopyanismo kung maghintayan ang bawat bansa sa paglunsad ng sosyalistang rebolusyon para maging “pandaigdigan” lamang ito. Kumbaga, sabay-sabay dapat na magrebolusyon o sabay-sabay na manalo ang mga bansa. Ito ay mekanikal na pag-unawa sa proletaryong rebolusyon. May mauuna talaga at may mahuhuli na mananalo.
Pero ang pangunahin at pundamental na reksito sa paglunsad ng rebolusyon ay ang pag-aaral sa balanse ng pwersa hindi sa kanya-kanyang bansa kundi sa pandaigdigang antas. Ibig sabihin, ang proletaryong rebolusyonaryong opensiba ng isang bansa ay dapat nakabatay sa pandaigdigang rebolusyonaryong sitwasyon. Mauuwi lamang sa pagkatalo o pagbalik sa kapitalismo kung mag-iisa lamang na mag-opensiba ang isang bansa habang ang buong mundo ay wala pa sa rebolusyonaryong sitwasyon.
Pumutok at nanalo ang rebolusyong Oktubre sa Rusya dahil nasa panahon ang rebolusyon niya sa isang pandaigdigang pag-aalsa ng mga manggagawa sa buong mundo. Nahiwalay at bumalik siya sa kapitalismo sa panahong natalo at paatras ang pandaigdigang rebolusyon.
Sa ilalim ng isang pandaigdigang rebolusyonaryong sitwasyon, ang tungkulin ng unang nanalong bansa o ilang bansa ay gamitin ang lahat ng makakaya nito para lalupang paliyabin ang pandaigdigang rebolusyon hanggang sa magsunod-sunod na manalo ang ibang bahagi ng internasyunal na proletaryado. Ang “pambansang interes” ng nanalong bansa ay kailangang ipailalim at magsilbi sa pagsusulong ng pandaigdigang rebolusyon. Dito nagkamali hanggang sa natulak ang partidong Bolshevik sa Rusya sa pagiging kontra-rebolusyonaryo sa ilalim ng Stalinismo. Sa halip na maging pangunahing tungkulin ang pagsusulong ng pandaigdigang rebolusyon ay ang pambansang interes ng Rusya ang inatupag ng partido na nasa loob ng estado. Ginawa lamang nitong mga papet ang ibang mga “sosyalistang” bansa pati na ang “pambansa-demokratikong” kilusan sa 3rd world para sa interes ng estadong Ruso.
Sa pagsusulong ng internasyunal na rebolusyon, napakahalaga ang papel ng sentralisadong internasyunal na partido ng uring manggagawa. Isa ito sa mga garantiya na mananalo ang rebolusyon. Ang sentral na papel nito ay ang pandaigdigang rebolusyon at hindi para gamitin ng isang bansa gaya ng nangyari sa 3rd International sa panahon ng Stalinismo.
Ang MALI sa “socialism in one country” ay walang konsiderasyon sa pandaigdigang balanse ng pwersa bago ilunsad ang rebolusyonaryong opensiba sa isang bansa. MALI ang estratehiya dahil MALI ang pananaw sa usapin ng proletaryong rebolusyon.
Sa pagsusuma: Mangyari lamang ang transisyon kung maagaw na ng proletaryado ang kapangyarihan sa pandaigdigang saklaw at maagaw lamang nito ang kapangyarihan sa ilalim ng isang pandaigdigang rebolusyon sa sentralisadong paggabay ng internasyunal na partido at hindi sa isang pambansang rebolusyon sa gabay ng isang pambansang partido.
2. Ang usapin ng lenggwahe at kultura sa panahon ng transisyon at komunismo
Ngayon, ipagpalagay natin na naagaw na ng proletaryado ang pandaigdigang kapangyarihan at nasa yugto na siya ng transisyon. Paano na ang iba’t-ibang lenggwahe at kultura na namana mula sa naibagsak na kapitalistang mundo at sa buong kasaysayan ng makauring lipunan?
Dalawang mahalagang punto ang ating i-konsidera dito: Una, mataas na internasyunalistang kamulatan ng uring manggagawa. At pangalawa, ang napakataas, napakatagal at pasikut-sikot na prosesong dadaanan para lubusang maglaho ang mga uri sa mundo
Dahil mataas na ang kamulatang internasyunalista ng uri, idagdag pa ang abanteng teknolohiya na naabot ng mundo (sa kabila ng anumang plano o pagtatangka ng kapitalismo na wasakin ito), hindi mahirap na magkaintindihan ang mga tao na iba-iba ang lenggwaheng nalalaman. Ang uring manggagawa mismo ang lilikha ng isang pandaigdigan na lenggwahe sa kalaunan at may kapasidad sila nito. Kung ipagpalagay natin na Ingglis (pwede din namang hindi) nga ang maging pandaigdigan na lenggwahe, sa sitwasyon na naagaw na ng internasyunal na uri ang kapangyarihan, tiyak ang unang gawin nito ay gawing pangmasa at libre ang edukasyon. Kaya, ang pag-aaral sa Ingglis ay hindi na mahirap kahit doon sa pinakasulok na bahagi ng mundo.
Kung nagkaintindihan ang uring manggagawa ngayon sa buong mundo sa kanilang pakikibaka laban sa kapitalismo, mas laluna sa panahon ng transisyon kung saan naibagsak na nila ang paghahari ng kapital. Ang Tore ng Babel ay aplikabol lamang sa sinaunang panahon at sa panahong naghari ang mapagsamantalang mga uri.
Ganun din sa kultura. Ang lahat ng mga kultura at sining na namana mula pa sa sinaunang panahon hanggang ngayon ay pauunlarin ng uri para mabuo ang isang tunay na makataong kultura at sining na hindi na naka-base sa uri.
Ang isang komunista, makatao at pandaigdigan lenggwahe at kultura ay kailangan ng linangin sa panahon pa lang ng transisyonal na yugto. Bagama’t hindi ito madaling gawin, pero ang pundasyon para magawa ito ay umiiral na — nasa kamay na ng uring manggagawa ang kapangyarihan batay sa internasyunal na pagkakaisa at kamulatan. Ang mga ito ang pundamental na rekisito para magtuloy-tuloy ang yugto ng transisyon tungo sa komunismo.
Ang kanan ng burgesya — ang mga sagad-saring maka-kapitalismo — karamihan sa kanila ay kontrolado ang mga estado ng maraming mga bansa, ay tulad ng dati, paulit-ulit na manawagan sa masang proletaryado na wala ng ibang sistemang maasahan kundi ang kapitalismo at “patay na ang komunismo”. Ang pundasyon ng panawagang ito ay ipagtanggol at paunlarin ang pambansang ekonomiya habang palakasin ang kapasidad ng bansa sa pandaigdigang kompetisyon. Nanawagan sila na magsakripisyo ang mga manggagawa nila alang-alang sa kapakanan ng inang-bayan.
Ang kaliwa ng burgesya — mga maoista, “leninista”, trotskyista, anarkista, “sosyalista”, “komunista”, radikal na demokrata at unyonista, “anti-imperyalista, at iba’t-ibang tipo ng kaliwa — na gumagamit ng iba’t-ibang radikal na lenggwahe at pagkilos “laban sa kapitalismo” at “para sa sosyalismo“, ay manawagan sa mga manggagawa na ibagsak ang mga paksyon ng burgesya o mga “tuta ng imperyalistang” mga bansa na may hawak ng pampulitikang kapangyarihan sa mga bansa nila. Magpaliwanag sa masang manggagawa na ang mga paksyong ito ang dahilan ng kahirapan at pagdurusa nila.
Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, ang imperyalismo ay isang sistemang sumukob sa lahat ng kapitalistang bansa — malaki o maliit, malakas o mahina, abante o atrasado. Ang bawat pambansang kapital ay may imperyalistang katangian. Ito ang tunay na kahulugan ng imperyalismo sa kasalukuyang panahon at dito kailangang ibatay ang proletaryong anti-imperyalistang pakikibaka.
Ang kaliwa ng burgesya ay nagkaisa sa pangkalahatan na ang “kawalan o kakulangan ng demokrasya” ang pangunahing dahilan kung bakit hindi nakamit ng masang proletaryado ang kanilang mga kahilingan para sa kanilang kapakanan. Kasabay nito, tinuligsa nila ang “imperyalismo” partikular ang imperyalismong Amerikano bilang pangunahing dahilan kung bakit maraming mga bansa ang nanatiling atrasado at naghihikahos. Sa madaling salita, sinisi nila ang paghadlang ng imperyalismo o ng globalisasyon sa pag-unlad ng kapitalismo ng mga bansa nila.
Walang pagkakaiba ang kanan at kaliwa ng burgesya sa balangkas ng kanilang mga pananaw — ipagtanggol ang bansa at ang demokrasya; ang pambansang kapitalismo. Konserbatibo man o radikal ang mga lenggwahe; hayagan man na tutol sa “sosyalismo” o sumisigaw ng komunismo, kapwa sila nagtutulungan para manatiling nakagapos ang masang masanggagawa sa buong mundo sa balangkas ng bansa, sa pagtatanggol sa inang-bayan at sa demokratikong mistipikasyon ng burgesya.
Ang Katangian ng Proletaryado at ng Kanilang Pakikibaka
Ang Mayo Uno ay internasyunal na araw ng paggawa. Sa araw na ito nararapat na muling bigyang diin ang tunay na katangian ng uring manggagawa, na sa loob ng ilang siglo ay nais itago ng burgesya kasabwat ang lahat ng tipo ng Kaliwa sa masang proletaryado at palitan ito ng mga mistipikasyon. At ang mga mistipikasyong ito ang nangibabaw sa kamulatan kundi man tanging pinaniwalaan ng manggagawang Pilipino sa mahigit isang daang taon.
Ang mga manggagawa ay walang bansa; walang inang-bayan. Ang proletaryado ay isang internasyunal na uri. Iisa lamang ang mga interes ng mga manggagawa saang bansa man sila nakatira o namuhay. Iisa lamang ang kaaway ng mga manggagawa — ang buong uring burgesya sa buong mundo. Ibig sabihin, ang kanilang mga interes ay hindi nakatali sa interes ng bansa o inang-bayan. Kabaliktaran ang katotohanan: makakamit lamang nila ang kanilang mga kahilingan sa labas ng balangkas ng pambansang kapital. Ang sosyalismo o komunismo ay magkatotoo lamang hindi sa bawat bansa kundi sa buong mundo.
Internasyunalismo ang isa sa dalawang pundasyon ng tunay na kilusang manggagawa. Pangalawa ang independyenteng kilusan nito; independyente sa ibang mga uri laluna sa uring kapitalista. Ito ang batayang kaibahan ng isang tunay na proletaryong kilusan sa kaliwa ng burgesya.
Dahil internasyunal na uri ang manggagawa, internasyunal din ang katangian ng pakikibaka nito. Nasa balangkas ng pagsusulong ng pandaigdigang proletaryong rebolusyon ang mga pakikibaka ng bawat bahagi ng uri sa buong mundo. Sa ganitong konteksto maintindihan na ang “pakikibaka para sa pambansang kalayaan at demokrasya” sa kasalukuyang istorikal na yugto ng dekadenteng kapitalismo ay hindi para sa makauring interes ng proletaryado kundi makakasira sa pakikibaka nila. Sa dekadenteng kapitalismo ganap ng isang kontra-rebolusyonaryong taktika ang “pakikibaka para sa pambansang kalayaan at demokrasya” katulad ng “pakikibaka para sa reporma”, “rebolusyonaryong unyonismo”, “rebolusyonaryong parlyamentarismo” at pakikipag-isang prente sa isang paksyon ng burgesya.
Ang Araw ng Paggawa sa 2007 sa Pilipinas
Sa pangkalahatan, walang pagkakaiba ang selebrasyon ng Araw ng Paggawa sa Pilipinas sa magaganap sa buong mundo — dominado at kontrolado ng kanan at kaliwa ng burgesya. Subalit sa Pilipinas, at maging sa ibang mga bansa na dahan-dahan ng nabubuo ang mga grupo na nanindigan sa internasyunalismo at indepenyenteng kilusan ng internasyunal na uring manggagawa, maaring sabihing dapat ipagdiwang ang Araw ng Paggawa ng mga internasyunalistang komunista.
Partikular sa Pilipinas, bagamat nagsimula pa lamang ang teoritikal na klaripikasyon ng ilang mga rebolusyonaryo, ito ay bahagi na ng muling pagbangon ng tunay na proletaryong kilusan sa internasyunal na saklaw simula ng huling dekada ng 1960s. Ang nangyaring Internasyunal na Kumperensya ng mga internasyunalistang komunista sa Korea noong 2006 ay kongkretong manipestasyon na kahit sa mga bansang hindi narinig o nabasa ang mga sulatin ng kaliwang komunismo sa mahigit isang daang taon ay may mga rebolusyonaryo at manggagawa ng nagsimulang mag-aral at suriin ang pagpapatuloy ng marxismo na pinutol ng 50 taong kontra-rebolusyon.
Bagamat hindi pa makikita ng mga manggagawa sa Pilipinas ang tamang landas ng pakikibaka sa pagdiriwang ng Araw ng Paggawa ngayong taon at posible sa susunod pang mga taon, malaki ang tiwala namin na may kapasidad ang mga manggagawa sa bahaging ito ng mundo bilang bahagi ng internasyunal na uri, ayon sa kanilang sariling karanasan, na mabubuo nila ang isang rebolusyonaryong kamulatan at ang rebolusyonaryong organisasyon bilang bahagi ng pagbubuo ng isang internasyunal na partido komunista sa hinaharap. Sa Internasyunal na Araw ng Paggawa sa 2007 muling mapatunayan na: una, ang uring manggagawa ang tanging rebolusyonaryong uri sa mundo ngayon at siyang tanging may istorikal na misyon para ibagsak ang kapitalismo at itayo ang komunismo sa pandaigdigang saklaw; ikalawa, kagyat na usapin ngayon ang pagdurog sa burges na estado at pag-agaw ng proletaryado sa pampulitikang kapangyarihan sa pandaigdigang saklaw; at ikatlo, dahan-dahan ng nabuo ang mga organisasyon ng mga internasyunalistang komunista sa paparaming bahagi ng mundo.
