Magkaroon ng malaking pagtitipon ang mga pangunahing lider ng mga bansang myembro ng Association of South-East Asian Nations (ASEAN) ngayong Disyembre 2006. Nagkandarapa ang gobyerno ng Pilipinas bilang punong-abalang bansa sa paghahanda para sa mga bisita at higit sa lahat laban sa banta ng mga "terorista" - ang mga kaaway ng rehimeng Arroyo.
Tampok na pag-uusapan sa pagtitipong ito ay ang pagbubuo ng isang ASEAN Charter kung saan ang modelo ay ang charter ng European Union (EU). Ginigiit ito ng Malaysia, Indonesia at Thailand, at kung paniwalaan natin ang propaganda ng burgesya, "sa ASEAN charter aasenso ang mamamayang Asyano".
EU Charter : Modelo ng Kapalpakan at hindi Kasaganaan
Lumitaw ang EU mula sa European Economic Community (EEC) noong "Cold War" bilang kaalyado ng USA upang hadlangan ang paglawak ng impluwensiya ng imperyalistang USSR. Pagbagsak ng USSR nawalan na rin ng batayan ang "alyansang" ito at nagkanya-kanyang diskarte na ang mga ito "laban" sa USA.
Ang pangunahing layunin ng EU ay konsolidahin ang rehiyon laban sa tumitinding kompetisyon sa pangdaigdigang pamilihan. Nangingibabaw sa EU ang imperyalistang Germany, subalit ito'y hindi nangangahulugan na nasa ilalim na ng impluwensiya nito ang imperyalistang Great Britain at France. Sapagkat sa loob mismo ng EU ay kaalyado pa rin ng bansang America ang Great Britain habang nanatiling "ka-kompetisyon" nito ang France at Germany. Subalit sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, laluna sa kanyang dekomposisyon na yugto, ay obligadong magkanya-kanya ng depensa ang mga kapitalistang bansa laban sa iba pa kahit ito ay "kaalyado" o kabilang sa isang grupo tulad ng EU. Kahit sa pangdaigdigang pamilihan ay nangingibabaw talaga ang ungusan at unggoyan ng bawat bansa para mananatiling nakatayo ang kani-kanilang pambansang kapitalismo. Mga pangyayaring hindi mapipigilan ng anumang rehiyonal na pagkakaisa tulad ng EU na patuloy pa ring nanaginip ng "pagkakaisa ng buong Europe". Mga pagpapatunay na ang bawat bansa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ay may imperyalistang katangian. Ang modelo ng ASEAN - EU Charter - ay napatunayang palpak at lalong nagpapahirap sa mga manggagawa sa Europe.
"Let Asians exploit Asians": Ang ASEAN Charter ay ang kadenang gagapos ng mga manggagawa sa mga kapitalistang estado sa ASEAN
Walang ibang patutunguhan ang ibat-ibang "regional economic cooperation" sa bawat sulok ng mundo kundi mas maigting na kompetisyon sa pandaigdigang pamilihihan na sa kahuli-hulihan ay hahantong pa rin sa digmaan dahil ang imperyalismo ay digmaan, ang dekadenteng kapitalismo ay walang kataposang kaguluhan. Ang mahihinang mga bansa ay kakainin ng buhay ng mga malalakas na bansa. At ang bawat bansa ay magtutulakan "kaalyado" ka man o kaaway. Ibig sabihin, "isa laban sa lahat".
Sa rehiyonalismo ay lilitaw ang bagong maghari-hariang mga imperyalistang bansa na siyang kokontrol sa mga bansa sa rehiyon. Sa Asia ay ang China "ka-kompetinsya" ang Japan na kaalyado ng America, sa Latin America ay ang Venezuela at Cuba, sa Middle East naman ay ang Iran kaaway ang Israel na kaalyado naman ng America.
Sa loob ng ASEAN ay nariyan ang girian at agawan ng imperyalistang China, Japan at USA para makontrol nito ang rehiyon at magagamit ang ekonomiya ng una para palakasin ang mga pambansang imperyalistang ekonomiya ng huli. Hindi pa kasama dito ang girian ng mga pambansang kapitalista ng bawat myembrong bansa ng ASEAN. Hindi ito maiiwasan sa sitwasyong wala ng bagong pamilihan habang patuloy ang krisis sa sobrang produksyon. Ito ang mangyayari sa sitwasyong hindi na sapat ang mga pambansang teritoryo para sagipin ang naghihingalong pandaigdigang sistema. Katunayan, ang matinding kompetisyon ay nasa antas na ng pagkuha ng espasyo ng bawat pambansang ekonomiya sa hindi na sapat na pandaigdigang pamilihan.
Narito ang layunin ng mga kapitalista sa ASEAN sa plano nitong pagbubuo ng ASEAN charter at "nagkakaisang" ASEAN - para magkaroon ng leverage sa kompetisyon sa pandaigdigang pamilihan at "masiguro" ang rehiyonal na merkado. Layunin na siguradong hindi makakamit dahil nasa dekadenteng yugto na ang internasyonal na kapitalismo na ang pangunahing katangian ay (1) krisis sa sobrang produksyon at (2) hindi na sapat at sagad na ang pamilihan sa pambansa at internasyonal na antas. Kaya ang dulo ay pag-aagawan, digmaan at kaguluhan. Maaring idagdag na rin na gagawin ng USA, China at Japan ang lahat para lamang makontrol ang ASEAN at ang ekonomiya nito.
Ang lumalaking kahayukan ng imperyalistang China sa tubo at ang napipintong pagsabog ng krisis sa kanyang pambansang ekonomiya ang magtutulak sa kanya na maging mas agresibo sa darating na mga taon upang makipag-kompetinsya sa mga lumang imperyalistang bansa sa pagkontrol sa pamilihan hindi lang sa Asya kundi sa buong mundo.
Sa umiigting na kompetisyon at sa desperadong pagsisikap ng mga kapitalista sa Asean para makamit ang kanilang layunin, aapakan nito ang likod ng mga manggagawa sa ASEAN. Lalong lalala ang cheap labor, kontraktwalisasyon, outsourcing, flexibilization at iba pang mga paraan upang makapiga ng maksimum na tubo. Ang bawat pagpiga ng tubo ay pangungunahan ng mga estadong kapitalista. At sa bawat pag-apak sa masang manggagawa, dala-dala ng bawat kapitalista ang panawagang: "Let us protect Asia" at "Let Asians benefit Asia".
Kahit anumang propaganda at panlilinlang ng uring kapitalista, ng mga estado nito kakutsaba ang mga repormistang "civil society". Ang ASEAN charter ay ang kadenang gagapos sa mga manggagawa sa Asean at piring-sa-mata para mahati-hati ang pandaigdigang pagkakaisa ng manggagawa. Ang ASEAN charter ay rehiyonalismo laban sa internasyonalismo na idadaan ng bawat Asean members sa nasyonalismo.
Ito rin ang ginagawa ng mga kapitalista sa ibang mga rehiyon sa mundo - rehiyonalismo na iniengganyo ng bago at lumang imperyalistang mga bansa. Ito ay manipestasyon ng walang solusyon sa krisis ng kapitalismo at imperyalistang tensyon.
Internasyonal na Rebolusyon : Ang Tanging Solusyon sa Pandaigdigang Krisis Ngayon
Isang pagkakamali ng mga proletaryong rebolusyonaryo sa Asya kung manawagan ng mga reporma sa mga estadong kapitalista na "depensahan" ang kapakanan ng manggagawa sa gitna ng kaguluhang kagagawan ng dekadenteng sistema. Ito ay imposible dahil wala ng kapasidad ang kapitalismo sa kasalukuyan para ibigay ang mga ito. Kabaliktaran lamang ang gagawin ng mga kapitalistang estado para mananatiling nakatayo sa tumitinding kompetisyon sa ilalim ng naghihingalong sistema - lalo pang pagsamantalahan at alipustain nito ang uring manggagawa, hindi lang sa Asya kundi sa buong mundo. Ito ang katotohanang kailangang ipaliwanag ng diretsahan ng mga militanteng komunista sa masang manggagawa. Ang rehiyonal na pagkakaisa ay isang patibong para mahati-hati pa rin ang mga manggagawa sa mundo. Kailangang iwasan ito at sa halip ang isulong ay ang internasyonal na rebolusyon ng manggagawa.
Isang patibong kung papasok ang uring manggagawa sa panawagang pambansang paghawak sa industriya (nationalization of industrialies) dahil ang ibig sabihin nito ay kapitalismo sa kamay ng estado. Sahurang-alipin pa rin ang mga manggagawa. Ito ang ipinakita ng mga general strikes ng mga state employees sa France, Brirain, USA, at iba pang mga bansa sa Europa at maging sa Pilipinas kung saan libu-libong manggagawa ng estado ang naglunsad ng mga militanteng kilos-protesta at welga. Hindi estadong kapitalismo ang solusyon sa sinasabing "privatization, deregulation at liberalization" kundi durugin ang kapitalismo - estado man o pribado - sa pamamagitan ng proletaryong rebolusyon.
At lalong mali kung makipagkaisa ang masang manggagawa sa pang-uudyok ng mga radikal na partido at grupo, sa isang paksyon ng burgesya o sa isang "broad united front" kasama ang mga maka-kapitalistang pwersa. Makompromiso lamang nito ang makauring interes sa layuning "mapalakas at mapalaki" ang mobilisasyon sa pamamagitan ng multi-class at "popular" na mga kahilingan. Magresulta lamang ito sa pinaghalong "nasyonalismo at sosyalismo" na sa tunay na buhay ay magkatunggali dahil ang una ay interes ng burgesya at ang huli ay interes ng manggagawa.
Kahit obligasyon ng mga komunista na samahan at pangunahan ang laban ng masang manggagawa sa anumang kahilingan nila para sa kanilang kapakanan ay dapat ding walang pagod na ipaliwanag sa kanila na wala ng maasahang reporma sa kapitalismo at ang tanging paraan upang makalaya sa kahirapan ay ilunsad ang sosyalistang rebolusyon at agawin ng manggagawa ang kapangyarihan sa pamamagitan ng mga konseho ng manggagawa. Ang emansipasyon ng manggagawa ay nasa kamay mismo ng uring manggagawa. Lalaya lamang ang ibang pinagsamantalahang uri sa lipunan kung lalaya ang manggagawa sa pagiging sahurang-alipin.
Internasyonalismo hindi rehiyonalismo; pagkakaisa ng manggagawa sa buong mundo at hindi rehiyonal na pagbuklod-buklod; proletaryong rebolusyon para sa sosyalismo at hindi pagdepensa ng pambansa o rehiyonal na ekonomiya. Ito ang dapat nating isulong. Isang direktang panawagan sa pag-agaw ng kapangyarihan sa pamamagitan ng isang rebolusyon, hindi ilusyon para sa mga reporma habang tumitindi ang kompetisyon ng bawat rehiyon at bawat bansa. Ibagsak ang mga naghaharing burgesya sa kani-kanilang mga bansa at itayo ang sosyalismo sa pandaigdigang saklaw. (Tess, 09/22/06)
Galit na galit ang manggagawang Pilipino sa garapalang ginawa ng mababang kapulungan sa Pilipinas na iratsada ang Con-Ass at sagasaan ang karibal na Senado sa usaping ito. Ang mga kaaway ni Gloria sa loob ng naghaharing uri at ang lahat ng grupo ng kaliwa ay galit din subalit sa ibang mga kadahilanan.
Galit ang mga kapitalistang kaaway ni Arroyo dahil siguradong mas pahigpitin pa ng paksyon ni GMA ang paghawak sa kapangyarihan at lalong mahihirapang papalit sa legal na paraan ang mga karibal nito. Galit din ang mga grupo ng kaliwa dahil "lubusang yuyurakan ng bagong saligang batas ang kasarinlan ng Pilipinas".
Magkaiba ang mga dahilan pero iisa lamang ang ipinaglalaban ng paksyong anti-Arroyo at mga grupong kaliwa — panatilihin ang kapitalistang sistema sa Pilipinas na may pinakamagandang palamuti para manatili sa mistipikasyon ang proletaryado sa bansa.
