Mga unyon laban sa uring manggagawa

Sa ika-19 siglo nakipaglaban ang mga manggagawa sa lansangan para ipagtanggol ang kanilang mga unyon at igiit ang kanilang karapatang mabuhay sa nagharing uri. Ngayon, ang mga gobyerno ng nagharing uri ay nakipaglaban para pigilan ang mga manggagawa na makibaka lagpas sa mga unyon at pigilan silang umalis sa mga organisasyong ito.

Ang mga unyon ba ngayon ay mga organisasyon na nagtatanggol sa interes ng uring manggagawa?

Ang mga unyon ba sa ating panahon ay mapigilan o malimitahan ang permanenteng mga atake sa kabuhayan ng mga manggagawa?

Ano ang kinabukasan ng pakikibaka ng manggagawa?

Paano tayo makibaka?

Site information: 

Introduksyon sa edisyong English 2007

Ang mga tanong na ito ang sinagot ng ating pampleto ng una itong lumabas sa 1974. Pinaliwanag nito ang posisyon ng IKT na nasa ating Plataporma:

"Sa ika-19 siglo, sa panahon ng pinakamatinding kasaganaan ng kapitalismo, ang uring manggagawa, kadalasan sa masaklap at madugong mga pakikibaka, ay nagtayo ng permanenteng mga organisasyon na ang papel ay ipagtanggol ang kanyang pang-ekonomiyang mga interes: ang mga unyon.

Ang mga organong ito ay gumampan ng esensyal na papel sa pakikibaka para sa mga reporma at para sa substansyal na kagalingan sa kabuhayan ng mga manggagawa, na makakaya pa ng sistema noon. Sila din ang pokus para sa muling pag-organisa ng uri, para umunlad ang kanyang pagkakaisa at kamulatan ng sa gayon ang mga rebolusyonaryo ay makapamagitan sa loob nito at tulungang magsilbi sila bilang ‘paaralan ng komunismo'. Bagama't ang pag-iral ng mga organong ito ay nakaugnay sa matibay na pag-iral ng sahurang paggawa, at bagama't sa panahong ito kadalasan ay naging burukratiko na sila, sa kabilang banda ang mga unyon ay tunay na mga organo ng uri dahil ang abolisyon ng sahurang paggawa ay wala pa sa istorikal agenda.

Nang pumasok na ang kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto, hindi na nito kayang magbigay ng mga reporma at kagalingan sa uring manggagawa. Dahil nawala na ang lahat ng posibilidad na magampanan pa nila ang kanilang inisyal na tungkuling ipagtanggol ang interes ng uring manggagawa, at naharap sa isang istorikal na sitwasyon kung saan tanging sa abolisyon ng sahurang paggawa at kasama dito ang paglaho ng mga unyon ay nasa agenda, ang mga unyon ay naging tunay na tagapagtanggol ng kapitalismo, ang mga ahensya ng burges na estado sa loob ng uring manggagawa. Ito lamang ang tanging paraan na manatili sila sa bagong yugto. Ang ebolusyong ito ay tinulungan ng burukratisasyon ng mga unyon bago ang pagbulusok-pababa at sa pursigidong tendensya sa loob ng pagbulusok-pababa na isanib ng estado ang lahat ng istruktura ng buhay panlipunan.

Ang anti-manggagawang papel ng mga unyon ay mapagpasyang pinakita sa unang pagkakataon sa panahon ng Unang Digmaang Pandaigdig kasama ng mga sosyal-demokratikong partido, tumulong sila para pakilusin ang mga manggagawa sa imperyalistang masaker. Sa rebolusyonaryong alon na sumunod sa digmaan, ginawa ng mga unyon ang lahat para sakalin ang pagtatangka ng proletaryado na wasakin ang kapitalismo. Magmula noon binubuhay sila hindi ng uring manggagawa, kundi ng kapitalistang estado kung saan gumagampan sila ng maraming mahalagang tungkulin:

  • aktibong lumalok sa pagsisikap ng kapitalistang estado na bigyang katwiran ang ekonomiya, pangasiwaan ang pagbenta ng lakas-paggawa at patindihin ang pagsasamantala;
  • mananabotahe ng makauring pakikibaka mula sa loob sa pamamagitan ng paglihis sa mga welga at pag-alsa tungo sa seksyonal na pagkatalo, o hayagang supilin ang independyenteng kilusan."

(Platform and Manifesto of the ICC. 1980. Point 7).

Ito ang esesnyal na laman ng pampletong ito. Pero ang pagsusuri ba nito ay napatunayan sa mga dekada magmula 1974? Ang nagdaang 30 taon ay napakagulo dahil sa maraming mga digmaan, gutom, pang-ekonomiyang krisis, mga welga at pag-aalsa. Ang yugto ay tampok sa pagbagsak ng bloke sa Silangan sa 1989, na tumapos sa Cold War at nagpakawala ng panibagong yugto sa mas malaking internasyunal na instabilidad at imperyalistang alitan. Pero sa ilalim ng ganitong mga pagbabago, at sa huli dinitermina sila, ng gradwal, subalit hindi mapigilan, na paglala ng pandaigdigang kapitalistang ekonomiya. Ang malalim na mga kontradiksyon sa puso ng kapitalismo na nagtulak sa kanya sa yugto ng pagbulusok-pababa mga 90 taon na ang nakaraan ay nagpapatuloy. Isa sa pundamental na mga bunga nito ay ang lumalalim na antagonismo sa pagitan ng prinsipal na mga uri sa lipunan: ang proletaryado at ang burgesya. Sa kabila ng lahat ng pagsisikap ng nagharing uri, ang absolutong di-mapagkasundong tunggalian sa pagitan ng lohika ng kapitalistang ekonomiya at ang mga pangangailangan kapwa ng uring manggagawa, at sa sangkatauhan sa kabuuan, ay mas lalong nalalantad.

Lahat ng mga elemento ng realidad, lahat ng esensyal na mga tendensya ng dekadenteng kapitalismo at ang makauring pakikibaka kung saan nakabatay ang mga pagsusuri ng pampletong ito, ay napatunayan sa kabila ng paghupa at pag-igting ng makauring pakikibaka sa pang-araw-araw na antas:

  • ang imposibilidad na repormahin ang kapitalismo para sa bentahe ng uring manggagawa;
  • ang pangangailangan ng malakihan, radikal at pulitikal na tugon mula sa mga manggagawa;
  • ang imposibilidad ng mabuting unyonismo;
  • ang istorikong responsibilidad ng uring manggagawa sa kinabukasan ng sangkatauhan.

Pinanatili ng ating pampleto ang lahat ng kanyang katumpakan. Ang mga halimbawa na binigay sa 1974 para isalarawan ang ating posisyon ay ang makukuha sa panahong iyon, pero makakita tayo ng marami pa sa sumunod na yugto na kapani-paniwala din.[1] Kahit pa ang mga halimbawa mula sa panahong ito ay hindi na masyadong naalala ngayon, nakatulong sila sa atin na makita ang papel ng mga unyon bilang kaaway ng proletaryado at ang pamamaraan na ginamit nila sa pagtatanggol sa burges na kaayusan ay hindi nagbabago hanggang ngayon. Dagdag pa, ang pampleto ay bahagi din ng pagsisikap ng bagong henerasyon ng mga militante na lumitaw sa mga pakikibaka sa 1968 sa muling pagtuklas sa pampulitikang mana ng kaliwang komunista at ilapat ito sa panahon nila. Kaya ito mismo ay may istorikal na kahalagahan.

Ganun pa man, para sa atin mahalaga na maikling ipakita paanong ang ating pagsusuri ay napatunayan sa nagdaang tatlumpung taon sa pamamagitan ng pagkonsidera sa bawat punto na nasa itaas batay sa praktikal na karanasan ng makauring pakikibaka sa nagdaang mga dekada.

1. Ang imposibilidad na repormahin ang kapitalismo sa bentahe ng uring manggagawa

Ang nagdaang tatlumpung taon ay nakitaan ng patuloy na paglalim ng pang-ekonomiyang krisis ng kapitalismo at pagkaubos ng lahat ng mga ‘solusyon' na ginawa ng nagharing uri, ma Keynesianismo sa 70s, Reaganomics sa 80s o ang ‘dot.com revolution' sa 90s.[2]  "Pumasok ang kapitalismo sa kanyang ika-anim na yugto ng resesyon magmula sa pagbangon ng krisis sa kataposan ng 60s: 1967, 1970-71, 1974-75, 1980-82, 1991-93 at 2001-?, hindi pa kasama ang pagbagsak ng mga bansa sa Timog-silangang Asya, sa Brazil, atbp sa mga taong 1997-98. Magmula sa 60s, ang bawat dekada ay nakitaan ng paglago na mas mababa sa nasundan nito:

 1962-69  5.2%
 1970-79  3.5%
 1980-89  2.8%
 1990-99  2.6%
 2000-02  2.2%

 

 

 

(International Review no. 114, "The reality of ‘economic prosperity' laid bare by the crisis")

Sa ilang dekada ngayon, nanatili lamang ang kapitalismo sa pamamagitan ng klase-klaseng manipulasyon sa pera at pinansya na sa huli ay sumira lamang sa kanyang pundasyon mismo. Sa partikular, ang patuloy na akumulasyon ng utang, habang nagbibigay ng ilang pang-ekonomiyang kasiglahan ngayon, ay nagpalala lamang sa matinding mga problema na nagbigay panganib sa buhay mismo ng kapitalismo at nagbabanta ng mas malalang krisis sa hinaharap.

Absolutong kahirapan

Para sa uring manggagawa hindi na usapin ang kawalan ng makukuhang matagalang kagalingan mula sa kapitalismo, kundi ang palaging inaatake ang kanyang istandard ng pamumuhay sa buong daigdig. Hindi na lang ang pag-igting ng pagsasamantala ang kailangang labanan ng uring manggagawa, kundi ang pagkawala ng katiting na inakala nitong ‘naipagwagi'. Pumalya ang kapitalistang makina. Lalupang hindi na nito makayanang bigyan ng trabaho ang mas maraming manggagawa at itaboy sa lansangan ang hindi na niya makunan ng labis na halaga para mamatay sa kahirapan at gutom. Nangyari ito sa di-maunlad na mga bansa sa loob ng ilang dekada at ngayon ay lalupang naging totoo na din sa industriyalisadong pusod ng kapital.

"Ang pangunahing sukatan sa paglala ng krisis ay ang pagbaba ng kalagayan ng pamumuhay ng uring manggagawa...Para mapanatili ang antas ng utang, para mabalanse at pawiin ang lahat ng walang tubong aktibidad, at palayain ang nangangalit na kompetisyon, lahat ng kapitalistang mga bansa ay itinulak ang pinakamalalang krisis sa uring manggagawa. Magmula 80's ang pamumuhay ng ‘pribilihiyadong' mga manggagawa sa sentral na mga bansa - hindi tayo nag-uusap dito sa nakakatakot na kalagayan ng kanilang mga kapatid sa Ikatlong Daigdig! - ay tinatakan ng nag-aapoy na bakal ng maramihang kawalan ng trabaho, naging temporaryo ang permanenteng mga manggagawa, ang pagdami ng mababang sahod na part-time na trabaho, ang pagtaas ng araw-paggawa sa pamamagitan ng maraming mga maniobra kasama na ang 35 oras kada linggo', ang pagbawas ng mga subsidyo at panlipunang gastusin, ang grabeng pagtaas ng mga aksidente sa pagawaan.

"Ang kawalan ng trabaho ang pangunahin at siguradong sukatan sa istorikal na krisis ng kapitalismo. Naunawaan ng nagharing uri sa pangunahing industriyalisadong mga bansa ang bigat ng problema at pinaunlad ang polisiyang pulitikal na ikubli ang kawalang trabaho, para maitago ito sa mga mata ng mga manggagawa at mamamayan. Kinondena ng polisiyang ito ang maraming mga manggagawa sa isang nakamamatay na merry-go-round (temporaryong trabaho, maraming buwan na walang trabaho, part-time na trabaho, iskema ng pagsasanay, isang yugto na naman ng kawalang trabaho...pabalik-balik) kasama ang iskandalosong manipulasyon sa istatistika, kung saan inanunsyo nila ang ‘permanenteng tagumpay' sa pagpawi sa kawalang trabaho.

"Ang pag-aaral sa porsyento ng kawalang trabaho sa pagitang ng 25 at 55 taong gulang ay nagbibigay ng mas saktong datos kaysa datos ng pangkalahatang kawalang trabaho na hinalo sila sa mga kabataan (18-25 taong gulang) na karamihan sa kanila ay nag-aaral at mga manggagawa na maagang nagretiro (56-65 taong gulang):

Antas ng walang trabaho sa pagitan ng 25 at 55 taong gulang (1988-95)

 France                        11.2% 
 Great Britain  13.1%
 USA                14.1%
 Germany         15.0%
 

 

 

"Sa Britanya patuloy na tumataas ang porsyento ng mga pamilya na lahat ng mga membro ay walang trabaho:

1975                  6.5% 
1976                16.4%
 1977                19.15%

 

 

(International Review no. 106, "Report on the economic crisis")

Para sa may trabaho ang realidad ay tumataas ang oras-trabaho at pasaning trabaho at pababa ang tunay na sahod: "Patuloy na bumaba ang sahod sa mahigit sampung taon...‘Ang average na isang linggong sahod - inayos para sa inplasyon - ng 80% sa mga manggagawa sa Estados Unidos ay bumaba ng 18% sa pagitan ng 1973 at 1995 mula $315 sa $285 kada linggo... Kinumpirma ang mga datos na ito sa nagdaang limang taon: bumaba ang halaga ng paggawa ng US ng 0.8% sa pagitan ng Hulyo 1999 at Hunyo 2000. Sa 1973 ang average na por oras na sahod ay $11.50 subalit sa 1999 ito ay $10. Pursigidong tumaas ang antas ng pagsasamantala sa:  para makuha ang magkatulad na antas ng sahod (hindi kasama ang inplasyon) dapat magtrabaho ang mga manggagawa ng 20% dagdag oras sa 1999 kaysa 1980" (ibid).

Ang bunga nito ay pagtaas ng kahirapan: "Naglabas ang UNO ng index na tinawag na Index of Human Poverty (IHP). Ang datos sa 1998 sa porsyento ng populasyon na namuhay ng mababa sa minimum na IHP ay:

USA                  16.5%  
 Great Britain  15.1%
 France                        11.9%
 Italy                11.6%
 Germany         10.4%"

 

 

 

(ibid).

Isa sa kamakailan lamang na pag-aaral sa Britanya, gamit ang iba't-ibang paraan sa pagsukat sa kahirapan, ay nakitang sa 1999/2000 25% sa populasyon ay nabubuhay sa kahirapan (Poverty: the facts. Child Poverty Action Group 2001).

Mayor na pokus sa atake sa kalagayan ng uring manggagawa ay ang sahod. Sa US milyun-milyon ang walang kakayahang magpagamot: "sa 2001, ayon sa New York Times, 1.4 milyon ka tao, 800,000 sa kanila ay sumasahod ng mahigit $75,000 ay nawalan ng health insurance" (Le Monde Diplomatique December 2003 - English language edition).  "Sa Britanya ang pagrarasyon ng health care dahil sa kakulangan ng pondo at mahabang listahan ng mga naghihintay ay nagkait na mapangalagaan ang milyun-milyon. Sa Pransya nasa proseso ang paggawa ng plano para signipikanteng baguhin ang pondo sa healthcare, tinutulak ang gastusin sa pasyente" (ibid).

Habang sinusulat ito, ang pinakahuling atake ay sa pensyon ng mga manggagawa. Sa buong maunlad na mundo naniniwala ang burgesya na ang mga manggagawa ay nabubuhay ng matagal at nabibigyan ng labis na pera. "Ang kaso sa Britanya ay ehemplo na maraming matutunan kung ano ang aasahan ng uring manggagawa: magmula sa "mga taon ni Thatcher", 20 taon na ang nagdaan, ang pensyon ay nakabatay sa pribadong pondo ng pensyon. Pero lalong lumala ang sitwasyon mula noon. Sa pagtransporma ng pensyon sa pribadong pondo, may pagtingin na ang mga sapi ng pondong ito ay magbibigay ng maraming pera dahil tumaas ang stock exchange. Kabaliktaran ang nangyari. Sa pagbagsak ng presyo ng sapi, daang libong manggagawa ang naghirap (ang batayang pensyon ng estado ay mga 120 kada linggo). Mga 20% sa mga pensioners ay nabubuhay ng mababa sa sukatan ng kahirapan, tinutulak ang marami sa kanila na patuloy na magtrabaho kahit lampas 70 na ang edad, sa pangkalahatan mababang sahod at di-permanenteng trabaho" (International Review no. 114 "The massive attacks of capital demand a mass response from the working class"). Nahaharap ang mga manggagawa na magtrabaho pa rin sa edad na 70 o higit pa, sa pagbabayad ng mas malaki sa kontribusyon sa pensyon, o pasanin ang mas matinding kahirapan sa katandaan. Lumikha ang kapitalismo ng di-makataong mundo kung saan nakakatakot ang mabuhay ng matagal.

Sosyalismo o barbarismo: ang pagpipilian ng uring manggagawa

Maaring masuma ang tunay na pagbilis ng istorikal na pagbulusok-pababa ng kapitalismo sa dalawang datos: sa kalagitnaan ng 80s mahigit 30 milyon tao ang namamatay sa gutom sa buong mundo (higit pa sa apat na taong Unang Digmaang Pandaigdig!) habang ang pandaigdigang gastusing militar ay higit pa sa isang milyong dolyar kada minuto! Sa panahon ito, ang produksyon para sa ikabubuhay ng bawat bansa ay binawasan dahil sa sobrang produksyon.

Bumilis ang tendensya ng kapitalismo tungo sa barbarismo sa huling dalawang dekada nang pumasok ito sa kanyang yugto ng pagkaagnas. Lumitaw mula sa kawalang kapasidad ng nagharing uri na ipataw ang kanyang solusyon sa ekonomiyang krisis sa porma ng digmaan, sa isang banda, at sa kawalang kapasidad ng uring manggagawa na ipataw ang kanyang solusyon na rebolusyon sa kabilang banda, nagkapatung-patong ang lahat ng mga kontradiksyon ng kapitalismo. Walang anumang perspektiba para sa kinabukasan, lahat ng pinakamasamang katangian ng kapitalismo ay pinalaki sa digmaan ng isa laban sa lahat: "...gaya ng kanyang pangalan, ang pagkaagnas ay panlipunang dislokasyon at pagkabulok, sa kawalan. Sa kanyang sariling pamamaraan, dadalhin nito ang sangkatauhan sa magkatulad na kapalaran ng pandaigdigang digmaan. Sa huli, pare-pareho lang kung maglaho tayo sa isang rain of thermonuclear bombs, o sa polusyon, radioactivity mula sa nuclear power stations, gutom, epidemya, at masaker sa di-mabilang na maliliit na mga digmaan (kung saan maari ding gamitin ang mga armas nukleyar). Ang tanging kaibahan lamang ng dalawang pormang ito ng anihilasyon ay ang isa ay madali, habang ang kabila ay mabagal, at magbunga ng mas malalang pagdurusa" (International Review no. 62, "Decomposition, final phase in the decadence of capitalism").

Hindi, ang huling mga dekada ay hindi pinasinungalingan ang batayang ideya ng pampleto, na hindi na posibleng mareporma ang kapitalismo o makakuha dito ng matagalang mga reporma para sa kagalingan ng pinagsamantalahan. Habang sa ika-19 siglo, sa panahon ng pasulong na kapitalismo, ang naturang mga reporma ay posible, hindi na ito ang kaso sa panahon ng kanyang pagbulusok-pababa. Ngayon ang ganap na kontradiskyon sa pagitan ng lohika ng kapitalistang mga batas at sa pinakasimpleng interes ng uring manggagawa ay lalupang lumalalim.

Palaki ng palaki, ang pananatili ng kapitalismo ay magbunga ng absolutong matinding kahirapan ng proletaryado; palaki ng palaki, ang pananatili mismo ng proletaryado ay humihiling na ang makauring pakikibaka ay mas pandaigdigan ang antas, mas nagkakaisa at mas radikal. Sa huli, ang pagpipilian ng uring manggagawa at ng buong sangkatauhan ay sosyalismo o barbarismo.

2. Ang pangangailangan ng malawakan, radikal at pulitikal na tugon ng uring manggagawa

Kinumpirma ba ng makauring pakikibaka nitong huling mga dekada hindi lang ang pangangailangan, kundi ang posibilidad ng ganung pagtugon ng uring manggagawa?

Sa huling pagsusuri, ang tanging tugon ng proletaryado para tiyak na mahinto ang makina na araw-araw na dumudurog at nang-aapi sa kanya, ay ang ganap na panlipunang rebolusyon: ang pagdurog mismo sa makina ng pagsasamantala, ang pagbubuo ng bagong panlipunang mga relasyon na nakabatay sa pangangailangan ng tao sa halip na para sa akumulasyon ng kapital. Sa huli, wala ng iba pang alternatiba.

Ang malakas na proklamasyon na "posible ang ibang mundo", mula sa mga bunganga ng kasalukuyang kilusang anti-globalisasyon, ay batay sa kanilang ilusyon sa kapasidad ng estado na magtanggol laban sa napakasamang mga korporasyong multi-nasyunal at transnasyunal at ang ideolohiyang ‘neo-liberalismo'. Ang naisip lamang nila ay ang alternatibong kapitalistang mundo, isang nakakalungkot na bisyon ng Keynesianismo at nangangalagang estado, ignorante sa katotohanan na sila ang ninuno ng kasalukuyang hayagang pagsasamantala. Ang naturang bisyon ay bitag para sa uring manggagawa, dahil inilagay ang kanyang pakikibaka sa loob ng kapitalismo, pinagpipilian ang ‘sosyal' at ‘neo-liberal' na mga modelo, na dalawang mukha lamang ng iisang barya.

Esensyal na maintindihan, tulad ng lahat ng dakilang mga rebolusyonaryo, mula kay Marx, hanggang kay Lenin at Luxemburg, na ang kagyat na mga pakikibaka ng proletaryado ngayon ay mahalagang kawing sa kanyang rebolusyonaryong pakikibaka sa hinaharap. Ang paghiwalayin ang dalawa, ibalewala ang pang-araw-araw na pakikibaka tulad ng ginagawa ng diumano ‘dalisay' na mga rebolusyonaryo, o ang nakikita lamang ay ang pang-araw-araw na pakikibaka tulad ng mga repormista, kabilang na ang kilusang anti-globalisasyon, ay binabaog ang uring manggagawa.

Hindi ‘pinapalitan' ng rebolusyon ang pang-araw-araw na pakikibaka ng pinagsamantalahang uri: ito ang lohikal na resulta nito. Pinalalakas ng pang-araw-araw na pakikibaka ang pagkakaisa ng uring manggagawa; pinalalim nito ang pag-unawa sa kanyang pakikibaka at sa kanyang kaaway, at kaya paghahanda ito para sa darating na rebolusyonaryong pakikibaka.

Ngayon, ang uring manggagawa ay tuloy-tuloy at pinaiigting na inaatake ng nagharing uri sa loob ng ilang taon. Iba-iba ang porma ng atake - sa ilang mga bansa ay gradwal, pira-pirasong paraan ay matagumpay na nagamit, sa iba mas hayag, marahas na paraan ang ginamit - pero ang resulta ay laging paglala ng kalagayan ng uring manggagawa.

Ano ang maaring gawin ng uring manggagawa para malimitahan at mapaatras, kahit pansamantala, ang opensiba ng burgesya?

Hindi makikinig ang nagharing uri sa mga apela, na tanda ng kahinaan. Aatras lamang ito kung kaharap nito ang pwersa na mapanganib na nagbabanta sa de-istabilisasyon ng kanyang pampulitikang kapangyarihan.

Ang ganitong balanse ng pwersa ay gumagalaw kapwa sa istorikal na antas at sa mas kagyat na antas, pero pinakaimportante ang una. Sa istorikal na antas, ang ganitong balanse ng pwersa ang nagdetermina sa direksyon na patutunguhan ng kasaysayan, tungo sa pandaigdigang digmaan o tungo sa komprontasyon ng burgesya at proletaryado: ito ang sinasabi ng IKT na daraanan ng kasaysayan. Nagawang ilunsad ng burgesya ang una at ikalawang pandaigdigang digmaan dahil natalo ang proletaryado. Ang una dahil sa internal na pagkawasak ng malaking bahagi ng Ikalawang Internasyunal dahil sa bigat ng repormismo at oportunismo, sa ikalawa dahil sa pagkatalo ng rebolusyonaryong alon na nagsimula sa 1917 at ang sumunod na pisikal at ideolohikal na pagwasak sa rebolusyonaryong proletaryado. Nang lumitaw ang bagong henerasyon ng mga manggagawa matapos ang mga masaker sa 1939-45, at ang muling paglitaw ng hayag na krisis pagkatapos ng rekonstruksyon, saka pa muling tumungo ang daraanan ng kasaysayan sa mapagpasyang komprontasyon sa pagitan ng mga uri, sa muling pagbubukas ng perspektiba ng komunismo. Ang mga welga sa 1968 at sa sumunod na mga taon ay ekspresyon ng pagbabago. Hindi na nabaliktad ang daraanan ng kasaysayan magmula noon, sa kabila ng partikular na pagbagsak ng bloke sa Silangan at sa bunga nitong pag-atras ng pakikibaka ng uring manggagawa.

Sa loob ng ganitong balangkas mayroong pagpihit sa balanse ng makauring pwersa pero walang anumang mapagpasyang pagbabago. Katunayan, ang ganitong relatibong istelmeyt sa pagitan ng mga uri ay ang ugat ng kasalukuyan, at huling yugto sa buhay ng kapitalismo, ang kanyang pagkaaganas. Sa kabilang banda, ang ganitong istelmeyt ay hindi tanda ng paghina ng panlipunang tunggalian kundi ng kanilang pagtaas at pagdami. Ang mga taon magmula 1989, nang ang uring manggagawa ay tila umaatras, ay nagpakita ng halos magkatulad sa nakaraan, nang ang uring manggagawa ay naglunsad ng mga alon ng pakikibaka, na ang tanging lenggwaheng posible sa pagitan ng dalawang antagonistikong mga uri sa lipunan, ay ang pwersa, ng makauring karahasan. Ang posibilidad na maibigay ng daraanan ng kasaysayan sa uring manggagawa at sa buong sangkatauhan ay makikita sa pang-araw-araw na pakikibaka ng uring manggagawa sa pamamagitan ng determinadong pagsisikap na mabuo ang paborableng balanse ng makauring pwersa. Makamit lamang ito kung ang proletaryado ay

  • tumanggi sa anumang pasibong aktitud;
  • bibigyan ang sarili ng mga paraan para magkaisa ang kanyang pwersa lagpas sa mga kategoryang propesyunal, lahi at pambansa;
  • dadalhin ang kanyang laban direkta sa sentro ng kapangyarihan ng nagharing uri: sa kanyang estado at sa kanyang pamahalaan;
  • unawain ang kanyang pakikibaka bilang isang uri laban sa isa pa, at depensahan ang kanyang sariling interes laban sa pang-ekonomiyang lohika ng sistema.