Internasyonalismo
1 Mayo 2007
Ang rehimeng Arroyo, ang kasalukuyang representante ng estadong kapitalista sa Pilipinas ay nangangarap ng gising ng ipahayag nito na target diumano ng Pilipinas na mapabilang sa mga bansa sa Unang Daigdig dalawampung taon mula ngayon. Ibig sabihin, maging abanteng industriyalisadong bansa na ang Pilipinas.
Bangungot, Hindi Panaginip
Naging bangungot ang panlilinlang ni Gloria sa sambayanang Pilipino ng mismong ang chief economist ng Asian Devepolment Bank, si Ifzal Ali, ang nagsasabi na kahit pa kasingbilis ng Tsina ang paglago ng gross domestic product (GDP) ng Pilipinas kada taon ito ay suntok sa buwan.
Sinabi ng ADB na kung sakaling mamintina ng bansa ang average 3.7 porsyento na GDP kada taon ay aabutin ng 77 taon bago nito mapantayan ang ekonomiya ng Brunei. Nagmungkahi ang ADB na kung tuloy-tuloy na mamintina ng Pilipinas ang 9.5 porsyento na paglago sa loob ng 25 taon ay “baka mapabilang ito sa Unang Daigdig”.
Bilang institusyon ng kapitalismo, inaasahan natin na magbibigay ng optimismo ang ADB sa mga bansang atrasado gaya ng Pilipinas na may “pag-asa” pa na uunlad ang ekonomiya sa kabila ng lumalalang krisis. Subalit kahit ang ADB ay hindi na masikmura ang kabaliwan ng optimismo ni Arroyo.
Subalit hindi lamang ang burgesyang Pilipino ang may ganitong “magandang panaginip.” Ang mga grupo ng Kaliwa sa Pilipinas, na naniniwala na progresibo pa ang kapitalismo sa isang bahagi ng mundo, subalit pinipigilan lamang ng imperyalismo ay ganito din ang linya ng pag-iisip. Ang teorya ng ‘dalawang-yugtong rebolusyon’ ng mga Maoista at maging ang ‘Tuloy-tuloy na rebolusyon’ ng mga ‘Leninista’ ang nagdadala ng linya na “hindi maiwasang” paunlarin ng Pilipinas ang kapitalismo para sa sosyalismo.
Wala ng Uunlad na Kapitalismo Sa Panahon ng Lumalalang Pandaigdigang Krisis
Bilang mga komunista, hindi tayo tutol sa industriyalisasyon. Pero para sa atin, ang tunay na industriyalisasyon ay nakabatay sa sosyalisasyon ng pag-aari hindi sa pambansang antas kundi sa pandaigdigang antas. Ibig sabihin, sa isang komunistang lipunan sa pandaigdigang saklaw.
Ang kasalukuyang pandaigdigang kapitalistang sistema ay nasa panahon na ng kanyang pagbagsak. At walang bansa, saan mang dako ng mundo ang nakaiwas sa kadena ng kapitalistang krisis na ito. Kaya isang malaking kasinungalingan ang konsepto na sa isang bahagi ng mundo ay nabubulok na ang kapitalismo at sa kabilang bahagi naman ay umuunlad o maaring uunlad. Ito ang katotohanan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo.
Walang naghaharing uri na aangkin na babagsak na ang sistemang pinagharian nito. Kaya ginamit ng burgesya ang lahat ng paraang ideolohikal at maging pandodoktor ng datos para mapaniwala hindi lamang ang kanilang pinagsamantalahan at inaaping mga uri na “umuunlad” ang kapitalismo ngayon kundi mismo ang kanilang mga sarili. ² The bourgeoisie has always tried, since the reappearance of the open crisis of its system, for forty years now, either to hide the gravity of it, or above all to hide its historic significance, that’s to say its bankruptcy. In order to do this, it tries at all costs to confuse the reflection of the working class on the future that capitalism reserves for it and tries to mask the historic perspective announced by the Manifesto of 1848.² (Proposed report on the evolution of the crisis of capitalism (XVII Congress of the ICC)
Lumalala ang krisis sa sobrang produksyon habang mabilis na nasasaid ang pandaigdigang pamilihan na kontrolado ng malalaking kapangyarihan. Tumitindi ang kompetisyon ng bawat bansa, kompetisyon na walang kahihinatnan kundi lalupang mas malalang krisis sa sobrang produksyon.
Binangungot ang rehimeng Arroyo kung iisipin nito na lalago ang ekonomiya ng bansa. Mismong ang pinakamakapangyarihang bansa sa buong mundo — ang Estados Unidos — ay dumanas ngayon ng pababa na tantos ng paglago, mula sa 4.4 % sa 2004 ay naging 1.6% sa 3rd quarter sa 2006. At hindi lang ang US ang bumaba, maging ang ibang mga malalaking bansa.
Subalit ang mga tagapagtanggol ng kapitalismo ay maring ipagmayabang ang “nakakalulang” paglago ng Tsina. Ito marahil ang pinagmulan ng panaginip ni Gloria at maging ng mga kapitalistang Pilipino na paroo‘t parito sa Tsina para mamuhunan.
Dalawang mayor na salik ang dahilan ng “paglago” ng Tsina: una, napakamurang lakas-paggawa at pangalawa, direct foreign investments. Mahigpit na magkaugnay ang dalawang salik na ito. Kasabay nito, pumasok ang pangatlong salik, ang mapangahas na pagpasok ng produktong Tsino, partikular ang armas sa ibang mga bansa laluna sa Aprika.
Dito, makikita natin ang sumusunod na katotohanan na hindi maaring pasubalian ng mga datos ng burgesya: Una, ang “paglago” ng ekonomiya ng isang bansa ay labis na kapinsalaan sa uring manggagawa ng naturang bansa at maging sa mga manggagawa sa ibang mga bansa; kapinsalaan na nagtulak sa kanila sa labis na kahirapan. Ikalawa, ang bagong industriya na itatayo sa naturang bansa ay nagkahulugan ng pagsasara naman sa ibang bansa; dahil hindi na maaring paunlarin ng sistema ang buong mundo; kaya sa suma-total ay walang kaunlaran sa pandaigdigang saklaw. Pangatlo, ang “paglago” ng ekonomiya ay dahil sa naipagbili ang mga produkto nito sa pandaigdigang pamilihan na ang ibig sabihin, ang magkatulad na produkto ng ibang bansa ay hindi naibenta; ito ang katotohanan sa wala ng bagong pamilihan kundi pag-aagawan sa said na pamilihan.
Kaugnay sa Pilipinas, ang unang salik lamang meron siya — murang paggawa. Sa salik na ito ay mahigpit pa ang kompetisyon sa ibang bansa laluna sa Asya kung saan mas malakas at mahigpit ang kontrol ng estado. Upang “uunlad” ang Pilipinas, kailangang mas mura ang kanyang lakas-paggawa kaysa Tsina o Byetnam para dadagsa ang direct foreign investments. Subalit, tulad sa ibang mga bansa, tinututulan ito ng mga manggagawang Pilipino.
Kaya, kailangang mas palakasin ang estadong Pilipino. Ang Human Security Act of 2007 at ang kampanyang “kontra-terorismo” laban sa mga kaaway ng estado ay ganito ang layunin. Ang political killings, ang digmaan ng AFP at NPA, at ang napipintong opensiba ng AFP sa MILF, ASG, at iba pang armadong “rebeldeng” grupo ay ito ang layunin — kontrolin ng estado ang buong buhay panlipunan.
Kahit ang pinagyabang ng Pilipinas na OFW remittances ay hindi naman productive labor kundi unproductive at sa esensya ay hindi nakapagpalago ng ekonomiya ng bansa. Higit sa lahat, ang milyun-milyong pera kada taon na hinuthot ng estado sa mga OFWs ay tinumbasan ng huli ng matinding hirap at maging dugo.
Intensipikasyon ng Pakikibaka Sa Susunod na Dalawampung Taon
Hindi industriyalisasyon ang naghihintay sa Pilipinas at maging sa ibang 3rd world countries sa panahon ng dekadenteng kapitalismo kundi barbarismo at digmaan. Kung sakali mang makamit ang “industriyalisasyon”, ito ay katumbas ng lalupang kahirapan at pagdurusa ng internasyunal na uring manggagawa. Ang mga kontra-rebolusyonaryong Kaliwa ng kapital lamang ang papayag sa ganitong sitwasyon.
Ang inaasahang industriyalisasyon ng burgesyang Pilipino o ang kabaliwan na maging 1st World country ang bansa ay walang katotohanan sa ilalim ng pabagsak na kapitalistang sistema. Kahit ang kasalukuyang abanteng kapitalistang mga bansa ay hindi na papayag na mayroon pang madagdag sa kanilang hanay dahil masyado ng masikip ang kanilang kinalalagyan habang wala na silang mahuthutan kundi panibagong pandaigdigang digmaan o tuluyan ng mawasak ang sistema.
Hindi industriyalisasyon ang magaganap sa susunod na dalawampung taon sa Pilipinas kundi intensipikasyon ng makauring pakikibaka laban sa kapitalismo. At hindi lang ito sa Pilipinas posibleng mangyari kundi sa buong mundo.
Ang labis na kahirapang dulot ng dekadenteng kapitalismo ang magtulak sa uri na buuin ang mulat na pagkakaisa laban sa mga atake ng kapital. Simula 2003, muling bumangon ang internasyunal na kilusang manggagawa matapos bumagsak ang USSR noong 1989. Ito ay indikasyon na hindi hinayaan ng proletaryado na patuloy itong pagsamantalahan at apihin ng mga kapitalista para subukang isalba ang sistema mula sa tuluyang pagkawasak nito.
Kailangan lang mabuo ang kamulatan ng uri na ibagsak ang kapitalismo at ang burges na estado at hindi lang simpleng salagin ang mga atake ng kapital sa kanilang kabuhayan. Kailangan lang maunawaan ng uring manggagawa na sila ay walang bansa at walang batayan na depensahan nila ang pambansang kapital ng kani-kanilang mga bansa.
Kailangang mabuo ang kamulatan ng internasyunal na manggagawa para sa komunistang rebolusyon para makalaya sa labis na kahirapang dulot ng nabubulok na sistema. Ito lamang ang tanging daan para sa tunay na industriyalisasyon at kaunlaran ng sangkatauhan.
Ang nangyari sa Cosmos Bottling ay matagal ng naranasan ng mga manggagawa sa maraming pabrika hindi lang sa Cebu, hindi lang sa Pilipinas kundi sa ibang mga bansa din gaya ng Amerika, France, Britanya at Germany. Milyun-milyong manggagawa sa buong mundo ang nawalan ng trabaho at daang milyon ang nagtatrabaho bilang mga kontraktwal/kaswal, mababa ang sweldo at walang katiyakan sa trabaho. WALANG HINTO ANG MGA ATAKE NG MGA KAPITALISTA SA BUONG MUNDO SA PAMUMUHAY NG MGA MANGGAGAWA!
Bakit uso ngayon ang tanggalan ng mga manggagawa?
Kahit saang kompanya sa lahat ng panig ng mundo uso na ang mga kontraktwal at paliit ng paliit ang mga regular na manggagawa. Pilipinas, China, Vietnam, USA, Britain, France, Germany at iba pang bansa.
Kabaliktaran sa paniniwala ng marami, HINDI ito union busting. May unyon man o wala ang kompanya, kontraktwalisasyon na ngayon ang patakaran ng lahat ng mga pabrika. Katunayan, INUTIL ang mga unyon (Kanan man o Kaliwa) sa pagpigil sa kontraktwalisasyon.
Ang KATOTOHANAN sa likod ng kontraktwalsiasyon ay WALA NG KAPASIDAD ang mga kapitalista sa buong mundo na bigyan ng trabaho ang paparaming mga tao at panatilihin sa loob ng mga pabrika ang kasalukuyang dami ng mga manggagawa. Wala ng kapasidad dahil nasa permanente na ang krisis ng kapitalismo ngayon. Kaya para manatili ang mga kapitalista sa kompetisyon sa loob ng lalupang kumikitid na world market, nagpaligsahan ang mga kapitalista sa pagbabawas ng production costs. At dahil hindi nila maaring bawasan ang ibang bahagi ng production costs – raw materials, tax, electricity, machines, transportation, etc – ang labor cost ang kanilang sinasakripisyo. Mas maliit ang sahod at benepisyo ng kanyang mga manggagawa kaysa kanyang mga karibal, mas makabubuti para sa kapitalista. Dahil paliitan ng labor cost, paliitan din ng bilang ng mga manggagawa pero paramihan ng magagawang produkto. Ibig sabihin, ang may trabaho (mababa ang sweldo at benepisyo), ay pipigain ng kapitalista para mas marami ang produktong magagawa nila. Kaya, hindi lang ang mga regular na manggagawa ang biktima ng tanggalan kundi pati rin ang mga kapatid nilang kontraktwal na mga manggagawa.
WALA NG KINABUKASAN ANG MGA MANGGAGAWA SA ILALIM NG SISTEMANG KAPITALISMO! NASA AGENDA NA NGAYON ANG PAGWASAK SA KAPITALISMO AT PAGTATAYO NG ISANG PANLIPUNANG SISTEMA NA WALA NG PAGSASAMANTALA AT PANG-AAPI – ANG KOMUNISMO.
Paano labanan ang tanggalan at kontraktwalisasyon?
Ang kapangyarihan ng mga magmanggagawa ay nasa kanilang PAGKAKAISA at MILITANTENG PAKIKIBAKA.