Ang galit nila ay nakasentro sa "garapalan" at "hindi demokratikong paraan" na ginawa ng mababang kapulungan at hindi pa sa katangian mismo ng isang burges na parlamento sa panahon ng dekadenteng kapitalismo. Ibig sabihin, kung hindi garapalan at demokratiko ang paraan ay "tagumpay" na ito ng uring manggagawa.
Kaya hindi ipagtaka kung sa susunod na mga araw ay magkapit-bisig na naman ang mga pwersang anti-Gloria — kapitalista-haciendero, tradisyonal na oposisyon, repormista, konserbatibong relihiyosong grupo tulad ng El Shaddai at mga kaliwa — laban sa Con-Ass ng mababang kapulungan.
Gayong totoo ang mga akusasyon ng elitistang oposisyon at grupong kaliwa sa pansariling motibo ng paksyong Arroyo bakit nito minamadali ang Con-Ass at pagbabago sa Konstitusyon, ang hindi nila maipaliwanag ay kung bakit ito nangyari at sa anong sitwasyon ito nakabatay.
Ang huling sandalan ng bumubulusok na sistema para hindi mahulog sa kumunoy ng pagkadurog ay ang estado. Ang sentralisasyon ng lahat ng kapangyarihan sa estado ay kinakailangan ng uring kapitalista para mapigilan kahit papano ang tuluyang pagkawasak ng sistema. Nasa desperadong yugto na ngayon ang naghihingalong sistema.
Paksyon man ni Gloria o kahit anong paksyon ng naghaharing uri ang nasa poder, gagawin din nito ang ginagawa ni Arroyo ngayon, sa paraan man ng demokrasya o diktadura. Babaguhin ang Konstitusyon para lalo pang pahigpitin ang kontrol ng burges na estado sa buong lipunan.
Para sa uring kapitalista, ang mga batas at Konstitusyon ay kailangang magamit nila para depensahan ang naghihingalong sistema. At ang protektor ng sistema ay ang estado. Kaya kailangang isentralisa sa estado ang kontrol sa buong lipunan sa panahon na malapit ng mamatay ang sistema.
May isa pang mayor na aral na hindi naipaliwanag ng mga grupong kaliwa sa bansa : ang mistipikasyon ng burges na demokrasya at parlamento.
Bukambibig ng kapitalistang oposisyon at kaliwa ang akusasyon ng "kawalan ng demokrasya" sa nangyaring maniobrahan sa mababang kapulungan sa nagdaang mga araw. Tinakpan ng mga ito ang katotohanan na hungkag ang burges na demokrasya ng kapitalistang sistema. Katunayan, pinaiiral ang demokrasya sa loob ng mababang kapulungan dahil desisyon ng mayorya ang nangingibabaw. Kaya lang, hamak na mas marami ang mga tuta ng paksyong Arroyo sa loob ng kongreso kaysa mga alipures ng burges na oposisyon. Galit ang minorya kasi nanalo ang mayorya. Hindi ba ito ang burges na demokrasya? Paramihan ng bilang. Dagdag pa, kasama ang minorya sa loob ng kongreso sa pagpapakita na "buhay ang demokrasya" sa pugad ng mga baboy – mga debate, diskusyon, caucuses at iba pang paraan para "marinig" ang boses ng lahat ng mambabatas kasama na ang minorya.
Kasabwat ang mga grupong kaliwa sa panlilinlang sa uring manggagawa na ang "kawalan ng maksimisasyon ng burges na demokrasya" ang problema sa Pilipinas. Tinago nila ang katotohanan na hindi ang kawalan nito kundi ang pagiging inutil ng maksimisadong demokrasya sa ilalim ng dekadenteng kapitalistang sistema ang tunay na problema. Ang demokrasya ay tulad din ng diktadura, mga porma ng paghari ng uring kapitalista sa yugto ng kanyang paghihingalo. Gaya ng diktadura, ang demokrasya ay ginagamit para manatili sa kapangyarihan ang uring mapagsamantala.
Sa panahon ng pasulong na kapitalismo (ika-19 siglo), may kabuluhan sa makauring pakikibaka ng proletaryado ang pakikibaka para sa burges demokrasya. Ngunit sa kasalukuyang panahon na nasa yugto na ng dekadenteng kapitalismo ang mundo, ang burges na demokrasya ay naging hadlang na sa pagsulong ng proletaryong rebolusyon. Sa halip ito ay nagging piring na sa uri para hindi nito makikita ang landas patungo sa rebolusyonaryong pagbabago.
May kaibahan ba sa antas ng pagsasamantala at pang-aapi sa manggagawa ang "pinakademokratikong bansa" sa mundo – ang imperyalistang Amerika sa mga pasistang estado gaya ng kay Saddam Hussien sa Iraq, o ng diktadura ni Marcos at ang demokratikong pamahalaan ni Cory Aquino? WALA.
Mapatalsik man si GMA sa Malakanyang at mapalitan man ito ng "pinakamatinong" kapitalistang politiko o "ideyalistang" opisyal ng AFP/PNP na suportado ng mga grupong kaliwa at rebeldeng sundalo, imposibleng maligtas ang uring manggagawa mula sa pagsasamantala at pang-aapi ng kapital.
Kahit pa si Tito Guingona, Ping Lacson, Susan Roces, Trillanes, Gen. Danny Lim, Gringo Honasan o Erap Estrada ang nasa poder ngayon, gagawin din nila ang ginawa ni Gloria – isalba ang bulok na sistema sa anumang paraan. Isang malaking kasinungalingan ang sinasabi ng burges na oposisyon at ng mga repormista na si Gloria lang ang problema.
Wala sa kahit alinmang paksyon ng burgesya ang kaligtasan ng uring manggagawa. Ang kaligtasan ng uri ay nasa kamay mismo ng masang manggagawa. Walang ibang uri na nagnanais baguhin ang bulok na kongreso at sistema kundi ang proletaryado lamang.
Walang ibang solusyon kundi durugin ang burges na parlamento at estado; durugin ang kapitalistang sistema at tapusin ang paghahari ng uring kapitalista-haciendero sa bansa.
Maraming itinuturo ang kasaysayan ng pakikibaka ng manggagawang Pilipino. Mga aral na maliwanag na manipestasyon din sa mga aral mula sa karanasan ng internasyonal na pakikibaka ng uri sa loob ng mahigit 200 taon.
Bulok ang Kongreso dahil bulok na ang kapitalistang sistema. Kailangan na itong palitan sa pamamagitan ng sosyalistang rebolusyon, ng rebolusyon ng mga manggagawa mismo. (Tess, 12/08/06)
Umatras diumano si Gloria at ang tuta niya na kongreso sa garapalang con-ass nila. Natakot diumano si GMA-JDV sa pagtutol ng CBCP at El Shaddai. Ayon pa sa propaganda ng mga Kaliwa sa media : ITO AY TAGUMPAY NG KILUSANG MASA.
Suriin natin ng mabuti ang mga pangyayari mula sa teleskopyo ng Marxismo.
Nagkakaisa ang buong uring kapitalista na kailangang isalba ang naghihingalong sistema. At ang tanging paraan na nakikita nila ay pahigpitin ang kontrol ng estado sa buhay panlipunan. Ito ang nagyayari ngayon sa mga bansa sa buong mundo laluna na sa mga malalaking imperyalistang bansa gaya ng USA, France, Britain at gayundin sa China, Vietnam, Venezuela at iba pang bansa sa Latin America kung saan nanalo sa burges na eleksyon ang mga Kaliwang kandidato.
Sa panahon ng dekadenteng kapitalismo, ang tanging solusyong nakikita ng uring kapitalista ay ang lubusang sentralisasyon ng lahat ng kapangyarihan sa estado — sa anyo ng pasismo o demokrasya. Isang awtoritaryan na estado. Solusyon na napatunayan ng bangkarota at hindi nakapigil sa tuloy-tuloy na pagbulusok ng kapitalismo. Ang Stalinismo (kapitalismo ng estado na nagbalatkayong "sosyalismo") ang "pinakamagandang modelo" ng sentralisasyon ng estado sa panahon ng dekadenteng yugto ng mapagsamantalang sistema.
Ganito din ang ginagawa ng burgesya sa Pilipinas. Ang pagbabago sa Konstitusyon ay nagsisilbi sa pagsisikap na isalba sa bulok na sistema. Kaya lang, may iba pang layunin ang paksyong Arroyo : pahigpitin ang hawak ng kanyang paksyon sa kapangyarihan at ilagay sa segundaryo kundiman hindi bibigyan ng posisyon ang mga karibal na paksyon.
Nagkabuhol-buhol lang ang ganitong layunin dahil hindi nagkaisa ang Kanan at Kaliwa ng burgesya kung paano ito gagawin at kung saang direksyon ito dadalhin. Ang paksyong anti-GMA ay ayaw sumayaw sa chacha ni Gloria dahil siguradong malagay lamang sila sa segundaryong posisyon. Ang Kaliwa naman ay tutol dahil pinuproteksyunan nila ang pambansang kapitalismo na sa tingin nila ay dudurugin diumano ng dayuhang kapitalismo sa chacha ni GMA.
Ang argumento ng Kaliwa na nag-aastang progresibo ay walang kaibahan sa mga argumento ng Kanan. Ang resulta tuloy ay nahatak ang kaliwa sa burges na linya sa usaping chacha : NO CHACHA UNDER GLORIA. Kaya may "malawak" na pagkakaisa ang Kaliwa at Kanan laban sa chacha ni Gloria.
Ang linyang NO CHACHA UNDER GLORIA ay nagpapahiwatig na sang-ayon ang Kaliwa sa chacha kahit pa ang kabilang paksyon ng kapitalistang uri ang hahawak ng kapangyarihan basta huwag lang si GMA.
Kaya naman hindi nakumbinsi ng nagkakaisang Kaliwa at Kanan ang daang libo o milyong manggagawa na matagal ng nasusuklam hindi lang kay Gloria kundi mismong sa kapitalismo na bumuhos sa kalsada. Kahit sabihin pa ng iba na "napapagod" o "nawawalan na ng pag-asa" ang masa sa kakamartsa sa kalsada, ay hindi pa rin maitago ang paglitaw ng makauring tindig ng manggagawa na natutunan nito sa nagdaang dalawang "Edsa People Power Revolution" : isang malaking pagkakamali na sumama sa mga kilos-protesta laban kay Gloria na kasama at pinangungunahan ng isang paksyon ng burgesya. Ang aral na ito ang binabalewala ng Kaliwa sa Pilipinas.
Hindi rin simpleng pagbabago sa Konstitusyon ang nais ng uring manggagawa kundi ang pagbabago sa bulok na sistema mismo na hindi makukuha sa pamamagitan ng con-ass o concon kundi sa pamamagitan ng proletaryong rebolusyon na dudurog sa burges na estado.
Naghahanap ng alternatiba ang manggagawang Pilipino. Alternatiba na hindi nila makikita sa Kanan at Kaliwa ng burgesya.
Sosyalistang Rebolusyon Hindi Pagbabago sa Burges na Konstitusyon
Con-ass o Concon. Sa ilalim ni GMA o sa ibang paksyon ng naghaharing uri. Ang ganitong linya ay nagbibigay lamang ilusyon sa uring manggagawa na may pag-asa pa na magbabago ang buhay nila ilalim sa dekadenteng kapitalismo.
Walang kapasidad ang Kaliwa sa Pilipinas na ituro ang tamang landas sa uri dahil unang-una na, ay hindi naman sila kumikilos sa balangkas ng makauring pakikibaka kundi sa balangkas ng burges na nasyonalismo at demokrasya. Kahit pa nag-aaway ang Kaliwa : Maoismo laban sa "Leninismo" o iba pang "ismo" gaya ng Trotskyismo at Anarkismo, ay pare-pareha lang silang lahat na naniniwala na posible pa ang burges na rebolusyon sa dekadenteng kapitalismo.
Matagal ng pinasinungalingan ng Marxismo at sa karanasan ng internasyonal na pakikibaka ng manggagawa simula 1914 ang do0gmatismo at Stalinismo ng Kaliwa. Isama na natin ang peti-burges na ideolohiya ng mga Anarkista laban sa kapitalismo.