Pinatunayan ng mga pakikibaka ng manggagawa magmula 1968 ang ganitong realidad. May pag-atras o paghinto sa pakikibaka kung hindi ito lalawak, o ma-radikalisa; may tagumpay kung, kabaliktaran, lalawak ang pakikibaka, na nagbibigay sa kanyang sarili ng isang balangkas ng nagkakaisa, awtonomos na organisasyon, koordinado at sentralisado, kung ang pakikibaka ay matatag na nanatili sa kanyang sariling makauring tereyn sa pamamagitan ng malinaw na pagpatibay ng kanyang makauring katangian, at kung dadalhin nito ang komon at nagkakaisang mga kahilingan.

Tatlumpung taong pakikibaka

Sa unang labinlimang taon matapos lumabas ang pampletong ito, dumaan ang pakikibaka ng uring manggagawa sa mga yugto ng malalakas at mahihinang intensidad sa loob ng isang istorikal at internasyunal na galaw ng umuunlad na pakikibaka. Sa sumunod na labinlimang taon, matapos bumagsak ang bloke sa Silangan sa 1989, dumaan sa seryosong pag-atras ang makauring pakikibaka at naranasan ng uring manggagawa ang malaking dis-oryentasyon at pagkawala ng tiwala, na nasa proseso pa rin sa muling pagbangon. Subalit sa pinakamasamang panahon, hindi naglaho ang kanyang potensyal at hindi huminto sa pagbabanta sa nagharing uri sa istorikal na antas. Sa ganitong mga pagbabago sinikap ng IKT na maunawaan ang balanse ng makauring pwersa at ang perspektiba ng makauring pakikibaka sa internasyunal at istorikal na antas. Sa 1988, sa ika-20 anibersaryo ng Mayo 1968, nirepaso natin ang ebolusyon ng makauring pakikibaka sa sumunod na dalawang dekada:

"Sa mga taong ito ang makauring pakikibaka ay hindi umunlad sa tuwid na paraan. Kabaliktaran, dumaan ito sa komplikado, di-patas na pag-unlad, puno ng mga pagsulong at pag-atras, dumaan sa sunod-sunod na mga alon na hinaluan ng mga yugto ng katahimikan at kontra-opensiba ng burgesya. Kung titingnan ang dalawampung taong pakikibaka sa pandaigdigang saklaw - ang tanging paraan para mahawakan ang galaw ng proletaryong pakikibaka - makita ang tatlong mayor na mga alon sa pakikibaka ng mga manggagawa.

Ang unang alon, binuksan ng Mayo '68, nagtagal hanggang 1974. Sa 5 taon, sa halos lahat ng mga bansa, kapwa sa industriyalisado at sa di-masyado maunlad, sa silangan ganun din sa kanluran, dumaan sa panibagong pag-unlad ang mga pakikibaka ng mga manggagawa. Sa 1969 sa Italya (ang ‘mainit na taglagas'), isang makapangyarihang alon ng mga welga kung saan dumami ang sagupaan sa pagitan ng mga manggagawa at mga unyon, ang nagpatunay na nagsimula na nga sa Mayo '68 ang isang panibagong internasyunal na kilusan ng makauring pakikibaka. Sa parehong taon sa Argentina (Cordoba, Rosario) naglunsad ang uring manggagawa ng malakihang pakikibaka. Sa 1970 sa Poland, ang pakikibaka ng manggagawa ay umabot sa panibagong taas: sa malawakang komprontasyon sa lansangan ng milisya, napilit ng uring manggagawa na paatrasin ang pamahalaan. Para sa mga manggagawa sa mga bansa ng bloke sa Silangan nagpatunay ito na posibleng labanan ang totalitaryanismo ng estado; para sa mga manggagawa sa buong mundo, ang alamat ng maka-manggagawang katangian ng mga bansa sa bloke sa silangan ay nakatanggap ng matinding hambalos. Sa ganitong internasyunal na konteksto ng makauring militansya, partikular na signipikanteng mga pakikibaka ang nangyari sa Espanya (Barcelona 1971), sa Belgium at Britanya (1972).

Subalit, matapos sa 1973 nagsimulang humina ang mobilisasyon ng mga manggagawa. Sa kabila ng mahalagang mga pakikibaka ng mga manggagawa sa Portugal at Espanya kung saan dumaan sa demokratisasyon ang mga bansang ito (1974-77), sa kabila ng panibagong alon ng mga welga sa Poland sa 1976, sa pandaigdigang saklaw - at sa partikular sa kanlurang Uropa - mayroong malinaw na pagbaba sa antas ng mobilisasyon ng mga manggagawa.

Pero sa 1978 isang panibagong alon ng pakikibaka ng manggagawa ang sumabog sa internasyunal na saklaw. Mas maiksi kaysa nasundan nito, nakita natin, sa pagitan ng 1978 at 1980, isang panibagong deployment ng proletaryong pwersa, mapapansin ang kanyang internasyunal na pagkasabay-sabay. Ang malakihang welga ng mga manggagawa ng langis sa Iran sa ‘78, sa mga manggagawa ng bakal sa Alemanya at Brazil sa 78 at 80; ang pakikibaka ng mga minero sa USA sa 79 at ang welga ng transportasyon sa New York sa 80; ang marahas na pakikibaka ng mga manggagawa sa bakal sa Pransya sa ‘79 at sa welga ng mga daungan sa Rotterdam sa parehong taon; ang ‘maligalig na taglamig' sa Britanya sa 78/79 na nagpabagsak sa pamahalaang Labour, at ang malaking welga sa bakal sa simula ng 1980; ang mga welga sa Togliattigrad sa USSR sa 80 at ang pakikibaka sa Timog Korea sa parehong panahon ... lahat ng ito ay nagpatunay na ang panlipunang katahimikan sa kalagitnaan ng 70s ay temporaryo lamang. At sa Agosto 80, ang pinakamahalagang pakikibaka ng manggagawa magmula 1920s ay pumutok sa Poland. Hinalaw ang mga aral sa karanasan sa 70 at 76, nagpakita ang uring manggagawa ng ekstra-ordinaryong antas ng militansya, ng organisasyon, ng kontrol sa kanyang sariling pwersa. Pero ang kasiglahan ay naudlot dahil sa dalawang nakamamatay na balakid: una, ang ilusyon na dala ng mga manggagawa sa silangan sa ‘demokrasya sa kanluran' at partikular sa unyonismo; at pangalawa, ang pambansang balangkas. Ang Solidarnosc, ang panibagong demokratikong' unyon, na itinayo sa ilalim ng mapagbantay na mga mata ng demokratikong' mga pwersa sa bloke sa kanluran, na masigasig na nagpropaganda sa nakatanim na makabayang ideolohiya, ay nangunguna sa pagdalisay at paglinang ng lasong ito. Ang kabiguan ng pangmasang welga sa Poland, bunga ng kudetang militar ni Jaruzelski sa Disyembre 1981, ay malinaw na nagpahayag ng usapin ng responsibilidad ng proletaryado sa sentral na mga bansa, ang seksyon ng uri na may napakalaking istorikal na karanasan: hindi lang sa antas ng kanilang kapasidad na isulong ang internasyunalisasyon ng pakikibaka ng manggagawa, kundi dahil din sa maiambag nito sa pagtakwil sa mga ilusyon sa ‘demokrasya sa kanluran' na nanatiling malaki ang impluwensya sa maraming mga bansa.

Ang pagbagsak ng pamahalaang Labour sa Britanya sa harap ng alon ng mga welga ay naglarawan ano ang tugon ng burgesya sa ikalawang alon: nasira ang ‘maka-kaliwang' gobyerno. Mahalaga na ilagay ang kaliwa sa oposisyon kung saan maisagawa nito ang pananabotahe mula sa loob ng mga pakikibaka, nagbigay pagkakataon sa gobyerno, kadalasan hawak ng kanan, na magsalita sa lenggwahe ng ‘katotohanan'. Ang estratehiyang ito ay nanatiling epektibo.

Matapos ang yugto ng paghupa sa internasyunal na makauring pakikibaka matapos matalo ang, isang panibagong alon ng mga pakikibaka ang nagsimula sa huling bahagi sa ‘83 sa welga sa pampublikong sektor sa Belgium. Sa Hamburg sa Alemanya mayroong okupasyon sa pagawaan ng mga barko. Sa 1984 sa Italya nangyari ang makapangyarihang alon ng mga welga laban sa pagpawi sa sliding scale, na rumurok sa isang demonstrasyon ng halos isang milyong manggagawa sa Roma.

Sa Britanya mayroong malaking welga ng mga minero na tumagal ng isang taon at kung saan, sa kabila ng kanyang pambihirang determinasyon at militansya, ay nagpakita ng kawalang epektibidad sa ating panahon ng anumang pakikibaka na nakahiwalay at matagal. Sa parehong taon may mahalagang mga pakikibaka sa India, USA, Tunisia at Morocco.

Sa 1985 mayroong malawakang welga sa Denmark, at mga alon ng mga welgang wildcat ay yumanig sa ibang ‘sosyalistang paraiso': Sweden; ang unang malaking mga welga sa Japan (perokaril); mga welga sa Sao Paolo nang ang Brazil ay nasa ganap na transisyon tungong ‘demokrasya'; mayroon ding mga mahalagang pakikibaka sa Argentina, Bolivia, South Africa, at Yugoslavia. Markado ang 1986 ng malawakang welga sa tagsibol sa Belgium, naparalisa ang buong bansa at lumawak ito sa kabila ng paninikis ng mga unyon. Sa huling bahagi ng 86 at sa unang bahagi ng 87 ang mga manggagawa sa perokaril sa Pransya ay kapansin-pansing nagpaunlad ng organisadong pakikibaka na independyente sa mga unyon. Sa tagsibol sa 87 mayroong buong serye ng mga welga sa Espanya na direktang tumutol sa mga plano ng sosyalistang' gobyerno. Mayroong mga pakikibaka ng mga minero sa Timog Aprika, ng mga manggagawa sa elektrisidad sa Mexico at alon ng mga welga sa Timog Korea.

Mayroon ding mga pakikibaka sa mga manggagawa sa eskwelahan sa Italya na nag-organisa labas at laban sa mga unyon. Panghuli, ang bago pa lang na mobilisasyon ng mga manggagawa sa Ruhr sa Alemanya at ang muling pagbangon ng mga welga sa Britanya sa 1988...ay nagpatunay na itong internasyunal na alon ng pakikibaka ng mga manggagawa, na tumagal ngayon ng mahigit apat na taon, ay hindi pa tapos". (International Review 53, "20 years since May 68 - Class struggle: the maturation of the conditions for revolution").

Kinilala din ng artikulo ang mga aral na nahalaw ng proletaryado sa panahong ito: "pagkawala ng mga ilusyon sa pampulitikang pwersa ng kaliwa ng kapital at una sa lahat sa mga unyon kung saan ang mga ilusyon ay nauwi sa kawalan ng tiwala  at lumalaking hayagang pagkamuhi...ang lumalaking tendensya na iwanan ang di-epektibong mga porma ng mobilisasyon, ang laging talo na ginamit ng mga unyon sa maraming pagkakataon para ilibing ang militansya ng mga manggagawa, gaya ng ilang araw na mga aksyon, pakitang-tao na mga demonstrasyon, matagalan at nakahiwalay na mga welga...ang pagsisikap na palawakin ang pakikibaka...ang pagsisikap ng mga manggagawa na kontrolin ang pakikibaka ..." (ibid). Nagtapos ang artikulo sa pagsasabi, habang "hindi madali ang magsalita ng rebolusyon sa 1988 kaysa 1968", hindi lang pinagtibay ang rebolusyonaryong layunin kundi "ang mga kondisyon para sa kanyang realisasyon ay hindi huminto sa pagkahinog" (ibid).

Isang taon pagkatapos, sa harap ng pagbagsak ng bloke sa Silangan, kinilala ng IKT ang malaking pagbabago sa sitwasyon:

"Ang istorikal na krisis ng Stalinismo at ang pagbagsak ng bloke na dominado nito, ay bumubuo ng pinaka-istorikal na katotohanan magmula ang ikalawang digmaang pandaigdig. Ang isang pangyayari na ganun kalawak ay hindi maaring walang mga implikasyon, at nagkaroon na nga, sa kamulatan ng uring manggagawa, na mas grabe dahil ito ay isang ideolohiya at pampulitikang sistema na sa mahigit kalahating siglo ay kinikilala ng lahat ng mga sektor ng burgesya bilang ‘sosyalista' o ‘maka-manggagawa'. Ang paglaho ng Stalinismo ay ang paglaho ng simbolo at lider ng pinaka-teribleng kontra-rebolusyon sa kasaysayan. Pero hindi ibig sabihin na natulungan nito ang pagtaas ng kamulatan ng pandaigdigang proletaryado. Kabaliktaran. Kahit sa kanyang kamatayan, nakapagbigay pa ng huling serbisyo ang Stalinismo sa dominasyon ng kapital; sa pagkaagnas, patuloy na nilalason ng kanyang bangkay ang hangin na nilalanghap ng proletaryado. Para sa dominanteng mga sektor ng burgesya, ang ganap na pagbagsak ng Stalinistang ideolohiya, ang demokratiko', liberal at makabayang kilusang na rumaragasa sa mga bansa sa silingan, ay nagbibigay ng ginintuang oportunidad para pakawalan at patindihin ang kanilang kampanya ng mistipikasyon. Ang sistematikong paghalintulad ng Stalinismo at komunismo, ang kasinungalingan na inulit-ulit ng ilang libong beses, at ngayon, mas lalupang winasiwas, na ayon dito mabibigo lamang ang proletaryong rebolusyon, ay sa matagal na panahon magkaroon ng epekto sa hanay ng uring manggagawa. Kaya inaasahan natin ang temporaryong pag-atras sa kamulatan ng proletaryado. (...) Sa partikular, magkaroon ng mabigat na impluwensya ang repormistang ideolohiya sa pakikibaka sa hinaharap, na tutulungan ng malaki ng mga aktibidad ng mga unyon. (...) Dahil sa istorikal na kahalagahan sa mga pangyayari, ang kasalukuyang pag-atras ng proletaryado - bagama't wala itong epekto sa istorikal na daraanan o sa pangkalahatang perspektiba na makauring komprontasyon - ay mas malalim ang epekto kaysa dala ng pagkatalo sa 1981 sa Poland." ("Theses on the economic and political crisis in the eastern countries", International Review no. 60).

Sa ilalim, at nagtutulak ng ganitong pagbabago, ay ang pagdaan ng kapitalismo sa panibagong istorikal na yugto: ang kanyang internal na pagkaagnas, ng kanyang internal na dekomposisyon. Kinilala na ng IKT ang pag-iral ng penomenong ito bago ang 1989, pero ang pagbagsak ng bloke sa Silangan ang nagpalalim sa kanyang pagsusuri: "Ang ganitong yugto ng pagkabulok ay pundamental na tiniyak ng walang katulad at di-inaasahang istorikal na mga kondisyon: isang sitwsyon ng temporaryong ‘panlipunang pagkapatas' dahil sa mutwal na nyutralisasyon' ng dalawang pundamental na mga uri, bawat isa ay pumipigil sa isa't-isa na makapagbigay ng tiyak na tugon sa kapitalistang krisis" (International Review no. 62, "Decomposition, final phase in the decadence of capitalism"). Nagbibigay ito ng seryosong panganib sa uring manggagawa:

"Sa katunayan kailangang malinaw sa atin ang panganib ng pagkaagnas sa kapasidad ng proletaryado na itaas ang sarili sa antas ng kanyang istorikal na tungkulin. Gaya ng pagputok ng imperyalistang digmaan sa pusod ng ‘sibilisadong' mundo ay ‘isang pagdurugo na [maaring] matinding nakapagpahina sa kilusang manggagawa sa Uropa', na ‘nagbantang ilibing ang perspektiba ng sosyalismo sa ilalim ng natambak na mga guho ng imperyalistang barbarismo' sa pamamagitan ng ‘pagpatay sa larangan ng digmaan (...) sa pinakamahusay ng pwersa (...) ng internasyunal na sosyalismo, ang talibang hukbo ng buong pandaigdigang proletaryado' (Rosa Luxemburg, The Crisis in the Social-Democracy), ganun din ang dekomposisyon ng lipunan, na lalo lamang lalala, malamang sa darating na mga taon ay papatay sa pinakamahusay na mga pwersa ng proletaryado at tiyak na makompromiso ang perspektibang komunismo. Dahil ito sa pagkaagnas ng kapitalismo, nahawa ng lason ang lahat ng mga elemento sa lipunan, kabilang na ang proletaryado.

"Sa partikular, bagama't ang paghina ng kontrol ng burges na ideolohiya bunga ng pagpasok ng kapitalismo sa pagbulusok-pababa ang isa sa mga kondisyon para sa rebolusyon, ang dekomposisyon ng naturang ideolohiya gaya ng nangyayari ay sa esensya isang harang sa pag-unlad ng proletaryong kamulatan.

" (...) Ang iba't-ibang mga elemento na bumubuo sa lakas ng proletaryado ay direktang kinaharap ang iba't-ibang mukha ng ganitong ideolohikal na pagkaagnas:

  • pagkakaisa at kolektibong pagkilos ay katunggali ang atomisasyon ng ‘paghahanap ng pagiging numero uno';
  • ang pangangailangan ng organisasyon ay katunggali ang panlipunang dekomposisyon, ang pagkawasak ng mga relasyon na siyang batayan ng lahat ng buhay panlipunan;
  • ang tiwala ng proletaryado sa hinaharap at sa kanyang sariling lakas ay laging pinahihina ng malawakang desperasyon at nihilismo sa loob ng lipunan;
  • kamulatan, kalinawan, lohika at nagkakaisang kaisipan, ang pagkauhaw sa teorya, ay mahirapang makasulong sa gitna ng mga ilusyon, droga, sekta, mistisimo, pagtakwil o pagkawasak ng kaisipan na siyang katangian ng ating panahon" (ibid).

Ang ganitong pagsusuri ay ganap na pinatunayan sa mga pagbabago sa huling isang dekada at kalahati. Sa unang tatlong taon ay mayroong malinaw na pag-atras sa makauring pakikibaka habang matindi ang tama sa kampanya ng ‘kamatayan ng komunismo' at sa ‘tagumpay ng kapitalismo'. Subalit sa 1992 may mga palatandaan na ang uring manggagawa ay hindi nawalan ng kapasidad o determinasyon sa pakikibaka. Sinimulan ng malaking mobilisasyon sa Italya sa taglagas sa 1992, na isang milyong manggagawa ang lumahok sa isang welga, ang muling pagbangon ay kumalat sa maraming mga bansa. Sa Oktubre mayroong pakikibaka sa Britanya laban sa pagsara. Sa huling bahagi ng 1993 mayroong mga kilusan sa Alemanya, Belgium, Espanya, at muli sa Italya. Sa kabilang banda, habang pinakita ng mga pakikibakang ito ang muling pagbangon ng militansya na bumasag sa tahimik na panahon magmula 1989, markado sila ng seryosong kalituhan: "...ang pangunahing katangian ng muling pagbangon na ito ay ang kontrol ng mga unyon sa kasalukuyang pakikibaka, ang halos kawalan ng inisyatibang awtonomiya sa bahagi ng mga manggagawa, ang katotohanan na napakahina ang pagtakwil sa unyonismo. Kung sa kabilang banda ay malabo ang kamulatan, ang posibilidad ng pagpabagsak sa kapitalismo ay wala, ang militansya ay mahulog sa bitag. Pinipigilan sa paggawa ng mga kahilingan sa loob ng kapitalistang balangkas, nakikita nito ang kanyang sarili sa kandungan ng unyonismo." (International Review no. 76, "The difficult resurgence of the class struggle").

Naharap sa hamon mula sa uring manggagawa, pinatindi ng burgesya ang kanyang kampanya. Magmula ng bumagsak ang bloke sa Silangan nagsisikap ito na sirain ang ideya mismo ng komunismo, ang katotohanan na mayroong alternatiba sa kapitalismo, sa kasinungalingan na ang Stalinismo ay katumbas ng komunismo at ang rebolusyonaryong pakikibaka ng uring manggagawa ay mauuwi lamang sa madugong diktadura. Ngayon nagtatangka itong pigilin ang galit at militansya na napapansin nito sa uring manggagawa kung saan masimulan nitong mapangibabawan ang kanyang kalituhan at dis-oryentasyon. Tinatangka ng burgesya na gamitin ang militansya na namumuo sa uring manggagawa laban sa pag-unlad ng kanyang kamulatan sa pamamagitan ng pagkulong nito sa loob ng kapitalistang balangkas. Higit sa lahat, nagkahulugan ito na palakasin ang kontrol ng mga unyon. Sa ganitong layunin inilunsad ang buong serye ng mga maniobra para ipresenta ang mga unyon bilang natatanging tagapagtanggol ng uring manggagawa. Nasa unahan nito ang mga welga sa Pransya sa 1995 kung saan, sa pamamagitan ng serye ng probokasyon, nagawa ng nagharing uri na hatakin ang substansyal na bahagi ng uring manggagawa sa mga pagkilos sa ilalim ng mga unyon at lumikha ng ilusyon na may tagumpay na nakuha. Pinalabas na radikal ang mga unyon, pinamunuan ang isang kilusan kung saan mayroong pangmasang mga asembliya at delegasyon at kung saan may namunong papel ang ‘radikal' na karaniwang mga unyonista. Sinundan ito ng mga kilusan sa ibang mga bansa. Ang ilan, gaya ng Alemanya at Belgium, ay sinundan ang halimbawa ng Pransya, habang ang iba, gaya ng welga ng mga manggagawa sa daungan sa Britanya at welga sa UPS sa Amerika ay mas umangkop sa mga sirkumstansya sa partikular na bansa.

Ito ang naglatag ng padron ng kampanya para sa sadyang probokasyon na laging isa sa pinaka-importanteng sandata sa arsenal ng burgesya. Sa kabilang banda, kahit sa kanyang pinakamatagumpay, hindi ito nagkahulugan na nakontrol na ng nagharing uri ang uring manggagawa: "Ang lawak ng mga ganitong maniobra ay walang epekto sa katotohanan na muling bumangon ang makauring pakikibaka. Katunayan, maaring sabihin na ang mga maniobrang ito, na laging ang burgesya ay una ng isang hakbang sa mga manggagawa, manulsol ng mga kilusan sa hindi paborableng kondisyon at kadalasan sa di-totoong mga isyu,ay sukatan ng panganib mula sa  uring manggagawa..." (International Review no.  96 "Report on the class struggle"). Pinakita nito ang pangangailangan ng nagharing uri na iangkop ang kanyang sandata, para makahabol sa ebolusyon ng makauring pakikibaka. Sa 1998 500,000 manggagawa ang lumahok sa mga welga sa Denmark (na may 2 milyon kabuuang bilang ng manggagawa): "Sa kabila ng pagkatalo sa welga at mga maniobra ng burgesya, ang kahalagahan ng kilusang ito ay hindi tulad ng sa Disyembre 1995 sa Pransya. Sa partikular, habang sa Pransya ang pagbalik sa trabaho ay sinabayan ng kasiyahan, pakiramdam na nanalo, kung saan walang puwang na magduda sa unyonismo, ang pagtatapos ng welgang Danish ay sinabayan ng pakiramdam na natalo at konting ilusyon sa mga unyon. Sa panahong ito, ang layunin ng burgesya ay hindi ilunsad ang malaking operasyon para muling ibalik ang kridibilidad ng mga unyon sa internasyunal na antas, gaya ng sa 1995, kundi ‘basain ang pulbos',aasahan ang diskontento at tumataas na militansya na unti-unting ginigiit ang sarili sa Denmark, gaya ng sa ibang mga bansa sa Uropa" (International Review no. 94 "Against the poverty and barbarity of capital. One answer: international proletarian struggle").

Sa ganitong antas nangyari ang makauring pakikibaka sa nagdaang mga taon. Ang proseso ay hindi mga alon ng pakikibaka gaya ng sa pagitan ng 1968 at 1989, kundi mas kalat-kalat at salungatan na pakikibaka kung saan ang tunay na potensyal ng makauring pakikibaka ay mas makikita sa patuloy na mga maniobra ng nagharing uri kaysa mga panahon ng hindi opisyal na mga pagkilos ng uring manggagawa, na mahalaga din.  Kung paulit-ulit na pinakita ng nagharing uri na lagi siyang nauuna ng isang hakbang sa indibidwal na mga pakikibaka, o kahit sa partikular na mga bahagi ng uring manggagawa, hindi ito nakapagbigay ng mapagpasyang dagok o matagalang hambalos laban sa militansya ng uring manggagawa sa kabuuan. Sa kabilang banda, sa antas ng kanyang kamulatan, sa kanyang pag-unawa sa relasyon ng mga uri, sa mga paraan ng pakikibaka ang pinakamahirap sa proletaryado. Ang dis-oryentasyon at kawalan ng tiwala na naranasan ng uring manggagawa matapos ang 1989 ay nanatiling malaki ang impluwensya sa kanya, gaya din sa mga ilusyon sa demokrasya at sa posibilidad na makakuha ng mga tagumpay mula sa kapitalismo na hinahamon nito pero hindi nayanig sa pagitan ng 1968 at 1989. Subalit, ang paglalim ng pang-ekonomiyang krisis, ang mas direktang atake sa uring manggagawa kabilang na ang rebelasyon ng kawalang kinabukasan ng kapitalismo na pinakita sa kasalukuyang paglaganap ng mga digmaan, ay muling lumikha ng mga kondisyon para maunawaan ng uring manggagawa ang kapitalismo.