Subalit nahahadlangan ang pagkakaisa dahil sa pagkahat-hati ng mga unyon at sa pagkahati-hati sa pagitan ng regular at kontraktwal na manggagawa. Ang makapangyarihang pagkakaisa ay ang PAGKAKAISA ng lahat ng mga manggagawa – regular, kontraktwal, may unyon at walang unyon; ang PAGKAKAISA ng mga manggagawa hindi lang sa antas pabrika kundi sa maraming mga pabrika – pribado at publiko.
Ang organisasyon ng tunay na pagkakaisa ay hindi ang mga unyon kundi ang ASEMBLIYA ng mga manggagawa. Isang asembliya na kontrolado at pinatatakbo ng nakibakang mga manggagawa mismo. At ang kanilang mga lider na pipiliin ng asembliya ay kahit anong oras ay maaring tanggalin sa posisyon kung hindi na nila pinagtanggol ang mga manggagawa at nabili na sila ng management.
Hindi magtatagumpay ang pakikibaka ng mga manggagawa sa Cosmos kung nag-iisa lamang sila sa pakikibaka. Kailangang lalahok sa pakikibaka ang ibang mga pabrika laban sa tanggalan; kailangang makibaka kapwa ang mga regular at kontraktwal na mga manggagawa laban sa kontraktwalisasyon. Pero hindi makumbinsing lalahok ang mga manggagawa sa ibang pabrika kung ang dadalhin ay ang isyu lang ng mga manggagawa sa Cosmos. Kailangang dalhin ang KOMON na mga isyu ng lahat ng mga manggagawa sa iba’t-ibang pabrika.
Ang epektibong organisasyon ng pakikibaka ay ang ASEMBLIYA NG MGA MANGGAGAWA sa iba’t-ibang mga pabrika.
HINDI epektibo ang panawagang boykot sa mga produkto ng Coca-Cola at nakahiwalay na piket ng mga manggagawa sa Cosmos na itinutulak ng Associated Labor Union (ALU). Pagkapagod, demoralisasyon at sa huli pagkatalo lamang ang patutungohan nito. Ang mga unyon at unyonismo (hawak man ng Kanan o Kaliwa) ay inutil at hindi na nagtanggol sa makauring interes ng mga manggagawa sa kasalukuyang krisis ng pandaigdigang kapitalismo.
Mga welga at malalaking demontrasyon ng mga manggagawa sa iba’t-ibang pabrika sa ilalim ng kontrol ng mga asembliya ng manggagawa ang EPEKTIBONG porma ng pakikibaka. Ito ang ginagawa ngayon ng mga manggagawa sa iba’t-ibang panig ng mundo tulad sa Bangladesh, Egypt, France, Germany, USA at Britain: NAKIBAKA ANG MGA MANGGAGAWA LABAS SA KONTROL AT KAHIT WALANG MGA UNYON. Pansamantala lamang na aatras o hihinto sa pag-atake ang kapital kung malagay sa panganib ang paghawak nila sa kapangyarihan sa pamamagitan ng malawakan at radikal na pakikibaka ng mga manggagawa sa maraming mga pabrika; kung aabot sa antas na tutungo sa pagbagsak ng kapitalistang estado ang pakikibaka ng uri para sa pagtatanggol ng kanyang kabuhayan.
Ang pundamental na rekisito para mangyari ito ay mamulat ang mga manggagawa na ang kinabukasan ng kanilang pakikibaka ay nasa kanilang mga kamay mismo at wala sa mga unyon at sa mga batas ng kapitalistang estado.
Internasyonalismo, Septyembre 2007Sa paghahanda para sa pagbubukas ng 14th Congress ngayong Hulyo, ang mga unyon at mga organisasyon ng Kaliwa ay muling dinala ang isyu ng pagtataas ng sahod, hindi sa tereyn ng proletaryado kundi sa paraang repormista at parlyamentarista.
Pinangunahan ng konserbatibong Trade Union Congress of the Philippines (TUCP), ang pinakamalaking sentro ng paggawa sa Pilipinas, nalagay sa pamabnsang mga pahayagan ang isyu ng sahod. Sumunod agad ang radikal-repormistang Alliance of Progressive Labor (APL) at ang party-list Partido ng Manggagawa (PM) pero iba sa TUCP sa usapin ng mga ‘taktika’ at sa halaga ng dagdag-sahod.
Habang ang TUCP ay humihingi ng Php75.00, ang APL ay Php 136.00 dagdag-sahod. Ang maoist Kilusang Mayo Uno (KMU) ay tiyak na kakapit pa rin sa kanilang higit ng isang dekada na Php125.00 legislated wage increase para sa mga manggagawa sa pribadong industriya at Php3,000.00 para sa mga manggagawa sa pampublikong sektor habang sumusuporta ang "leninistang" PM sa mga demandang ito.
Nais ng TUCP at APL ng dagdag-sahod sa pamamagitan ng Regional Wages and Productivity Boards (RTWPBs), ang ahensyang may mandato ng batas na mag-aral at magpatupad ng dagdag-sahod bawat rehiyon. Ang KMU at PM ay nagkakaisa na ilaban ang dagdag-sahod sa Kongreso.
Magkaibang mga taktika, magkatulad ang layunin: Hilingin sa burges na estado sa pamamagitan ng sarili nitong mga mekanismo para sa dagdag-sahod. Ang implikasyon ng mga taktikang ito sa pamamagitan man ng RTWPBs o ng Kongreso ay makipagnegosasyon at makipag-usap ng patago sa mga representante ng uring kapitalista para umapela sa kanila na maawa sa kalunos-lunos na sitwasyon ng kanilang mga sahurang alipin. Napatunayan ng inutil ang mga taktikang ito sa loob ng mahigit isang dekada pero patuloy pa rin ang mga Kaliwa sa pagkapit dito, sa paniniwalang ang estado at ang uring kapitalista ay may kapasidad pa na ibigay ito sa gitna ng pandaigdigang krisis ng sistema at ang lumalalang kompetisyon ng bawat bansa-estado sa said na pandaigdigang pamilihan.
At kung ang RTWBs o Kongress ay magbigay ng maliit na dagdag-sahod na napakalayo sa hinihingi ng mga unyon at Kaliwa gaya ng nangyari sa nakaraan, magsisigaw muli ang huli na ito ay "insulto para sa uring manggagawa!" at manawagan sa kanila na "maghanda para sa susunod na pakikibaka sa sahod" sa dating pa ring napatunayan ng inutil na mga taktika.
Ang pasibidad ng manggagawang Pilipino na suportahan ang pakikibaka sa dagdag-sahod ay maintindihan sa konteksto na ang uri ay nangunguna pa sa kanilang mga "abanteng lider" sa pagkilala sa kawalang saysay sa paghingi ng dagdag-sahod sa pamamagitan ng legal na mga mekanismo ng estado. Sa kabilang banda nagpakita din ito ng kawalang magagawa at pagkadismaya ng maraming manggagawa. Nangyari ito dahil mismo sa masamang karanasan ng uri sa kanilang mga welga noong nagdaang mga dekada sa pamumuno ng maoistang mga unyon.
Ang pakikibaka sa sahod ay depensibang pakikibaka ng uri. Pero magtagumpay lamang sila KUNG ganap nilang itakwil ang lahat ng ilusyon hinggil sa unyonismo at parlyamentarismo. Na ang tanging daan para sa tagumpay ay itransporma ang depensibang pakikibaka sa opensiba sa pamamagitan ng pagpapalawak ng pakikibaka sa pamumuno ng independyenteng mga asembliya at konseho ng manggagawa na direktang kinukompronta ang estado at ang buong uring burgesya.
Dapat tamang matuto ang mga manggagawang Pilipino sa kanilang sariling karanasan sa pakikibaka bago sila makasulong. Dapat din na matutunan nila ang mga karanasan ng kanilang mga kapatid sa uri sa ibang bahagi ng mundo na nag-oorganisa at nakibaka ng independyente gaya ng nangyari nitong huli sa Ehipto. At ang mga rebolusyonaryong minorya sa Pilipinas ay may malaking responsibilidad para tulungan ang kanilang uri na matuto sa marxistang paraan.
Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, hindi na hiwalay ang pang-ekonomiya at pampulitikang pakikibaka. Ang bawat pang-ekonomiyang pakikibaka ng manggagawa ay isang pampulitikang labanan para sa pag-agaw ng pampulitikang kapangyarihan. Ito ang marxistang paraan sa pakikibaka sa sahod sa buong daigdig.
The targets of scandals often complain that those who have launched the scandalous allegations are politically motivated, that what they are accused of doing was longstanding common practice, and has been done by others before them without public outcry, and in this they are generally accurate. Corruption, nepotism, cronyism, and illegal behavior are central characteristics of the capitalist class’s mode of functioning. Many of the revelations that become the focal point of media attention in various scandals have actually been known about for a long time and only become worthy of media attention because of political circumstances external to the subject matter of the scandal itself." (Jerry Grevin,‘Media Scandals Are Key Weapon in Intra-Ruling Class Clashes’)
Maraming tagamasid, kapwa lokal at dayuhan ang nakakita na ang katatapos lang na halalan ang isa o pinaka-malala mula ng maibalik ang diumano ‘demokratikong’ kaayusan noong 1986 matapos mapatalsik ang pumanaw na diktador na si Ferdinand Marcos. Ang katotohanang ito ay hindi maaring pasubalian (syempre, maliban sa nagharing paksyon ng uring kapitalista). Ni ang katotohanang ito ay masisi lamang sa kasalukuyang rehimen. Kapwa ang administarsyon at oposisyon, kasama na ang maraming organisasyon ng Kaliwa ay may putik ang mga kamay sa lahat ng klase ng elektoral na pandaraya.
Ang pandaraya at karahasan sa eleksyon, popular na kilala bilang ’guns, gold and goons’ ay katangian na ng mga eleksyon sa Pilipinas mula ng ginagawa ito. Habang umabot na ang krisis ng dekadenteng sistema sa kanyang naaagnas na yugto, lalong lumala ang katangiang ito bawat eleksyon, na maging ang burges na mga ‘political analysts’ ay nagsasabing bahagi na ang mga ito sa ‘kulturang Pilipino’.
Subalit, ito siguro ang unang pagkakataon na ang media kasama ang kanyang high-tech na mga kagamitan sa coverage ay nagbigay ng napakalaking atensyon at paglalantad sa alam na ng lahat na malawakang pandaraya sa eleksyon. Naging isa sa pinakamatibay na tagabantay ang media sa pagiging sagrado ng balota. Kahit "many of the revelations that become the focal point of media attention in various scandals have actually been known about for a long time", naging mahalaga lamang ito sa atensyon ng media "because of political circumstances external to the subject matter of the scandal itself."
Ang mga pampulitikang sirkumstansya na ito ay ang lumalaking diskontento ng nagharing uri sa paksyong Arroyo sa paraan ng kanyang pangangasiwa sa estado, ang huling tagapagtanggol ng bulok na kapitalistang kaayusan.
Nabigo si Gloria Arroyo na palakasin ang estado kahit pa sa kanyang mga pagsisikap para sa isang ‘strong republic’ at ‘war against terrorism.’ Mas dumami ang kanyang mga kaaway sa loob ng nagharing uri kaysa mga kaibigan. Para sa nagharing uri sa pangkalahatan, ang pinaka-importante ay ‘political stability.’
Ang ‘political stability’ para sa mga kapitalista ay: isang malakas na estado na kayang kontrolin ang walang katapusang away ng mga paksyon sa loob ng nagharing uri at kontrolin ang galit ng mga pinagsamantalahan sa ilalim ng ‘demokratikong proseso’, epektibong impresyon na bumaba ang malawakang korupsyon sa gobyerno, at isang ‘investor-friendly’ na peace and order. Tiyak na binigo sila ng paksyong Arroyo ni magtagumpay ang sinumang paksyon na maaring pumalit. Dahil sa bumubulusok-pababa na kapitalismo laluna sa mga bahagi ng mundo kung saan napakahina ang kapitalismo gaya ng Pilipinas, ang lumalalang pampulitikang sitwasyon ay pangunahing katangian nito na anumang pampulitikang mga reporma ay imposible na.
Dagdag pa, ang ‘political stability’ ay nagkahulugan din na mayorya ng masang anakpawis ay dapat maniwala (o matakot) sa estado at sa kanyang mga ‘demokratikong proseso.’ Pero sa lumalaking diskontento ng masa sa napakahirap nilang pamumuhay at sa lumalaking pagkadismaya sa ‘demokratikong’ proseso, natakot ang nagharing uri. Labis ang kanilang pagkatakot na di magtagal wawasakin ng pinagsamantalahang uri ang kanilang huling panangga at independyenteng agawain ang pampulitikang kapangyarihan sa pamamagitan ng mga konseho ng manggagawa.
Kaya, bago mahuli ang lahat, kailangang may gagawin ang mga mapagsamantala para muling makuha ang tiwala at paniniwala ng masa sa demokratikong mga mistipikasyon sa pamamagitan ng paglaban ng huli para dito. At ang media ang pinakamahusay na behikulo para ‘mabigyang sigla’ ang masang manggagawa.
Ang malawakang paglalantad ng media at ang kontra-pandarayang mobilisasyon ng oposisyon at ng Kaliwa ay inaasahang magbigay ng presyur sa paksyong Arroyo para magtuwid at sundin ang kagustuhan ng buong nagharing uri. Kung hindi ay maparusahan ito gaya ng ginawa nila kay Marcos at Estrada. Ang mga ito din ay pagtiyak na kontrolado pa rin ng oposisyon ang Senado para magkaroon pa rin ng simbolo ng ‘check and balance’ sa loob ng bulok na estado.