Sosyalistang rebolusyon at pagdurog sa kapitalismo sa pandaigdigang sakjlaw ang tanging solusyon. At ang tanging uri na rebolusyonaryo at progresibo sa panahon ngayon ay ang uring manggagawa lamang. Ang porma ng organisasyon ng manggagawa para durugin ang kapitalismo ay ang mga konseho ng manggagawa at mga asembliya nito. Sa ganitong mga organisasyon lamang maipakita ng uri ang kanyang independyenteng paglaban para sa kanyang sariling interes.
Ang usapin ng Con-ass o Concon ay isang patibong sa uring manggagawa para ilihis sila sa tamang daan tungo sa pagbabago ng sistema. Walang magbabago sa api at pinagsamantalahang kalagayan ng uri sa ilalim ng 1987 Konstitusyon, GMA Konstitusyon o anumang Konstitusyon habang isang burges na kaayusan ang nangingibabaw sa lipunan. Nakikita na ito ng masang manggagawa. Ang kailangan na lang ay sistematiko itong ipaliwanag ng isang proletaryong partido sa harap mismo ng masa. Wala sa alin man sa mga grupo o partido ng Kaliwa sa Pilipinas ang tumindig sa proletaryong linya. (Tess, 12/20/2006)
Maraming nagsasabi na ang nasyonalismo angsolusyon sa paghihirap ng bansang Pilipinas. Ayon sa kanila, “si GloriaArroyo ay hindi makabayan kaya nagdurusa ang mga Pilipino.” “Si GloriaArroyo ay tuta ng imperyalistang Amerika kaya naghihirap ang masa.”
Ito ay linya hindi lamang ng mga Maoista kundi pati na rin ng mgamakabayang negosyante at propesyonal. Kaya naman marami sa panggitnanguri ang nakumbinsi ng Maoismo sa “pakikibaka para sa pambansang kalayaan at demokrasya laban sa imperyalismong Amerika”. Hindi kataka-taka kung bakit ang CPP-NPA ay labis-labis ang pagkahumaling sa“anti-imperyalismong Amerika” na simula noong panahon ni Marcos ay lagina lang nakakabit ang “US” sa bawat panawagan nila na ibagsak anggobyerno (diktadurang US-Marcos, rehiming US-Aquino, US-Ramos, rehiming US-Estrada at rehiming US-Arroyo).
Wala itong kaibahan sa sinabi ng isang tanyag na burges na politiko, si Manuel Quezon, noong panahon ng kolonyalismong Amerikano bago pumutokang Ikalawang Digmaan ng mga katagang kahalintulad nito, " I prefer a government run like hell by Filipinos to a government run like heaven by Americans." Subalit pagputok ng Ikalawang Digmaan lumitaw ang kulay ni Quezon. Sumama siyang lumikas patungong Amerika. Ganito din ang linya ni dating pangulong Carlos P. Garcia, ang kanyang “Filipino First Policy".
Ano ang nangyari sa bansa mula noon? Alam na nating lahat. Subalit kung ang CPP-NPA ang tatanungin, sila ay mga peke na makabayan dahil tuta sila ng imperyalismong Amerika. Possible pa ba ang “malayang Pilipinas” sa panahon ng lubusang kontrol ng mga imperyalistang bansa sa buong mundo? Kung makahulagpos ba ang Pilipinassa mga “kuko ng agila” ay hindi siya mapunta sa mga “pangil ng tigre”?
Sa panahon na nilamon na ang buong mundo ng nabubulok na kapitalistang sistema kung saan wala ng bansa ang makaligtas sa nakamamatay’ng lasong nalalanghap sa kabulukan nito, imposible na ang malayang bansa. Mahirap itong paniwalaan pero tingnan na lang natin ang katotohanang nangyarisa mga bansang nakibaka para sa “kasarinlan” pagkatapos ng Ikalawang Digmaan:
Hindi lang ang Amerika ang imperyalista sa mundo. Nariyan ang mga lumang imperyalista – Pransya, Britanya, Alemanya, Hapon, Rusya – at iilang gustong maging kasing-imperyalista nila – Tsina, Kyuba, Beneswela, Israel, Sirya, Iran, Hilagang Korya at iba pa.
Bumahang dugo sa buong mundo. Dugo na mula sa milyun-milyong manggagawa at maralita dahil sa imperyalistang gera. Ang lahat ng ito ay sa ngalan ng nasyonalismo at “pagmamahal sa bayan”.
Sa Pilipinas, hindi ba ninyo napapansin na paparami ang mga negosyanteng Tsinoy at Pinoy ang bukambibig na modelo ang Tsina at Byetnam sapag-unlad ng bansa? Katunayan, labas-pasok na sila sa mga bansang ito, hindi lang nag-aaral kundi nag-nenegosyo na rin! Hindi ba ninyo alam nalumalandi si GMA sa Tsina kaya nagselos ang Amerika? Ang Tsina at Byetnam ba ang modelo ng mga makabayan nating kapatid? Hindi naman siguro.
Para sa manggagawa, uunlad ang bansa kung madudurog ang pandaigdigang sistema ng sahurangpang-aalipin. Aasenso tayo kung palakasin ang makauring laban hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong mundo dahil ang paglaya ng uring manggagawa ay makakamit lamang kung lubusang mawasak ang imperyalismoat kapitalismo sa internasyonal na saklaw.
Makauring kamulatan at pakikibaka hindi makabayang kilusan ang makaahon sa atinsa kahirapan. Ang pagkakaisa ng manggagawa at sundalo sa ganitong labanang makapangyarihang pwersa laban sa lahat ng mapagsamantala.
Simula noong baklasan sa loob ng CPP-NPA sa 1992 ay naging mapanirang propaganda na ng mga Maoista na ang mga bumaklas ay mga "ahente" ng reaksyunaryong estado. Tumimo ang propagandang ito sa kanyang pwersa at baseng masa. At dahil ahente na umano ang mga taong ito, sila ay "kaaway" na ng rebolusyonaryong kilusan na dapat pandirihan at may kaparusahang kamatayan .
Hindi kami sang-ayon sa pulitika ng mga bumaklas sa CPP-NPA (yaong kinikilala ang mga sarili na "rebolusyonaryo"), ngunit bilang sentrong usapin ng artikulong ito ay ipapakita namin na ang "pinaka-matalik" na kaibigan ng kapitalistang estado ay hindi ang mga bumaklas kundi ang CPP-NPA mismo.
Militarismo at Digmaan: Paraan ng Kapitalismo sa Kanyang Dekadenteng Yugto
Sa pagpasok ng internasyonal na kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto noong 1914 (WW I), naging kabahagi na nito ang militarismo at digmaan. Hindi na kasi naging sapat ang "trade war" para sa mga kapitalistang estado (malaki man o maliit) upang mapanatili nila ang kanilang sarili sa poder ng kapangyarihan at maghari sa lipunan. Ginagamit na rin nila bilang pangunahing paraan ng kompetisyon ang digmaan para makaagaw ng merkado, ng mapagkukunan ng hilaw na materyales at makahap ng pinakamurang lakas-paggawa. Ang imperyalismo ay digmaan at ang lahat ng tipo ng digmaan sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ay imperyalista ang katangian.
Nilamon na ng aktwal na pangyayari sa mundo ang sinasabi ng mga radikal na lumalaban sa globalisasyon na may "pagbabago" na sa porma ng kompetisyon - mula sa gera patungong "trade war". Ito daw ang "bagong" mukha ng imperyalismo sa panahon ng globalisasyon. Ngunit sa pagpasok ng kabulukan (decomposition) ng dekadenteng yugto ng kapitalismo ay binigyang "katarungan" ng buong uring burgesya (nasa kapanyarihan o wala) ang militarismo at digmaan sa ngalan sa pakikipaglaban sa terorismo. Kaya naman ang pagpapalakas ng armadong hukbo at armas ay mayor ng konsiderasyon, kundi man pangunahing layunin na ng bawat bansa at nasa unahan ng pambansang badyet ng estado.
"Digmaan para sa Pambansang Kalayaan": Hindi Interes ng Uring Manggagawa
Ang mga manggagawa ay walang bansa. Ito ang diwa ng internasyonalismo simula pa noong sinulat ang Communist Manifesto. Ang sosyalismo ay internasyonal o wala ito.
Hindi gaya noong panahon na nasa progresibong yugto pa ang kapitalismo (ascendant stage), kung saan ang pagtatayo ng mga bansa ay para sa pagpapaunlad at pagpapalawak ng kapitalismo sa buong mundo at ang mga digmaan sa sariling pagpapasya ay nagresulta ng kaunlaran sa bagong tayong bansa, ang pagtatayo ng mga bagong estado sa ngayon ay lalong nagpapabigat sa kapitalismo na nasa mas grabe at matinding krisis sa labis na produksyon at sagad na pamilihan. Ito ay interes ng burgesya at kailan man ay hindi interes ng uring manggagawa. Ang burgesya kasi ay nabubuhay sa pagkanya-kanya ng mga bansa, samantalang ang manggagawa ay makakalaya lamang sa kanilang pagkakaisa sa buong daigdig.
Ang mga digmaan para sa "pambansang paglaya" laluna pagkatapos ng WW II ay bahagi ng imperyalistang digmaan ng naglalabanang makapangyarihang mga bansa. Hindi lumaya ang mga nasabing bansa kundi napunta lamang sa bunganga ng isa pang imperyalistang halimaw - mula imperyalistang USA patungo sa imperyalistang USSR o vice-versa. At kahit tapos na ang "Cold War" ay hindi pa rin nagbago ang katangian ng mga digmaan. Lalo pa ngang naging mabangis, marahas at nakakasira ang mga ito. At dahil sa tumitinding imperyalistang pangangailangan ng lahat ng bansa sa buong mundo ay lalo pang umiigting ang labanan sa agawan ng pamilihan, hilaw na materyales at murang lakas-paggawa.
Sa ganitong konteksto dapat ilagay ang "matagalang digmang bayan" ng Maoistang CPP-NPA at mga kahalintulad nito gaya ng paglitaw ng mga teroristang nagdadala sa isyu ng "sariling pagpapasya" na dinadaan sa panatisismo ng relihiyon. Ang mga ito ang hindi maiiwasang resulta sa wala ng katapusan na krisis ng kapitalismo. Mas matinding pagdurusa at pagkasira sa uring manggagawa at mundo ang dulot ng imperyalistang gera. Naglalabanan man ang mga pwersang ito pero iisa lamang ang kanilang adhikain - para sa "inang bayan" o "amang bayan" - na ang ibig sabihin ay para sa pambansang kapitalismo. Ang paglalabanan nila ay nauuwi sa kung sino ang "tunay na makabayan".
Kaya naman madaling magkaisa ang magkaaway laban sa bagong kaaway. Tingnan na lang natin ang "taktika" ng CPP-NPA sa pakikipag-isang prente mula noong panahon ni Marcos hanggang sa panahon ni Gloria Arroyo. Ang mga pro-Marcos na politiko ay naging kaalyado na nito. Ang mga pro-Erap na buwaya ay naging kaibigan na nila. Si GMA na dating kaalyado ay naging kaaway nila. Ganito din ang taktika ng mga paksyon ng burgesya sa CPP-NPA mula kay Marcos hanggang ngayon. Ikanga, walang permanenteng kaibigan at kaaway sa burges na pulitika.
Ang lahat na ito ay nagmula sa distorsyon ng Stalinismo sa Marxismo na pinalitan ng "socialism in one country" at "block of four classes" ni Mao. Ang Stalinismo ang nagpasimuno sa pakikipagkaisang prente sa isang paksyon ng burgesya - ang Prente Popular - na popular sa bansag na "united front". Samantalang ang Maoismo naman ay ang anak ng imperyalistang gera at kontra-rebolusyon, at kailan man ay hindi ito napabilang sa kampo ng proletaryado simula ng lumitaw ito sa China noong 1930s.