"Isinalarawan ng Manipesto ng Komunista ang makauring pakikibaka bilang ‘humigit-kumulang may talukbong na digmaang-sibil'. Ang burgesya, sa pagtatangkang likhain ang ilusyon ng panlipunang kaayusan kung saan ang makauring tunggalian ay bagay sa nakaraan, ay sa kabilang banda napilitang pabilisin ang mismong mga kondisyon na humati sa lipunan sa dalawang kampo,nahati sa di-magkasundong mga antagonismo. Ang burgesya na mas lalong nasadlak sa kanyang paghihingalo, ay mas lalong natanggal ang talukbong na lumukob sa ‘digmaang sibil' na ito. Naharap sa lumalaking ekonomiko, sosyal at militar na mga kontradiksyon, naobliga ang burgesya na patindihin ang kanyang totalitaryan na kontrol sa lipunan, ipagbawal ang anumang humahamon sa kanyang kaayusan, humihingi ng palaki ng palaking mga sakripisyon para sa paliit na paliit na gantimpala." (International Review no. 99 "Report on the class struggle")

Ang nagdaang tatlumpung taon sa kabuuan ay nagpatunay hindi lang ang pangangailangan ng malawakan, radikal at pulitikal na tugon mula sa uring manggagawa kundi ito ay realistikong posibilidad. Nanatili ang militansya ng mga manggagawa. Habang ang panahon sa pagitan ng 1968 at 1989 ay markado ng mga tendensya sa loob ng proletaryado na hinahamon ang mga unyon, at kontrolin ang kanyang pakikibaka, nanatiling kulang ang esensyal na pampulitikang pang-unawa sa kanyang kaaway, at sa mas malawak na konteksto at mga layunin ng kanyang pakikibaka. Ngayon, ang paglalim ng krisis at pagtalas ng polarisasyon sa pagitan ng mga uri na aktwal na umiiral, ay lumikha ng mga kondisyon para maging posibilidad ang tunay na pulitikalisasyon ng kamulatan; pero sa ngayon ito ay sitwasyon na nagsimula pa lang. "Ang malawakang mobilisasyon sa tagsibol sa 2003 sa Pransya at Austria ay kumakatawan ng pagpihit sa makauring pakikibaka magmula 1989. Sila ay unang mahalagang hakbang sa muling pagbangon ng militansya matapos ang napakataas na yugto ng paghupa magmula 1968...ang sabay-sabay na mga kilusan sa Pransya at Austria, at ang katotohanan na pagkatapos nila ang mga unyon sa Alemanya ay nag-organisa ng pagkatalo sa mga manggagawa ng bakal sa silangan bilang naunang pampigil sa proletaryong pakikibaka, nagpakita ng ebolusyon ng sitwasyon magmula sa pagpasok ng bagong milenyo. Sa realidad, dinadala ng mga pangyayaring ito ang imposibilidad para sa uri - sa kabila ng pagpapatuloy ng kanyang kakulangan ng tiwala - na iwasan ang pangangailangan ng pakikibaka sa harap ng dramatikong paglala ng krisis at sa lumalaking paglawak at paglaganap ng mga atake" (International Review no. 117, "The evolution of the class struggle...") Esensyal na mahawakan ang importansya ng ganitong pagbabago: "Ang kahalagahan ng mga pakikibaka ngayon ay maaring maging eksena sila ng pag-unlad ng makauring kamulatan. Ang batayang isyu na nakataya - ang muling pagbangon ng makauring identidad - ang pinakamahalaga. Subalit sa likod ng makauring identidad, ay ang usapin ng makauring pagkakaisa - ang tanging alternatiba sa baliw na lohika ng burges na kompetisyon na bawat isa para sa kanyang sarili. Sa likod ng makauring identidad ay ang posibilidad na mahalaw ang mga aral sa nakaraang mga pakikibaka, at muling pasiglahin ang kolektibong memorya ng proletaryado" (ibid).

Ngayon, may kapasidad ang uring manggagawa hindi lang sa pagpapatuloy ng makauring pakikibaka kundi dalhin ito sa mas mataas na antas, kung saan esensyal ang pampulitikang pang-unawa kung nais nitong tumungo mula sa depensa tungo sa opensa, mula sa pakikibaka para mabuhay tungo sa rebolusyonaryong transpormasyon ng lipunan.

3. Ang imposibilidad ng mabuting unyonismo

Ang pagsanib ng mga unyon sa kapitalistang estado

Ang mga unyon ay nilikha bilang organo ng pakikibaka ng mga manggagawa laban sa kapitalismo. Ngayon umiiral sila bilang organo ng estado sa loob at laban sa uring manggagawa. Ang pagbabagong ito ng kanilang katangian ay malinaw na pinakita sa panahon ng Unang Digmaang Pandaigdig ng ang mga unyon ay nagdeklara ng tigil-putukan sa makauring digmaan para maipasok ang uring manggagawa sa imperyalistang digmaan. Magmula noon, sa lahat ng mga bansa, sa kapayapaan at digmaan, sentral ang mga unyon sa plano ng burgesya para kontrolin ang uring manggagawa at pangasiwaan ang krisis. Habang ang antas ng direktang integrasyon ng mga unyon sa estado ay iba-iba sa mga bansa, sa bawat bansa pinaka-epektibo silang nagsilbi sa nagharing uri sa pamamagitan ng pananabotahe sa mga pakikibaka ng manggagawa mula sa loob.

Partisipasyon sa pangangasiwa sa kapitalistang krisis

Nang ipataw ng burgesya ang mga sakripisyo sa manggagawa, para mapresrerba ang kanyang tubo, ang mga unyon sa pangkalahatan ay nagdeklara sa simula na ‘Walang sakripisyo', pagkatapos biglang magsabi: ‘maliban lang kung papasanin ito ng buong populasyon'. Sa kongkreto, nagtatapos ito sa isang ispektakular na mga negosasyon sa pagitan ng gobyerno at unyon[3], kahit pa sa pamamagitan ng opisyal na mga tagapamagitan kaysa direkta sa gobyerno. Ang usapin ay hindi ‘sakripisyo o hindi', kundi palaging: ‘paano organisahin ang pagpataw sa mga sakripisyo'. At ang huling eksena ng iskrip, na ilang daang beses ng ginagawa, ay laging pareho: panibagong mga sakripisyo ng mga manggagawa para sa tubo ng pambansang kapital. At sumisigaw ang mga unyon ng tagumpay dahil... ‘Mas malala kung wala kami'.

Ang opisyal na mga tagapagsalita ng gobyerno, opisyal na mga kinatawan ng mga manggagawa, ang mga unyon ay opisyal na nakipagtawaran sa anti-manggagawa na mga batas at pirmahan ang opisyal na mga dokumentong pilit ipataw ang mga kahilingan ng estado para mapanatili ang pagkamit ng tubo ng pambasnsang kapital sa kapinsalaan ng kondisyon ng pamumuhay ng mga manggagawa.

Nangatwiran ang mga unyon sa batayan ng pambansang kapitalistang ekonomiya. Binatay ang kanilang mga aksyon sa lohika ng dominanteng pang-ekonomiyang sistema. Kung ang lohika ng kapitalistang makinarya ay humihingi ng mas maraming sakripisyo, gawain ng mga unyon na ipresenta ito sa mga manggagawa sa ngalan ng realismo na sa katunayan pagkonsidera lamang sa pang-ekonomiyang krisis bilang isang ‘natural na kalamidad' - gaya ng lindol o biglang pagyelo - at ang kapitalismo bilang eternal na bigay ng kalikasan.

Sa 1980s sa ngalan ng sinasabing ‘realismo' ang mga unyong Pranses ay pumirma, una sa gobyerno ng Kanan, pagkatapos sa gobyerno ng Kaliwa, ng kasunduan na sistematikong bawasan ang bayad sa mga walang trabaho at marami pang mga benepisyo. Laging sa pagtatanggol ng ‘realismong' ito na ang mga unyon ay direkta o indirektang kasama sa pagpapaliwanag sa lahat ng pampulitika at pang-ekonomiyang hakbangin laban sa uring manggagawa. Sa kooperasyon ng mga unyong Aleman binawasan ng gobyerno ang alawans ng pamilya; katabi ang mga unyon sa Espanya sinimulan ng ‘Sosyalistang' gobyerno ang pagbawas sa pensyon; dahil sa mga ‘eksperto' ng mga unyon sa Britanya na naihanda ng Konserbatibong pamahalaan ang kalahating milyon na pagbawas ng trabaho sa pampublikong sektor, at dahil sa mga unyon sa Italya ang ‘sentro-kaliwa' na pamahalaan na organisahin ang pagwasak sa sliding scale ng sahod. Dahil sa FGTB (Belgian Socialist union) ang gobyerno ay nagpataw ng 10% bawas sa bayad ng mga walang trabaho.

Patuloy ang mga ginagawa ng unyon hanggang ngayon. Sa Mayo 2005 naharap ang istap ng British Broadcasting Company ng maramihang tanggalan. Naglunsad ng kampanya ang mga unyon laban dito sa anyo ng pagtayo labas ng kompanya suot ang mga tsapa sa panahon ng tanghalian at naglunsad ng isang araw na welga, humihiling sa pangasiwaan na maging ‘realistiko'. Tulad ng pahayag ng isa sa mga unyon na lumahok: "Tutulan ng mga unyon ang lahat ng sapilitang tanggalan. Sa susunod na mga buwan titindig kami laban sa antas at lawak ng pagbabawas, at kikilos sa larangang pampubliko kasama ang mga nagbabayad ng Licence Fee, politiko, at komentarista, para magbigay ng pinakamabuting alok na pera ang British broadcasting." (dinagdag ang pagdidiin). Ang resulta? Tanggalan ayon sa plano.

Sabotahe sa mga pakikibaka

Imposibleng isa-isahin ang isang libo't isang maniobra ng mga unyon sa Uropa na ginamit para idiskaril ang mga welga at mag-ahita ng nakakalasong nasyunalismo sa nagdaang ilang dekada, para makontrol ang anumang ekspresyon ng proletaryong pag-aalsa sa pagkatalo:

  • ilihis ang laman ng pakikibaka tungo sa makabayang pagkatalo;
  • ihiwalay ang pakikibaka sa bawat bansa o lokalidad;
  • dis-organisahin ang anumang posibilidad ng pagkakaisa;
  • direktahan ang militansya tungo sa kawalang saysay at nakademoralisa na mga aksyon;
  • pagmaliit sa praktika ng makauring pagkakaisa.

Hindi ito nawawalan ng kongkretong mga halimbawa:

  • Sa 1979 nilihis ng makinarya ng unyon ang militansya ng mga manggagawa sa bakal ng Pransya sa makabayang aksyon laban sa iron ore ng Alemanya sa panawagang ‘Gumawa tayo para sa Pransya'.
  • Hiniwalay nila ang welga ng mga minero sa Britanya sa pamamagitang ng pagpresenta nito bilang pakikibaka ng isang sektor laban sa iba. Sinuma ito sa islogang "coal not dole". Ang unyon ng mga minero, ang NUM, ay nagpakita lamang sa kanyang radikal na lenggwahe para mabigyang kredibilidad ang ‘makauring katangian ng mga unyon'... at ganun din ang ‘makauring katangian' sa pagtanggi ng lahat ng ibang opisyal na mga unyon na aktibong suportahan ang welga ng mga minero.
  • Binukod nila ang mga manggagawa ng bakal sa Lorraine sa 1984 sa pag-utos sa kanila na magbarikada sa mga daanan sa rehiyon, na hindi lang naghiwalay sa kanila sa mga manggagawa sa ibang rehiyon, kundi higit pa, binukod ang mga sarili sa isa't-isa.
  • Sa Kanlurang Alemanya, ‘nag-organisa' sila ng napakalaking kampanya para sa 35-oras paggawa kada linggo subalit sa praktika ay  dis-organisahin ang militansya ng uring manggagawa; isang welga na maingat na kontrolado at dinirehe ng mga unyon, ‘paikot-ikot', bawat lungsod, bawat rehiyon, bawat oras, para maiwasan ang anumang pagpalaki ng akumulasyon ng pwersa.
  • Sa Italya nilihis nila ang galit ng uring manggagawa tungo sa ispektakular at walang pag-asa na mga aksyon, mula sa pagharang sa mga treyn hanggang sa pag-organisa ng ‘Martsa sa Roma' (Marso 84) na nag-ipon ng halos isang milyong manggagawa sa isang nakadismayang paglalakd sa mga lansangan ng syudad.
  • Sa panahon ng welga ng mga minero sa Britanya binago nila ang mga kilusan ng pagkakaisa na namumuo sa loob ng kilusang manggagawa sa pamamagitan ng koleksyon ng pinansya at ‘pagbebenta para...' bilang panghalili sa aktibong pagkakaisa sa pamamagitan ng partisipasyon sa pakikibaka.

Ang tanging pinakamalinaw na halimbawa paano sinabotahe ng mga unyon ang pakikibaka ng mga manggagawa ay ang pangmasang welga sa Poland sa 1980. Sa kanyang mga unang araw muling pinagtibay ng welga ang rebolusyonaryong katangian ng proletaryado. Nagsimula sa isang welga sa isang pabrika kumalat ang mga welga sa Hulyo 1980 at sumabog bilang pangmasang kilusan sa Agosto. Itinayo ang mga komite ng welga ay nagkakaugnay sa pamamagitan ng inter-pabrika na komite: "Ang komite ng welga sa una ay may 400 membro, dalawang representante bawat pabrika; sa rurok ng kilusan mayroong 800-1,000 membro. Pabalik-balik ang mga delegasyon mula sa kanilang mga pabrika tungo sa sentral na komite ng welga, minsan gumagamit ng cassettes para i-rekord ang mga diskusyon. Ang komite ng welga sa bawat pabrika ang nangasiwa sa ispisipikong mga demanda, ang kabuuan ay koordinado ng sentral na komite ng welga" (International Review no. 23, "Mass strikes in Poland 1980: the proletariat opens a new breach"). Sa likod ng pangmasang welga ang mga nagtaguyod ng ‘makabayang' unyonismo ay pumunta sa unahan. Nagsalarawan ng mga ilusyon sa mga manggagawa ng demokrasya at diumano independyenteng mga unyon nakontrol nila ang kilusan, una dinala ito sa walang saysay na pagbuo ng unyong Solidarity at pagkatapos sa mga kamay ng estado. "Mas malakas ang proletaryado kung walang mga unyon, kung ang mga asembliya ng manggagawa na nakibaka ang may responsibilidad sa pagpapatakbo ng pakikibaka, sa pagpili, pagkontrol, at, kung kailangan, sa pagtanggal ng mga halal na delegado sa sentral na mga organo ng kilusan.

"Ang paglikha at pag-unlad ng Solidarity ay nagbunsod ng sumusunod na sitwasyon: ang  pagbaba ng istandard ng pamumuhay na mas malala kaysa siyang nagtulak ng mga welga sa tag-init sa 1980 ay sinalubong ng mga manggagawa na mas mahina at mas kalat-kalat na pagtutol. Nakamit ng Solidarity ang hindi nagawa ng mga dating unyon: napatanggap sa mga manggagawa ang pagtaas ng isang linggong pagtrabaho (isinuko ang ‘libreng Sabado'), tatlong beses na pagtaas ng presyo ng tinapay at malawakang pagtaas ng presyo ng ibang batayang pangangailangan, at lumalaking kakulangan ng pangangailangan. Ang Solidarity ang nagpakana na itulak ang mga manggagawang Polish sa walang silbing pangangasiwa-sa-sarili, kung saan halos wala silang interes sa nakaraang taon, at nagbigay sa kanila ng ‘karapatang' magdesisyon -  hangga't umaayon ito sa pananaw ng nagharing partido - na siyang responsable sa pagsasamantala sa kanila. Ang Solidarity sa pamamagitan ng de-mobilisasyon sa maraming pakikibaka, ang naghahanda para mailunsad ng nasa kapangyarihan ang kasalukuyang opensiba sa isyu ng pagbabawal at panunupil" (International Review no. 27, "One Year of Workers' Struggles in Poland"). Sa Disyembre 1981 ang estadong Polish sa pangunguna ni General Jaruzelski ay naglunsad ng kudeta, muling iginiit ang kanyang awtoridad at itinapon ang mga lider ng Solidarity, gaya ni Lech Walesa, sa bilangguan. Nahiwalay ang manggagawang Polish sa kanilang mga kasama sa uri sa ibang bansa, sa partikular mula sa kanluran dahil ang kanilang pakikibaka ay inilarawan na laban sa ‘komunismo', para sa ‘tunay'na Poland, kabilang ang simbahang Katoliko at, higit sa lahat para sa kalayaan at demokrasya ng kanluran at para sa independyenteng unyonismo. Naganap ang ika-25 anibersaryo sa welga habang tinatapos ang introduksyong ito at ginamit ng burgesya para ulitin ang lahat ng mga kasinungalingan. Nangatwiran ang burgesya na ang Solidarity, na hinikayat ng namatay na papa at pinamunuan ng kanyang altar-boy na si Walesa, ang nagsimula ng proseso na nagbunga ng kataposan ng ‘komunismo'.

Habang hindi magkatulad ang antas, magkatulad na pagkilos ang nagpatuloy ngayon:

  • Sa 1995-6 ang mga manggagawa sa daungan ng Liverpool ay lalupang nahiwalay dahil sa ‘internasyunal na pagkakaisa' na pinamunuan ng mga unyon. Ang pagkakaisang ito ay limitado sa panawagan sa mga manggagawa sa daungan sa ibang bahagi ng mundo na ‘i-black list' ang rehistradong mga barko ng Britanya, pinabayaan ang mga manggagawa sa daungan ng Liverpool na mag-isang ipagpatuloy ang welga, kung saan ang lahat ng kapangyarihan ay isinuko sa mga unyon.
  • Sa Britanya sa 2002 hiniwalay ng Fire Brigades Union ang militansya ng mga bombero sa pamamagitan ng paglarawan sa kanila na isang ‘espesyal na kaso', na may karapatan ng pagtaas ng sahod na lubusang mas mataas kaysa ibang manggagawa.
Ang radikalisasyon ng mga unyon at ang patibong ng unyonismo mula sa ibaba

Ang pwersang pampulitika at pang-unyon ng burgesya, sa partikular sa industriyalisadong mga bansa ay may malawak na karanasan. Kinilala nila na ang kanilang paulit-ulit na atake sa uring manggagawa at pagsabotahe sa pakikibaka ng manggagawa ay mauuwi sa kawalan ng tiwala sa hanay ng manggagawa, laluna yaong may malalim na pag-unawa sa istorikal na layunin ng pakikibaka ng proletaryado. Sinikap nilang ilihis ang kawalang tiwala tungo sa liderato ng mga unyon na ‘nahiwalay' sa masang manggagawa, ‘repormista' o ‘burukratiko'. Kaya hinimok nila ang ilusyon na maari kayong magkaroon ng ‘isang mabuting unyon'.

Maaring magkahugis ito sa ‘radikalisasyon' ng mga unyon, sa pagkahalal ng ‘maka-kaliwang' liderato at ang promosyon ng radikal na mga kahilingan, gaya ng napakalaking pagtaas ng sahod o pagbabago sa patakaran ng pamahalaan at iba pa. Sa mga welga sa Pransya sa 1995 gumampan ang mga unyon ng napaka-kritikal, antagonistiko pa nga na aktitud sa gobyerno. Sa Britanya, nang umupo sa kapangyarihan ang New Labour, mayroong hayagang pagdistansya ang mga unyon sa pamahalaan at nitong huli, marami sa mga unyon ay nagbawas ng kanilang kontribusyon sa partido o nagbantang humiwalay dito.  

Maari din itong magkaporma sa ‘kritikal', ‘anti-liderato' o maging ‘anti-unyon' na tendensya. Iba-iba ang porma at pangalan ng mga ito - ‘base unionism', ‘rank and file', ‘co-ordinations' - pero nagkaisa sila sa pagtatanggol sa batayang porma ng unyonismo. Sila ang pinaka-mapaminsalang porma ng pagtatanggol sa unyon.

Sa dekada 70, ang pangkalahatang tendensya ng iba't-ibang pampulitikang maskara na ginamit ng burgesya para kontrolin ang proletaryado ay kinabibilangan ng pagbuo ng mga ‘gobyerno ng kaliwa' (Labour sa Britanya, Democrats sa USA, Social-Democracy sa Kanlurang Alemanya), o sa minimum pagbibigay ng oryentasyon sa kanyang pwersa sa ‘kaliwa' sa perspektiba ng partisipasyon sa pamahalaan (‘Istorikal na Kompromiso' ng Partido Komunista sa Italya, ‘Komon na Programa' ng mga Partido Komunista at Sosyalista sa Pransya). Ang ‘opisyal' na mga representante ng manggagawa ay pumasok sa pamahalaan sa pananaw na hihingi ng ‘temporaryong sakripisyo' mula sa manggagawa kapalit ng mas magandang kinabukasan. Ang mga ‘organisasyon ng manggagawa' na nasa loob ng pamahalaan ay magsilbing garantiya na ang bunga ng mga sakripisyong ito ay malaking ganansya ng uring manggagawa.

Pero hindi dumating ang magandang bukas at ang pang-ekonomiyang krisis at atake sa manggagawsa sa halip na gumaan ay lumala lang. Pinakita ng alon ng mga pakikibaka sa ‘78-‘80, para sa burgesya, na ang paglahok (o kaugnayan) ng kanyang mga pwersa sa kaliwa sa gobyerno - na may suporta ng mga unyon - ay hindi na makapigil sa pakikibaka ng manggagawa, kundi mabawasan ang kanilang kapasidad bilang polis sa hanay ng manggagawa, dahil hayagan na silang lumitaw bilang responsable sa sitwasyong kinaharap ng mga manggagawa.

Nagsimula sa dekada 80s ang pagbaliktad ng oryentasyon ng burgesya sa pangunahing industriyalisadong mga bansa. Ang mga partido ng ‘manggagawa' (Socialist, Social-Democratic o Democratic sa mga bansa gaya ng Britanya, Alemanya o sa Estados Unidos; mga Partido Komunista sa mga bansa sa ‘Latina') ay bumalik sa pagiging oposisyon, muling gumampan ng ‘radikal', ‘matatag', kahit ‘rebolusyonaryo' na lenggwahe para subukang makuha muli ang mahalagang kredibilidad para sa kanilang tungkulin bilang mananabotahe sa pakikibaka ng manggagawa.

Sa Pransya, sa kalaunan naranasan ng proletaryado ang ‘kaliwa sa gobyerno'. Pero sa maiksing panahon, pinataw ang parehas na realidad: matapos ang 3 taong partisipasyon ng PCF (Partido Komunista ng Pransya) sa gobyerno at ang mabilis na paglaho ng kredibilidad ng CGT (General Workers Union - istorikal na malapit sa Partido Komunista):  ang huli ay kumalas sa gobyerno para bumalik sa pagiging oposisyon dahil nanganganib na mawala ang kontrol nito sa pakikibaka.

Tandaan natin na ang ganitong ‘radikalisasyon ng lenggwahe' ay hindi pangkalahatan sa lahat ng mga unyon, o maging sa isang unyon. Sa realidad, sa bawat bansa, alam ng mga istruktura ng unyon paano hatiin ang responsibilidad: mayroong mga ‘radikal' na unyon at mayroon ding mga ‘realista', pagkatapos sa loob ng bawat unyon mayroong ‘militante' ang tendensya at mayroong mas ‘maingat'. Ang mga ito ang dalawang komplementaryong mga bahagi sa sipit ng unyon. Kaya,

  • ang welga ng mga minero sa Britanya ay nahati sa pagitan ng ‘radikalisasyon' ng mga unyon ng minero at sa kanilang lider na si Scargill sa isang banda, at sa ‘realismo' ng buong makinarya ng Trade Union sa kabilang banda;
  • ang mga pakikibaka ng manggagawang Aleman sa ‘84, sa pagitan ng ‘radikalismo' ng IG Metal at ang ‘kalmadong' makinarya ng DGB;
  • ang welga ng mga manggagawa sa Talbot sa Pransya sa simula ng ‘84, sa pagitan ng ‘radikalismo' ng CFDT at ng ‘maingat' na CGT;
  • ang reaksyon ng mga manggagawa sa Belgium sa pagpasok ng ‘84, sa pagitan ng ‘matapang' na tono ng FGTB at ng ‘konsilyanistang' (Christian) CSC.

Ang ganitong distribusyon ng papel sa pagitan ng mga unyon ay sinamahan ng isa pang dibisyon ng trabaho, sa pagitan ng opisyal na mga unyon at ang iba't-ibang tipo na ‘kritikal' na mga tendensya ng unyon, sa loob o sa labas man nila. Ang mga tendensyang ito ang sistematikong nilabanan ng proletaryado sa mga taon bago ang 1989 nang tumungo sila sa pagkalas sa balangkas ng liderato ng unyon. Ang lalupang pagluwag ng direktang kontrol ng opisyal na unyon sa pakikibaka, ay lalupang paglaban sa ‘kahiya-hiyang unyonismo' na ito, itong unyonismo ng ispektakular at maingay na mga aksyon na walang ibang tungkulin kundi pakintabin ang larawan ng mga unyon, na walang silbing organisasyon na nababagay sa nakaraan. Ang unyonismo sa ibaba ay pinupuna lamang ang ‘liderato' para mapabuti ang pagtatanggol sa posibilidad na ‘baguhin' at ‘muling palakasin' ang mga unyon - at sa gayon lumalaban sila sa loob nito; pinupuna lamang nito ang opisyal na unyonismo para lalupang ipagtanggol ang ideya ng ‘dalisay' na mga unyon.

Ang mga organisasyon ng ‘kaliwa' na Trotskyista, ‘awtonomos' o anarkista at Maoista ay nagpakabihasa sa ganitong tipo ng gawain. Ang kanilang mga militante ang kadalasang bumubuhay sa huling labi ng buhay ng unyon sa mga pabrika sa panahon ng panlipunang katahimikan at pinaka-magaling at sopistikadong mananabotahe sa pakikibaka sa panahon ng tunggalian.

Ang ‘shop-stewards' na unyon (delegado sa pabrika) sa Britanya, ang mga ‘konseho ng unyon' sa Italya, ang mga ‘asembliyesta' sa Espanya, o ang kilusang ‘Longwy 79-84' sa Pransya, ang ‘militanteng' mga tendensya sa loob ng Solidarity, ay sa realidad lahat bumubuo ng napakahalagang komplemento sa liderato ng unyon at sa ‘opisyal' na mga unyon.

Ang ‘co-ordinations', isang bagong tipo ng unyonismo sa ibaba

Ang penomenon ng mga co-ordinations ay unang lumitaw sa Pransya at Italya. Maipaliwanag ito sa katotohanan na dumanas ang tradisyunal na unyonismo ng pinaka-matinding pagkasira ng reputasyon sa mga bansang ito. Sa Italya, nagsimulang masira ang reputasyon ng mga unyon sa malalaking welga sa 1969 (nakilala na ‘ang mainit na taglagas'). Pagkatapos niyon, dahil ang pakikibaka ng proletaryadong Italyano ang isa sa pinaka-mahalagang pakikibaka ng pandaigdigang proletaryado, ang patuloy na paggamit ng burgesyang Italyano sa mga unyon para masabotahe ang pakikibaka ay lalupang naging dahilan para hindi sila pagtiwalaan ng mga manggagawa.