Para muling makuha ang tiwala ng masa, nais ng nagharing uri ng magkaroon ng mga repormang elektoral para mapalakas ang mga mistipikasyon sa eleksyon at demokrasya tulad ng ginawa ng burgesya sa Latin America at para mapalakas ang estado. Gaya ng inaasahan, buo pusong tutulong ang Kaliwa sa kaaway ng komunismo sa pagsisikap na ito sa ilalim ng bandila ng ‘pambansang demokrasya’ o ‘sosyalistang rebolusyon’. Nagkahulugan ito na bago ang 2010 presidential elections mayroon ng mga batas para sa repormang elektoral at ma-reorganisa na ang COMELEC. Maraming ulo ang malaglag sa lupa sa loob ng gobyernong Arroyo.
Laban sa ganitong mga maniobra ng nagharing uri at sa mga mistipikasyon ng Kaliwa na sumusuporta dito, mahalagang ipaalala sa mga mulat-sa-uring manggagawa ang Theses on Bourgeois Democracy and the Proletarian Dictatorship na inihapag ni Lenin noong ika-4 ng Marso 1919 sa Unang Kongreso ng Komunistang Internasyunal: "the more pure democracy is, the more clearly does the oppression of capital and the dictatorship of the bourgeoisie come to light". Ito ang nangyayari ngayon sa Venezuela sa ilalim ng ‘sosyalistang’ si Hugo Chavez.
Internasyonalismo
2 Hunyo 2007
Kung noon nagdarasal ang mga Pilipino na walang bagyo, ngayon nagdarasal na naman na magkaroon ng lakas ng ulan.
Nagpalabas ng "obligatory prayer for rain" ang simbahang Katoliko bilang panawagan sa mga nanampalaya na magdasal para umulan. Huling nanawagan ng ganito ang simbahan noong 1998, panahon ng matinding tagtuyo na kagagawan ng El Nino.
Bumababa sa kritikal na antas ang mga dam (Angat, Magat, atbp) na nagsusuplay ng tubig sa Metro Manila at ilang bahagi ng Luzon. Ito ay mga maniepstasyon ng lumalalang sitwasyon ng bansa sa usapin ng krisis sa tubig.
Inamin mismo ng DENR na sa 2010 (tatlong taon mula ngayon) ay makaranas ang bansa ng mas malalang krisis sa fresh water. Ang 1,907 cubic meters sa bawat tao kada taon na fresh water ay naglagay sa Pilipinas sa pangalawa sa pinakamababa sa buong Southeast Asia.
Inutil ang gobyerno
Pagtitipid sa tubig ang panawagan ng gobyerno sa mga mamamayan. Ibig sabihin wala itong magagawa sa problema ng krisis sa tubig kaya ang mahirap na mamamayan ang kailangang magsakripisyo habang ang mga mayayaman ay patuloy na naliligo sa sobra-sobrang suplay ng tubig. Atas ng estado: "huwag mag-akasaya ng tubig; "mas konting tubig ang magagamit, mas mainam". subalit, kailangan nating maintindihan na ang ugat ng kasalukuyang krisis sa tubig ay ang lumalalang pagkasira ng kalikasan.
Inutil ang gobyerno dahil ito mismo ang isa sa dahilan bakit nagkaroon ng krsis sa tubig. Ang pagsuporta ng estado sa walang habas na paninira ng mga kapitalista sa kalikasan para sa super-tubo at diumano "kaunlaran" ang isa sa mayor na mga dahilan ng pagkasira ng kalikasan. Inutil ang estado dahil ang sistemang kapitalismo mismo ang ugat ng pagkasira ng kalikasan na popular na tinatawag ngayon na global warming.
Ang estado ay hindi "nyutral" gaya ng laging naririnig natin. Ang estado, ay instrumento ng naghaharing uring mapagsamantala. Ito ay protektor sa mga interes ng kapitalista, sa pambansang kapitalismo.
Ang natural na katangian ng kapitalismo ay kompetisyon — sa pagitan ng indibidwal na kapitalista at sa pagitan ng pambansang mga kapital. Ang kompetisyon para sa tubo, para sa pamilihan ang katangian ng kapitalismo na protektado ng estado, ang siya mismong sisira sa kanyang sarili.
Dahil sa batas ng kompetisyon at pag-aagawan ng pamilihan para sa tubo, sinisira ng kapitalismo ang kalikasan. Bilang instrumento ng uring kapitalista, gumagawa ang estado ng mga patakaran at batas para magsilbi sa nakamamatay na batas ng kompetisyon at tubo sa kabila ng bukambibig nito na "pagsisikap" na "pangalagaan" ang kalikasan. Isang halimbawa nito ay ang Mining Act at ang "selective" logging na nagkahulugan ng patuloy na pag-logging at pagtatayo ng mga edipisyo para sa industriya.
Lahat ng mga paksyon ng burgesya — administarsyon man o oposisyon — ay walang maibigay na anumang solusyon sa problema ng mamamayan sa pagkasira ng kalikasan dahil ang mga ito ay nagsisilbi sa interes ng bulok na sistema.
Pandaigdigan ang Problema
Hindi lang ang gobyerno sa Pilipinas ang inutil kundi ang lahat ng mga gobyerno sa iba’t-ibang mga bansa sa buong mundo — kontrolado man ng Kaliwa o Kanan.
Maging ang mga abanteng bansa gaya ng Amerika at Britanya ay nanalasa ang galit ng kalikasan sa paninira ng bulok na sistema para lamang sa tubo. Hindi pa natin nalimutan ang mapaminsalang Huricane Katrina sa Amerika sa Ameika at ngayon naman ang malalaking mga baha sa Britanya at India kung saan daan-daan na ang namatay at milyun-milyong halaga ang nasira.
Dahil pandaigdigan ang sistemang kapitalismo, lahat ng mga bansa ay sakop ng kanyang nakamamatay na katangian — kompetisyon at kahayukan sa tubo. Kung ang estado ng Pilipinas ay instrumento ng pambansang kapital, ganun din ang iba’t-ibang mga estado sa lahat ng mga bansa — atrasado o abante, maliit o malaki. Ang tumitindi at lumalalim na kompetisyon ng mga pambansang kapital ay nagkahulugan din ng tumitindi at lumalalim na kompetisyon ng mga pambansang estado at dahil dito lalo pang napinsala ang kalikasan na kung hindi mapigilan ay tiyak na hahantong sa pagkawasak ng mundo pati na ang sangkatauhan.
Wasakin ang kapitalismo: Tanging solusyon para mailigtas ang kalikasan
Milyun-milyong piso ang ginastos ng estado at ng mga kapitalista para "pangalagaan ang kalikasan" at linlangin ang mamamayan na ang kanilang mga industriya ay "enivironment-friendly". Seryoso man o hindi ang bawat kapitalista o estado sa usapin ng pangangalaga sa kalikasan, ito ay natatabunan ng mapanirang katangian mismo ng kapitalismo na siyang pinagsisilbihan ng lahat ng mga estado.
Mat tatlong malalaking kasinungalingan na pinalaganap ang mga estado sa buong mundo para hindi makita ng mga manggagawa at sangkatauhan ang tunay na dahilan at ugat ng pagkasira ng kalikasan. Unang malaking kasinungalingan, lahat tayo ay pare-pareho ang bigat ng kasalanan sa pagkasira ng kalikasan dahil lahat tayo ay inaabuso ang paggamit ng mga likas na rekurso ng mundo. Lahat tayo ay mga ganid kaya dapat lang na maghirap. Pangalawang malaking kasinungalingan, na may magagawa pa tayo para iligtas ang kalikasan na hindi winawasak ang kapitalismo, kailangan lang nating magtipid at lalupang magsakripisyo. Pangatlong malaking kasinungalingan, na ang nagharing uri ay gumagawa ng solusyon sa lumalang problema ng pagkasira ng kalikasan.
Maraming mga "nagmalasakit" sa kalikasan ang naniwala sa mga kasinungalingan ng estado. Kaya, ang kanilang mga pagkilso ay nakatuon sa paggawa ng mga batas at paghikayat o "pagpilit" sa estado na "tunay" na proteksyunan ang kalikasan. Samakatwid, pakikibaka para sa reporma sa ilalim ng kapitalistang paghari ang linya ng mga grupong ito. Isa sa mga grupong ito ay ang grupong Green Philippines at ang mga kaalyado nitong mga organisasyon at NGOs.
Ang tanging solusyon sa pagkasira ng kalikasan ay wasakin ang batas ng kompetisyon at sistemang sahuran para sa tubo. At ang ibig sabihin nito ay wasakin mismo ang sistemang kapitalismo. Mawawasak lamang ang sistemang kapitalismo kung mawawasak ang estado ng mga kapitalista na siyang tagapagtanggol nito. Ang tanging uri na may misyon at may kapasidad na wasakin ang mapaminsalang panlipunang sistema at iligtas mula sa ganap na pagkapinsala ang kalikasan at sangkatauhan ay ang uring manggagawa.
Dalawa lamang ang pagpipilian ng sangkatauhan ngayon: WASAKIN ANG KAPITALISMO o MAWAWASAK ANG MUNDO. Mabilis na nauubos ang oras para magdesisyon.
Subalit, may liwanag ng pag-asa. Simula 2003 ay nagsimula ng magkaisa at lumaban ang mga manggagawa sa buong mundo laban sa kapitalismo. Mga paglaban ng uri na independyente at internasyunal. Mga paglaban ng manggagawa na hindi kontrolado ng mga anti-manggagawang unyon at ng isang paksyon ng burgesya. Ang pagtuloy-tuloy at paglawak ng pagkakaisa at paglaban ng manggagawa sa pandaigdigang saklaw ang siyang maging malakas na pwersa para madurog ang naaagnas na sistema.
Tinanggal ng PLDT management ang 575 empleyado nito. Ang dahilan: redundancy. Ikalawang batch na ito ng maramihang tanggalan magmula 2002 kung saan mahigit 500 manggagawa ang tinanggal sa taong iyon.
Hindi ito simpleng union busting dahil ang tanggalan ay hindi lang nangyayari sa mga kompanyang may unyon kundi kahit sa mga walang unyon. Ang tanggalan at kontraktwalisasyon ay manipestasyon lamang ng kawalang kapasidad ng kapitalismo na ipasok sa bilangguan ng sahurang pang-aalipin ang paparaming tao. Ang kontraktwalisasyon ay isang maniobra ng mga kapitalista sa buong mundo (sa atrasadong mga bansa man gaya ng Pilipinas o sa abanteng mga bansa tulad ng Estados Unidos) para itago ang katotohanan na nasa permanenteng krisis na ang kapitalismo at wala ng kinabukasan ang uring manggagawa sa ganitong sistema.
Kahit saang bahagi ng mundi laluna sa abanteng mga bansa, nakibaka ang mga manggagawa laban sa mga atake ng uring kapitalista sa kanilang kabuhayan. At isa sa mga ito ay ang tanggalan ng manggagawa.
Ang makapangyarihang pwersa ay nasa pagkakaisa ng mas marami at mas malawak na manggagawa
Hindi napigilan ng unyon sa PLDT ang tanggalan magmula 2002. Ang negosasyon sa pagitan ng unyon sa PLDT at managemnet ay napatunayang hindi na epektibo at itinali lamang nito ang mga manggagawa sa ilusyon ng negosasyon sa management. Ang kilusang protesta ng mga manggagawa sa PLDT na nag-iisa lang ay hindi na rin epektibo at nagbunga lamang og pagkatalo.
Sa nagkakaisang mga atake ng buong uring kapitalista kailangang ang pagkakaisang ng mga manggagawa sa iba’t-ibang pabrika. At dapat makongkreto ito sa nagkakasiang pakikibaka ng iba’t-ibang mga pabrika dala ang komon na mga isyu at kahilingan. Ang suporta ay hindi na sa usaping pinansyal, materyal at moral kundi sa paglunsad din ng mga welga o demonstrasyon ng ibang mga manggagawa sa kani-kanilang mga pabrika.
Sa halip na unahin ang pagpunta sa “impluwensyadong” mga personalidad tulad ng Obispo, pulitiko o media, ang dapat sentrohan ng pagkilos ay ang pagpadala ng mga manggagawa ng PLDT ng mga delegasyon sa ibang mga pabrika at direktang magpaliwanag at mangumbinsi sa mga manggagawa doon (hindi sa mga lider ng kanilang mga unyon na walang iniisip kundi ang preserbasyon ng unyon sa pamamagitan ng pag-iwas sa “illegal” actions bilang suporta sa mga manggagawa sa PLDT). Ang tagumpay ng pakikibaka ng mga manggagawa sa PLDT ay nasa aktibong suporta mismo ng ibang mga manggagawa sa ibang mga pabrika at wala sa “impluwensyadong” indibidwal at personalidad.
Asembliya ng mga manggagawa: Tanging epektibong organisasyon ng pakikibaka
Sa panahon ng nagkakaisang atake ng mga kapitalista, mauuwi sa pagkatalo ang nag-iisang pakikibaka gaano man katapang o kadeterminado ang mga manggagawa sa isang pabrika. Marami ng mga halimbawa nito.
Ang angkop na organisasyon sa kasalukuyang katangian ng pakikibaka ay hindi na ang mga unyon, na labis-labis ng nahati at mayor na dahilan pa ng pagkakahati ng mga manggagawa sa Pilipinas. Ang tanging epektibong organo ng pakikibaka ay ang mga asembliya ng manggagawa kung saan membro ang lahat ng manggagawa — regular, kontraktwal, unyonista o hindi — sa isang pabrika o inter-pabrika para sa komon na pakikibaka. Sa mga asembliya pag-usapan, debatehan at desisyonan ang mga hakbang na gagawin sa pakikibaka. Ang piniling mga lider ng asembliya ay maaring tanggalin anumang oras ng asembliyang naghalal sa kanila. Sa pamamagitan ng mga asembliya mahawakan ng mga manggagawa sa kanilang sariling mga kamay ang direksyon ng kanilang pakikibaka.