Ang "political killings, massacres, salvagings, militarization" at iba pang karahasan ay kagagawan ng dalawang naglalabanang armadong burges na kilusan - ang isa ay nasa kapangyarihan at ang kabila ay nag-aambisyong makaagaw. Tinutulak kapwa ng CPP-NPA at kapitalistang estado ang manggagawa at maralita sa isang digmaan na wala namang mapapala ang huli para sa kanilang tunay na makauring paglaya. Nanawagan ang mga kaalyadong organisasyon ng CPP-NPA na itigil ang politikal na karahasan sa kanilang hanay na kagagawan umano ng estado. Ipokrito ang CPP-NPA dahil ito din ang ginagawa nila bilang "estado sa bundok" sa kanilang itinuturing na mga kaaway - armado man o hindi.
Sa totoo lang, mas gusto ng CPP-NPA at ng estado ang karahasan dahil ito ang nagbibigay-katwiran sa kani-kanilang "adhikain". Ang nangyayari sa Middle East at Africa ay kahalintulad ng nangyayari sa Pilipinas ngayon - maraming buhis ang nasakripisyo. Sa kasaysayan at karanasan sa buong mundo, ang "digmaan para sa pambansang paglaya" ay altar kung saan inialay ng dalawang paksyon ng burgesya - kaliwa at kanan - ang buhay ng mamamayan laluna ng kabataan sa imperyalistang digmaan sa ngalan ng nasyonalismo, anti-imperyalismo, anti-pasismo at burges na demokrasya.
Nililinlang lamang ng estado at ng Maoistang partido ang mamamayan sa kanilang panawagan para sa "mapayapang solusyon" sa digmaan. Kailan man ay walang interes ang dalawang halimaw na ito na ihinto ang digmaan hanggat may dahilan pa ang bawat isa sa armadong pakikipaglaban. At hindi sila mauubusan ng dahilan.
Nagkaisa ang Maoistang partido at kapitalistang estado sa pagpapalakas ng militarismo at pagpapatindi ng digmaan. Hindi paglaya ang resulta ng "digmaan sa sariling pagpapasya" kundi mas matinding pagdurusa ng uring manggagawa. Kahit sino ang manalo sa kanila sahurang alipin pa rin ang masang manggagawa.
Proletaryong Rebolusyon : Solusyon sa Karahasan sa Mundo
Gayong hindi sinuportahan ng ibang mga "rebolusyonaryong grupo" sa Pilipinas ang "gerilyang pakikidigma" ng CPP-NPA, ay sang-ayon naman sila na dapat suportahan ang "pakikibaka sa pambansang kalayaan at demokrasya". Wala itong ibig sabihin kundi naniniwala ang una na may progresibo at rebolusyonaryong papel pa ang burges na sistema sa mga bansang atrasado gaya ng Pilipinas sa panahon ng dekadenteng yugto basta "nasa pamumuno ng uring manggagawa" na ang kahulugan ay "nasa pamumuno ng Partido ang estado". Para sa mga "rebolusyonaryong grupo" na bumaklas sa CPP-NPA, "daan" patungong sosyalismo ang estadong kapitalismo. Sa esensya, wala itong pagkakaiba sa linya ng Maoistang partido.
Hindi dapat suportahan ng manggagawa ang karahasan kapwa ng Maoistang partido at kapitalistang estado. Sa halip ay dapat ilunsad ng uri ang kanyang sariling rebolusyon dahil ang rebolusyon lamang ng manggagawa ang daan sa paglaya ng sangkatauhan. Ito lamang ang rebolusyon na tatapos sa lahat ng uri ng pagsasamantala at karahasan sa lipunan.
Ang rebolusyon ng manggagawa ay rebolusyon para sa pagdurog ng kapitalismo - pribado man o estado - at sa kapitalistang mga relasyon sa lipunan. Ang rebolusyon ng manggagawa ay internasyonal ang saklaw at hindi isang digmaan para ihiwalay ang uring manggagawa sa kanya-kanyang bansa sa ngalan ng nasyonalismo. Ang rebolusyon ng manggagawa ay ang tanging paraan upang mawakasan na ang karahasan ng estado, mula man ito sa Maoismo o sa kanang paksyon ng burgesya. (Tess, 09/18/06)
Walang duda na karamihan sa mga sundalo laluna sa rank-and-file ay mula sa pamilyang manggagawa at magsasaka. Karamihan sa kanila ay may mga kapamilya at kamag-anak na manggagawa. Kaya alam ng karamihan sa mga sundalo ang nakakaawang kalagayan ng manggagawa – mababang sweldo, walang regular na trabaho at tinatratong hayop sa mga pagawaan ng among kapitalista.
Ang kalunos-lunos na kalagayan ng manggagawa ay hindi lamang kasalanan ng gobyernong Arroyo. Ito ay kagagawan ng kapitalistang sistema na hindi mabubuhay kung hindi nito pahirapan at gutumin ang uring anakpawis. Si Gloria lamang ang chief executive officer ng kapitalismo sa bansa.
Sa ganitong pakahulugan ay hindi magkalayo ang sitwasyon ng ordinaryong sundalo sa masang manggagawa – nagpapapawis sa pagtrabaho nguni’t pinabayaan ng gobyerno. Binubuwis ng sundalo ang kanilang buhay sa gera na hindi naman kanila kundi sa naghaharing uri laban sa kanilang mga kapatid na manggagawa at magsasaka. Ginagamit ng naghaharing uri ang anti-komunismo at sinalaksak sa utak ng bawat sundalo para itago ang totoong layunin ng gera – durugin ang pakikibaka ng masa at depensahan ang naghihingalong bulok na sistema.
Lahat ng paksyon ng burgesya sa bansa (pro-GMA at anti-GMA) ay kapwa nanawagan ng “pagkakaisa”, “pagmamahal sa bayan” at “pagpapaunlad sa bansang Pilipinas”. Pero ito ay mga maskara para ang kanilang uri lamang ang magsasalitan sa Malakanyang. Kahit ang mga rebeldeng sundalo ay ginamit lamang ng uring kapitalista-haciendero para mapanatili ang bulok na kaayusan. Ito ang ating mapait na karanasan sa nagdaang dalawang Edsa Revolution at sa nagdaang mga pagtatangkang kudeta o rebelyong militar.
Sa kabilang banda, gayong nag-aastang rebolusyonaryo, ang CPP-NPA naman ay nabuslo sa patibong ng uring mapagsamantala. Sa pamamagitan ng gerilya-ismo sa kabundukan binigyang katwiran ng mga Maoista na magpapatayan ang masang anakpawis sa ngalan din ng “pagmamahal sa inang bayan”.
Walang dapat kampihan sa anti-komunismo ng kapitalistang estado at sa Maoismo ng CPP-NPA. Katunayan, ni hibla ay walang Marxismo sa Maoismo ng mga disipulo ni Joma Sison sa Utrecht.
Kung seryosong makipagkaisa ang mga rebeldeng sundalo sa masang anakpawis para baguhin ang bulok na sistema kailangang itakwil nila pareho ang anti-komunismo ni GMA-Gen. Palparan at ang Maoismo ng CPP-NPA.
Hindi mababago ang bulok na kapitalistang sistema sa bansa kung sasandal ang mga rebeldeng sundalo sa isang paksyon ng uring kapitalista-haciendero na anti-Gloria. Walang magandang kinabukasan ang Pilipinas kung ipako lamang sa isyung anti-Gloria ang pakikibaka.
Sa halip, dapat makipagkaisa ang mga rebeldeng sundalo sa uring manggagawa, ang tanging uri sa lipunan na progresibo at rebolusyonaryo. Sa pagkakaisa ng sundalo at manggagawa, hindi rebelyong militar ang dapat ilunsad kundi rebolusyon ng uring manggagawa laban sa kapitalistang sistema. Isang rebolusyon na magkaisang ilulunsad ng sundalo at manggagawa.
Ang tunay na lakas ng pakikibaka laban sa bulok na sistema ay nasa pagkakaisa ng sundalo at uring manggagawa. Ito lamang ang tanging daan sa tagumpay ng laban.
Mungkahing pag-aralan at maging bukas ang mga rebeldeng sundalo sa pag-aaral sa teorya ng rebolusyon ng uring manggagawa – Marxismo.
Panghuli, isang kabalbalan ang mag-isip na maaring pagkaisahin sa isang pang-ekonomiyang sistema ang kapitalismo at komunismo. Imposibleng mangyari ito at walang ganitong sistema sa mundo. Ang Tsina, Vietnam, North Korea, Cuba ay hindi mga sosyalistang bansa. Sila ay mga kapitalistang bansa na kontrolado ng estado nila – state capitalism. Sa mga bansang ito, pinagsamantalahan ang mga manggagawa para sa tubo ng kanilang gobyerno sa karatulang “sosyalismo”.
Ang sosyalismo ay hindi maaring itayo at konsolidahin sa isang bansa. Ang sosyalismo ay isang internasyonal na kaayusan. Higit sa lahat, ang komunismo ay uusbong mula sa guho ng pandaigdigang kapitalismo.
Tumitindi ang pampulitikang pamamaslang ng kapitalistang estado sa kanyang mga kaaway sa loob ng naghaharing uri. Ang mga pinaslang ay ang mga ligal na lider ng mga partidong kaliwa. Walang duda, ang paksyon ni Gloria Arroyo ang may pakana ng lahat ng ito. Dagdag pa, pinatitindi din ng estado ang militarisasyon hindi lang sa kanayunan kundi maging sa kalungsuran laluna sa mga lugar na balwarte ng mga kaliwang grupo.
Ito ang kampanya ni GMA sa buong bansa. At ang kanyang berdugo sa gawaing ito ay si Gen. Palparan.
Ano ang ibig sabihin nito?
Ang mga pinaslang ng paksyong GMA ay ang mga pwersa ng Kaliwa na nagnanais na patalsikin siya sa poder para itayo ang isang kapitalistang estado na nagbalatkayong progresibo at rebolusyonaryo. Malinaw na ang nangyayari sa Pilipinas ay ang tumitindi at naging madugo na alitan ng mga pwersa ng kapital — Kaliwa laban sa Kanan — ng burgesya.
Manipestasyon ito na hindi na mismo makontrol ng nabubulok na kapitalismo ang alitan sa loob mismo ng kanyang hanay. Ang pagkabulok ng sistema ay makikita sa kabulukan sa pulitika. Ang labanan sa loob ng naghaharing uri ay kung sino ang papalit sa kapangyarihan upang bigyang "bango" ang naagnas na sistema at kung sino ang mas mahusay na mailayo ang uring manggagawa sa rebolusyonaryong landas — ang landas ng pagdurog sa burges na estado at sa kapitalismo.
Gayong bukambibig ng mga kaliwang grupo ang pasismo at militarisasyon ng rehimeng Arroyo, napapaos naman sila sa kasisigaw na makibaka para sa burges na demokrasya. "Sinikil ni Gloria ang demokrasya kaya kailangan tayong magkaisa para mabawi ito!" Ganito ang linya ng mga Kaliwa sa Pilipinas.
Isang linya na walang kaibahan sa pasismo. Itinago ng mga kaliwang grupo na ang pasismo at burges na demokrasya ay kapwa mga instrumento ng burgesya para ilayo ang proletaryado sa sosyalistang rebolusyon. Ganito ang ginawa ng "demokratikong" burgesya noong panahon ng WW II laban sa "pasistang" kapitalista — Allied Forces vs Axis Powers. Ito rin ang linya ng maoistang CPP-NPA noong panahon ng pasistang diktadurang Marcos.
Ang direksyon ng pakikibaka ng mga Kaliwa ng burgesya ay mag-alsa ang manggagawa para depensahan ang burges na demokrasya laban sa pasistang rehimen ni Arroyo. Patalsikin si Arroyo at ipalit ang isang "demokratikong" pamahalaan.
Binalewala ng mga Kaliwa ang masaklap na karanasan ng proletaryado sa kamay ng mga "demokratikong" kapitalista sa buong mundo.
Sosyalistang Rebolusyon Laban sa Pasismo at Burges na Demokrasya
Maglaho lamang ang pang-aapi at karahasan hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong mundo kung lubusang madurog ang burges na estado at ang paghari ng buong uring kapitalista sa lipunan. Ito ang katotohanan na dapat maintindihan ng mga grupong Kaliwa; ito ang istorikal na layunin ng pakikibaka ng proletaryado laban sa kapitalismo.