Sa panahon ng makapangyarihang kilusan ng sektor sa edukasyon sa Italya sa 1987, ang malinaw na pagkasira ng reputasyon ng opisyal na mga unyon ang dahilan na lumitaw ang "Cobas" (mga komite sa ibaba) na umusbong bilang tunay na mga organo ng pakikibaka na naglalayong pag-isahin ang pakikibaka sa ilalim mismo ng kontrol ng uring manggagawa, hindi ng mga unyon. Bagama't nagsimula ang mga Cobas bilang organo ng uring manggagawa, ang pagtatangka nila na permanenteng iiral matapos mamamatay ang pakikibaka ay hindi naiwasang nagdala sa kanila sa tereyn ng tradisyunal na unyonismo: korporatismo, at sa pangkalahatan sa kahandaang tanggapin ang nais ng mga kapitalista. Habang naglalaho ang buhay ng tunay na tatak manggagawa sa kanila, nadominahan ang Cobas ng mga kaliwa at natransporma bilang sandata ng pananabotahe sa pakikibaka.

Sa Pransya, ang kawalang tiwala ng mga manggagawa sa mga unyon ay lumaki bunga ng ang kaliwa ay nasa pamahalaan, na suportado ng mga unyon, sa pagitan ng 1981 at 1986. Ang gobyernong ito ang responssable sa walang kaparis na mga atake sa uring manggagawa (laluna ang maramihang tanggalan sa mga industriya ng bakal, sasakyan at barko). Ang aral sa paraan na nagamit ang mga Cobas para pigilan ang paglawak ng pakikibaka sa labas ng isang partikular na negosyo o industriya, habang pinanatili ang balatkayo na "kontrolado ng manggagawa", ay hindi nawawala sa mga unyon sa ibang mga bansa. Sa Pransya nakamit ng co-ordinations ang rurok ng tagumpay, una sa malaking welga sa perokaril sa Disyembre 1986 at pagkatapos sa welga sa mga ospital sa taglagas sa 1988.

Isa sa mga aspeto ng anti-manggagawang aktibidad ng co-ordinations (kadalasan binigyang buhay ng mga kaliwang grupo o ng dyed-in-the-wool na mga unyonista na tutol sa pangunahing mga unyon para manatiling makontrol ang sitwasyon) ay ang pagbibigay ng impresyon sa mga manggagawa na ang umiiral na mga unyon ay hindi nagtatanggol sa kanilang interes dahil organisado sila sa ibat-ibang sangay ng industriya. Sa pamamagitan ng paglikha ng mga organo na nakabatay sa partikular na sektor ng trabaho (halimbawa ang mga konduktor ng tren, mga drayber ng tren, o mga nurses, atbp.) ang nakibakang manggagawa ay diumano mas may kontrol sa kanila at maipagtanggol ang kanilang ispisipikong sariling interes na hindi nalunod ang kanilang mga kahilingan sa ibang mga sektor. Dagdag pa, ang galit ng liderato ng malalaking unyon sa kanila ay naging dahilan para ipresenta ng co-ordinations ang kanilang sarili bilang ‘ibang' tipo ng organisasyon dahil tunay nilang kinakatawan ang interes ng manggagawa. Sa realidad, ang esensyal na papel ng co-ordinations ay paghiwa-hiwalayin ang mga manggagawa sa iba't-ibang linya ng negosyo, at palakasin ang lahat ng ilusyon ng manggagawa sa ‘partikularidad' ng kanilang trabaho (halimbawa, ang mataas na ‘kwalipikasyon' ng mga nurses sa kilusan sa ospital, o ang matagal ng paghihiwalay ng mga drayber at ibang linya ng negosyo sa perokaril). Sa ganitong punto, sila ay isang tipo ng unyonismo sa ibaba, nilikha para pumalit sa tradisyunal na unyonismo sa pagsabotahe sa mga pakikibaka kung ang militansya ng manggagawa ay nagbabantang lagpasan ang huli.

Magmula sa panahon ng ikalawang hati ng 1980s, naglaho ang co-ordinations pangunahin dahil sa paghupa na dinanas ng makauring pakikibaka. Sa kabilang banda, hindi malayong muli silang lilitaw sa takbo ng pakikibaka sa hinaharap. Kung nais maiwasan ng proletaryado ang parehong patibong na ginawa ng burgesya sa nakaraan, dapat maunawaan nito ang mga aral mula sa ikalawang hati ng 1980s. Ang mga aral mula sa karanasan ng co-ordinations ay masuma sa artikulo sa International Review mula sa huling bahagi ng 1988:

"Ang pangangailangan na pagkaisahin ang pakikibaka, na mas lalong nararamdaman ng mga manggagawa mismo, ay lulundag laban sa maraming mga maniobrang naglalayong hatiin ang uring manggagawa at pira-pirasuhin ang kanyang mga pakikibaka, kung saan kasama ang dibisyon ng paggawa sa hanay ng lahat ng pampulitikang pwersa ng burgesya, at laluna ang kaliwa, ang mga unyon, at ang kaliwang mga organisasyon. Ang napatunayan ng mga pangyayari sa Pransya, ay ang isa sa pinakamapanganib na sandata ng nagharing uri ay ang mga co-ordinations', na lalupang gagamitin habang nasisira ang reputasyon ng mga unyon at ang mga manggagawa ay lalupang naging handa para kontrolin ang kanilang pakikibaka.

"Laban sa mga maniobra ng burgesya na naglalayong itali ang mga pakikibaka sa kontrol ng mga co-ordinations', kailangang maging mulat ang uring manggagawa na ang kanyang tunay na lakas ay wala sa tinatawag na mga ‘nagsesentralisang' mga organismo, kundi una sa lahat ay nasa kanilang sariling pangkalahatang mga asembliya o mga pangmasang pulong. Ang sentralisasyon ng militansya ng uri ay mahalagang elemento sa kanyang lakas, pero ang labis na pagmamadaling sentralisasyon, na hindi kabilang ang lahat ng manggagawa sa pagkontrol sa pakikibaka, ay mauuwi lamang sa pagkontrol ng mga pwersa ng nagharing uri (laluna ang mga organisasyon ng kaliwa) at pagkahiwalay, i.e. ang dalawang elemento ng pagkatalo. Pinakita ng istorikal na karanasan nakung lalong tataas ang antas ng piramide ng mga organong nilikha ng uri para isentralisa ang kanyang militansya, mas lalong matatanggal ang antas kung saan direktang kasama ang lahat ng manggagawa, mas madali para sa kaliwang pwersa ng burgesya na kontrolin ito at ipraktika ang kanilang mga maniobra. Totoo din ito kahit sa rebolusyonaryong mga yugto. Nangyari ito sa Rusya, kung saan karamihan sa 1917 na Komiteng Tagapagpaganap ng mga Sobyet ay kontrolado ng mga Mensheviks at Social-Revolutionaries, kung saan sa isang panahon ay nangatwiran ang mga Bolsheviks na dapat ang lokal na mga Sobyet ay hindi magpatali sa patakarang ginawa ng nagsesentralisang organong ito. Ganun din sa Alemanya sa Nobyembre 1918, ang Kongreso ng mga Konseho ng Manggagawa ay walang kabutihang ginawa kundi isuko ang kapangyarihan sa mga Social Democrats, na kumampi na sa kaaway, sa gayon nagpahintulot sa kamatayan mismo ng mga Konseho.

"Alam na alam ito ng burgesya. Kaya sistematiko itong nanghihimok sa paglitaw ng ‘nagsesentralisang' mga organismo, na madaling makontrol hangga't ang uring manggagawa ay hindi pa sapat ang pag-unlad at karanasan. At para mas maprotektahan ang sarili, hangga't maari una nilang lilikhain ang mga organong ito, laluna sa tulong ng mga kaliwa, pagkatapos bibigyan ng ‘legalidad' sa pamamagitan ng pekeng mga pulong-masa, para tiyakin na ang mga pulong na ito ay hindi makalikha ng kanilang sentralisadong mga organo: halal at maaring tanggalin ng mga komite sa welga sa mga pabrika, sentral na mga komite sa welga sa antas syudad o rehiyonal, atbp."

(International Review no. 56, "France: The Co-ordinations in the vanguard of sabotaging the struggles").

Imposible na ang mabuting mga unyon sa ating panahon. Hindi dahil ang liderato sa unyon ay bulok na at ‘binenta ang sarili' na wala ng puwang ang mga unyon sa pakikipaglaban ng manggagawa sa kasalukuyan. Kabaliktaran, ito ay dahil ang unyonismo - ibig sabihin ang pakikibaka para sa mga reporma kaugnay sa dominanteng pang-ekonomiyang mga batas - ay hindi na epektibo at lipas na sa pagbulusok-pababa ng kapitalismo, na ang mga unyon - malaki o maliit, opisyal o di-opisyal - ay hindi maiwasang nasanib sa estado. Lahat ng mga tendensyang nagtatanggol sa posibilidad ng isang ‘mabuting makauring unyonismo' - anuman ang orihinal na motibasyon ng mga pasimuno - ay hinaharangan lamang ang tanging posibleng daan ng makauring pakikibaka: ang pangmasang welga, radikal, politikal at nag-oorganisa sa sarili. Sila ang huling harang na dapat gibain ng pakikibaka ng manggagawa para mapalaya ang sarili mula sa moog ng unyonismo.

4. Ang istorikal na responsibilidad ng uring manggagawa para sa kinabukasan ng sangkatauhan

Matapos bumagsak ang bloke sa Silangan nangako ang burgesya ng isang ‘bagong pandaigdigang kaayusan' ng kapayapaan, kasaganaan at demokrasya. Ngayon ang mga pangakong iyon ay gumuho. Sa halip na kapayapaan ay ang labing-anim na taong walang hintong digmaan kung saan komon ang barbarismo, ito man ay ‘ethnic cleansing' sa dating Yugoslavia at Rwanda, ang pamimilit sa mga magulang na pagputol-putulin ang kanilang mga anak sa Demokratikong Republika ng Congo (ang dating Zaire) o ang high-tech na pagmasaker sa umaatras na mga rekrut ng Iraq sa unang Digmaan sa Gulpo. Sa halip na kasaganaan milyun-milyon ang namatay sa gutom sa kabila ng kasaganaan at namatay sa magagamot na mga sakit sa ‘di-maunlad' na mundo, habang milyun-milyon ang lalupang nalunod sa kahirapan at desperasyon sa naaagnas na pusod ng kapitalismo. Hinggil sa demokrasya, talagang kumalat ito sa buong mundo, sa pamamagitan ng pera ng dating Stalinistang Mafia sa Rusya, sa mga tangke ng Amerika sa Afghanistan at Iraq at sa iba't-ibang kulay na rebolusyong ‘bayan' sa mga bahagi ng dating bloke sa Silangan. Permanenteng digmaan, lumalalang kahirapan at pagbulusok tungo sa barbarismo - ito ang kinabukasan ng kapitalismo para sa sangkatauhan.

Pero ang kapitalistang moda ng produksyon ay hindi isang eternal na realidad ng kalikasan gaya ng alipin at pyudalismo. Tulad ng lahat ng mapagsamantalang sistema ng pagsasamantala, ang kapitalismo ay nilikha ng tao, isang koleksyon ng panlipunang mga relasyon na pinataw ng antas ng pag-unlad ng produktibong pwersa at ng pang-ekonomiya at pampulitikang kapangyarihan ng isang uri sa iba. Ang kanyang pananatili ay nakaasa sa resulta ng patuloy na tunggalian sa pagitan ng prinsipal na mga uri sa lipunan.

Sa loob ng mahigit dalawang siglo na pakikibaka, pinakita ng pandaigdigang uring manggagawa na ang kanyang militansya ay hindi simpleng kalat-kalat na labanan na walang pagpapatuloy. Ang mga pakikibaka ng manggagawa ngayon ay pagpapatuloy ng pakikibaka ng mga manghahabi ng seda sa Lyon sa 1834, sa mga manggagawa sa Komuna ng Paris sa 1871, sa rebolusyong Ruso sa 1905 at 1917 at sa mga manggagawang Aleman sa panahon ng insureksyon sa 1919. Ito ay pakikibaka na may istorikong pagpapatuloy at may sariling lohika, ang tanging dulo nito ay ang total, panglipunang rebolusyon, na nagdadala ng bagong lipunan na sa huli ay lubusang maunawaan ang kanyang produktibong pwersa at kanyang istorikal na patutunguhan: komunismo.

"Sa likod ng bawat welga, nakatago ang galamay ng rebolusyon" sabi ni Lenin. Alam niya, tulad ng sabi ni Marx, "hindi lang tingnan ang kahirapan na kahirapan". Ang aktwal na pag-unlad ng pakikibaka ng manggagawa sa buong mundo sa nagdaang mga dekada, at sa kabila ng mga pag-atras matapos ang 1989, ay nagpatunay na ang rebolusyonaryong potensyal ng uring manggagawa ay nanatiling buo. Pinakita nito na posible ang ibang mundo. Ito ang pag-asa ng sangkatauhan.

Sa kabila ng pananabotahe ng unyon, sa kabila ng malalaking kampanya ng ideolohikal na lason, sa kabila ng panunupil ng polisya, sa kabila ng banta ng kawalang trabaho na permanenteng pinapasan ng bawat manggagawa, sa kabila ng kooperasyon ng buong internasyunal na burgesya na naharap sa proletaryong panganib, ang mga pakikibaka sa nagdaang mga dekada ay nagpapakita ng walang patid na militansya. Sa pagitan ng 1968 at 1989 kadalasan ang pakikibaka ay ispektakular na umunlad. Ang mga pakikibaka ng mga manggagawa sa Poland sa 1980 ang pinakamahalagang proletaryong manipestasyon magmula sa internasyunal na rebolusyonaryong alon sa kataposan ng Unang Pandaigdigang Digmaan; ang mga welga sa pampublikong sektor sa Belgium at Holland ang pinakamahalaga sa sektor na ito sa mga bansang ito sa buong kasaysayan nila; ang atake ng mga manggagawang Pranses sa bakal sa himpilan ng Partido Sosyalista sa Longwy sa 1984 ay walang katulad na pangyayari sa bansang ito; ang okupasyon sa mga daungang naval ng mga manggagawang Aleman sa 1984 ay unang pangyayari magmula sa 20s at ang mobilisasyon para sa 35 oras kada linggo, ang pinakamahalaga sa parehong panahon; ang welga ng mga minero sa Britanya sa 1984-85 ang pinakamalaki sa bansang ito magmula sa Pangkalahatang Welga sa 1926.

Pagkatapos sa 1989 ang makauring pakikibaka ay tila naglaho, subalit bumalik lamang ito sa kanyang pinagmulan, lumitaw ulit ito, katumbas sa mga tungkulin sa hinaharap at nakahandang muling sagupain ang kaaway. "Ang mga proletaryong rebolusyon, sa kabilang banda, tulad noong sa ika-19 siglo, ay palaging ginagawa ang pagpuna-sa-sarili, at paulit-ulit na ginagawa sa kanilang pakikibaka. Bumalik sila sa tila nagawa na nila noon para simulan ulit ang tungkulin; na walang awang komprehensibong itinakwil ang kakulangan, kahinaan at nakapinsalang mga aspeto sa kanilang unang mga pagtatangka: tila naigupo na nila ang kanilang kaaway para lamang makita na siya ay nagpanibagong lakas at muling bumangon sa harapan nila, mas malakas kaysa nakaraan; lumiit sila ng lumiit sa harapan ng lumalabo nilang sariling mga layunin, hanggang dumating ang sitwasyon na imposible na ang anumang pag-atras, at sumisigaw mismo ang kondisyon: Hic Rhodus, his salta" (Marx, The  18th Brumaire of Loius Napoleon Bonaparte)

Nasa ibayo pang pag-unlad ng kasalukuyang mga pakikibaka makikita ang tanging pwersang may kapasidad na basagin ang mapaminsalang lohika ng dekadenteng kapitalismo at magbibigay ng kinabukasan sa sangkatauhan.

Nasa militansya ng paglaban naghahanda ang pandaigdigang proletaryado para magampanan ang kanyang istorikal na mga responsibilidad.

Pero hindi mapalaya ng proletaryado ang sarili, o kahit man lang maipagtanggol ang pinaka-kagyat na mga interes, kung wala ang pinakamalaking pagkakaisa at wala ang pinaka-malalim at pinaka-matibay na kalinawan. Ang mga unyon at unyonismo sa ating panahon ay dinis-armahan ang uring manggagawa sa pamamagitan ng paghati-hati at pagbulag sa kanya. Hindi mapaunlad ng uring manggagawa ang kanyang lakas at kanyang kamulatan kung hindi makibaka sa labas at laban sa mga unyon. Ang ideyang ito, na siyang batayan ng pampleto, ay nanatiling kinakailangan sa kasalukuyan.

Septyembre 2005



[1] Para sa huling mga halimbawa dapat tingnan ng mga mambabasa ang mga artikulo sa International Review at partikular sa pahayagang pangteritoryo ng IKT.

[2] Tingnan "Thirty years of the open crisis of capitalism" sa International Review nos. 96, 97 and 98

[3] Klasikal at pangkalahatang taktika ng mga unyon na gawing pangunahing layunin ng pakikibaka mismo ang nangyayaring negosasyon, iniwanan at iniiwasan ang tunay na mga kahilingan na siyang pinagmulan ng mobilisasyon.

Mga unyon laban sa uring manggagawa - Introduksyon

Isa sa pundamental na mga layunin ng makauring pakikibaka sa nagdaang siglo ay makamit ang karapatan sa pag-organisa sa mga kombinasyon at unyon.

Matapos ang Rebolusyon sa 1789, ang burgesya sa Pransya na kakaupo pa lang sa pampulitikang kapangyarihan, ay pinagkait na sa uring manggagawa ang pagtatayo ng mga asosasyon, isang karapatan ng uri na bihirang mapanalunan niya mismo. Bilang resulta ng isang konstitusyonal na batas na pinagtibay sa 14 Hunyo 1791, anumang grupo ng mangagawa para ipagtanggol ang kanilang komon na mga interes ay tinuturing na isang "Atake laban sa Kalayaan at sa Deklarasyon ng mga Karapatang Pantao", na may parusang multa ng 500 livres (pounds) at pagkawala ng karapatan bilang mamamayan ng isang taon. Pagkatapos lamang ng mahigit kalahating siglo na mga pakikibaka ng manggagawa na nagkaroon ng pagbabago kung saan ‘pinabayaan' na ang karapatan ng pag-oorganisa habang pinaparusahan ang anumang ‘panggugulo sa malayang galaw ng industriya at kalayaan ng paggawa'. Sa Ingglatera dahan-dahang binawi ang mga batas laban sa pag-oorganisa bunga ng proletaryadong presyur. Sa Hunyo 1871, matapos ang mga reporma sa 1825 at 1859, kinilala na ng batas ang legal na pag-iral ng mga unyon  - habang sinabayan ng paglimita sa lawak ng pagkilala sa pamamagitan ng pagpatibay ng bagong mga batas. Legal na kilalanin o hindi, hindi lilitaw o manatili ang mga unyon ng mga manggagawa kung hindi tuloy-tuloy na nakibaka at nagsakripisyo ang mga manggagawa laban sa burges na estado.

Sa kasalukuyan, ganap ng iba ang mga relasyon sa pagitan ng uring manggagawa, mga unyon at estado. Naging prinsipal na katangian ng anumang mahalagang proletaryong pakikibaka ang tunggalian sa pagitan ng mga manggagawa at mga unyon. Magmula 1919, nang lumahok ang mga unyon sa Alemanya sa madugong panunupil sa nag-alsang mga manggagawa sa Berlin, ang kasaysayan ng mahalagang pakikibaka ng mga manggagawa ay markado ng marahas na tunggalian sa pagitan ng proletaryado at mga organisasyon ng unyon. Ang ganitong penomenon, paulit-ulit sa lahat ng pagbabago ng mga pakikibaka, ay lumala sa bawat bansa sa muling paggising ng makauring pakikibaka magmula 1968: inilunsad ang malalaking alon ng welga sa Mayo 1968 sa Pransya sa kabila ng mga unyon. Sa Italya sa takbo ng mga welga na nangyari sa panahon ng ‘mainit na taglagas' sa 1969 hinabol ng mga manggagawa ang mga opisyales ng unyon mula sa mga asembliya ng welga. Sa Ingglatera, kung saan dumami ang mga welga magmula sa pagpasok ng dekada '60 at partikular mula 1968 hanggang 1972, karamihan sa mga welga ay ‘wildcats', ibig sabihin, laban sa mga unyon. Umunlad ang mga welga laban sa unyon sa Belgium sa 1970, at sa 1973 inatake ng mga manggagawa sa daungan sa Antwerp ang himpilan ng unyon habang nagwelga. Sa Venezuela, hinostage ng mga manggagawa sa pangunahing mga sentro ng industriya ng bansa ang mga opisyales ng unyon at sinagupa ang mga sundalo na gustong magpalaya sa kanila. Sa 1970 sinagupa ng mga manggagawa sa pagawaan ng barkong naval sa Poland ang ‘partido ng manggagawa' at mga unyon. Ang karahasan sa nangyaring pag-alsa ay nag-iwan ng daan-daang patay.

Sa kabilang banda, lalong humigpit ang relasyon sa pagitan ng mga ‘unyon ng manggagawa' at burges na estado. Sa estadong kapitalista na mga bansa, na kasuklam-suklam na tinawag na ‘komunistang' mga lipunan, opisyal na isinanib sa makinarya ng estado ang mga unyon tulad ng sa hukbo at pulisya. Bilang organo ng estado malinaw ang kanilang tungkulin - ang responsibilidad na kontrolin ang uring manggagawa sa loob ng mga pabrika, nagmamanman, nagpataw ng disiplina sa paggawa, at bilang pwersa para magampanan ang mga pangangailangan ng kapitalistang produksyon sa pamamagitan ng kanilang pagsisikap na pataasin ang produktibidad at pababain ang sahod. Kaya, halimbawa, ang Komiteng Tagapagpaganap ng Tsinong CGT (Confederation of Labour) sa kanilang pulong sa 10 Hulyo 1953, ay nag-atas, "panghawakan ng lahat ng mga kadre sa unyon na pundamental at permanenteng tungkulin nila ang pagpapalakas sa disiplina ng paggawa" at nagmungkahi na "parusahan ang matitigas na mga elemento na palaging gumagawa ng seryosong paglabag sa disiplina ng paggawa", (G. Lefranc, ‘Le Syndicalisme darts le Monde', in Que Sais-Je?). Ganun din, ang ika-10 Kongreso ng Unyon sa Rusya (1949) ay inilatag ang mga layunin ng mga unyon para "organisahin ang sosyalistang kompetisyon para tiyakin na ang kotang nakasaad sa planong pang-ekonomiya ay matupad at malagpasan para mapataas ang produktibidad at mapababa ang gastos sa produksyon".

Sa mga bansa na ginamit ng estado ang tinatawag na ‘demokratikong' mekanismo, hindi masyado malinaw ang kolaborasyon ng estado at mga unyon, hindi masyado opisyal, pero ganun pa rin. Kadalasan mas malinaw ito sa mga bansa kung saan ang mga unyon ay nakaugnay sa mga pampulitikang partido na kadalasan nasa kapangyarihan. Nangyayari ito sa mga bansa sa Scandinavia, Great Britain, Germany, Belgium, atbp. Sa Belgium, halimbawa, ang mga unyon magmula 1919 ay lumahok sa ‘round-table talks' na inoorganisa ng estado para pangasiwaan ang mabuting relasyon sa pagitan ng mga kapitalista at unyon. May kinatawan ang mga unyon sa hukumang paggawa ng estado, na nag-aayos sa mga tunggalian sa pagitan ng mga kapitalista at manggagawa. Nakaupo sila sa Sentral na Konseho ng Ekonomiya, kabilang na sa mga konseho na nagpapatakbo sa Pambansang Bangko ng Belgium. Responsable sila para pangasiwaan ang alokasyon ng kawalang trabaho sa hanay ng unyonisadong mga manggagawa, na sa tungkuling iyon ay tumatanggap sila ng subsidyo mula sa estado. Sa maikling salita, malapit sila sa pangangasiwa ng estado sa pambansang ekonomiya, ibig sabihin, sa pangangasiwa sa sahurang pang-aalipin. Sa mga bansa na konektado ang mga unyon sa mga partido ng oposisyon, ang kanilang ugnayan sa estado ay hindi masyadong halata. Napipilitan silang makipaglaro bilang oposisyon gaya ng mga partido mismo. Ito ang kaso sa pangunahing mga unyon sa Pransya at Italya sa isang panahon. Sa kabilang banda, hindi ito nakapigil sa kanilang intergrasyon sa makinarya ng estado, maging sa institusyunalistang mga porma, sa Pransya tumatanggap ng malaking subsidyo mula sa estado ang mga unyon, lumahok sa Konseho ng Pagplano, sa Panlipunan at Pang-ekonomiyang, sa mga komite ng negosyo, atbp., at may pagpapahalagang kinukonsulta ng gobyerno sa anumang mahalagang desisyon na may panlipunang katangian.

Sa lahat ng mga bansa, sa anumang kaso, ang malalaking mga unyon ay napaka-respetado at naging opisyal na ‘representante ng uring manggagawa', kumikilos katabi ang burges na estado, at naging integral na bahagi nito. Kaya hindi mahirap unawain kung bakit ang lider ng unyon ng mga kapitalista sa Pransya ay gumagawa ng sinsiro at mapagpasyang apelasyon para sa malakas na unyonismo ng manggagawa, bagay na lubusang nilalabanan mismo ng rebolusyonaryong burgesya sa 1791: "Bilang kapilas sa kalayaang natamasa ng mga kapitan ng industriya, kanais-nais na ang unyonismo ng mga manggagawa ay dapat igiit ang sarili para magkaroon ng balanse. Para sa akin, habang lalo kung tinataguyod ang malayang kalakalan,mas lalo akong umaasa sa malakas na unyonismo. Ito dapat sa isang nag-uugnayang lipunan", (F. Ceyrac, President of the CNPF, (the most representative organisation of the French bosses), in L'Express).