Mapigilan lamang natin ang mga atake ng uring kapitalista kung magawa nating maging realidad ang multong kinatatakutan nito: MALAWAKANG PAGKAKAISA AT PAKIKIBAKA NG MANGGAGAWA. At ang unang hakbang para dito ay ang mga asembliya ng manggagawa bilang organo ng pakikibaka na hindi kontrolado ng mga unyon.
Internasyonalismo, Septyembre 2007Ang mundo ngayon ay nababalot ng kaguluhan, digmaan, kahirapan, gutom, epidemya at patuloy na pagkasira ng kalikasan. Idagdag pa natin ang lumalalang kabulukan ng lahat ng mga gobyerno, Kaliwa man o Kanan ang nasa pamunuan; ang drug addiction at gangsterimso laluna sa inyong hanay, at ang halos walang katapusang kriminalidad, at iba pa.
Ang iba’t-ibang gobyerno, mula sa pinakaabante hanggang sa pinakaatrasadong mga bansa kasama ang iba’t-ibang malalaking multilateral na mga institusyon gaya ng United Nations at iba’t-ibang Non-Government Organizations (NGOs) habang nangangakong hanapan ng solusyon ang mga mabibigat na problemang pinapasan ng sangkatauhan ay nagtuturuan kung sino ang may kasalanan sa delubyong nangyayari ngayon.
Ang mga Kaliwa naman, mga umaangking sila ay ‘komunista’ — Maoista, Stalinista, Trotskyista at ‘Leninista’ — at mga anarkista ay sinisisi ang Globalisasyon (Liberalisasyon, Pribatisasyon at Deregulasyon); sinisisi ang estado dahil pinabayaan diumano na pagsamantalahan ang mga mamamayan ng mga korporasyong multinasyunal at transnasyunal. Para sa Kaliwa, ang solusyon ay ang pagtatayo ng ‘estado ng manggagawa’ o ‘demokratikong gobyernong koalisyon’ na kokontrol sa buhay panlipunan, na ang tunay na kahulugan ay KAPITALISMO NG ESTADO.
Subalit marami pa rin ang nagtatanong at
nababahala: May magandang kinabukasan pa ba ang mundo sa ilalim ng
kasalukuyang panlipunang sistema o hindi na mapigilang mawasak ito?
Kung mayroon mang pinaka-interesado na sagutin ang tanong na ito ay dapat kayong mga kabataan-estudyante dahil nasa inyong mga balikat ang kinabukasan ng mundo. Sa ilalim ng sistemang kapitalismo, kayo ang susunod na henerasyon ng mga sahurang alipin ng kapital. Kayo ang magkakaroon ng panibagong mga pamilya at siguradung kayo mismo ang bubuhay at magpalaki sa inyong mga anak.
Kayo ay nag-aaral at nagsisikap makapagtapos ng pag-aaral dahil sa layuning magkaroon kayo ng magandang kinabukasan hindi lamang para sa inyong mga sarili kundi higit sa lahat para sa inyong mga pamilya sa hinaharap. Kaya napakahalaga ang tanong sa itaas na masagot ninyo bilang mga manggagawa sa hinaharap (kahit marami na sa inyo ngayon ang naging manggagawa para matustusan ang pag-aaral). Subalit hindi ninyo masagot ang tanong kung patuloy kayong matali sa mga usapin sa loob lamang ng eskwelahan gaya ng pagtaas ng matrikula. Ang matrikula ay mahigpit na nakaugnay sa pagiging ganid ng mga kapitalista sa tubo partikular sa larangan ng edukasyon. Hangga’t kapitalismo ang maghari — pribado man o estado ang magkontrol — ang sistema ng edukasyon ay laging magsisilbi sa batas ng pamilihan at sa pagsasamantala sa lakas-paggawa.
Sa Ilalim ng Dekadenteng Kapitalismo
Barbarismo ang Kinabukasan ng Sangkatauhan
Ang ugat sa mga problemang dinaranas ng sangkatauhan ngayon ay ang sistema ng sahurang pang-aalipin, ang sistema ng tubo at kalakal sa pamilihan, ang sistema ng kompetisyon. Ang tawag dito ay KAPITALISMO.
Sa kasalukuyang panahon, ang pandaigdigang kapitalismo ay nasa kanyang permanenteng pagbulusok-pababa na, nasa kanyang permanenteng krisis, nasa kanyang dekadenteng yugto. Dahil pandaigdigan ang sistemang ito, walang bansa ngayon ang hindi nakaranas ng permanenteng krisis. Kahit pa ilang datos ng ‘pag-unlad’ ng ekonomiya ang ilathala ng mga gobyerno sa buong mundo, ang katotohanan ay patuloy na lumalala ang kahirapan sa daigdig. Ang walang hintong mga digmaan ngayon sa iba’t-ibang dako ng mundo ang isa sa pinakamatingkad na patunay na lumalala ang kapitalistang krisis.
Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo imposibleng
‘uunlad’ pa ang isang bansa na hindi nito pagsamantalahan ang ibang mga
bansa. Ang ‘pag-unlad’ ng isang bansa ay bunga ng matinding
pagsasamantala sa kanyang mga manggagawa at/o sa mga manggagawa sa ibang
mga bansa. Ang ‘pagdami’ ng may trabaho sa isang bansa ay may katumbas
ng pagdami ng mga walang trabaho sa ibang mga bansa.
Maling-mali ang mga Kaliwa sa kanilang paniniwala na kung maputol ang kontrol ng imperyalismong Amerikano sa Pilipinas ay uunlad na ang ekonomiya ng bansa. Ang katotohanan, sa panahon ng imperyalismo ang bawat bansa ay may imperyalistang katangian dahil ‘uunlad’ lamang ito kung pagsamantalahan nito ang ibang mga bansa sa ilalim ng islogang ‘pagkapantay-pantay’ at ‘malayang kompetisyon.’ Pangalawa, kung maputol man ang kontrol ng Amerika sa bansa, hindi malayong papasok ang iba pang ganid at makapangyarihang imperyalista kakutsaba ang mga paksyon ng burgesyang Pilipino o maging ang ilang maka-Kaliwang grupo upang kontrolin ang Pilipinas gaya ng Tsina o Japan sa ngalan ng pagpapalaya sa bansa mula sa kuko ng imperyalistang Amerikano.
Ang tunay na kaaway ng mga manggagawa kabilang na kayong mga kabataan-estudyante ay hindi lang isa o dalawang imperyalistang kapangyarihan kundi ang buong imperyalistang sistema. Ang kalaban ng mga manggagawang Pilipino ay hindi lang ang mga dayuhang kapitalista kundi mismong mga Pilipinong kapitalista na halos magkatulad lamang ang pagkaganid sa tubo at pagsasamantala sa mga manggagawa.
Ang ‘paglaya’ ng Pilipinas mula sa isang
imperyalistang kapangyarihan ay pagpapatuloy pa rin ng kapitalistang
pagsasamantala sa manggagawang Pilipino. Ang pagtatayo ng isang
‘sosyalistang gobyerno’ sa bansa ay pagpapatuloy pa rin ng sahurang
pang-aalipin. Ang ‘kalayaan’ ng Pilipinas mula sa isang imperyalistang
kapangyarihan ay pagkaalipin naman nito sa iba pang kapangyarihan.
Kung hindi madurog ang dekadenteng kapitalistang sistema, asahan ninyo na ang inyong mga pamilya sa hinaharap ay mas mahirap pa ang maranasan kaysa ngayon.
Subalit hindi madudurog ang kapitalismo at hindi
maibagsak ang paghari ng mga kapitalista kung patuloy tayong matali sa
balangkas ng bansa, sa balangkas ng nasyunalismo at pagmamahal sa bayan
(ang mga ito ay matamis na salita lamang na ang ibig sabihin ay
ipagtanggol ang pambansang kapitalismo). Isang pandaigdigang sistema ang
ating kalaban kaya kailangang pandaigdigan din ang pagkakaisa.
Kailangang magkaisa ang mga manggagawa sa buong mundo laban sa
kapitalistang panlipunang mga relasyon.
Dagdag pa, kailangang ganap na itakwil ang mga mistipikasyon at bitag na inihain ng burgesya para ilihis ang pagkakaisa ng buong uring manggagawa — unyonismo, parlyamento at nasyunalismo. Ang mga ito ay mga instrumento na ngayon ng kapital para gawing pambala ng kanyon ang uring manggagawsa at kabataan sa nagtunggaliang mga paksyon ng burgesya sa bawat bansa.
Dalawa lamang ang sandata ng internasyunal na uring manggagawa para magapi ang kapitalismo : PAGKAKAISA at KAMULATAN sa pandaigdigang saklaw. Pagkakaisa laban sa lahat ng paksyon ng burgesya (administrasyon man o oposisyon). Pagkakaisa para palawakin ang mga pakikibaka at hindi ikulong sa iilang pabrika o ilang linya ng industriya lamang. Kamulatan na walang maasahan sa burges na estado, parlyamento at mga unyon; kamulatan na imposible na ang pakikibaka sa mga reporma dahil wala ng kapasidad ang sistema na ibigay ang mga ito. Pagkakaisa at kamulatan para ibagsak ang kapitalistang estado at lahat ng mga institusyon nito.
Walang saysay ang mga pagkilos ng ilampung
katao o mga protestang tipong riot para lamang sa media projection. Ang
kailangang mabuo ay ang malawakang pagkakasia ng uri at pakikibaka laban
sa estadong kapitalista at hindi para sa mga reporma.
Mga susunod na henerasyon ng manggagawa, pag-isipan ninyong mabuti ang kinabukasan ninyo at ng mundo. Dalawa lamang ang pagpipilian ninyo: SOSYALISMO o BARBARISMO; INTERNASYUNALISMO o NASYUNALISMO; BAYAN o URI.
May pag-asa pa ang kinabukasan ninyo; may pag-asa pa ang mundo. Ang pag-asa at kinabukasan ninyo ay nasa mga kamay ng inyong uri — ang uring manggagawa. “Ang emansipasyon ng uring manggagawa ay nasa kamay ng mga manggagawa mismo.”
Ngunit ang pag-asa ay hindi kusang darating.
Kailangan itong ipaglaban. Kailangan ninyo, kasama ang inyong uri ng
isang rebolusyonaryong teorya na pinanday ng istorikal na karanasan ng
inyong uri; istorikal na karanasan na binastardo at punong-puno na ng
mga distorsyong kagagawan ng mga ideolohiya ng Kaliwa ng burgesya —
Maoismo, Stalinismo, Trotskyismo, ‘Leninismo’ at Anarkismo. Ang teoryang
ito ay walang iba kundi ang rebolusyonaryong Marxismo.
Tama si Lenin sa pagsasabing, “Kung walang rebolusyonaryong teorya ay walang rebolusyonaryong kilusan.” Ibig sabihin, ang anumang kilusan gaano man ito kalakas at kalawak, mananalo o matalo man ito, kung hindi rebolusyonaryo ang teoryang gumagabay dito ay tiyak na hindi pagpawi sa pagsasamantala at pang-aapi ang kalalabasan nito.
Mga kabataan-estudyante, ang mga organisasyon o kilusan na sinasamahan ninyo ay para ba talaga sa tunay na panlipunang pagbabago o para ipagtanggol ang kapitalismo sa porma ng kapitalismo ng estado sa likod ng programang ‘estado ng manggagawa’ o ‘demokratikong gobyernong koalisyon’? Pag-isipan ninyong mabuti, magtalakayan at mag-aral kayo sa buhay na karanasan ng pakikibaka ng internasyunal na uring manggagawa sa loob ng mahigit 200 taon.
INTERNASYONALISMOSa totoo lang, wala namang kalaman-laman ang mga punto ng argumento ni Bryan dahil nagmula lang naman ang mga iyon sa paniniwalang tama siya. Subalit lalong mali kung patulan natin ang istilo ni Bryan sa pakikipagdebate. Isantabi natin ang kanyang panlalait, makikita natin ang mga mayor na punto ng argumento ni Bryan: Una, pagtatayo ng sosyalistang estado sa isang bansa, pangalawa, ang usapin ng uring manggagawa na organisahin ang sarili para makibaka. Ang pangatlong punto ay ang akusasyon na ang kaliwang komunismo ay anarkismo.
"Sosyalismo sa isang bansa": Kontra-rebolusyonaryong teorya ng Stalinismo
Sabi ni Bryan, "ang sinasabi sa CM na ang manggagawa ay walang bansa ay dahil international ang approach ni marx para palayain ang uri ng manggagawa. ito ang ultimatong misyon ng bawat sosyalisadong bansa at sosyalisadong kasama."
Malamang ang ibig sabihin ni Bryan ng "sosyalisadong bansa" at "sosyalisadong kasama" ay "sosyalistang bansa" at "sosyalistang kasama". Ang terminong "sosyalisado" ay hindi dapat ipagkamali sa anumang kahulugan dahil ang tunay na kahulugan nito ay isang lipunan na wala ng mga uri, kung saan sosyalisado ang lahat ng buhay panlipunan, isang komunistang lipunan. Kaya walang sosyalisadong bansa dahil hindi makakamit ang sosyalisadong mga relasyon ng produksyon sa isa o iilang bansa habang kapitalismo ang naghari sa buong daigdig. Sa pahayag ni Bryan, maintindihan natin na ang sinasabi niya na "internatinal na approch" ni Marx at ultimong misyon ng mga komunista ay itayo ang sosyalismo sa bawat bansa para madurog ang pandaigdigang kapitalismo at imperyalismo. Ang mga sosyalistang bansa na ito, na dadami dahil sa pagrebolusyon ng manggagawa sa kani-kanilang mga bansa at pagtatayo ng mga "estado ng manggagawa" ang magkaisa sa pandaigdigang saklaw. Pag nangyari ito, ibig sabihin, mayorya na o lahat ng mga bansa ay "sosyalista na" dahil sa pagtayo ng "estado ng manggagawa", makakamit na ang komunismo sa pandaigdigang saklaw. Ito ay walang iba kundi ang pagsasanib o pagkakaisa ng mga sosyalistang bansa. Ito ang internasyunalismo ni Bryan.