Walang pagpipilian ang uring manggagawa sa pasismo at burges na demokrasya. Kailangang i-marka ng uri ang kanyang sariling laban sa harap ng tumitinding madugong alitan ng naghaharing uri. Ang pagdurog sa burges na estado at pag-agaw sa kapangyarihan ang tanging solusyon para matapos na ang karahasan sa lipunan at tunggalian ng mga uri.
Walang maasahan ang uring manggagawa kundi ang kanyang independyenteng pagkilos labas sa alitan ng naghaharing uri. Ito ay ang pagsusulong ng sosyalistang rebolusyon na dudurog sa estado ng uring kapitalista. (Lloyd, 11/23/06)
Ang Pilipinismo ay sinasabing isang idolohiyang Pilipino na nabuo at napagtibay sa himagsikan, at napatunayan sa Rebolusyong 1896. Sinasabing binigyan nito ng malaking kahalagahan ang pagmamahal sa Diyos, sa bayan at sa kapwa, sa kanyang mga pangunahing alituntunin at mga adhikaing makamit ang kalayaang pampulitika, katubusang pangkabuhayan at panlipunang pagkakaisa sa bansang Pilipinas. At isinusulong umano ang isang rebolusyong kultural, pulitikal, moral at ispirituwal para mapagtibay ang minimithing kasarinlan at kadakilaan ng lahing Pilipino.
Ngunit kung ating titingnan ang kabuoan ng mga batayan, layunin at adhikain ng Pilipinismo, ating makikita na ito ay nakatutok lamang sa isang konseptong wala nang hihigit pa sa pagmamahal sa bayan at sa pag-aalay ng buong buhay at katauhan ng mga Pilipino para sa kanyang kadakilaan. Samakatwid, ang pasistang pagsamba ng estadong Pilipino ay siyang naging sentro at buod ng Pilipinismo bilang tagapagtaguyod at tagapamahala sa mga interes nito sa anumang larangan.
Sabi ni Benito Mussolini, ang “Pasismo ay isang reaksyon.” Reaksyon saan? Sa kasaysayan ng Italya, ang reaksyong ito ay may kinalaman sa paglaban sa mga pagbabago ng anyo ng lipunan at pulitika matapos ang Unang Digmaan, at bilang desperadong hakbang ng kanilang mga peti-burges at mga lumpenproletaryo upang mawakasan ang walang humpay na pagpapalit-palit ng kapangyarihan sa kamay ng iba’t-ibang paksyon ng burgesya na wala namang kakayahang mamuno. Mga pangyayaring naging mitsa sa pagbuo ng pwersa ng Pasismo ng siyang naglalayong baguhin ang lahat na mga ito sa ngalan ng nasyonalismo at pagmamahal sa bayan, at laban na rin sa pwersa ng mga liberal at uring mangagawa.
Ang tanong, may kahalintulad ba ang mga pangyayaring ito sa bansang Pilipinas? Kung ating susuriin ang mga pangyayari sa pansakalukuyang panahon, makikita natin na ang kahinaan ng mga institusyon at ang patuloy na pag-aagawan sa pwesto ng iba’t-ibang paksyon ng burgesya ay hindi nalalayo sa mga kundisyon ng Italya ng mga panahong yaon. Dagdagan pa natin iyan ng walang katapusang tsismis ng pag-aalsa ng sandatahang lakas at pagsasanib pwersa kuno ng mga nasa kaliwa at kanan laban sa pansakalukuyang rehimen ay mas lalo pang pinatutunayan ang pagkakahalintulad nito sa walang kasiguradohan na pambansang pamumuhay ng mga Italyano dahil sa epektong dulot ng Unang Digmaan at ng depresyon noong 1921 hangang 1922.
Ano ba ang ibig sabihin nito? Ito ba ay may kinalaman sa tinatawag na Pilipinismo?
Una sa lahat, naipakita na natin sa unahan kung paano magkahilintulad ang mga pangyayari sa Italya sa panahon ni Benito Mussolini at sa Pilipinas ngayon. Kung bakit tinitingnan natin ang mga ito, ito ay sa kadahilanang tulad ng Pasismo sa Italya, at kahit mismo ang Nazismo ng Alemanya, ang Pilipinismo sa Pilipinas ay siya na rin ang ginagamit sa pansakalukuyang panahon bilang armas pang-idolohiya ng mga nagnanais maiskatuparan ang isang makabayang pag-aalsa. Ang pahiwatig ng panahon ay nagbabadya na ang nangyaring desperadong hakbang ng mga peti-burges at lumpenproletaryo ng Italya ay nais ulitin dito sa Pilipinas sa pamamagitan ng paggamit ng Pilipinismo bilang kasangkapan ng kapital para mapanumbalik nito ang kasiglahan ng pambansang kapitalismo laban sa mga dayuhang kompetisyon nito. Nakita natin na ang paglabas ng mga pasistang rehime ay katugunan lamang sa mga pangangailangan ng kapitalismong nahaharap sa matinding krisis pang-ekonomiya.1 Mga panahong may matinding kahinaan sa pamamahala at pamumuno2 na ang bukod tanging maisip lamang ng mga desperado sa lipunan ay gumawa ng mga makitid na hakbang radikal na sa kahuli-hulihan ay magsisilbi lamang panggatong ng kapital para sa kanyang inaasam na tubo, puno ng dahas at pagsasamantala. Mga reaksyonaryong pagkilos na naglalayong hadlangan ang makauring pakikibaka at maitaguyod ang pagpapatibay ng kapitalismo sa ngalan ng pagmamahal sa bayan.
Ang Pilipinismo ay walang ipinagkaiba ng Pasismo sa Italya at Nazismo sa Alemanya sa paglalayon nitong pagbigyan ng mas malaking kahalagahan ang estado kaysa sa mapanuring hakbang tungo sa pagsasa-ayos ng mga kontradiksyon sa lipunan. Ipinaghalo-halo nito ang maraming mga konseptong mula sa iba’t-ibang idolohiya at pilosopiya para lamang magbigyan ng armas sa digmaan ng propaganda ang pinakatangi nitong layunin na pagtibayin ang isang pambansang diktadorya ng kapitalismo sa ngalan ng “pagmamahal sa bayan”. Pilit ding iniuugnay ang pinagmulan nito sa kasaysayan at pinatingkad pa sa pamamagitan ng pagamit ng kadakilaan ng ating mga ninuno. Para bagang nais palabasin nito na ang mga kaganapan noon at ngayon ay walang pinag-iba, na kong may progresibong katangian ang makabayang pag-aalsa noon ay siya pa rin ang tutoo ngayon.
Sa puntong sinasabi ng Pilipinismo na ang “…niloloob ng isang Pilipino bagama’t repleksiyon din ng mga materyal na bagay sa lipunan ay mayroon ding materyal na elemento ng emosyon o pantaong damdamin na malaki ang epekto sa takbo ng lipunan” ay ipinakita lang nito ang kanyang tunay na kulay na walang ipinagkaiba sa mga santo-santohang gumagamit sa relihiyon bilang kasangkapan sa pagpapalapad ng kanilang diyos-diyosang tubo. Walang duda na ang kamulatan ng isang tao ay repleksiyon lamang ng materyal niyang kalagayan. Ngunit kong sasabihin nating ito ay may materyal na elemento din ng pantaong damdamin ay para na ring sinasabi nating hiwalay ang pantaong damdamin sa kamulatan ng isang tao. Malayo yata iyan sa katotohanan, at nagpapahiwatig lamang na kung ginamit ng mga Kastila ang pangalan ng Diyos upang maipagpatuloy ang kanilang pananakop, ginagamit din ng Pilipinismo ang pangalan ng Diyos upang maikasa at maipalaganap ang kanyang pasistang adhikain.
Sa Kartilla, sinabi ni Emilio Jacinto na “Ang tunay na kabanalan ay…ang pag-ibig sa kapwa at ang isukat ang bawat kilos, gawa’t pangungusap sa talagang Katuwiran.” Ngunit kung iyong titingnan sa Pilipinismo, ang “kapwa” ng Kartilla ay ginawang “kapwa-Pilipino” na lamang. Ganyan ba ang idolohiyang hinango sa himagsikan at napatunayan sa Rebolusyong 1896? Gamitin lang ang kasaysayan para maipakitang lehitimo ito at may katotohanan? Napakahaba ang mga punto sa pakikipagkapwa, ang pagkapantay-pantay ng tao at higit sa lahat ang kadakilaan sa paggawa. Ngunit ang mga bagay na ito ay ginawa lamang palamuti sa kahuli-hulihan ng bukang-bibig nitong ipinagdiinan ang kataas-taasang layunin ng isang pasistang kilusan – ang pagsamba ng estado. Puno ng puot at galit sa kapwa, mapang-api sa mga banyaga, at higit sa lahat mapagsamantala sa uring mangagawa. Mga katangiang hiyang sa isang pasistang idolohiya. Pilipinismo ba o Pasismong Pilipino?
Noong panahon ng bumubulusok na pyudalismo (17, 18, 19 na mga siglo), lumitaw ang panawagan ng isang seksyon ng populasyon (sa mga kolonya ng pyudal na kaharian) – ang sumisibol na uring kapitalista – para maitayo ang isang malayang bansa. Isang panawagang nagsilbing kasagotan sa pangangailangan ng kapitalismo ng teritoryo para sa kanyang produksyon at merkado – isang pambansang teritoryo. Dito na nagsimula ang paggamit ng nasyonalismo bilang kasangkapan ng burgesya para maghari sa lipunan at lubusang madurog ang pyudalismo. Sabi nga ni Rosa Luxemburg sa kanyang Junius Pamphlet : “The national state, national unity and independence were the ideological shield under which the capitalist nations of central Europe constituted themselves in the past century. Capitalism is incompatible with economic and political divisions, with the accompanying splitting up into small states. It needs for its development large, united territories, and a state of mental and intellectual development in the nation that will lift the demands and the needs of society to the plane corresponding to the prevailing stage of capitalist production, and to the mechanism of modern state capitalist class rule. Before capitalism could develop, it sought to create for itself a territory sharply defined by national limitations.”
Mahigpit na nakaugnay ang pagtatayo ng bansa (nation-state) noong panahon ng bumubulusok pababa na pyudalismo sa layunin ng umaabanteng burgesya na palayain ang magsasaka mula sa lupa para ikadena sa mga pabrika – sahurang-alipin ng kapital.
Ang sigaw ni Bonifacio at ng mga Katipunero noong 1800s ay sigaw ng sumisibol na burgesyang Pilipino (ilustrado) para lumaya ito sa kontrol ng pyudal at kolonyalismong Kastila at para mabigyang daan ang sumisibol na kapitalismong sistema sa bansa. Ang batayan ng kanilang panawagan ay ang ideolohiya ng burgesyang Pranses na nanawagan ng "Liberté, égalité, fraternité, ou la mort!" ("Liberty, equality, fraternity, or death!"). Kaya naman madaling naagaw ng mga ilustrado sa pamumuno ni Aguinaldo ang liderato ng pambansang rebolusyon at mabilis na bumaliktad ito sa kontrol ng imperyalistang Amerika laban sa kolonyalistang Kastila.
Subalit sa kapitalismo, ang bawat kapitalista ay may kanya-kanyang interes. Kaya naman kahit pareha ang interes ng pambansang burgesya at imperyalismo sa usapin ng pagpapanatili sa kapitalismo ay nais pa rin ng una na magkaroon ng “sariling pagpapasya”. Nasyonalismo pa rin ang ginamit ng pambansang burgesya laban sa imperyalismong Amerika na sa maagang bahagi ng 1900s ay ginawang kolonya ang Pilipinas. Hindi malimutan ng lahat ng Pilipino ang bantog na kataga ni Manuel L. Quezon noon na “I prefer a government run like hell by Filipinos to a government run like heaven by Americans”.