Ngayon, kailangang halawin ng proletaryado ang mga aral sa lahat ng bunga ng limampung taong matagumpay na kontra-rebolusyon at pagkatalo ng uring manggagawa. Habang lumalalim ang krisis ng pandaigdigang kapitalismo at nagtulak ng muling pagbangon ng proletaryong pakikibaka, na kumalat mismo sa buong planeta sa walang katulad na lawak, kailangang iukit ng proletaryado sa kanyang kamulatan ang isang malinaw na tugon sa mga tanong na inihapag ng kasaysayan sa praktika. Ang mga welgang ‘wildcat' ba, itong mga pakikibakang anti-unyon na panaka-nakang pumutok sa loob ng nagdaang animnapung taon at dumarami ngayon sa apat na sulok ng mundo, ay hindi mahalaga, eksepsyonal na penomena, o sila ay mga makauring indikasyon sa tanging paraan ng pakikibaka ng proletaryado sa kasalukuyang istorikal na yugto? Ang intergrasyon ba ng mga unyon sa burges na estado ay isang totoong penomenon, ganap at hindi mabaliktad, o ito ay panlabas na anyo lamang? May makauring katangian pa ba ang mga unyon? Mareporma pa ba ito ng uring manggagawa o dapat na itong palitan ng panibagong porma ng organisasyon ng unyon? At mas pangkalahatan, magagamit pa ba ng proletaryong pakikibaka ang mga dating porma ngayon sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo (uhugin na magmula Unang Pandaigdigang Digmaan) na ginamit sa panahon ng pasulong na kapitalismo sa 19 siglo? Mahalaw lamang ng proletaryado ang mga aral ng kanyang pakikibaka mula sa kanyang sariling istorikal na karanasan. Ang posibilidad para sa rebolusyonaryong aksyon ay nakabatay sa kapasidad ng uri na maunawaan ang kanyang sariling karanasan. Para masagot ang napapanahong mga tanong na ito, kailangang pag-aralan natin ang esensyal na mga aspeto kaugnay ng ebolusyon ng mga unyon, at sa pangkalahatang punto, ang mga porma ng pakikibaka ng manggagawa magmula sa 19 siglo.

Ang pakikibaka ng mga manggagawa sa pasulong na kapitalismo

Kombinasyon at mga unyon sa 19 siglo

Ang sumunod na pasahe ay naglalarawan paano sinuma ni Marx ang pangunahing mga katangian ng proseso sa pagbubuo ng unang mga organisasyon ng mga manggagawa: "Ang unang mga pagtatangka ng mga manggagawa na organisahin ang sarili ay laging nangyayari sa porma ng mga kombinasyon. Tinipon ng malalaking industriya sa isang lugar ang mga tao na hindi kilala ang isa't-isa. Hinati ng kompetisyon ang kanilang mga interes. Ang pagtatanggol sa sahod, itong komon na interes laban sa kanilang amo, ang nagbuklod sa kanila sa komon na paglaban - kombinasyon. Sa gayon laging dalawa ang layunin ng kombinasyon, para pigilan ang kompetisyon sa pagitan ng mga manggagawa, para ilunsad nila ang pangkalahatang kompetisyon sa kapitalista. Kung ang unang layunin ay pagtatanggol lamang sa sahod, sa simula ang kombinasyon ay nabukod, binubuo ang mga sarili sa mga grupo habang nagkakaisa din ang mga kapitalista sa layunin ng panunupil, at sa harap ng laging nagkakaisang kapital, ang pagtatanggol sa asosasyon ay naging mas kailangan nila kaysa sa sahod. Totoo ito na ang mga ekonomistang English ay namangha na sinakripisyo ng mga manggagawa ang malaking bahagi ng kanilang sahod para sa mga asosasyon, kung saan sa mga mata ng mga ekonomistang ito, ay itinatayo lamang para sa sahod. Sa Ingglatera hindi sila tumigil sa parsyal na mga kombinasyon na walang ibang layunin kundi magwelga, at naglalaho kasama nito. Itinayo ang permanenteng mga kombinasyon, ang mga unyon na nagsilbing muog ng mga manggagawa sa kanilang pakikibaka laban sa kanilang mga amo", (Marx, The Poverty of Philosophy, pp. 149-50).

Kaya lumitaw ang mga unyon bilang permanenteng organisasyon ng uri na ang layunin ay pangasiwaan ang organisadong paglaban ng mga manggagawa laban sa kapital. Produkto ng pang-ekonomiyang kondisyon at sa batayan instrumento ng pang-ekonomiyang tunggalian, hindi sila, sa kabilang banda, ni maaari silang (kabaliktaran sa panggigiit ng mga anarko-sisndikalista at repormista) ‘hindi-pulitikal' na mga organisasyon.

Lahat ng may kaugnayan sa pamamahala ng estado ay pulitikal. Dahil ang burges na estado ang tagapanagot at tagapagtanggol sa mga relasyon na nag-uugnay sa kapital at paggawa, anumang paglaban sa naturang mga relasyon ay hindi maiwasang laban sa estado, at kung gayon, isang pulitikal na pakikibaka. Kaya pagkatapos agad ng huling pasahe na hinalaw natin, dinagdag ni Marx: "Sa pakikibakang ito - isang tunay na digmaang sibil - lahat ng mga elementong kailangan para sa darating na digmaan ay nagkaisa at umunlad. Sa sandaling aabot sa puntong ito, ang asosasyon ay magkaroon ng pulitikal na katangian...Binago ng pang-ekonomiyang kondisyon ang masa ng mga tao sa pagiging manggagawa. Lumikha ang kombinasyon ng kapital para sa masang ito ng isang komon na sitwasyon, komon na mga interes. Ang masang ito ay isa ng uri laban sa kapital, pero hindi pa para sa kanyang sarili...Pero ang pakikibaka ng uri laban sa uri ay isang pampulitikang pakikibaka...Huwag sabihin na hindi kasama sa panlipunang kilusan ang pampulitikang kilusan. Walang pampulitikang kilusan na hindi panlipunan", (Marx, The Poverty of Philosophy, pp. 150 and 152).

Subalit kung malinaw na ang makauring pakikibaka ng proletaryado ay nagdadala ng relasyon sa pamamahala ng estado, ay kaya hindi maiwasang pulitikal ang katangian, dapat malaman natin kung anong tipo ito ng pampulitikang pakikibaka.

Sa 19 siglo ang istorikal na realidad ng kapitalismo ay nasa kanyang ganap na pagtaob ang kapitalismo na nagkahulugan na ang pampulitikang pakikibaka ng proletaryado ay magaganap sa dalawang antas: sa isang banda ang pakikibaka ay inilunsad sa tereyn ng burges na estado mismo para sa pang-ekonomiya at pampulitikang mga reporma, at sa kabilang banda paghahanda para sa rebolusyonaryong pakikibaka, sa pagwasak sa burges na estado at sa lipunang lumikha nito.

Ang pakikibaka para sa mga reporma

Ang 19 siglo ang rurok ng pasulong na yugto ng kapitalismo. Pinalawak ng mayor na pang-ekonomiyang kapangyarihan ang dominasyon ng kapital, binabago ang buong mundo sa kanyang sariling imahe. Sinakop ng mga kapitalistang English, Pranses, Amerikano, at Aleman ang mundo ng kanilang mga kalakal, isang mundo na nagbibigay ng tila palaki ng palaki at hindi masasaid na pamilihan para sa kanilang produksyon. Ito ang bantog na panahon ng imperyalistang paglawak at rebolusyong industriyal.

Sa loob ng ganitong istorikal na balangkas, ang paglago ng kondisyon ng pamumuhay ng uring manggagawa ay obhetibo, hindi lang totoong posibilidad, kundi sa ilang mga kaso, pampasigla sa kapitalistang pag-unlad. Kaya, halimbawa, ang tagumpay ng manggagawang English na pababain ang oras-paggawa sa sampung oras bawat araw sa 1848, ay tunay na ganansya para sa uring manggagawa (hindi agad ito kinansela sa pamamagitan ng sapilitang overtime), at nagbibigay-sigla din ito sa ekonomiya ng Britanya. Ganito ang komento ni Marx sa pangyayaring ito sa Wages, Price and Profit, na naglalarawan sa pangangailangan at posibilidad ng pang-ekonomiyang mga reporma: "Sinabi ng opisyal na mga ekonomista na ‘ito ay palatandaan ng kamatayan ng industriyang English' (nang nakuha ng mga manggagawa ang Ten-Hour Bill ). Nagbanta sila na bababa ang akumulasyon, pagtaas ng mga presyo, pagkawala ng pamilihan, paglipat ng produksyon, magbunga ng reaksyon sa sahod, ganap na pagguho. Ano ang nangyari? Pagtaas ng sahod sa pabrika, sa kabila ng pagbaba ng araw paggawa, malaking pagtaas ng bilang ng nakapagtrabaho, tuloy-tuloy na pagbaba ng presyo ng kanilang mga produkto, kamangha-manghang pag-unlad ng produktibong kapangyarihan ng kanilang paggawa, di-pa naririnig na progresibong paglawak ng pamilihan para sa kanilang mga kalakal", (Marx, Wages, Price and Profit, Peking edition, pp. 13 and 14).

Sa kabilang banda hindi binibigay ng burgesya ang naturang mga reporma sa kagustuhan nila mismo. Anumang konsesyon sa proletaryado ay unang-una nagagawa sa kapinsalaan ng kapitalistang tubo. Sa pangkalahatan pagkatapos lamang mahimok ang mga kapitalista sa realisasyon na nakabubuti ang bunga ng naturang nagawang mga reporma (bilang pangtulak sa kapitalistang paglago) saka pa lang nila naunawaan na para sa kanilang interes ang pagbibigay ng mga reporma sa proletaryado. Kaya bunga lamang sa di-natitinag na pakikibaka na nakakuha ng mga reporma ang uring manggagawa mula sa nagharing uri. Ito ang katangian ng depensibang mga pakikibaka ng proletaryado sa 19 siglo.

Dagdag pa, sa panahon ng malayang kalakalan, namamahala ang burgesya sa pamamagitan ng Parlyamento. Dito ang iba't-ibang paksyon ng nagharing uri ay totoong nagbabangayan sa isa't-isa at nagdesisyon sa mga patakaran ng gobyerno. Para sa uring manggagawa, ang karapatan sa unibersal na pagboto ay isang tunay na paraan para maimpluwensyahan ang mga polisiya ng burges na estado sa pamamagitan ng kanyang mga representante sa Parlyamento. Hindi dahil ang burges na mga mambabatas ay makagawa ng mabuti sa ispisipikong mga demanda ng mga representante ng mga organisasyong manggagawa. Sa loob ng tereyn ng burges na estado, naging paborable lamang sa nagharing uri ang antagonismong umiiral sa pagitan ng proletaryado at burgesya. Pero ang burgesya sa panahong ito ay nahati sa mas progresibo at mas reaksyonaryong mga paksyon. Nakipaglaban pa ang modernong burgesya laban sa mga representante ng nagharing uri na mula sa lumang rehimen kung saan nanatili pa ang pang-ekonomiyang kapangyarihan, at laban sa pinakaatrasadong mga paksyon sa kanyang sariling uri. Sa mga salita ng Manipesto ng Komunista: "Ang organisasyon ng mga proletaryado....ay pumilit para sa lehislatibong pagkilala sa partikular na mga interes ng mga manggagawa, sa pamamagitan ng pagsamantala sa pagkahati-hati ng burgesya mismo", (Marx, Ang Manipesto ng Komunista).

Sa istorikal na panahon noon, isang pangangailangan para sa proletaryado ang pakikibaka para sa demokratikong pampaulitikang mga karapatan. Ang pagpanalo ng unibersal na karapatang bumoto, ang karapatan sa pagbuo ng mga kombinasyon at ang parlyamentaryong pakikibaka mismo, ay pampulitikang mga manipestasyon at bumubuo ng di-mahiwalay na epekto sa pakikibaka at organisasyon ng mga unyon. Ang unyonismo at parlyamentarismo ay ispisipikong mga porma kung saan ang nesisidad at posibilidad ng repormistang mga pakikibaka sa pasulong na kapitalismo ay napahayag.

Ang rebolusyonaryong pakikibaka

Ang pakikibaka para sa reporma ay isang aspeto lamang sa proletaryong pakikibaka sa 19 siglo. Ang uring manggagawa ay pinagsamantalahang uri at syempre walang anumang reporma ang makapagpalaya sa kanya. Ang pinakamalim na ekspresyon sa proletaryong pakikibaka ay nabubuhay at yumayabong sa kanyang pakikibaka para wasakin ang pagsasamantala at hindi sa kanyang mga pakikibaka para pagaanin ang pagsasamantala sa kanya. "Ang inaaping uri ay mahalagang kondisyon sa bawat lipunan na nakabatay sa antagonismo ng mga uri. Kaya ang kalayaan ng inaaping uri ay nagkahulugan ng kinakailangang pagbuo ng bagong lipunan", (Marx, The Poverty of Philosophy).

Hindi rin nakikita ng mga proletaryong rebolusyonaryo na nasa pakikibaka para sa mga reporma ang tunay na perspektiba ng uring manggagawa, o kahit porma ng pakikibaka na maging esensyal sa kanyang aktibidad. Nabilanggo sa kanyang sariling mga limitasyon, ang pakikibaka sa reporma ay magbunga lamang sa pagtatanggol mismo sa pagsasamantala. Hindi na ito hakbang tungo sa emansipasyon ng uring manggagawa kundi panibagong tali sa kanyang leeg. Kung gaano pinagtanggol ni Marx ang pangangailangan sa repormistang pakikibaka, ganun din ang kanyang pagkondena sa repormistang tendensya na tinangkang ibilanggo ang uring manggagawa sa loob ng ganitong pakikibaka, na "nakita lamang sa pakikibaka sa sahod  ay ang pakikibaka lamang sa sahod" at hindi nakikita bilang paaralan ng pakikibaka kung saan hinahasa ng uri ang kanyang mga sandata para sa kanyang ultimong emansipasyon. Inihalintulad niya ang ‘rebolusyonaryong kritinismo' sa tendensya sa kilusang manggagawa na nagtangkang buuin ang ilusyon sa posibilidad ng parlyamentaryong pakikibaka at ilagay ang lahat ng pagsisikap sa parlyamentaryong aktibidad.

Sa usapin ng repormistang pakikibaka, pinahayag ng Manipesto: "Nananalo ang mga manggagawa, pero panandalian lamang. Ang tunay na bunga ng kanilang pakikipaglaban ay hindi sa kagyat na resulta, kundi sa lumalawak na pagkakaisa ng mga manggagawa" (Marx, The Communist Manifesto). At sa Wages, Price and Profit, nagbigay-diin siya: "Kasabay nito, at malinaw na hiwalay sa pang-aalipin ng sahurang sistema, dapat hindi masyadong palakihin mismo ang mga nakamit sa mga pang-araw-araw na pakikibaka. Dapat hindi nila makalimutan na ang nilabanan nila ay ang mga epekto, hindi ang mga dahilan ng naturang mga epekto; na pinabagal nila ang pagbulusok-pababa, pero hindi nagbabago ang direkyson; na ang nilalapat nila ay pansamantalang lunas, hindi ginagamot ang sakit. Kaya dapat hindi sila lubusang mahigop sa mga ganitong hindi maiwasang gerilyang labanan na nagmula sa walang hintong panghimasok ng kapital o mga pagbabago sa pamilihan. Dapat maunawaan nila ang lahat ng kahirapang pinataw sa kanila, ang kasalukuyang sistema ang nagbunsod sa materyal na kondisyon at panlipunang kaayusan na kailangan para sa pang-ekonomiyang pagbabago sa lipunan. Sa halip na konserbatibong moto, ‘Makatarungang sahod para sa makatarungang paggawa!' dapat isulat nila sa kanilang bandila ang rebolusyonaryong islogan, ‘Abolisyon ng sistemang sahuran!'", (Marx, Wages, Price and Profit, Peking edition, pp. 77-8).

Kaalinsabay, pinahayag ng Resolusyong pinagtibay ng Unang Internasyunal hinggil sa mga unyon: "Ang kagyat na layunin ng mga unyon ng manggagawa ay laging limitado sa pangangailangan sa pang-araw-araw na pakikibaka, bilang paraan laban sa walang hintong pagsasamantala ng kapital, sa madaling salita, para kwestyunin ang sahod at oras-paggawa. Ang kilusang ito ay hindi lamang lehitimo kundi kailangan", subalit: "...ang mga unyon ay lubusang natali sa lokal at kagyat na pakikibaka laban sa kapital. Hindi nila sapat na naunawaan ang kanilang kapangyarihan na kumilos laban sa sahurang pang-aalipin mismo. Kadalasan hindi sila sumasama sa mas pangkalahatan na kilusan at pampulitikang pakikibaka...Maliban sa kanilang kagyat na tungkulin na tumugon laban sa lumalalang maniobra ng kapital, kailangang nilang kumilos ngayon bilang organisasyunal na mga sibat ng uring manggagawa para sa layunin ng kanyang radikal na emansipasyon. Kailangang tumulong sila sa anumang panlipunan at pampulitikang kilusan para sa direksyong ito", (Resolution on the Unions, their past, present and future, 1st Congress of the Internation­al Working Men's Association, Geneva, 1866).

Para sa mga rebolusyonaryo sa 19 siglo, ang sistematikong pakikibaka ng uri para manalo ng mga reporma at limitahan ang kapitalistang pagsasamantala, at ang pag-unawa na ang pakikibakang ito ay hindi ang kataposan mismo kundi ang pandaigdigang rebolusyonaryong pakikibaka, ay komplementaryo. Ang marxistang mga partido ng manggagawa (paralel sa paglakas ng impluwensya ng mga unyon) ay umunlad sa ikalawang hati ng 19 siglo at kalaunan nagtayo ng Ikalawang Internasyunal, mula sa simula ay hindi lamang nagbibigay sa uring manggagawa ng mga kinatawan sa parlyamentaryong pakikibaka, kundi bumubuo din bilang pampulitikang pwersa sa mga unyon. Ang mga partidong ito, sa harap ng seksyonal at lokal na pakikibaka, ay nagsusulong sa komon na interes ng buong proletaryado bilang pandaigdigan, istorikal, rebolusyonaryong uri.

Ang temporaryong mga asosasyon sa unang panahon sa ilalim ng mga unyon ay naging permanenteng organisasyon, kung saan sa mahigpit na ugnayan sa pangmasang parlyamentaryong mga partido at organisado sa sistematiko at progresibong pakikibaka para sa reporma, ay bumubuo ng lugar kung saan napaunlad ng proletaryado ang kanyang pagkakaisa at kamulatan.

Ang mga unyon ay sinira ng repormismo

Pero ang katotohanan na ang kapitalismo ay nasa kasagsagan ng kanyang pasulong na yugto ay nagkahulugan ang pagwasak sa kanya sa pamamagitan ng komunistang rebolusyon ay wala pa sa istorikal na agenda. Sa paglawak ng produktibong pwersa sa ilalim ng pangangalaga ng kapitalistang relasyon sa produksyon at sa mga tagumpay ng parlyamentaryo at pang-unyong pakikibaka para sa tunay na mga repormang paborable sa uring manggagawa, ang ideya mismo ng komunistang rebolusyon ay nagsimulang lumitaw na pangmatagalan, at minsan hindi makamit na layunin.

Ang mga peligro na nasa loob ng unyonismo at parlyamentarismo na kinondena ni Marx ay patuloy na umunlad at sa popular na islogang "ang layunin ay balewala, ang kilusan ang lahat-lahat", nakontrol ng repormismo ang kilusang manggagawa. Ang mga lider ng manggagawa, na sa isang panahon mga kinatawan ng uring manggagawa laban sa kapitalistang lipunan, unti-unting naging kinatawan ng kapitalismo laban sa uri. Ang mga unyon at parlyamentaryong burukrasya ay palaki ng palaki ang dominasyon sa mga organisasyon ng manggagawa.

Isa sa pinakamalinaw na palatandaan ng ebolusyong ito ay ang tendensyang ihiwalay ang pampulitikang pakikibaka mula sa pang-ekonomiyang pakikibaka. Habang ang partido ay iniisip lamang na isang parlyamentaryong makinarya, tinangka din na gawing dalisay na pang-ekonomiyang organisasyon ang mga unyon. Sa pamamagitan ng paghiwalay sa pulitikal mula sa pang-ekonomiyang elemento ng proletaryong pakikibaka, hinulma ang mga organisasyong ito para sa integrasyon sa hagdanan ng kapitalistang estado.

Ang rebolusyonaryong kaliwa sa loob ng Ikalawang Internasyunal ay namuno sa pang-araw-araw na pakikibaka laban sa pangkalahatang pagkawasak. Si Rosa Luxemburg, halimbawa ay nagpahayag: "Walang dalawang magkaibang makauring pakikibaka ang uring manggagawa, ekonomiya at pulitika, kundi isang makauring pakikibaka lamang, na may magkasabay na layuning limitahan ang kapitalistang pagsasamantala sa loob ng burges na lipunan, at abolisyon ng pagsasamantala kasama na ang burges na lipunan mismo" (Rosa Luxemburg, The Mass Strike, the Political Party and the Trade Unions).

Pero hindi napigilan ng kaliwa ang agos. Sa pagpasok ng kapitalismo sa pagbulusok-pababa ang mga unyon at parlyamentaryong partido ay inihagis ng walang kahirap-hirap sa kampo ng burgesya.

Mga unyon sa dekadenteng kapitalismo

Ang pagbulusok-pababa ng kapitalismo

Sa pagpasok sa 20 siglo ang mga kondisyon para sa ekstra-ordinaryong paglawak ng kapitalismo ay nagsimulang maglaho. Ang paglikha ng pandaigdigang pamilihan ay nakamit na at sa paglaki ng antagonismo sa pagitan ng kapitalistang mga kapangyarihan para sa dominasyon ng merkado, habang ang kanilang pangangailangan ng merkado sa kanilang mga produkto ay lumampas sa kapasidad ng pandaigdigang pamilihan na kunin sila. Ang pag-unlad mismo ng kapital ang nagparami ng mga harang para sa kanyang patuloy na paglawak. ‘Napakarami ng mga kapitalista' para sa umiiral na pamilihan. Ang huling makapangyarihang mga bansa-estado na pumasok sa kompetisyon sa pandaigdigang pamilihan (sa partikular Alemanya, Italya at Rusya) ay nakapagbukas lamang ng merkado para sa sariling pag-unlad sa kapinsalaan ng dating nagharing kapangyarihan. Mula sa simula ng siglo, ang dumami ang alitan sa pagitan ng imperyalistang mga kapangyarihan.

Lalong gumulo ang pang-ekonomiya at panlipunang buhay ng bawat bansa. Para makahabol sa pag-aagawan na lumakas dahil sa kompetisyon ng mga kalakal para sa pandaigdigang pamilihan, kabilang na ang kompetisyong militar, binatak ang buong ekonomiya sa kanyang maksimum na limitasyon para mapababa ang gastos sa produksyon at mapalitaw ang kailangang rekurso para mapaunlad ang hukbo at makinaryang militar sa pinakamodernong tipo. Ang puwang ng maniobra na dati nagagamit ng mga pambansang kapital at siyang dahilan kung bakit maari pang makakuha ng mga reporma ang proletaryado sa loob ng burges na lipunan ay mabilis na kumikipot. Ang malupit na digmaan na ginagawa ng mga kapitalistang bansa ay natural na magbunga ng internal na digmaang inilunsad ng kapital laban sa anumang pag-unlad sa kondisyon ng pamumuhay ng uring manggagawa. Ang pang-ekonomiya at militar na kakayahan ng bawat pambansang kapital kumpara sa ibang pambansang kapital ay nakabatay sa walang katulad sa nakaraan sa kapasidad ng bawat isa na kumuha ng maksimum na labis na halaga mula sa pinagsamantalahang uri. Walang pambansang kapital na makapagbigay ng konsesyon sa kanyang proletaryado na hindi maiwanan sa internasyunal na arena.

Ang obhetibong pang-ekonomiyang pundasyon na nagtulak sa proletaryado na konsentrahan ang pagkilos para sa sistematikong pagkuha ng mga reporma ay hindi na napigilang nawasak, nalantad ang pundamental na makauring mga antagonismo sa pagitan ng proletaryado at burgesya  at pinalala sila sa kanila mismong limitasyon. Sa pampulitikang antas, ang pinaka-makapangyarihang sektor ng burgesya sa bawat pambansang kapital ay iginiit ang sarili laban sa kanilang mga kauri at dahan-dahan na kinonsentra ang kapangyarihan sa kamay ng ehekutibo ng estado. Sa proseso ang Parlyamento ay naging sunud-sunuran na lamang sa mga desisyon ng ehekutibo. Pinanatili lamang ang pag-iral nito sa tanging layunin na pampulitikang mistipikasyon.

Nagwakas na ang pasulong na kapitalismo at nabuksan na ang panahon ng kanyang pagbulusok-pababa.

Ang ganitong pundamental na pagbabago ay ganap na bumago sa kondisyon kung saan nakibaka ang proletaryado. Tapos na ang panahon kung saan nakipagtawaran ang proletaryado sa loob ng Parlyamento para sa pag-unlad ng kanyang pamumuhay; nagwakas na ang panahon kung saan maari nitong samantalahin ang alitan ng umiiral na iba't-ibang paksyon ng burgesya para ‘isulong ang kanyang sariling interes'; naglaho na ang panahon kung saan ang pag-unlad ng kanyang kalagayan ay naging pampasigla sa kapitalistang pag-unlad; wala na ang panahon kung saan ang proletaryado ay makaasa pa na magtagumpay ang kanyang ‘minimum na programa'. Mula ngayon haharapin ng proletaryado ang sentralisado, sumasalahat at makapangyarihang estado na walang maibigay sa proletaryado kundi papalaking pagsasamantala at pagrekrut sa kanila bilang pambala ng kanyon sa inter-imperyalistang tunggalian. Mula ngayon, ang inderiktang paraan sa pampulitikang pakikibaka, ang pagtatangka na ipresyur ang kapitalistang estado at baguhin ang kanyang mga polisiya sa pamamagitan ng mga unyon at parlyamentaryong partido, ay babagsak lamang sa harap ng pangangailangan-para-mabuhay ng bawat pambansang kapital. Anumang programa para sa reporma ay naging hindi makakamit na utopya, at ang lahat ng paraan ng pakikibaka na umunlad para umangkop sa pasulong na kapitalismo ay hadlang na para sa proletaryong interes.

Ang Unang Digmaang Pandaigdig, na naging palatandaan ng pagpasok ng kapitalismo sa kanyang dekadenteng yugto, ay marahas na hinarap ang proletaryado at ang kanyang mga organisasyon sa ganitong alternatiba: ‘Digmaan o Rebolusyon'; ‘Sosyalismo o Barbarismo. Alinman sa dalawa, ilunsad ng proletaryado ang direkta, rebolusyonaryo, pangmasang pakikibaka , ibig sabihin, iwananan ang kanyang luma, di-angkop na mga porma ng pakikibaka at organisasyon, o susuko ito sa kapitalistang barbarismo.