Sana mali ang interpretasyon ko sa pahayag ni Bryan dahil kung tama
ako, hindi isang marxista si Bryan kundi para siyang si Proudhon ang
ninuno ng mga anarkista o si La Salle na tumindig sa "state socialism".
Sinumang seryosong nagbabasa ng teorya ay alam kung paano dinurog ni
Marx si Proudhon sa kanyang "The Poverty of Philisophy" at si La Salle
sa kanyang "Critique of the Gotha Program", hindi sa panlalait o
intelektwal na kayabangan kundi sa teoretikal na argumento gamit ang HM.
Sa
panahon naman natin, may mga "komunista" o "sosyalista" din ang
naniniwalang maaring itayo ang sosyalismo sa isang bansa at konsolidahin
ito. Katunayan, ito ang modelong sinusunod ng Cuba, Tsina, Vietnam,
North Korea, at nitong huli, sa modipikasyon ni Chavez sa Venezuela na
tinawag niyang "socialism in the 21st century". Saan nanggaling ang
teoryang ito? Ito ay galing kay Stalin, ang lider ng kontra-rebolusyon
simula huling bahagi ng 1920s — ang Stalinismo — na lalo pang binastardo
ng Maoismo sa huling bahagi ng 60s. Si Stalin ang nag-popularisa ng
ideolohikal na linya ng "marxismo-leninismo." Sa panahon ni Stalin
lumaganap sa buong mundo ang "marxismo-leninismo", isang distorsyon at
pang-insulto sa buhay at rebolusyonaryong marxismo at higit sa lahat kay
Lenin mismo na isang tunay na rebolusyonaryo at internasyunalista. Wala
itong kaibahan sa ginawa ng mga trotskyista kay Trotsky ng ginawa
nilang dogma ang mga sinulat ni Trotsky sa anyo ng Trotskyismo.
Ang "sosyalismo ng isang bansa" ng Stalinismo ay walang iba kundi KAPITALISMO NG ESTADO.
Ang mga manggagawa ay walang bansa. Ito ang buod ng internasyunalismo. Hindi ito simpleng "agitational" statement kundi ito ang isa sa dalawang cornerstone ng marxismo, ang pundamental na prinsipyo ng marxismo. Ang pangalawa ay ang independyenteng kilusan ng manggagawa.
Ang prinsipyo ng internasyunalismo ay nakabatay sa makauring pakikibaka. Ang mga manggagawa ay isang buo, internasyunal na uri. Hindi sila nahahati sa mga bansa, kulay o kasarian. Ang kaaway ng mga manggagawa ay ang internasyunal na kapitalismo kabilang na ang mga pambasnang anyo nito. Katunayan, ang bansa at ang mga interes nito ay interes ng burgesya at hindi ng manggagawa. Ang mga burges na rebolusyon na nangyari noong ika-18 at 19 siglo ay mga makabayang rebolusyon, mga rebolusyon para itayo ang mga bansa-estado.
Ang proletaryong rebolusyon naman ay isang internasyunal na rebolusyon, isang rebolusyon na papawi sa mga national frontiers at dudurog sa national capitalisms bilang ekspresyon ng international capitalism. Sa ganitong diwa, tumindig ang mga internasyunalista noong WW I sa loob ng 2nd International sa pangunguna nila Lenin, Luxemburg, Bordiga, Gorter, Pannekoek at iba pang nasa kaliwa ng 2nd International laban sa islogang "defend the fatherland" ng Kanan sa pamumuno ni Kautsky.
Ang ibig sabihin ng internasyunalismo ay hindi maitayo ang sosyalismo sa isang bansa o ilang mga bansa kundi sa pandaigdigang saklaw. Kung maibagsak man ng isang praksyon ng proletaryado ang burgesya sa isang bahagi ng mundo (isang bansa o ilang bansa) ang "tagumpay" dito ay direktang nakaugnay sa pagpapalakas ng pandaigdigang proletaryong rebolusyon hindi ang distorsyong ginagawa ngayon ng mga stalinista at maoista na "konsolidahin" ang bansang nanalo sa pamamagitan ng pagkonsolida ng estado at ng pambansang ekonomiya o pambansang kapital nito. Ang isa o iilang bansa na "nanalo" at mag-iisang lumaban sa pandaigdigang kapitalismo ay hahantong sa kapitalismo ng estado at pagkonsolidad sa estado nito na walang ibang gawin kundi makaungos sa pandaigdigang kapitalistang kompetisyon sa ngalan ng "anti-imperyalismo" o "sosyalismo ." Ito ang nangyari sa USSR ng matalo ang rebolusyonaryong alon sa 1917-23. Napakaraming karanasan ng uri na ang pagkonsolida ng bansang nanalo na hiwalay sa paglakas ng internasyunal na rebolusyon ay nauwi sa pagiging kapitalista ng naturang bansa at kumapit sa mga dating kaaway nito na malalaking imperyalista. Ang Vietnam na dati anti-US ay pro-US na ngayon. Ang China na dati pro-Russia ay naging pro-US at ngayon ay nakipagkompetinsya na sa US sa pandaigdigang pamilihan. Kahit ang "sosyalistang" Cuba ay kapitalismo ng estado ang pinaiiral sa bansa nito sa ngalan ng "sosyalismo" para maka-survive sa panggigipit ng karibal na malaking kapitalistang bansa.
Ang nasyunalismo ay salungat sa internasyunalismo. Tanging si Mao at Ho lamang ang nagsasabing maaring pag-isahin ang mga ito. Sa pagpasok ng mundo sa imperyalismo, ang lahat ng uri ng nasyunalismo o makabayang kilusan ay laban na sa makauring interes ng internasyunal na manggagawa at higit sa lahat ay may katangiang imperyalista na. Ang dalawang digmaang pandaigdig at ang mga local wars ngayon sa lahat ng panig ng mundo ang masakit na halimbawa paanong ginamit ng burgesya ang manggagawa (kasama ang mga "partido komunista") para magpapatayan sa isat-isa sa ngalan ng "right of nations to self-determination." Sa kasalukuyan, walang kaibahan ang imperyalismo ng US, Britain, EU sa Iraq, PLO areas, Lebanon, Afghanistan, at iba pang lugar sa nasyunalismo ng Israel, Iraqi resistance, Hamas, Hezbollah, Taliban, at sa Pilipinas ng MILF.
Gayong naniniwala si Bryan na "tanging uring manggagawa ang may kakayahan na maglunsad ng sosyalismong rebolusyon" pero nagbigay siya ng kondisyon, "hindi ito magtatagumpay ng walang pakikipagalyansa sa ibang uri ng lipunan". At ayon sa kanya ito daw ang sinabi ni Lenin sa kanyang akdang "The Significance of Militant Materialism." Sa mga pahayag pa lang niya ay makikita agad na parang nalilito siya. Habang sinasabi niya na "tanging uring may kakayahan", nagsasabi din siya na "hindi ito magtatagumpay ng walang pakikipagalyansa sa ibang uri ng lipunan".Napagkamalan ata ni Bryan na parehas lang ang sosyalistang rebolusyon at burges-demokratikong rebolusyon. Sa pagkaalam ko, ang mga maoista at "leninista" ay naniniwalang ang demokratikong rebolusyon, ang tanging daan para sa sosyalistang rebolusyon kung saan kailangang makipag-alyansa ang manggagawa sa ibang mga uri ng lipunan kasama na ang isang paksyon ng burgesya. Ang ibig sabihin ni Bryan ay hindi magtatagumpay ang sosyalistang rebolusyon kung hindi mananalo ang demokratikong rebolusyon.
Malinaw sa atin ang linya ni Bryan: kung hindi "dalawang-yugtong" rebolusyon ng mga maoista, ito ay "tuloy-tuloy" na rebolusyon ng mga "leninista" o kaya "permanenteng" rebolusyon ng mga trotskyista. Masyado ng tataas ang artikulong ito kung sasagutin pa natin ang linyang ito ni Bryan. Ang malinaw lang, bago ang sosyalismo dadaan muna sa pambansa-demokratikong rebolusyon. At ang hindi naniniwala dito ay mga anarkista ayon sa kanya.
Para sa klaripikasyon hinggil sa linya ni Bryan, kailangan nating muling balikan ang ebolusyon ng pandaigdigang kapitalismo mula sa kanyang pasulong na yugto (18th to 19th centuries) hanggang sa kanyang dekadenteng yugto simula 20th centuries. Subalit, para lang sa kaalaman ni Bryan, ang linya ng kaliwang komunismo sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ay pandaigdigang proletaryong rebolusyon para sa komunismo. Maliban na lang kung naniniwala si Bryan na ang posisyon ng mga anarkista ay world proletarian communist revolution din. Kung naniniwala siya, hindi ko na alam kung saan napulot ni Bryan ang kanyang nabasa hinggil sa anarkismo. Baka pati ang mga anarkista ay magalit sa kanya dahil ginawa niyang comrade-in-arms sila Marx at Bakunin.
Kapasidad ng uring manggagawa na organisahin ang sarili laban sa kapitalismo
Ayon kay Bryan, "hindi ba ang sabi ni marx at lenin na ang papel ng isang marxista ay organisahin ang uring manggagawa? yan din ang papel ng kumonistang partido. hindi bat na organisa ang stike sa egypt dahil may mga organisasyon na kasabwat o nasa likod nito? ano un nagkayayaan lang ang mga manggagawa o napagtripan lang na magstrike? Kahibangan!"
Gayong naniniwala si Bryan na may kapasidad ang uri na organisahin ang kanyang sarili, naniniwala din siya na ang papel ng isang marxistang partido ay organisahin ang uring manggagawa. Gayong dinaan niya sa tanong, malinaw na naniniwala si Bryan na nagwelga ang mga manggagawa sa Egypt dahil may mga organisasyong nasa likod nito. Tinawag niya na kahibangan na nagwelga ang mga manggawa na walang mga kasabwat na organisasyon.
Mas mabuting halawin natin dito ang testimonya ng dalawang
manggagawa na kasama sa mga welgang nangyari sa Egypt nitong nakaraan:
The
extract is from ‘Egyptian textile workers confront the new economic
order ’ by Joel Beinin and Hossam el-Hamalawy, published in Middle East
Report Online and libcom.org, and based on interviews with two workers
at the plant, Muhammed ‘Attar and Sayyid Habib.
"The 24,000 workers at Mahalla al-Kubra’s Misr Spinning and Weaving complex were thrilled to receive news on March 3, 2006 that Prime Minister Ahmad Nazif had decreed an increase in the annual bonus given to all public-sector manufacturing workers, from a constant 100 Egyptian pounds ($17) to a two-month salary bonus. The last time annual bonuses were raised was in 1984 — from 75 to 100 pounds.
"We read the decree, and started spreading awareness about it in the factory," said ‘Attar. ‘Ironically, even the pro-government labour union officials were also publicizing the news as one of their achievements’. He continued: ‘December [when annual bonuses are paid] came, and everyone was anxious. We discovered we’d been ripped off. They only offered us the same old 100 pounds. Actually, 89 pounds, to be more precise, since there are deductions [for taxes].’
A fighting spirit was in the air. Over the following two days, groups of workers refused to accept their salaries in protest. Then, on December 7, thousands of workers from the morning shift started assembling in Mahalla’s Tal‘at Harb Square, facing the entrance to the mill. The pace of factory work was already slowing, but production ground to a halt when around 3,000 female garment workers left their stations, and marched over to the spinning and weaving sections, where their male colleagues had not yet stopped their machines. The female workers stormed in chanting: ‘Where are the men? Here are the women!’ Ashamed, the men joined the strike.
Around 10,000 workers gathered in the square, shouting ‘Two months! Two months!’ to assert their claim to the bonuses they had been promised. Black-clad riot police were quickly deployed around the factory and throughout the town, but they did not act to quell the protest. ‘They were shocked by our numbers’, ‘Attar said. ‘They were hoping we’d fizzle out by the night or the following day’. With the encouragement of state security, management offered a bonus of 21 days’ pay. But, as ‘Attar laughingly recalled, ‘The women [workers] almost tore apart every representative from the management who came to negotiate’.
As night fell, said Sayyid Habib, the men found it ‘very difficult to convince the women to go home. They wanted to stay and sleep over. It took us hours to convince them to go home to their families, and return the following day’. Grinning broadly, ‘Attar added, ‘The women were more militant than the men. They were subject to security intimidation and threats, but they held out’.
Before dawn prayers, riot police rushed in the mill compound’s gates. Seventy workers, including ‘Attar and Habib, were sleeping inside the mill, where they had locked themselves in. ‘The state security officers told us we were few, and had better get out’, said ‘Attar. ‘But they did not know how many of us were inside. We lied and told them we were thousands’. ‘Attar and Habib hastily wakened their comrades and together the workers began banging loudly on iron barrels. ‘We woke up everyone in the company and town. Our mobile phones ran out of credit as we were calling our families and friends outside, asking them to open their windows and let security know they were watching. We called all the workers we knew to tell them to hurry up to the factory’.
By then, police had cut off water and power to the mill. State agents scurried to the train stations to tell workers coming from out of town that the factory had been closed down due to an electrical malfunction. The ruse failed.
‘More than 20,000 workers showed up’, said ‘Attar. ‘We had a massive demonstration, and staged mock funerals for our bosses. The women brought us food and cigarettes and joined the march. Security did not dare to step in. Elementary school pupils and students from the nearby high schools took to the streets in support of the strikers’. On the fourth day of the mill occupation, panicking government officials offered a 45-day bonus and gave assurances the company would not be privatized. The strike was suspended, with the government-controlled trade union federation humiliated by the success of the Misr Spinning and Weaving workers’ unauthorized action".