Kahit ang Partido Komunista ng Pilipinas na binuo noong 1930 ay nagapos din sa linya ng nasyonalismo at pakikibaka laban sa imperyalismo. Tumalima sa panawagan ng Stalinistang COMINTERN, nanawagan ang PKP sa mga manggagawa na makibaka para sa pambansang kalayaan na ang ibig sabihin ay magpailalim ang mga ito sa pambansang kapitalismo. Ganun din ang Maoistang PKP noong 1968 at maging ang mga radikal na grupo/partidong na lumalaban sa Stalinismo at Maoismo – silang lahat ay nagapos sa panawagang “pambansang kalayaan at demokrasya”. Dahil na rin sa kawalan ng kapasidad sa direktang kolonyalismo matapos ang nakakasirang Ikalawang Digmaan ay naobligang bigyan ng mga imperyalistang bansa ng nominal na pampulitikang kalayaan ang mga kolonya nito gaya ng Pilipinas pero nananatili pa rin sa kanilang mga kamay ang pang-ekonomiyang galaw nito sa pamamagitan ng mga alagad at tuta nila na pambansang estado.
Totoong isang progresibo at para sa pag-unlad ng lipunan ang panawagang itayo ang malayang bansa noong 18 hanggang 19 siglo para lubusang madurog ang pyudalismo at para mapalaganap ang kapitalismo na hamak na mas maunlad na sistema kaysa sa nauna. Sa mga panahong yaon masasabing tama batay sa makauring paninindigan kung suportahan ng mga manggagawa ang pakikibaka para sa pambansang kalayaan; kung suportahan ng masang anakpawis ang laban ng pambansang burgesya laban sa pyudalismo. Ngunit sa pagputok ng unang imperyalistang pandaigdigang gera noong 1914 kung saan lubusan ng nahubaran ang lahat ng pagkukunwari ng pandaigdigang kapitalismo at pumasok na ito sa yugto ng pababang pagbulusok (decadence), hindi na tama na suportahan ng uring manggagawa ang kahit anumang laban para sa pambansang kalayaan dahil nawalang na ito ng progresibong katangian sa panahon ng imperyalismo at ito’y magsisilbi na lamang kasangkapan ng mga naglalabanang imperyalistang mga bansa.
Simula 1900s ay lubusan ng napasok ng kapitalismo ang lahat ng sulok ng mundo. Wala nang bagong merkado na pwedeng pasukin ang mga naglalabanang monopolyo ng bawat kapitalistang mga bansa. Kaya para magkaroon ng “bagong merkado” kailangang muling hatiin ng mga imperyalistang bansa ang mundo. Walang patutunguhan ang kompetisyon ng bawat imperyalistang bansa kundi gera at karahasan sa mundo. Pinatunayan na ito ng dalawang pandaigdigang digmaan at ang halos walang hintong lokal at rehiyonal na labanan sa halos lahat ng sulok ng mundo.
Ang pakikibaka sa pambansang paglaya ng mga bansa sa Ikatlong Mundo (3rd world countries) ay ginagamit lamang ng bawat imperyalistang bansa upang maisulong nito ang kani-kanilang interes. Mula Tsina, Kyuba, Hilagang Korya, Byetnam, Nikaragwa at iba pa, ang mga kilusan dito para sa pambansang kalayaan ay kilusan ng pambansang kapitalismo na may direkta o indirektang suporta ng mga imperyalistang bansa (malaki man o maliit). Matapos silang “lumaya” mula sa isang imperyalistang bansa, sila’y hindi na dumiretso sa sosyalismo kundi umatras pabalik sa kapitalismo at natali sa ibang imperyalistang bansa naman. Sa ngalan ng pambansang kapitalismo (na ang karatula ay sosyalismo) ay matinding pinagsamantalahan ang uring manggagawa sa ngalan ng “depensahan ang sosyalistang inang bayan laban sa panggigipit ng imperyalismo Amerika”. Mga katagang mismo sa dating Unyong Sobyet ibanadera at iniwagayway. Mas masahol pa, hindi lang sila naging kapitalista kundi nagbabalak pang maging imperyalista sa ngalan pa rin ng pagmamahal at pagpapaunlad sa bayan. Ito ang ginagawa ng Tsina sa pagpapalapad ng impluwensya nito sa buong Asya at sa buong mundo na rin. Ang Hilagang Korya ay gusto ring magpapansin sa pamamagitan ng kanyang mga armas nukleyar. Ganun din ang Indya, Pakistan, Iran at Israel.
Ang nangyayari sa Irak, Apganistan, Palestina at Lebanon ay dagdag na patunay kung paano ginagamit ng nagpapatayang paksyon ng burgesya ang nasyonalismo at ang pakikibaka laban sa imperyalismo para higupin ang mga manggagawa sa mga bansang apektado na lumahok sa nakakasirang digmaan. Dagdag pa, alam ng lahat kung anong imperyalistang bansa ang sumusuporta sa Hamas, Hezbollah, at mga mandirigmang Iraki – Sirya at Iran.
Sa Pilipinas naman, ang bukambibig parati ng pambansang burgesya (Pilipinong kapitalista) ang katagang pagmamahal sa bayan. Ayon sa kanila, hindi daw umunlad ang bansa dahil ang mga nasa poder ay kontrolado ng mga dayuhang kapitalista. Dagdag pa, hindi daw nagkaisa ang mamamayan dahil nawawala na sa kanila ang diwa ng nasyonalismo nila Bonifacio — ang pagiging Pilipino. Na kinakailangan daw na ibangon natin ito sa pamamagitan ng isang idolohiyang Pilipino tulad ng nabanggit na natin sa unahan. Ano ang ibig sabihin ng ganitong linya ng mga pananalita?
Subalit ayaw maniwala ng mga “maka-Pilipinong” ideolohista sa makauring tunggalian. Ayon sa kanila, ang mga Marxista lamang ang naniniwala dito pero hindi na ito nakatuntong sa katotohanan. Nakapikit ang mata ng mga ideolohistang ito sa katotohanan na hindi sila Marx ang nakadiskubre ng mga uri at tunggalian ng ng mga ito kundi mismong ang mga dalubhasang burges na ekonomista. Ayon mismo kay Marx: “Now as for myself, I do not claim to have discovered either the existence of classes in modern society or the struggle between them. Long before me, bourgeois historians had described the historical development of this struggle between the classes, as had bourgeois economists their economic anatomy. My own contribution was 1. to show that the existence of classes is merely bound up with certain historical phases in the development of production; 2. that the class struggle necessarily leads to the dictatorship of the proletariat; 3. that this dictatorship itself constitutes no more than a transition to the abolition of all classes and to a classless society.”3
Pilit itago ng mga ito ang katotohanan na ang bansa o ang mga Pilipino sa partikular ay nahahati sa mga uri – uring nagsasamantala at pinagsamantalahan. Higit sa ano pa man ay ang makauring labanan – uring manggagawa laban sa uring kapitalista. Higit sa ano pa man, ang panlipunang kaunlaran sa panahon ng pababang bumubulusok na kapitalismo ay nakasandal na sa makauring paglaya ng manggagawa sa buong mundo, sa pangsandaigdigang sosyalistang rebolusyon. Walang makatutuhanang panlipunang kaunlaran kung hindi maitayo ang pangsandaigdigang sosyalismo. Hindi lalaya ang uring manggagawa mula sa pagsasamantala; hindi mahihinto ang digmaan, karahasan at kaguluhan sa mundo kung hindi madurog ang kapitalismo sa pandaigdigang saklaw. Ang pagkatali ng uring manggagawa sa pakikibaka sa pambansang saklaw, sa pakikibaka para sa ilusyon na pambansang kalayaan ay gapos na hahatak sa kanya palayo sa kanyang makasaysayang misyon – palayain ang sangkatauhan sa mundo mula sa lahat ng uri ng pagsasamantala sa kapwa tao.
Ang nasyonalismo ay parang shabu. Sa panahong gamitin ito ng uring manggagawa sa kanyang laban ay lalo siyang nawawala sa kanyang makauring sarili at nahihigop sa “magandang” panaginip sa “pagkakaisa ng malawak na sambayanang Pilipino” (sa esensya pagpailalim sa pambansang burgesya) para lumaya mula sa pagsasamantala. Ang pakikibaka sa pambansang kalayaan ay isang matamis na lason. Sa panahong inumin ito ng masang manggagawa ay unti-unti siyang mamamatay bilang uri sa kumunoy ng pagsasamantala ng pambansang kapitalista – ang kapitalistang Pilipino.
Ang puno’t dulo ng kahirapan at pagdurusa ng manggagawang Pilipino ay hindi ang pagsasamantala lamang ng mga dayuhang kapitalista kundi ng buong uring kapitalista, kasama na ditto ang mga Pilipinong kapitalista. Nagmula ang pagsasamantala sa hindi binayaran na paggawa ng manggagawa. Ang hindi bayad na paggawa ang pinagmulan ng tubo ng bawat kapitalista. Mas malaking hindi bayad na paggawa mas malaki ang tubo ng huli. Sa madaling sabi, mas matinding pagsasamantala mas malaking tubo. Ang batas ng kompetisyon ng kapitalismo ang nagtutulak sa bawat kapitalista na patindihin ang pagsasamantala sa manggagawa.
Maari bang hindi magsamantala ang kapitalistang Pilipino sa manggagawang Pilipino kung masalaksak sa utak ng una ang ideolohiya ng Pilipinismo, este Pasismong Pilipino? HINDI.
Una, obligadong makipagkompetinsya ang kapitalistang Pilipino sa kanyang mga dayuhang karibal. Kaya obligado siyang patindihin ang pagsasamantala sa kanyang mga alipining Pilipinong manggagawa para manatili bilang kapitalista. At pangalawa, guguho ang kapitalistang sistema kung hindi magsamantala ang kapitalista at bayaran niya ang manggagawa ayon sa kanyang paggawa dahil ni isang patak ng pawis ay walang kontribusyon ang kapitalista sa paggawa ng produkto.
Ano ang gagawin ng isang maka-Pilipinong kapitalista? Isalaksak niya sa utak ng kanyang aliping manggagawa na ang tubo na makukuha ay mapupunta sa “gobyernong maka-Pilipino at babalik din naman sa kanila bilang serbisyo-sosyal”. Ibig sabihin, “mabuti” ang layunin ng pambansang kapitalismo sa kanyang pagsasamantala sa manggagawa – para sa inang bayan.
Gaya ng binanggit na natin sa unahan, ang ganitong lohika ay walang pinag-iba sa ideolohiya ng Pasismo ng Italya at Nazismo sa Alemanya. Walang tao na nakakaalam sa kasaysayan ng Ikalawang Digmaan ang magsasabing mabuti ang ibinunga ng Pasismo at Nazismo. Mahigit 50 milyon ang patay sa ikalawang imperyalistang gera na minsan ay binansagan ng burgesya na “war to end all wars”. Subalit pwede din naman sabihin ng mga ideolohista ng Pilipinismo na hindi Pasismo at Nazismo ang batayan ng kanilang ideolohiya kundi demokrasya. May kaibahan ba ang demokrasyang burges sa Pasismo at Nazismo. Ang sasagot niyan ay ang mismong nangyari sa Ikalawang Digmaan at ang mga lokal at rehiyonal na digmaan mula noon hanggang ngayon. Ang Pasismo, Nazismo at burges na demokrasya ay pawang mga porma lamang ng paghahari at pagsasamantala ng uring kapitalista. Pinagpipili lamang ang manggagawa kung sa anong porma nila gusto silang pagsamantalan at magdusa.
Sabihin naman ng mga Pilipinista na hindi mangyayari sa Pilipinas ang nangyayari sa ibang bansa. Tingnan na lang natin ang nangyari dito matapos mapatalsik ang diktadurang Marcos. Nawala ang diktadura at pumalit ang demokrasya. Pero nahinto ba ang paghihirap ng masang manggagawa? Bakit madaling pumaling ang paksyong GMA sa diktaduryang pamamaraan gayong alam nitong pinatalsik ng mamamayan ang diktadurang Marcos? Bakit napakadaling naging “anti-diktadura at anti-pasista” ang elitistang oposisyon na naging katuwang ni Marcos noon sa pagpapatupad ng martial law gaya nila Lacson, Enrile at Erap? Bakit napakadaling nagkaisa sila laban kay GMA gayong magkalaban sila noong panahon ni Erap? Bakit ang CPP-NPA na tumtulong kay GMA noon ay naging anti-GMA na ngayon at naging kaibigan na nila ang mga pro-Erap ngayon?