Ang dating unyon at parlyamentaryong istruktura ng Ikalawang Internasyunal, tadtad ang kaibuturan ng repormismo, halos walang pag-alinlangan. Buong-buo itong pumanig sa kampo ng burgesya, at agad naging sarhentong tagarekrut para sa imperyalistang digmaan.

Sa panahon ng rebolusyonaryong pagsabog na yumanig sa Uropa sa kataposan ng digmaan bumuo mismo ang mga manggagawa ng bagong mga porma ng pakikibaka at organisasyon: ang mga pangmasang pakikibaka na organisado sa mga konseho ay unang lumitaw sa simula ng siglo sa pakikibaka ng batang proletaryong Ruso. At katabi ng burgesya at parlyamentaryong mga partido, nakatayo ang mga unyon.

Ang mga unyon ay nasanib sa kapitalistang estado

Magmula Unang Digmaang Pandaigdig, itinulak ng dekadenteng kapitalismo ang sangkatauhan sa mabangis at paulit-ulit na serye ng krisis, digmaan, at rekonstruksyon. Pinalakas ng seryeng ito ang umiiral na istorikal na kondisyon, na nagbigay imposibilidad sa anumang pagtatanggol sa proletaryong interes sa pamamagitan ng repormistang mga pakikibaka, at pinilit ang anumang organisasyon na ibatay ang sarili sa ganitong tereyn para maging instrumento ng burgesya na nasanib sa makinarya ng estado. Ang mga kondisyong ito ang nagbibigay imposibilidad sa mga reporma at pag-unlad ng totalitaryanismo ng estado.

Ang imposibilidad ng mga reporma

Para maharap kapwa ang lumalalang internasyunal na kompetisyon, at para mapunan ang hindi produktibong gastusin na lalong lumalaki tulad ng proporsyon ng paglalim ng mga kontradiksyon ng sistema, kailangang gamitin ng burgesya ang sumusunod na mga mekanismo:

  1. Panatilihin ang palaki ng palaking mala-halimaw na administratibo at pangpolis na makinarya ng estado.
  2. Mala-higanteng gastusing produksyong militar (hanggang 50 porsyento sa badyet ng estado sa mga bansa tulad ng Rusya o USA).
  3. Subsidyo ng estado sa parami ng paraming bilang ng mga sektor na naghirap sa malalang depisit.
  4. Palakihin ang gastusin sa promosyon, publisidad, at sa pangkalahatan sa ‘ikatlong' sektor  para tangkaing pigain ang sistema para mapunan ang gastusin sa pang-ekonomiyang gastusin na naging napakataas, naging salungatan at kahibangan.
  5. At panghuli, permanenteng napilitan ang kapital na palakihin ang pagsasamantala sa proletaryado lagpas sa limitasyong matiis ito para mapondohan ang lahat ng hindi produktibong gastusin na siyang katangian ng bumubulusok-pababa na kapitalismo.

Sa ganitong sitwasyon, ang burgesya na kahit anong pamimilit ng pinaka-militanteng pakikibaka ng manggagawa, ay hindi magawang ibigay ang anumang tunay na mga reporma.

Malinaw na sa nagdaang labinlimang taon lahat ng pakikibaka para sa pagtataas ng sahod ay nauwi sa wala. Sa pang-ekonomiyang tereyn, ang pagtaas ng sahod ay ninakaw lamang sa patuloy na pagtaas ng presyo. Ang napanalunang pagtaas ng sahod sa Hunyo 1936 sa Matignon sa Pransya (12 porsyento) ay naglaho sa loob ng anim na buwan (mula Septyembre 1936 hanggang Enero 1937 ang presyo ay tumaas ng 11 porsyento). Ganun din, alam nating lahat pagkatapos ng isang taon walang natira sa pagtaas na binigay sa Hunyo 1968 sa Grenella (matapos ang Mayo-Hunyo 1968 na pangyayari sa Pransya).

Magkatulad na penomenon ang makikita sa usapin ng kalagayan ng paggawa. Habang sa panahon ng pasulong na yugto ng kapitalismo ang haba ng paggawa sa isang linggo ay epektibong bumaba dahil sa presyur ng pakikibaka ng manggagawa (mula 1850 hanggang 1900 ang haba ng isang linggong paggawa ay bumaba mula 72 sa 64.5 oras sa Pransya, at mula 63 sa 55.3 oras sa Amerika), sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ang haba ng oras ay nanatiling pareho na walang aktwal na pagtaas (hindi pa kasama ang oras na inilaan sa byahe patungo sa pagawaan). Sa Mayo-Hunyo 1968 naobligang nanalo ulit ang manggagawang Pranses sa ‘tagumpay' na nakuha nito sa 1936 (ang 40-oras kada linggo sa 1936 ay naging 44.3 sa 1949 at 45.7    sa 1962!).

Ang panahon ng rekonstruksyon, na nagsimula sa 1945 matapos ang kahirapan sa krisis at digmaan, ay nagdala sa karamihan na maniwala na posible ang pag-unlad sa kalagayan ng pamumuhay at paggawa. Ang relatibong kasaganaan na natamasa ng kapital ang dahilan na parsyal na muling kunin ang mga walang trabaho at magbigay ng ilang kasigurohan sa pagtrabaho. Kahit saan ang mga tagapagtanggol ng sistema ay naniwala sa maaliwalas na bukas sa isang kamangha-manghang pag-unlad sa istandard ng pamumuhay sa industriyalisadong mga bansa. Pero ano ang realidad sa likod ng ganitong bantog na ‘kaunlaran' na nagdala sa ilang tao na igiit na naglaho na ang proletaryado - na winasak diumano sa tinatawag na ‘lipunan ng konsyumador'?

Pagtindi ng pagsasamantala

Ang nagdetermina sa kondisyon ng pamumuhay ng mga manggagawa ay pangunahin ang haba ng oras na kailangang magtrabaho sila at ang antas ng intensipikasyon ng pagsasamantala sa kanila. Sa mga aspetong ito walang makabuluhang pag-unlad sa kalagayan ng pamumuhay ng mga manggagawa sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo. Ang haba ng oras pagtrabaho ay opisyal na pinaiksi pero anumang pagbaba ay binawi sa sapilitang overtime at sa pagtaas ng oras pagbyahe: "Sa istriktong pang-ekonomiyang larangan ang sitwasyon ay walang kasing lubha kaysa ngayon...Sa maraming bansa ang pagtutol sa overtime ay kagyat na dahilan ng pagtanggal at kahit saan ang introduksyon sa tinatawag na ‘base rates of pay' na sinadyang mababa, at pabuya at bonuses batay sa produktibidsad, atbp...ay ‘boluntaryong' pinilit ng mga manggagawa ang sarili na magtrabaho ng sampu o labindalawang oras kada araw...Sa usapin ng pinaka-maliwanag na aspeto ng pagsasamantala -produktibidad bawat tao bawat oras - nasadlak ang proletaryado sa isang teribleng sitwasyon. Ang produksyon na kinuha sa kanya bawat araw ay pataas ng pataas. Una, kinuha ng teknikal na inobasyon sa manggagawa ang anumang mapanlikhang interbensyon ng kanyang paggawa, sinukat ang kanyang paggawa bawat segundo, at ginawa siyang buhay na robot katulad ng mga makina. Pagkatapos, sa pag-aaral sa oras at galaw, ang kagimbal-gimbal at nakakasukang bitag ay pumilit sa tao na paulit-ulit na magtrabaho gamit ang parehong instrumento at sa panahon ng unipormadong haba ng panahon. Panghuli, ang disiplina ng bawat pagawaan ay umabot sa suspensyon sa trabaho kahit ang pagsindi ng sigarilyo o anumang napakaliit na bagay. Ang produktong nakukuha mula sa bawat tao sa ganitong paraan ay napakalaki, sa parehong proporsyon, ang pisikal at mental na pagkasaid ng manggagawa", (G. Munis, ‘Unions against the Revolution', in Internationalism no. 3).

Pagtaas ng kapasidad na makabili

Ang naturang pagtaas, na lalong pinalaki ng mga umiidolo sa kapitalismo, ay simpleng pandaraya. Sa pangkalahatan, ang pagtaas ng kapasidad na makabili ay nagkahulugan ng makabili ng telebisyon, sasakyan, at ‘kaginhawaan' sa elektrikal na mga gamit. Pero ang ganitong pagtaas ay minimum na kapital lamang na pwersadong binigay para panatilihin ang pagsasamantala sa ilalim ng kalagayan ng modernong pamumuhay. Ang pinakamahusay na halimbawa nito ay ang telebisyon. Maliban sa isa sa pinakamalungkot na paraan para malimutan ng manggagawa ang kanyang labis na kapaguran sa natitirang tatlo o apat na oras matapos ang buong araw na pagtrabaho, ang telebisyon ay isa ring epektibong ideolohikal na sandata at matagal na itong kinikilala na ganito. Kung ayaw ng mga manggagawa ng telebisyon dahil napakamahal nito, ibibigay ito ng kapital ng libre. Ang mga sasakyan at iba pang mga gamit na nakatitipid-ng-paggawa ay mga paraan para ma-maksimisa ang ‘libreng' oras ng manggagawa para muli siyang makatrabaho ayon sa ritmo ng buhay kung saan lalupa siyang pinapagod ng kapital. Ang naturang mga gamit ay kasinghalaga ng may bayad na holidays para sa proletaryado para muling sisigla mula sa isang taon ng di-makataong paggawa. Lahat ng mga ganitong bagay na inilarawang luho ay simpleng kailangang minimum na rekisito sa modernong panahon.

Ang masarap pakinggan na asersyon ng mga tagapagtanggol ng kapital ay hindi maitago ang realidad na nararamdaman ng mga manggagawa araw-araw ng ilang dekada, na kailangang pababain ng kapitalismo ang kanilang kalagayan sa pamumuhay. Sa harap ng ganitong sitwasyon at sa harap ng sistematikong kabiguan ng mga pakikibaka para sa tunay na mga reporma, ano pa ang papel ng mga unyon? Para sa mga unyon na kilalanin ang tunay na sitwasyon ay nagkahulugan na kilalanin ang kanilang sariling kainutilan at kanilang sariling pagkawasak.

Kaya para makaligtas, dapat maging ‘tagapag-aliw' sila sa uring manggagawa katulad sa simbahan ilang siglo na ang nagdaan para sa mga magsasaka. Ngayon, habang hindi sila nangako ng langit, nag-imbento sila ng mga ‘tagumpay' kung saan ito ay isa lamang kabiguan. Nagsasalita sila ng pagkontrol ng manggagawa habang ang mayroon lamang ay pagpapalakas ng pagsasamantala, at ginawa nilang mapayapang demonstrasyon ang anumang pakikibaka ng manggagawa. Gaya ng simbahan sa Lumang Panahon, kumikilos ang mga unyon ngayon bilang tagapanguna ng nagharing uri sa loob ng pinagsamantalahang uri.

Sa panahon ngayon nakikita natin ang umuunlad na tunggalian sa pagitan ng mga kapitalista sa loob ng bawat bansa at sa pagitan ng iba't-ibang paksyon ng pandaigdigang kapital. Lumitaw din ang mga tunggalian sa pagitan ng antagonistikong mga uri. At sa pangkalahatan nakikita natin ang paglala ng pangkalahatang tunggalian sa pagitan ng pag-unlad ng produktibong pwersa at sa panlipunang balangkas na pinaglumaan nila. Ang kanyang sariling mekanismo ang nagdala sa dekadenteng kapitalismo sa kanyang dis-intergrasyon sa bawat larangan. At, tulad sa kaso ng dekadenteng yugto sa lipunang alipin at pyudal, ang totalitaryan na kapangyarihan ng estado sa pakikialam sa bawat antas ng lipunan - kinontrol ang lahat - naging esensyal na salik sa pagmintina sa luma at naaagnas na panlipunang edipisyo.

Kung sa panahon ng masaganang mga taon sa 19 siglo, posible pa ang ‘malayang kalakalan' at ‘walang interbensyon' sa ekonomiya, sa kanyang dekadenteng yugto pinaunlad ng kapital ang mas malakas na estado para ikoordina at direktang kontrolin ang bawat aspeto ng buhay panlipunan at higit sa lahat kontrolin ang panlipunang mga relasyon sa pagitan ng mga uri.

Nakikita ang lumalaking papel ng estado sa ekonomiya magmula Unang Digmaang Pandaigdig, sa pagdami ng mga batas na komukontrol sa relasyon sa pagitan ng kapital at paggawa, sa paglikha ng makipot na puwang sa ‘legalidad' kung saan itinali at binaog ang proletaryong pakikibaka. Ang mga batas na ito ay maaring sa diktadurang porma ng mga rehimeng Stalinista o pasista, o sa mas pino - pero kasing epektibo - na mga porma ng tinatawag na ‘demokratikong' mga rehimen. Pero anumang balatkayo ang gamitin nila, lilitaw na ang mga batas na ito ay isang ideyal na makinarya para pigilan ang mga pakikibaka ng uring manggagawa.

Sa kasalukuyang istorikal na kondisyon, anumang organisasyon ng unyon ay napilitan batay sa katangian ng kanyang papel na maghahanap ng legalidad. Lagi itong napailalim sa presyur. Ang naturang presyur ang nagtransporma sa unyon bilang daanan ng estado para sa laro na para lamang sa kanya. Ang laro ay gawing katanggap-tanggap ang kapitalistang mga batas sa mga manggagawa. Ang kapangyarihan ng integrasyon na hawak ng makinarya ng estado sa ilalim ng totalitaryanismo ng dekadenteng kapitalismo ay matatalo lamang sa direktang rebolusyonaryong aksyon laban sa estado mismo. Ang mga unyon, na walang kakayahan sa ganitong tereyn, ay walang rekurso laban sa estado.

Ang integrasyon ng mga unyon sa estado kadalasan ay makikita sa hayagan at direktang paraan. Opisyal sila na naging bahagi ng makinarya ng estado at sa maraming kaso ang unyonisasyon ng mga manggagawa ay inoobliga ng batas. Ito ang nangyari sa mga bansa na lumitaw mula sa mga ‘pakikibaka para sa pambansang pagpapalaya', mga bansa na nagpakita ng pinaka-ulyaning porma ng dekadenteng kapitalismo. Ito rin ang nangyari sa tinatawag na mga rehimeng pasista o ‘sosyalista'.

Sa ‘demokratikong' mga rehimen - sa partikular ang mga unyon na may kaugnayan sa mga oposisyon na partidong pulitikal (o kailangan nilang maging sekreto) - ang integrasyon sa makinarya ng estado ay hindi masyado hayag. Pero ang katotohanan na ang mga unyon ay tinanggap ang balangkas ng legalidad ng estado (o tangkaing tanggapin sila nito, tulad sa kaso ng mga sekretong unyon sa Espanya) ay nagkahulugan na nasanib sila sa baitang ng makinarya ng estado. Oposisyon sa pagitan ng iba't-ibang mga paksyon ng burges na pampulitikang makinarya ay nagsilbi lamang na mabigyan ang mga unyong ito ng maskara ng militansya, kahit sa pananalita lang, na nagpahintulot sa kanila na lilitaw na ‘organisasyon ng mga manggagawa'.

Ang pagsanib ginawa man sa marahas na paraan, o ginawa sa pamamagitan ng partisipasyon ng mga unyon sa burges na pampulitikang komedya, hindi maiwasang nasanib ang mga unyon sa estado sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo. Sa punto na hindi na makairal ang mga unyon bilang organisasyon ng manggagawa dahil sa imposibilidad na magampanan ang kanilang orihinal na tungkulin, lumikha ang dekadenteng kapitalismo sa loob ng estado ng maraming tungkulin na perpektong angkop sa mga unyon: pagpigil sa uring manggagawa, pangasiwa sa pagbenta ng lakas-paggawa, pagkontrol at pagpakalma sa mga tunggalian sa pagitan ng kapital at paggawa, atbp. Kaya nakita natin sa unang bahagi ng teksto na kadalsan ang estado ay lumilikha ng mga unyon, pinagtanggol sila at binibigyan ng subsidyo, dahil nasa baitang lamang sila sa makinarya, na manatili ang mga unyon sa mundo kung saan imposible na ang kanilang orihinal na papel.

Mga unyon: polis ng estado sa mga pagawaan

Sa mga pagawaan at sa pagsabog ng makauring pakikibaka ang lugar na ang mga unyon ay napakahalaga sa kapitalistang estado. Nakalubog sa loob ng rebolusyonaryong uri, nasa pinakamahusay silang posisyon para pakalmahin, hatiin ang anumang rebolusyonaryong tendensya ng uri. Sa mga bansa kung saan umiiral ang lumang tradisyon ng unyonismo, bihasa na sila sa ganitong usapin.

Ang mayor na kahinaan ng anumang pinagsamantalahang uri ay kakulangan ng tiwala sa sarili. Lahat sa makauring lipunan ay kontrolado kaya nalagay sa isipan ng pinagsamantalahang uri ang ideya na hindi maiwasan ang kanilang kalagayan at inutil sila na ibagsak ang nagharing sistema. Ang unyonismo - na walang maibigay na kinabukasan sa uri liban sa ilusyon ng kaginhawaan sa kanyang pinagsamantalahang kalagayan, na permanenteng nagsasabi sa uri na ang makauring pakikibaka ay isang ‘teribleng sakripisyo para sa mga manggagawa', na ginawang tanging layunin ang negosasyon sa pakikibaka, na umaawit ng papuri sa ideyal na ‘mabuting manggagawa' na ama ng kanyang pamilya at responsable at seryoso sa kanyang trabaho - ay isa sa pinakamahusay na tagalako ng burges na ideolohiya sa loob ng uring manggagawa. Nagsaboy ang mga unyon ng diwa ng demoralisasyon at sariling pagkawasak, ang ganap na salungat sa militanteng diwa ng rebolusyonaryong uri.

Nangunguna ang mga unyon sa paghati sa anumang makauring pakikibaka sa pamamagitan ng pagbilanggo nito sa loob ng lubusang hindi epektibong mga porma ng pakikibaka (welga sa loob lamang ng ilang oras, ‘araw ng pagkilos', slow-down, atbp.) at sa paghiwalay ng anumang proletaryong pakikibaka sa bawat shop-floor, bawat pagawaan at bawat sektor. Pinakabihasa ang mga unyon na pigilan sa anumang paraan ang unipikasyon at paglawak ng makauring pakikibaka.

Panghuli, nang ang mga rebolusyonaryong elemento sa pagawaan ay kumalas sa lahat ng ito sa pamamagitan sa pagkwestyon sa mga unyon at sa kanilang aktibidad, ang burukrasya ng unyon ay gumanap ng mabuting papel bilang polis, nagsagawa ng pisikal na panunupil kung posible at sa ibang okasyon nagsagawa ng paninira sa pamamagitan ng pagtawag sa mga manggagawa na ahente probokador ng gobyerno, ahente ng CIA, atbp bilang tapat na tagabantay sa sistema.

Napakaraming libro ang maaring isulat sa maraming iba't-ibang paraang ginamit ang mga unyon para isabotahe ang mga pakikibaka. Sapat na ang magkwento sa mga pangyayari sa nagdaang mga dekada, pero hindi iyan ang layunin natin dito. Ang importanteng punto ay maunawaan bakit kumikilos ang mga unyon ng ganito, paano labanan ang bilangguan ng mga unyon, at higit sa lahat ano ang dapat hindi gawin.

Rebolusyonaryong sindikalismo

Kung tanggapin natin na ang kawalang kapasidad ng mga unyon na kumalas mula sa balangkas ng repormistang pakikibaka na nagdala sa kanila sa integrasyon sa burges na estado, paano natin unawain ang ideya na baka mayroong porma ng unyonismo na dahil may rebolusyonaryong layunin ay makaiwas na masanib sa estado? Ito mismo ang sinubukang gawin ng mga anarko-sindikalista mula pa sa simula ng siglong ito sa kanilang rebolusyonaryong sindikalismo.

Ang rebolusyonaryong sindikalismo ay reaksyon laban sa parlyamentaryong pagkabulok at repormismo ng mga unyon. Isa din itong pagpahayag, sa parsyal na paraan, sa tunay na tendensya sa loob ng kilusang manggagawa. Pero para malabanan ang parlyamentarismo, muling hinahawakan ng rebolusyonaryong sindikalismo ang lumang anarkistang ideya, na matinding nilabanan ni Marx, ang pagtaguyod sa pagtakwil sa pampulitikang pakikibaka, na nakikita sa kanya bilang pinanggalingan ng lahat ng repormistang pagkabulok. Sa kanyang pagsisikap na maging ‘di-pulitikal' muli itong sumama sa kanyang repormistang mga kaaway, na sa nakita natin pinagtanggol ang di-pulitikal na unyonismo, subalit sa ibang punto-de-bista. Ang sindikalismo at parlyamentarismo ay bahagi at kabilang sa isang porma ng pakikibaka na naaayon sa isang partikular na istorikal na yugto. Ang pagtakwil sa isa pero hindi ang isa pa ay hindi maiwasang mapunta sa kawalang patutunguhan.

Sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ang rebolusyonaryong pakikibaka ay hindi magkahugis sa unyonismo. Ang rebolusyonaryong pakikibaka ay pangmasa, malawakan, at direktang pakikibaka na hindi maaring bumalik sa balat ng isang organisasyonng itinayo para sa layuning permanente, at sistematikong pakikibaka para sa mga reporma, laluna dahil imposible na ang mga reporma. Dapat umangkop ang rebolusyonaryong sindikalismo sa pulitika para mapanatili ang unyon (at sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ay napunta sa kampo ng kapital) o lulusawin nito ang sarili bilang sindikalistang organisasyon para maisanib ang sarili sa rebolusyonaryong pakikibaka, o maglaho sa lipunan. Sa USA, naglaho ang IWW. Sa Pransya at Espanya, sa kabila ng matinding pagtutol, nahulog ang rebolusyonaryong sindikalismo, una sa paglahok sa imperyalistang digmaan at ikalawa sa partisipasyon sa gobyerno ng burges na Republika sa panahon ng Digmaang-Sibil sa Espanya.[1]

Sa lahat ng mga kaso, pinakita lamang ng karanasan ng rebolusyonaryong sindikalismo ang isang bagay: ang imposibilidad ng pagtatayo ng rebolusyonaryong unyonismo sa dekadenteng kapitalismo. Ibig sabihin sa imposibilidad ng pagtatayo ng tunay na unyon ng manggagawa.



[1] Ang Kastilang CNT, ang tanging halimbawa ng organisasyong unyon na nagtangka ng maraming beses na marealisa ang kanyang maksimum na programa, ang "panlipunang rebolusyon" (sa 1933 at 1934), matapos ang mga anarkista sa Iberian Anarchist Federa­tion (FAI) ay naglunsad ng matinding pakikibaka sa loob nito. Sa panahon ng diktadura ni Primo de Rivera, ang CNT, sa kabila ng kanyang ‘rebolusyonaryong apolitismo', ay nakipag-ugnayan sa lahat ng klase ng konspirador, tulad ni Macia, ang Republican Alliance, at iba pang mga elementong oposisyon.

Sa Hulyo 1927 itinayo ang FAI. Ang kanyang kasapian, itinakwil ang anumang taktikal na kompromiso, ay nagtangkang makabig ang CNT para marealisa ang panlipunang rebolusyon. Ang FAI ay naging sentro ng mga tumutol sa repormistang oryentasyon ng anarko-sindikalismo.

Sa Pambansang Kongreso sa 1930 nagtunggali ang dalawang tendensya. Sa isang banda, nariyan ang mga lider ng CNT, na nagdidiin higit sa lahat sa unyonismo ng CNT, at naghain ng alyansa sa ibang mga grupo at praksyon para maitayo ang Republika; sa kabilang banda tumindig ang mga ‘purista' ng FAI na gumigiit sa anarkismo ng Konpederasyon, itinakwil ang lahat ng kompromiso. Ang huli ang nanalo sa panahong iyon: pinalitan ang mga dating lider sa kanilang posisyon, pinaalis ang kanilang praksyon sa CNT. (Ang mga ‘trentistes' ay nag-organisa ng kanilang sariling mga unyon). Ito ang dahilan kung bakit hindi lumahok ang CNT sa binhi ng Prente Popular sa 1930.

Ang CNT, sa ilalim ng impluwensya ng FAI na komitido din sa ‘di-pulitikal' na linya, nagtangka hanggang 1936 na gamitin ang pangkalahatang welga bilang paghahanda sa insureksyon. Napahina dahil sa panunupil at nademoralisa sa sunod-sunod na kabiguan, nagbayad ang CNT dahil sa paniniwala sa posibilidad ng rebolusyonaryong unyonismo. Sa Kongreso sa 1935 bumalik ang mga ‘trentistes', habang pumasok sa lahat ng klase ng alyansa sa burgesya. Ang pagtangkang maka-Kanang insureksyon sa 18 Hulyo 1936 at ang proletaryong pag-alsa sa 19 ay bumasag sa maskara ng organisasyon. Umakyat sa kapangyarihan ang pwersa ng ‘mga manggagawa' sa pamumuno ng CNT at ng FAI. Sa Catalonia, sa kanyang balwarte, naging bahagi ang CNT sa Committee of Anti-Fascist Militias - na nasa hangganan mismo ng ‘Gobierno de la Generalidad'; pagkatapos pumasok ito sa huli, kaya nabigyan ito ng palamuti ng uring manggagawa na kailangang-kailangan nito. Nagtagumpay ang sindikalistang apolitismo! Ang mga ‘purista' ng FAI ay hindi nagtagal ay tinanggap ang mga posisyong ministeryal sa Republika na tinutulan nila noon.

Itong mga tagapagtaguyod ng ‘anti-awtoritaryan' ng ‘di-pulitikal na panlipunang rebolusyon', na kumikilos sa ngalan ng banal na moral na mga prinsipyo, ay hindi naintindihan ang pangangailangan sa pagwasak sa makinarya ng estado bilang pampulitikang pakikibaka laban sa kanyang makauring kaaway, ang burgesya.