Walang unyon, walang partido na "namuno" sa mga manggagawa sa Ehipto para magwelga. Hindi ito kahibangan kundi isang patunay na may kapasidad na mag-organisa sa sarili ang mga manggagawa bilang uri dahil ang proletaryado ay isang rebolusyonaryong uri. Katunayan, mayroong proletaryong rebolusyonaryo partido dahil rebolusyonaryo ang uri nila. Ang Partido ay produkto ng rebolusyonaryong pakikibaka ng uri. MALI ang paniniwalang mayroong rebolusyonaryong kilusan ng manggagawa dahil mayroong isang rebolusyonaryonaryong partido.
Subalit may malalim na batayan si Bryan sa kanyang paniniwala, isang paniniwala na sa matagal na panahon mula ng maghari ang mga distorsyon ng Stalinismo ay naging prinsipyo na ng mga Kaliwa: "marxistang" tungkulin daw ng Partido na organisahin ang uri na humantong sa banggardismo o substitutionism, pagiging proxy ng partido sa uri. Kaya namangha si Bryan ng malaman niyang nag-organisa at nakibaka ang mga manggagawa na walang nag-oorganisang partido. "Kahibangan!"ayon sa kanya. Maraming karanasan sa Pilipinas kung paanong pinakita ng mga maoista at "leninista" ang banggardismo nila sa loob ng mga unyon at organisasyong masa na "pinamunuan" o "impluwensyado" nila. Mula sa eleksyon ng opisyales ng mga organisasyong ito hanggang sa pagplano kung ano ang mga activities ng mga organisasyong ito ng mga Kaliwang partido.
Saan nagmula ang konseptong "organisahin" ng Partido ang uri? Ito ay nagmula sa tradisyon ng 2nd International sa panahon na nasa pasulong na yugto pa ang kapitalismo kung saan wala pa sa agenda ang pag-agaw ng proletaryado sa kapangyarihan kundi sa mga pakikibaka para sa reporma. Sa pakikibaka para sa reporma na sa panahong iyon isang tamang linya lumitaw ang mga permanenteng organisasyon gaya ng mga unyon at mga sosyalistang partido na mass party ang katangian para sa parlyamentaryong pakikibaka.
Subalit nagbago ang lahat ng ito ng pumasok ang kapitalismo sa kanyang imperyalistang yugto. Ang porma ng organisasyon at pakikibaka ng proletaryado ay nagbago din. Sa bisperas ng pagpasok ng bagong yugto, sa 1905 sa Rusya, tinuruan ng mga manggagawa ang kanyang Partido, ang partidong Bolshevik kung ano ang angkop na porma ng organisasyon at kung ano na ang laman ng pakikibaka ng uri. HINDI ang mga Bolshevik ang nagturo sa uri kundi ang huli ang nagturi sa una.
Tinuruan ng uri ang kanyang partido na lipas na ang mga pormang unyon, at ang dapat na porma ng organisasyon ay ang mga sobyet ng manggagawa — mga asembliya at konseho ng manggagawa. Ang laman ng pakikibaka ay hindi na para sa reporma kundi para agawin na ang kapangyarihang pampulitika. Ang 1905 revolution ang naging aral para manalo sa Rusya ang sosyalistang rebolusyon sa 1917 sa gitna ng pandaigdigang rebolusyon mula 1917-23.
Hindi ang mga Bolshevik ang nag-organisa sa mga manggagawa sa sobyet kundi ang mga manggagawa mismo ang nag-organisa sa kanilang sarili. Ang mga sobyet na sinabi ni Lenin na ekspresyon ng diktadura ng proletaryado.
Sa 70s, 80s, last year at nitong huli sa Egypt pinakita ng mga manggagawa sa ibat-ibang bahagi ng mundo ang kanilang kapasidad na mag-organisa at makibaka wala o mayroong unyon, wala o mayroong partido.
Ang papel ng mga komunista, ang papel ng partido bilang minorya sa loob ng uri ay hindi mag-organisa sa uri kundi bigyan ng pampulitikang oryentasyon at direksyon ang mga organisasyon at pakikibaka nila para sa ultimong layunin na ibagsak ang burges na estado at itayo ang diktadura ng proletaryado. Ito ang tungkulin ng isang rebolusyonaryong partido: (1) itaas ang kamulatan ng uri na nais ilihis ng burgesya para hindi ilunsad ng una ang sosyalistang rebolusyon sa pandaigdigang saklaw, (2) ilantad sa harap mismo ng uri ang parehong katangian ng iba’t-ibang paksyon ng burgesya (administrasyon man o oposisyon); kaugnay nito ipaliwanag sa uri na isang bitag ang anumang pakipag-alyansa sa kahit alinmang paksyon ng burgesya, maging ito ay temporaryo lamang, ang tanging alyansa na dapat pasukin ng uri ay ang internasyunal na alyansa ng uring manggagawa, at ito ang mapait na karanasan sa edsa 1 at 2 na kahit na katiting hindi natuto ang Kaliwa, (3) ilantad sa harap ng mga manggagawa ang kontra-rebolusyonaryong katangian ng mga unyon, parlyamento at lahat ng tipo ng nasyunalismo; sa halip ipaliwanag sa kanila ang internasyunal na kasaysayan ng kanilang uri sa usapin ng tamang porma ng organisasyong itayo nila — mga konseho ng manggagawa o sobyet — at ang tamang laman ng pakikibaka nila — hindi para sa reporma kundi para agawin ang kapangyarihang pampulitika. Sa madaling sabi, ang tungkulin ng mga komunista at ng Partido ay paunlarin ang makauring pagkakasia at kamulatan ng uri sa batayan ng internasyunalismo at independyenteng kilusang manggagawa. Sa pagpapatupad ng mga tungkuling ito, kailangang sa lahat ng pagkakataon ang mga komunista ay kasama sa mga konseho at pakikibaka ng kanilang uri at hindi mga "arm-chair revolutionaries" o "revolutionaries from afar".
Lubhang napakahirap ng mga tungkuling ito dahil sa mahigit 50 years na distorsyon ng Stalinismo sa marxismo at sa mismong istorikal na karanasan ng makauring pakikibaka dahil nababalot pa rin sa mga mistipikasyon at ilusyon ang maraming manggagawa. Katunayan, mas madali pa ngang magpakilos ng ilang daan ka tao mula sa organisadong base ng Kaliwa para sa media projection basta may pera lang para transportasyon ng "masa" nila. O kaya ay makipag-negosasyon sa burges na oposisyon para pondohan ang ilang libong kilos-protesta ng Kaliwa laban sa isang paksyon ng burgesya.
Marxismo laban sa anarkismo
Sana sa mga paliwanag sa itaas ay maintindihan ni Bryan na hindi kami mga anarkista kundi mga kaliwang komunista kahit pa hindi siya sang-ayon sa mga paninindigan ng kaliwang komunismo. Subalit para sa maiksing paliwanag hinggil sa anarkismo:
1. Hindi naniniwala ang mga anarkista na ang uring manggagawa ang tanging rebolusyonaryong uri sa lipunang kapitalista at may istorikal na misyon na durugin ang kapitalismo at itayo ang komunismo. Sa halip ay naniniwala ang mga anarkista na simpleng kabilang isa lamang ang proletaryado sa pinagsamantalahang mga uri ng kapitalismo. Kaya nga nasabi ni Bakunin na ang lumpen-proletaryado ang may kapasidad na durugin ang kapitalismo.
2. Hindi naniniwala ang mga anarkista sa pangangailangan ng isang rebolusyonaryong partido para manalo ang komunistang rebolusyon. Kung meron mang mga "komunista" na malapit sa mga anarkista sa ganitong partikular na pananaw sa usapin ng partido ay ang halos naglaho na na mga council communist at hindi ang mga left communist.
3. Hindi naniniwala ang mga anarkista sa pangangailangan ng transitional state mula kapitalismo tungong komunismo. Para sa kanila ay kagyat na durugin ang estado at itayo ang autonomous na maliitan, hiwa-hiwalay na komunidad ng tao. Ang mga kaliwang komunista ay tumindig sa pangangailangan ng transitional state pero ang estadong ito ay hindi siyang ekspresyon ng diktadura ng proletaryado kundi ang mga konseho ng manggagawa. Tutol ang left communists sa "dictatorship through the state" at sa halip ay tinindigan namin ang "dictatorship over the state through the workers councils. Sa ganitong punto, tinindigan namin na MALI na pumasok ang Partido sa transisyunal state kahit pa lagyan ito ng karatulang "workers state". Ang saniban ng Partido ay ang mga konseho ng manggagawa. Dagdag pa, tinindigan namin na ang transitional phase ay mangyayari sa internasyunal na antas at hindi sa bawat bansa. Ibig sabihin, masimulan lamang ang transition from capitalism to communism kung madurog na sa pangkalahatan ang kapitalistang paghari sa pandaigdigang saklaw.
Ang patuloy na paniniwala ng mga taong gaya ni Bryan na ang kaliwang komunismo ay anarkismo ay nagpakita lamang na hindi talaga nila naintindihan ang anarkismo at ang marxismo at ang kaibahan ng una sa huli. Sa ganitong punto, ang teoretikal na klaripikasyon ay hahantong sa intelektwal na kayabangan at mahuhulog sa kahibangan.
Live on TV (sa government channel) ang unang araw ng imbestigasyon ng Senado kung saan dumalo ang mga membro ng Gabinete ni Arroyo na may kaugnayan sa anomalosong mahigit $300 million ZTE Contract.
Ginisa ng mga senador ang mga membro ng Gabinete sa ZTE Contract. Sa panlabas, (sa kanilang mga pananalita) makikita kaagad na depensiba ang mga bataan ni Arroyo habang ang mga ‘magigiting’ na senador ang nagpa-impress sa mata ng publiko na ‘tagapagtanggol’ ng kapakanan ng taumbayan. Halimbawa: Si senador Richard Gordon na dating mayor ng Olangapo sa panahon ng diktadurang Marcos at masigasig na tagapagtanggol ng US Military Bases dahil malaki daw ang maitutulong nito sa kaunlaran ng bansa ay naging ‘tagapagtanggol’ ng interes ng bayan laban sa interes ng mga kapitalistang Tsino. Si senador Juan Ponce Enrile, dating Ministro ng National Defense ng diktadurang Marcos at isang malaking kapitalista (bantog sa karahasan ang kanyang malaking kompanya ng logging sa Northern Luzon at Mindanao) kung saan ginamit ang kanyang posisyon noon hanggang ngayon para sa kanyang negosyo ay ‘kinondenna’ ang paggamit ni Jose de Venecia III sa posisyon ng kanyang ama na si Speaker Jose de Venecia.
Sa esensya, ang nais ipakita ng estadong kapitalista kakutsaba ang institusyong lehislatibo sa publiko ay ganito: ‘walang sinasanto ang demokrasya at ang mga batas nito’. Gamit ang media laluna ang government channel, lumilikha ito ng impresyon na ‘kalahok’ ang publiko sa imbestigasyon ng Senado. Nakakatuwang moro-moro ng buong uring burgesyang Pilipino (administarsyon man o oposisyon). Pero dapat bang sumabay sa pagtawa ang malawak na naghihirap na masa sa komedya sa susunod pa nilang imbestigasyon hinggil sa ZTE?
Ang nakatagong katotohanan sa moro-moro ng Senado
1. Isang imperyalistang bansa ang China na determinadong palalakihin ang impluwensya sa Pilipinas na kontrolado ng imperyalistang US.
Sa panahon ng imperyalismo at dekadenteng kapitalismo, ang patakaran ng makapangyarihang imperyalistang mga bansa ay muling hahatiin ang mundo sa pamamagitan ng digmaan para makaalpas sa matinding pandaigdigang krisis ng sistema. Subalit dahil hindi na nagawang hatakin ng mga imperyalistang kapangyarihan ang uring manggagawa para sa isa pang karumal-dumal at barbarikong ikatlong digmaang pandaigdig (na malamang panghuli na dahil mawawasak na ang mundo dahil sa antas ng teknolohiyang militar) tulad ng nangyari sa nagdaang dalawang pandaigdigang digmaan, ay nagkasya na lang muna sila sa lokalisadong imperyalistang mga digmaan sa ngalan ng ‘digmaan para sa pambansang pagpapalaya’ at ‘trade wars’.
Ang ZTE contract ay bahagi ng umiigting na ‘trade wars’ ng China at Amerika. Katunayan, sumali ang huli (Arescom) sa bidding pero nagulangan lang ng una. Ang dapat maunawaan na ang layunin ng China sa kanyang iba’t-ibang economic relations at projects sa gobyerno ng bansa ay para maagaw sa US/Japan ang Pilipinas dahil kailangan ng imperyalistang China ng dagdag na markets at mangyayari lamang ito sa pamamagitan ng pag-agaw ng markets ng ibang imperyalistang kapangyarihan.
Sa pandaigdigang saklaw, inisyal na naungusan ng imperyalistang China ang ibang mga imperyalistang bansa sa pagkuha ng mas malaking impluwensya sa buong kontinente ng Aprika. Kung sa Aprika at Gitnang Silangan nagkainteres ang China, dito pa kaya sa Asya.
Kaaway ng buong uring manggagawa ang buong imperyalistang sistema kabilang na ang imperyalistang ambisyon ng sariling bansa gaya ng Pilipinas at hindi lamang ng isang partikular na kapangyarihan gaya ng Amerika na siyang lagi nating naririnig sa mga Kaliwa sa buong mundo.
2. Ang malalaking kontrata at kasunduan ng gobyerno ng Pilipinas sa makapangyarihang mga bansa magmula pa noong unang republika hanggang ngayon ay punong-puno ng korupsyon.
Nakakatawa at nakakainis ang ipokrasya ng iba’t-ibang paksyon ng nagharing uri laluna ang kaslaukuyang oposisyon na nagmamalinis gayong noong sila pa ang nasa kapangyarihan ay kasing-kurakot at kasing-sakim sa super-tubo tulad ng kasalukuyang administrasyon.