Dahil iisa lamang ang makauring interes ng lahat ng uring kapitalista-haciendero – panatilihin ang kapitalistang sistema. Dahil ang CPP-NPA ay nasa kaliwa ng burgesya at wala sa kampo ng rebolusyonaryong manggagawa. Hindi ito usapin kung magkadugo o magkalahi kundi usapin kung magkauri ba.
Tama ang mga Marxista na ang uring kapitalista sa panahon ng imperyalismo (lokal man o dayuhan) ay reaksyonaryo na sa kaibuturan at walang interes para sa kapakanan ng manggagawa kahit ito ay kalahi, kadugo o karelihiyon nila:
“From the liberator of nations which it was in the struggle against feudalism, capitalism in its imperialist stage has turned into the greatest oppressor of nations. Formerly progressive, capitalism has become reactionary; it has developed the forces of production to such a degree that mankind is faced with the alternative of adopting socialism or of experiencing years and even decades of armed struggle between the ‘Great’ powers for the artificial preservation of capitalism by means of colonies, monopolies, privileges and national oppression of every kind”4
Ang panlilinlang at ilusyon ang isa sa epektibong paraan ng burgesya para pagsamantalahan ang uring manggagawa. Ang nasyonalismo, ultra-nasyonalismo o Pilipinismo ay isa sa mga ito. Walang ibig sabihin ang mga ito kundi mas matinding pagsasamantala at gera hindi lang sa bawat bansa kundi sa pandaigdigang saklaw.
Dalawa lamang ang pagpipilian ng lipunang Pilipino at buong mundo sa panahon ng bumubulusok na kapitalismo: IMPERYALISTANG DIGMAAN SA NGALAN NG PAGMAMAHAL SA BAYAN AT BURGES NA DEMOKRASYA O INTERNASYONAL NA REBOLUSYON NG MANGGAGAWA PARA SA PANDAIGDIGANG SOSYALISMO. Ang una ay lason para sa masang manggagawa at ang pangalawa ay daan para sa kanilang makauring paglaya.
Konsepto ng Kabansaan: Lason sa Uring Manggagawa
Halos lahat ng sektor at uri sa lipunang Pilipino na pinagsamantalahan ng isang paksyon ng kapitalista-haciendero na nasa kapangyarihan ay nagkakaisa na hindi uunlad ang bansa kung mananatili sa poder ang paksyon ni Gloria Macapagal-Arroyo. Iba-iba ang kanilang mga oryentasyon para mapalitan ang paksyong Arroyo sa Malakanyang – mula sa radikal na transpormasyon hanggang sa parliyamentaryong ilusyon. Subalit nagkakaisa silang lahat na ang kailangan ay “magkaisa ang mga Pilipino bilang isang malayang bansa”.
Ang pinaka-radikal sa mga grupong ito (na kinikilala ang kanilang mga sarili na “komunista”) ay naniniwala na “bago makamit ang sosyalismo/komunismo ay obligadong hawanin nito ang makipot na daan sa “pakikibaka para sa pambansang kalayaan at demokrasya”. Gaano man kasinsero ang mga grupong ito sa sosyalismo/komunismo ay nahulog sila sa patibong ng uring kapitalista sa konsepto ng “bansa” na sa makauring pakahulugan ay pagpapanatili sa burges na kaayusan at hindi para sa paglaya ng manggagawa mula sa pagsasamantala at kahirapan. Ang nasyonalismo o pagmamahal sa bansa ang pinaka-epektibong lason ng burgesya sa uring manggagawa upang ang makauring kamulatan ng huli ay hindi maging materyal na pwersa para sa ganap na paglaya. Ang sosyalismo/komunismo ay nagiging karatula o plakard lamang na dala-dala ngunit walang buhay at pwersa dahil ibinabaon ng nasyonalismo sa lupa.
Ano ang pananaw ng mga Internasyonalistang Komunista sa usapin ng konsepto ng “bansa”?
———
1 “In reality the appearance of the fascist regimes corresponded to the needs of capitalism faced with the force of its economic crisis.” (Fascism and democracy: both enemies of the working class – International Communist Current, PE [adapted from RI 32], 18/05/0)
2 “In Italy…we had a revolutionary wave of tremendous dimensions; the state was paralyzed, the police did not exist, the trade unions could do anything they wanted — but there was not party capable of taking the power. As a reaction came fascism.” (Trotsky, Fascism: What is it? How to fight it?, our emphasis)
3 Marx to J. Weydemeyer, March 5th, 1852, Collected Works, vol.39, p.62-5, our emphasis.
4 Lenin, Socialism and War, ‘The present war is an imperialist war’. Collected Works, Vol 21, p.301-2.
Isa sa manipestasyon na tuloy-tuloy ang
paglalim ng krisis ng isang bulok na panlipunang sistema ay ang pagiging
marahas ng bangayan ng mga paksyon sa loob ng naghaharing uri. Marahas
na bangayan na umabot sa loob mismo ng pangunahing instrumento ng estado
– ang armadong pwersa.
Ang burges na eleksyon na siyang arena ng
labanan ng naghaharing uri kung anong paksyon ang hahawak sa estado
poder ay hindi na uubra na natatanging rule of the game sa
pagkontrol sa estado poder. Sa panahon ng nangangamoy na kabulukan ng
sistema at lumiliit ang pinaghatiang kulimbat na yaman mula sa masang
anakpawis, hindi maiiwasang ang kasalukuyang paksyong may hawak ng
kapangyarihan ay gamitin ang lahat ng rekurso ng estado upang hindi
mapalitan ng paksyong wala sa kapangyarihan panahon ng eleksyon.
Hindi bago ang dayaan sa halalan ng mga
paksyon ng naghaharing uri na naglalabanan. Mula pa noong 1946 ay ganito
na ang kalakaran. Tumindi ito noong 1972 ng binago ni Marcos ang
patakaran ng laro at sinolo ng kanyang paksyon ang kapangyarihan sa
pamamagitan ng pasistang diktadura. Kaya ang isyu ng lehitimasya ay
mahigit 50 taon ng kalakaran ng naghaharing uri sa Pilipinas.
Nagawa ni Marcos na ipataw ang batas militar
dahil unang-una solido niyang nakonsolida ang AFP. Katunayan, ito ang
naging instrumento niya sa pagpapatupad ng pasismo sa bansa. Subali’t sa
paglakas ng kilusang masa sa kalsada laluna simula noong 1983 matapos
patayin ng paksyon ni Marcos si Ninoy Aquino, ang kanyang numero unong
kaaway at tanyag na burges na politiko, lalong tumindi ang bangayan sa
loob ng naghaharing uri at kahit sa loob mismo ng paksyong Marcos. Ang
bangayang ito ay umabot na sa loob ng AFP.
Nahati ang paksyong Marcos. Ganundin din ang
AFP. Ang dating mga pasistang berdugo ng diktadurang Marcos ay biglang
naging “maka-demokratiko” – Gen. Ramos at DND Sec Enrile. Isang paksyon
ng AFP – RAM — ay “kumampi” sa masang nakibaka sa kalsada at nangyari
ang Edsa Revolution sa 1986.
Mula noon nadagdagan na ang rule of the
game ng naghaharing uri. Hindi na lang burges na eleksyon kundi
kasama na ang rebelyong militar at kudeta. At sa bawat pag-aalsa at
kontra-pag-aalsa dala-dala ng bawat paksyon ang katagang “pagmamahal sa
bayan” at “demokrasya”.
Sa bawat “laro” ng naghaharing uri taga-masid
lamang ang mahihirap na manggagawa, tagapalakpak sa kung sino ang
mananalo na siyang pinakamalakas ang sigaw ng “pagmamahal sa bayan” at
“demokrasya”. Ang bawat martsa sa kalsada ng libu-libong masa at welga
ng manggagawa ay nauuwi sa pag-upo ng isa na namang galing sa uring
mapagsamantala. Ito ang masaklap na karanasan ng manggagawang Pilipino
sa dalawang “Edsa People Power Revolution”.
Maging sa kasaysayan ng ibang bansa hindi na
rin bago ang mga rebelyong militar at pag-aalsa. At tulad sa Pilipinas
hindi nagbago ang sistemang panlipunan, sa halip ay lalo pa itong naging
bulok at mapagsamantala. Mula Central America, Africa at Asia ito ang
nangyayari dahil bulok at nangangamoy na ang pandaigdigang sistemang
kapitalista.
Ang uring manggagawa bilang uri ay tumataas
ang kamulatan mula sa kanyang karanasan sa pakikibaka. Bilang uri, ito
ay nag-iisip.
Wala pang nakikita ang uring manggagawa na
grupo ng mga rebeldeng sundalo na ang layunin ay ibagsak ang bulok
na kapitalistang sistema, na siyang puno’t dulo ng paghihirap ng
malawak na masang anakpawis.
Sa halip, unti-unting lumilinaw sa uri na
gagamitin lamang sila, gamitin lamang ang kanilang militanteng pagkilos
sa kalsada para may popular na bihis ang papalit na isang paksyon ng
kapitalista-haciendero sa kasalukuyang kinamumuhiang paksyon na nasa
poder. Lahat ng paksyon ng burgesya ay magkatulad ang layunin – isalba
ang naghihingalong bulok na sistema. Kaya ang uring manggagawa ay walang
kinakampihan sa naglalabanang paksyon – pro-Gloria at anti-Gloria.
Hindi na lumalabas sa kalsada ang daan libong manggagawa.
Alam na ng manggagawa na panloloko lamang ng
mga paksyon ng burgesya ang paggamit sa katagang “pagmamahal sa bayan”
at “demokrasya” para manatili ang kanilang makauring diktadura.
Ang unang-unang gawin ng mga rebeldeng sundalo
na sinsero sa panlipunang pagbabago ay palitan ang “Sundalong Tapat sa
Pilipino” tungo sa “Sundalong Tapat sa Uring Manggagawa Laban sa
Kapitalistang Sistema”. Sa ganitong paraan lamang magkaisa ang
manggagawang nakibaka laban sa kapitalismo at ang mga sundalong nakibaka
para sa panlipunang pagbabago.
Ang paglibing ng Kongreso sa impeachment ng kalabang paksyon ni GMA ay nagpapatunay lamang na hindi arena ng labanan ng manggagawa ang burges na parlamento kundi ito ay isang pugad ng mga “baboy”, “buwaya” at “puta” ng nabubulok na kapitalistang sistema.
Pareha ang layunin ng dalawang paksyon ng naghaharing uri (pro-GMA at anti-GMA) : Ilihis ang pakikibaka ng manggagawa palayo sa rebolusyonaryong landas. Kung hahantong man sila sa armadong bangayan ito ay pagpapatunay lamang na bumubulusok na ang kapitalismo at hindi na makontrol ng burgesya ang gulo na dulot mismo ng kabulukan ng sistema.
Sa panahon ng bumubulusok na kapitalismo isang kontra-rebolusyonaryong hakbang ang manawagan na makipag-alyansa ang manggagawa sa isang paksyon ng naghaharing uri. Lahat ng paksyon ng burgesya ay kaaway ng uri at ang tanging paraan para lumaya ang manggagawa ay lubusang ang aasahan nila ay ang kanilang sariling pagkakaisa at pakikibaka.
Kung meron mang paunlaring “alyansa” ang manggagawang Pilipino ito ay walang iba kundi ang alyansa ng manggagawa sa buong mundo. Tanging sa ganitong alyansa lamang madudurog ang pandaigdigang kapitalismo at maitayo ang sosyalismo sa internasyonal na saklaw.
Maling-mali ang mga “Marxista-Leninista” at Maoista sa pagpasok sa patibong ng uring kapitalista – pakikipag-alyansa sa paksyong anti-GMA. Hindi lumakas ang indepenyenteng kilusang manggagawa sa ganitong “taktika” sa halip ay nakatulong pa ang mga ito na itali sa ilusyon at repormismo ang uring manggagawa hinggil sa burges na parlamento.