Habang pinagtanggol ang ilang mga rebolusyonaryong prinsipyo (anti-prontismo, anti-parlyamentarismo) sa ngalan ng ideolohikal na pagkadalisay, hindi nila binigyang halaga ang paglabag sa mga prinsipyong ito sa ilalim ng panggigipit ng mga pangyayari, hangga't nanatiling ‘dalisay' ang ideolohiya. Kaya nakipag-alyado mismo ang CNT sa burges na mga partido, lumahok sa gobyerno ng burges na Republika, at pumayag na masakerin ang proletaryado sa Barcelona sa 1937 para hindi madisturbo ang ‘pagkakaisa' ng anti-pasistang prente. Sa madaling sabi pinatunayan nila ang halatang-halata ngayon: ang apolitisismo, ang pagtakwil sa makauring hangganan na malinaw na pampulitikang mga prinsipyo, ay burgesya lamang ang makinabang.

Matapos ang 1936, ang polisiya ng CNT na anti-pasistang pagkakaisa ang dahilan na pumapel ito katulad ng ibang repormistang mga unyon: kinukontrol ang uring manggagawa para magsilbi sa kapital. Sa kabila ng pagiging tapat ng kanyang mga militante, ang ‘di-pulitikal' na organisasyon ay sumanib sa hanay ng burgesya.

Ang dumanas ng napakatinding pakikibaka at nagsakripisyo ng napakaraming rebolusyonaryong militante, at nauwi lamang sa pagkamit ng ministeryal na mga posisyon sa Republika ay nakakalungkot na kapalaran ng ‘rebolusyonaryong di-pulitikal na sindikalismo'.

Sa pakipag-alyansa sa mismong mga pwersa na walang alinlangang bumaril sa mga rebolusyonaryong manggagawa (karamihan sa kanila ay kanyang sariling mga militante) inilibing ng CNT ang anarko-sindikalismo sa basurahan ng kasaysayan, katabi ng parlyamentaryong mga partido, mga repormistang unyon, mga Trotskyista, at ang mga Stalinista.

Ang kaliwa at mga unyon

Sa loob ng mundo ng unyonismo may umiiral na ‘kritikal' na kampo: ang mga kaliwa. Nagpasimuno sa pangunahing mga pagkakamali ng Ikatlong Internasyunal, pinagtanggol nila ngayon ang taktikal na paglahok at pagsuporta sa unyonismo - habang pinupuna din ang ‘pagkakamali' ng mga unyon. Pero kinikilala ng Kaliwa ang mga unyon bilang organisasyon ng mga manggagawa, kung saan may tungkulin silang ‘tanggalin ang burukratismo' sa pamamagitan ng pag-agaw sa liderato.

May dalawahang papel ba ang mga unyon?

Para bigyang katwiran ang kanilang ‘kritikal' na suporta sa unyon, ang kaliwang tendensya ay nagpahayag ng ideya na ang mga unyon ay may dalawahang papel: sa panahon ng ‘panlipunang katahimikan' kung saan walang mahalagang mga pakikibaka, pinagtanggol ng mga unyon ang uring manggagawa laban sa mga kapitalista; sa panahon ng panlipunang pakikibaka, pinagtanggol nila ang mga kapitalista laban sa uring manggagawa. Ang mga unyon ay ‘laban sa rebolusyon' pero hindi ‘laban sa uring manggagawa'. Ang pangatwirang ito ay isang patagong paraan para pagtibayin ang paniniwala sa mga unyon habang nagbibigay ng impresyon na laban sa kanila. Pinagkatiwalaan ang mga unyon pero itinakwil sila. Halimbawa, ito ang posisyon ng grupong Pouvoir Ouvrier sa Mayo 1968 sa Pransya, na iginiit sa kanilang pampulitikang plataporma na: "Sa kasalukuyang panahon, sa halos lahat ng mga kapitalistang bansa, ang mga unyon ay gumagampan ng dalawahang papel: - pinagtanggol nila ang kagyat na interes ng sahurang manggagawa laban sa mga kapitalista; pinagtanggol nila ang kapitalistang lipunan na tinatanggap nila, laban sa anumang makauring kilusan na nagbibigay pahirap dito", (Pouvoir Ouvrier, no. 90, May 1968).

Ang ideyang ito ay kasinglinaw tulad ng ang pulis ay nagtatanggol sa interes ng mga manggagawa kung iniligtas sila mula sa pagkalunod sa dagat, at hindi na nagtatanggol sa kanila ng paluin sila panahon ng welga (ibig sabihin nagsisilbi sa interes ng mga kapitalista).

Ang makauring katangian ng isang organisasyon ay hindi itinakda sa kanyang aktitud sa panahon ng panlipunang katahimikan, kung saan pasibo ang proletaryado, pumapailalim sa ekonomiya at ideolohiya sa kapangyarihan ng burgesya. Sa panahon ng hayagang komprontasyon ng mga uri kailangang husgahan ang makauring katangian ng isang organisasyon.

Naging maliwanag ang papel ng mga unyon sa panahon ng malawakang makauring pakikibaka, nakikita sila na humahadlang sa ugnayan ng mga manggagawa sa iba't-ibang pagawaan, pinalsipika ang mga kahilingan ng mga manggagawa, gumamit ng kasinungalingan at paninira para bumalik sa trabaho ang mga manggagawa, sinabihan sila na sa ibang mga pagawaan na nakibaka ‘bumalik na ang mga manggagawa' at hindi nila kayang ‘magpatuloy na mag-isa'. Naging malinaw ang papel ng mga unyon ng gumampan sila bilang taga-buwag ng welga. Sa panahong iyon lumitaw ang kanilang makauring katangian na kasinglinaw ng sikat ng araw. Ang depensibang komedya na araw-araw nilang ginawa sa panahon ng panlipunang katahimikan, na inilagay ang sarili bilang tagapagtanggol ng uri sa moro-morong kolektibong pakipagtawaran, maingat na paglapat sa karapatang magtrabaho, at ang buong hanay ng patakaran sa pagsasamantala sa paggawa, ay hindi gumawa sa kanila bilang kinatawan ng uri laban sa kapital, kundi naging tagapangasiwa sila ng kapital na responsable sa araw-araw na pagsasamantala sa loob ng uring manggagawa. Ang luha-ng-buwaya ng mga unyon sa pinakamasahol na pang-aabuso ng kapital (‘isang oras na protesta-welga', pagkatali sa problema ng indibidwal na manggagawa sa pagawaan, lahat ng ‘maliliit na tungkulin') ay ang pundasyon kung saan nakasandal ang opisyal na alamat na ang mga unyon ay para sa interes ng uring manggagawa. Ang alamat na ito ang pinaniwalaan ng Kaliwa sa kanilang ‘krtirikal' na paraan, pero ito talaga ay kinakailangang kondisyon para mapigilan ng unyon ang tunay na pagsabog ng makauring pakikibaka.

Gaya ng kailangang isalba ng polis ang nalulunod na tao at pangasiwaan ang trapiko para mabigyang katwiran ang kanilang pag-iral kung dumating ang panahon na supilin ang pakikibaka ng manggagawa sa ngalan ng ‘pampublikong interes', kailangan din ng unyon na gumampan bilang ‘tagapangalaga' sa mga manggagawa at kumilos bilang balbula sa loob ng uri para kung darating ang panahon ng tunay na pakikibaka nasa mas magandang posisyon sila na gumanap bilang tagaharang at tagasupil sa ngalan ng interes ng manggagawa.

Pagsabotahe sa pakikibaka ng manggagawa at opisyal na kinatawan ng mga manggagawa sa loob ng balangkas ng kapitalistang pagsasamantala ay hindi magkaibang mga bagay - o nagsalungatang - mga tungkulin ng mga unyon sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo. Ang dalawa ay parehong mga aspeto ng isa at parehong anti-proletaryong tungkulin.

Ang burukratisasyon ng mga unyon at ang ilusyon na maagaw silang muli

Isa pang argumento na paulit-ulit na ginamit ng mga Kaliwa para mabigyang katwiran ang kanilang ‘kritikal' na suporta at partisipasyon sa mga unyon, ay ipakita na ang unyon bilang organisasyon ay mahalagang organisasyon sa pakikibaka ng manggagawa, pero naligaw lamang ng landas dahil sa burukratisasyon at ‘masamang pamunuan'. Kaya para sa mga kaliwa ang usapin ay ‘muling pag-agaw' sa mga unyon sa pamamagitan ng paggawa sa kanila na mas demokratiko (kahilingan sa karapatang magpaksyon) at sa pagpalit sa ‘tiwaling liderato' sa tuktok ng tunay na mga lider ng manggagawa.

Sa halip na tingnan ang burukrasya at ‘masamang' mga lider na hindi maiwasang produkto ng kapitalistang katangian ng mga unyon, ang mga tao na kumapit sa naturang mga ilusyon ay tiningnan sila kapwa bilang dahilan ng mga ‘pagkakamali' at ‘pagtraydor' ng mga unyon.

Ang burukratisasyon ng organisasyon ay hindi nagmula sa kapangyarihang magdesisyon ng kanyang mga sentral na organo. Kabaliktaran sa iniisip ng mga anarkista, ang sentralisasyon ay hindi parehas sa burukratisasyon. Kabaliktaran, sa organisasyon na pinasigla ng kamulatan, sa marubdob na aktibidad ng bawat isa ng kanyang mga kasapi, ang sentralisasyon ang pinakamahusay na paraan para mahimok ang partisipasyon ng bawat kasapi sa buhay ng organisasyon. Ang katangian ng burukrasya ay ang buhay ng organisasyon ay hindi na nakaugat sa aktibidad ng kanyang kasapian kundi sa artipisyal at pormalistiko na pinatupad ng kanyang ‘bureaux', sa kanyang sentral na mga organo, wala ng iba pa.

Kung ang naturang penomenon ay komon sa lahat ng mga unyon sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ito ay hindi dahil sa pagiging ‘masama' ng mga lider ng unyon; o ang burukratisasyon ay isang hindi maipaliwanag na misteryo. Kung sumakop man ang burukrasya sa mga unyon ito ay dahil ang mga manggagawa ay hindi na sumusuporta sa anumang buhay o pasyon sa mga organisasyon na hindi na kanila. Ang kawalang interes ng mga manggagawa sa buhay-unyon ay hindi, gaya ng iniisip ng mga kaliwa, patunay ng mababang kamulutan ng mga manggagawa. Kabaliktaran, ito ay ekspresyon ng kamulatang pagsang-ayon sa loob ng uring manggagawa sa kawalang kapasidad ng mga unyon na ipagtanggol ang kanilang interes at maging ang kamulatan na ang mga unyon ay nasa panig na ng makauring kaaway.

Ang relasyon sa pagitan ng mga manggagawa at unyon ay hindi ng isang uri sa kanyang makauring instrumento. Kadalasan ito ay relasyon sa pagitan ng indibidwal na may indibidwal na mga problema at serbisyong pangkagalingan (‘na alam paano makipag-usap sa mga kapitalista'). Burukratiko ang mga unyon dahil wala at hindi magkaroon ng proletaryong diwa sa kanila.

Ang mga kaliwa sa loob ng mga unyon ay nagbigay ng tungkulin sa sarili (liban pa sa iba) na muling pasiglahin ang buhay-unyon. Nagtagumpay lamang sila na mademoralisa at umalis ang kabataang militanteng unyonista na sa simula ay naniwala sa unyon, (maliban kung naging ‘kapanalig' na rin siya). Ang tanging nakamit lamang ng kaliwa ay paatrasin ang kamulatan ng uri sa kapitalistang katangian ng mga organisasyong ito. Ang Leif-motif na binubuga ng mga kaliwa: "ito ay masamang organisasyon ng mga manggagawa, pero organisasyon pa rin ng mga manggagawa" ay pinakamagaling na depensa ng mga unyon sa harap ng lumalaking pagdududa ng mga manggagawa sa kanila. Ang mga burukrata sa unyon ay natagpuan sa mga ‘panatiko' na komitido sa ‘positibong kritisismo' sa mga unyon ang pinakamagaling na alyado at itinanghal sa mga manggagawa na ‘naligaw sa anti-unyonismo'.

Hinggil sa taktika sa ‘muling pag-agaw' sa liderato ng mga unyon para gawin silang  tunay na organisasyon ng uri, na simpleng nagbigay-diin sa parehong makitid na pananaw, ay hindi lang simpleng balatkayo sa marahas na burukratisasyon. Ang anti-manggagawang aksyon ng mga unyon ay hindi usapin ng mabuti at masamang mga lider. Hindi aksidente na sa mahigit limampung taon ang mga unyon ay palaging may masamang mga lider.

Hindi dahil sa masamang liderato na ang mga unyon ay hindi lumahok sa tunay na pakikibaka ng uring manggagawa; kabaliktaran, ito ay dahil ang mga unyon bilang organisasyon, ay wala ng kakayahang paglingkuran ang pangangailangan ng makauring pakikibaka kaya naging masama ang kanilang mga lider. Gaya ng pagtingin ni Pannekoek: "Ang paulit-ulit na sinabi ni Marx at Lenin hinggil sa estado, sa kabila ng pag-iral ng pormal na demokrasya hindi ito magagamit bilang instrumento ng proletaryong rebolusyon, ay ganun din sa mga unyon. Ang kanilang kontra-rebolusyonaryong pwersa ay hindi maaring tanggalin o kontrolin sa pamamagitan ng pagpalit ng liderato, sa pamamagitan ng pagpalit sa reaksyonaryong mga lider ng mga tao sa ‘kaliwa' o ng mga ‘rebolusyonaryo'. Ang porma mismo ng organisasyon ang siyang dahilan ng kawalang kapangyarihan ng masa at pumipigil sa kanila na gamitin ito bilang instrumento ng kanilang sariling determinasyon", (Pannekoek).

Ang laman at porma ng pakikibaka ng manggagawa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo

Laman

Dahil sa hayagang anti-manggagawang papel ng mga unyon, dumarami ang mga wildcat strikes, mga welga laban sa mga unyon saan mang dako. Pinahayag nila sa praktika ang antagonismo ng proletaryado sa mga unyon at pinakita ng mas malinaw ang kamulatan sa loob ng uri sa kapitalistang katangian ng mga organisasyong ito. Pero ano ang laman ng naturang mga welga? Ang katotohanan na hindi na kayang magbigay ng kapitalismo ng anumang tunay na kaginhawaan sa mapagsamantalang kalagayan ay pinababa ang proletaryong pakikibaka sa depensibang pakikibaka laban sa permanenteng atake ng kapital sa istandard ng pamumuhay ng mga manggagawa. Ang mga halimbawa sa 1936 at 1968 sa Pransya ay nagpakita paano binawi kaagad ng kapital ang anumang konsesyon na nakuha ng malawakang pakikibaka ng uri. Pero ang 1936 at 1968 ay sitwasyon kung saan ang pagtaas sa sahod ay sinundan ng pagtaas ng presyo; sa parehong mga kaso sila ay eksepsiyon sa lumalakas na malawakang pakikibaka. Ang normal na kalakaran ng kapitalismo ngayon ay hindi ang pagtaas ng presyo ay sumunod sa pagtaas ng sahod kundi ang kabaliktaran. Hindi ito usapin ng kapital na laging naghahabol sa nakuha ng manggagawa sa kanya, kundi ang manggagawa ang laging nagsisikap labanan ang anumang intensipikasyon ng pagsasamantala.

Ang laman ng pakikibaka ng manggagawa sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ay hindi mismong ito ay depensibang pakikibaka (ito ang komon na katangian ng proletaryong pakikibaka magmula ng unang nilabanan ng mga manggagawa ang nagsasamantala sa kanila), kundi unang-una na ang mga pakikibaka ay depensiba na walang anumang pag-asa sa tunay na tagumpay gaya ng nangyari sa 19 siglo at pangalawa ang katotohanan na ang pakikibaka ng manggagawa ay agad inilagay sa harapan ang usapin ng pag-iral mismo ng mapagsamantalang sistema (i.e. ang kanilang tendensya na maging rebolusyonaryo).

Ang paglaban ng manggagawa sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo ay hindi na makaligtas sa dalawang alternatiba. Dahil sa pagsisikap ng sistema na iligtas ang sarili, tanggapin ng proletaryado na itali ang kanyang pakikibaka sa lubusang ekonomiyang tereyn, na magbunga sa kawalang patutunguhan sa kanilang pakikibaka dahil hindi na makapagbigay ang kapitalismo ng anumang makabuluhang reporma, o kailangang igiit ng manggagawa ang sariling kapangyarihan. Kung tanggapin ng manggagawa ang unang alternatiba, ang naturang kawalang patutunguhan ay magbunga ng pinakamahusay na kondisyon kung saan maipataw ng burgesya ang kanyang pangunahing sandata laban sa pakikibaka ng uring manggagawa. Ang mga sandatang ito ay ang ekonomismo, makitid na lokalismo, ilusyon sa pangangasiwa-sa-sarili, atbp. Ang mga mistipikasyong ito ay laging nauuwi sa pagkatalo at demoralisasyon. Pero kung hawakan ng proletaryado ang pangalawang alternatiba, kagyat na lagpasan nito ang lubusang pang-ekonomiyang balangkas sa kanyang pakikibaka at maipakita ang kanyang pampulitikang katangian sa pamamagitan ng pagpapaunlad ng makauring pagkakaisa at harapin ang batayan mismo ng burges na legalidad, na magsimula sa kinatawan ng estado sa loob ng pagawaan: ang mga unyon.

Wala ng anumang pampulitikang konsilyasyon sa pagitan ng kapital at paggawa. Ang kanilang pundamental na antagonismo sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo, ay umabot na sa kasukdulan. Kaya anumang tunay na makauring pakikibaka ay kailangang hindi maiwasan at kagyat na gawin mismong pulitikal at rebolusyonaryong pakikibaka. Ang rebolusyonaryong laman ng pakikibaka ay sasabog sa malaki o mababang antas depende kung ang pakikibaka ay tugon sa lumalalim na krisis at kung ang pampulitikang makinarya na hinarap ng manggagawa ay ang mga ‘shock-absorbers' ng lipunan (unyon, partido ng ‘manggagawa', liberalismong pulitikal, atbp). Sa mga bansa na wala ang mga shock-absorbers na ito o kaya hindi pleksible para matagumpay na magampanan ang papel nila, ang pakikibaka ng manggagawa, habang madalang, ay mabilis na nagkaanyo sa hayagang rebolusyonaryo. Nangyayari ito sa mga bansang gaya ng Francoistang Espanya o sa mga bansa sa bloke ng Silangan kung saan ang mga welga ng mga manggagawa ay naging insureksyunal na pakikibaka na sumakop sa maraming mga syudad  at madaling natransporma sa malawakang komprontasyon sa mga pwersa ng estado - halimbawa sa Vigo, Pamplona, at Vitoria sa Espanya, at Gdansk at Szczecin sa Poland sa 1970.

Subalit anuman ang eksaktong mga sirkumstansya, at gaano man kaigting ang pakikibaka, ang paglaban ng uring manggagawa sa panahong ito ay hindi maigiit ang sarili na hindi agad tahakin ang rebolusyonaryong landas. Sa bagong katangian ng pakikibaka ng manggagawa magmula sa pagsabog ng Unang Digmaang Pandaigdig ang nagdala sa mga rebolusyonaryo na iproklama na ang dating kaibahang ginawa ng Sosyal-Demokrasya sa pagitan ng ‘minimum na programa' (mga reporma na kunin sa loob ng kapitalismo) at sa ‘maksimum programa' (komunistang rebolusyon), ay hindi na balido. Mula 1914 pataas, tanging ang maksimum na programa ang nagdadala ng interes ng uring manggagawa. Dahil ang posibilidad na makakuha ng reporma sa kapitalismo ay naging utopyan, tanging ang rebolusyonaryo lamang ang bahagi ng uring manggagawa, tanging ang direksyon lamang tungong rebolusyon ang tunay na may proletaryong katangian.

Nagkahulugan ba ito na iwanan na ng uring manggagawa ang kanyang pang-ekonomiyang pakikibaka, gaya ng ipinayo sa uri ng mga ‘ganap na rebolusyunista' mula kay  Proudhon pataas, na kinikilala ang pang-ekonomiyang pakikibaka na walang saysay na pagkilos dahil nasanib ito sa buhay at nagtatanggol sa kapital? Hindi, ang ganyang pananaw ay hindi rebolusyonaryo. Isang uri ang proletaryado, isang grupo ng mga tao ayon sa pang-ekonomiyang kriterya (i.e. ang posisyon na kinalagyan nila sa proseso ng produksyon). Kaya ang ipagbunyi ang pag-iwan sa kanyang pang-ekonomiyang pakikibaka ay nagkahulugan sa kongkreto na sabihan ang manggagawsa na iabandona ang anumang pakikibaka at manatiling pasibo sa harap ng pagsasamantala sa kanya, o malunod sa lahat ng klase ng ‘di-makauring' pakikibaka (kooperatiba, peminismo, ekolohiya, rehiyonalismo, anti-rasismo, atbp.) at malusaw ang sarili sa eklektiko, halu-halo, walang gulugod na ‘mabubuting' tao at iba pa na matakaw na naghahanap sa ‘hustisya ng sangkatauhan'. Wala itong patutunguhan kundi ang lumang panawagan ng burgesya sa proletaryado na "Iwanan ang makauring pakikibaka!".

Ang mga tao lamang na hindi nakaintindi bakit isang rebolusyonaryong pwersa ang uring manggagawa ang aabot sa naturang kongklusyon. Hindi dahil ang uring manggagawa ay may tatak ng katakaman sa mga ideya at ‘mabuting adhikain' kaya siya lamang ang may kapasidad na iluwal at irealisa ang komunistang lipunan. Tulad ng lahat ng mga rebolusyonaryong uri sa kasaysayan, ang proletaryado ang wawasak sa nagharing sistema sa tanging dahilan na ang pagtatanggol niya sa kanyang kagyat na interes ang obhetibong magtulak sa kanya na gawin ito. At gaya ng anumang uri, ang interes ng proletaryado ay pundamental na pang-ekonomiya. Ito ay dahil ang pagwasak sa kapitalistang sistema ang tanging daan ng uring manggagawa para maiwasan ang lumalalang pagbaba ng kondisyon ng kanyang pamumuhay kung saan ang kanyang pakikibaka para uunlad ang kanyang pang-ekonomiyang kalagayan ay naging pakikibaka para sa pagdurog mismo sa sistema.

Ang rebolusyonaryong pakikibaka ng proletaryado ay hindi pagbalewala sa pang-ekonomiyang katangian ng kanyang pakikibaka kundi resulta ng kanyang ganap na pag-unawa sa realidad ng naturang pakikibaka. Sa mulat na pagyakap sa pampulitikang katangian ng kanyang pang-araw-araw na pang-ekonomiyang pakikibaka, sa pagpapalalim nito hanggang sa huli ay madurog ang burges na estado at maitayo ang komunistang lipunan, hindi iiwanan ng proletaryado ang pagtatanggol sa kanyang pang-ekonomiyang interes. Sa halip angkinin niya mismo ang lahat ng kahulugan at bunga ng naturang pakikibaka. Hangga't umiiral ang proletaryado, hanggang sa at pagkatapos maagaw ang rebolusyonaryong kapangyarihan, ang makauring pakikibaka ay patuloy na magkaroon ng pang-ekonomiyang katangian. Ang pang-ekonomiyang batayan ng istorikal na aktibidad ng tao ay maglalaho lamang kung uunlad na ang komunistang lipunan, sa madali salita kung ang lahat ng mga uri  - at kabilang din ang proletaryado - ay maglalaho. Sa ngayon, hindi mapigilan, hindi maiwasan, hinahasa ng uring manggagawa ang mga sandata para sa kanyang rebolusyonaryong pakikibaka sa pamamagitan ng kanyang araw-araw na paglaban sa kapitalistang pagsasamantala. Ito ang magdadala at mag-obliga sa uri na magkaisa bilang uri at kaya sa kaigtingan ng ganitong pakikibaka na maabot ng proletaryado ang kamulatan ng pangangailangan  para sa, at ang posibilidad sa, komunistang rebolusyon.

Ang dapat iwanan ng proletaryado ay hindi ang pang-ekonomiyang katangian ng kanyang pakikibaka (isang imposible kung lalaban ito bilang uri), kundi ang lahat ng ilusyon sa posibilidad sa hinaharap na matagumpay nitong depensahan ang kanyang interes, kahit ang pinaka-kagyat, na hindi iwanan ang istriktong pang-ekonomiyang balangkas ng pakikibaka at walang mulat na pulitikal, pandaigdigan at rebolusyonaryong pag-unawa sa kanyang pakikibaka. Naharap sa hindi mapigilang panandaliang kabiguan sa kanyang depensibang pakikibaka sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo, ang kailangang kongklusyon ng uri ay hindi na ang mga pakikibakang ito ay walang kabuluhan, kundi ang tanging paraan na may kabuluhan ito sa proletaryong adhikain ay maunawaan sila at mulat na itransporma sila para matuto at paghahanda sa mga pakikibaka na mas malawakan, mas organisado, at mas mulat sa hindi maiwasang huling laban ng proletaryado sa mapagsamantalang sistema. Sa panahon ng pagbulusok-pababa ng kapitalismo, sa panahon na nasa istorikal na agenda na ang komunistang rebolusyon, ang epektibidad ng pang-araw-araw na pakikibaka ng uring manggagawa ay hindi na masusukat, o maunawaan, sa kagyat na resulta. Ang kanilang epektibidad ay maunawaan lamang sa loob ng pandaigdigang istorikal na perspektiba ng komunistang rebolusyon.

Mga porma ng organisasyon

Sa lubusang pagkawala ng mga unyon, naharap ang uring manggagawa sa problema ng paghahanap ng panibagong porma ng organisasyon. Pero hindi ito madali sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo. Ang kalakasan ng mga unyon ay nagmula sa kanilang abilidad na kilalanin bilang tanging porma ng organisasyon para sa pakikibaka ng manggagawa. Kaya ang mga kapitalista at gobyerno ay walang ibang kinilalang ‘tagapagsalita' para sa uring manggagawa kundi ang mga unyon. Araw-araw, walang tigil, sa mga polyeto, prensa, radyo at telebisyon, sistematikong tinatambol ng kapital ang mensahe sa ulo ng mga manggagawa: "ang mga unyon ay organisasyon ninyo". Walang pinalampas sa kanyang pagsisikap na palakasin ang kakayahan ng mga unyon para mistipikahin ang uring manggagawa. Ganun pa man, ang operasyong ito ay hindi laging matagumpay: sa mga bansa gaya ng Pransya kung saan partikular na marahas ang papel ng mga unyon, isa lamang sa limang manggagawa ang may interes sumali sa unyon. Ngayon pinalaki ng pinalaki ang papel ng ‘kaliwang' mga organisasyon para palakasin ang kredibilidad ng kapitalistang organong ito sa mata ng mas militanteng mga manggagawa. Laging binabayo ng mistipikasyong ito, ang mga bansa na nagyabang ng ‘kalayaan sa pag-unyon' ang may malaking kahirapan sa  pagsalarawan sa posibilidad sa pag-oorganisa ng kanilang pakikibaka labas sa tradisyunal na makinarya. Kailangan munang uunlad ang isang hindi na makayanang sitwasyon para magkaroon sila ng lakas na hayagang tutulan ang napakalakas na makinarya ng estado at ng kanyang mga partido at unyon. Ito ang katangian at nagpapahirap sa pakikibaka ng proletaryado sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo. Sa paglaban sa mga unyon, hindi lamang kakaharapin ng uring manggagawa ang iilang mga burukrata ng unyon. Ang kapitalistang estado mismo ay nasa panig nito. Pero ang kahirapang ito mismo ang nagbigay ng malakaing kahalagahan sa bawat pakikibaka ng uri labas sa mga unyon. Ito ang dahilan na ang usapin ng porma ng organisasyon labas sa mga unyon ay napakahalaga. Ang problema ng porma ng organisasyon ng uring manggagawa ay hindi independyente o hiwalay mula sa problema ng kanyang laman. Mayroong mahigpit na inter-relasyon sa pagitan ng rebolusyonaryong laman ng mga pakikibaka ng manggagawa sa panahon ng dekadenteng kapitalismo at sa mga porma ng organisasyon nito.