Lahat ng mga paksyon ng nagharing uri, nasa kapangyarihan man o wala ay magnanakaw at mandarambong sa kabang-yaman na likha ng masang anakpawis. Kaya isang oportunistang taktika ang ‘choose the lesser evil’ o ‘tactical or temporary alliance with the lesser evil’. Kaya nakakasuka ang ginagawa ng mga Kaliwa ng Pilipinas kung saan nakipag-alyansa sila kay Gloria noon at kay Erap na naman ngayon.
3. Lalupang lumala ang pagkahati-hati ng nagharing uri.
Isa sa kongkretong manipestasyon na ang sistema ay nasa kanyang dekadenteng yugto na ay ang permanenteng antagonismo ng mga paksyon sa loob ng nagharing uri. Ang imbestigasyon ng Senado sa ZTE contract ay hindi dahil ang institusyong ito ay kakampi ng uring pinagsamantalahan kundi dahil marami sa mga membro nito ay nasa kabilang paksyon ng nagharing uri.
Ang paglala ng tunggalian sa loob ng nagharing uri ay hindi maiwasang samantalahin ng China para maka first step sa kanyang imperyalistang ambisyon. Hindi nakapagtataka na may paksyong inalagaan ang China o alinmang imperyalistang kapangyarihan na karibal ng imperyalistang US bagama’t maaring sabihin na mahina pa at hindi pa solido ang ugnayan kumpara sa mga paksyong inalagaan ng Amerika.
Ang konstrobersya sa ZTE Contract ay tiyak palalakihin ng isang paksyon o mga paksyon ng nagharing uri para sa kani-kanilang interes, ipagtanggol man o patalsikin ang kasalukuyang nagharing paksyon; sa pamamagitan man ng ‘legal’ na proseso o ‘ekstra-legal’. At tiyak, ang mga imperyalistang kapangyarihan na may malaking interes sa Pilipinas ay hindi lang manonood kundi gagawa din ng mga hakbang para sa kanilang interes, hayagan man ito o patago. Kaya hindi nakapagtataka kung ang ‘expose’ ni de Venecia III ay may ‘bendisyon’ mula sa imperyalistang US, ganun din ang ‘banta’ ni Chief of Staff Gen. Esperon, na isang American boy na ang ZTE controversy ay maaring pagmulan ng de-istabilisasyon o kaya ang planong pagpapatalsik kay JDV bilang speaker of the house.
Ang mahalaga sa lahat ay walang kampihan ang uring manggagawa sa kanila at hindi magpagamit sa mga mobilisasyon at pagkilos na ipanawagan nila. Sa halip, ilunsad ang mga pagkilos at mobilisasyon kasama ang iba pang aping uri at sektor ng lipunan na HIWALAY at INDEPENDYENTE sa pagkilos ng anumang paksyon ng burgesya.
4. Ang National Broadband project ng estado hawak man ito ng China o ng US o anumang imperyalistang kompanya ay kabilang sa layunin ng burgesyang Pilipino na palakasin ang estado para lubusang makontrol nito hindi lang ang mga ahensya at empleyado ng pamahalaan sa buong bansa kundi ang buong buhay ng lipunan sa ilalim ng maskarang ‘pagpapasinop’ ng serbisyo sa lipunan. Kahit pa masusunod ang pa-pogi points ng mga ipokritong ‘makabayang’ mga senador at komentarista na walang dayuhan sa broadband project ganun pa rin ang isa sa mga layunin nito: palakasin ang kontrol ng estado.
Ang pagpapalakas ng estado ang di-maiwasang katangian nito sa panahon ng paghihingalo ng kapitalismo dahil siya na lamang ang huling depensa ng sistema para hindi lubusang bumagsak. Ang pagpapalakas ng ‘rule of law’ sa anyo man ng diktadura o ‘demokrasya’, ang pagsupil sa mga rebolusyonaryo, ang pagkontrol sa nagiging marahas na tunggalian ng mga paksyon sa loob ng nagharing uri, at ang paghahanda para sa digmaan para ipagtanggol ang pambansang interes ay kailangan ng isang malakas na estado.
Ang pagpapasinop ng komunikasyon, koordinasyon at monitoring sa buong burukrasya ng estado ay bahagi ng pagpapalakas nito.
Ang mortal na kaaway ng uring manggagawa at masang maralita sa Pilipinas ay hindi lamang ang mga dayuhang kapitalista kundi ang mismong buong uring kapitalistang Pilipino. Ganap lamang na maglaho ang anumang tipo ng korupsyon, pagnananakaw at pandarambong sa kabang-yaman ng lipunan kung ganap ng mawasak ang sistemang kapitalismo sa pandaigdigang saklaw.
Hangga’t patuloy na humihinga ang naaagnas na kapitalistang sistema sa mundo, anumang tipo ng estado ang iiral – hayagang kapitalista man ito o nagbalatkayong ‘sosyalista’ na nakatago sa maskarang ‘estadong sosyalista’ o ‘estado ng bayan’ — ay tiyak na hindi makaiwas sa korupsyon, pagnanakaw at pandarambong. Tanging ang independyenteng kapangyarihan lamang ng mga konseho ng manggagawa sa bawat bansa at higit sa lahat, sa internasyunal na saklaw ang makapigil at sa huli, lubusang wawasak sa mga ito.
Hindi mawawasak ang kapitalistang estado sa pamamagitan ng ‘tactical alliance sa isang paksyon ng burgesya’ o ‘choose the lesser evil’ o ‘one enemy at a time’ kundi sa sabay-sabay na pagdurog sa lahat ng mga paksyon ng nagharing uri. Ang tanging pagkakaisa na kailangan ay ang pagkakaisa ng buong uring manggagawa sa Pilipinas at buong mundo at ang paghikayat sa iba pang aping mga uri sa lipunan na suportahan ang proletaryong rebolusyon laban sa kapitalismo.
Ang ZTE scandal ay nakitaan ng mga maniobra ng imperyalistang Tsina sa kanyang pagtatangkang makakuha ng mas malaking merkado sa Pilipinas kaysa dati nitong nakuha na at sa patagong maniobra naman ng imperyalistang Amerika para pigilan ang anumang plano ng karibal nitong imperyalista. Sa ganitong balangkas din ang maniobra ng imperyalistang Hapon sa JPEPA. Sa kabila na isang ‘alyado’ ng imperyalistang Amerika ang bansang Hapon dito sa Asya, dahil sa matinding krisis na naranasan nito sa kasalukuyan ay mangingibabaw pa rin ang ‘one against all’ na kalakaran ng lahat ng mga bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo. Sa madaling sabi, kanya-kanyang diskarte para maisahan at maungusan ang lahat ng mga karibal.
Sa panahon ng pagkaagnas ng dekadenteng kapitalismo na nagsimula sa pagbagsak sa pinakamasahol at pinakamarahas na porma ng estado kapitalismo sa mundo – ang Stalinismo – sa Rusya at Hilagang Yuropa, naglaho na ang anumang ‘internasyunal na alyansa’ at lubusan ng nangingibabaw ang ‘isa laban sa lahat’.
Ganun pa man, malinaw din na may komon na pagkakaisa sa ngayon ang bansang Hapon at Amerika: labanan ang agresibong panghihimasok ng Tsina sa Asya hindi para palakasin ang ‘alyansa’ ng Hapon at Amerika sa Asya kundi para sa kani-kanilang pansariling imperyalistang interes.
Sa panahon ng imperyalismo at dekadenteng kapitalismo, walang pantay na ugnayang panlabas at kalakalan. Bawat pambansang burgesya sa bawat bansa (kasama na ang Pilipinas) ay walang ibang layunin sa kanyang pakikipag-ugnayan sa ibang mga bansa kundi makakuha ng mas paborableng konsesyon para sa kanyang sariling pambansang kapitalistang interes sa ilalim ng karatulang nasyunalismo, patriyotismo o ‘sosyalismo’. Dahil lahat ng mga bansa ay ganito ang katangian, tiyak ang makakuha ng mas paborableng konsesyon ay ang mas makapangyarihang imperyalistang gangster.
Ang imperyalistang tunggalian na nakikita natin sa mga nangyaring maniobrahan sa ZTE at JPEPA ang nais itago sa moro-moro at pa-pogi na senate investigation sa burges na estado ng Pilipinas na pinakikintab ng mga aksyong masa ng iba’t-ibang Kaliwang grupo sa ilalim ng isyu ng korupsyon. Tandaan natin na hinahatak ng senado ang publiko sa simpleng mga isyu ng corruption at ‘pagyurak’ sa soberanya ng bansa. Higit sa lahat, nais lamang isisi ang mga pangyayari sa isang paksyon ng burgesya – sa paksyong Arroyo. Nakakatawa dahil alam naman nating lahat na kung ang anti-Arroyong paksyon ang nasa Malakanyang ngayon tiyak ganun din ang gagawin nila.
Pero hindi lang ang imperyalistang tunggalian ang nakikita natin sa mga iskandalong ZTE at JPEPA. Nakikita din natin kung ano na ang kasalukuyang katangian ng lahat ng estado sa buong mundo sa panahon ng dekadenteng kapitalismo: TOTALITARYANISMO.
Para tangkaing isalba ang hindi na mapigilang pagbulusok-pababa ng kapitalismo at ng paglala ng tunggalian ng mga panlipunang pwersa, naobliga ang burgesya na ibigay sa estado ang absolutong kapangyarihan dahil ito na lamang ang huling maaasahan para subukang iligtas ang naghihingalong sistema. Kaya magmula 1914 nakikita na ang paglitaw ng isang totalitaryan na estado sa makapangyarihang mga bansa at kalaunan lumaganap sa lahat ng mga bansa (atrasado man ito o abante). Ibig sabihin, ang aboslutong pagkontrol ng estado sa buhay panlipunan ay hindi simpleng suhetibong kagustuhan ng isang lider o isang paksyon kundi ito ang obhetibong bunga ng isang sistema na nasa permanenteng krisis na.
Sa kongkreto, makikita ito sa absolutong kapangyarihan ng executive branch ng estado – ito man ay sa anyo ng ‘demokrasya’ o diktadura. Hindi lang ito makikita sa Nazi Alemanya, Pasistang Italya, Imperyalistang Hapon, Stalinistang Rusya, Maoistang Tsina at mga katulad nila kundi maging sa demokratikong Amerika, Britanya at Pransya at mga katulad nila. Sa Pilipinas naman, hindi lang ito nakikita sa panahon ng pasistang diktadurang Marcos kundi maging sa liberal-demokratikong rehimeng Aquino.
Ngayon, sa ilalim ng rehimeng Arroyo makikita ang totalitaryanismo ng estado sa EO 464 at sa ‘executive previlige’ na iginigiit ng executive branch sa legislative branch. Ang parlyamento ay isa na lang rubber stamp ng ehekutibo subalit laging may palamuting oposisyon para may demokrasya. Isang kongkretong halimbawa sa Pilipinas ay kung paano bumalimbing ang mayorya ng mga mambabatas sa pampulitikang partido ng kasalukuyang president na nakaupo sa Malakanyang. Sa panahon ni Marcos ay KBL, kay Erap ay PMP at kay GMA ay Lakas-Kampi. Ang executive branch din ang may kapangyarihan ng panunuhol sa mga mambabatas: EPIRA at ngayon naman laban sa impeachment kung saan napabalitang namigay ang Malakanyang ng P200,000 hanggang P500,000 sa 190 mambabatas na alyado nito.
Sa ilalim ng totalitaryan na estado, ang mga polisiya at patakaran, maging ang mga batas ay kadalasan ginagawa muna sa likod ng publiko. Kaya naman bahagi ng parlyamentarismo ang lobbying at pakipag-usap ng iba’t-ibang grupo kabilang na ang Kaliwa sa mga politiko. Aling paksyon man ng burgesya ang nasa Malakanyang tiyak hindi nito maiwasan ang totalitaryanismo ng estado at ng ehekutibo sa partikular dahil sa isang panlipunang sistema na nasa permanenteng krisis ito na lamang ang huli at tanging nalalabing paraan para di-tuluyang mawasak.
Maging ang Beneswela sa ilalim ni Hugo Chavez na ginawang ‘modelo’ at ‘inspirasyon’ ng iba’t-ibang Kaliwang grupo ay hindi nakaiwas sa katangian ng estado sa panahon ng dekadenteng kapitalismo. At sa bawat radikal na pananalita ni Chavez para sa ‘sosyalismo’ at laban sa ‘imperyalismo’ lalong nalalantad sa mata ng manggagawang Venezuelan at buong mundo ang matatalim na pangil ng kapitalismo ng estado.
Sa madaling sabi, lahat ng mga estado ngayon ay totalitaryan ang katangian kahit sino o ano pang grupo o partido ang nakaupo. Ito ang isa sa katangian ng dekadenteng kapitalismo. At isang panlilinlang sa masa kung sabihin natin sa kanila na ‘hakbang pasulong’ sa pagpapahina ng estado ang pagpatalsik kay GMA at papalitan lamang ng isang paksyon ng burgesya o ng oposisyon habang nanatiling intact ang nangangamoy na kapitalistang sistema sa anyo man ito ng ‘transitional government’ o ‘coalition government’ kasama ang burges na oposisyon.
Diktadura man ng isang paksyon ng burgesya o demokratikong porma ng gobyerno sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ay pareho lamang ang talas at haba ng mga pangil laban sa masang anakpawis. Kapwa sila ay diktadura ng mapagsamantalang uri sa lipunan. Para mapalaya ang uring manggagawa at masang mahihirap kailangang madurog ang burges na estado, Kanan o Kaliwa man ang nasa kapangyarihan.
Sa punto-de-bista ng uring manggagawa, ang kapangyarihan pampulitika ay wala sa estado kundi nasa sariling pagkakaisa at lakas nito – sa KONSEHO NG MGA MANGGAGAWA.