Hindi na kailangang ilantad pa ng mga ito ang kabulukan ng burges na parlamento sa pamamagitan ng pagpasok sa bulwagan ng mga baboy, buwaya at puta. Hindi na kailangang lumahok sa burges na eleksyon ang mga rebolusyonaryo upang mailantad ang kabulukan nito. Ang mga baboy, buwaya at puta na mismo sa Kongreso ang naglalantad kung gaano kabulok at kabaho ang Kongreso.
Ang civil disobedience na gustong gawin ng panggitnang uri ay isang positibong hakbang laban sa rehimeng Arroyo. Pero mababaw ang isyung pinagbatayan ng panggitnang pwersa – ibinasura ang impeachment kaya mag-civil disobedience sila. Hindi lamang ang pagpapatalsik kay Gloria ang solusyon sa problema kundi ang mismong pagdurog sa kapitalistang sistema – pribadong pag-aari sa mga kagamitan sa produksyon at pagkakamal ng tubo para yumaman ang iilan.
Independyenteng pakikibaka ng manggagawa sa bawat bansa ang tamang paraan ng paglaban. Rebolusyon ng manggagawa sa buong mundo ang tanging daan para sa paglaya ng mga manggagawa sa bawat bansa.
Sinimulan na naman ng mga alipures ni GMA sa Kongreso ang pagtatambol sa Cha-Cha sa pamamagitan ng Con-Ass. Garapalan nila itong ginagawa kahit walang "basbas" ng Senado.
Bakit ba desperado si Arroyo sa cha-cha nito? Maintindihan natin ito ng lubusan kung mailagay sa internasyonal na konteksto ang plano ng rehimen.
Nasa dekadenteng yugto na ang internasyonal na kapitalismo. Lubusan ng naging hadlang ang kapitalistang relasyon sa produksyon sa pag-unlad ng mga pwersa ng produksyon. Sa panahon ng imperyalismo, crisis-war-reconstruction-deeper crisis ang direksyon nito. At sa bawat igpaw ng krisis ay mas nakakasirang imperyalistang gera ang kapalit. Dagdag pa, lahat ng bansa ngayon ay nasa sapot na ng kapitalistang ekonomiya at imperyalistang kontrol. Ibig sabihin, kung hindi kontrolado ng imperyalistang bansa ang isang bansa ito ay katulad din ng una o pareha.
Bakit? Dahil hindi na sapat ang pambansa at pandaigdigang merkado sa panahon ng dekadenteng kapitalismo o imperyalismo sa labis na produksyon ng huli at wala nang bagong pamilihan na makikita. Para manatiling buhay ang mga pambansang kapitalista ay kailangan nilang makaungos sa pandaigdigang kompetisyon sa pamamagitan ng pagkampi sa isang makapangyarihang imperyalista laban sa isa pa o ilunsad ang digmaan para sa re-dibisyon ng mundo o rehiyon. Dahil tapos na ang "bipolar world", wala nang permanenteng alyansa ngayon ng mga kapitalistang bansa sa mundo. Lahat ay nagkanya-kanyang diskarte sa gitna ng mas tumitinding kompetisyon para makaungos sa pandaigdigang kompetisyon. Kahit ang pambansang burgesya sa Pilipinas ay hindi habang panahon ay makokontrol ng imperyalistang Amerika. Maaring ibigay nito ang katapatan sa ibang imperyalistang bansa "if the price is right".
Sa ganitong sitwasyon naoobliga ang mga kapitalistang bansa sa buong mundo (malaki o maliit, malakas o mahina, abante o atrasado) na mas lalo pang sasandal sa estado para manatili sa tumitinding kompetisyon at sa kapangyarihan.
Kabalbalan ang sinasabi ng anti-globalisasyon na mga peti-burges na ang globalisasyon daw ay nagpapahina o kaya ay bumabalewala sa estado sa galaw ng kapitalismo sa mundo at nasa mga matatalas na kuko na daw ang sangkatauhan sa MNCs/TNCs. Ito’y panlilinlang at ang nais lamang nito ay kabigin ang manggagawa sa linya na "proteksyunan ang bansa" na walang ibig sabihin kundi proteksyunan ang pambansang kapitalismo at "ibalik muli sa kontrol ng estado ang ekonomiya" (state capitalism).
Dito ngayon nakaangkla ang cha-cha na gusto ni GMA – mas pahigpitin ang kontrol ng estado sa buong populasyon hindi lang para sa interes ng paksyong Arroyo kundi higit sa lahat ay para sa interes ng nabubulok na pandaigdigang kapitalismo. Sa ganitong layunin din nakaangkla nangyayaring "regional protectionism" ngayon laban sa mga pinakamakapangyarihang imperyalistang bansa.
Gayong tama naman ang mga radikal na grupong nagsasabing sasagasaan ng cha-cha ni Gloria ang nalalabing pretensyon ng 1987 konstitusyon sa "pambansang patrimonya" at para sa paksyonal na interes ng paksyong Arroyo ay aminado naman ang mga ito na pretensyon lang ang "pambansang patrimonya" dahil hindi naman talaga ito nangyayari sa panahon ng imperyalismo. Samakatuwid, ang sentral na usapin ng cha-cha ay tanggalin na ang mga pretensyon o hindi sa Konstitusyon.
Cha-cha o walang cha-cha sa ilalim ng kapitalistang sistema ay walang saysay sa uring pinagsamantalahan. Walang magbabago sa kanilang sitwasyon bilang sahurang-alipin ng kapital, bilang pinagsamantalahang uri sa lipunan. Ang sentralisasyon ng buhay panlipunan sa estado ay lalo pang magpapahirap sa masang anakpawis. Cha-cha o walang cha-cha ay hindi na makabangon pa ang pambansang ekonomiya sa krisis dahil nasa dekadenteng yugto na ang pandaigdigang kapitalismo.
Panalo o talo ang cha-cha ni GMA ay walang saysay sa manggagawa. Hindi lalakas ang independyenteng kilusan ng manggagawa kung ang uri ay makipag-alyansa sa kapitalistang oposisyon laban sa cha-cha ni Gloria. Konstitusyon ni Gloria (cha-cha) o Konstitusyon ni Cory (1987 Konstitusyon) ay uring kapitalista-haciendero pa rin ang nasa kapangyarihan at kapitalismo pa rin ang sistema ng lipunan.
Ang linyang "Yes to cha-cha after Gloria’s ouster" ng mga radikal na grupo ay pagbibigay ilusyon lamang sa uring manggagawa na may pag-asa pang uunlad ang kapitalistang sistema sa bansa at magkaroon ng "pro-worker" constitution ang Pilipinas kung mapatalsik si GMA sa Malakanyang.
Ang sentral na usapin ngayon ay ang pag-agaw ng kapangyarihan ng uring manggagawa sa buong mundo. Isa na itong nesisidad at posibilidad. Ito na ang pangunahing agenda sa panahon ng imperyalismo at dekadenteng kapitalismo.
Sa pamamagitan ng pag-akyat ng manggagawa bilang naghaharing uri ay masimulan ang mga hakbangin para sa tunay na pagpapaunlad sa lipunan sa internasyonal na saklaw.
Magkaroon lamang ng "pro-worker" constitution kung madurog ang kapitalismo sa Pilipinas at ang uring manggagawa na ang may hawak ng pampulitikang kapangyarihan. Subalit ito’y panandalian lamang kung hindi mahigpit na nakaugnay ang proletaryong rebolusyon sa Pilipinas sa pagpapalawak ng rebolusyon sa internasyonal na saklaw.
Ang pagpapalawak ng rebolusyon sa buong daigdig ang garantiya na hindi mauulit ang nangyari sa USSR noong panahon ni Lenin kung saan ay napilitan itong magbigay ng mga kompromiso na nakakasira sa marxistang mga prinsipyo para lamang manatili sa kapangyarihan ang partidong Bolshevik sa gitna ng panggigipit dito ng internasyonal na kapital.
Nagtagumpay nga ang partidong Bolshevik pero ang kapalit naman nito ay ang pagbukas ng pituan para sa estadong kapitalismo sa kontra-rebolusyonaryong "sosyalismo sa isang bansa" ng Stalinismo. Ang Stalinismo ay hindi pagpapatuloy ng rebolusyong Oktubre gaya ng mga sinasabi ng iilang demoralisadong partido komunista at ng internasyonal na burgesya. Ito ay kontra-rebolusyonaryong halimaw na pumasok sa pintuang binuksan ng mga pagkakamali ng partidong Bolshevik. Ang Stalinismo ay hindi Bolshevismo kundi ang kabaliktaran nito.
Sa kabilang banda naman, ang Trotskyismo, gaano man ka anti-Stalinismo ang mga pahayag ay pinuprotektahan nito ang "sosyalismo sa isang bansa" (estadong kapitalismo) sa pamamagitan ng pagkilala na mayroong "depormadong sosyalistang esatdo" gaya ng USSR, China, Vietnam, North Korea at Cuba.
Isang malaking pagkakamali kung mahihigop ang mga rebolusyonaryong manggagawa sa usapin ng Yes or No sa Cha-Cha at sa bangayan ng mga paksyon ng mapagsamantalang uri sa maling rason na "hindi pa handa ang manggagawa sa pag-agaw ng kapanyarihan". Ito ay distorsyon pangunahin ng mga maoista para mabigyang katuwiran ang kanilang dalawang-yugtong rebolusyon subalit naging matamis naman na patibong sa mga anti-maoistang grupo sa Pilipinas.
Paano ba naman maihahanda ang masang manggagawa sa pag-agaw sa kapangyarihan kung ang mismong mga rebolusyonaryo ay nagapos sa mga usaping walang direktang kaugnayan sa paghahanda sa uri gaya ng : Yes to Cha-Cha but not to GMA’s cha-cha, defend national patrimony, impeachment, burges na eleksyon at iba pa.
Nagmula ito sa maling akala na posible pa ang mga reporma sa panahon ng dekadenteng kapitalismo at ang mga "repormang makakamit ay makakatulong sa manggagawa upang maihanda ang sarili para sa pag-agaw ng kapangyarihan sa darating na panahon" o kaya sa maling paniniwala na "posible pa ang burges-demokratikong rebolusyon na ang layunin ay itayo ang malayang bansa." Ang masaklap ay hindi dumating ang panahon na pinangarap ng mga rebolusyonaryo sa 2nd and 3rd Internationals. Sa halip, distorsyon ng Stalinismo sa internasyonalismo at marxismo ang dumating kaya pumutok ang WW 2 hanggang sa bumagsak ang imperyalistang USSR noong 1989. Ang dumating ay ang pagpasok ng dekadenteng yugto sa kanyang kabulukan (decomposition) sa dekada 80.
Sentral na tungkulin ng mga proletaryong rebolusyonaryo sa buong mundo ang tuwiran at malinaw na pagpapaliwanag sa kanyang uri na pangunahing agenda na sa panahon ng dekadenteng kapitalismo ang pag-agaw sa kapangyarihan – ang pagtatayo ng diktadura ng proletaryado sa internasyonal na saklaw. At kasabay nito ay ang puspusang paglalantad sa lahat ng tipo ng burges na ideolohiya — Stalinismo, Maoismo, Trotskyismo, Anarkismo, Ultra-nasyonalismo/Pilipinismo, Repormismo – na nasa kaliwa o kanan ng burgesya at lumalason sa manggagawa para ilihis sila sa kanilang makasaysayang misyon.
Kailangang mahigpit na hawakan, intindihin at ipraktika ng mga rebolusyonaryo sa ika-21 siglo ang sinasabi ng Communist Manifesto:
The Communists are distinguished from the other working-class parties by this only:
1. In the national struggles of the proletarians of the different countries, they point out and bring to the front the common interests of the entire proletariat independently of all nationality.
2. In the various stages of the development which the struggle of the working class against the bourgeoisie has to pass through, they always and everywhere represent the interests of the movement as a whole.
Ang ibig sabihin nito ay Internasyonalismo at Independyenteng Kilusang Manggagawa. Kabaliktaran ito sa nasyonalismo/ultra-nasyonalismo, anarkismo, Trotskyismo, pambansang kalayaan, burges-demokratikong rebolusyon at prenteng popular (kahit temporaryo lang) sa isang paksyon ng burgesya sa panahon ng imperyalismo.