Sa panahon ng pakikibaka

Sa kanyang bantog na mga rebolusyonaryong pakikibaka sa siglong ito, nagtayo ng bagong porma ng organisasyon ang proletaryado na angkop sa kanyang rebolusyonaryong misyon: ang mga sobyet o konseho ng manggagawa - asembliya ng mga delegado na may mandato mula sa mga asembliya ng mga manggagawa. Ang mga organong ito ng sentralisasyon at pagkakaisa na nilikha ng uri ay mga instrumento para maipon, sa kaigtingan ng pakikibaka, ang materyal at teoretikal na mga pwersang kailangan para sa kanyang atake laban sa estado. Pero ang porma mismo ng mga sobyet o konseho ay nagbibigay sa kanila ng partikular na katangian. Dahil asembliya sila ng mga delegado na hinalal ng hindi-permanenteng mga pangkalahatang asembliya, ang kanilang pag-iral ay nakasandal sa pag-iral ng malawakang makauring pakikibaka. Kung ang uri ay hindi nakibaka sa lahat ng mga pagawaan, kung walang mga pangkalahatang asembliya ng mga manggagawa sa mga lugar na may pakikibaka, hindi iiral ang mga konseho. Magiging permanente lamang ang mga konseho ng manggagawa kung ang malawakang hayag na pakikibaka ng uri ay maging permanente; ibig sabihin sa panahon mismo ng rebolusyonaryong proseso. Ang mga konseho ng manggagawa ay ang ispisipikong mga organo ng proletaryong kapangyarihan.

Paano kung gayon organisahin ng uring manggagawa ang sarili kung nakibaka ito laban sa estado at sa kanyang galamay na mga unyon, pero ang pakikibaka ay hindi pa umabot sa yugto ng malawakang insureksyon? Ang karanasan ng libu-libong welgang wildcat sa loob ng mahigit limampung taon ay nagbigay ng malinaw na sagot sa katanungang ito. Sa apat na sulok ng planeta at sa ilalim ng iba't-ibang hiyograpikal at istorikal na kondisyon, ang mga welgang anti-unyon ay ispontanyong nagkaroon ng partikular na simpleng porma ng organisasyon: pangkalahatang asembliya ng mga welga na koordinado ng mga komite ng halal na delegado na permanenteng mananagot sa mga asembliya. Parehong organisasyunal na batayan ang makikita sa mga welgang ito sa mga konseho. Magkaugnay ang mga porma at laman. Gaya ng ang pinakamahalagang mga welga sa dekadenteng kapitalismo ay naglalaman sa loob nito ng mga binhi ng malawakang rebolusyonaryong pakikibaka, ganun din sa kanilang porma o organisasyon na may binhi ng organisasyunal na mga porma ng mga organo ng rebolusyon - ang mga konseho.

Sa labas ng mga pakikibaka

Naharap sa pagkamatay ng unyon na porma ng pakikibaka naresolba sa praktika ng uring manggagawa sa kanyang sariling karanasan ang usapin ng porma ng organisasyon na kailangang gamitin nito para maipanalo ang kanyang pakikibaka. Pero hindi lang gumanap ang mga unyon bilang porma ng organisasyon ng uri sa panahon ng kanyang pakikibaka. Bilang permanenteng organisasyon ginamit din ito ng mga manggagawa sa panahon ng katahimikan. Kasama ng pangmasang partido, bumubuo sila sa isang tunay na permanenteng instrumento sa pag-organisa ng uri. Matapos maglaho ang mga unyon bilang proletaryong organisasyon, naharap ang uri sa problema na malaman at paano maorganisa ang sarili sa makauring batayan, sa paghina ng pakikibaka. Ang pangkalahatang nangyari kung hunihina ang pakikibaka ay naglalaho ang mga komite ng welga kasama ang mga pangkalahatang mga asembliya. Bumabalik ang mga manggagawa sa pagiging masa ng mga indibidwal, atomisado at bigo, humigit-kumulang tinatanggap ang mga unyon bilang kinatawan nila. Ang naturang pagbalik sa pasibidad ay matagalan o madaling mangyari, pero sa anumang kaso kung walang pagputok ng panibagong hayag na pakikibaka hindi ito mapigilan. Sa pagtatangkang mapigilan ang naturang panghihina, kadalasang mangyari na sa paghina ng pakikiba ang pinaka-militanteng mga manggagawa ay nagsisikap manatiling organisado para malikha ang isang permanenteng organisasyon na mag-oorganisa sa uri matapos ang pakikibaka. Ang kawalan ng pakikibaka ay sistematikong nagpawalang-bisa sa naturang pagtatangka.

Maaring lusawin ng organisasyon sa pagawaan ang sarili matapos ang takdang panahon, mademoralisa dahil sa kabiguang ma-organisa ang lahat ng manggagawa (nangyari ito sa AATJ sa Alemanya, haimbawa, matapos ang mga pakikibaka sa 1919-1923 at ganun din sa lahat ng mga Action Committees na sumubok manatili sa mga pagawaan sa Pransya matapos ang mga pagkilos sa Mayo-Hunyo, 1968[1]), o manatili at matransporma bilang bagong unyon. Ang pagbalik sa unyonismo ay sa ilang kaso ay halatado. Ang mga pasimuno ng mga grupong ito sa pagawaan ay simpleng nagsasabi sa pagtayo ng bago at mas ‘radikal', hindi-masyado ‘burukratiko', ‘mas demokratikong' unyon. Ito, halimbawa, ang nangyari sa komite ng welga na sinubukang panatilihin ng mga Trotskyista sa 1947 matapos welga sa Renault sa Pransya. At magkahalintulad ang mga ‘Komisyon ng Manggagawa' sa Espanya ay naging tunay na istruktura ng unyon sa kataposan ng dekada 60, at naging instrumento ng mga burges na partido sa ‘demokratikong' oposisyon.

Dahil sa dahan-dahang pagkalantad sa mistipikasyon ng unyon, ang pagbabalik ng unyon ay naging mas patago, mas nakakalitong porma ng organisasyon - na nagbalatkayo sa anti-unyon na lenggwahe. Sa takbo ng hayagang mga pakikibaka, laluna kung nilalabanan nito ang makinarya ng unyon, lumilinaw na hindi maaring ihiwalay ang kagyat na pang-ekonomiyang pakikibaka mula sa istorikong rebolusyonaryong pakikibaka. Kadalasan, sa kasagsagan ng mga welga, tumatak sa ilang manggagawa ang ideya na subukang ‘mag-imbento' ng panibagong porma ng permanenteng organisasyon, na tulad ng asembliya ng mga welgista, na hindi ‘pang-ekonomiya' o ‘pampulitikang' organisasyon.

Pero hindi sapat ang ‘kagustuhan' sa isang bagay na maging posible ito. Sa kagustuhang mapanatili ang dalawang pangunahing katangian ng unyon (na isang unitaryong organisasyon na may kapasidad na organisahin ang lahat ng manggagawa at isang permanenteng organisasyon na iiral labas sa hayag na pakikibaka) ang mga pagtatangkang ito ay laging nagtatapos, matapos ang maiksi o mahabang panahon, sa kabiguan. Ang kabiguan ay napupunta sa hindi maiwasang pagbalik sa unyonistang kretinismo. Pagkatapos, habang naglalaho ang kasiglahan, ang naturang mga organisasyon - walang kapangyarihan sa harap ng de-mobilisasyon ng mga manggagawa - ay dahan-dahang muling nagpokus sa paghahanap ng ‘kongkreto' at ‘realistikong' mga kahilingan para ‘muling mapaaktibo ang masa'. Madali silang tumungo sa punto na makipagkompetinsya sa mga kahilingan ng pangunahing mga unyon (36-oras na pagtrabaho kada linggo sa halip na 40, pagtaas ng 200 francs sa halip na 100, ‘kalitatibong kahilingan' sa halip na kantitatibo, atbp.) at nagsisikap na itatak sa kamulatan ng manggagawa ang alamat ng ‘kagyat na mga tagumpay'. Sa proseso, ang pangkalahatang rebolusyonaryong mga ideya ay naging tila napaka-abstrakto na maunawaan ng mga manggagawa'.

Sa usaping pulitikal, ang naturang mga organisasyon ay naghahanap ng paraan para mapag-iba ang kanilang sarili sa tradisyunal na mga unyon. Gumagamit sila ng mas radikal na ‘kaliwang' lenggwahe at pampulitikang islogan na naghahapag ng ‘imposibleng mga kahilingan' o nakakatawang pangangasiwa-sa-sarili. Kaya, pagkatapos ng maiksing panahon, ang isang tipo ng organissyon na nagnanais na ‘hindi maging unyon o pampulitikang organisasyon' ay nauwi lamang sa paglitaw ng isang mas pulitikal na unyon: isang kaliwang unyon, kadalasan napakaliit at mas nalilito, na ang tanging kaibahan ay ang kanyang kawalang kapasidad na kilalanin ang sarili kung ano siya - isang unyon. Ilang mga kaliwa ay naging espesyalista ngayon sa ganitong mga aktibidad. Ang Autonomia Operaia sa Italya at Plataformas anti-capitalistas sa Espanya ang malamang ang pinaka-tipikal na halimbawa sa ganitong kahiya-hiyang porma ng unyonismo.

Bakit nangyari ang ganitong mga kabiguan?

Ang pinag-usapan natin na German ‘Unionen' (AAU) sa pagitan ng 1919 at 1923, ang Action Committees sa Pransya sa 1968-1969, ang Unitary Base Committees at Autonomous Assemblies sa Italya, o ang Workers' Commissions sa Espanya, lahat sila ay nagmula sa mga sirkulo ng manggagawa na itinayo ng pinaka-militanteng mga manggagawa.

Lahat ng naturang mga sirkulo ay ekspresyon ng pangkalahatang kilusan ng uri para sa organisasyon. Pero kabaliktaran sa iniisip ng mga kaliwang estudyante na nagsisikap umimbento ng panibagong mga porma ng organisasyon para sa uri (mula sa naturang mga eksperimento tulad ng Cahiers du Mai sa Pransya hanggang sa ‘Autonomous Assemblies' sa Italya ngayon), may limitasyon ang bilang ng posibleng organisasyunal na mga porma na bukas sa proletaryong pakikibaka. Ang porma ng organisasyon ay kailangang angkop sa bawat layunin na ipinaglalaban nito. Sa madaling sabi, sa bawat layunin mayroong angkop na porma ng organisasyon na pinaka-epektibo at pinaka-angkop sa kanya. Ngayon hindi na nakibaka sa maraming mga layunin. Isa na lang: ang pakikibaka laban sa pagsasamantala, kapwa ang kanyang mga epekto at mga dahilan. Sa pakikibakang ito, dalawa lamang ang sandata ng proletaryado: ang kanyang kamulatan at kanyang pagkakaisa. Kaya nang mag-organisa ang mga manggagawa labas sa panahon ng hayag ng pakikibaka para tulungan ang pangkalahatang pakikibaka ng kanilang uri, magagawa lamang nila ito kung mapatupad nila mismo ang dalawang batayang tungkulin : kontribusyon sa pagpapalalim at pagpapalawak sa rebolusyonaryong kamulatan sa loob ng uri at kontribusyon sa pagkakaisa ng uri.

Ang proletaryadong porma ng organisasyon ay kailangang nakabatay sa pangangailangan na ipatupad ang dalawang tungkuling ito. Pero narito ang problema: ang dalawang tungkuling ito ay dalawang aspeto sa isang pangkalahatang tungkulin, dalawang kontribusyon sa iisang laban. Pero sa kabilang banda may nagsasalungatang katangian. Para magkaisa ang uri kailangang may organisasyon kung saan ang bawat manggagawa ay kasama anuman ang kanyang pampulitikang mga ideya, sa simpleng dahilan na siya ay manggagawa. pero para uunlad ang kamulatan ng uri sa kabuuan, ang pinaka-abanteng mga manggagawa ay hindi maaring maghintay na lang na mangyari ito. Tungkulin nila na palaganapin ang kanilang paninindigan, magsagawa ng propaganda, at lumahok dala ang kanilang pampulitikang mga posisyon sa loob ng kanilang uri. Hangga't umiiral ang uring manggagawa bilang pinagsamantalahang uri (at kung hindi na siya pinagsamantalahan ay hindi na rin siya isang uri), mayroon sa loob niya ng napakaraming pagkakaiba sa kamulatan at rebolusyonaryong determinasyon sa kanyang mga membro. Sa takbo ng pakikibaka, lahat ng manggagawa dahil sa kanilang posisyon sa produksyon ay tutungo sa rebolusyonaryong kamulatan. Pero hindi pantay ang pag-unlad ng kamulatan ng mga manggagawa. Laging mayroong mga indibidwal at praksyon ng uri na mas determinado at mas mulat sa pangangailangan para at sa mga paraan ng rebolusyonaryong aksyon, habang ang iba ay mas takot, mas nag-aalangan, at mas nadadala sa ideolohiya ng nagharing uri. Tanging sa mataas na proseso ng makauring pakikibaka na maging malawakan ang rebolusyonaryong kamulatan. Ang interbensyon ng pinakaabanteng mga elemento sa uri ay aktibong salik sa prosesong ito. Pero ang ganitong aktibidad ay nangangailangan ng esensyal na pampulitikang pagkakasundo sa bahagi ng mga gumagawa nito. Dagdag pa, kailangang gawin ito sa organisadong paraan. Kaya ang organisasyong may ganitong tungkulin ay dapat itayo sa batayan ng isang pampulitikang programa. Kung tanggapin ng naturang organisasyon ang lahat ng pampulitikang tendensya na umiiral sa uri; ibig sabihin kung hindi ito mismo ang magpaliwanag ng isang pampulitikang plataporma na nagsusuma sa lahat ng mga aral mula sa karanasan ng dalawang siglo ng makauring pakikibaka, hindi niya magampanan ang kanyang mga tungkulin. Sa kawalan ng istriktong pampulitikang kriterya hinggil sa pagsapi, ang organisasyon ay magiging daluyan ng kalituhan.

Pagkakaisa sa sarili at pagtataas ng antas ng kamulatan ay ang dalawang tungkulin na kailangang isagawa ng uri sa organisadong paraan. Pero hindi niya ito magagawa sa iisang tipo lang ng organisasyon. Kaya lagi itong nagtatayo ng dalawang porma ng organisasyon:

  1. pangkalahatang makauring organisasyon na ang tungkulin ay organisahin ang lahat ng mga manggagawa anuman ang kanilang pampulitikang mga ideya (mga unyon sa panahon ng pasulong na kapitalismo, mga konseho at pangkalahatang asembliya sa panahon ng pagbulusok-pababa).
  2. pampulitikang organisasyon na nakabatay sa isang pampulitikang plataporma at walang panlipunang kriterya sa pagsapi (pampulitikang partido at grupo).

Halos lahat ng pagtatangka na likhain ang buong uring organisasyon labas sa panahon ng hayag na pakikibaka ay kinatangian ng lantarang kagustuhan ng mga partisipante na lumikha ng organisasyon na kapwa magkasabay na unitary at pulitikal - isang organisasyon na bukas sa lahat ng mga manggagawa habang sabay na gumagampan ng tungkuling ipagtanggol ang pampulitikang mga posisyon sa loob ng uri, partikular hinggil sa mga unyon.

At iyang ang prinsipal na dahilan para sa sistematikong kabiguan ng naturang mga pagtatangka. Nakita na natin bakit ang isang pampulitikang organisasyon ay hindi ‘bukas' - tulad ng unitaryong organisasyon - na hindi panggagalingan ng kalituhan sa loob ng uri. Pero ang batayang dahilan ng kanilang sistematikong kabiguan ay ang pangkalahatang imposibilidad sa loob ng dekadenteng kapitalismo para sa uri na organisahin ang sarili sa isang buong-uring katangian labas sa mga panahon ng hayag na pakikibaka; isang katotohanan na paulit-ulit na nadiskubrehan ng uri para sa sarili.

Sa 19 siglo, ang mga unyon ng manggagawa ay maaring permanente at buong-uri na organo dahil ang sa tungkuling gagampanan nila: ang sistematikong pakikibaka para sa mga reporma ay maari at maging permanente. Ang mga manggagawa ay epektibong naoorganisa sa ganitong pakikibaka at lumikha ng buhay na sentro para sa pag-unlad ng makauring kamulatan, napapalakas sa kongkretong mga resulta. Pero ng ang pakikibakang ito ay naging imposible at hindi na epektibo, nang ang pakikibaka ng uring manggagawa ay maipahayag lamang mismo sa pamamagitan ng hayag na pakikibaka, hindi na sila ang maging pokus para sa pangkalahatang pag-oorganisa sa uri sa labas ng hayag na pakikibaka. Hindi maoorganisa ng masa ang sarili sa matagalang pagkilos na walang kagyat na mga resulta.

Ang tanging aktibidad na maka-engganyo sa isang istableng organisasyon sa tereyn ng uri labas sa panahon ng hayag na pakikibaka ay isang aktibidad na naglalagay sa sarili sa loob ng balangkas ng istorikal at pandaigdigang pakikibaka ng uri at ang ganung aktibidad ay para sa proletaryong pampulitikang organisasyon. Ang kanyang tungkulin ay halawin ang mga aral mula sa istorikal na karanasan ng uring manggagawa, ipalaganap ang komunistang programa at sistematikong ilunsad ang pampulitikang interbensyon sa makauring pakikibaka. Pero ang tungkuling ito ay para sa minorya ng uri, na hindi maaring bumuo sa tunay na batayan para sa malawak, buong uri na pag-oorganisa sa uri.

Ang mga pagtatangkang itayo ang mga organisasyon na kapwa unitaryo at permanenteng mga organo ng uri ay kagyat na nahulog sa kapahamakan. Sa isang banda ang naturang mga organisasyon ay walang kapasidad sa pagiging tunay na buong-uri na mga organo; sa kabilang banda tiyak ang kabiguan nila bilang pampulitikang organisasyon maliban kung iwanan nila ang anumang pretensyon sa pagiging buong-uri. Makondena sila sa pagka-lusaw o manatili sa tanging aktibidad na magbibigay sa kanila ng ilusyon na patuloy na mabuhay - ang pagiging mga unyon.

Ang mga grupo ng manggagawa, na nabuo sa labas ng hayagang pakikibaka, ay hindi maari kundi maging temporaryong sentro ng diskusyon kung saan masimulan ng mga manggagawa ang pagpalalim sa kanilang makauring kamulatan. Anumang pagtatangka na baogin sila sa pamamagitan ng pagtransporma sa kanila tungo sa hindi dapat, ibig sabihin istableng mga organisasyon, ay mauuwi sa kawalang patutungahan gaya ng naipaliwanag na natin.

Ang interbensyon ng mga rebolusyonaryo

Sa darating na mga taon ang mga unyon ay tatawagin para magpatupad ng pangunahing papel sa pampulitikang entablado ng makauring pakikibaka. Sila ang pangunahing harang kung saan sa likod nito magtatangka ang kapital na ipagtanggol ang sarili mula sa mga atake ng proletaryado. Para sa uring manggagawa, sila ang kumakatawan sa unang kaaway na dapat talunin, ang unang harang na dapat wasakin. Kaya ang pagtakwil sa mga unyon ang isa sa pangunahing mga tungkulin sa interbensyon ng mga rebolusyonaryo. Kailangang paulit-ulit na ipaliwanag ng mga komunista sa kanilang uri na ang mga tao ngayon na nasa unahan sa prosesyon ng unyon at labis na nabahala sa pananatili ng kaayusan ay sila din sa hinaharap, ang mag-alsa laban sa mga manggagawa. Kailangan ding walang pagod na itakwil ng mga rebolusyonaryo ang ideolohiya ng pangangasiwa-sa-sarili, at lahat ng iba pang buwitre ng dekadenteng kapitalismo na nakatago sa mga islogan gaya ng ‘dalawahang katangian ng mga unyon', ng ‘nagkakaisang prente ng mga manggagawa', at iba pang porma ng ‘kritikal na suporta' para ipresenta ang mga organong ito ng kapital bilang mga organisasyon ng manggagawa.

Hindi pinagtanggol ng mga komunista ang partikular na mga kahilingan, hindi tulad ng mga tao na imimbento at nagtutulak ng ‘mas radikal', ‘mas hindi maaabot' o ‘mas transisyunal' na mga kahilingan bilang karot para maengganyo ang proletaryado na ‘lagpasan ang pang-ekonomiyang pakikibaka tungo sa pampulitikang pakikibaka'. Sinuportahan ng mga komunista ang lahat ng mga kahilingan ng uri kung nagpahayag ito ng pagtutol ng proletaryado sa tumitinding pagsasamantala. Ang kanilang tungkulin ay ipakita na sa loob ng dekadenteng kapitalismo, hindi na maibigay ng kapitalismo ang anumang matagalang satispaksyon sa mga kahilingan ng mga manggagawa na kakatawan sa tunay na kaginhawaan sa kalagayan ng pamumuhay ng mga manggagawa; na wala ng pakikibaka laban sa mga epekto ng pagsasamantala na hindi magiging pakikibaka sa kanyang mga sanhi; na walang tunay na tagumpay sa depensibang pakikibaka, maliban sa pagkamit sa mga paraan na tiyak na wawasak sa sistema mismo.

Ang pagtakwil sa mga unyon ay kasabay sa pagtatanggol sa mga porma ng organisasyon na angkop sa proletaryong pakikibaka sa ilalim ng dekadenteng kapitalismo: mga pangkalahatang asembliya, komite sa pagawaan, at konseho ng manggagawa.

Pero sa kanilang sarili lamang ang mga porma ng organisasyon ay hindi sapat na kondisyon na garantiya sa tunay na awtonomiya ng pakikibaka ng uri. Alam na alam ng burgesya paano alagaan ang mga porma ng organisasyon na itinakwil ng uri sa kanyang pakikibaka, at paano gamitin sila para sa kanyang sariling mga layunin. Dagdag pa, sa pamamagitan ng pagpahayag sa usapin bilang problema ng organisasyon, sa pamamagitan ng paghati sa mga manggagawa sa ganitong usapin, ang organisasyon ay naging paraan para salamangkahin ang problema ng laman ng pakikibaka sa pamamagitan ng pagpirmi at pagharang sa rebolusyonaryong proseso sa partikular na bulnerableng yugto. Ang mga porma ng organisasyon ay kinakailangang kondisyon para umunlad ang prosesong ito, pero ang kanilang paglitaw ay napaka-ispontanyong produkto sa aksyon ng masa sa halip na interbensyon ng mga rebolusyonaryo. Pero sa sandaling lumitaw na ang mga pormang ito, ang pagpapatuloy ng rebolusyonaryong proseso ay hindi na manatili sa ispontanyong antas kundi kailangang nakabatay sa laman ng pakikibaka. Sa tereyn na ito ang interbensyon ng mga rebolusyonaryo ay absolutong mahalaga.

Kailangang kondenahin ng mga rebolusyonaryo ang mga tao, na sa bawat hakbang ng proletaryado sa kanyang pakikibaka, ay sinasabing ang mga pagsulong ay depinidong mga tagumpay, at nagtangkang pigilan ang pag-unlad ng rebolusyonaryong proseso.

Sa bawat yugto ng pakikibaka inilagay sa unahan ng mga rebolusyonaryo ang istorikong perspektiba at pandaigdigang katangian ng proletaryong pakikibaka.

Ang pagwasak sa mga unyon ay isa lamang aspeto sa pandaigdigang pagdurog sa kapitalistang estado. Mapaunlad lamang ang kanilang pakikibaka sa pamamagitan ng pandaigdigang paghawak sa tunay na laman, ang istorikong pakikibaka para sa pandaigdigang komunistang rebolusyon.

******

Ang artikulong ito ay unang lumitaw sa Nobyembre/Disyembre 1974 bilang ‘Les Syndicats Contre La Class Ouvrier' sa no.12 ng Revolution Internationale, ang publikasyon sa Pransya ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin. Ito ay muling sinulat at pinaunlad na bersyon sa ‘Greves Sauvages et Syndicats' sa Revolution Internationale, no.3 (Old Series), Disyembre 1969. Ang bersyon ng artikulo ay lumitaw sa English sa ilalim ng titulong ‘Unions and Wildcats' sa Internationalism, no.1 (ang publikasyon sa Amerika ng IKT), at pinarami ng Workers' Voice sa 1974. Ang pampletong ito ay pagsasalin sa mas nirebisa at pinaunlad na teksto na inilathala ng Internasyunal na Komunistang Tunguhin sa Pranses sa pormang pampleto, sa titulong ‘Les Syndicats Contre la Classes Ouvriere'.



[1] Kadalasan ang pagkalusaw ay nangyayari sa pinaka-lunos-lunos na porma ng pagkaagnas. Habang nakikita ng orihinal na bag-as na bumaba ang kanyang kasapian, hanggang sa iilang nabukod na mga indibidwal na lang ang natira, nangingibabaw sa kanila ang kawalang pag-asa at nagtulak sa kanila sa histirikal na aktibismo na kadalasan ay nagbunga sa indibidwalistang tipo ng pagkilos: sabotahe, terorismo, o maging sa lokalisado, ‘kagyat na transpormasyon sa pang-araw-araw na buhay'. Sa Italya, halimbawa, kung saan sa 1969 nangyari ang pinaka-malawak na anti-unyon na mga welga sa Kanlurang Uropa, maraming ganung klaseng pagkaagnas ang nangyari.